Robert Govard. Tvar' na kryshe
-----------------------------------------------------------------------
Robert Howard. The Thing on the Roof.
ZHurnal "Porog". Per. - A.Biryukov.
OCR & spellcheck by HarryFan
-----------------------------------------------------------------------
Zvuchit v nochi raskatom groma ih tyazhkij shag.
Ob®yatyj strahom neznakomym, ya slab i nag.
Na lozhe korchus'. A na grebnyah vysokih krysh
Udar moguchih kryl'ev drevnih koleblet tish'.
I vysekayut ih kopyta nabatnyj zvon
Iz glyb granitnyh megalitov, pokrytyh mhom.
Dzhastin Dzheffri. "Iz drevnej strany".
Nachnu s togo, chto, kogda menya posetil Tassmen, ya udivilsya. My nikogda
ne byli blizki - mne byl ne po dushe ego krutoj nrav naemnika. Krome togo,
goda tri nazad on publichno obrushilsya na moyu rabotu "Svidetel'stvo
prisutstviya kul'tury Nahua na YUkatane", rezul'tat mnogoletnih glubokih
izyskanij. Tak chto nashi otnosheniya serdechnost'yu ne otlichalis'. Tem ne
menee, ya prinyal ego. On byl neobychajno rasseyan i kak budto zabyl o nashej
vzaimnoj nepriyazni. YA ponyal, chto Tassmen nahodilsya vo vlasti kakoj-to
odnoj, no glubokoj i sil'noj idei.
YA bystro doznalsya o celi ego vizita. On, sobstvenno, hotel, chtoby ya
pomog emu dostat' pervoe izdanie "Bezymyannyh kul'tov" fon YUncta, knigu,
izvestnuyu kak CHernaya Kniga. Nazvanie eto ona poluchila ne iz-za cveta
oblozhki, a iz-za ee mrachnogo soderzhaniya. S takim zhe uspehom on mog by
poprosit' u menya pervyj grecheskij perevod "Nekronomikona". Pravda, posle
vozvrashcheniya s YUkatana, ya vse svoe vremya posvyatil kollekcionirovaniyu
drevnih knig, no dazhe nameka do menya ne dohodilo, chto etot, izdannyj v
Dyussel'dorfe tom, gde-to eshche sushchestvuet.
No nado nemnogo rasskazat' pro etu neobychnuyu rabotu. Iz-za
neodnoznachnosti i krajnej mrachnosti zatronutoj v nej tematiki etu knigu
dolgo schitali prosto-naprosto bredom man'yaka, a sam avtor zasluzhil
reputaciyu sumasshedshego. V to zhe vremya, nel'zya bylo otricat', chto on sdelal
celyj ryad nesomnennyh otkrytij i chto on sorok pyat' let svoej zhizni
potratil, skitayas' po ekzoticheskim stranam i otkryvaya mrachnye, gluboko
sokrytye tajny. Tirazh pervogo izdaniya byl ochen' mal, i bol'shaya chast'
ekzemplyarov byla sozhzhena perepugannymi chitatelyami, posle togo kak nekoj
noch'yu 1840 goda fon YUncta nashli zadushennym v svoej sobstvennoj spal'ne.
Obstoyatel'stva ubijstva tak i ostalis' neraskrytymi, no izvestno, chto vse
dveri i okna byli tshchatel'no zaperty. |to proizoshlo cherez shest' mesyacev
posle ego poslednej, okutannoj tainstvennost'yu ekspedicii v Mongoliyu.
Spustya pyat' let odin londonskij izdatel'. Nekij Brajduoll, rasschityvaya
na sensaciyu, vypustil deshevoe, piratskoe izdanie etoj knigi v perevode, V
knige bylo mnozhestvo grotesknyh illyustracij, no takzhe i mnozhestvo nevernyh
tolkovanii, oshibok perevodchika i opechatok, harakternyh dlya deshevogo
izdaniya. Nauchnyj kommentarij otsutstvoval. V rezul'tate original'nyj trud
byl polnost'yu diskreditirovan, a izdateli i chitateli zabyli o nem do
samogo 1909 goda, kogda vladel'cy "Golden Goblin Press", chto v N'yu-Jorke,
reshilis' na tret'e izdanie.
Tekst byl tak staratel'no vychishchen, chto propala pochti chetvertaya chast'
originala. Kniga byla horosho oformlena i illyustrirovana izyskannymi
zhutkovatymi risunkami Diego Vaskesa. Ona dolzhna byla vyjti massovym
tirazhom. No etomu pomeshali esteticheskie vkusy izdatelej i vysokaya
stoimost' pechati. Izdanie resheno bylo realizovat' po dogovornym cenam.
YA popytalsya ob®yasnit' vse eto Tassmenu, no on rezko oborval menya,
zayaviv, chto ya naprasno schitayu ego polnym nevezhdoj. Izdanie "Golden Goblin"
yavlyaetsya ukrasheniem ego biblioteki, skazal on, i imenno v nem on natknulsya
na odin ves'ma zainteresovavshij ego fragment. Esli mne udastsya dobyt' dlya
nego ekzemplyar original'nogo izdaniya 1839 goda, to ya ob etom ne pozhaleyu.
Znaya, chto den'gi mne predlagat' bessmyslenno, on v obmen na zatrachennye
usiliya oprovergnet vse svoi obvineniya, kasayushchiesya rezul'tatov moih
yukatanskih izyskanij i krome togo, publichno izvinitsya na stranicah
"Sajentifik N'yuz".
Dolzhen priznat'sya, chto ya rasteryalsya. Delo, vidimo, bylo neobychajnoj
vazhnosti, raz Tassmen shel na takie ustupki. YA skazal, chto, po-moemu, dal
uzhe dostatochnyj otpor ego napadkam v svoih otvetnyh stat'yah i chto ne hochu
stavit' ego v takoe unizitel'noe polozhenie. No ya prilozhu vse sily, chtoby
otyskat' stol' nuzhnuyu emu knigu.
On pospeshno poblagodaril menya. Uzhe proshchayas', on tumanno nameknul, chto
nadeetsya otyskat' v CHernoj Knige, sil'no sokrashchennoj v posleduyushchih
izdaniyah, razreshenie odnoj problemy.
YA vzyalsya za delo. Posle obmena pis'mami so znakomymi, druz'yami,
bukinistami i antikvarami vsego mira, ya ponyal, chto zadacha ne iz prostyh.
Proshlo tri mesyaca, prezhde chem moi usiliya uvenchalis' uspehom i, blagodarya
pomoshchi professora Dzhejmsa Klementa iz Richmonda, shtat Virdzhiniya, ya stal
obladatelem iskomoj knigi.
YA dal znat' Tassmenu, i on priehal iz Londona pervym zhe poezdom. On
goryashchimi glazami glyadel na tolstyj pyl'nyj foliant v kozhanom pereplete s
zarzhavevshimi zheleznymi zastezhkami, a pal'cy ego drozhali ot neterpeniya,
kogda on perelistyval pozheltevshie stranicy. I kogda on diko vskriknul i
udaril kulakom po stolu, ya ponyal, chto on nashel to, chto iskal.
- Slushajte! - voskliknul on i zachital mne otryvok, v kotorom rech' shla
ob odnom ochen' drevnem svyatilishche, nahodyashchemsya v dzhunglyah Gondurasa. V etom
hrame nekoe drevnee plemya, vymershee eshche do prihoda ispancev, poklonyalos'
kakomu-to ochen' strannomu bogu. Tassmen vsluh chital o mumii, kotoraya pri
zhizni byla zhrecom etogo vymershego naroda, a teper' pokoilas' v nishe,
vyrublennoj v cel'noj skale utesa, u kotorogo vozvedeno svyatilishche. S
vysohshej shei mumii svisala mednaya cep', a na nej ogromnyj purpurnyj
dragocennyj kamen', vyrezannyj v forme zhaby. |tot kamen', po utverzhdeniyu
fon YUncta, byl klyuchom k sokrovishcham hrama, skrytym v podzemnom sklepe,
gluboko pod altarem.
Glaza Tassmena goreli.
- YA videl etot hram! YA stoyal pered etim altarem! YA glyadel na
zapechatannyj vhod v nishu, v kotoroj, kak utverzhdali tuzemcy, pokoitsya
mumiya zhreca. |to ochen' neobychnoe stroenie. Ono bolee pohozhe na sovremennye
latinoamerikanskie zdaniya, chem na ruiny, ostavshiesya ot doistoricheskih
indejcev. Indejcy, naselyayushchie sejchas eti mesta, otricayut kakuyu-libo svoyu
prichastnost' k hramu. Oni govoryat, chto vystroivshie ego lyudi prinadlezhali k
drugoj rase i naselyali eti kraya zadolgo do poyavleniya zdes' predkov
nyneshnih tuzemcev. YA lichno schitayu, chto eti steny - nasledie davno pogibshej
civilizacii, raspad kotoroj nachalsya za tysyachi let do prihoda ispancev. YA
hotel proniknut' v zapechatannyj sklep, no togda u menya ne bylo ni vremeni,
ni nuzhnogo snaryazheniya. YA speshil vybrat'sya k poberezh'yu, poskol'ku byl ranen
v nogu sluchajnym vystrelom. K hramu ya popal po chistoj sluchajnosti. YA hotel
issledovat' vse podrobno, no obstoyatel'stva skladyvalis' neblagopriyatno.
No sejchas-to mne nichto ne pomeshaet! Bol'shoe vezenie, chto mne v ruki
popalas' kniga, izdannaya "Golden Goblin", v kotoroj ya natknulsya na
fragment s opisaniem hrama. No fragment byl yavno ne polon, tam tol'ko
mel'kom upominalos' o mumii. Zainteresovavshis', ya dobralsya do izdaniya
Brajduolla, no tam upersya v neprohodimuyu chashchobu idiotskih oshibok i
opechatok. Tam perevrano dazhe polozhenie Hrama ZHaby, kak ego nazval fon
YUnct, - iz Gondurasa ego perenesli v Gvatemalu. Opisanie Hrama greshit
netochnostyami, no zato upominaetsya o rubine i govoritsya, chto on yavlyaetsya
"klyuchom". K chemu klyuchom, v etom Brajduollovskom izdanii nichego ne skazano.
YA pochuvstvoval, chto napal na sled kakogo-to vazhnogo otkrytiya, esli,
konechno, fon YUnct ne byl bezumcem, kakovym ego mnogie schitayut. No to, chto
on byl v Gondurase, ustanovleno tochno. A esli by on ne videl hrama svoimi
sobstvennymi glazami, to ne smog by ego tak tochno opisat', kak eto sdelano
v CHernoj Knige. Ponyatiya ne imeyu, kakim obrazom on uznal o rubine. Indejcy,
kotorye rasskazyvali mne o mumii, nichego o nem ne znayut. Mozhno tol'ko
predpolozhit', chto fon YUnctu udalos' kak-to proniknut' v zapechatannyj
sklep. U etogo cheloveka byla neobyknovennaya sposobnost' dokapyvat'sya do
skrytyh veshchej... Iz vsego, chto ya uznal, vytekalo, chto, krome fon YUncta i
menya, eshche tol'ko odin belyj chelovek videl Hram ZHaby - ispanskij
puteshestvennik Huan Gonzales, kotoryj issledoval tamoshnie mesta v 1793
godu. On vspominaet o strannom sooruzhenii, sovershenno ne pohozhem na drugie
ostatki drevnih indejskih stroenij. On pishet takzhe, hotya i dostatochno
skeptichno, o bytuyushchej sredi tuzemcev legende, soglasno kotoroj v
podzemel'yah etogo sooruzheniya kroetsya "chto-to neobychnoe". YA ubezhden, chto
rech' idet o Hrame ZHaby.
- YA proshu vas ostavit' u sebya etu knigu, ona mne uzhe ne ponadobitsya, -
skazal Tassmen posle minutnogo molchaniya. - Zavtra ya otplyvayu v Central'nuyu
Ameriku. Na etot raz ya horosho podgotovilsya. YA nameren dobyt' to, chto
spryatano v hrame, dazhe esli mne pridetsya ego razrushit'. CHto tam mozhet byt'
spryatano, esli ne zoloto? Ispancy ego kakim-to obrazom proshlyapili.
Vprochem, kogda oni poyavilis' v Latinskoj Amerike, hram davno uzhe byl pust.
I ispancy ne zanimalis' mumiyami, a predpochitali lovit' zhivyh indejcev, iz
kotoryh pytkami vytyagivali svedeniya o sokrovishchah. No ya etot klad dobudu.
I s etimi slovami on otklanyalsya. YA zhe raskryl knigu v tom meste, gde on
prerval chtenie, i do samoj nochi sidel, pogruzivshis' v porazitel'noe,
strannoe, a mestami sovershenno temnoe povestvovanie fon YUncta. YA otyskal
mesta, gde rech' shla o Hrame ZHaby, i oni povergli menya v takoe
bespokojstvo, chto na sleduyushchee utro ya popytalsya svyazat'sya s Tassmenom, no
uznal tol'ko, chto on uzhe otplyl.
CHerez neskol'ko mesyacev ya poluchil ot nego pis'mo, v kotorom on
priglasil menya priehat' na paru dnej v ego pomest'e v Sassekse. Tassmen
poprosil takzhe, chtoby ya zahvatil s soboj CHernuyu Knigu.
Do ego lezhashchego na otshibe vladeniya ya dobralsya uzhe v sumerkah. Hozyain
zhil v usloviyah pochti feodal'nyh. Vysokaya stena otdelyala ot mira ogromnyj
park i opletennyj plyushchom dom. Kogda ya shel ot vorot k domu po shirokoj
allee, mezh dvuh ryadov izgorodi, to obratil vnimanie, chto vo vremya
otsutstviya hozyaina sadu ne udelyalos' dolzhnoj zaboty. Gusto rastushchie mezhdu
derev'yami sornyaki pochti polnost'yu vytesnili travu dlya gazonov. Sredi
gustyh neuhozhennyh zaroslej okolo vnutrennej steny vorochalos' kakoe-to
zhivotnoe, to li kon', to li vol; ya otchetlivo slyshal stuk kopyt na kamnyah.
Sluga okinul menya podozritel'nym vzglyadom i vpustil v dom. Tassmen
ozhidal menya v kabinete. On metalsya po komnate, kak lev v kletke. Ego
krupnaya figura pokazalas' mne bolee hudoj i zhilistoj, nezheli pered
ot®ezdom. Tropicheskoe solnce sdelalo bronzovoj kozhu ego muzhestvennogo
lica.
- Nu kak, Tassmen? - privetstvoval ya ego. - Udalos'? Nashli zoloto?
- Ne nashel ni edinoj uncii, - burknul on. - Vsya istoriya - vzdor... nu,
mozhet, ne vsya. V zapechatannyj sklep ya pronik i tam dejstvitel'no byla
mumiya...
- A kamen'? - sprosil ya.
On dostal chto-to iz karmana i podal mne. YA s interesom vglyadelsya. To
byl bol'shoj kamen', chistyj i prozrachnyj, kak kristall, no imeyushchij zloveshchij
purpurnyj ottenok. V polnom sootvetstvii s tekstom fon YUncta on byl
otshlifovan v forme zhaby. YA nevol'no vzdrognul - izobrazhenie bylo
neobychajno ottalkivayushchim. Moe vnimanie privlekla tyazhelaya mednaya cep', k
kotoroj krepilsya kamen'. Na cepi byla strannaya gravirovka.
- CHto eto za znaki na ee zven'yah? - sprosil ya, zainteresovavshis'.
- Trudno skazat', - otvetil Tassmen. - YA dumal, mozhet, vam oni znakomy.
YA tol'ko zametil nekotoroe otdalennoe shodstvo etih znakov s polustertymi
ieroglifami na monolite, izvestnom kak CHernyj Kamen', kotoryj nahoditsya v
vengerskih gorah. YA ne smog ih prochest'.
- Rasskazhite o svoem puteshestvii, - poprosil ya.
My uselis' poudobnee, derzha v rukah stakanchiki s viski, i Tassmen,
kak-to stranno pomeshkav, nachal svoyu istoriyu.
- Hram ya otyskal bez osobogo truda, nesmotrya na to, chto on raspolozhen v
bezlyudnoj i redko poseshchaemoj mestnosti. On postroen vblizi skalistogo
utesa, v pustynnoj doline, neizvestnoj issledovatelyam i ne nanesennoj na
karty. YA dazhe ne pytalsya opredelit' ego vozrast, no postroen on iz
neobychajno tverdogo bazal'ta, kotorogo ya bol'she nigde i nikogda ne videl.
O neveroyatnoj drevnosti postrojki mozhno sudit' po stepeni vyvetrivaniya
kamnya. Bol'shinstvo kolonn ego fasada uzhe ruhnulo. Tol'ko oblomki ih torchat
iz istertyh osnovanij, kak redkie, oblomannye zuby uhmylyayushchejsya staroj
ved'my. Vneshnie steny uzhe rassypayutsya, zato vnutrennie - celehon'ki, tak
zhe kak i podderzhivayushchie svod pilony. Mne kazhetsya, chto oni bez osobyh
hlopot vyderzhat eshche tysyachu let, i steny vnutrennih pomeshchenij tozhe. Glavnyj
zal hrama - eto ogromnoe oval'noe pomeshchenie, pol kotorogo vylozhen bol'shimi
kvadratnymi plitami. Poseredine stoit altar' - prosto bol'shoj kruglyj blok
iz togo zhe tverdogo kamnya, chto i ves' hram. Altar' ukrashen strannoj
rez'boj. Za nim, vyrublennyj v cel'noj skale utesa, kotoryj sostavlyaet
tyl'nuyu stenu hrama, nahoditsya sklep, gde i pokoitsya telo poslednego zhreca
vymershego naroda. Vojti tuda ne sostavlyalo bol'shogo truda. Mumiya byla tam,
i vse bylo, kak opisano v CHernoj Knige. Hotya mumiya prekrasno sohranilas',
ya ne smog opredelit', k kakoj rase prinadlezhal zhrec. Vysushennye cherty lica
i forma cherepa navodili na mysl' o nekotoryh vyrozhdavshihsya rasah Nizhnego
Egipta. YA byl uveren, chto zhrec prinadlezhit narodu, otnosyashchemusya skoree k
kavkazskoj rase, nezheli k indejskoj. I eto vse, chto ya mog skazat'. Vo
vsyakom sluchae, kamen' byl na meste - svisal na cepi s vysohshej shei zhreca.
S etogo mesta rasskaz Tassmena stal tak nevnyaten, chto ya s trudom
ulavlival smysl i nachal uzhe zadumyvat'sya, a ne povliyalo li tropicheskoe
solnce skvernym obrazom na sostoyanie ego psihiki. S pomoshch'yu kamnya on
otvoril skrytye v altare dveri - on ne opisal yasno, kak on eto sdelal.
Menya porazilo, chto, on, po-vidimomu, i sam ne ponimal, kak dejstvuet etot
kristallicheskij klyuch. No kak tol'ko kamen' kosnulsya altarya, pered nim
vnezapno razverzsya chernyj ziyayushchij vhod. Ego tainstvennoe poyavlenie gnetushche
podejstvovalo na dushi soprovozhdavshih Tassmena avantyuristov, kotorye
naotrez otkazalis' posledovat' za nim vnutr'.
Tassmen poshel odin, vooruzhivshis' pistoletom i elektricheskim fonarem. Po
kamennym stupenyam uzkoj spiral'noj lestnicy, vedushchej kak budto k samomu
centru Zemli, on spustilsya k uzkomu koridoru, nastol'ko temnomu, chto,
kazalos', chernota polnost'yu pogloshchala tonkij luch sveta. On s kakoj-to
strannoj neohotoj upomyanul takzhe o zhabe, kotoraya vse vremya, poka on byl
pod zemlej, skakala pered nim, derzhas' za granicej svetlogo kruga fonarya.
On otyskal dorogu po mrachnym tunnelyam i spuskam - kolodcam chernoty, do
kotoroj mozhno bylo pochti chto dotronut'sya. Nakonec on doshel do nevysokih
dverej, ukrashennyh fantasticheskoj rez'boj, za kotorymi i byl, kak on
dumal, tajnik s zolotom. On tknul v neskol'ko mest svoim dragocennym
kamnem i dveri nakonec otvorilis'.
- A sokrovishche? - voskliknul ya neterpelivo.
On zasmeyalsya, kak by izdevayas' nad samim soboj.
- Ne bylo tam nikakogo zolota, nikakih dragocennostej, nichego... - On
pokolebalsya. - Nichego takogo, chto mozhno unesti s soboj.
Snova rasskaz ego sdelalsya tumannym i nesvyaznym. YA tol'ko ponyal, chto
hram on pokinul ves'ma speshno, ne probuya bol'she iskat' kakie-nibud'
sokrovishcha. On hotel zabrat' s soboj mumiyu, chtoby - kak on utverzhdal -
podarit' ee kakomu-nibud' muzeyu, no kogda vyshel iz podzemel'ya, ne smog ee
otyskat'. On predpolagal, chto ego lyudi, ispugavshis' takogo poputchika pri
vozvrashchenii na poberezh'e, vybrosili mumiyu v kakuyu-nibud' peshcheru ili
rasselinu.
- Takim obrazom, - zakonchil on, - ya snova v Anglii i ne bolee bogat,
chem togda, kogda ee pokidal.
- No u vas est' eta dragocennost', - napomnil ya. - |to uzh tochno ochen'
dorogaya veshch'.
On posmotrel na kamen' bez vostorga, no s kakoj-to pochti bezumnoj
alchnost'yu.
- Vy dumaete, eto rubin? - sprosil on.
YA pokachal golovoj.
- Ponyatiya ne imeyu.
- YA tozhe. Odnako pokazhite mne knigu.
On medlenno perevorachival tolstye listy i chital, shevelya gubami.
Vremenami on kachal golovoj, kak budto chem-to udivlennyj, no nakonec
kakoe-to mesto nadolgo prikovalo ego vnimanie.
- Naskol'ko vse zhe gluboko pronik etot chelovek v zapretnye oblasti, -
skazal on nakonec - Ne udivitel'no, chto ego nastigla takaya strannaya i
Tainstvennaya smert'. On, dolzhno byt', predvidel svoyu sud'bu... Vot zdes'
on predosteregaet, chtoby lyudi ne pytalis' budit' teh, kto spit.
On zadumalsya.
- Da, teh, kto spit, - burknul on snova. - Na vid mertvye, a na samom
dele lezhat i tol'ko i zhdut kakogo-nibud' glupogo slepca, kotoryj probudit
ih k zhizni... YA dolzhen byl vnimatel'no prochitat' CHernuyu Knigu... i dolzhen
byl zakryt' dveri, kogda uhodil iz sklepa... No klyuch u menya i ya ego ne
otdam, hotya by ves' ad za nim prishel.
On vyshel iz svoej zadumchivosti i kak raz hotel CHto-to mne skazat',
kogda otkuda-to sverhu donessya strannyj zvuk.
- CHto eto? - on posmotrel na menya.
YA pozhal plechami. On podbezhal k dveri i pozval slugu. Tot poyavilsya
minutoj pozzhe, i lico ego bylo bledno.
- Ty byl naverhu? - grozno sprosil Tassmen.
- Da, ser.
- CHto-nibud' slyshal? - prodolzhal doprashivat' Tassmen zhestkim, pochti
obvinyayushchim tonom.
- Da, ser, slyshal, - otvetil sluga s vyrazheniem neuverennosti na lice.
- I chto zhe ty slyshal?
- Ponimaete, ser, - sluga neuverenno, slabo ulybnulsya, - ya boyus', chto
vy menya primete za sumasshedshego, no esli po pravde, to bol'she vsego eto
pohodilo na to, kak budto po kryshe hodila loshad'.
V glazah Tassmena poyavilsya bezumnyj blesk.
- Idiot! - zaoral on. - Provalivaj!
Osharashennyj sluga vyskochil iz komnaty, a Tassmen shvatil sverkayushchij
kamen' v forme zhaby.
- Kakogo duraka ya svalyal! - voskliknul on yarostno, - Slishkom malo
prochel... i dveri nado bylo zavalit'... no, klyanus' vsemi svyatymi, klyuch
moj, i ya ego ne otdam ni cheloveku, ni d'yavolu!
I s etimi neobychnymi slovami on povernulsya i pomchalsya naverh. CHerez
minutu na verhnem etazhe gromko hlopnula dver'. Bylo slyshno; kak sluga
ostorozhno postuchal v nee, v otvet razdalsya prikaz ubirat'sya, vyrazhennyj v
chrezvychajno gruboj forme. Krome togo, Tassmen prigrozil, chto pristrelit
kazhdogo, kto popytaetsya vojti v ego komnatu.
Esli by ne bylo tak pozdno, ya bez kolebanij ostavil by etot dom, tak
kak byl pochti ubezhden, chto hozyain soshel s uma. No mne nichego drugogo ne
ostavalos', kak projti v otvedennuyu mne komnatu, kotoruyu pokazal
perepugannyj sluga. Vmesto togo, chtoby lech' spat', ya raskryl CHernuyu Knigu
na toj stranice, gde chital ee Tassmen.
Esli on ne byl sumasshedshim, to otsyuda so vsej opredelennost'yu sledoval
vyvod, chto v Hrame ZHaby on vstretilsya s chem-to sverh®estestvennym.
Neobychnyj sposob, kakim otkryvali dveri v altare, porazil ego sputnikov, a
v podzemel'e Tassmen natknulsya na chto-to, chto porazilo ego samogo. YA takzhe
predpolozhil, chto vo vremya vozvrashcheniya Tassmena iz Ameriki ego kto-to
presledoval. I prichinoj etoj pogoni byl dragocennyj kamen', kotoryj on
nazyval klyuchom.
YA pytalsya najti kakie-nibud' podskazki v tekste fon YUncta, poetomu eshche
raz perechital o Hrame ZHaby, o tainstvennoj praindejskoj rase, kotoraya ego
vozdvigla, i ob ogromnom rzhushchem chudovishche so shchupal'cami i kopytami,
kotoromu poklonyalis' eti lyudi.
Tassmen govoril, chto kogda v pervyj raz prosmatrival knigu, to slishkom
rano prerval chtenie. Razmyshlyaya ob etoj nevrazumitel'noj fraze, ya natknulsya
na otryvok teksta, kotoryj privel ego v takoe vozbuzhdenie, - on podcherknul
ego nogtem. Ponachalu eto mesto pokazalos' mne ocherednym tumannym
otkroveniem fon YUncta; tekst zhe poprostu govoril, chto bog hrama yavlyaetsya i
ego svyashchennym sokrovishchem. YA tol'ko cherez minutu soobrazil, kakie sledstviya
vytekayut iz etogo zamechaniya, i holodnyj pot vystupil u menya na lbu.
Klyuch k sokrovishchu! A sokrovishchem hrama yavlyaetsya ego bog! A spyashchie
probuzhdayutsya, esli otvorit' dveri ih temnicy! Potryasennyj strashnoj mysl'yu,
ya vskochil na nogi, v etot mig gromkij tresk narushil nochnuyu tishinu, i srazu
posle etogo poslyshalsya zhutkij chelovecheskij vopl', polnyj smertel'nogo
uzhasa.
YA vyskochil iz komnaty. Poka ya bezhal vverh po lestnice, ya slyshal zvuki,
zastavivshie menya somnevat'sya v sobstvennom zdravom ume. Uzh ne soshel li ya s
uma? YA stoyal pod dver'yu Tassmena i tryasushchejsya rukoj pytalsya povernut'
ruchku. Komnata byla zaperta na klyuch. YA kolebalsya, i vdrug iznutri
doneslos' merzkoe pronzitel'noe rzhanie, potom kakoj-to otvratitel'nyj
hlyupayushchij zvuk, kak budto ogromnoe zheleobraznoe telo protiskivalos' skvoz'
okno. A vsled za etim, - kogda zatihli eti zvuki, ya mog by prisyagnut', chto
uslyshal shum gigantskih kryl'ev. A posle - tishina.
YA s trudom vzyal sebya v ruki i vysadil dver'. Komnatu zapolnyal kakoj-to
zheltyj tuman, izdayushchij otvratitel'nyj zapah. YA oshchutil slabost' i toshnotu.
Komnata napominala pole boya, no, kak bylo ustanovleno pozzhe, v nej nichego
ne propalo, krome purpurnogo dragocennogo kamnya, vyrezannogo v forme zhaby,
kotoryj Tassmen nazyval klyuchom. Ego tak i ne nashli. Okonnuyu ramu pokryvala
kakaya-to neopisuemo otvratitel'naya sliz', Poseredine komnaty s
razmozzhennym, rasplyushchennym cherepom lezhal sam Tassmen, i na okrovavlennyh
ostatkah lica i golovy yavno byl viden otpechatok ogromnogo kopyta.
Last-modified: Sun, 04 Mar 2001 20:42:08 GMT