-----------------------------------------------------------------------
Avt.sb. "Okno". L., "Sovetskij pisatel'", 1981.
OCR & spellcheck by HarryFan, 3 November 2000
-----------------------------------------------------------------------
Prohor postuchal mne v okno. YA vlezla na podokonnik i vysunulas' v
fortochku.
- Ty chto - svoboden segodnya?
- Do obeda. Poshli gulyat', a?
- U tebya na spine celyj sugrob.
- S utra shel sneg. Vyhodi, ya tebya zhdu.
YA odelas' i vyshla vo dvor, zahvativ s soboj venik. Schistila sneg u nego
so spiny i s bokov, oblomala s ushej sosul'ki.
- Kak tebya otpuskayut v takuyu pogodu? - skazala ya. - Smotri, dogulyaesh'sya
do vospaleniya legkih.
- A razve u slonov byvayut legkie? - udivilsya Prohor. - YA dumal: tol'ko
u lyudej... ili, v krajnem sluchae, u sobak.
My vyshli iz vorot i medlenno dvinulis' po trotuaru. Prohozhie, glyadya
pryamo pered soboj, obtekali nas sleva i sprava, i nikto ne ostanovilsya,
nikto ne oglyanulsya nam vsled.
Bylo dvenadcat' chasov. Deti eshche ne vernulis' iz shkoly. Pensionery,
domohozyajki, sbezhavshie s lekcij studenty da obaldelye komandirovochnye
vstrechalis' nam na trotuare.
- Babushka! Da babushka zhe! Smotri - slon! ZHivoj!
- CHto ty dergaesh'? Vsyu ruku otorval! Kakoj tam eshche slon? Ah, slon. Nu i
chto? Podumaesh', ne vidal, chto li, slonov nikogda. Poshli bystree, ochered'
projdet!
- A my - kuda? - sprosila ya Prohora.
- YA by poel, - zastenchivo priznalsya on.
YA zashla v ovoshchnoj magazin i vybrala dva samyh bol'shih i zelenyh kochana
kapusty. Prohor szheval ih v polminuty i s interesom poglyadyval na vitrinu
bulochnoj.
- Na svad'bu berete? - sprosila menya ozhivlennaya kassirsha, kogda ya
rasplachivalas' za vosem' batonov.
- |to - slonu, - ob®yasnila ya.
- A-a... - protyanula kassirsha razocharovanno, i totchas zhe iz ocheredi
razdalsya golos:
- Vot! Myaso sobakam berut, a teper' eshche i slonov razveli!
Kvadratnaya baba v fetrovoj shlyape, kolom stoyashchej na golove, nadvigalas'
na menya.
- Besyatsya s zhiru. Ne znayut, kuda den'gi devat'!
Sledom za mnoj ona vylezla iz bulochnoj, zlobno pihnula plechom
peregorodivshego trotuar Prohora i, proshipev: "Goss-s!" - zakovylyala proch'.
Prohor kak rebenok. CHerez pyat' minut on zaprosil pit'. Letom my
spustilis' by s nim k reke ili ya nashla by kran dlya shlanga, kotorym
polivayut ulicu. A sejchas?
My vstali v dlinnuyu ochered' k pivnomu lar'ku. Ochered' galdela,
obsuzhdala sobytiya na Blizhnem Vostoke, kryla vratarya hokkejnoj komandy. Na
nas s Prohorom nikto vnimaniya ne obrashchal, tol'ko prodavshchica vysunulas' iz
okoshka i kriknula:
- Pivo konchaetsya! Za grazhdankoj so slonom ne zanimajte!
Prohor vypil shest' bol'shih i odnu malen'kuyu i skonfuzhenno skazal:
- Skol'ko ty deneg na menya potratila, dazhe neudobno.
- Ladno. Na zdorov'e. Ne tak chasto gulyaem.
My podoshli k perekrestku, i regulirovshchik srazu zhe zazheg nam zelenyj
svet. Vmeste s nami po polosatomu perehodu dvinulas' tolpa, takaya zhe
ozabochennaya, kak tam, na trotuare, kak u bulochnoj i u pivnogo lar'ka, kak
na perekrestke, vezde, gde my brodili uzhe celyh poltora chasa.
ZHeltaya mashina GAI vdrug vynyrnula iz-za ugla i zaorala v megafon:
- Ochistit' proezzhuyu chast'! Mashiny - k obochine! Vse - k obochine!
Vdol' ulicy mchalsya celyj eskadron motociklistov. Revya, on pronessya mimo
nas. Krasnye, zheltye, zelenye shlemy, polosatye kurtki, ruki, vpivshiesya v
rul', tochno v povod'ya.
Prohozhie zamerli na trotuarah. Kak po komande, oni vystroilis' v
sherengi i zastyli, opustiv po shvam ruki s koshelkami. Glaza zablesteli, rty
priotkrylis', shcheki stali zhivymi i rozovymi.
Motocikly umchalis', rev zatih. Vzdohnuv, razbredalas' tolpa. A my s
Prohorom poshli sebe dal'she, cherez most, mimo bul'vara, po uzen'komu
pereulku. Konchalas' ego "uvol'nitel'naya".
V zoopark my voshli cherez sluzhebnyj vhod, kuda v®ezzhayut gruzoviki s
produktami ili s novymi kletkami.
- |to so mnoj, - skazal Prohor, i menya propustili v zoopark bez bileta.
Potom my poproshchalis'. Prohor hobotom otkryl vorota v zadnej stene
svoego pavil'ona i skrylsya, a ya obognula zdanie i vmeste s drugimi
posetitelyami protisnulas' k vhodu pod vyveskoj "Slonovnik".
Vdavivshis' vnutr', posetiteli srazu zhe brosalis' k bar'eru i zamirali,
uhvativshis' za zheleznye prut'ya ograzhdeniya.
- Slon! - krichali oni. - Ty tol'ko posmotri, kakaya gromadina.
- Nastoyashchij slon! Synochek, ty vidish'?
- Indijskij slon! Nado zhe - pryamo kak v Afrike. Klichka... Prohor. Ish',
sam iz Afriki, a zovut po-russki. A ushi-to! Pryamo lopuhi.
- Grazhdanochka, chto vy lezete?! Rebenku zagorodili.
- Batyushki! Slon! Nu i krasota!
- Szadi! Ne napirajte - rebra polomaete!
Menya ottolknuli i prizhali k stene. Pora bylo uhodit'. V poslednij raz ya
posmotrela na Prohora. On pojmal moj vzglyad, pozhal plechami i ulybnulsya.
Last-modified: Sun, 05 Nov 2000 05:55:25 GMT