Genri Kattner, Ketrin Mur. Maska Circei
-----------------------------------------------------------------------
Henry Kuttner, C.L.Moore. The Mask of Circe (1971). Per. - S.Nikolaev.
Avt.sb. "SHamblo". SpB. "Izd. dom Neva" - M. "Olma-Press", 2000.
OCR & spellcheck by HarryFan, 18 November 2000
-----------------------------------------------------------------------
Telbot kuril trubku, skvoz' plamya kostra iskosa poglyadyvaya na Dzheya
Sivarda. On govoril tiho i nespeshno. Slova skladyvalis' v frazy, frazy v
rasskaz, fantasticheskij, udivitel'nyj. Telbot nikogda ne slyshal nichego
bolee neveroyatnogo.
V otsvetah kostra lico Dzheya Sivarda kazalos' bronzovoj maskoj. Vetka
kanadskoj sosny, ukrashavshaya golovu etogo strannogo cheloveka, serebrilas' v
lunnom svete. Telbot i Sivard byli sovsem odni. Vozmozhno, chto v drugoj
situacii, v drugoj, bolee prozaicheskoj obstanovke rasskaz Sivarda zvuchal
by ne stol' pravdopodobno, no sejchas ego istoriya ne proizvodila
vpechatleniya nadumannoj...
Dzhej ne nuzhdalsya v otdyhe. Telbot, znakomyj s nim lish' nedelyu, s kazhdym
dnem vse bol'she ubezhdalsya, chto ego sputnik - neobychnyj chelovek. Kazalos',
Sivard postoyanno chego-to zhdet. Golova ego vsegda byla povernuta v storonu
penivshegosya okeana.
Dzhej nachal svoj rasskaz cherez chas posle zahoda solnca, kak tol'ko oni
raspolozhilis' u kostra.
- |to vymysel, - neozhidanno ob®yavil Sivard, obvodya vzorom mestnost',
zalituyu chistym lunnym svetom. - YA pochuvstvoval sebya tak, slovno vernulsya
na gody nazad. Znaesh', ya ved' poyavilsya v etih krayah ne tak davno i pervoe
vremya sil'no bolel. Potom chto-to proizoshlo i...
Dzhej ne zakonchil frazu: on otpravilsya po emu odnomu izvestnoj trope
vospominanij.
Telbot ostorozhno, starayas' ne narushit' nit' razmyshlenij Sivarda,
progovoril:
- Horoshaya strana, a so vremenem stanet eshche luchshe...
Sivard rassmeyalsya:
- Ne mogu ujti s berega okeana.
Vdali progremel grom. Kak by nehotya pripodnyavshis', Dzhej potyanul nosom
veter, pahnushchij morem i sosnoj.
- Odnazhdy ya dazhe tonul, - prosto skazal on, - tonul v neizvestnom
okeane u neznakomogo berega... YA hochu rasskazat' tebe ob etom... |to,
navernoe, vneset nekotoruyu yasnost'... Mne neobhodimo vernut'sya nazad.
Proshloj noch'yu ya eshche ne ponimal etogo... Proshloj noch'yu chto-to proizoshlo. Ne
sprashivaj menya, chto imenno... |to ochen' strannaya istoriya. Mne ne hotelos'
by, chtoby eto podtverdilos'. YA vpolne normalen, no... - Dzhej sdelal pauzu
i smushchenno, slovno prosya proshcheniya, ulybnulsya.
- Prodolzhaj, - poprosil Telbot, pokurivaya trubku, - mne hotelos' by
uslyshat' tvoyu istoriyu.
- Da, mne i samomu hochetsya vygovorit'sya, no, boyus', moj rasskaz
okazhetsya chereschur dlinnym. Mozhet, on i pomozhet mne... - proiznes Dzhej,
mel'kom glyanuv na tuman, klubyashchijsya sredi sosen. - Kazhetsya, chto ya vnov' na
|j. Tam vsegda tuman, vse pokryto mrakom.
- |ya?
- Zacharovannyj ostrov, - Dzhej nervno vzdrognul, poezhilsya. - Horosho, ya
rasskazhu tebe vse.
Sivard chut'-chut' otodvinulsya, prislonilsya spinoj k povalennomu derevu.
Tiho i netoroplivo Dzhej nachal rasskaz:
- Tri goda nazad ya zhil v SHtatah, rabotal s odnim uchenym po familii
Ostrend. My zanimalis' issledovaniyami v novoj oblasti psihiatrii.
Psihiatriya - moya professiya. Ostrend byl blestyashchim specialistom, mozhno
skazat', geniem v svoem dele. My izuchali narkoticheskie sredstva, v osnove
kotoryh lezhal pentatol natriya, i, estestvenno, hoteli prodvinut'sya kak
mozhno dal'she v svoih izyskaniyah. Eshche ne okonchiv issledovaniya, my uzhe
pereshli vse granicy dozvolennogo...
Sivard, na mgnovenie prervav rasskaz, prodolzhal menee reshitel'nym
golosom:
- Sinteticheskie narkotiki - novyj metod issledovaniya mozga. Navernyaka
ty slyshal ob etom. Pod gipnozom pacient vspominaet proshloe, to, chto
pytalsya zabyt', to, k chemu emu nepriyatno vozvrashchat'sya. My s Ostrendom
zashli mnogo dal'she. YA ne stanu utruzhdat' tebya i izlagat' nashi metody.
Skazhu tol'ko, chto rezul'taty eksperimentov na podopytnyh zhivotnyh prinesli
mne slavu. Na sleduyushchem etape neobhodim byl opyt na cheloveke. I my reshili
provesti ispytanie poluchennogo nami preparata na mne. Zabytye
vospominaniya... Na skol'ko pokolenij v proshloe prostiraetsya pamyat'
cheloveka? YA nahodilsya pod gipnozom, Ostrend zadaval mne voprosy i delal
zapisi. YA ne znal, chto proishodit, poka ne prosnulsya. Obychno chelovek,
vyjdya iz gipnoticheskogo sna, ne pomnit, chto govoril i delal, a ya pomnil
vse, chto soobshchil Ostrendu... Nashi issledovaniya provodilis' v absolyutnoj
tajne! Narkotiki - prekrasnye lekarstva. My dostigli nemyslimyh
rezul'tatov, dobralis' do nasledstvennoj pamyati, kotoraya peredavalas'
genami v hromosomah. Odin iz moih prapradedov okazalsya mificheskim
sozdaniem, zhivshim v... Da, ya uveren v etom. No zhil on tak davno, chto
pamyat' lyudskaya sohranila o nem tol'ko legendy. |tot chelovek ispytal
neveroyatnye radosti i razocharovaniya, kotorye ne tol'ko ostavili
glubochajshij sled v ego soznanii, v ego pamyati, no i pereshli k potomkam.
Tak, ya pomnil puteshestvie otvazhnyh geroev na korable, na rostre kotorogo
sidel Orfej - pevec, ch'i pesni voskreshali mertvyh. Da, da, tot samyj
mificheskij Orfej i drugie uchastniki togo velikogo, legendarnogo pohoda.
Moi vospominaniya uhodili vse v bolee i bolee drevnie vremena. YA byl
YAzonom! YAzonom, kotoryj plaval na "Argo" v Kolhidu i pohitil zolotoe runo
iz svyashchennogo hrama zmej, gde pokrytyj cheshuej Piton ohranyal sverkayushchee
sokrovishche boga Apollona. Vospominaniya ob etom podvige moego predka ne
ischezli, oni ostalis' vo mne. U menya nachalos' razdvoenie lichnosti. YA znal
to, o chem nikogda ne mog slyshat', buduchi Dzheem Sivardom. I vsemu prichina -
narkotiki Ostrenda. Potom ya uslyshal... zov morya. Menya zval chej-to golos.
On nazyval menya ne Dzheem Sivardom, on nazyval menya YAzonom, YAzonom iz roda
Iolika, YAzonom s "Argo". Da, ya stal YAzonom. Nekotorye iz drevnih
vospominanij, naibolee prizrachnye, pereputalis', no ya pomnil mnogoe iz
zhizni moih predkov. Mnogoe iz togo, chto ya vspomnil, proishodilo ne na
nashej zemle, i dazhe ne v chudesnyh moryah, po kotorym puteshestvovali
argonavty... ZHivaya rakovina Tritona manila menya. Kuda? Vernut'sya v zabytoe
proshloe? YA ne znal. YA pytalsya izbavit'sya ot etih navazhdenij. O prodolzhenii
rabot i rechi byt' ne moglo. Ostrend ne v silah byl mne pomoch'! Pokinuv
Sietl, ya priehal v eti kraya. YA schital, chto spasayus' begstvom. No,
ochutivshis' zdes', ya ponyal, chto bezmolvnoe more po-prezhnemu zovet menya...
|to zov duhov morya i korablya-prizraka. YA boyus', uzhasno boyus'... Odnazhdy ya
uzhe zasnul pod sosnami. Veter donosil do menya shum morya, shoroh vetra v
parusah, skrip uklyuchin. Neozhidanno voznikli melodichnye golosa duhov morya,
zovushchie menya: "YAzon! YAzon iz Tisselii! Idi k nam!"
I v tu noch' ya otozvalsya na zov...
YA stoyal na krayu skaly, vystupayushchej iz burlyashchego morya. Soznanie moe
zatumanilos'. YA pomnil lish' shum vetra, neyasnyj zvon strun, priglushennye
golosa. No eto byli ne te golosa, chto nazyvali menya YAzonom.
Gustoj tuman zaglushal vse zvuki. Luna stoyala eshche vysoko, no ee
serebryanyj svet s trudom probivalsya cherez pelenu oblakov. Vnizu pleskalos'
more, temnoe, iskryashcheesya beloj penoj.
Skvoz' shum priboya ya razlichil neyasnye zvuki pesni. To byl "Argo",
veshchavshij golosom proroka.
Iz tumana voznik zybkij siluet, poslyshalsya skrip uklyuchin, i nakonec
pokazalsya ogromnyj parus. Na menya nessya korabl'-prizrak. On plyl pryamo na
skaly. No v poslednij moment nevidimye ruki spustili parus. YA uvidel, kak
odnovremenno podnyavshiesya vesla predotvratili udar o kamni.
Na skam'yah u vesel ya razlichil prizrachnye figury muzhchin. Odin iz nih
derzhal liru. Muzyka neslas' nad morem, prevrashchayas' v ritmicheskoe eho. No
vse zvuki perekryval besslovesnyj golos, kotoryj ishodil iz burlyashchej vody
za kormoj "Argo". Pamyat' YAzona zatopila menya. Volny vospominanij... Menya
brosilo v oznob. Mne stalo holodno. YAzon... YAzon... YA byl... YAzonom!
Korabl' uzhe stal otchalivat', chtoby prodolzhit' svoe puteshestvie, kogda ya
prygnul na palubu prizraka. Doski paluby okazalis' otnyud' ne prizrachnymi.
Moi koleni podognulis'. YA upal, no tut zhe vskochil na nogi. Bereg vskore
ischez. Tol'ko serebryanyj tuman s otbleskami lunnogo sveta okruzhal korabl'.
YAzon? Net. YA - ne YAzon. YA - Dzhej Sivard. YA...
Kak ya hotel v tot mig vernut'sya nazad! YA ponyal: to, k chemu ya stremilsya,
okazalos' nereal'noj mechtoj.
Pod moimi nogami byla nastoyashchaya paluba. Ot solenyh vodyanyh bryzg
slezilis' glaza, i veter, hlestavshij menya, byl realen. Tem ne menee ya
soznaval, chto nahozhus' na bortu korablya-prizraka.
Peredo mnoj sideli poluprozrachnye grebcy, i, glyadya skvoz' nih, ya videl
nabegayushchie volny. Muskuly, vzduvavshiesya na ih spinah, podskazyvali, chto
oni - nastoyashchie grebcy. Odnako ya ponimal: kak tol'ko ya prosnus', vse
ischeznet. Grebcy ne zamechali menya. Ih zanimala tol'ko ih rabota - vesla
nesli korabl' vpered, no k kakoj celi?
YA stoyal oshelomlennyj, vglyadyvalsya v tuman, pytayas' uderzhat' ravnovesie
na skol'zkoj palube korablya. Mne kazalos', chto ya splyu, plavno pokachivayas'
v takt dvizheniyam sudna. Moya pamyat' smeshalas' s pamyat'yu YAzona.
Bezmolvie okruzhalo menya. Tol'ko izdaleka donosilsya grohot voln,
razbivayushchihsya o nos korablya, skripeli machta da vesla v uklyuchinah. YA
otchetlivo slyshal zvon strun liry v rukah teni, zastyvshej na nosu korablya.
No figura byla nepodvizhna i bezmolvna.
Uzhas perepolnil menya, kogda prizrachnye grebcy zatyanuli pesnyu. Ona
slovno reka potekla ot grebca k grebcu, ot odnogo ryada skameek k drugomu.
Ruka muzykanta kasalas' strun, ih zvon upravlyal golosami grebcov.
Pesnyu ya slyshal, no te, kto pel, byli prizrakami.
- Kto ty? - zaoral ya, navisnuv nad odnim iz grebcov, starayas' poborot'
zameshatel'stvo i strah. - Otvet' mne! Kto ty?
No zvuk moego sobstvennogo golosa eshche bol'she ispugal menya. On ehom
vernulsya iz tumana, slovno korabl'-prizrak sprashival menya: "Kto ty...
ty... ty?"
Kem zhe ya byl na samom dele? Dzheem Sivardom, doktorom mediciny? Ili
YAzonom, synom |jzona, pravitelya Iolkusa? Ili prizrakom, puteshestvuyushchim na
korable-prizrake?
YA snova zakrichal i popytalsya shvatit' za plecho blizhajshego grebca. Moya
ruka ne smogla uhvatit' besplotnuyu ten'. A grebcy vse peli.
Ne znayu, kak dolgo eto prodolzhalos'. YA promchalsya po korablyu, kricha
chto-to grebcam, lupya kulakami po ih prizrachnym telam, no vse moi usiliya
okazalis' naprasnymi. V konce koncov ya priznal sebya pobezhdennym. YA ne mog
ponyat', chto proishodit.
Zadyhayas', ya vzletel na verhnyuyu palubu. CHelovek-prizrak na nosu korablya
tronul struny, i neznakomaya melodiya dostigla moego sluha. Legkij veterok
shevelil moi volosy i borodu muzykanta. YA dolgo vglyadyvalsya v ego lico, a
potom protyanul ruku k ego zapyast'yu, no moi pal'cy proshli naskvoz'.
YA kosnulsya liry. Ona byla nastoyashchej. YA potrogal ee, no ne smog sdvinut'
s mesta, struny pod moimi pal'cami molchali, hotya oni vibrirovali dazhe ot
samogo legkogo dunoveniya veterka, zveneli pod rukami muzykanta.
Togda neuverennym golosom ya pozval:
- Orfej... Orfej?
Postepenno ya vspomnil legendu ob argonavtah. YA byl ne uveren, chto prav,
nazyvaya muzykanta Orfeem. Dazhe esli Orfej kogda-to zhil, kak podskazyvala
mne moya pamyat', on dolzhen byl umeret' bolee treh tysyach let nazad.
Estestvenno, Orfej ne uslyshal menya. On igral. Grebcy bez ustali
rabotali veslami, korabl' plyl vpered skvoz' tuman.
Korabl' byl nastoyashchim, no zhil on neponyatnoj mne zhizn'yu. Obshivka,
kazalos', dyshala, dvigalas' i skripela, kogda more pokachivalo sudno. Iz
svoih proshlyh vospominanij ya znal o tom, chto YAzon sil'no privyazan k svoemu
korablyu. |to vyzyvalo gnev mnogih zhenshchin, lyubivshih geroya. YAzon vel
neobychnyj obraz zhizni, byl bezrassuden, inogda bezzhalosten, gotov predat'
lyubogo, kto pomogal emu. No "Argo" on ostavalsya veren vsegda, i v konce
koncov imenno "Argo" pogubil YAzona...
Tihij golos korablya prednaznachalsya ne dlya moih ushej i byl mne
neponyaten. Korabl' besedoval s grebcami. Dlya menya "Argo" tozhe byl bol'she,
chem prosto korabl'. On nes menya k moej sud'be, k tomu, chto kogda-to bylo
prednachertano mne i YAzonu.
Vskore tuman stal redet'. I vot yarkij solnechnyj svet zalil poverhnost'
okeana, vernuv emu oslepitel'nuyu golubiznu. YA uvidel vybelennyj bereg morya
- vysokie mramornye steny - ne ostrov li eto? Da, pustynnyj ostrov,
zashchishchennyj ot morskih prilivov bashnej, podnimalsya peredo mnoj.
"YA popal v drugoe vremya, - podumal ya. - V moe vremya takoj ostrov ne
mozhet sushchestvovat'". Mne kazalos', chto ya smotryu cherez prizmu vremeni -
vinno-temnye vody i zabytyj ostrov, pohozhij na tot, chto videl i opisal
|vripid tysyachi let nazad.
Tuman otstupil, i stalo vidno, chto eto ne ostrov, a mys, otdelennyj ot
materika vysokoj stenoj. Postepenno peredo mnoj otkryvalsya bezmolvnyj,
bezzhiznennyj mificheskij gorod.
No vot ya uslyshal zvuki trub. Na stenah nachalos' dvizhenie. Golosa ehom
raznosilis' nad vodoj. "Argo" plyl vdol' berega. Melodiya zazvuchala vse
bystree, v nej poyavilis' trevozhnye noty. Grebcy podnazhali. Korabl'
uvelichil skorost'.
Truby gremeli vse gromche. YA razlichil zvon oruzhiya, i vnezapno vdali
iz-za mysa poyavilsya eshche odin korabl'. Zolotoj korabl'. Glazam bylo bol'no
smotret' na nego. No vse zhe mne udalos' razglyadet' dvojnoj ryad grebcov na
skam'yah. Oslepitel'nyj nos s shumom rezal vodu.
V melodii Orfeya yavstvenno slyshalas' trevoga. Grebcy podnimali vesla vse
bystree. Bystree i bystree my neslis' po vode. Vskore mys ostalsya pozadi.
Rasstoyanie mezhdu zolotym korablem i "Argo" sokrashchalos'.
Zolotoj korabl' byl vdvoe bol'she "Argo" i znachitel'no tyazhelee. "Argo"
nessya nad vodoj, slovno nevesomoe peryshko. Proishodyashchee radovalo menya -
menya kak YAzona. YA naslazhdalsya gonkoj korablej.
Gorod ostalsya za kormoj. My vnov' popali v tuman, no ochertaniya
derevyannyh stroenij i beregov neyasno vyrisovyvalis' skvoz' beluyu pelenu.
Potom i oni skrylis' iz vida. Snova "Argo" dvigalsya v takt dvizheniyam
grebcov-prizrakov. V tumane reveli truby zolotogo korablya.
Nakonec gonka zakonchilas'. No zadolgo do ee zaversheniya ya znal, chem ona
zakonchitsya. Iz tumana pokazalsya eshche odin ostrov s nebol'shimi holmami i
nizkimi beregami. Vdol' berega tyanulis' belye plyazhi. Temnye derev'ya rosli
pryamo iz blednogo peska. YAzon znal etot ostrov.
"|ya, - vspomnil ya i zavolnovalsya. - |ya - ostrov ocharovanij, ostrov
ispolneniya zhelanij".
Izdaleka donosilis' kriki presledovatelej, zvon oruzhiya, napominavshij
lyazg zubov drakona. Ochertaniya zolotogo korablya uzhe pochti rastayali v
tumane. Vdrug razdalsya otchetlivyj svist knuta, i sverkayushchij korabl'
vyrvalsya vpered. Teper' on obgonyal nas, hotya Orfej igral v beshenom ritme,
a grebcy-prizraki napryagalis' iz poslednih sil.
Vnezapno zolotoj korabl' okazalsya ryadom s nami. YA horosho videl
blestyashchuyu palubu, lyudej na nej, odetyh, kak i podobaet ekipazhu takogo
korablya, v sverkayushchie dospehi. Voiny stoyali u poruchnej, potryasaya oruzhiem i
ugrozhaya nam. Teper' ih korabl' vyrvalsya vpered. Otojdya na dovol'no bol'shoe
rasstoyanie, on svernul i poplyl nam napererez. YA otchetlivo videl
vzvolnovannuyu komandu zolotogo korablya. Lica lyudej vyglyadeli blednymi i
bescvetnymi na fone sverkayushchih dospehov.
Melodiya snova izmenila ritm. Legkie pal'cy Orfeya edva kasalis'
volshebnyh strun, odnako ego lira izdavala vse bolee gromkie zvuki. Zvuki
zhili sobstvennoj zhizn'yu, slovno furii.
YA slyshal kriki komandy stremitel'no nesushchegosya vpered "Argo". YA videl
borodatyh grebcov; videl, kak ih muskulistye spiny sgibalis' v edinom
ritme. "Argo" pytalsya obognut' zolotoe sudno. Komande sverkayushchego korablya
nichego ne stoilo ubit' menya. "Argo" i ya byli real'nost'yu. Argonavty
dvigalis', no oni byli prizrakami.
YA pomnyu uzhasnyj, razdirayushchij dushu tresk stolknuvshihsya sudov. Paluba
ushla u menya iz-pod nog. Vperedi ya uvidel blesk, slovno zolotoj korabl'
raskalilsya i vspyhnul. YA pomnyu kriki, vizg, lyazg oruzhiya o shchity. Gromkij,
neistovyj, pronzitel'nyj i strastnyj golos liry. Net, Orfej ne prizrak.
Tol'ko pal'cy zhivogo cheloveka sposobny vyrvat' iz instrumenta takie zvuki.
Potom "Argo" ushel pod vodu. Holodnye vody somknulis' nad korablem i
nado mnoj.
Iz rasseivayushchegosya tumana poslyshalsya golos:
- YAzon iz Iolkusa. - Golos byl tak nezhen, chto ya reshil, chto on mne
prigrezilsya.
- YAzon iz Tisseya! YAzon s "Argo", prosnis', prosnis', otvet' mne!
YA pripodnyal golovu i oglyadelsya. Krugom svetlyj, prohladnyj pesok. Volny
pleshchutsya o bereg.
Priboj ne mog dobrat'sya do menya. Moya odezhda uzhe uspela vysohnut', -
po-vidimomu, obessilennyj, ya ochen' dolgo otdyhal. Tainstvenno vozvyshalis'
temnye kiparisy. Stoyala mertvaya tishina. Nikto ne spassya ni s zolotogo
korablya, ni s "Argo", razbitogo v shchepki. Vidimo, ya na odnom iz oblomkov
korablya byl vybroshen na bereg i popal na zemlyu prizrakov. Poka vse
ponyatno: ya na ostrove |ya, na ostrove zhelanij.
- YAzon s "Argo", otvet' mne... Idi ko mne... YAzon, YAzon! Ty menya
slyshish'?
Golos zvuchal chut' priglushenno, no sovershenno otchetlivo. Kazalos', ne
chelovek, a sam ostrov zovet menya. YA nashel v sebe sily pripodnyat'sya i, ne
vstavaya, nemnogo propolz vpered. Golos donosilsya iz-za kiparisov. S
bol'shim trudom ya sel na pesok. Teper' nezhnyj zovushchij zvuk poslyshalsya
otkuda-to iz glubiny ostrova.
Skvoz' tuman, stelyushchijsya mezhdu derev'yami, mne udalos' razglyadet'
dorogu. Vdrug ya pochuvstvoval, chto ya ne odin. Vokrug stoyala nastorozhennaya
tishina. I v etoj tishine ne bylo ni vrazhdebnosti, ni opasnosti. Interesno,
chto zhdalo menya tam, v tumane? Mne kazalos', ch'i-to glaza nablyudayut za
mnoj, no tot, kto nablyudal, ne hotel bespokoit' menya, ego zanimali moi
dal'nejshie dejstviya.
S vetvej derev'ev, syryh ot tumana, to i delo sryvalis' ogromnye kapli.
Odezhda moya opyat' stala mokroj. |ta kapel' - edinstvennye zemnye zvuki,
kotorye ya slyshal. Golos vel, zval menya v serdce ostrova skvoz' tuman,
cherez les. Kogda ya uvidel belyj hram, svetivshijsya sredi temnyh derev'ev, ya
ne udivilsya. YAzon byval zdes' i ran'she. On znal dorogu. Veroyatno, on dazhe
znal, kto ego zovet, no mne eto bylo neizvestno. Odnako ya podumal, chto ne
udivlyus', kogda vstrechu togo, kto zval YAzona, hotya i predstavleniya ne
imel, kak on vyglyadit.
YA priblizilsya k hramu, i tut zhe chto-to zashevelilos' mezhdu ego
kolonnami. Iz teni pokazalis' figury v mantiyah. Neznakomcy sklonili golovy
v znak privetstviya. Oni molchali. YA znal, vidimo, preduprezhdennyj opytom
YAzona, chto, poka zvuchit golos iz hrama, nikto ne dolzhen govorit'. No kak
byt' mne?
- YAzon iz Tisseya, - zavorazhivayushche zvuchal nezhnyj golos. - YAzon, lyubov'
moya, vhodi! Podojdi ko mne, moj vozlyublennyj!
Sklonennye figury otstupili na shag. YA proshel pod sumrachnym portikom i
vstupil v hram.
Vnutri bylo temno, i lish' slabyj ogon' ot lampady, mercavshej na altare,
pozvolyal uvidet' neyasno narisovannyj ogromnyj, uzhasnyj lik. Dazhe ogon' v
etom hrame byl nereal'nym, hotya ot nego ishodilo teplo. YAzyki plameni,
zelenovatye, s holodnym legkim mercaniem, vse vremya menyalis', prichudlivo
izgibalis', slovno zmei.
Pered altarem stoyala zhenshchina v odeyanii, polnost'yu skryvayushchem ee figuru.
Mne pokazalos', chto ona kak-to stranno dvigaetsya, chereschur skovanno. Ona
povernulas', uslyshav moi shagi. I togda ya uvidel ee lico. Na vremya ya zabyl
o skovannosti zhenshchiny, ob ogne na altare i dazhe o gigantskom,
vozvyshayushchemsya nad nami izobrazhenii, ch'e temnoe prednaznachenie bylo mne
horosho izvestno.
U neznakomki bylo blednoe, nechelovecheski blednoe, i gladkoe, slovno iz
belogo mramora, lico. Ego beliznu podcherkivali temnye guby, chernye brovi i
volosy. Glaza vspyhivali zelenovatym bleskom, pohozhim na blesk ognya
altarya. CHistota linij, povorot golovy, sovershennaya forma glaz i izyashchnyj
izgib brovej napominali statuyu.
Uvidev menya, ona udivlenno podnyala brovi. Volosy neobyknovenno chernogo
cveta s iskryashchimisya purpurnymi blikami rassypalis' po ee bezuprechnomu
odeyaniyu. No ya vspomnil, chto YAzon znal o tom, kakovy eti volosy na oshchup'.
Oni napominali sverkayushchuyu chernuyu reku, nispadali na ee plechi, prikryvaya
alebastrovoe lico gladkim pokryvalom. YAzon pomnil iskry, ishodyashchie ot nih,
kogda on kasalsya ih rukami.
V moej golove prostupili vospominaniya YAzona, i ego golosom ya progovoril
na drevnegrecheskom:
- Circeya, - ya sam udivilsya, uslyshav svoi slova, - Circeya, moya
vozlyublennaya.
Ogon' vzmetnulsya nad altarem, osvetiv yarkim svetom ee prekrasnoe,
beskonechno znakomoe lico. YA gotov poklyast'sya, chto v ee glazah vspyhnul
otvetnyj ogon'. Teni v zale kachnulis', i izumrudnye otbleski pobezhali po
stenam, slovno yarkie kapli vody.
Ona otstupila k altaryu, obeimi rukami zakryvayas' ot menya, slovno
otrekayas'.
- Net, net, - probormotala ona myagkim, priyatnym golosom, - net... net
eshche, YAzon. Podozhdi.
Ona otvernulas' i ustremila vzor k liku nad plamenem altarya. YA
prismotrelsya k nej povnimatel'nee. Pamyat' moya i pamyat' YAzona podskazyvali
mne, chto ya nahozhus' v hrame trehlikoj bogini Gekaty, bogini temnoj storony
Luny (polnaya protivopolozhnost' Diany, bogini svetloj Luny) - Gekaty,
kotoruyu schitali pokrovitel'nicej koldovstva, nazyvali boginej tainstvennyh
trop i temnyh del. Ee tri maski - eto tri puti, kotorymi mog pojti
veruyushchij s perekrestka Sud'by. Noch'yu ee povsyudu soprovozhdali Cerbery, i
kogda oni layali, vse adskie tvari obrashchali na nee vnimanie... Gekata -
mrachnaya mat' volshebnicy Circei.
Ruki Circei ritual'no dvigalis' vokrug plameni. Neozhidanno ona myagko
zagovorila:
- On idet k nam, mama. YAzon iz Iolkusa snova zdes'. Vse li ya sdelala
pravil'no?
Tishina.
Zelenyj svet trepetal na stenah hrama, i lico bogini vyglyadelo
bezuchastnym. Na altare slabo gorel ogon'. Postepenno ego zelenovatye yazyki
ugasli v uglyah. Svet altarya stanovilsya vse bolee tusklym.
Circeya povernulas' ko mne licom. Ee plechi chut' vzdragivali. Ee
zelenovatye glaza vstretili moi vzglyad. Beskonechno pechal'no i
sladostrastno prozvuchal ee golos.
- Ne vremya, - prosheptala ona. - Ne sejchas. Rasstanemsya nenadolgo, moj
vozlyublennyj. YA budu zhdat' tebya, tol'ko pomni obo mne, pomni o nashej
lyubvi, YAzon!
Poka ya sobiralsya otvetit', Circeya podnyala obe ruki k golove, dlinnymi
pal'cami potrogala svoe lico i zamerla. Golova ee sklonilas' na grud',
lokony prikryli glaza. Volosy zashevelilis' u menya na golove. YA uvidel, kak
Circeya dvumya rukami polnost'yu otdelila svoyu golovu ot plech.
|to okazalas' maska. Circeya opustila lico-masku i povernulas' ko mne.
CHerty maski pokazalis' mne bezzhiznenno belymi, a glaza porazili menya. Ves'
ee lik... Bezuprechnye zavitki volos, prikosnovenie kotoryh ya ne zabyl,
teplo gub, ulybayushchihsya tainstvennoj i znakomoj ulybkoj, zelenovatyj
otblesk glaz, poluprikrytyh vekami, plavno izognutye linii resnic. Maska
zhila sama po sebe i govorila. No postepenno ona zasnula, stala pohozha na
voskovuyu.
YA medlenno podnyal golovu i uvidel lico zhenshchiny, kotoraya nesla masku:
serye pepel'nye volosy, ustalye chernye glaza, lico, izborozhdennoe
morshchinami, ustaloe i mudroe. Na nem chitalos' izoshchrennoe kovarstvo -
pugayushchij lik s rezkimi chertami - lico ochen' staroj zhenshchiny.
- Ty - YAzon, - progovorila ona nadtresnutym golosom, vysokim i ustalym.
- Hronos tryaset svoj kubok, poka igral'nye kosti ne vernutsya na svoi
mesta. Te zhe kosti, no s novymi chislami.
CHto-to izmenilos' vo mne. Kogda ona zagovorila, ya uslyshal ee slova, no
kak-to neyasno. Neozhidanno ya vspomnil, chto ya Dzhej Sivard, a ne YAzon, i
nahozhus' ya na neveroyatnom ostrove, stoyu u nevedomogo altarya. Vidimo, vsemu
vinoj bylo chto-to prozaicheskoe, naprimer, ustalost'. Starcheskij golos
bogini probudil vo mne moe istinnoe "ya".
CHto ona skazala? "Hronos - bog vremeni?" Neuzheli ya perenessya vo vremeni
na tri tysyachi let nazad? Neuzheli "Argo" dejstvitel'no perenes menya v sedye
tumany proshlogo, v mir legend, k ellinam, kotorye zalozhili ne tol'ko
osnovy rimskoj civilizacii, no i kul'turu sovremennoj Evropy! Bessmertnyj
Hronos, nablyudayushchij, kak vremya struitsya skvoz' ego pal'cy. Net, otvet mog
okazat'sya inym. Mne pokazalos', chto kakaya-to nedobraya dlan' navisla nad
mirom, kakoj-to neyasnyj shepot slyshalsya mne na zemle i sredi morskih
prostorov. Veroyatno, chto-to preduprezhdalo menya, ved' ya pokinul mir, gde,
soglasno legende, moi predki byli sotvoreny iz ploti Adama.
Teper' ya nahodilsya ne na Zemle.
YA pomnil, kak |vripid zakonchil svoj uzhasnyj rasskaz o Medee i YAzone.
Ego stroki s novoj siloj prozvuchali v moem mozgu:
"Nevedomo proklyat'e cheloveka, on sam ne znaet, gde iskat' mechtu..."
Tropa, na kotoruyu ya stupil, kuda ona vedet? Skoree vsego, ya popal v Mir
Legend! V davno zabytyj mir, gde lezhit ostrov volshebnicy - tainstvennoj
|igeny, poklonyayushchejsya trehlikoj bogine.
YA sobralsya s silami. Snova vyzval iz glubin pamyati vospominaniya YAzona.
Pohozhe na mechtu. Mne kazalos' pravil'nym, chto ya pokorilsya vole vetra,
kotoryj napolnil parusa "Argo" i prines ko mne golos Circei, kogda ya
ochutilsya pod temnymi kiparisami. Dusha cheloveka vsegda nahodilas' v plenu
nevedomogo. Osobenno dusha cheloveka proshlogo, - dusha cheloveka, ch'ya zhizn'
prohodila v mire, napolnennom bogami i demonami, sozdannymi ego
sobstvennymi strahami i voobrazheniem.
Strah. Strah pered chem?
YA prosnulsya. YA ponyal, chto vospominaniya YAzona otstupili.
Stroki |vripida vnov' zazvuchali v moih ushah:
"CHerez beskrajnie morya menya tyanulo k ellinam. Polunochnyj briz zastavil
trepetat' moj parus..."
S uzhasom ya oglyadelsya. Zelenyj svet, struivshijsya s altarya, vysvetil vse
detali hrama Gekaty.
Otchayanie napolnilo menya, zemlya ushla iz-pod nog. YA nakonec osoznal vsyu
neveroyatnost' proishodyashchego. Mozhet, ya soshel s uma i vse eto plod moego
bol'nogo razuma? Koshmar!.. Kogda glaza staruhi Circei ustavilis' na menya,
ya podumal o tom, chto golova, zhivushchaya otdel'no ot tela, - delo ee ruk.
I togda ya slomya golovu brosilsya proch', ya bezhal, bezhal. Ponyav, chto
polnost'yu podchinilsya vospominaniyam YAzona, ya strashno ispugalsya.
4. MOZHNO LI DOVERITXSYA FAVNU?
Pozzhe ya uznal Panurga ochen' horosho. No on nikogda ne kazalsya mne takim
ogromnym, kak pri pervoj nashej vstreche... Ne v silah bol'she bezhat', ya
ostanovilsya, oglyadelsya i uvidel Panurga. On vel sebya nastorozhenno, i, byt'
mozhet, poetomu mne udalos' peresilit' svoj strah. Samoe neveroyatnoe, chto
Panurg ochen' napominal cheloveka. Edinstvennoe otlichie ot obychnogo cheloveka
- kozlinye roga i kozlinye nogi. Ego borodatoe lico s raskosymi zheltymi
glazami vyglyadelo mudrym, nastorozhennym i predupreditel'no lyubeznym. Favn
byl ne star. Sputannye chernye kudri ego volos blesteli dazhe v tusklom
svete.
- Boish'sya? - sprosil on nizkim golosom i robko ulybnulsya.
Ton Panurga raspolagal k razgovoru. Potom on prisel na kortochki. Ego
vid razveselil menya.
- Ty sejchas uslyshish' pesnyu, vospevayushchuyu Panurga.
Skazav eto, on vstal, otoshel i, neozhidanno rassmeyavshis', negromko
zapel:
Panurg Maigti takoj uzhasnyj, chto dazhe YAzon ubegaet.
YAzon, kak rebenok, po roshche bezhit i obo vsem zabyvaet...
Molcha ya nablyudal za proishodyashchim, sderzhivaya negodovanie, zakipavshee vo
mne. Hotya ya-to znal, chto Panurg prav. No ego pesnya byla o YAzone, a ne obo
mne. Znal li Panurg ob etom?
Zavershiv pesnyu, voshvalyayushchuyu trusost' YAzona, Panurg napravilsya ko mne
strannoj, kachayushchejsya pohodkoj. Prohodya mimo luzhi, on neozhidanno
ostanovilsya i stal razglyadyvat' svoe otrazhenie.
- Nuzhno prichesat' borodu, - ob®yavil on, s siloj pochesav ee volosatymi
pal'cami. - Mozhet, poprosit' driad? Hotelos' by znat', YAzon, i ot nih ty
pomchish'sya slomya golovu? Net, ne stanu riskovat'. CHudno. YA dumal, ty ee
preziral. Kak ya hotel by uteshit' ee i rasskazat' tebe pravdu, YAzon iz
Iolkusa. No ya ustal, gonyayas' za toboj...
Vot togda ya i doverilsya Panurgu - tainstvennomu sushchestvu iz proshlogo,
zateryannogo mira. Dazhe kogda ya razglyadel, chto u nego zheltye, po-kozlinomu
suzhennye zrachki glaz, ya ne izmenil svoego resheniya. I eshche ya podumal, chto on
zamolchal, potomu chto zametil kakuyu-nibud' driadu. Da, ya doverilsya Panurgu
s vzdernutym nosom i nasmeshlivoj ulybkoj, s izognutymi rogami,
vyglyadyvayushchimi iz-pod sputannyh kudrej. YA poveril slovam Panurga, ulybkoj
izgnavshego strah iz moego serdca.
- A teper' ty uzhe ne boish'sya? - neozhidanno sprosil kozlorogij.
YA kivnul. Porazitel'no, kak bystro strah pokinul menya. No vse-taki
gluboko v moej dushe po-prezhnemu pryatalis' besformennye prizraki uzhasa.
Ved' YAzon-to, v otlichie ot menya, znal Panurga. Veroyatno, u moego predka
byli veskie osnovaniya dlya opasenij.
Panurg kivnul mne, slovno znal moi mysli i dogadyvalsya, k kakomu ya
pridu resheniyu. On zhdal, ulybalsya, vilyaya korotkim hvostikom.
- Vypej, - predlozhil on. - Ty dolzhen ispytyvat' zhazhdu posle takogo
zabega. Iskupajtes', esli hotite. YA budu vas ohranyat'.
"Ohranyat'? Ot kogo?" - udivlenno podumal ya, no promolchal. Mne nuzhno
bylo vremya, chtoby prijti v sebya.
Prezhde vsego ya napilsya, potom snyal odezhdu i iskupalsya. Raskinuv ruki, ya
pogruzilsya v ledyanuyu vodu. Panurg zasmeyalsya, kogda ya vyskochil na bereg,
drozha ot holoda. Potom ya raster svoe telo tak, chto kozha stala goret'
ognem. Vmeste s potom ya smyl vse ostavshiesya strahi - strahi YAzona.
Podumav, ya reshil poka ne govorit' nikomu o tom, kto ya na samom dele...
YA prisel na vlazhnuyu travu i stal vnimatel'no izuchat' satira.
- Prekrasno, - prodolzhal veselit'sya favn. - Circeya priglasila svoego
vozlyublennogo, a on ubezhal ot nee, slovno truslivyj zayac. Mne YAzon vsegda
ne ochen' nravilsya, no esli ty - on...
- Net, ya - ne YAzon. No ya pomnyu vsyu zhizn' YAzona. Vot uzhe tri tysyachi let
proshlo s teh por, kak umer YAzon. Poyavilis' novye strany i novye narody.
Lyudi teper' govoryat na drugih yazykah, - ya ostanovilsya, vpervye osoznav,
chto govoryu na drevnegrecheskom bez usilij, s akcentom, dostatochno
otlichayushchimsya ot togo, kotoryj byl u menya, kogda ya uchil etot yazyk v
universitete. Neuzheli pamyat' YAzona tak povliyala na menya?
- Po tvoej rechi i ne skazhesh', - progovoril Panurg, pozhevyvaya travinku.
- Kak eto ni stranno, no my s toboj zhivem v odnom mire. YA ne znayu kak, no
mne nuzhno pozabotit'sya o tebe. Vidimo, mne dolzhny budut pomoch' malen'kie
satiry, - zheltye iskry vspyhnuli v ego glazah. - I pomni, YAzon: my -
svobodnyj narod. CHelovek nikogda ne podnimal ruki na nas. My mozhem zhit' v
lyubom gorode, v lyubom lesu... YA hotel by stat' tvoim drugom, YAzon.
- Mne nuzhny druz'ya, - spokojno otvetil ya. - Ne mog by ty ob®yasnit' mne,
chto sluchilos' v hrame. Pochemu ya ochutilsya zdes'?
Panurg naklonilsya k vode i kosnulsya poverhnosti ozerka odnoj rukoj. Po
vode poshla ryab'. Satir vnimatel'no posmotrel na svoe iskazhennoe otrazhenie.
- Nayada bezmolvna, - probormotal on, vzglyanuv na menya. - Horosho, ya vse
tebe ob®yasnyu. V etom mire est' mesto dlya velikih podvigov i mogushchestvennyh
bogov. No vse geroi, kak i bol'shinstvo bogov, umerli. My, favny, - ne
bogi. A ty - geroj, kotoryj vyglyadit ne ochen'-to geroicheski. Mozhet,
trusost' tomu prichinoj? Moj otec, kak ty, bezhal! Tol'ko pyatki sverkali!
Favn upal na spinu i zableyal, zashelsya ot smeha. A mne bylo nichut' ne
smeshno - slishkom zhivo ya pomnil to, chto chuvstvoval vo vremya begstva.
- Vyzhiv, v blizhajshie neskol'ko dnej u tebya est' nad chem posmeyat'sya! -
yazvitel'no zametil ya. - Popav v vash mir, pervoe, chto ya sdelal, tak eto
horoshen'ko probezhalsya.
Smeh Panurga stal eshche gromche. Potom on sel, vyter glaza i prodolzhal,
vse eshche pohihikivaya:
- Tol'ko lyudi mogut smeyat'sya nad soboj. Geroi nikogda etogo ne delayut.
Veroyatno, eto oznachaet, chto ty - geroj, no...
- Konechno, - perebil ya ego, - esli by ya znal o vashem mire chut' bol'she i
u menya bylo by kakoe-nibud' oruzhie, to begal by kto-to drugoj.
- Pravda, - soglasilsya Panurg.
- CHto zhe na samom dele proizoshlo v hrame? - nastaival ya, pytayas'
vernut' razgovor v interesuyushchee menya ruslo. - Tam byla zhrica Circeya? Ili
eto tozhe maska?
Panurg pozhal plechami:
- Kto znaet? YA nikogda ne nosil masok! Mogu tol'ko skazat', chto posle
svoej pervoj smerti, gde by eta zhrica ni poyavlyalas', ona govorila
odinakovym, starcheskim golosom, a glaza ee byli takimi zhe, kakimi videl ih
Odissej. Kogda zhrica snimaet masku... No ty zhe videl ee nastoyashchee lico. A
v maske est' opredelenno chto-to zhivoe... To li lyubov', to li nenavist'...
ZHrica nikogda ne otdyhaet... |to vy dolzhny rasskazat' mne o nej. YAzon znal
vse ee tajny!
- YA nichego ob etom ne znayu! - s otchayaniem otvetil ya.
- No ved' ty byl tam, kogda... - favn pochesal zavitki volos u levogo
roga. CHut' podumav, on ulybnulsya, blesnuv zubami. - Ty popal syuda - vot
tvoya cel'. Navernoe, ty vybral nepravil'noe vremya, kogda reshil
otkliknut'sya na zov Circei. Na tvoem meste ya prishel by k nej let sorok
nazad. Togda ona byla prelestna. No ya tut ni pri chem. Mne hvataet hlopot s
driadami. Odnako esli by Circeya pozvala menya, ya by yavilsya srazu, ne
zadumyvayas'. A esli by molodaya Circeya byla zhiva sejchas...
- Molodaya Circeya? - udivilsya ya.
- Ty videl staruyu Circeyu. Ona uzhe zakanchivaet svoj zhiznennyj put'. YA
byl molodym kozlenkom, kogda proklyatie Gekaty palo na YAzona. S teh por
prihodili i uhodili mnogie zhricy s oblikom Circei. YA sejchas dazhe ne berus'
perechislit' ih. Nedavno na smenu staroj prishla novaya zhrica, no zhrecy
Apollona iz Geliosa ubili ee tri dnya nazad, - favn krutanul rogatoj
golovoj.
- I vse zhe, chto zhe zdes' proishodit? - sprosil ya. - Gelios... chto eto
takoe?
- Gelios - krepost' Apollona, zolotoj gorod. Mezhdu Gekatoj i Apollonom
- starinnaya vrazhda. Legenda glasit, chto nikogda ne budet oderzhana pobeda
ni odnoj iz storon, poka ne vernetsya YAzon s "Argo". Teper' YAzon, kak ya
polagayu, nahoditsya zdes'... Odnako vojny mezhdu bogami ne dlya menya. YA
prosto slyshal takuyu legendu.
- Ty govorish' tak, slovno vse Circei horosho pomnyat togo YAzona, -
medlenno progovoril ya. - Znachit, Circei vse vremya iskali menya? I ih zov
ostavalsya bez otveta...
- Da, oni zvali tebya ochen' dolgo. Mnogie zhricy nadevali masku, i togda
ih nazyvali Circeyami. Vospominaniya o YAzone perezhili mnogie pokoleniya, i
vot nakonec poyavilsya ty.
- No chto bogi hotyat ot menya?
- U Gekaty est' plan. YA dumayu, on kasaetsya zavoevaniya Geliosa. Klyuch ko
vsemu - YAzon, a v nem-to kak raz boginya ne ochen' uverena. Ona znala
prezhnego YAzona, i odin raz on uzhe ubezhal, predav ee.
- Tebe tak horosho izvestny plany Gekaty! - zametil ya. - Ty - ee zhrec?
On ulybnulsya i vyzyvayushche hlopnul sebya po pushistomu bedru.
- Panurg - zhrec? YA zdes' zhil eshche do poyavleniya pervoj Circei. YA pomnyu
Circeyu, kak pomnil ee Odissej, pomnyu vseh svinej Odisseya! YA vstrechal
Germesa, kogda on brodil po etim pastbishcham. On ne kasalsya travy, skol'zil
nad zemlej... - ZHeltye glaza favna zakrylis', i on mechtatel'no vzdohnul. -
Da, to byli velikie dni. Togda tut ne bylo ni tumanov, ni zhazhdushchih mesti
bogov. S teh por vse izmenilos'.
- Skazhi mne, chego bogi hotyat ot menya. Ty zhe znaesh'? - vnov' sprosil ya,
ne nadeyas' na otvet.
Bylo dostatochno trudno razobrat'sya vo vsem etom pryamo sejchas, bez
poyasnenij Panurga, po-prezhnemu posmeivayushchegosya v kurchavuyu borodu. Mysli
favna bescel'no prygali, pereskakivaya s odnogo na drugoe. Odnako kogda
Panurg hotel, chtoby ego ponyali, on iz®yasnyalsya tak, chto ego slova
stanovilis' ponyatnymi.
- YAzon kak-to poklyalsya, prisyagnul na altare Gekaty... sluchilos' eto
ochen' davno, - Panurg govoril, ne glyadya na menya. - Potom YAzon narushil
klyatvu. Pomnish'? A eshche cherez nekotoroe vremya on yavilsya k Circee i prosil
ee o proshchenii. Konechno, eto byla nastoyashchaya Circeya... Togda ona eshche byla
zhiva. CHto-to neponyatnoe proizoshlo mezhdu nimi. Nikto ob etom ne znaet.
Pochemu Circeya radi tebya brosilas' v ogon'? Sdelala ona eto iz-za togo, chto
sil'no lyubila tebya, ili iz-za togo, chto nenavidela? Proklyatie Gekaty i
goryachaya lyubov' YAzona ne dali ej umeret' v tot zhe den'... Dumayu, tvoe
poyavlenie zavershit krug. Tebe predstoyat nelegkie dela, prezhde chem ty snova
poluchish' svobodu. Tebe trudno budet najti novuyu moloduyu Circeyu...
- Moloduyu Circeyu? No...
- Da, zhrecy Geliosa ubili ee. YA uzhe govoril vam ob etom, - favn snova
zasmeyalsya, potom podprygnul...
I vdrug Panurg zamer, ustavivshis' na chto-to u menya za spinoj.
- Tebe sleduet nemedlenno zanyat'sya delami, - zayavil on mne,
vyrazitel'no posmotrev v glaza. - Esli ty geroj YAzon, to ya tebya serdechno
blagoslovlyayu. No esli eto ne tak, to ya schital, chto ty luchshe, chem ty est'
na samom dele. I togda ya tebe ne zaviduyu... Pozvol'te dat' vam neskol'ko
umnyh sovetov pered tem, kak ujti.
On naklonilsya ko mne. Pristal'nyj vzglyad ego zheltyh glaz neveroyatno
udivil menya.
- Bez yunoj Circei ty nikogda ne smozhesh' obresti pokoj, - skazal on. -
Zapomni eto. No esli u tebya inaya cel'... - on vnezapno po-kozlinomu
otprygnul ot menya i zavertel kucym hvostom. On smeyalsya, i ego korichnevye
plechi pri etom tryaslis'. - Esli u tebya drugaya cel', to ne rasschityvaj na
moe doverie.
On sdelal tak, chtoby vse sluchilos', kak sluchilos'. Slishkom pozdno ya
pochuvstvoval opasnost', popytalsya podnyat'sya - i tol'ko togda zametil
otlivayushchij zolotom mech, zanesennyj nad moej golovoj.
Panurg prekrasno spravilsya so svoej zadachej. Ego smeh, ego putanaya rech'
skryli drugie zvuki, kotorye ya mog by uslyshat'. U menya ostalos' lish' odno
mgnovenie, chtoby vzglyanut' na cheloveka, navisshego nado mnoj.
I tut ego mech obrushilsya na moyu golovu.
Dolgoe vremya ya lezhal bez soznaniya. Potom postepenno stal razlichat'
golosa.
- Ubejte! Ubejte ego!
- Ubit' YAzona? Ty glup, hotya ty i velikij favn!
- Esli on YAzon, ubejte ego. Ved' Apollon prosil kak mozhno bystree ubit'
YAzona!
- Eshche ne vremya. Net eshche yunoj Circei...
- No ved' Circeya umerla na altare Apollona tri dnya nazad.
- Ty eto sam videl? Neuzheli ty vser'ez verish' sluham, staryj durak?
- Vse znayut, chto ona mertva...
- YAzon znaet? Hrontis hochet videt' YAzona zhivym, chtoby pojmat' ee. Ty
obyazan dat' nashemu plenniku ubezhat', ponimaesh' ty eto? On dolzhen okazat'sya
na svobode. YA znayu, chto nam sleduet delat'!
- |to tak, esli...
- Pust' on zagovorit. Vypolni vse, o chem on ni poprosit!
- YA hotel by skazat'... my ne dolzhny doveryat' etomu favnu, - vmeshalsya
eshche odin golos. - Esli on predal YAzona, on mozhet predat' i nas. Kazhdyj
znaet, kak licemerny favny.
- Pover' mne, favn znaet, chto delaet. Dogonyaya YAzona, on vypolnyal volyu
Gekaty. Veroyatno, ona hotela, chtoby YAzona shvatili. No eto ne nashe delo.
Mysli bogov vyshe chelovecheskogo ponimaniya. My dolzhny molchat'... Mne
kazhetsya, YAzon prihodit v sebya...
- Mozhet, udarit' eshche raz, chtoby on uspokoilsya?
- Uberi svoj mech. Kogda ty nachnesh' dumat'? Uspokojsya, a to poluchish'...
YA, nichego ne vidya, stal sharit' rukami po tverdoj zemle. S toskoj ya
vspomnil korabl', utonuvshij v tainstvennyh vodah. YAzon oplakival svoj
"Argo"...
A potom ya snova ochutilsya na korable, no ne na "Argo". Kogda soznanie
okonchatel'no vernulos' ko mne, ya uslyshal dalekij zvuk trub, rev rakovin
Tritona. Mednye rakoviny gudeli gromko i ugrozhayushche. YA otkryl glaza i
uvidel palubu korablya. Dvoe muzhchin v zolotyh kol'chugah stoyali ryadom so
mnoj. Oni bezrazlichno nablyudali za moimi popytkami podnyat'sya. Ochevidno,
eto byl tot samyj korabl', kotoryj gnalsya za "Argo".
Odin iz muzhchin sklonilsya nado mnoj. On nasmeshlivo podnyal brovi, pojmav
moj udivlennyj vzglyad.
- CHerez polchasa my budem v Geliose, - skazal on. - Ne hotel by ya
okazat'sya na tvoem meste, YAzon iz Iolkusa.
Tumannaya zavesa rasseyalas'. YA uvidel Gelios - Gelios Prekrasnyj,
vozvedennyj po vole Boga Solnca. Zagremeli truby. YA uslyshal kriki
glashataev, svist knutov. Zolotoj korabl' podoshel k prichalu zolotogo goroda
Apollona.
Voin v zolotistoj kol'chuge grubo tolknul menya na shodni, idushchie k
pirsu. Menya ohvatil gnev, no ogromnoe zhelanie uvidet' fantasticheskij
gorod, kryshi domov kotorogo podnimalis' za belymi gorodskimi stenami,
pomoglo mne, hotya i s trudom, poborot' eto chuvstvo.
CHerez mgnovenie vospominaniya YAzona vernulis' ko mne. YA pokrylsya
holodnym potom, kogda osoznal svoe polozhenie i predstavil, chto menya
ozhidaet... Kogda padet Gelios, zemlyu poglotit mrak...
Zvuk trub, rezkij i vysokij, donosilsya s gorodskih sten. Durnoe
predznamenovanie. Strah YAzona perepolnil menya, kogda ya voshel v vorota
citadeli.
Gorod napominal grecheskuyu koloniyu. V nem yasno prosmatrivalis' elementy
grecheskoj kul'tury, odnako oni chem-to otlichalis' ot klassicheskih. CHto-to
nevedomoe i voshititel'noe dobavilos' k klassicheskomu grecheskomu stilyu.
Osobenno eto stalo zametno, kogda my podoshli k bol'shomu zolotomu hramu
v serdce Geliosa. Mozhet, hram byl i ne iz zolota, no mne pokazalos', chto
on zolotoj, tak zhe kak galera. Bolee chem na sotnyu metrov podnimalis'
sverkayushchie steny, a krysha hrama teryalas' v vyshine. Steny kazalis'
gladkimi, bez ukrashenij. Tam obital bog Solnca Apollon.
Neponyatno pochemu, no my poshli ne pryamo k sverkayushchemu zdaniyu, a stali
petlyat' po uzkim ulicam. Lyudi ukazyvali na menya pal'cami. Soprovozhdavshie
menya strazhi derzhalis' chut' poodal'. Odnako bol'shinstvo prohozhih ostavalis'
ko mne bezrazlichnymi. Esli by ya zahotel, to smog by osvobodit'sya i
ubezhat'. Postepenno vo mne nachali probuzhdat'sya novye i novye vospominaniya,
i ya ostanovilsya, sobirayas' s myslyami.
Mne nadoelo byt' peshkoj v rukah nevedomyh sil. Lyudi, kotoryh ya vstretil
v etom mire, schitali menya nastoyashchim YAzonom. No oni oshibalis'. YA sovsem
zaputalsya.
"Esli ya ostanus' v rukah voinov Geliosa, menya kaznyat, - dumal ya so
zlost'yu. - Oni ne pravy, esli dumayut, chto ya znayu pravila etoj igry! Im
nuzhno, chtoby ya ubezhal. Posmotrim, chto oni stanut delat', kogda pojmut, chto
ya ne zhelayu ubegat'. Mne hochetsya pogovorit' s ih verhovnymi zhrecami, i ya
dob'yus' etogo".
Prinyav reshenie, ya ostanovilsya posredi ulicy. Vokrug menya tut zhe
sobralas' tolpa. Vse udivlyalis' moej strannoj odezhde. CHerez neskol'ko
mgnovenij ya uvidel dvuh voinov v zolotyh shlemah. Oni razglyadyvali menya,
stoya u kolonny odnogo iz zdanij. V etoj strannoj igre ya vyglyadel pochti
smeshno, nelepo. Tem ne menee ya peresek ulicu i podoshel k nim.
- Davajte projdem k hramu, - spokojno predlozhil ya. - YA hotel by
pogovorit' s vashim Verhovnym ZHrecom, ili kak vy tam ego nazyvaete? Vy
ukazhete mne dorogu, ili mne idti tuda samomu?
Voiny hmuro posmotreli na menya, potom, peresiliv sebya, ulybnulis'. Odin
iz nih pokazal mne dorogu k sverkayushchim stenam zolotogo doma Apollona. Ne
proroniv ni slova, my proshli skvoz' tolpu.
Kogda my podnyalis' k hramu, torzhestvenno zaskripeli, medlenno
otkryvayas', bol'shie vorota. My proshli po zolotoj dorozhke, zatem po
koridoram, shirokim, kak gorodskie ulicy. Tam sobralos' mnozhestvo lyudej -
zhrecov i voinov v kol'chugah. No nikto nas ne zamechal. Ochevidno, dlya
bol'shinstva pribytie YAzona v Gelios ostavalos' tajnoj.
V tolpe, perepolnyavshej zolotye zaly, nahodilis' lyudi raznyh
nacional'nostej i zvanij. Tut byli nubijcy v tyurbanah, ukrashennyh kamnyami,
nevol'nicy v yarkih tunikah i molodye zhrecy, cicianskie kurtizanki i
temnye, borodatye, voinstvennye persy.
My svernuli v koridor, vedushchij k serdcu hrama. Moj provozhatyj
ostanovilsya pered reshetkoj. Starshij iz ohrany potreboval, chtoby nas
propustili.
Zazvuchala tonkaya, vibriruyushchaya muzyka. Dveri besshumno otvorilis'. Menya
grubo tolknuli v spinu, tak chto ya edva ne upal. Vosstanoviv ravnovesie, ya
oglyadelsya. Dveri za mnoj zakrylis'.
Potom ya uslyshal nezhnyj zhenskij golos:
- Povelitel', ne podojdete li vy ko mne?
YA eshche raz oglyadelsya. Nubijskaya devushka, sovsem yunaya, ulybalas' mne.
Serebryanoe ozherel'e bylo obernuto vokrug ee izyashchnoj, tonkoj shei. Na
prelestnom, slovno iz polirovannogo ebonita, lice sverkali zhemchuzhnye zuby.
Ona nosila korotkuyu tuniku bledno-golubogo cveta. Na golove u nee byl
povyazan tyurban, a nogi byli obnazhennymi. Na lodyzhkah pozvyakivali
serebryanye kolokol'chiki.
Ona napominala izyashchnuyu statuetku, no byla vdvoe krashe. CHto-to robkoe i
zastenchivoe tailos' v ee ulybke... CHudesnoe lico pravil'nyh form... U nee
za spinoj stoyala eshche odna devushka s zolotistoj kozhej i chut' raskosymi
glazami. Ona nosila ozherel'e nevol'nicy i bezmolvno nablyudala za mnoj.
- Syuda, moj povelitel', - tiho proiznesla nubiyanka i proshla po
polutemnomu zalu, zvenya kolokol'chikami. Drugaya devushka kivnula mne, i ya
pochuvstvoval, kak pomimo svoej voli poshel za nimi.
V protivopolozhnom konce zala caril polnyj mrak. Ni dverej, ni
drapirovok, ni sten... nichego tam ne bylo, vse skryl sverh®estestvennyj
tuman. Moya malen'kaya provozhataya ostanovilas', posmotrela na menya, blesnuv
zubami:
- Moego povelitelya ozhidaet Verhovnyj ZHrec Apollona. Tam palaty
Verhovnogo ZHreca. Proshu vas, moj povelitel'. Vhodite, - i, snyav s ruki
serebryanyj braslet, ona poshla dal'she v temnotu.
YA osmotrelsya, chtoby byt' bolee uverennym v sebe, a potom ostorozhno
poshel vpered. Ruki negrityanki zasvetilis', ukazyvaya mne put' vo mrake.
Slaboe svechenie, mercanie v vozduhe. YA ostanovilsya na poroge.
Vnov' ya popal v zal, kotoryj mogli postroit' tol'ko drevnie greki. V
ego centre nahodilas' belaya kolonnada s temnymi drapirovkami. Nad golovoj
ya uvidel tuchi - svetlye, klubyashchiesya, bledno-rozovye, slovno ih kosnulis'
pervye luchi voshodyashchego solnca. Oni dvigalis' medlenno i plavno. Mezhdu
nimi ya zametil goluboj mozaichnyj potolok, na kotorom slovno zvezdy
sverkali brillianty.
Pol byl zelenym i myagkim, kak moh. Po nemu priyatno bylo stupat'. Zal
okazalsya obstavlen divanami, nevysokimi stolami, kreslami, pokrytymi
rez'boj - scenami iz legend. V bronzovoj chashe na podstavke v centre
komnaty dymilis' aromaticheskie blagovoniya.
"ZHrecy Apollona umeyut delat' svoyu zhizn' priyatnoj", - podumal ya i
obernulsya, chtoby vzglyanut' na malen'kuyu nevol'nicu, kotoraya privela menya
syuda.
Vdrug poslyshalas' muzyka. YA vnimatel'no osmotrelsya, pytayas' obnaruzhit'
nevidimyh muzykantov. V polut'me za priotkrytoj dver'yu ya zametil znakomuyu
mne rogatuyu golovu Panurga. Favn ulybalsya mne.
Kak ya udivilsya, uvidev eti yazvitel'nye zheltye, kozlinye glaza. Favn
hihiknul, a potom tiho probormotal sebe pod nos:
- Nakonec-to yavilsya tot, kogo Circeya nazovet YAzonom.
- Horosho, - otvetil emu kto-to bolee glubokim golosom. - Horosho... No
ne oshibsya li ty?
Panurg priblizilsya ko mne. Iz teni vystupil vysokij zolotovolosyj
muzhchina, slovno yavivshijsya iz antichnyh mifov. On byl podoben prekrasnomu
bogu - strojnyj, s losnyashchimisya muskulami, kotorye perekatyvalis' pod
zolotoj tunikoj, s yasnymi golubymi glazami, v glubine kotoryh tailas'
kakaya-to trevoga. Sverkayushchie luchi, kazalos', zaderzhivalis' na ego
sverkayushchej, pochti svetyashchejsya kozhe. YA podumal, ne bog li Solnca Apollon
stoit peredo mnoj?
- |to Hrontis, - predstavil svoego sputnika favn. - YA ostavlyu vas
odnih. YA uhozhu.
On bystro poshel k kolonnam, i temnota poglotila ego.
Hrontis nespeshno podoshel k kushetke, kivnul na druguyu i nebrezhno prileg.
On podozhdal, poka ya prisel naprotiv nego.
- YAzon, - medlenno zagovoril on, - ya polagayu, chto my vragi. V konce
koncov, pokrovitel'stvuyushchie nam bogi - vragi. Kogda-to tak bylo resheno, i
ya zdes' ni pri chem... Nadeyus', v etom zale net bogov. Ne hochesh' li ty
vypit' i pobesedovat' so mnoj?
Za spinoj u nego stoyal hrustal'nyj kuvshin. Iz nego on nalil zheltogo
vina. Potyagivaya ego melkimi glotkami, Hrontis podal mne drugoj kubok. YA
pil dolgo. Potom postavil kubok ryadom s soboj i gluboko vzdohnul.
- YA ne govoril, chto ya - YAzon, - zayavil ya.
On udivilsya.
- Pust' budet tak, - mirolyubivo soglasilsya Hrontis. - YA molodoj zhrec,
no postuplyu, kak lyuboj na moem meste. Sluchajno vyshlo tak, chto mne prishlos'
pokazat' svoyu vlast'. Mnogogo ya ne znayu... YA nichego ne znayu ni o tebe, ni
o tvoih dostoinstvah. Opihon sejchas Verhovnyj ZHrec Apollona. On ochen'
opasen, potomu chto verit v bogov.
- A vy ne verite?
- Otchasti veryu, - otvetil Hrontis ulybnuvshis'. - No ya ne dumayu, chto oni
- bogi. Hochesh' eshche vina? Horosho. - On vypil. - Teper', YAzon, davaj
pogovorim kak blagorazumnye lyudi. Opihon stradaet. On sueveren. Pravda,
sushchestvuyut veshchi neponyatnye: korabl'-prizrak, naprimer, - no kak by to ni
bylo, na prazdnike v hrame ya vpal v nemilost' Apollona... Zdes', v moih
lichnyh apartamentah, my smozhem spokojno pogovorit'. YA hotel by uznat',
pochemu ty ne ubezhal, kogda tebe vypala takaya vozmozhnost'?
- Glupo i bezrassudno bezhat'. Bezrassudno stupat' na tropu, kotoraya
vedet v bezdnu.
ZHrec vnimatel'no nablyudal za mnoj.
- V nashi dni korablem-prizrakom upravlyal Tehnos. Navernoe, on i privez
tebya syuda. Prorochestva i legendy... kak ih mnogo! I vse oni preduprezhdayut
o chem-to! Govoryat, kogda vernetsya YAzon, vmeste s nim vernetsya proklyat'e.
Ono stanet vdvoe sil'nee. |to neizbezhno, kak smert'... I tak vsyakij raz...
No esli chelovek stanet vo vsem sledovat' sovetam bogov, rano ili pozdno
ego porazit udar molnii. Otlichnyj put' otbit' zhelanie kritikovat' bogov, -
Hrontis hihiknul. - Horosho, chto nam udalos' vstretit'sya ne v altarnyh
komnatah... Ty nosish' strannuyu odezhdu. Mnogo pokolenij ushlo v nebytie s
teh por, kak poyavilsya pervyj YAzon. YA znayu, chto ty ne YAzon. Tak kto ty?
Kak ya mog ob®yasnit' emu, kto ya takoj? YA molcha smotrel na zhreca, ne
znaya, chto i skazat'. Hrontis ulybnulsya i snova predlozhil mne vina.
- V kakoj-to mere ya - uchenyj, - prodolzhal on. - YA izuchayu teologiyu
naskol'ko hvataet sil. Pozvol', ya risknu ugadat'. Gde-to v drugom vremeni
i drugom meste est' inoj mir, mir, otkuda ty yavilsya. V tebe est' krov'
YAzona. YAzon dolzhen sushchestvovat' i v vashem mire... Znachit, v tebe sokryta
pamyat' YAzona. Tak zhe, kak dusha pervoj Circei sokryta v maske. I lyubaya
Circeya, kotoraya poyavitsya, stanet boginej na ostrove |ya, budet sluzhit'
etomu ostrovu.
- Otkuda vam eto izvestno? - udivilsya ya. - Po-moemu, vy edinstvennyj,
kto ponimaet, chto tut proishodit. A ya dazhe ne znayu, gde nahozhus'.
Teper' zhrec nadolgo zamolchal.
- Stremit'sya k sovershenstvu estestvenno. |to moya sobstvennaya teoriya, no
ya dumayu, ona verna. Po tvoim ponyatiyam, tvoj mir ustroen kak polozheno.
Nazovem ego polozhitel'nym polyusom v potoke vremeni. Vidimo, sushchestvuyut i
inye varianty vashego mira, no eto ochen' smeloe predpolozhenie. V lyubom iz
mirov rozhdayutsya mutanty i chasto proishodyat sverh®estestvennye chudesa. No
vse eto bystro prohodit. Dlya togo chtoby chudesa stali normoj zhizni, v reke
vremeni dolzhen sushchestvovat' otricatel'nyj polyus. V nashem sluchae eti dva
mira kakim-to obrazom pereseklis'. My dolzhny shire smotret' na veshchi.
Veroyatno, techenie vremeni v vashem mire podobno vozdushnomu potoku, a nashe
vremya bezhit, slovno voda v kanale. No inogda dva rusla peresekayutsya. Takoe
peresechenie sluchilos' neskol'ko pokolenij nazad. Kogda eto sluchilos' v
tvoem mire?
- YAzon zhil tri tysyachi let nazad, - skazal ya.
- Davno, - protyanul on. - Tri tysyachi let nazad dva mira pereseklis',
kogda pereseklis' dva potoka vremeni. U nas est' legendy pro puteshestviya
"Argo". No, mne kazhetsya, puteshestvie argonavtov proishodilo i v tvoem
mire, i v nashem. Miry smeshalis'. YA govoril, chto tvoj mir, vidimo, imeet
polozhitel'nyj zaryad. Gde-to v to zhe samoe vremya dolzhen sushchestvovat'
otricatel'no zaryazhennyj mir. Vot potoki vremeni pereseklis' i zakony
mirozdaniya snova izmenilis'... Balans okazalsya narushen. Ponimaesh'?
Postepenno ya nachal ponimat':
- Princip prostoj, kak v elektrichestve. Polozhitel'nye sily
sosredotochilis' na odnom polyuse, poka polyarnost' ne izmenilas'. Da,
princip yasen. Vse logichno.
Hrontis prodolzhal:
- Bogi dostatochno opasny, oni imeyut otricatel'nuyu silu i dostatochno
ogranicheny v nashem mire, tak zhe kak i v vashem, otkuda oni pervonachal'no
prishli k nam. - On mel'kom vzglyanul na kolonny. - YA slyshu golos Opihona,
Verhovnogo ZHreca. Poka on ne prizval tebya, podumaj... YA vypolnyayu
bol'shinstvo obyazannostej za nego. Apollon sovershenen tol'ko v glazah
zhrecov. Opihon byl ne tak davno oskorblen... Poslushaj, YAzon... Opihon
budet govorit' s toboj. Zapomni, on sluzhil bogu slishkom dolgo i slishkom
sueveren. Ispol'zuj eto. YA hotel pogovorit' s toboj potomu, chto skoro
stanu Verhovnym ZHrecom. No ya predpochitayu nauchnuyu teologiyu, a Opihon verit
v ispepelyayushchij udar molnii, kotoryj v itoge reshit vse problemy. U menya
drugoe mnenie. My oba odinakovye... Tak chto zapomni, chto ya rasskazal tebe.
On ulybnulsya i vstal. Temnota skryla ego.
Kakoj-to chelovek, kovylyaya, voshel v komnatu. Gefest -Vulkan - vot kto
takoj Opihon! Vulkan, kotoryj byl sbroshen s Olimpa otcom Zevsom i stal
hromym. Voshedshij byl podoben bogu, izgnannomu bogu. V nem, kak i v
Hrontise, gorel zolotistyj ogon', no po cvetu on napominal razrushayushchijsya
mramor.
"Vremya Opihona uzhe proshlo, - podumal ya. - No kak on sobiraetsya
postupit' so mnoj?" Sudya po vsemu, on mog okazat'sya starshim bratom
Hrontisa, no bolee hmurym, ispugannym.
Opihon ostanovilsya sutulyas'. U nego, kak i u Hrontisa, byli golubye
glaza, no temnye, kak zimnee nebo. Glaza Hrontisa napominali nebo leta. I
eshche v glazah Opihona ne bylo skepticheskoj usmeshki Hrontisa.
Verhovnyj ZHrec zagovoril medlenno, vzveshivaya kazhdoe slovo:
- Ne ozhidali, chto ya pridu tak bystro?
- YA izbavlyayu vas ot svoego prisutstviya, - progovoril Hrontis. - Net
neobhodimosti v dolgih razgovorah. YAzon vse znaet.
- On i est' tot samyj YAzon?
Hrontis vyshel iz-za kolonny:
- Favn Panurg imenno eto utverzhdaet.
Opihon povernulsya ko mne i zagovoril tak, slovno proiznosil zaranee
zauchennyj tekst:
- Poslushaj, vojna mezhdu Apollonom i Gekatoj idet ispokon vekov. Mnogo
let nazad YAzon vykral zolotoe runo, samoe cennoe sokrovishche Apollona, i
sbezhal pod zashchitu Gekaty na ostrov |ya. Tak kak Circeya lyubila YAzona, to ona
pomogla emu. Pozzhe, kogda YAzon to li umer, to li ischez, vojna stihla, no
bylo proizneseno prorochestvo o tom, chto YAzon poyavitsya vnov' i stanet mechom
v rukah Gekaty. A my dolzhny slomat' etot mech.
ZHrec priblizilsya ko mne.
- A Circeya... Ona ruka Gekaty, a ty ee mech. Poka Circeya mertva, maska
molchit, Gekata ne imeet sily. Vojna mezhdu Gekatoj i Apollonom nikogda ne
zakonchitsya... Apollon dolzhen szhech' temnuyu boginyu na ee sobstvennoj
zemle... Tol'ko odnazhdy Apollon povernul svoe lico k etoj zemle. On -
povelitel' zatmenij, tak zhe kak ya - povelitel' solnca... No bylo
predskazano, chto odnazhdy Apollon yavitsya v Gelios vo vremya zatmeniya... Kak
raz skoro sluchitsya odno iz nih. No ran'she ty dolzhen umeret'. Tvoej smerti
budet dostatochno. YAzon umer odin raz, sledovatel'no, smozhet umeret' eshche
raz. I ruka Gekaty dolzhna byt' unichtozhena. Maska, Circeya i YAzon - ih nado
unichtozhit' raz i navsegda. Togda zemlya okazhetsya pod vlast'yu Apollona.
Tishina vocarilas' v zale. Ee narushil Hrontis:
- Vy ne skazali YAzonu, chto emu predstoit sdelat'.
Opihon vnezapno pokachnulsya, vzdrognul i s neodobreniem posmotrel na
molodogo zhreca.
- Pochemu mne dali vozmozhnost' bezhat'? - sprosil ya.
No Opihon ne otvetil. Vmesto nego vnov' zagovoril Hrontis:
- Pogovorite s nim, Opihon. On ne durak. My mogli by dogovorit'sya.
Opihon slovno yazyk proglotil. Hrontis tozhe pomolchal, slovno sobirayas' s
myslyami.
- Horosho, YAzon. YA otvechu. My hoteli, chtoby ty sbezhal. My nadeyalis', chto
ty privedesh' nas k yunoj Circee. Ty odin mozhesh' ee najti. Esli ty eto
sdelaesh', to ty ne umresh'... Ne tak li, Opihon?
- Pravda, - mrachnym golosom progovoril zhrec.
YA zadumalsya. Nasmeshka poyavilas' na lice Hrontisa.
- Itak, my mozhem dogovorit'sya, YAzon? Ved' zhizn' luchshe smerti! A posle
smerti ne budet nichego.
- Skoree vsego, nichego ne poluchitsya, - otvetil ya. - YA ne znayu yunoj
Circei. Pochemu by nam ne poiskat' ee na |ya? Poslednij raz ya videl Circeyu
tam.
- Tam zhivet staraya Circeya, odna iz Circej ostrova |ya, - otvetil
Hrontis. - Mnogie gody ona byla Verhovnoj ZHricej Gekaty. No sejchas u nee
net sil. Kogda odna Circeya umiraet, masku nadevayut na druguyu zhricu...
sleduyushchuyu Circeyu. S maskoj peredaetsya sila Gekaty. Circeya s |ya ochen'
stara, i esli nachnetsya srazhenie mezhdu velikim Apollonom i Temnoj boginej,
Gekate budet neobhodima tverdaya ruka, poetomu est' molodaya zhrica, ona zhe -
novaya Circeya. Ona unasleduet masku. I eta Circeya pryachetsya v Geliose.
YA perebil ego:
- YA slyshal ob etom. Govoryat, vy ubili ee?
- My ne ubivali ee, - otvetil Hrontis. - Ona sbezhala ot nas, no ne
smogla pokinut' gorod. My horosho ohranyaem steny i vorota. YAzon vernulsya.
Teper' my dolzhny najti novuyu Circeyu i ubit' ee. Esli ona ostanetsya zhivoj i
nadenet masku, to Gekata nachnet vojnu s Apollonom. Vo vremya zatmeniya ves'
mir pogruzitsya vo mrak. Luchshe soglasis' na nashe predlozhenie, YAzon. Kto
mozhet srazhat'sya s bogami?
V golose zhreca ne bylo uverennosti. On vnov' zamolchal, vzglyanul na
rasteryannogo Opihona. Togda ya sprosil:
- Kak ya smogu otvesti vas k etoj Circee, esli vy ne znaete, gde ona, a
ya uveren v tom, chto ne uznayu ee, dazhe esli vstrechu?
ZHrec s udivlennoj ulybkoj posmotrel na menya:
- V hrame sluhi letyat bystree kryl'ev Germesa. |to-to ya znayu ochen'
horosho. Sluhi o tvoem poyavlenii uzhe razneslis' po gorodu. Tebe nuzhno
tol'ko zhdat'. Rano ili pozdno slovo dostignet tebya, i ty uznaesh', chto
delat' dal'she. Potom, - on rezko podnyal brovi, - potom ty pridesh' ko mne i
rasskazhesh', gde pryachetsya molodaya Circeya. A teper' otpravlyajsya na okrainu
Geliosa. Ochen' priyatnaya progulka, moj dorogoj. U nas mnogo rabov,
poluchivshih horoshee obrazovanie, kto...
- Kto prosledit za mnoj? - zakonchil ya za nego. - Horosho, dopustim, ya
soglashus'. Dopustim, ya najdu etu devushku. CHto dal'she?
Golubye glaza zhreca, ne migaya, ustavilis' na menya. Mne pokazalos', chto
esli by on imel v rukah mech, on pronzil by menya naskvoz'. Vidimo, ob etom
podumal i Hrontis.
- Togda ty poluchish' nagradu. CHego by ty hotel bol'she vsego, YAzon?
- Pravdy! - razozlivshis', otvetil ya. - |to edinstvennoe, chego ya hochu i
ne mogu poluchit' v etom mire. YA ustal ot namekov i polupravdy. Vy ved'
lzhete, obeshchaya mne nagradu?
Hrontis zasmeyalsya.
- Slishkom pylko! YAzona vsegda vysoko cenili. Vse pravil'no, no zachem
tebe znat' pravdu? Pozhaluj, ya soglashus': samoe legkoe - ubit' tebya. Rano
ili pozdno my najdem moloduyu Circeyu. YA polagal, chto ty zastavish' menya
poklyast'sya, prisyagnut', togda kak ya mog dat' tebe vsego lish' zavereniya.
CHto, krome pravdy, ty eshche mozhesh' prosit' u nas?
Na mgnovenie ya zazhmurilsya. Protivorechivye chuvstva perepolnili menya. Kak
razreshit' dilemmu? CHego ya hochu? Stat' svobodnym, vernut'sya nazad v svoj
mir, zabyv o tom, chto ya uznal ot svoego predka, - vot o chem ya mechtal
sejchas. Kak ya hotel osvobodit'sya ot vospominanij YAzona!
- Esli vy smozhete osvobodit' menya ot pamyati YAzona, ya soglasen, -
progovoril ya sdavlennym golosom. - YA dumayu, chto najdu etu devushku, dazhe
esli mne pridetsya razrushit' vash gorod golymi rukami. Tak vy osvobodite
menya?
Hrontis potrogal nizhnyuyu gubu i, nervnichaya, pereglyanulsya s Verhovnym
ZHrecom. Ochen' medlenno on kivnul, i ya ponyal, chto on obmanyvaet menya.
- Dumayu, smozhem, - skazal on. - Dlya tebya ya prisyagnu na altare Apollona,
i pust' Ram rastopchet menya ognennymi nogami, esli ya obmanu tebya. Ty
osvobodish'sya ot pamyati YAzona. U nas net prichin ubivat' tebya. Tebe ne nado
nas boyat'sya... Da, ty poluchish' svobodu, esli najdesh' devushku.
Opihon slovno ochnulsya. On vnov' stal vnimatel'no razglyadyvat' nas.
Vidimo, u nego voznikli somneniya. Opihon ne znal, chto ya - ne YAzon.
YA povel sebya neostorozhno.
- Vidimo, tut vse-taki zakralas' kakaya-to oshibka. Mne ne sledovalo
nichego obeshchat' vam, - zagovoril ya. - Devushka ne sdelala mne nichego
plohogo, hotya ya ne obyazan nichem ni ej, ni Gekate, ni komu by to ni bylo v
vashem strannom mire legend. YA okazalsya tut sluchajno, protiv voli, i teper'
vynuzhden stat' peshkoj v igre bogov. YA - Dzhej Sivard, svobodnorozhdennyj, i
ya - igrushka v chuzhih rukah... Pust' dazhe ya najdu Circeyu i otdam ee vashim
lyudyam... YA ne stanu prinosit' klyatvu - v moej zemle eto ne prinyato. No ya
dayu vam slovo. Vy dolzhny polozhit'sya na nego.
Hrontis kivnul i otoshel v ten'.
- YA veryu lyudyam, kogda slyshu podobnye rechi. Ty budesh' pomnit' svoe
obeshchanie, a ya svoe. No ya dolzhen posovetovat'sya s orakulami. Kogda ya
vernus', my vynesem okonchatel'nyj prigovor. Podozhdesh' nas zdes'.
YA kivnul. ZHrec polupoklonom poproshchalsya so mnoj i, povernuvshis', vyshel.
Opihon molchal, glyadya na menya obespokoenno i pristal'no. On o chem-to dumal,
vidno, reshil chto-to eshche mne skazat', no potom peredumal i otpravilsya vsled
za Hrontisom.
Muzyka stihla. YA otkinulsya na spinku kushetki i zadumalsya. CHto delat'
dal'she? CHto ya mogu sdelat'? YA oglyadel komnatu, no ne nashel otveta. Nad
golovoj po-prezhnemu medlenno klubilis' tuchi, besformennye, kak i moi
mysli.
Mog li ya doveryat' Hrontisu? CHto-to promel'knulo v ego glazah, kogda on
obeshchal pomoch' mne. Poveril on mne ili net? A devushka - yunaya Circeya?
Sovest' muchila menya, kogda ya dumal o nej. YA ne byl YAzonom, ya nichem ne byl
obyazan Circee - v maske ili bez nee. No...
- YAzon, vozlyublennyj moj, ty slyshish' menya?
Slova prozvuchali tak otchetlivo! Oni napolnili ves' zal. No ya znal, eto
govorit ne ona. |to lish' eho moih myslej. YA zadrozhal, oblivayas' holodnym
potom. YA snova stal YAzonom.
Ochen' yasno ya videl lyubimoe, znakomoe lico - lik maski, ocharovatel'noe i
podvizhnoe, slovno ogon' altarya Gekaty. YA horosho znal eto lico. Nekogda ya
lyubil ee i teper' videl, kak bespomoshchnost' skovala ee blednye izyskannye,
slovno vyleplennye iz alebastra cherty. Lyubov' i nenavist' smeshalis' vo
mne... Pochemu? Pochemu?
YA ne znal. YA byl lyubovnikom mnogih zhenshchin, povelitelem pogibshego
"Argo". Moe serdce drognulo, kogda ya vspomnil korabl'. "Argo", moj
korabl', stremitel'nyj i prekrasnyj!
- YAzon, moj vozlyublennyj, vernis' ko mne, - melodichnyj dalekij golos
zval menya, zvuchal vo mne. - YAzon, moj vozlyublennyj, ty ne dolzhen vnov'
predat' menya.
Teper' ya sovershenno otchetlivo uvidel prekrasnoe, beloe lico, lico
neprevzojdennoj krasoty. YArkie malinovye, chut' prodolgovatye, podvizhnye
guby shevelilis'. V glazah tlel zelenyj ogon'. Zelenye tleyushchie iskorki
mercali v ee resnicah.
- YAzon, ty narushil klyatvu, ubijca i vor. Moya mat' Gekata preduprezhdala
menya ob etom. YA nenavizhu tebya! No, YAzon, vzglyani na menya!.. YAzon... kto
ty? YAzon, otkuda bezumie v tvoih glazah?.. YAzon, kto etot chelovek?
- Kto eto mozhet byt', krome YAzona iz Iolkusa? - ya razozlilsya ne na
shutku. - Circeya, ocharovatel'naya, prelestnaya vozlyublennaya, pochemu ty
otkazyvaesh' mne? Kakoj otvet ty hochesh' uslyshat' ot menya? Zdes' net nikogo,
krome YAzona, kotoryj ishchet tvoej lyubvi...
- YAzon, kto eto zanyal tvoe mesto?.. Ty ne prezhnij YAzon?!
YA snova razozlilsya. Menya dushil gnev. I eta zhenshchina zashchishchala argonavtov!
Ona byla zhenshchinoj, kotoruyu zhelal YAzon. No ona ne hotela moih ob®yatij
podobno drugim zhenshchinam. Ona vse vremya zadavala mne odin i tot zhe vopros,
kotoryj ostavalsya bez otveta. Ne sushchestvovalo zhenshchiny, zhivoj ili mertvoj,
kotoruyu ya ne mog by zastavit' bezhat' vsled za moim lyubimym korablem, moim
"Argo", moej prekrasnoj galeroj. No Circeya, kotoraya zhelaet menya videt'
segodnya, dolzhna nauchit'sya ne otkazyvat' YAzonu iz Iolkusa!
Bezumec? Kto zhe tot bezumec, o kotorom ona sprashivala? Kak ona uznala o
tom, chto tvoritsya so mnoj? O tom, chto moi vospominaniya smeshalis' s myslyami
YAzona.
Razdalsya grohot! Bol' sdavila cherep.
Da, ya - YAzon. YA zhe - Dzhej Sivard! Oba cheloveka nahodilis' vo mne
odnovremenno. Pogruzhayas' v vospominaniya, ya videl vse, chto sluchilos' s
YAzonom tri tysyachi let nazad.
I vnezapno, kak v zerkale, ya uvidel svoe lico!
Oblaka pod potolkom sgustilis'. Vospominaniya otstupili. YAzon ostavil
menya polu opustoshennym, netverdo stoyashchim na nogah. No soznanie moe
proyasnilos'.
Vo mne zhil YAzon, i on, kak i ya, byl obespokoen putanicej nashih
vospominanij. Kak i pochemu vse tak poluchilos'?.. YA ne znal. Veroyatno, ya
nikogda ne uznayu, pochemu tak proizoshlo. No kakaya-to svyaz' mezhdu nami i v
samom dele sushchestvovala. My, nesmotrya na razdelyayushchie nas pokoleniya,
okazalis' svyazany. YAzon ne ponimal, kak on mog okazat'sya v moem tele. Moi
raz®yasneniya o moej dalekoj ere kazalis' emu polnym bredom. YA znal imena
YAzona, "Argo" i Circei. No YAzon ne udivlyalsya etomu.
YAzonu horosho byla izvestna Circeya - zhenshchina s magicheskoj vlast'yu. Ona
odinoka i volnuetsya obo mne, o cheloveke, kotoryj nekogda obozhal ee. I,
krome togo, ona nenavidela menya i imela dlya etogo vse osnovaniya. A teper'
YAzon, sokrytyj v moem tele, dal ej, Circee, vozmozhnost' uvidet' mel'kom
drugogo cheloveka, kotoryj zanyal ego mesto.
- CHto zhe vse-taki sluchilos' mezhdu vami? - doneslis' do menya slova
Panurga. - Pochemu Circeya poshla za tebya na koster? Ved' ne iz nenavisti zhe
ona tak postupila!
Vidimo, volshebnica, vzglyanuv skvoz' glaza YAzona, uvidela menya... Net!
|to zvuchalo neveroyatno: ona lyubila menya! Mog li sushchestvovat' drugoj otvet?
No kak mne reshit' problemu, vstavshuyu peredo mnoj v etom strannom mire.
Pochemu Circeya zovet menya? Ved' ona mozhet zvat' tol'ko YAzona. I kto zhe
vse-taki zval menya: zhrica ili Maska?
Muzyka myagko plyla v vozduhe. YA s trepetom oglyadelsya. Nikogda ran'she ya
ne byval zdes'. My, ya i YAzon, okazalis' vo dvorce Circei. Nezhno obnimaya
Circeyu, ee bezvol'noe telo, ya tshchetno pytalsya zaglyanut' v ee prikrytye
opushchennymi vekami glaza. YA snova ochutilsya v hrame Gekaty na |ya; ya slyshal
golos, zovushchij menya:
- YAzon... YAzon, vozlyublennyj moj!
No esli ya prav, to ona zvala ne YAzona. Ona zhdala ne drevnego geroya, a
drugogo cheloveka, hotela pogovorit' s nim.
Pochuvstvovav shelest odeyanij, ya oglyanulsya. Mne pokazalos', chto v temnote
mezhdu kolonnami kto-to pryachetsya. Blestyashchee lico s korichnevoj kozhej,
ukrashennoe serebryanoj cepochkoj. Lico... devochki-nevol'nicy. YA videl zhivye
blestyashchie glaza. Ona legko skol'znula mezhdu kolonn i napravilas' ko mne po
myagkomu kovru.
- YA slyshala, kak ty poobeshchal predat' Circeyu! - zagovorila ona.
Kak ona izmenilas'! V ee golose uzhe ne bylo notok, prisushchih
nevol'nicam. Izyashchestvo i chuvstvitel'nost' ischezli s ee lica. YA vnimatel'no
prismotrelsya k nej. Da, bez somneniya, ona prekrasna! CHut' vzdernutyj nos,
nebol'shoj rot. Nadmennoe vyrazhenie lica. No eto ne portilo ee. Circeya -
nevol'nica? Nevozmozhno!
U menya ne bylo vremeni obdumyvat' proishodyashchee. Devushka shagnula vpered
i zamerla peredo mnoj. Ona kachnula rukoj i zalepila mne poshchechinu.
Tresk udara gromom raznessya po tihomu zalu. Ne uderzhav ravnovesiya, ya
upal na divan. Potom sel, udivlenno glyadya na nee i rastiraya bol'noe mesto.
"Ona - shpionka Circei, - skazal ya sam sebe. - Ona slyshala moj razgovor
s zhrecami. Vse ponyatno. Hrontis ne ozhidal, chto sluhi obo mne dojdut do
prisluzhnikov Circei bystree, chem on vypustit menya iz hrama Apollona. No
pochemu tak sluchilos'?"
Moya shcheka gorela, no ne stol'ko ot poshchechiny, skol'ko ot zlosti. Potom
moi mysli povernuli v drugoe ruslo. YA vnimatel'no smotrel na svoi ladoni.
Dejstvuya mehanicheski, ya snova kosnulsya shcheki i posmotrel na pyatno,
poyavivsheesya na moih pal'cah.
Potom ya vzglyanul na devushku. Ona stoyala, vypuchiv glaza, i s uzhasom
smotrela na menya. Povernuv ladon', kotoroj udarila menya, ona vnimatel'no
posmotrela na rozovuyu kozhu, s kotoroj sterlas' temnaya kraska.
Rabynya ustavilas' na menya, shiroko raskryv glaza, polnye ispuga i
trevogi. YA shvatil ee za zapyast'e, chut' ponizhe serebryanogo brasleta, i
poter ee vlazhnuyu ladon', kotoraya, kak ya i podozreval, byla pokryta
kakoj-to kraskoj. Po-prezhnemu szhimaya zapyast'e devushki pravoj rukoj, ya
levoj provel po svoej shcheke, stiraya temnuyu krasku.
Rabynya ne svodila s menya glaz. Ona vsya drozhala, no ne proiznesla ni
slova.
- Sobiraesh'sya molchat'? - sprosil ya.
- YA... ya ne znayu, o chem govorit'. YA tol'ko...
- Ty zhe slyshala o moem dogovore s Hrontisom, - rezko skazal ya. - Kto
ty? CHego ty hochesh'? Otvedi menya k Circee. Togda ty, byt' mozhet, ostanesh'sya
v zhivyh. No vnachale skazhi, kto ty?
Devushka tshchetno pytalas' vyrvat'sya.
- Zovi svoih druzej, - fyrknula ona. - YA ne ponimayu, o chem ty govorish'.
To, chto ya sdelal dal'she, bylo riskovannym shagom, no instinkt podskazal
mne, chto etot risk neobhodim.
- Ty - molodaya Circeya, - proiznes ya. Drozha ot beshenstva, devushka
vzglyanula mne v glaza. Ona yavno tyanula vremya, ne otvechaya ni net, ni da.
Togda ya zagovoril bolee doveritel'nym tonom:
- Ty ne mozhesh' spastis' bez pomoshchi Gekaty. |to yasno. Esli oni ne najdut
tebya v gorode, to stanut iskat' zdes'. Ved' ty skryvaesh'sya zdes' uzhe
dostatochno dolgo. Est' li u tebya kto-nibud', kto smozhet tebe pomoch'?
Luchshee ubezhishche ot zhrecov zdes', no chto zhe dal'she?
- Net, ya - ne Circeya. Zovi svoih druzej! Zovi ih! - v golose devushki
zazvuchali istericheskie notki. YA uvidel, kak slezy potekli po ee shchekam.
- Uspokojsya! - popytalsya vrazumit' ya ee. - Ne nado plakat', kraska
smoetsya.
Ona neuverenno posmotrela na menya.
- CHto zhe mne delat'? - sprosila ona beznadezhnym shepotom. - CHto ty mne
posovetuesh'?
YA zakolebalsya. Ved' ya obeshchal Hrontisu, i eshche...
- Podojdi syuda, - prikazal ya. - Sadis'!
Prisev na sofu, ya ulybnulsya i rezko potyanul devushku vniz tak, chto ona
upala mne na koleni. |to napominalo lyubovnye ob®yatiya, no ya krepko szhal ee
zapyast'e. YA znal, esli ya ee otpushchu, to potom uzhe ne smogu uznat' pravdu.
Otkrovenno govorya, ya vnov' zakolebalsya. Na ch'ej zhe storone mne vygodnej
igrat'?
- Ne bojsya menya, - obratilsya ya k rabyne. - Sidya vot tak, my mozhem
govorit' bez vsyakogo opaseniya, dazhe esli vojdet Hrontis. YA hochu nemnogo s
toboj pobesedovat', moya devochka. Circeya... YA pravil'no ugadal? Ili u tebya
est' eshche i drugoe imya?
- YA... ya - Sajna, - otvetila rabynya, nepodvizhno sidya na moih kolenyah i
poglyadyvaya na menya iskryashchimisya glazami, karimi, napominayushchimi vodu lesnogo
ruch'ya. U devushki byli dlinnye resnicy i barhatistaya kozha. YA popytalsya
predstavit' ee bez kraski.
- Sajna, - povtoril ya. - Vse v poryadke. Rasskazhi mne o sebe, i sdelaj
eto pobystree, poka ne prishel Hrontis. Kak ty sobiraesh'sya ubezhat' otsyuda?
Kto pomozhet tebe? Est' zdes' kto-nibud', komu ty doveryaesh'?
- Tol'ko ne ty! - fyrknula ona, bystro otvodya vzglyad. - YA ne znayu, komu
by mogla doverit'sya. YA slyshala, kak ty obeshchal Hrontisu predat' menya, i
ya... ya prishla prosit' tebya pomoch' mne, nesmotrya na to, chto ty govoril
zhrecu.
- Ty privela slabyj argument, - vozrazil ya, potiraya shcheku.
Ona povernulas' ko mne bokom:
- YA ne mogu tak unizhat'sya. YA znayu, ty poklyalsya predat' menya... ochen'
horosho! Za eto ya dala tebe poshchechinu! Eshche tri dnya ya budu pryatat'sya v hrame.
Menya tut nikto ne stanet iskat', - drozh' sotryasala ee strojnoe, temnoe
telo. U devushki slegka podragivala nizhnyaya guba. - YA vse rasskazhu tebe. YA
dolzhna eto sdelat'. Mozhet byt', esli ty uslyshish' moj rasskaz... no ya ne
sobirayus' prosit' tebya o pomoshchi... Odin iz zhrecov osvobodil menya...
- Hrontis? - bystro sprosil ya.
Devushka pokachala golovoj:
- YA ne znayu. V hrame vo vremya zhertvoprinosheniya vse zhrecy vyglyadyat
odinakovo. A ya byla ochen' ispugana.
- Rasskazhi mne...
- YA lezhala poperek altarya pod zolotym odeyaniem, ozhidaya smerti, -
devushka govorila spokojnym golosom, no ee vzglyad bluzhdal. Ona vspominala
te samye uzhasnye minuty v ee zhizni. - YA ne slyshala, kak on podoshel.
Zvuchala muzyka, kto-to pel. A potom kakoj-to zhrec podoshel szadi k altaryu i
otkryl zolotye kandaly, kotorymi ya byla prikovana k altaryu. YA udivilas',
no promolchala. ZHrec provel menya cherez malen'kuyu dver' v komnatu, gde menya
ozhidala kakaya-to zhenshchina. Tam eshche nahodilas' rabynya. Imenno ona dala mne
gorshok s kraskoj. I nikto iz nih ne proronil ni slova... Kogda kraska
vysohla, ya uslyshala shum. ZHrecy obnaruzhili, chto altar' opustel. Reshiv, chto
ya sbezhala iz hrama, oni ushli. YA dumayu... - Sajna na mgnovenie zamyalas'. -
Net, ya znayu, tot zhrec polozhil na altar' vmesto menya druguyu devushku.
Rabynyu... ZHrecy prinesli zhertvu... Vot pochemu v gorode rasprostranilsya
sluh o moej smerti. S teh por ya zhivu v kvartale rabov. Vosem'sot rabyn'
obsluzhivayut hram i doma verhovnyh zhrecov. Sredi nih legko ukryt'sya. A
potom po gorodu raznessya sluh, chto zhrecy pojmali i privezli v Gelios
cheloveka s ostrova |ya. Snachala ya reshila, chto eto kakoj-nibud' kupec. On by
mog pomoch' mne. Kogda zhe ya uslyshala... - tut devushka vzdrognula i
povernulas' ko mne. V ee glazah zatailas' obida. - Skazhi mne pravdu, -
poprosila ona. - Kogda ty daval obeshchanie zhrecam Geliosa, ty hotel sderzhat'
slovo?..
YA mog by solgat' ej, no ne stal.
- Da. YA hotel sderzhat' svoe slovo, - pospeshno otvetil ya, a potom chut'
peredvinul ee legkoe telo. - Otvet' na odin vopros... Kto ya?
Sajna tryahnula golovoj i pristal'no posmotrela na menya.
- YA ne znayu...
- Ty slyshala ves' moj razgovor s Hrontisom?
- Tol'ko s togo mesta, kogda ty obeshchal. YA... ya zaputalas'. YA
rasschityvala, chto ty pomozhesh' mne. Veroyatno, esli by ya umolyala tebya,
vmesto togo chtoby bit'... - Devushka zamolchala, ozhidaya moej reakcii, no ya
ne otvetil, i ona prodolzhala: - V gorode est' lyudi, kotorye mogut mne
pomoch', no naskol'ko daleko budet prostirat'sya ih pomoshch', ya ne znayu. YA
dolzhna osvobodit'sya... YA dolzhna... Mat'-boginya nuzhdaetsya vo mne, u Circei
est' povod vnov' nachat' vojnu... A ty? Zachem ty pribyl v nash mir?
Navernoe, dlya togo chtoby podderzhat' nas!
- No chto ty mozhesh' sdelat', nahodyas' zdes', v Geliose?
- Mne nado perebrat'sya na |ya, - soglasilas' rabynya. - CHto zhe kasaetsya
lichno menya, to ya mogu ochen' nemnogoe. Odnako nadev masku Circei i
zaruchivshis' podderzhkoj Gekaty, ya dumayu, chto smogu odolet' Apollona.
Da, ya byl zdes' chuzhim, nesmotrya na to chto obladal pamyat'yu YAzona. |ta
devushka znala namnogo bol'she, chem ya, hotya teper' i ya znal dostatochno...
YA soglasilsya s tem, chto ona skazala. U menya v golove nachal sozrevat'
neyasnyj poka eshche plan.
- Horosho li ohranyaetsya gorod? - sprosil ya.
Circeya mrachno ulybnulas'.
- Tak horosho, chto dazhe Gekata ne smogla by ustroit' moj pobeg. Mezhdu
bogami idet vojna. Ty mozhesh' sam ubedit'sya, kak tshchatel'no ohranyayutsya steny
Geliosa.
- Esli ya reshu pomoch' tebe vybrat'sya iz goroda, my smozhem skryt'sya ot
pogoni?
YA pochuvstvoval, kak Sajna vzdrognula.
- U nas ochen' malo shansov, - otvetila ona. - Boyus', mne suzhdeno umeret'
na altare Apollona. YA povela sebya ochen' glupo, kogda obratilas' k tebe.
Dazhe esli ty zahochesh' mne pomoch', tebe nichego ne udastsya sdelat'. I ty
znaesh' pochemu. Ty zhe dal slovo Hrontisu.
- Da, ya dal emu slovo.
YA dal slovo cheloveku, kotoryj mog obmanut' menya v lyuboj moment, i ne
byl uveren, chto rano ili pozdno so mnoj ne postupyat, kak s prostoj
shahmatnoj peshkoj. S drugoj storony, sejchas v moih rukah byla zhizn' Circei.
YA lyubovalsya tonkimi chertami ee lica, krotkimi glazami, kotorye napominali
otbleski solnechnyh luchej na poverhnosti vody. YA ne znal, na chto reshit'sya:
vydat' ee Hrontisu ili net?
Neobhodimo bylo sdelat' vybor. Neuzheli nikak nel'zya pomoch' etoj
Circee-Sajne? Vidimo, tak. YA slishkom malo znayu. YAzon, ch'i vospominaniya
vsplyvali iz glubin moej pamyati v samyj nepodhodyashchij moment, nichego ne mog
predlozhit' mne sejchas, kogda ya bolee vsego nuzhdalsya v ego pomoshchi.
"Otvet' mne, YAzon! - vzyval ya. - Pomogi, esli mozhesh'!"
No YAzon ne poyavilsya. Ni vo chto ne veryashchij prizrak drevnego argonavta i
ne dumal mne pomogat'. Konechno, gde-to v glubine moej pamyati byli skryty
ego vospominaniya. Odnako mezhdu mnoyu i imi lezhala bezdna. Kak by to ni
bylo, ya nichego ne mog otvetit' Circee. YA nuzhdalsya v pomoshchi svoego predka.
Nakonec v golove u menya stali poyavlyat'sya kakie-to obryvochnye obrazy. V
komnate vocarilas' tishina. YA szhal kist' Sajny i, sosredotochivshis', stal
zhdat'...
Slova, sceny proplyvali pered moim myslennym vzorom i vnov' uhodili v
nebytie. YA videl, kak srazhalsya i pobezhdal YAzon, kak on vel peregovory.
Blestyashchee zolotoe runo viselo na tainstvennom dereve v strannom i
opasnom meste...
Vot ono! YA slyshal, kak YAzon chto-to govorit, no ne mog razobrat' slov.
Sil'naya bol' v ruke. Tyazheloe dyhanie. Bosye nogi zashlepali po polu. V
zameshatel'stve ya prikryl glaza. Sajna, moya plennica, stoyala v dyuzhine shagov
ot menya i glyadela na menya, shiroko raskryv glaza.
- YAzon, - prosheptala ona. Ee zuby sverknuli v polut'me. - Ty dolzhen
byt' YAzonom! YA v etom uverena... Hotya za neskol'ko tysyach let YAzon mog i
izmenit'sya!
YA vskochil na nogi. Isparina vospominanij ohladila menya. Vospominaniya
YAzona poblekli. Poblekli? No ne vse. Zlost' ohvatila menya, a YAzon
bezzvuchno krichal vo mne: "Pojmaj ee, durak! Ne daj ej ubezhat'!"
Dolzhno byt', Sajna prochla na moem lice chto-to iz moih myslej. Ona
otskochila eshche dal'she.
- Pogodi, - obratilsya ya k nej, - pohozhe, ya znayu, kak vse ustroit'.
Ona prezritel'no zasmeyalas':
- Verit' YAzonu?! Medeya verila emu. Kriza verila. I dazhe koroleva
Hipsipila... I chto s nimi stalo? No Sajna ne poverit YAzonu!
YA postepenno stal uspokaivat'sya, otyskal nuzhnye slova. No kak tol'ko ya
nabral vozduh, chtoby nachat' govorit', zazvuchali nevidimye arfy. YA uvidel,
kak za spinoj devushki v temnote mezhdu kolonnami otkrylsya prosvet, slovno
razoshlis' tyazhelye grozovye tuchi.
- Sajna? - poslyshalsya golos Hrontisa. - Kto skazal Sajna?
Strojnyj zhrec voshel v zal. Za nim sledovali eshche neskol'ko sluzhitelej
Apollona. Sajna opustila golovu, povernulas' ko mne. Ee vzglyad umolyal menya
molchat'.
YA polnost'yu ochnulsya ot vospominanij YAzona. YArkie syuzhety, zagovory,
predatel'stva, novye zagovory... Hrontis pristal'no posmotrel na menya.
- |to - Sajna, - spokojno progovoril ya. - Ona pritvoryalas' rabynej.
Hvatajte ee! Bystree!
Molcha shel ya za Hrontisom po zolotomu koridoru. Mysli moi smeshalis'. YA
prosledoval za zhrecom v zal, gde posle sootvetstvuyushchego rituala menya
dolzhny byli osvobodit' ot pamyati YAzona.
Poka zhe ya chastichno ostavalsya YAzonom. I eto usypilo sovest' Dzheya
Sivarda.
Mne ne nravilos' to, chto mne, tverdomu, pravdolyubivomu, navyazyvayut
ch'yu-to volyu. Kto znaet, kto iz nas byl predatelem: YAzon ili Sivard? YA
neodnokratno sprashival sebya ob etom i ne mog najti otveta.
"Vidimo, eto bezvyhodnaya situaciya", - nakonec reshil ya. Odnako pobeg eshche
vozmozhen. Ot etogo pobega zavisela sud'ba Gekaty. Reshil li ya okonchatel'no
stat' na ee storonu? V etom ya ne byl uveren. Gekata byla boginej t'my,
odnim iz podzemnyh bozhestv, korolevoj volshebstva i chernoj magii. Apollon
zhe - yarkij siyayushchij dnevnoj svet, protivnik char i t'my. YA ne mog ponyat',
ch'ej storony mne derzhat'sya. Te legendy, kotorye ya pomnil, ne davali
otveta.
Nerazreshimaya problema. YA mog sdelat' tol'ko odno - polozhit'sya na volyu
Sud'by i ne otdavat' predpochteniya ni odnoj iz storon. Poka mne udalos'
zavoevat' doverie Hrontisa. Odnako moya pobeda nichego ne stoila. Hrontis
shvatil by Circeyu i bez moej pomoshchi. No teper' my dejstvovali vmeste. A
kakoj mogushchestvennyj zhrec osvobodil Sajnu? Kto-to podstavil Apollonu
podnozhku. Teper' zhe ya vse vernul na svoi mesta. Lyuboe izmenenie polozheniya
veshchej sejchas moglo pomoch' mne, tak ya schital. Huzhe vse ravno ne budet,
esli, konechno, ya sluzhu Gekate.
Mozhet, YAzon nasheptyval mne eti somneniya? YA ne mog zabyt' glaza Sajny,
kogda ee vyvodili iz zala. Mnogie zhenshchiny provozhali YAzona iz Iolkusa takim
vzglyadom, posle togo kak on predaval ih. No dlya Dzheya Sivarda takoj vzglyad
okazalsya chereschur tyazhel. Esli ya sobirayus' zashchishchat' devushku, to vse, chto ya
do sih por delal, svidetel'stvovalo ob obratnom. Pust' poka ona ostanetsya
so zhrecami. Teper' zhe u menya poyavilas' vozmozhnost' vse horosho obdumat'.
My ostanovilis' pered siyayushchej kak solnce dver'yu. Hrontis tolchkom otkryl
ee i kivnul mne, predlagaya zajti. Komnata imela formu zvezdy. Zolotye
zanavesi viseli v kazhdom iz pyati uglov. Kogda my voshli, vysokij muzhchina,
nahodivshijsya v komnate, shagnul nam navstrechu. |to byl sam Opihon,
Verhovnyj ZHrec. S udivleniem ya uvidel, chto lico ego perepolneno pechal'yu.
- YAzon, - zagovoril on spokojno. - Skoro ty predstanesh' pered
Apollonom. |ta komnata - odno iz velichajshih svyatilishch. Ty zaglyanesh' v glaza
Apollona, i vospominaniya, kotorye ugnetayut tebya, rastayut.
On zamolchal. Tem vremenem Hrontis otoshel k dal'nej stene i nazhal
kakoj-to rychag. Kupol zvezdoobraznoj komnaty raskrylsya, podobno hvostu
komety. YA zaglyanul v beskonechnost' zerkal'nyh sten. Ruka Hrontisa
razvernula menya v nuzhnom napravlenii, pokazav, kuda smotret'.
- Opihon prismotrit za toboj, - ob®yasnil mne Hrontis. - On dolzhen
pomoch' tebe kak Verhovnyj ZHrec, rasskazhet, kak vesti sebya s bogom. Ty
gotov... YAzon?
Net. YA ne byl gotov. Stranno, ya pochuvstvoval neob®yasnimoe nezhelanie
rasstavat'sya s vospominaniyami, kotorye muchili menya, kotorye obeshchali mne
znaniya i silu. Bez nih mne pridetsya ploho, kogda ya pokinu Gelios... YA mogu
okazat'sya v smertel'noj opasnosti.
No Hrontis ne zhdal moego otveta. Vozduh v komnate zakolebalsya, i kogda
ya obernulsya, chtoby zagovorit' s nim, to s udivleniem uvidel, chto ostalsya
odin. YArkij svet, ishodyashchij ot zerkal, slepil menya... S udivleniem ya
oglyadelsya. YA chuvstvoval moshch', ishodivshuyu ot vibriruyushchih zolotyh sten. I
sila eta vtekala v menya, napolnyala energiej. Net v Geliose sil bolee
mogushchestvennyh, chem zdes', vnutri etoj komnaty, v ee fokuse.
S potolka padal neyarkij svet v vide pautiny otrazhennyh luchej,
prozrachnyh i pryamyh. Pol v komnate byl pokatyj, ponizhalsya k centru. Tam v
molochnom polumrake nahodilsya bassejn okolo chetyreh futov v diametre,
bassejn so svetyashchejsya vodoj. Steny komnaty predstavlyali soboj zerkal'no
otpolirovannye zolotistye plity.
YA zhdal. Moe serdce trepetalo. Luchi sveta padali vniz, obrazuya podobie
kolonn. Vskore mne pokazalos', chto kolonny stali bolee yarkimi. Uglublenie
na polu zasvetilos' holodnym, yarko-ledyanym svetom. Vpechatlenie bylo takoe,
budto zoloto nachalo plavit'sya i rastekat'sya. Pri etom stoyala absolyutnaya
tishina.
Postepenno steny nachali stranno, nepreryvno pul'sirovat'. YA uvidel svoe
mercayushchee otrazhenie, to ischezayushchee, to poyavlyayushcheesya snova. Svet nakonec
kosnulsya moej ruki, i vnezapno vsya komnata nesterpimo i oslepitel'no
zasverkala. YA ne mog zashchitit'sya ot etogo sveta.
Togda ya spryatal ruki i zastyl, zakryv glaza. Pod vekami poplyli cvetnye
krugi, napominavshie goryachie oblaka. I vdrug ya uvidel lico. YA videl ego,
hotya glaza moi byli zakryty.
Mne pokazalos', chto vse kletki moego tela stali izmenyat'sya, ya szhalsya
pod etim vzglyadom... Ochnulsya ya ot otvratitel'nogo holoda, pronzivshego
kazhdyj moj nerv, kazhdyj muskul, slovno menya vstryahnuli. Prekrasnyj lik
Apollona...
Lik Apollona...
YA vziral na boga.
Mnozhestvo legend, perezhivshih svoe vremya i doshedshih do moih dnej,
vospevalo sverhchelovecheskuyu krasotu Apollona. Lico ego napominalo
chelovecheskoe, no krasota Apollona otlichalas' ot krasoty cheloveka, kak
otlichaetsya svet svechi ot sveta solnca. Net takih slov, kotorymi mozhno bylo
by opisat', kak vyglyadeli ego bozhestvennye glaza, vziravshie na menya s
nebes.
On otnessya ko mne so slabym interesom, kak i lyuboj iz bogov, stoyavshih
vyshe chelovecheskih stradanij. YA byl dlya nego ne bolee chem pomehoj,
otvlekavshej ego ot bozhestvennyh myslej, neponyatnyh nikomu, krome nego
samogo. Na mgnovenie ya uvidel u nego za spinoj ogromnye zolotye
sooruzheniya, podpirayushchie zolotoe nebo. Mir bogov!.. Bog?..
YA vspomnil skepticheskij cinizm Hrontisa. Opihon veril v
sverh®estestvennoe bytie boga, a Hrontis? Mogla li byt' neveroyatnaya
krasota Apollona krasotoj smertnogo sushchestva?
Vse, chto proshlo cherez moe soznanie, vidimo, otrazhalos' i na moem lice,
a bog vse tak zhe vziral na menya s holodnym bezrazlichiem.
Nakonec ya reshilsya otkryt' glaza. Komnata raskalilas' ot sveta,
ishodyashchego iz glaz boga. Mne kazalos', chto raskalennoe zvezdnoe plamya
opalila moe telo. ZHar ot... ot... YA ne mog vygovorit' ni slova. Vual' raz
za razom nakatyvalas' na menya. A za etoj vual'yu chto-to skryvalos', chto-to
bolee yarkoe, chem siyayushchij svet glaz Boga Solnca.
Son nahlynul i...
My vtroem stoyali na vershine holma: Circeya, YAzon i ya. Potom otkuda-to
poyavilas' bol'shaya temnaya figura. Strah perepolnil menya, slovno vino,
perelivayushcheesya cherez kraj kubka. YA znal, kto stoit tam...
Ona byla Boginej. Lyudi nazyvali ee Gekatoj.
V tot raz YAzon pribyl na ostrov |ya razobrat'sya, chto za tajny skryvayutsya
za mrachnymi altaryami.
Circeya - zhrica Gekaty, ya i YAzon nahodilis' v nekom tainstvennom meste,
kotoroe nazyvali Zolotym Mestom Vstrechi. My vtroem stoyali tam, ozhidaya
nachala bitvy, ozhidaya Apollona. Vse eto proishodilo davnym-davno - tri
tysyachi let nazad. Moe podsoznanie pomnilo ob etom, ya ves' ushel v
vospominaniya o zabytom proshlom. Pamyat' volnami vozvrashchalas' ko mne...
pamyat' YAzona. Kartiny proshlogo odna za drugoj yarko vspyhivali vo mne, a
potom tayali.
"Argo" rassekaet purpurnye vody |gena... Temnye roshchi ostrova |ya... lica
mnozhestva zhenshchin.
- "Argo", moj "Argo", moj stremitel'nyj, moj prekrasnyj "Argo".
CHto mne kakie-to zhenshchiny? Circeya ili dazhe sama Gekata? CHto mne ta
chudovishchnaya bitva mezhdu sushchestvami, kotorye nazyvali sebya bogami, no
kotorye ne byli bogami po svoej suti? Pravda, ya poklyalsya...
- No YAzon odnazhdy uzhe narushil klyatvu...
My pribyli na |ya tri nedeli nazad. YA otpravilsya v belyj hram k
prekrasnoj volshebnice, kotoraya zhila zdes' sredi svoih poddannyh
polulyudej-poluzverej.
Medeya i ya. V poiskah zemli, gde ya mog by poluchit' otpushchenie grehov, ya
zhdal poyavleniya "Argo". No celyj mesyac na more svirepstvovali shtormy...
"Argo" tak i ne priplyl. YA zhdal ego na tom tainstvennom ostrove v
Adriatike, gde lyuboj mog past' zhertvoj char.
Tumannye, prizrachnye dni tyanulis' odin za drugim. CHto-to neobychnoe
tailos' v samom vozduhe ostrova, kotoryj, kak kazalos' mne, lezhal v drugom
mire.
Dlinnymi letnimi vecherami YAzon staralsya ne dumat' o Medee, ne mechtat' o
vstreche s Circeej. Koldun'ya tozhe zhdala menya. No chtoby chuvstvovat' sebya
spokojnee, ya schital, chto i drugie muzhchiny proyavlyayut k nej povyshennyj
interes.
Moe soznanie razdvoilos'. |to bylo vo mne vsegda, ya rodilsya s
razdvoennym soznaniem. YA vspominal o svoej yunosti, ob uchebe v universitete
N'yu-Jorka, kak bral uroki u mudrogo kentavra Hirona. Ne chasto. Na |ya
razdvoenie soznaniya sluchalos' so mnoj chashche, chem YAzonu hotelos' by. Togda
Circeya sidela nado mnoj, ozhidaya, poka otstupit bezumie. Vzglyad ee
tainstvennyh, zelenyh, goryashchih kak ugli glaz obzhigal menya. YAzona? Net,
drugogo cheloveka. Bezymyannogo prizraka, vladevshego chast'yu soznaniya YAzona.
Togda chto-to novoe poyavlyalos' v pristal'nom vzglyade koldun'i. YAzon i
ran'she znal, o chem ona dumaet. Da, dlya YAzona ne bylo nichego novogo v tom,
chto zhenshchina mozhet lyubit' ego. Odnako v etot raz chto-to vyzyvalo trevogu. YA
chego-to ne ponimal.
Prohodili nedeli. "Argo" tak i ne vozvrashchalsya. Odnazhdy Circeya
rasskazala mne o Gekate... Gekata soshla so svoego altarya...
My, Circeya i ya, letnim prohladnym vecherom pili vino. Togda Circeya
skazala mne:
- U menya est' poslanie dlya tebya, poslance ot bogini.
YA zaglyanul v pis'mo. YA uzhe zahmelel i udivilsya, pochemu boginya udostoila
menya svoim vnimaniem. Veroyatno, eto vyhodilo za granicy moego ponimaniya.
Iz legend ya znal, chto poroj boginya vykazyvaet svoe osoboe raspolozhenie k
kakomu-nibud' cheloveku.
Neozhidanno Circeya pozvala:
- Pojdem so mnoj!
YA podnyalsya, poshel za zhricej t'my i vstretilsya s boginej. Ta govorila so
mnoj yazykom Circei. Mne ne ponravilos' to, chto ona rasskazala. Dlya YAzona
slova temnoj bogini prozvuchali sovershenno nepravdopodobno. Dazhe dlya bogini
ee rasskaz zvuchal slishkom stranno:
- Dva cheloveka zhivut v tvoem tele, YAzon. Odin iz vas obretet zhizn' lish'
cherez tri tysyachi let. On mnogoe znaet v otlichie ot tebya, dikarya. |tot
chelovek, ne ty, YAzon, glupo vlyubilsya v Circeyu...
- Da, ya vlyubilsya... YA hotel by, chtoby Circeya rodilas' cherez tri tysyachi
let...
YA ispugalsya. Zakruzhilas' golova.
- Dva mira pereseklis' v tebe, YAzon. Odin iz nih ty znaesh'. Drugoj mir
- mir budushchego. V nem my izvestny kak bogi i bogini, no my ne bogi.
Estestvennye sily sdelali nas takimi, kak my est'.
Ona govorila vse eto ne drevnegrecheskomu voinu YAzonu, a mne, cheloveku,
eshche ne rozhdennomu, kotoryj slushal i ponimal ee slova, cheloveku, kotoryj
vlyubilsya v Circeyu i tol'ko sejchas ponyal eto.
"Teper', navernoe, ya mog by ispol'zovat' to, chto uznal", - podumal ya.
Dva mira peresekalis' zdes'. Perehod, veroyatno, nahoditsya tam, gde
volnuyushchayasya vozdushnaya zavesa ton'she vsego. Hramy vozdvigayutsya tam, gde
sushchestvuyut dveri mezhdu mirami.
- Hram Apollona v Geliose, - prodolzhala Gekata, - eto tozhe vhod v inoj
mir. Apollon i ya - zaklyatye vragi. U nego est' slugi, kotorye, kak tebe
mozhet pokazat'sya, tvoryat dobro, no on tozhe ne bog. Vse ego sily imeyut
estestvennoe proishozhdenie, oni opirayutsya na zakony nauki, na znaniya, eshche
ne izvestnye vam. Poetomu vam oni i kazhutsya volshebstvom, tak zhe kak i moe
charodejstvo predstavlyaetsya vam "chernoj magiej". YA poka eshche ne sovsem
"boginya", hotya mogu peremeshchat'sya vo vremeni i prostranstve... My, ya i
Apollon, rodilis' ochen' davno. Lyudi rasskazyvayut o nas mnozhestvo legend.
Sejchas dva mira soprikosnulis', i my mozhem perehodit' iz odnogo mira v
drugoj, poka potoki vremeni vnov' ne razojdutsya. My poshlem nashi znaniya
dal'she po osi vremeni, i drugie bogi, tochnee, podobnye bogam, budut zhit'
sredi lyudej.
Golos Gekaty zadrozhal. Ona zagovorila gromche:
- Mne nuzhen chelovek iz tvoego mira, YAzon. CHelovek, kotorogo ya smogla by
vooruzhit' tak, chtoby on smog pobedit' Apollona. YA mogla by izmenit' tvoyu
zhizn' i spasti tebya ot predopredelennyh tebe Sud'boj glupyh postupkov. YA
dumayu, Sud'ba napravila tebya ko mne v takoj chas, potomu chto ty znaesh',
kakoe oruzhie ya imeyu v vidu... Zolotoe runo, YAzon. Runo - oruzhie protiv
Apollona. Ego sdelal drugoj bog, kotorogo Apollon ubil. Vy, lyudi, zvali
ego Gefestom. CHelovek, nadevshij runo, mozhet pobedit' Apollona. U menya est'
sila, no Apollon i ya ne mozhem vstretit'sya v bitve. Tol'ko pri soblyudenii
opredelennyh uslovij nasha vstrecha mozhet sostoyat'sya... Prishlo vremya, ty
nuzhen mne, YAzon, nuzhen vmeste s runom, chtoby stat' moim oruzhiem protiv
moego starogo vraga. Tak ty pomozhesh' mne, YAzon?
YA ne otvetil. Dvojnym soznaniem obdumyval ya slova bogini. CHto kasaetsya
runa, ya ne byl durakom, znal, chto runo mnogo bol'shee, chem shkura
obyknovennogo barana. YA ved' derzhal ego v svoih rukah, chuvstvoval, kakaya
sila sokryta v siyayushchih zavitkah, kogda ukral ego iz hrama v Kolhide, gde
ego ohranyal vechno bodrstvuyushchij Piton. Po krajnej mere, tak govorilos' v
legende. Teper' ya znal, legenda bol'shej chast'yu - lozh'.
- A chto skazhet Circeya? - pointeresovalsya YAzon. Boginya vnov' ustalo
zagovorila ustami svoej zhricy:
- Ona schitaet, chto lyubit togo, vtorogo cheloveka, skrytogo pod tvoim
napusknym "ya". YA obeshchala, chto pomogu i emu, i tebe, esli vy oba pomozhete
mne v moej poslednej bitve. Pomni: Circeya lyubit ego i, sledovatel'no,
tebya...
Stranno i neobychno posle etogo zazvuchal golos samoj Circei:
- No ya prostaya smertnaya! YA zhe sostaryus' i umru zadolgo do togo, kak
poyavitsya novyj YAzon... moj edinstvennyj, rozhdennyj na Zemle.
- Smiris', ditya moe, smiris'! - otvechala ej boginya. - Dlya tebya budet
sdelana maska, bozhestvennaya maska dlya dushi Circei. Kazhdaya Verhovnaya ZHrica
iz teh, chto stanut sluzhit' mne, budet nadevat' etu masku na moem altare, i
ty smozhesh' zhit' v kazhdoj iz nih, ozhidaya vozvrashcheniya YAzona.
My prinesli na altare Gekaty nerushimuyu klyatvu. YAzon kazalsya
vstrevozhennym. On ne ponimal, chto delaet, no u nego ne ostavalos' vybora:
kogda boginya rasporyazhaetsya, smertnye ne mogut ej otkazat'.
Potom Gekata uchila menya pol'zovat'sya oruzhiem bogov. CHasto ya trepetal,
kogda mel'kom videl mir, sokrytyj za altarem Gekaty. Tam tozhe zhili bogi,
nastol'ko mogushchestvennye, chto lyudi dazhe osoznat' etogo ne mogli.
Zaglyadyvaya tuda, ya videl skovannyh titanov, kotoryh pytali v stal'nyh
temnicah, ogni Olimpa, navisshego nad temnymi lesami, i... mashiny, tol'ko
mashiny! Produkt drugogo mira, drugoj nauki, inoj rasy... no ne sozdaniya
bogov!
YA ne vhodil v tot mir. YA smotrel na nego skvoz' tainstvennye dveri v
hrame Circei... Mnogoe iz togo, chto ya videl, bylo neponyatno mne.
YA ne zabyl o svoem "Argo". No on vse ne plyl. YA zhdal ego i rabotal,
izuchal vozmozhnosti runa, vzdragivaya kazhdyj raz pri mysli, chto kogda-to mne
pridetsya vnov' vzojti na palubu svoego chudesnogo korablya.
YA vspomnil, kak, zakinuv runo na plecho, ya, pervyj YAzon, otpravilsya na
vstrechu s Apollonom.
Vysoko nad |ya podnimalsya trehgorbyj holm, otkuda otkryvalsya vid na
golubuyu buhtu. Tam, gde vual' mezhdu etim mirom i mirom bogov byla samoj
tonkoj, v prizrachnoj pautine volshebnyh nitej menya ozhidala Gekata. YA edva
mog razglyadet' boginyu. Ona vyglyadela neobychno vysokoj i sovershenno ne
pohozhej na cheloveka, no ee vneshnost' ne ispugala menya, ya boyalsya vstrechi s
Apollonom. Oni byli ochen' raznye, eti bogi.
Circeya stoyala ryadom so mnoj. YA nadel runo. V vozduhe pered nami
poyavilos' sverkayushchee kol'co, a potom ya uvidel siyanie, kotoroe postepenno
stalo obretat' formu lica.
Neuverenno ya nachal koldovat' nad runom. YA znal, kak eto delaetsya, no ne
byl uveren v rezul'tate. Ot straha menya podtashnivalo. Uzhasnoe pylayushchee
lico priblizhalos', i, kazalos', vse moe telo s®ezhilos' pod vzglyadom Boga
Solnca.
YA mehanicheski ispolnil vse neobhodimye dejstviya. No pered moimi glazami
plyli krugi; ya chuvstvoval, kak postepenno gasnet moe soznanie. Potom cherez
razryvy v oblakah ya razglyadel korabl', stoyashchij na yakore v buhte
(edinstvennoe, chto ya po-nastoyashchemu lyubil), - "Argo"... moj nesravnennyj
korabl'.
"Argo"! Kogda ya uvidel korabl', to neozhidanno ponyal, chto nichem ne
obyazan ni Gekate, ni Circee, ni vsem ostal'nym pravitelyam Olimpa. Togda
chto zhe ya delayu zdes'? Pochemu drozhu ot uzhasa pered predstoyashchej bitvoj
Gekaty i Apollona? Ved' "Argo" zhdet menya!
Sbrosiv runo, ya povernulsya i pobezhal. Za moej spinoj, na holme
zasverkali luchi, no ya ne obratil na nih nikakogo vnimaniya. YA ostanovilsya
na mig lish' togda, kogda uslyshal golos bogini:
- Trus! Begi, spasaj svoyu zhizn'! No begstvo ne spaset tebya: zhivoj ty
ili mertvyj - klyatva svyazala tebya. Odnazhdy ty vernesh'sya! Ty pridesh' na moj
zov! Ty ne smozhesh' narushit' klyatvu. A Circeya budet zhdat' tebya! I ya budu
zhdat'! Stupaj, YAzon... Idi navstrechu svoej gibeli. A ved' ya mogla by
spasti tebya. Idi k korablyu, pust' on ub'et tebya! Idi i umri!
YA bezhal! Byt' mozhet, Gekata eshche raz obrashchalas' ko mne; no ya ee bol'she
ne slyshal. Bol'she nikogo ya ne slyshal. Zvuki bitvy zastavili moe serdce
szhat'sya. A Apollon smeyalsya, kogda glyadel mne vsled...
Volny pamyati rasstupilis'. Siyayushchie luchi okutali menya. Trevozhnyj shepot
zastavil moe serdce zatrepetat'. Golos, horosho izvestnyj mne, zval menya.
Vnachale ya ne obratil na nego vnimaniya, uskol'zaya ot tumannyh, drozhashchih
tenej.
Svet Apollona ne byl rozhden yarkim solncem. On kazalsya holodnym, chistym
i prozrachnym, kak voda v bezzhiznennom gornom ozere.
Postepenno tuman nachal rasseivat'sya. Skvoz' nego ya uvidel izognutye
kozlinye roga i zheltye glaza.
- YAzon! YAzon!
No ya byl slishkom ozabochen, chtoby otvetit' favnu, i pogruzilsya v siyayushchuyu
bezdnu glaz Apollona.
"YAzon! YAzon!" - zval menya Panurg, no ya po-prezhnemu ne otvechal.
CHto ya mog otvetit' posle ego predatel'stva?
- YAzon! Prosnis'! YAzon!
Strannaya rech'! Nichego ne znachashchaya. Mozhet, eti slova komu-to o chem-to
govorili, naprimer, Dzheyu Sivardu?
No Sivard - ne YAzon. Ne suevernyj geroj YAzon, narushavshij klyatvu za
klyatvoj. Poka Sivard predal tol'ko Circeyu.
Izdaleka do menya donessya sobstvennyj golos, zovushchij Panurga:
- Pomogi mne, Panurg!
- YA ne mogu! - donessya do menya tihij golos favna. - Ty dolzhen podojti
ko mne.
Svet Apollona oslepil menya, no ya mog dvigat'sya... ya dolzhen byl
dvigat'sya. Gluboko vzdohnuv, ya otognal koshmary i snova byl gotov borot'sya
ne na zhizn', a na smert'. YA chuvstvoval, chto mogu idti... bezhat'. Rukami ya
oshchupal svoe lico, pytayas' ubedit'sya, chto ne splyu.
- Tolkni dver', - zval golos Panurga skvoz' tuman. - Tolkni sil'nee,
YAzon! Ty vozle dveri! Otkroj ee! Skoree!
Snachala mne pokazalos', chto ego slova obman. Vytyanuv ruki, ya ne mog
nichego nashchupat', a potom volosatye ruki kosnulis' moih zapyastij, szhali ih,
potyanuli vpered. Zrenie vernulos' ko mne. My nahodilis' v zvezdoobraznoj
komnate, gde nekogda ya ostavil Opihona i Hrontisa. V vozduhe stoyal
neobychnyj zapah, ostryj, udushayushchij, - zapah krovi.
No ya ne obratil na eto vnimaniya i, zaglyanuv v lico Panurga, uvidel, chto
on ispugan.
Ot usilij derzhat' sebya v rukah na ego poluchelovecheskom lice vystupila
isparina. Zataiv dyhanie, ne dvigayas', ya zhdal voprosov. YA popytalsya
rassmotret' dver', cherez kotoruyu voshel syuda, no dveri ne okazalos'.
- Horosho, - nakonec proiznes ya. - CHto sluchilos'?
- Nichego osobennogo, - otvetil favn. Gluboko vzdohnuv, on podnes ruku k
chernym zavitkam volos na svoem zatylke. - YA znal, kak opasen vzglyad
Apollona, no ne mog nichego sdelat', poka ne ushli zhrecy. Kak tol'ko oni
ushli, otpravilsya syuda, chtoby pomoch' tebe.
- No pochemu?
Vmesto otveta on povernulsya i zaglyanul mne v glaza.
- Ty izmenilsya, - medlenno skazal on. - CHto proizoshlo? Ty - YAzon?!
- YA vizhu glazami YAzona, - byl moj otvet. - Vizhu nastol'ko yasno, chto
ponimayu: ya - ne on. YA kto-to drugoj. Kak tri tysyachi let nazad YAzon, tak i
ya segodnya imeyu dvojnoe soznanie. Odin iz teh, kto zhivet vo mne, - YAzon.
- YA pomnyu eto, - spokojno otvetil favn. - Ty - YAzon, tot, kto chasto
narushaet obeshchaniya. Znaesh' li ty, na ch'ej storone vystupish' na etot raz?
YA vspomnil uzhasnoe i odnovremenno prekrasnoe lico Apollona, kotoroe
vnov' poyavilos' pered moimi glazami. YA pochuvstvoval sil'noe volnenie ot
vnezapno izmenivshihsya chuvstv.
I tut ya udivilsya, uslyshav svoi slova:
- YA reshil vystupit' na storone Gekaty... Togda ya smogu osvobodit' mir
ot Apollona!
- Na etot raz ty reshil vypolnit' svoyu klyatvu? - pointeresovalsya Panurg.
- Horosho. Mnogo zhe vremeni ponadobilos' tebe, chtoby vernut'sya v nash
lager'. YA ne byl uveren, chto pravil'no postupayu, spasaya tebya, no,
veroyatno, postupil pravil'no, - on pozhal plechami. - Kogda my vpervye
vstretilis' na |ya, Circeya znala, chto ty najdesh' Sajnu.
- No potom... YA zhe dejstvoval po sobstvennoj vole.
- Raspolozhenie bogov inogda okazyvaet tletvornoe vliyanie. Lyudi smeyutsya
nado mnoj, no dazhe zhrecy Apollona ne smeyut prichinit' vreda favnu. YA
svobodno mogu hodit', gde pozhelayu. CHem ya mogu tebe pomoch'?.. Pozovi menya,
esli pozhelaesh', syn YAzona, i na etot raz ty smozhesh' doverit'sya favnu.
- Vnov' vzyalsya za svoi starye fokusy i opyat' izbegaesh' otvechat' na
voprosy? - sprosil ya. - A za predlozhenie pomoshchi... blagodaryu. YA zapomnyu.
No prezhde skazhi mne, chto sluchilos'?
- Hrontis tebya, konechno, obmanul. Ty dolzhen byl pochuvstvovat' eto.
Glaza Apollona takaya veshch', kotoruyu ne tak-to prosto poddelat'. Tvoi
vospominaniya byli by sterty... sloj za sloem. V finale ty by lishilsya dushi.
Esli chelovek zaglyanet v glaza Apollonu, on pogibnet.
- Znachit, Hrontis boyalsya i ne doveryal mne, - mrachno ob®yavil ya. - Ladno.
Teper' u nego i v samom dele est' osnovaniya boyat'sya menya. Blagodaryu tebya,
Panurg. YA dumal... hotya... - YA eshche raz oglyadelsya. - Mne kazalos', chto
Hrontis i Opihon tozhe dolzhny prisutstvovat' na ceremonii.
Ulybka Panurga smutila menya.
- Ty slyshal menya. YA govoril, chto zhdal. YA hotel spasti tebya. Spasti! Mne
bylo zharko! Bahus, ya...
- ZHrecy! - neterpelivo napomnil ya emu. - Gde oni?
- Odin iz nih sprava u tebya za spinoj, - tainstvenno otvetil favn.
Ispugavshis', ya rezko obernulsya. CHelovek v zolotoj mantii lezhal na polu
v luzhe yarko-krasnogo cveta. Luzha postepenno rasplyvalas', stanovyas' vse
bol'she i bol'she.
- Opihon, - probormotal Panurg. - Da, ploho. Ty ne smozhesh' pomoch'.
- A Hrontis? - sprosil ya.
Favn pozhal plechami.
- |to Opihon spas Circeyu? - vyskazal ya novoe predpolozhenie.
- Zabavno, no eto tak. Hrontis tozhe podozreval ob etom. Poetomu Opihon
ispol'zoval nas. Veroyatno, ty znal eto, ili chuvstvoval, kogda besedoval s
nim. YA eshche do konca ne uveren otnositel'no vseh detalej. No Sajnu snova
predali, i Opihonu prishlos' snova popytat'sya...
Favn posmotrel vniz na nepodvizhnoe telo. Lico favna ostavalos'
bezrazlichnym.
- Blagodaryu bogov, chto my, favny, zashchishcheny ot takoj slabosti, kak
lyubov', - prodolzhal on. - |to mozhet privesti k uzhasnym veshcham, naprimer, k
vot takomu koncu...
- On lyubil Sajnu?
Panurg pozhal plechami:
- Lyubil ili dumal, chto lyubit... Opihon byl obrechen. Apollon ne priznaet
nesovershennyh s fizicheskoj tochki zreniya zhrecov. On nadeyalsya perezhit'
zatmenie, do kotorogo ostalos' sovsem nemnogo vremeni. Apollon otverg by
ego, i Hrontis zanyal by mesto svoego uchitelya. Vse bylo resheno... nedelej
ran'she, nedelej pozzhe - tak dolzhno bylo sluchit'sya. YA dumayu, imenno v takie
momenty chelovekom mozhet ovladet' slepaya bezotvetnaya lyubov'. Veroyatno, on
poddalsya sekundnoj slabosti... popytalsya izmenit' sud'bu Sajny. Kto znaet?
Smert' ili lyubov' igraet bol'shuyu rol' v zhizni cheloveka? YA rad, chto my,
favny, ne znaem nichego podobnogo.
- Pochemu Hrontis ubil ego zdes' i imenno sejchas? - sprosil ya, kazhetsya,
nachinaya ponimat', chto zhe zdes' na samom dele proizoshlo.
Otvet Panurga udivil menya.
- CHtoby Opihon ne spas tebya. YA dumayu, Opihon reshil: esli kto-to zhivoj
smozhet pomoch' Sajne sejchas, tak eto tol'ko YAzon. Pravda, ty predal ee, no
on schital, chto ty sdelal eto tol'ko dlya togo, chtoby, v konce koncov,
spasti ee. Ty - sluga Gekaty. On tak schital. Bez tebya u nego ne ostalos'
by nikakoj nadezhdy, i on pytalsya osvobodit' tebya, poka eshche ne pozdno.
- I ne smog?
- Umer, - popravil menya Panurg. - Hrontis rassmeyalsya i ushel, reshiv, chto
rano ili pozdno ty sojdesh' s uma... U menya net vremeni, ya tozhe uhozhu.
Teper' ty vse znaesh'.
- Gde Sajna sejchas?
- V temnice. Sejchas ona v bezopasnosti. Hrontis povedet ee na altar'
tol'ko v chas zatmeniya.
- Skol'ko u menya vremeni?
- CHtoby vse uznat', ty dolzhen pobesedovat' s Hrontisom. Tol'ko on tochno
znaet vremya zatmeniya.
- YA sproshu u nego, - kivnul ya. - Mozhesh' otvesti menya k nemu?
U Panurga otvisla chelyust'.
- CHto? - peresprosil on. - Ty, dolzhno byt', soshel s uma! Hrontis
budet...
- On rasskazhet mne to, chto ya hochu znat'. YA uveren. Ty popravish' menya,
esli ya oshibayus'. Ved' tak? - ya usmehnulsya, porazhayas' sobstvennoj
samouverennosti, kotoroj nikogda ran'she ne otlichalsya. Stranno, no svet
Apollona prochistil mne golovu, ya slovno prosnulsya posle dolgogo sna.
Teper' ya znal otvety na mnogie voprosy. YA stal drugim, perestal slovno
slepoj brodit' vo mrake.
- Ty zhil na |ya v te vremena, kogda tam pobyval pervyj YAzon, - ob®yavil
ya. - Ne udivlyus', esli ty znaesh', pochemu zolotoe runo obladaet takoj
siloj.
Favn rasteryalsya.
- Runo? Ono mogushchestvenno. No... etomu est' mnogo ob®yasnenij.
- YA znayu, - otmahnulsya ya. - Runo podobno nekoemu biologicheskomu
mehanizmu. Pervyj YAzon dumal, chto eto volshebstvo, no v moem mire vse imeet
nauchnoe ob®yasnenie... CHto ya hochu skazat', Panurg... Masku nado prinesti v
Gelios.
- Ona nikogda ne pokinet |ya.
- No v nej zhivet dusha pervoj Circei. Ona, kak i YAzon, dolzhna snova
vozrodit'sya, chtoby pomoch' najti vyhod iz sozdavshegosya tupika.
Panurg usmehnulsya.
- Ty govorish', slovno geroj, - s ironiej zametil on. - V chas zatmeniya
tvoya hrabrost' mozhet rastayat' kak tuman, no ya tebe pomogu. YA otvedu tebya k
Hrontisu, i pust' Gekata pomozhet tebe.
CHas spustya ya pil vino s Hrontisom. Vot zhrec vnov' peredal mne kubok.
Sluga Apollona schital, chto ya p'yan gorazdo sil'nee, chem bylo v
dejstvitel'nosti. Vino Geliosa okazalos' slabee teh napitkov, kotorye mne
prihodilos' pit' v moem rodnom mire.
- YA znayu... Tebe ne nuzhno povtoryat'sya, - bormotal ya. - Ne kazhdyj,
posmotrevshij v glaza Apollona, ostaetsya v svoem ume, no ya iz drugogo mira.
YA ne ispytyvayu nenavisti k tebe za to, chto ty hotel izbavit'sya ot menya. Ty
by ubil menya, esli by smog. V moej smerti - tvoe spasenie. No ya - zhiv. I
teper' ravnovesie sil smestilos'.
- Veroyatno...
- Ochevidno, ty ne hochesh', chtoby kul'minaciya vojny mezhdu Apollonom i
Gekatoj proizoshla pri tvoem pravlenii?
- Da, inache my vse mozhem pogibnut'. YA smotryu neskol'ko dal'she, mne
nravitsya zhit'.
On govoril vpolne iskrenne.
- K tomu zhe vy ne verite v bogov. No ya ved' tozhe ne tak prost. Tvoya
dolgaya zhizn' mozhet neozhidanno oborvat'sya, esli Apollon vstretitsya s
Gekatoj.
ZHrec snova nalil mne vina.
- Oni ne mogut vstretit'sya prosto tak, kak eto delaem my. Tol'ko pri
opredelennyh usloviyah oni mogut srazit'sya, i tol'ko opredelennym oruzhiem,
ne znayu uzh pochemu tak, - ya ostanovilsya, vypil eshche vina.
Hrontis pododvinulsya vpered, teper' ego lico vyrazhalo krajnee
neterpenie. YA vnimatel'no oglyadel ego... net, on eshche ne vyigral. YA
napomnil sebe: ostorozhno! |tot zhrec Apollona ne durak, a logik.
- Esli zhe bogi ne smogut vstretit'sya... - progovoril ya i, vnov' sdelav
pauzu, othlebnul vina.
- |to byl moj plan, - kategorichno zayavil Hrontis, - stolknut' tebya i
Sajnu, sdelat' vas bespoleznymi dlya Gekaty.
YA rassmeyalsya i, pritvorivshis' p'yanym, oprokinul chashu. Zolotoe vino
polilos' na pol.
- ZHizni lyudej! - prodolzhal Hrontis. - Vy dumaete, Gekata ne najdet
kogo-nibud' drugogo vam na zamenu? Lyudi legko uhodyat iz zhizni, no oruzhie
bogov ostaetsya. Bogi - ne lyudi. Oni obladayut strashnoj siloj, no im
neobhodimo ih oruzhie.
- Oni mogut sozdat' novoe oruzhie?
- Net. Masku sdelal Germes, kotorogo ubil Apollon. Ee hranyat dlya
tebya... Da, imenno tak... - protyanul on, razglyadyvaya luzhu vina. - Da,
veroyatno...
- Ne dlya menya. Menya ved' tozhe mozhno unichtozhit'. Ty dumaesh' kak raz ob
etom.
- A chego ty hochesh' dostich'?
- Posmotri, Hrontis, - ya pododvinulsya i polozhil ruku emu na plecho. - My
- lyudi, ne bogi i ne polubogi. My - umnye lyudi. Pust' tak nazyvaemye bogi
voyuyut, presleduya sobstvennye celi, i ne vmeshivayut nas v svoi dryazgi. V
moem mire est' znaniya, kotorye byli by dlya vas ochen' polezny.
On molchal. Vidimo, ya ne ubedil ego.
- Ty ne hotel ubivat' menya! - YA skazal eto s polnoj uverennost'yu i
dobavil: - I bol'she togo... YA dalek ot chuvstvitel'nosti... YA ved' mog
okazat'sya dlya vas ochen' poleznym.
YA dolzhen byl zastavit' zhreca poverit', chto ya - staryj YAzon. Staryj! On
pochti poveril, reshil, chto ya vypil chereschur mnogo. YA neterpelivo vyzhidal.
My dolgoe vremya molchali, a potom Hrontis sprosil:
- CHto takoe maska?
- Polagayu, chto eto matrica, v kotoruyu zaklyuchen iskusstvennyj razum. YA
by nazval ee radioatomnym kolloidom, gde kakim-to obrazom zapechatleny
osnovnye harakteristiki nastoyashchej Circei, - ya vzyal odnu iz prostyh
glinyanyh skul'pturok, obozhzhennyh v ogne, i pokazal Hrontisu otpechatok
pal'ca pod glazur'yu. - Otmetka pal'ca mastera. Veroyatno, skul'ptor davno
umer, no eta chast' ego eshche zhivet. Ponimaesh'?
- Otpechatki - da, - soglasilsya zhrec. - No mysli! Razve mysli - real'naya
veshch'?
- Oni real'ny, - uveril ego ya. - Oni - energiya, kotoraya mozhet byt'
zapisana. Soznanie pervoj Circei zhivet v maske, kotoraya yavlyaetsya
mehanizmom. Molodye Circei, poklonyayushchiesya Gekate, obychnye zhenshchiny. Boginya
poyavlyaetsya pered nimi, tol'ko esli oni nadevayut masku, - ya sdelal pauzu,
nablyudaya za slugoj Apollona. To zhe i runo, - ya govoril medlenno, - eto
tozhe mashina, ne bolee. Esli ego mozhno razrushit' - to nuzhno eto sdelat'...
Hrontis s udivleniem posmotrel na menya, slovno hotel zaglyanut' v moi
mysli.
- CHto ty znaesh' o rune?
YA izobrazil smushchenie.
- Nemnogo... No dostatochno, chtoby ponimat' princip ego dejstviya.
Smeh Hrontisa byl propitan ironiej.
- Mnogo ty znaesh' ili malo? Sejchas eto ne igraet roli. Dumaesh', my ne
pytalis' unichtozhit' runo?
YA nablyudal i zhdal. No zhrec ne vyderzhal pervym.
- My znaem, chto runo opasno dlya Apollona. Otkuda tol'ko bogi znayut...
No iz pokoleniya v pokolenie sredi zhrecov Apollona peredavalsya sekret, kak
razrezat' runo. A potom sekret byl uteryan, tem bolee chto nyne runo visit v
nedosyagaemom meste. My ne mozhem dobrat'sya do nego.
- Vidimo, ya znayu otvet, - bezzabotno protyanul ya. - No ob etom pogovorim
v drugoj raz. Luchshe vernemsya k maske.
- Maska... YA chitayu tvoi mysli, moj drug. Ty hochesh', chtoby my poslali
tebya na |ya za maskoj.
YA izobrazil na lice smushchenie. |to okazalos' netrudno.
- Togda nikto ne smog by vernut' ee nazad, - probormotal ya.
ZHrec zasmeyalsya.
- Vernites' za nej. S®ezdite na |ya, esli otvazhites', - prodolzhal ya. -
Poprosite Gekatu, pust' ona otdast ee vam. Pomnite, Hrontis... YA by
s®ezdil vmeste s vami, no ya - ne mashina. YA podskazhu, kak dobyt' masku.
Tol'ko priznajtes', chto sami ne mozhete eto sdelat', i ne zastavlyajte menya
dolgo zhdat'!
YA pristal'no smotrel na zhreca.
- Horosho. S®ezdi sam na |ya. YA dazhe dam tebe korabl'. Teper' ty - moj
drug i gost'. YA hotel by byt' YAzonu drugom, a ne vragom.
- Vy nahodite, chto tak budet luchshe? - s somneniem protyanul ya. ZHrec
ulybnulsya.
- YA dumal ob etom. Konechno! Da! My budem horoshimi druz'yami!
ZHrec graciozno mahnul rukoj.
Panurg okazalsya prav. YA vlez v svyataya svyatyh Apollona. Vospominaniya
YAzona bol'she ne bespokoili menya, no i pamyat' ego ne ischezla. Ona
ostavalas' so mnoj. YA vse prekrasno pomnil, no menya bol'she ne sotryasali
emocii drevnego geroya.
CHto zhe kasaetsya glaz Apollona, to eto dejstvitel'no byl obman!
Mnemonicheskoe zondirovanie. Tak nazyvaemyj Apollon ili ego uchenye i vpryam'
sozdali pribor dlya psihologicheskogo zondirovaniya. On mog stirat' pamyat'
lyudej. I neschastnye lishalis' svoih vospominanij, prevrashchayas' v
velikovozrastnyh detej.
YA izbezhal umstvennogo katarsisa, osnovannogo na principah
psihiatricheskogo lecheniya. Vmesto etogo ya poluchil seans nekrosinteticheskogo
lecheniya - ekvivalent nekrosinteza zhivotnogo mira...
Mnogoe dlya menya ostavalos' poka neyasnym. Dazhe s pomoshch'yu vsego svoego
voobrazheniya ya ne mog logicheski ob®yasnit', kak ya popal v etot mir. "Argo"
stal prahom mnogo let nazad... Narod Geliosa znal o nem, no lish' kak o
korable-prizrake s prizrachnoj komandoj.
Na pervoe vremya ya otlozhil etu problemu. Sushchestvovali i drugie voprosy,
trebuyushchie srochnyh, nemedlennyh reshenij. Moe dvojnoe soznanie, iz kotorogo
poroj ischezal YAzon, soznanie Dzheya Sivarda, teper' stalo ponyatno.
Ob®yasnenie osnovyvalos' na prostranstvenno-vremennoj koncepcii.
So storony eto napominalo shizofreniyu, hotya ne tak-to vse prosto.
Veroyatno, nastoyashchij otvet lezhal v raskrytii tajny razdvoeniya lichnosti
pervogo YAzona, ch'i vtorostepennye kachestva byli moimi. On v chem-to byl
moej kopiej, sozdannoj tri tysyachi let nazad. Odna polovina YAzona byla
peremenchiva i podatliva - ta polovina, kotoroj prinadlezhali vospominaniya;
druguyu trevozhila sovest' i lichnost' YAzona. Teper' dlya menya stalo yasno,
kakim obrazom eta skrytaya polovina proyavilas' vo mne spustya tri tysyachi
let. Nesomnenno, ya - pryamoj potomok YAzona iz Iolkusa. Nesomnenno, ego
matrica mezhkletochnoj tkani povtorilas' vo mne.
Neponyatnye veshchi poroj proishodyat s etoj nasledstvennost'yu... To zhe
lico, te zhe umstvennye sposobnosti mogli povtorit'sya v praprapravnukah.
CHto zhe do menya, to ya pochti utonul v pamyati YAzona.
Geny i hromosomy posle tysyach let vozrodili vo mne soznanie YAzona;
zanovo rodilas' ego mental'naya matrica. Sovremennaya nauka utverzhdaet, chto
podobnoe mozhet proizojti s lyubym iz nas, no proishodit eto krajne redko.
YA dumayu, Hrontis dostatochno verno ocenil nashi miry. Odin iz nih -
negativnyj, v to vremya kak moj rodnoj mir - pozitivnyj. Nash mir imeet
tendenciyu vozvrashchat'sya na krugi svoya, a drugoj - naoborot. Veroyatno,
drevnie greki nanosili na kartu to, chto znali ob okruzhayushchem ih mire, bolee
tshchatel'no, chem nam kazhetsya... vot otkuda vzyalos' ih okeanskoe techenie,
stremyashcheesya k krayu mira. Ved' "Argo" plaval mezhdu mirami! "Argo"! "Argo"!
YA byl v etom tverdo uveren. |mocii YAzona bol'she ne upravlyali mnoj. YA imel
delo s Apollonom. On i Gekata, favny i im podobnye v etom mire schitalis'
normal'nymi sushchestvami, hotya ih kopij ne ostalos' v nashem mire, kogda miry
razdelilis'.
YA ne znal, pochemu Apollon i Gekata vrazhduyut i gde ostal'nye bogi.
Uveren byl tol'ko v odnom: ssora Gekaty i Apollona - ne prazdnaya ssora na
Olimpe, kak glasila legenda. Ih ssora imela logicheskoe ob®yasnenie.
Sverhsila... da, bogi obladali eyu, no sverhsila - vsego lish' oruzhie.
Zadumavshis', ya reshil, chto bogi etogo mira mogli by sozdat' i atomnuyu
bombu.
Odnako revol'vera u menya ne bylo. Hotya ya v nem i ne nuzhdalsya. S maskoj
i runom ya byl by gotov...
Kopyta Panurga myagko zacokali u menya za spinoj, kogda ya vyshel iz zala.
Aromatnyj zapah okutal menya, i do moih ushej doneslos' dyhanie favna. YA
oglyanulsya. Panurg smeyalsya.
- Teper' chto? - sprosil on.
YA instinktivno pozhal plechami. Vino op'yanilo menya, v golove slegka
shumelo, no ya znal, chto dolzhen delat'.
- Nuzhno dobyt' runo, - otvetil ya favnu.
- Panurg s somneniem vzglyanul na menya:
- Ty znaesh', naskol'ko opasna eta veshch'? Ty ego videl?
- YA otpravlyus' za nim. Nemedlenno.
Staryj favn ulybnulsya.
- Otlichno. No sperva progulyaemsya po gorodu.
ZHrecy s udivleniem smotreli na nas, slovno ya, kak i Panurg, nachal
tryasti hvostikom i stuchat' kopytami, prohodya mimo nih. No, dolzhno byt',
Hrontis uzhe ob®yavil svoyu volyu. Vse ustupali nam dorogu; nikto ne pytalsya
nas ostanovit'.
Mnogochislennye prigotovleniya - vot chto predstoyalo nam sdelat'. My vyshli
v gorod, proshli chastnye kvartaly i okazalis' v torgovyh ryadah,
perepolnennyh tolpami lyudej. YA videl bespokojstvo i strah v kazhdom lice.
Uzhas zatmeniya priblizhalsya. YA-to pochti zabyl ob etom.
Dvazhdy my videli stada shumnyh ovec i krupnogo rogatogo skota. ZHivotnye
stoyali v zagonah, a slugi zolotili ih kopyta i roga kraskoj, ukrashali shei
girlyandami, gotovya ih dlya zhertvoprinoshenij. Kogda my vernulis' v hram, on
byl polon zapahami fimiama. Raby v polnom paradnom boevom odeyanii s
korzinami svezhih cvetov tolpilis' vo vseh bol'shih zalah. Vsyudu stoyali
gorshki aromaticheskogo masla. Lyudi s bespokojstvom nablyudali za nebom.
CHas zatmeniya priblizhalsya. Pohozhe, v Geliose ne ostalos' ni odnogo
bezzabotnogo grazhdanina.
Po izvilistomu koridoru Panurg privel menya k vintovoj lestnice i
ostanovilsya pered stenoj, raspolozhennoj vdali ot shuma gotovivshihsya k
prazdniku palat.
Favn polozhil ruku na stenu i podozritel'no posmotrel na menya.
- Ty do sih por ne doveryaesh' mne? - pointeresovalsya ya.
Panurg spokojno vstretil moj vzglyad. Golos ego prozvuchal ochen'
ser'ezno, kogda on otvetil:
- Doverie i vernost' - ne slova dlya legkoj perebranki. YA star, YAzon. YA
ochen' star. YA znal cheloveka, kotoryj odnazhdy obmanul nadezhdy. Kogda zhelud'
padaet, dub perestaet verit' emu, no kogda dubovye lesa pokryvayut zemlyu...
Golos favna stal tak tih, chto ya podumal: "Eshche chut'-chut' - i ya uslyshu v
etih zvukah pervobytnuyu silu etogo strannogo sushchestva, pochuvstvuyu ego
ogromnuyu lyubov' k zhizni".
- K tomu zhe ya polubog, kotoryj zhdet i nablyudaet, kak zhelud' rastet v
lesu. YA vizhu bol'she, chem ty dumaesh'. Mozhet, moi plany nichego ne znachat v
sravnenii s tvoimi. No to, chto ty sdelaesh' sejchas, izmenit mir. Mozhet
byt', chto ya, ispol'zuya drugih, vedu takuyu igru, kotoraya sozdaet novyj mir,
delaet ego takim, kak ya pozhelayu. No vsyakij raz, boltaya ob etom, ya
dobavlyayu: mozhet byt'! Poka ya ne vizhu, kak runo smozhet pomoch' komu-nibud',
- on zasmeyalsya. - Ty dumaesh', ya boltliv? Veroyatno. YA vse vremya, slovno u
tkackogo stanka, pletu intrigi. No vzglyani na runo, esli tebe tak hochetsya!
S etimi slovami on raspahnul potajnuyu dvercu, za nej v sadu viselo
runo. Zolotoj svet hlynul skvoz' otverstie v stene, raspleskalsya po
stenam, zapolnil zaly, slovno okatil ih volnoj oslepitel'nyh brilliantov.
Panurg otstupil nazad, prikryv glaza.
- Smotri, esli hochesh'. |to ne dlya menya.
Vnachale ya tozhe nichego ne uvidel. Moi glaza dolzhny byli privyknut' k
yarkomu svetu. Pozzhe ya rassmotrel runo, no iskosa, prikryvaya lico obeimi
rukami.
V sadu hrama Apollona rosli cvety, obzhigayushchie glaza teh, kto smotrel na
nih. V etom sadu cveli rozy belogo plameni, sverkayushchie ognem, slovno
rasplavlennye kapli solnca, a v centre sada roslo derevo.
Legenda govorit, chto zolotoe runo viselo na dereve, kotoroe ohranyal
vechno bodrstvuyushchij drakon. Kak malo pravdy v legende. Kogda moi glaza
nemnogo privykli k oslepitel'nomu blesku, ya sumel rassmotret' magicheskij
artefakt. Konechno, legenda okazalas' allegoriej, pravda okazalas'
sovershenno drugoj.
YA videl runo. Ono nahodilos' tochno v fokuse vsego etogo mercayushchego
ognya. YA s trudom razglyadel ego nechetkie formy. Zoloto, goryashchee slovno
cvety neissyakaemogo ognya. YA videl akkuratnye zavitki shkury, obzhigayushchie,
belye, plavno perelivayushchiesya zolotom, kogda nad runom shevelilis' vetki
dereva.
V sadu ne bylo ni Pitona, ni cheshujchatogo drakona. Samo derevo bylo
drakonom. YA uvidel, kak medlenno shevelyatsya ego vetvi,
zolotisto-cheshujchatye, gibkie, skol'zyashchie drug po drugu v beskonechnom
dvizhenii. Kazhduyu vetv' venchala malen'kaya treugol'naya golova, kotoraya, ne
morgaya, nablyudala za pylayushchim sadom.
YA vnov' prikryl glaza rukami, chtoby uberech' ih. Panurg rassmeyalsya.
- Esli hochesh', mozhesh' vzyat' runo, - skazal on s yavnoj ironiej. - No
tvoj pepel dlya Circei ya sobirat' ne stanu. Dazhe polubogi ne mogut zajti v
etot sad. Nu kak, ty vse eshche hochesh' vzyat' runo?
- Pozzhe, - skazal ya, vytiraya slezy, nakativshiesya na glaza. - Pozzhe ya
zaberu ego, ne sejchas.
Panurg zasmeyalsya.
CHtoby ostanovit' ego, ya ob®yavil:
- U menya ne propalo zhelanie zabrat' runo. Kogda mne stanet nuzhno, ya ego
voz'mu. No vnachale maska Circei dolzhna okazat'sya v Geliose. Hrontis
skazal, chto dast mne korabl'. Poplyvesh' so mnoj?
Panurg prikryl potajnuyu dver'. V obychnom dnevnom svete mne pokazalos',
chto ego zheltye glaza tusklo mercayut. Kogda favn otvetil mne, ego golos
prozvuchal kak-to neopredelenno:
- Veroyatno, ty znaesh', chto delaesh'. Ili net? Tol'ko glupec otpravitsya
na |ya za maskoj Circei. Ty dumaesh', chto zveri Circei ne razorvut tebya na
chasti?
- Ne v etot raz.
- Vozmozhno, - pozhal plechami Panurg, izuchaya menya. - Horosho. No oruzhie
nel'zya prinesti na svyashchennuyu zemlyu |ya. Esli ty vysadish'sya na ostrov s
oruzhiem v rukah, to u tebya ne ostanetsya vybora. Nikakoj mech ne spaset tebya
ot zverej Gekaty. YA v takie igry ne igrayu. Razvlekajsya sam i polozhis' na
svoyu udachu.
- Do zatmeniya ty uvidish' masku Circei v Geliose, - poobeshchal ya favnu.
Zolotistaya lodka myagko utknulas' kilem v pesok. Grebec v zolotistom
odeyanii vyprygnul iz lodki i vytashchil ee na bereg. YA vo vtoroj raz stupil
na blednuyu, holodnuyu zemlyu ostrova Circei.
Tut, kak vsegda, vse bylo zatyanuto tumanom. Tuman skryval kiparisy. YA
slyshal, kak padayut kapli rosy s derev'ev. YA proveril, ne nablyudaet li
kto-nibud' za mnoj. Stoyala tishina, bereg vyglyadel bezzhiznennym. Moe serdce
bilos' uchashchenno. YA proshel po pesku. ZHrec iz Geliosa nablyudal za mnoj,
ostavayas' v lodke. YA ne mog rasschityvat' na ego pomoshch'. |ya - territoriya,
zapretnaya dlya poddannyh Apollona, i, krome osobyh sluchaev, oni obyazany
uvazhat' obychai ocharovannoj zemli.
YA proshel vdol' kiparisov.
Kak tol'ko moya noga kosnulas' myagkoj travy, vdali razdalsya chej-to krik.
Otkuda-to donosilsya gluhoj shepot, slovno derev'ya razgovarivali drug s
drugom.
- On idet... on... i... i... i... det, - sheptali rasteniya.
Derev'ya drozha zashevelilis' vokrug, slovno podnyalsya sil'nyj veter. No
vetra ne bylo. Tuman pridaval etoj scene tainstvennost'.
Otdalennyj krik zatih, no ne uspel ya sdelat' i dyuzhinu shagov, vnov'
razdalis' golosa. Besslovesnye kriki. |ti golosa bol'she napominali golosa
zverej ili polulyudej. Potom ya uslyshal mernyj stuk. Priblizhayushchijsya stuk
kopyt. S mrachnymi predchuvstviyami ya vyshel na polyanu vozle hrama.
Stuk kopyt stanovilsya blizhe i blizhe. Zvuki v tumane obmanchivy,
neponyatno, otkuda oni donosilis'. YA ne mog skazat', s kakoj storony
donositsya stuk kopyt. CHto-to shumelo v vetvyah, no vetra ya ne chuvstvoval. YA
ostanovilsya. Neozhidannyj uzhas ohvatil menya, kogda ryadom so mnoj chto-to
zavizzhalo vysokim, monotonnym golosom. Zvuk ochen' napominal vizg koshki, no
mog prinadlezhat' i cheloveku. Rydanie ili smeh, a mozhet, i to i drugoe. YA
sil'no razozlilsya, tak kak, oglyanuvshis', nichego ne uvidel.
Kopyta gremeli sovsem ryadom. Mir perevernulsya. YA zadohnulsya. Vnezapno
ch'i-to ruki podhvatili menya, i ya poletel nad zemlej. Gde-to vnizu
zazveneli kopyta.
Smeh kentavrov gremel u menya v ushah. YA popytalsya oglyanut'sya, chtoby
ponyat', kto menya shvatil. Povernuv golovu, ya uvidel chelovecheskoe lico s
bezrazlichnymi zhelto-korichnevymi, kozlinymi glazami - podobie Panurga, no s
otpechatkom zverinoj svireposti. Sushchestvo vertelo menya v vozduhe i
smeyalos', holodno, vyzyvayushche. Potom ya uvidel, chto eto i vpryam' kentavr. Ot
talii vverh on byl chelovekom, a ot talii vniz loshad'yu. Sodrognuvshis', ya
vspomnil o dikom i zhestokom nrave etogo plemeni.
Pronzitel'no zavyvaya, slovno martovskij kot, kentavr nessya po lesu.
Smeh ego stanovilsya vse gromche. I vdrug menya neozhidanno osvobodili. Topot
kopyt stih v tumane, no pered tem kak ischeznut', kentavr menya bol'no
udaril kopytom po golove. Pri etom on zavopil to li po-koshach'i, to li
po-chelovech'i.
Myagkaya trava prinyala menya. V sinyakah, pobityj, ya vstal na nogi,
zadyhayas', pylko zhelaya vzyat' v ruki oruzhie. Nemnogo pridya v sebya, ya v
probleskah sveta uvidel dikoe, bezumnoe nechelovecheskoe lico. Kto-to
priblizilsya ko mne, raskryv ob®yatiya, slovno medved'. YA pochuvstvoval na
shcheke holodnyj meh lap, pochuvstvoval nezhnuyu silu v perelivayushchemsya, gladkom,
uprugom tele, kogda my scepilis', pytayas' poborot' drug druga. Tigr?
Kopyta cokali po kamnyu, nad svoim plechom ya uvidel rogatuyu golovu favna.
I tut ya sluchajno zametil kamen', letyashchij v moyu golovu, i uspel uvernut'sya.
Veter v kiparisah stal sil'nee. On revel, no ya po-prezhnemu ne chuvstvoval
ni dunoveniya. Mozhet, eto driady, zhivushchie na derev'yah, gotovilis' zashchitit'
svoj ostrov, esli v etom vozniknet neobhodimost'. SHipenie burlyashchej vody
poslyshalos' gde-to ryadom. Iz zemli vysoko v nebo udarili gejzery. Sama
Priroda vstala na zashchitu ostrova.
Obhvativ drug druga rukami, my upali na travu. Tigr ponimal, chto ya ne
smogu dostatochno dolgo vyderzhat' ob®yatiya ego uzhasnyh lap. Zver' udvoil
svoi usiliya, sdavlivaya moe telo. YA zadyhalsya ot boli, a myagkie lapy
szhimali menya vse sil'nej. Potom tigr zavizzhal mne v uho, oglushiv uzhasnymi
zvukami, razryvavshimi barabannye pereponki. Ego lapy pytalis' smyat' moe
telo. YA popytalsya zmeej vyskol'znut' iz ego ob®yatij. Triumfal'noe rychanie
zverya i smeh nevidimyh zritelej dostigli moego sluha.
- YAzon... vozlyublennyj moj YAzon... ty slyshish' menya? YAzon... pridi!
Melodichnyj otdalennyj krik byl tak horosho slyshen, slovno ryadom ne bylo
stonushchih derev'ev i rychashchego zverya.
- YAzon... YAzon... Idi ko mne!
Vzrevev ot obidy, tigr ostavil menya, otkatilsya proch'. YA, poshatyvayas',
podnyalsya, porazhennyj vsem proisshedshim. Bezzvuchno, slovno pobitaya koshka,
tigr ischez sredi derev'ev v tumane. Otkuda-to vyprygnul lohmatyj
korichnevyj favn. I tut shelest derev'ev neozhidanno stih.
- YAzon... vozlyublennyj... pridi!
Skvoz' tishinu eho doneslo do moih izumlennyh ushej golos, melodichnyj,
zovushchij golos, kotoryj ostanovil menya.
Neponyatno bylo, gde hram. Sredi sosen dvigalas' figura v mantii. YA
shagnul ej navstrechu.
V hrame u altarya stoyala ne zhrica - obraz trehlikoj Gekaty ten'yu navis
nad altarem. Tam, gde ran'she nahodilsya svetil'nik s zelenym ognem, bylo
temno. Vmesto nego u nog Gekaty pul'siroval zelenyj shar. Maska Circei
lezhala na pustom altare.
YA nevol'no ostanovilsya. Togda Maska zagovorila:
- YAzon... vozlyublennyj... podojdi...
Glaza Maski byli zakryty. Volosy lokonami struilis' po altaryu, skryvaya
beluyu sheyu. Lico moej vozlyublennoj, kak i ran'she, kazalos' blednym, slovno
sdelannym iz alebastra.
- YAzon, - prosheptali krasnye guby. Kogda oni razomknulis', stal vidimym
zelenyj svet, goryashchij vnutri maski; mozhet byt', eto i bylo chast'yu nekogda
zhivshej Circei, kotoraya vot uzhe svyshe treh tysyach let ozhidala obeshchannogo
Gekatoj.
Glaza Circei ostavalis' zakrytymi, no ya znal: zhrica vidit menya i,
veroyatno, mozhet chitat' moi mysli. YA poglubzhe vzdohnul i zagovoril. Moi
slova zvuchali stranno gromko v mrachnoj tishine hrama:
- Pamyat' YAzona bol'she ne vlastna nado mnoj! YA snova zdes', chtoby
dogovorit'sya. YA zdes', chtoby pomoch' Gekate, esli ona vse-taki nadeetsya
pobedit' Apollona v chas zatmeniya.
Dovol'no dolgo Maska molchala. Nakonec guby ee razoshlis', melodichnyj
golos proiznes:
- O chem ty prosish' menya, YAzon?
- Otdaj mne Masku, - prosheptal ya.
Svet polyhnul. Maska zamerla. CHut' pozzhe golos zazvuchal snova, no on ne
prinadlezhal ni Circee, ni lyubomu drugomu cheloveku. Pryamo vnutri moej
golovy prozvuchalo:
- Maska zhivet bez zhricy, YAzon. Ty ved' znaesh' ob etom.
YA dobavil:
- Da, ya znayu. No ya skazhu, chto hochu ispolnit' klyatvu, kotoruyu dal tri
tysyachi let nazad!
- Pri pervoj nashej vstreche ty ispugalsya menya, - prosheptal golos. - Tvoe
lico pobelelo, kogda ty vpervye okazalsya pered altarem Gekaty. Teper' ty
stal hrabree?
- Net, mudree, - vozrazil ya. - YAzon veril v bogov, a ya ne veryu.
Nastupila tishina. Potom Maska rasplylas' v podobii ulybki.
- YAzon, predavshij menya... YA ne veryu bogam, no ya veryu v to, chto nazyvayut
mest'yu! - teper' bezzvuchnyj golos v moej golove zvuchal zhestko. - YA mogu
govorit' s toboj bez slov, potomu chto ty otkrylsya Gekate v vospominaniyah.
YA mogu sdelat' eshche bol'she, bez zhricy pokinut' etot hram i pomoch' tebe.
Nyneshnyaya Circeya stara, slishkom stara, chtoby vladet' mnoj. Tem ne menee,
esli tebe udastsya perehitrit' Apollona, ya smogu srazit'sya s nim. Hotya
proshlo tri tysyachi let, nasha vrazhda nichut' ne oslabla. YA dumayu, v etot raz
ty sderzhish' svoyu klyatvu. Ty hochesh' poluchit' Masku? Voz'mi ee. YA ustala
sporit'! Esli mne suzhdeno pogibnut' i ty stanesh' tomu vinoj, ya ne stanu
vozrazhat'. Pust' nastupit pokoj.
Svet zamercal.
- Hrontis perehitril tebya odnazhdy. On ved' tak i ne skazal, kogda
nachnetsya zatmenie?
- U menya est' dva dnya, - tak ya skazal, no moe gorlo szhalos' ot
nehoroshego predchuvstviya. - Dva dnya!
- Hrontis solgal! Zatmenie uzhe nachinaetsya. Hrontis ostavil u sebya
bezzashchitnuyu Sajnu. On ostavil ee, chtoby prinesti v zhertvu, esli v etom
vozniknet neobhodimost'. Emu hochetsya, chtoby Apollon otvernulsya ot Geliosa.
CHto zhe kasaetsya tebya... Polovina sudov Geliosa podzhidaet tebya vozle |ya.
Voiny Apollona shvatyat tebya i otberut Masku. Takoe zhe rasporyazhenie
poluchila komanda korablya, dostavivshego tebya na ostrov.
- YA, navernoe, smogu kak-nibud' uliznut' ot nih i probrat'sya v Gelios,
- probormotal ya.
- Est' tol'ko odna doroga, kotoraya privedet tebya tuda vovremya - put',
prohodyashchij cherez moj mir, tot mir, chto lezhit za Vratami. Sejchas...
Zelenoe plamya vspyhnulo na altare. YA byl ohvachen izumrudnym zharom.
Ryadom s maskoj poyavilas' pozhilaya zhrica. Ona-to i nadela Masku Circei.
Svet oplel nas, slovno pautina. Nas podnyalo, poneslo...
- Smotri moimi glazami!
Vual' sveta izmenilas', razoshlas'...
- Slushaj moimi ushami!
YA slyshal shum vetra, tresk takelazha, gul golosov matrosov...
- Nenavid' moej nenavist'yu!
Tri galery plyli po temnomu moryu. Ih zolotistaya roskoshnaya otdelka
potemnela. Purpurnoe nebo zastilal polumrak. Iznurenno mercali zvezdy,
zvezdy, kotorye nikogda ne svetili v nebesah Zemle. Oni mercali i gasli.
Do menya donessya zapah svezhej, dymyashchejsya krovi, poslyshalsya rev bykov. YA
uvidel tushi, tol'ko chto osvezhevannye zolotymi nozhami.
Gelios.
Zolotistyj gorod vyl ot uzhasa. Temnelo! Medlenno-medlenno na sverkayushchij
disk solnca napolzla poloska t'my. Ona vse uvelichivalas'. I Gelios,
pogruzhayas' vo t'mu, zamiral, blednel. Na bashne hrama, na pilone,
vystupayushchem utesom, ya uvidel Panurga. Ego rogataya golova otkinulas' nazad,
boroda stoyala torchkom, a zheltye glaza ustavilis' v nebo.
- YAzon, - zval on menya, - YAzon!
Videnie ischezlo. YA ochutilsya v samom serdce hrama, v ogromnoj zale so
svodchatymi potolkami. Tam tolpilis' zhrecy. Oni s prichitaniyami molilis'.
Zapah krovi vital nad altaryami.
YA voshel v komnatu, gde ran'she nikogda ne byl. Temnye steny. Odinokie
belye vspyshki ozaryali altar', na kotorom lezhala figura, zavernutaya v
zolotistye odezhdy. CHerez otverstie v stenah na altar' padali poslednie
luchi temneyushchego solnca.
ZHrecy Apollona zamerli u altarya, skrytye zolotistym diskom. Odin iz nih
derzhal v ruke nozh, no on kolebalsya. YA podumal: Hrontis ne ub'et Sajnu,
esli eshche ne vse poteryano. Mozhet, Apollon i ne pridet v Gelios. CHto
kasaetsya Sajny, naslednicy Maski Circei, to ee smert' dolzhna udovletvorit'
Boga Solnca.
Ostal'nye verhovnye zhrecy peli molitvy... a chut' v otdalenii zastyla
osnovnaya massa zhrecov.
Vdrug poslyshalsya golos Gekaty:
- V Geliose net dverej, chtoby my mogli vojti. Pozdno...
I ej otvetil golos Circei, pohozhij na golos pozhiloj zhricy:
- Mat' - vot put'. Drevnij Hram za vorotami. Tam est' tvoj altar'.
- Vorota Geliosa stol' krepki...
- Pozovi svoih lyudej! Gekata, razrush' steny!
Smutno, mel'kom ya vnov' uvidel na balkone Panurga. On, kazalos',
prislushivalsya. Potom neozhidanno podnyal baranij rog, podnes ego k gubam, i
tot zazvuchal, slovno mednaya truba.
Favn sozyval, no kogo?
YA podumal, chto Gekata sobiraet teh, kogo zov favna mog dostich'.
Stanovilos' vse temnee. Fakely v hrame razgoralis'. Temnota medlenno
pokryvala zemlyu savanom tenej. "Nikogda, - podumal ya, - nikogda bol'she
siyanie boga Apollona ne vspyhnet nad Geliosom!"
Zavyvanie roga Panurga stalo gromche. Zov Gekaty nessya nad skalami i
zastavlyal sodrogat'sya lesa. Iz peshcher i roshch, iz-pod derev'ev i iz berlog
neslis' k Geliosu kentavry.
YA oshchutil pod nogami tverduyu zemlyu. Zelenyj ogon' potuh. YA stoyal ryadom
so staroj zhricej. Vokrug menya okazalis' porosshie mhom kamni. Na lesistom
sklone holma vozvyshalis' ruiny hrama. Ogromnyj valun nahodilsya v centre
kruga. Na vershine ego mercal ogonek zelenovatogo plameni.
- Staryj altar' Gekaty sejchas lishen bogosluzhitelej, - obratilas' ko mne
Maska Circei, - no Gekata mozhet otkryt' dveri mezhdu mirami.
"V etom net nichego volshebnogo, - ubezhdal ya sam sebya, pytayas' ne sojti s
uma v etoj nochnoj vakhanalii. - Mashina - ne takoe uzh slozhnoe ustrojstvo iz
rychagov, porshnej i vakuumnyh trub... A tut... Vidimo, radioaktivnyj
material spryatan v kamne altarya; on - istochnik energii i mayak, pozvolyayushchij
Gekate pribyt' syuda".
No zdravyj, logicheskij aspekt bytiya bleknul pered drevnej legendoj.
Vetvi duba pokachivalis' i chto-to nasheptyvali u nas nad golovami. Vse
vokrug bylo napolneno nechelovecheskim smehom, cokotom kopyt, zhivym bleskom
zverinyh glaz...
Zvuk gorna Panurga priglushil veter.
Maska Circei povernulas' ko mne. ZHest Circei - menya shvatili i brosili
na shirokuyu spinu kentavra.
Snova Circeya vykriknula kakoe-to neponyatnoe prikazanie. Neobychnaya armiya
prishla v dvizhenie, slovno ozero vyplesnulos' iz beregov i polilos' po
kanalu. Vetvi mel'kali, pronosyas' nado mnoj. YA videl iskrivlennye ruki,
sryvayushchie krivoj suk... My neslis' vse bystree i bystree. Vokrug zvuchal
bezumnyj voj - zveri smeyalis'.
V lesu stanovilos' vse temnee... Kto-to sunul mne v ruku mech. YA krepko
szhal ego rukoyatku. V tot moment oruzhie pokazalos' mne dostatochno tyazhelym.
U mecha byla dlinnaya rukoyat'. YA pytalsya uderzhat' ego i odnovremenno usidet'
na spine kentavra, ne upast'. Nekotorye kentavry vooruzhilis' dubinami, no
mnogie razmahivali ogromnymi serpami.
My vyleteli iz lesa i s grohotom poneslis' vverh po sklonu holma, na
kotorom vozvyshalsya Gelios. Vdaleke lezhalo more, smutno vidnelis'
zolotistye korabli Geliosa. Oni stoyali u mramornoj naberezhnoj. Meteority
ognyami perecherkivali chernoe nebo.
Nechelovecheskie kriki kentavrov smeshalis' s grohotom ih kopyt, kogda oni
izognutoj volnoj nakatilis' na citadel' Apollona!
My peremahnuli cherez shirokuyu moshchenuyu dorogu, proneslis' po polyu l'na,
kotoroe serebrilos' i sverkalo. Veter shumel. Gorod sotryasalsya ot zvukov
roga Panurga; ego golos, bezumnyj, besslovesnyj, vozbuzhdal i draznil.
Slovno ogon' razgoralsya gluboko v moej krovi, drevnij, samyj pervyj ogon',
sled kotorogo probudilo v moej dushe bormotanie favna.
- YAzon, daj mne svoyu silu!
Zvuki roga favna vernuli mne sily. YA eshche krepche szhal kolenyami telo
dikogo chudovishcha. Rezkij, zharkij i skvernyj zapah stada bil mne v nozdri. S
morya dul holodnyj veter. Rev kentavrov zaglushil kriki voinov Geliosa.
Ne solnechno-yarkij, ne sverkayushchij, slovno brilliant... Gelios lezhal
pered nami temnyj i nepodvizhnyj.
My, progrohotav, proneslis' k gigantskim zakrytym vorotam i
ostanovilis' u steny, vozvyshayushchejsya nad nashimi golovami. Teper' my slyshali
pesnopeniya.
- Otverni svoj lik ot nas, velikij Apollon!
- Otverni uzhas tvoego temnogo lica ot Geliosa!
- Ne hodi po nashim ulicam, ne poseshchaj nashih hramov...
- Ne prihodi k nam, Apollon, v chas tvoego zatmeniya!
Kentavry ostanovilis'. V sotne futov ot nas smutno vyrisovyvalis'
zolotistye steny. YA vzglyanul na Circeyu... i uvidel ee ne verhom na
kentavre, a idushchej peshkom. Ona medlenno brela k gorodu.
YA popytalsya speshit'sya, no kentavr uderzhal menya na svoej spine.
- Podozhdi, - gromko i nemnogo po-zverinomu proiznes on. - Podozhdi!
- Circeya! - pozval ya.
ZHrica dazhe ne povernulas'. Vnezapno ya ponyal, chto ona sobiraetsya delat'.
Tol'ko sila Gekaty mogla otkryt' dlya nas vorota Geliosa. Staraya zhrica ne
mogla trebovat' chto-to u bogini, ona lish' vypolnyala ee prikazaniya.
Stanovilos' vse temnee i temnee. Kentavry zasuetilis'. YA videl lish'
belye teni, dvigayushchiesya vo mrake. V volosah Maski zasverkali zelenovatye
bliki.
Rog favna nepreryvno gudel v temnote nad Geliosom, no vot on nachal
stihat'. Vskore slyshny byli tol'ko prichitaniya i molitvy:
- Otverni svoj lik ot Geliosa, o Prekrasnyj Apollon!
Belaya ten' Circei pochti rastayala. I tut poslyshalsya tonkij pronzitel'nyj
zvuk. On podnimalsya vse vyshe i vyshe, k granicam slyshimosti. Takoj zvuk ne
moglo izdat' ni odno chelovecheskoe gorlo, no ya znal, kto mog tak krichat':
Maska Circei.
Zvuk rval nervy, rastyagival muskuly. Nechelovecheskij golos - golos
Gekaty. Zolotistye steny vnezapno zavibrirovali... moi myshcy, vse moe telo
trepetalo, vtorya stenam. Mne pokazalos', chto volna t'my raskolola zoloto.
Steny Geliosa zatreshchali. Eshche odna chernaya treshchina rassekla ih, potom eshche
odna. Vysokie steny goroda Apollona zatryaslis'.
A golos Gekaty vse eshche zvuchal vo t'me.
Ot osnovaniya do verha sten pobezhali tonkie chernye treshchiny - pautina
treshchin. Golosu Gekaty vtoril slabyj otdalennyj grohot. "Ul'trazvuk, -
reshil ya. - Nikakoe ne volshebstvo, prosto ul'trazvuk. On mozhet lomat'
almazy ili razrushat' mosty, esli vam udastsya podobrat' nuzhnuyu chastotu
zvuka, sootvetstvuyushchuyu krivizne mosta".
S grohotom obrushilas' stena. Bol'shie volny zolotistoj pyli tuchami
razletelis' v raznye storony.
Kentavry podhvatili Circeyu pod ruki i ponesli ee k prolomu v stene,
dlinnye volosy volshebnicy struilis' vo mrake.
My voshli v zolotoj gorod.
Rog favna pozval nas, i my prishli. My vyplesnulis' na ulicy,
zapolnennye prichitayushchimi gorozhanami, no oni ne okazyvali kentavram
soprotivleniya.
Soldaty Geliosa vystroilis' na ulicah v boevyh falangah, pregrazhdaya nam
put'. YA videl, kak tusklo mercalo ih zolotoe oruzhie. |ti lyudi byli horosho
ekipirovany, no razve ih klinki moglo protivostoyat' kopytam kentavrov?
Nepreryvno opuskalos' i vzletalo v vozduh mnozhestvo dubin. Nepreryvno
serpy kentavrov sobirali krovavuyu zhatvu. Nekotorye iz polulyudej
razmahivali gigantskimi mechami, ubivaya voinov Apollona desyatkami. Krome
togo, kentavry dralis', slovno boevye koni, vstavaya na dyby i lyagayas'.
My srazhalis', pochti ne nesya poter', no inogda ya slyshal gromkij vizg
iskalechennogo kentavra. Soldaty yarostno zashchishchali Gelios.
Moj kentavr vyhodil iz vseh shvatok nevredimym. Sidya u nego na spine, ya
tozhe srazhalsya. Ne perevodya dyhaniya, nichego tolkom ne vidya, ya rubil vragov,
posylaya na zemlyu odnogo za drugim voinov v blestyashchih shlemah. No na ih
mesto tut zhe stanovilis' vse novye i novye soldaty.
Nakonec my dobralis' do stupenej hrama. Tam nas podzhidali celye ordy
voinov v zolotistyh dospehah. Oni tozhe popytalis' ostanovit' nas. Teper'
srazhenie shlo v polnoj temnote. Ot solnca ostalos' tol'ko yarkoe kol'co
solnechnoj korony.
My probilis' v hram, burej vzleteli po stupenyam. Tut ya snova uvidel
borodatoe lico Panurga. On zhdal nas. YA kriknul emu, i on snova podnes k
gubam svoj rog.
- Podnimajtes'! - ego golos edva donosilsya skvoz' grohot bitvy. -
Podnimajtes' ko mne, syuda!
Moj kentavr uslyshal. YA pochuvstvoval, kak zadvigalis' muskuly ego
ogromnogo tela.
Pryzhok, i my vnezapno ochutilis' po tu storonu shereng voinov, odetyh v
zolotye kol'chugi, oboronyayushchihsya, no bespomoshchnyh pered krushashchimi vse na
svoem puti mechami, dubinami i serpami kentavrov.
Panurg neterpelivo mahal, podzyvaya nas.
- Syuda, - kriknul on. - |tu dver' zashchishchayut, no ya pomogu vam. CHto za
bitva! - on zasmeyalsya i ischez.
Ne bylo neobhodimosti ponukat' moego kentavra. My proneslis' vdol'
steny i okazalis' u reshetchatoj dveri. Moj kentavr po-zhivotnomu zasmeyalsya i
vstal na dyby. YA obhvatil ego za potnuyu chelovecheskuyu taliyu, izo vseh sil
starayas' uderzhat'sya na spine moego skakuna. My oba ustali ot beshenoj
skachki, no kentavr, ne ostanavlivayas', nachal bit' v stenu kopytami.
Reshetka prognulas'. Kentavr otoshel, a potom vsem svoim vesom obrushilsya
na reshetku i odnovremenno udaril ee vsemi chetyr'mya kopytami. YA uslyshal ego
nechelovecheskij smeh. Nakonec dveri raspahnulis'.
Pered tem, kak sprygnut' so spiny kentavra, ya uvidel chetyreh voinov,
lezhashchih na zalitom krov'yu polu. Kopyta Panurga zastuchali po zolotomu polu.
Favn povel nas po izvilistomu koridoru. Kentavr chto-to kriknul na
nechelovecheskom yazyke, a Panurg s volneniem povtoril.
Trizhdy my vstrechali ohranu, i kazhdyj raz moj mech i uzhasnyj arsenal
kentavra pobezhdali vragov. Panurg ne srazhalsya. Vsyakij raz on otstupal v
storonu, ozhidaya, poka my zakonchim shvatku.
I vot my dobralis' do sada, gde Piton ohranyal runo Apollona.
My ochutilis' u potajnyh dverej, kotorye veli v volshebnyj sad. Po
koridoru raznosilos' eho shagov, izdaleka donosilsya topot begushchih voinov,
grohot dospehov, zvon kol'chug i oruzhiya. Bitva shla u sten hrama i vnutri,
so vseh storon slyshalis' prichitaniya, molitvy. Temnota sgushchalas'.
No ya edva ponimal, chto proishodit vokrug. YA zabyl o bitve i o
nadvigayushchejsya opasnosti, o zatmenii, o tom, chto dolzhen budu pobedit' boga.
Predo mnoj otkrylsya sad zolotogo runa...
On izmenilsya. Polozhiv ruki na stvorki potajnoj dveri, ya shiroko
raspahnul ih. YA postavil koleno na podokonnik, naklonil golovu i nyrnul v
nizkoe okno. V poludreme, ne soznavaya, chto delayu, ya voshel v volshebnyj sad.
Kover cvetov, ran'she sverkavshij podobno raskalennym zvezdam, teper' ne
obzhigal. Nastupil chas zatmeniya. Net, cvety eshche nemnogo zhglis', no
postepenno ugasali. YA, morshchas', perestupal cherez nih.
YA dolzhen byl zabrat' zolotoe runo. V centre sada, gde raskachivalos'
derevo, kotoroe nazyvali Pitonom, bylo chut' prohladnej. Bol'shie glaza
vetvej-zmej medlenno povorachivalis', sledya za mnoj v nochnom mrake,
medlenno, medlenno izvivalis' kak nastoyashchie zmei.
A pod nimi viselo runo.
I tut za moej spinoj poslyshalsya shum. YA uslyshal, kak zavopil Panurg i
diko zasmeyalsya kentavr. Kopyta polucheloveka-polukonya zvonko zastuchali po
dospeham voinov Apollona. Volna voinov v zolotyh kol'chugah vlilas' v
shirokie nizkie dveri. Bitva vspyhnula s novoj siloj.
YA ne mog pomoch' ni Panurgu, ni kentavru. Tol'ko ya odin znal sekret
dereva-Pitona. Znal, chto davnym-davno otkryla Medeya drugomu YAzonu.
YA proshel sredi blednyh, goryashchih cvetov k derevu, razmahivaya mechom.
CHerez golovy idushchih za mnoj po sadu soldat ya uvidel, kak kentavr probilsya
k dveryam. Ego poluzverinoe lico bylo perekosheno ot yarosti.
Potom on stal razit' v spiny moih presledovatelej. V sleduyushchij mig ya
povernulsya i otbil napadenie, a potom otbezhal v storonu. Voiny gnalis' za
mnoj, no im prihodilos' obhodit' zolotye cvety.
Derevo pomoglo mne. YA podobralsya k dvum golovam, kotorye metalis', s
otvratitel'noj zhadnost'yu razevaya pasti. Soldaty boyalis' Pitona, i etot
strah dolzhen byl spasti menya. YA byl sejchas ne geroem Drevnej Grecii, a
Dzheem Sivardom, kotoryj srazhalsya v uzhasnom, blednom svete zolotyh cvetov.
YA lish' molilsya, chtoby mne hvatilo vremeni.
U menya ne bylo shchita. To i delo otbivaya udary mechej, ya otstupal. Moya
krov' smeshalas' s krov'yu desyatka ubityh mnoj voinov. Moj kentavr borolsya
slovno demon, a cvety Apollona pili nashu krov'.
Zolotaya pochva vpityvala nashu krov'. Nakonec obezglavlennoe telo odnogo
iz voinov zadergalos' na peske, istekaya krov'yu. Cvety zhadno podstavlyali
svoi lepestki, lovya kazhduyu kaplyu dragocennoj zhidkosti.
Derevo tozhe pitalos' chelovecheskoj krov'yu. Medlenno, medlenno,
pokachivayas', opuskalis' i zasypali golovy. Pokachivayas', oni opuskalis' i
zasypali.
Tri tysyachi let nazad YAzon obmanul Medeyu, podmeshav v napitok lekarstvo,
kotoroe usypilo Pitona. YA smotrel na mir glazami YAzona i znal ob etom. Sok
volshebnyh rastenij ili krov'.
Nikto by iz lyudej ne smog prodelat' put', kotorym popal syuda ya. No i ya
by pogib, esli by ne zatmenie. Sily Prirody segodnya byli na storone
Gekaty.
Derevo-Piton pilo krov' i medlenno zasypalo, slovno nasytivshijsya
vampir. Ego korni vysasyvali napitok, kotoryj lilsya iz zhivyh tel.
YA zhdal. Kogda zhe Piton sovsem zatih, zamer, ya, zataiv dyhanie, otstupil
pod zashchitu dereva. Voiny, podnyav mechi, poshli bylo vpered, no,
zakolebavshis', ustavilis' na eshche podergivayushchihsya zmej. Mne doroga byla
kazhdaya minuta.
Samye nizkie vetvi dereva byli golymi. YA sumel shvatit'sya za nih.
Raskachavshis', podtyanulsya i postavil koleno na odnu iz nizhnih vetvej, a
potom polez vverh, hvatayas' za vetki, kotorye medlenno izvivalis' v moih
rukah.
Golovy zmej shipeli vokrug, lenivye posle krovavogo pira. Esli by u menya
bylo vremya posmotret' po storonam, to ya davno uzhe umer by, skovannyj
holodnym uzhasom, no sejchas vse moe vnimanie bylo sosredotocheno na
nepravdopodobnoj veshchi, mercayushchej tysyachami blikov v temnom sadu.
Drozhashchej rukoj ya dotyanulsya do runa, kosnulsya zolotoj shersti!
Sidya verhom na izgibayushchejsya vetke, ya podtyanul k sebe runo. U menya
tryaslis' ruki. Runo bylo zhivym, neopisuemym. YA perebrosil ego cherez plecho,
slovno nakidku. Runo priliplo k moej odezhde, tak chto privyazyvat' ego nuzhdy
ne bylo.
Ono okazalos' zhivym.
Tol'ko mertvye ostalis' lezhat' v sadu, kogda ya spustilsya s dereva. Vse
voiny Apollona razbezhalis'.
Kentavr zhdal menya, glaza ego vylezli iz orbit, kak u ispugannoj loshadi.
Dazhe Panurg derzhalsya v otdalenii. Cvety Apollona zavyali i hrusteli u menya
pod nogami, slovno tleyushchie ugli.
YA nikogda ne znal, kak ustroeno runo. Kolechki iz akkuratnyh zolotyh
provolochek byli kak shchupal'ca, sobiravshie energiyu iz neizvestnyh mne
istochnikov; energiyu, chto vhodila v moe telo i soznanie, napolnyaya menya
sverh®estestvennoj siloj. Gefest - velichajshij master nechelovecheskoj rasy -
sdelal runo, svoego roda biomashinu, i teper' ono zamenyalo prostoj kolloid.
Kakie formy fiziopsihologicheskogo simbioza zastavlyali ego rabotat', ya tak
i ne smog ponyat'.
YA udivilsya by, esli by moe telo i soznanie smogli by dolgo
soprotivlyat'sya razrushitel'nomu vozdejstviyu runa. Runo nosit' okazalos'
opasno. No eshche opasnej bylo poddat'sya toj ejforii, chto darilo runo. YA mog
prosto sojti s uma, vpast' v ekstaz... YA dumal tol'ko o tom, kak sovladat'
s etim oruzhiem.
Kogda ya podoshel k dveryam, vedushchim v hram, Panurg otvernulsya ot menya, a
kentavr zamer na rasstoyanii, slovno norovistaya loshad'. Na stenah sverkali
otbleski ognya runa.
Nakonec my vernulis' v ogromnyj zal, gde eshche shumela bitva. Armiya
kentavrov uzhe daleko prodvinulas'. Mnogie koridory okazalis' zavaleny
trupami voinov Apollona.
No teper' na pole boya nastupila tishina.
I vdrug krik uzhasa poplyl nad tolpoj, kogda lyudi uvideli menya. Odnako ya
ne slyshal ih voplej. Vse, chto ya slyshal, - tihoe gudenie kolechek runa,
kotorye napolnyali siloj moe telo.
YA posledoval za Panurgom cherez bol'shie komnaty, gde lezhali mertvye
zashchitniki Geliosa. Povsyudu pri nashem poyavlenii vocaryalas' tishina. Kogda
srazhayushchiesya videli runo, oni ponimali - vremya srazhenij smertnyh zakoncheno.
Nastupalo vremya bitvy bogov.
Nakonec my voshli v tot zal, kotoryj ya videl glazami Gekaty. Teper' i
tut stalo temno... ochen' temno. So vseh storon zvuchali golosa,
pokachivayas', nepreryvno vzyvala k nebesam tolpa molyashchihsya. Medlenno vdol'
temnyh sten probiralis' zhrecy v zolotistyh nakidkah. YA videl maski,
kotorye oni nadeli, - bezlikie kruglye solnechnye diski. Uzory na maskah
simvolizirovali zagadochnye znaki Apollona. I eshche eti maski tusklo
svetilis'.
Sverkayushchee kol'co viselo v temnom nebe nad Geliosom. Zatmenie bylo
polnym.
- Otverni svoj temnyj lik ot nas, o Apollon! - molili, otdavaya
beskonechnye poklony, zhrecy.
- Otvedi svoj vzor ot Geliosa!
Na altare pod zolotoj koronoj v zolotistom savane lezhalo telo. "Sajna,
- podumal ya. - Ona zhdet, kogda ee prinesut v zhertvu". I mig
zhertvoprinosheniya dolzhen vot-vot nastupit'.
ZHrecy postepenno zanimali predpisannye ritualom mesta. YA znal, Hrontis
bez kolebanij ub'et devushku, hotya sejchas nevozmozhno bylo vydelit' ego iz
tolpy, tak kak lico verhovnogo zhreca, kak i ostal'nyh sluzhitelej Apollona,
skryvalos' pod maskoj. Vot neskol'ko zhrecov, podojdya blizhe k altaryu,
zaveli pesn' na yazyke, neizvestnom YAzonu. Imenno v konce etoj molitvy
krov' cheloveka dolzhna byla pridat' sily Apollonu.
YA peresek treugol'nyj zal.
Legkij, drozhashchij svet ishodil ot runa.
Vdrug pesnopenie prervalos'. Nastupila mertvaya tishina. Vse lica
povernulis' v moyu storonu, dazhe bezlikie diski zhrecov.
Neyasnyj shepot pronessya nad tolpoj molyashchihsya. ZHrecy zastyli na svoih
mestah, vse, krome Hrontisa. On sam vydal sebya. YA znal, chto on trepeshchet ot
yarosti i straha. Ne vyderzhav napryazhennogo ozhidaniya, molodoj zhrec podskochil
k altaryu i ego ruka s nozhom dlya zhertvoprinoshenij vzletela, chtoby
opustit'sya, prinesya smert'.
YA podumal, chto moment ne vpolne podhodyashchij dlya zhertvoprinoshenij, no
Hrontisu bol'she nichego ne ostavalos'. Sajna dolzhna umeret' - bystro
umeret', do togo kak poyavitsya Gekata so svoimi zhrecami. CHtoby ne
promahnut'sya, Hrontis odnoj rukoj shvatilsya za kraj altarya, lezvie nozha v
svete runa sverknulo slovno padayushchaya zvezda.
Zal, polnyj lyudej, zamer.
Tol'ko v etot mig ya osoznal, kak mnogo mozhet runo. Molniej metnuvshis' k
altaryu, ya shvatil Hrontisa za zapyast'e i ostanovil nozh, pochti nastigshij
zhertvu.
Mezhdu mnoj i rukoj zhreca potekla kakaya-to energiya. YA pochuvstvoval, kak
zolotistaya energiya runa vlivaetsya v menya, i ponyal: blagodarya runu ya sam na
kakoe-to vremya stal bogom. YA stal podoben bogu po sile, kotoruyu dalo mne
runo.
Podobnyj bogu? Ladno, u menya ne ostalos' vremeni, chtoby proverit' vse
svoi oshchushcheniya. Lico Hrontisa zakryvala maska, no ya znal - eto on. I zhrec
ne mog poshevelit' rukoj. YA videl, kak napryaglis' ego muskuly, kak
staraetsya on razognut' svoyu polusognutuyu ruku.
Ostaviv Hrontisa stoyat' zamershim, slovno statuya, ya povernulsya k tolpe,
i lyudi kinulis' ot menya v raznye storony. Potom ya snova povernulsya k
zhrecu.
Hrontis i ya oglyadeli drug druga. YA hotel uvidet' ego lico i odnim
dvizheniem sorval s nego zolotistuyu masku.
A potom sorval s Sajny ritual'nye odezhdy, no ona nichego ne zamechala.
Pohozhe, ona nahodilas' v narkoticheskom sne. Zolotye puty svyazyvali ee
zapyast'ya i lodyzhki. Ona lezhala bez dvizheniya, ozhidaya smertonosnogo udara. YA
shvatil verevki, krutanul ih i razorval, slovno oni byli iz solomy.
Poslyshalsya stuk kopyt. YA obernulsya. Priblizhalis' kentavry, i u nih v
rukah ya uvidel Masku Circei, nadetuyu na mertvuyu zhricu. Glaza Maski byli
zakryty, i v kakoj-to mig mne pokazalos', chto zhrica spit. No ot vek i
szhatyh gub Circei ishodil neyarkij zelenyj svet. Circeya zhdala osvobozhdeniya.
V grobovoj tishine kentavry proshli mezhdu ryadami zhrecov. Ih kopyta
pobednym marshem prozveneli po plitam pola svyatilishcha Apollona. Kentavry
vyglyadeli uzhasno, ih tela byli zabryzgany krov'yu, oni eshche ne ostyli posle
srazheniya, iz ih ran na pol gulko kapala krov'.
Pri vide ih Hrontis zatrepetal. On ne mog shevelilsya, tak kak ya skoval
ego, no nozh po-prezhnemu byl zanesen nad Sajnoj. YA znal, chto on vse vidit,
znal o beshenstve, kotoroe perepolnyaet ego. Sbyvalos' drevnee
prorochestvo... Runo, Maska i Circeya...
Teper' ostavalos' tol'ko osushchestvit' poslednyuyu chast' predskazaniya.
Kentavry snyali Masku s mertvoj staruhi, odin iz nih podoshel ko mne,
derzha Masku na vytyanutyh rukah. On shagnul k Sajne...
YA vnimatel'no nablyudal za Hrontisom. Pozvolil emu opustit' ruku, no
pered etim nozh vypal na pol i zazvenel, udarivshis' o kamennye plity.
Drozhashchej rukoj zhrec popravil sorvannuyu masku, opustiv ee na grud'. Nashi
glaza vstretilis'.
YA prochel v ego vzglyade neperenosimoe otvrashchenie. Ego azh peredernulo.
Teper' on ne vladel situaciej. I mne suzhdeno bylo uvidet', kak pogibnet
vse, chto sozdaval on i k chemu stremilsya.
Iz tolpy poslyshalis' kriki. YA obernulsya. Sajna podnyalas' s altarya.
Sajna?
Nechelovecheski prekrasnaya Maska Circei vzirala na menya, ee lik okruzhal
oreol zelenogo plameni.
A potom na nas iz ognya, klubyashchegosya nad altarem, skrytogo simvolami
Apollona, hlynul nesterpimo goryachij potok, i razdalsya zvuk, podobnyj
smehu.
Hrontis pokachnulsya. YA videl, kak iskazilos' ot uzhasa ego lico, kak
bezumie poyavilos' v ego vzglyade.
- Net, - prosheptal on. - Net... Apollon! - i mehanicheski nachal chitat'
molitvu, no ya perebil ego.
- Ne smotri na nas, Apollon, v chas tvoego zatmeniya...
Lyudi vtorili emu. Teper' oni gotovy byli povinovat'sya mne. |to uzhe byl
ne ritual... oni krichali kak obychnye bazarnye nishchie, vyklyanchivayushchie
podayanie:
- Otvernis' ot nas, Apollon! Ne smotri na nas v etot chas t'my!
Apollon uslyshal nashi molitvy i... zasmeyalsya!
YA pomnil, chto Panurg rasskazal mne o zatmenii. Vzglyad boga byl
smertonosen. Vse eti lyudi byli obrecheny.
Smeh boga zazvenel eshche gromche. CHernyj zhar, slovno chernaya nevidimaya
zhidkost', zalil hram neuemnym potokom. ZHar bez sveta. CHistyj, holodnyj
vzglyad Apollona kosnulsya myslej lyudej.
Stoyavshie pozadi menya kentavry otvernulis'. YA uslyshal cokot ih kopyt.
Oni bezhali. |ho zazvenelo pod svodami zala i proneslos' po koridoram.
Kentavry, sostyazayas' v skorosti, pokinuli obrechennyj Gelios. ZHrecy
metalis', pytayas' vybrat'sya iz hrama. Panurg otvernulsya i pobrel proch',
odnim dolgim vzglyadom zheltyh kozlinyh glaz poproshchavshis' so mnoj.
Ostalis' lish' Circeya i ya. Hrontis nablyudal za nami, stoya po druguyu
storonu altarya. On eshche ostavalsya ochen' samouveren i ne sobiralsya
opuskat'sya na koleni pered svoim bogom, znaya, chto Apollon vsego lish' bolee
mogushchestvennoe sushchestvo iz drugogo mira. No on ne znal vsego. Hrontis sam
na vremya stal bogom dlya lyudej, a sejchas ego posledovateli pokidali zal.
Uzhasnyj zhar izlival na Gelios temnyj solnechnyj disk. Teper' na nem
postepenno stalo poyavlyat'sya lico, temnyj lik Apollona. YA ne mog na nego
vzglyanut', no znal, chto ono prekrasno, ustrashayushche prekrasno... Net,
vooruzhennyj runom, ya mog smotret' emu v lico!
Circeya kachnulas' ko mne, dvigalas' ona medlenno i ostorozhno, okruzhennaya
siyaniem zelenogo ognya. YA uslyshal nezhnyj golos, ne golos Sajny, a golos
ocharovatel'nicy Circei, govorivshej tak, kak govorila ona tri tysyachi let
nazad.
- Gekata! - pozvala ona. - Mat' Gekata!
Boginya uslyshala ee i otvetila. Ozero zelenogo cveta zamercalo u nashih
nog, zashevelilos', podnyalos'.
My stoyali kak by v ozere prozrachnoj vody. Gekata oblakom podnimalas'
vokrug nas, holodnaya i svezhaya, unosya zhar.
Hrontis po-prezhnemu stoyal u altarya. SHiroko otkryv rot, on smotrel na
solnce, smotrel v lico Apollonu.
Vnezapno on izmenilsya. Myaso postepenno stalo otslaivat'sya ot ego
kostej. YA videl, kak Hrontis zatryassya i upal ryadom so svoim zhertvennym
nozhom. Presmykayas' pered bogom, kotorogo on otvergal, zhrec vse zhe uspel v
poslednij raz usmehnut'sya. Vsya ego logika, ves' ego intellekt ischezli,
kogda on, drozha, upal zamertvo, ne v silah vynesti vid lika Apollona.
- Otverni svoe temnoe lico ot Geliosa, - uslyshal ya ego predsmertnoe
rychanie. No drevnyaya molitva ne mogla emu pomoch'. - Ne smotri na nas v chas
tvoego zatmeniya, - golos zhreca lomalsya, zvuchal stranno, ne po-chelovecheski.
Za spinoj u nas zastuchali kopyta. Vernulis' kentavry. Pronzitel'nye
kriki obitatelej Geliosa podnyalis' "do kreshchendo, oni pronikali dazhe v eti
svyatye steny. Telo Hrontisa nachalo s®ezhivat'sya, slovno nekij ogon' pozhiral
ego iznutri.
- ...Ostanovis' ne nad nashim hramom...
Hrontis ne mog otorvat' vzglyada ot lica boga, na kotoroe dazhe ya ne mog
smotret' bez boli v glazah. Obozhzhennyj ognennym vzglyadom, on prodolzhal
bormotat' bessmyslennuyu molitvu:
- ...smotri ne na nas... Apollon... ne na nas... ne...
Golos ego stih. Zolotistaya maska solnca tresnula, zolotistaya odezhda
pochernela i prevratilas' v zolu. Hrontisa bol'she ne bylo. Ot nego ostalas'
lish' chernaya kucha pepla.
I vse, kto eshche ostavalsya v Geliose, pogibli.
Ot Apollona ishodila chernaya sila solnechnogo ognya, i ot etogo szhigayushchego
potoka ne zashchishchala ni odezhda, ni bronya, ni kamen'. YA, kazhetsya, nachinal
ponimat', v chem delo. Gekata stoyala s nami pered altarem Apollona, i potok
sfokusirovalsya na nej... na nas - vragah Boga Solnca.
On dolzhen byl ispepelit' nas ognennym potokom, unichtozhit', kak
unichtozhil Gelios.
Poka zhe nam pomogalo zelenoe mercanie tumana Gekaty. Apollon staralsya
naprasno. No ya chuvstvoval, kak pod nogami drozhit pol. Hram, gorod, dazhe
zemlya, na kotoroj stoyal gorod, raspadalis' pod dejstviem energii boga,
kotoraya mogla rasshchepit' dazhe atom...
Zagremel grom. Molnii prochertili nebo nad Geliosom, razbivaya kamni,
plavya metall, razrushaya Gelios.
Predsmertnye kriki lyudej byli takimi uzhasnymi, chto, navernoe, ya nikogda
ne zabudu ih. My slyshali kriki slug Apollona, pavshih ot ruki boga. No
kogda umiraet gorod... net slov, kotorye mogli by rasskazat' ob etom.
Kamen' i metall lopalis' ot zhara. Steny s grohotom rushilis',
prevrashchayas' v besformennoe nagromozhdenie oblakov. Nad gorodom hodilo
dolgoe, grohochushchee eho. Gelios pal, kak v haose kataklizmov pal Olimp.
My uzhe byli ne v Geliose. My nahodilis' v mire legend. Zelenyj svet
zaklubilsya vokrug nas, a kogda on rasseyalsya, my snova ochutilis' v mire
bogov.
Tri tysyachi let nazad YAzon mel'kom videl etot mir, no on ne ponimal
nichego iz togo, chto ego okruzhalo. YA, kak i on, razglyadyval volshebnye
pejzazhi, ponimaya, chto chelovecheskoe soznanie ne mozhet prinyat' real'nost'
obiteli bogov.
Vokrug menya raspolagalis' veshchi, kotorye moi glaza ne mogli videt'.
Gromadnye sooruzheniya - mogushchestvennye kolossy, kotorye prevrashchali v
karlika lyubogo cheloveka. Ogromnye zolotistye sooruzheniya podnimalis' v
zolotistoe nebo na mnogie tysyachi futov. "Bashni Iliuma", - podumal ya.
Zdes' zhe stoyali mashiny, no takie strannye, neponyatnye, chto ya ne mog
dazhe predpolozhit', dlya chego oni prednaznacheny. Rasa bogov postroila ih.
Mertvye bogi! Mashiny ne dvigalis'. Mogushchestvennaya nauka, kotoraya
kogda-to sushchestvovala, nyne pogibla.
Na nekotoryh zolotistyh stenah, podobnyh goram, sohranilis' sledy
proshlyh bitv. Nekotorye steny obrushilis', otkryv tainstvennyj inter'er.
Nekotorye zdaniya byli povrezhdeny, odnako vyglyadeli oni tak neveroyatno, chto
nevozmozhno bylo predstavit' ih pervonachal'nyj oblik. YA porazilsya
titanicheskoj bitve, kotoraya kogda-to bushevala zdes'. A kuda tysyacheletiya
nazad ushli bogi?..
Bezzvuchno veter igral na ulicah fantasticheskogo goroda. Daleko, no
postepenno priblizhayas' k nam, dvigalos' chto-to siyayushchee.
Gekata obratilas' ko mne, prervav moi razmyshleniya:
- My dolzhny vstretit' Apollona.
Kto-to iz nas dolzhen byl pogibnut'! YA horosho ponimal, pochemu v etot raz
ne mogu brosit' oruzhie i bezhat', spasayas' begstvom.
- Esli ty obmanesh' moi nadezhdy sejchas, ty dolzhen znat' cenu neudachi: ya
otkroyu tvoj sekret Apollonu. Vremennye potoki mezhdu dvumya mirami
pereseklis' bolee chem sem' tysyach let nazad. Nenadolgo dva mira
vossoedinilis'. I v eto vremya rodilas' nasha rasa - rasa lyudej,
nazyvavshihsya bogami. No my ne byli bogami. My - mutanty, porozhdennye
tainstvennymi silami, obladali velichajshimi znaniyami i izuchali nauki bolee
slozhnye, chem mozhet ponyat' prostoj chelovek. Ne vse iz nas, no dostatochnoe
chislo... Legendy nazyvali nas Zevsom i Afroditoj, Geroj, Aresom, Plutonom,
Gefestom, Gekatoj. Kogda vremennye potoki razdelilis', nasha rasa okazalas'
blizhe k tomu miru, gde stoyal Gelios. My byli sil'ny naukoj i mashinami. V
konce koncov my sozdali svoj mir, mesto, gde teklo nashe, iskusstvenno
sozdannoe vremya, gde my ne byli ogranicheny fizicheskimi zakonami
kakogo-libo iz mirov. Zdes' my postroili svoi goroda, i zdes' my podnyalis'
k vershinam sily, kotoryh nikogda ne dostigala ni odna rasa. YA odna iz nih,
hotya i ne velichajshaya. Dazhe v legendarnye vremena bogi Grecii ne mnogo
vnimaniya obrashchali na lyudej. No ya skrytno obshchalas' s synami lyudej.
Nekromantiya i volshebstvo byli moim remeslom, mne byli nuzhny muzhchiny i
zhenshchiny, kotorye pomogali by mne. Poka moya rasa razvivala tochnye nauki, ya
pogruzhalas' v puchiny koldovstva... I kogda nastala poslednyaya bitva, menya
ne okazalos' sredi ubityh... Vidish' li, my znali, chto my ne bogi. My
znali, chto smert' dolzhna prijti za nami, i hoteli sozdat' rasu, kotoraya
mogla by podnyat'sya na nashih plechah k eshche bolee velikim vershinam, vyshe, chem
my otvazhivalis' podnimat'sya dazhe v mechtah. My mnogo eksperimentirovali.
CHasto opyty byli udachnymi. My sozdali kentavrov, satirov i favnov, detej
derev'ev i detej rek. Nashi sozdaniya byli pochti bessmertnymi, no v nih
okazalos' slishkom mnogo zverinogo.
Golos bogini zvuchal priglushenno. My mchalis' vpered k vysokomu holmu,
bashnej vozvyshayushchemusya v tumannom, zolotistom vozduhe. Na ego vershine
chto-to siyalo. Tam menya zhdal Apollon.
YA podumal, chto mne znakom etot holm. YA stoyal na nem ran'she... YA... ili
YAzon.
Pustynnyj holm na |ya, gde prohodila gran' mezhdu dvumya mirami. Otsyuda
pered bitvoj Apollona i Gekaty odnazhdy bezhal YAzon.
Priblizivshis', ya uslyshal uzhasayushchij smeh Apollona. On nessya s nebes. A
potom, vzglyanuv vverh, ya uvidel zolotoe siyanie i lico Apollona.
Ono bylo nepravdopodobno prekrasno i nepravdopodobno uzhasno. YA
ispytyval to zhe, chto mnogie ispytyvayut pri vide paukov i zmej. Tot zhe
instinkt otvrashcheniya prosnulsya vo mne.
Apollon svoim vidom oskorblyal vse moi chuvstva. On byl bogopodobnym,
prekrasnym, nechelovecheski voshititel'nym, no chto-to v moej dushe otvergalo
ego. CHto-to v moem soznanii bezzvuchno sodrognulos', zakrichalo.
Gekata prodolzhala rasskaz, no ya dumayu, ya intuitivno ponyal, v chem sekret
Apollona, zadolgo do togo, kak mne rasskazala boginya...
- My vnov' popytalis' sozdat' vysshuyu rasu, - prodolzhala Gekata. - V
polubogah my obmanulis'. I togda my sozdali Apollona.
Apollon byl stol' zhe prekrasen, skol' i uzhasen. YA osoznal eto do togo,
kak Gekata rasskazala mne vse. I eshche: Apollon byl iskusstvennym sozdaniem,
mashinoj!
- My prevzoshli sebya v svoem tshcheslavii, - golos Gekaty zvuchal pechal'no,
zadev nuzhnye struny v glubine moego serdca. - Nashi predki byli lyud'mi. My
pol'zovalis' edinymi standartami krasoty. Veroyatno, my soshli s uma, ved'
my sozdali Apollona takim sil'nym... a potom on unichtozhil nas. Mnogo let
nazad proizoshla velikaya bitva, kotoraya dlilas' celoe tysyacheletie, i teper'
moya rasa pogibla. Mertvy vse, krome menya, Gekaty, i Apollon brodit po
ruinam nashego mira. Teper' on dolzhen umeret'. Pered tem kak on ubil
poslednego boga, Gefesta, nashego velichajshego mastera, tot sotkal runo dlya
razrusheniya Apollona. Runo mozhet ubit' ego, i Apollon znaet eto. No ni odin
bog, nikto iz moej rasy ne otvazhitsya nadet' runo. Smerti ya ne boyus', no
umeret' i ostavit' v zhivyh Apollona - oznachaet okonchatel'noe porazhenie. YA
ne mogu umeret', poka ne unichtozhu ego... Nadevaj runo, YAzon. Ty znaesh',
chto dolzhen sdelat'.
Da, ya znal.
Mel'kom vzglyanuv na Circeyu, na moyu vozlyublennuyu s belym, kak alebastr,
nechelovecheskim licom, krasnymi gubami, udlinennymi zeleno-zhguchimi glazami,
ya vstretilsya s nej vzglyadom, a potom otvernulsya, poshel navstrechu Apollonu.
YA uvidel lico, sverkayushchee vdali, prekrasnoe, kak mozhet byt' prekrasna
tol'ko mashina, holodnaya, lishennaya emocij mashina, zhivaya mashina, kotoraya
znala o priblizhenii svoej gibeli.
YA shagnul vpered, eshche raz shagnul... a potom lico rastayalo v
oslepitel'nom bleske, slovno ishodyashchem iz samogo serdca solnca. Apollon
vrode by byl nedovolen svoej siloj, no ya pochuvstvoval uzhasnyj zhar, menya
obdalo potokom sverkayushchego plameni.
YA ulybnulsya pro sebya, znaya: zhar Apollona oboyudoostroe oruzhie. K tomu zhe
ya znal, kak ispol'zovat' runo. Gefest nauchil YAzona pol'zovat'sya im.
Apollon-mashina byl bessilen pered runom.
Gefest horosho znal svojstva poluprovodnikov i istochnikov atomnoj
energii. Mashinu-Apollona mogla razrushit' tol'ko mashina. Runo
prednaznachalos' kak raz dlya etogo. Apollon cherpal svoyu energiyu iz
solnechnogo sveta, iz mel'chajshih elementov, sostavlyayushchih luch solnca. Ego
energii dostatochno, chtoby poglotit' ogromnyj gorod.
On nezhilsya v solnechnyh luchah. Svetilo izlivalo zolotistye strui sveta,
kotorye tekli skvoz' telo Apollona, a izlishek energii mashina-bog
rasseivala v vozduhe sverhmira bogov.
Runo moglo vpitat' v sebya vsyu energiyu Apollona. No dazhe Apollon ne mog
perevarit' vsyu energiyu runa. Gekata, ya dumayu, cherpala svoi sily iz drugih
istochnikov, poetomu ona ne hotela riskovat', nadev runo. Tol'ko chelovek
mog nadet' ego i pri etom ostat'sya zhivym.
Runo ozhilo na moih plechah, ego zolotye kolechki vibrirovali. YA
prikosnulsya k nim, i oni prilipli k ladoni, slovno Gefest sdelal runo
vchera, a ne neskol'ko tysyacheletij nazad. Mashina povinovalas' mne.
YA snyal runo s plech, raskrutil ego i metnul, metnul cherez siyayushchee
prostranstvo tuda, kuda ya ne mog smotret' bez boli v glazah.
Hotya runo bylo obzhigayushche goryachim, v siyanii Apollona ono vyglyadelo
chernym pyatnom. Bez predohranyayushchego volshebstva Gekaty my dolzhny byli by uzhe
davno isparit'sya pod udarami neopisuemyh luchej, kotorymi polival nas
Apollon.
Sverhrasa v stremlenii k chemu-to velikomu sozdala sebe pogibel'.
Apollon-mashina unichtozhil ee s pomoshch'yu chudovishchnogo ognya.
Runo priliplo k chemu-to.
V to zhe mgnovenie u Apollona poyavilas' aura, no v takom ogne nichego ne
moglo sushchestvovat'.
Kak ya mogu rasskazat', chto sluchilos' potom? Kak ya mogu opisat', kak
umer Apollon?
YA zapomnil blednoe lico lyubimoj Circei, otdalyayushcheesya ot menya.
Temno-krasnye guby, priotkrytye v krike, kotoryj ya tak i ne smog uslyshat'.
Holm, na kotorom my stoyali, ischez. V nebo vzmetnulos' plamya.
Potom ya okazalsya v vode.
YA byl odin. Tainstvennye serye volny pokachivali menya, bessil'nogo,
bespomoshchnogo. YA ochutilsya gde-to ochen' daleko i ot Geliosa, i ot |ya. Posle
neveroyatnoj bitvy ya chuvstvoval sebya opustoshennym, slabym, kak rebenok. YA
poteryal runo.
No kogda ya uzhe reshil, chto ne smogu vyplyt' i volny poglotyat menya, voda
zaburlila vokrug, chto-to menya pripodnyalo... ili bol'shaya volna, ili ch'i-to
nechelovecheskie ruki.
YA snova mog dyshat'. Podo mnoj okazalas' tverdaya paluba, kotoraya to
podnimalas', to opuskalas'. YA uslyshal zvuki pesni, skrip vesel, zhalobnyj
voj vetra v parusah, shoroh vody, razbivayushchejsya o nos korablya.
S pochti neveroyatnym usiliem ya pripodnyalsya na odnoj ruke. YA uvidel
argonavtov, pohozhih na privideniya, sidyashchih u vesel, uslyshal liru Orfeya. YA
ne mog dazhe vspomnit', kak opustilsya na palubu. YA ne pomnil nichego...
absolyutno nichego...
I lish' cherez neskol'ko dnej vospominaniya vernulis' ko mne...
Telbot tiho sprosil:
- A potom?
Ogon' kostra davno pogas. Tuman klubilsya nad sosnami, kogda golos
Sivarda smolk, tol'ko shum morya narushal tishinu.
- A potom... ya ochutilsya na beregu... - progovoril Sivard. - Vdali
chto-to vidnelos'. S bol'shim trudom ya vstal i pobrel vdol' linii priboya. YA
ochutilsya na poberezh'e v shtate Arizona, - on poshevelilsya. - Mozhet, u menya
byla gallyucinaciya? Kak ya mog popast' v Arizonu? No ya-to znal, chto vse
sluchivsheesya so mnoj ne gallyucinaciya.
- Horosho, - kivnul Telbot. - Ty chelovek uchenyj. Vse, o chem ty govoril,
teoreticheski vozmozhno, no... Sverhrasa... "Argo"?
- I eshche, - dobavil Sivard. - YA uveren, chto prizrachnyj "Argo" i v samom
dele sushchestvuet. On dlya menya real'nee Gekaty i |ya, dazhe Sajny.
- Sajny? - ostorozhno peresprosil Telbot.
Sivard neproizvol'no vzdrognul.
- Vse ne tak, - poyasnil on. - Sajna... Circeya... Odna zhenshchina ili dve,
ya ne znayu. No mne mnogo obeshchali i nichego ne vypolnili. YA ne poluchil
obeshchannogo. Esli Gekata ostalas' zhiva... No takie priklyucheniya... takoe
mozhet sluchit'sya tol'ko raz v zhizni. Ili dve zhizni... YA ne znayu. Uveren -
eto ne gallyucinaciya, ne son. YA ne sumasshedshij... YA nadeyus', chto Gekata
vypolnit svoe obeshchanie... Odnazhdy... Odnazhdy...
Zamolchav, on vstal.
- YA rasskazal dostatochno. YA ustal.
V etu noch' Telbot dolgo ne mog usnut'. Son ne prihodil". Telbot smotrel
na verhushki sosen, dumal o YAzone i Dzhee Sivarde, o proishozhdenii imen i
lyudej. "Argo", plavayushchij po tainstvennym moryam, strazhnik teh vod, chto
omyvali bezymyannye berega, budorazhil ego voobrazhenie.
Tajnye morya... morya... Dzhej Sivard...
On usnul.
Slaboe eho - otgoloski muzyki - razbudilo Telbota. Bylo ochen' temno. On
ostalsya odin; on chuvstvoval - nado byt' ostorozhnym. Muzyka stanovilas' vse
gromche. Telbot vstal i napravilsya k ee istochniku.
Telbot medlenno podoshel k beregu. Daleko vperedi on uslyshal plesk voln
i s krikami pobezhal vpered:
- Sivard! Sivard, gde vy?
Tol'ko tishina i shum morya otvetili emu.
On podbezhal k vode i uvidel sledy na mokrom peske, temnye volny smyvali
ih. CHto-to dvigalos' v vode... tusklo svetyashcheesya, napominayushchee
drevnegrecheskij korabl'...
Telbot nikogda tak i ne uznal, chto eto bylo. Tuman ochen' bystro skryl
strannoe sudno. Ostalsya tol'ko shum morya.
Potom snova zazvuchala neobychnaya muzyka, zashurshali volny, zashumel veter,
i Telbot zakrichal gromche, chem v pervyj raz:
- YAzon! YAzon!
Nikto ne otvetil emu. V dymke mel'knula ten'... Telbot zamer, pytayas'
rasslyshat' otvet, kotoryj tak i ne prozvuchal. Nakatili volny serogo
tumana. Blizhe i blizhe podkradyvalis' ego yazyki. I vskore nichego ne stalo
vidno. Mir zatyanula seraya mgla. Slyshny byli tol'ko tihie zvuki morya.
Last-modified: Mon, 20 Nov 2000 21:58:49 GMT