Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
     Original  etogo  teksta  raspolozhen  na avtorskoj stranice
Sergeya Mihajlova "Skrizhali"
http://www.skrijali.ru
     © Copyright Sergej Mihajlov
---------------------------------------------------------------


e-mail: skrijali@glasnet.ru

Skrizhali: http://www.skrijali.ru

Tumak fortuny (tekst): http://www.skrijali.ru/Autor_page/TumakFortuni.htm

Tumak fortuny (ZIP-arhiv): http://www.skrijali.ru/zip_archiv/TumakFortuni.zip





     V tot vecher ya byl zol, kak tysyacha golodnyh  SHerhanov. YA gotov byl rvat'
i metat'. A  vse potomu, chto zhizn' snova podkinula mne podlyanku. I vechno vot
tak: shagu ne stupish', chtoby v der'mo ne vlyapat'sya.  Takaya uzh, vidat', u menya
fortuna: kak ni kruti, ni verti, a vse hudo vyhodit. |to uzh tochno.
     Da-a, podvezlo  mne  nynche  s Novym  godom,  uzh tak podvezlo,  chto hot'
bashkoj  o kirpichnuyu stenku bejsya. Horosh prazdnichek, nechego skazat'! Vsyu noch'
v odinochku prokantovat'sya da  v telek  pyalit'sya,  smotret',  kak bogema nasha
moskovskaya shampanskoe hleshchet da v konfetti kupaetsya -- udovol'stvie, skazhu ya
vam, nizhe srednego. Da  chto  ya,  v konce  koncov,  bobyl'-holostyak kakoj ili
monah na epitim'e, chtoby takuyu noch' v edinstvennom chisle korotat'?!
     I  ne monah ya, i ne bobyl',  a vse zh taki odin ya ostalsya, eto uzh tochno,
odin kak perst. Svetke, zhene moej, podfartilo nochnoe dezhurstvo v ee durackoj
bol'nice (eshche  by! ej vsegda "vezet"  s etimi nochnymi dezhurstvami,  leshij ih
zabodaj), a ya,  kak poslednij idiot, topayu  so  smeny domoj cherez polgoroda,
hotya  na  chasah  uzhe  desyat'  vechera,  staryj  god  vot-vot izdohnet, slovno
brodyachij pes pod zaborom, i  pilit' mne eshche do domu o-go-go skol'ko... I-eh!
ZHituha nasha nikudyshnaya!  Nap'yus'  segodnya do porosyach'ego vizga,  eto  uzh kak
pit' dat'... Dva chasa!  Kakih-to vshivyh dva chasa  ostalos'  do boya kurantov,
chert  by  ih  pobral  sovsem, a  ya  tut  gryaznyj  sneg  meshu  svoimi dranymi
sapozhishchami, zubami vyklacyvayu morzyanku na yazyke suahili i medlenno  okolevayu
ot holoda i obidy.
     Gorod  budto vymer. Slovno  holera vseh skosila. Avtobusy davno uzhe  na
prikole, taksi tozhe, pohozhe, volnoj smylo, vse do edinogo, a k chastniku ya ni
v zhizn' ne syadu.  Odnogo moego koresha, v samyj  chto ni na est' den' poluchki,
odin takoj chastnik-recidivist tak hvatanul montirovkoj po chajniku, chto koresh
tot do sih por vspomnit'  ne mozhet, v kakom  godu Kant rodilsya  i chemu ravno
chislo "pi" s tochnost'yu do dvadcat' tret'ego znaka. Gazety  zhe  teper'  snizu
vverh  i sleva  napravo  chitaet, vse  ravno  chto Saddam Husejn kakoj-nibud'.
(Ran'she, bedolaga, on  gazety voobshche ne chital,  a vse  bol'she  kolbasu v nih
zavorachival). Vot  i pit', govoryat, zavyazal, a eto  uzh, pryamo skazhem, sovsem
anomal'noe yavlenie. Vidat',  zabyl,  goremychnyj, chto net u  nas,  u rabotyag,
inogo  schast'ya, kak  oprokinut'  stakanchik-drugoj  posle  tyazheloj  smeny  i,
vospariv dushoj, vozvernut'sya v dom rodnoj, gde  zhdet tebya ne dozhdetsya vtoraya
tvoya  polovina,  edinstvennaya  i nenaglyadnaya. Da kak  zhe ne pit', kogda zhit'
inache stanovitsya nevmogotu? YA i sam-to vypit' ne durak, hotya v zapoj nikogda
ne uhodil, Bog miloval, eto uzh tochno. Tak,  razdavish' s koreshami pollitrovku
posle  trudovogo dnya  -- i  po hatam. Svetka-to  moya  s  ponimaniem  k etomu
otnositsya, mordoboem ne  uvlekaetsya, moral' ne chitaet i  o vrede alkogolizma
ne  nudit.  Vnikaet, znat',  v sut'  problemy,  dushu prostogo  trudyagi vidit
naskvoz', nedarom k nim v bol'nicu namedni novyj rentgen zavezli.
     Tak chto k chastniku  ne  syadu  ni za  kakie  kovrizhki,  hot' rezh'. Luchshe
okoleyu pryamo zdes', na ulice, von v tom, skazhem, sugrobe, no cherepok svoj ot
montirovki lihodeya-terrorista uberegu. ZHal' cherepok-to, chaj ne chuzhoj.
     Da i zrya ya, sobstvenno, bespokoyus'. Vse chastniki, podi, po  noram svoim
da halupam  davno uzh  razbrelis',  slyunoj  da sokom  zheludochnym  istekayut  v
predvkushenii gryadushchih  vozliyanij,  a kto-to  navernyaka uzhe  hryapnul po  pare
stopok, esli ne  vse tri, i  pyalitsya teper'  v teleyashchik,  ozhidaya prodolzheniya
banketa.
     YA  zhe istekayu isklyuchitel'no  zhelch'yu.  Zloj, holodnyj i golodnyj, slovno
odin  v pole  ne  voin. Nu nichego, vot pridu  domoj, vrezhu  sto pyat'desyat, a
potom  eshche razok, vdogonku -- i togda,  glyadish', ottayu,  i dushoj, i telom. U
menya  ved' dve nol'-pyat' pripaseno, v zagashnike,  zaranee vse  obmozgoval  i
pripryatal. Dve  "Stolichnye" ryazanskogo razliva.  Paren' ya ne promah,  eto uzh
tochno, lyublyu  v perspektivu glyadet', v koren', vyrazhayas' inoskazatel'no. Kak
tol'ko proznal,  chto Svetke v novogodnyuyu noch' vkalyvat' predstoit, tak srazu
i pripas. Uvazhayu ya eto  delo, kogda vypivki vdovol', a mne ved' bol'she  dvuh
puzyrej i ne nado, ya i  ot odnogo zametno  okoseyu, uzh mne-to svoyu naturu  ne
znat'!  SHampanskoe? A nu  ego v  banyu.  Menya ot nego  puchit i rozha krasneet,
slovno u zapojnogo alkasha.  YA  ne aristokrat  kakoj  i ne  degenerat,  chtoby
shampanskoe v odinochku glushit'. To li delo vodochka!
     Gde-to  probilo   pol-odinnadcatogo.   Tut  uzh  ya  sovsem  obozlilsya  i
zakostenel dushoj. A tut eshche kakoj-to patlatyj pridurok vyvolok na balkon dve
kolonki i... nadryvayas' ot natugi, zavopil, zahripel  na vsyu  okrugu  San'ka
Bujnov.
 


Propadi vse propadom! 
Propadi vse propadom!..


     Sanek oral tak, chto v zheludke sdelalos' shchekotno. Gluho buhali po mozgam
bujnovskie  decibelly. A  ved' verno oresh', Sanek, propadi ono vse propadom!
Ne zhizn', a der'mo sobach'e. Na koj lyad ona mne sdalas', a? Sam-to ty, Sanek,
podi, eshche  zagodya  ukatil  k Alle  Borisovne  na  svoem  halyavnom  "yaguare",
prihvativ paru yashchikov "amaretto". I teper', podi, upletaesh' ikru polovnikami
-- tak, chto azh za ushami u tebya pishchit da ochki ot kajfa poteyut. I snuyut vokrug
tebya, eto uzh kak pit'  dat', getery golozadye, s podnosami  da so  vsyacheskoj
vypivkoj  zamorskoj,  a  ryadom-to  vse  druz'ya  da  koresha  tvoi, kollegi  i
sotrudniki  po  rabote,  zheny  chuzhie  i  raznye  prochie  zhenshchiny,  i  vse  v
brilliantah,  vse razukrasheny, razmalevany,  rasfufyreny. Bogema, mat' tvoyu.
|ti-to uzh tochno znayut, kak nado Novyj god vstrechat'. U etih-to navernyaka vse
shvacheno, kem nado za vse zaplacheno.
     Tak chto ne deri, Sanek, luzhenuyu glotku svoyu,  ne  veryu ya  tebe,  nu vot
hot'  tresni --  uzh dlya kogo dlya  kogo, a dlya tebya-to zhizn' yavno ne  sobach'e
der'mo.
     YA dvinulsya  dal'she. Put'  moj  prolegal vdol' naberezhnoj. Morozec v tot
den', poslednij den' uhodyashchego  goda, zavernul  takoj, chto azh  vdyhnut' bylo
boyazno.  YA i dyshal-to cherez raz, opasalsya nosoglotku zastudit'. Ves' dekabr'
byl  teplym, syrym, a tut  -- na  tebe!  -- lyutye holoda podospeli, kak  raz
vovremya, chtoby Novyj god ne kazalsya nam, trudyagam,  Vos'mym marta. Vokrug --
ni zgi, hot' glaz koli. Na dushe bylo  mutorno i toshno, slovno sunuli menya ne
v  moyu tarelku. Uzh ne zabrel  li ya nenarokom v ne to izmerenie ili, na hudoj
konec,  v  inoj   prostranstvenno-vremennoj  kontinuum?  (Vo,  zavernul!)  V
novogodnyuyu noch', govoryat, vsyakie chudesa sluchayutsya.
     I tut ya uvidel ego, Deda Moroza.


     Ne skazhu, chtoby  ya shibko  udivilsya ili, naprimer, obradovalsya. Nynche, v
poslednie  prednovogodnie  den'ki,  etih  Dedov Morozov  vse ravno  chto  kur
neshchipannyh, tak i shastayut po  Moskve v teatral'nyh rekvizitah,  s shampanskim
pod myshkoj -- i  vse zhe na dushe u menya  slegka poteplelo, kogda ponyal ya, chto
ne odin ostalsya na etoj vymershej i holodnoj planetke.
     YA  zashagal  k  nemu. Podojdya  poblizhe,  zametil,  chto  s Dedom  Morozom
tvoritsya  chto-to neladnoe.  Situaciya vyrisovyvalas'  yavno  nestandartnaya.  A
kogda  do  menya  doshlo,  chto zhe vse-taki stryaslos',  u menya  azh ushi na bashke
zashevelilis'.
     Bednyaga  suetilsya vokrug  svoego "zhigulenka", a  tot,  stervec,  slovno
norovistyj  zherebec, probiv svoej lakirovannoj mordoj chugunnoe  zagrazhdenie,
chto tyanulos'  vdol' vsej naberezhnoj, zavis, merzavec, perednimi kolesami nad
samoj  rekoj-Moskvoj  i  plavno  tak  pokachivalsya,  v  lyuboj  moment gotovyj
siganut'  vniz. Zaneslo ego,  vidat',  na  skol'zkoj  doroge,  a Ded  Moroz,
serdeshnyj,  ne spravilsya  s rulem  i-i-i... eh!  I vot  ved'  vopros: kak on
tol'ko sumel vybrat'sya iz svoej kolymagi!  Da tut ne  tol'ko Ded Moroz,  tut
sam  chert nogu  slomit,  eto uzh  tochno.  A  emu, glyadi-ka,  vse nipochem, sam
vybralsya, da eshche "zhigulenok" svoj  norovit  utyanut' nazad, na tverd' zemnuyu,
podal'she  ot krutogo granitnogo berega. Tol'ko odnomu-to emu ne  spravit'sya,
eto  uzh kak pit'  dat'.  Vertitsya vokrug "zhigulya", snuet tuda-syuda,  kolduet
chego-to, a "zhigul'" vse ni s mesta. Potomu kak slabo emu odnomu.
     I tut on  uvidel  menya.  Zamer, vypryamilsya,  perestal skakat' vokrug da
okolo i stal terpelivo zhdat', kogda ya podojdu poblizhe.
     -- Bog v pomoshch', priyatel', -- privetstvoval ya ego i,  kriticheski okinuv
slozhivshuyusya  situaciyu, splyunul  skvoz' dyrku v perednih zubah. -- Hrenovo-to
delo, kak ya poglyazhu.
     -- Da, neudachno vse vyshlo, -- otvetil on i v upor ustavilsya na menya. --
Sudar', pomogite  mne  vytashchit' moyu mashinu.  V  dolgu  ne ostanus',  chestnoe
slovo.
     Sudar', ha! Ne tovarishch, ne grazhdanin, ne dazhe gospodin, kak nynche stalo
modnym imenovat'sya, a imenno  sudar'. CHto-to noven'koe na nashej odnoj shestoj
chasti sushi.
     YA otmahnulsya.
     -- Da ladno, chego uzh tam. Za tak pomogu, besplatno.  Mne vashi den'gi ne
nuzhny, ya ne iz takovskih.
     --  O'kej,  pristupim,  --  tut  zhe  zayavil Santa-Klaus  i  snova  stal
deyatel'nym.  --  Davajte-ka  voz'memsya vot zdes' i  popytaemsya  vytashchit' moyu
starushku na mostovuyu.
     YA  hot'  rostom ne  velik,  no silenkami  Bog  yavno ne  obidel, chego uzh
skryvat'. Vot,  vidat', i ne rasschital ya  svoih  silenok-to. A tut  eshche, kak
narochno, veter rvanul, zav'yuzhil, da tak  krepko, chto chut' bylo s nog menya ne
sshib. Slovom, shvatilis'  my za zad  ego "zhigulenka", podnatuzhilis',  i  tak
legko ono  poshlo vdrug,  tak hodko, slovno  ne  stal'nuyu  kolymagu my  s nim
tyagaem, a puhovuyu perinu ili dekoraciyu iz pap'e-mashe. YA i glazom morgnut' ne
uspel,  kak  vse eto  priklyuchilos'. "ZHigulenok" vdrug vstal na dyby, kak  by
zhelaya vzbryknut', i... plavno tak, neslyshno siganul v rechnuyu puchinu. Lish' na
mig  zamer nad granitnoj kladkoj ego  noven'kij  blestyashchij  zad i --  ku-ku,
Grinya, pominaj kak zvali. Gluhoj dalekij vsplesk -- bul-tyh! -- zavershil eto
tragicheskoe sobytie.
     -- Perebor, -- probormotal ya skonfuzhenno.  -- Ne  rasschitali.  Vot ved'
kakaya nezadacha.
     S minutu Ded Moroz stoyal nepodvizhno, smiryayas'  s svershivshimsya faktom. YA
v  etot  moment  kak raz  sobiralsya dat'  deru  -- da  ne  uspel.  On  rezko
povernulsya ko mne. Glaza ego byli ser'ezny.
     -- M-da, sudar', sosluzhili vy mne sluzhbu. -- On eshche raz kinul vzglyad na
rashodyashchiesya po temnoj vode krugi.
     -- YA  diko  sozhaleyu,  priyatel',  -- nachal bylo opravdyvat'sya ya,  no  on
ostanovil menya dvizheniem ruki.
     -- Zabyto, sudar'. Zabyto i pogrebeno na dne morskom.
     -- Rechnom, -- bryaknul ya, ne podumav, i tut zhe ponyal, chto smorozil chush'.
     Vzglyad ego stal strogim.
     -- Davajte ne budem bol'she ob etom.  Vy  pytalis' okazat' mne uslugu, i
za eto ya vam iskrenne  blagodaren. Ne  vasha  vina, chto vse vyshlo imenno tak.
Blagoe namerenie dolzhno  byt' voznagrazhdeno, sudar',  i  ya voznagrazhu vas po
mere moih sil. Usluga za uslugu, kak govoritsya.
     YA upryamo zamotal golovoj.
     -- Ne nuzhny mne vashi den'gi.
     -- Kto  zdes' govorit o  den'gah?  Den'gami  zdes' i ne pahnet, klyanus'
moej borodoj. |ta usluga neskol'ko  inogo roda. Vprochem,  ne usluga dazhe,  a
podarok, novogodnij podarok. Vse-taki ya Ded Moroz, i darit' lyudyam podarki --
moya pryamaya obyazannost'. Esli hotite, dolg.
     YA   pozhal  plechami.  Podarok  tak  podarok.  V  konce  koncov,  ya  ved'
dejstvitel'no hotel emu pomoch'. A ono von kak vyshlo.
     Ded Moroz tem vremenem sunul ruku v obshirnyj karman svoej shuby i vyudil
iz nego puhlyj bumazhnik. Otkryv ego, on stal v nem kopat'sya.
     --  Vot!  -- skazal  on  nakonec,  vyhvatyvaya  dvumya  pal'cami kakuyu-to
bumazhenciyu. -- Vot imenno to, chto ya iskal. |to vam, sudar'. Ot menya.
     Bilet  v cirk ili na novogodnyuyu elku, podumal bylo  ya.  Zachem  on  mne?
Detej  u  menya  net,  a  sam  ya na  podobnyh  meropriyatiyah  ne byval uzhe let
tridcat', ne men'she. Odnako obizhat' Deda Moroza mne ne hotelos'.
     YA protyanul ruku i  vzyal  bumazhenciyu. |to byl ne bilet, eto  bylo chto-to
sovsem drugoe.
     Zametiv moe nedoumenie, Ded Moroz poyasnil:
     --  Podpiska  na gazetu  "Moskovskij komsomolec",  na  pervyj  kvartal.
Gazetu  budete  poluchat' s zavtrashnego dnya. Ne volnujtes', sudar',  podpiska
oformlena na vash adres i na vashe imya. Vse chisto i vse chestno,  vse vypolneno
s soblyudeniem vseh neobhodimyh formal'nostej, mozhete proverit'.
     I ya proveril. Proveril  tshchatel'no i s pristrastiem. I ubedilsya, chto Ded
Moroz ne vret: podpiska, dejstvitel'no, byla oformlena na menya. I vot tut-to
ya poryadkom struhnul.
     Libo etot tip  menya durachit,  libo ya umom tronulsya. No kak, kak  mog on
menya  odurachit'? Do  sego  dnya  ya  nikogda ego ne vstrechal,  eto uzh tochno. YA
prismotrelsya  k  nemu  povnimatel'nee.  Net, nikogo  iz moih  koreshej  on ne
napominaet, Ded Moroz byl mne sovershenno neznakom. Znachit, eto ne shutka.
     -- |to ne shutka, sudar',  -- slovno v otvet na moi  mysli, proiznes Ded
Moroz.
     Vot i vyhodit, chto u menya s kryshej ne lady. Poehala,  vidat', krysha,  i
poehala, vidat', krepko. |to uzh kak  pit' dat'. Oh, bednaya moya golovushka, za
chto zh takaya napast'! Da eto pohleshche budet, chem u togo moego koresha, kotorogo
montirovkoj ublazhili.
     YA i dumat' zabyl  o ego proklyatom "zhigulenke", tut delo kuda ser'eznee.
Tut delo kerosinom pahnet.
     -- CHto vse eto znachit? -- ohripshim golosom sprosil ya.
     -- Kak chto  znachit?  --  On  vpolne  natural'no udivilsya. --  Nichego ne
znachit. YA vam  daryu podpisku  na  gazetu "Moskovskij  komsomolec",  chto  tut
neobychnogo? Vy chto, lyubeznejshij, nikogda gazet ne vypisyvali?
     YA sovershenno byl sbit s tolku. CHto on tut neset  pro kakie-to gazety! U
menya um za razum zahodit, a on -- gazety, gazety!
     --  Da  kak   zhe  eto  vozmozhno...  --  nachal  bylo   ya,   okonchatel'no
rasteryavshis'.
     --  A, vot vy o  chem, sudar', -- Ded Moroz ponimayushche  kivnul. -- Ponyal,
teper' ponyal. Mne by nado bylo srazu vam vse  ob®yasnit'. Tak vas smushchaet moj
podarok?   Vernee,   nekoe   nesootvetstvie  v  estestvennom  hode  sobytij?
Narushenie,  tak  skazat',  prichinno-sledstvennyh  svyazej? Iskrivlenie,  esli
hotite, vremennoj  sostavlyayushchej aktual'nogo chetyrehmernogo prostranstvennogo
polya? Smushchaet ved', a? Priznajtes' kak na duhu, smushchaet?
     -- Smu-ushchaet, -- vydavil ya, okonchatel'no obaldevshij.
     -- A vse potomu, chto ya ne prostoj Ded Moroz.
     -- A... kakoj zhe? -- sprosil ya, chuvstvuya, kak krysha u menya medlenno, no
verno spolzaet nabekren'.
     -- Nastoyashchij, -- otvetil on sovershenno ser'ezno.
     Nu  vot, teper' vse yasno: eto ne u  menya krysha edet, eto u nego v mozgu
dyrka velichinoj s greckij oreh,  i veter  v nej gulyaet, i cherdak yavno techet.
Slovom, spyatil muzhik, vozomnil sebya Santa-Klausom.
     YA opaslivo popyatilsya nazad. Ded Moroz  pechal'no vzdohnul i ves'  kak-to
snik.
     --  S  det'mi kuda proshche,  -- skazal on otreshenno,  glyadya kuda-to  mimo
menya. --  Deti  veryat.  Veryat,  chto ya nastoyashchij.  I  prinimayut  podarki  kak
dolzhnoe. Pover'te, sudar',  net bol'shej radosti, chem znat', chto v tebya veryat
i tebya zhdut. A vzroslye... hm... te slishkom razumny, chtoby  verit' v detskie
skazki.  CHto zh, puskaj sebe zhivut v svoem tesnom ogranichennom mirke, gde net
ni skazok, ni volshebstva, ni nastoyashchih Dedov Morozov. YA nuzhen ne im, ya nuzhen
ih detyam. YA nikogda ne daryu podarki vzroslym,  da oni  i ne zhdut ih ot menya.
Razve  mozhno  zhdat'  to, vo chto  ne verish'? Do sih  por ya nikogda ne narushal
svoih principov, vy  -- pervyj vzroslyj, komu ya reshilsya sdelat' nastoyashchij, a
ne  kuplennyj  v magazine,  podarok.  Teper'  ya  vizhu, chto sovershil  oshibku.
Principy --  velikaya  veshch'. Nado  sledovat'  im do konca.  Ochen'  nepriyatno,
znaete li, kogda tebya schitayut sumasshedshim.
     On  povernulsya  i poshel proch'. A  ya, kak idiot, stoyal  s  etoj durackoj
kvitanciej v rukah i klyal sebya na chem svet stoit. Nu i naglyj zhe ya muzhik! Ni
za chto ni pro chto obidel horoshego cheloveka. Mne stalo zhal' ego, i ya... vdrug
poveril. Poveril v nastoyashchego Deda Moroza!
     Ved' sejchas Novyj god, a  v Novyj god, kak izvestno,  sluchayutsya  vsyakie
chudesa.
     Gde-to probilo odinnadcat'.
     YA kinulsya dogonyat' ego.


     -- |j, postojte! Da pogodite zhe vy nakonec!
     YA  nagnal ego, kogda on kak raz sobiralsya svernut' v  kakoj-to proulok.
On ostanovilsya, v glazah ego chitalsya vopros.
     -- Vy chto-to hoteli, sudar'?
     -- Da, hotel. -- Ot bystrogo bega ya  dyshal chasto,  s  prisvistom, kluby
para vyryvalis' iz moego nutra. -- YA hotel vas koe o chem sprosit'.
     No pervyj vopros zadal on:
     -- Vy poverili mne? Tol'ko chestno.
     YA kivnul i pochemu-to smutilsya.
     -- I vas ne gryzet cherv' somneniya? -- prodolzhal voproshat' Ded Moroz.
     -- Nu, gryzet, -- tiho otvetil ya i smutilsya eshche bol'she.
     -- |to  horosho.  Horosho,  chto  vy skazali pravdu. Nu-s,  chto  vy hoteli
uznat'? Sprashivajte, sudar', ya  k vashim uslugam. Tol'ko  poskoree, do Novogo
goda ostalos' menee chasa.
     YA ne znal, s chego nachat', i potomu bryaknul pervoe, chto prishlo na um:
     -- Vy dejstvitel'no... nastoyashchij Ded Moroz?
     V glazah ego vspyhnuli veselye iskorki.
     -- Samyj chto ni na est' nastoyashchij.
     -- I vy chto zhe, odin rabotaete?
     -- Zachem  zhe odin, odnomu mne ne spravit'sya. Nas mnogo v kazhdom gorode,
v kazhdoj strane. U  vseh  detej dolzhen byt'  prazdnik,  vse deti  mechtayut  o
novogodnih podarkah, i vse ih poluchayut, za eto ya ruchayus'. Tak chto nas mnogo,
sudar', ochen' mnogo. No ya -- samyj glavnyj Ded Moroz.
     U menya azh duh perehvatilo.  Samyj glavnyj! A ya ego "zhigul'" utopil. Vot
idiot!
     Ded Moroz tem vremenem prodolzhal:
     --   V   osnovnom  v  nashej  sluzhbe   rabotayut   stazhery,  no  est'   i
kvalificirovannye kadry, s  bol'shim stazhem i opytom raboty. CHem opredelyaetsya
uroven'  kvalifikacii? Umeniem tvorit'  chudesa  i  ne  dopuskat' putanicy  v
podarkah, tol'ko  i  vsego. CHashche  vsego  za kazhdym  Dedom  Morozom zakreplen
opredelennyj region  zemnogo  shara,  gde  on  i  rabotaet  iz  goda  v  god.
Perebrasyvat' uzhe slozhivshegosya  rabotnika v drugoe mesto  nepraktichno; smena
geograficheskih poyasov, znaete li, novye tradicii, mestnye obychai, problemy s
izucheniem yazykov  --  vse  eto negativno  skazyvaetsya na  deyatel'nosti  Deda
Moroza. No  byvaet i tak,  chto prihoditsya idti  na  zhertvy,  i  Deda Moroza,
skazhem,  iz  Bryanskoj  gubernii komandiruyut na Taiti.  YA i sam neskol'ko let
prosluzhil na Zanzibare.
     -- Na Zanzibare? U nih chto, tozhe est' svoi Dedy Morozy?
     --  U  nih  eto  nazyvaetsya  neskol'ko  inache.  Ponimaete,  sudar',  na
Zanzibare ponyatiya ne imeyut o morozah.
     -- A, ponyal. I davno vy rabotaete v etoj sisteme?
     -- Tretij gross na ishode.
     -- Gross? Kakoj eshche gross? Dvenadcat' let, chto li?
     Ded Moroz snishoditel'no ulybnulsya.
     --  Dvenadcat'  stoletij,   lyubeznejshij,  dvenadcat'  stoletij.  Tri  s
polovinoj tysyachi let.
     U  menya i bez togo golova krugom shla, a teper'  ya uzh tochno reshil, chto s
katushek s®ezzhayu.
     -- Tri s polovinoj tysyachi let! Nu i nu! I ne nadoelo?
     -- Razve dobro, kotoroe  delaesh' lyudyam, mozhet nadoest'? Tem bolee, esli
eti lyudi -- deti.
     -- A kakie podarki vy im darite?
     -- Te, kotorye  oni hotyat poluchit', razumeetsya. Inache by nasha rabota ne
imela smysla.
     -- Otkuda zhe vy znaete, chto im podarit'?
     --  Vy  menya  udivlyaete, lyubeznejshij.  YA  ved' vse-taki ne prostoj  Ded
Moroz, a nastoyashchij. YA vse dolzhen znat'.
     Tem vremenem my  dvinulis' v put'. Uvlechennyj rasskazom moego strannogo
sputnika, ya sovershenno ne zamechal, kuda my idem.
     -- Gde zhe vash meshok?
     -- Meshok?
     -- Nu da, meshok s podarkami.
     -- Utonul. Ponimaete, on u menya v mashine lezhal.
     YA edva ne sgorel so styda.
     -- Da vy ne otchaivajtes', sudar', -- skazal Ded Moroz, verno oceniv moe
dushevnoe sostoyanie. -- S etim u menya  problem ne  budet.  CHerez chas ya dobudu
sebe takoj zhe, s tem zhe soderzhimym.
     -- Kakim zhe eto obrazom?
     -- A eto uzh moi trudnosti.
     -- Ponyatno, professional'naya tajna.
     --  Da  net, nikakoj  tajny zdes'  net, prosto vam,  prostym  smertnym,
ponyat'  eto budet ne sovsem  legko. Da i vremeni u menya net  na raz®yasneniya.
Kak, vprochem, i u vas tozhe.
     -- Gde zhe vy obitaete  v svobodnoe  ot raboty vremya? Letom, skazhem, ili
osen'yu?
     -- V Laplandii, razumeetsya,  gde zhe eshche. Tam nash dom, nasha rodina. Inoj
klimat nam protivopokazan.
     -- Boites' rastayat'?
     --  Da net, rastayat'  my ne rastaem, no  zdorov'yu povredit' mozhem...  A
vot, kstati, my i prishli.
     Tut tol'ko  ya oglyadelsya. Batyushki,  tak eto zh moj rodnoj dom! Ded  Moroz
dovel menya, okazyvaetsya, do samogo moego pod®ezda.
     -- Da otkuda zh vy znaete, chto ya zhivu imenno zdes'?
     --  Poslushajte,  sudar',  perestan'te  zadavat'  durackie  voprosy.  Vy
uslyshali slishkom  mnogo, chtoby imet' hotya by  smutnoe  predstavlenie o samyh
elementarnyh veshchah. Poraskin'te mozgami.
     YA poraskinul. Nu da, eshche odno  chudo. I nichego v etom udivitel'nogo net.
Podumaesh',  chudo!  Za poslednij chas ya  uzhe  nastol'ko svyksya so vsemi  etimi
chudesami,  chto  ne  udivil  by  menya  dazhe  ukaz  Prezidenta  o  perehode  s
zavtrashnego dnya na letnee vremya. Dazhe eto.
     -- Prezhde chem pokinut'  vas, lyubeznejshij, ya hochu skazat' neskol'ko slov
o toj samoj  kvitancii,  kotoruyu  vy do sih por derzhite v  ruke. Vot, vidite
abbreviaturu v pravom verhnem uglu? SDM. CHto oznachaet: "Sluzhba Deda Moroza".
Tak vot, podpiska, vydannaya vam, oformlena na tri mesyaca, no  den'gi vneseny
za ves'  sleduyushchij  god.  Esli vy zahotite  prodlit'  podpisku  na sleduyushchij
kvartal, vam dostatochno  yavit'sya v  lyuboe  otdelenie svyazi  do  pyatnadcatogo
chisla  poslednego   predpodpisnogo  mesyaca  i   pred®yavit'   kontroleru  etu
kvitanciyu. Podpiska budet prodlena  avtomaticheski, i vse blagodarya etim trem
bukvam, SDM.
     -- A pochemu  by vam ne podarit' mne podpisku na ves' god, tem bolee chto
den'gi vse ravno uzhe vneseny? Kakoj v etom smysl?
     -- Smysl est', -- zagadochno proiznes Ded Moroz. -- Mozhet stat'sya, vy ne
zahotite prodlevat' podpisku. Vam predostavlyaetsya polnaya svoboda vybora.
     -- Pochemu zhe eto ne zahochu? -- YA pozhal plechami. -- Ochen' dazhe zahochu.
     -- A vy ne toropites' s vyvodami. Vse delo  v tom, chto podpiska  eta ne
prostaya, i vy v etom sami skoro ubedites'.
     CHto-to etot tip ne dogovarivaet.
     --  Nichego,  skoro  vy vse pojmete,  --  myagko  skazal on i vzglyanul na
zvezdnoe  nebo. -- O, uzhe bez dvadcati dvenadcat'. Vam pora,  sudar', negozhe
Novyj god vstrechat' na  ulice.  Toropites',  rovno v 12.05 vam pozvonit vasha
supruga.
     Mne vdrug stalo  kazat'sya,  chto ya stoyu pered nim  sovershenno golyj. Vot
chert, etot Ded Moroz prekrasno osvedomlen!
     On ulybnulsya.
     --  Proshchajte. I pomnite: gryadushchij  god gotovit vam  nemalo syurprizov. S
nastupayushchim vas, Vasilij Petrovich. I vseh blag. Ad'yu!
     On povernulsya i ischez v temnote. A  ya, obaldevshij, eshche  neskol'ko minut
sharil  nevidyashchimi  glazami  po  pustynnym  trotuaram  i medlenno  s®ezzhal  s
katushek.  Potom  spohvatilsya i  kinulsya vverh po  lestnice. V odnom on prav:
Novyj god nuzhno vstrechat' doma.
     Kogda  ya  vletel  v  kvartiru,  kuranty  uzhe nachali  otschet.  YA  vrubil
televizor, vyhvatil iz zagashnika puzyr' i v dva scheta smahnul probku.
     S poslednim udarom chasov ya oprokinul-taki stopku i teper'  uzhe ne spesha
nachal napolnyat' vtoruyu.
     V 12.05 pozvonila Svetka.


     Ochuhalsya ya na sleduyushchij den'  daleko za polden'. Svetka k  tomu vremeni
uzhe byla doma i  teper' suetilas' na kuhne. Pahlo zharenoj kartoshkoj, salatom
"oliv'e" i svezhimi  ogurcami.  Oto vseh etih  aromatov u menya  zasosalo  pod
lozhechkoj. YA byl goloden, kak tysyacha  volkov-al'binosov. O vcherashnih sobytiyah
ya ponachalu dazhe i ne vspomnil.
     Popytalsya podnyat'sya s divana,  na  kotorom spal,  dazhe  ne udosuzhivshis'
razdet'sya,  no ne  tut-to bylo. Pered glazami vdrug vse zaplyasalo, zaerzalo,
zakruzhilos', i  ya  snova  ruhnul  na podushku, obessilennyj  i  opustoshennyj.
Vidat', te dva  puzyrya, chto ya vylakal za noch', vse eshche brodili v moem nutre.
Organizm nastoyatel'no treboval opohmelki.
     V komnatu vplyla Svetka.
     -- Ochuhalsya, p'yanica, -- bezzlobno skazala ona. -- Vizhu, vremeni zrya ne
teryal. Ish', blednyj kakoj. Treshchit, nebos', golova-to?
     -- Oj treshchit, -- zhalobno proskulil ya. -- Svet, polechit'sya by, a?
     --  Nu  chto  mne  s  toboj delat', -- pokachala  golovoj ona. --  Ladno,
polechu. Isklyuchitel'no radi prazdnika.
     Ona  snova ushla  na  kuhnyu  i  tut  zhe  vernulas' s nepochatoj  butylkoj
"Rasputina".
     -- A vot eto po-nashemu! -- vospryanul ya duhom i neuklyuzhe spolz s divana.
Molodec u menya vse-taki Svetka!
     --  Sadis'  k  stolu, Vas'. Vstretim  Novyj  god po-chelovecheski.  Luchshe
pozdno, chem nikogda.
     My  prekrasno   proveli  ostatok  dnya,  pervogo  dnya  Novogo  goda.  Ot
vcherashnego durnogo nastroeniya ne ostalos' i sleda. ZHizn'  vse-taki ne  takaya
uzh i podlaya shtuka, kak mne mereshchilos' nakanune. |to uzh tochno.
     Na sleduyushchij  den', to bish' vtorogo yanvarya,  mne predstoyalo vyhodit' na
smenu.  Bashka  poutru byla mutnoj, tyazheloj i  durnoj.  Bashka gudela,  slovno
cerkovnyj  kolokol. Idti  na  rabotu  strast' kak ne hotelos',  no idti bylo
nado. Nekuda nam, proletariyam, devat'sya, takoj uzh nash zhrebij.
     Kogda  ya uhodil, Svetka  eshche spala. Pust' vyspitsya, podumal  ya,  u  nej
segodnya vyhodnoj.
     Prohodya   mimo   pochtovogo  yashchika,   ya   mashinal'no   vynul   iz   nego
korrespondenciyu i sunul k sebe v sumku. Na rabote pochitayu, reshil ya.
     Moroz snova spal,  vozduh  byl  vlazhnym, teplym,  dul yuzhnyj veter. Nebo
zatyanulo sploshnoj oblachnost'yu, a pod  nogami protivno hlyupala snezhnaya  zhizha.
Na dushe bylo tosklivo i mutorno.  Idti nikuda ne hotelos', a hotelos' lezhat'
na divane puzom kverhu i plevat' v potolok.
     YA shel po gryaznomu trotuaru i dumal. V  golovu lezli  vsyacheskie  mysli i
idei.  Mne  vdrug vspomnilsya strannyj  tip,  nazvavshijsya  Dedom Morozom,  --
vpervye s toj pamyatnoj novogodnej nochi. I hotya soobrazhal ya tugo, rassuzhdal ya
tem ne menee sovershenno trezvo. Teper'-to, po proshestvii sutok, ya uzhe ne byl
tak  naiven i  prostodushen, teper'-to ya znal,  chto vse eto rozygrysh,  chistoj
vody rozygrysh. I kak eto menya ugorazdilo popast'sya na udochku? Ved' vse proshche
parenoj repy, elementarno, Vatson. |togo tipa, Deda Moroza,  ya dejstvitel'no
videl  vpervye,  no  eto  vovse  ne  znachit,  chto  ya  emu  ne  znakom.  Delo
priblizitel'no bylo tak. Kto-nibud' iz moih druzhkov  oformil podpisku na moe
imya,  nashel  cheloveka,  kotoryj soglasilsya nado mnoj  podshutit', snabdil ego
neobhodimoj informaciej i -- nate, kupilsya dyadya Vasya, poveril v "nastoyashchego"
Deda  Moroza!  Znali ved', merzavcy,  kogda i  gde ya pojdu v  tu zlopoluchnuyu
noch', znali, chto Svetki ne  budet doma,  a uzh gde  ya zhivu i chto  zovut  menya
Vasil'  Petrovich,  izvestno lyubomu  moemu  koreshu. Kasatel'no zhe  Svetkinogo
zvonka v 12.05 tozhe net nichego potustoronnego. Kak voditsya,  v pervye minuty
Novogo goda blizkie rodstvenniki i horoshie znakomye obmenivayutsya telefonnymi
pozdravleniyami.  |to  tradiciya takaya,  i ni dlya kogo ona ne  sekret.  Vpolne
mozhno  bylo dogadat'sya,  chto Svetka pozvonit  imenno v eto vremya. CHto ona  i
sdelala  s tochnost'yu do minuty.  Vot takie pirogi. Nebos', koresha-to te, chto
tak  podlo  podshutili  nado mnoj, s taburetok so smehu poleteli, kak  tol'ko
uznali  o moem  pozornom  legkoverii.  Da-a,  kupilsya  ya,  kupilsya  so vsemi
potrohami. Nado zhe, a ya ved'  dejstvitel'no poveril, chto on  na Zanzibare  v
Dedah Morozah hodil i chto emu uzhe za  tri  shtuki let perevalilo! Da v  takuyu
chush' ne  to chto vzroslyj, rebenok  ne poverit -- a ya poveril! Kakovo,  a? Na
rabote,  podi,  vse uzhe znayut,  v kakuyu  ya  luzhu sel,  vot rzhachka-to  budet!
Stydoba da i tol'ko.
     No  na avtobusnoj  ostanovke,  kuda  ya  nakonec  dokovylyal, menya slovno
obuhom po golove hvatilo. Postoj-ka, Vasil' Petrovich, chto zhe eto poluchaetsya?
Vsya tvoya versiya s rozygryshem letit k chertyam sobach'im. A "zhigulenok"? Neuzheli
ego  utopili, tol'ko  chtob posmeyat'sya  nad  toboj? Net,  pogodi,  ne vyazhetsya
kak-to utonuvshij  "zhigul'" s tvoej versiej.  Slishkom dorogo oboshelsya  by  im
rozygrysh. "ZHigul'"-to ved', podi, ne  iz pap'e-mashe. Kasatel'no  Deda Moroza
eto  eshche  vopros, a  vot "zhigul'", tot tochno  byl nastoyashchim. |to uzh kak pit'
dat'. Sovsem ya zaputalsya, bratcy.
     A tut kak  raz i avtobus moj podkatil. YA oblyuboval sebe mestechko u okna
i s komfortom raspolozhilsya. Ehat' mne rovno dvadcat' dve minuty (ya zasekal),
tak chto, dumayu, uspeyu sosnut' s chetvert' chasa. I ya sosnul.
     No  ne uspel ya prodremat'  i pyati minut,  kak  byl  razbuzhen nepriyatnym
shelestom u samogo moego uha. YA  razlepil  veki. SHelestela gazeta.  Ryadom  so
mnoj sidel  kakoj-to  borodavchatyj  tip  i tryasushchimisya  rukami  razvorachival
svezhen'kij  "MK". A, chtob tebya!  Sna bol'she  ne  bylo ni  v odnom  glazu.  I
prispichilo zh emu chitat' v perepolnennom avtobuse!
     Borodavchatyj  mezh  tem  razvernul gazetu  vo  vsyu  shir',  dlya  chego emu
prishlos' razvesti ruki v raznye storony,  i utknulsya svoim  sizym shnobelem v
rubriku "Srochno  v nomer!". Pravaya ego pyaternya  kak raz zavisla  pered  moim
levym glazom.
     -- Lapu uberi, -- ryknul ya.
     -- A? -- on vypyalilsya na menya, slovno baran  na novye vorota, no tut do
nego nakonec doperlo, chto k chemu, i  on  bystro  ubral  pyaternyu s  glaz moih
doloj. -- Prostite velikodushno, esli ya vam pomeshal.
     YA na nego  ne smotrel,  no  chuvstvoval, kak  on  naglo  pyalitsya na  moyu
personu. Vse eto nachinalo dejstvovat' mne na nervy.
     Borodavchatyj   ne   otstaval.   Pridvinuvshis'   ko   mne  vplotnuyu,  on
pointeresovalsya:
     -- Ne skuchno vam sidet'  vot  tak, bez gazety? A hotite, ya vam svoyu dam
pochitat', na vremya? Berite, mne ne zhalko.
     Ot nego vonyalo peregarom i nechishchennymi zubami. Vprochem, ot menya, dumayu,
tozhe neslo ne ambroziej.
     -- U menya svoya est', -- burknul ya. -- I ne huzhe vashej.
     -- Veryu, -- tut zhe soglasilsya on, -- veryu, drug, veryu.
     Da ni hrena ty mne ne verish', podumal ya. A vot ya sejchas tebe shnobel'-to
tvoj utru.
     YA sunul ruku v sumku  i nashchupal tam dve gazety, vynutye mnoyu segodnya iz
pochtovogo  yashchika.  Naobum dostal  odnu iz nih.  "MK", vtoroe yanvarya, to est'
segodnyashnyaya. Znachit tam, v sumke, ostalas' vcherashnyaya.
     --  Da vy pryamo fokusnik! --  radostno pustil  slyunu  borodavchatyj.  --
Smotrite, i u menya "Komsomolec", i tozhe za vtoroe chislo.
     YA skosil glaz  na ego  vonyuchuyu gazetu i ubedilsya, chto on ne vret. Potom
prolistal svoj nomer, no nichego interesnogo dlya sebya ne obnaruzhil. I chtob uzh
sovsem uteret' emu ego  soplivyj  shnobel', ya vynul  iz sumki vtoruyu gazetu i
nachal metodichno ee prosmatrivat'. A kraem glaza prodolzhal nablyudat' za nim.
     Morda ego  pokrylas' serymi  pyatnami.  On gromko, s prisvistom zasopel.
SHary  ego  polezli na lob, v  bukval'nom smysle, ej-Bogu, ne vru. On sililsya
chto-to  skazat', no ne mog. Aga,  pronyalo-taki tebya, pryshchavyj! S®el  kukish s
maslom!
     Borodavchatyj vel sebya vse bolee i bolee stranno. Tykal  gryaznym pal'cem
v moyu gazetu i prodolzhal otchayanno sopet'.
     -- |-e... a... kakoe u nas segodnya yanvarya? -- vydavil on nakonec.
     YA povernulsya k nemu i hotel bylo vydat' po pervoe chislo, no oseksya. Ego
vsego kolotilo.  Batyushki,  da ego  sejchas  kondratij hvatit! Von  kak  zenki
vylupil.
     -- CHislo... kakoe  segodnya chislo... --  lepetal on, slovno poloumnyj, i
vdrug zaklacal zheltymi, pronikotininnymi zubami.
     --  Nu,  vtoroe, --  proburchal ya, otodvigayas'  ot nego podal'she.  -- Ty
chego, muzhik, anashi obkurilsya?
     -- U-u-u!  -- zavyl on  vdrug po-volch'i  i  snova tknul  pal'cem v  moyu
gazetu.
     CHoknutyj kakoj-to, kak pit' dat'. Iz psihushki,  vidat', sbezhal, ili eshche
otkuda.
     YA  perevel vzglyad na  to mesto, kuda  on tykal svoim  durackim pal'cem,
i... chut' bylo ne proglotil sobstvennyj yazyk.
     Gazeta byla za tret'e yanvarya!


     Borodavchatyj vdrug  diko  zarzhal  i na ves' avtobus zayavil, chto segodnya
tridcat' tret'e dekabrya 2048 goda. Potom vse  tem  zhe  gryaznym pal'cem tknul
stoyavshuyu pered nim tolstuyu tetku v ee obshirnyj zhivot, na chto tetka sdelalas'
bagrovoj,  kak  svekla, i pronzitel'no  zavizzhala.  "Zarezali!"  --  zavopil
kto-to  istoshno.  V  avtobuse  nachalas'  kuter'ma.  Na  sleduyushchej  ostanovke
borodavchatogo  vyvolokli pod lokotki na  svezhij vozduh i  votknuli v sugrob,
malost' ostudit'sya. Bedolaga otchayanno otbrykivalsya i zatih lish' togda, kogda
mordoj  tknulsya v  gryaznyj sneg.  Tam ya ego i ostavil.  Vryad li on sbezhal iz
psihushki, reshil ya, no v tom, chto on tuda segodnya popadet, somnenij u menya ne
bylo. Kak i v tom, chto tuda zhe popadu i ya.
     Vsya epopeya s borodavchatym tipom  proshla  dlya  menya kak by  v  tumane. YA
prodolzhal pyalit'sya  na gazetu,  prebyvaya v  sostoyanii polnejshej  prostracii.
Teper'  ya znal,  kak  s®ezzhayut s  katushek.  "MK", tret'e yanvarya,  sreda. Vse
verno, chernym po belomu, ot i do. Nikakih somnenij, gazeta nastoyashchaya. YA dazhe
ponyuhal ee: pahnet svezhej tipografskoj kraskoj.
     YA tochno znal, chto segodnya vtornik. YA ne  mog oshibit'sya. Podnatuzhivshis',
ya  vosstanovil  v pamyati  sobytiya  minuvshih  sutok -- i  ne nashel  ni edinoj
zacepki. Sobytiya chetko  cheredovalis' odno  za  drugim.  Vse  verno,  segodnya
vtoroe yanvarya, gotov zayavit' eto pod prisyagoj. Ne tridcat' tret'e dekabrya, i
ne sorok shestoe martobrya, a imenno vtoroe yanvarya. Tak chto v psihushku segodnya
ya, pozhaluj, ne popadu, ranovato eshche.
     Vse delo v gazete.
     Gazeta byla zavtrashnej.
     I vot tut-to menya osenilo. Nu i podarochek ugotovil mne Ded Moroz, leshij
ego  zabodaj!  Vse eto ego prodelki, ne inache, ego dedmorozovskie  shtuchki. I
ved' preduprezhdal on menya, chto  podpiska-to neobychnaya, a  ya vse ushami hlopal
da somnen'yami sebya izvodil. Ne obmanul, vyhodit, Santa-Klaus iz Zanzibara.
     Gazeta  byla  zavtrashnej, eto tochno,  no  prishla ona segodnya.  A ta, za
vtoroe  yanvarya?  YAsnoe  delo, ta  poyavilas'  vchera. Vse  kak  po  maslu, vse
tyutel'ka v tyutel'ku.
     A  zavtra ya poluchu poslezavtrashnij nomer, i  tak budet prodolzhat'sya izo
dnya  v  den', azh do konca marta.  CHudesa  da  i tol'ko.  Nu kak tut kryshe ne
poehat'?
     Serdce u menya eknulo, v zheludke zabul'kalo. YA predstavil sebe...
     -- Konechnaya! -- ob®yavil voditel'. -- Dal'she ne poedu.
     Vot d'yavol! YA i ne zametil, kak proskochil lishnie tri ostanovki.  Teper'
pridetsya vozvrashchat'sya nazad.
     Do raboty ya dobralsya bez priklyuchenij. V cehu stoyal gomon i zvon posudy.
Druzhki  moi,  vse  do  edinogo,  prohodili  kurs  posleprazdnichnyh  lechebnyh
procedur.  Lechilis'  vsem  podryad:  kto "ZHigulevskim",  kto "Stolichnoj", kto
"Smirnovskoj", a odin gurman-izvrashchenec pryamo iz gorla lakal "Amaretto". Teh
zhe, kto uzhe proshel nachal'nyj kurs lecheniya, skladirovali  v kapterke, gde oni
dolechivalis' krepkim ozdorovitel'nym snom. Zdorov'e prezhde vsego, glasil nash
nepisanyj zakon. I my etot zakon uvazhali i blyuli.
     -- A  vot i  Vasek privoloksya! S  proshedshim tebya,  Vasil'  Petrovich, --
privetstvoval menya Kolyan, nash brigadir.
     YA nastorozhenno oglyadelsya. Nikto ne hihikal, nikto zuby ne skalil, nikto
pal'cem v  menya ne tykal.  Vyhodit, ne bylo  nikakogo rozygrysha.  YA vzdohnul
svobodnee.
     -- Stakan primesh'? -- sprosil Kolyan.
     -- Primu. Mog by i ne sprashivat'.
     -- O'kej. Dve shtuki goni.
     -- Da otdam ya, ty zh menya znaesh'. Snachala nalej.
     -- Kak skazhesh', Vasek. Ty  zh menya tozhe znaesh', ya nikogda zhmotom ne byl.
Na, derzhi.
     I on protyanul mne do kraev napolnennyj granenyj stakan.
     -- Nu, bud', -- tolknul ya kratkuyu rech' i osushil posudinu do dna.
     -- Vot eto po-nashemu, -- odobril Kolyan. -- Kremen' ty, Vas'ka,  dushoj i
telom predannyj nashemu obshchemu delu. Gorzhus' ya toboj, eto ya tebe kak brigadir
zayavlyayu.
     -- Da i ty  muzhik chto  nado, --  razomlev, skazal ya i zahrumkal solenym
ogurchikom. Na dushe polegchalo. Teper'-to ya byl v svoej tarelke, v rodnoj, tak
skazat', stihii.
     -- |j, Grigorich! -- kriknul Kolyan. -- Sgonyaj-ka eshche za paroj.
     -- Babki goni, -- otozvalsya Grigorich, potomstvennyj proletarij v shestom
kolene. -- Bez babok ne pojdu.
     --  A bez babok tebe  nikto i ne dast. -- Kolyan povernulsya  ko mne.  --
Sostavish' kompaniyu, a, Vasil' Petrovich?
     -- Kak ne sostavit', sostavlyu, -- kivnul ya.
     V golove u menya uzhe izryadno shumelo.
     -- Vot za chto  ya  tebya lyublyu, Vas'ka,  tak eto za tvoyu otzyvchivost'. --
Kolyan tak rastrogalsya, chto dazhe slezu pustil. -- S tebya eshche paru shtuk, vsego
chetyre.
     YA polozhil na stol pyaterku.
     -- Sdachi ne nado.
     Slovno iz-pod  zemli  vyrosshij  Grigorich  tut zhe smahnul pyaterku sebe v
karman. Kolyan  dobavil  eshche  tri shtuki,  i  potomstvennyj  gonec  pomchalsya v
blizhajshij magazin.
     Vernulsya  on  cherez  sem'  minut  i  tut zhe grohnul na  stol dva puzyrya
"Moskovskoj".
     -- Molotok, Grigorich, svoe delo znaesh'. Zakuson vzyal?
     --  Obizhaesh', nachal'nik. -- Grigorich vylozhil na stol  shmotok  kolbasy i
polbuhanki chernogo hleba.
     -- Poryadok, -- odobril brigadir. -- Nu-s, gospoda, vzdrognuli. Za nas.
     Grigorich  mezhdu  tem pokromsal  kolbasu i  vskryl  odin iz puzyrej.  My
vypili. Potom vypili eshche. I eshche. Potom nas okazalos' chetvero, potom  pyatero,
potom ya  sbilsya  so  scheta. Grigorich eshche  neskol'ko  raz  gonyal za vodkoj. V
poslednij  raz  on  uzhe  ne vernulsya.  No  nikto etogo  ne zametil.  Te, kto
poslabee, upolzali v kapterku, a  ottuda  pripolzali svezhie sily. Gudela vsya
brigada bez isklyucheniya.
     Net, vru, odno isklyuchenie vse zhe imelos'. Saddam Husejn, tot samyj tip,
kotorogo montirovkoj po chajniku  uhandohali, sidel poodal', odin-odineshenek,
i  v  obshchem  zagule  uchastiya  ne  prinimal.  Bednyaga  oblozhilsya  gazetami  i
proglatyval  ih  odnu za  drugoj so skorost'yu kur'erskogo poezda.  Sovsem  u
bedolagi krysha spolzla. Vot chto znachit ot kollektiva otryvat'sya!
     I tut ya vspomnil pro svoyu gazetu. Pro tu, za tret'e yanvarya. I mne snova
stalo ne po sebe.
     Koresha moi mezh tem poocheredno travili anekdoty  i  zarazitel'no  rzhali.
Poroj i ya vstavlyal chto-nibud' edakoe,  i togda rzhan'e  vozobnovlyalos'.  Odin
lish' Kolyan sidel  nasupivshis' i tosklivo glyadel  v pustoj  stakan. On vsegda
byl nemnozhko filosofom, osobenno posle izryadnoj vypivki. Lyubil potolkovat' o
bytii, o smysle zhizni, o veshchi-v-sebe, o Frejde,  Nicshe i Kante. Brigadir nash
byl chelovek unikal'nyj,  i malo kto mog ponyat' ego, kogda on zavodil  rech' o
vysshih  materiyah. Brigada ego  tut zhe nachinala  zevat' ot skuki i pyalit'sya v
potolok. No Kolyan  uzhe nichego ne zamechal: osedlav svoego lyubimogo kon'ka, on
nessya vo ves' opor skvoz' dremuchie debri krutyh filosofskih navorotov.
     Sejchas, pohozhe, nastal  imenno  tot moment,  kogda on  gotov byl nachat'
dlinnyushchij monolog na odnu iz svoih izlyublennyh tem. Daby upredit' ego  i  ne
dat' razvernut'sya brigadirskomu krasnorechiyu, ot kotorogo u vseh nas nachinali
vyanut' ushi, ya sunul emu pod nos gazetu.
     -- Glyan', Kolyan, chto u menya est'.
     --  Gazeta, -- s polnejshim filosofskim  bezrazlichiem proiznes brigadir,
ele vorochaya yazykom. -- Nu i chto?
     -- Da ty na chislo glyan'.
     -- Nu, glyanul. -- On iknul.
     -- I?
     -- Nu, tret'e. -- On snova iknul.
     -- A segodnya kakoe?
     On upersya v menya tyazhelym,  mutnym vzglyadom -- i tut ya ponyal, chto sejchas
ego  prorvet.  YA  ne  oshibsya.  Kolyan  iknul  v tretij  raz,  skrivil  rot  v
snishoditel'noj usmeshke, skosil i bez togo uzhe  kosye glaza na konchik svoego
nosa i vzyal slovo.
     -- Uzok krug tvoego vospriyatiya, Vas'ka, chrezvychajno uzok. A  znaesh'  li
ty, Vas'ka, drug moj zakadychnyj, chto voprosom svoim -- ik! -- poverg ty menya
v  unynie i  tosku nevy... nevyraz-zimuyu? CHto ty vidish' v  etoj svoej seroj,
budnichnoj zhizni? Odnu  lish' vidimost'  bytiya. A  ya, Vas'ka, zryu v  koren', v
samuyu chto ni na est' antinomisticheski-monodualisticheskuyu  polnotu absolyutnoj
real'nosti. Ik!  Zryu, Vas'ka,  i vizhu m-mnogoe. U-u, chego  ya tol'ko  tam  ne
vizhu. Takoe poroj privi... prividitsya,  chto... A, da ty vse odno ne pojmesh',
ibo pogryaz ty v  rutine svoego nevezhestva. Pogryaz, Vas'ka,  i netu  u  tebya,
Vas'ka, sterzhnya, osi, idei... Daj ya tebya p... p... celuyu. Ne zhelaesh'? Ik. Ne
zhelaesh'.
     -- ZHelayu, -- motnul ya golovoj.
     -- Vresh', ne  zhelaesh'. YA  dushu tvoyu, Vas'ka,  naskvoz' vizhu. A moya dusha
dlya  tebya vse  ravno  chto potemki besprosvetnye.  S-sumerki,  Vas'ka, temen'
nochnaya.  Nepostizhimoe inobytie.  A  nepostizhimoe, Vas'ka, postigaetsya  cherez
postizhenie ego nepostizhimosti. Kakoe, sprashivaesh', nynche chislo?  Otvechu tebe
slovami velikogo Sokrata: a hren ego znaet!
     Vovka-pressovshchik, zdorovennyj  bugaj  pod  dva  metra  rostom,  svalit'
kotorogo  mozhno  bylo  ne  inache  kak  shest'yu  butylkami   vodki,   vnezapno
vstrepenulsya i mechtatel'no proiznes:
     -- Znaval ya odnogo Sokrata, bratcy. Golovastyj byl  muzhik, skazhu ya vam.
Tozhe,  byvalo, lyubil o zhizni potrepat'sya i idei vsyakie  govoril.  Lysyj byl,
kak moya  kolenka, s borodavkoj na  nosu, v ochkah. CHudnoj  byl chelovek. Takoe
poroj otmochit, chto hot' bashkoj ob stenku bejsya. YA i bilsya ponachalu,  a potom
nichego, privykat' nachal.
     -- Gde zh ty s nim stolknulsya-to, a? -- sprosil kto-to.
     Vovka ustavilsya na voproshavshego nalitymi krov'yu glazami.
     --  V Kashchenke, gde zh eshche. So  mnoj  togda recidiv priklyuchilsya, na pochve
chrezmernogo  uvlecheniya  spirtom  "royal'",  vot menya  i  sprovadili  tuda dlya
popravki zdorov'ya.
     -- I chto zhe Sokrat?
     --  A  chto  Sokrat?  Nichego Sokrat. Vypisali muzhichka  --  srazu zhe, kak
otreksya ot etogo svoego bludosloviya. A vot Hristos, tak  tot do sih por boka
na kojke kazennoj prolezhivaet. Vidno, dolgo emu eshche lyuminal glushit'. Stojkij
muzhik,  bratcy, kremen' kakih malo. "Ne otrekus', govorit, ot istiny, i  vse
tut.  Istina,  govorit,  prevyshe vsego".  Vse  ozhidal,  bedolaga,  nashestviya
zhido-masonov, zhdal, kogda zhe  raspnut ego, serdeshnogo, za pravdu-matku. On i
krest-to uzhe izgotovil, melom na palatnoj dveri izobrazil, kak raz po svoemu
rostochku plyugavomu,  vse  primeryalsya  k  nemu, pristraivalsya. Uvazhal ya  ego,
bratcy, za mnogoe. Vodku, k primeru, tol'ko "kristallovskuyu" potreblyal.
     -- Idi ty! -- ahnul kto-to.
     Vovka nadulsya i obizhenno zasopel.
     -- Durak ty. YA brehat' ne stanu.
     -- YA b tak ne smog. Koli nutro gorit, lyubuyu bormotu primesh'.
     --  Takoe  tol'ko Hristu pod silu,  --  avtoritetno  zametil Vovka.  --
Kremen', a ne chelovek.
     Poslednee  soobshchenie Vovki-pressovshchika  proizvelo na brigadu sil'nejshee
vpechatlenie.
     --  Vot  glyazhu  ya  na  vas, muzhiki, -- vnov'  podal  golos  Kolyan, -- i
razbiraet menya toska. Prosto ushi vyanut vas slushat'. I do  chego zh vy, muzhiki,
temnyj narodec!
     On zakatil  glaza i iknul moshchno,  s nadryvom,  tak chto kadyk ego  azh  v
samyj  podborodok  upersya. Potom  hlopnul  ocherednoj  stakan i  medlenno,  s
dostoinstvom, spolz pod stol, gde i otklyuchilsya.
     -- Bratva, voloki brigadira v kapterku, -- rasporyadilsya Vovka. -- Pushchaj
prochuhaetsya.
     Filosofa berezhno podnyali i otvolokli otsypat'sya. Vovka zhe, vernuvshis' k
stolu, napolnil do kraev stakan i oficial'no zayavil:
     -- Vse, bratcy, shestoj  puzyr' dobivayu. -- On  proglotil vodku, dazhe ne
pomorshchivshis'. -- Sejchas okoseyu.
     I okosel. Vzglyad ego  osteklenel  i  stal bessmyslenno-blazhennym,  rozha
pobagrovela, na  tolstyh, kak u  papuasa, gubah zaigrala  idiotskaya uhmylka,
massivnaya  chelyust'  otvisla,  i na moyu gazetu,  i bez togo  obil'no useyannuyu
okurkami i zalituyu vodkoj, upal tleyushchij bychok. YA i glazom morgnut' ne uspel,
kak v dedmorozovskom podarke, vokrug vovkinogo bychka, obrazovalas' dyra.
     I tut nado mnoyu navisla ch'ya-to  zloveshchaya  ten'.  Otkuda-to iz-za  spiny
poyavilas' ruka i sdernula moyu gazetu so stola.
     -- Ne trozh', -- predostereg ya, edva vorochaya yazykom, i oglyanulsya.
     Vorom  okazalsya  Saddam  ibn  Husejn,  leshij ego  zabodaj.  Styanuv  moyu
gazetku, on  tut zhe uvolok  ee v svoj ugol, gde i prinyalsya zhadno chitat'. Kak
obychno:  snizu vverh i sprava nalevo,  nachinaya s  poslednej stranicy. Kak  i
polozheno pravovernomu posledovatelyu Allaha. YA mahnul rukoj -- greh obizhat'sya
na yurodivogo.
     Oglyadevshis', ya  proizvel sleduyushchee nablyudenie. Lyka ne vyazal uzhe nikto,
razgovory  kak-to  razom prekratilis', vse kivali,  sopeli i puskali puzyri.
Nuzhnaya kondiciya byla dostignuta.
     CHego uzh greha tait', ya i sam byl na grani pomutneniya rassudka. Vskore ya
tozhe zakival i otklyuchilsya.
     Tak proshel moj pervyj trudovoj den' v  novom godu. Esli verit'  Svetke,
to domoj v tot den' ya pripolz na karachkah. A ya ej veryu.


     Vsyu   noch'  po   moej   kvartire   kruzhila   staya   butylochnogo   cveta
zmeev-gorynychej i  zlobno kosilas'  na  moyu spyashchuyu  personu.  U  odnih  byli
shashechki na cheshujchatyh bokah, slovno u taksi, drugie szhimali v  svoih lapishchah
po odnoj, a  to i po pare  montirovok. Utrom,  edva prodrav  glaza, ya tverdo
reshil:  vse, basta,  bol'she  nikakoj vodki, a to ved'  nedolgo i  v  Kashchenku
ugodit'. Psihushki mne sejchas tol'ko i ne hvatalo dlya polnogo schast'ya. Horosh,
muzhiki, pora zavyazyvat'.
     Svetki doma ne okazalos'. Segodnya, vspomnil ya, u nee dnevnoe dezhurstvo.
CHto zh, pridetsya vybirat'sya iz der'ma v odinochku. Nu da ne vpervoj.
     Smahnuv  so spinki  krovati zazevavshegosya zmeenysha, ya koe-kak podnyalsya.
Mir  vosprinimalsya s trudom, skvoz' mut' v  glazah,  shum v ushah  i  pelenu v
mozgah. Organizm  tryaslo,  kak pri armyanskom zemletryasenii,  v nutre busheval
pozhar, pravyj glaz zaplyl, a ruk  i nog ya ne chuvstvoval voobshche. Hrenovo tvoe
delo,  Vasil' Petrovich, skazal  ya sebe,  tebe ved'  eshche na rabotu pilit'. Ne
otbrosit' by tebe s perepoyu kon'ki.
     Kon'ki  ya  ne otbrosil.  Po  krajnej mere,  na  etot raz  vse oboshlos'.
Koe-kak sobralsya i otpravilsya na smenu.
     Vnizu,  v pod®ezde, u pochtovyh yashchikov, nos k nosu  stolknulsya ya s  Ivan
Ivanychem, nashim  pochtal'onom, klassnym muzhikom i bol'shim lyubitelem  zalozhit'
za vorotnik. Raspil ya s nim, pomnyu, ne odnu butylochku, eto uzh tochno.
     On  ostanovilsya   kak  vkopannyj   i  ustavilsya  na  menya,   slovno  na
inoplanetyanina.
     --  Nu  i  vidok  u  tebya,  Vasil'  Petrovich,  --  pokachal on  golovoj,
soboleznuya.
     -- CHto,  sovsem  hrenovyj,  da? --  prohripel ya, edva vorochaya raspuhshim
yazykom.
     -- Ne to slovo. Krepko perebral vchera?
     -- Krepko, -- priznalsya ya.
     -- Ono i vidno. -- On  nachal raskladyvat' gazety po pochtovym yashchikam. --
Pogodi-ka, a ne ty tut vchera s dvumya bomzhami pocapalsya?
     -- Da net vrode... -- neuverenno probormotal ya.
     -- Nu tochno, ty, --  neponyatno  chemu obradovalsya starik. -- Odin iz nih
tebe   eshche   fingal  pod  glazom  postavil.   --  On  prismotrelsya   ko  mne
povnimatel'nee. -- Aga, tak i est',  svetitsya-to fonar'. A  uzh  kakuyu, Vas',
ahineyu  ty nes! Budto  vernulsya ty tol'ko  chto iz  komandirovki... e-e... iz
kakoj-to  tam  Zanzibarskoj   gubernii,  gde  vmeste  s   kakim-to  Sokratom
noven'kimi  "zhigulyami" odarival tamoshnih psihov, i chto byl ty Dedom Morozom,
a etot tvoj Sokrat vrode kak v uchenikah u tebya hodil i meshok s "zhigulyami" za
toboj taskal.  --  On snova  pokachal  golovoj. --  Plohi  tvoi dela,  Vasil'
Petrovich, zagovarivat'sya nachinaesh'. Kak by recidiv u tebya ne vyshel. CHto, tak
nichego i ne pomnish'?
     YA oshchushchal, kak zapylali u menya ushi. Stydoben' da i tol'ko!
     -- Ni-che-go, -- razvel ya rukami. -- Nichego, Ivanych. Hot' rezh'.
     -- Nel'zya tak, Vas', meru znat' nado. Poslushaj menya, starika, uzh ya-to v
etih delah tolk ponimayu.
     --  Stop, Ivanych, osadi nazad. YA i  sam  seku,  chto ya  kretin,  idiot i
bezmozglyj osel, i  poetomu  chitat'  mne moral' bespolezno. Ne nado, Ivanych,
mne mozgi produvat', tam tak i tak veter gulyaet.
     -- Tak ya zh hochu kak luchshe...
     -- Vse  hotyat kak luchshe, a vyhodit vse naoborot, --  filosofski zametil
ya. -- ZHizn',  ona  ved' nepredskazuema,  Ivanych,  a my vse ravno  kak slepye
kroty, tychemsya svoimi sizymi nosami i ni hrena ne  vidim. Vot ty, k primeru,
znaesh', chto byvayut nastoyashchie Dedy Morozy?
     Ivan   Ivanych  snova   zakachal  golovoj,   prodolzhaya  soboleznovat'   i
sokrushat'sya.
     --  A!  -- zavopil ya.  --  YA  tak i  znal! Dumaesh', ya s katushek s®ehal?
Dumaesh', dumaesh',  ne kruti bashkoj-to. Tol'ko ty diko oshibsya vo mne, Ivanych,
ya, k tvoemu svedeniyu, trezv  i v tverdoj pamyati, i s kotelkom u  menya vse  v
norme, eto uzh tochno.
     --  Vot  i vchera  ty  to  zhe  samoe tverdil,  -- davya na  menya  kosyaka,
proshamkal Ivanych i opaslivo otodvinulsya ot greha podal'she.
     -- Aga, znachit i vchera ya byl trezv!
     -- Da uzh trezvee nekuda.
     -- Net-net, ty poslushaj, Ivanych!..
     No   Ivanych  slushat'  bol'she   ne   zhelal.   On   toroplivo   zapihival
korrespondenciyu  v  pochtovye  yashchiki  i yavno  namerevalsya uliznut'  ot menya v
pervyj zhe udobnyj moment. YA videl, kak tryasutsya u nego ruki  -- to li tozhe s
perepoyu, to li so strahu. YA snova zatoskoval.
     Ivanych  tem  vremenem  zakonchil  svoyu   pochtal'onskuyu  deyatel'nost'   i
sobiralsya bylo uzhe dat' deru, no tut...
     -- |,  e, pogodi, -- ostanovil ya ego,  hvataya  za plecho, -- ty chto  zhe,
Ivanych, moj  yashchik-to  propusti? Dumaesh', ya ne  videl?  Pochemu, sprashivaetsya,
gazetu v nego ne vlozhil?
     Ivanych sovsem snik i ustavilsya na menya, kak tarakan na vosh'.
     -- A dlya tebya netu nikakoj gazety, -- prolepetal on takim tonom, slovno
ya predlozhil emu sobstvennoj zadnicej  oprobovat' novuyu model' elektricheskogo
stula.
     --  Kak  eto netu? -- vz®erepenilsya ya. -- Kak eto, sprashivaetsya,  netu?
Vsem est', a mne, znachit,  netu? Ty, Ivanych, ne temni, vykladyvaj nachistotu:
gde gazeta?
     Teper'  ya  derzhal ego za grudki,  nogi  ego  edva kasalis'  pola. YA byl
strashno zol i vozmushchen do glubiny dushi.
     --  Oj, Vasil' Petrovich, ne nado,  -- zaskulil Ivanych, vykativ kruglye,
kak u sovy, shary, -- ya zheludkom slab, ty zhe  znaesh'. Kak by...  togo... chego
ne vyshlo...
     YA opustil starogo kozla na zemlyu.
     --  Zasranec, -- procedil ya skvoz'  zuby. -- Znachit,  govorish', ne bylo
dlya menya gazety?
     On  zatryas  golovoj tak,  budto uzhe  sidel na elektricheskom stule  i  k
elektrodam podveli maksimal'noe napryazhenie.
     -- Ladno, hren s toboj. Ty, Ivanych, na menya ne serchaj, -- hlopnul ya ego
po plechu --  ne sil'no, a tak, slegka, chtoby chertov ego zheludok, ne daj Bog,
ne vosprinyal  eto kak  signal k nachalu burnoj deyatel'nosti, -- eto ya sgoryacha
na tebya polkana  spustil, vcherashnie  drozhzhi  v nutre  eshche  brodyat,  na mozgi
davyat. Vspyl'chiv ya, Ivanych, est' takoj greh. Prosto lyublyu ya vo vsem poryadok,
dazhe v melochah. A  s  gazetoj ya  razberus', eto ya obeshchayu. Ponimaesh', Ivanych,
dolzhna byt' gazeta, dolzhna. Za chetvertoe yanvarya.
     Ego azh vsego peredernulo.
     -- Tret'e segodnya, Vasil' Petrovich, tret'e, gotov na Biblii prisyagnut',
-- zableyal  on,  istovo krestyas' i  polyazgivaya vstavnoj  chelyust'yu. Ego snova
zakolotilo.
     -- A  gazeta dolzhna byt' za chetvertoe, --  zapal'chivo zayavil ya, nedobro
na nego vzglyanuv.
     Ne nado bylo mne proiznosit' etih poslednih slov, teper' ya eto ponimayu.
Ivanych vdrug vzvizgnul, vytarashchil  zenki,  shvatilsya  za shtany i  so slovami
"Oj,  batyushki!"  pulej vyletel  iz  pod®ezda. Hlopnuvshej dver'yu  menya obdalo
gustym aromatom besplatnogo obshchestvennogo sortira. M-da, podumal ya, myslenno
razdelyaya neschast'e  goremyki-pochtal'ona, zheludok moj  --  vrag  moj. |to  uzh
tochno.
     Gazetu bylo zhalko. YA tak tolkom nichego  i ne ponyal: libo Ivanych  chto-to
pereputal, libo  vse eto  dedmorozovskie shtuchki. No  fakt  ostavalsya faktom:
gazety  ne bylo.  YA svoimi  sobstvennymi  glazami  videl,  kak  etot  staryj
zasranec propustil moj pochtovyj yashchik. I vse zhe...
     Ivanych Ivanychem, a Ded Moroz Ded Morozom. CHem chert ne shutit,  mozhet,  v
meshke  etogo  zanzibarskogo  chudotvorca  naryadu   s  detskimi   igrushkami  i
rukovodstvo po materializacii  zavtrashnih gazet pripaseno, a? Daj-ka, dumayu,
vzglyanu ya v yashchik-to.
     I vzglyanul, myslenno posmeivayas' nad samim soboj.
     Gazeta byla na meste.
     Drozhashchej rukoj ya otper svoyu  yachejku  i  izvlek zavetnuyu gazetu na  svet
Bozhij.
     "MK", chetvertoe yanvarya, chetverg.
     Zrya ya, vyhodit, Ivanycha do ponosa dovel. Zrya.


     Ezheli cheloveku chto-to ochen' nado,  ili zhe on hochet chto-to takoe kupit',
o  chem mechtal, byt'  mozhet,  eshche s samyh  pelenok,  ili voobshche  choknulsya  na
kakoj-libo idee-fiks, to takoj chelovek budet peret' naprolom, poka svoego ne
dob'etsya.  A  dobivshis',  zachastuyu  zabrasyvaet priobretennuyu veshch' v pyl'nyj
ugol   i  zabyvaet.  Vycherkivaet,  mozhno  skazat',   iz  pamyati.  A  pochemu,
sprashivaetsya? Otvechayu: potomu chto moe. CHuvstvo sobstvennika udovletvoreno --
i basta,  teper'  hot'  trava  ne  rasti.  Vazhna  ne  sama veshch', a  lish'  ee
priobretenie,  potomu-to i lyubim my klast' glaz na  chuzhoe,  kogda  svoe est'
nichut'  ne  huzhe.  Priskorbno,  konechno,  da tol'ko  ot  natury  svoej  kuda
denesh'sya?
     Pomnyu, byl u menya koresh, Fed'ka  Krapivin,  vmeste za odno partoj shtany
protirali. Na zare svoej  molodosti strastno mechtal on postupit' v institut.
I postupil, vot ved'  gde paradoks zaryt! A postupiv, tut  zhe plyunul  na vsyu
uchebu,  i cherez  god  Fed'ku iz  instituta so  svistom  vyshibli.  A  pochemu,
sprashivaetsya?  Potomu, otvechayu, chto cel'yu ego byla ne ucheba  v institute,  a
tol'ko postuplenie v nego. Emu  by  nado  bylo  srazu  pereklyuchit'sya na inuyu
cel', da on rasslabilsya, vpal v ejforiyu (kak zhe!  v institut postupil! eto zh
ne kazhdomu dano), udarilsya v p'yanki-gulyanki,  a tam poshlo-poehalo, zavertelo
Fed'ku, zasosalo, chem  dal'she, tem  glubzhe. Kanul na dno i  vybrat'sya uzhe ne
sumel. Divu potom davalsya, kak tol'ko ego cel'nyj god tam terpeli!
     K chemu eto ya proshloe voroshit' udumal? A vot k chemu.
     Zrya  ya,  govoryu,  obidel starika  Ivanycha, i zrya, vyhodit,  on v  shtany
nalozhil. Oblozhalsya, kak nynche govoryat. Poper ya na nego vse ravno chto tank na
izgorod', a radi  chego, sprashivaetsya? Radi kakoj-to vshivoj gazetki,  kotoruyu
tak i  tak chitat' ne stanu. I ne stal, potomu kak  ne  v sostoyanii byl v tot
den' glyadet' na pechatnuyu produkciyu. No -- raz moe, znachit, vyn' da polozh', a
ne polozhish', tak ya sam tebe v shtany nalozhu, i ne odin raz. Potomu kak moe, a
vse chto  moe -- svyashchenno  i ohranyaetsya gosudarstvom, blyudetsya,  tak skazat',
zakonom i General'nym nashim prokurorom. Inache by my  davno  uzhe k kommunizmu
prishli.
     Psihologiya, mat' tvoyu, i plyashem my pod ee dudku vse ravno chto krysy pod
nil'sovu  flejtu. Eshche nemnogo  -- i  zahlebnemsya  v sobstvennom der'me.  Von
Ivanych, bedolaga, uzhe...
     Odnako horosh trep razvodit', pora perehodit' k delu. Delo-to ved' zhdat'
ne budet, obtrepis' ty hot' do posineniya.
     Tyazhelo mne  prishlos'  v tot den', tretij den' novogo goda, skryvat'  ne
stanu. I ne mne odnomu: ves'  nash ceh borolsya s tyazhkim nedugom, imya kotoromu
-- pohmel'nyj sindrom. Borolis'  chestno,  s podnyatym zabralom, ne pribegaya k
pomoshchi spirtnogo.  Kolyan v etom otnoshenii byval chrezvychajno  surov. "Nikakoj
opohmelki, -- strogo tverdil on, -- potomu kak opohmelka est' vtoraya p'yanka.
A vtoraya p'yanka podryad na proizvodstve -- eto uzhe kriminal". I  my blyuli sej
zavet  nashego  brigadira-filosofa  pushche  vsenarodno   prinyatoj  Konstitucii.
Oslushnikov ne bylo nikogda, za eto ya bashkoj ruchayus'.
     A potom  poshli dni polegche. P'yanok bol'she ne bylo (sto  pyat'desyat gramm
posle  raboty  ne v schet), zhizn'  potekla rovnee i spokojnee,  bez vstryasok,
zatmenij i dikih vyhodok.
     Gazety  ya poluchal ezhednevno,  no chitat' ih  ne chital. YA i  ran'she-to ne
bol'shoj  byl  ohotnik do  gazetnogo chtiva, a v nyneshnee  smutnoe vremya  menya
voobshche ot  nih  toshnit. Prosto rvat' i harchi  metat'  hochetsya, kogda v  ruki
popadaet kakaya-nibud' gazetenka. Kakuyu ni voz'mesh' -- vsyudu skloki,  gryznya,
mordoboj, gryaz' da der'mo.  Celye tonny der'ma, osobenno kogda delo kasaetsya
politiki,  mezhpartijnyh  dryazg i vnutriparlamentskoj vozni. Vot vam prostoj,
mozhno  dazhe skazat'  --  trivial'nyj primer: edva lish' vsenarodno  izbrannaya
Duma pristupila  k  ispolneniyu svoih  nelegkih obyazannostej, kak  nashi shibko
retivye deputatiki tut zhe,  obil'no poteya  i bryzzha slyunoj, prinyalis' reshat'
nainasushchnejshij vopros  o  predostavlenii  im,  to bish'  deputatikam,  novogo
zdaniya parlamenta! |to zh  v kakie vorota lezet, a, skazhite mne na milost'? I
chem zhe, sprashivaetsya, eti tolstozadye i zhirnomordye izbranniki  naroda luchshe
teh, kogo polgoda nazad vykurivali iz Belogo doma?
     YA nikogda ne byl ni levym, ni pravym, ni kommunistom, ni demokratom, ni
tem pache  monarhistom.  Ni el'cinistom,  ni ruckistom,  ni  travkinistom, ni
voobshche nikakim "istom". YA sam po sebe, sam po sebe partiya, sam sebe  golova.
Mozhet byt', i durnaya golova, no zato svoya sobstvennaya.  Tak na  hrena  mne v
takom  sluchae  vse  eto   vashe  bul'varnoe  chtivo?!  Otvet'te  mne,  gospoda
gazetchiki, osvetite mne, tak skazat', moj vopros vo vsej ego  polnote.  Aga,
ne mozhete!  A  pochemu, sprashivaetsya?  Da potomu,  otvechayu, chto o  horoshem vy
pisat'  prosto-naprosto  razuchilis',  plohogo  zhe  v nashej  zhizni  i bez vas
hvataet. I dazhe s izbytkom, eto ya vam tochno govoryu.
     No pravo lichnoj sobstvennosti  svyashchenno,  i potomu  kazhdyj den', idya na
rabotu,   ya   vynimal   iz   pochtovogo  yashchika  lichnuyu   moyu   sobstvennost',
dedmorozovskij, tak skazat', prezent, i akkuratno zapihival v karman pal'to.
Tam ona, sobstvennost', i pokoilas'  do konca dnya, poka vecherom ya  ne snosil
ee,  svezhen'kuyu, v nash domashnij sortir, gde  ona i  istaivala po mere nuzhdy,
ezheli takovaya voznikala. Kak ni verti, a vse zh  taki  ekonomiya  na tualetnoj
bumage.
     Kak-to v samoj seredke yanvarya so mnoj priklyuchilas' nepriyatnost': na moe
iskonnoe  pravo  sobstvennosti  kto-to  naglo  i  podlo  pokusilsya.  Slovom,
spuskayus'  ya  kak-to k  svoemu  pochtovomu yashchiku,  i  chto zhe ya  zamechayu? YAshchik
vskryt, gazetu kak yazykom  sliznulo.  Kakoj-to podlec utyanul  moj  noven'kij
"MK" i teper' vizzhit, podi, ot radosti i lovkosti svoih poganyh ruk. Takoe u
nas  inogda  sluchaetsya:  vskryvayut yashchiki  i voruyut  gazety,  zhurnaly i  tomu
podobnuyu makulaturu. YA migom vskipel ot yarosti  i pravednogo gneva. Popadis'
mne tol'ko etot tipchik, ya vraz emu ruchonki-to ego poganye  povynimayu, azh  po
samye plechi. Silushkoj menya Bog ne obidel, i slov ya na veter, kak voditsya, ne
brosayu.
     Ves' den' ya prebyval v chuzhoj tarelke, a k vecheru sozrel u menya nehitryj
plan. Utrom, dumayu,  izlovlyu  voryugu, tak skazat',  na  meste prestupleniya i
svershu nad nim  sud pravednyj i skoryj. Trista raz zastavlyu prokukarekat', a
potom  sdam v  mentovku. Pushchaj  organy  s  nim  kanitelyatsya,  glyadish',  srok
pripayayut za hishchenie lichnogo imushchestva. A kak zhe inache? |to chto zh poluchaetsya,
vsyakaya  mraz'  budet moi gazetki  tyapat', a  ya,  vyhodit, na  edakoe hamstvo
dolzhen skvoz'  pal'cy  glyadet'?  Net uzh,  ya  na samotek takoe delo  ne pushchu.
Vyslezhu gada i sdam kuda sleduet.
     Kak i  bylo zadumano,  utrom sleduyushchego dnya ya zasel  v  kustah naprotiv
svoego pod®ezda i prinyalsya zhdat'. YAshchik pochtovyj byl u  menya kak na ladoni, i
lyubogo, kto k nemu priblizitsya  s cel'yu vorovstva, zhiv'em  ya iz  pod®ezda ne
vypushchu, eto uzh kak pit' dat'.
     Minut  desyat'  spustya v  pod®ezd, boyazlivo ozirayas', prokovylyal Ivanych,
nash bedolaga pochtal'on, bystren'ko popihal  v yashchiki korrespondenciyu i totchas
zhe slinyal, toroplivo sharkaya negnushchimisya nogami. YA hotel  bylo ego okliknut',
da vovremya  odumalsya: kak by nash zasranec pri vide moej  persony, zasevshej v
kustah, vnov'  ne nalozhil  v  shtany. ZHal'  mne  stalo starika, i  ya  skromno
promolchal.
     K  moemu yashchiku,  kstati,  Ivanych dazhe ne prikosnulsya.  Slovno by on byl
zaminirovan.
     Proshlo eshche  s  polchasa,  i ya okonchatel'no zadubel. Morozec v  tot  den'
zavernul po  polnoj  programme,  gradusov pod pyatnadcat', a  to  i  pod  vse
dvadcat', da eshche  veter hlestal  po shchekam,  zasypaya  v glaza  snezhnuyu  pyl'.
Neuyutno mne bylo v moej zasade, chego uzh greha tait'.
     V  tot  den'  ya  tak nikogo  i  ne  izlovil.  Smahnuv s  shapki  sugrob,
okochenevshij  i  zloj, ya  vernulsya k yashchiku. Gazeta byla  na meste.  Ded Moroz
derzhal svoe slovo, postavlyaya mne zavtrashnij "MK" tochno po raspisaniyu. Kak on
eto delal,  mne  bylo nevdomek,  da ya i ne staralsya lomat' golovu  nad etimi
dedmorozovskimi shtuchkami.
     Ladno,  dumayu,  popytka ne  pytka,  zavtra ya ego  uzh  tochno nakroyu.  Ne
pozvolyu, znaete li, chtoby u chestnyh grazhdan gazety perli.
     No  i nazavtra ya kochenel v zasade zrya.  |tot tainstvennyj tip tak  i ne
yavilsya. YA  mahnul rukoj i prekratil svoi partizanskie vylazki. Mozhet, dumayu,
on bol'she i ne ob®yavitsya, tak kakogo zhe  hrena ya kazhdodnevno dolzhen merznut'
v etih proklyatyh kustah?
     Minulo  eshche  dva dnya.  V zasade  svoej ya bol'she ne  dezhuril.  I oba dnya
gazeta ischezala.
     Tut uzh ya vkonec vzbelenilsya. ZHiv'em sozhru kozla vonyuchego, ezheli pojmayu,
bez soli, perca i "anklbensa". Vot tol'ko kak zhe ego vysledit'?
     Proleteli  vyhodnye, i s ponedel'nika, s samogo ran'ya, ya snova zastupil
na svoj  post. Tol'ko teper' ya ukrylsya tak, chto ni odna zaraza, dazhe esli by
ochen'  postaralas',  menya by ne  zasekla. Nakanune ya  kak sleduet poraskinul
mozgami  i skumekal, chto v te razy, kogda  ya stoyal na  streme, podlyj voryuga
vychislil menya i gazety tyanut'  ne posmel.  Slovom, ya zasvetilsya, eto uzh  kak
pit' dat', i teper' on budet vesti sebya kuda ostorozhnee. Nu da i my ne lykom
shity,  my svoe partizanskoe delo  znaem, nas na pont  ne  voz'mesh'  i vokrug
pal'ca ne obkrutish'.
     Vzobralsya ya, znachit, na derevo,  chto  kak  raz naprotiv  moego pod®ezda
roslo,  pristroilsya  mezh  vetvej  ego  i  stal zhdat'.  I chto zhe  vy dumaete?
Srabotal-taki  moj  manevr,  gadom  budu, srabotal!  Lish'  tol'ko  prosharkal
Ivanych,  vypolniv svoyu  pochtal'onskuyu missiyu, kak v pod®ezd  yurknul kakoj-to
tip, kotorogo ya ponachalu ne razglyadel. Uh, nu i letel zhe ya togda s dereva --
tak  mne ne terpelos' etogo kozla v baranij rog  skrutit'!  Horosho  eshche, chto
vnizu, kak  raz pod moim nasestom, sugrob namelo. Eshche v polete ya zaprimetil,
kak on roetsya v moem pochtovom yashchike, kak izvlekaet iz nego moyu... O, etogo ya
vynesti  ne  mog!  Vzrevev  ot beshenstva (ya special'no  utrom ne poel,  chtob
pozlee byt'),  rinulsya ya v  ataku,  v svoj rodnoj  pod®ezd. Podletel  k tomu
kozlu, shvatil za grudki i zatryas tak, chto golova ego chasto-chasto zabilas' o
sosedskij  pochtovyj  yashchik.  Ochki  ego  bystro popolzli po  v mig  vspotevshej
perenosice i shmyaknulis'  o kafel'nyj pol; odno ochko razletelos' vdrebezgi, a
vtoroe  pokrylos'  pautinoj  treshchin.  On  zakatil  glaza  i   melkoj  drob'yu
zakolotilsya o zheleznyj yashchik, vse  bol'she zatylkom  i  levym uhom, kotoroe po
okonchanii ekzekucii izryadno raspuhlo i pokrasnelo. YA eshche malost' potryas ego,
a potom otpustil. Hotel vyrvat' u  nego gazetu, no on vdrug s siloj vcepilsya
v nee i zaoral:
     -- Ne otdam! Slyshite, ne otdam!
     YA  opeshil. CHelyust'  moya  otvisla, zenki, pohozhe, vylupilis'.  YA  ozhidal
vsego,  chto ugodno, no tol'ko ne takogo. Net, eto uzhe ne naglost' i dazhe  ne
sverhnaglost', eto skoree pristup paranoji  ili recidiv beloj  goryachki. YA  v
takih veshchah koe-chto seku.
     Gnev kak-to sam soboj  uletuchilsya. Menya slovno pyl'nym meshkom po  bashke
sharahnuli, i teper' ya udivlenno tarashchilsya na etogo tshchedushnogo ochkarika.
     -- Kak eto ne otdash'? -- zadal ya vpolne  zakonnyj vopros. -- Tebe  chto,
kozel ochkastyj, zuby nadoelo nosit'? Goni gazetu, govoryu!
     -- Ne-e-e-et! -- zavopil  on, blizoruko  shchuryas' i prizhimaya moyu gazetu k
svoej ptich'ej grudi distrofika.
     YA  pochesal  v zatylke. On igral yavno protiv  pravil: vmesto togo, chtoby
brosit'  gazetu i dat'  deru  ili,  po krajnej  mere, popytat'sya  kak-nibud'
zamyat' incident  mirnym putem, etot shizik  gotov byl,  kazhetsya, kost'mi lech'
radi moej sobstvennosti. Hotel bylo ya emu vrezat' promezh ego besstyzhih glaz,
da   posovestilsya:  slishkom  razlichny  byli   nashi   vesovye  kategorii.   A
po-horoshemu, po-dobromu gazetu on vozvrashchat'  yavno  ne sobiralsya -- tak  chto
zhe, skazhite na  milost',  mne bylo  delat'? Kak vosstanovit'  poprannuyu, tak
skazat', spravedlivost'? Nu i popal zhe ya v pereplet!
     --  Poslushaj, pridurok,  u tebya chto, s kryshej ne  v poryadke? Gazeta  zhe
moya, -- popytalsya urezonit' ego ya. -- Otdaj po-horoshemu, ne dovodi do greha.
     -- Pyat' tysyach, -- probleyal shizik, -- pyat' tysyach za gazetu.
     -- CHego? -- ne ponyal ya.
     -- Plachu nalichnymi,  -- slegka osmelel  on.  -- Vot,  voz'mite, -- i on
vynul iz karmana puhluyu pachku banknot. Otschitav pyat' shtuk, protyanul ih mne.
     YA  slegka pribaldel. Pyat' shtuk za kakuyu-to vshivuyu gazetenku! |to gde zhe
takoe vidano? Net, etot kozel yavno spyatil.
     -- Nu  voz'mite,  proshu  vas,  --  umolyayushchim  tonom proiznes  on,  tycha
banknoty mne pod nos.
     V konce koncov, podumal ya, pochemu by i net? Sdelka mne yavno prishlas' po
dushe, no sdavat'sya srazu ya ne sobiralsya: ochen' uzh hotelos' slegka pomuryzhit'
etogo shizanutogo tipa.
     -- Spryach' den'gi, bolvan, -- grozno nadvinulsya na nego ya. -- Otkupit'sya
ot menya hochesh'? Ne na  togo napal, voryuga.  Vertaj gazetu,  poka ya mentov ne
pozval!
     -- Zavtra, zavtra  vernu, --  zachastil on,  ot straha nachinaya ikat'. --
Net,  chto ya govoryu -- zavtra! Segodnya  vecherom, klyanus' mamoj. A pyat'  tysyach
voz'mite, bud'te tak  dobry. Nu  zachem vam  gazeta, a?  Vy  zhe vse ravno  ee
chitat' ne budete, ved' ne budete, da?
     -- A  vot  eto uzhe ne tvoe sobach'e delo,  -- s dostoinstvom proiznes ya,
teryaya terpenie, -- hochu -- chitayu, hochu -- net. Moya gazeta, mne i reshat', chto
s neyu delat'.
     On snik, sumasshedshij ogonek v ego  zenkah  prituh. Pohozhe,  ya otnimal u
nego poslednyuyu nadezhdu v ego nikchemnoj, bescel'no prozhitoj zhizni.
     --  Na, voz'mite, --  golosom umirayushchego  proiznes  on  i  protyanul mne
gazetu. -- Ochen' zhal', chto vse tak poluchilos'.
     YA vyhvatil  u nego  gazetu  i vzglyanul  na pervuyu  stranicu. Vse verno,
gazeta moya. On hotel bylo proskol'znut' mimo menya k vyhodu, no ya uhvatil ego
svobodnoj rukoj za vorot i snova pridvinul k stene.
     -- A teper' otvechaj: na hrena tebe moya gazeta? -- grozno potreboval ya.
     Ot otchayanno zamotal golovoj.
     -- Net-net, etogo ya vam skazat' ne mogu. Delajte so mnoj chto hotite.
     YA ponyal, chto slova iz nego,  dejstvitel'no, ne vytyanesh'. Vprochem, kakaya
mne raznica? Lish' by babki platil.
     -- Hren s toboj, goni pyat' shtuk, -- sdalsya ya.
     Fizionomiya ego vraz posvetlela.
     -- Tak vy soglasny,  da? YA tak i znal, chto vy ne otkazhetes'! Pyat' tysyach
vpolne prilichnaya summa.
     On snova stal sovat' mne den'gi v ruku, a ya, reshiv bol'she ne ispytyvat'
sud'bu, prinyal ih, hotya i s vidom oskorblennogo dostoinstva. Potom otdal emu
gazetu, kotoruyu on snova berezhno prizhal k grudi.
     -- A teper' poshel von, -- procedil ya skvoz' zuby, -- i chtob duhu tvoego
zdes' ne bylo.
     No on, strannoe delo, ubirat'sya ne speshil.
     -- Pyat' tysyach za kazhdyj sleduyushchij nomer, -- vdrug vypalil on.
     -- A? -- YA ne srazu ponyal, chto za ahineyu on tam neset.
     -- Za kazhdyj svezhij nomer ya plachu pyat' tysyach rublej, -- chlenorazdel'no,
okonchatel'no osmelev, skazal on. -- Nu kak, po rukam?
     U menya azh golova zakruzhilas'  ot takogo  bredovogo predlozheniya. YA srazu
nachal podschityvat',  vo chto mne  eto vyl'etsya. Pyat' shtuk v den', eto vyhodit
sto  pyat'desyat  v mesyac.  Za  vychetom  vyhodnyh, kogda  gazeta  ne  vyhodit,
poluchaetsya gde-to okolo sotni. Za god  nabegaet million  dvesti, a za desyat'
let -- dvenadcat' millionov!  Uf, azh zharko  stalo.  Da  za takie babki mozhno
noven'kij  "zhigul'"  priobresti!  Vprochem,  chto  eto  ya, kakie  desyat'  let?
Podpiska byla  oformlena tol'ko na  tri mesyaca,  nu  na  god, ezheli  pozhelayu
prodlit',  a  tam --  proshchaj  halyavnye  denezhki.  No i v techenie  goda imet'
prirabotok po  sto shtuk v mesyac k moim osnovnym  tremstam pyatidesyati --  eto
tozhe  neploho. A  glavnoe -- Svetka ob etih  levyh babkah  nichego  znat'  ne
budet, a eto uzh sovsem drugoj rasklad.
     Slovom, ya klyunul, proglotil primanku vsyu celikom, vmeste s kryuchkom.
     -- Po rukam, -- skazal ya. -- Tol'ko chtob bez tufty.
     -- Da kak zhe mozhno! --  obradovalsya shizik.  -- YA chelovek chestnyj,  duru
gnat' ne sobirayus'.
     -- YA eto uzhe zametil.
     On skonfuzilsya: namek popal v cel'.  Vprochem, ya ne sobiralsya chitat' emu
moral'. Plevat' ya  na  nego  hotel  s  vysokoj  kolokol'ni.  Lish'  by  babki
regulyarno vykladyval, a tam hot' trava ne rasti.
     My  uslovilis',  chto  kazhdoe  utro  on budet  vynimat' iz  moego  yashchika
noven'kij nomer "MK"  (radi takogo sluchaya ya prezentoval emu zapasnoj klyuch ot
pochtovogo yashchika), a vecherom togo zhe dnya klast' ego obratno vmeste s mzdoj za
uslugi v razmere pyat' tysyach re.
     Incident byl ischerpan k oboyudnomu nashemu udovol'stviyu.


     Uvidev ego so spiny, ya srazu vspomnil, kto eto takoj. On zhil v nashem zhe
dome, v tret'em pod®ezde, i ya  ne raz vstrechal  ego  v  nashem lesu za ves'ma
neblagovidnym zanyatiem: on sobiral pustye butylki. Uzh ne znayu,  gde  on  tam
rabotal i kakie babki zarabatyval, no sudya po ego vneshnemu vidu,  millionami
on  yavno ne vorochal. Da i  butylochnyj  biznes navodil  na  nekotorye, ves'ma
nedvusmyslennye,  soobrazheniya -- zhil  on bedno, edva svodya koncy s  koncami.
Vechno obsharpannyj, v zalatannyh shtanah i gryaznoj rubashke, v dranoj krolich'ej
shapke  i  protertom na plechah  pal'tishke,  on  skoree pohodil na  spivshegosya
bomzha, nezheli na chestnogo trudyagu.  Pogovarivali, chto on prosizhivaet shtany v
kakom-to NII ili KB, i, dumaetsya mne, eto pohozhe na  pravdu.  Nu na koj lyad,
skazhite, nuzhny nynche vse eti NII? Pol'zy ot nih kak ot kozla moloka.
     I potomu  nikak ne  vyazalas'  s ego gnusnym oblikom ta  pachka  banknot,
kotoruyu on vynul iz karmana. Da i voobshche, pyat' shtuk v den' dlya  takoj nishchety
--  babki nemalye. Otkuda  oni u nego,  hotel by ya znat'? Tol'ko ne govorite
mne,  chto on  poluchil neozhidannoe  nasledstvo  ot kakogo-nibud' zaokeanskogo
dedushki-millionera, ne smeshite moi botinki,  gospoda, ya v eti skazochki davno
uzhe ne veryu.
     Nu da eto delo desyatoe, lish' by on menya ne kinul.
     On  menya ne kinul. V techenie  neskol'kih sleduyushchih dnej, po vecheram,  ya
sistematicheski izvlekal iz pochtovogo yashchika svoyu gazetu i krovno zarabotannuyu
kupyuru dostoinstvom v pyat' kuskov. Znachit, dinamo on krutit' ne sobiralsya.
     Doma  ya  akkuratno  prosmatrival   ocherednoj   nomer  "MK",  no  nichego
interesnogo  v nem  ne  nahodil. Gazeta kak gazeta,  vse obychno  i budnichno:
hronika proisshestvij, politika, svetskie novosti, kakie-to idiotskie stat'i.
YA  lish'  pozhimal  plechami i otnosil gazetu  v  sortir. No mesta  ya  sebe  ne
nahodil,  eto uzh tochno.  CHto-to  zdes' bylo  ne  tak,  chto-to  s  chem-to  ne
vyazalos'. Nu na koj, sprashivaetsya, lyad, emu ponadobilas' zavtrashnyaya gazeta?
     Razgadka prishla vnezapno. Kak-to raz, dnej desyat' spustya posle nashego s
nim vezhlivogo ob®yasneniya, ya kak obychno  razvernul vozvrashchennyj mne k  vecheru
nomer  i  stal  probegat'  ego  glazami.  Dobravshis'  do chetvertoj stranicy,
kotoraya polnost'yu byla otvedena pod sportivnuyu hroniku, ya sluchajno natknulsya
na  nebol'shoj  abzac  v dve-tri stroki, obvedennyj karandashom. Abzac glasil:
"Vchera vo Dvorce sporta v Luzhnikah sostoyalsya polufinal'nyj match  po hokkeyu s
shajboj  mezhdu komandami "Torpedo" i  CSKA.  Vstrecha zakonchilas' so
schetom  4:2  v pol'zu  CSKA". Vchera -- eto znachit  segodnya, esli uchest', chto
gazeta  byla zavtrashnej. I tut menya slovno obuhom po golove hvatilo. Vot ono
chto! Vot ono, znachit,  kak!  |tot ochkastyj uzhe segodnya  utrom, tak  skazat',
zaranee,  znal, chem zakonchitsya  igra! Znal, podlec, i  naglo  vospol'zovalsya
etim.
     YA  srazu  smeknul,  v  chem  tut delo.  A smeknuv, nautro podlovil etogo
hitrozadogo hmyrenka u svoego pochtovogo  yashchika,  molcha dvinul emu v chelyust',
otobral klyuch i naposledok zayavil:
     -- Eshche raz, murlo poganoe, uvizhu u moego yashchika, ushi otrezhu i proglotit'
zastavlyu. Usvoil, pridurok?
     On vcepilsya  v  polu  moego  pal'to i zaskulil,  chto  ya, mol,  postupayu
nechestno  i  chto ugovor, mol,  dorozhe deneg. Rassvirepev, ya  pnul ego nogoj,
shvatil gazetu i byl takov.
     (|tot  shizanutyj,   kstati,  k   tomu  vremeni  uspel  uzhe   priobresti
poderzhannyj "zhigul'"; ya sam  videl,  kak on raz®ezzhaet na nem po dvoru.  Vot
hamlo!)
     Zaskochiv na rabotu, ya  vzyal otgul na poldnya,  a potom rvanul v Luzhniki.
Tam ya  zakupil bilety na vse hokkejnye matchi  na dve nedeli vpered  i tol'ko
togda  malost' poostyl. Poldela  sdelano,  gospoda, teper'  i na nashej ulice
prazdnik proizojdet. |to uzh kak pit' dat'.


     Stadion byl polon, pryamo-taki  yabloku nekuda upast'. YA  uselsya  na svoe
mesto i  stal ozirat'sya. Do nachala matcha ostavalos' pyatnadcat' minut. Igrali
"Dinamo" (Moskva) i "Spartak". Soglasno poluchennym mnoyu iz gazety svedeniyam,
vyigraet "Dinamo" so  schetom 2:1. YA  vsegda  byl ravnodushen k  sportu  i tem
bolee k  hokkeyu,  no sejchas vdrug  pochuvstvoval,  kak  mnoyu ovladevaet dikij
azart. Ne azart bolel'shchika, a azart igroka. YA znal, chto proigrat' ne mogu, i
vse zhe... menya odoleval izryadnyj kolotun. A vdrug gazeta vret?
     Za spinoj kto-to zasopel.
     -- A ya govoryu, nashi ih obuyut.
     -- Aga, pod oreh razdelayut.
     -- Odnoznachno.
     YA slegka povernul golovu.
     Pozadi menya  sidela  troica v  tradicionnyh krasno-belyh  sharfah. YAsno,
spartakovcy,  i  sudya  po  ih  choknutym  vzglyadam -- fanaty-zavsegdatai,  ne
propuskayushchie ni odnoj igry svoej lyubimoj komandy. Ih-to mne i nuzhno, smeknul
ya.
     YA pozhal plechami i zakinul pervuyu udochku:
     -- Pozhivem -- uvidim.
     Tot, chto  sidel  poseredke, krasnomordyj tip  s glazami navykate, nachal
vdrug rzhat'. Te dvoe prinyalis' vtorit' emu, i vskore uzhe vsya troica v unison
pokatyvalas' so smehu.
     -- Ne svyazyvajtes' vy s nimi, -- shepnul mne na uho moj sosed sprava. --
Priznat'sya chestno, oni ved' pravy.
     -- Pozhivem -- uvidim, -- povtoril ya.
     --  ZHal',  konechno,  -- prodolzhal sosed,  propustiv moe  zamechanie mimo
ushej, -- chto nashi produyut, no chudes ne byvaet, ne tak li? Vy sami-to za kogo
boleete?
     -- Za nashih.
     -- Kollega, -- on s chuvstvom pozhal mne ruku. -- YA tozhe dinamovec.
     --  Spar-tak-chempi-on!   --  zavopil  krasnomordyj  i   so  zloradstvom
pokosilsya na menya.
     --    Spar-tak-chem-pio-o-on!   --   ponessya   otovsyudu    boevoj   klich
"belo-krasnyh".
     YA zakinul vtoruyu udochku.
     -- U "Spartaka" nikakih shansov, -- proiznes ya gromko, tak, chtoby slyshal
krasnomordyj i ego druzhki.
     Zatylok moj obdalo goryachim dyhaniem.
     --  Kto   eto  zdes'  ballony  na  nashih  katit,   a?   --  progundosil
krasnomordyj, navalivayas' na menya.
     V etot moment razdalsya svistok, i igra nachalas'.
     Spartakovcy zabrosili svoyu  pervuyu (i edinstvennuyu, esli verit' gazete)
shajbu uzhe v pervom periode. "Krasno-belye" fanaty  drali  glotku i vopili ot
vostorga, no bol'she vseh  staralsya krasnomordyj. On  bukval'no  lez iz kozhi,
chtoby podbodrit'  svoih lyubimcev, i ehidno sopel mne v  uho, kogda dinamovcy
dopuskali oshibku.
     Schet ostavalsya  neizmennym  na protyazhenii  dvuh  pervyh periodov. YA  ne
nahodil sebe mesta, sidel, slovno na igolkah, ozhidaya, chto vot-vot proizojdet
chudo  i nashi vlepyat im  paru  banok.  Moj  sosed-dinamovec  snik  pod gradom
nasmeshek  krasnomordogo  i  ego  druzhkov,  izredka brosaya  na  menya  vzglyady
zagnannoj sobaki. A ya krepilsya i stojko zhdal razvyazki.
     V  pereryve mezhdu vtorym i tret'im  periodami krasnomordyj psih  dvinul
menya v plecho (stisnuv zuby, ya sterpel) i zloradno progudel, bryzzha slyunoj:
     -- Nu chto,  paren', obuli my  vashih? Ili  ty snova budesh' tverdit', chto
eti vshivye menty sposobny odolet' chempionov?
     I  tut  ya ponyal, chto vremya  moe  prishlo. Pora  igrat'  va-bank. YA kruto
obernulsya i nebrezhno brosil, uperevshis' vzglyadom v ego vypuchennye zenki:
     --  Ne  govori gop, poka ne pereprygnesh',  muzhik. Nashi  vyigrayut, eto ya
tebe obeshchayu.
     Moj  sosed   sprava   nachal  dergat'   menya   za  rukav,   prizyvaya   k
osmotritel'nosti. Krasnomordyj  perestal  glumit'sya i udivlenno ustavilsya na
menya svoimi baran'imi  glazkami. Ego  drugany tozhe  pritihli,  obaldevshie ot
takoj naglosti.
     -- Ty,  vidno,  zdes' novichok, paren'? -- sprosil krasnomordyj; vpervye
za igru u nego poyavilsya iskrennij interes k moej persone.
     --  Ne  tvoe  delo, muzhik, --  rezko otozvalsya  ya. -- Govoryu tebe, vashi
oblozhayutsya -- i vse tut.
     -- Tak-tak-tak, -- pokachal golovoj  moj sopernik i zalybilsya, -- ty mne
stanovish'sya interesen, paren'. Stavlyu sotnyu na nashih.
     Aga, klyunul, tolstaya morda!
     -- Sotnyu chego? -- sprosil ya na vsyakij sluchaj.
     --  Sotnyu  shtuk, --  prezritel'no  poyasnil  on. --  Sotnyu protiv  tvoih
pyatidesyati -- esli oni u tebya imeyutsya, konechno, -- chto nashi vashih obderut.
     YA sdelal  vid,  chto  usilenno  razmyshlyayu.  U  menya  bylo  pri  sebe sto
pyat'desyat  tysyach --  vcherashnyaya premiya,  kotoruyu ya utail ot  Svetki, i potomu
imel vse osnovaniya prinyat' vyzov, broshennyj mne krasnomordym. Tem bolee, chto
nashi vse ravno vyigrayut -- po krajnej mere, ya vse eshche veril v chudo.
     -- Idet! -- zayavil ya.
     -- Otlichno,  --  krasnomordyj ot udovol'stviya  zakryahtel,  poter potnye
ladoni i eshche bol'she pokrasnel, -- pari zaklyucheno. Gospoda, -- on obratilsya k
svoim druganam, -- vy budete svidetelyami sdelki.
     Moj sosed prodolzhal s osterveneniem dergat' menya za rukav, osteregaya ot
bezumnogo  resheniya, no pri poslednih slovah  krasnomordogo  rezko  peremenil
svoi namereniya.
     --  Raz delo  prinimaet kriticheskij oborot, ya tozhe budu svidetelem,  --
zayavil on reshitel'no.
     Krasnomordyj unichtozhayushche zyrknul na nego, no protivit'sya ne stal.
     -- Itak, sotnya protiv poltinnika, -- podvel itog on. -- Po rukam?
     YA pokachal golovoj.
     -- Sto pyat'desyat protiv sta pyatidesyati, -- nebrezhno brosil ya. -- Igraem
na ravnyh.
     -- Uh ty! -- ahnuli horom drugany  krasnomordogo, a moj sosed-dinamovec
edva ne zadohnulsya ot volneniya.
     Krasnomordyj eshche bol'she vykatil zenki i s  minutu smotrel na  menya, kak
mne  pokazalos', dazhe s  kakim-to probleskom uvazheniya. Potom  zasheptalsya  so
svoimi  koreshami. Te  sostroili  kislye  rozhi,  no  avtoritet atamana bystro
slomil ih soprotivlenie. Aga, klyanchit u nih babki! -- dogadalsya ya.
     -- Plakali vashi denezhki,  -- shepnul mne na uho sosed i sam chut' bylo ne
razrydalsya. -- |h, byla ne byla, dayu ot sebya dvadcatku, esli nashi pobedyat!
     V rezul'tate peregovorov krasnomordyj sobral nuzhnuyu summu.
     -- Kladi den'gi v obshchuyu kuchu, -- skazal on mne.
     YA vynul tri noven'kie pyatidesyatki, no otdavat' emu ne speshil.
     -- Kto  budet derzhat' vsyu summu do konca matcha? -- sprosil ya. -- Tebe ya
ne doveryayu, tvoim koresham tozhe.
     -- YA poderzhu, -- predlozhil moj sosed-dinamovec, -- ya nejtral'noe lico i
k vashim razborkam kasatel'stva ne imeyu.
     Krasnomordyj prosverlil ego vzglyadom  i, skrepya serdce, sunul emu  svoyu
stavku. YA, v  principe, ne  protiv byl takogo  posrednika  i v svoyu  ochered'
peredal emu krovnye svoi babki. Tot tshchatel'no pereschital den'gi i podytozhil:
     -- Vse pravil'no, rovno trista tysyach.
     -- O'kej, -- skazal krasnomordyj i, osklabivshis', povernulsya ko mne. --
Nu i lopuh zhe ty, paren'. Nakrylis' tvoi sto pyat'desyat shtuk mednym tazom.
     -- Ne karkaj, -- ogryznulsya ya.
     Krasnomordyj  uhmyl'nulsya   i  podmignul  svoim  druzhkam.  Te  radostno
zamorgali  v  otvet i nachali  r'yano krutit'  pal'cami  u svih  viskov,  yavno
namekaya na moyu dyryavuyu kryshu. Nu eto my eshche posmotrim, u kogo krysha techet!
     Razdalsya svistok, i tretij, zavershayushchij, period nachalsya.
     Esli govorit' nachistotu, to v hokkee ya ni bum-bum, to est' ni kapel'ki.
Ni pravil, ni kogo iz igrokov kak zovut, ni specificheskogo hokkejnogo slenga
--  ni o chem  takom ya ponyatiya ne imel. Da  i  zachem mne  eto? Ezheli kto komu
shajbu  vlepit, tak  eto i kruglomu idiotu yasno  budet,  a bol'shego mne znat'
bylo nezachem.
     Igra protekala napryazhenno,  no nikto uzhe ne  somnevalsya v ishode matcha.
Krasnomordyj pritih i bol'she ne oral, vse ego vnimanie bylo sosredotocheno na
pole.  Menya  kolotilo  ot  vozbuzhdeniya  i neizvestnosti  (s  kazhdoj uhodyashchej
minutoj ya vse men'she  i men'she veril gazete),  a moj  sosed-dinamovec gromko
shmygal nosom  i  s sochuvstviem kosilsya na  menya, ne  smeya  podnyat' glaza  na
igrovuyu ploshchadku.
     Kogda do final'nogo zvonka ostavalos' pyat' minut, krasnomordyj  hlopnul
menya po spine i bezzlobno zayavil:
     --  Nu-s,  paren',  plakali  tvoi denezhki.  Zelen ty  eshche v takie  igry
igrat',  nu  da nichego  ne  popishesh':  ugovor  est'  ugovor.  Gotov'  babki,
posrednik.
     -- Ne suetis', muzhik, eshche ne vecher, --  presek ego ya. -- Do konca matcha
chetyre minuty.
     On zarzhal, morda ego iz krasnoj sdelalas' bagrovo-sinyushnoj.
     -- Da  ty  chto, ser'ezno,  paren'? Samoe maloe dve  shajby  nuzhno  tvoim
otygrat', chtoby babki perekochevali v tvoj karman. Ty...
     Est'!!!  SHajba  v  vorotah  "Spartaka"!  Za  tri minuty do  konca matcha
dinamovcy sravnyali schet.
     Stadion vzorvalsya ot voplej  i  vizga, a  potom  razom umolk. Nastupila
trevozhnaya tishina, lish' pozadi ya slyshal yarostnoe sopenie krasnomordogo. Kraem
glaza ya vzglyanul na nego, i mne pokazalos', chto ego lupoglazye zenki vot-vot
vyvalyatsya u nego iz orbit.
     Na dvadcatoj minute dinamovcy vlepili vtoruyu banku.
     Tut-to s moim sosedom sprava i priklyuchilsya pripadok. On vdrug zavizzhal,
kak  porosenok pri vide nozha, vskochil na sidenie i nachal otplyasyvat',  korcha
rozhi  krasnomordomu  i ulyulyukaya  na maner  indejcev plemeni  guronov.  Potom
brosilsya ko mne na sheyu i, rydaya ot schast'ya i puskaya slyunu, polez lobyzat'sya.
     -- Kak my  ih, a? Vo-o-o kak my ih!! Uh, kak my ih! V puh i prah my ih!
|to zh nado zh, a? -- oral on mne v samoe uho.
     Ishod matcha byl predreshen.  Stadion revel  tak, chto led na pole vot-vot
byl gotov  potreskat'sya.  A  ya... a chto  ya?  Plevat'  ya  hotel na match, i na
"Spartak"  s  "Dinamo" v  pridachu. Glavnoe  dlya menya -- sto pyat'desyat  shtuk,
kotorye ya sumel otorvat' blagodarya dedmorozovskomu prezentu. A vse ostal'noe
tryn'-trava.
     Vse, final'nyj svistok!  Nasha  vzyala,  bratva,  uter-taki ya nos krasnoj
morde!
     YA edva sderzhivalsya, chtoby ne zaorat'. ZHal' mne stalo krasnomordogo, emu
i tak,  podi, ne sladko zhivetsya s takoj-to  rozhej, a tut ya eshche maslo v ogon'
podol'yu svoim porosyach'im vizgom.  Net, vyigral tak vyigral, a v rozhu harkat'
proigravshemu my ne obucheny.
     On azh, bednyaga, pochernel ot gorya. Snikli i ego drugany, oba v raz. Odin
lish'  moj sosed-dinamovec prodolzhal kurolesit' da glumit'sya  nad poverzhennym
vragom. YA cyknul na nego, i on stih.
     -- CHto zh, proizvedem raschet, muzhiki, -- skazal ya kak mozhno spokojnee.
     -- Nu i frukt zhe ty, paren', -- prohripel krasnomordyj, volkom glyadya na
menya.
     -- |to s kakoj zhe stati? -- zavopil vdrug odin iz ego druzhkov. --  YA na
eto  svoi poslednie  groshi  vylozhil,  a tut  kakoj-to shket  ih  prikarmanit'
norovit! Protestuyu.
     -- Analogichno,  --  poddaknul vtoroj. -- Ne  imeet  nikakogo prava nashi
denezhki karmanit'. V mordu emu.
     --  Zatknites', oba! -- ryavknul krasnomordyj.  --  Svolochi  vy,  bol'she
nikto.  YA  vam vashi  babki  vernu, kak  uslovilis', tak  chto  vy  pri  svoih
ostanetes', a vot  ya dejstvitel'no krupno  pogorel. Vot der'mo  sobach'e,  --
vyrugalsya on naposledok.
     -- Igra est' igra, -- pozhal ya plechami.
     -- Igra est' igra,  -- kivnul on. --  |j,  posrednik,  vruchi-ka emu ego
vyigrysh. Puskaj podavitsya.
     Kak zhe, podavlyus' ya, zhdi bol'she. Ne na togo napal, pridurok lupoglazyj,
ya eti denezhki sberegu i Svetke svoej dazhe pod pytkoj ne raskolyus'.
     Posrednik  snova vskochil  i s torzhestvuyushchej ulybkoj  vruchil mne  trista
tysyach rublej.
     -- Pozdravlyayu, ot vsej  dushi, --  skazal  on, vostorzhenno pyalyas' na moyu
personu. -- Uterli-taki  nos koe-komu, a komu imenno,  ya govorit' ne  stanu.
|to i ezhu ponyatno.
     -- Umri, zanuda, -- garknul na nego krasnomordyj, a  potom obratilsya ko
mne. -- Pereschitaj, ne veryu ya emu. Skol'zkij tip.
     -- Da  razve ya  voryuga kakoj,  --  obidelsya moj sosed sprava i opaslivo
pokosilsya na menya.
     YA  pereschital. Desyatki  ne hvatalo.  YA pereschital eshche raz. Tak  i est',
desyatku kak yazykom sliznulo.
     Tut uzh ya rassvirepel.
     --  Ty chto zhe, gnida, svoih obdiraesh'?  -- nakinulsya ya na nego. -- Goni
babki, govoryu, ne to kishki povypuskayu!
     -- A ya eshche pomogu, -- vstavil krasnomordyj zloveshche.
     Sosed-dinamovec pozelenel i zaklacal zubami ot straha.
     --  Da  kak  zhe...  da  ne  mozhet  byt'...  da  vy  ne  dumajte...  eto
sluchajnost'...
     On  sudorozhno  zasharil  rukami  po  karmanam i  vdrug vyudil  otkuda-to
desyatku. Moyu desyatku.
     -- Vot ona! -- zaoral on. -- YA zhe govoril!  Zdes' ona, rodimaya,  nikuda
ne delas'! Prosto zavalilas' pod podkladku.
     -- Kupi sebe gusya i pudri mozgi emu, a mne baki zakolachivat' nechego, --
procedil  ya  skvoz' zuby,  vyhvatyvaya  u nego kupyuru. -- S tebya eshche dvadcat'
shtuk, obeshchannye. Napomnit'?
     -- Nu da, nu da, -- zachastil on, -- kak zhe, pomnyu. Sejchas, sejchas...
     On snova nachal ryt'sya v karmanah.
     -- CHto-to nikak... ne najdu, -- probormotal on. -- Nikak, znaete...
     -- Nebos', opyat'  pod podkladku zavalilos', --  zametil ya, prezritel'no
usmehayas'.
     -- A vot  ya  sejchas  sam ego potryasu,  -- mrachno  zayavil  krasnomordyj,
podnimayas'  s mesta.  Prosto udivitel'nye sluchayutsya poroj veshchi: iz nedavnego
nedruga on prevratilsya vdrug v moego soyuznika.
     --  Net! -- ispuganno kriknul dinamovec. -- Ne nado!  YA  sam. Vot,  uzhe
nashel.
     I on protyanul mne eshche dve desyatki.
     Poluchiv prichitayushchuyusya mne mzdu, ya pospeshil unesti nogi.  Den'  dlya menya
zakonchilsya kak nel'zya udachno, i, glavnoe, bez nenuzhnyh ekscessov. Vse proshlo
gladko, bez suchka bez zadorinki. A ved' moglo obernut'sya inache.
     Mordoboem, naprimer.


     Eshche dvazhdy mne  oblamyvalsya solidnyj  kush:  odin  raz v sto  shtuk,  a v
drugoj  azh  v pol-limona, ej-Bogu, ne vru. Babki potekli ko  mne rekoj, ya ne
uspeval  ih pereschityvat'. V  techenie nedeli  ya zarabotal sem'sot  pyat'desyat
shtuk, chto ravnyalos' dvum moim mesyachnym zarplatam.  Neploho,  a? YAsno teper',
na kakie  shishi tot ochkastyj  shizik  "zhigul'" sebe othvatil? To-to.  Sam greb
den'gi lopatoj,  a mne po kakoj-to  dohloj pyaterke v den' otstegival. Nu  ne
merzavec?
     No ne  vse kotu  maslenica, kak govarivayut u  nas na Rusi. Podvela menya
moya fortuna, krepko podvela. Sluchilos' eto v seredine fevralya.
     |to  byl moj chetvertyj nabeg  na  Luzhniki. Kto s  kem igral, ya  uzhe  ne
pomnyu. Pamyat'  mne togda  otshiblo  naproch'. No eto vse potom,  posle  matcha,
ponachalu zhe vse shlo kak nel'zya luchshe.
     Uselsya na svobodnoe mesto i stal namechat' ocherednuyu zhertvu. Opyt u menya
uzhe byl,  i ya  vraz zaprimetil podhodyashchij ob®ekt.  Vnizu, cherez  dva ryada ot
menya, raspolozhilas'  gruppa  britogolovyh  parnej.  Oni lakali pivo i gromko
gogotali,  predvkushaya  udovol'stvie  ot  predstoyashchej igry. YA napryag  sluh  i
prislushalsya.  Po  neskol'kim obronennym  frazam  ya ponyal, chto  boleyut oni za
komandu, kotoraya obrechena na porazhenie. Oni-to  mne  i nuzhny, obradovalsya ya,
lish' by u nih babki pri sebe imelis'.
     YA otyskal svobodnoe mesto pozadi nih  i po obyknoveniyu nachal zakidyvat'
udochki.  Ponachalu delo ne  shlo:  eta  molokosnya yavno ne zhelala vvyazyvat'sya v
podobnye avantyury. Paru raz menya  kruto osazhivali,  diplomatichno  sovetuya ne
sovat'  nos kuda  ne sleduet,  a  takzhe navedat'sya k takoj-to  materi  i eshche
koe-kuda,  kuda  poezda ne  hodyat i samolety  ne letayut.  YA  skromno molchal,
ponimaya,  chto ob®ekt dolzhen  sozret'. U menya byl princip: nikogda  nikomu ne
navyazyvat'sya;  rano ili pozdno ob®ekt  klyunet i popadetsya  mne  na kryuchok. A
poka -- terpenie i eshche raz terpenie.
     Pervyj  period  zakonchilsya vnich'yu -- 1:1. Komandy igrali  vyalo,  kak-to
sonno, bez entuziazma i sportivnogo zadora. No menya ne provedesh', ya-to znal,
chto samaya  igra  nachnetsya  na  poslednej desyatiminutke  vtorogo  perioda.  A
pokamest ya podgotavlival pochvu, razygryvaya iz sebya zayadlogo bolel'shchika: oral
blagim matom,  svistel vo vse  desyat' pal'cev, predrekal porazhenie neugodnoj
mne komande, sypal dvusmyslennymi replikami, a sam  tem vremenem kosilsya  ne
na pole, na kotoroe mne bylo gluboko naplevat', a  na teh brityh  oboltusov,
chto rassizhivalis' pered moim nosom i ch'i karmany ya sobiralsya segodnya izryadno
pochistit'.
     K  koncu vtorogo perioda,  kak i  bylo predskazano  zavtrashnim  nomerom
"MK", igra ozhivilas'. Nash golkiper (tak, kazhetsya, ego nazyvayut? ili ya chto-to
putayu?) -- itak, nash golkiper propustil dve banki podryad. |to-to i posluzhilo
povorotnym punktom v nastroeniyah moih potencial'nyh partnerov po pari.
     Slovom, eshche  do okonchaniya vtorogo  perioda sdelka  byla  zaklyuchena.  Na
pyat'sot shtuk.
     V tret'ej dvadcatiminutke  nashi nakidali im azh chetyre shajby, tem  samym
reshiv ishod poedinka. YA vyigral. Vprochem, inache i byt' ne moglo.
     Nashe pari  privleklo  vnimanie okruzhayushchih,  i  kogda  posle  final'nogo
svistka  moi britogolovye partnery nachali artachit'sya i popytalis'  uliznut',
obshchestvennoe mnenie vynudilo  ih otstegnut' prichitayushchuyusya mne summu. Pravda,
u  nih  naskreblos'  tol'ko  chetyresta  shtuk,  no  ya  milostivo  skostil  im
nedostayushchuyu  sotnyu. Mozhno  skazat', velikodushno shvyrnul tu sotnyu v ih naglye
britye rozhi. Vse shlo kak po maslu, luchshego i zhelat' bylo nechego.
     Sorvav  solidnyj  kush,  ya pospeshil pokinut' pole  boya. Ochen' uzh  mne ne
ponravilos', kak  kosilis'  na menya  poterpevshie.  Nehorosho,  pryamo  skazhem,
kosilis', po-gnusnomu.  Nedobroe u  nih bylo na  ume,  eto  ya  srazu prosek.
Riskoval ya, chto i govorit', nu da ved' risk -- delo  blagorodnoe, tem bolee,
kogda svezhen'kie chetyresta shtuk dushu progrevayut azh do samyh pechenok.
     Na  polputi k  metro menya tormoznuli. Te  samye hippari, kotoryh  ya tak
krasivo obul. YA srazu smeknul, chto delo pahnet kerosinom. Pryamo-taki vonyaet.
     -- |j, pahan, pogodi-ka. Potolkovat' nado.
     Ih bylo  vosem' ryl. Mnogovato dlya menya odnogo-to,  hotya ya i byl ne  iz
slabakov. Oni ottesnili menya s trotuara i okruzhili plotnym kol'com. Zenki ih
tak i  sverkali,  mrachno  oshchupyvaya moyu odinokuyu personu,  a kulaki  (cel'nyh
shestnadcat' kulakov  protiv  moih  dvuh!)  uzhe nachali szhimat'sya,  gotovyas' k
rasprave. Da-a, popal  ya v pereplet, nichego ne skazhesh'. V  samoe  chto  ni na
est' der'mo.
     Odin iz nih,  zdorovennyj  bugaj, naglo  vypustil  struyu tabachnogo dyma
pryamo mne v mordu i prognusavil:
     -- Slishkom ty prytok, muzhik. Reshil, znachit, s nashimi babkami slinyat'?
     --  YA  chestno ih vyigral,  -- vozrazil ya, hotya ponimal, chto  govorit' s
etimi britymi kozlami vse ravno chto prosit' vzajmy u mumii Tutanhamona.
     -- A ty krutoj, muzhik, --  osklabilsya bugaj.  -- Tol'ko  ochko-to, podi,
vse ravno igraet, a? Igraet, po rozhe tvoej vizhu.
     -- Valite otsyuda, -- ogryznulsya  ya, stanovyas' v karatistskuyu stojku. --
Krutoj ne krutoj, a nosy otshibat' obuchen.
     Vse  vosem'  lbov  zarzhali  kak odin.  Vidat',  rassmeshil  ya  ih  svoej
bravadoj,  hotya  lichno  mne  bylo otnyud' ne do  smeha. Kak by samomu  nos ne
otshibli.
     -- Goni  babki i  provalivaj,  --  skazal bugaj, kogda pristup rzhan'ya u
vos'merki proshel. -- Koli sam otdash', ujdesh' po-horoshemu.
     -- Da poshel ty,  koz-zel pleshivyj, -- vyaknul ya rezko i tut zhe pozhalel o
svoem  vystuplenii.  Rozhi  u  vseh  vos'meryh perekosilo  ot  zlosti,  zenki
nalilis' krov'yu.
     -- CHmo pozornoe, -- procedil skvoz' zuby bugaj.
     YA ponyal, chto  sud'ba  moya  predreshena: sejchas menya budut bit'.  Hot' by
odna zaraza prishla na pomoshch', osadila by podonkov! Kak zhe, dozhdesh'sya ot nih!
Prohozhie shli mimo, demonstrativno  otvorachivayas' ot menya, nekotorye nachinali
proyavlyat' vdrug zhguchij interes k astronomicheskoj  nauke, do posineniya pyalyas'
v  moroznoe  nebo,  a  kto-to  prosto  svorachival  v  storonu,  zavidya  nashu
zhivopisnuyu gruppu.
     Brityj  bugaj  dolgo natyagival perchatki na svoi  kulaki-kuvaldy, shevelya
pal'cami pryamo pered  moim nosom, i zloradno skalilsya. Podgotovka k mordoboyu
velas'  po  vsem  pravilam.  I-eh,  byla  ne  byla,  reshil  ya   s  otchayaniem
utoplennika,  propadat',  tak  s  muzykoj!  Uzh  dvoim-troim  ya  tochno  smogu
nastuchat' po ih  vonyuchim lysinam, a tam -- bud' chto  budet.  Odin hren mordu
razob'yut, tak puskaj i im tozhe koe-chto perepadet.
     Slovom,  zaehal ya  po  morde  snachala  odnomu, potom  drugomu.  Hlipkie
okazalis' rebyata, s truhoj v nutre: grohnulis' oba  na sneg i zatihli. No na
bol'shee  u  menya  vremeni  ne  hvatilo.  Vizhu,  celitsya  brityj bugaj  svoim
kuvaldometrom mne tochno promezh  glaz. YA i  piknut' ne uspel, kak hrustnulo u
menya chto-to v mozgu, v glazah pomutnelo, zaryabilo.  CHuvstvuyu -- provalivayus'
v kakuyu-to nirvanu, paryu, mozhno  skazat',  v kosmicheskom efire  i potihon'ku
obaldevayu. A naposledok naporolsya shchekoj na chej-to sapog, potom  eshche raz, uzhe
zubami -- i prismirel okonchatel'no. Otklyuchilsya, slovom.
     Skol'ko  ya tak  provalyalsya, hren  ego  znaet. Pomnyu  tol'ko, kak kto-to
tryaset  menya za  plecho.  Soznanie  vozvrashchalos'  medlenno, kakimi-to  dikimi
ryvkami, slovno s zhutkoj pohmelyugi. Golova raskalyvalas' ot  boli, raspuhshij
yazyk edva vorochalsya v gustoj  lipkoj kashe, zapolnyavshej  moyu rotovuyu polost',
da i voobshche bylo mne kak-to ne po sebe.
     -- Kazhis', zhivoj, -- progudel kto-to nad uhom.
     YA otkryl  glaza  i  skvoz'  krasnuyu pelenu obnaruzhil,  chto  vokrug menya
suetitsya s  pyatok serdobol'nyh prohozhih. Vot merzavcy, podumalos' mne v  tot
moment, gde zh vy byli, gady polzuchie, kogda menya  te britye urody metelili?!
Mordy svoi holenye na storonu vorotili, mol, moya hata  s krayu, kazhdyj sam za
sebya, sam  v  der'mo  po  ushi  vlez,  tak  sam iz  nego  i vytaskivajsya -- a
teper'-to, kogda brityh golov i sled prostyl,  obstupili menya tesnoj gur'boyu
i zenki svoi lzhivye k  nebu zakatyvayut pri  vide edakogo  gnusnogo  popraniya
moej  lichnosti. |to kak zhe nazyvaetsya,  a? Harya moya, mozhno skazat', tresnula
vdol' i poperek, togo i glyadi, poslednie mozgi  vytekut, a iz zubov esli dva
celyh  na vsyu rotovuyu polost' naberetsya, krupno, schitaj,  mne povezlo. I chto
zhe  poluchaetsya? |ti tak  nazyvaemye prohozhie,  lyubov'yu  vospylav  k blizhnemu
svoemu (blizhnij -- eto ya), norovyat mne eshche gadost' kakuyu-nibud' vvernut', da
pohlestche, pohlestche, tipa: "Vo, smotri, da on eshche shevelitsya!" libo "Nichego,
paren', lyudi i bez zubov zhivut", ili, naprimer, "Deshevo otdelalsya, priyatel',
mogli voobshche  bashku otorvat'". Slovom, obodryali menya  kak mogli,  poka ya  ne
priobodrilsya nastol'ko, chto smog vyrazit' im svoyu iskrennyuyu blagodarnost' za
sochuvstvie i svoevremennuyu pomoshch':
     -- Katites', vy, geroi vcherashnih dnej,  poka ya zady vashi ne otpoliroval
do zerkal'nogo bleska. Dostali vy menya...
     Prohozhie posokrushalis', poobizhalis',  eshche nemnogo pozakatyvali glaza --
rovno stol'ko,  skol'ko trebuetsya dlya  soblyudeniya prilichij, -- i  bystren'ko
razbezhalis'. Slovno yazykom ih sliznulo, vseh do edinogo.
     YA malost' oklemalsya i vstal na nogi.  Menya poryadkom shtormilo, kak posle
sil'noj p'yanki. Poshchupal pal'cami raspuhshie desna i  zatoskoval. Da-s, dolozhu
ya vam, zuby  mne proredili kapital'no. Professional'no  srabotano, nichego ne
skazhesh'. |to uzh kak pit'  dat'. No sovsem ya hrenovo sebya pochuvstvoval, kogda
obnaruzhil, chto menya nachisto  obchistili.  Babki ischezli vse do kopejki:  i te
chetyresta shtuk, chto ya  zarabotal segodnya, i te pol-limona, chto ya prihvatil s
soboj  iz  domu dlya  zaklyucheniya pari. Slovom,  proletel  ya  s  oglushitel'nym
svistom.  Kstati,  zavtrashnego "Komsomol'ca",  s  kotorym  ya pripersya v  eti
durackie  Luzhniki, tozhe  ne  okazalos'.  |to  poslednee  obstoyatel'stvo menya
pochemu-to smutilo.
     Zloj,  pobityj  i  ograblennyj,  poplelsya  ya domoj.  SHel ya  i  dumal: o
zloschastnoj  svoej  sud'be,  o  prevratnostyah  zhizni, o  problemah  nyneshnej
molodezhi, o tom, vo skol'ko mne  obojdetsya vosstanovlenie  moih  zhevatel'nyh
funkcij -- i tak mne zhalko sebya stalo, chto ya azh zarydal.
     No  na  oshibkah, kak govoritsya, uchatsya. Luchshe by, konechno, na chuzhih, da
uzh   tut   vybirat'   ne   prihoditsya.   Slovom,   podvel   ya   itog   svoej
finansovo-kommercheskoj deyatel'nosti za poslednie  dni  i ponyal,  chto  vse  v
obshchem-to ne  tak uzh i hrenovo. Koe-kakie  sberezheniya,  sokrytye ot Svetki, u
menya vse zhe ostalis'. Podumal ya podumal, i  reshil: vse, basta, hvatit duraka
valyat', mordu svoyu pod kulaki chuzhie podstavlyat', chaj, morda u  menya  odna, a
kulakov vseh i ne perechtesh'.  Zajmus'-ka ya, pozhaluj, chestnym biznesom, pojdu
k Lene  Golubkovu v partnery. Na  dom v Parizhe ya, konechno, ne potyanu, potomu
kak kishka  tonka,  da i  na  hrena  mne  etot  dom sdalsya,  ezheli mozgami-to
poraskinut', a vot na "zhigulenok" podnakopit' mozhno, eto uzh tochno.
     Gospoda, pokupajte akcii AO "MMM"!  Akcii  AO "MMM" absolyutno likvidny.
Dni  kotirovok akcij  kazhdyj  vtornik  i  chetverg.  Pokupajte,  gospoda,  ne
progadaete. A progadaete -- tak ya tut ne prichem. Ni v koej mere.
     Ne hotite? Nu i hren s vami.


     Na bol'nichnom  provalyalsya ya cel'nuyu nedelyu. Svetka hotela bylo upryatat'
menya  v  svoyu kliniku, no  ya  ne  dalsya. Ish',  chego nadumala! Menya  -- da na
bol'nichnuyu kojku, kak  drevnego  deda-marazmatika kakogo-nibud'!  Dudki vsem
vam, a ne bol'nica, yasno?
     Okazalos',  chto  mne  eshche  krupno  podvezlo:  cherepok-to  moj vovse  ne
tresnul, kak na to  shibko nadeyalis' kostolomy-vrachi, da i v nutre u menya vse
na meste  ostalos', nichego  ne otorvalos',  ne  otvalilos'. Vot tol'ko zubov
moih  sil'no poubavilos'. Bez zubov-to, yasnoe delo, zhit' mozhno,  no hrenovo,
eto  uzh  mozhete mne poverit'. Odnako  ne v  zubah  schast'e, i  dazhe ne  v ih
kolichestve,  -- samouspokaival  ya sebya,  poka boka  na kojke  prolezhival  da
mannuyu kashku,  chto  mne  Svetka poutru kazhdodnevno varila, skvoz' ostavshiesya
zub'ya  virtuozno procezhival. Zuby-to my i  vstavit' mozhem, ezheli  nadobnost'
takaya vozniknet. |to zaprosto. Byli b tol'ko babki.
     A tut i  dvadcat' tret'e fevralya mimo  proletelo, prazdnik nash muzhskoj,
vsenarodnyj, krov'yu v boyah zasluzhennyj. Obidno, bratcy, mne bylo do usrachki,
chto prozeval ya, prikovannyj k posteli, eto velikij den', i prozeval po svoej
durosti.  Vnov', vyhodit, fortuna ko mne vsej zadnicej povernulas'. Vprochem,
ne topit'sya zhe teper' iz-za etogo! Uzh kak-nibud' perezhivu, perekantuyus'. Mne
b tol'ko oklemat'sya pobystrej, na nogi vstat', a tam...
     Svetka na menya dulas' cel'nyh tri dnya. Molchala, kak ryba  besslovesnaya,
v rot vody nabravshaya. Sil'no na  menya  togda  Svetka  oserchala  za  vse  moi
hokkejnye hudozhestva. A kogda rot-to ona svoj raskryla, s cel'yu primireniya i
dostizheniya  konsensusa,  ponyal ya, chto nichegoshen'ki-to  ona  i  ne  znaet  ob
istinnom polozhenii veshchej: ni o moih grandioznyh planah po ozdorovleniyu nashej
vnutrisemejnoj ekonomiki, ni o vyigrannyh  mnoyu pari,  ni  o  tom, chto  menya
nachisto obchistili. A potomu i ponyat' menya ona, konechno  zhe, ne mogla. Blazh',
govorit,  da  dur'  odna u tebya v bashke,  i  veter v  nej skvozit, i  mozgi,
govorit,  u tebya  vse  issohlis' ot p'yanki besprobudnoj i tuneyadskogo obraza
zhizni, koli poneslo tebya v rabochee vremya na kakoj-to idiotskij  stadion, gde
odni kretiny  i  bomzhi  bezrabotnye kuchkuyutsya.  Slovom, vylila  ona  na  moyu
pobituyu golovushku celyj ushat uprekov, chto nakipeli u nee za eti dni, a potom
nichego,  ostyla, poshla na  mirovuyu,  dazhe  pozhalela.  YA zhe  chuvstvoval  sebya
poslednim bolvanom, potomu kak takovym  na dele i okazalsya. ZHalko mne  stalo
moyu  nenaglyadnuyu  zhenushku,  pokayalsya ya  v  svoih grehah  yavnyh, neyavnye  zhe,
pokumekav,  reshil glasnosti ne  predavat'. Nezachem ranu beredit'. Ne pojman,
kak govoritsya, ne vor.
     K koncu nedeli ya uzhe prishel  v normu.  Po krajnej mere, mne  togda  tak
kazalos'.  Bashka gudet'  perestala,  kosti bol'she ne  lomilo, da  i  sinyaki,
ponachalu  sizo-bagrovye, mestami s  krovopodtekami, zametno pozhelteli. Vrachi
repy svoi pochesali, borodami svoimi kozlinymi dlya solidnosti potryasli,  rozhi
umnye sostroili, poshushukalis' --  i vypihnuli  menya  na rabotu. Mol, nechego,
Vasil' Petrovich, boka prolezhivat' da v potolok slyunu  puskat',  pora, mol, i
chest'  znat' -- shuruj-ka ty  na svoj rodnoj zavod,  ekonomiku  otechestvennuyu
podnimat'. Trud, on ved' iz obez'yany cheloveka sdelal, vot i trudis' sebe, ne
pokladaya  ruk, na blago  gosudarstva, daby  obratno  sherst'yu ne obrasti  i v
degradaciyu ne vpast'.
     V ponedel'nik pokovylyal  ya  na rabotu.  Ceh  vstretil menya druzhno i kak
geroya. Kolyan, brigadir  nash,  molcha pozhal mne ruku, kriticheski  oglyadel  moyu
personu, pohlopal po plechu i usadil ryadom s soboyu.
     --  Napugal  ty nas,  Vasil' Petrovich, do  chertikov napugal. Kak zhe eto
tebya ugorazdilo, a?
     YA razvel rukami.
     -- A hren  ego razberet! Podvela menya fortuna, mat' ee... Odno slovo --
baba.
     -- Mozhet,  mordu  komu  namylit' nado? |to my v  mig organizuem, tol'ko
namekni.
     -- Da nu ih v banyu, etih sosunkov britogolovyh! Ne hochu voroshit' osinoe
gnezdo. Pushchaj eto bezobrazie na ih sovesti ostaetsya. Ne do nih mne nynche.
     -- Nu kak znaesh', Vas'ka, davit' na tebya ne stanu. Ladno, idi, trudis',
vnosi posil'nyj vklad v stroitel'stvo svetlogo budushchego.
     YA i poshel.  Vstal k svoemu stanochku mnogostradal'nomu  i po ushi uvyaz  v
rabote,  po  kotoroj,  esli   uzh   govorit'   chestno,   za  nedelyu  poryadkom
istoskovalsya.  Oglyanut'sya ne uspel, kak  vizhu,  drugany  moi menya na perekur
klichut.
     Zakurili. Za zhizn', za  to za se pogutarili, lyasy drug druzhke potochili.
A tut slyshu, Vovka-pressovshchik Grigorichu kakuyu-to tuften' na ushi veshaet.
     --  Kak so  smeny domoj prihozhu, on srazu  pryg ko mne  na koleni  i na
chistom anglijskom voproshaet: hau du yu du, maj frend? Hau a e biznes?
     -- Idi ty! -- Grigorich azh past' ot udivleniya razzyavil.
     -- Kakoj  na hren  biznes, otvechayu, -- prodolzhal  veshat'  lapshu na  ushi
Vovka. -- YA potomstvennyj proletarij,  sechesh'? ni k  kakim biznesam otrodyas'
otnosheniya  ne  imel,  potomu  kak  schitayu  vse  eto der'mo samoj natural'noj
ideologicheskoj diversiej. Ne hvatalo eshche nam,  trudyagam, pampersami na uglah
pritorgovyvat'!  A  on mne snova, gad usatyj, ehidnen'ko tak, s  izdevochkoj:
hau a e biznes, Vol'demar?
     -- Vresh'! -- snova podal golos Grigorich.
     A tut kak raz i ya podkatyvayu.
     --  |to ty o kom, Vovka, trep vedesh'? -- sprashivayu. -- O plemyashe svoem,
chto li?
     -- Koj chert  o plemyashe! --  pochemu-to vzbelenilsya Vovka. --  YA o  svoem
kote tolkuyu, sechesh'?
     YA otoropel.
     -- Kak eto -- o kote? O kakom eto eshche kote? Ty chego, Vovec, baki-to nam
zakolachivaesh'?
     -- Vot i  ya o  tom zhe...  -- vstrepenulsya  bylo Grigorich,  no Vovka tak
svirepo zyrknul na starika, chto tot chut' bylo v shtany ne nalozhil ot ispuga.
     -- |to ya-to baki zakolachivayu? Da ty znaesh',  Vasilij, chto  kot  moj god
cel'nyj  u  moej  sestruhi zhil,  vot i  podnataskalsya  vo vsyakih tam  yazykah
inostrannyh. Ona zh u menya zamuzhem za mafiej, sechesh'?
     Grigorich, s opaskoj glyadya na Vovku,  kak-to bochkom, bochkom  zasemenil k
vyhodu. YA zhe ostalsya s etim bugaem odin na odin.
     -- Aga, teper' ponyal, --  govoryu, -- ezheli za  mafiej,  togda vse yasno.
Tak by srazu i skazal. Vse, voprosov bol'she ne imeyu. Basta.
     Odnako etot tip kakim-to podozritel'nym inkvizitorom prodolzhal kosit'sya
na menya.
     -- Da ty, Vasil' Petrovich, glyazhu, ne verish' mne? -- navis on nado mnoyu,
ugrozhayushche puskaya slyunu.
     --  Veryu, Vovec, veryu, -- pospeshil ya  zaverit'  Vovku, etogo gromilu  s
kurinymi  mozgami. --  Obychnoe  delo.  Kot  po-aglicki balakaet -- chto zh tut
takogo? Vsyako na svete sluchaetsya.
     -- Konchaj  perekur! -- garknul otkuda-to  Kolyan. -- Po  konyam,  muzhiki,
rabota, ona hot' i ne volk, a vse zh taki zhdat' ne lyubit.
     Okrik brigadira  podejstvoval  na  Vovku  vse  ravno  kak  ostryj  ship,
votknutyj v tugo nakachannyj avtomobil'nyj ballon: on tut zhe  vypustil  pary,
snik i  prismirel. YA zhe, vospol'zovavshis' momentom, siganul na  svoe rabochee
mesto  i zastupil  na post u stanka. Hren ego znaet, mozhet byt', etot ubijca
za svoego mafioznogo kota kadyk vyrvet i dazhe ne pomorshchitsya?
     V  obedennyj pereryv  vsya brigada skuchkovalas' vokrug nashego brigadira.
Kolyan o chem-to poshushukalsya s Grigorichem, pokosilsya na menya s edakoj hitrecoj
v svoih proniknovennyh glazah i torzhestvenno vozvestil:
     -- Vasil' Petrovich, my tut posoveshchalis' s kollegami i reshili.  Nadobno,
ponimaesh' li, otmetit' tvoe  vozvrashchenie v rodnoj kollektiv. Bez perepoyu,  a
tak,  s  legancoj,  chisto  simvolicheski,  dlya  podderzhaniya bodrosti  duha  i
ukrepleniya kollektivistskih nachal. Ty kak, Vasil' Petrovich, daesh' dobro?
     I tut u menya v mozgu voznik kakoj-to vredonosnyj tuman.
     -- Ne, muzhiki, ya pas.
     Ponachalu mne pokazalos',  chto u menya chto-to takoe s ushami sluchilos'  --
takaya vdrug grobovaya tishina nastupila. Koresha moi zastyli podobno eksponatam
v kabinete  voskovyh figur madam Tyusso. Da i sam ya chuvstvoval, chto mir vverh
tormashkami  kuvyrnulsya.  Slova,  sorvavshiesya u menya s yazyka,  prozvuchali pod
vysokimi  svodami nashego  ceha  kak  neslyhannoe,  nesusvetnoe koshchunstvo. No
samoe  uzhasnoe bylo  v  drugom:  ya  vovse ne  sobiralsya ih  proiznosit', oni
vyrvalis' u menya sami, pomimo moej voli.
     Te,  kto stoyali ko mne blizhe vseh, stali opaslivo ot menya otodvigat'sya,
slovno byl ya kakim-nibud' zachumlennym ili prokazhennym.
     Kolyan vnimatel'no, uchastlivo, s  bol'yu  v prozorlivyh glazah pyalilsya na
moyu personu,  na  sokratovskom  lbu  ego  oboznachilas' glubokaya  muchitel'naya
skladka. Kolyan napryazhenno dumal.
     --  A nu-ka, muzhiki,  --  skazal on nakonec. -- ostav'te nas tet-a-tet.
Nam s Vasil' Petrovichem koe-chto obtolkovat' nadobno.
     Narod, ugryumo vorcha, nachal potihon'ku rassasyvat'sya. Kogda vokrug nas s
Kolyanom  ne ostalos' nikogo, brigadir v upor ustavilsya  na menya i uchinil mne
dopros s pristrastiem.
     -- Vas'ka, govori kak na duhu: ty chego, zashilsya?
     YA otchayanno motnul golovoj.
     -- YA chto, pohozh na pridurka?
     -- Togda v chem delo,  synok? CHto tam u  tebya stryaslos'?  -- po-otecheski
nasedal Kolyan.
     --  A  ya  pochem znayu!  --  istericheski  zavopil  ya.  -- Ono kak-to samo
poluchaetsya.
     Kolyan nahmurilsya.
     -- Ty pogodi, Vasil' Petrovich,  ne  erepen'sya. Delo-to, chuyu, ser'eznoe.
Zdes' razobrat'sya nado. Ty chto zhe, zavyazal?
     -- N... ne znayu, -- vshlipnul ya,  sniknuv dushoj i telom. -- Vrode by ne
zavyazyval, a pit', ponimaesh', ne mogu. Ne mogu, i vse tut! Slovno  okoldoval
menya kto-to, porchu navel...
     -- I davno eto s toboj?
     YA obaldelo ustavilsya na brigadira... i  promolchal. Otkuda  zh mne znat',
kogda eto nachalos'! Pryamo napast' kakaya-to, blyaha-muha!
     Vzglyad brigadira potyazhelel, posurovel.
     --  Hrenovo  delo tvoe, Vasil' Petrovich, nutrom  chuyu, hrenovo.  Ty hot'
sam-to ponimaesh', chto ot  kollektiva otryvaesh'sya, a? Osoznaesh', tak skazat',
kak zasasyvaet tebya  v bezdnu  tvoj parshiven'kij individualizm? Podumaj, kak
zhit'-to dal'she budesh', Vasilij?
     YA gotov byl razrydat'sya.
     -- Kolyan, ne beredi ranu,  i  bez  tebya  toshno, -- vzmolilsya ya.  -- |to
sil'nee menya, klyanus' Slavoj KPSS!  Slovno obuhom kto po golove hvatil... --
I tut menya osenilo. -- Postoj-ka, Kolyanych! A ved' i pravda, eto zh posle moej
travmy nachalos',  posle toj kontuzii na stadione! CHto-to, vidat',  u menya  v
bashke slomalos', razladilos', vot shesterenki kakie-to teper' i ne sovpadayut,
vraznoboj krutyatsya.
     Vzglyad brigadira stal myagche, sochuvstvennee.
     --  Delo  govorish', Vasil'  Petrovich, -- kivnul  on. -- Vidat', tak ono
natural'no  i  bylo.  Vot i  vyhodit,  chto lechit'  tebya  nadobno,  srochno  i
bezotlagatel'no. |tim-to  my  sejchas kak  raz i  zajmemsya. Na  samotek takoj
sluchaj puskat' my  prosto ne imeem prava. A esli  nuzhno budet  -- voz'mem na
poruki. Druga-tovarishcha v bede ne  brosim,  vsem  kollektivom  bit'sya za tebya
stanem.
     YA kak-to zasomnevalsya.
     -- Dumaesh', stoit?
     Kolyan surovo posmotrel na menya.
     --  Ty  eti  porazhencheskie  nastroeniya bros',  ponyal? Da ty  ne drejf',
Vasil' Petrovich, vytashchim my tebya iz etoj tryasiny, podnatuzhimsya, podnavalimsya
vsem  mirom  --  glyadish',  mozgi-to  i  vpravim.  Snova  chelovekom  stanesh',
polnocennym i polnopravnym chlenom kollektiva. Ne hrena  tebe v otshchepencah da
v  idiotah  hodit', kak vot  etot  vot,  --  i on  kivkom ukazal na  Saddama
Husejna, navisshego nad proshlogodnej gazetoj. Bedolaga  zhadno zhral ee glazami
i  urchal  ot  udovol'stviya, slovno bludlivyj  martovskij  kot,  nalakavshijsya
valer'yanki.
     YA vdrug poholodel.  Vot,  znachit,  kakaya  uchast' mne ugotovlena!  Stat'
debilom-trezvennikom,   edakim   tihim   besslovesnym  idiotikom,   slyunyavym
distrofikom  s kuskom  protuhshego  myasa v cherepke vmesto mozgov! Nu uzh  net,
muzhiki, takoj rasklad menya nikak ne ustraivaet. Ne hvatalo mne eshche s katushek
s®ehat' na pochve trezvogo obraza zhizni!
     -- Kolya, drug,  vytaskivaj menya iz etogo  der'ma! --  zaoral  ya  blagim
matom. -- Spasaj! Gotov na lyuboe lechenie! Tol'ko ne dopusti, chtob  drug tvoj
i luchshij rabotnik v idiotizm i mladenchestvo vpal!
     -- Ne  dopushchu, Vas'ka, poslednej svoloch'yu  i  skotinoj  budu,  esli  ne
pomogu takomu koreshu, kak ty. Hvatit nam v cehe i odnogo yurodivogo. A teper'
slushaj  i  motaj  na us. Vot tebe adresok,  -- on chto-to  chirkanul na klochke
gazety, -- sobiraj manatki i ezzhaj, pryamo sejchas.  Rasskazhesh' etomu cheloveku
vse bez utajki, on v svoem dele profi. Usvoil?
     YA s gotovnost'yu kivnul i skol'znul vzglyadom po zapiske.
     -- |to chto zhe, -- zasomnevalsya ya, beglo prochitav karakuli brigadira, --
ty menya v Lyublino, v trinadcatuyu psihushku sprovazhivaesh'?
     --  V   nee  samuyu,  Vasil'  Petrovich.  Nu  chego  ty  skosorylilsya,  a?
Skovorodkin -- chelovek svoj i v dushu nashego brata trudyagi vhozh vse ravno kak
k sebe domoj. Da i kak vrach-psihiatr on ne cheta drugim. Umnejshij muzhik, spec
po alkasham i  simulyantam,  a opyt u nego  takoj,  chto na desyatok  doktorskih
dissertacij hvatit. Skazhesh', chto ot menya, i vse budet o'kej.
     -- Ladno, sgonyayu  k tvoemu profi, -- burknul ya. -- Hotya, chestno govorya,
po psihushkam taskat'sya osoboj ohoty ne imeyu.
     -- A  zhit' vechnym  trezvennikom ohota est'?  --  udaril menya Kolyan nizhe
poyasa.
     Bolee ubeditel'nogo  dovoda Kolyan,  konechno  zhe,  pridumat'  ne  mog. A
potomu  ya tut zhe sorvalsya i pomchalsya k etomu psihiatricheskomu  geniyu, darom,
chto peret'sya prishlos' cherez ves' gorod.


     Skovorodkin,  etot  kruglen'kij,  ochkasto-plyugaven'kij,  suetlivo-yurkij
muzhichok let soroka pyati, edakij zhivchik alkashno-shizoidnogo vida, kak-to srazu
mne ne ponravilsya. Prinyal menya radushno, ya by dazhe skazal --  po-priyatel'ski.
Vse ladoshki svoi  potnye potiral da slyuni puskal ot  vostorga.  Vyslushav moyu
istoriyu, tut zhe vynul iz-pod  stola  pochatuyu butyl' so  spirtom i  predlozhil
sostavit'  emu  kompaniyu.  YA nabychilsya i zayavil,  chto  izdevat'sya  nad svoej
personoj ne pozvolyu  nikomu, dazhe svetilu otechestvennoj mediciny. Na  chto on
radostno zakival:  nichego,  mol,  podobnogo  i  v  myslyah ne imel,  a vypit'
predlozhil  ot  chistogo  serdca,  dlya  sozdaniya  druzheskoj  i  neprinuzhdennoj
atmosfery. Ladno,  govoryu,  hren  s  toboj,  kozel  pleshivyj,  sozdavaj svoyu
atmosferu,  no tol'ko v odinochku, tak  kak pit' ya vse ravno ne  stanu.  I ne
stal,  vot ved'  kakaya  zaraza!  On  igrivo  tak  dernul  kruglen'kim  svoim
plechikom,  raschetlivym  dvizheniem  plesnul v stakan  chistejshego,  kak sleza,
spirtyagi -- i hryapnul ego zalpom, dazhe ne peredernuvshis'. Molotok, otmetil ya
pro sebya, pit'yu obuchen.
     Potom  nachalas'  eta  durackaya  igra  v voprosy  i otvety. Ot  vypitogo
spirtnogo  on sovsem  razomlel,  stal  do  neprilichiya  famil'yaren, slova ego
katilis'  kakimi-to  kruglymi,  obtekaemymi,  vatno-pushistymi  sharikami,  na
pervyj vzglyad sovershenno nevrazumitel'nymi i dalekimi  ot sushchestva problemy.
Odnako ya videl  etogo sklizkogo tipa naskvoz' i  potomu  byl  zol, nervozen,
poroj dazhe grub.  Dumaesh', muzhik, ne  znaem  my, chto  li, pro  vse eti  vashi
psihicheskie  ulovochki,  vsyacheskie  tam  inkvizitorskie  vykrutasiki,  edakie
sadistskie izdevochki da podkovykochki? Ogo-go,  eshche kak znaem! Nas, muzhik, na
myakine ne provedesh', goloj zadnicej v muravejnik ne usadish'. |to uzh kak pit'
dat',  uzh  my-to  sebe  cenu  znaem. Tak  chto konchaj nam v  ushi  dym pushchat',
svorachivaj etu svoyu badyagu i govori tolkom, po suti, chto i kak. A to mne uzhe
do domu pilit' pora, Svetka navernyaka nervnichat' nachnet, ezheli opozdayu.
     Slovo v slovo tak  ya emu vse i  vylozhil,  ot i do.  On grustnen'ko  tak
motnul kruglym svoim chajnikom, poskreb v zatylke, kovyrnul v nosu, smachno, s
podvyvan'icem, iknul, potom  zyrknul  na menya osolovelymi zenkami -- i vydal
vmeste s volnoj gustogo peregara:
     -- Sluchaj, skazhu ya vam, udivitel'nyj.  Prosto unikal'nyj  sluchaj, ya  by
dazhe skazal -- sverh®estestvennyj, ne  poboyus'  etogo slova. CHto, tak sovsem
vypit' i ne tyanet, a, lyubeznejshij?
     -- Nu, ne tyanet, -- ugryumo burknul ya.
     --  Udivitel'no!  Ved'  po  zhizni-to   obychno  kak  raz  vse   naoborot
proishodit, za  ushi  vashego  brata  ot  vodki  ne  ottashchish', tak  i  lakaet,
lakaet...
     --  Netu u menya nikakogo brata,  -- okrysilsya  ya.  Tak  by i zasandalil
sejchas emu promezh glaz!
     --  |to  ya  tak, obrazno,  -- hihiknul  on. -- M-da... Vy  fenomen, moj
dorogoj.  Patologicheskij   tip.  Dlya  nauki  lichnost'  sovershenno  temnaya  i
nepravdopodobnaya. Vidimost', tak skazat', bytiya, illyuziya, gallyucinaciya. Ni v
teorii, ni v praktike vam mesta  netu. Takih, kak vy, v prirode sushchestvovat'
prosto ne mozhet. I ne dolzhno.
     Kak by v podtverzhdenie svoih slov, on plesnul sebe  v stakan  eshche gramm
sto pyat'desyat i, kryaknuv, vlil v svoe poganen'koe nutro.
     YA ves' vskipel.
     -- A vot my sejchas posmotrim, sushchestvuyu ya ili tol'ko vidimost' bytiya!
     YA  ryvkom peregnulsya cherez  stol, shvatil svetilo pyaternej  za grudki i
tryahnul tak, chto u togo azh chelyust' lyazgnula da lysina v mig vspotela. Odnako
on tut zhe umudrilsya vyvernut'sya i vysvobodit'sya ot zahvata.
     -- Nu  eto vy  bros'te!  -- strogo zayavil  on, otkleivaya  svoyu obshirnuyu
uchenuyu zadnicu ot kazennogo kresla i vypryamlyayas'. -- Zdes' vam ne Gosduma!
     To li  on kakuyu knopochku potajnuyu nazhal, to li eshche kakim obrazom signal
podal, tol'ko vdrug vyskochili  u menya iz-za spiny dva zdorovennyh sanitara i
liho  skrutili  mne  ruki.  YA i piknut'  ne  uspel,  kak  zalomilo u menya  v
sustavah, zastuchalo  v viskah, zasuchilo v  nogah. Skripnul ya ostatkami svoih
zubov,  popytalsya vyrvat'sya,  da  ne tut-to bylo! Krepko  derzhali  vertuhai,
lishiv menya vseh stepenej svobod.
     -- Vy,  urody!  --  vyaknul  ya,  skrivivshis'  ot  boli.  --  Grabli svoi
debil'nye uberite! Poka ya vam ih ne povynimal!
     Odnako  oni  i  uhom ne  poveli,  lish'  glumliven'ko  edak  zalybilis',
gogotnuli dlya proformy: ne erepen'sya, mol, muzhik, u nas ne zabaluesh', zhivo v
baranij rog skrutim, koli shef komandu dast.
     Skovorodkin radostno zakival, poigral kucymi brovyami, zacokal yazykom.
     --  Zrya vy  tak,  baten'ka,  --  zashchebetal  on  nezhno,  oblizyvaya  menya
lyubveobil'nym  vzglyadom,  --  nehorosho,  nehorosho-s!..  A   nu-ka,  rebyatki,
derzhite-ka ego  pokrepche,  sejchas my seans ortodoksal'noj terapii  provedem.
Ezheli  ne pomozhet,  mozhete na sebe,  baten'ka,  krest  stavit', i  pozhirnee,
pozhirnee!..
     Ne dolgo  dumaya,  on snova  izvlek iz-pod  stola butyl'  so spirtyagoj i
nacedil  primerno  s  tret' stakana. Potom  hitren'ko  tak podmignul  i stal
priblizhat'sya,  so   stakanom  v  svoej   malen'koj   puhlen'koj   ruchke.   YA
zabespokoilsya, zapodozril neladnoe.
     --  Nasiliya nad moej lichnost'yu  ne poterplyu! -- zaoral  ya blagim matom,
dogadyvayas', k  chemu  klonit  etot  idiot.  Popytalsya bylo vyrvat'sya, sdelal
neskol'ko neuklyuzhih telodvizhenij,  no te  dva debila stoyali,  kak  vlitye, i
dobychu  iz  svoih lapishch yavno  vypuskat' ne sobiralis'. A potom i  vovse  moyu
bashku zaklinilo --  tak, chto ya i piknut' ne smel,  a ezheli i  pytalsya, to  v
glazah u menya tut zhe temnelo ot adskoj boli. Professionaly, mat' vashu!..
     -- Otpustite, urody! -- hripel ya,  vzyvaya k ih grazhdanskoj  sovesti, no
tshchetno.
     Skovorodkin tem vremenem, nezhno ulybayas', priblizilsya ko mne vplotnuyu.
     -- Nu-s, bol'noj, -- zavorkoval on, -- pristupim k lecheniyu.
     YA i  glazom ne morgnul, kak etot psih rezko  sadanul menya poddyh  svoim
miniatyurnym kulachkom, da tak masterski, tak metko, chto dyhanie u menya tut zhe
perehvatilo, i ya mashinal'no razzyavil rot. A  on, podlyuga,  ne stal meshkat' i
vlil  v  nego soderzhimoe stakana. Tut uzh, bratcy,  mne sovsem hrenovo stalo.
Dyhnut' ya, yasnoe delo, ne mog, tak kak spirt obzheg mne glotku i,  rastekayas'
po pishchevodu, popolz k zheludku, szhigaya  vse na  svoem puti podobno napalmu. V
glazah  pomutnelo,   zaryabilo,  ya  zabilsya  v  konvul'siyah,  slovno   mahaon
kakoj-nibud',  nakolotyj  na  bulavku  sadista-entomologa.  A  potom  kak-to
vnezapno otleglo. V bryuhe stalo zharko, skvoz' solenuyu  vlagu v glazah ya stal
razlichat' smutnyj siluet etogo fashista Skovorodkina.
     Skovorodkin  zhe   s  interesom  nablyudal   za   reakciej  "bol'nogo"  i
protivnen'ko lybilsya.
     I tut... YA pochuvstvoval, kak v bryuhe u  menya chto-to nazrevaet, kakoj-to
vulkan ognedyshashchij, pret u menya chto-to iz nutra, neuderzhimo prositsya naruzhu.
Spirt yavno ne  prizhilsya. YA vypuchil glaza,  smachno rygnul... Poslednee, chto ya
uspel zametit',  byla poblednevshaya  rozha  etogo  kretina psiha-terapevta,  s
kotoroj medlenno spolzala  ego merzopakostnaya ulybochka.  Nu, teper' derzhis',
derzhimorda bol'nichnaya!..
     YA podnatuzhilsya i so  smakom,  s kakim-to utrobnym  rykom,  vyvernuvshis'
ves'  naiznanku,  zazhmurivshis',  blevanul  emu v  mordu  ego  zhe sobstvennym
spirtom, prisovokupiv k nemu i svoj utrennij zavtrak.
     A kogda otkryl glaza, to ot smeha uderzhat'sya uzhe ne smog.
     On  stoyal  peredo  mnoj,  surovyj,  poser'eznevshij,  neveselyj,  v  mig
utrativshij byluyu spes'. Eshche by! Kakaya  uzh tut spes', kogda  ty oblevan s nog
do golovy, i razit ot tebya otnyud' ne ambroziej, a kakoj-to kislyatinoj!
     Nu i zarzhal zhe ya togda! Do slez, do kolikov v boku, do ikoty.
     Skovorodkin bystro prishel v sebya. Vzglyad ego, tusklo svetivshijsya skvoz'
zablevannye stekla ochkov, byl ukoriznennym i osuzhdayushchim.
     -- Svin'ya vy neblagodarnaya, -- skazal on, kachaya svoej tykvoj. -- Svin'ya
i est'.
     --  Da ty  na  sebya  posmotri, indyuk  neumytyj, -- rashohotalsya  ya pushche
prezhnego.
     Po-moemu,  ego nakonec pronyalo. On  azh zatryassya ot yarosti,  pobagrovel,
pyatnami ves' poshel, bryznul slyunoj.
     --  A nu-ka,  rebyatki,  --  zashipel,  -- provodite-ka nashego  gostya  do
vyhoda... kubarem, kubarem ego po lesenke! Pinochkom, pinochkom pod zad! I chto
b nogi ego zdes'... merzavca...
     Uh, i letel zhe ya iz psihushki, bratcy, eto nado bylo videt'! Ponachalu te
dva duboloma-shizoida mne podsobili, soobshchiv mne izryadnyj  nachal'nyj impul's,
a potom, za vorotami, ya uzhe sam,  nogi v ruki, daval deru -- tak, chto tol'ko
pyatki sverkali.
     A Kolyanu, brigadiru nashemu, ya vyskazhu vse bez utajki. Pushchaj sam u etogo
svoego supergeniya ot Minzdrava lechitsya! A menya uvol'te.


     Domoj  ya vernulsya zlym, ustavshim  i  trezvym. Svetka, edva lish' zavidev
menya, srazu izmenilas' v lice.
     -- Sluchilos' chto, Vasen'ka?  -- ispuganno ojknula ona. --  Na tebe lica
net.
     Molchkom,  ne udostoiv svoyu polovinu otvetom, ya pryamikom  proshestvoval k
divanu, na kotoryj i zavalilsya, nacelivshis' bryuhom v belenyj potolok. Dumat'
ni o  chem ne  hotelos', da  i myslej-to v bashke  nikakih ne vertelos'.  Tak,
vsyakaya sheluha, nakip'  kakaya-to vsplyvala poroj v mozgu --  i tut zhe kuda-to
smyvalas'. YA prebyval v dikom otchayanii.
     Svetka  posuetilas'  vokrug  menya i vskore  pozvala na  kuhnyu, uzhinat'.
Kakaya-to  sila podnyala  menya, i ya mashinal'no, slovno zombi, poplelsya  na zov
zhenushki, uselsya na taburetku, molcha, bez appetita uplel makarony po-flotski,
s chesnochkom, s solenym ogurchikom  -- i sobralsya bylo uzhe  otbuksirovat' svoe
nikchemnoe, trezvoe telo nazad, k divanu, kak Svetka vdrug skazala:
     -- Vas', mozhet stakanchik nalit', a?
     Menya vsego azh peredernulo.
     -- Ujdi, -- ugryumo, nalivayas' krov'yu, procedil ya skvoz' zuby.
     Svetka poblednela i plyuhnulas' na stul.
     -- Da chto s toboj, Vasen'ka? Nepriyatnosti na rabote? Ili bolit chto?  Ne
tomi, Vas'. Mozhet, primesh' vse-taki stoparik, a?
     YA mrachno tryahnul golovoj, tyazhelo podnyalsya i zakovylyal k  svoemu divanu.
Svetka semenila sledom.
     --  Mozhet, "skoruyu"  vyzvat'?..  Da ne  molchi  ty, kak  istukan,  skazhi
chto-nibud'!
     YA  plyuhnul sebya  na  divan.  Ehidno vzvizgnuli  rzhavye  pruzhiny,  naglo
uperlis' mne v bok.
     -- Ujdi, Svetka, -- povtoril ya, oserchav, -- ne do  tebya mne. Dusha noet.
Vakuum kakoj-to v nutre.
     Svetka obizhenno podzhala guby i vyskochila  iz komnaty.  A  cherez polchasa
poyavilas' vnov'. S  gordym,  kamenno-oficial'nym  licom, s rentgenom  vmesto
glaz.
     -- Tol'ko chestno, bez baldy: zavel kogo-nibud', na storone?
     Do  menya  ne  srazu doshlo, chego  ona ot menya  hochet. A kogda,  nakonec,
doperlo, to vzbelenilsya ya ne na shutku.
     -- Dura! -- ryavknul ya.
     Ona pulej vyletela na kuhnyu.
     Nado zhe takoe  otmochit'!  Dura  i est'  dura. Takaya chush' mogla prijti v
golovu  tol'ko babe.  Vot  ona, zhenskaya logika, lish'  odno  na ume:  kak  by
muzhichka ee kto ne  uvel. Ne znayu, no mne pochemu-to stalo legche. Kak-to  dazhe
otleglo ot  serdca, kamen' slovno s dushi svalilsya. YA dazhe rassmeyalsya  vnutri
sebya  -- tak,  chtoby  eta  sumasbrodka Svetka ne uslyshala. Na  sud'binu svoyu
goremychnuyu s drugogo boka vzglyanul. Nu i chto, kumekayu, tut takogo? Ved' est'
zhe, navernoe, takie lyudi-fenomeny, kotorye kapli v rot ne berut -- i nichego,
zhivut, koposhatsya,  zhituhu  svoyu  planiruyut, idut sebe semimil'nymi shagami  k
svetlomu budushchemu. Da  i  plyusy zdes'  imeyutsya nemalye:  bashka  po  utram  s
pohmelyugi ne treshchit, ekonomiya, opyat'-taki, vnutrisemejnogo  byudzheta. V konce
koncov, zhivut zhe  lyudi s odnoj nogoj, i dazhe sovsem bez nog -- i  nichego, ne
tonut  v  etom der'me,  barahtayutsya, ishchut  svoj  smysl  v  zhizni.  Tosklivo,
konechno,  oshchushchat' svoyu nepolnocennost', beznogost' svoyu uboguyu, odnako zachem
zhe kompleksovat'? Esli zhe otkrovenno, bez labudy, to  nogi-to  otrezannye uzh
tochno nikogda  ne vyrastut,  a  vot  napast' moya, bud' ona  neladna,  mozhet,
potihon'ku-to i rassosetsya,  rasseetsya. Glyadish', i  snova v svoyu koleyu vojdu
-- rozhu ot spirtnogo vorotit' ne budu.
     A Svetku obidel ya zrya. Zrya, zrya ya shuganul svoyu zhenushku. Ona, mozhet, kak
luchshe hotela, za muzhika svoego, mozhno skazat', perezhivaet, vot i stoparik, v
koi-to veka, predlozhila, a ya ee, nenaglyadnuyu, vzyal, da mordoj ob stol: sidi,
mol, i ne rypajsya. Net, nuzhno vosstanavlivat' status kvo, i nemedlenno.
     -- Svet, a Svet!  -- garknul ya na vsyu kvartiru. -- Pod'  syuda, razgovor
imeetsya.
     Svetka vyderzhala podobayushchuyu sluchayu pauzu: ne slishkom korotkuyu, chtoby ne
umalit'  chuvstvo  sobstvennogo dostoinstva  v  glazah  muzha,  i  ne  slishkom
dlinnuyu,   chtoby  ne  zastavlyat'  menya  zhdat'  sverh  mery   --  i,  gordaya,
nepristupnaya, vysoko  vzdernuv  svoj  nosik-maklevku,  vyplyla  iz kuhni. Ni
dat', ni vzyat', koroleva anglijskaya!
     -- Svet,  ne  serdis',  eto ya sduru  polkana  spustil,  -- povel ya svoyu
diplomatiyu. --  Ponimaesh', s bashkoj u menya chto-to stryaslos': ne mogu pit', i
vse tut! Toshnit menya ot vodki,  ponimaesh', hudo mne.  Vot i oserchal malost'.
Izvini, a?
     Svetka, uslyhav moyu ispoved', zametno ottayala.
     -- CHto, srazu skazat' ne mog? --  provorchala  ona  bezzlobno i vnezapno
ulybnulas'. -- Tak-taki i ne mozhesh'? Sovsem, ni kapel'ki?
     Net, ona ne zloradstvovala, ne torzhestvovala, naprotiv, v golose Svetki
ulovil ya chto-to pohozhee na sochuvstvie, dazhe zhalost'. YA razvel rukami.
     -- Ne mogu, Svet. Nu vot hot' tresni!
     Ona podoshla ko mne i pogladila  po  golove,  kak malen'kogo rebenka.  YA
dazhe opeshil  ponachalu,  a  potom v  nosu u menya vdrug zashchekotalo,  v  glazah
zashchipalo, k gorlu podstupil kakoj-to  protivnyj komok. Ne hvatalo eshche tol'ko
razrydat'sya na pleche u lyubimoj zhenushki!
     -- Nichego, Vas', nichego, -- murlykala ona,  -- oklemaesh'sya, ochuhaesh'sya.
Vse projdet, vot uvidish'. V konce koncov, zhivut zhe lyudi bez vodki, i nichego,
v petlyu ne lezut.
     Nu pryamo-taki moi mysli chitaet, vo daet! Net, chto ni govori, a Svetka u
menya prosto zoloto, dushu moyu naskvoz' vidit, darom chto baba! Ni na chto ee ne
promenyayu,  dazhe na vodku, bud' ona trizhdy proklyata...  vodka, to est'. Ni na
chto i ni za chto.
     Spat' ya ulegsya umirotvorennym i uspokoennym, hotya, chego uzh greha tait',
koshki na dushe skrebli. I eshche kak skrebli, ogo-go! Ubogost' svoyu dazhe vo sne,
podsoznatel'no, oshchushchal.
     Nautro,  so smetennymi chuvstvami, popilil ya  na rabotu.  Ne  do  konca,
vidat',  Svetka menya izlechila, ne  do konca. No tut  uzh nichego ne podelaesh',
pridetsya  samolecheniem  zanyat'sya, ocherednoj seans  psihoterapii  samomu  nad
soboj ustraivat'. A tam -- kak karty lyagut.
     Kolyan  nabrosilsya na  menya,  kak baran na novye  vorota.  Ego  vsego azh
raspiralo ot neterpeniya i lyubopytstva.
     -- Nu kak?
     -- A nikak, -- otvechayu mrachno. --  Obleval ya  tvoego unikuma. Vsego, ot
golovy do pyat. Do sih por, podi, otmyvaetsya, pridurok.
     Tut dazhe vidavshego vidy Kolyana pronyalo. Vytarashchiv glaza, on priglushenno
voprosil:
     --  Ty?  Samogo  Skovorodkina? Vresh'!  Kak zhe  eto tebya  ugorazdilo, a,
Vasil' Petrovich?
     YA emu vse i rasskazal. On  vdrug pobagrovel, nabychilsya, nadul shcheki -- i
vzorvalsya oglushitel'nym hohotom.
     --  Nu,  umoril! --  rzhal on, kolotyas'  v pristupe idiotskogo smeha. --
Pryamo-taki v samuyu rozhu? A? Ha-ha-ha!.. Molotok, Vas'ka! Umyl, umyl-taki!
     YA molcha,  s dosadoj, nablyudal,  kak  ot dushi  veselitsya nash  bessmennyj
brigadir.
     Nakonec Kolyan sumel sovladat' s pristupom, smeh ego potihon'ku issyak.
     --  M-da...  zhal', konechno,  chto  vse  tak  obernulos'. Vozlagal  ya  na
Skovorodkina  nadezhdy nemalye, a ono  von  kak  vyshlo.  I chto  zhe ty, Vasil'
Petrovich, nameren teper' delat'?
     YA mahnul rukoj.
     --  A  nichego.  ZHit'  kak  zhil,  a   tam  vidno   budet.  Tol'ko  ni  k
Skovorodkinym, ni k  CHajnikovym, ni k Samovarovym vsyakim  ya bol'she ne ezdok.
Dovol'no s  menya,  basta. |tomu  tvoemu  geniyu, k primeru,  samomu  mesto  v
psihushke.
     Kolyan kivnul.
     -- Ladno, Vas'ka, idi rabotaj. Mozhet, i pravda rassosetsya...
     YA pozhal plechami i potopal k svoemu stanku.
     Gde-to blizhe k obedu ya stal zamechat', chto narodec nash kak-to stranno na
menya  kositsya,  shushukaetsya,  pal'cami svoimi  nemytymi v personu  moyu tychet,
odnako podhodit' ne podhodit. Slovno  stena Berlinskaya mezhdu  nami voznikla,
zheleznyj  zanaves:   po  tu  storonu  oni,  normal'nye,   a  po  syu   --  ya,
trezvennik-psihopat,  so sdvigom v mozgah  i kryshej  nabekren'. Odnako posle
obedennogo  pereryva  stena  ruhnula, i pervym,  kto  probil  v  nej  bresh',
okazalsya potomstvennyj proletarij Grigorich.
     -- Slysh', Vas'ka, -- ostorozhno podkatil on ko mne, -- shovaj desyatku, a
to baba moya vse odno najdet. Kayuk togda  zanachke. Nashim-to kozlam bezrogim ya
doverit' ne mogu, vraz prop'yut, a tebe mozhno. A, Vas', shovaesh'?
     -- Ladno, davaj, --  burknul ya, pryacha kupyuru v karman. -- A ne boish'sya,
chto spushchu tvoj chirik-to?
     Grigorich oskalilsya.
     -- Ne-e, ne boyus'. Ty teper' muzhik nadezhnyj, na propoj ne potratish'.
     -- Nu kak znaesh'...
     Grigorich  otvalil, a  menya vdrug dosada  vzyala nesusvetnaya.  Nu  chto za
zhituha,  a? vrode kak evnuhom sebya oshchushchaesh': sunuli kak by v samyj chto ni na
est' garem -- i ostavili. Vse ravno, mol, ot tebya proku kak ot kozla moloka,
tak chto sidi, impotent, i ohranyaj nashih bab.
     V smysle, babki.
     Grigorich okazalsya ne edinstvennym,  kto podvalil ko  mne v etot den' so
svoeyu zanachkoj. Eshche koreshej pyat' sdali mne  na hranenie krovno zarabotannye,
utaennye ot sem'i den'zhata: kto  chirik, kto dva, a kto i poltinnik privolok.
YA na vse  mahnul rukoj  i bezropotno  bral ih trudovye,  ne uchtennye zhenami,
sberezheniya.  Pushchaj,  dumayu,  nesut,   mne  chto,  zhalko,  chto  li?  Poslednim
vrazvalochku  podkatil Vovka-pressovshchik i prinyalsya podle menya smushchenno sopet'
i pereminat'sya s nogi na nogu.
     -- Nu chego mnesh'sya, kak sirota  kazanskaya? --  govoryu ya emu. --  Davaj,
chto li, babki, shoronyu.
     On vynul chirik, no rasstavat'sya s nim ne speshil.
     -- Ponimaesh', Vasil' Petrovich... -- nachal on, -- tut takoe delo...
     -- Vykladyvaj, ne tomi, -- naper ya na nego.
     --  Slovom,  --  reshilsya on  nakonec,  --  shovaj etot chirik, no mne ne
otdavaj, do Vos'mogo marta.  Dazhe  esli umolyat' tebya budu, na kolenyah -- tak
ty  ni-ni.  Ponyal? Vse  odno prop'yu. A, Vas', sdelaesh'? Popriderzhish' u  sebya
desyatku?
     -- Otchego  zh ne sdelat'  -- sdelayu, -- pozhal  ya  plechami. -- Tol'ko  ne
v®edu ya chto-to.  Ne odin li hren, kogda ee propit' -- sejchas  ili cherez paru
nedel'? Tak i tak na propoj pojdet.
     Vovka otchego-to gusto pokrasnel.
     --  Tut, ponimaesh',  takoe delo... zhene  eto, na podarok, k  prazdniku.
Hochetsya  ej chto-nibud' sdelat'...  horoshee. A to ved' u menya ne  zaderzhitsya,
spushchu.
     YA kivnul.
     -- Zametano, Vovka. Dazhe esli snova  zap'yu, tvoj chirik berech' budu, kak
zenicu oka. Zub dayu.
     -- Spasibo tebe, Vasil' Petrovich.
     On  otvalil.  A  ya  podumal:  dushevnyj-to,  okazyvaetsya,  paren'   etot
Vovec-ogurec. Smotri-ka,  zhene na  podarok  reshil den'zhat prikopit', v ushcherb
svoemu nutru! |to zh pryamo-taki fenomen kakoj-to.
     V takih vot zabotah i proletel etot den'. A za nim eshche neskol'ko, takih
zhe mutorno-trezvyh, budnichno-seryh den'kov, bud' oni vse  trizhdy neladny! Ne
uspel oglyanut'sya, kak  podoshel k  koncu i fevral'.  A  na poroge uzhe  stoyala
vesna.


     Gde-to v pervyh chislah marta  priklyuchilsya so mnoj odin kur'ez. So smehu
pomeret' mozhno, da i tol'ko!
     Slovom, pripersya ya  kak-to na rabotu -- i vizhu takuyu kartinu.  Ves' nash
narodec  cehovoj  sid'mya sidit vokrug Kolyana-brigadira  i  galdit pochem zrya.
CHem-to  moi  koresha sil'no byli vzbudorazheny, eto ya  srazu  ponyal: mat stoyal
takoj, chto dazhe u menya -- u menya! -- ushi vyali. CHuvstvuyu, stryaslos' chto-to iz
ryada von vyhodyashchee.
     Podkatyvayu poblizhe. I vyyasnyayu: bastuet, okazyvaetsya, nash ceh, bastuet v
polnom  sostave, po sluchayu nevyplaty zarplaty. Vchera  byl  kak raz tot samyj
svyatoj den', radi kotorogo pashet nash brat trudyaga-rabotyaga, i den' etot byl,
yasnoe delo, dnem zarplaty. No zarplaty nam vchera ne dali. Skazali, chto dadut
zavtra, to  est' uzhe segodnya, odnako  i  segodnya, kak vyyasnilos', nas ozhidal
polnyj  oblom.  Netu, govoryat,  deneg,  i vse tut. A  kogda budut, nikto  ne
znaet. Vot bratva i zabastovala.  Basta,  govoryat, ne budem pahat'  zadarma,
konchilas', mol,  epoha  partokratov i totalitarizma. Daesh' demokratiyu!  -- i
nikakih gvozdej.
     Samoe  smeshnoe,  chto podbil na  eto  delo  rebyat  ne kto  inoj, kak nash
brigadir.  Vot  tak  dela!  -- dumayu,  --  gerojskij muzhik, okazyvaetsya, nash
Kolyan. Svoj v dosku, slovom.
     (Da-a... smeshno... smeshno i grustno sejchas vspominat', kak kipel togda,
v  nachale devyanosto chetvertogo, nash razum vozmushchennyj -- i iz-za chego? iz-za
kakih-to dvuh  dnej zaderzhki zarplaty!  Dva dnya, ha! eto  zh  kuram  na smeh!
Sejchas,  pyat' let spustya, trudyagi nashi godami krovnyh  svoih zarabotannyh ne
vidyat -- i nichego, koposhatsya, koncy s koncami  koe-kak svodyat, s golodu poka
eshche  ne puhnut, da eshche kaskami asfal't vokrug  Belogo  doma molotit' silenok
hvataet!  Fenomenalen  vse-taki nash russkij  muzhik, fenomenalen  i unikalen.
Prosto divu poroj daesh'sya, da na  kakie zhe shishi, chert voz'mi, mesyacami, a to
i godami zhivet on bez zarplaty-to, a?! Tut na dva dnya zaderzhali, i to volkom
vyt'  nachinaesh' -- a eti... net, v bashke  ne ukladyvaetsya. Nu hot' tresni!..
Vprochem, vse eto  delo  dalekogo budushchego, do kotorogo eshche dozhit'  nado; vot
tol'ko dozhivu li, vopros...)
     Podsazhivayus' ya, stalo byt', k nashim-to, v znak solidarnosti i bratskogo
edinstva, a Kolyan, zaprimetiv moyu personu,  pohlopal  menya po plechu i tut zhe
vklyuchil v  spisok uchastnikov akcii protesta. YA, ponyatnoe delo,  vozrazhat' ne
stal, potomu  kak polnost'yu razdelyal pravednoe negodovanie  moih  koreshej po
neschast'yu.
     --  Za  chto  borolis',  muzhiki!!  -- blagim matom,  bryzzha slyunoj, oral
Vovka.  --  Za to  li,  sprashivayu,  chtoby  s  nami kak  s  poslednim der'mom
obrashchalis', a? Ne pozvolim!
     -- Verno  gutarish',  Vovec! -- poddaknul kto-to.  -- Ne pozvolim, chtob,
znachit, mordoj da ob stol. Morda, chaj, ne kazennaya.
     Tut podnyalsya Kolyan.
     -- Rad, muzhiki, chto vy podderzhali  moi  spravedlivye trebovaniya. Negozhe
nam, gegemonam, v prisluzhnikah u obozhravshihsya kaznokradov byt'. Nam  chuzhogo,
muzhiki, ne nado,  no  i svoih cepej my ne  otdadim, potomu kak nichego, krome
cepej,  teryat'  nam nechego.  V perehodnuyu epohu postperestrojki,  global'noj
demokratizacii razlichnyh storon zhizni obshchestva i narozhdayushchihsya  rostkov vseh
stepenej svobody  my vse kak odin, plechom  k plechu, vstanem na  zashchitu nashih
demokraticheskih zavoevanij! Vstanem, muzhiki?
     -- Vsta-anem!! -- ryavknuli muzhiki druzhno. -- Pushchaj den'gi nashi vertayut!
     A  potom   Kolyana  poneslo,  i  on  v  konce  koncov  uvyaz  v  kakih-to
istoriko-filosofskih debryah.  Ushi u  nashih  muzhikov  bystro  nachali  vyanut'.
Voodushevlenie  ih kak-to  razom issyaklo,  pravednyj  gnev zametno  poutih, a
zhelanie pootshibat'  koe-komu nosy i proredit'  zuby  soshlo  na  net.  Vskore
vseobshchij voinstvennyj galdezh  prinyal harakter obychnogo zhitejskogo trepa. Vot
tut-to i proizoshlo sobytie, kotoroe... no net, zabegat' vpered ne budu.
     Byl v nashem cehu parenek odin, Vityuha,  god kak  PTU zakonchil. Tak sebe
paren', ni ryba ni myaso, tyufyak tyufyakom,  k  rabote osobogo rveniya ne imel, a
vse  bol'she po babam shastal da  vodochkoj  balovalsya. Nezametnyj  byl  takoj,
umishkom ne otlichalsya, vse gde-to na tret'ih rolyah mel'kal -- tihonya, slovom.
No v tot den' chto-to takoe  vdrug  sluchilos', i Vityuha nash okazalsya v centre
vnimaniya. Kak  eto proizoshlo, ya uzhe sejchas i ne pomnyu. Slyshu tol'ko, kak nash
peteushnik  kakuyu-to bajku rasskazyvaet,  a muzhiki cehovye sidyat  i, razzyaviv
rty,  slushayut.  Interes menya  razobral,  chto zhe eto, dumayu,  za lapshu Vit'ka
muzhikam nashim veshaet, vot ya ushi-to i rastopyril.
     -- Vot ya i  govoryu: chudnoj, blin,  kakoj-to son, -- gundosil Vityuha, --
mne kak-to  ran'she  takoe  ne  snilos'.  Vse bol'she pro bab,  blin,  da  pro
vypivku, a tut... Idu  ya, stalo byt', po kakomu-to pesku, a pesku mnogo, kak
na plyazhe,  tol'ko vody nigde, blin, ne vidat', kuda ne glyan' -- krugom pesok
da pesok,  odin  tol'ko  pesok  i pit'  strast'  kak  ohota.  Solnce  palit,
duhotishcha, kak v kotel'noj, ot peska zhar pret.
     -- Pustynya, chto l'? -- vvernul Vovka.
     -- Kakaya,  blin, pustynya! Govoryu  tebe: pesok... Idu ya, znachit, nogi  v
peske zastrevayut, a tut muzhik  ko mne kakoj-to borodatyj podvalivaet. Spasti
tebya,  govorit, hochu, pojdem, blin, so mnoj. Nu, ya i popersya. Idem my, idem,
glyazhu --  a  nas uzhe ryl desyat' nabralos', a to  i vse  pyatnadcat'.  Rajskuyu
zhizn'  obeshchayu, tverdit  borodatyj,  vsem, kto  so mnoj  pojdet. I  vrode kak
kakie-to bumazhki nam razdaet, a chto za  bumazhki, nikak, blin, ne razglyazhu. A
tut pesok konchaetsya, i okazyvaemsya my vse na beregu  kakogo-to pruda. Narodu
tut t'ma t'mushchaya, i vse k etomu borodatomu  lezut, vse, blin,  hotyat ot nego
chego-to. On ruki vverh podnyal i oret, chto, mol, bolit u nego dusha glyadet' na
bolezni da nishchetu ihnyuyu i chto dlya togo, blin, i  prishel on syuda, chtoby  dat'
im... vot tol'ko chego dat', ya tak i ne razobral. To li vechnost' kakuyu-to, to
li  svetloe budushchee, to  li eshche hrenoten' kakuyu...  Slovom, tyanut oni k nemu
ruchonki, a on im vse te zhe  bumazhki, blin,  suet  i  uchit, kak dal'she  zhit'.
Potom narod kak-to vmig rassosalsya, i ostalos'  nas sovsem nichego  -- tak, s
dyuzhinu,  mozhet,  i  naberetsya.  Borodatyj sdelal  nam  znak, i my  dvinulis'
dal'she,  vdol'  ozera  k  kakomu-to  domu.  A  iz  doma,  blin,  snova  lyudi
ponabezhali, na etot  raz s tesakami  da nozhami, chem-to s mentami shozhie. Nu,
dumayu, kayuk nam, u etih yavno nedobroe na ume. Podletayut oni k borodachu, ruki
emu, blin, zalomili, prava zachitali i v "voronok" kinuli, kak kakoj-to meshok
s  der'mom. A nas,  teh, chto ostalis', pinkami, blin,  razognali i poobeshchali
zuby povyshibat', ezheli my eshche hot' raz  zdes'  narisuemsya.  A potom, muzhiki,
mut'  kakaya-to poshla u menya v  bashke, pomnyu vse kak-to  uryvkami. Vrode  kak
sudyat togo borodatogo, i vrode kak, blin, za vorovstvo, vot tol'ko chto ukral
on, prosech' nikak ne mogu. Muzhichka-to, vidat', zasudili, potomu kak zamechayu,
vedut ego  uzhe  veshat', a  s  nim  eshche, blin, dvuh voryug.  YA-to  v  storonke
derzhus', a to, dumayu, i menya eshche zagrebut, kak soobshchnika. Narod valom valit,
poglazet' na  proceduru: lyubopytno  zh  vse-taki,  blin,  kak cheloveka veshat'
stanut.  Ponachalu-to  narod  borodatogo otbit' u  mentov  pytalsya,  a  potom
naoborot, kamnyami v nego pulyat' nachal. Mordu emu, blin, vsyu v krov' razbili.
Potom tri kresta mogil'nyh na holmike po hodu dela oboznachilis'... kladbishche,
chto li?.. ne ponyal ya togda nichego, tuman kakoj-to, blin, v bashke zaklubilsya.
Kazhis', k krestam etim i poveli togo borodacha,  tol'ko koncovku,  blin, ya ne
doglyadel,  mat'  menya razbudila, na  rabotu,  govorit,  pora,  hvatit, blin,
dryhnut'.
     -- Nu, blin, ty daesh'! --  osklabilsya Vovka. --  Podi, s  perepoyu takoe
prividelos', a?
     Vityuha pochemu-to gusto pokrasnel.
     -- Da net, ne to chtoby ochen'... tak, slegka nakanune na grud' prinyal...
dve nol'-sem'.
     -- Da s tebya, malec, i probki ponyuhat', i to mnogo okazhetsya, -- vstavil
slovo Grigorich. -- Ish', dve nol'-sem'!
     Tut slovo vzyal Kolyan:
     -- Delo-to, bratcy, glyazhu, ser'eznoe, -- surovo progovoril brigadir. --
Son-to neprostoj, s zakovykoj.  Veshchij  son-to, so znacheniem. Rastolkovat' by
ego nadobno.
     -- Da kto tolkovat'-to budet, Kolyan? -- vvernul i ya slovechko.
     -- Da hot' by i ya,  -- otozvalsya brigadir. -- YA ved', Vas'ka, s Frejdom
na korotkoj noge,  koe-chego ot nego  ponahvatalsya. Sejchas pokumekayu, mozhet i
rozhu chto.
     -- Nu rozhaj, Kolyanych, rozhaj, -- pozhal ya plechami, -- tol'ko sdaetsya mne,
chto vse eto tuften', beliberda.
     -- Nu ne  skazhi, --  avtoritetno vozrazil  Kolyan, -- tolkovanie snov --
eto delo tonkoe, otvetstvennoe, osoboj kvalifikacii  trebuet. YA vot  tut uzhe
koe-chto pokumekal, i sdaetsya  mne,  chto  slyhal gde-to  pohozhuyu istoriyu, pro
borodacha  Vityuhinogo, da pro sud nad nim nepravednyj, da pro  kresty, da pro
pustynyu bezvodnuyu... Ne pomnyu tol'ko, gde. Na yazyke vertitsya, v bashke chto-to
mel'kaet, a chto imenno, ne razberu.
     I  tut  Grigoricha  nashego perekosilo. Vskochil  on, glaza vypuchil,  rtom
bezzubym  vozduh  hvataet --  nu, dumayu, kranty dedule, sejchas kondratij ego
obnimat' nachnet. A on vdrug istoshno kak zavopit:
     -- Bratva!!! Znayu! Znayu, bratva, kak son mal'ca etogo rasshifrovat'!
     --  Valyaj, ded, ne tomi, -- skazal  ya, predchuvstvuya,  chto chto-to sejchas
dlya menya vazhnoe proizojdet.
     -- Da chego valyat'-to? I tak vse yasno: Mavrodij eto. Mavrodij i est'.
     -- |to kakoj eshche Mavrodij? -- ne ponyal ya.
     -- A tot, chto "MMM" zapravlyaet. Slyhal o takoj kontore?
     Lico  u  menya,  pohozhe, vytyanulos'. Byl  u menya  svoj  interes  v  etoj
kontore, v vide pachki  akcij,  na kotorye vozlagal ya nadezhdy  nemalye. ZHdal,
kogda vyrastut oni v cene, chtoby tachku sebe othvatit'.
     -- Ne karkaj, Grigorich, govori po suti, -- naper ya na nego, volnuyas'.
     A tut i  u Kolyana interes  k slovam deda prosnulsya. Glazki brigadirskie
zablesteli, buravchikami tomu v fiziomordiyu vpilis'.
     -- Nu-ka, nu-ka, ded, prodolzhaj, -- skazal on. -- Original'no tolkuesh',
slov net.
     -- Vot  ya i govoryu, --  prodolzhal  Grigorich,  pooshchrennyj brigadirom. --
Borodach  tot Vit'kin  -- eto i est' sam Mavrodij,  direktor  AO "MMM",  a te
muzhichki, chto  vokrug  nego  tolklis' --  vkladchiki evojnye. Pomnite bumazhki,
kotorye borodach razbazarival? Akcii  eto, muzhiki, akcii i est'. U menya dochka
etoj makulatury cel'nyj meshok skupila, na villu v Parizhe kopit.
     --  Nu  horosho,  --   vstryal   ya,  pytayas'  poborot'  v   sebe  smutnye
predchuvstviya, -- a dal'she-to chto? CHto s etim Mavrodiem-to dal'she proizoshlo?
     -- Izvestno  chto:  v  mentovku  ego  zagrebli. Pod  sud ego  naznachili,
nechestivca. Za to, chto  narod laposhil da za ego  schet moshnu  svoyu  popolnyal.
Sdaetsya  mne,  kinet on  vskorosti  prostachkov-to  teh  doverchivyh,  chto  na
provokacii  Len'ki  Golubkova povelis'  da akcij  ponakupili... |h,  nado by
dochku svoyu predupredit', chtoby sdala akcii, poka  petuh zharenyj  v zad ej ne
klyunul.
     Kolyan odobritel'no zakival.
     --  Del'no  tolkuesh',  Grigorich,  del'no.  Pryamo v  tochku  popal... |j,
Vas'ka, chego eto u tebya s rozhej-to?
     A s rozhej u menya, dejstvitel'no, tvorilos' chto-to neladnoe. CHuvstvuyu --
bagroveet  ona, dubeet, svincom da krov'yu nalivaetsya,  togo i glyadi, popolam
tresnet.  Dyhan'e v  grudi sperlo,  ni  prodyhnut',  ni  bzdnut',  a v gorle
nevedomaya hrenoten' zavisla. V  glazah temnet' nachalo, mut'yu kakoj-to  fizii
koreshej moih podernulis'.
     -- Bratva! -- garknul Kolyan. -- Vasil' Petrovich nash kon'ki otbrasyvaet!
Spasat' muzhika nado! Vody, zhivee! Tashchi stakan!!
     CHto potom bylo, pomnitsya mne so skripom.  CHuvstvuyu tol'ko, kak podnosit
mne  kto-to stakan k  gubam,  a ya ego, stakan etot, mashinal'no oporozhnyayu.  V
bashke  u  menya  vdrug  slovno chto-to vzorvalos' i...  nachalo  otpuskat'. Eshche
para-trojka sekund,  i ya,  nakonec, s oblegcheniem vzdohnul. A potom i mut' v
glazah stala ischezat'.
     Otkryvayu ya zenki -- i  vizhu pered  soboj fizionomiyu  brigadira  nashego,
Kolyana. Glyadit on na menya s neskryvaemym interesom i... ulybaetsya.
     -- CHego lybish'sya, Kolyan? -- bryaknul ya pervoe, chto prishlo na um.
     -- S vyzdorovlen'icem, Vasil' Petrovich. My ved' tebe vmesto  vody vodki
plesnuli,  a  ty  i  vypil,  dazhe  ne  pomorshchivshis'.  Usvoil  teper',  kakaya
metamorfoza s toboj proizoshla?
     Oglyadel ya ochumelym vzglyadom strojnye ryady bratvy nashej i vizhu: rady oni
za  menya, rady,  chto  vernulsya ya v stroj posle tyazhkogo neduga. I tut do menya
doperlo: e-moe, tak ya zh zdorov, muzhiki! V smysle, ne  vorotit menya bol'she ot
vodki: hochu -- p'yu, hochu --  ne  p'yu! Vot  tak  dela! Vyhodit, konchilas' moya
kontuziya,  konchilas' samym strannym  obrazom. Vyshiblo iz menya trezvost'  moyu
proklyatuyu,  klin klinom  vyshiblo. A vse  potomu, chto struhnul ya poryadkom  za
krovnye  svoi denezhki,  vlozhennye v lipovye,  kak  vyyasnilos',  akcii  etogo
prohodimca... e-e... kak  ego tam?.. Mavrodiya,  kazhis'? Vot i  sdvinulos'  u
menya chto-to v bashke, a tut Kolyan vovremya podsuetilsya, smeknul, chto k chemu --
i sunul pod shumok stakan  s vodyaroj. Pej, mol, Vasil' Petrovich, avos'  hvor'
tvoya sama sebya pozabudet da i sginet v nikuda.
     Navernulis'  ot  radosti slezy u  menya na  glaza, i  vizhu ya skvoz'  etu
solenuyu predatel'skuyu vlazhnost', kak rzhut moi koresha, za  zhivoty derzhatsya da
so smehu  pokatyvayutsya, azh podzhilki  tryasutsya. Pushche zhe vseh hohotal, konechno
zhe, Kolyan. Tut i ya ne vyderzhal i zagogotal vo vse svoe nutro. Uh, nu i rzhali
zhe my! |to nado bylo videt'.
     V  tot zhe  den',  vecherkom, sdal ya svoi  akcii i,  k chesti svoej dolzhen
zayavit', udvoil svoj pervonachal'nyj  kapital. Hot' nemnogo,  no  navaril. Po
krajnej mere, teper' hot' po nocham koshmary muchit' ne budut.
     (K slovu skazat', son Vityuhi-peteushnika, dejstvitel'no, okazalsya veshchim,
da  i  Grigorich istolkoval  ego  po  vsej programme, pryamo v  tochku popal. I
polugoda  ne proshlo, kak vykinul Mavrodij edakij fortel',  chto hot' bashkoj o
stenku bejsya, i nakrylis' vse vklady gore-akcionerov  AO "MMM" mednym tazom.
Obul-taki,  prohindej, desyat' millionov svoih doverchivyh sograzhdan,  a potom
eshche i v deputaty Gosdumy ugodil, pryamikom  so skam'i podsudimyh. Vot  takie,
bratcy, dela u nas v matushke-Rossii deyutsya! Smeh da i tol'ko).


     I potekla moya zhizn' po  staromu ruslu. S odnim lish' isklyucheniem:  posle
raboty  pilil ya pryamikom  do domu, bez zahoda v  zabegalovku. Domoj prihodil
vovremya  i  trezvym,  a Svetka, zhena moya,  s radosti  tut  zhe  stoparik  mne
vystavlyala.  YA,  ponyatnoe  delo, ne otkazyvalsya,  vypival zakonnye  moi  sto
gramm,  no  bol'she  za  vecher  --  ni-ni.  Rashotelos'  chto-to  glushit' sebya
alkogolem, sam ne  znayu --  pochemu. Poteryal  ya  interes k  etomu  zanyatiyu, v
smysle napivat'sya do poteri pul'sa. Tak, dlya appetitu hryapnesh' stoparik -- i
v  norme, da i to  tol'ko doma, pri zhene. Svetka, i ta, byvalo, kompaniyu mne
sostavit.  Slovom,  poshlo  u nas v semejnyh otnosheniyah delo  na lad. K nashej
oboyudnoj radosti.
     O   dedmorozovskom   prezente   vspomnil  ya  tol'ko   nakanune  zhenskih
prazdnikov. Posle  togo tragicheskogo  sluchaya na  stadione, kogda  mne chajnik
prolomili da zub'ya izryadno proredili,  vse  zavtrashnie nomera  "MK" iz  moej
bashki  kak  vetrom vydulo.  Ni  razu ne  vspomnil  ob  etoj gazetenke, hotya,
sleduet zametit', prihodila  ona ispravno,  ezhednevno materializuyas' v  moem
pochtovom yashchike.  Svetka otvolakivala ee v sortir, na tom delo i konchalos'. A
mne kak-to dazhe v golovu ne  prihodilo zaglyanut' v svezhen'kij nomer. I ne to
chtoby ya  zabyval,  a  prosto  vyklyuchilos' u  menya  chto-to v bashke,  otrezalo
naproch'. Slovom, priklyuchilas' so mnoj stoprocentnaya amneziya. Kak by  ne bylo
nikogda takoj gazetenki, i vse tut.
     A  tut vdrug  prozrenie  nashlo.  Vspomnil  ya vse --  i Santa-Klausa,  i
podarochek  ego  novogodnij,  bud'  on  neladen,  i  vse  vytekayushchie iz  nego
posledstviya. I poyavilsya  u menya k "MK" nezdorovyj martovskij interes. Stal ya
poutru zaglyadyvat' v gazetku, vse  bol'she v hroniku  proisshestvij, v rubriku
"Srochno  v nomer!". CHto-to  menya tam  prityagivalo, a  chto imenno -- i sam ne
pojmu. Slovno nasheptyval mne kto-to: glyadi v oba i zhdi syurprizov.
     Dozhdalsya, leshij ego zabodaj.
     A priklyuchilos' eto v samyj chto ni na est' den' vos'moe  marta. I dernul
menya  chert  s utra poran'she spustit'sya  k pochtovomu yashchiku! Vynul  ya, znachit,
svezhen'kij "MK" i potopal do haty. Svetka, yasnoe delo, eshche dryhla -- den'-to
ved' kak-nikak zhenskij! YA zhe pristroilsya  na divane i,  pozevyvaya,  prinyalsya
lenivo listat' gazetnoe chtivo. Ponachalu vrode  by nichego dostojnogo vnimaniya
v  glaza ne  brosilos', odnako vskore,  kak obychno,  ya  dobralsya do  hroniki
proisshestvij -- i  tut...  Slovno obuhom po golove  menya shibanulo.  Vpivayus'
zenkami v gazetnye stroki. Tak i est'! Moj shans, muzhiki, moj!
     Korotkaya  zametka  glasila:  "Segodnya,  okolo  dvenadcati chasov dnya,  v
Severo-Vostochnom okruge g. Moskvy,  na peresechenii ulic Leskova i Konenkova,
proezzhavshej  avtomashinoj  "Volga"  byl  sbit  stolichnyj zhitel',  nazvavshijsya
Ivanom Pomidorovym.  Vyzvannaya na mesto proisshestviya brigada "Skoroj pomoshchi"
dostavila postradavshego v blizhajshuyu bol'nicu".
     Vanya,  drug!  Ty-to mne i  nuzhen! V lepeshku  rasshibus', a  ne dam  etoj
parshivoj  "volzhanke"  tebya  pereehat'!  Okolo  poludnya,  znachit?  Normal'no,
vremeni  ujma. Uspeyu. Ne  bois', Pomidorych, vytashchu ya tebya iz pod koles etogo
pridurka-lihacha, ne dam  sginut' za zdorovo zhivesh'. ZHit' do  sta let budesh',
eto  uzh kak  pit'  dat'.  Vot tol'ko shmotki soberu -- i ajda na dobroe delo.
Lish' by Svetka ne prosnulas'.
     Svetka ne prosnulas'. Tihon'ko, starayas' ne gromyhat', vyskol'znul ya iz
kvartiry, -- i  pryamikom na peresechenie Leskova i Konenkova.  Tol'ko gde vot
eto  peresechenie,  srazu-to  ya ne  v®ehal. Prishlos'  malost' pokurolesit' po
Moskve, narod posprashivat', spravochki  koe-kakie navesti. A kogda doperlo do
menya, chto pilit'  mne nadobno azh  na drugoj konec stolicy, stal menya kolotun
probirat': a vdrug ne uspeyu? Odnako na popyatnuyu  idti negozhe:  tam  chelovek,
mozhno skazat', navstrechu svoej sud'be cheshet, vot-vot na mostovoj razlyazhetsya,
pryamikom "volzhanke" pod kolesa, a  ya tut  "byt'  ili ne byt'" reshayu,  slovno
princ  datskij kakoj-nibud'.  SHuganul  ya  narodec-to,  chtob  pod  nogami  ne
mel'teshil, i lomonulsya v rodnoj  moskovskij metropoliten.  Do mesta  dopilil
bez  problem.  Nashel-taki eto  durackoe peresechenie,  za pyatnadcat' minut do
chasa "H". Uspel, znachit.
     Oglyadelsya.  Da,  dumayu, pod  kolesa  zdes'  ugodit'  mozhno  ochen'  dazhe
zaprosto, i  piknut' ne uspeesh', kak bifshteks iz tebya  sdelayut,  s krov'yu  i
vsemi  tvoimi   potrohami.  Ulochki  zdes'   hot'  i  neshirokie,  zato  shibko
ozhivlennye: shparyat  po nim avto,  kak ogoltelye, pod shest'desyat, a to i  pod
vse vosem'desyat.
     Stal  ya  priglyadyvat'sya k prohozhim, myslenno vychislyaya, kto iz nih  moim
Pomidorychem  okazat'sya  mozhet. A  kraem glaza na chasy  poglyadyvayu: skoro  li
dvenadcat' stuknet?
     Glyazhu -- kovylyaet cherez mostovuyu kakoj-to dedok stoletnij, klyukoj svoej
v  asfal't upiraetsya, togo  i glyadi, kon'ki  otbrosit.  Nu  chem,  dumayu,  ne
Pomidorov? Takim tol'ko pod kolesa-to i lozhit'sya.
     Podskakivayu ya k dedule i krichu emu v samoe uho:
     -- Pomidorov?
     On so strahu sharahnulsya v storonu --  i vylupilsya na menya, kak baran na
novye vorota.
     --  Net,  pomidorov  ne nado.  Ne hochu pomidorov,  -- kaprizno zayavlyaet
dedok -- i  pryamikom na tu storonu ulicy.  Retivo tak poskakal,  vpripryzhku,
budto  kozel  gornyj.  Potom  zyrknul  na  menya  iskosa,  slovno  na   psiha
kakogo-nibud', klyushkoj svoej pogrozil i dal'she pokovylyal.
     Razobrala  menya  dosada.  Plyunul  ya   na  proezzhuyu  chast'  i   prinyalsya
vysmatrivat'  ocherednuyu  zhertvu. A tut kak  raz otkuda  ni voz'mis'  muzhichek
vynyrivaet.  Nogami  krendelya  vypisyvaet, lyka ni v  kakuyu ne  vyazhet,  ves'
nabychilsya, napuzyrilsya -- i vot  sebe cheshet,  kak tank, cherez dorogu.  Hotel
bylo ya ego tormoznut' -- vdrug eto i est' moj Pomidorych? -- a  on  kak ni  v
chem  ne  byvalo,  zigzagami, zigzagami, uzhe  na tot  bereg  vyrulivaet. Net,
dumayu, ne tot.
     Prohodit minut  dvadcat'. YA,  kak idiot, skachu  po  perekrestku, sozdayu
kriminogennuyu obstanovku, k prohozhim pristayu so svoimi  durackimi voprosami,
iskrenne  zhelaya  uberech'  ih  ot  katastrofy,  za ruki  ih  hvatayu,  v  rozhi
zaglyadyvayu -- a Ivana Pomidorova vse net kak net. Kak skvoz' zemlyu, svoloch',
provalilsya.  Net, dumayu, tak delo ne pojdet, nado  menyat'  taktiku.  Zanyal ya
poziciyu v samom centre perekrestka i prinyalsya glotku drat':
     --  Muzhiki!! -- oru, -- kto tut iz vas Ivan Pomidorov?.. |j, Pomidorych!
Otzovis', mat' tvoyu! Slyshish', huzhe budet! Horosh v koshki-myshki igrat'! Mne ne
do shutok.
     Ezheli, dumayu,  ob®yavitsya, to  navernyaka otkliknetsya. Vot tut-to ya ego i
scapayu!
     A tut vdrug tormozit vozle menya mentovskaya mashina. Do sih por ne v®edu,
otkuda ona na moyu golovu svalilas'. Vot, dumayu, vlip tak vlip! Po samye ushi.
     Iz okoshka mentovozki vysovyvaetsya tolstomordyj tip, v pogonah serzhanta,
i avtoritetno, po-otecheski, zayavlyaet:
     -- SHel by  ty,  muzhik, do domu. A to ved'  i v  katalazhku zagremet'  ne
dolgo. U nas eto zaprosto. Ne port' lyudyam prazdnik -- na to my est'. Usvoil?
     Ponik ya dushoj i pokovylyal vosvoyasi. Razobrala menya toska-pechal'. CHto zhe
eto, dumayu, takoe? YA  brosayu vse  svoi dela,  pilyu  na drugoj  konec goroda,
spasat'  nevedomogo  mne  Ivana Pomidorova,  a im,  okazyvaetsya, zdes' i  ne
pahnet!  Sovrala,  vyhodit, gazetka-to? Prokololsya, poluchaetsya,  Santa-Klaus
zanzibarskij? Vot i ver' posle etogo lyudyam!
     Glyanul na  chasy -- azh  polpervogo uzhe! Vse, muzhiki,  basta,  pora i  do
haty. Ne slozhilos' u menya spasti Pomidorycha. Nesostykovochka vyshla.
     I  ne zametil  ya,  chto topayu-to po  mostovoj, po samoj  chto  ni na est'
seredke. SHparyu sebe,  vglub' sebya  glyadyuchi, materyus' s dosady, po  storonam,
yasnoe delo, ne glyazhu.  I vdrug...  SHarahnulo menya chto-to,  da tak sharahnulo,
chto  v glazah  potemnelo  ot  boli,  a  potom  shvyrnulo  kuda-to v  storonu.
SHlepnulsya ya  v snezhnoe mesivo, izryadno  podtaivshee po sluchayu  mezhdunarodnogo
zhenskogo dnya,  -- i lezhu. Len' kakaya-to nashla na menya: ne hochu vstavat' -- i
vse  tut. Potom  malost'  oklemalsya,  chajnikom  po  storonam  vertet' nachal,
lyubopytstva radi. Glyazhu: "volzhanka" belaya poperek ulicy stoit, metrah v pyati
ot  menya. Nehorosho  kak-to  stoit, nepravil'no.  A  tut  i narodec  kakoj-to
sbegat'sya  nachal, vse  bol'she k  moej  persone  lezhachej. SHum,  gam, tararam,
"CHeloveka  sshiblo!"  -- krichat.  A kogo, dumayu,  sshiblo,  kogda  vse  vokrug
zhivy-zdorovy? Neuzhto Pomidorycha moego?
     I tut menya osenilo. ¨-moe, tak eto zh menya sshiblo! Menya!! Ta samaya belaya
"volzhanka", vyhodit, menya i  bodnula, kogda ya po shossejke-to topal, v unynii
svoem ne vidya nichego vokrug!
     Hotel bylo podnyat'sya, da  chto-to v nogu vdrug vstupilo. Ne mogu vstat',
hot'  tresni! Narodec-to podsoblyat' mne vrode  kak  nachal,  da  tol'ko ya  ne
dalsya.
     --  Kysh, -- govoryu, --  tvari  pernatye. Ish',  naleteli! Kogda, znachit,
Pomidorycha ya iskal, vas  vseh vetrom  povydulo,  a teper' vse  tut kak  tut,
nalipli, budto muhi na der'mo.
     Zloj  ya byl togda, zloj i mokryj. Promok do  nitki, prodrog, poka lezhal
na mostovoj v poze "zhertvy DTP". Vot i oserchal sverh vsyakoj mery.
     A tut i "Skoraya" podospela. Kto uzh vyzval ee, ne znayu, tol'ko poyavilas'
ona na udivlenie bystro. Sluchayutsya zhe eshche v zhizni chudesa!
     Vyporhnula  iz  "rafika"  moloden'kaya  medsestrichka,  a  vsled  za  nej
vyvalilsya flegmatichnyj uvalen', nazvavshijsya vrachom.
     -- Gde sshiblennyj? -- kinul on utrobnyj klich v tolpu.
     -- A von, v luzhe otmokaet, -- proshamkal kakoj-to starikan.
     -- Rasstupis', narod! -- garknul vrach.
     Tolpa razdalas', osvobodiv medrabotnikam dostup k moemu telu.
     -- Kazhis', zhiv eshche, -- prokommentiroval starikan, kivaya  svoej oblezloj
repoj.
     -- Nu, eto my v mig popravim, -- avtoritetno zayavil vrach. -- Zinulya, --
obernulsya on k medsestrichke, -- tashchi-ka syuda nosilki. Budem brat' molodca.
     Potom naklonilsya ko mne, coknul yazykom, posopel dlya solidnosti.
     --  Nu chego  razlegsya, zemlyak? Podi, deryabnul v chest' prazdnichka-to, a?
Vot nogi-to i podkosilis', verno govoryu? -- On igrivo podmignul.
     -- Da poshel ty... -- burknul ya.
     Vot idiot! YA tut, znachit, pokalechennyj lezhu na proezzhej chasti, a on mne
moral' o vrede alkogolizma chitat' udumal!
     -- Grubit, -- vvernul starikan.
     -- Nu nichego,  nichego,  -- dobrodushno zaurchal  doktor. -- Sejchas my ego
upakuem, boleznogo. Zinulya, kak tam nosilki?
     A tut kak  raz i  mentovozka  podkatila. Vzyali dyuzhie  menty  vodilu  iz
"volzhanki" pod lokotki i uchinili emu dopros s pristrastiem. On azh pozelenel,
bednyaga, tryasetsya ves', zub na zub ne popadaet. Nu, dumayu, kranty parnyu.
     Glyazhu  -- Zinulya  s  nosilkami  tashchitsya.  Podnatuzhilis'  medrabotnichki,
vzvalili menya na nosilki i sunuli "rafiku" v zad.  A ya nichego, ne erepenyus':
pushchaj,  dumayu,  pokatayut  na  halyavu.  Doktor, pyhtya,  uselsya vperedi, vozle
vodily,  a medsestrichka v  salone pristroilas',  u  moego izgolov'ya.  Vynula
kakuyu-to bumazhenciyu, shchelknula avtoruchkoj.
     -- Vasha familiya, postradavshij! -- proshchebetala ona. -- Gde zhivete?
     I  vot tut-to ya uchudil. Sam  ne znayu, s chego eto menya chert dernul takoe
otmochit'. Ochen' uzh ya ne v sebe togda byl.
     -- Pomidorov ya, --  so zlost'yu,  vypuchiv  zenki, krichu ya  fal'cetom. --
Ivan Pomidorov. Stolichnyj zhitel'. Vezite menya v blizhajshuyu bol'nicu!
     --  Otvezem,  zemlyachok,  otvezem,  --  otozvalsya  speredi  flegmatichnyj
doktor. -- Grisha, v dvadcatuyu ego.
     Iz bol'nicy,  yasnoe delo, ya  sbezhal. Ne privyk  ya po  bol'nichnym kojkam
valyat'sya. Kak  tol'ko "Skoraya" menya tamoshnim zhivorezam sdala, tak ya srazu  i
utek,  pryamo iz priemnogo  otdeleniya.  Noga-to k  tomu vremeni u  menya pochti
proshla: okazyvaetsya, sinyakom  otdelalsya  Vasil' Petrovich,  na  pravoj lyazhke.
Pustyak, v obshchem.
     I vot topayu ya domoj, a mysli vsyacheskie v  bashku-to  vse lezut  i lezut.
Vse nikak v tolk  vzyat' ne mogu: otkuda etot samyj Ivan Pomidorov vzyalsya? To
li ya ego pridumal, kogda Zinulya, medsestrichka  iz "Skoroj", s menya pokazaniya
snimala, a cherez menya on v  gazetu  zavtrashnyuyu popal, -- to  li  naoborot, s
gazety-to  vse   i  poshlo?  Gde  tut  pervoprichina,   a  gde,  tak  skazat',
sledstvie?..  Da-s, skazhu  ya  vam, ot  takih zakovyristyh  voprosov i  kryshe
s®ehat' nemudreno. Izvechnaya zadachka  o yajce i kurice, leshij zabodaj etih kur
so vsemi ih yajcami!
     Ved'  i  ezhu ponyatno, chto nikakogo  Pomidorova i v pomine ne bylo, a na
ego meste ya -- ya! -- okazalsya...


     K momentu moego vozvrashcheniya  domoj --  a eto  sluchilos' gde-to v rajone
treh -- Svetka moya uzhe stoyala na ushah.
     -- Gde tebya nosilo?  -- nabrosilas'  ona  na menya. -- Opyat'  za  staroe
vzyalsya? Ne mozhesh', chtoby chto-nibud'  ne otchudit'! Hotya by v etot den' mog by
ostavit' svoi durackie vyhodki!
     YA vinovato molchal. Nu chto ya mog ej otvetit'? Da i koshki na dushe skrebli
tak, chto hot' volkom voj -- ne do opravdanij mne bylo.
     A Svetku mne  bylo zhalko.  Vse-taki  Vos'moe marta, edinstvennyj, mozhno
skazat',  zhenskij den' v  godu.  S drugoj  storony,  razve  ya  vinovat,  chto
natknulsya na  etu durackuyu zametku v zavtrashnem "MK"? Ved' hotel sdelat' kak
luchshe, a poluchilos' kak vsegda.
     Pohozhe,  vidok  u  menya  byl  nevazhneckij.  Svetka,  kak  sleduet  menya
razglyadev, razmyakla, podobrela -- i prostila.
     -- Ladno, Vas', ne budem o plohom -- prazdnik vse-taki. Sadis'-ka davaj
k stolu, otmetim kak polagaetsya, po-lyudski.
     I  tut menya slovno  obuhom po bashke  shibanulo.  Vot kretin! Mog by zhene
hot' buket  cvetov  kupit', a  ved'  ne  dogadalsya, poldnya s etim  pridurkom
Pomidorovym provalandalsya,  kotorogo na samom dele  vovse  i  ne sushchestvuet.
Net, tak delo ne pojdet.
     -- Svet, ya sejchas! -- kriknul ya na hodu i vyskochil za dver'.
     Torgashi  lomili  za  cvety  ceny   sovershenno  nesusvetnye,  odnako   ya
skarednichat' ne stal i priobrel svoej zhenushke  shikarnyj buket.  Sam-to  ya  v
cvetah ni shisha ne smyslyu, odnako Svetka, uvidav moj prezent, vsya azh prosiyala
i chelyust' chut' li ne do kolen otvesila.
     --  Vas',  nu  zachem  ty...  --  smushchenno  probormotala   ona  i  vdrug
pokrasnela, sovsem kak  v bylye vremena, kogda nam bylo eshche po devyatnadcat'.
-- Dorogo ved'...
     Odnako ya videl, chto ona  strashno dovol'na. Eshche by! YA ved'  cvetov ej ne
daril uzhe  let edak  pyatnadcat',  nikak  ne  men'she. Potomu  kak  skotina  ya
poslednyaya, bol'she nikto.
     -- Spasibo, Vasen'ka, -- blagodarno skazala ona, eshche bol'she smushchayas', i
chmoknula menya v nebrituyu shcheku.
     A potom  my seli za stol i kul'turno otmetili prazdnik.  Kogda  zhe nashe
zastol'e, sdobrennoe butylochkoj moldavskogo kon'yaka, uzhe podhodilo  k koncu,
ya  ej  vse rasskazal.  Vse-vse,  bez utajki, s  samogo  nachala  i do  samogo
poslednego dnya: i pro dedmorozovskij prezent, i pro moi hokkejnye batalii, i
pro epopeyu  s Ivanom Pomidorovym.  Ne mog ya  bol'she molchat', ne mog -- i vse
tut.
     Svetka  vse molcha vyslushala,  dolgo shchurilas'  na menya svoimi  hitryushchimi
glazenkami, a potom podvela chertu:
     -- Kakoj zhe ty eshche rebenok, Vasen'ka!
     Po dobromu  skazala,  s  lyubov'yu.  A ya  vdrug pochuvstvoval, kak u  menya
zapylali ushi. Ish', rebenka nashla! Da ya na cel'nyh dva goda starshe ee!
     S  togo  pamyatnogo  dnya  chto-to  v  nashih  otnosheniyah  izmenilos'. Kren
kakoj-to proizoshel. Kak-to blizhe my stali, splochennee, teplee, dushevnee drug
k  drugu.  Razgovory  o  tom  o sem vesti  nachali, problemy drug druzhke svoi
vykladyvat' stali, i vmeste zhe ih reshat'. Slovom, na lad u nas poshlo delo.
     No svetlaya polosa v zhizni, kak izvestno, vechnoj ne byvaet. Na  smenu ej
obyazatel'no prihodit temnaya.
     |to  sluchilos'  v samoj seredke marta. Byl vyhodnoj. Svetke, kak nazlo,
opyat'  vypalo eto  durackoe nochnoe  dezhurstvo. YA sidel doma odin i ot nechego
delat' pyalilsya v telek. CHasy pokazyvali okolo vos'mi vechera.
     V dver' nastojchivo postuchali.  I  ne postuchali dazhe, a dvazhdy  grohnuli
kulakom. Kogo eto, dumayu, chert prines na noch' glyadya?
     Delat' nechego, poshlepal otkryvat'. Edva tol'ko shchelknul zamok, kak dver'
nastezh'  raspahnulas' -- i  v  sheyu  mne  uperlos' ostrie nozha. Pered glazami
voznikla ch'ya-to  britaya bashka,  kto-to, vydohnuv  mne v uho  struyu peregara,
prohripel:
     -- Tiho, pahan, ne suchi nogami.
     -- V chem delo? -- vydavil ya iz sebya, ne riskuya shelohnut'sya.
     V  kvartiru vlomilis' tri britogolovyh  bugaya, ottesniv  menya v dal'nij
konec  koridora. Odna iz etih rozh  pokazalas' mne smutno znakomoj.  Gde zhe ya
vstrechal etogo debila?
     Dver' za ih spinami zahlopnulas'. Menya  zatolkali v komnatu i uronili v
kreslo.
     -- CHto vam nado, muzhiki? -- gluho sprosil ya.
     -- Sejchas uznaesh'.
     Odin  ostalsya  na streme, a dvoe drugih rassosalis' po  kvartire. CHerez
paru minut oni vernulis'.
     -- Nikogo.
     -- O'kej, -- kivnul  tot,  chto stoyal  vozle menya.  Pohozhe, on byl u nih
glavnym.
     --  Vy  chto,  muzhiki, grabit'  prishli?  --  polyubopytstvoval  ya. -- Tak
zabirajte, chto nado, i umatyvajte. Ne do vas mne.
     --  U tebya zabyli sprosit', urod, -- zlo ryavknul tot, chto pokazalsya mne
znakomym, i  dvinul svoim kulachishchem mne po rozhe. Bashka moya motnulas' kuda-to
v bok, v ushah zazvenelo, v glazah zaplyasali britye chertiki.
     -- Horosh rukami mahat', Pryshch, -- osadil ego glavnyj,  -- my ne  za etim
priperlis'.
     Odnako Pryshch byl nastroen voinstvenno.
     -- U menya s etim hmyrem svoi schety,  -- procedil on skvoz' zuby, pyalyas'
na menya  otnyud'  ne  po-bratski.  Potom  vynul  iz  karmana myatuyu, slozhennuyu
vchetvero gazetu i nebrezhno kinul ee mne na koleni. -- Tvoya gazeta?
     YA  ne  spesha  razvernul  ee, no  ponachalu ni hrena  ne ponyal.  Kakaya, k
leshemu, gazeta? Prichem tut gazeta? Skol'znul po nej glazami -- i postepenno,
strochka za strochkoj, stalo do menya dohodit'. I vdrug...  e-moe! tak eto zh ta
samaya gazeta, chto ya kogda-to poseyal,  eshche tam, na stadione, v poslednyuyu svoyu
gerojskuyu vylazku na hokkejnyj  match!  Vot  i obvedennyj krasnym flomasterom
abzac s rezul'tatami  togdashnej igry...  A  etot tip,  kotoryj sadanul  menya
sejchas po rozhe, byl odnim iz teh kretinov, chto izryadno proredili moi zuby, a
zaodno i obchistili moi karmany!
     Kakogo d'yavola on syuda zayavilsya?!
     -- Tvoya gazeta? -- napiral na menya brityj kozel.
     -- Nu.
     -- Ne nukaj, chmo. Tvoya?
     -- Nu, moya.
     Tut v delo  vmeshalsya  glavnyj. Grubo  otstraniv  Pryshcha  v  storonu,  on
sklonilsya nad moej sidyashchej personoj i vkradchivo prosipel:
     --  Togda,  mozhet,  ob®yasnish'  mne, papasha, otkuda  u tebya dvenadcatogo
fevralya v rukah okazalas' gazeta za trinadcatoe, a?
     Vot ono  chto! Znachit,  skumekali,  kozly vonyuchie,  v®ehali v  situaciyu!
Ponyali, chto gazetka-to ne prostaya, a s sekretom. Urody!
     M-da, vlip ya v istoriyu. Uvyaz,  mozhno skazat', v der'me po samye ushi. Nu
chto ya im mog otvetit'? Rasskazat' vse kak  est'? Tak ne poveryat zhe,  vot chto
samoe umoritel'noe!  V bajki  pro Dedov Morozov dazhe  deti  nyneshnie  uzhe ne
veryat.
     Odnako na razdum'ya vremeni ne bylo.  Nado bylo na chto-to  reshat'sya. Tem
bolee, chto eti britye kabany vyrazhali uzhe yavnoe neterpenie.
     -- Nu chto, v  molchanku  budem igrat'? -- nasedal na  menya  glavnyj.  --
Davaj, vykladyvaj vse, chto znaesh'. Otkuda gazeta?
     YA i vylozhil --  a chto mne eshche ostavalos' delat'?  I pro strannogo tipa,
nazvavshegosya Dedom Morozom, i  o  ego novogodnem  prezente v vide  podpisnoj
kvitancii na "Moskovskij komsomolec", i eshche o mnogom drugom.
     U  britogolovyh  azh  chelyusti  otvisli. Samoe  smeshnoe,  chto eti  barany
poverili! A kak tut ne poverish', kogda vot  ona,  gazetka-to, lezhit sebe kak
ni v chem ne byvalo i  zenki  im mozolit svoej  ob®ektivnoj real'nost'yu!  Vot
tol'ko s Pryshchom problemy voznikli.
     -- Der'mo vse eto! -- vydal Pryshch, pyalyas' na menya s neskryvaemoj zloboj.
-- Tufta! Daj ego mne, Gundos, na pyat' minut, ya iz nego vsyu pravdu vytryasu.
     --  Otvali,  Pryshch, --  skazal  glavnyj, on zhe  Gundos. -- My syuda  delo
delat' prishli, a ne glotki rvat'.
     Interesno,  dumayu, kakoe  takoe delo vy reshili delat'?  Da eshche  s  moej
gazetkoj?
     A Gundos mezh tem prodolzhal:
     -- Znachit tak, papasha. My kak by tebe poverili. Pryshch prav, der'mom  vse
eto otdaet, i dazhe ochen', odnako nas eto malo volnuet. Nam  vazhen rezul'tat.
Teper'  o dele.  S zavtrashnego dnya gazetu iz tvoego yashchika budem vynimat' my.
Sunesh'sya k yashchiku -- bashku svernem, i tebe, i tvoej babe. Pryshchu tebya peredam,
emu davno  nejmetsya kulaki o  tvoyu  rozhu pochesat'. Usvoil? --  YA kivnul.  --
O'kej. Sdelaesh' tak, kak  ya skazal, budesh' spat' spokojno. A teper' -- klyuchi
ot yashchika! ZHivee!
     YA kivnul v storonu vhodnoj dveri.
     -- Tam, v zamke torchat, na obshchej svyazke.
     Tretij tip,  tot,  chto  vse  vremya  molchal, ischez v koridore  i  vskore
vernulsya so svyazkoj klyuchej.
     -- Kotoryj?
     -- Von tot, s plastmassovoj golovkoj, -- otvechayu.
     On otcepil nuzhnyj klyuch i peredal Gundosu, a ostal'nye shvyrnul na pol.
     -- Uhodim, -- rasporyadilsya Gundos.
     Vse  troe dvinulis'  k  dveri.  Pryshch  naposledok  adresoval mne tiradu,
poobeshchav pri sluchae vyshibit' iz menya mozgi, a Gundos podvel obshchij itog:
     -- Tvoe delo storona,  yasno? Vyaknesh' pro  nas gde  ne  nado, razgovor s
Pryshchom imet' budesh'. A razgovor u nego korotkij. Voprosy est'?
     YA motnul golovoj.
     Gundos  kivnul,  i  vse  troe  vyshli.  YA podobralsya k oknu  i ostorozhno
vyglyanul  vniz. Paru minut spustya iz  pod®ezda  pokazalas'  moya britogolovaya
troica i  pryamikom napravilas' k ozhidavshej  ih inomarke. Za rulem inomarki ya
razglyadel eshche  odnogo britogo uroda.  Znachit,  vsego  chetvero, otmetil ya pro
sebya sam  ne znayu  zachem. A zatem  vernulsya k divanu i rastyanulsya na nem  vo
ves' rost.
     Kakoe-to  vremya  bashka  u  menya byla  pusta, kak  kolhoznoe  pole posle
nashestviya  saranchi.   Ni   myslej,  ni  zhelanij,  ni  kakih-libo  umstvennyh
isprazhnenij -- sploshnoj  vakuum.  No postepenno  vizit  britogolovyh  kozlov
nachal  prinimat' bolee chetkie ochertaniya.  I v  konce koncov ya ponyal, chto eshche
deshevo otdelalsya.  Hren s nej,  s  gazetoj -- glavnoe, chto cherepok  moj  cel
ostalsya. A ved' mogli i prolomit', ot etih pridurej vsego mozhno zhdat'.
     No  obidno,  muzhiki,  obidno  do  porosyach'ego vizga! Vot tak, zaprosto,
vzyali da vlomilis' v moyu halupu, a  ya dazhe  vyaknut' ne smog,  ne posmel-s. V
shtany ot straha nalozhil,  v der'me po samye ushi  uvyaz. Pryamo hot' volkom voj
ot uyazvleniya moej lichnosti.
     Stop! A kak oni, kstati, menya vychislili? Kak moj adresok-to otkopali?
     YA povertel v rukah gazetu,  kotoruyu oni  po zabyvchivosti  ostavili -- i
tut tol'ko obnaruzhil, chto na pervoj polose, vverhu, na  polyah, karandashom ot
ruki nebrezhno nacarapany nomer moej kvartiry i, chto bylo dosadnee vsego, moya
familiya. Tak, teper' vse yasno. Najti po etim skudnym dannym adres podpischika
proshche parenoj repy: dostatochno metodichno obzvonit' gorodskie otdeleniya svyazi
i razuznat', net li sredi ih podpischikov na "MK" cheloveka s nuzhnoj familiej,
a zaodno i vycarapat' u nih ego adresok. Slovom, raz plyunut'.
     Ladno, pushchaj zabirayut moyu gazetku, raz ot nee odni tol'ko nepriyatnosti.
Vse ravno cherez paru nedel' podpiska na nee konchitsya, a s neyu ischeznut i vse
moi problemy. Tak  chto  nichego strashnogo, Vasil'  Petrovich, ne proizoshlo, ne
tak li?
     Odnako koshki na dushe skrebli -- i eshche kak skrebli!
     Utrom byl ponedel'nik, i  ya kak obychno popilil na rabotu. Svetka k tomu
vremeni so smeny eshche ne vernulas'. Ono i k luchshemu:  sejchas  ya  ne byl gotov
puskat'sya v ob®yasneniya vcherashnego incidenta. Spustivshis'  na pervyj etazh,  ya
uspel zametit',  kak ot pod®ezda otchalivaet vcherashnyaya inomarka.  Aga, dumayu,
eti  molodchiki uzhe  uspeli oporozhnit' moj yashchichek! Nu i hren s vami, katites'
vy s moej gazetkoj znaete kuda...
     Proshlo  desyat'  dnej.  Svetke  ya tak  nichego i  ne  skazal: ne hotelos'
rasstraivat'.  Tem bolee,  chto  incident  ya  schital ischerpannym i povtornogo
vizita britogolovyh ne ozhidal.  Odnako glaz s nih  ne spuskal. Kazhdyj den' ya
videl, kak k  nashemu  pod®ezdu  podkatyvaet  ih  durackaya  inomarka, iz  nee
vyvalivaet Pryshch,  cherez minutu vozvrashchaetsya, uzhe s gazetoj -- moej  gazetoj!
-- i  inomarka  ukatyvaet vosvoyasi. Vse po  otrabotannomu  i splanirovannomu
scenariyu.
     Menya oni bol'she ne trogali. Kazalos' by, plyunut' na vse eto nado kak na
dosadnoe  nedorazumenie, i  rasteret', zabyt', vykinut' iz  bashki  -- odnako
zabyt'-to  kak raz u  menya i  ne poluchalos'.  Ne mog  ya  zabyt', i  vse tut.
Vertelis', krutilis' shariki  v cherepke,  ne davali mysli trevozhnye pokoya, ne
otpuskalo kakoe-to  smutnoe bespokojstvo. Ved' yasno kak den', chto zamyshlyayut,
merzavcy,  kakuyu-to pakost', otslezhivayut,  vynyuhivayut v  gazetke  nuzhnuyu  im
informaciyu  --  no vot kakuyu? CHetyre  zdorovennyh bugaya, da  eshche pri  tachke,
sposobny na  mnogoe,  v  tom  chisle i na ser'eznoe  prestuplenie. Mog  li  ya
dopustit' nechto  podobnoe?  dryhnut'  po nocham  bez  zadnih  nog, znaya,  chto
gotovitsya chto-to  nehoroshee, gnusnoe, a  ya, hot'  i  kosvenno,  prichasten ko
vsemu etomu -- cherez etu durackuyu gazetku?
     Ne mog.  No i vosprepyatstvovat'  ih prestupnomu  zamyslu, dazhe ne  znaya
ego, ya  tozhe byl ne v silah. Ostavalos' tol'ko zhdat', ne spuskat' s nih glaz
i nadeyat'sya... na chto? Sobstvenno, ya i  sam ne  znal --  na chto.  Na sluchaj,
navernoe.
     Na  desyatyj den' etot  sluchaj proizoshel. YA snova topal na rabotu i  kak
raz spustilsya vniz. Prohodya mimo svoego pochtovogo yashchika, kotoryj v poslednie
dni staralsya obhodit' storonoj, ot greha podal'she,  ya vdrug zametil,  kak iz
nego prizyvno torchit gazetnyj ugolok. YA ostanovilsya, kak vkopannyj. CHto  eto
znachit,  chert poberi?  Ved'  bukval'no  chetvert'  chasa  nazad ya sobstvennymi
glazami videl, kak Pryshch vyhodit iz moego pod®ezda s gazetoj v rukah! Ivanych,
chto  li, po  oshibke v moj  yashchik chuzhuyu gazetu  sunul? YA  ved'  nikakoj drugoj
pressy ne poluchayu, dedmorozovskij "MK" -- edinstvennoe moe gazetnoe chtivo.
     Podkradyvayus'  k yashchiku  i ostorozhno  tyanu gazetu za ugolok. Gazeta idet
legko, bez  truda,  i  vskore vsya celikom vyskal'zyvaet  mne pryamo  v  ruki.
Vpivayus' vzglyadom v nazvanie i chislo -- i obaldevayu.
     Zavtrashnij "Moskovskij komsomolec"!
     Nu,  dumayu,  vse,  sejchas  krysha  u  menya tochno s®edet. Opyat'  kakaya-to
chertovshchina  nachinaetsya.  Ved'  ne mogut zhe  u  menya v  yashchike  okazat'sya  dve
sovershenno  odinakovye gazety, da pritom eshche  zavtrashnie! Ili Pryshch po oshibke
kakuyu-nibud'  druguyu  gazetu  vzyal?  Skazhem,  iz  sosednego yashchika?  Klyuchi-to
prakticheski identichnye, pochti ko vsem yashchikam podhodyat.
     Ne  mog  ya  ne  prochitat' etu gazetu, chuvstvoval, kroetsya za vsem  etim
chto-to  ochen'  vazhnoe.  Nesprosta vse  eto, kak pit' dat' nesprosta. Hotya by
vskol'z', po diagonali, no prochitat' ya ee dolzhen.
     Tak uzh poluchilos', chto Svetka v tot den' motala ocherednoj srok na svoem
durackom dezhurstve. A  potomu plyunul  ya na rabotu (ezheli i opozdayu na chasok,
katastrofy ne sluchitsya) i potopal obratno do haty. Prolistayu, dumayu, gazetku
v normal'nyh chelovecheskih usloviyah, s komfortom i vdali ot postoronnih glaz.
     Podnimayus'  v  svoyu  kvartiru,  zapirayus'  iznutri  -- tak,  na  vsyakij
pozharnyj, raskladyvayu  gazetku na stole i  nachinayu  izuchat'. Ponachalu nichego
putnogo  ne nahozhu i  potomu prinimayus' za povtornyj  prosmotr, na  etot raz
bolee v®edlivo i dotoshno. Opyat' nichego. Tak, obychnaya povsednevnaya beliberda,
kochuyushchaya iz nomera v nomer.
     I tut... CHto-to  s  gazetoj stalo proishodit'.  Tekst  na  listah nachal
mutnet',  blednet', rastvoryat'sya v kakom-to tumane -- i vot, nakonec,  ischez
bez  sleda.  Teper'  peredo  mnoj  lezhali  chistye,  bez edinoj  bukovki  ili
zakoryuchki, belye listy gazetnoj bumagi. CHto za chertovshchina!
     Odnako  ischezlo ne vse: odin  abzac ostalsya. I ne abzac dazhe,  a  vsego
lish' neskol'ko  strok  iz  rubriki "Srochno v nomer!". I ne prosto ostalsya, a
dazhe kak by ves' svetilsya iznutri, slovno pytayas' privlech' moe vnimanie.  Nu
vot i vse,  dumayu,  poehala moya krysha, i  poehala  kapital'no.  Raz delo  do
glyukov doshlo, to  hrenovo tvoe delo, Vasil' Petrovich, oj kak hrenovo! Mozhet,
pora uzhe brigadu molodcov iz psihushki vyzyvat'?
     Poka  ya  sokrushalsya  po povodu moej  s®ehavshej  kryshi, glaza sami soboj
zabegali po ostavshimsya strokam. I vot chto ya tam vychital:
     "Vchera v Moskve,  v 15.30, chetyr'mya neizvestnymi licami  bylo soversheno
derzkoe  napadenie na  116  otdelenie  Sberbanka  po  ulice  Radio.  Ugrozhaya
oruzhiem, grabiteli pohitili iz banka krupnuyu summu  deneg i skrylis'  eshche do
priezda predstavitelej organov pravoporyadka".
     YA  oshalelo  pyalilsya  na  eti  skupye  stroki. V  bashke  tvorilsya  samyj
nastoyashchij  kavardak. YA nichego ne ponimal, no chuvstvoval,  vsem  nutrom svoim
chuyal --  est'  vo  vsem etom kakoj-to skrytyj  smysl.  Postepenno, kaplya  za
kaplej, v mozgu nachala vystraivat'sya chereda kakih-to vzaimosvyazannyh myslej.
     I  vdrug  menya slovno  brevnom  po chajniku sharahnulo.  |,  net,  Vasil'
Petrovich, s kryshej-to u tebya vse v norme. Ne krysha tvoya vinovata, a durackie
prodelki  Deda Moroza,  etogo frukta zanzibarskogo, bud' on  trizhdy neladen!
On, on, stervec, podsunul mne etu levuyu gazetku.
     Slovom, osenilo menya, nashlo na menya prozrenie.
     Delo  predstavilos' mne sleduyushchim obrazom. Vo-pervyh, ezhu bylo ponyatno,
chto  te chetvero  neizvestnyh -- ne  kto  inye,  kak banda Gundosa, eta svora
britogolovyh ublyudkov.  Vo-vtoryh, raskusiv sekret  gazetki, eti  bezmozglye
priduri reshili ispol'zovat' ee v svoih korystnyh celyah (kak i ya, sobstvenno,
ne dalee mesyaca nazad -- chego uzh greha tait'). Zadumav grabanut' bank (podi,
kinoshek  amerikanskih  nasmotrelis',  idioty!),  oni,  s  pomoshch'yu vse toj zhe
gazetki,  zanyalis'  vychisleniem  nuzhnogo  dnya   i  chasa,  kogda  ih  gnusnoe
prestuplenie dolzhno uvenchat'sya uspehom. Natknuvshis' zhe na nyneshnyuyu zametku v
zavtrashnem "MK", Gundos so tovarishchi navernyaka pojdut na delo imenno segodnya,
i imenno v 15.30, uverennye, chto vse  u nih  budet o'kej. Ved' "Komsomolec",
hotya by i  zavtrashnij, vrat' ne  budet!  S  drugoj  storony, esli by zametka
zakanchivalas'  slovami   tipa  "naletchiki  zaderzhany   na  meste  soversheniya
prestupleniya",  Gundos  prosto  otkazalsya by ot svoego zamysla. |lementarno,
Vatson,  ne pravda li?  Odnogo  tol'ko kozly  pleshivye ne uchli: izmenit' hod
vremeni im ne po zubam.  Ha! oni  dumayut,  chto pri  neblagopriyatnoj gazetnoj
zametke  oni  smogut otkazat'sya  ot zadumannogo! An net,  gospoda naletchiki,
nichego-to u vas  i ne  vyjdet. Gazeta-to, hot'  i  zavtrashnyaya, a vse  zh taki
pechataet tol'ko to,  chto uzhe imelo mesto  byt', i  esli skazano:  "naletchiki
zaderzhany"  -- znachit,  oni  obyazatel'no budut  zaderzhany.  Ne otbrykaetes',
gundosy  pryshchavye,  ne  otvertites', kretiny  tugodumnye. Vseh vas k  otvetu
prityanut, vse-eh k nogtyu prizhmut.
     Vernee, prizhali by. Odnako, pri imeyushchemsya rasklade, oni, pohozhe, vyjdut
suhimi iz vody. V  gazete chernym po belomu napisano, chto "grabiteli skrylis'
eshche do priezda predstavitelej organov pravoporyadka".
     I vot tut-to u menya v  cherepke snova sluchilsya kalambur. To, chto gazetka
mne  podbroshena  Santa-Klausom,  yasno  kak  den': gazetka-to nenormal'naya, s
chudinkoj, s edakoj sverh®estestvennoj  izyuminkoj. No vot vopros: a  na hrena
on  mne  ee  podkinul?  S  kakoj takoj  cel'yu,  a? Proinformirovat'  menya  o
gotovyashchemsya  prestuplenii? No  zachem?  Ved', dazhe  esli  ya  vmeshayus'  v  hod
sobytij, ya vse ravno nichego izmenit' ne smogu. CHto zhe v takom sluchae zadumal
etot laplandskij prohindej? Voprosik, nado skazat', na zasypku.
     A  zadumal  on,  vidat',  sovershennejshij  absurd:   imenno   eto  samoe
vmeshatel'stvo v  hod mirovyh  sobytij!  Ni  mnogo ni malo,  chert  poberi. On
voobshche-to soobrazhaet, vo chto suet  svoj otmorozhennyj  zanzibarskij nos, a? I
menya  --  menya!  --  on kak  by  podbivaet na etu avantyuru,  podsovyvaya svoyu
potustoronnyuyu  gazetenku. Vot  umora!  On  chto zhe, dumaet,  chto ya sejchas vse
broshu, sorvus', kak poloumnyj,  i pomchus' obezvrezhivat' bandu  britogolovyh?
Za idiota, chto li, menya derzhit?..
     Kstati,  na kakoj chas naznachen nalet?  Aga, na 15.30. Tak, ulica Radio.
M-da... dalekovato. YA kinul vzglyad na chasy. 10.00. Ujma vremeni. Uspeyu!
     YA sorvalsya i, kak poloumnyj, pomchalsya spasat' sberkassu.
     Nu ne idiot?!


     Po puti ya nashel ispravnyj telefon-avtomat i nabral "02". Nado, dumayu, v
mentovku soobshchit', pushchaj  gruppu zahvata  vysylayut k  mestu  predpolagaemogo
naleta.  Na vopros  dezhurnogo po gorodu ya zachital  gazetnuyu zametku, po hodu
dela  izmeniv  proshedshee  vremya  na   budushchee.  "Predstav'tes'",  --  strogo
potreboval ment na tom konce provoda. "Osvedomitel'" --  hihiknul ya v trubku
-- i dal otboj. Tozhe mne, duraka nashel!
     Kak ya plutal po serym, obsharpannym, gryaznym ot podtaivshego snega krivym
ulochkam -- eto osobaya epopeya. YA byl strashno zol  na samogo sebya; vidno, rozha
u menya  byla daleko ne samaya privetlivaya, tak kak lyudi  sharahalis'  pri vide
moej smurnoj  persony, kak ot  VICH-inficirovannogo. I kakogo,  sprashivaetsya,
hrena ya vlez v etu avantyuru? Sidel by sejchas v svoem cehu, v teple i uyute --
i gorya ne znal. An net,  podpisal menya chert na  dobroe  delo, na vypolnenie,
tak skazat', moego grazhdanskogo dolga. Idiotizm kakoj-to! Vot i vechno ya tak:
sam priklyucheniya na  svoyu zadnicu ishchu. Malo  mne, vyhodit, moego gerojstva na
stadione, kogda mne zub'ya-to proredili, tak ya v novoe der'mo vlezt' norovlyu,
eshche pohleshche prezhnego. Nu ne idiot?
     Idiot i est'.  Tol'ko  takim uzh, vidat', ya  na svet  urodilsya,  takova,
znachit, u menya fortuna --  shagu stupit' ne dast, chtoby tumakom ne odelit'. A
nu ee k leshemu sovsem! Mne delo delat' nado, a ne samorentgenom zanimat'sya.
     Dopilil-taki ya do toj  durackoj  sberkassy. Natknulsya na nee sovershenno
sluchajno,  kogda uzh reshil bylo,  chto  korova  ee yazykom sliznula. Glyanul  na
chasy. ¨-moe, 14.30! Eshche cel'nyj  chas  kantovat'sya v ozhidanii naleta. Sunulsya
bylo v dver'  -- i upersya v tablichku: "Obed  -- s 14.00  do 13.00". Plyunul s
dosady,  vymaterilsya  ot  dushi  --   i  vrode  kak  otleglo.  Ladno,  dumayu,
perekantuyus'  kak-nibud', von hotya by  v tom paradnyake v  dome  naprotiv.  I
mestnost'  ottuda prosmatrivaetsya, i vhod v sberkassu kak na ladoni, i glaza
mozolit' nikomu  ne budu. Ne  daj Bog, Gundos s Pryshchom  na menya natknutsya --
hana  togda tebe, Vasil'  Petrovich, zaprosto poreshit'  mogut. Ved' pri nih i
pushki navernyaka imeyutsya  -- kak  oni bez  pushek  bank brat' budut,  a? Itak,
resheno, zasyadu-ka ya v zasadu i budu bdet'.
     Sizhu  ya, znachit,  v pod®ezdnom  tambure, nos svoj skvoz' vybitoe okoshko
vysovyvayu -- i bdyu. Tosklivo kak-to  na  dushe  stalo, mutorno. Prezhnie mysli
snova v  bashke zabegali: i chego, dumayu, ya zdes' torchu? Mne chego, bol'she vseh
nado?.. A tut kak raz i sberkassu otkryli.
     Glyazhu  -- minut  desyat' chetvertogo podkatyvayut na  inomarke orliki  moi
britogolovye.  Znachit,  klyunuli,  urody,  na  gazetnuyu   zametku!  CHuvstvuyu,
nachnetsya sejchas zavarushka.
     Tachku oni ostanovili ne u vhoda v sberkassu,  a chut' poodal', metrah  v
dvadcati ot  moego  ukrytiya.  Gundos, Pryshch i  eshche  odin vybralis' iz  svoego
limuzina i nervno zakurili, a chetvertyj, tot, chto byl za rulem, tak za rulem
i ostalsya. Perebrasyvayas' otdel'nymi slovechkami, kotorye razobrat'  ya tak  i
ne smog,  oni  izredka  kosilis' na  vhodnuyu dver' sberkassy.  A  tuda  uzhe,
kstati, proshmygnulo neskol'ko posetitelej.
     I  tut...  podzhilki  u  menya  zatryaslis',  kogda  ya  uvidel,  kak  Pryshch
napravlyaetsya v moyu storonu.  Vot  chert! CHego  emu zdes' ponadobilos', v moem
pod®ezde?
     -- Ty kuda namylilsya? -- rezko okriknul ego Gundos.
     -- Pojdu otol'yu, -- ne oborachivayas', na hodu brosil Pryshch.
     -- CHto, ochko igraet?
     -- Da poshel ty...
     Pryshch byl uzhe v neskol'kih  shagah ot moego  ubezhishcha, kogda do menya vdrug
doshlo,  chto dalee torchat' zdes'  mne sovsem  ne svetit. Ot  etogo tipa mozhno
ozhidat' lyuboj pakosti, da i zasvechivat' sebya v  moi plany  yavno ne  vhodilo.
Vzyav nogi v ruki, ya migom vzletel na  vtoroj etazh i zatih. Pryshch tem vremenem
rvanul dver' paradnyaka i pronik v tambur. Na moyu udachu,  vyshe podnimat'sya on
ne stal.
     Slyshu -- zazhurchalo. Kryahtya  i sopya, Pryshch delal  svoe mokroe delo. Delal
tshchatel'no,  ne  spesha,  vdumchivo. A sdelav, tak  zhe  ne  spesha,  vrazvalochku
zakovylyal k svoim pleshivym soobshchnikam.
     Vremya uzhe podhodilo  k chasu "H". CHem blizhe strelki chasov  podbiralis' k
15.30,  tem  sil'nee  odoleval  menya  kolotun.  Spokojno,  Vasil'  Petrovich,
nervishki svoi derzhi v uzde, vse budet o'kej.
     Odnako, gde zhe menty? Gde, v konce koncov, gruppa zahvata v kamuflyazhnyh
specovkah? Pora by im uzhe i ob®yavit'sya.
     YA  pril'nul  k  pyl'nomu  steklu  lestnichnoj kletki,  pytayas'  obozret'
vzglyadom okruzhayushchuyu sberkassu mestnost'. No, uvy, vidimost' byla prakticheski
na nule. Togda ya spustilsya  vniz, v tambur, na svoyu ishodnuyu poziciyu. V  nos
mne tut zhe shibanulo von'yu obshchestvennogo sortira. Skorchiv brezglivuyu rozhu,  ya
bochkom, chtoby  ne vlezt' v paryashchuyu  luzhu Pryshchovoj mochi, ostorozhno vyglyanul v
okonnuyu ambrazuru.
     Gundos  o  chem-to  sheptalsya  s  soobshchnikami. Aga,  poslednie instrukcii
kozlam  svoim daet. Te molcha kivali, ochevidno, soglashayas'  s glavarem. Potom
vse  troe odnovremenno  otshvyrnuli dokurennye  do  samogo  fil'tra  bychki  i
reshitel'no dvinulis' k ob®ektu ogrableniya.
     A  mentov vse ne bylo. A vdrug  oni sovsem ne ob®yavyatsya? Vdrug  reshili,
chto vse eto rozygrysh? CHto mne togda delat'? Samomu, chto li, brat' vsyu bandu?
YA  ponyatiya ne imel, chto mne predprinyat'. Mozhet, shum podnyat'? Narod, glyadish',
sbezhitsya, povyazhut supostatov. Da net, chto eto ya, kakoj narod! Kak uznayut pro
nalet, tak i te, kto eshche ostalsya  na  ulice, po noram popryachutsya. Tot eshche  u
nas narodec!
     Gundos so  tovarishchi  davno  uzhe byli vnutri. CHto tam proishodilo, ya  ne
videl: bol'shie okonnye stekla  sberkassy zerkal'no otrazhali ulichnyj  svet, i
vmesto  vnutrennostej  pomeshcheniya ya videl lish' otrazhenie moego  paradnyaka  da
chahlyj  kustarnik vozle  nego.  Opyat' menya  zlost' razobrala. Nu  chto eto za
der'mo takoe, a? Sadanul ya s dosady kulakom v obsharpannuyu  stenu, da malost'
ne rasschital: kozhu na kostyashkah pal'cev  sodral azh do  krovi. |to eshche bol'she
menya zavelo. Nu vse, dumayu, kranty  vam,  urody britogolovye, byla ne  byla,
sam pojdu na razborku.
     I tol'ko bylo  ya  sobralsya pokinut' svoj nablyudatel'nyj punkt  i edakim
Robin  Gudom vlomit'sya v sberkassu, kak proizoshlo dva sobytiya, kotorye rezko
izmenili vse moi plany.
     Glyazhu -- vyplyvayut iz sberkassy, zatylok v  zatylok, troe moih orlikov,
ponurye  kakie-to,  neveselye,  a  na  zapyast'yah  --  e-moe!  --  brasletiki
stal'nye! A sledom vyvalivayut chetvero kvadratnyh tipov v shtatskom, s pushkami
v  rukah. Vot ono chto, dumayu, menty-to zasadu im ustroili! Tam zhe,  na meste
prestupleniya, vseh  i  povyazali. Lovko, nichego ne skazhesh', a glavnoe --  bez
zhertv, bez pal'by, vse tiho, mirno, polyubovno. Bravo, gospoda operativnichki,
ved' mozhete, kogda zahotite!
     Tut otkuda  ni voz'mis' voronkov  ponaehalo, shtuk desyat'  zaraz. Mentov
ponavysypalo,  kak kur nerezanyh, kto s avtomatom, kto  s mobil'nikom, kto s
papiroskoj.  Vse  vokrug  ocepili,  zevak  shuganuli,  chtob   pod  nogami  ne
mel'teshili.  CHetvertogo  naletchika,  togo,  chto  za  rulem  ostavalsya,  tozhe
povyazali -- on i piknut' ne uspel, kak ego iz tachki vyvolokli i v brasletiki
upakovali.
     |to  chto kasaetsya  pervogo sobytiya.  Zato vtoroe bylo  daleko  ne stol'
priyatnoe. Tol'ko ya vzyalsya bylo za dvernuyu ruchku, chtoby vybrat'sya nakonec  na
volyu,  kak   slyshu   --  kto-to  mne  dyshit   v  zatylok.   YA  zamer,  boyas'
poshevel'nut'sya. Mezh lopatok uperlos' chto-to tverdoe i nehoroshee.
     -- Ne dvigat'sya! -- ryavknul  nad uhom  chej-to golos. -- Ruki za  spinu!
ZHivo!
     YA  podchinilsya. A  chto  mne eshche ostavalos'  delat',  kogda tebe v  spinu
stvolom tychut? Na rukah tut zhe zashchelknulis' braslety.
     -- Vpered! -- skomandoval neizvestnyj.
     YA bodnul plechom dver' i vybralsya iz pod®ezda.
     -- SHagaj!
     I  ya  zashagal. Tuda,  gde sgrudilas'  vsya  eta  mentovskaya shatiya-bratiya
vperemeshku s zaderzhannymi gore-naletchikami.
     -- Tovarishch  kapitan, -- dolozhil moj konvoir kakomu-to tipu  v shtatskom.
--  Vot,  zaderzhal  podozritel'nuyu  lichnost'. Uzhe  bol'she  chasa  v  pod®ezde
oshivaetsya, za ob®ektom nablyudenie vedet. Pohozhe, chto odin iz nih.
     --  Da  vy  spyatili!  -- vzorvalsya ya.  -- Ne  imeyu  ya  k  nim  nikakogo
otnosheniya! YA tut sovershenno ne pri delah!
     -- A v pod®ezde chto delal? -- surovo sprosil kapitan.
     -- YA chto, ne imeyu prava v pod®ezde nahodit'sya? -- zapal'chivo otvetil ya.
     Kapitan skol'znul po mne nevidyashchim vzglyadom.
     -- V mashinu ego! -- rasporyadilsya on. -- Tam razberemsya.
     Tem   vremenem   bandu   Gundosa  pod  pricelom   poludyuzhiny  avtomatov
zatalkivali   v   zareshechennyj   voronok.   Poslednim   shel   Pryshch.   Kogda,
podtalkivaemyj avtomatchikom, on uzhe napolovinu vlez v  kuzov, emu vzbrelo  v
golovu obernut'sya -- i nashi vzglyady  pereseklis'.  Ponachalu fizionomiya Pryshcha
vyrazhala odno tol'ko  udivlenie, no uzhe v sleduyushchij moment ona iskazilas' ot
yarosti i nenavisti. Pohozhe, on vse ponyal.
     --  |to  on,  on  nas  navel! --  zavopil  Pryshch  zloradno.  --  On  vse
splaniroval!
     -- Tak, razberemsya, -- kivnul kapitan.
     -- Ne poedu! -- zaartachilsya ya.  -- |to poklep! Menya  podstavili,  ya tut
sovershenno ne prichem! Nichego obshchego s etimi ublyudkami ya  ne imeyu  i imet' ne
zhelayu! Ne poedu, i vse tut!
     Odnako  slushat'  menya  bylo  nekomu  -- kazhdyj  byl zanyat  svoim delom.
Pinkami i zatreshchinami konvoir pognal menya k mentovozke, v kotoruyu tol'ko chto
pogruzili bandu Gundosa. YA, razumeetsya, vz®erepenilsya. Ehat' v  odnom kuzove
s etimi  urodami,  da  eshche s  brasletami  na rukah -- etogo  mne  tol'ko  ne
hvatalo! YA upiralsya, kak mog, no pol'zy eto, yasnoe delo, ne prineslo.
     Vnezapno pered nami voznik ment v pogonah starshiny. Let  emu bylo nikak
ne  men'she  pyatidesyati;  pozhaluj,  on  byl  neskol'ko starovat  dlya ryadovogo
rabotnika nashih doblestnyh organov, leshij ih zabodaj.
     --  Pogodi, paren',  -- ostanovil  on  moego  konvoira,  -- mashina  uzhe
bitkom. Nado sazhat' v druguyu.
     --  V  chem  delo,  ZHiryahin?  -- okliknul ego  izdali kapitan. -- Pochemu
prepyatstvuete zaderzhaniyu?
     --  Tovarishch  kapitan,  v  mashine  bol'she  net  mesta,  --  otraportoval
starshina,  vytyanuvshis'  vo frunt. -- YA mogu  otvezti  ego na svoej,  -- i on
kivnul v storonu stoyavshego na otshibe voronka s reshetkami na oknah.
     Kapitan s paru sekund razdumyval, potom kivnul.
     -- Davaj, ZHiryahin. Sledom za nami poedesh'.
     -- Est'! -- otchekanil starshina;  obernuvshis' ko mne, ryavknul grozno: --
V mashinu! Bystro! I chtob bez razgovorov!
     Ladno, dumayu, hren s toboj, syadu. Vse-taki luchshe, chem  bok o bok s temi
britogolovymi zhivorezami po koldobinam  tryastis'.  CHego dobrogo, prish'yut eshche
po doroge, eto u nih zaprosto. Kak ne  verti, a prav kapitan: tam, na meste,
razberemsya.  V  konce  koncov, ya  v etom dele  ni uhom ni  rylom.  Moe  delo
storona,  pushchaj razbirayutsya. Hotya, nado priznat'sya,  vlip ya osnovatel'no. Po
samye ushi v der'me uvyaz. |to uzh tochno.
     YA podchinilsya i  zanyal mesto v pustom kuzove voronka. Dver' za mnoj  tut
zhe zahlopnulas' -- ya okazalsya v polnejshej temnote. Vzrevel motor, mentovozka
dernulas' i pokatila menya navstrechu moej rastreklyatoj sud'be.


     Voronok  ostanovilsya.  YA  prislushalsya:   vse   bylo   tiho.   |to  menya
nastorozhilo. Kuda,  sprashivaetsya, etot d'yavol  menya  zavez?  Potom  hlopnula
dverca kabiny,  i  po snezhnomu nastu zashlepali  netoroplivye  shagi starshiny.
CHerez neskol'ko sekund dver' moej temnicy raspahnulas'.
     -- Vyhodite! -- skomandoval ZHiryahin.
     YA  koe-kak vybralsya  iz  mashiny -- i ostolbenel. Vokrug byl  les. Samyj
obyknovennyj  les,  s  derev'yami,   ovragami,  pustymi   butylkami,  rzhavymi
konservnymi bankami i ch'imi-to rvanymi sapogami.
     --  CHto  eto  za  shutki,  starshina!  -- vozmutilsya  ya.  -- Kuda vy menya
privezli, chert voz'mi?
     -- Otstavit' razgovory, zaderzhannyj! -- strogo potreboval tot.
     YA prikusil yazyk. Nu  chto ya mog emu otvetit', imeya na zapyast'yah stal'nye
braslety?
     A starshina  ZHiryahin tem vremenem sovershal dejstviya  sovershenno dlya menya
neob®yasnimye. Vynuv iz  kabiny vnushitel'nyh razmerov tyuk, on raskatal ego na
snegu.  Tyukom  okazalsya  bol'shoj brezentovyj  chehol. Starshina podnatuzhilsya i
lovko nakinul ego na mentovozku. Zatem, obojdya ee  so vseh storon, metodichno
raspravil skladki. Otojdya na neskol'ko shagov nazad, on ocenivayushchim  vzglyadom
okinul plody svoih trudov -- i, po-vidimomu, ostalsya dovolen.
     To, chto proizoshlo sledom,  pohodilo  na  bred obkolovshegosya  narkomana.
Sovershenno ne obrashchaya na moyu personu  vnimaniya, ZHiryahin  uhvatilsya rukami za
kakie-to  tesemki, upersya sapogom v perednij bamper, skrytyj pod brezentovym
chehlom,  i  stal  tyanut'  verevku  na sebya.  I  vot  tut-to  sluchilos' nechto
strannoe. Kontury mashiny pod  brezentom nachali vdrug szhimat'sya, s®ezhivat'sya,
umen'shat'sya  v  razmerah -- i  vot uzhe  peredo mnoj  mayachila ne  zachehlennaya
mentovozka, a obyknovennyj, srednih razmerov meshok.
     Oshalev ot uvidennogo, ya razinul rot i vylupil zenki. CHto za chertovshchina!
Esli vsemu predydushchemu ya eshche kak-to smog  najti ob®yasnenie, to teper' ponyal:
krysha  u menya, tochno, dala tech'. Da eshche kakuyu! Tut, pozhaluj, nikakaya Kashchenka
uzhe ne pomozhet.
     Upakovav  mashinu  v  meshok, ZHiryahin  prinyalsya za menya. Pervym delom  on
molcha rasstegnul  moi braslety. YA  mashinal'no stal teret' zatekshie zapyast'ya,
ne spuskaya  v to zhe vremya glaz so strannogo starshiny.  Ne hvatalo eshche, chtoby
on i menya v meshok upryatal! S etogo tipa stanetsya, eto ya uzhe ponyal.
     -- Vy svobodny, Vasilij Petrovich, -- skazal on i vnezapno ulybnulsya. --
Da ne napryagajtes' vy tak, sudar', rasslab'tes'. Samoe strashnoe uzhe pozadi.
     Za segodnyashnij den' so mnoj proizoshlo stol'ko vsego raznogo, chto ya  uzhe
ustal udivlyat'sya, odnako... otkuda, leshij ego zabodaj, on uznal moe imya?!
     I tut... O, chert! Da ved'  eto zhe Santa-Klaus sobstvennoj personoj! Tot
samyj, iz Zanzibara! Nu  tochno, on, on i est'! A ya, e-moe,  ego i ne priznal
ponachalu-to! Da i mudreno ego bylo priznat' v etom mentovskom kamuflyazhe, bez
borody, bez usov, bez obyazatel'nogo dedmorozovskogo tulupa. Nu i dela, skazhu
ya vam, tvoryatsya na belom svete!
     -- Vizhu, sudar', vy menya priznali.  --  On hitro  prishchurilsya.  --  Nado
zametit', nemalo vy mne dostavili hlopot.
     YA  upersya smushchennym vzglyadom v ego  durackij meshok. Pochemu-to mne stalo
stydno.  Dejstvitel'no,  delov natvoril  ya cel'nuyu kuchu.  A vse, sobstvenno,
pochemu? A potomu, sobstvenno, chto  vsuchil on mne svoj idiotskij podarochek, v
vide podpiski na  zavtrashnij "MK", a  ya,  kak durak,  klyunul  na etu udochku,
poddalsya na provokaciyu -- nu  i  uvyaz vo vsem etom  der'me. Ha! hlopot ya emu
dostavil! A skol'ko on mne dostavil, ob etom on kak-to ne skumekal?
     -- Pozvol'te! -- vozrazil ya. -- Esli by ne vy i vasha gazetka...
     -- Znayu, --  perebil on menya,  --  vse znayu. Polnost'yu  informirovan  o
vashih  prodelkah.  Odnako  takova specifika  moego  podarka,  nichego  tut ne
podelaesh'. Detyam-to ya daryu podarki poproshche, znaete li.
     -- Vyhodit, vam vse pro menya izvestno?
     --  Razumeetsya. I  ne  tol'ko  pro vas.  YA ved' vse-taki chudesa tvorit'
obuchen.
     Tak, dumayu. Obucheny,  znachit,  chudesam, gerr  Santa-Klaus? Otlichnen'ko.
Togda pochemu, leshij tebya zabodaj,  ty ne ostanovil teh britogolovyh ublyudkov
eshche do togo, kak oni poshli na delo? A ved' mog by, mog!
     --  A zachem? -- progovoril on v otvet na moi mysli, pozhimaya plechami. --
Minimum  vmeshatel'stva s nashej storony.  Tak, nebol'shie napravlyayushchie usiliya,
ne bolee togo. Opyat'-taki, soglasites', ya ved' vse-taki ne Gospod' Bog,  moi
vozmozhnosti ogranicheny.
     -- Aga, ogranicheny, kak zhe! -- vspylil ya. -- Vidal ya, kak vy mentovozku
v meshok  upakovali.  Da  tut pered vami sam Koperfild  spasoval  by.  Uma ne
prilozhu, zachem vy eto sdelali!
     -- Mentovozku,  kak vy ee  imenuete, ya s  soboj zaberu. U  nas, sudar',
problemy s transportom, priobretayushchie naibol'shuyu ostrotu v goryachij sezon, to
est' v kanun novogodnih torzhestv. Byl u menya svoj "zhigulenok" -- pomnite? --
no, uvy, kanul v puchinu rechnuyu. Sdam  etu  tak  nazyvaemuyu  mentovozku nashim
dizajneram,  puskaj  stilizuyut pod aerosani. I  sovremenno, i v  znachitel'no
bol'shej stepeni sootvetstvuet moemu statusu. Eshche voprosy est', sudar'?
     -- A kak zhe! -- YA uzhe zavelsya i teper' per  naprolom, kak tank.  -- CHto
eto za chertovshchina takaya  s  gazetoj?  Ved' tam chernym  po  belomu  napisano:
grabiteli  skrylis'  eshche do  priezda  milicii.  A na  dele  von  kak  vyshlo.
Soglasites',  nakladochka   kakaya-to   poluchaetsya,  neuvyazochka,  znaete   li,
nesostykovochka  v   prichinno-sledstvennyh   svyazyah  --   tak,  kazhetsya,  eto
nazyvaetsya?
     -- O, da vy,  sudar', glyazhu, do samoj suti dokopat'sya pytaetes'. CHto zh,
vy na pravil'nom  puti, i vasha trevoga mne ponyatna. Odnako srazu zhe hochu vas
uspokoit':   nikakih  kataklizmov,  svyazannyh   s  vashim  vmeshatel'stvom   v
prednachertannuyu svyshe  cheredu  sobytij, ne  proizojdet. Potomu  kak nikakogo
vmeshatel'stva,  sobstvenno, i  ne bylo, a  dejstvovali  vy  isklyuchitel'no  v
ramkah  togo samogo plana, kotoryj  obychno imenuyut bozhestvennym. Vy chto  zhe,
Vasilij  Petrovich,  polagaete,  chto  mozhete  izmenit'   zavedennyj  poryadok,
perelomit' hod  mirovogo vremeni, napravit' vremennoj potok v inoe ruslo? --
Ded  Moroz tire  starshina  ZHiryahin  pechal'no  pokachal golovoj  i  bespomoshchno
rastopyril ruki. -- Uvy, sudar', takoe dazhe mne nepodvlastno.
     --  No pozvol'te! -- v serdcah voskliknul ya. -- Vy  chto zhe lapshu mne na
ushi veshaete, a? YA ved' sobstvennymi svoimi glazami gazetku etu videl! I dazhe
chital ee. Ne ukladyvaetsya kak-to gazetka v vashu shemu.
     --  A  chto  gazeta? -- On pozhal plechami. -- Fal'shivka eto, a ne gazeta.
Vypushchena   v  kolichestve  dva  ekzemplyara,  special'no   dlya  predotvrashcheniya
izvestnyh vam sobytij.  Odin  te nedotepy poluchili, chto  po nedoumiyu  svoemu
zloe delo zamyslili,  a vtoroj ekzemplyar, sudar', vam dostalsya.  Istinnyj zhe
nomer vas doma dozhidaetsya, v vashem pochtovom yashchike. A znaete, skol'kih trudov
mne  stoilo  perehvatit', a  potom  i  zaderzhat'  nashego rassyl'nogo,  chtoby
vovremya  podsunut'  vam  fal'shivye  ekzemplyary?.. Da ne goryachites'  vy  tak,
Vasilij  Petrovich! Rasslab'tes'.  Horosho  vse to,  chto  horosho  konchaetsya. A
konchilos' vse dlya vas samym nailuchshim obrazom, uzh mozhete mne poverit'.
     -- Oj li?  -- zasomnevalsya ya,  vspominaya, chto etot mnimyj starshina uvel
menya iz-pod nosa mentov v samyj kriticheskij moment.  -- A  ezheli menya iskat'
nachnut, chto togda?
     -- Ne nachnut, sudar'. Nikto o vas i ne vspomnit, ruchayus'. Polozhites' na
menya, ya obo vse pozabochus'.
     -- Kak zhe, pozabotites'! -- nedoverchivo proiznes ya; ya vse eshche  byl  zol
na etogo novogodnego kolduna,  odnako uzhe nachal potihon'ku obretat' dushevnoe
ravnovesie. Dejstvitel'no, chto eto ya  na nego  vz®elsya? Nichego plohogo, esli
mozgami-to poraskinut', on mne ne sdelal, a vo vseh moih  bedah vinovat, kak
pravilo, ya sam. Sam na svoyu zadnicu priklyucheniya iskal. I nahodil -- vot ved'
v chem samaya umora!
     Santa-Klaus,  pohozhe,  videl menya naskvoz'  i mysli  moi  chital, kak  v
otkrytoj knige.
     -- Da-s, sudar', nalomali vy drov nemalo. Nu da net huda bez dobra.
     YA pochemu-to smutilsya.
     -- Da... ponimaete... ne gotov ya byl...
     -- No teper'-to, nadeyus', vy gotovy?
     -- Gotov -- k chemu? -- nastorozhilsya ya.
     -- A k tomu, chtoby prodlit' podpisku.
     I tut ya snova vskipel.
     -- Da vy chto, za idiota menya  derzhite?! Kakaya, k edrene fene, podpiska?
Syt po gorlo ya vashej gazetkoj. Vse, basta, nikakih podpisok!
     -- Nu, kak znaete, -- holodno  pozhal  plechami Santa-Klaus. -- Moe  delo
predlozhit'. A na net i suda net. Segodnya zhe annuliruyu vash abonement. Otnyne,
Vasilij  Petrovich,   mozhete  spat'  spokojno.   Za  sim,  sudar',  pozvol'te
otklanyat'sya. Dumayu, nashi puti-dorozhki vpred' ne peresekutsya. Ad'yu!
     Vzvaliv na spinu meshok, on vrazvalochku pokovylyal kuda-to vglub' lesa. A
ya stoyal i rasteryanno pyalilsya emu  vosled.  Uzh ne obidel li ya ego  nevznachaj?
Mozhet, bryaknul chto-to nevpopad? Mne stalo kak-to ne po sebe. YA dazhe myslenno
pozhalel starogo kolduna --  ded-to  kak luchshe hotel. Vprochem, razve  pojmesh'
ih, etih laplandskih chudakov-chudotvorcev? U nih i mozgi-to shivorot-navyvorot
skroeny, ne tak, kak u nas, prostyh smertnyh.
     Da Bog s nim, s Santa-Klausom! U menya i svoih problem nevprovorot.
     YA i ne zametil, kak nogi vynesli menya na opushku lesa i ochutili v rajone
kakih-to  novostroek,  gde-to na  okraine  Moskvy.  Na  dushe  bylo mutorno i
neuyutno. CHto-to  ne davalo  mne  pokoya, tochil moe nutro kakoj-to  nenasytnyj
cherv'. Pochemu eto, dumayu, ya ne mogu vliyat' na hod sobytij? Kto zhe, kak ne ya,
mozhet i  dolzhen na  nih vliyat'? Kto, kak ne ya,  mozhet i dolzhen  stroit' svoyu
sud'bu  --  po  sobstvennoj  merke?  Pochemu,  muzhiki,  ya  dolzhen  bezropotno
prinimat' to, chto gotovit mne eta dura fortuna? Ne-et, dedulya, zdes' ty yavno
sovral. V  nebo  pal'cem  popal.  Po  ushi oblozhalsya.  YA tebe ne kakaya-nibud'
marionetka, kotoruyu mozhno za nitochki dergat' -- ya i sam  kogo ugodno dernut'
mogu,  esli  potrebuetsya.  I eshche kak  dernut', o-go-go! Naprimer, tu zhe duru
fortunu.
     Mozhet, zrya ya ot podpiski otkazalsya, a, muzhiki?


 
____________________________

Maj  -- iyun' 1994 g., noyabr' -- dekabr' 1998 g., yanvar' 1999 g.
Moskva

Last-modified: Fri, 05 Mar 1999 16:44:52 GMT

Ocenite etot tekst: