Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
     OCR: Igor' Ostrovskij
---------------------------------------------------------------




     Govori - slovno bol' zagovarivaj,
     bormochi bez oglyadki, terpi.
     Indeveet zakatnoe zarevo,
     i yurodivyj spit na cepi.

     Bylo solono, vetreno, molodo.
     Za rekoyu kazennyj zavod
     krepkim zapahom hmelya i soloda
     krasnoglazuyu mglu obdaet

     do sih por - no yachmen' peremeletsya,
     hmel' uvyanet, poslushaj menya.
     Spit svyatoj chelovek, ne shevelitsya,
     nesuraznye strasti bubnya.

     Skoro, skoro luchinka otshchepitsya
     ot podrublennogo stvola -
     dunet skorogovorkoj, nelepicej
     v zanaveshennye zerkala,

     holodeyushchij noch'yu anisovoj,
     dogorayushchij sornoj travoj -
     vse ravno govori, perepisyvaj
     rozovatyj uzor zvukovoj...



     Dozhivat', ni o chem ne zhaleya,
     dazhe esli itogov (prosti!)
     kot naplakal. V dozhdlivoj allee
     lesoparka (dve treti puti
     minovalo) spryagaesh' glagoly
     v ideal'nom proshedshem. Davno
     v golove neuyutno i golo,
     o dushe i podumat' smeshno.
     Dym otechestva, cheren i sladok,
     op'yanyaet moskovskuyu t'mu.
     Roshcha preterpevaet upadok.
     Vot i ya pokoryayus' emu.

     Horosho by k takomu nachalu
     pripisat' blagodushnyj konec,
     naprimer, o lyubvi nebyvaloj,
     naslazhdenii vernyh serdec.
     Ili, skazhem, o vechnosti. YA li
     ne strochil skorospelyh poem
     s nepremennoj moral'yu v finale,
     karusel'yu liricheskih tem!
     No uvy, romanticheskij dar moj
     slishkom vysokomeren. Cenyu
     tol'ko vchuzhe podhod lapidarnyj
     k deshevizne zemnogo menyu.

     Lyubomudry, glyadyashchie kislo,
     zasyhaet trava-lebeda.
     Ne prosite u oseni smysla -
     pozhalejte ee, gospoda.
     Ochevidno, drugogo podarka
     sirotlivaya ishchet dusha,
     po izgibam durackogo parka
     serdcevidnoj listvoyu shursha,
     ochevidno, i dazhe neslozhno,
     no bormochet v otvet: "ne otdam"
     arendator ee nenadezhnyj,
     neprichastnyj nebesnym trudam.



     Otlozhena duel'. Ot perespeloj vishni
     na pal'cah alyj sok. V tu poru bez truda
     ssuzhali vremya mne - no amba, gody vyshli,
     platit' ili bezhat'. Eshche by znat' kuda...

     Dolgi moi, dolzhki, ubytki i protori
     komandirovochnye, spravki, temnyj son
     o belom korable na sinem-sinem more,
     otkuda sbroshen ya i v yav' perenesen.

     Tam uglovatyj hrip, ograblennoe leto -
     i more yasnoe. I parusnik belej
     schetov, oplachennyh takoyu zhe monetoj,
     chto davnij proigrysh moih uchitelej.



     V bloknote, nachatom edva,
     royatsya yurkie slova,
     chto murav'i golodnym komom
     u tolstoj gusenicy. Znat',
     ej motyl'kom uzhe ne stat',
     pogibshej deve nasekomoj.

     Horosh li obraz moj, |rast?
     Kusayut, kto vo chto gorazd,
     drug drugu polzayut po spinam.
     Osilyat v neskol'ko minut
     i, napryagayas', volokut
     na korm lichinkam murav'inym.

     Bytuet v Afrike molva -
     kto poedaet serdce l'va,
     nasleduet ego otvage.
     No do sih por ne videl ya
     ni motyl'ka iz murav'ya,
     ni slov, vzletayushchih s bumagi.

     Iskusstvo - uveryayut - shchel'
     v mir voshititel'nyh veshchej,
     chto ne postich' rassudkom chistym.
     YA v etoj oblasti ekspert,
     puskaj zovet menya Laert
     neispravimym pessimistom.

     ZHar tvorchestva i zhar pechnoj -
     vot bliznecy, moj drug rodnoj.
     Vosplamenyayas' povsemestno,
     iz zhizni mertvoe syr'e
     tvoryat, chtob prevratit' ee
     v paek duhovnyj i telesnyj.



     Net, ne bezumnaya tkachiha
     bluzhdaet v kipah polotna -
     ko mne prihodit tiho-tiho
     podruga staraya odna,

     v svechnom ogne, v kuhonnom dyme
     igraet pal'cami hudymi,
     svistit rastitel'nyj motiv,
     k kolenyam golovu skloniv.

     YA prinesu vina i chaya,
     v neuznavaemoj nochi
     prostuyu gost'yu ugoshchaya
     vsem, chto imeetsya v pechi,

     no v gorod chestnyj, gorod zybkij,
     gde alkogolik i bednyak,
     ona uhodit bez ulybki,
     blagosloven'ya ne prinyav,

     i vsled za neyu, v serdce ranen,
     vlachitsya po chuzhoj zemle
     na tonkih nozhkah gorozhanin,
     pochti nevidimyj vo mgle.



     Dvorami prohodit, star'e, vosklicaet, berem.
     Meshchanskaya rech' rasstilaetsya mshistym kovrom
     po seroj bruschatke, gluhim palisadnikam, gde
     nasturciya, iris i tyazhest' shmelej v rezede.

     Podval'naya bednost', nasledie vysprennih let...
     YA sam meshchanin - povtoryayu za Pushkinym vsled -
     i muchayu pamyat', opyat' voskresit' ne mogu
     kover s lebedyami i zamok na tom beregu.

     Kakaya rabota! Kakaya svoboda, starik!
     Mahnemsya ne glyadya, ya tozhe k poteryam privyk,
     nedarom vsyu yunost' brezglivo za nami sledil
     ugryumyj tovarishch, v zheleznyh ochkah gospodin.

     Steklyannoe divo, lilovyj aptechnyj flakon
     ronyaya na kamni, medyak na ladoni derzha, -
     eshche otyshchu tebya, chtoby prijti na poklon -
     vladel'ca pistonov, hlopushek, skladnogo nozha...


     ALEKSANDRU SADECKOMU,
     PREDLOZHIVSHEMU AVTORU
     BESPROIGRYSHNYJ SPOSOB
     IGRY NA RULETKE

     Raz, zaehav v Baden-Baden
     i ostavshis' na nochleg,
     ubedilsya ya, kak zhaden
     sovremennyj chelovek.
     Tam s puchkami assignacii
     muzh, podrostok i zhena
     s gnusnym shulerom tolpyatsya
     u zelenogo sukna,
     tam inoj naslednik pylkij,
     proigravshis' v prah i puh,
     smotrit s zavist'yu v zatylki
     torzhestvuyushchih staruh.
     I vyigryvaet sharik
     milliony v polchasa,
     i Merkurij, kak fonarik,
     ozaryaet nebesa.
     Sasha! Metod tvoj iskusnyj
     pokoril menya davno,
     pochemu zhe s vidom grustnym
     ya pokinul kazino?

     Net, k drugoj menya ruletke
     tyanet, tyanet bez konca!
     Tam pokinutye detki
     vencenosnogo otca
     bez osobennoj ohoty
     pokoryayutsya sud'be
     i proigryvayut s hodu
     ne fortune, a sebe.
     I carit nad nimi dama,
     sedovlasa, kak zima.
     Kto ona, moi drug upryamyj?
     Smert'? Garmoniya sama?
     Ulybayas', stavit krupno,
     glyadya v budushchuyu t'mu,
     po sisteme, nedostupnoj
     prosveshchennomu umu.

     Dazhe esli Baden-Baden
     nagradit inoj azart,
     esli vyigrat' u gadin
     vozhdelennyj milliard,
     ne likuj, professor Sasha,
     ne glyadi udache v rot -
     vse ravno carica nasha
     tu nazhivu otberet.
     Luchshe bedno zhit' i gordo,
     dobivayas' do konca
     prevrashchen'ya greshnoj mordy
     v vid dostojnogo lica.



     Dorozhashchij nevedomym, dlinnoyu, ryzhej
     nitkoj na rukave,
     slov ne vyazhet, ne pomnit, znaj businki nizhet,
     ozirayas' na dve

     udruchennye vechnosti, gor'kuyu s mokroj,
     slovno zlaya sleza.
     I ot solnca, letyashchego v pyl'nye okna,
     prikryvaet glaza.

     Sovremennikam, scepshchikam - byt' molodymi,
     videt' London i Rim.
     Nezametno umresh', ne rasslyshannyj imi,
     stanesh' vetrom syrym

     vyryvat' u rastyapy na ulice veshnej
     dragocennyj bilet
     v pervyj ryad pozdnej oseni, zhizni kromeshnoj,
     v rozoveyushchij svet.

     No ne budet spektaklya. Ni zhesta, ni slova.
     Ni mecha-kladenca.
     Zasvistish' po privychke - smeshno, bestolkovo,
     i uzhe do konca

     shoroh, shelest, obizhennyj shepot meteli
     stanut rech'yu tvoej,
     melkij gornyj ruchej v seredine aprelya -
     pir vody i kamnej.





     Poshchadili kamni tebya, prorok,
     v assirijskij vek na svyatoj Rusi,
     zashchitili tysyachi mertvyh strok -
     perevod s kajsackogo na farsi -

     frontovik, sverchok na svoem shestke
     zolotom poyushchij chto bylo sil -
     v nevozmozhnoj yunosti, vdaleke,
     esli b znal ty, kak ya tebya lyubil,

     esli b vedal, kak ya tebya chital -
     i po knizhkam toshchim, i naizust',
     po Moskve, po giblym ee mestam,
     a teper' molchu, perechest' boyus'.

     Car' hromoj v izgnanii. Beglyj rab,
     utolyavshij zhazhdu iz tajnyh rek,
     na kakoj nochevke ty tak ozyab,
     uyazvlennyj, sumrachnyj chelovek?

     Ostanovlen veter. Kuvshin s vodoj
     razbivalsya medlenno, v takt stiham.
     I za kadrom golos nemolodoj
     oskorblennym vremenem polyhal.



     Poezda razminutsya nochnye,
     zamychit poproshajka nemoj -
     proleti po besputnoj Rossii -
     za sto let ne vernesh'sya domoj.

     Ot voennyh, svincovyh gostincev
     razrydaesh'sya, zuby sozhmesh', -
     znat', Derzhavinu iz raznochincev
     ne napyalit' kazennyh galosh...

     CHto gremit v zolotoj tabakerke?
     Muzykal'nyj poselok, druzhok.
     Kto nam zhizn' (i za chto?) iskoverkal,
     neurochnuyu dushu podzheg?

     Spi bez snov, nezadachlivyj genij,
     s opozdaniem spi, navsegda.
     Nad maketom biblejskih vladenij
     ravnodushnaya vshodit zvezda.

     Knigi sobrany. Pusto v prihozhej.
     Tol'ko zerkalo. Tol'ko odna
     uchast'. Tol'ko morozom po kozhe -
     po lyubvi. I na vse vremena.





     Vek obozlennogo vzdoha,
     provincial'nyh zatej.
     Vot i uhodit epoha
     tajnoj svobody tvoej.
     Vytrem soldatskuyu ploshku,
     v nechet sygraem i chet,
     seruyu gladya oblozhku
     knigi za sobstvennyj schet.

     Pomnish', kak v dvorikah russkih
     mal'chiki, deti himer,
     skvernyj portvejn bez zakuski
     pili za muzyku sfer?
     Peregorela obida.
     Lopnul natyanutyj tros.
     Skverik u zdaniya MIDa
     pyl'noj polyn'yu zaros.

     V poluposmertnuyu slavu
     zhizn' prevrashchaetsya, kak
     edkie slezy Isava
     v sol' na otcovskih rukah.
     I ustayushchee uho
     slushaet noch' naprolet
     drozh' uhodyashchego duha,
     cep' muzykal'nyh dlinnot...



     Vsadnik v®ezzhaet v gorod posle zahoda solnca.
     Veselo i trevozhno loshad' ego nesetsya.
     Vsadnik zvenit bulatom, slovno kogo-to ishchet.
     Ne nadryvajsya, milyj, ne obessud', druzhishche.

     Gorod lezhit v ruinah, vycvetshij zvezdnyj polog
     molcha nad nim sdvigaet berezhnyj arheolog.
     Steny ego i ramy - tol'ko pustye teni,
     dyry, provaly, yamy v pyatnah suhih rastenij.

     To, chto dorogoj dlinnoj v serdce ne otshumelo,
     stalo mogil'noj glinoj, svalkoyu onemeloj.
     V gorode vizg shakala, svist neuemnoj pticy.
     Vest' tvoya opozdala. Nekomu ej divit'sya.

     Ten' perehodit v sumrak, peretekaet v plamya.
     Vsadnik, gonec besshumnyj, tiho kruzhit nad nami.
     V pyl'nuyu dal' letyashchij, sdavshijsya, bez®yazykij,
     s seroj ulybkoj, spyashchej na prosvetlevshem like.



     Horosho na otkrytii VSHV
     duhovoe vesel'e.
     Dirizhabli visyat v ledyanoj sineve,
     i kruzhat karuseli.

     Osypaet salyutom i livnem nagrad
     pastuha i svinarku.
     Golubye glaza gosudarstva goryat
     bespokojno i yarko.

     Daj-ka vodochki vyp'em - byla ne byla!
     A potom limonadu.
     Na kombrige naryadnaya forma bela,
     vse gotovo k paradu.

     I kakoj natyurmort - uglovoj gastronom,
     v pozolochennoj rame!
     Zamiraj, zacharovannyj krymskim vinom,
     semgoj, sel'd'yu, syrami.

     I bozhestvennym zapahom pryanoj travy -
     i toporikom v temya -
     chtoby vygryzlo mozg iz svoej golovy
     komsomol'skoe plemya.



     Kinoarhiv moj, otkryvshijsya v koi-to
     veki, - treshchi, ne stihaj.
     YA l' ne poklonnik togo celluloida,
     lomkogo, slovno suhar'.
     YA li pod utro ot Vnukova k Sokolu
     v blednoj, suhoj sineve...
     YA l' ne lyubitel' kino odinokogo,
     kak povelos' na Moskve -
     dokumental'nogo, sladkogo, p'yanogo, -
     no ne velit Geraklit
     staruyu lentu prokruchivat' zanovo -
     grustno, i serdce bolit.

     Vysohla, vycvela plenka goryuchaya,
     kak i polozheno ej.
     Pamyat' prodrogshaya bol'she ne muchaet
     bludnyh svoih synovej.
     Merknut dalekie dvoriki-skveriki,
     davnyuyu lasku i mat
     glushat ogromnye reki Ameriki,
     temnoj vodoyu shumyat.
     I, kak schitalku, s poslednim usiliem
     byvshij otlichnik tverdit:
     etot - v Avstraliyu, eta - v Braziliyu,
     eta - i vovse v Aid.
     Vyzubriv s chest'yu azy geografii
     v noch' pereletnyh hlopot,
     chem zhe nastavniku my ne potrafili?
     Ili uchebnik ne tot?



     Lyubomu veku nuzhen svoj yazyk.
     Zdes' Belyj by postavil rifmu "zyk".
     Starik lyubil misticheskie buri,
     tainstvennoe zoloto v lazuri,
     poet i polubog, ne to chto my,
     izgnannik simvolicheskogo raya,
     on razlichal s verandy, umiraya,
     rzhaveyushchie krymskie holmy.

     Lyubomu veku nuzhen svoj piit.
     Goni merzavca v dver' - vernetsya cherez
     okoshko. I providcheskuyu eres'
     v neistovoj pechali zabubnit,
     na skripochke oplachet vremena
     antichnye, chtob publika ne znala
     ego v lico, - i molcha ruhnet na
     perrone Carskosel'skogo vokzala.

     Eshche odna: kurila i vrala,
     i shapochki vyazala na prodazhu,
     morskaya doch', izmennica, vdova,
     vsyu pryazhu izvela, chernee sazhi
     byla licom. Lyubivshaya, kak sto
     sester i zhen, verevkoyu besplatnoj
     obvyazyvaet gorlo - i nikto
     ne gladit ej sedeyushchie patly.

     Lyubomu veku... Bros', pri chem tut vek!
     On ne dlinnee zhizni, a koroche.
     Lyubomu dnyu potreben nezhnyj sneg,
     kogda yanvar'. Luna v nachale nochi,
     kogda iyun'. Antonovka v ruke
     kogda sentyabr'. I ottepel', i syrost'
     v nachale marta, chtob pod utro snilas'
     stroka na neizvestnom yazyke.



     Kazhdomu veku nuzhen rodnoj yazyk,
     kazhdomu serdcu, derevu i nozhu
     nuzhen rodnoj yazyk chistoty slezy -
     tak ya skazhu i slovo svoe sderzhu.

     Tak ya skazhu i molcha, bosoj, projdu
     neplodorodnoj, oblachnoyu stranoj,
     chtoby vmenit' v vinu svoemu trudu
     stavshij gromozdkim kamnem yazyk rodnoj.

     S ulicy invalid uhom k steklu prinik.
     Vsyakomu gorlu bol'no, vsyakij slezitsya glaz,
     esli vetshaet vek, i ego rodnik
     peresyhaet, ne uteshaya nas.

     Kamni sotrut podoshvu, molodost' otberut,
     chtob iz vody poyushchij trostnik vozros,
     chtoby pod starost' mog opravdat' svoj trud
     neutolimym kruzhevom kamnetes.

     CHto zh - otdiraya korku so szhatyh gub,
     prevozmogaya lozh', i v ushah naryv,
     kazhdomu nebu - esli uzh vek ne lyub -
     progovoris', zabytoe povtoriv

     na yazyke rodnom, potomu chto vnov'
     v kazhdom zhivom predutrennij son glubok,
     chtoby slivalis' nenavist' i lyubov'
     v uzkom tvoem zrachke v zolotoj klubok.



     Slovno teterev, pesnej pobednoj
     razvlekaya druzej na zare,
     ty obuchish'sya, yunosha blednyj,
     i razmeram, i prochej mure,

     za stakanom, v nochnyh razgovorah
     nasobachish'sya, vidit Gospod',
     navodit' ironicheskij shoroh -
     chto orehi ladon'yu kolot',

     uyasnish' remeslo chelovech'e,
     i eshche navostrish'sya, stroka,
     obihazhivat' hitroyu rech'yu
     nepodkupnuyu tverd' yazyka.

     No nezhdannoe chto-to sluchitsya
     za graniceyu toj chepuhi,
     chto na gladkoj zhurnal'noj stranice
     vydavala sebya za stihi.

     CHto-to strashnoe gryanet za ust'em
     toj reki, gde i smert' nipochem, -
     serafim shestikrylyj, dopustim,
     s okrovavlennym, rzhavym mechom,

     ili golos zaoblachnyj, ili...
     sam uvidish'. V moi vremena
     etoj mistike nas ne uchili -
     dikoj koshkoj kidalas' ona

     i korezhila, chtoby ni buri,
     ni lyubvi, ni bedy ne iskal,
     ispytavshij na sobstvennoj shkure
     nevozmozhnogo schast'ya oskal.



     V dolinnom gorode - pyat' cerkvej,
     nestroen voskresnyj zvon.
     Vokzal doshchatyj davno v muzej
     istorii prevrashchen.
     Zdes' net bezdel'nikov, nishchih net,
     i malo kto smotrit vsled
     nesushchej v goru velosiped
     krasavice srednih let.

     Za dlinnym spiskom bylyh udach
     i glupostej, za goroj
     dalek i tih parovoznyj plach,
     hripyashchij, gluhoj, syroj...
     I tol'ko ryby snuyut, legki,
     v potokah prozrachnoj t'my,
     i drug za drugom begut holmy
     po krugu, vperegonki.

     Ne ubivajsya - kogda ogloh
     Bethoven, zabyl li on,
     chto posle eha sleduet vdoh
     i posle molchan'ya ston?
     Dozhdis' rassveta, prosi dozhdya,
     stal'nym kolesom stuchi,
     oprovergaya i beredya
     usvoennoe v nochi.

     Laviruya, vygibaya hvost,
     forel' govorlivyh vod
     nemoj svidetel'nicej plyvet
     sredi ohlazhdennyh zvezd.
     I rasstilaetsya nizkij voj
     gudka nad rechnoj travoj,
     i zaglushaet ego raskat
     nevidimyj vodopad...



     Dekabr'skoe nebo vz®erosheno,
     somnitel'nyj vozduh v grudi,
     i ty, dorogaya, ne trozh' menya,
     kak Tyutchev prosil - ne budi.

     Ne on, govorish'? Mikelandzhelo?
     Ne vedaya vechnyh zabot,
     rassvetnoj dorozhkoj oranzhevoj
     minutnaya strelka polzet.

     No mokroj skaterkoj poloshchetsya
     dusha, obvisaet bez sil,
     vletaya v promerzshuyu roshchicu,
     v ryady molchalivyh osin,

     koryavye dupla, izviliny,
     palaty bez ruchki dvernoj -
     opora i dyatlu, i filinu -
     letayushchej tvari zemnoj.

     Prosti nedotepu, kotoromu
     dostalsya takoj p'edestal,
     chtob zimnemu pevchemu voronu
     zavidovat' on perestal -

     izbavlen ot tela tyazhelogo,
     i chas pozabyv, i chislo, -
     pust' dremlet, pernatuyu golovu,
     pod chernoe spryatav krylo.



     - |j, kamenshchik v fartuke! CHto ty
     vozvodish'?
     - Vali-ka, durak,
     ya zanyat ser'eznoj rabotoj,
     sekretnoyu, bespovorotnoj,
     ne dlya liberal'nyh zevak.

     No s prezhnej pisatel'skoj strast'yu
     kanyuchit vlastitel' serdec.
     On ishchet vselenskogo schast'ya,
     gumannyj, vzyskatel'nyj master,
     obshchestvennyh nravov boec.

     Ne luchshe l' emu otravit'sya,
     kogda, vzbelenivshis', plebej
     vonzaet vyazal'nuyu spicu
     v glaza ochevidcu, providcu
     i, esli prikazhut "ubej", -

     ub'et. I solzhet, ne skryvaya
     besstyzhego vzglyada. No bard
     nastaivaet, prozrevaya,
     chto zhertvennost' est' rokovaya
     v rasklade bozhestvennyh kart.

     I vot - zamiraet u groba
     rossijskoj slovesnosti. Ah,
     uzhel' eta zlaya osoba -
     bylaya krasotka, zaznoba
     v legchajshih atlasnyh tuflyah?

     A kamenshchik v kepke nebroskoj,
     tvorec gosudarstvennyh mest,
     smyvaet s ladonej izvestku
     i, vyporov syna-podrostka,
     govyadinu zhestkuyu est.





     Zaprokinuvshij golovu rab
     zastyvaet v vostorge. Nad nim
     vinogradnye kisti goryat
     temno-rozovym i zolotym.

     Horosho. I svoboda blizka.
     No shestnadcat' stoletij podryad
     zvukov varvarskogo yazyka
     storonilsya imperskij zakat.

     I kuda v eti gody ni kin'
     odinokogo vzglyada - vezde
     obrechennaya slave latyn'
     rasprosterta v rodil'nom trude.

     Uletel nesgoraemyj dym,
     oslepiv vizantijskih detej.
     I vsyu noch' tvoi pasynki, Rim,
     golosyat na mogile tvoej.



     Ne goryuj. Gorevat' ne nuzhno.
     ZHili-byli, ne propadem.
     Vse uladitsya, potomu chto
     na rassvete v skripuchij dom,

     ostorozhnichaya, bez krika,
     veronala i voron'ya,
     vstupit muza moya - muzyka
     gorodskogo nebytiya.

     My nevazhno vnimali Bogu -
     no lyubomu na sklone let
     otkryvaetsya ponemnogu
     starodavnij ee sekret.

     Skol'ko vypalo ej, prostushke,
     nevostrebovannyh nagrad.
     Mutnyj chaj ostyvaet v kruzhke
     s sinej nadpis'yu "Leningrad".

     I pokuda zime v ugodu
     za prostuzhennym sloem sloj
     goloslovnaya nepogoda
     rasstilaetsya nad zemlej,

     gorod, vytertyj seroj tryapkoj,
     bespokoen i nelyubim -
     pokryvaj ego, angel zyabkij,
     chernym cvetom li, golubym, -

     no projdis' shtukaturnoj kist'yu
     po syrym ego nebesam,
     proshlogodnim istlevshim list'yam,
     izmenivshimsya adresam,

     chtoby zhizn' nachalas' snachala,
     chtoby utrom iz rukava
     gruznoj chajkoyu vyletala
     nezabvennaya sineva.



     Ledyanoj sinevoj obdelennyj,
     lepit derevo sleporozhdennyj
     v razumenii temnom svoem.
     Horosho emu zhit', vlastelinu
     vlazhnoj, seroj, fistashkovoj gliny,
     horosho emu s Bogom vdvoem.

     Sozdavaya na oshchup', po zvuku
     voploshchenie shumnogo buka,
     i osiny, i mglistoj luny
     na ushcherbe, on schastliv do drozhi -
     tak tvoreniya eti pohozhi
     na ego sokrovennye sny.

     Dvadcat' let uzhe on, ne robeya,
     lepit dupla i list'ya - grubee
     nastoyashchih, no, veruya v trud
     radi vechnosti, v glinyanyj vozduh, -
     zhal', chto dazhe bezdomnye zvezdy
     podayan'ya ego ne berut.

     A uchitel' ego terpelivyj
     shelestit obletayushchej ivoj,
     nedovol'noyu voet truboj,
     obeshchaya na obe setchatki
     navsegda nalozhit' otpechatki
     nebyvaloj bedy goluboj.

     Nam-to chto? My i sami s usami.
     Glina, glina u nas pod nogtyami,
     moj chitatel', - poprobuj otmoj.
     Ne oshchupat' poyushchej sinicy -
     i tomitsya v trehmernoj temnice
     chervotochina rechi pryamoj.



     Zakony fiziki vysokoj
     my postigaem s kazhdym dnem:
     kroshitsya zub, slabeet oko,
     vot-vot sorvemsya, poplyvem

     mirami gazovyh skitanij,
     i smert' polozhennoj poroj
     stoit ne rajskimi vratami,
     a gnusnoj chernoyu dyroj.

     YA ogorchil tebya? Nu chto ty!
     ZHizn' - eto zhizn', ee ne sled
     sudit' za yamy i pustoty
     v vokzal'noj ocheredi let.

     Ved' umnyj fiziki ne znaet
     i v biologii ne spec.
     On nezametno umiraet
     i voskresaet nakonec.

     Ne uznavaemyj zhivymi,
     szhigaet zvezdy po odnoj
     i zabyvaet dazhe imya,
     svoej pechali ledyanoj...



     Bezymyannoe nebo. Zelenka, i jod,
     i karmin. Zapylennye lipy
     poredevshim kruzhkom. I plastinka poet
     dopotopnoe, to, chto mogli by

     my uslyshat' s bobiny chudovishchnogo
     agregata i vypast' v osadok,
     prigovarivaya "volshebstvo, volshebstvo",
     na okraine shestidesyatyh,

     v prorzhavevshej provincii mira, vdali
     ot vechernej freonovoj voli
     metropolii, s privkusom chernoj zemli,
     i kartoshki, i dvornickoj soli

     na gubah. Nikogo u pod®ezda. Krivoj
     topolek, perepahannyj dvorik.
     Do odyshki shatayas' kriklivoj Moskvoj,
     ne ishchi, toroplivyj istorik,

     proshlogodnego snega, kogda podelom
     nadvigaetsya osen' nemaya,
     i burlish', i vitijstvuesh' zadnim chislom,
     vse predchuvstvuya i prinimaya...



     I temna, i gor'ka na gubah tishina,
     nadoel ee gul nerodnoj -
     skol'ko let k moemu izgolov'yu ona
     nabegala steklyannoj volnoj.

     Ottogo i obrydlo kopat'sya v slovah,
     chto slovar' moj do dna pereryt,
     chto moroznaya yagoda v tesnyh vetvyah
     suhovatoyu tajnoj gorit.

     Znat', pora nauchit'sya v takie chasy
     siryj vozduh dyhaniem gret',
     napevat', nalivat', usmehat'sya v usy,
     v zapylennye okna smotret'.

     Vot i drozd uletaet - chto s pticy voz'mesh'.
     Vidish', zhizn' okazalas' dlinnej
     i kuda neozhidannej smerti. Nu chto zh,
     nachinaj, ne trevozh'sya o nej.



     Za golovokruzhitel'noyu dal'yu,
     gde otdyhaet zhitel' nezemnoj,

     ne vedaya terpen'ya i stradan'ya,
     kotorye taskayutsya za mnoj, -

     tam horosho, tam v chashche brodit leshij,
     podrugu zazyvaya kalachom,

     no chelovek, smeshon i bezuteshen,
     pechalitsya - Bog vedaet o chem.

     On ran'she zhil lyubovnee i proshche,
     prislushivayas' k dozhdiku nad roshchej,

     on vybiral mezh vetrom i ognem -
     zabud' o nem. Obnimemsya, vzdohnem -

     i otvernemsya. Znaesh' eti okna
     v vechernem nebe - shepot skvoznyachka

     inyh mirov, almaznye volokna,
     holodnyj svet u samogo zrachka?

     Vse eto blazh', pobochnaya rabota
     rusaloch'ej bolezni luchevoj,

     risuyushchej sgovorchivye noty
     na vlazhnoj obolochke rogovoj...



     Kuda plyvet gromozdkim korablem
     letuchij grad v bessonnice osennej?
     To v derevo, to v ozero vlyublen,
     nebrityj moj zerkal'nyj sobesednik
     po-ryb'i raskryvaet chernyj rot -
     a ya molchu i glaz ne podymayu.
     Tak bezzabotno radio poet.
     A u nego melodiya nemaya
     na yazyke, i v gorle belena -
     korabl' plyvet, sireny molodye
     sidyat na machtah, zhizn' eshche vlazhna
     eshche legka, eshche ona - vpervye...

     Ne za gorami rannyaya zima.
     Rasseetsya tuman, sgustitsya inej.
     Odin umret, drugoj sojdet s uma,
     kak motylek v beshoznoj pautine,
     I chelovek vzdyhaet, zamerev.
     Davno emu grozit zima drugaya,
     vse dni ego i gody naraspev
     na muzyku svoyu perelagaya.
     A iz kraev, gde zharkij vodorod
     shlet luch na zemlyu v rekah i mogilah,
     glyadit Gospod' - zhaleet, slezy l'et,
     odna beda - pomoch' emu ne v silah.



     Zaela  proza  - no,  uvy,  ne ta, chto Dostoevskogo davila. I  esli est'
mechta - ona  prosta, i, veroyatno, neosushchestvima.  Odnako  zhe, kak prositsya v
tyur'mu,  kogda  nochlezhki  nadoeli,  bezdomnyj  negr  -  hotya  b   po  odnomu
stihotvoreniyu v nedelyu pisat' tebe i  v ochered', serdyas', vstavat' na pochte,
mnogoslovnyj adres nadpisyvat'  i  kleit' marku... Svyaz' vremen raspalas'. YA
tebe  ne nravlyus'?  YA  sam sebe  ne  nravlyus'. Golosa za  stenkoyu  hohochut i
rydayut. Posmotrish' na budil'nik - tri chasa. CHert poderi. Bledneet, propadaet
moj bednyj  dar.  Kuda zhe on pribrel nochami  malomoshchnymi,  zachem ya zaiskivayu
pered sentyabrem, bez lishnih slov  sletayushchim  na zemlyu? Kakie pis'ma  - ya uzhe
privyk k molchan'yu poser'eznee, podruga. A chto  za nim? Privychnyj chernovik iz
ruk moih vyhvatyvaet  v'yuga, -  to uleshchaet,  to opyat' grozit, to, pokryvayas'
temnoj pozolotoj, dalekoyu, neumolimoj notoj v zagovorennom vozduhe gudit...



     ZHizn', govorish', utekaet? Smeshon, nezavisim
     nishchij u avtovokzala, strelyayushchij na
     sup obshchepitovskij, kurevo, marki dlya pisem
     bez vesti sginuvshim. Iz-pod rubahi vidna

     grud' volosataya. Vsyakomu on dobrohotu
     vyazko tverdit o svoih zloklyucheniyah v tom
     severnom krae, gde serdce vpryagayut v rabotu
     i osenyayut brodyagu kazennym krestom.

     Ah, nikakih-to geroev u povesti lzhivoj,
     krome lyubvi da desyatka rasteryannyh let.
     S gorstochkoj melochi potnoj v ruchishche lenivoj
     zhit'-pozhivat', ostavlyaya ulitochij sled...

     Gaz vyhlopnoj, besprizornaya koshka v ograde
     cerkvi, chervivaya grusha, butylochnyj zvon
     o holodeyushchij kamen'. Po oseni nash tuneyadec
     zol, bespokoen, - znat', skoro otpravitsya on

     samym deshevym avtobusom k yuzhnym shirotam.
     Razgovori ego. Net, ne kapustoj - toskoj
     smertnoyu pahnet sentyabr', - uveryaet, - chego tam,
     pust' utekaet - no luchshe vodoyu morskoj.

     V. Erofeevu

     Rasskazhi mne ob angelah. Imenno
     o pevuchih i pevchih, o nih,
     izuchivshih nehitruyu himiyu
     chelovecheskih glaz golubyh.

     Ne beda, chto v zemlistoj obide my
     iznyvaem ot smertnyh zabot, -
     slabosil'nyj tovarishch nevidimyj
     nashe gore na noty kladet.

     Proplyvaj pautinkoj osenneyu,
     chudnyj golos nevedomo chej, -
     eta vera ot veka poseyana
     v bestalannoj otchizne moej.

     Nagreshili my, nakurolesili,
     hot' strelyajsya, hot' lokti gryzi.
     CHto zh ty plachesh', oplot mrakobesiya,
     lebedinye kryl'ya v gryazi?



     YA zhil v odnoj strane...
     S. Gondlevskij



     Neuzheli hvalit'sya nechem? Nitka, pyal'cy, kanva, igla.
     V nenaglyadnoj Evrope vecher, a v Rossii i vovse mgla.

     V dvuh shagah razygralos' more. I stakan na stole vverh dnom,
     budto lodochki na prostore serom, severnom, ledyanom.

     Skol'ko bednogo, zlogo neba molcha smotrit v tvoe okno,
     stol'ko nenavisti i gneva v more zyabkom pogrebeno,

     i svyashchennik, krestyas', zevaet. I smotritelya mayaka
     posle ryumki odolevaet ryboj pahnushchaya toska.

     I volna vydyhaet "ne-et" pered tem, kak ujti v tuman,
     gde yaritsya i cepeneet ostyvayushchij okean.



     Po komu kolokol'chik plachet? Kto - bespechnyj, s cvetkom v ruke
     zateval karnaval nezryachij v temnokamennom gorodke?

     Pust' ronyaet oshmetki dyma yasnyj mesyac, letyashchij vniz,
     nagrazhdaya Ieronima, vozrozhdaya ego eskiz.

     Barabannye pereponki... hriplyj golos, nedobryj glaz...
     D'yavolice i d'yavolenku horosho v etot pozdnij chas.

     No zvezda za zvezdoj pogasla. Vse slepye ushli domoj,
     potyanulo progorklym maslom, odinochestvom i tyur'moj -

     prosypajsya na vsyakij sluchaj, nedovol'nyj i nezhivoj,
     vdrug ostalsya cvetok pahuchij na istoptannoj mostovoj.



     Zaokonnyj li svet zaochnyj ili sneg olovyannyh tuch
     v chelovecheskij grad neprochnyj dobavlyaet neprochnyj luch.

     I opyat', zamerev v ispuge, prishepetyvaya vo sne,
     sochinyayushchij knigu v'yugi povernetsya licom k stene.

     Byl on drugom vody i praha, byl on gostem, a stal vragom.
     Otnimalsya yazyk ot straha v tesnom tele nedorogom.

     Smelost', istina, gorech', zrelost'. Triumfal'naya noch' cherna.
     Krov' bezrukaya peregrelas', pritirayas' k izgibam sna,

     pereulkam, trubam, podvalam, ostorozhnym kanalam, gde
     plenka nefti zhivym metallom rastekaetsya po vode.



     Vsyakij vozrast chemu-to uchit, razvorachivayas' vpot'mah
     detskoj astmoj, lilovoj tuchej, chudnym zarevom v nebesah,

     i togda nabiraet skorost' zhizn', ostavshayasya v dolgu,
     prevrashchaya smolistyj hvorost v seryj pepel na beregu

     bezvozdushnogo okeana, - sol'yu k soli, usta v usta,
     Poberezh'ya ledkom skovalo, chtob ukradkoj soshla s holsta

     ten' dlinoj ne v odno stolet'e - i, szhimaya v rukah pechat',
     dozhidalas' tebya do tret'ej strazhi, trebovala molchat' -

     i lovila, i celovala, i protyagivala veslo -
     no ustalomu solevaru ne zabyt' svoe remeslo. ***

     Davaj za radost' uznavan'ya, kak zaveshchal odin poet,
     pust' Argus shcheritsya, zevaya, v vel'vet zastirannyj odet.
     Zima dolga, i pir neprochen, v pyli tisnenye toma,
     i k serdcu tyanutsya s obochin prohladnoglazye doma.

     Otvet', dyhan'em pal'cy greya, chto gorod vyveren i tih,
     s teh por, kak probudilos' zren'e u trilobitov molodyh.
     Zemlya vlazhna, a v nebe suho, no tam gotovitsya odna
     dlya osyazaniya i sluha nepopravimaya vesna.

     I ya rodimoj storonoyu brodil, uhvachennyj na kryuk,
     gde noch'yu beloyu, dvojnoyu moj svodnyj brat i nezhnyj drug
     peremogaetsya v uhmylke, dozhdem k bulyzhniku primyat,
     pokuda nozhnicy i vilki v sume brezentovoj gremyat.

     Vsej siloj skorbnogo soznan'ya on pomnit, bednyj zvezdochet,
     chto son prohozhego sozdan'ya goryuchim marevom techet,
     i pronikaet, i bormochet, valdajskoj pesenkoj zvenya,
     no opravdaniya ne hochet ni ot tebya, ni ot menya.

     Da i zachem ono, otkuda v ruke svincovyj karandash?
     Ty za odin namek na chudo vsyu zhizn' s ohotoyu otdash',
     i ptica v ruki ne daetsya, i vera svetlym puzyr'kom
     v serdechnyj klapan molcha b'etsya v skreshchenii dorog nochnom.



     Nad ogromnoyu rekoyu v nepodkupnuyu vesnu
     knigu vethuyu zakroyu, molcha veki razomknu,
     razlichaya v bezdne chudnoj proplyvayushchij ledok -
     sine-seryj, izumrudnyj, nezhnyj, giblyj holodok,

     Daj pozhit' eshche minutku v etoj medlennoj igre
     shumnoj krovi i rassudku, budto bratu i sestre,
     led prozrachnee almaza tiho taet tam i tut,
     iz rasshirennogo glaza slezy teplye begut.

     YA li stal sentimentalen? Ili vremya nado mnoj
     v sinem otlito metalle, slovno kolokol nochnoj?
     Vremya s treshchinoyu myatnoj v peresohshem yazyke
     nizkim zvukom nevozvratnym rascvetaet vdaleke.

     Nota chistaya, chto inej, merno tyanetsya, legka -
     tak na vsyakuyu gordynyu est' velikaya reka,
     tak na krov' tvoyu i serdce lyazhet toshchaya zemlya
     tamady i otshchepenca, pravdolyubca i vralya.

     I nasmeshlivaya deva, temnyj spryatav kamerton,
     nachinaet pet' s pripeva neposlushnym smerti rtom,
     i, tambovskim volkom voya, kto-to dolgo vtorit ej,
     slovno list pered travoyu v nebe rodiny moej.



     Ah, kareta pochtovaya, uvlechennaya purgoj,
     chto letish', ne uznavaya drevnej dveri dorogoj?

     Tam, za neyu, stonet spyashchij, vspomniv v dal'nej storone
     pol gostinichnyj skripyashchij, solnce aloe v okne,

     vechnyj son, kotoryj nachat, slovno povest' bez konca,
     i v ladonyah skladki pryachet bezymyannogo lica...

     Vystupaj zhe iz tumana mesyac mednyj, zolotoj,
     vynimaya iz karmana nozhik v rzhavchine gustoj -

     eto zhizn' moya pod utro s belenoj meshaet med
     i pero ezheminutno v ruki belye beret,

     tshchitsya liniyu nochnuyu snyat' s nevidimyh lekal, -
     i rydaet, i revnuet k nizkim, vlazhnym oblakam.



     Pervyj pogon ili pryanyj posol -
     chto ty tam nagorodil?
     Ptichij yazyk indeveyushchih sel
     tih i ne perevodim

     Medlenno spit obnazhennyj prostor.
     Nemolodoj invalid,
     molcha udariv stakanom ob stol,
     v merzloe nebo glyadit,

     a po zemle prostupaet zima.
     I nad dorogoj krivoj
     molcha kachaet chasovnya s holma
     lukovoyu golovoj.

     CHto zhe ty uchish', nochnoj chelovek,
     pal'cami veki prikryv,
     trudnuyu rech' ostyvayushchih rek
     i kocheneyushchih iv?

     CHto ty vyvodish' v nesmezhnyh mirah
     linii na pyaterne -
     lis'e ubezhishche, volchij ovrag,
     zayachij gon po sterne?



     Tonkih not zvukovoj leprozorij,
     kryuchkovatye osi klyuchej,
     otvorivshie zimnie zori
     i proslavlennyj vozduh nichej,

     slovno sklep, slovno veny, v kotoryh
     bednyj svet sredi seryh pustot,
     tyazheleya v nemyh razgovorah,
     vinogradnym dyhan'em rastet -

     i v nochah opalennyh, opal'nyh,
     gde zakat v temnotu perelit,
     sochinitel' igrushek hrustal'nyh
     peresohshij yazyk shevelit

     Ne usvoiv ego partitury, -
     kto v mehu, kto v zashchitnom sukne, -
     russkoj rechi slepye figury
     beznadezhno tolpyatsya v okne,

     i za nimi - za spinami, snami
     i grobami - gremit nezhivoj,
     razvernuvshij venoznoe znamya,
     prokazhennyj orkestr duhovoj,

     znamenatel' igraet v chislitel',
     tonut noty v cifiri gustoj,
     ne umeya sozdat' zamenitel'
     raskalennoj melodii toj...



     Gde serebrom vpleten v gorodskoj razbrod
     golos zamerzshij flejty, i zatyazhnoj
     led na gubah v nesladkij polon beret
     mesyac za godom - pogovori so mnoj.

     Pust' pod studenym vetrom igraet vest'
     trub peterburgskih temnym dekabr'skim dnem,
     pust' v dnevnike sozhzhennom stranic ne schest',
     ne peresporit', ne pozhalet' o nem

     serdce v grudi gnezditsya, a rech' - izvne,
     k svetu stremitsya ptica, ogon' - k lune,
     zavorozhennyj, temnyj koster nochnoj,
     vzdrogni, otkliknis', pogovori so mnoj,

     pust' zolotistyj zvuk v pereklichke ust
     dymom uhodit k pasmurnym nebesam -
     pust' polyhnet v pustyne nevzrachnyj kust -
     i Moisej ne verit svoim glazam.



     ...ne ishchi sravnenii - oni mertvy,
     govorit prozaik, i vodu p'et,
     a stihi pohozhi na shum listvy,
     esli vremya goda ne brat' v raschet,

     i lyubov' pohozha na list'ev plesk,
     esli vychest' vozrast i vetra svist,
     i v nochnoj isparine otchih mest
     bagroveet krov' - chto klenovyj list,

     i sledov proselok ne sohranit -
     a potom ne v rifmu moroz skripit,
     chtoby serdce szhal ledyanoj magnit, -
     i okruga dremlet, i golos spit -

     dlya chego ty vstala v takuyu ran'?
     Nikakogo solnca ne nuzhno im,
     v polut'me poyushchim pro in' i yan',
     chernyj s belym, vetrenyj s zolotym...



     Poka naverhu bez obidy i gneva
     zakatnaya l'etsya reka,
     i zloe otechestvo, gibloe nebo,
     na zapad neset oblaka -

     moj vol'nolyubivyj tovarishch nastroit
     gitaru, i bronzovyj zvuk
     vzov'etsya, ischeznet za chernoj goroyu -
     chto hishchnaya ptica iz ruk.

     I shvatyatsya v vozduhe sokol i yastreb,
     vzygraet latunnaya med',
     i budet on pet' oficerskie astry
     i strasti sovetskie pet'.

     Valyaj, gitarist, bez unyn'ya i fal'shi
     byvalye vspomnim slova,
     my pesenku speli, a dal'she? A dal'she
     drozhit, ni zhiva, ni mertva,

     bezumnaya zhenshchina v chernom platochke
     v svoem odinokom uglu,
     na zerkal'ce dyshit, i zybkie strochki
     bez muzyki shepchet vo mglu.



     Evropejcu v desyatom kolene
     nedostupna bezdomnaya vys'
     gorodov, gde o proshlom zhaleli
     v tu minutu, kogda rodilis',

     i tem bolee gorestnym svetom
     vertograd prosiyaet bol'shoj
     aziatu s ego amuletom
     i nechayannoj smertnoj dushoj.

     Mimo kamennyh ptic na karnizah
     korshun seryj kidaetsya vniz,
     gde sobach'ego serdca ogryzok
     na perilah chugunnyh povis.

     Tam cement, perevyazannyj shelkom,
     nebelenogo neba holsty,
     i pora chelovecheskim volkom
     perejti so Vsevyshnim na ty.

     I opyat' napryagaetsya uho -
     pleshchet veter, vizzhit koleso, -
     i postyla prostaya nauka
     ne zaglyadyvat' pravde v lico.





     Uhodit zvuk moej lyubimoj bedy, vchera eshche tajkom
     zrachkom yanvarskim, yastrebinym gorevshej v nebe gorodskom,
     uhodit sbivchivoe slovo, ostaviv vlazhnye sledy,
     i angely nemolodogo prostranstva, hleba i vody
     inymi zanyaty delami, kogda tshchedushnyj licedej
     brosaet matovoe plamya v glaza pritihshih ploshchadej.

     Prospekty, linii, stupeni, ledyshka vmesto ledenca.
     Ne tyazhelee detskoj teni, ne dol'she legkogo konca -
     a vse prihoditsya snachala vnushat' nevedomo komu,
     chto lish' by muzyka zvuchala v moroznom vytertom dymu,
     chto v krupnoblochnoj i nevzrachnoj stranice, otdayushchej v zhest',
     i dazhe v smerti neudachnoj lyubov' osobennaya est'.

     A kto zhe my? I chto nam snitsya? Dorogi zimnie goly,
     v polyah zabroshennoj stolicy zimuyut mertvye shchegly.
     Platok snimaya treugol'nyj, o chem ty dumaesh', zhena?
     Izgibom strasti otglagol'noj nochnaya tverd' okruzhena,
     i guby tyanutsya k lyubomu, kto raspevaet ob odnom,
     k glubokomu i golubomu prosvetu v nebe ledyanom...



     To mogil'nyj morozec, to laskovyj znoj,
     to po imeni vdrug pozovut.
     Ametistovyj svet shelestit nado mnoj,
     oblaka molodye plyvut.

     Ne prosi zhe o nebe i ostrom nozhe.
     ne prosi, vybivayas' iz sil, -
     posmotri, nad toboyu sgustilsya uzhe
     vol'nyj shum antracitovyh kryl.

     I emu proshepchu ya, - dushi ne travi
     cheloveku, ty znaesh', chto on
     dlya nasushchnogo hleba i nishchej lyubvi,
     i shchenyach'ego straha rozhden,

     pust' poet o tshchete pridorozhnyh zabot,
     zemlyanoe tomit veshchestvo -
     ne holop, i ne cezar', i dazhe ne tot,
     kto dostoin suda tvoego...

     No konyami krylatymi vozduh izryt,
     i voznica, polunochnyj vor,
     v dva serdechnyh bieniya progovorit
     tverdokamennyj svoj prigovor.



     Poj, sharmanka, usham nelyubimym - nerifmovannyj vozduh pritih,
     osveshchen rezedoj i zhasminom evropejskih sadov gorodskih,

     podpevaj zhe, artist nerechistyj so zver'kom na zheleznoj cepi,
     predskazuemoj muzyke chistoj, progoni ee ili sterpi,

     chto ty shchurish'sya, kak zavedennyj, chto ty slyshish' za gran'yu zemnoj,
     v golosistoj vselennoj bezdonnoj i korotkoj, kak dozhd' prolivnoj?

     Ele slyshno skripyat krivoshipy, shesterenki i hrapoviki,
     shelestyat elisejskie lipy, neletuchie noty legki,

     no sharmanshchiku i obez'yane s chernoj flejtoyu napereves
     do otchayan'ya strashno ziyan'e v strelovidnyh provalah nebes,

     i suzhaetsya shum karnavala, chtoby rech', dogoraya dotla,
     neposlushnogo koronovala i pokornogo v nebo vela.



     Zemli moej zhivoj gerbarij! Suhimi travami propah
     nochnoj priyut chudesnyh tvarej - ezhej, himer i cherepah.
     CHas motyl'kov i kerosinok, osennej nezhnosti pora,
     poka - v ryabinah li, v osinah - propashchij veter do utra
     listvu nedolguyu listaet, i pod bledneyushchej zvezdoj
     bredut geograf, i botanik, i obvinitel' molodoj.

     Bredut v neglazhenoj rubahe sredi rastenij i zverej,
     tshchas' obvetshalyj amfibrahij i arhaicheskij horej
     perelozhit', perelopatit', - net. ya ne vse eshche skazal -
     ostavit' vestochku na pamyat' rodnym vzvolnovannym glazam,
     i sovy, sleduya za nimi i podpevaya nevpopad,
     tenyami temnymi, dvojnymi nad roshchej volgloyu letyat.

     CHem obrechennee, tem slashche. Prostranstva schitannye dni
     v korzinku roshchi uhodyashchej ne pozhaleyut brosit' ni
     snov ptich'ih, ni semyan repejnyh, ni botanicheskih zabot.
     Myatezhnoj tvari oruzhejnik sapozhki novye skuet,
     na dno meleyushchego morya lozhitsya chistyj, tonkij mel,
     i smerti tozhdestvo pryamoe lomaet pravil'nyj razmer.

     Ne zrya li reki eti l'yutsya? Eshche vskipit v urochnyj chas
     dusha, otchayavshis' vernut'sya v gerbarij, muchayushchij nas.
     Pustoe, zhizn' moya, pustoe - berech', nadeyat'sya, sterech'.
     Eshche pod plenkoj zolotoyu dolgoigrayushchaya rech'
     poet - a luch iz pochvy tverdoj zhzhet, budto molnii prishli
     skvoz' krovenosnye akkordy ugryumyh zhitelej zemli.







     Stalo molchanie zolotom - vlazhnyj haos yazyka
     vysoh na solnce, prokolotyj, budto listok tabaka,

     vskrylas' v larce chervotochina, - no i prostranstvu chered
     slozhennym stat', ozabochennym - kto ego skroit, prosh'et,

     kto skvoz' zamochnuyu skvazhinu - v dome uzhe nikogo -
     kriknet, chto stala razglazhennoj vsyakaya skladka ego?

     Stupyatsya nozhnicy, stuknetsya s letu v steklo vorobej.
     Plakal'shchicej li, zastupnicej vstanet lyubov' u dverej,

     sprava nalevo protyanetsya nitochka zhizni smeshnoj.
     Rechka, nedvizhnaya strannica, vybezhit v gorod nochnoj.



     Sprava nalevo protyanetsya nitochka zhizni durnoj,
     rech', nepodvizhnaya strannica, gorod pronizhet rodnoj,

     roshcha vzdohnet onemelaya, vetv' zadrozhit u ognya,
     chto ya nepravil'no delayu? chto ty beresh' u menya?

     Spyat zaveden'ya pitejnye. Vremya hmel'noe proshlo.
     Nado by vyuchit' shvejnoe, a ne razryv-remeslo,

     ili uzh, - verovat' v istinu i ni cherta ne umet' -
     tol'ko shirokimi list'yami v krone dubovoj shumet',

     na rasstoyanii vystrela ot lesopil'nyh rabot,
     tam, gde bezumec u pristani chudnuyu pesnyu poet.



     Zabytogo promysla malaya chast', ditya za steklyannoj stenoj,
     neslozhnuyu zhizn' dozhivaet, kichas' svobodoj svoej potajnoj -

     no drevo poznaniya Eva tryahnet, pod zmeem prognetsya loza -
     iz shestiugol'nyh obertochnyh sot kolyuchie gryanut glaza -

     est' carstvo shafranovo-chernyh polos, gde tvoj dobrosovestnyj trud
     vospetye smertnikom chelyusti os v bumazhnuyu massu sgryzut.

     A ty nakanune eshche proklyanesh' dvusmyslennoj bednosti gnet, -
     s nozhom nerzhaveyushchim bronzovyj nozh skrestivshis', na solnce blesnet,

     i vdrug ozarit - nikogda i nigde, U zerkala pal'cy bolyat,
     neslyshnaya ryab' na uzornoj vode lico rastvoryaet i vzglyad,

     i esli bez vozduha serdce zhivet - to vlagu sentyabr'skuyu p'et,
     poslednyaya istina pasmurnyh vod koleblet ego pereplet -

     lenivye pleti rusaloch'ih trav sgushchayutsya nad golovoj,
     i rybij yazyk po-osennemu prav, razdvoennyj i nezhivoj...



     Sedina li v borodu, bes v rebro -
     zavershaet vremya besputnyj trud,
     dorozhaet tuskloe serebro
     otletevshih sutok, chasov, minut,

     i pokuda Vakh, nacepiv venok,
     vybegaet pet' na al'pijskij lug -
     iz-pod rifmy avtor, chlenistonog,
     ostorozhnym glazom glyadit vokrug.

     CHto sluchilos', baloven' yunyh zhen,
     udaloj lovec predrassvetnyh slez,
     ot kogo ty pryachesh'sya, porazhen
     cheredoj gryadushchih metamorfoz?

     Znat', dusha ispugannaya vot-vot
     v nezhivoj vode zapozdalyh let
     skvoz' yachejki nevoda proplyvet
     na morskuyu sol' i na zvezdnyj svet

     za izgibom berega ne vidna,
     obdiraet v krov' plavniki svoi -
     i sverkayut kamni rechnogo dna
     ot ee serebryanoj cheshui.



     Obmanyvaya vseh, perezhivaya,
     lyubovniki vstrechayutsya tajkom

     v provincii, gde krasnye tramvai,
     aeroport, propahshij tabakom,

     avtobus v zolotoe zaholust'e,
     rechnoe ust'e, stylaya voda.

     Bol' obojmet, procarstvuet, otpustit -
     bol' est' lyubov', osobenno kogda,

     kak zhizn', tri dnya prohodit, i chetyre,
     uzhe chasy schitaesh', a ne dni.

     On govorit: "Odni my v etom mire".
     Ona emu: "Dejstvitel'no odni".

     Vse zamerlo - granitnoj gal'ki shelest,
     padenie voron'ego pera,

     zachem ya zdes', na chto eshche nadeyus'?
     "Pora domoj, lyubimaya". - "Pora",

     Zakryv glaza i okna zatvoryaya,
     on skazhet "Veter". I emu v otvet

     ona kivnet. "My izgnany iz raya".
     Ona vzdohnet i tiho molvit "Net".



     Moloko li v krynke topitsya, usyhaet li dusha -
     zhizn' k mogile ne toropitsya, dolgim vremenem dysha.

     Ej delit' s raspadom nechego - vot i sudit oprometchivo,
     medlit, v dudochku dudit, uprazhnyaetsya v ironii,
     napevaet postoronnee, molcha v zerkal'ce glyadit.

     Skvoz' ee raznogolosicu ponemnogu v mir inoj
     legkim musorom unositsya golos vystradannyj moj,
     v'etsya veter obtekaemyj - i golodnaya strela
     mezhdu Avelem i Kainom mlechnym lezviem legla.

     Odnomu - listvoj osenneyu v rastvorennoe okno
     radi medlennogo chteniya knig, napisannyh davno,
     a drugomu - vrode vykrika v pole skoshennom, poka
     iksa krest i vilka igreka dushnoj strast'yu igroka

     vyazhut nishchee soznanie bezobidnogo sozdaniya
     s gorlom, glazom, golovoj - brata skorbi mirovoj...



     Kogda bezlistvennyj narod na promysel dnevnoj
     vyhodit v gorod neftyanoj i za serdce beret
     nesytoj pesenkoj, kogda v odin voshodyat mig
     polyn'-trava i lebeda v polyah otcov tvoih,
     chego zhe hochesh' ty, o chem zadumalsya, druzhok?
     Sledi za solnechnym luchom, poka on ne prozheg
     zrachka, poka eshche ne vse zastyli v glybah l'da,
     eshche, kak kryse v kolese, tebe nevest' kuda
     po nerodnoj bezhat' strane vslepuyu, naprolom,
     i bedovat' naedine s bumagoj i ognem.

     Vek faraonovyh pobed priblizilsya k koncu,
     bezglazyj zhnec vlachitsya vsled nebesnomu ptencu,
     v takie gody desheva - besplatna, mozhet byt', -
     nauka svyazyvat' slova i zvuki terebit',
     mesit' bez soli i drozhzhej muku i moloko,
     dyshat' bez lishnih myatezhej, i umirat' legko.
     Byt' mozhet, dvesti let projdet, kogda gryadushchij drug
     skvoz' silu tyazhesti pojmet vysokij, strannyj zvuk
     ne liry, net - odnoj struny, odnoj struny stal'noj,
     chto vetrom very i viny letel pered toboj.



     CHelovek, prodolzhayushchij delo otca,
     lgushchij, plachushchij, zhdushchij konca li, venca,
     nadyshavshijsya dushnoj kostry,
     ty uzhe ischezaesh' v proeme dvernom,
     uteshaya rasteryannost' hlebnym vinom,
     vlazhnoj marlej v rukah medsestry.

     Skol'ko bylo slogov v tvoem imeni? Dva.
     Zapishi ih, sadovaya ty golova,
     hot' na pamyat' - nu chto ty pritih,
     nalomavshij pod starost' osinovyh drov
     rahitichnyj detenysh moskovskih dvorov,
     perepahannyh i nezhilyh?

     Perestan', cherez silu krichashchij vo sne
     beznadezhnyj dolzhnik na zaemnom kone,
     chto ty mechesh'sya, v pal'cah derzha
     ugolek, mezhdu t'moyu i svetom v zole?
     Vidish' - lampa gorit na pustynnom stole,
     kniga, kamen', futlyar ot nozha.

     Tol'ko telo ustalo. Smotri, bez truda
     vypadaet dusha, kak ptenec iz gnezda,
     ty naprasno ee obvinil.
     Zakryvaj zhe skorej rukotvornyj bukvar' -
     chtoby krovi tvorca ne uvidela tvar',
     v temnote govoryashchaya s Nim.



     Pchely, strekozy, osy li - vysohli. No plyvut
     oseni tonkoj posuly - pozdnij pauchij trud, -
     tak i zovut prostit'sya i ahat' Bog znaet gde
     saharnoyu krupiceyu v styloj nochnoj vode.

     CHto zhe zemlya upryamaya, ne prinimaya nas,
     slancem i chernym mramorom gorbitsya v pozdnij chas?
     Vystradana, obolgana, spit na svoem postu,
     gornoj dorogoj dolgoyu vyskol'znuv v vysotu.

     I, zakruzhivshis' s list'yami, vydohnet naraspev -
     vot tebe svet i istina, a ostal'noe - blef.
     Serdce moe, letyashchee skvoz' vodorodnyj roj,
     sladko li v zvezdnoj chashche, tesno l' v zemle syroj?



     Dusha steklyannaya, kogo ty zhdesh', zvenya?
     Smotri, rashodyatsya lyubivshie menya,

     bledneet dal'nij svet, slabeet l'vinyj ryk,
     glodaet okean granitnyj materik,

     no pomnit vol'nyj volk i vedaet lisa
     hrust shejnyh pozvonkov pri vzglyade v nebesa,

     a ty vse silish'sya, vse celish'sya v upor -
     dusha bubnovaya, zheleznyj ugovor...



     Nezametno otstroilsya prazdnichnyj grad,
     i kirpichnye steny, i bashenki v ryad,
     zaigralo na solnce cvetnoe steklo -
     i pyati-to vekov ne proshlo...

     CHto zhe vzdrognulo serdce? CHto muchaet um?
     Kochevoj li svobody nasledstvennyj shum?
     Ili solono stalo podruge tvoej -
     okeanskih, man'chzhurskih krovej?

     Budet, stanet, otmayalos', pereteklo,
     sovershennym glagolom v mogilu leglo,
     zolotye ostalos' slova poutru
     bormotat', da kurit' na vetru.

     A sentyabr' rasstilaet dlya nas, durakov,
     nebelenuyu tkan' gorodskih oblakov,
     i sshivaet ee ot ugla do ugla
     kolokol'ni suhaya igla...



     Polno muchit'sya snom odnoglazym.
     Veny vspuhli, sgustilas' sleza.
     S mednoj britvoj i bronzovym tazom
     v dver' stuchitsya ciryul'nik, a za

     nim - buran, i okonnaya rama,
     i yamshchik v astrahanskoj stepi,
     ravnodushnaya zvezdnaya yama
     i otcovskoe - shepotom - "spi".

     Spi - prejdet ne nashedshaya krova
     nemota, i na starosti let
     nedoproiznesennoe slovo
     prevratitsya v medlitel'nyj svet,

     i pustynya, bessonnaya rana,
     zazhivaet - i vremya opyat'
     govoryashchuyu glinu Korana
     onemelymi pal'cami myat'.



     ... i dazhe etot chernyj vecher
     ne povtoritsya - lish' ognem
     gorit, kogda sirotstvu nechem
     uteshit'sya, puskaj vinom

     stakan napolnen ili blednoj
     vodoj - zakatnyj privkus mednyj
     v vode mereshchitsya, v vode -
     holodnoj, lzhivoj. I nigde

     ne vstretit'sya. Bezumno kratok
     nash bednyj pir, no vidit Bog -
     v mogil'noj gline otpechatok
     lyubvi, kak klinopis', glubok.



     Zasnet melodiya, a notam ne do sna.
     Ih redkij stroj molchit, ne ponimaya,
     kuda bezhit volna, zachem ona odna,
     kogda uhodit klyuchevaya

     rech' k moryu sinemu, gde zvukov krotkih net,
     gde pahnet vetrom i grozoyu,
     i utverdilsya v kamne hishchnyj sled
     triasa i paleozoya.

     Da i na chej polozheny altar'
     nebesnye tel'cy i ovny,
     kto uchit nas osvaivat', kak vstar',
     chernofigurnyj sintaksis lyubovnyj?

     Tak telo k starosti stanovitsya trezvej,
     tak chelovek poet sredi razvalin,
     i v otsvete kostra nevesel vsyakij zver',
     a volk osobenno pechalen.

     17 AVGUSTA 1991 g.

     Gryadushchego, tesnyashchego menya,
     ne vedayu, a starogo ne pomnyu.

     Brozhu vdol' ulic shumnyh i s krivoyu
     ulybkoj dobrohota sozercayu
     imperskij grad. S oblezlyh neboskrebov
     sryvayutsya dryannye izrazcy,
     sulya tragikomicheskuyu gibel'
     prohozhemu. Iz-za ugla zmeitsya
     rasstroennaya ochered' za myasom,
     a mozhet byt', za vodkoj, frontovik,
     pozvyakivaya ordenami, rvetsya
     k prilavku, prodavshchica utiraet
     zloj pot so lba, lihaya molodezh'
     ne hochet storonit'sya. SHelestyat
     stareyushchie lipy (bylo tri,
     ostalos' dve v tom dvorike arbatskom,
     lish' vozduh tak zhe sladok). Muzhiki
     (rovesniki moi) sduvayut penu
     s razbavlennogo piva, zheltyj list
     kruzhitsya nad lar'kom, i tishina.

     A v prigorodah glina, tlen i zapah
     kapusty u pod®ezda. Toshchij kot
     vyiskivaet skudnuyu dobychu
     sred' musora i bitogo stekla.
     Kak nozh iz tela mertvogo, rzhaveya,
     torchit iz razvorochennoj zemli
     stal'naya armatura... na shchite
     obryvki pozheltevshih ob®yavlenij,
     portretov, obeshchanij: golosujte
     za teh, za etih. Vsyakij imenuet
     sebya otcom Otechestva, szyvaet
     narod na demonstracii, pod krasnym
     ili trehcvetnym flagom. Po uhabam
     v obsharpannom avtobuse tryasetsya
     rabochij lyud, prizhavshis' molchalivo
     drug k drugu, i ne ropshchet, tol'ko deti
     ser'ezno tak, obizhenno vzdyhayut...

     A podojdesh' k gazetnomu kiosku,
     uchebnik chernoj magii. Plakaty
     s nehitrymi krasotkami. Knizhonka
     "ZHizn' posle zhizni". Kafka i Platon,
     i Bibliya, i chto-to o prishel'cah
     iz kosmosa. Upitannyj delec
     chitaet "Kommersanta". Oslabela
     bylaya vlast', kogtistoj lapoj bol'she
     ne b'et - i hrap ee ne dostigaet
     ubogih kuhon', gde gluhie tolki
     o limitrofah, majkah, kolbase
     (a syr ischez navechno), ob ot®ezde
     v Izrail' li, v Avstraliyu, kuda
     udastsya. Govoryat, po centru krysy
     svobodno begayut - no etot sluh
     preuvelichen, kak i ostal'nye.

     Osennij skver, hudye deti, veter,
     listayushchij vcherashnyuyu gazetu.
     Sploshnye pis'ma s pros'bami. Kto molit
     o shpricah odnorazovyh, kto o
     lekarstvah iz Ameriki, kto plachet
     ob odinokoj starosti.
     I net
     poeta, chto so sdavlennym vostorgom
     skazal, dopustim, tak: Ty ryadom, dal'
     kapitalizma...
     Rodina moya,
     kak ty ustala, hot' by kto-nibud'
     pogladil by tebya po volosam
     sedeyushchim, rastrepannym, vodoyu
     holodnoj napoil....



     Slovno vyhlop, chto nosha, upavshaya s plech,
     nachinaetsya razgoryachennaya rech',
     chernoj muzykoj pleshchet, i rvetsya vpered,
     peresohshee gorlo deret...
     Slovno p'yanyj v zheleznodorozhnom kupe,
     slovno byvshij diktator v narodnoj tolpe,
     voskreshaet slova, ubivaet slova,
     isterichnoj lyubov'yu i gnevom zhiva...

     I rasseetsya, vystreliv v vozduh nichej,
     dazhe samaya zlaya iz etih rechej,
     dazhe samaya dobraya obrechena -
     vidno, zrya goryachitsya ona,
     zrya stremitsya, pod tesnye svody shodya,
     molotkom ili kamnem po shlyapke gvozdya
     ot pohmel'nyh svoih, ot proshchal'nyh shchedrot
     zvukovoj pripechatat' razbrod...

     I ne stoit u Boga prosit' za trudy
     ni holodnoj zvezdy, ni bolotnoj vody,
     tol'ko temnaya smert', tol'ko tlen'e samo
     snimet s serdca takoe klejmo...
     luchshe srazu, priyatel', proshchen'ya prosi
     i proshchaniya, kak povelos' na Rusi,
     rech' zhivaya ugodna Emu odnomu,
     ohladevshaya zhe - nikomu...



     Rech' o neprochnosti, o nenadezhnosti. Rech'
     o chernolakovoj rospisi v treshchinah, rech' o
     mutnyh dozhdyah nad ravninoyu, redkosti vstrech,
     o cherepkah v istoshchennoj zemle Mezhdurech'ya,

     slovo o klinopisi, o goncharnom trude,
     vdavlennyh znakah na ryzhej, tverdeyushchej gline,
     o nemote, o prizemistom gorode, gde
     na ploshchadyah tol'ko zvonkie prizraki, i ne

     vspomnit', o chem govoril im, kakaya legla
     tyazhest' na eti tablichki, na ottisk ladoni
     s beglym uzorom, kakaya letela strela
     v gorlo pokojnomu voinu - bol'she ne tronet

     gorla strela, lish' na zorkoj doroge v Aid
     berezhno budet nesti po skripuchim podmostkam
     sizoe vremya razroznennyj svoj alfavit
     glinyanyh linij na notnom pergamente zhestkom.

     22 noyabrya 1990 - 21 iyulya 1991



     Ty vspomnil - rozovym i alym
     zakat nam golovu kruzhil,
     protyazhno pela u vokzala
     kapella ulichnyh svetil,
     i, voshishchayas' zhizn'yu skudnoj,
     lyuboj, kto beden byl i mal,
     odnoj lyubvi oskolok chudnyj
     v holodnoj varezhke szhimal?

     Ochnis' - i snova obnaruzhish'
     oshelomlyayushchij prihod
     zimy. Posverkivayut luzhi,
     skvozit kremnistyj nebosvod.
     Po yashchikam, po pyl'nym polkam
     v sadah stolicy udaloj
     neglasnyj mesyac dolgim volkom
     plyvet nad merzloyu zemlej.

     Zachem, ustalyj moj chitatel',
     ty v eti gody ne u del?
     CH'e ty nasledie rastratil,
     k kakomu pen'yu ohladel?
     I neumen, i mnogodumen,
     pogryazshij v sumrachnom trude,
     kuda speshish' v zhitejskom shume
     po indeveyushchej vode?

     A vse zhe glavnyh peremen ty
     eshche ne videl. Znaesh', kak
     vospominan'ya, santimenty,
     i gorod - vystrel vpopyhah, -
     i vsya otvaga arestanta,
     ves' pir v izmuchennoj strane
     bledneyut pered ten'yu Danta
     na zareshechennom okne?

     Potyanet dymom i mochenoj
     antonovkoj. Opyat' dusha
     uyazvlena, kak zver' uchenyj -
     ogryzkami karandasha,
     i na bumage bezymyannoj,
     kusaya konchik yazyka,
     risuet plennoj obez'yanoj
     reshetku, solnce, oblaka...



     Sredi mirov, v mercanii svetil

     Skol'ko zvezd ronyaet bezdonnyj svet,
     stol'ko bylo ih u menya,
     i odnoj hvatilo na sorok let,
     a drugoj na chetyre dnya.

     I k odnoj bezhal ya vsyu zhizn', skorbya,
     a druguyu ne stavil v grosh.
     I ne to chto bylo b mne zhal' sebya -
     mnogo proshche vse. Ne vernesh'

     ni vtoroj, ni pervoj, ni tret'ej, ni -
     da i chto tam schitat', druzhok.
     Za rekoj, kak prezhde, goryat ogni,
     no inoj ugolek prozheg

     i rubahu shelkovuyu, i glaz,
     ustremlennyj Bog vest' kuda.
     I skvoz' son bormochu v neurochnyj chas -
     do svidan'ya, moya zvezda.



     Tiho vremya utekaet, ubegaet dotemna.
     Osetra v boka tolkaet sernokislaya volna.
     No opyat' v zenite goda suevernyj chelovek
     sled propavshego naroda beregami sonnyh rek,
     slovno losya ili volka ishchet, dumaya slegka,
     gde shumyat bolgarka Volga i ugorskaya Oka.

     On zovetsya arheolog, on uveren, govoryat,
     chto otyshchet drevnij volok ot |llady do varyag,
     gde igral rozhok voennyj, gde kupec puskalsya v put',
     i stuchal yurod blazhennyj kulakom v seduyu grud',
     i siyalo noch'yu plamya beregami, ne solgat',
     i treshchala pod lad'yami ladno slozhennaya gat',

     chtoby stal on akademik, znamenityj mezh lyudej,
     daj emu, otchizna, deneg na lopaty i na klej -
     cherepki on budet kleit', vymyv mertvoyu vodoj,
     i istoriyu leleyat' na ladoni molodoj,
     chtob v rubahe bumazejnoj lyuboznatel'nyj monah
     razmyshlyal v tishi muzejnoj ob ushedshih vremenah.



     ...Kto zhe vstupitsya za nas
     v chas pechali, smertnyj chas?
     Bogomater' vseh skorbyashchih,
     vot kto vstupitsya za nas.

     Kto zhe budut eti my,
     vopiyushchie iz t'my?
     Vsevozmozhnye narody,
     vot chto znachit slovo "my".

     No zachem zhe Bozh'ya mat'
     vsem im stanet pomogat'?
     Po lyubvi svoej velikoj,
     vot zatem i pomogat'.

     Vseh, kto veruet v Hrista
     pered snyatiem s kresta,
     i neveruyushchih tozhe
     mater' Gospoda Hrista

     ot razluki i bedy
     povedet v svoi sady,
     gde shumit mezhzvezdnyj veter,
     v nebyvalye sady...



     Est' odno vospominan'e - gorod, noch', aerodrom,
     gde prozhektora siyan'e bilo chernym serebrom.

     Nastupal obryad ot®ezda za granicu. Govoryat,
     chto v te gody povsemestno otpravlyali sej obryad -

     kazn', i tut zhe pogreben'e, slezy, i cvety v ruke,
     s perspektivoj voskreshen'ya v neizvestnom daleke,

     tryapki krasnye povsyudu - ah, kak nravilsya moj strah
     gosudarstvennomu lyudu s otreshennost'yu v glazah,

     i poka chinovnik ushlyj kislo morshchil nizkij lob -
     raskryvalsya grob vozdushnyj, alyuminievyj grob.

     Polyhaj, vospominan'e - holod, t'ma, aeroport,
     kak u zhertvy na zaklan'e, shag nevolen i netverd,

     serdce korchitsya nerovno, legkoj krovi vse ravno -
     znaj techet po zhilam, slovno pominal'noe vino, -

     tol'ko ya eshche ne svyksya s nevozvratnost'yu, uvy,
     i, vstupiv na bereg Stiksa v nebe matushki-Moskvy,

     razrydalsya, bednyj lapot' - i bespomoshchno, i zlo,
     silyas' nogtem procarapat' samoletnoe steklo,

     a vo mgle stal'noj, podval'noj uplyvala vniz zemlya,
     i kachalsya grob hrustal'nyj, golubogo hrustalya...

     Proplyvaj, vospominan'e - yunost', polnoch', avion.
     Otzvuk schast'ya i stradan'ya, otklik gorestnyh vremen,

     gde konchalas' zhizn' pryamaya v nezapamyatnom rayu,
     k gorlu molcha prizhimaya tajnu skorbnuyu svoyu...



     Pogas imperii butylochnyj oskolok.
     Ustal nesil'nyj svet v umolkshih ptich'ih shkolah,

     to prozvenit tramvaj, to yurkij samolet
     v bezlunnyh nebesah neslyshno kurs voz'met

     na dal'nij Zapad li, gde zvezdy, slovno svechi,
     ubezhishcha iskat' ot srednerusskoj rechi?

     Na dal'nij li Vostok, gde tak krovav voshod?
     Nu chto zameshkalsya? CHego tvoj angel zhdet?

     O chem poesh', ne spish', pokorno proletaya
     skvoz' vremya - aloe, kak yagoda lesnaya?

     Tebe, vzdyhayushchemu "amo ergo sum"
     nad srokom, prozhitym vzahleb i naobum, -

     uzhe nedolgo plyt' po oblachnym dorogam,
     i s Bogom govorit'... i rasstavat'sya s Bogom.





     Okraina - siren', kalina,
     okalina i okarina,
     akkordeon i nozh nochnoj.
     Krivye yabloni, zadvorki,
     vragi, podrostki, otgovorki,
     razborki s bratom i zhenoj.

     Lad slobodskoj v rassrochku prodan,
     vetshaet serdce s kazhdym godom,
     no dorozhaet, slovno dom,
     dusha - i zhitelyu predmest'ya
     ne sled delit'sya bednoj chest'yu
     s nebesnym medlennym dozhdem,

     perezhivaya oblozhnye,
     oblyzhnye i ledyanye
     s utra, dvadcatogo chisla.
     Dorogoyu v kamenolomnyu
     ty pomnish' radugu? Ne pomnyu.
     Gde svet? Sinica unesla.

     Ustala, milaya? Nemnozhko.
     V ushah chastushka li, garmoshka,
     lunoj v uglu ozarena
     skoropechatnaya ikonka.
     Igraj, plastinka, tonko-tonko -
     struis', siyan'e iz okna,

     duj, veter oseni - chto veter
     u Pushkina - odin na svete, -
     vlachi osinovyj listok
     tuda, gde pticam pet' meshaya,
     zima shevelitsya bol'shaya
     za povorotom na vostok.





     Ot Kremlya do cyganskogo tabora,
     ot Kazani do Spasskih vorot
     na razvalinah barskogo mramora
     govorlivyj igraet narod.
     Zashchitivshis' usmeshkoj nehitroyu,
     chernyh ruk ne otmyv ot zemli,
     s neumeloyu, detskoj molitvoyu
     koposhitsya v granitnoj pyli.

     Tol'ko tam ne najti dlya stroitel'stva
     ni doski, ni stal'nogo gvozdya.
     Vidish' - vremennym vidom na zhitel'stvo
     pomahala dusha, uhodya
     s pepelishcha - v dozhdlivye ulicy,
     volglyj vozduh chuzhogo zhil'ya,
     gde zakat neuverennyj hmuritsya -
     obvetshalaya doblest' tvoya.

     Dolga chesti donyne ne otdano,
     i nasledstvo rodnoe davno
     to li propito, to li rasprodano,
     razvorovano, pogrebeno.
     I opyat' neputevoj slovesnice
     so svinchatkoj v bessil'noj gorsti
     myt' bel'e da pozharnye lestnicy
     do poslednej pylinki mesti.



     Stol'ko podlogo bylo i groznogo -
     zeleneet imperskaya med',
     nad oblomkami veka venoznogo
     duhovomu orkestru gremet'.
     Ottogo i obidno priblizhennoj
     k odinochestvu vetra i zvezd
     nenaglyadnoj podruge unizhennoj -
     perebor u nee, perehlest.

     CHem uteshit' tebya. bespridannica?
     Beloj staej v konce sentyabrya
     klinopisnaya muzyka tyanetsya,
     pereletnym uzorom gorya,
     budet vremya vzroslet' neudachnice,
     uznavat', kak bez lishnih zatej
     cherez silu poetsya i plachetsya
     v podvorotnyah otchizny moej.

     Budet vremya - gusinaya istina.
     slovno puh, slovno gibel', legka -
     ne prosi u menya beskorystiya,
     ne seki moego yazyka -
     i ne sprashivaj, chto nam ostanetsya,
     kto, pechalyas', posmotrit vosled, -
     razberesh'sya li v etom za dal'nost'yu
     rasstoyanij i davnost'yu let?



     Vyzhivaj, vypivaj - vot kanva i igla,
     dvadcat' let udivitel'nogo remesla -
     chtoby noch'yu pauch'ej, pahuchej
     s neizvestnoyu muzykoj nakorotke
     zaderzhat'sya u doma s klyuchami v ruke,
     i uslyshat' - v nevidimoj tuche

     elektrichestvom vyvorochennym gromyhnet,
     perekatitsya eho, ozonom pahnet,
     i predmest'e padet na koleni,
     i udarit v ryabinu lenivyj razryad,
     i lilovymi iskrami grozd'ya vzletyat
     toj, nalomannoj v detstve sireni.

     Otshumela dusha, i otteshilas' plot',
     no komu zhe glaza etoj pravdoj kolot'.
     kto, nespeshno listaya dnevnik tvoj
     s serediny k nachalu, uvidit, chto tam
     den' za dnem po pustym pronosilsya listam
     volch'ej staej, postom i molitvoj?

     Ne beda, govorit tebe grom, perezhdem,
     chuesh', drozh' moloduyu pod legkim dozhdem,
     gde otyshchesh' dorozhe podarok?
     Otchego zhe ty spichki neprochnye zhzhesh'
     i, na vspyshku soshchurivshis', ne berezhesh'
     parafinovoj zhizni ogarok?



     Nichego, krome pamyati, krome
     ozarennoj dorogi nazad,
     gde v rasterzannom fotoal'bome
     pozheltevshie snimki lezhat,

     gde nahmurilsya vypivshij lishku
     bezzakonnomu roscherku zvezd,
     i prostak nazhimaet na vspyshku,
     prodlevaya napyshchennyj tost, -

     my li eto smeyalis' drug drugu,
     peli, pili, davali zarok?
     Daj ognya. Pochitaem no krugu.
     Peredaj mne kartoshku, Sanek.

     Esli vremeni bol'she ne budet,
     esli v nebe arhangela net -
     kto zhe nas. neurochnyh, osudit,
     zhizn' otnimet i vyklyuchit svet?

     Dali slovo - i, mnitsya, sderzhali.
     ZHal', chto s kazhdoj minutoj trudnej
     razbirat' zolotye skrizhali
     davnih, nezhnyh, otchayannyh dnej.

     Tak davajte, lyubimye, pejte,
     podlivajte druz'yam i sebe,
     pust' razluka igraet na flejte,
     a lyubov' na voennoj trube.

     Ah, kak molodost' lastitsya, v'etsya!
     Horosho li piruetsya vam -
     rudoznatcam, i zemleprohodcam,
     i serebryanyh del masteram?



     To emigrantskaya gitara,
     to lyudi zlye za uglom -
     dusha li k starosti ustala
     mahat' edinstvennym krylom?

     Zalit' vodoj tabletku na noch'.
     pripomnit' drevnij anekdot...
     Znat', Vladislav Felinianych
     opyat' k rassvetu podojdet.

     Snimaet plashch, snimaet shlyapu
     i nevozmozhnyj zontik svoj
     v prihozhej otryahaet na pol,
     a tam. kachaya golovoj,

     zadvizhku na okne nasharit,
     shepnet: "Zachem zhe tak temno?"
     i tut zhe strashnyj svet udarit
     v moe raskrytoe okno.

     I podymayus' ya s posteli,
     podobno Lazaryu, kogda
     vstayut v podoblachnom predele
     derev'ya, zveri, goroda.

     gde vse umershie voskresli,
     gde vremya stisnuto v kulak,
     gde tyazhely zemnye pesni
     v rzhaveyushchih kolokolah,

     i nad zheleznoj golubyatnej
     gulyaet golub' v vyshine -
     i den' prekrasnej i prevratnej,
     chem mnilos' sumrachnomu mne.

     Poshli mne, Gospodi, goren'ya,
     pomiluj - bormochu - menya,
     ne prozy, ne stihotvoren'ya,
     daj tol'ko gor'kogo ognya -

     i umolkayu bez usilij,
     i bol'she ne krichu vo sne,
     gde u okoshka moj Vergilij -
     hudoj, v nadtresnutom pensne.



     Da budet kazhdomu po vere.
     Gudit prodymlennyj vokzal,
     dubovye vyhodyat dveri -
     kuda? I znal by, ne skazal.

     Odno izvestno - ne blazhenstvo,
     a ispytan'e, angel moj.
     Grustish', vzyskuesh' sovershenstva,
     skol'zish' mezh gorodom i t'moj -

     no dazhe v druzheskoj besede
     glyadish' v oktyabr'skoe okno -
     i k zvezdam volka i medvedya
     tvoe lico obrashcheno.



     Pust' vecheru den' ne verit - svetyashchijsya, ledyanoj,
     no levyj i pravyj bereg travoj zarosli odnoj -
     pozhuhloj, poluzhivoyu, kachayushchej golovoj, -
     dolzhno byt', igrec-travoyu, a mozhet, durman-travoj.

     A solnce vse rdeet, taya, kogda vydyhaet "da"
     reka moya zolotaya, tverdeyushchaya voda,
     i mokrym licom k zakatu slabeyushchij gorod moj
     povernut - hromoj, gorbatyj i slepogluhonemoj.

     I malo mne zhizni, chtoby pochuvstvovat': smerti net,
     chtob zoloto vlazhnoj proby, zelenoe na prosvet,
     kak krov', otlivalo alym - i s talogo yazyka
     stekala zmeinym zhalom razdvoennaya stroka.



     Polzhizni projdet v romanticheskih ssorah
     s sud'boyu, da v vodke s moroza,
     kogda i tebe perevalit za sorok -
     rasseyutsya pozdnie slezy,

     i molvish': dovol'no, sluzheniya radi,
     ispytyvat' greshnoe telo...
     Beleyut stranicy starinnoj tetradi.
     Bely monastyrskie steny.

     CHto zh - otgolosili slova, otolgali,
     stekaet rosoj po ovragu
     besshumnoe vremya rascheta s dolgami
     za ugol', svinec i bumagu.

     A vozduh, pohozhij na vodu rechnuyu,
     techet - bezoglyadnyj, lilovyj, -
     pokuda molchish', svoyu gordost' revnuya
     k neprochnosti shelka zemnogo.

     Lish' izredka vdrug prolepechesh' na russkom
     narechii - hriplom, upornom -
     o hrupkosti, nedolgovechnosti, uzkom
     luche mezhdu alym i chernym.

     I byl ty pisatel', a stal ty prositel',
     kak nishchij u Bozh'ego hrama.
     Prostoj chelovek, murav'inyj stroitel'
     lyubvi iz podruchnogo hlama.



     Polovinka yabloka. Pervyj sneg.
     Drebezzhit, skrezheshchet ustalyj vek.

     Nevpopad vopros, nevpopad otvet.
     SHelestit za dver'yu protyazhnyj svet

     eto ya vernulsya k svoim trudam -
     ya ustal bezhat' po tvoim sledam.



     CHto ty na shchit cherepashij, gadal'shchik, glyadish'?
     CHto nam sulyat eti treshchiny v chernoj kosti?

     Kak utomlenno gadatel'nyj ropshchet trostnik -
     net, ne v ogon' im, ne v more ogromnoe lech'!. -
     rvutsya v doshkol'nuyu zemlyu sozvezdiya knig,
     chtoby vzojti, obratyas' v semistvol'nuyu rech',

     chtoby vzygrat', obresti ognestojkij razmer,
     i, pod konec rasschitavshis' s otchiznoj svoej,
     vdrug zazvenet' opravdatel'noj muzykoj sfer -
     nesushchestvuyushchej, kak polagal Ptolemej.

     Tak, pokryvaya izderzhki sudebnye lish'
     shelestom proshlogo neba i potom so lba,
     chto ty na shchit cherepashij, gadal'shchik, glyadish'?
     CHto za rekoj zazvuchalo, kakaya truba?

     Budto cherstveyushchij hleb tyazheleet v ruke,
     i ozhivayushchim testom vspuhaet dezha -
     lish' by dyshala dusha, na golodnom pajke
     zharkij yazyk i lukavye guby derzha.



     Potomu chto v knigah staryh zhizn' ushedshaya bolit,
     vsyakij mig ee v podarok sluh i zren'e opalit:
     vod rassvetnyh perelivy, oblysevshaya gora,
     serebristye olivy golubinogo pera.

     No chudnej vsego na svete eto ozero, smotri,
     gde zakidyvayut seti molodye rybari,
     trud i gordost' Galilei - vidish', sred' vysokih voln
     ih dobycha, tyazheleya, nakrenyaet tesnyj cheln?

     Oklikaet ih prohozhij neizvestnyj chelovek,
     |to syn lyubimyj Bozhij, drug poetov i kalek.
     I na tyazhkij podvig - mnogo tyazhelee teh setej, -
     on zovet vo imya Boga nezadachlivyh detej.

     I v prorocheskom zercale po gryadushchim vremenam
     hodyat stavshie lovcami i zastupnikami nam,
     v vere tverdoj, slovno kamen', s kazhdym vekom naravne
     pleshchut ryby plavnikami v nenaglyadnoj glubine.

     Ne goryuj, ne prazdnuj trusa, pust' stoit pered toboj
     chistyj oblik Iisusa v legkoj tverdi goluboj,
     pust' pogibnut' my mogli by, kak zemnaya krasota,
     no plyvet nad nami ryba - obraz Gospoda Hrista.



     Bylo: medom i saharom kolotym -
     chaepitiem v russkom domu, -
     tonkim zolotom, zharom i holodom
     nashe vremya dyshalo vo t'mu,
     no nad kartoj nevedomoj mestnosti
     neizvestnaya pleshchet volna -
     to li Sankt-Peterburg i okrestnosti,
     to li gamma v sozvezdii sna -
     i okoshki pustye raspahnuty
     v belokamennyj vishnevyj sad,
     gde igrok v kiparisnye shahmaty
     na poslednij igraet razryad.

     Pust' fonar' cheloveka uchenogo
     obnazhil na razlome epoh,
     chto ot belogo neba do chernogo
     tol'ko shag, tol'ko vzglyad, tol'ko vzdoh -
     pust' nad yavnoj kosmicheskoj yamoyu,
     gde planeta bez boli plyvet,
     zolotoyu pokryt amal'gamoyu
     krutokupol'noj istiny svod -
     pust' prestol, dazhe angelov ochered' -
     no uchitelya umnogo net
     ob®yasnit' eto synu i docheri,
     tol'ko svet, uletayushchij svet.

     Vot i vse. Perebitye goleni
     ne srastutsya. Iz oblachnyh mest
     syplet rodina prigorshni soli na
     rany mertvye, goru i krest,
     na nedvizhnuyu ten' nastoyashchego -
     kostyanogo prostranstva oskal, -
     otrazheniya nashi drobyashchego
     v beskonechnoj cepochke zerkal.
     Utro blizitsya. Ugol'ya zality.
     Pominal'nye svechi goryat.
     Na kakom ledyanom karnavale ty,
     brat moj davnij, bestrepetnyj brat?



     Ogon' svistyashchij i shipyashchij.
     Vody kipyashchej oreol.
     Zemlej mogil'noj rot zvuchashchij
     nabit do samyh al'veol.

     I vmesto rifmy - parnoj, pryanoj
     odni somnitel'nye sny -
     most ton'she volosa nad yamoj
     nepostizhimoj glubiny...

     Ochnis', ne mudrstvuya lukavo.
     Ogon' - ognem, i dymom - dym,
     odnim - prizhiznennaya slava,
     i yasnoviden'e - drugim.

     Ten' sna s siyan'em yavi slozhim -
     uvidim sneg, i oblaka
     s nebesnym angelom, pohozhim
     na pauka-krestovika.

     On iz zemli, iz krovi vlazhnoj
     sotkal spasitel'nuyu set' -
     skazhi mne, kak emu ne strashno
     v bezdonnom vozduhe viset'?



     ... dlis' zhe, inochestvo, odinochestvo,
     bezotvetnoe, slovno reka,
     pust' otchizna po imeni-otchestvu
     oklikaet menya, daleka,
     vse, chem s detstva vladeyu, ne vlastvuya,
     pust', prisnivshis', ischeznet skorej,
     osypayas' vokzal'noyu astroyu
     v tolchee u vagonnyh dverej, -

     ya ni s chem tebya ne pereputayu -
     skol'ko yunosti pleshchetsya tam! -
     proleti elektrichkoj produtoyu
     po ostylym chugunnym putyam,
     hot' v Mytishchi, hot' v Novo-Diveevo -
     vse uladitsya, tol'ko ne plach' -
     k otsyrevshemu seromu derevu,
     k tishine zakolochennyh dach,

     i lesnym polumesyacem, zanovo
     raspletaya kladbishchenskij len,
     nad izgibom puti okayannogo
     pokayannym plyvi korablem, -
     tol'ko ugovori, uvedi menya,
     podari na proshchanie mne
     svet bez vozrasta, golos bez imeni,
     zolotistye kamni na dne...



     Boj kurantov ezhechasnyj, snegopad v nochi gustoj.
     Grazhdanin prostoj i chastnyj smotrit sushchim sirotoj.

     Otshumeli gody detstva, da i molodost' togo...
     Gde ono, ego nasledstvo, gde uverennost' ego?

     Gorek trud ego podennyj, nespokoen zimnij son,
     i ochag vo t'me bezdonnoj mokrym snegom zanesen,

     Tol'ko bednym nebom teshit on svidetelej v sude,
     tol'ko mednym grebnem cheshet v posedevshej borode,

     i v metel'nyh snoviden'yah vplot' do rannego utra
     vse-to grezit summoj deneg milliona v poltora...

     No emu li - shchelkoperu s ruchkoj vechnoyu vo rtu -
     otdadut po prigovoru vorovstvo i prostotu?

     I pokryt' dorogu nechem v nezabvennyj zvukoryad,
     gde redeyushchie svechi dachnoj osen'yu goryat.



     Hochetsya spat', kak hochetsya zhit',
     pered ognem sidet',
     chaj obzhigayushchij molcha pit',
     v ch'i-to glaza glyadet'.

     Hochetsya zhit', kak hochetsya spat',
     balovat'sya vinom,
     knizhku rifmovannuyu chitat',
     sidya pered ognem.

     Plamya treshchit, kak treshchit oreh.
     Led na iznanke let.
     Vechnoj dremoty boyat'sya greh,
     i unyvat' ne sled,

     Greckij oreh, i oreh lesnoj.
     Plamya moe, tajkom
     pogovori, potreshchi so mnoj
     ognennym yazykom,

     pogovori, a potom ostyn',
     pust' nastupaet mgla,
     i za uglom, kak zvezda-polyn',
     zimnyaya noch' bela.



     V domu, postroennom toboj,
     vsyu noch' gudit nagoj -
     golubovatyj, goluboj -
     neproshenyj ogon',

     v tvoem domu, kak veshchij znak,
     sosnovaya doska
     skripit, i shchuritsya skvoznyak
     chuzhogo yazyka...

     Ah, hvatit vysohshej skripet'
     treshchat', na pomoshch' zvat'.
     Hotelos' zhit', hotelos' pet',
     murlykat', napevat'.

     No uskol'zayushchaya rech',
     pokinuv spyashchij dom,
     rzhaveet, chto bulatnyj mech
     na dne, na dne rechnom...

     Nu kto tam bujstvuet, stuchit
     v zakrytoe okno -
     odno lish' nebo, slovno shchit,
     bessil'nomu dano...



     Iznyvaet zhizn' v nevole,
     golosit na sklone dnej.
     Golovnoyu bol'yu, chto li,
     opravdat'sya pered nej -
     ili chestnym strelolistom
     v dolgoj zavodi bol'noj,
     ili nebom - serym, chistym -
     nad izbushkoj lubyanoj?

     Zakryvaj skoree stavni,
     potomu chto pod oknom
     primostilsya starec davnij
     v dlinnom plat'e ledyanom,
     pal'cy zyabkie oslabli -
     do rassveta budet on
     v chashu lunnuyu po kaple
     lit' krovavyj samogon.

     Ah, kak yasen den' osennij -
     no zhivoe veshchestvo
     o gryadushchem voskresen'i
     ne uznaet nichego,
     i bez sprosa, bez upreka
     perejdet ego porog,
     master gor'kogo barokko,
     roga bych'ego prorok.

     Bros' kudel' v ogon', kak bylo,
     chtoby serdce vse trudnej
     bilos', bilos' i lyubilo,
     polyhaya vsled za nej,
     chtob v pechi iskrilos' vremya,
     muchas' sobstvennoj dlinoj...
     My - beschislennoe plemya
     vethoj zhaloby l'nyanoj -

     tol'ko k gibeli privykli -
     i dosele ne pojmem -
     nevozvratnyj chernovik li
     plachet rozovym ognem -
     il' siyaet o Rossii
     Bogorodica navzryd?
     Ili solnce v gnevnoj sile
     assirijskoe gorit?



     CHto ty plachesh', sovremennik,
     chto ty zhaluesh'sya, drug,
     na nehvatku mednyh deneg,
     na bessmyslennyj dosug?
     Ne hodi v kino, ne nado,
     vodki importnoj ne pej -
     v nej grehovnyj privkus yada,
     gorech' d'yavol'skih strastej.

     Luchshe berezhno podumaj
     o gryadushchem, o bylom.
     Prorzhavel nash mir ugryumyj,
     ne pora l' emu na slom1
     Ne o tom li pel v pechali
     proricatel' i mudrec,
     chto umel v lyubom nachale
     razlichit' ego konec?

     Tverd' razverznetsya i tresnet,
     zashataetsya sosna,
     plot' istlevshaya voskresnet
     ot bezvremennogo sna.
     Bodryj drug i hmuryj vorog,
     odolev vnezapnyj strah,
     zaspeshat v vysokij gorod,
     vossiyavshij na holmah.

     Kto vzlikuet, kto zaplachet,
     kto utret predsmertnyj pot, -
     i zemlya, kak legkij myachik,
     s traektorii sojdet,
     i pyatnom na zvezdnoj karte,
     izluchaya myagkij svet,
     ponesetsya v billiarde
     neprikayannyh planet -

     chto zhe stanet s plot'yu bednoj?
     Verno, vechnoj stanet plot',
     tak v lyubvi svoej bezmernoj
     nagradit ee Gospod' -
     a zemlya vse stynet, stynet,
     spit prorok, prinyav vina.
     Veter zyabnushchej pustyni,
     mesyac, kamni, tishina...



     Nu i chto s togo, chto dyshat' otvyk,
     chto chuzhim ostanus' v rodnoj strane?
     Posmotri, kak korchitsya chernovik,
     polyhaya v chernom, v nochnom ogne.

     To li bukvy - iskrami v vysotu?
     To li stenam tesno ot sonnyh zvezd?
     Ah. ne vse-to maslenica kotu,
     nastaet emu i velikij post,

     nastaet rasplata za svetlyj greh -
     usmehnis' v otvet i smolchat' sumej.
     Mozhet, v zhizni glavnoe - trepet vek,
     perelet zrachka, razvorot brovej.

     I za etu plot', za teplo, za smert'
     rasplatit'sya bujnoyu golovoj.
     chtoby mnogo pit', chtoby malo pet',
     zahlebnuvshis' radugoj kochevoj...



     Dolzhno byt', Eva i Adam ceny ne vedali godam,
     ne kazhdomu davaya imya. A ty vedesh' im strogij schet,
     i dni tvoi - kak v'yuchnyj skot, klejmennyj ciframi gustymi,

     bredet, mychit vo vse koncy - chtob pastuhi ego, slepcy
     (ih pyatero), nad merzloj yamoj tyanuli pal'cy v pustotu
     moroznuyu, i na letu latali skorb'yu pokayannoj

     prorehi v tkani mirovoj. Lezhish', ukryvshis' s golovoj,
     i vdrug kak by koshachij kogot' carapnet - ton'she, chem igla, -
     uzor moroznogo stekla - i vremya svetitsya. Dolzhno byt',

     holodnyj angel Azrail nochnuyu zemlyu ozaril
     zvezdoj zelenoyu, pribludnoj, zvezdoj paduchej, o shesti
     krylah, lepechushchij "prosti" nevernoj tverdi mnogolyudnoj.



     S kamennogo obryva ty vidish' sad
     ne korablya, ne ryby, ne zhizni - net,

     v'etsya kipuchij sled, belopennyj les
     temnoj volny, begushchej napererez

     ne golubomu Bogu i dazhe ne
     vetru i serdcu, a prosto drugoj volne.

     Byl etot hleb goryach, i gorchichnik zhguch.
     Progovorivshis', shchuryas' na mednyj luch,

     skazhesh', chto more v sumerkah pyatyj god
     mojvoj syroyu pahnet i jodom zhzhet.

     Zdes' li pod utro pekar' s odnoj zhenoj
     drozhzhi meshal suhie s mukoj rzhanoj?

     Tak i uhodit golos tuda, gde pech'
     pyshet i ropshchet, tshchas' prevratit'sya v rech',

     gde na polene shchedro kipit smola -
     pod toporom loza, i vo rtu zola...





     Dopustim vot kakoj kurbet. Poet saditsya za obed.
     Pred nim dymitsya miska supa. No gorek chaj, i dazhe hleb,
     kak prazdnyj vymysel, nelep. Kak trudno, Gospodi, kak glupo.

     I tak muchitel'no zane bresti v prohladnom polusne,
     stiraya s serdca kapli pota. Kogda zhe vypit' on reshit,
     to vspomnit, chto podshit. K tomu zhe - srochnaya rabota.

     CHto zh, progulyaemsya, piit. Propah kapustoj obshchepit,
     vorony medlenno letayut, polny bananami lar'ki,
     i razbitnye igroki shary naperstkami katayut.

     Skazat' by: how do you do, mladoe plemya, no, k stydu,
     s zhargonom novogo CHikago on ne v ladah, nemolodoj
     muzhik s nemodnoj borodoj. CHetvertyj tom "Arhipelaga"

     on na prilavke prolistaet, zevnet, prikryv ladon'yu rot,
     i golovoj kachnet v pechali, i zamurlychet drevnij stih,
     ognej tak mnogo zolotyh, a mozhet, dni koroche stali.

     Net, dni stanovyatsya dlinnej (hotya ostalos' malo dnej),
     zima, chto damochka sedaya, ot Profsoyuznoj do Tverskoj
     glyadit s usmeshkoj ved'movskoj, na detskih kostochkah gadaya.

     I vse zhe - zdravstvuj, plemya. Hi! Vzdyhaj pisatel', ne vzdyhaj,
     no zhenskih trusikov navalom - tak rassuzhdaet on, krivyas'
     na voznikayushchuyu svyaz' vremen, chahotki s karnavalom.

     Tak rassuzhdaet on, izgoj, nimalo uchasti drugoj
     sebe ne trebuya, vziraya na kroshki hleba, sneg, narciss
     v snegu, na oblako, karniz. Zamerzla YAuza ot kraya

     do kraya. V'etsya cherez grad vos'misotletnij i nazad
     ne vozvrashchaetsya - ni rech'yu, ni hriplym vozglasom chasov
     ne potrevozhit mertvyh snov tramvajnogo Zamoskvorech'ya.

     CHto zh, posidim, pogovorim. Zdes' vsyakij mart nepovtorim
     i sladko rashodit'sya s pira, kogda v snegu polny vody,
     vokzal'noj muzyki sledy v proulkah goroda i mira.



     Na nebe zvezda, pod zemlej provoda,
     ot Gospoda - slezy da pot.
     Begi, moya noch', neizvestno kuda
     luchami pochtovyh hlopot.

     I brodit po ploshchadi, plachet votshche
     podobie angela v serom plashche -
     spuskaetsya k pristani, hodit za mnoj
     i gorlo poloshchet vodoj ledyanoj.

     Iskonnyj urodec v nebesnoj sem'e,
     kuda i zachem on zovet?
     Schitat' li sozvezdiya v chernom ruch'e,
     gde mertvaya ryba plyvet?

     No dolgo eshche, povinuyas' emu,
     v zachet svoego remesla
     ty tshchish'sya holshchovuyu sdvinut' sumu,
     kotoraya v zemlyu vrosla, -

     i vnov' prosypaesh'sya, beden i nag,
     gde Bog svoi ruki proster,
     gde gorod stoit na holmah, na volnah
     skalistyh, oskalennyh gor...



     Mars - dlya boevogo pira,
     dlya otmshcheniya Zeves,
     Apollon - dlya zvonkoj liry,
     dlya tainstvennyh sloves.

     Povtorimsya: Mars dlya krovi,
     dlya dymyashchejsya okrest,
     Afrodita dlya lyubvi,
     i dlya revnosti Gefest.

     I pitomcu Apollona
     pomogaet slavnyj Vakh
     pripadat' k nochnomu lonu
     strasti, spryatannoj v slovah.

     Strast' bozhestvennaya eta
     torzhestvuet i poet,
     na zarosshij bereg Lety
     zhertvu robkuyu vedet.

     I ne lyubit, i ne gubit -
     prosto roshchu naugad
     chelovecheskuyu rubit,
     shchepki v storony letyat.



     Vremya techet neslyshno, a zhizn' - zhurcha.
     CHto-to neladno vyshlo s igroj lucha
     v pervom ruch'e, vtorom li, no - ni ognya,
     ni temnoty ne pomnyu. Ne zhdi menya.

     SHepot v vode kromeshnoj molchit, drozhit,
     vremya techet nespeshno, a zhizn' bezhit,
     ne ponimaya, chto tam - svetla, slaba,
     l'etsya beskrovnym potom s krutogo lba.

     I poletit okol'noj listve vosled
     skomkannyj v bespokojnoj ruke bilet -
     sputany chas i data, ne plach', zhena,
     vremya eshche bogato, lish' zhizn' bedna.



     Takaya udivitel'naya vys',
     chto hochetsya vzdohnut': ostanovis',
     mgnoven'e, nenaglyadno, neposlushno...
     No ohlazhdaet gorlo sladkij strah,
     i strannyj yastreb, s gorlicej v kogtyah
     pronositsya vdol' propasti vozdushnoj,

     i nabuhayut v nebe oblaka,
     podobno hlebu v chashke moloka,
     i dostigayut gory, cepeneya.
     puskaj ne zvezd, no gibloj plenki toj,
     chto delit mir na polnyj i pustoj.
     Molchit zemlya, kak mertvye pod neyu.

     I, nedoverchiv, shchuritsya na svet
     bezvestnyj putnik, znaya - mesta net
     v stepyah ni chudotvorcu-iudeyu,
     ni ellinu s monetkoyu vo rtu.
     A gory otkryvayut nagotu,
     mycha, kricha, soboyu ne vladeya,

     kak budto duh serebryanoj rudy
     nacelil v nih krovavye sledy,
     kak budto rtut' iz skal'nogo provala
     gotova lit'sya, lit'sya bez konca,
     poka nevesta s temnogo lica
     na ulice ne snimet pokryvala.

     Gorel koster, i ya v nem pal'cy grel,
     i v nebesa bezlyudnye smotrel,
     i nessya v nih, i vshlipyval na vzlete
     skvoz' oblaka, skvoz' nevozvratnyj znoj,
     listaya knigu gorechi stepnoj
     v kosnoyazychnom russkom pereplete.



     Vyjdem v gorod - polnoch' s nami,
     fonari pochti tajkom
     razbegayutsya krugami
     v tesnom centre gorodskom,

     nadoelo sporit' s rokom,
     pit' zelenoe vino,
     v vysote iz mnogih okon
     molcha teplitsya odno.

     Tam li, chudno ozabochen
     lunnoj ten'yu na steke.
     tihij bodrstvuet rabochij
     na izmyatoj prostyne-

     Nepomernoj smerti gruzchik,
     on odin v svoem trude
     v okeane zvezd, tekushchih
     s gorizonta i vezde.

     SHelest list'ev v pereulke,
     zapah hleba i zemli.
     Tol'ko slyshen dolgij, gulkij
     shepot Gospoda vdali,

     mglistyj golos bez prichiny,
     predposlednyaya glava,
     lish' slova nerazlichimy,
     nerazborchivy slova...

     4 yanv. 1993 g.



     Vot i fevral' pobrel po promerzshim selam.
     Per'ya ronyaet voron. Treshchat polen'ya
     pod toporom. Poterya moya ukolom
     sovesti zhalkoj, nishchego vdohnoven'ya

     ne obernetsya bol'she, po zimnim chashcham
     ne voplotitsya ehom v prohladnom slove.
     Mertvaya belka na hrustkom snegu slepyashchem,
     i na gube zakushennoj - kaplya krovi.

     Slovno v starinnoj bajke o funte myasa,
     moj ezhednevnyj put' - k vodokachke, k chistoj
     stancii za dorogoj, gde magazin, sberkassa
     i perebor beznogogo garmonista.

     Vstanesh' li v ochered', priobretesh' gazetu,
     b'esh' li chelom, zevaesh', bredesh' v tumane
     ploshchad'yu privokzal'noj - bezmolvnuyu pesnyu etu
     mne li ne znat'. I meloch' brenchit v karmane.

     Lish' astronom pechal'nyj, k trube lyubovno
     glazom pripav, vnezapno protyanet ruki
     k nevynosimoj vysi, zaplakav, slovno
     on ne poklonnik nochi, ne chelovek nauki...



     Na utese, razmyshlyaya, nablyudal ya bezdnu vod,
     gde plyla akula zlaya i zubastyj kashalot,
     gde, po vernomu rasskazu, trudno lyudyam nochevat',
     mozhno tol'ko vodolazu v mednom shleme bytovat'.

     Ne promolvil ya ni slova, svoj vostorg v dushe hranya.
     Rasstilalsya bor elovyj za spinoyu u menya,
     chajka belaya letela, krasovalsya grib vo mhu,
     solnce yasnoe siyalo, slovno lyustra, naverhu,

     v mire, sozdannom iskusno, gde umesten volk i los'...
     I vozvyshennoe chuvstvo v organizme podnyalos'.
     Skol'ko est' razlichnyh tvarej, ele vlezshih v tot kovcheg!
     Kto nad vsemi gosudarit? Car' prirody - chelovek.

     No sud'bu ego zhivuyu kontroliruet drugoj,
     i carem ne nazovu ya cheloveka, lish' slugoj.
     S gor krutyh katyatsya kamni, vlastnoj sbrosheny rukoj,
     i davno velit sud'ba mne udalit'sya na pokoj.

     Tak grustil ya v zaholust'e, nad lilovoj bezdnoj vod,
     no ne sdalsya dannoj grusti, a sovsem naoborot -
     tem i slavitsya priroda, chto krasoyu vo sto krat
     ukreplyaet duh naroda, kak Goracij i Sokrat,

     kak Vergilij i Goracij, sochinyayushchie vprok,
     zatverdi, lyubimec gracij, mirozdaniya urok,
     pust' v kapkane volk rydaet, pust' akula est tresku, -
     mudrost' zhizni pobezhdaet vsyu vselenskuyu tosku.



     I beznadezhnej vse, i proshche -
     vot dozhd', kotoromu nuzhna
     odna berezovaya roshcha,
     prostuda, osen', tishina.

     Dorogi razvezlo. Temneyut
     pustye cerkvi po holmam,
     i zhizn' vot-vot ocepeneet,
     na nezatejlivyj roman

     pohozha, gde geroj sproson'ya
     v pustyne mechetsya mirskoj,
     tam, gde pod utro krupnoj sol'yu
     snezhok posypan gorodskoj,

     i ne v pustyne, a na uzkoj
     posteli, ne v snegu - vo sne,
     na propotevshej prostyne,
     vse rvetsya, slovno v skazke russkoj

     dojti v zheleznyh sapogah
     tuda, gde lezviem kinzhala
     reka zamerzshaya lezhala
     v lesistyh, chernyh beregah...



     Spyat moi druz'ya v golubyh grobah. I ne vidyat sozvezdij, gde
     tridcatitrehletnij idet rybak po volnuyushchejsya vode.

     Za stenoj gitarnoe tren' da bren', znat', soseda gnetet toska.
     YA odin v domu, i zhuzhzhit migren' zimnej muhoyu u viska.

     YA ispravno otdal nochnoj ulov perekupshchiku i pritih,
     ya ne pomnyu, skol'ko ih bylo, slov, i rifmovannyh i prostyh,

     i. na smenu grusti prihodit zlost' - otpusti, ya krichu, ne much' -
     no ona ostree, chem ryb'ya kost', i svetlee, chem zvezdnyj luch.



     Poprobuj dushoj nishchat', kak velit zavet.
     Odni umeyut proshchat', a drugie net,
     no tol'ko odin blagodati izvedal ves,
     ladon'yu stiraya smert' s molodyh nebes.
     On vedal bedu i chudo, on znal krasu
     rassvetnoj pustyni i zhenskuyu nagotu,
     poveshen na vethom dreve, podobno psu,
     voskres i uvidel zvezdy - odnu zvezdu.

     A my - iz drugogo mira polej, kladbishch,
     gvozdik na mogilah blizkih, durnoj vody.
     Ne vsyakij, kto ishchet schast'ya i telom nishch,
     v aprel'skom snegu ostavit svoi sledy.
     Kak pes besslovesnoj mordoj ustavilsya na lunu,
     zhivushchij dvunogoj ten'yu stuchitsya k sebe domoj.
     nishchaya dushoyu gordoj, othodit k inomu snu,
     kotoromu probuzhden'e nesvojstvenno, angel moj.

     Proshchanie i proshchen'e, rastvor prigvozhdennyh ruk
     Treshchit na dvore koster, a vokrug temno.
     Ne yavitsya posle svad'by bezvestnyj drug,
     kotoryj bolotnuyu vodu umel prevrashchat' v vino.
     Zal'esh' li koster, uslyshish' li lozhnyj svist
     razbojnika-vetra, suglinok, pesok, podzol, -
     pustynnaya pyl' pokryvaet bumazhnyj list
     da zvezdnoyu mol'yu trachen bezmolvnyj vzor.



     Est' v prirode chas, a vernee, mig,
     v noyabre, pod utro, kogda v provalah
     podvoroten, v mesive sgnivshih knig
     vse, chto bylo, budet i minovalo,

     vdrug tverdeet, shvatyvaetsya, gorya
     serebrom otchayannoj, mertvoj nochi, -
     eto vremya, chernoe, kak zarya.
     nikogo ne zhdet, nichego ne hochet.

     I kogda ne lyub ni ogon', ni grob -
     muhi belye na stekle okonnom -
     prisloni k nemu tolokonnyj lob
     i za v'yuzhnym vysmotrish' chastokolom -

     tam odin na odin s shutovskoj Tverskoj
     pozhiloj gospodin propisnyh i strochnyh
     prosypaetsya, slovno pesok morskoj
     iz razbityh chasov pesochnyh,

     bespokojnyj gorod, granitnyj sad,
     vidit zlye sny v ledyanoj posteli.
     Ostyvaet solnechnyj ciferblat,
     i lyubov' uzhe ne otbrosit teni.



     Kuda kak krutoe mesto, priyut okrestnoj
     shpany. Na krayu stakana shchepotka soli,
     da vslast' gromyhaet rumboj lihoj orkestrik
     i chem-to eshche iz pozdnih tridcatyh, chto li.

     Na starosti let, veroyatno, smutish'sya vryad li
     isparinoj golyh spin ili krikom skripki,
     no l'etsya eshche preryvistyj svet po kaple
     iz zvezd pohudevshih, tonkih skvoz' vozduh zybkij.

     I, golovu ostuzhaya holodnoj vodkoj,
     vdrug vspomnish', chto slovo dyshit svoim poryadkom,
     chto zhizn' ostaetsya dolgoj, a smert' - korotkoj,
     kak glina byvaet dlinnoj, a kamen' - kratkim.



     CHto delat' nam (kak vsled za Gumilevym chut' slyshno povtoryaet
     Mandel'shtam) s vechernim svetom,
     alym i lilovym?

     Kak veter, shelestyashchij po kustam oreshnika,
     rozhdaet greshnyj trepet, tresk shelkovyj
     i vlazhnyj shoroh tam,

     gde serdce oslepitel'noe lepit svoj pereletnyj trud,
     svoj trudnyj isk, - tak gorek nam
     neumolimyj shchebet

     ptic utrennih i solnca blizkij disk - chto delat' nam s bazal'tom
     pod nogami (nochnoj ogon'
     pronzitelen i l'dist),

     chto nam delit' s rasteryannymi nami, kogda rassvet
     pechalen i vysok? CHto ya molchu,
     o chem ya vspominayu?

     I kamen' prevrashchaetsya v pesok.



     Gadal'shchik na kofejnoj gushche, on znal, chto dni ego dolgi,
     i govoril, kak vlast' imushchij, i mne sovetoval - ne lgi
     i ne ishchi inogo smysla v zhit'e, chem tot, chto Bog i bes
     vlagayut, kak prostye chisla, v hitrospleteniya sloves.

     On ne dostig zemnogo raya, On rano umer, i vdova,
     ego bumagi razbiraya, iskala glavnye slova,
     te samye, odni iz tysyach, chtob vspomnit', slovno o zhivom.
     chtob ih umestno bylo vysech' na tyazhkom kamne grobovom.

     YA pomogal ej (eto dlilos' dnya dva), no ni odna stroka
     ne podoshla. Lish' serdce bilos', da rasplyvalis' oblaka
     v nevernom nebe Podmoskov'ya. Net epitafij nikomu.
     Lyubov' rifmuetsya s lyubov'yu, a golos - s vystrelom vo t'mu.

     I molcha ya promolvlyu: chto nam zhivaya rech' i smertnyj styd?
     Nad raskalennym Vashingtonom svetilo tyazhkoe visit,
     ognem granenym, snom bagrovym asfal'tovaya spit zarya,
     no ne vyderzhivaet slovo cepej zemnogo slovarya.



     YA shagal s epohoj v nogu, znal poetov i pevcov,
     znal hudozhnikov nemnogo i izvestnyh mudrecov.
     Rassuzhdal o kommunizme, o stihah, o smysle zhizni
     ili shahmatnoj igroj s nimi teshilsya poroj.

     I ne prosto dlya zabavy eti tvorcheskie l'vy
     govorili mne, chto slava slashche meda i halvy, -
     chto v vidu oni imeli, sochinyaya etu rech',
     olimpijcy, chem hoteli druga skromnogo uvlech'?

     Slava - yarkaya zaplata. |to Pushkin napisal.
     No ona zhe i zarplata, i shampanskogo bokal.
     Byl ya polnost'yu soglasen i zavistlivo glyadel,
     predstavlyalsya mne prekrasen etot radostnyj udel.

     No uspeshno minovala yunost' robkaya moya.
     I davno zabochus' malo o takih momentah ya.
     Bol'she net sovetskoj vlasti, lish' donositsya v nochi:
     ne ishchi, bahytik, schast'ya, legkoj smerti ne ishchi.

     Dazhe slava - tol'ko slovo, uhodyashchee vo sne,
     vrode sashi sokolova po serebryanoj lyzhne,
     vrode ryumki alkogolya, vrode floksov na stole -
     vrode vetra v chistom pole v vologodskom fevrale...



     Pozhiloj magistr ledyanyh nauk
     uznaet spokojnyj dekabr'skij svet
     i arhivnyj prah otryahaet s ruk.
     Glyaciolog ili merzlotoved,

     on opustit vzglyad i ochki protret,
     brosiv mglistyj golos igolkoj v stog
     v gorodok, gde sneg, chto nesladkij med,
     i bumaga, slovno suhoj listok.

     Pod oknom taverna, a v nej vina
     hot' zalejsya. Vodki naliv na led,
     tam podruga drugu eshche verna,
     i poet, i p'et molodoj narod.

     Na dvore metel'. I ona prava.
     Sneg sletaet v more - i ty molchi.
     Zamerzayut v mire tvoi slova,
     i gorit bereza, odna v nochi.



     Perezhivesh' durnye vremena,
     hlebnesh' viny i okeanskoj peny,
     solzhesh', predash' - i vdrug ochnesh'sya na
     okraine dekabr'skoj ojkumeny.

     Pustoj sobor v stroitel'nyh lesah.
     Dobro v meshok sobrav netoroplivo,
     s morskoyu sol'yu v svetlyh volosah
     noch'-nishchenka spuskaetsya k zalivu.

     Stupaj za nej, kuda glaza glyadyat,
     rasplachivayas' s shorohom priboya...
     Ne zdes' li razmestilsya zimnij ad
     dlya mertvyh dush, kotorym net pokoya,

     ne zdes' li v'etsya v ledyanoj volne
     gluhoj del'fin i kak-to vinovato
     chadit svecha v ostavlennom okne?
     ZHizn' horosha, osobenno k zakatu,

     i molcha smotrit na svoih detej,
     kak Sirius v rozhdestvenskuyu stuzhu,
     duh, otdelivshij myaso ot kostej,
     tverd' - ot vody i zhenshchinu ot - muzha.



     Kto zhitel', kto zhilec, kto, veny otvoriv,
     spustiv durnuyu krov', lezhit - i slab, i tonok
     v kupeli vysohshej i dumaet, chto zhiv
     nevernoj revnost'yu, kak kukloyu - rebenok,

     kto v serdce goroda, gde, uhodya v tonnel',
     grohochet gruzovik, kto v prigorode serom,
     gde sostyazayutsya - kotoroe temnej? -
     okoshki nizkie, gde otsyrevshim senom,

     prostyvshim derevom, isparinoj dozhdya,
     i vlazhnyj veterok boleznen, dragocenen...
     Ogn' kerosinovyj, volnuyas' i chadya,
     drozhit, skripuchuyu vylizyvaya temen'.

     Goryashchij Bog vest' gde, sorvavshis' s yazyka,
     povorotiv lico k proboinam nebesnym,
     ty dumaesh', chto zhizn' - vsego odna stroka,
     edinstvennyj kanat, protyanutyj nad bezdnoj.

     I esli vsyakij krest perekryvaet rost
     kaznimogo, - vojdet v bezvetrennye kushchi
     predvechnyj chelovek, lyubovnik vyazkih zvezd,
     zhivushchij Bog vest' kak, no vse-taki zhivushchij.



     Blazhen, kto sumrachen i sir, kogo surovyj Bog
     nebesnoj mannoj nakormil i noch'yu bezdyhannoj
     po dnu morskomu provodil k zemle obetovannoj.
     Blazhen, kto navestil sej mir vo vremena trevog -
     sem' bylo kaznej, sem' chudes, lyubovej bylo vosem',
     i vetr rvet, i rdeet les, i nastupaet osen'.

     Zavetnyj list vletaet a dom. Studenoe vino
     solenym otlivaet l'dom, temno, iskazheno.
     Tebya podruga terebit - nu chto ty tam zametil?
     A ty uvidel skvoz' stakan, chto zhizni skudnyj trud
     kak by oktyabr'skij okean, kak mutnyj izumrud -
     i bezotraden, i zabyt, i gibelen, i svetel.



     Byla li pervaya, nastanet li vtoraya -
     tak povtoryat', polzhizni otvoryaya
     zamok promerzshij (pomnish' etot skrip?
     I ottepel', i gulkij krik voronij?
     Stoyal fevral' v vol'framovoj korone,
     zaindeveli vetvi chernyh lip,

     otlity v kristallicheskom metalle,
     bezglasnye, tomilis' i shurshali,
     metel' shumela, pomnish'?), dvadcat' let
     spustya, ne ubivayas', ne revnuya,
     tuguyu ruchku povernut' dvernuyu -
     postavit' chaj, vklyuchit' nastol'nyj svet

     i vsluh, stesnyayas' russkogo akcenta,
     prochest' statejku v "Tajme", gde procenty
     podschitany: edva ne shest'desyat
     iz sta amerikancev veryat svyato,
     chto v vozduhe - yuny, podslepovaty,
     goluboglazy - radostno visyat

     kak by igrushki s elki novogodnej,
     no - angely, prisluzhniki Gospodni,
     prekrasen sneg rozhdestvenskij na ih
     bol'shih krylah, bezgreshno i legko im,
     no lish' odin, ugryum i nedostoin,
     v vechernij chas k dushe moej prinik.

     Dvoyakodyshashchij, nezryachij, bryuhonogij,
     on v polusne, v bezdejstvennoj trevoge
     na dne morskom lezhit naedine
     s bessmertiem postylym, raskryvaya
     tugie stvorki, molcha sozyvaya
     druzej svoih v podspudnoj tishine.

     Ne chelovek, ne polubog, ne ptica -
     net u nego nadezhdy otkupit'sya
     ot vechnoj kazni, sini, belizny
     neutomimyh voln nad golovoyu,
     v inoj srede, gde vozduh i zhivoe
     dvizhenie, gde svetlye syny

     efira molodogo - beloj staej
     igrayut v nebe - padaya, vzletaya,
     i sredi nih, smeyas', ego dvojnik,
     letuchee rasplastyvaet telo,
     i v voronenoj prorezi pricela
     trepeshchut- kryl'ya kazhdogo iz nih.



     Gde gudok parovoznyj dolog, kak smertnyj ston,
     polosoj otchuzhdeniya mchat'sya Bog vest' otkuda -
     mne pora uspokoit'sya, ruki slozhiv krestom,
     na sosnovoj polke, v gluhom ozhidan'e chuda.

     Pobegut viden'ya, pochuditsya vizg i voj -
     to pozhar v stepi, to lyubov', budto ad kromeshnyj.
     Posmotri, moj angel, v kakoj okean syroj
     po reke vremen uplyvaet korablik greshnyj,

     i puskaj nad nim, kak rozhok, zapoet stroka.
     i dozhdem otol'etsya trel' s voronym otlivom -
     i sverknet proshchan'e muzykoj yazyka,
     diabetom, shchebetom, schast'em, vzryvom -

     slovno treshchina vhodit v hrustal'nyj kub.
     Rel's privaren k rel'su, zhelezo - k stali.
     SHelesti, dusha, ne sryvayas' s gub,
     ya ustal s dorogi. My vse ustali,



     Tak gorek golos tvoj, tihonya, provodnik
     to sveta greshnogo, to nenavisti nezhnoj,
     to propoveduet, chto ne dlya nas odnih
     strast' obezvozhena i starost' neizbezhna.

     Tebe, edinstvennoj, shepchu, zabyvshi styd:
     ne progonyaj menya, prosti menya, sestrica,
     ty vidish' - raduga nad gorodom visit,
     za serdce derzhitsya, gryadushchego boitsya.

     Ne ot ee l' dugi eshche Orfej shodil
     v nasmeshlivyj aid, na zhalkij poedinok?
     I sem' ee cvetov slivayutsya v odin,
     i osleplyayut vzglyad, gorya v vesennih l'dinah.



     Skol'ko mozhno letet' ot lyubvi do lyubvi.
     budto sanki s zasnezhennoj gorki,
     skol'ko bylo poshchady, i revnosti, i
     nedoverchivoj skorogovorki!

     Bog prostit i drugie pozhaluet dni,
     tol'ko chem rasplatit'sya za eto-
     My s toboyu odni - sovershenno odni
     pered Bogom inogo zaveta.



     Ot vzorov revnostnyh, chuzhih ushej-vorov
     ty dolgo berezhesh', zanoschiv i spokoen,
     kollekciyu klyuchej ot prohodnyh dvorov,
     prolomov, vyemok, rasshchelin i promoin.

     Tomitsya Mlechnyj put', chto martovskij ruchej,
     a zhizn' eshche mychit, i lastitsya, i hnychet -
     kollekciyu klyuchej, kollekciyu nochej,
     lyubovno sobrannyh, beshitrostnyh otmychek.

     Ne s nimi li Tezej, vstupaya v labirint, -
     svecha li vdaleke il' muzyka gorela? -
     legko l' nadeyat'sya, kogda dusha bolit,
     na syromyatnyj shchit i bronzovye strely?

     Zachem emu siren syrye golosa,
     kogda on chas nazad prostilsya s Ariadnoj?
     Pust' veter chernye napolnil parusa
     inoj melodiej - nevnyatnoj i prohladnoj,

     no kryshi net nad nim1 - progovoris', postoj,
     i, golovu zadrav, vnov' dyshish' Mlechnym, trudnym
     putem - a on lezhit v obnimku s pustotoj,
     kak budto brat s sestroj v krovosmeshen'e chudnom.



     Sv. Kekovoj

     Dlya chego radel i o kom skorbel
     uglovatyj gorod - kirpichen, bel,
     cheren, budto eskiz kubista?
     Esli let na dvadcat' prisnit'sya vspyat' -
     tam takie zvezdy vzojdut opyat'
     nad moej stranoj, sredi t'my i svista.

     Tam bezglazyj mesyac v nochi techet,
     i letuchim strochkam poteryan schet,
     i polna druz'yami moya kvartira.
     L'etsya spirt rekoj, zhal'. zakuski net,
     i krasavec prigov vo cvete let
     proiznosit opus v zashchitu mira.

     Esli yav' odna, to rodnuyu rech'
     ne prodat', ne vypit', ne sbrosit' s plech -
     i korysti net ot puti zemnogo,
     potomu chto vremya bezhit v odnom
     napravlenii, potomu chto dom
     razvalivshijsya ne otstroit' snova.

     Na proshchan'e kriknut': ya est', ya byl.
     YA eshche uspeyu. YA vas lyubil.
     Obernut'sya, sumerki vybiraya, -
     gde serdechnik brodskij, ugryumstva drug,
     vypuskal tresku iz holodnyh ruk
     v okean morskoj bez konca i kraya.

     I puskaj proshel i mongol, i skif
     duhotu bezmernyh glubin morskih -
     est' na svete bezdny eshche bezdonnej,
     no dlya Boga vremeni net, i vnov'
     budto zver' bezdomnyj drozhit lyubov',
     budto shar zemnoj mezh ego ladonej.



     Esli zhizn' eshche zhiva, chto naslaivat' slova
     obnazhennoj zybkoj ran'yu, chto ih sypat', kak goroh,
     esli dazhe chetyreh slishkom mnogo dlya priznan'ya?

     Skvoz' vesennij yasnyj les pospeshaet Ahilles,
     cherepahu dogonyaya, a za nim starik Zenon,
     a za nim - dusha bol'naya v temnom mareve zemnom.

     S knigoj, s pancirem, s kop'em, posle shvatki vodu p'em,
     spim v domu svoem ogromnom, lish' otstavshaya dusha,
     pominal'nyj hleb krosha, dyshit vozduhom zaemnym.

     Kto prostil, a kto ustal. Nebo - kovanyj metall,
     gibloe i goluboe. Povtori mne eti tri
     slova - snova povtori - i eshche - Gospod' s toboyu.



     Mudrec i vetrenik, molchal'nik i pevec,
     vse - chelovek, smeyushchijsya sprosonok,
     dlya Boga - pervenec, dlya angelov - ptenec,
     dlya Bogorodicy - podbroshennyj rebenok.

     Eshche zvezda ego v chereshnevom vine -
     a on uzhe bezhit ot gibeli trehglavoj
     i rakovinoj spit na okeanskom dne -
     ne zlyas', ne toropyas', ne mudrstvuya lukavo,

     odin, ili sredi shal'nogo kosyaka
     ploskogolovyh ryb, lishennyh yazyka,
     o chem mechtaesh' ty, ot holoda nemeya,
     ne pomnya proshlogo i smerti ne imeya?

     Est' v kazhdoj lestnice poslednyaya stupen',
     est' dobrodeteli: proshchen'e, prostodush'e,
     i flejta lestnaya, prodol'naya, kak den',
     plemyannica polej i dudochki pastush'ej.

     Legko ej sozyvat' rasteryannyh miryan -
     na zvukovoj volne versha svoyu rabotu,
     pokuda vozduh gust, i sumrachnym moryam
     ne vozmutit' v krovi kessonnogo azota.



     Eshche lyubov' gorchit i veselit,
     gortan' hripit, a golova bolit
     o zavtrashnih trudah. Svetlo i mglisto
     na ulice, v karmane ni kop'ya,
     i fonari, kak ryb'ya cheshuya,
     polunochnye strahi ateista

     priumnozhayut, plavaya, gorya
     v steklyannyh luzhah. Tol'ko oktyabrya
     nam ne hvatalo, milaya, - segodnya
     ozyabshie derev'ya ne poyut,
     i holodkom nezdeshnim obdayut
     slova blagosloveniya Gospodnya.

     Net, esli vera chem-to horosha,
     to v nej dusha, pechaluyas'. gresha,
     potustoronnej svetitsya zabotoj -
     hmel'nym prostranstvom, sognutym v dugu,
     gde kvant i kvark igrayut na snegu,
     dva gonchih psa pered nochnoj ohotoj.

     I ty est' ty, tot samyj, chto plyasal
     pered kovchegom, kameshki brosal
     v Moskva-reku, i zlilsya, i lukavil.
     Sluchitsya vse, chto bylo i moglo, -
     my vidim zhizn' skvoz' pyl'noe steklo.
     kak govoril eshche apostol Pavel.

     Ty ne razvyazhesh' etogo uzla -
     no lyazhet kamen' vo glavu ugla,
     i chuzheroden prelesti i mesti
     na masterke stroitel'nyj rastvor,
     i krov' kipit nevernym masterstvom,
     ne chistoty vzyskuyushchim, a chesti.



     Otkroesh' dver': noch' plyvet vo t'me, i ogon'kom siyaet na holme
     ee gustoj, blagouhannyj holod.
     Dva schast'ya est': paden'e i polet. Vse - stranstvie, tonchajshij zvezdnyj
led
     neutolimym zhernovom razmolot,

     i snitsya mne, chto Bog sedoborod, chto tverdyj put' uhodit ot vorot,
     gde laet pes, lyubya i negoduya,
     chto prosto byt' zhivym sredi zhivyh, sredi siyan'ya kapel' dozhdevyh,
     kak my, letyashchih i zemlyu moloduyu.

     Bezvetrie - i ty k nemu gotov sredi semi svetil, semi cvetov
     s blazhennoj pustotoj v spokojnom vzore.
     no est' eshche preddverie grozy, gde s Lermontovym sporit Lao-czy,
     kremnistyj i rechnoj, gora i gore.

     Est' chelovek, pechalen i gorbat, neob®yasnimym uzhasom bogat.
     letit skvoz' noch' v stal'nom avtomobile,
     otplakavshis' vdali ot otchih mest, to vodku p'et. to molcha zemlyu est,
     to tiho prosit, chtob ego lyubili.

     Eshche ostalos' vremya,  lunnyj luch letit prostranstvom, zamknutym na klyuch,
-
     ishchi, dusha, nevernuyu podrugu,
     izgnannicu v cepochke zolotoj, koshachij shepot muzyki prostoj,
     l'ni, bednaya, k vostorgu i ispugu...



     Nikto ne zajdet v etot vecher za mnoj. na lob ne polozhit ladon'.
     Prohodit poslednij tramvajchik rechnoj bezzvuchnoj studenoj vodoj.

     Rosistye poruchni, gruppa "Lyube" v hripyashchem dinamike. CHto zh,
     kogda by dusha vorotilas' k tebe - no vryad li beglyanku vernesh'.

     Kto s neyu prostitsya, nal'et ej vina - -a ya v odinochestve p'yu -
     kogda s vinovatoj ulybkoj ona v inuyu saditsya lad'yu?

     YA vse poteryal, nichego ne pojmu, no est' zhe zabotlivyj tot,
     kto laskovo smotrit v bezbrezhnuyu t'mu i kamen' na zemlyu kladet -

     i ya zastyvayu, uverennyj v nem, svobodnom ot volch'im obid,
     i topol' bessmertnyj shumit pod oknom - kak zimnee more, shumit...



     Esli tvorchestvo - tol'ko otrada,
     i vino, i cherstveyushchij hleb
     za ogradoyu rajskogo sada,
     gde na agnca kidaetsya lev,
     esli verno, chto trepet vlyublennyj
     vyshe smerti, dorozhe otca -
     nauchis' etot len vospalennyj
     rvat', pryasti, dopletat' do konca...

     Esli muzyka - dolgaya klyatva,
     a slova - zolotaya plotva,
     i molitvoyu tysyachekratnoj
     monastyrskaya dyshit bratva,
     to donyne po severnym selam
     brodit zorkij rybak-nazorej,
     zapreshchayushchij klyast'sya prestolom
     i podnozh'em, i zhizn'yu svoej.

     Nad Atlantikoj, nad oblakami,
     po okraine redkih nebes
     proletaj, slovno broshennyj kamen',
     zabyvaya pro sobstvennyj ves,
     ni dobyche ne ver', ni ulovu,
     ni edinomu slovu ne ver' -
     ne Ione, skoree Iovu
     otvorit' etu krepkuyu dver'.

     No kogda ty prosnesh'sya, kogda ty
     vyjdesh' v sad, gde krivaya loza,
     predzakatnym iz®yanom ob®yata,
     zakipaet, kak zlaya sleza,
     privykaj k temnote i ne srazu
     obryvaj vinogradnuyu grozd' -
     tak glaznica zaviduet glazu,
     i po myshce pechalitsya kost'.



     YUnost' v zaroslyah boligolova,
     sredi paporotnikovyh rostkov,
     lakonichna, kak strochka Cvetkova -
     no davno uzh ne pishet Cvetkov.
     Vecherami v sedeyushchem, pole
     valuny holodny i temny.
     I poka o pokoe i vole
     vlazhnyj glas uhodyashchej volny,
     tam, vdali ot begov, vinokuren,
     golubej i lyubovnyh zabot,
     kvarcu-dedu bazal'tovyj shurin
     o bessmertii chto-to poet.
     Ne nadgrobnyj, skoree tochil'nyj
     kameneyushchej pochvy akkord
     zolotoj nemotoj peresilen
     i serebryanym shchebetom gord -
     tol'ko slovo uzhe ne vzorvetsya,
     ne vzov'etsya igloj s yazyka,
     i morskaya voda pervorodstva
     budto dikaya vishnya, gor'ka.



     Ne glyadi pod vecher v kolodec minuvshih let -
     tam eshche drozhit raskalennyj. letuchij sled
     otdalennyh zvezd, dotlevayushchih v mlechnoj Lete,
     da krivoe vedro na rzhaveyushchej spit cepi,
     i: dubovyj vorot, chto vorog, skripit: terpi,
     i rusalka vlazhnye vyazhet seti.

     Esli dazhe voda, kak vremya, daetsya v dolg,
     to v syruyu ovech'yu sherst', v nebelenyj shelk
     zavernis', kak gusenica v iyule,
     Ne dojdya do glavnoj razvilki zemnyh dorog,
     chelovek ot pechali vskriknet, umret prorok.
     Tol'ko Bog ostanetsya - potomu li,

     chto odnazhdy a krovavoj slave soshel s kresta
     (ne glyadi v pustynnyj kolodec, gde noch' gusta),
     i hulu na nego, chto kurok, vzvodili?
     Posmotri na yugo-vostok, gde velik Allah,
     gde spuskaetsya s neba drug o shesti krylah,
     chtoby vstat' na koleni licom k Medine.

     Kak nedobro bleshchet na solnce ego bronya!
     I pokuda kochevnik molit: ne tron' menya,
     u nego ognya i vody dostanet
     dlya semi takih: budto nozh, raskalennyj shchup
     opuskaet on v obgorelyj, zabytyj srub,
     chtoby vspyhnula kazhdaya svyazka v tvoej gortani.



     Bylo raneno, stalo zalecheno - posle dolgoj i volgloj zimy
     na ishode iyun'skogo vechera ya hochu na inye holmy.
     Men'she chasa dorogoj proselochnoj - i uzhe do reki dobredesh',
     gde beleet igrushkoyu elochnoj kolokol'nya za ozerom. Dozhd'

     skoro konchitsya. V mirnoj obiteli svetlym parom ishodit zemlya,
     zaklinatelyu i obol'stitelyu okeany pokoya sulya,
     i s hripyashchim, durnym napryazheniem vdrug pochuesh' skvoz' trel' solov'ya,
     chto vetshaet i s kazhdym dvizheniem istonchaetsya tkan' bytiya.

     I dusha ostorozhnaya maetsya, i ostrozhnik o vole poet,
     i siren' pod rukami lomaetsya, oziraetsya, pahnet, zhivet -
     slushaj, esli otkazano v iske i v mnogoslovnom sluzhen'e tvoem -
     ne zatem li sozvezd'ya persidskie, shelestyashchij, gustoj vodoem

     yunoj nochi i hrupkoe kruzhevo vdohnoveniya? Slovno vino,
     slovno serdce - rasshireno, suzheno - hmelem vetrenym brodit ono,
     ne rasplachetsya i ne rasplatitsya - tol'ko smotrit v bezdonnyj zenit,
     gde po blyudechku yablochko katitsya, i zvezda na vostoke zvenit...



     Byt' mozhet, nebylica ili zabytaya, kak mertvyj, byl' -
     doroga svetitsya, dymitsya, legko bezhit avtomobil' -
     smeshnoj, s pomyatymi krylami, vernee, kryl'yami, pylya
     vodoj razbrosannoj. Pod nami syraya, prochnaya zemlya -
     no vse-taki listva suhaya kolebletsya, a s nej i my.
     Oktyabr', po-starcheski vzdyhaya, karabkaetsya na holmy
     strany osinovoj, elovoj, i yuzhnyj zhitel' tol'ko rad
     na roshchu navodit' po novoj zhuzhzhashchij fotoapparat.
     Ah, kraski v eto vremya goda, karmin, i purpur, i bagrec,
     kak pyshno prazdnuet priroda svoj neminuemyj konec!
     Les prorzhavel, a ya slukavil - ili zabyl, chto vsyakij god,
     kak vyrazilsya by Derzhavin, vershitsya sej krugovorot,
     gde zhizn' i smert' v lyubvi vzaimnoj spletayut zhadnye tela -
     i u vselennoj anonimnoj v lyuboe vremya nest' chisla
     klenovym vetkam bezymyannym i paukam, chto tam i: tut
     mayachat v vozduhe tumannom i nit' poslednyuyu pletut...
     Zdes' pusto v eti dni i tiho. Eshche otkroetsya sezon,
     kogda krasavec lyzhnik liho zatormozit, preobrazhen
     siyan'em snega, tonkij inej na okna lyazhet, pogodi -
     no eto vperedi, a nyne dozhdi, dusha moya, dozhdi.
     Pogovorim, kak blizkim lyudyam polozheno, vdvoem pobudem
     i v bednom bare dopozdna pop'em zelenogo vina -
     kto my? Otkuda? I zachem my, mentolovyj vdyhaya dym:,
     neslyshno topchem etu zemlyu- i v nebo seroe glyadim?
     Oslepshemu - iskat' po zvuku, po l'du, po shelestu slyudy
     svobodu zimnyuyu i muku. Ot neba - svezhest'. Ot bedy -
     shchepotka praha. Nu i ladno. Nautro grustno i prohladno.
     Byl', nebyl', vzdyblennaya shir', gde surik, kinovar', imbir'...



     YA znayu, chem eto konchitsya, - no kak tebe ob®yasnit'?
     Byvaet, chto zhit' ne hochetsya, no chashche - tak tyanet zhit',
     gde travami zveri lechatsya, i teni vokrug menya,
     durnoe moe otechestvo na vseh yazykah klyanya,
     vyhodyat pod nebo nizkoe, glyadyat v miloserdnyj mrak;
     gde golub' speshit s zapiskoyu, i korshun emu ne vrag.

     I vse-to speshit s depesheyu, klyuet nevesomyj prah,
     vzletaya pod nebo veshnee, kak budto na divnyj brak,
     a rukopis' ne popravlena, i klyaksy v nej mezhdu strok,
     sud'ba, chto ditya, postavlena kolenkami na goroh,
     i vshlipyvaet - obideli, otpraviv Bog vest' kuda -
     bez adresa otpravitelya, nadolgo li? Navsegda...



     Zasypaya v gostinice, gde vechereet rano,
     gde v sosednem nomere muchat gitaru sp'yanu,
     slishkom yasno vidish', teryaya ostatki hmelya:
     ty takoj zhe tochno, kak te, chto davno otpeli,
     ty na tom zhe lezhish' stole, za kotorym, lepeshku skomkav,
     pozhiraet bezmozglyj Hronos svoih potomkov.

     Svernut v trubochku zhestkij den', chto plakat muzejnyj.
     Prodirayas' lazejkoj, norkoyu muravejnoj,
     v tishine pauch'ej, gde rezok krahmal'nyj shoroh,
     kameneet vremya, v agatovyh spit uzorah,
     lish' v podzemnom carstve, lyubvi dostignut' daby,
     Kantemir rydaet, slagaya svoi sillaby.

     Zasypaya v gostinice s kamennymi polami,
     vspominaesh' ne zemlyu, ne led - okean i plamya,
     no ni saharu net, ni syru polnochnym myshkam.
     Udalas' li zhizn'? Tak legko prosheptat': ne slishkom.
     Suetilsya, pil, uteshalsya svyatoyu lozh'yu -
     i gremel tramvai, kak monetka v kopilke Bozh'ej.

     Byl odin roman, v nashe vremya takih uzh netu,
     tam geroj, terzayas', do smerti stremilsya k svetu.
     Ne za etoj li knizhkoj Paolo lyubil Franchesku?
     Skvoznyachok trevozhit utluyu zanavesku,
     ne za nej li, pas'yans shekspirovskij sostavlyaya,
     neudachnik-knyaz' pominaet svoyu Aglayu?

     L'etsya, l'etsya bezmolvnyh zvezd molodoe mleko
     a vokrug nego - chernyj i dolgij, kak holst |l' Greko,
     na kotorom sereyut rubahi, dospehi, guby,
     i vorkuet golub', i angely duyut v truby,
     i nadezhde eshche blestet' v cheloveke detskom
     pozolotoj tesnoj na tonkom klinke toledskom,

     a eshche - polyhaet ognennym vyhod tihij
     dlya tvoej zastupnicy, dlya tkachihi,
     po utram raspuskayushchej barhat sinij.
     Udalas' li zhizn'? SHelestit nad morskoj pustynej
     ne otvet, a veter, ne znayushchij t'my i very,
     vygibaya holshchovyj parus tvoej triery.



     Ne govori, chto nem mogil'nyj holm,
     lyubaya zhizn' zakonchitsya stihom,
     lyubuyu smert' za treshku vospoet
     kladbishchenskij veselyj dobrohot.
     A master etu nadpis' pomestit
     na tvoj cement, a mozhet, na granit,
     i dve nadlomlennyh gvozdiki na
     nego polozhit skorbnaya zhena...

     Ne uveryaj, chto skuchen put' zemnoj, -
     daj ruku mne, pogovori so mnoj,
     kak Apollon Grigor'ev u cygan
     ugar strastej cvetastyh postigal,
     soldatskuyu gitaru dopozdna
     terzaya v pleske hlebnogo vina, -
     i Fet rydal, i nichego ne zhdal,
     i hriplyj hor ego soprovozhdal.

     O esli b smog kogda-nibud' i ya,
     v trehmernyj hram ukradkoyu projdya,
     vsyu utvar' mira perepryatat' - tak,
     chtob lish' v uzore okon tajnyj znak
     prosvechival - ne penoj, ne volnoj,
     pauch'ej set'yu, babochkoj nochnoj,
     i vsyakij vek, kuda by on ni vel,
     zaklyatiem i: zagovorom cvel!

     To serdce barahlit, to vozle rta
     morshchina, budto zhirnaya: cherta
     pod uravnen'em - tol'ko davnij zvuk,
     beskrovnym rokotom vzryvayas' iz-pod ruk,
     snuet, kak ston, v prostore mirovom...
     Vorochat'sya i slyshat' pered snom:
     ochnis' - zasni - prosti za vse - terpi,
     strunoj v tumane, golosom v stepi...



     Samoe rannee v rechi - ee nachalo.
     Pomnish' kamysh, kuvshinki vozle prichala
     v verhnem techen'e Volgi? Sazan li, leshch li -
     vsyakaya tvar' hvostom po vode trepeshchet,
     pojmana li, svobodna, k obedu gotova -
     lish' by predsmertnyj vsplesk prevratilsya v slovo.

     Samoe tyazhkoe v rechi - ee prodlen'e,
     medlennyj hod, tormozyashchijsya vyazkoj len'yu
     gub, yazyka i neba, bludlivoj nizhnej
     chelyusti - no kogda Vsevyshnij
     vykolol slovo svoe, kak zenicu oka, -
     kak emu bylo bol'no i odinoko!

     Samoe pozdnee v rechi - ee oktavy
     ili okovy, vera, nochnoe pravo
     vybora mezhdu siriusom i vegoj,
     mezhdu dvurogoj al'foyu i omegoj,
     vsem promezhutkom tesnym, v kotorom skryty
     zhadnye kryuch'ya veshchego alfavita.

     Cepi, verevki, yadra, kolodki, giri,
     net, ne dlya gibeli my ee tak lyubili -
     budet chto vspomnit' vecherom na parome,
     kak ee golos derzok i rot ogromen -
     penie na korme, i skvozit nad nami
     shchuchij oskal vselennoj v podvodnoj yame.



     YA znakom s odnim poetom: on poka eshche ne star.
     Utro krasit nezhnym svetom steny zamkov i hibar.
     On bez sna sidit na kuhne. Za stenoyu spit zhena.
     Stynet kofij, spichka tuhnet, i v tetradke ni hrena.
     |to strashno, no ne ochen'. Zaveshchal zhe nam "molchi"
     cenzor Tyutchev v dikoj nochi ili, pravil'nej, v nochi
     razmyshlyavshij o prekrasnom i vysokom, no pera
     ne lyubivshij, dazhe klassno im vladeya. Do utra
     v tihoj myunhenskoj gostinoj sozercal on chistyj list
     u potuhshego kamina, beznadezhnyj pessimist.

     Ne grusti - dlya schast'ya nuzhno ogorchat'sya inogda.
     Naprimer, speshit na sluzhbu grazhdan chestnaya orda,
     i legko l' kazat'sya vazhnym, esli znaesh' napered,
     chto nikto iz dannyh grazhdan knizhek v ruki ne beret?
     |to grustno, no ne slishkom. Velika poetov rat',
     net rezona ihnim knizhkam bez oglyadki doveryat',
     luchshe vzyat' drugoj uchebnik, prostodushnyj moj druzhok,
     gde sobytij net plachevnyh i terzanij smertnyh jok.
     |to chudo-rukovodstvo ty kupi ili zajmi,
     tol'ko kak ono zovetsya - ne pripomnyu, sher ami...

     Tam, gulyaya zvezdnym shlyahom, astrofizik udaloj
     vodruzil edinym mahom novyj very analoj,
     rasschital, chto v mire zrimom ni nachala, ni konca,
     dokazal, chto vremya mnimo, i otsutstvie tvorca
     obnaruzhil on, zatejnik. Polon zavisti poet,
     i kipit ego kofejnik, i pokoya v serdce net:
     miloj zhizni atributy, radost', strast', dobro i zlo -
     kak zhe ih uvidet', budto skvoz' volshebnoe steklo,
     chtoby zhar lyubvi lyubovnoj vdrug dvoit'sya perestal
     i predstal prozrachnym, slovno skvoz' magicheskij kristall?

     V rassuzhden'yah neveselyh ty provodish' kratkij vek,
     budto proshlogo oskolok, budto glupyj chelovek.
     Zvuki pesenki negromki, no zapoj ee v bede:
     vse my proshlogo oblomki, sny o zavtrashnem trude,
     to nochami spichki ishchem, to brosaem mech i shchit, -
     ottogo i slog napyshchen, i golovushka treshchit.
     Gde najti drozhzhej brodil'nyh, kak uslyshat' tajnyj glas
     i bezoblachnyj budil'nik na kakoj postavit' chas?
     Spi: sud'ba tebya ne sudit. Ne begi ee darov.
     Vse ravno tebya razbudit morya sumrachnogo rev......



     Torgovec vozduhom i zovom, rezedoj
     i l'vinym zevom -barhatnym, bagrovym, -
     kak dolgo ty visish' mezh nebom, i bedoj,
     do groba vest'yu nevesomoj zacharovan, -
     torgovec astrami, prodrogshij v temnyj chas
     u rynochnyh vorot, ukrashennyh ambarnym
     zamkom, - cvety tvoi, priyatel', ne pro nas,
     ne stol' bedny my, skol' neblagodarny.
     My, soplemenniki holshchovoj tishiny
     i brat'ya krovnye dlya vsyakoj tvari tlennoj -
     ne stol' utesheny my, skol' obol'shcheny
     bien'em vremeni v arteriyah vselennoj.
     Komu, nevol'nik svezhesrezannyh krasot,
     ne zhalovalsya ty na skvernuyu torgovlyu?
     No bleshchet nad toboj issinya-chernyj svod,
     ot veka ispodvol' grozyashchij kazhdoj krovle,
     ni osyazaniya, ni sluha - do pory,
     no dlitsya rimskij pir dlya listvennogo zren'ya,
     i v kazhdom lepestke - otkrytye dary,
     naprasnye miry inogo izmeren'ya...



     V neulovimyh volnah sinevy
     perelivayas', oblachnye l'vy,
     vernej - odin, povernutyj nelovko,
     vsplyvaet vdrug... O chem ty govorish',
     Polonij moj? Net, eto prosto mysh',
     podzemnyh zvezd bespolaya vorovka,

     dovol'naya minutnym bytiem,
     ona v zrachke szhimaetsya tvoem,
     i, kak poet skazal by, v nege prazdnoj,
     speshit besshumnym, kursom na zakat,
     gde zolotom rasplavlennym bogat
     disk solnechnyj, i mrak sharoobraznyj.

     Rasseemsya - ya tozhe zalechil
     svoj davnij dar, i sovest' oblegchil
     vechernej rechkoj, strochkoj bestolkovoj...
     Ni oblaku, ni vetru ne sud'ya,
     plyvu odin v nebesnye kraya,
     nevernost'yu- i revnost'yu okovan.



     Ottrevozhitsya vse: dazhe strastnyj, suhoj zakat
     zadohnetsya pod dymnym oblakom, slovno ugol'
     v sizom peple. Prostila l' ona? Navryad.
     Slishkom vernoyu, slishkom stroptivoj byla podrugoj.
     Budto Tyutchev, dorogoj bol'shoyu v botinkah bredesh' syryh
     i, ot tyazhesti hladnogo neba nevol'no ezhas',
     deklamiruesh' tiho kakoj-nibud' hlestkij stih,
     skazhem, zhizn' est' proverka semyan na vshozhest'.

     Pogodi: pod dozhdem polugolye spyat kusty,
     pobezhdennyj veter svistit i krichit "dokole"?
     Navsegda, potomu chto ya stal chuzhim, otvechaesh' ty,
     i glaza moi est kristall okeanskoj soli.
     Navsegda, navsegda, potomu chto v durnom hmelyu
     poteryalsya put', ottverdila svoe gadalka.
     Nikogo - shumish' - ya v sushchnosti ne lyublyu,
     nikogo mne otnyne, dazhe sebya, ne zhalko.

     I v otvet uslyshish': alye oblaka
     slovno golos v gorode - byli, i bol'she netu.
     Vsej gluhoj nadezhdoj sdvoennogo rostka
     v podzemel'nom mrake, koshchunstvuya, rvat'sya k svetu -
     ty zabyl molodogo snezhka bezzabotnyj hrust,
     ottogo-to tvoj duh, utekayushchij v smert'-voronku,
     izblyuet assirijskij bog iz brezglivyh ust
     i eshche zasmeetsya tebe vdogonku...



     Vozdvigali sebya cherez silu, kak nemeckie plennye - Tver',
     a zhivem do sih por nekrasivo, da skripim, budto staraya dver'.
     Ah, kak eli kachalis', razlapyas'! Kak koster pod gitaru treshchal!
     Korotka dnevnikovaya zapis', i lyubov' k otoshedshim veshcham,
     slovno   svet,  slovno  vystrel  v   meteli,   slovno  pushkinskij  stih
nevpopad...
     No kogda my sebe nadoeli, sdelaj vyvod, yurodivyj brat, -
     esli pulya - dejstvitel'no dura, a komp'yuter - kavkazskij orel,
     ch'yu kogtistuyu klaviaturu Prometej molodoj izobrel, -
     brosim rifmy, kak krasnoe znamya, mizantropami stanem zasim,
     i pogibshih tovarishchej s nami: za pirshestvennyj stol priglasim...

     Budut zhenshchiny pit' molchalivo, budet myunhenskij veter opyat'
     skvoz' duby, skvoz' plakuchie ivy kafedral'nuyu muzyku gnat',
     prostupayut, kak v davnem romane, nevysokie okna, gorya
     v ledyanoj elektricheskoj rame neprikayannogo yanvarya,
     i ne skazhesh', kakim Dostoevskim ob®yasnit' etot svetlyj i zloj
     skvoznyachok po suhim zanaveskam, gorod sgorblennyj i pozhiloj.
     Pod mostom, pod l'nyanoj pelenoyu rannih sumerek, vyazkih minut
     bednoj rechkoj provozyat stal'noe i drevesnoe chto-to vezut
     na potrepannoj barzhe. Davaj-ka posidim na skamejke vdvoem,
     moj tovarishch, serdityj vseznajka, vyp'em vodki i snova nal'em.

     Slushaj, snyatyj s kazennogo koshta, nikomu ne dayushchij otchet,
     budet samoe strashnoe - to, chto tak stremitel'no vremya techet,
     neveseloe nashe vesel'e, murav'inoj raboty rodnik,
     vsyakij den' strekozinogo hmelya, zhizn', k kotoroj eshche ne privyk, -
     ischezaet uzhe, tyazheleya, v zerkalah na rassvete skvozit
     i, podobno komete Galleya, v bezvozdushnuyu vechnost' skol'zit -
     no Gospod' s toboj, ya zaboltalsya, ya uvleksya, zabylsya, zarvalsya,
     na pokoj otpravlyat'sya pora - pust' dalekie gory s utra
     oslepyat tebya solncem i snegom - i osobennoj raznicy net
     mezhdu snom, vdohnoven'em i 6egom - god li, vek li, dve tysyachi let...



     CHto polozhit' v dorogu? Lampu, hleb, vino,
     prodolgovatyj mech nubijskogo metalla,
     i shchit, i zerkal'ce, chtoby vo t'me ono
     otpolirovannoyu bronzoyu sverkalo,
     chtoby, nahohlivshis' rasteryannoj sovoj,
     dusha, prosnuvshayasya v kamennyh palatah,
     legko i veselo uznala oblik svoj
     sredi bogov pes'egolovyh i krylatyh.

     Tovarishch vol'nyj moj, nu chto ty otyskal
     v udvoennyh mirah i svetovodnyh vojnah,
     ne trogaya mecha, ne zhaluya zerkal,
     hrustal'nyh, budushchih, oval'nyh, nedovol'nyh?
     Uzhe vstupaet hor, a ty - solgal, smolchal,
     i, obremenena sluchajnymi dolgami,
     ruka, podobnaya pyati nochnym lucham,
     obizhenno skol'zit po tuskloj amal'game...


     OBLADATELYU KOLLEKCII MAROCHNYH VIN,
     LITERATORU I SINHRONISTU

     Poklonnik Batyushkova, drug
     zhivotnoj tvari, moi lyubeznyj
     Anciferov! Lyublyu dosug
     s toboj za zhidkost'yu poleznoj
     ya korotat', predvidya mig,
     kogda, so strast'yu chudnoj, pylkoj
     vorcha, pojdesh' ty na lednik,
     vernuvshis' s novoyu butylkoj!
     Ty chasto potchuesh' druzej
     vinom plenitel'nym i redkim,
     chto prosto prositsya v muzej,
     po starym sudya etiketkam,
     pitat'sya myasom ty za greh
     schitaesh', no zato po-russki
     to ogurec, a to oreh
     prinosish' v kachestve zakuski.
     A pomnish', Fedor, kak menya,
     obizhennogo Vashingtonom,
     na sklone pasmurnogo dnya
     poil ty divnym samogonom?
     On po-anglijski "lunnyj svet"
     vernee, "lunnoe siyan'e"
     zovetsya - i napitka net
     otmennej i blagouhannej!
     Puskaj Amerika skuchna,
     ya vse ravno k tebe priedu
     za ryumkoj dobrogo vina
     vesti uchenuyu besedu.
     Kogda na pir prihodyat tvoj
     Novickij, sumrachen i gneven,
     i Lena, angel rokovoj,
     i molchalivyj Misha Levin,
     i Sveta D., i Anna O.,
     i Inna V. v ispanskoj shali, -
     ne ponimayu odnogo -
     zachem zhivu ya v Monreale!
     Net, ya b hotel ostat'sya tam,
     gde mnogo vodki i salata,
     gde voskresaet Mandel'shtam
     v interpretacii Patata1,
     gde Baratynskij, slovno hmel',
     gde cvet magnolii v iyune,
     gde vspominayut Koktebel',
     gde doch' Anyuta s vnuchkoj Dunej.
     Anciferov! Ty sam poet,
     primi zhe, koli vyazhesh' lyko,
     dobroserdechnyj: sej privet
     ot suetlivogo kalmyka.
     Puskaj slova moi gruby: -
     zhizn' nikogda ne stanet presnoj
     dlya perevodchikov sud'by
     s zemnyh yazykov na nebesnyj.

     1 Sobaka hozyaina, isklyuchitel'no dostojnogo nrava.



     Kak holodno. Teret' glaza, schitat' do sta,
     vorochat'sya, vzdyhat', - dolzhno byt', nesprosta,
     shumit, shumit vo t'me ushcherbnyj dozhdik melkij,
     uhodit svet v pesok, prosrocheny scheta,
     i skvernye stihi nuzhdayutsya v otdelke.

     Platon, peshchery drug, uchil, chto zhizn' - kino,
     zachem zhe ty, skol'zya po ploskosti naklonnoj,
     v dyryavye meha l'esh' strannoe vino,
     kak budto vsyakij son est' oko i okno
     v bezlunnyj, dikij sad, propahshij belladonnoj

     i valer'yanoj... tvoj Gospod' ne spit,
     neosvyashchennym dozhdikom kropit
     gorbatyj dom dlya mimoletnoj tvari.
     A tam, pod kost'yu svodchatoj, kipit
     bor'ba odushevlennyh polusharij -

     ne dremlet rab, zemlya emu krugla -
     ni odnogo izloma i ugla,
     ni vystupa, ni lestnicy, ni setki -
     tak plennyj car' stiraet pot s chela,
     na ploshchadi, odin v zheleznoj kletke.



     Vot chelovek, kotoromu temno, -
     po vecheram v raskrytoe okno
     on klonitsya, ne slishkom ponimaya,
     o chem shumit netrezvyj peshehod,
     kuda ovcharka staraya bredet,
     zachem luna bezdejstvuet nemaya.

     Zato s utra svetlo emu, legko -
     on molcha p'et syroe moloko,
     vstupaet v sad, s derev'yami ni slovom
     ne podelivshis', rvet sozrevshij plod
     i skorb' svoyu, chto yabloko, zhuet,
     na solnce shchuryas' v oblake bagrovom.

     Tak chereshok vishnevogo listka
     drozhit i izgibaetsya, poka
     prostak |dip, gryadushchim ozabochen,
     mechtaet zhit', kak pticy u Hrista,
     ne trogat' nebelenogo holsta
     i sobirat' romashki u obochin.

     Da ya i sam, priznat'sya, tozhe prost -
     p'yu lishnee, ne soblyudayu post,
     ne vyhozhu iz barov i kofeen.
     CHem opravdat'sya? Ot mladyh nogtej
     ya znal, chto mir dlya sumrachnyh vestej,
     a ne dlya leni pushkinskoj zateyan.

     YA byl drugoj, inye pesni pel,
     a nyne - istaskalsya, poglupel,
     prismatrivayas' k znakam v goroskope
     bezlyudnyh parkov, samoletnyh kryl,
     lyubovnyh strok, kotorye zabyl
     skazat' svoej pohishchennoj Evrope.

     Tak chelovek sognulsya i ustal,
     i pozabyl, kak dolgo on listal
     Svetoniya, dyshal tabachnym dymom
     pod vinnyj zapah avgustovskih dnej -
     chem slashche spat', tem carstvovat' trudnej
     v krayu zemnom, v rayu neobratimom.



     Bahyt Kenzheev

     Naprasnyj podvig nash



     Kogda u chasov istekaet zavod,
     sredi otdyhayushchih zvezd
     v sirenevom nebe kometa plyvet,
     vlacha rastochitel'nyj hvost.
     I ty uveryaesh', chto eto odna
     iz nezauryadnyh komet, -
     tak blizko k zemle podplyvaet ona ;
     odnazhdy v dve tysyachi let!
     A my poumneli i zhalkih molitv
     uzhe ne tverdim naugad -
     navryad li bezmolvnaya gost'ya sulit
     osobennyj mor ili glad.
     Pust', strahom zhivotnym ne muchaya nas,
     glyadyashchih napravo i vverh,
     pochti na glazah prevrashchaetsya v gaz
     neyarkij ee fejerverk,
     kipit i bledneet siyayushchij led
     v miru, gde odin, bez zatej
     nezrimuyu chashu bezropotno p'et
     rozhdayushchij smertnyh detej.



     Eshche glotok. Pokuda dopozdna
     ishodish' zlost'yu i dushevnoj len'yu,
     i neba sudorozhnaya krivizna
     shumit, ne obeshchaya iskuplen'ya -
     ya vstanu s kresla, podojdu k oknu
     podval'nomu, kuda sduvaet s krovel'
     suhie list'ya, vyglyanu, vzdohnu,
     moj rot nemoj s zemlej osennej vroven'.
     Tam podchinen nochnogo vetra svist
     neuznavaemoj, nepobedimoj sile.
     Kak govorit moj drug-pozitivist,
     kuda kak strashno dvigat'sya k mogile.
     YA trepet serdca vyrval i unyal.
     YA prevrashchal energiyu stradan'ya
     v sentyabr'skij sumrak, ya soedinyal
     ostrougol'nye oblomki mirozdan'ya
     zapodlico, tak plotnik stroit dom,
     i grobovshchik - prodolgovatyj yashchik.
     No chto zhe mne proiznesti s trudom
     v svoih poslednih, samyh nastoyashchih?



     Sushchestvuet li Bog v sinagoge?
     V sinagoge ne znayut o Boge,
     Sushchestve bez kopyt i rogov.
     Tam ne vedayut Boga nagogo,
     Tam surovo molchit Iegova
     V okruzhen'e drugih iegov.
     A v mecheti? Ah, lebedi-gusi.
     Tam Allah v belosnezhnom burnuse
     Derzhit giryu v ruke i tetrad'.
     Murav'inoyu vyaz'yu stranicy
     Pokryvaet, i vodki boitsya,
     I za veru velit umirat'.
     Vozdvigayushchij hram pravoslavnyj
     Ty li dvizhesh'sya veroj ispravnoj?
     Skol' nelepa ona i prosta,
     Slovno svet za vitrazhnoyu ramoj,
     Slovno vyalyj plastmassovyj mramor,
     Ne pohozhij na Boga Hrista.
     Udruchennyj durnymi vestyami,
     CHistit Rozanov gryaz' pod nogtyami,
     Napryagaet zakruchennyj mozg.
     Kto umnee - lisa ili caplya?
     I bezhit na bumagi po kaple
     ZHeltovatyj pokojnickij vosk.



     Idi, tverdit Gospod', idi i vnov' smotri, -
     pust' b'etsya duh, chto kolokol voskresnyj, -
     na srez bulyzhnika, gde spit mollyusk vnutri,
     vernee, ten' ego, zatverzhennaya tesnoj
     okalinoj istorii. Kyuv'e
     eshche sidit na kamennoj skam'e,
     szhimaya cherep sablezuboj tvari,
     no krepnet dal'nij laj inyh ohot,
     i bytiem, smenyayushchim ishod,
     siyaet svet v hrustal'nom chernom share.
     Ne est' li vremya krepkij izvestnyak,
     kotoryj, rech'yu ishodya okol'noj,
     nam podaet nevynosimyj znak,
     kamennougol'nyj i kamennougol'nyj?
     Ne est' li son, uzhe skol'zyashchij v yav',
     yanvarskij Stiks, kotoryj nado vplav'
     preodolet', po zamershemu zvuku
     ugadyvaya vihr' - za godom god -
     pravoberezhnyh vygod i nevzgod?
     Tak ya tebe protyagivayu ruku.
     A zhizn' eshche polna, eshche rascherchen svet
     razdvoennymi vetkami, eshche mne,
     slepcu i voru, ostavlyat' svoj sled
     v tvoej zabroshennoj kamenolomne.
     Ne kamen', net, no - nebo i groza,
     zastirannye tihie lesa,
     i udaryaet molniya ne celyas'
     v bespozvonochnyj hor iz-pod zemli -
     my buntovali, byli i proshli
     skvoz' - slyshish'? - zvezd-sverchkov upryamyj,
     tochnyj shelest-



     Organizaciya Vselennoj
     byla neyasnoj nashim predkam,
     no nam, segodnyashnim, uchenym,
     yasna, kak Bozhij oduvanchik.
     Ne na slonah stoit planeta,
     ne na slonah i cherepahah,
     ona visit v pustom prostranstve,
     userdno begaya po krugu.
     A ryadom s nej planety-sestry,
     a v seredine zharko solnce,
     bol'shoj koster iz vodoroda
     i prochih raznyh elementov,
     Kto zapalil ego? Konechno,
     Gospod', stroitel' elektronov,
     nepostizhimyj razrabotchik
     vysokoj fiziki zakonov.
     Kto sozdal zhizn'? Konechno, on zhe.
     Gospod', velikij Ramakrishna,
     podobnyj samoj glavnoj meta-
     galaktike giperprostranstva.
     On nadelil nash razum telom,
     snabdil pechal'yu i trevogoj,
     kogda razglyadyvaet zemlyu
     pod nekim supermelkoskopom.
     A my vopim: nespravedlivo!
     Vzyvaem k groznomu Allahu
     i k Bogorodice vzyvaem,
     rasschityvaya na zashchitu.
     I est' v Amerike baptisty,
     chto prosyat Boga o rabote,
     shesticilindrovoj mashine
     i krysha chtob ne protekala.
     No on, velikij Brahmaputra,
     nakazyvaet nedostojnyh,
     karaya neizbezhnoj smert'yu
     i pravednika, i zlodeya.
     Mladenec plachet za stenoyu.
     Na topolya snezhok lozhitsya.
     Dusha moya eshche so mnoyu,
     drozhit i vechnosti boitsya.
     Naprasen ladan v sel'skoj cerkvi,
     naprasny mramornye svody
     Svyatopetrovskogo sobora
     v nochnom, prohladnom Vatikane,
     Pod chernym nebom, v chas razluki,
     podaj mne ruku, drug bescennyj,
     chtob ya otvel glaza ot boli,
     neutolimoj, slovno vremya.



     ...eta lichnost' po imeni "on",
     chto zastryala vo vremeni onom,
     i skripit ot nachala vremen,
     i treshchit zavodnym patefonom,
     eta lichnost' po imeni •"ty"
     v kipyatok opuskaet pel'meni.
     Piki, chervy, nochnye kresty,
     rossyp' musornyh mestoimenij -
     eto lichnost' po imeni "ya"
     v teplyh, vyazkih plastah bytiya
     s chemodanom stoit u vokzala
     i lepechet, chto vremeni malo,
     net bileta - a poezd vot-vot
     tronetsya, i ujdet, i ujdet...



     CHto delat', esli den' idet na ubyl'?
     Est' mnozhestvo receptov - naprimer,
     v buddizm udarit'sya, il' poyavlen'ya vnukov
     zhdat', ili, po lukavoj pogovorke,
     pro besa i rebro, pojti vraznos,
     pit', pet' i plakat', slovno sumasshedshij.
     Inye tak strashatsya vremeni, chto sami
     vpadayut v ruki Gospoda ZHivago,
     a esli proshche - prinimayut yad,
     brosayutsya s balkonov i, kachayas',
     visyat na bel'evoj verevke, no
     net prosvetleniya na etih licah.
     YA vybral geografiyu. Smotri zhe -
     ryzheet nezlopamyatnyj granit
     byloj okrainy, vospetoj Boratynskim,
     i v serom nebe, slovno znak askezy,
     prostye lyuteranskie kresty
     cherneyut. Vetra net. Veselye grebcy
     vruchnuyu gonyat malen'kuyu yahtu
     k prichalu. Po prospektu Mannergejma
     gulyayut belozubye krasotki
     so slivochnym rumyancem na shchekah.
     Potom kresty smenyayutsya drugimi -
     dorodnymi, zlachenymi, se ya
     na rodine, hot', pravda, i proezdom,
     Pritihshij pereulok zhelt i bel.
     Nachalo oseni. Tak slavno i prohladno.
     Vdrug vizg mashin, i nekto v kamuflyazhe
     oret: "Skorej, skoree, chert voz'mi!"
     YA ubegayu, ya Orfeyu bol'she
     ne podrazhayu - net, ne obernus',
     i ne ostanovlyus', i zadyhayus'...
     I vot ya vnov' na Kaspii. ZHara.
     Betonnye korobki dolgostroya
     obzhity bezhencami. Vmesto stekol
     v okoshkah odeyala i kartonnye korobki:
     Uinston, Marlboro i Dzhonni Uoker.
     A na balkonah sushitsya bel'e
     zaplatannoe, slovno zhizn' moya,
     mladency chernoglazye igrayut
     v pyli i prahe. I s plakatov dobryj vozhd'
     svetlo i mudro smotrit. CHto eshche
     dobavit'? Pust' planeta prevratilas'
     v derevnyu mirovuyu - prav poet,
     na vseh stihiyah - chelovek tiran,
     kupec ili holop... tak truden, Bozhe,
     naprasnyj podvig nash, tak nenasytno
     rasteryannoe serdce...



     ...a tam - azartnaya igra
     bez zolota i serebra,
     cherna zemlya na pal'cah marta,
     na seryj sneg, na provoda
     trollejbusnye bez truda
     lozhatsya dni, lozhitsya karta

     ne ta... sneg taet, ya i sam
     ne doveryayu nebesam,
     mne vse ravno, kogda Iuda,
     prishchuriv ostrye glaza,
     kidaet chernogo tuza
     na stol nevedomo otkuda.

     Ves' vybor - mezhdu "oh" i 
x x x


     Kak nam zaveshchali dyad'ya i otcy,
     ne sporya osobo ni s kem,
     na vsyakoe bleyan'e chernoj ovcy
     imeetsya svoj AKM.
     No, mudrost'yu hladnoyu ne vdohnovlen,
     otechestva bludnyj pevec
     tancuet v teni uhodyashchih vremen
     i shodit s uma nakonec.
     Tverdit, chto odin on rodilsya na svet,
     ego pokidaet odin -
     i vot inogda on byvaet poet,
     a chashche prostoj grazhdanin.
     Naprasno dostalis' emu zadarma
     glaza i lukavyj yazyk!
     On verit, chto mir - dolgovaya tyur'ma,
     a dolg nepod®emno velik.
     On uho svoe obrashchaet tuda,
     gde vycveli gordost' i styd,
     gde yarostno novaya voet zvezda
     i veter po-vyp'i svistit,
     Po moryu i posuhu, kak na duhu,
     skulit na zverinyj maner,
     kak budto i vpryam' razlichaet vverhu
     hrustal'nuyu muzyku sfer.


    x x x


     Georgiya Ivanova listaya
     na son gryadushchij, grustnogo vralya,
     ty dumaesh': kakaya zolotaya,
     kakaya beznadezhnaya zemlya
     otpushchena tebe na son gryadushchij,
     kakie kushchi svetyatsya vdali -
     zhivi, dyshi, lyubi - ohota pushche
     nevoli, tyazhelej syroj zemli,
     vzletaesh' li, spuskaesh'sya na dno -
     no est' eshche spasenie odno...




Last-modified: Wed, 22 Aug 2001 17:57:40 GMT

Ocenite etot tekst: