Svyatoslav Loginov. Mikrorasskazy
--------------------
Svyatoslav Loginov. Mikrorasskazy
Antinikotinovoe. - Kak pogibla Atlantida. - Bukva zakona. -
SHag k celi. - SHCHelkunchik. - Den' tenej. - Denezhnaya istoriya. -
Skazochki dlya detochek. - Dobraya Dusya. - Lechebnyj effekt. -
Kabak. - Kapkan na geniya. - O vechnosti. - Koshmar. - Kompleks
nepolnocennosti. - Mamont. - Opros naseleniya. - Osennij
detektiv. - Postoronnie. - Rabotnik. - Syuzhektor. - Vot v chem
sol'. - Svet. - Temporal'naya mashineriya. - Teoriya veroyatnosti.
- Ubezhdenie. - Ugroza. - SHCHupal'cy zhizni. - Uroki biologii. -
Samomnenie. - Kar'era. - Neposledovatel'nost'. - Pomoshch'. -
Radioaktivnost'. - Semejnaya zhizn'. - Vtoroe nachalo. -
Vegetativnoe bogoslovie
___________________________________
Fajl iz biblioteki Kamelota
http://www.spmu.runnet.ru/camelot/
--------------------
+------------------------------------------------------------------+
| Dannoe hudozhestvennoe proizvedenie rasprostranyaetsya v |
| elektronnoj forme s vedoma i soglasiya vladel'ca avtorskih |
| prav na nekommercheskoj osnove pri uslovii sohraneniya |
| celostnosti i neizmennosti teksta, vklyuchaya sohranenie |
| nastoyashchego uvedomleniya. Lyuboe kommercheskoe ispol'zovanie |
| nastoyashchego teksta bez vedoma i pryamogo soglasiya vladel'ca |
| avtorskih prav NE DOPUSKAETSYA. |
| |
+------------------------------------------------------------------+
Po voprosam kommercheskogo ispol'zovaniya dannogo proizvedeniya
obrashchajtes' k vladel'cu avtorskih prav neposredstvenno ili
po sleduyushchim adresam:
E-mail: barros@tf.ru (Serge Berezhnoy)
Tel. (812)-245-4064 Sergej Berezhnoj
Oficial'naya stranica Svyatoslava Loginova:
http://www.sf.amc.ru/loginov/
--------------------------------------------------------------------
(c) Svyatoslav Loginov, 1995
--------------------------------------------------------------------
Svyatoslav LOGINOV
V kvartire u Semenova byla chernaya dyra. Ona visela nad pis'mennym
stolom i chut' slyshno gudela, slovno lampochka, kotoraya sobiraetsya
peregoret'. Hotya peregorat' dyra ne sobiralas'. |to byla dobrotnaya
chernaya dyra, v kotoroj skollapsirovalas' celaya vselennaya, takaya zhe
bol'shaya, kak nasha.
CHernaya dyra byla sovershenno ne nuzhna Semenovu, no raz ona visela
nad stolom, to Semenov ispol'zoval ee vmesto pepel'nicy - soval v dyru
okurki, stryahival pepel, a inogda puskal tolstuyu struyu dyma i
nablyudal, kak dyra s legkim shipeniem zasasyvaet ego.
Semenov ne znal, chto iz-za etih ego igr vselennaya po tu storonu
dyry zabita izzhevannymi vonyuchimi habarikami, a ot dyma na planetah toj
vselennoj stalo nevozmozhno dyshat', i zhizn' na nej skoro pogibnet.
No dazhe esli by Semenov znal eto, kurit' by on vse ravno ne
brosil.
Nikto ne mog obvinit' atlantov v zhadnosti. Za chuzhim oni nikogda ne
gnalis', no vot svoe obyazatel'no dolzhno byt' samym luchshim.
- Slyhali, - govorili atlanty drug drugu, - kakuyu v Egipte
piramidu postroili? Sdelaem-ka my sebe v pyat' raz bol'she!
I delali.
- A vot v Gallii, - rasskazyval kto-to, - mengiry kamennye
postavili. Desyat' tysyach shtuk.
- Nichego! - krichali emu. - My sto tysyach postavim!
- Zachem nam mengiry, da eshche sto tysyach? - sprosil ne takoj kak vse,
no na nego ne obratili vnimaniya.
Horosho zhili atlanty. Vse u nih bylo, i vse samoe luchshee. No tut
odin puteshestvennik privez udivitel'nuyu novost': v Italii prosnulsya
vulkan Vezuvij. Vo vsem mire tol'ko ob etom i govoryat.
- Podumaesh', - otvetili atlanty, - my u sebya sto vulkanov
razbudim!
- Mozhet, ne nado vulkanov? - sprosil ne takoj kak vse, no ego i na
etot raz slushat' ne stali.
Vulkany razbudili. Atlantida potonula. A sami atlanty vyplyli,
rasselilis' po svetu i zhivut sredi lyudej, nichut' ne izmenyaya prezhnim
privychkam.
Izobretatel' SHumovkin v svobodnoe ot osnovnoj raboty vremya
postroil vechnyj dvigatel' i yavilsya s nim v patentnoe byuro.
- Andrian Egorovich! - ukoriznenno skazali emu tam, - vy nash luchshij
izobretatel' - i vdrug takoe neser'eznoe predlozhenie. Izvestno li vam,
chto dazhe Francuzskaya Akademiya i to uzhe ne rassmatrivaet proekty
perpetuum mobile?
- A vse-taki, ona vertitsya, - otvetil SHumovkin, smushchennyj, no ne
pobezhdzhennyj.
Vozrazhenie bylo neoriginal'lnym, no na rukovodstvo podejstvovalo.
Byla naznachena kompetentnaya komissiya, kotoraya posle tshchatel'noj
proverki priznala dvigatel' sushchestvuyushchim, izmeniv tol'ko nazvanie
"vechnyj" na bolee vnushitel'noe "dolgovechnyj dvigatel'".
Mgnovenie kazalos', chto na etot raz on sumeet uderzhat'sya, no nogi,
slishkom eshche slabye, soskol'znuli, on povis na rukah, potom sorvalsya i
upal na myagkij podatlivyj pol kletki. |to bylo tak neozhidanno i
nespravedlivo, chto k gorlu podstupili slezy. Ostanovilo tol'ko
soznanie, chto esli on hochet dobit'sya svoego, to etogo emu tozhe nel'zya.
On lish' krepche szhal guby i, vnutrenne negoduya na neposlushnye nogi i
tyazheloe, slovno chuzhoe telo, medlenno vstal. Nekotoroe vremya stoyal,
vcepivshis' pal'cami v uhodyashchie na nedostizhimuyu vysotu prut'ya reshetki,
a potom otchayannym ryvkom poslal telo naverh. I opyat' sorvalsya i snova
uporno i beznadezhno rvanulsya na shturm pregrady.
On davno poteryal schet vremeni. Posle odnoj iz neudach on nenadolgo
zabylsya na dne kletki, no edva soznanie vernulos' k nemu - podpolz k
prut'yam, vstal i polez naverh. Teper' im dvigalo odno tol'ko
upryamstvo, nezhelanie sdavat'sya. Ne bylo bol'she nadezhdy, da i cel' ego
popytok davno ugasla v zybkom proshlom.
I on sam byl udivlen, kogda vdrug, podtyanuvshis', navalilsya grud'yu
na samuyu verhnyuyu planku reshetki i zakinul naverh nalituyu svincom nogu.
Sekundu on balansiroval na grebne, potom plavno spolz na druguyu
storonu. Ruki vnov' ne vyderzhali, on bol'no udarilsya, upav na holodnuyu
tverduyu poverhnost', okruzhayushchuyu ego kletku, no tut zhe vstal, stremyas',
poka ego ne hvatilis', ujti kak mozhno dal'she.
No skryt'sya emu ne udalos'. Ne uspel on sdelat' i shaga, kak chto-to
krepko obhvatilo ego i podnyalo v vozduh.
- Ah ty negodnyj mal'chishka! - voskliknula mama, prizhav ego k
grudi, - vse-taki sumel vybrat'sya iz manezha!
Prihodit ko mne sosed Vovka i prinosit SHCHelkunchika.
- CHto eto? - sprashivaet.
- |to shchipcy takie, orehi kolot'.
- No on zhivoj, kak im kolot'?
- Vovka, ne govori glupostej. SHCHipcy ne byvayut zhivymi. Ih na zavode
delayut.
- Pochemu zhe togda on teplyj?
Potrogal ya i chuvstvuyu, chto dejstvitel'no teplyj SHCHelkun.
- Navernoe, - govoryu, - eto special'nye shchipcy, dlya holodnoj
pogody. Poprobuj, kogda moroz, za zhelezo shvatit'sya - vraz
primorozish'sya. A eto shchipcy s podogrevom - shchelkaj skol'ko ugodno.
- A eshche on hodit sam po sebe. Zachem shchipcam hodit'?
- Prostym shchipcam hodit' ne nuzhno, no eto, dolzhno byt', poslednyaya
model'. Tam vnutri kibernetika i poluprovodniki. Vot ty uronish' oreh,
on pod shkaf zakatitsya - i ne dostat'. A esli est' takie samohodnye
shchipcy, to ih pustish', i oni oreh dostanut.
- Vse ravno, - govorit Vovka, - on zhivoj. On razgovarivat' umeet.
- Tak pochemu on ne govorit?
- A chego s toboj, takim, razgovarivat'? - sprosil vdrug SHCHelkunchik,
sprygnul so stola i vyshel iz komnaty.
- Menya podozhdi! - zakrichal Vovka i pobezhal za nim.
A ya ostalsya dumat', kakim obrazom umenie razgovarivat' mozhet
pomoch' kolot' oroehi.
Tishina nochi v starom zamke navevala razmyshleniya pechal'nye kak
lunnye luchi, cveta starogo potusknevshego zhemchuga, chto besplotnym
dozhdem padali na kryshi. Pokojnyj ser Tomas nazval by takuyu noch' - dnem
tenej. Tochnoe nazvanie. Dumaetsya, ne tol'ko mne ne spitsya sejchas. Ser
Tomas, kogda byl zhiv, lunnymi nochami vsegda brodil po koridoram i
lestnicam. No privideniya iz nego vse ravno ne poluchilos' by. Slishkom
uzh nepohozh.
YA zamechtalsya, vspominaya starogo lorda, no vse zhe chto-to zastavilo
menya nastorozhit'sya. Mne poslyshalis' shagi v galeree prizrakov. YA
vskochil, besshumno stupaya, podoshel k povorotu i ostorozhno vyglyanul.
Galereya byla pusta. Mne opyat' ne povezlo.
Pechal'no vzdohnuv, ya vernulsya k sebe i sel na rzhavye ostatki cepi,
kotoroj kogda-to byl prikovan k stene moj skelet.
Za shumom dozhdya Lao ne rasslyshal stuka v dver' i poshel otkryvat',
tol'ko kogda ves' dom zatryassya ot sil'nyh udarov.
U vorot, derzha na povodu nav'yuchennogo mula, stoyal stranno odetyj
chelovek. On zagovoril, snachala nevest' chto, no potom, uvidev
neponimanie, pereshel na yazyk pohozhij na zdeshnij.
- YA pereshel cherez gory. YA ustal i goloden. Mozhno li u vas
perenochevat' inostrancu?
- My rady tomu, kto idet s mirom. Zahodi v dom, ty poluchish' edu i
postel'.
Son byl krepok, a nautro putnik uvidel goluboe nebo, solnce i
vershiny gor. Vremya sobirat'sya v dorogu.
- Proshchaj, hozyain. Blagodaryu za nochleg. Vot, derzhi.
- CHto eto?
- |to? Den'gi.
- Prosti, no v nashih krayah net nichego podobnogo. Ob®yasni, zachem
daesh' ty mne eti predmety?
- Ty pustil menya v dom, nakormil, dal novuyu odezhdu i edu na
dorogu. YA zhe dayu tebe za eto den'gi. Tot, u kogo mnogo deneg - samyj
uvazhaemyj chelovek.
- Spasibo, ya ponyal. U nas net takogo obychaya, no ya vizhu, chto on
mudr.
- Proshchaj!
- Da pomogut tebe bogi!
CHerez chas Lao byl v dome u kuzneca.
- Sdelaj mne, master, sto diskov so znakom moej sem'i. Moj syn
pomozhet tebe. Delo v tom, chto vchera vecherom prishel ko mne odin
chuzhestranec, i on rasskazal...
A nekotoroe vremya spustya, po vsej etoj nebol'shoj strane
rasprostranilsya obychaj: esli kto-to delal drugomu cheloveku priyatnoe,
tot daval emu serebryanyj disk so znakom svoej sem'i. |ti diski hranyat
doma ili masteryat iz nih ozherel'ya.
I chelovek, u kotorogo mnogo deneg - samyj uvazhaemyj chelovek.
Kakoe strannoe zhelanie - iskat' sebe zhenu, ishodya iz edinstvennogo
trebovaniya: chtoby noga izbrannicy vlezala v malen'kij hrustal'nyj
bashmachok, pohozhij na modnuyu pepel'nicu! Odnako, prichudy proshchayutsya,
esli zhenih - princ i zakonnyj naslednik prestola. Tak chto v
pretendentkah nedostatka ne zamechalos'. I posokl'ku nash vek, pomimo
vsego prochego, yavlyaetsya vekom miniatyurizacii, to podhodyashchaya
kandidatura nashlas' v blizhajshem zamke. I imya u schastlivicy okazalos'
pochti klassicheskim: princessa Zlushka. Obradovannyj princ sygral pyshnuyu
svad'bu.
Na etom skazka konchaetsya i nachinaetsya semejnaya drama.
- Nadejsya na menya, dorogoj hozyain, i ne padaj duhom! - s etimi
slovami Kot natyanul sapogi i otpravilsya v korolevskij dvorec. Potom on
pobyval v zamke lyudoeda i eshche vo mnogih zamkah i dvorcah. Inoj raz on
poyavlyalsya na mel'nice u starshego brata, no mladshij brat, yutivshijsya v
razvalivshemsya sarae, bol'she ego ne videl.
I ne nado obvinyat' Kota v neblagodarnosti. Prosto emu dostalis'
sapogi-skorohody, i on uzhe ne mog ostanavlivat' svoj beg u takoj
melkoj celi.
Moda smenilas', i les zapolonili tolpy Krasnyh SHlyapochek.
Kak obradovalsya volk! No skoro on vyyasnil, chto v korzinkah u
posetitel'nic mozhno najti kosmetichki i manikyurnye nabory, plejery i
magnitofony, no nikogda ne byvaet pirozhka i gorshochka maslica. A sami
Krasnye SHlyapochki kostlyavy i sovershenno neudobovarimy. Promuchivshis'
celyj sezon, volk razocharovalsya v zhizni i stal vegeteriancem.
A moda snova smenilas', i les zapolonili tolpy
Mal'chikov-s-pal'chik. Kak obradovalsya lyudoed!
My sadilis' pit' chaj, kogda v otkrytuyu fortochku vporhnulo letayushchee
blyudce.
- Kakaya prelest'! - voskliknula Dusya, zametiv ego. - U nas kak raz
ne hvataet takogo!
Teper' kosmicheskij korabl' stoit v servante, a marsiane uleteli v
bol'shoj fayansovoj tarelke, kotoruyu podarila im dobraya Dusya.
V 17-30 doktor Ajbolaev izobrel panaceyu i v 17-40 prinyal ee. V
17-50 on izlechilsya ot legkogo grippa, kotoryj namerevalsya perenesti na
nogah. Eshche cherez neskol'ko minut doktora naveki pokinuli zastarelyj
revmatizm i nachinayushchayasya podagra. Bez sleda zarubcevalas' yazva
zheludka, ischezli ploskostopie i obshirnaya lysina. Zatem nastupila
ochered' pochek, pecheni i zhelez vnutrennej sekrecii.
Dol'she vsego soprotivlyalsya dejstviyu panacei karies zubov, no v
koonce-koncov chudo-lekarstvo spravilos' i s nim.
V 18-30 doktora ne stalo. Kogda poslednij nedug pokinul ego telo,
ot genial'nogo uchenogo ne ostalos' voobshche nichego.
Doroga na gorod.
- A, shinok! Koni - sha!
U, tuta-t skaredam i madera k statutu.
Uzh ya, lgun, nu, glyazhu:
Tak, ryadom Modya R. - kat.
- Na, kat, stakan!
Tot:
- Vo kat, maslom uzha mazhu, mol sam takov.
- O, ty palach! A lapy-to...
Vozle-s okna bank osel. Zov:
- Tut bura. A rub tut?
YA igrok, a kartu s utra - kak orgiya.
S novi tako bil, tupaku kaput, libo kati von-s.
- O, to-to!
Bardak. Kadra - b...
Za rub ebu raz.
- On dal i nam mani? Ladno.
Hap v lapu huj - uh! - upal v pah
i net i teni.
- Vali, lav!
Vot tov.
pop:
- Daj ad!
- E, chto tebe ebet, otche?
- Vino lakal on i v
agonii noga.
- Kat! I rubi popu u pop i buri! Tak.
Modya ryadom:
- Na v lob, bolvan!
Ropot v lad: "Bol'no! On lob dal v topor!
U, karu duraku!"
So svaroj orav - sos.
SHut labal tush.
Tut kabak.
YA pil. V kabak vlip ya
bara rab.
I dal kagor - roga kladi!
Zakaz:
- A more roma?
- Sej mig. Im - jes.
O, goni spirt v tripsin! Ogo!..
Uzhe lezhu.
Vo - polk klopov!
Derbi. Lezhu. Uzheli bred?
Da, gotov ya, vot... O gad!
S Bezumnym Professorom ya poznakomilsya sluchajno. On shvatil menya na
ulice i potashchil v saraj, gde byla ego laboratoriyu, pokazyvat' dikoe
izobretenie, sdelannoe im.
- Kogda ya vklyuchayu tok, - surovo veshchal on, - ya vyklyuchayu gravitaciyu
v pribore i nad nim. Pribor genial'no prost, ya dazhe udivlyalsya, pochemu
nikto ne izobrel ego ran'she. No teper' ya znayu: delo v tom, chto ya
pervyj genij v etom glupom mire!..
Professor torzhestvenno votknul vilku v rozetku, i v to zhe
mgnovenie gravitator i sam Bezumnyj Professor i ves' saraj uneslis' v
vechernee nebo. Odin ya ostalsya vnizu i otnyne tverdo znayu, kuda
devalis' genii minuvshih vremen, predshestvenniki Bezumnogo Profenssora.
A pravil v Tridevyatom carstve Kashchej Vtoroj. Tozhe bessmerntnyj.
Mehanicheskij krab neotvratimo dvigalsya vpered. Skvoz' prozrachnuyu
bronyu na ego grudi mozhno bylo rassmotret' gnusno uhmylyayushcheesya lico
Skryptyvragydzha. Vot on povernulsya i polozhil odin iz svoih shchupal'cev
na gashetku desushchestvovatora. Krov' zatyla v zhilah u Sergeya Ivanovicha,
volosy podnyalis' dybom.
- Net!.. - hriplo zakrichal on i zahlopnul sbornik fantastiki. -
Nikogda bol'she ne budu chitat' etu gadost'!
Robota Stepku ne vzyali v garantijnyj remont. Stepka vyshel iz
masterskoj i prisel na skamejku.
"Vot, - podumal on. - Iznosilsya. Skoro na svalku otvezut. Ploho
byt' starym, ves' skripish', infrakrasnoe zrenie sovsem otkazalo, da i
ul'trafioletovoe poshalivaet. Pamyat' tozhe prohudilas'... i
bystrodejstvie..."
Stepka so skrezhetom razognulsya i pokatil k angaru. Po doroge emu
vstretilas' gruppa lyudej. Robot s zavist'yu oglyanulsya.
"Schastlivye lyudi. Telo vosstanavlivaetsya samo, zapchastej im ne
nado, i legkie oni, ne to chto metall. A robotom byt' ploho."
Odnako, prohodivshie lyudi ne schitali, chto im ochen' povezlo. Ved'
oni vozvrashchalis' s lekcii, na kotoroj im dokazali, chto v samom
blizhajshem budushchem roboty povsyudu zamenyat lyudej.
Iz krutogo obryva na beregu rechki my s Vit'koj vykopali mamonta.
Mamont byl sovsem celyj, kak on zamerz sto tysyach let nazad, tak i
lezhal vo l'du.
Vit'ka reshil mamonta ottayat', a ya vozrazhat' ne stal, hotya u menya
byl vopros. Vit'ka nachal rubit' drova, staskivat' ih k obryvu, ya
podkladyval drova v koster, grel v kotelke vodu i etoj vodoj ottaival
mamonta. Pryamo na kostre mamontov ottaivat' nel'zya - sherst'
podpalitsya, k tomu zhe, esli perestaraesh'sya, mamont poluchitsya zharenyj,
a nam nuzhen zhivoj.
Ottaivat' mamontov zanyatie hlopotnoe, poetomu ya ne mog najti
vremeni, chtoby zadat' vopros, kotoryj ne daval mne pokoya. No vot
mamont otkryl glaza, otlepilsya ot obryva, pridvinulsya k kostru, chtoby
pogret' bok, kotoryj eshche ne sovsem otoshel. Togda ya uvidel, chto mozhno
otdohnut', i sprosil u Vit'ki:
- Zachem nam ego ottaivat'? Klimat teper' dlya mamontov
nepodhodyashchij, nedarom zhe oni vymerli.
- A ty podnimis' naverh, - skazal Vit'ka.
YA zabralsya na obryv. Vokrug rasstilalas' zasnezhennaya tundra.
- Neuzheli zima nastupila? - udivilsya ya.
- Net, - otvetil Vit'ka. - |to, poka my vozilis', novyj lednikovyj
period nastupil. Teper' dlya nas klimat nepodhodyashchij, a dlya nego - v
samyj raz.
- Vse ravno, - ne soglasilsya ya. - Komu nuzhen odin mamont?
My vernulis' k obryvu, posmotreli vniz.
Mamont ryl zemlyu: rastaskival kamni, otgrebal bivnyami pesok.
Rabotal on kak horoshij ekskavator i uzhe vyryl zdorovuyu yamu. V glubine
ee vidnelsya porosshij buroj sherst'yu bok.
- Ladno, - skazal ya Vit'ke. - Poboltali, i hvatit. Idi za drovami,
budem mamontihu ottaivat'.
Razdalsya zvonok. YA podnyalsya s divana i otkryl dver'. Na lestnichnoj
ploshchadke stoyal marsianin. YA srazu ponyal, chto on s Marsa, potomu chto
oni tam vse sinie.
- Izvinite, - skazal marsianin, - my provodim opros obshchestvennogo
mneniya, i ya hotel by zadat' vam odin voprosik.
- Zahodite, - priglasil ya.
V komnate marsianin sel na divan, ya, iz ostorozhnosti primostilsya
na stule u dveri.
- Nashimi uchenymi, - nachal marsianin, - razrabotan sposob
prevrashcheniya rasshiryayushchejsya vselennoj v szhimayushchuyusya. I my oprashivaem
zhitelej vselennoj, soglasny li oni na takoj opyt. Vse-taki, eto
kasaetsya vseh.
- A zachem on voobshche nuzhen?
- O!.. Massa udobstv! Vo-pervyh, vmesto krasnogo smeshchenie budet
fioletovoe. |to ochen' krasivo, - marsianin pogladil sebya po biryuzovym
heliceram. - Vo-vtoryh, teplovaya smert' nastupit ne ot holoda, a ot
zhary, chto gorazdo priyatnee.
- Ladno, - skazal ya. - Soglasen. Tol'ko ne iz-za smeshcheniya. Prosto
ya podumal, chto poka vselennaya budet szhimat'sya, vy peredumaete i snova
nachnete ee rasshiryat'. Tak, glyadish', konec sveta nikogda i ne nastupit.
- |to vy horosho skazali, - obradovalsya marsianin. - Vashi slova
okazhutsya prekrasnym argumentom dlya mnogih otstalyh narodov. YA vypolnil
svoyu missiyu luchshe, chem ozhidal. Spasibo...
On vyshel. Hlopnula dver'. YA vskochil i na cypochkah podbezhal k nej.
Snachala na lestnice bylo tiho, potom skripnula dver' u sosedej, kto-to
vskriknul, i golos inoplanetyanina vezhlivo proiznes:
- Izvinite. My provodim opros obshchestvennogo mneniya, i ya hotel by
zadat' vam odin voprosik...
Skvoz' dvojnye stekla smutno doneslos' vorchanie pod®ehavshej
avtomashiny, priglushenno hlopnula dverca. ZHenshchina, ozhidavshaya v komnate,
vzdrognula, brosilas' snachala k oknu, potom k dveryam. Dver'
raspahnulas', nebrityj muzhchina, ne obrashchaya vnimaniya na voproshayushchij
vzglyad hozyajki, voshel, sel k stolu, nalil iz litrovoj banki v stakan
mutnoj zhidkosti, vypil, s otvrashcheniem oter guby tyl'noj storonoj ruki.
- Kotik, nu chto u tebya? - ne vyderzhala zhenshchina.
Kotik usmehnulsya, plesnul v stakan eshche na dva pal'ca, no pit' ne
stal, povernulsya i peresprosil:
- CHto, chto? Vse v azhure. YA zhe govoril - najdu, iz-pod zemli
dostanu. So mnoj razgovor korotkij - v meshok i vashih net. V mashine
oni, golubchiki.
- V meshkah?! - zhenshchina prizhala ladoni k shchekam. - Oni zhe
zadohnutsya...
- Bros', Son'ka, nichego s nimi ne budet. A i zadohnutsya - plevat',
vse ravno ya ih zamochu.
- Kak zamochu? - voskliknula Son'ka. - My tak ne dogovarivalis', ya
ne soglasna!
- ZHalko stalo? - procedil Kotik, naklonivshis' vpered. - A menya
tebe ne zhalko?
- Mozhet, vse-taki, kak ran'she?.. - lepetala Son'ka.
- Ran'she bylo, da proshlo, a teper' na sahar deneg ne naberesh'sya! -
Kotik vstal, ottolknul banku s sokom i dobavil, smyagchayas': - Ladno,
odin meshok tebe na kompoty, ostal'nye yabloki - mne. Mochit' budu!
Na dveri byla nadpis': "Postoronnim vhod vospreshchen", a za dver'yu
davali raznye blaga. Postoronnie stoyali po storonam, no vse zhe
prohodivshie v dver' energichnye lyudi nedovol'no govorili im:
"Postoronites'!" - i oni stanovilis' eshche bolee postoronnimi.
CHto delat', energichnym lyudyam nuzhna v zhizni shirokaya doroga.
Prosto smeshno, do chego lyudi lyubyat igrat' v konspiratorov. Vse
znayut, chto na Zemlyu regulyarno priletayut prishel'cy, no govorit' ob etom
schitaetsya durnym tonom. Inoplanetyane tozhe starayutsya ne popadat'sya na
glaza zemlyanam, no inogda, v vide isklyucheniya im prihoditsya obrashchat'sya
za pomoshch'yu k lyudyam.
YA odin iz takih lyudej i rabotayu svyazistom. Delo v tom, chto
telepatemy prishel'cev glushat chelovecheskie mysli, poetomu svyazistom
mozhet byt' tol'ko chelovek. CHerez menya miricily derzhat svyaz' so svoej
bazoj, a rogopodobnye galality dogovarivayutsya o sovmestnyh dejstviyah s
tainstvennymi valeronami.
Rabota trudnaya. YA mogu ponadobit'sya v lyubuyu minutu, iz-za etogo
mne postoyanno prihoditsya sidet' v odnoj i toj zhe komnate. V nej
horoshaya zvukoizolyaciya, vneshnie shumy mne ne meshayut. Poskol'ku ya ne mogu
vyhodit' iz svoego kabineta, ko mne pristavleno neskol'ko chelovek,
chtoby obsluzhivat' menya. Voobshche, oni neplohie lyudi, i mne zhal' budet
uvol'nyat' ih. No chto eshche mozhno sdelat', esli kazhdyj raz, kogda ya
vyhozhu na svyaz' s derguncami, eti idioty nakidyvayut na menya rubahu s
ddlinnymi rukavami i portyat vsyu peredachu!
Na den' rozhdeniya mne podarili syuzhektor. Podarila odna rodstvennica
starshego pokoleniya, iz teh, chto proveryayut i obizhayutsya, poetomu ne bylo
ni malejshej vozmozhnosti peredarit' ego, otnesti v komissionku ili
prosto vybrosit'. Syuzhektor ostalsya na stole. A ya pishu korotkie
rasskazy i ispytyvayu strashnuyu nuzhdu v horoshih syuzhetah.
Mozhete predstavit' moe polozhenie? Syuzhektor ehidno pobleskivaet
steklami, obeshchaya obilie tem, i ya pryamo-taki vizhu, kak rajonnaya gazeta
ukrashaetsya sozdannymi mnoj rasskazami o vodoprovodchike dyade-Vase, i
koefficient novizny u nih ne men'she, no i nikak ne bol'she treh
desyatyh. Vyhoda ne ostavalos', ya sobralsya s silami i napisal dva
poslednih rasskaza, zadumannyh eshche do syuzhektora. Kazhetsya, oni
poluchilis', vo vsyakom sluchae, ih napechatal odin tolstyj zhurnal, do toj
pory prosto ne zamechavshij moih proizvedenij.
"Lebedinaya pesnya," - podumal ya, raskryv nomer zhurnala. Doma zhdal
syuzhektor.
Po doroge domoj ya neskol'ko raz vpadal v otchayanie, no nakonec
nabrel na novyj syuzhet, pozvolivshij eshche na neskol'ko dnej otdalit'
vstrechu s mehanicheskim soavtorom.
Posle desyatoj publikacii redaktor oblastnogo izdatel'nstva
zagovoril o sbornike moih rasskazov. Lyudi, imevshie delo s redaktorami,
znayut, chto eto veshch' ne prosto redkaya, a voobshche nevozmozhnaya.
Kritika prinyala knigu dobrozhelatel'no, tol'ko odin mastityj
recenzent, schitavshij svoim dolgom rugat' vseh novichkov, ob®yavil, chto
mne slishkom legko dayutsya syuzhety.
Posle vyhoda vtoroj knigi etot kritik priehal poznakomit'sya so
mnoj. Uvidav syuzhektor, on ozhivilsya, brosilsya k nemu, vnimatel'no
osmotrel i razocharovanno proiznes:
- Ustarevshij obrazec. Maksimum, na chto on sposoben - fel'eton o
vodoprovodchikah...
- Vidimost', - sovral ya. - Kozhuh staryj, a vnutri novejshaya
yaponskaya mashina.
Kritik uspokoilsya i v sleduyushchej recenzii otozvalsya obo mne s
neobychajnym uvazheniem.
VOT V CHpM SOLX
Stariki pomnyat, kak Yh-Hy prishel k Bu-Ga za sol'yu.
- Zachem tebe sol'? - sprosil Bu-Ga.
- YA polozhu ee v edu. Eda bez soli - nevkusno. Dazhe sladkij batat
nel'zya est' bez soli.
- A otkuda ya mogu znat', chto ty dejstvitel'no ee esh'? |to nado
proverit'. Otkroj rot, ya polozhu tuda kusochek soli.
Yh-Hy poslushno razinul rot, Bu-Ga brosil emu na yazyk shchepotku soli,
a potom sprosil:
- Ty zhivoj?
- ZHivoj.
- Znachit, ty skazal pravdu. YA dam tebe soli, no snachala otvet':
kuda ee kladut?
- Sol' kladut v edu.
- A ya polozhil sol' v tebya!.. - zasmeyalsya Bu-ga. - Znachit, ty i
est' eda!
I Bu-Ga s®el Yh-Hy s sol'yu. Govoryat, chto eto bylo ochen' smeshno.
Tak na svete poyavilos' to, chto teper' nazyvayut CHernym YUmorom.
Vperedi byl svet.
Oni ostanovilis', sharahnulis' za ugol. Samyj smelyj reshilsya
vyglyanut'. Svet byl. On ne klubilsya, ne priblizhalsya, no byl, i glaza
videli ego.
Somnenij bol'she ne ostavalos'. Lyudi podhvatili bol'shie kamni,
zabili vhod, zamazali lipkoj glinoj, melkim peskom iz ruch'ya zasypali
vystroennuyu stenu i postavili znak. Znak govoril ob opasnosti.
Konchiv rabotu, oni poshli vniz, v uzkie prohody, k domu, k
starikam, zhenam. V temnotu.
V bol'shom zale zhdali muzhchin. Lovili v ozere slepuyu rybu, so sten
sobirali myagkih sliznej. Spali, sideli, hodili. ZHdali.
Gruppami po chetyre i pyat' chelovek vozvrashchalis' ushedshie.
- Tupik, - otvechali oni na nezadannyj vopros i lozhilis' vo vlazhnyj
moh.
Samaya bol'shaya partiya prishla poslednej. Oni tozhe skazali tol'ko
odno korotkoe slovo: "Svet". Strashnoe slovo. Potomu chto uzhe predki
etih lyudej, ushedshie pod zemlyu ot bol'shoj vojny, znali, chto svet
oznachaet gibel'. Lyuboj rebenok ponimal, chto tam, gde fosforiciruet
voda, tusklo siyayut kamni, razmytymi pyatnami oboznachayutsya zuby i nogti,
gde golubymi fonarikami razgorayutsya belki glaz, tam nel'zya ostavat'sya
ni edinogo mgnoveniya, inache prijdet smert', medlennaya i muchitel'naya.
Glaza dany, chtoby videt' svet i bezhat' ego.
Mnogo zhiznej nazad lyudi ushli v peshchery. Ushli tak daleko, chto zabyli
dorogu nazad, unichtozhennuyu vzryvami bomb. No oni ne zabyli pro nebo,
veter, pro kakoe-to neponyatnoe solnce. Oni iskali vyhod, no kogda on,
kazalos', byl sovsem ryadom, dorogu pregrazhdal svet, i lyudi otstupali.
Sejchas, kak mnogo raz do togo, oni sobralis' i dvinulis' v
glubinu, v chernye treshchiny i provaly.
No zavtra oni snova pojdut k solncu!
TEMPORALXNAYA MASHINERIYA
Ne vsyakij mozhet dostat' mashinu vremeni, no ya dostal. Ochen' uzh
nuzhno bylo. YA ved' fantast i dolzhen pisat' o budushchem, a vokrug -
sploshnoe nastoyashchee. SHum, gam, na ulice tramvai lyazgayut, televizor nad
uhom oret, za stenoj sosedi beseduyut. Meshayut, sil net!
No teper' - drugoe delo. Teper' u menya mashina vremeni est'! CHut'
vecher nastanet, ya ee zavozhu i otpravlyayus' v puteshestvie. Kuda-nibud'
podal'she, tak daleko, gde sosedej net, gde nikogo opasnej skorpionov
eshche ne poyavilos'. Stavlyu stolik na beregu pervobytnogo morya i spokojno
pishu. I vse o budushchem.
- Pozdrav'te menya, - zayavil Konstruktor, - ya tol'ko chto konchil
otlazhivat' mashinu, sposobnuyu ostanovit' vremya!
- Pozdravlyayu vas, - otvetil ya, - no skazhite, zachem eta mashina vam
ponadobilas'?
- Ne znayu, - otrezal Konstruktor, - no vse ravno, eto
schastlivejshij mig v moej zhizni. Kstati, vot vam i primenenie:
Ostanovis', mgnoven'e, ty prekrasno! - s etimi slovami Konstruktor
nazhal knopku.
S teh por Konstruktora nikto ne videl. Ego ishchut rodstvenniki,
miliciya i Interpol. No lish' ya znayu, chto Konstruktor navsegda ostalsya v
svoem schastlivom mgnovenii. Kak emu, dolzhno byt', tam skuchno!
- YA puteshestvuyu na mashine vremeni, - predstavilsya neznakomec.
- Znachit, vy sejchas rasskazhete obo vsem, chto videli v inyh vekah,
- srazu zhe sdelal ya vyvod.
- YA by s udovol'stviem... - zamyalsya Puteshestvennik, - no, k
sozhaleniyu, mne nekogda, ya opazdyvayu na vazhnuyu vstrechu.
- No ved' na mashine vremeni vy ne mozhete nikuda opozdat'!
Puteshestvennik na mgnovenie zadumalsya, potom mahnul rukoj i
skazal:
- Dolzhno byt', vy pravy, no vremeni vse ravno katastroficheski ne
hvataet.
Tak ya i ne uslyshal rasskazov o proshlom i budushchem.
- YA tvoj zlejshij vrag! - oral on, razmahivaya kulakami. - YA nab'yu
tebe mordu!..
Konechno, ni o kakoj drake i rechi byt' ne moglo: slishkom uzh raznye
u nas vesovye kategorii. Vse zhe, mne prishlos' vstat' i vystavit' ego
za dver'. No on i tam ne uspokoilsya, a stal vopit', chto sdelaet mashinu
vremeni, vernetsya vdvoem s soboj zavtrashnim i otlupit menya.
Dejstvitel'no, vskore on prishel vdvoem. Mne opyat' prishlos' vstat'
i vystavit' ego za dver'. Eshche cherez minutu v komnatu vorvalos' ne
men'she pyati dyuzhin Zlejshih Vragov. Uvidav menya, on s vizgom brosilsya v
raznye storony. So mnoj, razumeetsya, vse bylo v poryadke, eto on zabyl
o zakone sohraneniya veshchestva, tak chto lyuboj iz Zlejshih Vragov vesil
teper' ot sily paru funtov.
Odnogo iz Vragov ya uspel pojmat' i derzhu ego v ptich'ej kletke v
nazidanie ostal'nym.
Prodavec pereschital moi den'gi i vozmushchenno voskliknul:
- I na eti groshi vy sobiraetes' kupit' mashinu vremeni?! Vam hotya
by izvestno, skol'ko stoit prilichnaya model'?
- Vy sami skazali, - vozrazil ya, chto stoimost' mashiny zavisit ot
radiusa dejstviya. No mne i ne nado ezdit' daleko.
Mashinu ya kupil, i teper' schastliv. Mne ne nadoedaet nachal'stvo, ne
trevozhat domashnie, ne otryvayut ot del znakomye. I vse - blagodarya moej
pokupke.
YA - tot chelovek, kotoryj tol'ko chto byl zdes', no minutu nazad
vyshel.
- Mashina vremeni, mashina vremeni!.. - provorchal Izobretatel'. -
Mozhno podumat', chto ih delayut special'no dlya togo, chtoby vam,
fantastam, bylo legche pridumyvat' paradoksy. A vot ya postroil mashinu
vremeni, u kotoroj principial'no ne vozmozhny nikakie paradoksy.
- Na kakom zhe principe ona rabotaet? - sprosil ya.
Izobretatel' rassmeyalsya torzhestvuyushche i skazal:
- Delo v tom, chto ona voobshche ne rabotaet.
Nekto pytalsya dokazat' sushchestvovanie telekineza. Dlya etogo on
kidal vverh kopejku, izo vseh sil zhelaya, chtoby ona upala reshkoj. On
kak oderzhimyj shvyryal kopejku trinadcat' millionov raz i, nakonec,
dobilsya, chto u nego vypalo sto reshek podryad. Posle etogo
eksperimentator uspokoilsya, kupil na schastlivuyu kopejku stakan
gazirovannoj vody bez siropa, vypil ego i vyshel na pensiyu.
No esli by on prodolzhal kidat' monetu, to, nesomnenno, srazu zhe
vypalo by sto orlov, i vse by ponyali, chto telekineza ne byvaet.
- I ne vzdumajte mne nichego dokazyvat'! - otrubil on. - Myslimoe
li delo schitat', budto hot' na kakom-to kosmicheskom tele mozhet
sushchestvovat' zhizn'!
- No ved' Zemlya tozhe kosmicheskoe telo... - pytalsya protestovat' ya,
no on mne ne poveril.
Komissiya po stihijnym bedstviyam zasedala bez pereryvov, no debatam
ne bylo konca:
- ...dokazano, chto udar budet chisto mehanicheskim, ne vozniknet ni
pozharov, ni skol'ko-nibud' znachitel'nyh vzryvov...
- Telo takoj chudovishchnoj massy, padayushchee so stol' gromadnoj
skorost'yu, unichtozhit gorod do osnovaniya bezo vsyakogo vzryva!
- Neobhodimo uskorit' evakuaciyu naseleniya!
- |vakuaciya provoditsya polnym hodom, no kak byt' s inzhenernymi
sooruzheniyami? Ih vyvezti nevozmozhno.
- Sleduet predotvratit' udar ili otvesti ego v storonu. Zashchitnye
sooruzheniya...
- Oni okazhutsya na neskol'ko poryadkov dorozhe vsego goroda!
- Dumajte, grazhdane, dumajte! Vyhod dolzhen byt'!
Komissiya otkazalas' pokidat' opasnuyu zonu i prodolzhala rabotu v
polupustom gorode. Ogromnaya nadlomlennaya vetka merno pokachivalas' nad
ih golovami, ugrozhaya v lyubuyu sekundu sorvat'sya i razdavit' ves'
muravejnik.
Hlistopil byl hrabrym hlebatelem, odnako i on ispugalsya, kogda po
nadshkirnad'yu zatrepyhalo. Zatrep byl ne osobenno grizkim, no shmancy
protiv obyknoveniya veli sebya nespokojno, a nado byt' sovershennejshim
marcipulom, chtoby ne obrashchat' vnimaniya na takoj yavnyj priznak
vseobshchego mandrazha.
I verno. K mezhdutrav'yu naletel beshenyj kosh. Hlistopil k tomu
vremeni uzhe davno zasmunilsya i mog dazhe pozvolit' sebe, pozhertvovav
dvenadcat' staryh glyadelov, kotorye vse ravno pora perechapivat',
ponablyudat' za kosheniem.
Kosh byl velikolepen! Popervu vdol' kiriti podzdvignulis'
mnogochislennye svity, s nezhnym sipeniem razmudrilis' lagry, no
nemedlenno smazalis' - i vse pokatilos'. Pozhaluj vo vsej okruge ne
ostalos' ni odnogo spokojnogo chandyra; krotkie shmancy tonkimi
zakolyukami razdirali zazevavshegosya molodogo hlebatelya, dazhe po
beschuvstvennym i slovno nezhivym churam probegali raznocvet'ya. A nad
vsem i vnutri vsego slyshalos' strashnoe i takoe prityagatel'noe
korlotan'e beshennogo kosha.
Kosh eshche ne voshel v polnuyu silu, a Hlistopil uzhe chuvstvoval, kak
padaet davlenie v glyadelah. Potom oni smorshchilis' i, otdelivshis' ot
osej, uleteli.
Kogda zasmun raspustilsya - kosha uzhe ne bylo. Hlistopil ophihnulsya
i pobrel po sredom'yu, mashinal'no sgerbaya erazmy. Potom ostanovilsya
vozle postradavshego hlebatelya, kotoromu eshche ne skoro predstoyalo
gigeirovat'sya, i zadumalsya vtoroj ili, byt' mozhet, tretij raz za svoyu
zhizn'.
Nasekomye otlichayutsya ot chlenistonogih razvitym nadglotochnym
gangliem - zarodyshem budushchego golovnogo mozga. Znachit, muha - umnee
pauka. Pochemu zhe togda pauk lovit i est muh, a ne naoborot?
Vot i ver' posle etogo v silu razuma!
- Pri chem zdes' golova? Glavnoe, chtoby mozgi byli, a dumat' mozhno
i zadnicej! - tak schitali diplodoki, i, nado skazat', imeli vse
osnovaniya dlya podobnogo utverzhdeniya. V krestcovoj kamere u diplodokov
bylo kuda bol'she mozga, chem v golove. Znachit, i v samom dele mozhno
dumat' zadom.
Tol'ko vymerli diplodoki dvesti millionov let nazad.
Car' prirody - chelovek sozdal sebya svoimi rukami; ne bud' u nego
ruk, to i nikakogo cheloveka ne poluchilos' by. |to znayut vse, a koe-kto
dazhe sdelal iz etogo daleko idushchie vyvody. CHetverorukie - vot kak ih
nazyvayut. Oni eshche pokazhut miru, kto nastoyashchij car' prirody. CHetyr'mya
rukami v dva raza bol'she srabotaesh', chem dvumya. A poka ruki zanyaty -
mozhno i na hvoste poviset'.
Nachnem s prostogo: naprimer, slomaem palku. Dlya takogo dela
trebuyutsya dve ruki. A kakie dve - zadnie ili perednie? Ili pravaya
zadnyaya i levaya perednyaya? Ili naoborot?
Pogodite, sejchas chetverorukie pokazhut, kto nastoyashchij car' prirody.
Kak tol'ko razberutsya s rukami.
Nasekomye imeyut po shest' nog, chlenistonogie - po vosem'. A s
nematodami chto-to neladno. U odnih - sorok nog, u drugih - tysyacha,
hotya u bol'shinstva nog net vovse.
Razumeetsya, eto nespravedlivo, nedarom zhe sredi nematod net ni
odnogo horoshego hodoka. Skol'ko by nog u nih ni bylo, umeyut oni tol'ko
polzat'.
Samyj krasivyj na svete hvost u pavlina - pticy iz otryada kurinyh.
Pavlin hvostom gorditsya i ochen' ego berezhet. Ono i pravil'no;
poprobujte ostavit' pavlina bez hvosta, chto poluchitsya? Kurica, da i to
- beshvostaya!
U ameby za spinoj milliard let evolyucii, no za eto vremya ona
nichut' ne izmenilas'. Ruk u ameby net, nozhki tozhe kakie-to lozhnye.
Dazhe spiny i toj - net. Zato s zhivotom vse v poryadke. Strogo govorya,
vsya ameba eto odin prekrasno funkcioniruyushchij zhivot, za kotorym
milliard let evolyucii.
Potomu, navernoe, ameba i ostalas' odnokletochnoj.
"Perestaralsya ya", - dumal holodil'nik, glyadya, kak za oknom padaet
sneg.
Prishla Uvertka k Otvertke i govorit:
- Davaj vmeste rabotat'!
- YA by rada, - otvechaet Otvertka, - no kak?
- Ochen' prosto. Ty stanesh' otmykat', a ya budu umykat'. Soglasna?
Udarili oni po rukam, i Otvertka opomnit'sya ne uspela, kak iz
Rabochego Instrumenta prevratilas' v samoe nastoyashchee Veshchestvennoe
Dokazatel'stvo.
Snachala korally stroyat chudesnyj ostrov s udobnoj gavan'yu, a potom
okruzhayut ego neprohodimymi rifami.
Klapan byl uveren, chto par ne dolzhen vyhodit' iz kotla.
- Na to ya zdes' i postavlen, - pyhtel on, chtoby berech' par. Ni
odnogo gramma poter'!
Par nazhimal vse sil'nee i nakonec Klapan ne vyderzhival. "Psh-sh!.."
- par uhodil svistyashchej beloj struej.
- Sorvalos'! - dosadoval Klapan. - Ne spravilsya. K sleduyushchemu razu
nado budet luchshe podgotovit'sya.
- Mogu pomoch', - predlozhila nevedomo otkuda vzyavshayasya Zausenica. -
Pozhalujsta, uprites' v menya...
Teper' rabotat' stalo legche. Par metalsya iz storony v storonu, no
nigde ne nahodil ni malejshej shchelochki. Razumeetsya, delo ne oboshlos' bez
zavistnikov. Kotel, kotoromu teper' prihodilos' zharko, gotov byl
vzorvat'sya ot zlosti. No huzhe vseh postupil Manometr. On soobshchil obo
vsem Mashinistu, i Klapan snyali.
A za chto sprashivaetsya? Za to, chto prinyal pomoshch' obshchestvennosti!
Sluchaetsya, chto priemnik, ne umolkaya, oret celymi sutkami. Takaya
aktivnost' radio odinakovo vredna kak dlya reproduktora, tak i dlya
cheloveka.
Razvodnoj Klyuch polyubil Gajku. Snachala v etom nikto ne videl nichego
neobychnogo.
- V pervyj raz, chto li? Povertitsya i otstanet!
No vremya shlo, a vse ostavalos' po-prezhnemu. Priyateli namekali
Klyuchu:
- Slushaj, chto ty tak derzhish'sya za svoyu Gajku? Ne pora li, togo...
razvodit'sya?
Odnako, Razvodnoj Klyuch ne slushal ih. Nakonec, priyateli otstupilis'
i skazali:
- Sovsem na Klyuch nikuda ne goden stal. Zarzhavel ot semejnoj zhizni.
CHajniku hotelos' zakipet', no plita byla slishkom daleko.
- Mozhet byt', vse-taki zakipet'? - dumal on. - |to zhe prosto, v
vozduhe skol'ko ugodno goryachih molekul. Net-net... Nel'zya obizhat'
lyudej, oni tak lyubyat vtoroe nachalo termodinamiki, chto ya ne v silah ih
ogorchit'... A kak bylo by horosho! YA voshititel'no goryach, a v komnate
prohladno i priyatno. No net, doloj soblazn! Ne nagrevat'sya!..
- Gospodi, chto eto? - v uzhase prosheptala hozyajka.
Pered nej na stole stoyal zamerzshij, pokrytyj ineem chajnik.
Limony-greshniki posle togo, kak ih sorvut s dereva, popadayut v
limon-ad. A kuda devayutsya limony-pravedniki?
Last-modified: Sat, 26 Dec 1998 20:23:29 GMT