- Zdorovo. Nu chto, rebyatki, teper' s vami delat'?
     My molchali.
     - Mozhet byt' opyat' dogovorimsya? Vy chto-nibud' mne, tol'ko  poser'eznej,
a ya vas ne videl. Tak kak?
     - Pojdet,  - skazal Gorbatyj. - My tol'ko soberem shmotki i skazhem posle
etogo vam.
     Pod  vnimatel'nym  vzglyadom  Nikolaeva  i  ego  sputnikov,  my  sobrali
palatku, ryukzaki i Gorbatyj podoshel k oficeru.
     - Vot,  voz'mite,  -  on  vytashchil  iz karmana rubahi kartu razvedchika i
protyanul ee Nikolaevu, - Po nej kopali.
     Nikolaev rvanul kartu, razvernul i vpilsya v nee glazami.
     - Ah, svolochi, nu kak oni lovko. Ty posmotri, tochno eta tochka  otmechena
i eta. Da. Ne zhal' otdavat'?
     - ZHal'.
     - Eshche by. Teper' dujte otsyuda. My eshche s vami v gorode pogovorim.
     Gde-to  nazojlivo  shumel traktor. SHum ego stanovilsya vse blizhe i blizhe.
On  probivalsya  po  staroj  zabroshennoj   doroge,   lomaya   molodnyak   pochti
pyatidesyatiletnej davnosti.

     My shli po lesu i rugali etogo nedonoska Nikolaeva.
     - Nado perepryatat' dokumenty i karty, - skazal ya.
     - Sejchas  ne  lez'.  Esli  my ih privedem k domu Miry - eto konec. Nado
predupredit' Miru, chtob spryatala. YA mozhet potom,  kogda  budet  pospokojnej,
voz'mu vse u nee i perepryachu.
     - Dogovorilis'.

     <I>Iyun'. 1989 g.</I>

     Menya i Gorbatogo vyzvali v Bol'shoj dom.
     Nikolaev  byl  ne  odin.  Znakomyj  strogij polkovnik sidel na divane i
prezritel'no razglyadyval nas.
     - My kartu izuchili, -  nachal  Nikolaev,  -  Proshlis'  po  vsem  mestam.
Horoshaya karta. Tak gde vy ee nashli?
     - V nashej zemlyanke, pod Mgoj.
     - Tak, tak. Tut vot kakaya k vam pros'ba, rebyata. Vernite vse dokumenty,
chto vy nashli i u nashih, i u nemcev.
     - U nas ih net.
     - A eto chto, kak vy dumaete?
     Nikolaev brosil na stol fotografii bunkera s pustymi stolami i sejfom.
     - Ryadom  s  vashimi  raskopami  my  nashli uzhe ograblennyj pustoj bunker.
Tol'ko kovry, skelety i mebel' ostalis' nam. YA ne  somnevayus',  chto  vy  uzhe
pobyvali  v nem. Nashi eksperty uvereny, chto eto byl krupnyj shtab.... korpusa
i kto-to nedavno zalez tuda.
     - My tam ne byli, - ugryumo otvetil Gorbatyj.
     - A vas, Samsonov, v proshlom godu lovila miliciya, kazhetsya zdes'.
     Ko mne, otorvavshis' ot divana, podoshel  polkovnik.  On  vzyal  kartu  so
stola Nikolaeva i tknul pal'cem v otmetku razvedchika.
     - CHto  vy, menya nikto ne lovil. Sergej Nikolaevich mozhet podtverdit', on
menya videl na platforme, my pogovorili i ya uehal v gorod.
     - Gde zh vy tam byli, togda?
     - Na beregu Mgi, kosterok razzheg, prospal vsyu  noch'  i  syuda,  v  gorod
vyehal.
     - |h,  Samsonov,  Samsonov.  Vy zhe vlipli. Po karte razvedchika my nashli
vashu bazu i v  nej  yashchiki  s  oruzhiem.  V  odnom  yashchike  ne  hvataet  desyat'
"val'terov". Da, da, teh samyh "val'terov", chto po svoim kanalam my zakazali
u vas. Vot akty ekspertiz, kotorye podtverzhdayut identichnost' pistoletov vsej
partii v etom yashchike.
     - A prichem zdes' ya?
     - Pritom,  chto  vashi  pal'chiki byli v toj i drugoj partii. Vot i zdes',
akty ekspertiz.
     - CHto vy ot nas hotite? - ponyav, chto ya popalsya, sprosil Gorbatyj.
     - Dokumenty, chto vy stashchili v etom bunkere.
     - Oni budut poslezavtra.
     - A pochemu ne segodnya?
     - Nado ezdit' po gorodu i v raznyh mestah sobirat' dokumenty u druzej i
drugih lyudej.
     - Nu, chto zh. My zhdem vas poslezavtra.

     Kogda my vyshli, Gorbatyj skazal.
     - Horosho oni tebya raskrutili. Vot svolochi. No my s toboj, to chto  nuzhno
ne otdadim.
     - A naschet perepiski ZHdanova, Geringa, Al'berta i prochih bumag?
     - Ni  v koem sluchae ne otdavat'. Sejchas my torguemsya i nas ne sazhayut, a
za eti dokumenty nas ne poshchadyat. Prosto unichtozhat.
     - Kak ty dumaesh', za nami sledyat?
     - Ne znayu, no moj sovet - ni  kogo  iz  nashih  znakomyh  postarajsya  ne
naveshchat'. V sluchae neobhodimosti, postarajsya projti iz svoego doma, cherdakom
i kryshami. Tak zhe vozvratis'.

     My s Gorbatym opyat' v znakomom kabinete u Nikolaeva. Polkovnika net, no
v kabinete sidit molodoj, neznakomyj nam paren'.
     - Vot prinesli, Sergej Nikolaevich.
     Gorbatyj vytryahnul meshok, dokumenty i papki razletelis' po vsemu stolu.
Molodoj  paren'  podnyalsya so svoego mesta i podoshel k nam. On nachal smotret'
dokumenty i sortirovat' ih po pachkam.
     - Nu kak, Viktor Afanas'evich?
     - Podlinnye, Sergej Nikolaevich, no togo chto my ozhidali, net. Zato  est'
voinskie knizhki i familii v nih, imenno teh, o kom vy ne raz upominali.
     - Vot kak? Tak eto vse rebyata? Vy ne obmanyvaete?
     - Net, Sergej Nikolaevich.
     - Horosho.  Vot  chto  naposledok  ya  vam  skazhu.  CHtob  bol'she my vas na
raskopah ne videli. |to nashe poslednee preduprezhdenie. Ponyali?
     - Srazu doshlo do nutra, - vyrvalos' u Gorbatogo.
     - Raz ponyali, valyajte otsyuda.



        SKLAD

     <I>Avgust. 1989 g.</I>

     - Gorbatyj, ya kazhetsya nashel. Smotri, eti nakladnye ukazyvayut, chto gruzy
so stancii Volosovo napravlyalis' na Begunicy i zdes' oni uhodili v  les.  Na
etoj  nemeckoj  karte,  mezhdu  Volosovo  i Begunicam v levoj storone dorogi,
stoit krestik u proseki. Zdes' sploshnye gorki i holmy. Po  nashej  fotokarte,
snyatoj  s  samoleta,  proseki  uzhe net, sploshnye massivy obrabotannoj zemli,
sredi lesov. I eto, ya dumayu, vot zdes', u holma.
     - YA tozhe prishel k takomu vyvodu. Tak kak, risknem?
     - Risknem. Vyezzhaem bez palatki. Lopaty  berem  tol'ko  zhelezom.  Palki
srubim tam. Vstrecha v Volosovo, na krayu poselka.
     - YA poshel gotovit'sya. Do zavtra.

     Polovina  gorki  byla zaseyana kleverom, na drugoj ros berezovyj les. My
nachali shurf v lesu mezhdu berez. Dva metra sploshnoj netronutoj gliny.
     - Poshli otsyuda, - predlozhil ya.
     My poshli vniz k lesistoj podoshve holma. Ne dohodya metrov desyat' do nee,
ya nachinayu snimat' dern. Pervye polmetra  proshli  s  trudom  i  ya  hotel  uzhe
brosit',  kak  vdrug  poshel  pesok.  Dergayu Gorbatogo za rukav i my nachinaem
ostervenelo  vykidyvaem  grunt.  Lopaty  odnovremenno  udarilis'  v  derevo.
Bol'shie brevna pokazalis' naruzhu.
     - Nashli, - pochemu-to shepotom skazal Gorbatyj.
     - Nashli, - kak eho povtoril ya.
     My  sorientirovalis'  otnositel'no  napravleniya  breven  i  pomchalis' k
podoshve holma. Lopaty mel'kali s vybroshennoj zemlej. My probivali transheyu  v
holm i vdrug... Lopaty udarilis' v derevo.
     - Beri topor, ya ogolyu dva stvola, - skomandoval Gorbatyj.
     Begu  za  toporom  na vershinu i obratno. Dve lesiny ogoleny uzhe na metr
dlinny. Lesiny sohranilis' iz-za gliny neploho, nesmotrya na to,  chto  proshlo
bol'she  soroka let, i ya potrudilsya na slavu, prevrativ v shchepu drevesinu. Laz
gotov, i pervyj s fonarem, v nego vlezaet Gorbatyj.
     Bol'shaya ploshchad'  sklada  zabita  yashchikami,  mezhdu  nimi  rovnymi  ryadami
dorozhki.  Nekotorye  iz  yashchikov  razbity, torchat kovry, gobeleny, farforovaya
posuda. Vhod s drugoj  storony.  Vozle  nego  znakomye  yashchiki  s  oruzhiem  i
patronami.
     Podhozhu  k  bol'shim  potemnevshim  yashchikam  i  pytayus' lopatoj skovyrnut'
kryshku s odnogo iz nih.
     - Stoj, - govorit Gorbatyj.
     On podhodit ko mne s fomkoj.
     - Nashel v kancelyarskom stole, u vhoda. Daj poprobuyu.
     Kryshka legko otvalivaetsya. Skidyvayu sloj struzhki  i  pod  luchom  fonarya
zazheltel bugorkami yantar'.
     - YUrka, eto plity, naverno, iz yantarnoj komnaty.
     - Ne mozhet byt', oni utopleny v Kaliningrade!
     - Ty chto, ne vidish'?
     Gorbatyj pripodnimaet odnu plitu, dlinnoj gde-to poltora metra i kladet
ee na  kraj  yashchika.  Pod  sleduyushchim  sloem struzhki poyavilas' drugaya yantarnaya
plita.
     My zabrasyvaem plity v yashchik i nakidyvaem  kryshku.  Nachinaem  vzlamyvat'
vse yashchiki podryad. Tam kartiny, zdes' serebryanye sosudy, v drugom ikony. Bozhe
moj,  teper'  my znaem - eto nagrablennye polkovnikom Al'bertom proizvedeniya
iskusstv.
     Menya tryaset za plecho Gorbatyj.
     - Uzhe mnogo vremeni, pora uhodit'.
     My vypolzaem na vozduh. Solnce visit s boku  i  do  boli  rezhet  glaza,
nesmotrya na to, chto my smotrim na svoi teni.
     - Shodi za zavtrakom, - prosit Gorbatyj.
     YA  netoroplivo  zabirayus'  na  holm,  gde  u pervogo shurfa brosheny nashi
shmotki i nachinayu iz ryukzakov  vytaskivat'  zavtraki.  Moj  vzglyad  skol'znul
mezhdu  berez na blizhajshie holmy i ya zamirayu...Vdali melkimi tochkami dvizhetsya
zhivaya cep'.
     - Gorbatyj, - krichu ya, skatyvayas' s holma, - Tam menty.
     Gorbatyj brosilsya naverh. On vernulsya s nashimi shmotkami i brosil  ih  v
temnuyu  dyrku  laza.  Zatem  sam  skrylsya tam. CHerez 2 minuty on vernulsya, v
rukah u nego byl "shmajser" i rozhkov 5 za poyasom.
     - YUrka, zaryvaj sklad. YA popytayus'  ih  otvlech'.  Probegu  leskom,  von
tuda. Kak zakopaesh' - idi na stanciyu, ya potom pridu.
     - Ty s uma soshel Gorbatyj. Oni budut strelyat'.
     - YA budu ostorozhen. Davaj, YUrka, vremya net.
     Gorbatyj ponessya, kak los' cherez les. YA shvatil lopatu i s yarost'yu stal
zakapyvat' transheyu. CHerez minut pyatnadcat' v storone razdalas' strel'ba. SHum
ee usilivalsya.  Eshche  minut  dvadcat' strelyayut, a ya uzhe zakonchil i vyravnivayu
dern. Begu k sosednemu shurfu i zavalivayu ego tozhe.  Strel'ba  rezhe,  no  ona
prodolzhaetsya. Pervyj shurf tozhe zamaskirovan.
     Begu po lesu k Gorbatomu. Strel'by ne slyshno. Kuda-to daleko zashvyrivayu
meshavshuyu lopatu, begu i begu...
     Gorbatyj  lezhit  na  zhivote, na vershine holma. Krugom strelyanye gil'zy.
Podnimayu golovu Gorbatogo.
     - YUrka, - tiho govorit on, - Menya ubili.
     YA sazhus' na kortochki i kladu golovu na koleni.
     - CHto zh ty nadelal, Gorbatyj?
     YA glazhu ego volosy.
     - YUrka, - on uzhe hripit, - Brosaj kopat', my uzhe davno vzros...
     Gorbatyj zatih, a ya vse glazhu i glazhu ego volosy.

     - Ruki vverh!
     Menya okruzhaet tolpa v milicejskoj forme. YA ih ne slyshu.  YA  vse  shepchu:
"Gorbatyj, chto ty sdelal?"

     Nikolaev monotonno postukival karandashom po stolu.
     - Tak chto teper' budem s vami delat', Samsonov?
     - Mne vse ravno.
     - CHto vy tam delali?
     - Zachem vy ubili Gorbacheva?
     - On okazal vooruzhennoe soprotivlenie.
     - On muhu ne ub'et.
     Nikolae  molchit, tol'ko stuk karandasha otdaetsya v ushah zvukom molota po
nakoval'ne. Posle dlitel'noj pauzy on prodolzhil.
     - YA ponyal tol'ko cherez pyat' minut, chto Gorbachev otvlekal nas  ot  tebya.
No ostanovit' lyudej bylo nevozmozhno. I voobshche, ya schital, chto ty s gruzom uzhe
na stancii i byl uzhasno porazhen, uvidev na holme.
     - YA pojdu domoj, Sergej Nikolaevich.
     - Idi, - vdrug soglasilsya on.

     Domoj ne poshel, a poehal k Ol'ge i vyplakal ej vsyu gorech' proisshedshego.
     - YUra, tebe uzhe mnogo let. Zachem i dlya chego ty riskuesh'?
     - Gorbatyj tozhe vyskazal mne etu mysl' pered smert'yu.
     - Tak chto zhe ty reshil?
     - Poka nichego.
     - Otdaj  ty  im  etot  sklad.  CHto  nam  delat'  s  etim antikvariatom,
kartinami, yantarem i prochej  mishuroj.  Prodat'  nikomu  nevozmozhno.  |to  ne
Zapad.
     - Mozhet  ty  i  prava, no Gorbatyj riskoval iz-za etogo sklada i pogib.
Tol'ko eto mne i ne pozvolyaet sdat' ego.
     - Podumaj eshche, YUra.  Vse,  chto  vy  nashli  -  eto  vse  gosudarstvennye
cennosti, za krazhu kotoryh, b'yut.
     - YA podumayu, Ol'ga.

     My  pohoronili  Gorbatogo  i na sleduyushchij den', utrom, ya vzyal perepisku
Geringa i poshel v  Bol'shoj  dom.  K  Nikolaevu  menya  propustili  bystro.  V
nakurennom   kabinete   sidelo   tri   cheloveka.  Uzhe  znakomyj  mne  Viktor
Afanas'evich, Nikolaev i molozhavyj kapitan.
     - Zdravstvuj, Samsonov, - pripodnyalsya Nikolaev.
     - YA prishel sdat' to, chto my nashli s Gorbachevym. Vot, voz'mite.
     Nikolaev  vzyal  dokumenty,  prosmotrel  i  otdal  molodomu  -   Viktoru
Afanas'evichu.
     - I  chto  zhe  tam  est'?  Vy  videli? - vzvolnovano progovoril molodoj,
probezhav dokumenty glazami.
     - Tam yantarnaya komnata, kartiny, kovry, antikvariat.
     V komnate nastupila tishina. Dokumenty pereshli k kapitanu.
     - Vy hotite peredat' nam sklad? - sprosil kapitan.
     - Kogda poedem? - otvetil ya.
     - Sejchas, - skazal Nikolaev, - Kuznecov, srochno vyzovite soldat,  mashin
pyat'  s  lopatami. Vy, - obratilsya on k molodomu, - dozvonites' do |rmitazha,
pust' vyshlyut dvuh ekspertov, no  primerno,  cherez  dva  chasa,  posle  nashego
ot®ezda. Idite, podgotov'tes' k ot®ezdu.

     Nikolaev podnyal trubku telefona.
     - Tovarishch general, razreshite zajti po ochen' srochnomu delu. Da. Idu.
     YA ostalsya v kabinete odin. Proshlo polchasa. Vletel Nikolaev.
     - Poehali Samsonov.

     Opyat' edem vperedi kolonny, na gazike. Szadi karavan mashin. Doezzhaem do
Begunic i svorachivaem nalevo, v storonu Volosova.
     Vot   i   proklyatyj   holm,  edem  k  nemu  pryamo  po  kleveru.  Mashiny
ostanavlivayutsya. My vyhodim.
     - Vot etot holm. My vzlomali dyru szadi, poetomu vhod zdes'.
     - Kuznecov, - zakrichal Nikolaev, - ocepi eto mesto.
     CHast' soldat po vyprygivala iz mashin i cep'yu okruzhili  holm.  Drugie  s
lopatami podoshli k podoshve holma. YA razmetil uchastok i oni nachali kopat'.
     Kogda  pokazalis'  vorota,  vse  sgrudilis'  vokrug nih. Menya otozval v
storonu Nikolaev.
     - O yantarnoj komnate nikomu ni slova. Sejchas pojdesh' s nami i pokazhesh',
gde eti yashchiki.
     S yarkimi fonarikami, tol'ko pyat'  chelovek,  shli  prohodami  k  zavetnym
yashchikam.
     - Vot, - ya pokazal na temnye odnoobraznye gromadiny.
     Odin  iz  soprovozhdavshih  skinul  uzhe vylomannuyu kryshku yashchika i vytashchil
panel'.
     V  svete  fonarikov  yantarnye  plity  menyali  okrasku,   stanovyas'   to
oranzhevymi, to krasnymi.
     - |to oni, - skazal odin iz prisutstvuyushchih.
     - Kuznecov,  -  opyat'  prikazal Nikolaev, - |ti yashchiki sejchas vynesti, v
mashiny i srochno otvezti v upravlenie. Kak tol'ko osvobodish' mesto, priglashaj
ekspertov. Oruzhie zdes' est'? - obratilsya on uzhe ko mne.
     - Da. Sprava u vhoda.  YAshchikov  pyat',  a  sleva  -  yashchiki  s  patronami,
po-moemu dvadcat' dva.
     - Hot' odin yashchik vskryt?
     - Da. Gorbachev bral avtomat.
     - Ah  da. Kuznecov, vynosi yashchiki vperemezhku s oruzhiem. Nechayanno uronite
yashchik ili kryshku ot nego pri vyhode. Pust' vse, kto u vhoda,  uvidyat  oruzhie.
Govorite vsem soldatam i okruzhayushchim, chto vynosite oruzhie. O yantarnoj komnate
ni slova. Ponyatno?
     - Tak tochno.
     - Davaj, dejstvuj.
     Zakipela  rabota.  Priehalo  eshche  neskol'ko  vazhnyh  shishek. Pohodili po
skladu, po cokali yazykom.
     - A eto chto? - sprosil odin iz nih, tknuv pal'cem  v  nashi  s  Gorbatym
shmotki, broshennye u proloma steny.
     - Grabiteli, - otvetil Nikolaev.
     Oni po vozmushchalis' i ushli.



        PODSLEDSTVENNYJ

     Menya  ne  otpustili. Posle togo, kak raspotroshili sklad, menya povezli v
upravlenie i posadili v kameru, gde ya prosidel tri dnya. Nakonec dnem priveli
v odin iz mnogochislennyh kabinetov upravleniya. V komnate sidel, uzhe  ne  raz
vstrechavshijsya  so  mnoj  polkovnik,  a  za  stolom - grazhdanskij s ostrymi i
spryatannymi gluboko pod dugami brovej, glazami.
     - Grazhdanin  Samsonov  YUrij  Aleksandrovich.  Zdravstvujte.  YA   -   vash
sledovatel' Karmanov Grigorij Stepanovich.
     - Kak, razve ya pod sledstviem?
     - Da, vot postanovlenie prokuratury.
     Grigorij  Stepanovich  protyanul  mne  bumazhku.  Dejstvitel'no,  eto bylo
postanovlenie o soderzhanii menya pod strazhej.
     - No za chto?
     - Za nezakonnoe hranenie oruzhiya.
     - No u menya net oruzhiya.
     - Za nezakonnoe hranenie oruzhiya v tajnikah, bazah, zemlyankah i skladah.
     - Nichego ne ponimayu. YA otdal vam, prichem dobrovol'no, samyj  krupnejshij
sklad i v blagodarnost' menya zagonyayut syuda. CHto za chush'?
     - Hvatit, grazhdanin Samsonov. Perejdem k delu.
     Nachalas'   procedura  doznaniya.  Posle  dlitel'nogo  ustanovleniya  moej
lichnosti, poshli glavnye voprosy.
     - Kak vy nashli poslednij sklad?
     - Otkopali.
     Sledovatel' nevozmutimo listal dokumenty.
     - A predydushchij sklad?
     - Otkopali.
     - Vot ob®yasnitel'naya majora  Nikolaeva  Sergej  Nikolaevicha  v  kotoroj
govorit'sya,  chto  vy  emu v prisutstvii dvuh sotrudnikov upravleniya peredali
kartu s koordinatami raskopov i nekotoryh svoih baz. Vy peredali kartu?
     - Peredal.
     - Znachit  vash  poslednij  sklad  vy  tozhe  vzyali  s  pomoshch'yu   kakih-to
dokumentov?
     - My vse kopali, chto by chto-to najti.
     - Estestvenno.  YA  v etom ne somnevayus'. Perejdem k sleduyushchemu voprosu.
Vy nahodili na meste raskopov kakie-nibud' dokumenty?
     - Da.
     - I gde oni?
     - Peredany Nikolaevu.
     - Vot dokladnaya Nikolaeva, v kotoryj utverzhdaetsya,  chto  vy  peredavali
emu  dokumenty  po  chastyam,  kogda  vas  lovili  na  meste  prestupleniya. Vy
podtverzhdaete eto?
     - YA eshche ne videl dokumenta v  nashem  gosudarstve,  zapreshchayushchego  kopat'
zemlyu i poetomu ne schitayu prestupleniem vdrug neozhidanno chto-to raskopat'. A
to, chto ya emu peredaval, tak eto stepen' nashego sotrudnichestva, mezhdu mnoj i
KGB.
     - Vasha stepen' sotrudnichestva dokumental'no podtverzhdena?
     - Net, eto neglasnoe sotrudnichestvo.
     - Major Nikolaev eto ne podtverzhdaet.
     - |to ego delo.
     Podnyalsya polkovnik i podoshel ko mne.
     - Samsonov,  luchshe peredajte nam dokumenty. Pomnite, ya vas prosil davno
ob etom i sejchas proshu. Otdajte.
     - YA ne videl nikakih dokumentov.
     - Horosho. Grigorij Stepanovich, ya nastaivayu  na  provedenii  doznaniya  s
ispol'zovaniem himicheski-aktivnyh sredstv.
     - CHto zh, ya ne imeyu vozrazhenij. Na segodnya dopros okonchen.
     Sledovatel' nazhal knopku.

     CHerez  den'  menya  pritashchili  v  steril'no  belo-kafel'nuyu komnatu, gde
prikrutili k kojke. Naprotiv stoyali: polkovnik, sledovatel' i vrach.
     - Davajte pristupim, - predlozhil polkovnik.
     Sledovatel' kivnul golovoj i vrach vkatil mne ukol v  venu.  Moya  golova
poplyla po volnam. ZHutkij strah ohvatil vse kletochki tela.
     - Samsonov, vy nahodili dokumenty pri raskopah?
     Skvoz'  oblachnost'  dymki  straha  prorvalsya zvuk chelovecheskogo golosa.
Otvechaj, otvechaj, stuchali pul'siruyushchim molotochkom tolchki v golovu.
     - Da, nahodil.
     - Gde oni?
     - Ih Gorbatyj otdal Mire.
     - Adres Miry.
     - Novokuznecovskaya, 10, pyatyj etazh.
     - Vy sami znaete soderzhanie etih dokumentov?
     - Da.
     - O chem oni.
     - |to sekretnaya perepiska, mezhdu generalom  NKVD  Nikolaevym  N.  A.  s
generalom  Al'bertom, perepiska fon Leeba so ZHdanovym i Voroshilovym, a takzhe
popytki Berii svyazat'sya so stavkoj Gitlera.
     - |to vy sami chitali?
     - Mne perevodil Gorbatyj.
     - Vy komu-nibud' govorili ob etih dokumentah?
     - Ih soderzhanie znali ya i Gorbatyj.
     - Vy sami razlomali yashchiki s yantarnoj komnatoj?
     - Vmeste s Gorbatym.
     - Kto byl svidetelem perenoski yashchikov iz sklada v mashiny?
     - YA, Nikolaev, Kuznecov i dva neizvestnyh mne grazhdanina.
     - Po kakim dokumentam vy nashli sklad s yantarnoj komnatoj?
     - Po nakladnym, nemeckogo stroitel'nogo batal'ona i trofejnym kartam.
     - CHto vy nashli v bunkere shtabnogo korpusa?
     - Sejf s dokumentami, karty, portsigar,  oruzhie  i  neskol'ko  nemeckih
trupov, odin iz kotoryh general Al'bert.
     - Vy skazali portigar?
     - Da.
     - CHto bylo v portsigare.
     - Zapiska Nikolaevu, chto on podonok.
     - On sejchas otojdet, - prerval moyu pytku postoronnij golos.
     - Da, pozhaluj, dostatochno.
     Moe telo vdrug rasslabilos' i ya provalilsya v glubokij son.

     Dva dnya menya ne vyzyvali i vot opyat' u sledovatelya. On uzhe odin.
     - YUrij  Aleksandrovich,  my proveli rassledovanie. Vy pered sudom dolzhny
projti medekspertizu. Raspishites' vot zdes'.
     - No ya dazhe ne chital dela i ne znayu v chem menya konkretno obvinyayut.
     - Sejchas eto ne obyazatel'no. Posle  medekspertizy,  vy  oznakomites'  s
delom.
     - A chto ya dolzhen podpisat'?
     - Vot  etu bumagu, chto vy otdali vse najdennye vami dokumenty Mire S. i
dal'nejshej sud'by ih ne znaete.
     YA podpisal etot strannyj dokument.

     V  kamerah  Bol'shogo  doma  menya  proderzhali  eshche  nedelyu  i,  nakonec,
otpravili na medekspertizu.
     |to bylo shestietazhnoe zdanie, s reshetkami na oknah do poslednego etazha.
Kazhdyj  vhod na etazh zapiralsya na takie zhe moguchie prut'ya. Skvoznoj koridor,
s palatami sleva  i  sprava,  upiralsya  opyat'  v  reshetki  chernoj  avarijnoj
lestnicy.  Ohranniki  sideli  za  stolikami  na  lestnichnoj  ploshchadke tol'ko
paradnoj lestnicy, vrachi i sanitary razmeshchalis' v centre koridora, v svetlom
proeme, ograzhdennom bar'erom. Kogda ya voshel v palatu, to ahnul. Na odnoj  iz
krovatej sidel v bol'nichnom halate sam Nikolaev Sergej Nikolaevich.
     - Vy?
     - YA, ya. Zanimaj etu kojku, ona svobodna.
     - Nichego ne ponimayu. Kak zhe vy zdes'?
     - Blagodarya tebe.
     - Mne?
     - Nu a kto zhe moego papashu, vydal. Svyatoj duh chto li?
     - Prichem zdes' papasha i vy?
     - Vyshlo,  chto  ya  ohotilsya za dokumentami svoego papashi, chtoby prikryt'
ego.
     - CHush', vashe KGB soshlo s uma.
     - Ono-to  ne  soshlo.  |to  vse  shirma  obvinenij,  za  nej  stoyat  dela
poser'eznej.
     - |to yantarnaya komnata i komprometiruyushchie dokumenty.
     - I  yantarnaya  komnata  v  tom  chisle.  Kto-to pytaetsya pohoronit' ee i
svedeniya o soderzhanii dokumentov nasovsem, da tak, chtob ne bylo svidetelej.
     - CHto, chto? Ty govorish', pohoronit' svidetelej?
     - A ty chto, ne ponyal kuda ty popal?
     - Menya prislali na ekspertizu.
     Serdce u menya upalo ot nehoroshego predchuvstviya.
     - Ha...ha...ha... Da znaesh' gde ty nahodish'sya?  V  psihonevrologicheskoj
bol'nice Ministerstva Vnutrennih Del.
     - Nu i chto?
     - A ty kogda-nibud' chital knigu "Proletaya nad gnezdom kukushki"?
     - CHital.
     - Slyhal tam takoe slovo - "lobotomiya"?
     - Ne mozhet byt'? Neuzheli i nas hotyat sdelat' idiotami?
     - Ty  otstal,  paren'.  Nauka  davno ushla vpered. Zdes' stirayut pamyat'.
Zdes' tebe sotrut vse - i dokumenty, i yantarnuyu komnatu i dazhe menya. Vyjdesh'
zato zhivoj, ne idiot, i ne poluidiot, no s dyroj v golove.
     - No ya ne hochu etogo.
     - Tebya i sprashivat' ne budut.
     - I tebya tozhe, tak iskalechat?
     - A dlya chego zh ya zdes'.
     YA ne mog prijti v sebya. Uzhas ohvatil menya.
     - No ved' nado chto-to delat'?
     - Po moim dannym, iz etoj kontory eshche nikto ne ubegal.  Kstati,  znaesh'
kto  v  sosednej  palate?  Tam  sidit  kapitan  Kuznecov,  chto s nami byl na
yantarnoj. Kak vidish' zagrebli vseh, kto zanimalsya tvoim delom.
     - O bozhe, - zastonal ya.

     Noch'yu ya pochuvstvoval sebya ploho, temperatura podskochila do 40 i v pochti
bessoznatel'nom sostoyanii, ya probyl dva dnya. Kogda ya ochnulsya,  Nikolaeva  ne
bylo. Na ego kojke lezhal chernovolosyj muzhik.
     - A gde Sergej Nikolaevich? - sprosil ya ego.
     - V reanimacii, - otvetil on, pochesyvaya zhivot.
     YA  stal podnimat'sya s kojki. Golova zakruzhilas' i ya chut' opyat' ne upal.
Posidev polchasa, ya nemnozhko otoshel i, natyanuv  halat  i  shlepancy,  poshel  v
tualet. Po koridoru mne navstrechu shla znakomaya zhenshchina v bol'nichnom halate.
     - Mira, - pozval ya, - Mira.
     Ona s nedoumeniem posmotrela na menya.
     - Prostite, no ya vas ne znayu.
     - Mira, neuzheli ty menya ne pomnish', Mira?
     ZHenshchina  s ispugom obognula menya i chasto oborachivayas' ischezla v palatah
zhenskogo otdeleniya. Mne stalo gor'ko. Posle tualeta ya zaglyanul v  prozrachnye
stekla  reanimacionnogo  otdeleniya.  Na  kojke  lezhal  Nikolaev s raskrytymi
pustymi glazami. K nemu podoshla sestra. On pripodnyal golovu i chto-to  s  nej
stal  govorit',  potom posmotrel vokrug, vstretilsya vzglyadom so mnoj i opyat'
zagovoril s sestroj. YA ponyal, on tozhe menya ne pomnit i poshel v palatu.
     Vrach opredelil u menya gripp i pozhaluj eto zaderzhalo sadistov delat' mne
operaciyu.
     My byli na poslednem, shestom etazhe,  i  sverhu  vse  vremya  stuchali  po
krovle  rabochie,  kotorye  remontirovali kryshu. Hodili oni po chernomu hodu i
inogda draznili nas cherez reshetku koridora.
     - |j, idiotik, - orali oni komu-nibud' - Gde tvoj hvostik?
     CHast' idiotikov nachinala oglyadyvat' sebya v poiskah hvostika.
     Vot mne v golovu i prishla mysl' udrat' cherez chernyj hod, no kak otkryt'
etu chertovu dver'-reshetku. Odnazhdy  vrach  naoral  na  nyanechku  za  gryaz'  na
lestnichnoj  ploshchadke i ona poshla k dezhurnomu vrachu i vynesla iz ego kabineta
klyuch. Ee soprovozhdal sanitar. Nyanechka ubrala musor i otnesla klyuch  dezhurnomu
vrachu.
     Mne  s  kazhdym  dnem  stanovilos' luchshe i odnazhdy vrach na obhode brosil
sestram.
     - Gotov'te zavtra na operaciyu.
     Oni ushli, a ya  iskal  lihoradochno  vyhoda  iz  sozdavshegosya  polozheniya.
Vecherom  reshil,  teryat'  mne  nechego,  libo izuroduyut, libo ub'yut. Kogda vse
zasnuli, ya tihonechko vstal i priotkryv dver'  palaty,  zaglyanul  v  koridor.
Tiho  i  pusto.  Posredi  koridora,  gde  dezhuryat sestry, tol'ko yarkij svet.
Ohrannik za reshetkoj, dremlet na svoem  stule.  Na  cypochkah  prodvigayus'  k
bar'eru.  Tiho.  Dezhurnaya  sestra,  prikryvshis'  odeyalom, spit na stul'yah. YA
prohozhu ee i prokradyvayus' k komnate dezhurnogo vracha.  Dver'  otkrylas'  bez
shuma.  Vrach  spal, polozhiv golovu na stol. YA podoshel k stolu i, vzyav bol'shuyu
mednuyu pepel'nicu so stola, s siloj opustil ee na golovu spyashchemu. Krak...  i
opyat' tiho. Krov' medlenno raspolzalas' po bumagam i stala stekat' na pol. YA
ostorozhno  ottashchil  vracha  k  stene i obsharil stol. Klyuch byl v tret'em yashchike
stola. I vot opyat' koridor. Vrode vse v poryadke.
     Kradus' vdol' steny i, nakonec, proklyataya reshetka. Zamok gromko shchelknul
ot povorota klyucha. Ohrannik, na toj  storone  koridora  dernulsya,  i  otkryv
glaza, tupo posmotrel v proval lestnicy i... opyat' zadremal. ZHeleznye vorota
ne  pisknuli  pri peremeshchenii i vot ya na lestnichnoj ploshchadke. Zakryvayu dver'
na klyuch, po polmillimetra opuskaya sobachku zamka, chto by ne  bylo  povtornogo
shchelchka. Tol'ko na cherdak, vniz nel'zya, tam navernyaka ne vyjti.
     Na  ploskoj  kryshe  gulyaet veter. On chut' ne sbivaet menya s nog. Melkij
dozhd' poryvami vody hleshchet v lico.  Veter  razmetal  kuchi  musora,  nebrezhno
svalennye  v  neozhidannyh  mestah.  Po  centru  kryshi hlopaet nabroshennyj na
vedra, meshki s cementom, alebastrom i instrumentom, bol'shoj kusok  brezenta.
CHtob  ego  ne  sneslo vetrom, on po krayam zazhat kirpichami i tyazheloj zheleznoj
tachkoj. Mysl' prishla mgnovenno. Styagivayu odin konec brezenta i podlozhiv  pod
ego  centr  meshok,  lopatoj  prorubayu  dyrku.  Brezent  rvet iz ruk. Ele-ele
perehvatyvayu chetyre ugla i vstayu spinoj k vetru. Vstryahivayu brezent kverhu i
tut zhe nevedomaya sila sdergivaet menya s mesta i tashchit na  kraj.  YA  chut'  ne
zaoral  ot straha i zakryl glaza. Nogi povisli v pustote. Vdrug vetki uprugo
zahlestali so vseh storon i, zadevaya suchki telo grohnulos' na zemlyu. Brezent
zastryal v vetvyah dereva.
     YA begu po sadu, ograda posle perezhitogo, dalas' ochen'  legko.  YA  opyat'
begu  mimo  sonnyh  domov,  vse  dal'she i dal'she ot strashnogo mesta. Zelenyj
ogonek taksi prizyvno zamayachil na doroge. Podnimayu ruku.
     - Tebe kuda?
     - V Kupchino.
     - Zalezaj. A chego ty v takom naryade?
     - Reshil udrat' na denek iz bol'nicy.
     - A... U menya brat tozhe, neskol'ko raz begal. Nichego, sejchas  vylechili.
Uzhe ni gramma v rot vodyary vtoroj god ne beret.

     Stuchu  beshenno  v  dver'. Kak oni tam dolgo spyat. Nakonec, sonnyj golos
Ol'gi sprashivaet: "Kto tam?".
     - Olya, eto ya, YUra.
     Dver' otkrylas'
     - YUrka, gde zh ty byl?
     - Ol'ga, daj 25 rublej, mne s taksi rasschitat'sya nado.

     My sidim za stolom  i  ya  rasskazyvayu  Ol'ge  obo  vsem,  chto  so  mnoj
proizoshlo.
     - CHto zhe teper' delat', YUra?
     - Mne nado otsyuda ischeznut', no kuda, ya sam ne znayu.
     - Znaesh',  ya  dumayu  oni hvatyatsya tebya utrom. Poka nichego ne perekryto,
uezzhaj v Sibir', k moej mame, v gorod Bilembaj. YA tebe odezhdu brata i den'gi
na dorogu dam. A cherez nedelyu priedu sama.
     YA podtyanulsya i poceloval Ol'gu v myagkie guby.



        POSLEDNIJ

     <I>Mart. 1993 g.</I>

     Vot uzhe 2 goda, kak ya vernulsya so svoej zhenoj Olej v gorod. Menya  nikto
ne  trevozhil  za  eto  vremya  i  ya  spokojno  rabotal  v  odnoj kommercheskoj
strukture.
     No odnazhdy, ko  mne  domoj  pozvonil  Viktor  Afanas'evich  i  predlozhil
vstretit'sya v restorane "Priboj".

     Viktor  Afanas'evich  byl  ne  odin,  s  nim  sidel  grazhdanin kavkazkoj
nacional'nosti.
     - Gospodi, skol'ko let proshlo. Vy li eto, Samsonov?
     - YA, Viktor Afanas'evich. A gde zhe Sergej Nikolaevich?
     - Spilsya Serezha. Znakom'tes', Zurab, a eto - YUrij. My s nim znakomy uzhe
mnogo let. Tak, YUrij?
     - Vrode, tak.
     - U  Zuraba  k  tebe  est'  delovoe  predlozhenie.  On   poprosil   menya
vstretit'sya  s  chelovekom,  kotoryj  mozhet  emu pomoch', - Viktor Afanas'evich
sdelal pauzu, - Ty eshche imeesh' v zanachke sklady s oruzhiem?
     - Kak vam skazat'. I da, i net. Net -  potomu  chto  ne  zanimayus'  etim
mnogo  let,  da  -  kogda  zanimalsya sklady byli, no stol'ko vremeni proshlo,
mozhet ih nashel drugoj trofejshchik.
     - Ne pribednyajsya, Samsonov. Vse eto vremya  ty  derzhal  na  pul'se  ves'
yuzhnyj  rajon  oblasti.  Na tebya sejchas rabotayut desyatki trofejshchikov, dobyvaya
tebe oruzhie i drugie suveniry vojny. CHelovek prishel za delom. Tak  est'  ili
net sklad?
     - Horosho. Skazhite, chto nuzhno. Konkretno.
     - Skazhi emu, Zurab.
     - Dorogoj,  nuzhno  oruzhie,  mnogo  oruzhiya. Ty skazhi, chto u tebya est', ya
skazhu, chto ya voz'mu.
     - Davaj, reshim po-drugomu. Esli ya vskryvayu sklad, ty beresh' vse,  inache
nichego ne dam.
     - Govori, chto u tebya est', ya zapisyvayu.
     - 15000  vintovok,  tipa "Mauzer". Oruzhie pristrelyano. Trojnoj komplekt
patronov k nim.
     - Slushaj,  otkuda  u  tebya  stol'ko   vintovok?   -   udivilsya   Viktor
Afanas'evich.
     - Nemcy  voevat'-to  nachali  ne  s avtomatami, kak nam vbivali v golovu
istoriki i memuaristy, a s obyknovennoj vintovkoj. V 1942  i  v  1943  godah
nachalos'  perevooruzhenie  pehoty  na  avtomaty  i  starye  vintovki sdali na
sklady.
     - Dorogoj, vintovki horosho. Davaj dal'she.
     - 576 pistoletov "parabellum", pervyj vypusk.
     - CHto znachit pervyj vypusk?
     - Pistolety modernizirovalis' i samye  rannie  vypuski,  zamenyalis'  na
novye.
     - 57  pulemetov  MG,  tol'ko  34-go  goda.  Gde-to okolo 80 "lyugerov" i
"val'terov". 150 protivopehotnyh min,  120  avtomatov  "shmajser"  i  2000000
patronov.
     - Skol'ko beresh' za oruzhie?
     - 20  dollarov za vintovku, 50-za "parabellum", 30-za "val'tery", 40-za
"shmajsery" i pulemety, 5-za minu i, nakonec, za kazhduyu cinku-20 dollarov.
     - Ne speshi dorogoj, ne speshi. Daj ya poschitayu. Dorogo beresh'  za  staroe
barahlo.
     - Ne hochesh', ne beri.
     - Viktor, skazhi emu, pust' sbavit.
     - YUra, ochen' kruto beresh'. Sbav' na desyat' procentov.
     - A skol'ko, ty voz'mesh', Viktor Afanas'evich?
     - Desyat'  procentov  ot  sdelki, kak posrednik i organizator perevozki.
Tak, Zurab?
     - Oh tak, dorogoj. Rezhete menya. YUrij, davaj  na  desyat'  procentov,  za
schet sroka davnosti.
     - CHert  s  toboj.  Tol'ko  plati  nalichnymi i v techenie nedeli. Mne eshche
sklad nado proverit'. Den'gi vpered-sklad tvoj. Vyvozi kak znaesh'.
     - Ne rugajsya dorogoj. Sejchas ya podschitayu skol'ko eto, a potom mne  nado
pozvonit' i soglasovat' den'gi.
     - Tol'ko ne bryakni v telefon pro oruzhie, - skazal Viktor Afanas'evich.
     - Zachem  obizhaesh',  dorogoj, menya horosho tam pojmut. Vy podozhdete minut
20, ya rezul'tat peregovorov prinesu.
     Zurab dolgo shevelil gubami, podschityvaya obshchuyu summu. Nakonec, on  vstal
i poshel k vyhodu restorana.
     - Viktor  Afanas'evich,  ya  hochu vas sprosit' ob odnoj veshchi. CHto stalo s
yantarnoj komnatoj?
     - Nichego. Ee net.
     - Kak net? YA ee sam videl, trogal vot etimi rukami.
     - Vsya nasha beda v tom, chto est' veshchi,  o  kotoryh  nado  molchat',  koda
poyavlyaetsya  bol'shaya  politika.  Vse uvereny, chto yantar' libo v Kaliningrade,
libo v Germanii i nikomu v golovu ne pridet, chto on mozhet byt'  zdes'.  Nashi
igrayut, na varvarstve nemcev, na kompensacii poteryannyh cennostej i v glazah
mira,  my  postradavshaya storona. Nam ne hochetsya poteryat' etot imidzh. Nedavno
prezident zayavil na ves' mir, chto komnata spryatana  na  poligonah  Germanii.
Poetomu komnaty schitaj, v Rossii net i ty ee ne videl.
     - No eto zhe dostoyanie nacii.
     - Ne  trepli  zrya  yazykom. Dostoyanie..., smeh eto. To chto sejchas vo vsyu
razvorovyvaetsya dostoyanie Rossii ty ne vidish', a komnata,  kotoraya  spryatana
dlya Rossii - u tebya kak bel'mo na glazu.
     - Ladno,  Sergej  Nikolaevich. U menya drugaya tochka zreniya na dostoyanie i
ne budem provodit' debaty po etomu povodu. U menya eshche k  vam  vopros.  Mnogo
let tomu nazad vy eto iskali?
     YA  vytashchil  iz  karmana perepisku s nemcami ZHdanova, Berii i Nikolaeva.
Viktor Afanas'evich perechital i kivnul.
     - Gde zhe vy hranili vse vremya eti dokumenty?
     - Gorbach pered smert'yu zashel k Mire i peretashchil vse drugomu cheloveku.
     - Vot pochemu Mira,  dazhe  pod  narkotikami  ne  mogla  nichego  skazat'.
Koe-chto ya u tebya voz'mu, s tvoego razresheniya konechno, a eto... |to nikomu ne
nuzhno.  Mozhesh'  vzyat' i vyteret' zadnicu. Sejchas takimi partijnymi vyvertami
nikogo ne udivish', vse davno ponyali, chto partiya gnila sverhu i eto privelo k
razvalu strany. Tak chto beri, chto hochesh', to i delaj s nimi.
     On perebrosil mne listki s ZHdanovskimi i Voroshilovskimi perepiskami.  V
eto vremya poyavilsya Zurab.
     - Dorogoj,  vse  soglasovano.  Den'gi  budut cherez tri dnya. Sklad berem
cherez nedelyu, kak tol'ko pridut mashiny.
     - Pogodi, Zurab, - skazal ya. - |to eshche ne vse.
     - CHto eshche? - zabespokoilsya Zurab.
     - Den'gi, ty mne peredash' v ustanovlennom meste, vzamen poluchish' kartu,
po kotoroj i budesh' kopat'.
     - |to kto zh riskuet? Ty ili ya?
     - My oba. No u menya risk predpochtitel'nej.  Esli  ty  menya  hot'  odnoj
banknotoj obmanesh', to budut perestrelyany u sklada vse.
     - Zurab, on ne shutit, - vyskazal Viktor Afanas'evich.

     Posle restorana my vyhodili vmeste s Viktor Afanas'evichem.
     - U tebya est' eshche chto-nibud'?
     - Ostalsya sklad s nashim oruzhiem.
     - Otkuda?  YA  tochno  znayu,  chto  nashi  skladov  zdes' vo vremya vojny ne
delali.
     - Nashi ne delali, a nemcy sobirali i skladirovali.
     - I mnogo tam?
     - Mnogo.
     - Esli ya najdu pokupatelya, ty ne budesh' protiv?
     - Konechno  net.  U  menya  k  vam  tozhe  pros'ba.  Sejchas  nashi   rebyata
organizovali  remont trofejnogo oruzhiya, najdennogo v zemle. Vy zacepili odnu
moyu masterskuyu. Nel'zya li zakryt' delo, a rebyat vypustit'?
     - |to na Izhore?
     - Da.
     - Poprobuem pomoch'.
     - Kto b mog podumat', chto chetyre goda nazad my byli vragami.
     - Vremya menyaetsya, YUra.

     Ol'ga vzvolnovanno vstretila menya na poroge doma.
     - YUra, v Nikolaya strelyali. YA boyus' za nego.
     - Ranen?
     - Nemnogo zadelo.
     - Gde on?
     - Tam, v komnate.
     Nikolaj sidel za stolom i pil chaj.
     - Privet. Nu, rasskazyvaj, chto u tebya?
     - YUrij Aleksandrovich, obstanovka sejchas na raskopah izmenilas'.  Sejchas
kopayut  vse,  komu  ne  len'. Vsem vdrug stalo nuzhno oruzhie. Ran'she, s tvoej
legkoj ruki, ves' yuzhnyj rajon Leningradskoj oblasti byl podelen na 9  chastej
mezhdu  kopalami. Soglashenie soblyudalos' do 1992 g. Teper' poyavilis' novichki,
no opasnee, chem normal'nye bandity. Oni izymayut oruzhie iz zemli, otnimayut ot
kopal, inogda pokupayut ego. Vot ya i narvalsya na takuyu gruppu. Otryl nemeckie
okopy i nashel "parabellum". Tut zhe reshil ego pristrelyat'  i  oni  prishli  na
zvuk vystrela.
     - Nu  i kretin zhe ty, Kolya. Dal'she mozhesh' ne prodolzhat'. Tol'ko otvet',
strelyal v nih?
     - Da.
     - Olya, nado spasat' etogo duraka. Davaj sobirajsya,  my  cherez  tri  dnya
uezzhaem.
     - Kuda?
     - Opyat' v Bilembaj.
     - U tebya tozhe ne vse v poryadke? Opyat' staryj hvost tyanetsya za toboj?
     - Da i mozhet vse proizojti, esli ya ne ischeznu.
     - CHto zh delat'. Poehali.
     - Nikolaj,  s  toboj  my provedem poslednyuyu operaciyu. Sadis' ya tebe vse
rasskazhu.

     Zurab priehal na vstrechu na dvuh mashinah. YA stoyal na  lesnoj  doroge  i
oni  ostanovilis'  ryadom.  Iz  mashin  vyshli:  Zurab,  Viktor Afanas'evich i 5
zdorovennyh kavkazcev.
     - Gde chemodan? - sprosil ya.
     - Ej, prinesite.
     Zurab mahnul rukoj. Podoshel paren' s chemodanchikom.
     - Otkroj.
     On otkryl i polozhil na kapot mashiny.
     - Teper' otojdi.
     Paren' otoshel. YA podoshel  i  stal  raskryvat'  i  shchupat'  kazhduyu  pachku
dollarov. Kraem glaza uvidel, chto odin iz zakavkazcev poshel mne za spinu.
     - Stoyat'! - ryavknul ya. - Stoyat'! - i mahnul rukoj.
     S holma udaril pulemet, staryj drug - MG. Puli proshili strochku nedaleko
ot kavkazcev i pulemet zamolk. Tishina zazvenela v ushah.
     - YA   zh   govoril  ne  delajte  glupostej,  -  razdalsya  golos  Viktora
Afanas'evicha. - YA predpolagal, chto on vsegda podstrahuetsya.  U  tebya  vse  v
poryadke, YUra?
     - Da. Den'gi vot v etoj pachke fal'shivye. Zurab, ty mozhesh' zamenit'?
     Zurab  vytashchil  iz  vnutrennego  karmana  druguyu pachku i s nepriyazn'yu v
glazah obmenyal ee.
     - Tak vot rebyata, - zakonchil ya, - Vy budete eshche  stoyat'  tak  15  minut
posle  moego  uhoda.  Esli  kuda-nibud'  tronetes',  vas prikonchat. Vot tvoya
karta, Zurab. Smotrite i vy, Viktor Afanas'evich. Vidite  vot  etot  krestik,
eto chestno zarabotannoe vashe oruzhie. Ob®yasnite emu vse, Viktor Afanas'evich.
     YA poshel ot mashin v les s chemodanom. Oglyanuvshis', uvidel tolpu lyudej nad
kartoj, postelennoj na kapote.

     My edem v "KAMAZE". Nikolaj za shofera, ya i Ol'ga, kak passazhiry. Szadi,
na spal'nom meste lezhit pulemet MG i chemodan s den'gami.

     Do Bilimbaya, oh, kak daleko...

     <I>Fevral', 1995 g.</I>


     - 1

     <I>E.Kukarkin. Trofejshchik Les</I>

     - 3 -

     <I>E.Kukarkin. Trofejshchik Sledopyty</I>

     <I>E.Kukarkin. Trofejshchik Dokumenty</I>

     <I>E.Kukarkin. Trofejshchik Sklad</I>

     <I>E.Kukarkin. Trofejshchik Podsledstvennyj</I>

     <I>E.Kukarkin. Trofejshchik Poslednij</I>