žćŐÝŘâŐ íâŢâ âŐÚáâ:


     Trzeba tworzyÖ dobro ze zła bo nie ma nic innego, z czego  by  można Je
tworzyÖ.
     Robert Fenn Warren



     Fragmenty  wywiadu, ktăry przeprowadził  specjalny  korespondent  Radia
Harmont z
     doktorem WALENTINEM PILLMANEM, w związku z przyznaniem  temu ostatniemu
Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za 19... rok
     -  ...  Zapewne pana pierwszym  poważnym  odkryciem  było odkrycie  tak
zwanego radiantu Pillmana?
     - Nie sądzÚ. Radiant Pillmana to ani pierwsze, ani poważne, ani, ściśle
măwiąc, odkrycie. I w dodatku niezupełnie moje.
     -  Pan chyba  żartuje, panie doktorze. Radiant Pillmana  - te dwa słowa
zna każdy uczeá szkoły podstawowej.
     -  Nic  dziwnego.  Radiant  Pillmana  pierwszy  odkrył  właśnie  uczeá,
niestety  nie  pamiÚtam  jego  nazwiska,  niech  pan  zajrzy   do  "Historii
Lądowania" Stetsona,  tam pan znajdzie wszystkie  szczegăły. Radiant  został
odkryty przez ucznia, wspăłrzÚdne opublikował po raz pierwszy student, a nie
wiadomo dlaczego ochrzczono radiant moim nazwiskiem.
     - Tak,  z odkryciami zdarzają siÚ zdumiewające historie. Czy nie măgłby
pan wyjaśniÖ naszym słuchaczom, panie doktorze...
     -  Niech pan  posłucha, drogi rodaku.  Radiant Pillmana  to niezmiernie
prosta  rzecz.  ProszÚ sobie  wyobraziÖ,  że  wprowadził pan w ruch obrotowy
ogromny globus, a potem zaczął pan do niego strzelaÖ z rewolweru. Dziurki na
globusie ulożą siÚ w pewną określoną krzywą. Cała istota tego, co pan nazywa
moim pierwszym poważnym  odkryciem, zawiera siÚ w prostym fakcie - wszystkie
Strefy Lądowania - a jest ich sześÖ - rozmieszczone są
     na  powierzchni naszej planety  tak. Jakby ktoś sześciokrotnie strzelił
do Ziemi z pistoletu umieszczonego na  linii Ziemia - Deneb. Deneb - to alfa
gwiazdozbioru
     ŁabÚdzia,  a punkt na nieboskłonie, z ktărego, by tak rzec, strzelano -
nazywamy właśnie radiantem Pillmana.
     - DziÚkujÚ  w imieniu  słuchaczy,  panie  doktorze.  Drodzy  słuchacze!
Nareszcie ktoś nam sensownie wyjaśnił, co to takiego radiant Pillmana! Ale a
propos,  panie  doktorze, wczoraj upłynÚło dokładnie trzynaście lat  od dnia
Lądowania. ByÖ może, zechce pan w  związku z tym powiedzieÖ kilka słăw swoim
rodakom?
     - A co  konkretnie ich interesuje? Niech pan pamiÚta, że  nie było mnie
wăwczas w Harmont...
     -  Tym  bardziej  chcielibyśmy  usłyszeÖ,  co  pan pomyślał, kiedy  siÚ
okazało,  że  paáskie  rodzinne  miasto  stało siÚ  obiektem  inwazji  obcej
supercywilizacji...
     - Măwiąc szczerze w pierwszej chwili pomyślałem, że to kaczka... Trudno
było sobie wyobraziÖ, że w naszym starym, małym miasteczku wydarzyło siÚ coś
podobnego. Odyby to była Gobi, Nowa Funlandia - ale Harmont!
     - Jednakże w koácu musiał pan uwierzyÖ.
     - Istotnie, w koácu musiałem.
     - No i co było dalej?
     -  Nagle przyszło mi do głowy, że zarăwno Harmont, jak i pozostałe piÚÖ
Stref  Lądowania...  przepraszam, wtedy  wiedziano  tylko  o czterech...  że
wszystkie one  tworzą  określoną krzywą.  Obliczyłem wspăłrzÚdne  radiantu i
posłałem je do "Nature".
     - I w najmniejszym stopniu nie zaniepokoił pana los rodzinnego miasta?
     - Widzi pan, wtedy już  wierzyłem w fakt Lądowania, ale  jednak w żaden
sposăb nie byłem  w  stanie  uwierzyÖ panicznym korespondencjom o  płonących
dzielnicach, o  potworach,  ktăre szczegălnie  chÚtnie  pożerały  starcăw  i
dzieci,  o krwawych walkach miÚdzy nieśmiertelnymi  przybyszami z Kosmosu, a
nader śmiertelnymi, ale  nieodmiennie bohaterskimi pancernymi dywizjami Jego
Krălewskiej Mości...
     - Miał  pan słusznośÖ. PamiÚtam, że koledzy dziennikarze  nieźle  wtedy
narozrabiali... PowrăÖmy  jednak do nauki. Odkrycie  radiantu Pillmana  było
paáskim pierwszym,  ale, jak  sądzÚ, nie  ostatnim wkładem w naszą  wiedzÚ o
Lądowaniu.
     - Pierwszym i ostatnim.
     - Ale bez wątpienia  śledzi pan uważnie stan  miÚdzynarodowych badaá  w
Strefach Lądowania...
     - Tak... niekiedy przeglądam "Biuletyn".
     -  Ma  pan na  myśli  "Biuletyn MiÚdzynarodowego Instytutu  Cywilizacji
Pozaziemskiej"?
     - Tak.
     - A  wiÚc  co zdaniem  pana  należy  uznaÖ  za  najważniejsze  odkrycie
ostatnich trzynastu lat?
     - Sam fakt Lądowania.
     - Przepraszam?
     -  Sam  fakt  Lądowania stanowi najważniejsze  odkrycie  nie  tylko  na
przestrzeni  ostatnich trzynastu  lat, ale  w całej  historii ludzkości. Nie
jest takie ważne, kim  oni byli,  skąd i po co przybyli, dlaczego tak krătko
gościli  u  nas i  co siÚ  z  nimi stalo păźniej.  Najważniejsze,  że  teraz
ludzkośÖ z całą pewnością wie, że nie jest samotna we Wszechświecie. Obawiam
siÚ, że Instytutowi  Cywilizacji Pozaziemskich już nigdy wiÚcej  nie uda siÚ
dokonaÖ răwnie fundamentalnego odkrycia.
     - To wszystko jest ogromnie interesujące, panie  doktorze,  ale  prawdÚ
măwiąc  miałem  na  myśli odkrycia w dziedzinie  techniki.  Odkrycia,  ktăre
mogłaby wykorzystaÖ nasza ziemska nauka i technika. Przecież wielu wybitnych
uczonych  uważa,  że  materiały znajdujące  siÚ  w  Strefach Lądowania  mogą
zmieniÖ cały bieg naszej historii.
     - No  căż, ja nie należÚ do zwolennikăw tego punktu widzenia.  A jeżeli
chodzi o konkretne znaleziska, to przykro mi, ale nie jestem specjalistą.
     - Jednak od  dwăch lat jest pan konsultantem  Komisji OFIZ,  zajmującej
siÚ całokształtem spraw związanych z Lądowaniem...
     -  To prawda. Ale  ja  nie  mam  nic wspălnego z badaniami  cywilizacji
pozaziemskich.  W   Komisji,  wspălnie  z  innymi  kolegami,  reprezentujemy
miÚdzynarodowe  środowisko naukowe, kontrolując  wykonanie rezolucji  ONZ  w
sprawie  eksterytorialności  Stref  Lądowania. Brutalnie  măwiąc, pilnujemy,
żeby   wszystkim,  co  znajduje  siÚ   w  Strefach,   dysponował   wyłącznie
MiÚdzynarodowy Instytut.
     - Czyżby na te pozaziemskie cuda jeszcze ktoś miał apetyt?
     - Tak.
     - Zapewne ma pan na myśli stalkerăw?
     - Nawet nie wiem, co to takiego.
     - Tak u  nas,  w  Harmont, nazywają zuchwalcăw, ktărzy na własne ryzyko
przekradają siÚ do Strefy i wynoszą stamtąd wszystko, co  im wpadnie w rÚce.
To nowy, nie znany dotychczas fach.
     - Rozumiem. Nie, to nie leży w naszej kompetencji.
     -  Jasne! Tymi sprawami zajmuje siÚ  policja. Ale ogromnie chcielibyśmy
wiedzieÖ, co właściwie leży w paáskiej kompetencji, panie doktorze?
     -  Wiadomo, że istnieje  stały  przemyt przedmiotăw ze Stref Lądowania.
Materiały  dostają  siÚ w  rÚce  nieodpowiedzialnych jednostek  oraz  całych
organizacji. Nas,  uczonych  i  członkăw  Komisji, interesują rezultaty tego
przemytu.
     - Czy nie măgłby pan wypowiedzieÖ siÚ bardziej konkretnie?
     -  Wie  pan, lepiej  porozmawiajmy  o  sztuce.  Czy  naprawdÚ  paáskich
słuchaczy nie interesuje moja opinia o niezrăwnanej Qwendy Muller?
     - Ależ  oczywiście!  Ale  najpierw może skoáczymy z nauką. Czy pan jako
uczony, nie ma czasem ochoty zająÖ siÚ tymi pozaziemskimi cudami?
     - Jak by to panu powiedzieÖ... Prawdopodobnie.
     -  A wiÚc  niewykluczone, że pewnego  piÚknego dnia mieszkaácy  Harmont
zobaczą swego sławnego rodaka na ulicach miasta?
     - Niewykluczone.




     lat   23,  kawaler.  Laborant  MiÚdzynarodowego  Instytutu  Cywilizacji
Pozaziemskich, Filia w Harmont

     Poprzedniego  dnia   wieczorem  stoimy  sobie  z  nim  w  przechowalni.
Wystarczy  zrzuciÖ Kombinezony i można  iśÖ  w miasto, zajrzeÖ do "Barge"  i
wypiÖ coś stosownego dla wzmocnienia duszy  i ciała. Ja stojÚ ot, tak sobie,
podpieram ścianÚ, swoje zrobiłem i już trzymam w pogotowiu papierosa,  paliÖ
mi siÚ chce wściekle  - od dwăch godzin nie  miałem papierosa w ustach. A on
jakoś  nie  może  rozstaÖ siÚ  ze  swoimi  skarbami. Załadował  jeden  sejf,
zamknął,  opieczÚtował,  teraz  załadowuje  drugi: zdejmuje  z  transportera
"pustaki",  ogląda  każdy  ze  wszystkich stron  (a ciÚżkie  są  ścierwa jak
wielkie nieszczÚście, każdy  waży sześÖ  i  păł kilo) i starannie ustawia na
păłkach.
     Okropnie długo  już  wojuje z  tymi "pustakami" i moim skromnym zdaniem
bez  żadnego pożytku dla ludzkości.  Na jego miejscu ja  bym już  dawno olał
sprawÚ i za te same pieniądze zająłbym siÚ czymś  innym. Chociaż  z  drugiej
strony,  jeśli siÚ  zastanowiÖ, taki  "pustak" rzeczywiście jest niezmiernie
zagadkowy, i można  powiedzieÖ -  szemrany. Ile to ja siÚ ich nadźwigałem, a
wszystko jedno,  za każdym  razem  jak  je  zobaczÚ,  od  nowa nie  mogÚ siÚ
nadziwiÖ. Dwie miedziane okrągłe płytki  wielkości spodeczka,  grube na piÚÖ
milimetrăw, odległośÖ miÚdzy płytkami  czterysta  milimetrăw,  i  oprăcz tej
odległości niczego miÚdzy  płytkami nie  ma. Można tam wsadziÖ rÚkÚ, można i
głowÚ,  jeżeli  kompletnie  zgłupiałeś  ze   zdziwienia  -  pustka,  pustka,
powietrze. Pomimo to coś miedzy nimi oczywiście byÖ musi, siła jakaś, tak ja
to rozumiem, ponieważ  ani ścisnąÖ tych  płytek,  ani  rozerwaÖ  nikomu  siÚ
jeszcze nie udało.
     No chłopaki, trudno opisaÖ coś podobnego  komuś, kto tego  nie widział.
Jakoś to  zbyt  proste, szczegălnie  jeśli  siÚ dobrze  przyjrzeÖ i uwierzyÖ
wreszcie własnym oczom. To zupełnie tak samo, jakby komuś opisywaÖ szklankÚ,
albo nie daj  Boże kieliszek - tylko  palcami wodzisz i  klniesz  w poczuciu
absolutnej  bezsilności.  Dobra,  zakładamy, żeście wszystko  zrozumieli,  a
jeżeli  ktoś nie  zrozumiał, niech  weźmie "Biuletyn"  naszego instytutu - w
każdym numerze znajdzie artykuły o "pustakach" z fotografiami...
     Jednym  słowem  Kirył  już prawie  od roku wojuje  z  tymi "pustakami".
Jestem u niego od  samego początku  i skarz mnie Băg, jeżeli rozumiem, czego
on siÚ  po nich  spodziewa, zresztą, jeśli mam byÖ  szczery, nadmiernie  nie
wysilam swego umysłu. Niech najpierw on sam zrozumie,  niech sam rozwiąże tÚ
łamigłăwkÚ, a wtedy, byÖ może, posłucham, co bÚdzie miał do  powiedzenia. Na
razie natomiast  jasne  jest  dla mnie jedno -  Kirył musi za  wszelką  cenÚ
chociaż jednego "pustaka"  wypatroszyÖ, nadgryźÖ kwasami, zgnieśÖ pod prasą,
stopiÖ w piecu. I wtedy wszystko stanie siÚ dla niego jasne, zdobÚdzie sławÚ
i chwałÚ,  a cała światowa  nauka  zapłacze  z  zachwytu rzewnymi łzami. Ale
chwilowo, o ile siÚ orientujÚ, do tego bardzo jeszcze daleko. Niczego do tej
pory  nie  osiągnął,  uszarpał  siÚ tylko nieprzytomnie, pozieleniał  nawet,
zrobił siÚ milczący, wygląda jak chory pies i chyba oczy mu łzawią. Gdyby to
był  ktoś inny,  zaprowadziłbym go  na wădkÚ, a  potem  na  dziwki, żeby  go
rozruszały, a rano  znowu  na wădkÚ  i  znowu  na dziwki,  tylko inne, i  po
tygodniu  czułby siÚ jak świeżo narodzony  - uszy  do găry, gÚba od ucha  do
ucha. Tylko, że nie dla Kiryła takie lekarstwo - nawet proponowaÖ nie warto.
     A wiÚc stoimy, znaczy siÚ, w przechowalni, patrzÚ na  Kiryła, widzÚ, co
siÚ z nim dzieje, jakie ma zapadniÚte oczy, i tak mi siÚ go żal robi, że nie
macie  pojÚcia.  I  właśnie wtedy  zdecydowałem.  To  znaczy nie  tyle nawet
zdecydowałem, tylko jakby mnie ktoś pociągnął za jÚzyk.
     - Słuchaj - măwiÚ - Kirył...
     A Kirył  właśnie stoi i trzyma w  rÚku ostatniego "pustaka"  i wpatruje
siÚ w niego jakby chciał wleźÖ do środka.
     - Słuchaj - măwiÚ - Kiryłl A gdybyś miał pełnego "pustaka", to co?
     - Pełny "pustak"? - powtarza i marszczy brwi, jakbym z nim nagle zaczął
rozmawiaÖ po chiásku.
     - No tak  - măwiÚ. - Ta  twoja hydromagnetyczna pułapka, jak jej tam...
obiekt 77-b. Tylko z jakimś niebieskawym paskudztwem w środku.
     WidzÚ, że zaczyna do niego docieraÖ.  Podniăsł na mnie oczy, przymrużył
powieki i widzÚ, że  gdzieś tam, za psimi łzami pojawia  siÚ jakiś przebłysk
rozumu, jak on sam uwielbia siÚ wyrażaÖ.
     - Poczekaj - măwi. - Jak to pełny? Taki sam jak ten, tylko pełny?
     - Aha.
     - Gdzie?
     Nareszcie. Dotarło. Nadstawił uszu. gÚba od ucha do ucha.
     - Chodź - măwiÚ - zapalimy.
     Kirył   żywo  wepchnął   "pustaka"  do  sejfu,   zatrzasnął  drzwiczki,
przekrÚcił klucz trzy  i păł raza i poszliśmy z powrotem do laboratorium. Za
zwyczajnego "pustaka" Ernest daje czterysta na rÚkÚ, a za pełnego - ja bym z
niego, sukinsyna, siedem skăr zdarł, ale możecie mi wierzyÖ albo  nie, wtedy
nawet  o tym  nie  pomyślałem, bo  măj Kirył, jakby mu  kto w kieszeá napluł
biegnie  po  dwa schodki  na gărÚ, nawet zapaliÖ  człowiekowi nie da. Jednym
słowem, wszystko mu  opowiedziałem - Jak  wygląda, gdzie leży  i  jak siÚ do
niego  najłatwiej dostaÖ. Kirył  od  razu wyciągnął plan, znalazł ten garaż,
zaznaczył go  palcem, spojrzał na  mnie  i,  rzecz  jasna,  od razu wszystko
zrozumiał, zresztą niewiele tu było do rozumienia!
     - Ach,  ty! - măwi i uśmiecha siÚ.  -  Ho căż, trzeba iśÖ, najlepiej od
razu jutro rano. O dziewiątej zamăwiÚ przepustki i "kalosz", a o  dziesiątej
zmăwimy paciorek i păjdziemy. Co ty na to?
     - Można - odpowiadam. - A kto na trzeciego?
     - A po co trzeci?
     - E,  nie - măwiÚ  - to nie piknik z dziewczynami. A jeśli  coś  ci siÚ
stanie? To jest Strefa - măwiÚ
     - porządek musi byÖ.
     Kirył lekko siÚ uśmiechnął, wzruszył ramionami.
     -  Jak  sobie  chcesz! Ty  siÚ lepiej na  tym znasz.  Pewnie że lepiej!
Kirył, rzecz jasna, przejawiał troskÚ o człowieka, to znaczy pomyślał o mnie
- obejdziemy  siÚ bez  trzeciego, pojedziemy we  dwăjkÚ, cisza, spokăj, i ja
bÚdÚ czysty  jak  kryształ.  Tylko że dobrze wiem -  ludzie  z instytutu  we
dwăjkÚ do  Strefy nie  chodzą. U nich  jest taki obyczaj: dwaj  robią, co do
nich należy, trzeci zaś siÚ przygląda, a kiedy go potem zapytają - opowie.
     -  Gdyby to ode mnie zależało, wziąłbym Austina  - măwi Kirył. - Ale ty
siÚ pewnie nie zgodzisz. A może jednak?
     - Nie - măwiÚ. - Tylko nie Austina. Austina weźmiesz innym razem.
     Austin  to  niezły  chłopak, strach  i  odwaga są  w  nim wymieszane  w
odpowiednich  proporcjach,  ale moim zdaniem jest już trefny. Kiryłowi  tego
nie wytłumaczysz, ale ja takie rzeczy widzÚ - wyobraził sobie, że StrefÚ zna
i że już wszystko jest w niej dla niego jasne
     -  a to  znaczy, że niedługo bÚdziemy  mieli znajomy  pogrzeb.  No i na
zdrowie. Tylko że  ja nie reflektujÚ. - No dobrze -  măwi Kirył - A  Tender?
Tender to jego drugi laborant. Niczego sobie chłop.
     Spokojny.
     - TrochÚ za stary - măwiÚ. - A poza tym ma dzieci...
     - To nic. On już chodził do Strefy.
     -  Dobrze - măwiÚ.  - niech  bÚdzie Tender...  Jednym słowem zostawiłem
Kiryła siedzącego nad planem, a sam poszedłem prościutko do "Barge", bo żreÖ
mi siÚ chciało nieprzytomnie, a i w gardle mi zaschło.
     Dobra. PrzychodzÚ nastÚpnego  dnia  jak  zwykle  o dziewiątej, pokazujÚ
przepustkÚ, a na portierni dyżuruje ten sam tyczkowaty  sierżant,  ktărego w
zeszłym roku nieźle obsłużyłem, kiedy po pijaku zaczął siÚ dowalaÖ do Guty.
     -  CześÖ  - măwi do  mnie.  -  Ciebie -  măwi - Rudy, szukają po  całym
instytucie... W tym momencie przerywam mu grzecznie.
     -  Dla  ciebie nie jestem żaden Rudy  -  măwiÚ. - I nie  staraj siÚ  mi
podlizaÖ, szwedzka kłonico.
     - Na miłośÖ boską.  Rudy! - măwi sierżant zdumiony. -  Przecież wszyscy
tak ciÚ nazywają.
     Przed Strefą zawsze jestem roztrzÚsiony i jeszcze trzeźwy na dodatek  -
złapałem go za pas i ze  wszystkimi szczegăłami opowiedziałem mu, kim jest i
dlaczego matka go zrodziła. On splunął, zwrăcił mi przepustkÚ i już bez tych
wszystkich czułości măwi:
     - Obywatel  Red Shoehart ma niezwłocznie stawiÖ siÚ u kapitana Herzoga.
Pełnomocnika do Spraw Bezpieczeástwa.
     -  O właśnie - măwiÚ - to co innego. Ucz siÚ, sierżancie,  a zostaniesz
lejtnantem.
     A sam myślÚ: co to znowu? Czego też może chcieÖ ode mnie kapitan Herzog
w  godzinach  pracy?  Dobra, idÚ  siÚ stawiÖ. Kapitan  ma gabinet na trzecim
piÚtrze,  luksusowy gabinet, i  kraty w oknach  jak  na  policji. Sam  Willy
siedzi za swoim biurkiem, pyka fajkÚ i uprawia biurokracjÚ za pomocą maszyny
do  pisania,  a  w kącie grzebie  w stalowym sejfie  jakiś sierżancina, nowy
chyba,  nie znam go. W naszym instytucie tych sierżantăw  jest wiÚcej  niż w
przeciÚtnej dywizji i wszyscy tacy dorodni,  krew z  mlekiem - do Strefy nie
muszą chodziÖ, a na wszelkie  zmartwienia  naszego świata plują z  trzeciego
piÚtra.
     - Dzieá dobry -  măwiÚ. - Pan mnie wzywał? Willy  patrzy na mnie jak na
ropuchÚ, odsuwa
     maszynÚ, kładzie przed sobą grubą tekturową teczkÚ i zaczyna przeglądaÖ
papiery.
     - Red Shoehart? - pyta.
     - We własnej osobie - odpowiadam, a śmiaÖ mi siÚ chce,  że ledwie  mogÚ
wytrzymaÖ. Taki nerwowy chichot mną trzÚsie.
     - Od jak dawna pracujecie w instytucie?
     - Dwa lata, trzeci rok właściwie.
     - Stan cywilny?
     - Samotny - odpowiadam. - Sierota. Na to kapitan odwraca siÚ do swojego
sierżanta i rozkazuje mu surowym głosem:
     - Sierżancie Lummer,  proszÚ iśÖ do archiwum i  przynieśÖ  akta  sprawy
numer sto piÚÖdziesiąt.
     Sierżant  zasalutował i zniknął, a  Willy zamknął teczkÚ i tak posÚpnie
pyta:
     - Znowu to samo?
     - Co znowu?
     - Sam  dobrze wiesz.  MowÚ  materiały przyszły  w twojej sprawie.  Tak,
myślÚ.
     - A skąd te materiały?
     Willy zasÚpił siÚ i ze złością zaczął tłuc swoją fajką o popielniczkÚ.
     - To nie twoja rzecz  -  măwi. - Ostrzegam ciÚ, bo  znamy  siÚ  nie  od
dzisiaj  - rzuÖ to wszystko i to  raz na zawsze.  Jak ciÚ  drugi raz złapią,
sześcioma miesiącami  siÚ nie wymigasz. A z Instytutu wylecisz natychmiast i
to na wieki wiekăw, rozumiesz?
     - Rozumiem - măwiÚ - to akurat  rozumiem dobrze, nie rozumiem tylko, co
za ścierwo na mnie doniosło...
     Ale kapitan  znowu patrzy  na mnie  ołowianym  spojrzeniem,  pogwizduje
pustą fajką  i grzebie  w  swoich papierach.  To  znaczy, że wrăcił sierżant
Lummer z aktami sprawy numer sto piÚÖdziesiąt.
     - DziÚkujÚ, Shoehart - măwi kapitan Willy  Herzog o przezwisku Tucznik.
- To wszystko, co chciałem usłyszeÖ.
     No a  ja poszedłem do szatni, przebrałem  siÚ w  kombinezon, zapaliłem,
przez cały czas myślÚ - skąd ten swąd? Jeżeli z instytutu, to przecież lipa,
nikt tu o mnie nic nie wie i wiedzieÖ nie może. A jeżeli przyszedł papier  z
policji... to o czym  oni mogą tam  wiedzieÖ, prăcz moich starych  spraw?  A
może  Ścierwnik wpadł?  To bydlÚ,  żeby  samemu siÚ wykrÚciÖ,  rodzoną matkÚ
sprzeda.  Ale  przecież  i  Ścierwnik  nic o mnie  teraz  nie wie. Myślałem,
myślałem,  nic mądrego  nie  wymyśliłem i  postanowiłem  nie zawracaÖ  sobie
głowy! Ostatni raz  byłem  w  Strefie nocą trzy  miesiące temu,  prawie cały
towar już opyliłem  i  prawie  wszystkie pieniądze wydałem,  teraz mogą mnie
łapaÖ do sądnego  dnia. Ale kiedy już  szedłem  po schodach  na  gărÚ, nagle
spłynÚło na mnie olśnienie, i  to takie, że wrăciłem do szatni,  usiadłem  i
znowu zapaliłem. Wychodziło na to, że do  Strefy dzisiaj iśÖ nie  mogÚ, i to
pod  żadnym pozorem. Ani jutro nie mogÚ, ani  pojutrze. Wychodziło na to, że
gliny znowu mnie  mają  na oku, że nie zapomnieli  o  mnie, a  jeżeli  nawet
zapomnieli, to ktoś im właśnie przypomniał. Obecnie to już zresztą nieważne,
kto mianowicie. Każdy stalker, jeżeli tylko nie upadł  na głowÚ, wie, że  go
śledzą. Teraz muszÚ siedzieÖ cicho w najciemniejszym kącie, jaki  uda mi siÚ
znaleźÖ. Jaka znowu Strefa? Ja  tam  nawet z przepustką od ilu już  miesiÚcy
nie byłem! Czego siÚ czepiacie uczciwego laboranta?
     Obmyśliłem to  wszystko i nawet jakby pewną ulgÚ uczułem,  że nie muszÚ
dzisiaj iśÖ do Strefy. Tylko
     jakby  o  tym  możliwie delikatnie  zawiadomiÖ Kiryła?  Powiedziałem mu
wprost:
     - Do Strefy nie idÚ. Jakie bÚdą dalsze polecenia?
     Na te  słowa Kirył  oczywiście wybałuszył na mnie oczy. Potem widocznie
dotarło  do  niego,  bo  wziął  mnie  za  łokieÖ,  zaprowadził   do  swojego
gabineciku, posadził przy swoim  biurku, a  sam  usiadł  obok  na parapecie.
Zapaliliśmy. Milczymy, nastÚpnie Kirył pyta mnie ostrożnie:
     - Czy coś siÚ stało. Red? No i co ja mam powiedzieÖ.
     -  Nie  -  măwiÚ  - nic  siÚ nie stało. A  wiesz, przerżnąłem wczoraj w
pokera dwadzieścia zielonych - ten Nunnun gra jak stary...
     - Poczekaj - măwi Kirył. - Ty co, rozmyśliłeś siÚ?
     Aż stÚknąłem z wysiłku.
     - Nie  mogÚ  -  măwiÚ do  niego,  a sam  aż zÚby zaciskam.  - Nie mogÚ,
rozumiesz? Przed chwilą wezwał mnie do siebie Herzog.
     Kirył  oklapł.  Znowu  wyglądał  jak păłtora nieszczÚścia, i znowu miał
oczy  chorego  pudla.  Westchnął tak  jakoś  spazmatycznie,  zapalił  nowego
papierosa od starego niedopałka i măwi cicho:
     - Możesz mi wierzyÖ. Red, że ja nikomu słowa nie powiedziałem.
     - Daj spokăj - măwiÚ. - To nie o ciebie chodzi.
     - Ja nawet Tenderowi jeszcze nie powiedziałem. Wypisałem  mu przepustkÚ
i nawet nie zapytałem go, czy păjdzie z nami, czy nie...
     Ja  milczÚ, siedzÚ i palÚ. I śmiaÖ mi siÚ chce i płakaÖ, nic biedak nie
rozumie.
     - A czego chciał od ciebie Herzog?
     - Nic specjalnego - măwiÚ. - Ktoś na mnie doniăsł i to wszystko.
     Popatrzył na mnie  jakoś dziwnie, zeskoczył z parapetu i zaczął chodziÖ
po swoim gabineciku tam i z powrotem. Kirył biega po gabinecie, a ja siedzÚ,
dmucham dymem i milczÚ, głupio mi, że tak idiotycznie to wszystko wyszło
     - ślicznie go wyleczyłem  z melancholii, szkoda gadaÖ. A czyja to wina?
Wyłącznie moja.  Pokazałem dziecku czekoladkÚ, a czekoladka jest  schowana w
zaczarowanej skrzyni, a skrzyni  pilnuje  zły  czarodziej... W  tym momencie
Kirył przestaje biegaÖ, staje  obok mnie, patrzy gdzieś w bok, widaÖ,  że mu
głupio, i pyta:
     - Słuchaj, Red, a ile może kosztowaÖ taki pełny "pustak"?
     Z  początku  nie  zrozumiałem, z  początku  pomyślałem, że  on liczy na
kupienie gdzieś takiego  "pustaka", tylko że gdzie tam coś podobnego kupisz,
byÖ może jeden jedyny na całym świecie stoi w tamtym garażu, zresztą tak czy
tak, pieniÚdzy by  mu nie starczyło,  skąd u niego  pieniądze  - zagraniczny
specjalista  i to  jeszcze z  Rosji. A  potem  raptem  jakby we  mnie piorun
strzelił - to znaczy że on, draá, myśli, że  ja  dla  forsy?! Ach ty, myślÚ,
sukinsynu,  za kogo ty mnie bierzesz?! Już nawet usta otworzyłem, żeby mu to
wszystko powiedzieÖ. I zająknąłem siÚ. Bo co innego, măwiąc otwarcie, miał o
mnie myśleÖ? Stalker to stalker, nie  ma co robiÖ  błÚkitnych oczu, pokażcie
mu tylko forsÚ, za forsÚ stalker własnym  życiem zahandluje. Tak to  właśnie
teraz  wygląda, że  wczoraj  zarzuciłem przynÚtÚ,  a dzisiaj  zabieram mu ją
sprzed nosa,  cenÚ podbijam. Aż mi  jÚzyk stanął kołkiem  od  tych myśli,  a
Kirył patrzy  na mnie  badawczo,  oczu ze mnie  nie  spuszcza i widzÚ w tych
oczach  nawet nie  pogardÚ,  a  jakby  nawet  jakieś  zrozumienie.  I  wtedy
spokojnie mu wszystko wytłumaczyłem.
     - Do  garażu - măwiÚ -  jeszcze nikt z przepustką nie chodził. Droga do
niego nie jest  jeszcze  oznakowana, wiesz  o  tym.  Teraz  pomyśl,  wracamy
stamtąd i twăj Tender zaczyna wszystkim opowiadaÖ, jak to zasunÚliśmy prosto
do garażu, zabraliśmy co trzeba i z powrotem do  domu.  Jakbyśmy skoczyli do
sklepu naprzeciwko. I dla każdego bÚdzie jasne -
     măwiÚ - że z găry wiedzieliśmy, dokąd i po co idziemy. A to znaczy,  że
ktoś nam dał cynk. A już  kto  z nas  trzech  - komentarze  chyba zbyteczne.
Rozumiesz, czym to dla mnie pachnie?
     Skoáczyłem  swoje przemăwienie,  spojrzeliśmy sobie  głÚboko  w oczy  i
milczymy.  Potem  nagle Kirył klasnął w rÚce,  zatarł  dłonie i  niby  raźno
oznajmia:
     - No căż, jak nie to nie. Rozumiem ciÚ. Red, i nie potÚpiam. PăjdÚ sam.
A nuż wszystko dobrze siÚ skoáczy... nie pierwszy raz.
     Rozłożył  plan na parapecie oparł siÚ o niego  łokciami, przygarbił,  i
cała jego dziarskośÖ z miejsca wyparowała. SłyszÚ, jak mruczy do siebie:
     - Sto  dwadzieścia metrăw...  nawet sto  dwadzieścia dwa... i jeszcze w
samym garażu... Nie, nie wezmÚ Tendera. Jak myślisz. Red może nie warto braÖ
Tendera? Jak by nie było, ma dwoje dzieci...
     - Samego ciÚ nie puszczą - măwiÚ.
     - Wypuszczą  - mruczy  - znam wszystkich sierżantăw... i lejtnantăw też
znam... nie podobają mi siÚ te ciÚżarăwki! Trzynaście lat pod gołym niebem i
ciągle jak nowe... Dwadzieścia krokăw dalej cysterna - zardzewiała, dziurawa
jak sito, a one jakby prosto z fabryki... Och, ta Strefa!
     Uniăsł głowÚ znad planu i zapatrzył siÚ w okno. I ja też  spojrzałem  w
okno. Szyby w  naszych oknach są grube, solidne, a za szybą Strefa - matula,
oto ona, dwa kroki stąd, z dwunastego piÚtra widaÖ ją jak na dłoni...
     Tak popatrzeÖ  na nią - niby ziemia jak ziemia. Słoáce  ją ogrzewa tak,
jak  ogrzewa całą  resztÚ ziemi i niby nic siÚ nie  zmieniło,  niby wszystko
wygląda  tak  samo,  jak  trzynaście  lat  temu.  Gdyby  nieboszczyk   tatuś
popatrzył,  toby nic  specjalnego  nie  zauważył,  może  tylko  by  zapytał,
dlaczego fabryka nie dymi.  strajkują czy co? Stożkowate hałdy żăłtej ziemi,
nagrzewnice blikują na słoácu,  szyny, szyny,  szyny, na szynach lokomotywa,
za nią wagoniki, platformy...
     Przemysłowy krajobraz, jednym słowem.  Tylko ludzi nie ma.  Ani żywych,
ani martwych. A oto i garaż widaÖ
     - długa szara gąsienica, brama na oścież, na parkingu stoją ciÚżarăwki.
Trzynaście lat stoją i nic siÚ z nimi nie  dzieje. To Kirył bystrze zauważył
- głăwka  pracuje.  Nie  daj Boże miÚdzy dwa samochody siÚ pchaÖ,  samochody
trzeba z  daleka obchodziÖ...  tam jest jedna taka  szczelinka  w  asfalcie,
jeśli  oczywiście od tamtego czasu cierniem  nie  zarosła... Sto dwadzieścia
metrăw  -  odkąd  on liczy? A, chyba od  ostatniego znaku. Słusznie, stamtąd
wiÚcej  nie  bÚdzie. Brawo okularnicy, nie na darmo chleb jedzą... Patrzcie,
oznakowali  drogÚ  do  samego  wysypiska, i  to  jak  chytrze!  O,  tu  jest
rozpadlina,  w ktărej  Zgnilec  znalazł wieczny  spoczynek,  wszystkiego dwa
metry od ich drogi... A przecież ostrzegał wtedy Kosmaty Zgnilca
     - trzymaj siÚ, idioto, z daleka od dołăw, bo nie bÚdzie czego do trumny
włożyÖ...  I miał  świÚtą  racjÚ, nawet  żadna  trumna nie była potrzebna...
Kiedy idziesz do Strefy, to sobie zakonotuj: z towarem wrăciłeś - cud boski,
z życiem uszedłeś - daj na  mszÚ, kula patrolu  - fart, a cała reszta -  jak
los zdarzy.
     Spojrzałem na Kiryła  i widzÚ, że mnie  spod  oka obserwuje. I twarz ma
taką, że w tym momencie  wszystkie moje mocne postanowienia diabli wziÚli. A
niech ich wszystkich, myślÚ, szlag trafi, co właściwie mogą mi zrobiÖ? Kirył
już w ogăle măgł nic nie măwiÖ, ale powiedział.
     - Shoehart  - măwi. -  Z  oficjalnych, podkreślam, z oficjalnych źrădeł
otrzymałem  informacjÚ,  że  zbadanie garażu  może  przynieśÖ  nauce ogromną
korzyśÖ.  W  związku  z  tym  powstał  projekt  wyprawy  do  garażu.  PremiÚ
gwarantujÚ. - I uśmiecha siÚ, jakby wygrał sto tysiÚcy.
     -  A z jakich to oficjalnych źrădeł  pochodzi ta informacja?  - pytam i
też uśmiecham siÚ jak idiota.
     -  Z  poufnych źrădeł  -  odpowiada. - Ale  panu mogÚ  powiedzieÖ...  -
przestał siÚ uśmiechaÖ i zasÚpił siÚ. - Powiedzmy od doktora Douglasa.
     - Aha - măwiÚ - od doktora Douglasa... A od ktărego to Douglasa?
     - Od  Sama  Douglasa  - odpowiada  sucho. -  Od  tego,  ktăry zginął  w
ubiegłym roku.
     Aż mnie dreszcz przeszedł. A żeby ciÚ! Kto przed wyjściem măwi o takich
rzeczach? Możesz tym okularnikom  kołki na głowie ciosaÖ  -  nic do nich nie
dociera... Złamałem niedopałek w popielniczce i măwiÚ:
     - Dobra. Gdzie twăj Tender? Długo jeszcze bÚdziemy na niego czekaÖ?
     Jednym słowem na ten temat wiÚcej nie rozmawialiśmy. Kirył zadzwonił na
bazÚ  transportową,  zamăwił  "latający  kalosz", a ja  wziąłem  plan,  żeby
zobaczyÖ,  co oni tam  narysowali.  Zupelnie nieźle narysowali, w normie. Na
podstawie fotografii z lotu ptaka, w dużym powiÚkszeniu. WidaÖ nawet bieżnik
na  oponie,  ktăra leży pod bramą  garażu. Ech, ile by  każdy stalker dał za
taki  plan...  a zresztą, na  jaką cholerÚ  zda  siÚ  plan  po  nocy,  kiedy
pokazujesz gwiazdom zadek i własnych rąk nie możesz zobaczyÖ.
     A  tymczasem  objawił  siÚ i  Tender.  Czerwony,  zadyszany.  Cărka  mu
zachorowała,  musiał  lecieÖ  po  lekarza, no  a my  uraczyliśmy  go radosną
wiadomością -  idziemy  do Strefy.  Z początku nawet  o  sapaniu  zapomniał,
biedactwo. "Jak to do Strefy?  - măwi - Dlaczego właśnie ja?" Jednakże kiedy
usłyszał o  podwăjnej  premii  i  o  tym,  że  Red  Shoehart  răwnież idzie,
oprzytomniał i znowu zaczął sapaÖ.
     Jednym  słowem  zeszliśmy  we trăjkÚ  do "buduaru".  Kirrył poleciał po
przepustki, pokazaliśmy je jeszcze jednemu sierżantowi, a ten sierżant wydał
nam skafandry. Trzeba przyznaÖ,  że to wyjątkowo pożyteczny wynalazek. Gdyby
go  tak jeszcze przefarbowaÖ z czerwonego na  jakiś inny bardziej odpowiedni
kolor.
     Każdy stalker wyłoży  za taki skafander piÚÖset zielonych bez zmrużenia
oka.  Już dawno  przysiągłem  sobie, że stanÚ na uszach  i gwizdnÚ chociażby
jeden. Ma pierwszy rzut oka niby nic specjalnego, skafander jak dla  nurka i
hełm jak  dla nurka,  z przodu przezroczysty. Może  nawet nie jak u nurka, a
raczej  jak u lotnika  w  samolotach naddżwiÚkowych albo jak  u  kosmonauty.
Lekki, wygodny, nigdzie nie ciśnie i nie pocisz siÚ w nim  z gorąca. W takim
skafandrze  można  iśÖ  choÖby  w  ogieá  i  też żaden  gaz  do  środka  nie
przeniknie,  nawet  kula. jak măwią,  go nie przebije. Oczywiście i ogieá, i
jakiś  tam  iperyt,  i kula karabinowa - to wszystko  jest  nasze, ziemskie,
ludzkie. W  Strefie  niczego takiego  nie ma,  w Strefie nie tego trzeba siÚ
baÖ. Zresztą, co tu gadaÖ, i  w tych skafandrach ludzie też giną  jak muchy.
Inna  sprawa, że bez  skafandrăw  może byłoby jeszcze  gorzej. Od "ognistego
puchu"  na przykład skafandry  zabezpieczają na sto  procent,  i  od pluniÚÖ
"diabelskiej kapusty"... no,
     dobra.
     Wleźliśmy w skafandry, przesypałem mutry z woreczka do bocznej kieszeni
i  przemaszerowaliśmy  przez cały teren instytutu  do wyjścia w StrefÚ. Taki
jest u  nich obyczaj! niech widzą  - oto żołnierze nauki  idą składaÖ  swoje
życie na ołtarzu wiedzy, ludzkości i Ducha ŚwiÚtego, amen. I rzeczywiście we
wszystkich oknach aż do czternastego piÚtra stoją, wspăłczują, tylko jeszcze
brakuje powiewających chusteczek i orkiestry.
     -  Răwnaj  krok  -  măwiÚ do  Tendera.  - Kałdun  wciągnij, nieszczÚsny
łamago! WdziÚczna ludzkośÖ nie zapomni o tobie!
     Spojrzał na mnie i widzÚ, że mu nie w głowie żarty. I słusznie  - jakie
tam żarty! Ale kiedy idziesz do  Strefy, to już jedno z dwojga: albo płakaÖ,
albo  siÚ  śmiaÖ, a ja jeszcze nigdy w  życiu  nie  płakałem.  Spojrzałem na
Kiryła. nie  powiem, trzyma  siÚ nieźle,  tylko wargami  porusza,  jakby siÚ
modlił.
     -  Modlisz siÚ? - pytam. - Mădl siÚ -  măwiÚ - mădl! Im dalej w StrefÚ,
tym bliżej do nieba...
     - Co? - pyta, bo nie dosłyszał.
     - Mădl sie! - krzyczÚ. - Stalkerăw wpuszczają do nieba bez kolejki!
     Wtedy Kirył  siÚ uśmiechnął  i poklepał mnie po plecach, niby - nie băj
siÚ nic, ze mną nie zginiesz, a w ogăle raz kozie śmierÖ. Zabawny facet, jak
Boga kocham.
     Oddaliśmy przepustki ostatniemu sierżantowi. Tym razem w drodze wyjątku
okazał  siÚ  lejtnantem,  znam  go  zresztą, jego ojciec handluje w Rexopolu
nagrobkami. "Latający kalosz" już na nas czeka, chłopcy z bazy podstawili go
pod samą wartowniÚ. Wszystko już jest na miejscu - i "pogotowie  ratunkowe",
i  straż pożarna, i nasza  waleczna  gwardia, nieustraszeni  ratownicy, kupa
spasionych darmozjadăw ze swym helikopterem. PatrzeÖ na nich nie mogÚ!
     Wleźliśmy do "kalosza", Kirył usiadł przy sterach i măwi do mnie:
     - No, Red, obejmuj dowodzenie.
     Bez zbÚdnego pośpiechu rozpiąłem zamek  błyskawiczny na piersi, wyjąłem
zza pazuchy  manierkÚ, golnąłem  jak należy, zakrÚciłem zakrÚtkÚ i schowałem
manierkÚ  z powrotem. Bez tego nie potrafiÚ. Ktăry to już raz idÚ do Strefy,
a bez tego nie mogÚ. Tamci dwaj patrzą na mnie, czekają.
     - A wiÚc  tak - măwiÚ. - Wam  nie proponujÚ,  dlatego  że idziemy razem
pierwszy raz i nie  wiem, jak na was  działa alkohol. Regulamin bÚdzie taki:
wszystko, co powiem, wykonywaÖ natychmiast i bez gadania. Jeżeli ktoś zagapi
siÚ albo zacznie jakieś tam pytania zadawaÖ - bÚdÚ prał czym popadnie, za co
z găry przepraszam, na przykład tobie, panie Tender, powiem: staá  na rÚkach
i idź naprzăd. I w tejże chwili pan Tender musi zadrzeÖ swoją ciÚżką dupÚ do
găry i  robiÖ, co  mu  kazano. A nie posłuchasz, to, byÖ może, swojej chorej
căreczki  nigdy wiÚcej  w życiu nie  zobaczysz. Rozumiesz?  Ale  już ja  siÚ
zatroszczÚ, żebyś ją zobaczył.
     - Ty,  Red, tylko  nie zapomnij powiedzieÖ - chrypi Tender,  a już jest
cały czerwony, widzÚ, jak siÚ  poci  i wargi  mu kłapią.  -  Ja nie tylko na
rÚkach, na zÚbach păjdÚ, gdzie każesz, nie jestem nowicjuszem, wiesz o tym.
     -  Dla mnie  obaj  jesteście  nowicjusze -  măwiÚ -  a  powiedzieÖ  nie
zapomnÚ, spokojna głowa. Aha, umiesz prowadziÖ "kalosz"?
     - Umie - odpowiada Kirył - dobrze prowadzi.
     - Jak dobrze,  to dobrze - măwiÚ.  -  W takim razie - z Bogiem! OpuściÖ
przyłbice! Mała naprzăd, ściśle  według znakăw,  wysokośÖ  trzy  metry. Przy
dwudziestym siădmym słupku - przystanek.
     "Kalosz"  wystartował  i  Kirył na  wysokości  trzech metrăw dał  "mała
naprzăd", a ja nieznacznie odwrăciłem głowÚ i leciutko dmuchnąłem przez lewe
ramiÚ.  WidzÚ  -  gwardziści -  ratownicy  wsiedli  do swojego  helikoptera,
strażacy  z  szacunkiem stanÚli na  bacznośÖ, lejtnant w  drzwiach  wartowni
salutuje nam, idiota nieszczÚsny - a nad nimi wszystkimi wisi wielki plakat,
już  dobrze wypłowiały: "Serdecznie witamy, szanowni  Przybysze"! Tender już
zebrał siÚ w sobie, żeby im wszystkim pomachaÖ rÚką na pożegnanie, ale ja mu
tak  przysunąłem   piÚścią   w  bok,  że   od   razu  zapomniał   o   swoich
arystokratycznych   manierach.  Ja   Ci  pokażÚ,  durniu,  pożegnaá  mu  siÚ
zachciało!
     PopłynÚliśmy.
     Po   lewej  mieliśmy   instytut,  po  prawej  Kwartał   Zadżumionych  i
posuwaliśmy siÚ od znaku do znaku, samym środkiem ulicy. Och, dawno Już nikt
po tej ulicy nie jeździł ani  nie chodził! Asfalt popÚkał, pÚkniÚcia zarosty
trawą, ale to jeszcze była nasza, zwykła trawa, ludzka i normalna. A tam, na
chodniku, po lewej rÚce, rosły już czarne ciernie, i po tych cierniach  było
widaÖ, jak  precyzyjnie Strefa  sama siebie wyznacza -  czarne zarośla  przy
samej jezdni,  jakby  kto  nożem  uciął nie,  jednak ci  przybysze  to  byli
przyzwoici  faceci, narozrabiali  paskudnie, to prawda, ale  sami wyznaczyli
sobie granicÚ. Przecież nawet "ognisty puch" na naszą  stronÚ ze Strefy  nie
leci, chociaż, zdawałoby siÚ, wiatr go nosi we wszystkie strony...
     Domy w Kwartale  Zadżumionych są  oblazłe, martwe, ale  szyby w  oknach
prawie  wszÚdzie  ocalały,  tylko  zarosły brudem  i dlatego  wyglądają  jak
oślepłe. Ale nocą,  kiedy  czołgasz  siÚ tamtÚdy,  widaÖ  dobrze światełka w
mieszkaniach,  jakby ktoś  palił  suchy spirytus. Takie  niebieskawe  jÚzyki
płomyczkăw. To "czarci pudding" zieje z piwnic. Ale jeżeli patrzeÖ ot  tak -
bloki  jak bloki,  wymagają, rzecz  jasna, remontu, ale nic  nadzwyczajnego,
tylko ludzi  nie  widaÖ. W tym  domu z czerwonej  cegły  mieszkał,  nawiasem
măwiąc,  nasz nauczyciel  rachunkăw  o dźwiÚcznym przezwisku Przecinek.  Był
koszmarnym  nudziarzem i w życiu mu siÚ nie powiodło,  druga żona odeszła od
niego przed samym  Lądowaniem, a cărka miała bielmo na jednym oku, pamiÚtam,
że dokuczaliśmy jej bez miłosierdzia. Kiedy siÚ zaczÚła panika. Przecinek ze
wszystkimi z tego kwartału w  samych gaciach biegł aż  do  mostu -  dziesiÚÖ
kilometrăw bez  zatrzymywania.  Potem  długo  chorował, skăra  mu  zlazła  i
paznokcie.  Wszyscy, ktărzy  mieszkali  w  Kwartale,  no  powiedzmy,  prawie
wszyscy,  identycznie  chorowali i dlatego teraz tak siÚ  właśnie  nazywa  -
Kwartał Zadżumionych. niektărzy umarli, ale przeważnie starsi, i to  też nie
wszyscy. Ja na przykład myślÚ, że oni  umarli przede wszystkim ze strachu, a
nie  z powodu choroby.  To było straszne. Kto  mieszkał w tym  kwartale, ten
chorował. A  w tamtych trzech - ludzie ślepli. Teraz te kwartały tak właśnie
siÚ nazywają - Pierwszy Ociemniały,  Drugi Ociemniały...  Ślepli zresztą nie
do koáca,  a tylko tak trochÚ,  coś w rodzaju kurzej  ślepoty.  Co  ciekawe,
opowiadają, że nie oślepli od jakiegoś błysku czy wybuchu, chociaż măwią, że
wybuchy też były, ale od strasznego łoskotu. Zagrzmiało, măwią, z taką siłą,
że od  razu  nas  oślepiło.  Lekarze tłumaczą  im,  jak  komu dobremu  -  to
niemożliwe, przypomnicie  sobie  dobrze! Nie, uparli siÚ,  to był  wyjątkowo
silny  grzmot i od niego wlaśnie oślepliśmy. A  żeby  było  śmieszniej, nikt
prăcz nich żadnego grzmotu nie słyszał.
     Tak. wygląda tu,  jakby nic  siÚ nie stało. O, tam stoi  szklany kiosk,
caluteáki. Dziecinny wăzek w bramie, nawet pościel  zdaje siÚ, jest  jeszcze
czysta...  Tylko  te  anteny  zarosły  jakimiś  wiechciami  na  podobieástwo
morskiej trawy. Okularnicy na tÚ trawÚ  dawno  zÚby sobie ostrzą. CiekawośÖ,
rozumiecie,  co to za trawa - nigdzie indziej czegoś podobnego nie ma, tylko
w  Kwartale Zadżumionych i  tylko na antenach. A co najważniejsze - tuż obok
instytutu,  pod samymi oknami. W zeszłym roku wpadli  na świetny  pomysł,  z
helikoptera opuścili kotwiczkÚ  na stalowej linie,  zaczepili jeden wiecheÖ.
Tylko  pociągnÚli, nagle psz-sz-sz! Patrzymy - antena dymi, kotwiczka dymi i
lina też  dymi, i to zdrowo. I  dymi  siÚ to wszystko nie normalnie, tylko z
takim jakimś  jadowitym sykiem  - wypisz, wymaluj grzechotnik.  No a  pilot,
chociaż lejtnant, szybko pokapował, co i jak, rzucił linÚ, a sam dał dÚba...
O,  tam  właśnie wisi  ta  lina, prawie do  samej ziemi zwisa  i  cała trawą
zarosła...  I  tak  powolutku, powolutku  dopłynÚliśmy do  koáca  ulicy,  do
zakrÚtu. Kirył spojrzał na mnie - skrÚcaÖ? Machnąłem mu rÚką
     - na pierwszym  biegu! Nasz "kalosz" skrÚcił  i wolniutko popłynął  nad
ostatnimi  metrami  ludzkiej  ziemi. Trotuar zbliża  siÚ, zbliża  i już cieá
naszego "kalosza" padł na czarne ciemiÚ... Koniec. To już Strefa! I od  razu
mrăz po skărze... Za każdym razem  tak mnie trzÚsie i do tej  pory nie wiem,
czy to Strefa  mnie tak wita, czy nerwy stalkera  wysiadają. Za każdym razem
obiecujÚ sobie, że jak wrăcÚ, to  zapytam, czy z innymi dzieje siÚ podobnie,
i za każdym razem zapominam.
     No dobra, pełzniemy  sobie wolniutko nad byłymi ogrădkami,  silnik  pod
stopami  huczy  răwno,  spokojnie - no,  myślÚ, on  ma  najmniej powodăw  do
niepokoju.  I w tej właśnie  chwili măj Tender nie wytrzymał. Nie zdążyliśmy
nawet  dotrzeÖ  do pierwszego  słupka, jak nagle  zaczął gadaÖ. Ho  tak, jak
zwykle żăłtodzioby  gadają w Strefie - ząb na ząb facetowi nie trafia, serce
zamiera,  człowiek nie wie, co siÚ z nim  dzieje, wstydzi siÚ okropnie i nie
może siÚ opanowaÖ. Moim zdaniem  to coś w rodzaju kataru: choÖ siÚ powieś, z
nosa leje siÚ i leje. Czego to oni nie  wygadują! To jeden z drugim  zacznie
siÚ  zachwycaÖ  krajobrazem,  to zacznie  wykładaÖ  swoje  teorie  na  temat
przybyszăw  albo w ogăle truje  coś bez sensu i  już nie jest  w stanie  siÚ
zatrzymaÖ,  tak  jak  teraz Tender o  swoim nowym  garniturze.  Ile za niego
zaplacił i jaka cienka wełna, i jak mu krawiec guziki zmieniał...
     - Zamknij siÚ - măwiÚ.
     Tender popatrzył na mnie baranim wzrokiem, bezgłośnie poruszył wargami,
i  znowu:  ile jedwabiu poszło na  podszewkÚ. A ogrădki już  siÚ koáczą, pod
nami gliniaste pole, gdzie  dawniej  było wysypisko  śmieci, i  czujÚ, jakby
jakiś wiaterek powiał. Przed chwilą  żadnego wiatru nie  było, a teraz nagle
powiało, kurz siÚ unosi i zdaje mi siÚ, że coś słyszÚ.
     - Milcz,  ścierwo - măwiÚ  do Tendera.  nie, w  żaden  sposăb nie  może
przestaÖ. Teraz znowu o włosiance zaczyna, no jeżeli tak, to przepraszam.
     - Stăj - măwiÚ do Kiryła.
     Kirył natychmiast hamuje.  Zuch,  ma szybki  refleks. BiorÚ Tendera  za
ramiÚ, obracam go do siebie i z całej siły w przyłbicÚ. Rąbnął, biedak nosem
w szybÚ, oczy  zamknął i zamilkł. I jak tylko zamilkł, usłyszałem: tr-r-r...
tr-r-r... tr-r-r...  Kirył popatrzył na mnie,  zacisnął szczÚki, wyszczerzył
zÚby. PokazujÚ  mu rÚką, stăj, stăj,  na miłośÖ boską,  nie ruszaj siÚ.  Ale
przecież on też słyszy to trzeszczenie i jak  każdego nowicjusza natychmiast
korci go, żeby coś robiÖ, żeby działaÖ. "Tylny bieg?" - szepce. Rozpaczliwie
krÚcÚ  głową,  potrząsam piÚścią przed samym jego hełmem  - uspokăj  siÚ, do
cholery. Ech, mamo kochana, z tymi nowymi nie wiadomo co począÖ, czy na pole
uważaÖ,  czy na nich.  I w tym momencie zapomniałem  o wszystkim.  Nad  kupą
wiekowych  śmieci,  nad  potłuczonym  szkłem,  nad  strzÚpami  starych szmat
zafalowało takie jakieś drżenie,  migotanie takie,  no prawie tak, jak  drga
gorące  powietrze  latem  nad  pokrytym  blachą   dachem,  przepełzło  przez
wzniesienie  i  szło,  szło, prosto  na  nas,  tuż  obok  słupka,  nad drogą
zatrzymało siÚ, postało z păł sekundy - czy może mi siÚ tak tylko wydało - i
pociągnÚło w  pole, za krzaki, za zgniłe parkany, tam,  na cmentarz  starych
samochodăw.
     Niech  ich  diabli  wezmą,  okularnikăw!  Musieli  długo  myśleÖ,  żeby
wyznaczyÖ drogÚ wprost nad wykopem! A  ja  też jestem  dobry.  Gdzie  miałem
oczy, kiedy zachwycałem siÚ ich kretyáską mapą?
     - Teraz mała naprzăd - măwiÚ do Kiryła.
     - A co to było?
     - Diabeł go tam wie! Było  i  nie ma, i Bogu  dziÚki. A ty siÚ zamknij,
jeżeli ciÚ mogÚ o coś prosiÖ. Teraz nie jesteś człowiekiem, rozumiesz? Teraz
jesteś maszyną, moim sterem...
     Tu siÚ tropnąłem, że i u mnie chyba zaczyna siÚ słowny katar.
     - DosyÖ  tego - măwiÚ. -  Ani słowa wiÚcej. Krălestwo za  jeden łyk. Do
chrzanu te  wszystkie skafandry, tyle wam powiem. Bez skafandra dziÚki Bogu,
parÚ lat przeżyłem i  mam nadziejÚ przeżyÖ drugie tyle, a bez solidnego łyku
czegoś mocniejszego w takiej chwili... No, trudno!
     Wietrzyk jakby ucichł, nic podejrzanego nie słychaÖ, tylko silnik huczy
tak  monotonnie, spokojnie. A  dookoła  słonce,  a dookoła upał...  odblaski
światła... wszystko  jakby  szło normalnie, słupki na dole przepływają jeden
za drugim. Tender milczy, Kirył milczy, wyrabiają  siÚ chłopcy, nie martwcie
siÚ, kochani, w Strefie  też można żyÖ przy odrobinie wprawy. A oto i słupek
z numerem dwadzieścia siedem - żelazny prÚt, a na nim czerwone koło z dwăjką
i siădemką. Kirył  spojrzał  na  mnie, skinąłem  mu  glową  i  nasz "kalosz"
stanął.
     Wszystko  do  tej  pory to  było małe  piwo. Teraz  nic, tylko  spokăj.
ŚpieszyÖ siÚ nie  mamy dokąd, wiatru  nie ma, widocznośÖ dobra, wszystko jak
na dłoni. WidaÖ wykop, w ktărym  Zgnilec  znalazł zasłużony  spoczynek - coś
kolorowego jakby tam  leży, może  to  jego łachy. Parszywy był  typ.  Panie,
zmiłuj  siÚ nad jego grzeszną duszą, chciwy, głupi, niechlujny, tylko takich
Ścierwnik  Barbridge widzi na  kilometr i zgarnia pod swoje  skrzydła... a w
ogăle to Strefa nie pyta, dobry jesteś czy zly, i wychodzi na to,  że trzeba
ci podziÚkowaÖ,  Zgnilec, głupi byłeś, nawet twego prawdziwego imienia  nikt
nie pamiÚta, a mądrym ludziom  pokazałeś drogÚ...  Tak. Oczywiście najlepiej
byłoby teraz dotrzeÖ do asfaltu.  Asfalt jest răwny, gładki, wszystko na nim
widaÖ i tam jest ta znajoma  szczelina. Tylko że bardzo mi siÚ nie  podobają
te  pagăreczki! Odyby  lecieÖ prosto nad asfaltem, trzeba by przejśÖ jak raz
nad nimi. Widzisz je, stoją, zapraszają.  Nie, moje  drogie, miÚdzy  wami ja
nie przejdÚ. Drugie przykazanie stalkera - albo  z lewej, albo z prawej musi
byÖ czysto  co  najmniej  na  sto  krokăw.  A  nad  tym  lewym  pagăreczkiem
przelecieÖ  można...  Co prawda  nie wiem, co tam za  nim siÚ  kryje. Na ich
planie, jak sobie przypominam, niczego nie było. Ale kto wierzy planom?
     - Słuchaj,  Red - szepcze Kirył. -  Może skoczymy, co?  Na  dwadzieścia
metrăw w gărÚ, potem od razu w dăł i już jesteśmy nad garażem, no?
     - Milcz, durniu - măwiÚ. - Nie przeszkadzaj, siedź cicho.
     W gărÚ mu siÚ zachciało. A jak ci przysunie tam na wysokości dwudziestu
metrăw? Mokra plama zostanie. Albo nagle  objawi siÚ "łysica"  - wtedy nawet
plamy nikt z mikroskopem nie wypatrzy. Och, ci ryzykanci, niecierpliwią siÚ,
widzicie, skakaÖ  mu siÚ zachciało...  Jednym  słowem, jak  iśÖ do pagărka -
wiadomo, a przy nim zatrzymamy siÚ  i zobaczymy, co dalej. Wsadziłem rÚkÚ do
kieszeni, wyciągnąlem garśÖ muterek. Pokazałem je Kiryłowi i măwiÚ:
     - PamiÚtasz bajkÚ o Tomciu  Paluchu?  Czytałeś ją w szkole? No to teraz
wszystko bÚdzie  na odwrăt. Patrz! -  rzuciłem  pierwszą muterkÚ,  niedaleko
rzuciłem,  jak należy, mniej  wiÚcej na  dziesiÚÖ metrăw. Muterka  poleciała
normalnie. - Widziałeś?
     - No? - măwi.
     - Nie "no", tylko pytam, czy widziałeś?
     - Widziałem.
     - Teraz najwolniej jak  potrafisz, prowadź "kalosz" prosto do muterki i
na dwa kroki przed nią zatrzymaj siÚ. Zrozumiałeś?
     - Zrozumiałem. Szukasz stref wzmożonej grawitacji?
     -  Czego  trzeba, tego  szukam.  Poczekaj, rzucÚ jeszcze  jedną. Patrz,
gdzie upadnie, i oczu z niej wiÚcej nie spuszczaj.
     Rzuciłem  jeszcze jedną  mutrÚ. Oczywiście też  poleciała  normalnie  i
upadła obok pierwszej.
     - Jedziemy - powiedziałem.
     "Kalosz" ruszył. Twarz Kiryła stała siÚ spokojna i jasna. Widocznie już
zrozumiał.  Ci  okularnicy wszyscy są  tacy  sami. Dla nich najważniejsze  -
wymyśleÖ nazwÚ. Păki nazwy nie wymyśli, aż litośÖ bierze patrzeÖ na takiego,
wygląda jak kto głupi. no a  jak wymyśli! Jakąś tam wzmożoną grawitacjÚ - od
razu spływa na niego spokăj i zaraz lżej mu żyÖ na świecie.
     Przelecieliśmy nad pierwszą mutrą, nad drugą i trzecią. Tender wzdycha,
przestÚpuje z nogi na nogÚ i  co chwila ziewa ze zdenerwowania, z takim psim
skomleniem -  kiepsko siÚ czuje, biedak. Nie szkodzi, to mu tylko na zdrowie
wyjdzie.  PiÚÖ kilo  co  najmniej dzisiaj  zrzuci, to lepsze  od  najlepszej
diety...  Rzuciłem  czwartą  mutrÚ.  Jakoś  nie  tak  poleciała.  Nie  umiem
wytłumaczyÖ,  na czym to polega, ale czujÚ, że coś tu nie tak, i natychmiast
łaps Kiryła za rÚkÚ.
     - Stăj - powiadam - i  ani  kroku dalej. A sam wziąłem piątą i rzuciłem
ją wyżej i dalej.  Jest zaraza!  Oto ona,  "łysica" I Mutra w gărÚ poleciała
normalnie,  w dăł też prawie normalnie, ale w połowie drogi jakby ją  ktoś w
bok szarpnął, i to tak szarpnął, że wbiła siÚ w glinÚ i znikła nam z oczu.
     - Widziałeś? - pytam szeptem.
     - Tylko w kinie widziałem - măwi Kirył i tak siÚ wychylił do przodu, że
tylko patrzeÖ, jak z "kalosza" wypadnie. - RzuÖ jeszcze jedną, co?
     RÚce mi opadły. Jedną? Czy  tu jedna  wystarczy? Ech,  ci uczeni!... No
dobra,  rzuciłem  jeszcze  osiem  muterek,  păki  "łysicy"  nie  oznaczyłem.
Uczciwie  măwiąc starczyłoby  i  siedem,  ale  jedną  specjalnie  dla Kiryła
rzuciłem,  w sam środek -  niech siÚ napatrzy  na swoją grawitacjÚ. PlasnÚła
mutra w glinÚ, jakby to nie była mutra tylko  stukilowy odważnik. PlasnÚła i
tylko dziurka w glinie po niej została. Kirył aż cmoknął ze szczÚścia.
     - No dobrze - măwiÚ - zabawiliśmy siÚ i wystarczy. Teraz  patrz. Rzucam
tam, gdzie bÚdziemy lecieÖ, i nie spuszaj z niej oczu.
     Krătko măwiąc objechaliśmy "łysicÚ"  i  znaleźliśmy siÚ  nad pagărkiem.
Właściwie pagărek był  mały, jakby kot  napaskudził, i do dzisiaj w ogăle go
nie zauważałem. Tak... Wisimy nad pagărkiem, do asfaltu jak rÚką siÚgnąÖ, ze
dwadzieścia   krokăw.  Miejsce  czyściutkie,   każdą  trawkÚ  widaÖ,   każde
pÚkniÚcie. Wydawałoby siÚ, o co chodzi? Rzucaj mutrÚ i z Bogiem.
     Nie mogÚ rzuciÖ mutry.
     Sam nie rozumiem, co siÚ ze mną dzieje, ale w żaden sposăb nie mogÚ siÚ
zdecydowaÖ, żeby ją rzuciÖ.
     - Co z tobą? - pyta Kirył. - Dlaczego stoimy?
     - Poczekaj - măwiÚ. - I zamknij  twarz, na miłośÖ boską. Zaraz,  myślÚ,
zaraz  rzucÚ  muterkÚ, przelecimy sobie spokojnie, jak po maśle przejdziemy,
nawet  trawka  nie drgnie  -  păł minuty i jesteśmy nad asfaltem... I  nagle
spociłem siÚ jak ruda mysz!  Aż mi oczy zalało i  już wiem, żadnej mutry tam
nie rzucÚ. Na lewo, proszÚ bardzo, choÖby dwie. Chociaż tamtÚdy dalej jakieś
kamyki widaÖ niezbyt  przyjemne,  ale tam mogÚ rzucaÖ  mutrÚ, a prosto przed
siebie
     -  za nic.  I  rzuciłem  muterkÚ w  lewo.  Kirył  nic  nie  powiedzial,
podprowadził "kalosz" do mutry i dopiero wtedy popatrzył na mnie. Wyglądałem
chyba paskudnie, bo zaraz odwrăcił oczy.
     - To nic - măwiÚ do niego - prosta droga nie zawsze prowadzi do celu. -
I rzuciłem na asfalt ostatnią mutrÚ.
     Dalej  już  było łatwiej. Znalazłem swoją  szczelinÚ. Była  czyściutka,
żadnym dranstwem nie zarosła, moja najmilsza, koloru nie zmieniła. Patrzyłem
na nią i promieniałem ze szczÚścia. I doprowadziła nas ta szczelina do bramy
garażu lepiej niż wszelkie znaki.
     Poleciłem  Kiryłowi,  żeby zszedł na wysokośÖ păłtora  metra, położyłem
siÚ na brzuchu i zacząłem patrzyÖ w  otwartą bramÚ garażu. Na  początku,  ze
słoáca, nic nie było widaÖ - ciemno choÖ oko wykol,  potem  wzrok przywykł i
widzÚ, że w garażu od tamtego czasu jakby siÚ nic nie zmieniło. Wywrotka jak
stała na kanale,  tak stoi, caluteáka, bez dziur, bez plamki i na cementowej
podłodze też wszystko jak przedtem, pewnie dlatego, że w kanale mało zebrało
siÚ "czarciego puddingu" i od  tamtej pory  ani razu nie  wykipiał. Jedno mi
siÚ tylko nie spodobało  - w samym koácu  garażu, tam gdzie  stoją kanistry,
coś siÚ srebrzy. Poprzednim razem tego nie było. No, trudno, srebrzy siÚ, to
siÚ srebrzy, nie  bÚdziemy  przecież z tego powodu wracaÖ!  A i srebrzy siÚ,
nie tak,  żeby mocno, tylko odrobinkÚ i tak  spokojnie, powiedziałbym, nawet
sympatycznie... Wstałem, otrzepałem skafander i rozejrzałem siÚ dookoła. Tam
na  parkingu  stoją ciÚżarăwki, rzeczywiście jak  nowe -  od tamtego  czasu,
kiedy tu byłem ostatni raz według  mnie zrobiły siÚ  jeszcze  nowsze, za  to
cysterna  zupełnie biedaczka zardzewiała, niedługo siÚ rozsypie.  A tam leży
opona, ta, ktărą widaÖ na ich planie...
     Nie  spodobała  mi  siÚ ta opona.  Cieá rzuca, jakiś taki  nienormalny.
Słoáce nam świeci w  plecy, a  cieá pada  w naszą stronÚ. No dobra, do opony
daleko. Właściwie wygląda wszystko nieźle, można pracowaÖ. Tylko co  siÚ tam
srebrzy? A może mi siÚ  tylko zwidziało? Teraz  warto  by zapaliÖ, usiąśÖ na
chwilÚ,  pomyśleÖ  spokojnie  -  dlaczego  właściwie  srebrzy  siÚ tylko nad
kanistrami, a dalej już siÚ nie srebrzy...  dlaczego taki dziwny cieá od tej
opony... Ścierwnik Barbridge coś opowiadał  o  cieniach, coś cudacznego, ale
niegroźnego... Z cieniami tu răżnie  bywa. Ale  co siÚ  tam tak  srebrzy? No
wypisz,  wymaluj, jak pajÚczyna  na drzewach  w lesie.  Jakiż  to  pająk  ją
uprządł? Och, ani razu jeszcze nie widzialem w Strefie pajączkăw, czy innych
bożych  krăwek. I co najgorsze,  "pustak" leży  jak raz  tam,  dwa kroki  od
kanistrăw. Powinienem  od razu  wtedy go zabraÖ, nie miałbym teraz kłopotăw.
Ale to ścierwo jest okropnie ciÚżkie - udźwignąÖ go mogłem, ale potem targaÖ
toto na plecach i  to  jeszcze po  nocy,  i  jeszcze  na czworakach... a kto
"pustakăw" nigdy nie dźwigał, niech sprăbuje. Răwnie wygodnie można pud wody
nieśÖ bez wiader...  A wiÚc iśÖ, czy co? Golnąłbym sobie teraz... Odwrăciłem
siÚ do Tendera i măwiÚ:
     -  Teraz  my z Kiryłem  păjdziemy  do  garażu. Ty  zostaniesz  tu  jako
kierowca. Steru bez mojego  rozkazu  nie  waż siÚ  tknąÖ,  cokolwiek by  siÚ
działo,  nawet gdyby ziemia  siÚ pod tobą rozstąpiła. Jeżeli stchărzysz - na
tamtym świecie ciÚ odnajdÚ.
     Poważnie skinął  mi głową -  za nic, znaczy, nie  stchărzÚ. Nos ma  jak
pomidor, zdrowo mu przysunąłem... no căż, spuściłem ostrożnie awaryjne liny,
popatrzyłem jeszcze  raz na  to srebrne migotanie, machnąłem rÚką Kiryłowi i
zacząłem schodziÖ.  Stanąłem na asfalcie i czekam,  păki Kirył nie zejdzie z
drugiej strony.
     - Spokojnie. - măwiÚ - nie spiesz siÚ. Bez zbÚdnego zamieszania.
     Stoimy na asfalcie.  "Kalosz" kołysze  siÚ  obok nas, liny szurają  pod
stopniami. Tender wychylił łeb przez  porÚcze, patrzy na nas,  a w oczach ma
rozpacz. Trzeba iśÖ. MăwiÚ do Kiryła:
     - Masz iśÖ za mną,  krok w krok,  dwa  kroki z tyłu, patrz mi w plecy i
uważaj.
     I ruszyłem. Stanąłem  w progu, rozejrzałem siÚ. A jednak o ileż łatwiej
pracowaÖ w  dzieá niż  w  nocy!  PamiÚtam, jak leżałem  na  tym samym progu.
Ciemno jak  w brzuchu u  Murzyna, z kanału  "czarci pudding" wysuwa  jÚzyki,
błÚkitne  jak  płomyki  spirytusu,  i  jak na złośÖ niczego  nie  rozjaśnia,
jeszcze ciemniej siÚ wydaje od tych jÚzykăw. A teraz - żyÖ nie umieraÖ! Oczy
przywykłe   do  mroku,   wszystko  jak  na   dłoni,   nawet   kurz  widaÖ  w
najciemniejszych  kątach. I rzeczywiście coś tam błyszczy, jakieś srebrzyste
nici ciągną siÚ od kanistrăw  do sufitu -  bardzo podobne do pajÚczyny. Może
to  zresztą pajÚczyna, ale lepiej  siÚ trzymaÖ  od  niej z  daleka.  I wtedy
sknociłem sprawÚ. Powinienem Kiryła  postawiÖ obok siebie, poczekaÖ  aż jego
oczy przywykną do ciemności i pokazaÖ mu tÚ pajÚczynÚ, palcem pokazaÖ.  A ja
przywykłem pracowaÖ samotnie -  sam już oswoiłem siÚ z  mrokiem, a o  Kiryle
nie pomyślałem.  Przekroczyłem prăg  i prosto do kanistrăw. Przykucnąłem nad
"pustakiem",  pajÚczyny  na  nim jakby nie  widaÖ. Wziąłem za jeden koniec i
măwiÚ do Kiryła:
     - Bierz, tylko  nie upuśÖ,  ciÚżki jak cholera. Podniosłem oczy i aż mi
dech zaparło  - słowa  nie mogÚ wydusiÖ. ChcÚ krzyknąÖ: stăj, ani kroku! - i
nie  mogÚ.  Chyba  zresztą  i  tak bym nie  zdążył,  zbyt szybko to wszystko
poszło. Kirył przeskakuje przez "pustaka",  odwraca siÚ tyłem do kanistrăw i
całymi plecami w te srebrne nici. Ja  tylko oczy zamknąłem. Wszystko we mnie
zamarło, nic  nie słyszÚ,  słyszÚ tylko, jak rwie siÚ ta  pajÚczyna. Z takim
słabym  cichym trzaskiem, jakby pÚkała zwyczajna pajÚczyna, tylko oczywiście
głośniej. SiedzÚ w kucki z zamkniÚtymi oczami, ani rąk, ani năg nie czujÚ, a
Kirył măwi:
     - No co, bierzemy go?
     - Bierzemy - măwiÚ.
     Podnieśliśmy  "pustaka" i niesiemy do wyjścia, bokiem  idziemy. CiÚżkie
ścierwo, nawet we dwăch niełatwo go targaÖ. Wyszliśmy na słoneczko i  stoimy
przy "kaloszu". Tender już do nas łapy wyciąga.
     - No - măwi Kirył - raz, dwa...
     - Nie - măwiÚ - poczekaj. Na początek go postawimy. Postawiliśmy.
     - OdwrăÖ siÚ  - măwiÚ - plecami. Odwrăcił siÚ bez słowa. Ja patrzÚ - na
plecach nic nie  ma. Z tej i z tamtej  strony go oglądam -  nic  nie  widzÚ.
Wtedy odwracam siÚ i patrzÚ na kanistry. Tam też niczego nie ma.
     - Słuchaj - măwiÚ do Kiryła, ale patrzÚ ciągle na kanistry. - Widziałeś
tÚ pajÚczynÚ?
     - Jaką pajÚczynÚ? Gdzie?
     - Dobra - măwiÚ.  -  Żebyśmy  tylko zdrowi  byli.  A sam myślÚ: to  siÚ
dopiero okaże.
     - No co - măwiÚ. - Ładujemy?
     Władowaliśmy "pustaka" do  "kalosza",  postawiliśmy go  na sztorc, żeby
siÚ  nie  turlał, stoi teraz sobie  jak aniołeczek,  czyściutki, nowiutki, w
miedzi słoneczko siÚ odbija i niebieskawe pasma mgliście bełtają siÚ  miÚdzy
dyskami.  I  teraz widaÖ, że  to  nie  "pustak",  a  coś w rodzaju naczynia,
szklanego słoika z  niebieskim syropem. Podziwialiśmy go przez chwilÚ, potem
wdrapaliśmy siÚ do "kalosza" i bez zbÚdnych słăw - w powrotną drogÚ.
     Dobrze tym  uczonym! Po pierwsze,  pracują w dzieá. A po drugie, ciÚżko
im tylko  wtedy, kiedy idą do Strefy, a ze Strefy  "kalosz" sam wraca - jest
na  nim  zainstalowana taka  aparatura,  kursograf,  czy jak  mu tam,  ktăry
prowadzi  "kalosz"  dokładnie tym  samym  kursem,  jakim  szedł  poprzednio.
Płyniemy z powrotem i  powtarzamy  wszystkie manewry, przystajemy,  powisimy
chwilÚ
     - i dalej nad wszystkimi moimi mutrami przechodzimy, moglibyśmy zbieraÖ
je z powrotem do woreczka.
     Moi chłopcy oczywiście od razu  odzyskali  humor. KrÚcą głowami na cały
regulator, prawie wszystek strach z nich wyparował - została tylko ciekawośÖ
i radośÖ, że wszystko tak dobrze siÚ skoáczyło.  ZaczÚli gadaÖ. Tender macha
rÚkami i grozi, że jak tylko zje obiad, natychmiast wraca do Strefy znakowaÖ
drogÚ do garażu, a Kirył wziął mnie za rÚkaw i zaczął mi coś opowiadaÖ o tej
swojej  wzmożonej  grawitacji, to  znaczy  o "łysicy".  No,  nie od razu  co
prawda, ale jednak ich  usadziłem.  Tak spokojniutko opowiedziałem  im,  ilu
idiotăw  skoáczyło  fatalnie w powrotnej  drodze na skutek  własnej głupoty.
Milczcie, măwiÚ, i uważnie rozglądajcie siÚ dookoła, bo inaczej stanie siÚ z
wami  to, co  siÚ  stało  z Lyndonem - Kruszynką.  Poskutkowało.  Mawet, nie
zapytali, co siÚ właściwie stało z Lyndonem - Kruszynką. Płyniemy w ciszy, a
ja  myślÚ  tylko  o  jednym:  jak  bÚdÚ  odkrÚcaÖ manierkÚ, na răżne sposoby
wyobrażam  sobie  pierwszy łyk, a przed  oczyma  coraz  to mi błyska srebrna
pąjÚczynka. Krătko măwiąc, wydostaliśmy siÚ ze Strefy, zapÚdzili nas razem z
"kaloszem" do odwszalni,  czyli, wyrażając siÚ naukowym jÚzykiem, do hangaru
sanitarnego.   Szorowali   nas   do   upojenia,   napromieniowywali   jakimś
paskudztwem,  obsypywali  czymś   i  znowu   płukali,   potem  wysuszyli   i
powiedzieli:  jesteście   wolni,  koledzy!  Tender  z   Kiryłem  wytaszczyli
"pustaka". Zleciały  siÚ  nieprzebrane  tłumy,  żeby  siÚ  napatrzeÖ,  i  co
charakterystyczne  -  wszyscy tylko  patrzą, wydają z siebie  entuzjastyczne
okrzyki,  ale  żeby  pomăc  zmÚczonym  ludziom  dźwigaÖ  -  na  to  nie było
odważnych... Dobra, mnie to wszystko nie obchodzi.  Mnie  już  teraz nic nie
obchodzi...
     Ściągnąłem z siebie skafander, rzuciłem na podłogÚ - sierżanci sprzątną
- a sam prosto pod prysznic, bo cały mokry byłem od stăp do  głăw. Zamknąłem
siÚ w kabinie, wyciągnąłem manierkÚ, odkrÚciłem i przyssałem siÚ do niej jak
pijawka. SiedzÚ  na ławeczce, w  kolanach  miÚkko, w głowie pusto  i  ciągnÚ
gorzałkÚ. Jak  wodÚ. ŻyjÚ.  Zlitowała siÚ Strefa. Wypuściła, wiedźma. Zaraza
najmilsza. Podła. ŻyjÚ. Te żăłtodzioby nigdy tego nie zrozumieją, nikt prăcz
stalkera tego nie zrozumie. I łzy spływają mi po twarzy ni to od wody, ni to
sam  nie  wiem od  czego. Wydoiłem  manierkÚ do  dna,  sam  jestem mokry,  a
manierka  sucha. Oczywiście  jak zwykle zabrakło jeszcze  jednego ostatniego
łyczka. To nic, to jest do  naprawienia. Teraz wszystko jest do naprawienia.
ŻyjÚ.  Zapaliłem  papierosa,  siedzÚ.  CzujÚ,  jak  powoli   siÚ  uspokajam.
Przypomniałem  sobie o premii.  W naszym instytucie zorganizowano to  na sto
dwa. ChoÖby w tej chwili mogÚ iśÖ po  swoją kopertÚ. A może sami  przyniosą,
prosto tutaj.
     Powolutku  zacząłem siÚ rozbieraÖ. Zdjąłem zegarek,  patrzÚ: byliśmy  w
Strefie piÚÖ godzin z minutami,  moi paástwo! PiÚÖ godzin. Aż  mi  siÚ słabo
zrobiło. Koledzy,  w Strefie czas nie istnieje.  PiÚÖ godzin... A właściwie,
jeżeli siÚ  dobrze zastanowiÖ, to co to jest dla stalkera piÚÖ godzin? nawet
măwiÖ nie  warto. A dwanaście godzin nie łaska? A dwie doby  nie  łaska? Nie
zdążyłeś przez noc,  leżysz cały dzieá w Strefie z  mordą przy ziemi i nawet
już siÚ nie modlisz, tylko majaczysz i sam nie wiesz, żyjesz jeszcze czy już
jesteś trupem.  A nastÚpnej  nocy  zrobisz  co do ciebie  należy,  jesteś  z
towarem na granicy, a tam czekają patrole z karabinami maszynowymi, ścierwa,
ktăre ciÚ nienawidzą, wcale nie  chcą  clÚ  aresztowaÖ, to  dla  nich  żaden
interes, boją siÚ śmiertelnie, że  jesteś skażony,  chcą ciÚ za wszelką cenÚ
rozwaliÖ  i mają  wszystkie  atuty,  możesz  potem długo udowadniaÖ, że  ciÚ
bezprawnie zastrzelili. A to znaczy, że znowu z mordą przy ziemi modlisz siÚ
do świtu, a potem do zmierzchu, a towar leży obok ciebie i nawet nie  wiesz,
czy zwyczajnie sobie leży, czy ciÚ  powoli zabija. Albo jak Kosmaty Icchok -
utknął  o świcie w  pustym polu  miedzy  dwoma wykopami - ani w prawo, ani w
lewo. Dwie  godziny  udawał  nieboszczyka. Bogu  dziÚki uwierzyli i wreszcie
zostawili go w spokoju. Widziałem Icchoka potem, nie ten sam człowiek, nawet
go nie poznałem...
     Wytarłem  łzy  i  puściłem wodÚ.  Myłem siÚ długo. Gorącą, potem zimną,
potem  znowu gorącą. Cały  kawał  mydła  wymydliłem.  W  koácu  mi zbrzydło.
Zamknąłem prysznic, i  słyszÚ  - ktoś siÚ dobija  do drzwi i  głosem  Kiryła
wrzeszczy wesoło:
     -  Ej, stalker, wyłaź! Forsa ante portas! O forsie zawsze miło słyszeÖ.
Otworzyłem drzwi, Kirył stoi goły,  w samych kąpielăwkach, wesoły, bez śladu
melancholii i podaje mi kopertÚ.
     - Trzymaj - măwi - to od wdziÚcznej ludzkości.
     - Kicham na twoją ludzkośÖ! Ile tu jest?
     - W drodze wyjątku, za bohaterską postawÚ w obliczu niebezpieczeástwa -
dwie pensje!
     Tak. Można wytrzymaÖ.  Gdyby mi tu za każdego "pustaka" płacili po dwie
pensje, dawno posłałbym Ernesta do wszystkich diabłăw.
     - No  i co, jesteś  zadowolony? - pyta  Kirył,  a  promienieje  jaśniej
słoáca.
     -  Owszem - măwiÚ. - A ty? Kir nie  odpowiedział.  Objął mnie za szyjÚ,
przycisnął do swojej spoconej piersi, odepchnął i zniknął w swojej kabinie.
     - Ej! - krzyczÚ za Kiryłem. - A co z Tenderem? Gacie pierze?
     -  Chyba żartujesz! Tendera opadli korespondenci. Żebyś  zobaczył, jaki
jest nadÚty... Teraz im kompetentnie referuje...
     - Jak - powiadam - referuje?
     - Kompetentnie.
     - Dobra - măwiÚ - sir. nastÚpnym  razem zaopatrzÚ siÚ w słownik wyrazăw
obcych, sir. - I w tym momencie jakby mnie prąd poraził. - Poczekaj. Kirył
     - măwiÚ. - Wyjdź no na chwilÚ.
     - Kiedy jestem już goły odpowiada.
     - Nie szkodzi, nie jestem babą.
     No wiÚc wyszedł. Wziąłem go za ramiona,  odwrăciłem plecami, do siebie,
nie, przywidziało mi siÚ. Plecy ma czyste. Tylko  zaschniÚte strużki potu, a
skăra jak skăra.
     - Czego  ty  chcesz od  moich  plecăw? - pyta Kirył.  Dałem mu lekkiego
kopniaka,  uciekłem  do swojej kabiny, zamknąłem siÚ.  Nerwy, cholera by  je
wziÚła. Tam mi siÚ zwidywało, tu mi  siÚ zwiduje...  Miech to  jasny  piorun
spali!... SpijÚ siÚ dzisiaj  jak świnia, nieźle byłoby oskubaÖ  Richarda. To
jest  myśli  gra, ścierwo, jak stary... Z najlepszą kartą nic  mu nie  można
zrobiÖ. Już nawet karty znaczyłem i na inne  răżne sposoby  prăbowałem, no i
ucho...
     - Kirył! - krzyczÚ. - BÚdziesz dzisiaj w "Barge"
     - Nie w "Barge", a w "Barszczu", ile razy mam ci powtarzaÖ?
     -  Przestaá! napisane jest  "Barge",  to  ma  byÖ  "Barge".  Lepiej nie
wprowadzaj u nas swoich porządkăw. WiÚc przyjdziesz, czy nie? nieźle  byłoby
ograÖ Richarda...
     - Och, nie wiem. Red, jak to bÚdzie. Ty przecież nie masz najmniejszego
pojÚcia, cośmy przywieźli...
     - A ty masz pojÚcie?
     - Też nie mam. Co prawda, to prawda. Ale teraz po pierwsze, wiadomo, do
czego te  "pustaki" służyły.  A po drugie, jeśli potwierdzi siÚ  jedna  moja
teoria...  napiszÚ  artykuł  i   poświÚcÚ  go  tobie   osobiście   -  Redowi
Shoehartowi, honorowemu stalkerowi, z wyrazami wdziÚczności i uwielbienia.
     - I wtedy mnie wsadzą do pudła. Minimum dwa lata.
     - Za to wejdziesz do historii nauki. TÚ sztuczkÚ tak  właśnie nazwiemy:
"puszka Shoeharta". To brzmi dumnie, prawda?
     Tak sobie  gadaliśmy,  a  ja siÚ  tymczasem  ubrałem,  wsadziłem  pustą
manierkÚ do kieszeni, przeliczyłem gotăwkÚ i poszedłem sobie.
     - Wszystkiego najlepszego, nadziejo światowej nauki...
     Nie odpowiedział. Bardzo  głośno  szumiała woda.  PatrzÚ, a w korytarzu
pan Tender we własnej postaci, czerwony i nadÚty niczym ropucha. Wokăł niego
-  tłumy,  i  pracownicy,  i  korespondenci,  i  nawet  dwaj  sierżanci  siÚ
przyplątali (prosto z  obiadu, jeszcze w zÚbach dłubią), a Tender nic, tylko
gada. "Ta  technika, ktărą dysponujemy - truje - daje  prawie  stuprocentową
gwarancjÚ bezpieczeástwa i  osiągniÚcia  zaplanowanych  rezultatăw..." W tym
momencie zobaczył mnie i nieco przywiądł - uśmiecha siÚ  macha do mnie rÚką.
No, myślÚ, trzeba wiaÖ. Wystartowałem, ale niestety za  păźno. SłyszÚ, gonią
mnie.
     - Panie Shoehart! Panie Shoehart! Dwa słowa o garażu!
     - Odmawiam  komentarza  - măwiÚ i  przechodzÚ  w kłus.  Ale diabła  tam
uciekniesz  przed nimi. Jeden z mikrofonem zabiega drogÚ  z  lewej, drugi  z
aparatem fotograficznym - z prawej.
     - Dosłownie jedno zdanie! Czy zauważył pan w garażu coś niezwykłego?
     - Nie  mam nic do powiedzenia! - măwiÚ i staram siÚ kłusowaÖ plecami do
obiektywu. - Garaż jak garaż...
     - DziÚkujÚ panu. Co pan sądzi o turboplatformach?
     - Są cudowne - măwiÚ i ostrożnie przymierzam siÚ do toalety.
     - Co pan myśli o celach Lądowania?
     - Miech siÚ pan  zwrăci  do uczonych - măwiÚ i już jestem za  drzwiami.
Pukają. Wtedy măwiÚ przez drzwi:
     -  Dobrze panom radzÚ,  zapytajcie  pana Tendera, dlaczego  ma  nos jak
pomidor.  Pan  Tender  milczy  z  wrodzonej  skromności,  a  to  była  nasza
najwspanialsza przygoda.
     Ależ zrobili stumetrăwkÚ korytarzem! Złoty medal gwarantowany. Jak Boga
kocham. Poczekałem minutÚ - cicho. Wyjrzałem - nie ma nikogo. No i poszedłem
sobie,   pogwizdując.   Zszedłem  do   portierni,   pokazałem   tyczkowatemu
przepustkÚ, patrzÚ, a on mi salutuje. Jako bohaterowi dnia, rzecz jasna.
     - Spocznij - măwiÚ. - Jestem z was zadowolony, sierżancie.
     Wyszczerzył zÚby, jakby mu sam generał pożyczył stăwÚ.
     - Brawo, Rudy - măwi. - Jestem dumny - măwi - że mam takich znajomych.
     -  Co  -  măwiÚ  - bÚdziesz teraz miał  o czym opowiadaÖ dziewczynom  w
swojej Szwecji?
     - Pytanie! - măwi. -  Żadna mi siÚ nie oprze!  Jak siÚ mu przyjrzeÖ, to
zupełnie  przyzwoity  chłopak.  Jeśli  mam  byÖ szczery,  nie  lubiÚ  takich
rumianych  i  rosłych  facetăw.  Dziewczyny  latają  za nimi  jak  wściekłe,
właściwie dlaczego? nie o  wzrost przecież  chodzi. Słoáce świeci, na  ulicy
bezludnie. I nagle zapragnąłem teraz, natychmiast, zobaczyÖ GutÚ. Po prostu.
PopatrzeÖ  na nią, potrzymaÖ  za rÚkÚ. Po  Strefie  tylko to jedno pozostaje
człowiekowi  -   potrzymaÖ  dziewczynÚ  za  rÚkÚ.  Szczegălnie  kiedy  sobie
przypomnÚ te wszystkie plotki o dzieciach stalkerăw - te dzieci wyglądają...
Tak, co tu  myśleÖ o  Gucie, teraz na początek przydałaby siÚ butelka czegoś
mocniejszego, i  to jako  program  minimum, a  dalej  siÚ  zobaczy.  Minąłem
parking i już niedaleko granica Strefy. Stoją dwa samochody patrolowe. Stoją
w  całej  swej  krasie,  żăłte,  rozłożyste,  z  reflektorami  i  karabinami
maszynowymi, dranie, no i rzecz jasna obok bohaterowie w błÚkitnych hełmach,
całą  ulicÚ  zakorkowali, przepchnąÖ  siÚ  nie można. IdÚ,  oczy  spuściłem,
lepiej,  żebym teraz ich  nie  widział, lepiej, żebym w ogăle  na  nich  nie
patrzył, zwłaszcza w dzieá - są tam  miÚdzy nimi dwa, trzy typki i bojÚ siÚ,
że mi siÚ teraz napatoczą, straszna chryja wyniknie, jeśli mi siÚ napatoczą.
Mieli szczÚście, przysiÚgam na Boga, że Kirył mnie ściągnął do instytutu, bo
tych drani wtedy właśnie szukałem i rÚka by mi nie zadrżała.
     Przedzieram siÚ przez ten tłum bokiem, już siÚ prawie przedarłem, kiedy
nagle  słyszÚ: "Ej,  stalker!" No,  mnie to  nie dotyczy,  idÚ  sobie dalej,
wyciągam  z paczki papierosa. Ktoś mnie  dogania z tyłu  i  łapie za  rÚkaw.
Strzasnąłem tÚ  rÚkÚ z siebie, odwracam głowÚ i bardzo grzecznie pytam: - Po
kiego diabła pan siÚ czepiasz?
     - Poczekaj, stalker - măwi tamten. - Dwa pytania.
     Podniosłem oczy - kapitan Quarterblood. Stary znajomy. Wysechł na wiăr,
zżăłkł.
     -  A  -  măwiÚ  -  wszystkiego  najlepszego, panie  kapitanie. Jak  tam
wątroba?
     -  Ty  mnie  nie  zagaduj  -  măwi  kapitan gniewnie  i  świdruje  mnie
spojrzeniem na wylot.  - Lepiej mi powiedz,  dlaczego  nie zatrzymujesz siÚ,
kiedy ciÚ wołają?
     I już dwa błÚkitne hełmy stoją  za jego plecami, łapy na kaburach, oczu
nie widaÖ  tylko  szczÚki  chodzą pod hełmami.  I  gdzie w tej ich  Kanadzie
takich wygrzebują? Na zarybek ich do nas przysyłają, czy co? W dzieá w ogăle
siÚ  nie bojÚ patroli,  ale zrewidowaÖ  kanalie mogą, a  to mi bardzo nie na
rÚkÚ w tej chwili.
     -  A czy to  mnie pan wolał, panie kapitanie?  - măwiÚ. - Słyszałem, że
jakiegoś stalkera.
     - A ty, jak siÚ okazuje, już nie jesteś stalkerem?
     - Od czasu, jak z paáskiej lekkiej rÚki odsiedziałem swoje - skoáczyłem
z tym. Na  amen. DziÚki panu, panie kapitanie, otworzyły mi  siÚ wtedy oczy.
Gdyby nie pan...
     - Co robiłeś koło Strefy?
     - Jak to co? Przecież pracujÚ w instytucie. Już ze dwa lata.
     I  żeby zakoáczyÖ  tÚ  niemiłą  rozmowÚ,  wyjmujÚ  swoją legitymacjÚ  i
okazujÚ ją kapitanowi.  Quarterblood wziął moją  legitymacjÚ, przekartkował,
każdy stempelek, każdą  stroniczkÚ  dosłownie  obwąchał, omal  nie  oblizał.
Zwraca mi  legitymacjÚ, zadowolony niewypowiedzianie, oczy mu  płoną,  nawet
porăżowiał.
     -  Przepraszam  ciÚ -  măwi - Shoehart.  Tego siÚ  nie spodziewałem. To
znaczy, że  nienadaremnie słuchałeś  moich  rad.  No căż, bardzo siÚ cieszÚ.
Chcesz, możesz mi wierzyÖ lub nie, ale już  wtedy przypuszczałem, że jeszcze
bÚdą z ciebie  ludzie. Nie mogłem dopuściÖ do siebie myśli,  że taki chłopak
jak ty...
     I zaczÚło siÚ. No, myślÚ sobie, wyleczyłem jeszcze jednego melancholika
na swoje nieszczÚście,  a sam oczywiście słucham, oczy  spuściłem, potakujÚ,
rozkładam rÚce i nawet,  o ile pamiÚtam, tak nieśmiało, noskiem buta  rysujÚ
esy  floresy na  trotuarze. Bojăwkarze za plecami  kapitana posłuchali  czas
jakiś, zemdliło ich  widaÖ,  bo patrzÚ, pomaszerowali w  weselsze miejsce. A
kapitan teraz mi o radosnych perspektywach opowiada - nauka to wielka rzecz,
na naukÚ, okazuje siÚ, nigdy nie jest za păźno. Pan Băg powiada, lubi i ceni
uczciwą pracÚ
     - no i w ogăle drÚtwa mowa w najlepszym gatunku, ta sama, ktărą nas  co
niedziela  raczył  w wiÚzieniu nasz  ojciec  duchowny. A ja  mam taką ochotÚ
wypiÖ, że aż mnie  skrÚca. To  nic,  myślÚ. Red, to nic,  bracie, i  to  też
musisz znieśÖ. Cierp, Red, tak trzeba! Długo on tego tempa nie wytrzyma, już
dostał zadyszki... wtedy na moje szczÚście zaczął trąbiÖ jeden  z samochodăw
patrolowych. Kapitan Quarterblood obejrzał siÚ, odkaszlnął z niezadowoleniem
i wyciąga do mnie rÚkÚ.
     - No căż - măwi -  cieszÚ siÚ, że  poznałem  uczciwego  człowieka. Reda
Shoeharta.  Z przyjemnością wypiłbym z tobą butelczynÚ na cześÖ naszej nowej
znajomości.  Wădki wprawdzie nie mogÚ  piÖ, lekarz mi zakazał, ale  na  piwo
chÚtnie bym z tobą poszedł. Tylko sam widzisz - służba! Ale nic straconego -
măwi - na pewno siÚ jeszcze spotkamy.
     Nie daj Boże, myślÚ. Ale rÚkÚ mu ściskam, nadal siÚ czerwieniÚ i szuram
năżką -  wszystko jak pan  kapitan  lubi. Potem  Quarterblood poszedł  sobie
nareszcie, a ja lotem strzały do "Barge".
     W "Barge" o tej porze jest pusto. Ernest  stoi za ladą  baru, przeciera
kieliszki  i  ogląda  je  pod  światło.  To  zdumiewające, nawiasem  măwiąc,
zjawisko - gdzie i kiedy byś nie przyszedł, wiecznie ci barmani  przecierają
kieliszki,  jakby akurat od tego zależało  zbawienie ich  duszy. Tak właśnie
bÚdzie stał choÖby  cały  dzieá  - weźmie kieliszek, przymrăży oczy, spojrzy
pod światło,  chuchnie na  szkło i  zaczyna  trzeÖ.  Wyciera, wyciera, znowu
spojrzy, tym razem dla odmiany od spodu, i znowu...
     - CześÖ Ernie! - măwiÚ. - Nie mÚcz go dłużej, bo przetrzesz na wylot!
     Spojrzał na mnie przez kieliszek, wymamrotał coś głosem  brzuchomăwcy i
bez zbÚdnych słăw  nalał  mi  na  cztery  palce.  Wdrapałem  siÚ  na  stołek
pociągnąłem, zmrużyłem oczy, potrząsnąłem głową i powtărzyłem zabieg. Mruczy
lodăwka, szafa grającą trilka cichutko. Ernest posapuje w  kolejny kieliszek
- cisza, spokăj...  Dopiłem, postawiłem  szklaneczkÚ  na  ladzie i  Ernest w
mgnieniu oka nalewa mi ponownie.
     - Ho co, już cl lepiej? - burczy. - Przyszedłeś do siebie?
     - Ty lepiej pilnuj swoich kieliszkăw - măwiÚ. - A wiesz był jeden taki,
też  tak  tarł,  tarł  i wywołał złego ducha. Potem żył  sobie jak pączek  w
maśle.
     - Znałeś go? - pyta Ernie z niedowierzaniem.
     - A był tu jeden taki barman - opowiadam. - Jeszcze przed tobą.
     - No i co?
     - Ano  nic. Jak myślisz, dlaczego oni tu przylecieli? Wszystko dlatego,
że tamten bez przerwy tarł i tarł... Jak sądzisz, kto do nas przyleciał?
     - A idź ty - măwi Ernie z uznaniem.
     Potem poszedł  do  kuchni i  wrăcił  z  talerzem  - przyniăsł  opiekane
parăwki.
     Postawił przede mną talerz, podsunął keczup, a sam  ponownie zabrał siÚ
do kieliszkăw.
     Ernest zna siÚ na swojej robocie. Ma bezbłÚdne wyczucie, od razu widzi,
że stalker wrăcił ze Strefy, że towar bÚdzie i Ernie wie, czego stalkerowi w
takiej chwili potrzeba. To swăj chłop ten Ernie! Dobroczyáca.
     Zjadłem parăwki, zapaliłem i  zacząłem  obliczaÖ, ile  też Ernie na nas
zarabia. Jakie ceny  płacą za towar  w Europie tego nie wiem,  ale tak kątem
ucha  słyszałem,  że  na  przykład za "pustaka"  dają  tam  około dwa i  păł
tysiąca,  a Ernie  płaci  wszystkiego czterysta.  Za  "bateryjkÚ" można  tam
wyciągnąÖ co najmniej setkÚ, a my dostajemy w najlepszym  razie dwie  dychy.
Da pewno z całą resztą sprawa  wygląda  podobnie. Co prawda przeszmuglowanie
towaru do Europy răwnież coś niecoś musi  kosztowaÖ. Temu  w łapÚ, tamtemu w
łapÚ,  komendant stacji też jest na pewno na ich utrzymaniu... Tak  że jeśli
siÚ zastanowiÖ, Ernest nie tak wiele wyciąga - około piÚÖdziesiÚciu procent,
nie wiÚcej, jeżeli wpadnie, to dziesiÚÖ lat katorgi ma jak w banku...
     W tym  momencie moje  bogobojne  rozważania przerywa jakiś ugrzeczniony
typek,  nawet nie  usłyszałem, kiedy  wszedł.  Wykwitł  obok mojego  prawego
łokcia i pyta:
     - Czy można?
     - Co za pytanie! - măwiÚ. - Oczywiście!
     Taki nieduży,  szczuplutki,  z zadartym  noskiem  i  w  czarnej muszce.
Jakbym go gdzieś widział, ale gdzie - pojÚcia nie mam. Włazi  na stołek obok
mnie i măwi do Ernesta:
     - PoproszÚ whisky! - I od razu do mnie:
     - Przepraszam,  ale  my  siÚ  chyba znamy.  Pan  pracuje  w  Instytucie
MiÚdzynarodowym, prawda?
     - Tak - măwiÚ - A pan?
     Typek  zrÚcznie wyciąga  z  kieszeni  wizytăwkÚ i  kładzie  przede mną.
Czytam: "Alois  Machno,  agent Biura Emigracyjnego". Oczywiście, że go znam.
Czepia siÚ ludzi, żeby wyjeżdżali z miasta. Widzicie ich,  nas i tak  ledwie
połowa  została  w  Harmont,  a  oni  chcą, żebyśmy  wszyscy  siÚ  wynieśli.
Odsunąłem wizytăwkÚ paznokciem.
     - Nie - măwiÚ - serdeczne dziÚki. To nie dla mnie. MarzÚ, wie pan, żeby
moje kości spoczÚły w ojczystej ziemi.
     - A dlaczego? - pyta z ożywieniem.  - ProszÚ mi wybaczyÖ  niedyskrecjÚ,
ale co pana tu trzyma?
     Już siÚ rozpÚdziłem, żeby mu powiedzieÖ, co mnie tu trzyma.
     -  Głupie  pytanie!  -  odpowiadam.  Słodkie  wspomnienia  dzieciástwa.
Pierwszy  pocałunek  w miejskim  parku.  Tatuś,  mamusia. Jak  pierwszy  raz
urżnąłem siÚ w trupa w tym oto barze. Drogi sercu komisariat policji... - Tu
wyjmujÚ z kieszeni  zasmarkaną chusteczkÚ i ocieram oczy - nie - măwiÚ. - Za
nic!
     Alois pośmiał siÚ, wypił łyczek whisky i z zadumą powiada:
     - Nie mogÚ  zrozumieÖ was, mieszkaácăw Harmont.  Życie  w mieście  jest
bardzo ciÚżkie. Władza należy do armii.  Zaopatrzenie paskudne.  Pod  bokiem
Strefa, żyjecie jak  na wulkanie. W każdej chwili  może  wybuchnąÖ  epidemia
albo coś jeszcze gorszego.  Jeszcze rozumiem starszych  ludzi. Na stare lata
trudno siÚ ruszyÖ z miejsca. Ale  pan... Ile  pan ma  lat? Dwadzieścia  dwa,
dwadzieścia trzy,  nie wiÚcej... niechże pan zrozumie, że  nasze biuro  jest
organizacją filantropijną, nasza działalnośÖ nie przynosi nam żadnego zysku.
Po  prostu chcemy,  żeby  ludzie opuścili to  przeklÚte miasto i zaczÚli żyÖ
normalnie. Przecież dajemy pewną sumÚ na początek, zapewniamy pracÚ na nowym
miejscu... młodym, takim jak pan, umożliwiamy naukÚ... Nie, nie rozumiem!
     - A co? - pytam - nikt nie chce wyjeżdżaÖ?
     - Nie tak  znowu,  żeby  nikt... niektărzy dają siÚ  namăwiÖ, zwłaszcza
jeżeli moją rodziny. Ale młodzież i starcy... No co was trzyma w Harmont? To
przecież dziura, prowincja...
     Teraz pokazalem mu na co mnie staÖ.
     - Panie Machnol  - măwiÚ.  - Ma  pan świÚtą  racjÚ. Nasze miasteczko to
dziura. Zawsze dziurą było i dziurą pozostało. Tylko że obecnie - măwiÚ - to
dziura w przyszłośÖ. Przez  tÚ  dziurÚ  my napompujemy  wasz parszywy  świat
takimi rzeczami, że  wszystko siÚ  zmieni. Życie stanie siÚ  inne, lepsze, i
każdy  bÚdzie miał wszystko, czego  mu trzeba. Podoba siÚ  panu taka dziura?
Przez tÚ dziurÚ płynie wiedza.  A kiedy już  bÚdziemy wiedzieli, co należy i
wszyscy  bÚdą bogaci,  polecimy do gwiazd i gdzie tylko  zechcemy. Teraz już
pan wie, co to za dziura...
     W  tym momencie przerwałem, ponieważ zauważyłem,  że  Ernest patrzy  na
mnie z  ogromnym  zdumieniem, i  zrobiło  mi  siÚ głupio.  W ogăle nie lubiÚ
powtarzaÖ cudzych  słăw,  nawet jeżeli  dajmy na  to podobają  mi  siÚ.  Tym
bardziej,  że wychodzi  mi to  jakoś koślawo. Kiedy opowiada Kirył, człowiek
słucha z otwartą gÚbą.  A ja niby măwiÚ to samo, a efekt jest zupełnie inny.
Może  dlatego,  że Kirył nigdy Ernestowi na ladÚ towaru  nie wykładał. No  i
dobrze...
     Tu măj Ernest połapał siÚ i szybko nalał mi tak na sześÖ palcăw od razu
-  opamiÚtaj  siÚ chłopcze,  co siÚ z  tobą  dzisiaj dzieje? A ostronosy pan
Machno znowu delikatnie pociągnął swoją whisky i măwi:
     -  Tak, oczywiście... Wieczne  akumulatory, "błÚkitne panaceum"...  Ale
czy pan naprawdÚ wierzy, że stanie siÚ tak, jak pan powiedział?
     - To nie paáski interes, w co ja wierzÚ naprawdÚ a w co na niby
     - măwiÚ.  -  Măwiłem  panu o mieszkaácach miasta. A o sobie powiem tak:
czego  ja mam  szukaÖ w  tej waszej  Europie? Waszej śmiertelnej nudy?  Cały
dzieá mam oraÖ jak głupi, a wieczorem patrzeÖ w telewizor?
     - No, niekoniecznie trzeba zaraz do Europy...
     - A tam - măwiÚ - wszÚdzie to samo, a na Antarktydzie jeszcze w dodatku
zimno.
     I co  najdziwniejsze: măwiłem do niego i ze wszystkich sił wierzyłem  w
to,  co  măwiÚ. I nasza  Strefa,  wiedźma przeklÚta,  zaraza  morowa,  w tym
momencie była  mi sto  razy  milsza  niż ich wszystkie  Europy i  Afryki.  A
przecież nawet  jeszcze nie  byłem pijany, po prostu wyobraziłem sobie przez
sekundÚ, jak wracam  z pracy  doszczÚtnie wypompowany, w tłumie podobnych mi
kretynăw,  jak  w  tym  ich metro gniotą mnie, depczą  mi  po nogach, jak mi
wszystko obrzydło i jak już nic mi siÚ nie chce.
     - A co pan na to? - zwraca siÚ ostronosy do Ernesta.
     - Ja mam swăj byznes - wyniośle odpowiada Brnie. - nie jestem byle kim!
Ja wszystkie swoje  pieniądze włożyłem w ten bar. Do mnie czasami  nawet sam
komendant zagląda, generał, jasne? Z jakiej racji mam stąd wyjeżdżaÖ?
     Pan Alois  Machno zaczął mu coś wyjaśniaÖ przy pomocy liczb, ale ja już
nie słuchałem.  Golnąłem sobie zdrowo, wygrzebałem  z kieszeni garśÖ bilonu,
zlazłem ze stołka i na początek uruchomiłem na cały regulator grającą szafÚ.
Jest  tam taka jedna piosenka "Nie wracaj, jeżeli nie jesteś pewien". Bardzo
dobrze na mnie  wpływa po Strefie...  No  wiÚc  szafa grzmi i zawodzi,  a ja
zabrałem swoją szklaneczkÚ  i  poszedłem  w  kąt, wyrăwnaÖ stare  rachunki z
"jednorÚkim bandytą",  no i czas jak  ptak poleciał...  Przepuszczam ostatni
bilon, a  tu  pojawiają  siÚ pod  gościnnym  dachem  baru  Richard Nunnun  z
Szuwaksem. Szuwaks  już chodzi na rzÚsach, przewraca oczami i szuka, komu by
daÖ w mordÚ. A Richard Nunnun czule trzyma go pod ramiÚ i odwraca jego uwagÚ
dowcipami. PiÚkna para! Szuwaks, chłop jak byk, czarny jak noc, kÚdzierzawy,
łapy do kolan,  a Dick maleáki, zażywny  i  răżowy, wcielenie  bogobojności,
brak mu tylko aureoli.
     - O! - krzyczy Dick na măj widok. - I Red tu jestl Chodź do nas. Red!
     - Słusznie! - ryczy Szuwaks. - W całym  tym mieście  jest  tylko  dwăch
ludzi:  Red  i ja! Wszyscy  inni  to  wieprze,  dzieci  szatana. Red! Ty też
służysz szatanowi, ale jednak jesteś człowiekiem...
     PodchodzÚ do  nich  ze swoja  szklanką.  Szuwaks łapie  mnie za kurtkÚ,
sadza przy stoliku i măwi:
     - Siadaj,  Rudy! Siadaj, sługo szatana!  Kocham ciÚ. BÚdziemy opłakiwaÖ
grzechy ludzkości. Gorzko opłakiwaÖ!
     - Zapłaczemy - măwiÚ. - Łykniemy sobie grzesznych łez.
     - ZaprawdÚ powiadam  wam - prorokuje Szuwaks. - ZaprawdÚ  osiodłany już
jest koá blady, a jeździec jego już trzyma nogÚ na strzemieniu. I daremne są
modły tych, co siÚ  zaprzedali szatanowi. Ostaną siÚ tylko ci, ktărzy wydali
mu  wojnÚ.  Wy,  synowie  człowieczy, skuszeni  przez  szatana,  szataáskimi
igrający cackami,  szataáskich skarbăw złaknieni -  do  was măwiÚ, o  ślepi!
OpamiÚtajcie  siÚ, bydlaki, păki czas! Podepczcie błyskotki szataáskie! - Tu
zamilkł nagle,  jakby  zapomniał,  co  ma  byÖ  dalej. - A  czy mi  tu dadzą
wreszcie czegoś do picia? - zapytał nagle zupełnie innym głosem. - Cudzie ja
właściwie  jestem?...  Wiesz,   Rudy,  znowu  mnie  pogonili  z  roboty.  Od
agitatorăw  mnie  wyzwali. Ja im  tłumaczÚ  - opamiÚtajcie siÚ  ślepcy, sami
lecicie w przepaśÖ i innych ślepcăw  ciągniÚcie za sobą! Śmieją siÚ. No wiÚc
dałem w mordÚ kierownikowi i poszedłem  sobie. Teraz mnie posadzą. I za  co?
Wrăcił Dick, postawił na stoliku butelkÚ.
     -  Dzisiaj ja płacÚ!  -  krzyknąłem  do Ernesta. Dick spojrzał  na mnie
zezem.
     - Wszystko legalnie - măwiÚ. - BÚdziemy moją premiÚ przepijaÖ.
     - Byliście w Strefie? - pyta Dick. - Przynieśliście coś ciekawego?
     - Pełnego "pustaka" - măwiÚ. - Złożyliśmy go na ołtarzu nauki, nalejesz
nam wreszcie, czy nie?
     -  "Pustaka"  -  buczy  z  goryczą  Szuwaks.  -  Dla jakiegoś "pustaka"
ryzykowałeś  życiem!  Uszedłeś z  życiem,  ale  przez ciebie  pojawił siÚ na
świecie jeszcze jeden diabelski  przedmiot... A skąd możesz  wiedzieÖ. Rudy,
ile grzechăw i nieszczÚśÖ...
     - Przymknij siÚ. Szuwaks - măwiÚ do niego surowo. - Pij i raduj siÚ, że
wrăciłem żywy. Za măj fart, chłopcy!
     Dobrze nam siÚ piło za măj fart. Szuwaks całkiem siÚ rozkleił, siedzi i
płacze, z oczu mu kapie jak z zepsutego kranu. To nic, znam go  dobrze. Musi
przejśÖ przez  takie stadium  - zalewa  siÚ łzami i wrzeszczy,  że Strefa to
dzieło  szatana i  że nic z  niej nie wolno  wynosiÖ,  a co  już wyniesiono,
trzeba odnieśÖ z powrotem i żyÖ tak, jakby  Strefy w ogăle nie było. Że niby
co  szataáskie  - szatanowi. Bardzo lubiÚ Szuwaksa. W ogăle  lubiÚ dziwakăw.
Kiedy Szuwaks  jest przy forsie,  skupuje od wszystkich  towar, nie  targuje
siÚ, płaci, ile żądają, a potem w nocy targa wszystko z powrotem do Strefy i
tam  zakopuje... Ależ szlocha. Boże kochany! Ale  to nic, on jeszcze pokaże,
co potrafi.
     - A jak wygląda taki pełny "pustak"? - pyta Dick. - Zwyczajne "pustaki"
widziałem, ale pełne? Co to właściwie takiego? Pierwszy raz słyszÚ.
     Wytłumaczyłem, Dick pokiwał głową i nawet cmoknął parÚ razy.
     - Tak  - măwi - to ciekawe. To - măwi - coś nowego. A  z kim  byłeś?  Z
Rosjaninem?
     - Tak  - odpowiadam.  -  Z  Kiryłem i z Tenderem.  Wiesz, z  tym naszym
laborantem.
     - Uszarpałeś siÚ pewnie z nimi...
     - Nic podobnego. Chłopcy trzymali siÚ zupełnie przyzwoicie. Szczegălnie
Kirył. Urodzony stalker -  măwiÚ. - Gdyby miał trochÚ wiÚcej doświadczenia i
pozbył siÚ  tej  swojej dziecinnej  niecierpliwości, măgłbym z nim co  dzieá
chodziÖ do Strefy.
     - I po co? - pyta Dick z pijackim śmieszkiem.
     - Uspokăj siÚ - măwiÚ. - Żarty żartami...
     -  Wiem  -  măwi.  - Żarty żartami,  a za takie gadanie można zarobiÖ w
ucho. Możesz uważaÖ, że jestem twoim dłużnikiem...
     - Komu trzeba daÖ w ucho? - ocknął siÚ Szuwaks. - Gdzie on jest?
     Złapaliśmy go za rÚce i z trudem posadziśmy na krześle. Dick wetknął mu
w zÚby papierosa i podsunął zapalniczkÚ. Uspokoił siÚ. A tymczasem tłok robi
siÚ  coraz  wiÚkszy. Bar  już oblepiony,  prawie wszystkie  stoliki  zajÚte.
Ernest zwołał swoje dziewczyny. Biegają, roznoszą,  co  komu trzeba - jednym
piwo, innym  koktajle, jeszcze innym czystą. PatrzÚ i jakoś mi siÚ zdaje, że
w mieście widaÖ coraz  wiÚcej nowych twarzy,  i to głăwnie jacyś smarkacze w
kolorowych szalikach do ziemi. Powiedziałem o tym Dickowi. Dick potwierdził.
     -  No a jakże  inaczej -  măwi.  - Zaczyna siÚ wielki  sezon budowlany.
Kładą już fundamenty  pod  trzy  nowe  budynki dla instytutu, a  oprăcz tego
planują budowÚ wielkiego muru wokăł Strefy - od cmentarza do starego ranczo.
Koáczą siÚ dobre czasy dla stalkerăw...
     - A  kiedy czasy były dobre dla stalkerăw? - pytam.  A  sam myślÚ: masz
babo placek, a to co znowu? Koniec, teraz już siÚ nie zarobi. Căż, może to i
lepiej, mniejsza  pokusa. BÚdÚ  chodziÖ do Strefy w  dzieá, jak przystało na
porządnego człowieka.  Forsa  wprawdzie już  nie  taka, ale  za  to  o  ileż
bezpieczniej
     - "kalosz", skafandry i tak  dalej, i patrole mogą ciÚ pocałowaÖ... ŻyÖ
bÚdÚ z pensji, a piÖ za premie.  I taka straszna chandra mnie napadła! Znowu
liczyÖ każdy grosz - na to  mogÚ sobie pozwoliÖ, na  tamto już  nie mogÚ, na
każdą  szmatkÚ  dla  Guty  odkładaj  pieniądze  do skarbonki,  do  baru  nie
zaglądaj,  kino  jest  taásze... Wszystko szare,  nudne,  szare  dnie, szare
noce...
     Tak sobie siedzÚ i myślÚ a Dick buczy mi nad uchem:
     - Wczoraj w hotelu  wpadłem wieczorem do baru,  żeby wypiÖ  na sen  coś
mocniejszego. PatrzÚ - siedzą jacyś nieznani faceci, nie spodobali mi siÚ od
pierwszej chwili. Przysiada  siÚ jeden taki  do  mnie  i zaczyna  rozmowÚ  z
daleka,  daje do zrozumienia, że  mnie zna, wie, kim jestem i gdzie pracujÚ,
że gotăw jest dobrze zapłaciÖ za pewne przysługi...
     -  Szpicel -  măwiÚ, niezbyt mnie to zainteresowało, niejednego szpicla
widziałem w życiu i słyszałem niejedną rozmowÚ o przysługach.
     -  Nie, măj miły, to nie był szpicel.  Lepiej posłuchaj. ChwilÚ  z  nim
pogadałem,  ostrożnie, rzecz  jasna, udałem  takiego  skromnego  przygłupka.
Interesują go pewne przedmioty w Strefie i to nie byle  śmiecie, ale  raczej
rzeczy  wartościowe.  Na akumulatory, "świerzby", "czarne bryzgi" i  podobną
biżuteriÚ  nie reflektuje. A o  tym,  na  co  reflektuje,  wspomniał  raczej
aluzyjnie.
     - WiÚc o co mu chodzi? - pytam.
     - O  "czarci pudding",  o ile  dobrze  zrozumiałem - măwi Dick  i jakoś
dziwnie na mnie patrzy.
     - Ach, "czarci pudding" jest mu potrzebny! - măwiÚ. - A "lampa śmierci"
przypadkiem nie jest mu potrzebna?
     - Też go o to zapytałem.
     - No i?
     - Wyobraź sobie, potrzebna.
     -  Tak?  -  măwiÚ.  -  No,  Jeśli  tak, niech sobie sam  przyniesie. To
przecież drobnostka! "Czarciego puddingu" pełne piwnice, tylko braÖ wiadro i
ładowaÖ. Pogrzeb na koszt własny.
     Dick milczy,  patrzy na mnie spode łba i nawet siÚ  nie uśmiecha. Co  u
diabła, chce mnie wynająÖ, czy co? I dopiero w tym momencie do mnie dotarło.
     -  Poczekaj - măwiÚ.  -  A kto  to  măgł  byÖ? Z "puddingiem"  nawet  w
Instytucie nie wolno robiÖ doświadczeá...
     - Słusznie  -  măwi  Dick bez pośpiechu i patrzy na mnie bez przerwy. -
Doświadczenia stanowiące potencjalne niebezpieczeástwo dla  ludzkości. Teraz
już rozumiesz, kto to był?
     Nadal nie rozumiałem.
     - Przybysze z Kosmosu? -  pytam. Dick roześmiał  siÚ, poklepał  mnie po
ramieniu i măwi:
     - PijÚ za twoje zdrowie, o świÚta naiwności!
     -  Zgoda  -  măwiÚ,  ale  krew  mnie zalewa.  Znalazł  sobie  naiwnego,
sukinsyn!  - Ej! - măwiÚ. - Szuwaks!  DosyÖ tego spania,  lepiej napij siÚ z
nami.
     Nie, Szuwaks  nie  bÚdzie  pił. Szuwaks śpi. Położył swăj czarny łeb na
czarnym stoliku  i śpi, rÚce zwiesił  do  podłogi.  Wypiliśmy z  Dickiem bez
Szuwaksa.
     -  No dobra - măwiÚ.  - Może jestem naiwny, a  może nie jestem, ale  na
tego typa doniăsłbym gdzie należy. Mało kto kocha policjÚ  tak, jak ja,  ale
sam bym poszedł i doniăsł.
     -  Aha  - măwi Dick.  - A  na policji zadaliby  ci  pytanie: A dlaczego
właściwie ten typ zwrăcił siÚ akurat do ciebie ze swoją propozycją? No?
     PokrÚciłem głową.
     -  Wszystko jedno. Ty tłusty wieprzu, trzeci  rok jesteś w mieście, ani
razu w  Strefie  nie  byłeś,  "czarci pudding" widziałeś tylko w  kinie, ale
gdybyś tak zobaczył w naturze co on potrafi zrobiÖ z człowiekiem...  To, măj
kochany,  straszna  rzecz,  nie trzeba jej  wynosiÖ ze Strefy...  Wiesz  sam
dobrze - stalkerzy to ludzie brutalni, sumienia mają  niezbyt delikatne, ale
na coś takiego nawet nieboszczyk Zgnilec by nie poszedł. Ścierwnik Barbridge
też  na to nie  păjdzie...  Nawet bojÚ  siÚ pomyśleÖ, komu i po co może  byÖ
potrzebny "czarci pudding".
     -  No  căż  -  măwi Dick -  masz  zupełną  racjÚ. Tylko  ja, rozumiesz,
okropnie  nie  mam  ochoty, żeby pewnego piÚknego poranka  znaleziono mnie w
łăżeczku  i   stwierdzono,  że  zginąłem  śmiercią  samobăjczą,  nie  jestem
stalkerem, ale răwnież jestem trzeźwym  i brutalnym człowiekiem i  życie  mi
siÚ raczej podoba. ŻyjÚ już od dośÖ dawna i, widzisz, przywykłem...
     W tym momencie Ernest krzyknął od baru:
     - Panie Nunnun! Telefon do pana!
     -  O  psiakrew  - măwi  Dick  z  nienawiścią w głosie.  - Pewnie  znowu
reklamacja. WszÚdzie znajdą. Przepraszam ciÚ, Red.
     Wstaje i  idzie  do telefonu.  A ja zostajÚ z Szuwaksem i z  butelką, i
ponieważ z Szuwaksa  nie ma żadnego pożytku, bardzo troskliwie opiekujÚ  siÚ
butelką. Diabli  by wziÚli  tÚ StrefÚ, nigdzie nie ma  przed  nią  ucieczki.
Gdzie  byś nie poszedł,  z  kim byś  nie  măwił -  Strefa, Strefa, Strefa...
Dobrze Kiryłowi gadaÖ, że dziÚki Strefie zapanuje wieczny pokăj i nieziemska
szczÚśliwośÖ. Kirył to fajny chłopak, nikt go głupim nie nazwie, przeciwnie,
głowÚ  ma, że daj Boże każdemu,  ale  przecież  nie ma  zielonego pojÚcia  o
życiu. On nawet wyobraziÖ sobie nie może, ile wszelakiego draástwa krÚci siÚ
koło  Strefy.  Teraz  na przykład "czarci  pudding"  komuś  jest  koniecznie
potrzebny.  Ten  Szuwaks  chociaż  i  pijanica,  chociaż  ma  fioła  na  tle
religijnym, ale czasami,  kiedy człowiek dobrze siÚ  zastanowi, rzeczywiście
przychodzi  mu  do  głowy  -  może  naprawdÚ  należy  zostawiÖ  szatanowi co
szataáskie?
     Nie rusz găwna...
     W  tym  momencie  na  krześle Dicka  siada jakiś smarkacz  w  kolorowym
szaliku.
     - Czy pan Shoehart? - pyta.
     - No? - măwiÚ.
     - Nazywam siÚ Kreon - măwi. - Jestem z Malty.
     - No - măwiÚ - i co słychaÖ na Malcie?
     -  Na  Malcie dobrze słychaÖ, ale ja  nie o tym chciałem z panem măwiÖ.
Przysłał mnie Ernest.
     Tak,  myślÚ.  To  jednak  bydlak  ten Ernest.  Ani  krzty  litości, ani
odrobiny  sumienia. Siedzi przede  mną chłopiec  - smagły, schludny, wesoły,
pewnie  jeszcze  ani razu  siÚ  nie  golił,  jeszcze  ani  razu nie  całował
dziewczyny,  a  Ernestowi  to  zwisa,  on  tylko o jednym  myśli:  żeby  jak
najwiÚcej ludzi zagoniÖ do Strefy, a jak  jeden na trzech wrăci z towarem  -
też bÚdzie dobrze...
     - No i jak siÚ czuje nasz dobry  stary Ernest? - pytam. Kreon  obejrzał
siÚ na bar i măwi:
     - Moim zdaniem nieźle. ChÚtnie bym siÚ z nim zamienił.
     - A ja nie - măwiÚ. - Napijesz siÚ?
     - DziÚkujÚ, nie pijÚ.
     - No to zapal - măwiÚ.
     - Przepraszam pana, ale nie palÚ răwnież.
     - Niech CiÚ diabli - măwiÚ - WiÚc po co ci w takim razie pieniądze?
     Poczerwieniał, przestał siÚ uśmiechaÖ i cicho tak odpowiada:
     - Chyba to jest tylko moja sprawa, prawda, panie Shoehart?
     - Co racja, to racja - măwiÚ i nalewam  sobie na cztery palce. W głowie
mi, należy  zaznaczyÖ, już  trochÚ szumi i  ciało  przenika  taka  przyjemna
słabośÖ, wypuściła  mnie  wreszcie  Strefa. - Teraz jestem pijany - măwiÚ. -
Jak widzisz,  bawiÚ  siÚ.  Chodziłem do Strefy, wrăciłem żywy i z forsą.  To
nieczÚsto bywa żeby  żywy, i już niezmiernie rzadko, żeby z forsą. A wiÚc na
razie odłăżmy poważne rozmowy na kiedy indziej...
     Tu Kreon zrywa siÚ z krzesła,  măwi "przepraszam", okazuje siÚ, że Dick
wrăcił. Stoi obok swojego krzesła i po jego twarzy widzÚ, że coś siÚ stało.
     - No - măwiÚ - znowu twoje komory prăżniowe są nieszczelne?
     - Tak - măwi Dick. - Znowu.
     Siada, nalewa sobie, dolewa mnie i widzÚ ja, że nie w reklamacji rzecz.
Na reklamacje, powiedzmy to sobie wprost, Dick pluje z trzeciego piÚtra, nie
na głupiego trafili!
     -  Wypijmy -  măwi - Red.  - I nie czekając na mnie wypija haustem całą
swoją porcjÚ i nalewa nową. - Ty wiesz - măwi - umarł Kirył Fanow.
     W zamroczeniu nie od razu go zrozumiałem. Ktoś tam umarł, no to umarł.
     - No căż - măwiÚ - wypijmy za spokăj jego duszy...
     Dick spojrzał  na mnie,  oczy  mu  siÚ zrobiły okrągłe  jak  spodki,  i
dopiero wtedy poczułem jakby  mi ktoś wymierzył cios w żołądek. PamiÚtam, że
wstałem, oparłem siÚ o blat i patrzÚ na Dicka z găry na dăł.
     - Kirył?! - A przed oczami mam srebrną pajÚczynÚ, znowu słyszÚ, jak ona
rwie siÚ i trzeszczy. I przez to okropne trzeszczenie głos Dicka dochodzi do
mnie jak z drugiego pokoju.
     -  Zawał  serca.  Znaleźli  go  nagiego pod  prysznicem,  nikt  nic nie
rozumie. Pytali o ciebie, powiedziałem, że z tobą wszystko w porządku...
     - A co tu jest do rozumienia? - măwiÚ. - Strefa...
     - Usiądź, Red - măwi Dick. - Usiądź i napij siÚ.
     - Strefa... - powtarzam i nie mogÚ przestaÖ. - Strefa... Strefa...
     Niczego  nie  widzÚ  dokoła  oprăcz  tej srebrnej  pajÚczyny.  Cały bar
zaplątał  siÚ  w  pajÚczynÚ,   ludzie  poruszają   siÚ,  pajÚczyna  cichutko
potrzaskuje kiedy ktoś  siÚ o nią oprze.  A w samym środku stoi  Maltaáczyk,
twarz ma dziecinną, zdziwioną - nic nie pojmuje.
     - Chłopcze - măwiÚ do niego serdecznie.  - Ile chcesz pieniÚdzy? Tysiąc
wystarczy? Na! Bierz, bierz! - wpycham mu pieniądze i już krzyczÚ: -  Idź do
Ernesta i powiedz mu,  że jest łajdakiem i kanalią, nie băj siÚ, powiedz mu!
Przecież to tchărz! Powiedz mu i natychmiast idź na dworzec, kup sobie bilet
i wracaj na swoją MaltÚ! Nigdzie siÚ nie zatrzymuj po drodze, jedź prosto do
domu!
     Nie pamiÚtam, co  tam jeszcze  krzyczałem. PamiÚtam, jak  znalazłem siÚ
przed  ladą baru, Ernest postawił przede mną  szklaneczkÚ  na orzeźwienie  i
pyta:
     - Zdaje siÚ, że jesteś dzisiaj przy forsie?
     - Tak - măwiÚ - przy forsie...
     - To może dług mi zwrăcisz? Jak raz jutro miałbym na podatki.
     Teraz dopiero  widzÚ - ściskam w piÚści paczkÚ  banknotăw. PatrzÚ na tÚ
zieloną trawÚ i mamroczÚ:
     -  Okazuje siÚ,  nie wziął  Kreon  Maltaáski... Z charakterem,  okazuje
siÚ... No, a cała reszta - los tak chciał.
     - Co z tobą - pyta măj przyjaciel Ernie. - Przesadziłeś kapkÚ?
     - Nie - măwiÚ. - Ze mną  -  măwiÚ -  wszystko  w  najlepszym  porządku.
ChoÖby w tej chwili mogÚ iśÖ pod prysznic.
     - Poszedłbyś  lepiej do domu  -  măwi  măj  przyjaciel Ernie. -  Jednak
trochÚ przesadziłeś.
     - Kirył umarł - măwiÚ mu.
     - Ktăry to Kirył? Ten jednorÚki?
     - Sam jesteś  jednorÚki, bydlaku - măwiÚ mu. -  Z tysiąca takich jak ty
nie zrobią  jednego Kiryła. Ścierwo cuchnące -  măwiÚ.  - Handlarz. Śmiercią
handlujesz, kanalio. Kupiłeś nas wszystkich za zielone... Chcesz, zaraz twăj
parszywy stragan rozwalÚ w drobny mak?
     Ledwie zdążyłem zamachnąÖ siÚ jak trzeba, kiedy już mnie łapią i gdzieś
ciągną.  A  ja już nic nie  kombinujÚ  i kombinowaÖ nie  mogÚ. Coś  krzyczÚ,
wyrywam siÚ,  kogoś kopiÚ,  potem  oprzytomniałem -  siedzÚ  w toalecie cały
mokry, morda  rozbita. PatrzÚ  w  lustro  i  nie poznajÚ  sam  siebie, jeden
policzek mi drga, nigdy przedtem czegoś takiego nie było. A na  sali  hałas,
coś  trzeszczy,  talerze  lecą  na  podłogÚ, dziewczyny piszczą  i słyszÚ  -
Szuwaks ryczy niczym grizzly:
     - Żałujcie za grzechy, dranie! Gdzie jest Rudy? Coście zrobili z Rudym,
szataáskie pomiotła? I wyje policyjna syrena.
     Kiedy  tylko zawyła,  spłynÚło na  mnie  olśnienie. Wszystko  już wiem,
wszystko pamiÚtam. I nic  we mnie  nie zostalo - tylko  lodowata furia. Tak,
myślÚ,  ja  ci tu zaraz  urządzÚ zabawÚ! Ja ci pokażÚ,  co potrafi  stalker,
ścierwo! Wyciągnąłem z kieszeni na  klucze "świerzba", nowiutki, jeszcze ani
razu  nie  używany,  parÚ  razy  zgniotłem  go palcami, żeby  siÚ  rozgrzał,
uchyliłem  drzwi do  sali i  ostrożnie  wrzuciłem go do  spluwaczki.  A  sam
otworzyłem okno  - i na ulicÚ. Miałem, rzecz jasna, ogromną ochotÚ zobaczyÖ,
co  z tego  wyjdzie, ale  musiałem  zwiewaÖ  jak  najszybciej. Ja bardzo źle
znoszÚ "świerzby", od razu mi leci krew z nosa.
     Przebiegiem przez podwărko i słyszÚ  - "świerzb" już  działa,  najpierw
zawyły  i zaszczekały  wszystkie psy  w całej okolicy, zawsze pierwsze czują
"świerzb". Potem ktoś wrzasnął w knajpie -  aż  mnie  uszy zabolały, chociaż
byłem daleko. Wyobraziłem sobie, jak tam publika zaczÚła szaleÖ. Jeden wpada
w melancholiÚ,  drugi dostaje ataku szału, trzeci ze strachu nie wie,  gdzie
uciekaÖ... To straszna rzecz "świerzb". Teraz Ernest nieprÚdko zbierze pełen
bar gości. On, gnida, rzecz jasna, domyśla siÚ, kto  go tak  urządził, tylko
że  ja  na to gwiżdżÚ. Koniec. Nie  ma już wiÚcej stalkera  Reda. Ja już mam
dośÖ. Nie chcÚ  ani sam  szukaÖ śmierci, ani  innych dam na to namawiaÖ, nie
miałeś
     racji, Kirył, kochany chłopcze. Nie  gniewaj siÚ, ale wygląda na to, że
to nie ty, ale Szuwaks ma słusznośÖ. Nie mają czego ludzie szukaÖ w Strefie,
nie przyniesie nam Strefa szczÚścia.
     Przelazłem przez  płot i powolutku  ruszyłem do domu. GryzÚ wargi, chce
mi  siÚ  płakaÖ i  nie  mogÚ.  Przede mną  pustka.  Przede mną  nie ma  nic.
Monotonny smutek. Kirył, măj  jedyny przyjacielu,  jak mogliśmy dopuściÖ  do
tego? Rysowałeś  przede  mną  perspektywy,  opowiadałeś o nowym,  wspaniałym
świecie... a teraz co? Ktoś zapłacze po  tobie w  dalekiej Rosji, a ja nawet
zapłakaÖ nie mogÚ. Przecież to  ja, głupie bydle, jestem wszystkiemu winien,
właśnie  ja,  a nikt inny! Jak ja, kretyn nieszczÚsny, śmiałem go wprowadziÖ
do garażu, kiedy jego oczy jeszcze  nie  przywykły do ciemności?  Całe życie
żyłem jak wilk,  całe  życie tylko o sobie  myślałem... I nagle postanowiłem
pokazaÖ,  jaki  jestem  szlachetny,  postanowiłem  uszÚśliwiÖ człowieka.  Po
diabła mu  w  ogăle powiedziałem  o tym "pustaku"?  I jak tylko  sobie o tym
przypomniałem, tak mnie  coś ścisnÚło za gardło, że nic - tylko rzeczywiście
zawyÖ jak wilk. I chyba naprawdÚ zawyłem,  ludzie jakby zaczÚli ustÚpowaÖ mi
z drogi, a potem nagle zrobiło mi siÚ lżej - patrzÚ, idzie Guta. Idzie mi na
spotkanie, moja dziewczyna, moja prześliczna,  idzie, stąpa swoimi cudownymi
nogami, spădniczka kołysze siÚ nad kolanami, ze wszystkich bram gapią siÚ na
nią, a ona idzie prościutko, nie patrzy na  nikogo i nie wiem  dlaczego, ale
od razu wiedziałem, że szuka właśnie mnie.
     -  Serwus  -  măwiÚ - Guta. Dokąd idziesz? Guta spojrzała na mnie  i  w
ciągu  sekundy  zobaczyła  wszystko:  i  mordÚ  rozbitą,  i  mokrą kurtkÚ, i
posiniaczone rÚce, ale nic na ten temat nie powiedziała, tylko măwi:
     - CześÖ, Red. A ja właśnie ciÚ szukam.
     - Wiem - măwiÚ. -  Chodźmy do mnie. Guta milczy, odwrăciła siÚ i patrzy
w bok. Ach, jak piÚknie osadzona jest jej głowa, a jaka szyja - jak u młodej
narowistej klaczy, już pokornej swemu jeźdźcowi. Potem măwi:
     -  Ja nie  wiem. Red. Może  już  wcale  nie  bÚdziesz chciał siÚ ze mną
spotykaÖ?
     Jakby mi ktoś kamieá położył na sercu. Co jeszcze? Ale tak spokojnie do
niej măwiÚ:
     - Nie  bardzo  ciÚ  rozumiem,  Guta.  Wybacz  mi, ale ja dzisiaj jestem
trochÚ  tego i może z  tego powodu słabo  kombinujÚ... Dlaczego miałbym  nie
chcieÖ spotykaÖ siÚ z tobą?
     BiorÚ ją pod rÚkÚ, idziemy niespiesznie w stronÚ mojego domu i wszyscy,
ktărzy dopiero co gapili siÚ na nią, szybko odwracają mordy. Ja na tej ulicy
całe  życie  mieszkam, i Rudego Reda wszyscy tu pierwszorzÚdnie znają. A kto
nie zna, ten bardzo szybko pozna.
     - Matka măwi, żebym zrobiła skrobankÚ - nagle odzywa siÚ Guta.
     - A ja nie chcÚ.
     Uszedłem jeszcze kilka krokăw, zanim zrozumiałem, a Guta măwi dalej:
     - Nie chcÚ  żadnej skrobanki, chcÚ mieÖ z tobą  dziecko. A ty - jak tam
sobie życzysz. Możesz siÚ wynosiÖ  na wszystkie cztery strony świata, ja ciÚ
nie trzymam.
     Słucham, jak  ona sama siebie podkrÚca,  jak  siÚ  rozpala,  słucham  i
powolutku bałwaniejÚ. Nic w  miarÚ rozsądnego  nie  przychodzi  mi do głowy.
Tylko jak  refren chodzi mi w kăłko po głowie - o jednego człowieka mniej, o
jednego człowieka wiÚcej.
     - Ona mi tłumaczy - măwi Guta - że to dziecko stalkera i niby po co mam
wydawaÖ na świat potwora... ona măwi, to przecież kryminalista, nie bÚdziesz
miała rodziny, ani nic. Dzisiaj jest na wolności, măwi, a jutro w wiÚzieniu.
Tylko  że mnie  to nic nie obchodzi, jestem na wszystko przygotowana. I sama
też  mogÚ zostaÖ, dam sobie radÚ. Sama urodzÚ, sama wychowam, sama  zrobiÚ z
niego człowieka.  ObejdÚ siÚ bez  ciebie. Tylko  ty siÚ  do  mnie wiÚcej nie
zbliżaj, bo na prăg nie wpuszczÚ.
     - Guta - măwiÚ - dziewczyno moja! Poczekaj choÖ chwileczkÚ...
     -  I nie  mogÚ,  jakiś  śmiech  mnie  ogarnia,  nerwowy.  Idiotyczny. -
Jaskăłeczko moja, dlaczego mnie chcesz przepÚdziÖ, powiedz mi?
     ChichoczÚ jak ostatni  kretyn,  a ona stanÚła, przytuliła siÚ  do mojej
piersi i szlocha.
     - Co my teraz zrobimy. Red? - măwi moja dziewczyna przez łzy.
     - Co teraz zrobimy?



     lat 28, żonaty, bez określonego
     zajÚcia
     Red Shoehart leżał za kamiennym nagrobkiem i patrzył na drogÚ odsuwając
sprzed oczu gałązkÚ jarzÚbiny.  Reflektory samochodu patrolowego  przecinały
cmentarz i od czasu do czasu smagały Reda po oczach - wtedy mrużył powieki i
wstrzymywał oddech.
     MinÚły  już  dwie  godziny,  a  na  drodze  nie  zaszły  żadne  zmiany.
Monotonnie, pracując  na  jałowym  biegu,  warczał  silnik  samochodu,  trzy
reflektory  miotały  siÚ  po  cmentarzu,  po  przekrzywionych  zardzewiałych
krzyżach,  po  opuszczonych  grobach,  po   bujnie   rozrośniÚtych  krzewach
jarzÚbiny,  po  płaskiej  ścianie trzymetrowego muru, ktăry  z  lewej strony
koáczył siÚ jak uciÚty.  Policjanci  z patrolu bali  siÚ Strefy. A tu,  obok
cmentarza,  nawet lÚkali  siÚ  strzelaÖ. Czasem Reda dobiegały  przygłuszone
głosy, czasami widział, jak z samochodu  wylatywał ogienek  niedopałka,  jak
toczył siÚ  po szosie i gubił maleákie czerwone iskierki. Było bardzo mokro,
niedawno przestał padaÖ  deszcz  i wilgotny ziąb przenikał  Reda nawet przez
impregnowany kombinezon.
     Ostrożnie  puścił gałązkÚ, odwrăcił głowÚ i zaczął nadsłuchiwaÖ. Gdzieś
z  prawej strony, niezbyt  daleko, ale  i nie blisko, na cmentarzu  był ktoś
jeszcze. Zaszeleściły liście i nawet chyba  obsypała siÚ ziemia,  a potem  z
nieglośnym  stukniÚciem  upadło  coś  ciÚżkiego  i  twardego.  Red ostrożnie
czołgał siÚ tyłem wtulony w mokrą trawÚ. Znowu nad głową przeleciało światło
reflektora. Red zamarł,  śledząc bezszelestny promieá, i wydało  mu siÚ,  że
miÚdzy krzyżami,  na  grobie,  siedzi nieruchomo człowiek  ubrany na czarno.
Siedzi, nie kryjąc siÚ, oparty plecami o marmurowy  obelisk i  białą twarz z
czarnymi jamami oczu zwrăcił w stronÚ Reda. W rzeczywistości Red nie widział
i  w  ciągu  dziesiątej  czÚści  sekundy  nie măgł  zobaczyÖ tych wszystkich
szczegăłăw, ale wiedział dokładnie, jak to powinno wyglądaÖ. Odpełzł jeszcze
o kilka krokăw dalej, wymacał w zanadrzu manierkÚ, wyciągnął i jeszcze przez
jakiś czas poleżał spokojnie tuląc do policzka ciepły metal,  nastÚpnie, nie
wypuszając manierki, poczołgał siÚ dalej. WiÚcej już  nie nadsłuchiwał i nie
rozglądał siÚ.
     W sztachetach  była  dziura  i  tuż  przy  samej  dziurze  na  płaszczu
przesyconym  ołowiem  leżał  Barbridge.  Nadal  leżał  na  plecach,  oburącz
odciągał  kołnierz swetra  i cichutko, boleśnie  sapał  -  sapanie  chwilami
przechodziło  w  jÚk. Red  usiadł obok i odkrÚcił manierkÚ. Potem  ostrożnie
wsunął  rÚkÚ pod głowÚ  Barbridge'a,  wyczuwając całą dłonią lepką od  potu,
gorącą łysinÚ,  i przysunął  manierkÚ do  warg starego.  Było ciemno,  ale w
słabych  poblaskach  reflektorăw Red widział  szczecinÚ  na jego policzkach.
Barbridge  chciwie  wypił  kilka łykăw  i  zaraz poruszył  siÚ  niespokojnie
obmacując worek z towarem.
     -  Wrăciłeś  -  wykrztusił. -  Dobry  chłopak... Rudy... nie  zostawisz
starego... żeby zdychał...
     Red odrzucił głowÚ do tyłu i zdrowo pociągnął z manierki.
     - Stoi zaraza - powiedział - jak przymurowany.
     -  To...  nie przypadek...  -  wystÚkał  Barbridge. Măwił urywanie,  na
wydechu - Ktoś doniăsł. Czekają.
     - Możliwe - powiedział Red. - Chcesz sobie jeszcze golnąÖ?
     - Nie. Na razie  wystarczy. Nie zostawiaj  mnie. nie  zostawisz  - bÚdÚ
żył. Wtedy nie pożałujesz, nie zostawisz mnie. Rudy?
     Red nie  odpowiedział.  Patrzył w  stronÚ  szosy,  na  błÚkitne  błyski
reflektorăw. Marmurowy obelisk było widaÖ  i  stąd,  ale  było niejasne, czy
tamten nadal tam siedzi, czy zniknął.
     -  Słuchaj  mnie.  Rudy.  nie gadam  na  wiatr, nie  pożałujesz. Wiesz,
dlaczego stary  Barbridge  żyje  do dziś? Wiesz?  Bob Małpolud  nie  wrăcił.
Bankier  Faraon  zginął -  nic z niego nie zostało. Jaki to  był stalker!  A
jednak zginął. Zgnilec tak samo.  Okularnik Herman.  Callagan.  FetÚ Krosta.
Wszyscy. Ja jeden zostałem. A wiesz, dlaczego?
     - Zawsze byłeś draniem - powiedział Red nie odrywając  oczu od szosy. -
Ścierwnik.
     - Byłem  draniem.  To prawda.  Inaczej nie można. Ale przecież  wszyscy
byli tacy sami. Faraon. Zgnilec. A tylko ja żyjÚ. Wiesz, dlaczego?
     - Wiem - powiedział Red, żeby siÚ odczepiÖ.
     - Łżesz. Nie wiesz. Słyszałeś o Złotej Kuli?
     - Słyszałem.
     - Bajka, myślisz?
     - Przestałbyś lepiej gadaÖ - poradził Red. - Przecież tracisz siły.
     - To nic. Ty  mnie wyniesiesz. Tyle razy chodziliśmy razem! Czy măgłbyś
mnie zostawiÖ?  Ja  ciebie przecież znam od takiego. Od małego. I twego ojca
znałem.
     Red  milczał. Okropnie  chciało  mu  siÚ  paliÖ,  wyciągnął  papierosa,
wykruszył tytoá i powąchał, nie pomogło.
     - Musisz mnie stąd  wynieśÖ - powiedział  Barbridge. - To przez  ciebie
wpadłem. To ty nie chciałeś, żeby Maltaáczyk z nami poszedł.
     Maltaáczyk bardzo  siÚ napierał,  żeby  iśÖ  z nimi.  Cały  wieczăr  im
stawiał, proponował dobry zastaw,  przysiÚgał,  że  zdobÚdzie  skafander,  i
Barbridge,  ktăry  siedział   obok  Maltanczyka,  osłaniając   twarz  ciÚżką
pomarszczoną  dtonią, rozpaczliwie mrugał do Reda - zgădź siÚ, zrobimy dobry
interes. ByÖ może właśnie dlatego Red powiedział wtedy "nie".
     - Przez własną  chciwośÖ wpadłeś - powiedział Red. - Ja  z tym  nie mam
nic wspălnego, i zamknij siÚ nareszcie.
     Przez  jakiś  czas  Barbridge  tylko stÚkał.  Znowu  wetknął palce  pod
kołnierz i jeszcze dalej odchylił głowÚ.
     - Bierz cały towar. Red - wystÚkał - tylko mnie nie zostawiaj.
     Red spojrzał na zegarek. Do świtu było już bardzo niedaleko, a samochăd
patrolowy  nie  odjeżdżał.  Reflektory nadal  obmacywały krzaki,  a tuż obok
patrolu stał zamaskowany  landrover i  w  każdej chwili  policjanci mogli go
zauważyÖ.
     - Złota  Kula - powiedział Barbridge.  - Znalazłem ją. Ile  bajek wokăł
niej potem  narosło! Sam też niemało opowiadałem! Że podobno każde  życzenie
spełnia. Każde, dobre  sobie! Gdyby  tak było, dawno by  mnie tu  nie  było.
Mieszkałbym sobie w Europie i spałbym na forsie.
     Red spojrzał na niego z găry. W błÚkitnawych błyskach odrzucona do tyłu
twarz Barbridge'a wydawała siÚ martwa. Ale jego szkliste, wytrzeszczone oczy
bez przerwy śledziły Reda.
     -  Zamiast  wiecznej  młodości  - găwno. Zamiast forsy,  to  samo.  Ale
zdrowie - co to, to tak. I dzieci  mam udane.  I żyjÚ. W najśmielszych snach
nie zobaczysz tego, co ja przeszedłem, i żyjÚ - oblizał wargi. - Ja ja tylko
o to proszÚ. O życie. I o zdrowie. I żeby dzieci...
     - Stul  pysk, na Boga -  powiedział wreszcie  Red. - Zupełnie jak baba.
Jeśli dam radÚ, to  ciÚ wyniosÚ. Twojej  Diny mi szkoda,  zginiesz - păjdzie
dziewczyna na ulicÚ...
     -  Dina... -  wychrypiał Barbridge.  -  Moja  căreczka.  Taka  śliczna.
Rozpieszczałem  moje  dzieci,  niczego im nie  odmawiałem. Zmarnują siÚ. Măj
Archie. Ty przecież go znasz. Rudy. Czy widziałeś kiedyś lepsze dzieci?
     - Powiedziałem: jak dam radÚ. to ciÚ wyciągnÚ.
     -  Nie -  z uporem powiedział Barbridge. - Ty mnie wyniesiesz, czy dasz
radÚ, czy nie. Złota Kula. Chcesz, powiem ci gdzie ona jest.
     - No to powiedz.
     Barbridge jÚknął i poruszył siÚ.
     - Moje nogi... - wystÚkał. - Pomacaj, jak one tam...
     Red wyciągnął rÚkÚ i przesunął dłonią po nogach od kolan w dăł.
     - Kości... - chrypiał Barbridge. - Czy są tam jeszcze kości?
     - Są, są - skłamał Red. - Nie krÚÖ siÚ. A naprawdÚ  można było  wymacaÖ
tylko kolano niżej, do samych stăp  nogi  były  jak z gumy  - można je  było
zawiązaÖ na supeł.
     - Kłamiesz przecież - powiedział Barbridge.  - Po co kłamiesz? Co to ja
dziecko jestem, nigdy tego nie widziałem?
     - Kolana są całe - powiedział Red.
     - Pewnie znowu łżesz - beznadziejnie powiedział Barbridge. - No trudno.
Tylko mnie wynieś. Wszystko ci oddam. Wszystko ci opowiem...
     Jeszcze măwił,  jeszcze  coś obiecywał, ale  Red  już  go nie  słuchał.
Patrzył  na  szosÚ.  Reflektory  nie  biegały  teraz  po  krzakach,  zamarły
skrzyżowane  na  tamtym  obelisku z marmuru  i w jasnej  błÚkitnej mgle  Red
wyraźnie  zauważył  zgarbioną  czarną  sylwetkÚ wÚdrującą  wśrăd  krzyży. Ta
sylwetka szła jakby na oślep,  wprost na reflektory.  Red widział jak wpadła
na ogromny krzyż, odskoczyła, znowu uderzyła o krzyż, dopiero wtedy skrÚciła
i ruszyła  dalej  wyciągając  przed siebie  długie  rÚce z  rozczapierzonymi
palcami. Potem  nagle  znikła,  jakby siÚ  zapadła pod  ziemiÚ  i  po  kilku
sekundach pojawiła siÚ znowu bardziej na prawo i  dalej, maszerując z jakimś
niepojÚtym, nieludzkim uporem jak mechanizm puszczony w ruch.
     I raptem reflektory zgasły. ZgrzytnÚła skrzynka biegăw, zaryczała dziko
silnik,  za  krzakami  mignÚło  niebieskie  i  czerwone  światła  postojowe,
samochăd patrolowy  ruszył  błyskawicznie  nabierając szybkości  popÚdził  w
stronÚ miasta i zniknął za  murem. Red z trudem przełknął  ślinÚ  i  rozpiął
zamek błyskawiczny w kombinezonie.
     -  Chyba odjechali... -  gorączkowo  mamrotał Barbridge. - No,  Rudy...
Szybciej, szybciej! - zaczął siÚ wierciÖ, pomacał rÚką dookoła, złapał worek
z towarem i sprăbował wstaÖ - no prÚdzej, na co czekasz!
     Red ciągle patrzył w stronÚ  szosy.  Teraz  panowała tam ciemnośÖ i nic
nie  było widaÖ,  ale przecież  gdzieś  musiał  byÖ tamten  - maszerował jak
nakrÚcona lalka, potykał siÚ, przewracał, uderzał o krzyże, zaplątywał siÚ w
krzakach.
     -  Dobra -  powiedzial  Red na głos. -  Idziemy.  Podniăsł Barbridge'a.
Stary jak kleszczami  ścisnął go lewą rÚką za szyjÚ  i Red  nie mając  siły,
żeby wstaÖ,  na czworakach powlăkł go  przez dziurÚ w  ogrodzeniu  chwytając
rÚkami mokrą trawÚ.
     -  Naprzăd, naprzăd...- chrypiał Barbridge. - Nie  martw  siÚ,  trzymam
towar, nie zgubiÚ go... naprzăd!
     Ścieżka była znajoma, ale trawa mokra i śliska, gałÚzie  jarzÚbiny biły
po twarzy, opasły Barbridge był nieludzko ciÚżki,  niby nieboszczyk, worek z
towarem  brzÚczał, stukał  i bez przerwy  o coś zaczepiał i jeszcze straszno
było natknąÖ  siÚ na tamtego, ktăry byÖ może ciągle jeszcze  błąkał siÚ tu w
ciemnościach.
     Kiedy siÚ  wydostali na szosÚ, było jeszcze ciemno,  ale czuło  siÚ. że
świt  już  blisko.  W  lasku  po  tamtej  stronie  szosy, sennie i niepewnie
zaszczebiotały ptaki, a nad czarnymi domami  dalekiego przedmieścia mrok już
zgranatowiał i  powiało stamtąd  chłodnym, wilgotnym powietrzem. Red położył
Barbridge'a na poboczu,  rozejrzał siÚ i  jak wielki  czarny pająk przebiegł
przez  drogÚ.  Szybko  znalazł  Landrovera,  zgarnął  z  maski  i  karoserii
maskujące  gałÚzie, siadł za kierownicą i ostrożnie,  nie zapalając świateł,
wyjechał  na  asfalt.  Barbridge  siedział,  w  jednej rÚce  trzymał worek z
towarem, drugą obmacywał nogi.
     -  Szybko! - wychrypiał. - Śpiesz sie. Kolana  jeszcze  są, jeszcze mam
całe kolana... Żeby chociaż kolana uratowaÖ!
     Red dźwignął go i zgrzytając  zÚbami  z wysiłku wwalił go do samochodu.
Barbridge  z  łoskotem  opadł na tylne  siedzenie i jÚknął. Worka jednak nie
wypuścił.  Red podniăsł z  ziemi  impregnowany ołowiem płaszcz i  rzucił  na
starego. Barbridge'owi udało siÚ przytargaÖ răwnież płaszcz.
     Red  wziął  latarkÚ  i  przeszedł  poboczem  wypatrując  śladăw. Śladăw
właściwie nie było. Wyjeżdżając na szosÚ  Landrover przygniătł wysoką, gÚstą
trawÚ, ale ta trawa powinna po paru godzinach wrăciÖ do poprzedniego stanu.
     W  miejscu  gdzie  stał  samochăd  patrolu,  leżało  na  ziemi  mnăstwo
niedopałkăw. Red przypomniał sobie, że od dawna chce mu siÚ paliÖ, wyciągnął
papierosa i  zapalił,  chociaż najbardziej  na świecie  pragnął wskoczyÖ  do
samochodu i pÚdziÖ, pÚdziÖ, żeby znaleźÖ siÚ jak najdalej  od tego  miejsca.
Ale tego  właśnie  zrobiÖ  nie  było  wolno. Należało  postÚpowaÖ  powoli  i
rozważnie.
     - Co ty wyprawiasz? - płaczliwie  zapytał Barbridge z samochodu. - Wody
nie wylałeś, wszystkie wÚdki suche... Na co czekasz? Chowaj towar!
     - Stul pysk, ty!... - powiedział Red.  -  Nie przeszkadzaj! - zaciągnął
siÚ papierosem. - Wjedziemy do miasta od południowej strony.
     -  Jak  to  od południowej?  Co  takiego?  Przez  ciebie stracÚ kolana,
Łajdaku! Kolana!
     Red po raz  ostatni zaciągnął siÚ papierosem i schował go do pudełka od
zapałek.
     -  Zamknij  mordÚ, Ścierwnik  - powiedział. - Prosto  przez miasto  nie
możemy jechaÖ. Trzy posterunki, chociaż jeden musi nas zatrzymaÖ.
     - No to co?
     - Zobaczą twoje kulasy i koniec z nami.
     -  Jakie kulasy? Głuszyliśmy ryby, nogi mi poharatało  i nie ma o  czym
gadaÖ!
     - A jeżeli ktoś pomaca?
     - Pomaca... tak zawyjÚ, że na całe życie odechce mu siÚ macania.
     Ale Red  już podjął  decyzjÚ. Podniăsł  przednie  siedzenie  samochodu,
świecąc latarką otworzył skrytkÚ i powiedział:
     - Dawaj towar.
     Bak pod siedzeniem był fałszywy.  Red zabrał  worek  i  wepchnął go  do
środka nasłuchując, jak w worku cos dźwiÚczy i postukuje.
     - Nie wolno mi ryzykowaÖ - mruknął. - Nie mam prawa.
     Założył pokrywÚ na miejsce, nasypał na wierzch  trochÚ śmieci, zarzucił
szmatami  i  opuścił  siedzenie.  Barbridge  stÚkał,  pojÚkiwał,  żałośliwie
domagał siÚ  pośpiechu, znowu obiecywał Złotą KulÚ. Wiercił  siÚ bez przerwy
na siedzeniu,  z lÚkiem  wpatrując siÚ w jaśniejący mrok. Red nie zwracał na
niego uwagi. Rozerwał napełniony wodą plastykowy worek z  rybami, wodÚ wylał
na  wÚdki  leżące  na  podłodze   samochodu,  a  skaczące  ryby  wrzucił  do
brezentowej   torby.  Plastykowy   worek  zwinął  i   wsadził   do  kieszeni
kombinezonu. Teraz  wszystko  było w porządku - wÚdkarze  wracali  z niezbyt
udanego połowu. Red usiadł przy kierownicy i samochăd ruszył.
     Do  samego  zakrÚtu  jechał bez świateł. Po  lewej stronie  ciągnął siÚ
potÚżny trzymetrowy  mur otaczający StrefÚ, a z prawej  były krzaki, rzadkie
zagajniki, porzucone wille  z zabitymi  oknami  i liszajami na ścianach. Red
dobrze widział  w ciemności, zresztą ciemnośÖ nie  była już  taka  gÚsta,  a
oprăcz  tego  wiedział  z  găry,  co  i  kiedy zobaczy. Dlatego kiedy  przed
samochodem pojawiła siÚ  rytmicznie maszerująca  postaÖ, nawet  nie zwolnił.
Tamten wÚdrował prosto środkiem szosy  -  i jak oni wszyscy szedł do miasta.
Red wyprzedził go,  prowadząc samochăd lewą stroną i  wyprzedziwszy, jeszcze
mocniej przycisnął pedał gazu.
     - Matko Boska! - wymamrotał z tyłu Barbridge. - Rudy, widziałeś?
     - Tak - powiedział Red.
     - O Boże!... Tego nam  jeszcze brakowało! -  mamrotał Barbridge i nagle
zaczął głośno odmawiaÖ modlitwÚ.
     -  Zamknij siÚ! -  ostro powiedział Red.  ZakrÚt  powinien  byÖ  gdzieś
tutaj.  Red zwolnił, wpatrując siÚ w szereg pochylonych  domkăw i płotăw  po
prawej.  Stary  transformator... podparty  słup...  sprăchniały  mostek  nad
przydrożnym   rowem...  Red  skrÚcił  kierownicÚ.   Samochăd  podrzuciło  na
wybojach.
     - Dokąd? - dziko zawył Barbridge. - Przez ciebie nogi stracÚ, bydlaku!
     Red na sekundÚ odwrăcił siÚ i z całej siły uderzył  starego w twarz, aż
dłoá podrapała  mu  ostra szczecina.  Barbridge zakrztusił  siÚ  i  zamilkł.
Samochăd podskakiwał, koła co chwila buksowały w świeżym błocie. Red zapalił
światła. Biały, niespokojny blask oświetlił  zarośniÚte trawą stare koleiny,
ogromne  kałuże, krzywe gnijące parkany po  obu  stronach. Barbridge  płakał
chlipiąc  i pociągając nosem, niczego  już nie obiecywał, tylko  żalił siÚ i
odgrażał, ale bardzo cicho i niewyraźnie, tak że Red słyszał tylko oddzielne
słowa. Coś  tam  było  o nogach,  o  kolanach,  o  ukochanym Archie... Potem
ucichł.
     Osiedle leżało  tuż przy zachodnich  przedmieściach miasta. Kiedyś były
tu letniska, ogrody,  sady  owocowe,  letnie rezydencje miejskich notablăw i
fabrycznej administracji. Zielono,  wesoło,  malutkie jeziorka,  czyściutkie
piaszczyste plaże, przejrzyste brzozowe zagajniki, stawy, w ktărych hodowano
karpie.  Fabryczny zaduch i fabryczny  gryzący dym  nigdy tu  nie docierały,
podobnie  jak  i miejska  kanalizacja. Teraz wszystko  to  stało  porzucone,
niszczejące.  Zobaczyli  tylko  jeden  zamieszkany   dom  -  żăłto  świeciło
zasłoniÚte  firanką okienko, na sznurkach wisiała zmoczona deszczem bielizna
i olbrzymi pies, zachłystując siÚ  wściekłością, wybiegł  na drogÚ  i  przez
jakiś czas pÚdził za samochodem w bryzgach błota tryskającego spod kăł.
     Red ostrożnie  przejechał przez jeszcze jeden stary  pochylony mostek i
kiedy zobaczył przed sobą wyjazd na  SzosÚ  Zachodnią, zatrzymał  samochăd i
zgasił silnik. Potem wyszedł na drogÚ, nawet nie spojrzawszy na Barbridge'a,
ruszył  przed siebie z rÚkami w kieszeniach wilgotnego  kombinezonu. Zrobiło
siÚ zupełnie widno.  Wokăł  było  mokro, cicho i sennie. Red  zbliżył siÚ do
szosy  i ostrożnie  wyjrzał  zza  krzakăw.  Policyjna  wartownia  była  stąd
doskonale widoczna - maleáki  domek na kăłkach  i  trzy oświetlone  okienka,
samochăd patrolowy stał na poboczu szosy pusty. Przez jakiś czas Red  stał i
patrzył. Na wartowni nic siÚ nie działo
     - najwidoczniej policjanci, zmÚczeni  i zmarzniÚci,  teraz grzali siÚ w
domku -  drzemali  z  papierosami  przylepionymi do dolnej wargi. "Dranie" -
cicho  powiedział Red.  Wymacał  w  kieszeni kastet, wsunął  palce  w owalne
otwory, zacisnął w piÚści  zimne  żelazo i ciągle tak samo przygarbiony, nie
wyjmując  z  kieszeni rąk, zawrăcił.  Landrover,  lekko  pochylony,  stał  w
krzakach. Miejsce było odludne, zapuszczone, nikt tu zapewne nie zaglądał od
co najmniej dziesiÚciu lat.
     Kiedy Red  podszedł do samochodu,  Barbridge uniăsł siÚ  i  spojrzał na
niego otwierając usta. Wyglądał teraz  nawet  jeszcze  starzej niż  zwykle -
pomarszczony, łysy zarośniÚty niechlujną szczeciną,  zÚby rzadkie i zepsute.
Czas jakiś wpatrywali siÚ w siebie i nagle Barbridge powiedział niewyraźnie:
     - Dam ci mapÚ... wszystkie pułapki... Sam znajdziesz, nie pożałujesz.
     Red słuchał go stojąc bez ruchu, potem rozwarł palce, wypuścił kastet i
powiedział:
     - Dobra. Twoje zadanie: masz leżeÖ nieprzytomny, zrozumiano? JÚcz i nie
daj siÚ dotknąÖ.
     Siadł przy kierownicy, zapalił silnik i samochăd ruszył.
     I  wszystko  poszło jak z  płatka, nikt nie wyszedł z przyczepy,  kiedy
landrover,  posłuszny znakom drogowym,  powoli przejechał obok  wartowni,  a
nastÚpnie wciąż zwiÚkszając i zwiÚkszając szybkośÖ  popÚdził do miasta przez
południowe przedmieścia. Była szăsta rano, na ulicach pusto, asfalt czarny i
mokiy,   automatyczne   światła   sieroce   i   niepotrzebnie   mrugają   na
skrzyżowaniach.  MinÚli piekarniÚ z  wysokimi, jasno  oświetlonymi  oknami i
Reda owionął ciepły i niebywale smakowity zapach.
     -  ŻreÖ mi  siÚ  chce  - powiedział  Red,  rozluźniając  zdrÚtwiałe  od
napiÚcia miÚśnie, i przeciągnął siÚ wpierając dłonie w kierownicÚ.
     - Co? - z przerażeniem zapytał Barbridge.
     -  MăwiÚ,  że  mi  siÚ  żreÖ chce...  Ty dokąd?  Do  domu czy prosto do
Rzeźnika?
     - Do Rzeźnika,  do Rzeźnika gazuj! - pospiesznie zamamrotał  Barbridge,
pochylił siÚ do przodu  i gorączkowym oddechem ział Redowi w plecy. - Prosto
do niego!  Jedź  szybko!  Należy mi  siÚ od niego  jeszcze  siedemset... Ale
szybciej, szybciej,  czego  wleczesz  siÚ jak mucha w smole! - nagle  zaczął
kląÖ bezsilnie i  paskudnie, wstrÚtnymi,  brudnymi słowami, zapluwąjąc  siÚ,
zachlystując i dławiąc atakami kaszlu.
     Red  nie  odzywał siÚ,  nie miał ani czasu,  ani  siły  na  uspokajanie
rozszalałego Ścierwnika, należało możliwie szybko z tym wszystkim skoáczyÖ i
chociaż godzinÚ, chociaż păł godziny pospaÖ przed  spotkaniem w "Metropolu".
SkrÚcił  w UlicÚ Szesnastą,  przejechał dwa  kwartały i  zatrzymał  samochăd
przed szarą piÚtrową willą.
     Otworzył mu sam Rzeźnik. Widocznie  dopiero  wstał i szedł do łazienki.
Ukazał siÚ we wspaniałym szlafroku,  a w rÚku dzierżył szklankÚ ze  sztuczną
szczÚką. Włosy miał rozkudłane, pod oczami ciemne napuchniÚte worki.
     - O! - powiedział. - To ty. Rudy? Co powiesz?
     - Włăż zÚby i jedziemy - powiedział Rudy.
     - Aha - odparł Rzeźnik i zapraszająco ruchem głowy  wskazał hall, a sam
człapiąc perskimi pantoflami zdumiewająco szybko podążył do łazienki.
     - Kto? - zapytał stamtąd.
     - Barbridge - odpowiedział Red.
     - Co?
     - Nogi.
     W łazience poleciała z kranu woda, rozległo siÚ parskanie, coś upadło i
potoczyło siÚ  po  kamiennej posadzce.  Red zmÚczonym ruchem usiadł w fotelu
wyjął  papierosa,  zapalił  i  rozejrzał siÚ dookoła. Tak, hall był  niczego
sobie. Rzeźnik  nie  żałował  pieniÚdzy. Był  bardzo  doświadczonym i bardzo
modnym chirurgiem,  znakomitością nie tylko miasta, ale i całego stanu, a ze
stalkerami związał siÚ rzecz jasna, nie dla pieniÚdzy. On răwnież brał swoją
dolÚ ze  Strefy - brał w naturze, w  răżnych przedmiotach,  ktăre stosował w
swojej  praktyce   lekarskiej,   brał  w  wiedzy,   ktărą  zdobywał   lecząc
okaleczonych stalkerăw  i  studiując przy tym  răżne nie znane  do  tej pory
choroby i  deformacje ludzkiego organizmu, brał w sławie, sławie  pierwszego
na świecie lekarza - specjalisty  od pozaziemskich chorăb mieszkaácăw Ziemi.
Pieniądze zresztą răwnież brał z niemałą ochotą.
     - A konkretnie: co z  nogami? - zapytał Rzeźnik wychodząc z  łazienki z
ogromnym  rÚcznikiem  przewieszonym   przez  ramiÚ.  Skrajem  tego  rÚcznika
ostrożnie wycierał swe długie, nerwowe palce.
     - Wlazł w "pudding" - powiedział Red. Rzeźnik gwizdnął.
     - A wiÚc mamy z głowy  Barbridge'a  - mruknął. - Szkoda, bo wybitny był
stalker.
     -  To  drobiazg  -  powiedział Red  rozsiadając  siÚ w fotelu.  - Ty mu
zrobisz  protezy  i Barbridge  na  protezach  jeszcze nam po  Strefie bÚdzie
kuśtykał.
     - No dobrze  - powiedział  Rzeźnik. Na  jego  twarzy już  malowała  siÚ
profesjonalna rzeczowośÖ. - Poczekaj, zaraz siÚ ubiorÚ.
     Kiedy siÚ  ubierał, kiedy  gdzieś dzwonił - zapewne  do swojej kliniki,
żeby  wszystko przygotowali do  operacji - Red  nieruchomo leżał w  fotelu i
palił.  Tylko  raz  siÚ  poruszył,  żeby  wyciągnąÖ manierkÚ. Pił  malutkimi
łykami, ponieważ w manierce zostało już tylko trochÚ na dnie, i starał siÚ o
niczym nie myśleÖ. Po prostu czekał.
     Potem razem  poszli do  samochodu. Red usiadł  przy kierownicy. Rzeźnik
obok niego i  od razu  przechylił siÚ przez oparcie i zaczął obmacywaÖ  nogi
Barbridge'a. Barbridge,  cichy teraz i nastroszony,  mamrotał coś  żałośnie,
obiecywał ozłociÖ, bez przerwy wspominał dzieci i nieboszczkÚ  żonÚ, błagał,
żeby mu uratowaÖ przynajmniej kolana. Kiedy podjechali pod klinikÚ,  Rzeźnik
zaklął  nie widząc przed  bramą  sanitariuszy, jeszcze  w biegu wyskoczył  z
samochodu  i zniknął za  drzwiami.  Red  znowu  zapalił, a  Barbridge  nagle
powiedział zupełnie wyraźnie i dobitnie, jakby już całkowicie oprzytomniał.
     - Chciałeś mnie zabiÖ. Ja ci to zapamiÚtam.

     - Ale przecież nie zabiłem - obojÚtnie powiedział Red.
     - Tak, nie zabiłeś... - Barbridge przez moment milczał. - To ci răwnież
zapamiÚtam.
     - ZapamiÚtaj, zapamiÚtaj - powiedział Red. - Ty byś mnie oczywiście nie
zabił,  skądże  znowu... - odwrăcił  siÚ i  popatrzył na starego.  Barbridge
niepewnie krzywił usta poruszając wyschłymi wargami. - Ty byś mnie po prostu
tam zostawił
     - powiedział Red. -  Porzuciłbyś mnie w Strefie i koáce w wodÚ. Tak jak
Okularnika.
     - Okularnik  sam  skonał -  ponuro  zaprzeczył  Barbridge. - Bez  mojej
pomocy. Przykuło go.
     - Kanalia - powiedział obojÚtnie Red i odwrăcił siÚ. - Ścierwnik.
     Z bramy wyskoczyli  zaspani,  rozkudlani  sanitariusze i rozkładając  w
biegu nosze pocwałowali do samochodu. Red, od czasu do czasu zaciągając  siÚ
papierosem, patrzył, z jaką wprawą wydobyli Barbridge'a z samochodu, ułożyli
na noszach i wnieśli do kliniki. Barbridge leżał nieruchomo, rÚce skrzyżował
na  piersi i zobojÚtniały na  wszystko patrzył  w niebo. Jego ogromne stopy,
przeżarte "puddingiem", były dziwnie nienaturalnie wykrÚcone. To był ostatni
ze  starych  stalkerăw,  ostatni z  tych,  ktărzy  rozpoczÚli  polowanie  na
pozaziemskie skarby od razu po Lądowaniu, kiedy Strefy, jeszcze nie nazywano
Strefą, kiedy  jeszcze  nie było instytutăw  naukowych,  ani  muru, ani  sił
policyjnych  ONZ, kiedy  miasto  sparaliżowała  groza,  a świat  chichotał z
powodu  nowej  kaczki  dziennikarskiej.  Red  miał  wtedy  dziesiÚÖ  lat,  a
Barbridge  był  silnym  i  zrÚcznym mÚżczyzną  -  uwielbiał  picie  na cudzy
rachunek,  băjki  i  obmacywanie po  kątach niedostatecznie spostrzegawczych
dziewcząt.  Własne dzieci  doszczÚtnie go wtedy nie interesowały, ale nÚdzną
szują  był  już wăwczas, bo  kiedy  wypił,  z jakąś  obrzydliwą  satysfakcją
katował  swoją  żonÚ  - hałaśliwie,  pedantycznie, żeby wszyscy widzieli,  i
wreszcie zatłukł ją na śmierÖ.
     Red zawrăcił i nie zwracając uwagi na światła,  szczÚkając klaksonem na
przechodniăw, ścinając zakrÚty pojechał prosto do domu.
     Zahamował   przed  garażem,  a  kiedy  wysiadł   z  samochodu  zobaczył
administratora,  ktăry  szedł  mu na spotkanie od strony  skweru. Jak zwykle
administrator   był   w  fatalnym  humorze   i  jego  wymiÚta  twarzyczka  z
opuchniÚtymi  oczkami wyrażała  skrajne obrzydzenie,  jakby  stąpał  nie  po
ziemi, a po kupie nawozu.
     - Dzieá dobry  -  powiedział grzecznie Red. Administrator zatrzymał siÚ
na dwa kroki przed Redem i pokazał palcem za siebie.
     -  To paáska  robota?  - zapytał  niewyraźnie.  Było widaÖ, że  to jego
pierwsze słowa od wczoraj.
     - O czym pan măwi?
     - Ta huśtawka... To pan ją postawił?
     - Ja.
     - W jakim celu?
     Red nie odpowiedział,  poszedł do bramy garażu i  zaczął  ją  otwieraÖ.
Administrator ruszył za nim i stanął za jego plecami.
     - Pytam, w jakim celu postawił pan tÚ huśtawkÚ? Kto pana prosił?
     -  Moja  cărka prosiła  -  odpowiedział Red  bardzo spokojnie.  Właśnie
odmykał bramÚ.
     -  Ja  tu nie pytam o paáską  cărkÚ! - Administrator podniăsł głos. - O
paáskiej  cărce  bÚdziemy rozmawiaÖ oddzielnie. Pytam,  kto  panu  pozwolił?
Jakim prawem pan siÚ rządzi na skwerze?
     Red odwrăcił siÚ i stał przez  chwilÚ nieruchomo, uważnie wpatrując siÚ
w blady pożyłkowany  nos. Administrator zrobił krok do tylu i odezwał siÚ  o
ton niżej:
     - Balkonu pan też nie odmalował. Ile razy już panu...

     -  Nadaremnie  siÚ  pan  stara  -  powiedział Red. - Ja  siÚ  i tak nie
wyprowadzÚ.
     Wrăcił do samochodu  i  zapalił  silnik. Polożył dłonie na kierownicy i
dopiero teraz zauważył, jak zbielały mu kostki palcăw. Wtedy  wysiadł  i już
nie starając siÚ opanowaÖ powiedział:
     -  Ale jeżeli, pomimo wszystko,  bÚdÚ musiał  siÚ  wyprowadziÖ, to  już
dzisiaj zamăw sobie miejsce na cmentarzu, gnido.
     Wprowadził samochăd do  garażu,  zapalił światlo i zamknął bramÚ. Potem
wydobył  z  fałszywego  zbiornika  na benzynÚ  worek  z towarem, doprowadził
samochăd do porządku,  worek  włożył  do  starego  koszyka, na worku położył
wÚdki, jeszcze  wilgotne,  oblepione  trawą  i  liśÖmi  a na wierzch wysypał
śniÚte   ryby,  ktăre   Barbridge  kupił   wczoraj  w  jakimś   sklepiku  na
przedmieściu. Potem raz  jeszcze obejrzał  samochăd ze wszystkich stron,  po
prostu  z   przyzwyczajenia.   Do  tylnego  prawego  światła  przylepił  siÚ
spłaszczony papieros. Red oderwał go  - papieros był szwedzki. Red  pomyślał
chwilÚ  i  wsadził go  do  pudełka  od  zapałek.  W  pudełku  już  były trzy
niedopałki.
     Na schodach  nie spotkał  nikogo. Stanął przed swoimi  drzwiami i drzwi
otwarły  siÚ, zanim zdążył siÚgnąÖ  po klucz.  Wszedł bokiem,  trzymając pod
pachą ciÚżki kosz, i  otuliło go znajome  ciepło i  znajome zapachy własnego
mieszkania, a Guta objÚła go za szyjÚ i zamarła bez  ruchu,  kryjąc twarz na
jego  piersi, nawet przez  kombinezon  i  grubą koszulÚ czuł, jak gwałtownie
bije jej serce. Red nie przeszkadzał jej - cierpliwie stał i czekał, aż Guta
siÚ  uspokoi,  chociaż  właśnie  w tej  chwili  poczuł,  jak  strasznie jest
zmÚczony i wyprany z sił.
     - Już  w porządku... -  powiedziała wreszcie  niskim,  nieco  ochrypłym
głosem,  puściła go,  zapaliła światło w przedpokoju, a sama nie  odwracając
głowy poszła do  kuchni.  - Zaraz zrobiÚ  ci  kawÚ... - powiedziała już  zza
drzwi.
     - Przyniosłem ryby - powiedział Red umyślnie, rześkim głosem.  -  Usmaż
je, tylko wszystkie od razu głodny jestem, że nie masz pojÚcia!
     Guta  wrăciła  kryjąc twarz w rozpuszczonych włosach. Red postawił kosz
na  podłodze,  pomăgł  jej  wyjąÖ siatkÚ z rybami i razem zanieśli siatkÚ  z
rybami do kuchni i wrzucili ryby do zlewozmywaka.
     - Idź, wykąp siÚ  - powiedziala Guta - zanim skoáczysz, wszystko bÚdzie
gotowe.
     - Jak tam Mariszka? - zapytał Red siadając i zdejmując buty.
     - Gadała  przez cały wieczăr - odparła Guta. - Z trudem zagoniłam ją do
łăżka. Bez przerwy marudziła - gdzie tata i gdzie tata? nic, tylko dawaj jej
tatÚ...
     Zwinnie  i bezszelestnie  poruszała siÚ w kuchni, krzepka, zgrabna. Już
kipiała woda  w  rondelku i leciały łuski  spod  noża,  skwierczał  olej  na
ogromnej patelni i wspaniale pachniało świeżą kawą.
     Red wstał, na bosaka poszedł do przedpokoju, zabrał koszyk i zaniăsł go
do  komărki. Potem zajrzał do sypialni.  Mariszka  spała  spokojnie,  kołdra
leżała na podłodze, koszulka zawiniÚta aż pod szyjÚ i mała widoczna była jak
na  dłoni - maleákie, senne zwierzątko.  Red  nie wytrzymał, pogłaskał ją po
plecach zarośniÚtych ciepłym  złocistym futerkiem l po raz tysiÚczny zdumiał
siÚ,  jakie  to futerko jest długie i jedwabiste.  Miał ogromną ochotÚ wziąÖ
MariszkÚ na rÚce, ale bał  siÚ  ją obudziÖ,  zresztą  był brudny jak  czort,
przesiąkniÚty  Strefą i  śmiercią.  Wrăcił  do kuchni, usiadł  przy  stole i
powiedział:
     - Nalej mi filiżankÚ kawy. UmyjÚ siÚ păźniej.
     Na stole leżała popołudniowa poczta, cały plik gazet:
     "Harmont  Hews", tygodnik "Kulturysta", "Playboy" - dużo tego  przyszło
--   i  gruby,  w  szarej  oprawie   "Biuletyn   MiÚdzynarodowego  Instytutu
Cywilizacji  Pozaziemskich" nr 56. Red wziął z rąk Guty  filiżankÚ parującej
kawy  i przysunął  sobie  "Biuletyn". Jakieś  hieroglify,  znaczki,  rysunki
techniczne...  Na zdjÚciach znane przedmioty w dziwacznych ujÚciach. Jeszcze
jeden  pośmiertny  artykuł  Kiryła Panowa  "O  pewnej  niezwykłej  własności
pułapek magnetycznych typu 77-b". nazwisko "Fanow" obwiedzione czarną ramką,
a  na  dole drobnym drukiem wyjaśnienie:  "Doktor Kirył  Fanăw, ZSSR,  zmarł
tragicznie
     w czasie przeprowadzania eksperymentu w kwietniu 19.. roku". Red rzucił
     "Biuletyn", wypił trochÚ kawy parząc sobie gardło i zapytał:
     - Przyszedł ktoś wczoraj?
     -  Szuwaks przyszedł -  powiedziała  Guta po  krăciutkiej pauzie. Stała
przy kuchence
     i patrzyła na Reda. - Był zalany w trupa, wiÚc go spławiłam.
     - A co na to Mariszka?
     -  Oczywiście  nie  chciała  go  wypuściÖ.  ZaczÚła  nawet  płakaÖ. Ale
powiedziałam jej,
     że wujek Szuwaks źle siÚ  czuje, na  to ona  z  całkowitym zrozumieniem
odpowiada:
     "Wujek Szuwaks znowu siÚ urżnął".
     Red uśmiechnął siÚ i łyknął kawy. Potem zapytał:
     - A jak sąsiedzi?
     I tym razem Guta odezwała siÚ dopiero po krăciutkiej przerwie.
     - Jak zwykle - odparła wreszcie.
     - Dobrze nie chcesz, to nie măw.
     - A tam! - powiedziała i z obrzydzeniem machnÚła rÚką.  - Dzisiaj znowu
puka  ten  babsztyl  z  dołu. Ślepia  wytrzeszczyła,  z  pyska toczy  pianÚ.
Dlaczego w nocy piłujemy coś w łazience?
     - Zaraza  -  powiedział Red przez zÚby. -  Słuchaj, a może rzeczywiście
siÚ wyprowadzimy? Kupimy sobie domek  gdzieś  na przedmieściu, gdzie nie  ma
nikogo, jakąś opuszczoną willÚ, co ty na to?
     - A Mariszka?
     -  O Boże  -  powiedział Red. -  Czy doprawdy my  we  dwoje nie zdołamy
sprawiÖ, żeby czuła siÚ szczÚśliwa? Guta pokrÚciła głową.
     - Ona  lubi dzieci. I  dzieci ją też lubią. Przecież one nie  są winne,
że...
     - Tak - powiedział Red. - One rzeczywiście nie są winne...
     -  Zostawmy  to!  -  powiedziała  Guta.  -  Ktoś   do  ciebie  dzwonił.
Powiedziałam, że pojechałeś na ryby. Red odstawił filiżankÚ i wstał.
     - No dobra - powiedział. - Jednak păjdÚ siÚ umyÖ.  Mam  jeszcze mnăstwo
spraw do załatwienia.
     Zamknął siÚ  w łazience, wrzucił  ubranie  do  pojemnika  na  brudy,  a
kastet, resztÚ muterek, papierosy i inne drobiazgi położył na păłkÚ.
     Długo  krÚcił  siÚ  pod gorącym  jak  wrzątek  natryskiem,  stÚkając  i
rozcierając  ciało szorstką  gąbką,  aż skăra zrobiła  siÚ  purpurowa, potem
zakrÚcił prysznic usiadł  na brzegu wanny i zapalił. W rurach śpiewała woda,
w kuchni Guta  brzÚczała pokrywkami garnkăw. Zapachniało smażoną rybą, potem
Guta zapukała do drzwi łazienki i podała mu czystą bieliznÚ.
     -  Pospiesz siÚ -  powiedziała. -  Ryba  wystygnie. Red uśmiechnął siÚ:
wrăciła już do răwnowagi i znowu zaczÚła  komenderowaÖ. Ubrał siÚ, to znaczy
naciągnął podkoszulek i kąpielăwki, i w takim stroju wrăcił do kuchni.
     - Teraz można coś zjeśÖ - powiedział siadając,
     - Wrzuciłeś bieliznÚ do pojemnika? - zapytała Outa.
     - Aha - wymamrotał z pełnymi ustami. - Wspaniała rybka!
     - Wodą zalałeś?
     -  Niee... Przepraszam,  sir, to  siÚ wiÚcej nie powtărzy, sir. Uspokăj
siÚ,  jeszcze  zdążysz,  posiedź  chwilÚ! -  złapał ją za  rÚkÚ i  sprăbował
posadziÖ sobie na kolanach,  ale  Guta wywinÚła siÚ i usiadła  na krześle  z
drugiej strony.

     - Nie podoba ci siÚ mąż - powiedział  Red, znowu zapychając sobie usta.
- Lekceważysz go, jak siÚ okazuje.
     - Jaki tam z ciebie mąż - powiedziała Guta. - Pusty worek, a  nie  mąż.
Trzeba ciÚ dopiero nabiÖ, jak siennik.
     -  A może jednak? - powiedział  Red.  - Przecież zdarzają  siÚ cuda  na
świecie!
     - Jakoś nie  pamiÚtam, żeby zdarzył siÚ  tobie taki cud. Może  napijesz
siÚ czegoś? Red niezdecydowanie bawił siÚ widelcem.
     - Raczej nie - powiedział. Spojrzał na zegarek i wstał.
     - Zaraz  wychodzÚ. Przygotuj  mi  wyjściowy  garnitur. Według kategorii
"S", Krawat, koszula...
     Z  rozkoszą  człapiąc  czystymi,  bosymi  stopami po  chłodnej podłodze
poszedł do komărki i  zamknął drzwi na zasuwÚ. Potem włożył gumowy  fartuch,
wcisnął długie do  łokcia  gumowe rÚkawice i wyłożył na  stăł  to, co było w
worku.  Dwa "pustaki". Pudełko  z "agrafkami".  DziewiÚÖ  "bateryjek".  Trzy
"bransolety". I jedno jakieś  kăłko " też coś w rodzaju "bransolety", ale  z
białego metalu, wiÚksze o średnicy około  trzydziestu milimetrăw. Szesnaście
sztuk "czarnych bryzg" zawiniÚtych w plastyk. Dwie "gąbki" wielkości piÚści,
znakomicie  zachowane.  Trzy  "świerzby". Słoik  "gazowanej gliny". W  worku
został  jeszcze ciÚżki porcelanowy kontener, starannie  opakowany w  szklaną
watÚ, ale  Red zostawił go w spokoju. Wyjął papierosy,  zapalił  i zapatrzył
siÚ w leżące na stole przedmioty.
     Potem  wysunął  szufladÚ,  wziął  arkusz  papieru,  ogryzek   ołăwka  i
liczydło. Zagryzając  papierosa w  kąciku warg  i mrużąc oczy od dymu, pisał
cyfrÚ za cyfrą, w trzech słupkach, a nastÚpnie pierwsze dwa podsumował. Sumy
okazały  siÚ  poważne.  Red  zdusił  niedopałek  w  popielniczce,  ostrożnie
otworzył  pudełko  i wysypał  "agrafki" na  papier. W  elektrycznym  świetle
"agrafki"  mieniły siÚ granatowo i tylko z rzadka tryskały czystymi kolorami
tÚczy - żăłtym, czerwonym, zielonym.  Red wziął jedną "agrafkÚ" i ostrożnie,
żeby siÚ nie ukłuÖ, zacisnął ją  miedzy palcem wskazującym a kciukiem. Potem
zgasił  światło i  odczekał  chwilÚ przywykając do ciemności. Ale  "agrafka"
milczała. Odłożył ją na  bok, znalazł po ciemku nastÚpną i  răwnież zacisnął
ją w palcach, nic. Zacisnął  palce silniej,  ryzykując ukłucie,  i "agrafka"
przemăwiła - przebiegały wzdłuż niej słabe,  czerwone błyski,  po czym nagle
zastąpiły  je  rzadsze, zielone. Kilka  sekund Red  podziwiał  zagadkową grÚ
światełek,  ktăra,  jak dowiedział siÚ z  "Biuletynu", z  całą pewnością coś
oznaczała,  byÖ  może  nawet coś bardzo ważnego, epokowego, păźniej  położył
"agrafkÚ" oddzielnie i wziął w palce nastÚpną.
     "Agrafek" było siedemdziesiąt trzy, z tego dwanaście  măwiło,  a reszta
milczała.  One też powinny przemăwiÖ,  ale do tego potrzebna była  specjalna
maszyna  wielkości  stołu,  same palce  nie  wystarczały. Red znowu  zapalił
światło  i  do poprzednich  liczb  dopisał  jeszcze  dwie. I  dopiero  wtedy
zdecydował siÚ.
     Wsadził obie  rÚce do worka i wstrzymując oddech  wydobył  i położył na
stole miÚkki pakunek. Przez jakiś czas w zadumie, pocierając wierzchem dłoni
podbrădek, patrzył  na  to, co  przed nim leżało. Potem jednak wziął ołăwek,
pokrÚcił  nim w niezgrabnych gumowych palcach i znowu odłożył. Wyjął jeszcze
jednego papierosa i patrząc na paczkÚ wypalił go w całości.
     - Po jakiego  diabła! - powiedział  głośno i  stanowczym ruchem  włożył
zawiniątko z powrotem do worka. - DosyÖ tego. Wystarczy.
     Szybko zsypał "agrafki" z powrotem do pudełka i  wstał. Czas było  iśÖ.
Zapewne z păł  godziny można by  pospaÖ, żeby  mieÖ  świeższą  głowÚ,  ale z
drugiej strony  znacznie lepiej zjawiÖ siÚ  na miejscu wcześniej i sprawdziÖ
jak i co.  Zdjął  rÚkawice, odwiesił fartuch i nie gasząc  światła wyszedł z
komărki.
     Garnitur leżał  już  na  łăżku i Red zaczął  siÚ  ubieraÖ.Wiązał  przed
lustrem krawat, kiedy za jego  plecami  cichutko  skrzypnÚły  deski podłogi,
rozległo siÚ  zawziÚte sapanie  i Red zrobił  posÚpną minÚ, aby  powstrzymaÖ
uśmiech.
     - Uu! - zadźwiÚczał tuż obok cienki głosik i coś złapało Reda za nogÚ.
     - Ach! - zawołał Red i udał omdlenie padając na łăżko.
     Mariszka z piskiem i śmiechem natychmiast wdrapała siÚ na ojca. Deptała
po nim, ciągnÚła  za włosy i  zasypywała mnăstwem wiadomości. Willy sąsiadăw
oderwał lalce nogÚ. Na drugim  piÚtrze pojawił  siÚ kotek, cały biały, tylko
oczy ma  czerwone - widocznie  nie  słuchał  mamy  i  chodził do  Strefy. Na
kolacjÚ  była  kasza  z  konfiturami.  Wujek  Szuwaks  znowu  siÚ  urżnął  i
zachorował,  nawet  płakał.  Dlaczego ryby  nie  toną  chociaż są w  wodzie?
Dlaczego mama  nie spała w nocy? Dlaczego palcăw jest piÚÖ, rÚce dwie, a nos
tylko jeden?... Red  ostrożnie tulił  pełzające po  nim  ciepłe  stworzenie,
wpatrywał siÚ w ogromne, ciemne, pozbawione białek oczy, przyciskał twarz do
pyzatego, zarośniÚtego złotym jedwabistym puchem policzka i powtarzał:
     - Mariszka... Mariszka... Moje śmieszne stworzonko...
     Potem nad uchem ostro zadzwonił  telefon. Red wyciągnął rÚkÚ i podniăsł
słuchawkÚ.
     - Słucham. Telefon milczał.
     - Halo! - powiedział Red. - Halo!
     Nikt  nie odpowiedział. Potem  w słuchawce  szczÚknÚło  i  rozległy siÚ
krătkie sygnały.  Wtedy Red  wstał,  postawił  MariszkÚ na  podłodze  i  nie
słuchając  jej  dłużej  włożył spodnie i marynarkÚ.  Mariszka  trzepała  bez
wytchnienia, ale Red tylko uśmiechał siÚ z roztargnieniem kątem  ust, wiÚc w
koácu doczekał siÚ oświadczenia, że tata połknął jÚzyk i zakąsił  zÚbami, po
czym zostawiano go w spokoju.
     Red wrăcił  do komărki, schował  do teczki  wszystko,  to co  leżało na
stole, wstąpił  do łazienki po kastet, znowu wrăcił do komărki, wziął teczkÚ
do jednej rÚki, koszyk z workiem do  drugiej,  wyszedł, pedantycznie zamknął
drzwi komărki i krzyknął w stronÚ Guty:
     "WychodzÚ!"
     - Kiedy wrăcisz? - zapytała Guta wychodząc z kuchni. Uczesała siÚ już i
umalowała. Zamiast  szlafroka  miała na  sobie  sukienkÚ, ulubioną  sukienkÚ
Reda, jaskrawoniebieską, z głÚbokim dekoltem.
     - ZadzwoniÚ - powiedział patrząc na nią. Potem podszedł, pochylił siÚ i
pocałował ją w dekolt.
     - Idź już - cicho powiedziała Guta.
     - A ja? A mnie? - zaszczebiotala Mariszka wciskając siÚ miÚdzy nich.
     Trzeba  było  pochyliÖ  siÚ  jeszcze  niżej.  Guta  patrzyła   na  Reda
nieruchomymi oczami.
     - Wszystko w porządku - powiedział Red. - Nie martw siÚ. ZadzwoniÚ.
     Na  podeście  schodăw, piÚtro niżej.  Red zobaczył tÚgiego  mÚżczyznÚ w
pasiastej  piżamie,  ktăry majstrował przy zamku  swoich  drzwi.  Z ciemnego
wnÚtrza mieszkania ciągnÚło ciepłym,  kwaśnym zaduchem.  Red zatrzymał siÚ i
powiedział:
     - Dzieá dobry.
     TÚgi mÚżczyzna strachliwie spojrzał na Reda  przez opasłe ramiÚ  i  coś
odburknął.
     - Paáska  małżonka przychodziła  do  nas  w  nocy  - powiedział Red.  -
Skarżyła siÚ, że coś piłujemy. To jakieś nieporozumienie.
     - Co mi do tego? - warknął mÚżczyzna w piżamie.
     - Żona  robiła wczoraj pranie -  ciągnął Red. - Jeżeli przeszkadzaliśmy
paástwu, to przepraszam.
     - Ja nic nie măwiłem - powiedział mÚżczyzna w piżamie. - ProszÚ...

     - W takim razie bardzo siÚ cieszÚ - powiedział Red.
     Zszedł na dăł,  wstąpił do garażu, koszyk  z workiem  postawił w kącie,
zasłonił starym siedzeniem z samochodu i wyszedł na ulicÚ.
     Miał niedaleko - dwa  kwartały  do  placu, potem  przez  park i jeszcze
jeden  kwartał  do  Centralnego  bulwaru.  Przed  "Metropolem"   jak  zwykle
błyszczał chromem i lakierem răżnobarwny szereg samochodăw,  służba hotelowa
w  malinowych  liberiach wnosiła walizki, jacyś  solidni  zagraniczni goście
rozmawiali w  grupach  po  dwăch  i  trzech na  marmurowych schodach,  Ömiąc
cygara.  Red  postanowił  chwilowo  tam  nie  wchodziÖ.  Usiadł pod  markizą
maleákiej  kawiarenki po  drugiej stronie  ulicy, poprosił o kawÚ i zapalił.
Dwa kroki od niego siedziało trzech oficerăw z miÚdzynarodowej policji. Byli
po cywilnemu i w  milczeniu, spiesznie pochłaniali opiekane  parăwki  i pili
ciemne  piwo  z wysokich szklanych kufli.  Po  drugiej  stronie, o  dziesiÚÖ
krokăw dalej, jakiś  sierżant gniewnie pożerał smażone  ziemniaki -  widelec
trzymał  w zaciśniÚtej  piÚści, niebieski  hełm  leżał  do  găry  nogami  na
podłodze, pas  z kaburą wisiał na oparciu  krzesła, wiÚcej nikogo w kawiarni
nie  było.  Kelnerka, nie  znana Redowi kobieta w  średnim  wieku, stała pod
ścianą i od czasu do czasu ziewała,  wytwornie zasłaniając usta dłonią. Była
za dwadzieścia dziewiąta.
     Red zobaczył, jak przełykając ostatnie kÚsy i wciskając na głowÚ miÚkki
kapelusz wychodzi z hotelu Richard Nunnun.  Dziarsko sturlał siÚ ze stopni -
świeżo wykąpany,  malutki, pulchniutki, răżowy,  taki okropnie zadowolony  i
przekonany,  że  nadchodzący  dzieá  nie  przyniesie  mu  żadnych  kłopotăw.
Pomachał  komuś  rÚką,  przerzucił  przez  prawe  ramiÚ zwiniÚty  płaszcz  i
podszedł do swego peugeota.
     Peugeot  Dicka był răwnież  pulchniutki, nieduży,  świeżo  umyty  i też
jakby absolutnie pewny, że żadne nieprzyjemności mu nie grożą.
     Red zasłaniając siÚ dłonią patrzył, jak Nunnun, zaaferowany i rzeczowy,
sadowi siÚ za kierownicą, jak coś przekłada z przedniego siedzenia na tylne,
podnosi coś  z podłogi, poprawia boczne lusterko. Wreszcie  peugeot parsknął
błÚkitnym  dymkiem,  pisnął  na jakiegoś Afrykanina  w  burnusie  i dziarsko
wytoczył siÚ na ulicÚ. Można było przypuściÖ z dużą dozą prawdopodobieástwa,
że Nunnun  wybierał siÚ  do  instytutu,  a  to  znaczyło, że  bÚdzie  musiał
objechaÖ fontannÚ  i przejechaÖ obok  kawiarni. Na to, żeby  wstaÖ i  wyjśÖ,
było  już  za  păźno i dlatego Red  tylko jeszcze szczelniej zasłonił  twarz
dłonią  i zgarbił siÚ nad swoją filiżanką. Jednakże nic nie pomogło. Peugeot
zapiszczał mu  nad samym uchem, zgrzytnÚły  hamulce i  rześki  głos  Nunnuna
zawołał:
     - Hej! Shoehart! Red!
     Klnąc w myśli  Red  podniăsł głowÚ, Nunnun już szedł do niego, z daleka
wyciągając rÚkÚ. Promienia! życzliwością.
     - Co  tu  robisz  tak wcześnie?  -  zapytał podchodząc. nie,  dziÚkujÚ,
Madame - rzucił kelnerce. - Nie bÚdÚ nic zamawiał... - i znowu do Reda - Sto
lat ciÚ nie widziałem. Gdzie przepadasz? Co robisz?
     -  Nic szczegălnego... - niechÚtnie  powiedział  Red.  -  Tak...  răżne
głupstwa.
     Red  obserwował  jak  Nunnun  ze  zwykłym  dla  niego  zaaferowaniem  i
starannością  sadowi  siÚ  na  krześle vis a  vis niego, pulchnymi  rączkami
odsuwa wazonik z serwetkami w jedną stronÚ, a talerzyk po kanapkach w drugą,
słuchał jego życzliwej paplaniny.
     -  Nie powiem, żebyś wyglądał kwitnąco,  nie  dosypiasz, czy co? Wiesz,
ostatnio też siÚ zdrowo  uszarpałem z tą całą automatyzacją, ale żeby aż nie
spaÖ? O  nie, bracie, sen jest dla  mnie najważniejszy, żeby nawet wszystkie
automaty diabli wziÚli... -  nagle  siÚ  rozejrzał. - Pardon,  a może  ty na
kogoś czekasz? Nie przeszkadzam ci?
     - Nie... - ospale powiedział Red.  -  Miałem  po prostu trochÚ  czasu i
pomyślałem, że dobrze byłoby siÚ napiÖ kawy.
     - No,  ja ciÚ  długo  nie zatrzymam  -  powiedział  Dick i  spojrzał na
zegarek.  -  Słuchał,  Red,  daj  spokăj  tym swoim  głupstwom  i wracaj  do
instytutu. Przecież  wiesz, że tam  ciÚ przyjmą  w każdej chwili. Chcesz, to
znowu bÚdziesz pracował z Rosjaninem, niedawno przyjechał.
     Red pokrÚcił głową.
     - Nie -  powiedział. -  Drugi Kirył jeszcze siÚ nie urodził... Zresztą,
nie  mam co teraz  robiÖ  w waszym  Instytucie...  Teraz  wszystko już  jest
zautomatyzowane,  do Strefy  chodzą roboty,  stąd  wniosek,  że  premie  też
dostają roboty... A te grosze, ktăre płacicie laborantom... ja wiÚcej wydajÚ
na papierosy.
     - Daj spokăj, wszystko można załatwiÖ - powiedział Nunnun.
     - A ja nie  lubiÚ, jak mi załatwiają  - powiedział Red. -  Od urodzenia
sam sobie wszystko załatwiałem i nadal zamierzam.
     - Strasznie dumny siÚ zrobiłeś - z naganą, powiedział Nunnun.
     -  Jaki tam dumny.  Po  prostu  nie lubiÚ  siÚ  liczyÖ z  forsą,  i  to
wszystko.
     - No căż, może masz racje - z roztargnieniem powiedzial Dick. ObojÚtnie
spojrzał  na teczkÚ Reda  leżącą obok  na krześle, przetarł  palcem  srebrną
tabliczkÚ,  z  wygrawerowaną cyrylicą. - Słusznie,  pieniądze  są, potrzebne
człowiekowi po to, żeby  o nich  nie myśleÖ... Kirył ci podarował? - zapytał
wskazując na teczkÚ.
     - Dostałem w spadku po nim  - powiedział Red. - Coś ostatnio jakoś ciÚ,
nie widaÖ w "Barge", dlaczego?
     - Umăwmy siÚ, że to raczej ciebie  nie widaÖ -  odparł Nunnun. - Bo  ja
prawie codziennie jem tam obiad, tu w "Metropolu" za każdy kotlet każą sobie
płaciÖ  bajoáskie  sumy...  Słuchaj - powiedział nagle. - Jak  ty  jesteś  z
forsą?
     - Chcesz ode mnie pożyczyÖ? - zapytał Red.
     - WrÚcz przeciwnie.
     - Aha, to znaczy, że proponujesz mi pożyczkÚ...
     - Jest robota do zrobienia - powiedział Nunnun.
     - O Boże! - powiedział Red. - I ty także!
     - A kto jeszcze? - natychmiast zapytał Nunnun.
     - W ogăle dużo was takich... pracodawcăw.
     Nunnun, jakby go dopiero teraz
     zrozumiał, roześmiał siÚ.
     - Ależ nie, tu nie chodzi o twoją głăwną specjalnośÖ...
     - A o czyją?
     Nunnun znowu spojrzał na zegarek.
     -  Słuchaj -  powiedział  wstając. - Przyjdź dziś  w porze obiadowej do
"Barge", tak gdzieś około drugiej. Porozmawiamy.
     - Na drugą mogÚ nie zdążyÖ - powiedział Red.
     - W takim razie wieczorem, o szăstej. Stoi?
     - Zobaczymy - powiedział Red i też spojrzał  na zegarek.  Była za  piÚÖ
dziewiąta.
     Nunnun skinął  dłonią i potoczył  siÚ do swego Peugota. Red odprowadził
go  spojrzeniem,  zawołał  kelnera,  poprosił  o  "Lucky  Strike", zapłacił,
niespiesznie przeszedł  jezdniÚ i wszedł  do hotelu. Słoáce przypiekało  już
mocno,  ulicÚ  szybko wypełniał wilgotny  zaduch i Red  poczuł, jak go pieką
powieki.  Mocno  zmrużył  oczy, żałując, że  nie starczyło czasu na  chociaż
godzinÚ snu przed  ważnym spotkaniem. I  w tym  właśnie momencie to na niego
naszło.
     Nic podobnego  nigdy mu siÚ nie przytrafiło  poza Strefą, a i w Strefie
zdarzyło siÚ zaledwie dwa  lub trzy  razy.  Jakby nagle  znalazł siÚ w innym
świÚcie. Miliony  zapachăw jednocześnie natarły  na niego  - ostre, słodkie,
metaliczne, czułe, niebezpieczne, trwożne ogromne  jak  domy,  mikroskopijne
jak  pyłki,  ciÚżkie  jak kamienie, subtelne  i  skomplikowane jak mechanizm
zegarka.  Powietrze  stwardniało,  wykrystalizowały  siÚ  w  nim  krawÚdzie,
płaszczyzny,  kąty,  jakby  przestrzeá wypełniały  ogromne,  szorstkie kule,
śliskie  ostrosłupy, gigantyczne  graniaste  kryształy i  przez  to wszystko
trzeba było siÚ przedzieraÖ, jak  w majakach sennych przez ciemny  zagracony
antykwariat,  pełen  staroświeckich,  cudacznych  mebli.  Trwało  to  ułamek
sekundy.  Red otworzył oczy i wszystko zniknÚło. To nie był odmienny świat -
to świat  znany, codzienny, zwrăcił  siÚ  ku Redowi inną, nie znaną  stroną,
zwrăcił  siÚ na mgnienie, a potem znowu szczelnie siÚ zatrzasnął, zanim  Red
zdołał cokolwiek zrozumieÖ...
     Nad uchem warknął  zirytowany klakson. Red przyśpieszył  kroku, păźniej
pobiegł i  zatrzymał  siÚ  dopiero pod  samym  "Metropolem".  Serce  biło mu
nieprzytomnie. Postawił  teczkÚ  na  asfalcie, pospiesznie  rozerwał  paczkÚ
papierosăw  i zapalił.  Zaciągał  siÚ głÚboko i ciÚżko dyszał,  jakby  przed
chwilą stoczył walkÚ. Dyżurny policjant zatrzymał siÚ obok Reda i troskliwie
zapytał:
     - Czy potrzebuje pan pomocy?
     - N-nie - wydusił z siebie Red i zakasłał - Duszno...
     - Może odprowadziÖ pana?
     Red schylił siÚ po teczkÚ.
     - Nie - powiedział. - Już wszystko w porządku. DziÚkujÚ, przyjacielu.
     Szybko pomaszerował do bramy  hotelu  i  wszedł  po stopniach do hallu.
Panował tu  păłmrok  i  chłăd. Powinien posiedzieÖ chwilÚ  w  jednym z  tych
wielkich,  skărzanych  foteli, wysapaÖ  siÚ, uspokoiÖ,  ale  już  i  tak siÚ
spăźnił. Pozwolił sobie tylko  na dopalenie do  koáca  papierosa, obserwując
spod  przymkniÚtych powiek ludzi krążących po hallu. Suchy  już tu  był -  z
niezadowoloną miną  przerzucał  pisma w  kiosku.  Red  rzucił  niedopałek do
popielniczki i wsiadł do windy.
     Nie zdążył zamknąÖ drzwi,  a tuż za  nim  wcisnÚli  siÚ do windy: jakiś
grubas  z  astmatyczną  zadyszką,  mocno naperfumowana  paniusia  z  ponurym
dziesiÚciolatklem, ktăry  żuł czekoladÚ,  i potÚżna, źle  ogolona  starucha.
Reda  wepchniÚto  w  kąt, musiał  zamknąÖ oczy, żeby  nie  widzieÖ  chłopca,
ktăremu po brodzie spływała  czekoladowa  ślina,  choÖ  twarz miał  świeżą i
czystą i nie widzieÖ jego matki, ktărej zwiÚdły biust zdobił sznur "czarnych
bryzg" oprawnych w srebro, nie widzieÖ wytrzeszczonych sklerotycznych białek
grubasa  i  przerażających  brodawek na  obrzmiałej mordzie staruchy. Grubas
sprăbował  zapaliÖ,  ale  starucha natychmiast przywołała go  do  porządku i
nÚkała aż do  czwartego piÚtra, na  ktărym wysiadła, grubas jednak zapalił z
taką  miną,  jakby wywalczył dla  siebie  prawa obywatelskie  i niezwłocznie
zakrztusił siÚ, zasapał, chrypiąc, świszcząc, zwijając  wargi jak wielbłąd i
trącając Reda w bok wystającym łokciem...
     Red  wysiadł na  siădmym piÚtrze  i żeby chociaż trochÚ siÚ rozładowaÖ,
głośno i wyraźnie powiedział:
     - W  duszÚ, w twoją mordÚ nieogolona raszplo, stara ropucho, cuchnącym,
śmierdzącym  kaloszem  przez  Boga  przeklÚta,  razem   z  twoim  găwniarzem
zasmarkanym, w czekoladzie...
     Potem  ruszył  miÚkkim   chodnikiem   wzdłuż  korytarza,   oświetlonego
przytulnym światłem ukrytych lamp. Pachniało tu drogim tytoniem, francuskimi
perfumami,  lśniącą skărą pÚkatych  portfeli,  kosztownymi dziewczynami,  po
piÚÖset za  jedną noc,  masywnymi złotymi papierośnicami  - całą  szumowiną,
wstrÚtną  naroślą, ktăra  wyrosła na Strefie, ssała  StrefÚ,  pasożytowała i
żerowała  na  Strefie,  obrastała  sadłem  i  wszystko   jej  zwisało,  a  w
szczegălności to, co  nastąpi  potem, kiedy już siÚ nażre  i opije do syta i
kiedy  wszystko,  co jest wewnątrz Strefy zostanie  wydobyte na  zewnątrz  i
zadomowi siÚ na naszej  planecie. Red bez pukania otworzył drzwi apartamentu
numer osiemset siedemdziesiąt cztery.
     Chrypa  siedział  na stole przy  oknie i oprawiał cygaro. Był jeszcze w
piżamie,  rzadkie   włosy   miał   wilgotne,  ale   starannie   zaczesane  z
przedziałkiem, a jego niezdrowo nalana twarz była gładko ogolona.
     -  Aha  -   odezwał  siÚ  nie  podnosząc  oczu.   -  PunktualnośÖ  jest
grzecznością krălăw. Witaj măj chłopcze.
     Poradził sobie wreszcie z  koniuszkiem cygara, w obu dłoniach uniăsł je
na wysokośÖ wąsăw, po czym przejechał nosem wzdłuż cygara.
     - A gdzie nasz stary,  dobry Barbridge?  - zapytał  i podniăsł powieki.
Oczy miał przejrzyste, błÚkitne i anielskie.
     Red postawił teczkÚ na kanapie, usiadł i wyjął papierosy.
     - Barbridge nie przyjdzie - powiedział.
     - Stary, dobry Barbridge - powtărzył Chrypa, ujął cygaro w dwa  palce i
ostrożnie podniăsł je do ust. - Starego Barbridge'a zawiodły nerwy...
     Bez przerwy patrzył na Reda  czystymi  błÚkitnymi oczami  i nie mrugał.
Chrypa nigdy nie mrugał. Drzwi uchyliły siÚ i do pokoju wszedł Suchy.
     - Kim był ten człowiek, z ktărym pan rozmawiał? - zapytał od progu.
     - A,  dzieá  dobry  -  życzliwie  powiedział Red, strząsając  popiăł na
podłogÚ.
     Suchy  wepchnął  rÚce  w   kieszenie  i   szeroko  stąpając  ogromnymi,
skrzywionymi do wewnątrz stopami stanął przed Redem.
     - Uprzedzaliśmy sto  razy -  powiedział z wyrzutem. - Żadnych kontaktăw
przed spotkaniem. A co pan robi?
     - MăwiÚ, dzieá dobry - powiedział Red. - A pan?
     Chrypa roześmiał siÚ, a Suchy powiedział z irytacją:
     -  Dzieá dobry, dzieá dobry... - przestał świdrowaÖ Reda pełnym wyrzutu
spojrzeniem i  zwalił siÚ na kanapÚ. - Nie wolno tego robiÖ -  powiedział. -
Nie wolno! Rozumie pan?
     - W takim  razie wyznaczajcie  spotkania tam, gdzie nie mam znajomych -
powiedział Red.
     - Chłopiec ma racjÚ - zauważył Chrypa. - Popełniliśmy błąd. Kto to był?
     - Richard Nunnun  - wyjaśnił  Red. -  Jest  przedstawicielem kilku firm
dostarczających aparaturÚ dla instytutu. Mieszka w tym hotelu.
     - Widzisz, jakie to  proste!  - powiedział Chrypa do  Suchego. Wziął ze
stołu olbrzymią, zapalniczkÚ, w  kształcie Posągu Wolności, popatrzył na nią
z powątpiewaniem i odstawił z powrotem.
     - A gdzie Barbridge? - już zupełnie życzliwie zapytał Suchy.
     - Skoáczył siÚ Barbridge - powiedział Red. Tamci dwaj wymienili szybkie
spojrzenia.
     -  Pokăj  jego  duszy - powiedział podejrzliwie Suchy.  - Czy też  może
aresztowano go?
     Red przez chwilÚ  nie  odpowiadał, powoli  dopalał papierosa, nastÚpnie
rzucił niedopałek na podłogÚ i powiedział:
     - Nie băjcie siÚ, wszystko gra. Barbridge jest w szpitalu.
     -  To siÚ u pana nazywa, że wszystko gra! -  powiedział nerwowo  Suchy,
zerwał siÚ, z kanapy i podszedł do okna. - W ktărym szpitalu?
     - Nie băjcie siÚ - powtărzyl Red. - W tym  co trzeba. Załatwiajmy nasze
sprawy, ja chcÚ siÚ wreszcie wyspaÖ.
     -  A  konkretnie,  w  ktărym  szpitalu? - już z  rozdrażnieniem zapytał
Suchy.
     - Już  siÚ rozpÚdziłem,  żeby wam  powiedzieÖ  - odparł  Red.  Wziął  z
podłogi teczkÚ.
     - BÚdziemy dziś załatwiaÖ interesy, czy nie?
     - Wszystko załatwimy, măj chłopcze - rześko powiedział Chrypa,
     Z  nieoczekiwaną lekkością  zeskoczył na podłogÚ, szybko  przysunął  do
kanapy  niski stolik.  Jednym  ruchem zgarnął na  podłogÚ stos pism,  usiadł
naprzeciw i wparł w kolana răżowe włochate rÚce.
     - Niech  pan pokaże towar - powiedział. Red otworzył teczkÚ, wyjął spis
z cenami i położył  na stoliku przed  Chrypą.  Chrypa spojrzał  i paznokciem
odsunął  spis na bok.  Suchy  stanął  z tylu  i  wgapił  siÚ w  kartkÚ ponad
ramieniem wspălnika.
     - To jest rachunek - powiedział Red.
     - WidzÚ - odezwał siÚ Chrypa. - Niech pan pokaże towar!
     - Forsa - powiedział Red.
     - Co to  za "pierścieá"? - podejrzliwie zapytał Suchy, pokazując palcem
listÚ, ponad ramieniem Chrypy.
     Red  milczał. Trzymał na kolanach otwartą teczkÚ i uporczywie patrzył w
błÚkitne, anielskie oczka. Chrypa wreszcie siÚ uśmiechnął.
     - I za co ja ciÚ tak lubiÚ, măj chłopcze - zagruchał jak synogarlica. -
A măwią,  że  miłośÖ  od  pierwszego  wejrzenia  nie  istnieje!  - westchnął
teatralnie. - Phil  przyjacielu, jak  to siÚ  nazywa w  ich jÚzyku? Wydaj mu
szmal, odżałuj zielonych... i podaj mi wreszcie ognia! Przecież widzisz... -
pomachał cygarem, ktăre ciągle jeszcze zaciskał w dwăch palcach.
     Suchy Phil wymamrotał coś niewyraźnie, rzucił  Chrypie zapałki,  a  sam
wyszedł do sąsiedniego pokoju przez drzwi zasłoniÚte portierą. Było słychaÖ,
jak z kimś tam rozmawia niewyraźnie i z irytacja, coś jakby na temat  kota w
worku, a Chrypa zapalając wreszcie swoje cygaro, ciągle wpatrywał siÚ w Reda
z  martwym  uśmiechem  na cienkich wargach,  jakby  siÚ  nad  czymś  głÚboko
zastanawiał. Red oparł  brodÚ  na  teczce i  też  patrzył  tamtemu  w  twarz
starając  siÚ nie  mrugaÖ,  chociaż  powieki paliły  go jak ogniem,  a  oczy
zaczynały łzawiÖ.  Potem  wrăcił  Suchy  i  rzucił  na  stolik  dwie  paczki
banknotăw  w  banderolach i  bardzo  nadÚty usiadł obok  Reda.  Red  leniwie
siÚgnął po pieniądze,  ale  Chrypa  zatrzymał go gestem, zerwał  banderole i
schował je do kieszeni piżamy.
     - Teraz bardzo  proszÚ - powiedział. Red  wziął pieniądze  i nie licząc
wepchnął  je do  wewnÚtrznych  kieszeni  marynarki, nastÚpnie  przystąpił do
wykładania  towaru. Robił  to powoli, umożliwiając  tamtym  dwăm  obejrzenie
wszystkiego   i   porăwnanie  wszystkiego   ze   spisem  każdego  przedmiotu
oddzielnie. W pokoju było cicho,  tylko  ciÚżko dyszał Chrypa i  jeszcze  za
portierą coś cicho dźwiÚknÚło - jakby łyżeczka o krawÚdź szklanki.
     Kiedy w koácu Red zamknął teczkÚ i  zatrzasnął zamek, Chrypa poniăsł na
niego oczy i zapytał:
     - No a co z najważniejszym?
     - Nic - odpowiedział Red. I po chwili milczenia dodał: - Na razie.
     -  Podoba mi  siÚ to "na  razie" - czule powiedział Chrypa.  - A tobie,
Phil?
     -  Niejasno  pan  stawia sprawÚ -  powiedział zrzÚdnie  Suchy  Phil.  -
Powstaje pytanie, dlaczego niejasno?
     - Bo to już taki măj fach: ciemne interesy - powiedział Red. - Niełatwy
mamy fach, panowie.
     - No dobrze - powiedział Chrypa. - A gdzie aparat fotograficzny?
     - O do diabła!  - zmieszał siÚ Red. Potarł palcami policzek czując, jak
siÚ czerwieni. - Moja, wina - powiedział. - Na śmierÖ zapomniałem.
     - Tam? - zapytał Chrypa robiąc nieokreślony ruch cygarem.
     - Nie pamiÚtam... Pewnie  tam... - Red zamknął oczy i opadł  na oparcie
kanapy. - Nie. Nic nie pamiÚtam.
     - Szkoda  - powiedział Chrypa.  - Ale  czy pan przynajmniej  widział tÚ
rzecz?
     -  Ależ skąd  - z  niechÚcią powiedział  Red.  -  Przecież właśnie o to
chodzi.  Nawet  nie  doszliśmy  do  nagrzewnic.  Barbridge  wpakował  siÚ  w
"pudding"  i natychmiast  musiałem zwinąÖ żagle.  Może  pan byÖ  pewien,  że
gdybym zobaczył, tobym nie zapomniał.
     - Hugh,  spăjrz no tylko! - przerażonym szeptem powiedział nagle Suchy.
- Co to może byÖ? Siedział, wyciągając przed siebie  wskazujący palec prawej
dłoni. Dookoła  palca wirował ten właśnie pierścieá z białego metalu i Suchy
wpatrywał siÚ w pierścieá wytrzeszczając oczy.
     - On siÚ nie  zatrzymuje! -  głośno powiedział Suchy patrząc  okrągłymi
oczami to na pierścieá, to na ChrypÚ.
     -  Co to  znaczy:  nie zatrzymuje  siÚ? -  ostrożnie  zapytał Chrypa  i
odrobinÚ siÚ odsunął.
     -  Włożyłem go na palec, raz zakrÚciłem -  tak sobie... a on już minutÚ
krÚci siÚ bez przerwy!
     Suchy nagle zerwał siÚ z kanapy i trzymając palec przed sobą pobiegł za
portierÚ. Pierścieá srebrzyście połyskując  wirował  przed  nim  jak  śmigło
samolotu.
     - Co za cudactwo pan nam przyniăsł? - zapytał Chrypa.
     - A diabli go wiedzą! - odparł Red. - Sam  do tej pory nie  wiedziałem.
Gdybym wiedział, przyniăsłbym wiÚcej.
     Chrypa przez jakiś czas patrzył na Reda, potem wstał i răwnież znikł za
portierą... Zaszemrały tam głosy. Red wyciągnąl papierosa, zapalił, podniăsł
z  podłogi  jakiś  magazyn  i zaczął go  bez  zainteresowania  przeglądaÖ. W
magazynie była nieprzebrana mnogośÖ cudnej urody dziewcząt, ale nie  wiadomo
dlaczego Reda mdliło na ich widok. Rzucił magazyn i poszukał wzrokiem czegoś
do  wypicia,  nastÚpnie wyjął  z  wewnÚtrznej  kieszeni paczkÚ  banknotăw  i
przeliczył je. Wszystko było  w porządku,  ale żeby  nie zasnąÖ,  przeliczył
răwnież nastÚpną paczkÚ. Kiedy ją chował do kieszeni, wrăcił Chrypa.
     -  Masz  szczÚście, măj  chłopcze - oznajmił  znowu siadając  naprzeciw
Reda. - Czy wiesz co to takiego perpetuum mobile?
     - Nie powiedział Red. - W naszej szkole tego nie przerabiano.
     -  I  na  zdrowie  - powiedział  Chiypa.  Wyjął  jeszcze  jeden  zwitek
banknotăw.  - To jest  cena pierwszego egzemplarza  -  oświadczył  zdejmując
banderolÚ. - Za  każdy nastÚpny egzemplarz  paáskiego  "pierścienia" otrzyma
pan  dwie   takie  paczki.  ZapamiÚtałeś  chłopcze?  Dwie  paczki.  Ale  pod
warunkiem,  że  nikt,   oprăcz  nas  tu  obecnych,  nigdy  niczego  o   tych
pierścieniach siÚ nie dowie. Umowa stoi?
     Red w milczeniu wsadził pieniądze do kieszeni i wstał.
     -  IdÚ  - powiedział -  Gdzie  i kiedy nastÚpnym razem?  Chrypa răwnież
wstał.
     - Ktoś  do pana zadzwoni  - powiedział. - Niech pan oczekuje telefonu w
każdy  piątek  od  dziewiątej  do  dziewiątej trzydzieści rano. Otrzyma  pan
pozdrowienia od Phila Hugha i wtedy umăwi siÚ pan na spotkanie.
     Red skinął głową i  ruszył do drzwi. Chrypa poszedł za nim i położył mu
rÚkÚ na ramieniu.
     - Chciałbym, żeby mnie pan dobrze zrozumiał - powiedział. - Wszystko to
jest  bardzo  miłe,  pożyteczne  itd...  a  "pierścieá"  to doprawdy  urocza
zabaweczka,  ale  w  pierwszym  rzÚdzie  potrzebne  nam  są  dwie  rzeczy  -
fotografie i napełniony kontener. Kiedy pan zwrăci nasz aparat fotograficzny
ze  zdjÚciami i  nasz kontener, ale nie pusty, tylko pełny, już nigdy wiÚcej
nie bÚdzie pan musiał chodziÖ do Strefy...
     Red poruszył ramieniem, zrzucił dłoá tamtego, otworzył drzwi i wyszedł,
nie odwracając siÚ szedł miÚkkim  chodnikiem i przez cały czas czuł na karku
błÚkitne, nieruchome  spojrzenie anielskich  oczu.  Nie  czekając  na windÚ,
zszedł z siădmego piÚtra na dăł.
     Kiedy wyszedł z "Metropolii", wziął taksăwkÚ i pojechał na drugi koniec
miasta.  Kierowca  trafił  siÚ  nieznajomy,  z  tych  niedawno   przybyłych,
pryszczaty  chłopiec z wielkim nosem;  jeden z wielu, ktărzy ostatnimi  laty
tłumnie   walili   do   Harmont   w   poszukiwaniu   niebywałych    przygăd,
nieprzeliczonych  bogactw,  światowej  sławy  i jakiejś  osobliwej  religii.
Tłumnie przyjeżdżali i zostawali szoferami taksăwek, kelnerkami, robotnikami
na   budowie,   wykidajłami  -  nieudolni,   chciwi,   udrÚczeni  niejasnymi
pragnieniami,   zawistni,   niezadowoleni   ze   wszystkiego   na   świecie,
rozczarowani i  przekonani najgłÚbiej,  że i  tym razem  znowu ich oszukano.
Połowa, po kilkumiesiÚcznej poniewierce, przeklinając wszystko  i wszystkich
powracała  do domăw,  niosąc swe  wielkie rozczarowanie do wszystkich krajăw
świata:  nieliczni,   ktărych   można  by  policzyÖ  na  palcach,  zostawali
stalkerami i szybko ginÚli, za szybko, żeby cokolwiek pojąÖ, niektărym udało
siÚ dostaÖ pracÚ w instytucie, tym najzdolniejszym  i wykształconym, zdatnym
chociażby do pracy preparatora, a pozostali - wszystkie bez wyjątku wieczory
spÚdzali w knajpach,  urządzali băjki  z powodu răżnicy poglądăw,  z  powodu
dziewczyn  i zwyczajnie bez  powodu,  kiedy  siÚ  popili.  Od czasu do czasu
organizowali  marsze  z  wrÚczaniem  jakichś  petycji,  jakieś  demonstracje
protestu, jakieś strajki, siedzące, stojące i nawet leżące i doprowadzali do
białej furii miejską  policjÚ, komendanturÚ i rdzennych mieszkaácăw Harmont,
ale  im wiÚcej uplywało czasu, tym  gruntowniej pokornieli, uspokajali siÚ i
coraz chÚtniej zapominali, po co siÚ tu znaleźli.
     Od pryszczatego szofera na kilometr niosło gorzałą, oczy  miał czerwone
jak  krălik,  ale  był niezwykle  podniecony i  z miejsca  zaczął  opowiadaÖ
Redowi, jak dziś rano na ich ulicy pojawił siÚ nieboszczyk z cmentarza.
     Przyszedł wiÚc do  swojego  domu,  a dom przecież  od  ilu  to  już lat
zamkniÚty,  wszyscy siÚ wyprowadzili -  i wdowa  po nim,  to znaczy stara, i
cărka z mÚżem, i wnuki. A ten, jak opowiadają sąsiedzi, umarł jeszcze  przed
Lądowaniem, a teraz -- patrzcie paástwo - nagle wraca! ParÚ razy obszedł dom
w  kolko, poskrobał w  drzwi, potem usiadł  pod płotem i siedzi.  Ludzi  siÚ
zbiegło - cała dzielnica -  patrzą, a  podejśÖ, rzecz jasna, każdy siÚ  boi.
Păźniej siÚ domyślili, wyłamali drzwi w jego domu, żeby măgł wejśÖ. I co pan
myśli? Wstał, wszedł i zamknął za sobą drzwi. Musiałem lecieÖ do pracy i nie
wiem,  czym  siÚ  tam  skoáczyło, wiem tylko,  że mieli  zamiar  dzwoniÖ  do
instytutu, żeby go od nas zabrali do wszystkich diabłăw.
     - Stop - powiedział Red. -  Tu siÚ zatrzymaj. Pogrzebał w kieszeni, ale
nie znalazł drobnych  i  musiał rozmieniÖ  nowy banknot. Potem chwilÚ postał
przed bramą,  poczekał,  aż taksăwka  odjedzie. Cottage  Ścierwnika był  nie
najgorszy -  jednopiÚtrowy, przeszklony,  sala  bilardowa,  zadbany ogrădek,
oranżeria i biała altanka wśrăd jabłoni.  A wokăł  tego  wszystkiego żelazne
kute sztachety pomalowane olejną farbą na zielono. Red kilkakrotnie nacisnął
guziczek  dzwonka,  drzwi  z  lekkim  skrzypieniem otworzyły  siÚ i Red  bez
pośpiechu poszedł ścieżką, wśrăd răżanych krzewăw. Na ganku stał już Suseł -
pokrÚcony, czarno  -  purpurowy  dygoczący  z  namiÚtnej chÚci usłużenia.  Z
niecierpliwości odwrăcił siÚ  bokiem, zwiesił ze stopnia jedną, rozpaczliwie
szukającą oparcia nogÚ, znalazł je, zaczął opuszczaÖ na niższy stopieá drugą
nogÚ,  i ciągle  machał,  machał  Redowi zdrową  rÚką  - czekaj,  czekaj, ja
zaraz...
     - Ej, Rudy!  -  zawołał z  ogrodu  kobiecy głos.  Red odwrăcił głowÚ  i
zobaczył wśrăd  zieleni  obok białego ażurowego  dachu altanki smagłe  nagie
ramiona, jaskrawoczerwone  usta i kiwającą dłoá. Skinął  Susłowi, zszedł  ze
ścieżki i  ruszył wprost  przez  krzaki  răż po miÚkkiej zielonej  trawie  w
stronÚ altanki.
     Na  trawie  leżala  wielka  czerwona  mata,  a  na  macie  siedziała ze
szklanką,  w  dłoni  Dina  Barbridge  w  prawie  niedostrzegalnym  kostiumie
kąpielowym,  obok poniewierała siÚ książka  w jaskrawej okładce, a w zasiÚgu
rÚki,  pod krzakiem, w  cieniu stało błyszczące wiaderko  z lodem, z ktărego
sterczała wąska, smukła szyjka butelki.
     - CześÖ, Rudy! - powiedziała Dina i zrobiła powitalny ruch szklanką.  -
A gdzie papachen? Czyżby znowu siÚ zasypał?
     Red  podszedł, rÚce z teczką założył do tyłu i spojrzał na dziewczynÚ z
găry. Tak, wspaniałe dzieci wymodlił  sobie w Strefie  Ścierwnik. Dina  była
atłasowa, cudownie złota,  bez jednej skazy, bez  jednej zbytecznej fałdki -
sto piÚÖdziesiąt funtăw wabiącego  ciała  i jeszcze  szmaragdowe, świetliste
oczy, i  jeszcze  ogromne wilgotne usta, i răwniutkie białe  zÚby, i jeszcze
krucze, lśniące w  słoácu  włosy, niedbale  rzucone na jedno  ramiÚ i błyski
słoáca przebiegające  z  jej  ramion na  brzuch i biodra,  zostawiając  cieá
miÚdzy prawie nagimi piersiami. Red  wpatrywał siÚ w nią, a Dina  spoglądała
na niego z dołu, uśmiechając siÚ ze zrozumieniem, a potem uniosła szklankÚ i
wypiła kilka łykăw.
     -  Masz ochotÚ? - zapytała  oblizując wargi.  Odczekała dokładnie  tyle
czasu, ile należało, żeby dwuznacznośÖ pytania dotarła do Reda, i wyciągnÚła
do niego szklankÚ.
     Red  odwrăcił  siÚ,  poszukał  wzrokiem,  dostrzegł  stojący  w  cieniu
szezlong i wyciągnął siÚ na nim.
     - Barbridge jest w szpitalu - powiedział. - BÚdą mu amputowaÖ nogi.
     Dina  z  tym samym  uśmiechem  patrzyła  na  Reda jednym  okiem, drugie
zasłaniała gÚsta  fala  włosăw  spadająca  na  ramiÚ, i  tylko  jej  uśmiech
znieruchomiał -  cukierkowy  grymas  na  śniadej twarzy.  Potem  machinalnie
pokołysała szklanką, jakby słuchała stukania lodu o szkło, i zapytała:
     - Obie nogi?
     -  Obie.  Może  do  kolan, a  może wyżej.  Dina  postawiła  szklankÚ  i
odgarnÚła z twarzy włosy. Już siÚ nie uśmiechała.
     - Szkoda - powiedziała. - To znaczy, że ty...
     Właśnie jej, Dinie, Red măgłby szczegăłowo opowiedzieÖ, jak to wszystko
siÚ stało i jak to było. Zapewne măgłby jej nawet opowiedzieÖ, jak wracał do
samochodu trzymając w  pogotowiu kastet i  jak  Barbridge prosił  o  litośÖ,
nawet nie dla siebie, a dla  dzieci, dla  niej i dla Arenie, i jak obiecywał
Złotą KulÚ. Măgłby, ale  nie zrobił tego. W milczeniu siÚgnął do  marynarki,
wyciągnął  paczkÚ banknotăw i rzucił ją na  czerwoną  matÚ.  Banknoty upadły
tÚczowym wachlarzem tuż przy smukłych, długich nogach Diny. Dina machinalnie
podniosła  kilka banknotăw, przyjrzała siÚ im, tak jakby je  widziała po raz
pierwszy w życiu i stwierdziła, że są niezbyt interesujące.
     - A wiÚc  to jest ostatnia wypłata  -  powiedziała. Red wychylił  siÚ z
szezlonga,  dosiÚgnął  wiaderka, wciągnął butelkÚ  i  spojrzał na nalepkÚ. Z
ciemnego szkła kapała  woda i Red  odsunął rÚkÚ z butelką, żeby nie poplamiÖ
spodni. Nie przepadał za drogą whisky, ale teraz można było napiÖ siÚ i tej.
I już przymierzył  siÚ, żeby golnąÖ  prosto  z butelki, ale  powstrzymały go
niewyraźne,  protestujące dźwiÚki  za  plecami. Obejrzał siÚ i  zobaczył, że
przez trawnik, ze straszliwym  trudem  przestawiając  krzywe  nogi,  śpieszy
Suseł, w  obu  rÚkach  trzymając wysoką szklankÚ  z przezroczystym płynem. Z
gorliwości  pot spływał mu strumieniem po purpurowo - czarnej twarzy, nalane
krwią  oczy prawie  wylazły z  orbit,  a  kiedy dostrzegał, że Red patrzy na
niego,  nieomal  z rozpaczą  wyciągnął  ku niemu  szklankÚ  i  znowu  ni  to
zabeczał, ni to zaskomlił, szeroko i bezsilnie rozwierając bezzÚbne usta.
     -  Czekam, czekam -  uspokoił go  Red  i  włożył z powrotem  butelkÚ do
kubełka.
     Susel  wreszcie  dokuśtykał,  podał  Redowi  szklankÚ  i   z  nieśmiałą
poufałością poklepał go po ramieniu haczykowatą dłonią.
     - DziÚkujÚ, Dickson  - powiedział poważnie  Red. -  To jest akurat  to,
czego mi właśnie potrzeba. Jak zwykle znalazłeś siÚ na poziomie, Dickson.
     I păki Suseł,  zachwycony i zażenowany, potrząsał głową i spazmatycznie
uderzał zdrową rÚką w biodro, Red uroczyście uniăsł szklankÚ,  skłonił siÚ i
jednym haustem wypił połowÚ. Potem spojrzał na DinÚ.
     -   Chcesz?  -  zapytał   pokazując   jej   szklankÚ.  Dziewczyna   nie
odpowiedziała. Składała banknot na păł, potem  jeszcze na păł i  jeszcze raz
na păł.
     - Daj spokăj  -  powiedział  Red.  -  Nie zginiecie.  Twăj  ojczulek...
Przerwała mu.
     - A wiÚc tyś go wyciągnął - powiedziała, nie  pytała, stwierdziła fakt.
- Dygowałeś go, nieszczÚsny idioto, przez całą StrefÚ, biedny  kretynie,  na
własnym grzbiecie ciągnąłeś tÚ kanaliÚ, bałwanie. Taką okazjÚ przegapiłeś...
     Red  patrzył  na nią, zapomniawszy  o  szklance, a Dina wstała  i szła.
stąpając po rozrzuconych banknotach, aż  podeszła  do  Reda i  wtedy stanÚła
przed nim,  zaciśniÚte piÚści oparła na biodrach  i swoim wspaniałym ciałem,
pachnącym perfumami i słodkim potem, zasłoniła Redowi cały świat.
     - Właśnie w ten sposăb on was wszystkich, idiotăw, dookoła  palca... po
waszych kościach, po  waszych  bezmăzgich głowach... Poczekaj, poczekaj,  on
jeszcze o  kulach  bÚdzie taáczył  na waszych grobach, on wam jeszcze pokaże
braterską miłośÖ i miłosierdzie! - Dina  już prawie krzyczała.  - Złotą KulÚ
ci  obiecywał,  prawda?  MapÚ,  pułapki, prawda? Bałwan! - Kretyn! Po twojej
mordzie piegowatej widzÚ, że obiecywał...
     Poczekaj, on ci jeszcze pokaże mapÚ, wieczny odpoczynek racz daÖ Panie,
duszy rudego idioty Reda Shoeharta...
     Wtedy Red wstał bez pośpiechu, odwinął siÚ i uderzył  ją  w twarz. Dina
umilkła w păł słowa,  osunÚła siÚ jak  podciÚta na trawÚ i  schowała twarz w
dłoniach.
     - Rudy... idiota... - powiedziała niewyraźnie. - Taką okazjÚ wypuściłeś
z rąk... taką okazjÚ...
     Red  patrząc na nią dopił to, co zostało, i nie odwracając siÚ  wetknął
szklankÚ Susłowi. Nie było wiÚcej o czym măwiÖ. Dobre  dzieci wymodlił sobie
Ścierwnik Barbridge w Strefie! Kochające i troskliwe!
     Wyszedł na ulicÚ, złapał taksăwkÚ i kazał  jechaÖ do "Barge". Pora była
koáczyÖ interesy, spaÖ siÚ chciało wściekle, przed oczami wszystko płynÚło.
     W  koácu jednak zasnął, całym ciałem opierając siÚ na teczce, i obudził
siÚ dopiero wtedy, kiedy szofer potrząsnął go za ramiÚ.
     - Jesteśmy na miejscu...
     -  Gdzie?  -  spytał  zaspany  rozglądając  siÚ. - Przecież  kazałem do
banku...
     - O nie, mister - wyszczerzył zÚby kierowca. -  Pan kazał  do  "Barge".
Jesteśmy pod "Barge".
     - Dobrze - powiedział Red. - Coś mi siÚ przyśniło...
     Zapłacił i wysiadł z  trudem przestawiając  zdrÚtwiałe nogi. Słoáce już
nagrzało asfalt i  było  bardzo gorąco. Red  poczuł, że cały  jest mokry,  w
ustach miał  niesmak,  oczy łzawiły.  Zanim  wszedł, rozejrzał siÚ  dookoła.
Ulica przed "Barge", jak zwykle o  tej porze,  była  pusta. Lokale naprzeciw
były jeszcze nieczynne,  zresztą i "Barge"  był prawdÚ măwiąc zamkniÚty, ale
Ernest trwał już na posterunku " przecierał szklanki i ponuro obserwował zza
lady trzech facetăw, ktărzy chlali piwo przy narożnym stoliku. Z pozostałych
stolikăw  jeszcze  nie zdjÚto odwrăconych krzeseł, nieznany Murzyn  w białej
kurtce zamiatał szczotką podłogÚ,  a drugi krzątał siÚ koło skrzynek z piwem
za piecami Ernesta. Red podszedł do lady, położył na niej teczkÚ i przywitał
siÚ. Ernest w odpowiedzi wymruczał coś niezbyt życzliwego.
     - Daj mi piwa - powiedział Red i spazmatycznie ziewnął.
     Ernest  rąbnął pustym kuflem o ladÚ, wyjął z lodăwki butelkÚ,  otworzył
ją  i przechylił nad kuflem. Red, zasłaniając  usta dłonią, zapatrzył siÚ na
jego rÚkÚ. RÚka drżała. Szyjka butelki parÚ razy stuknÚła o skraj kufla. Red
spojrzał   Ernestowi   w   twarz.  PrzymkniÚte  ciÚżkie   powieki,  malutkie
wykrzywione  wargi  i obwisłe  grube  policzki.  Murzyn  szurał szczotką pod
samymi  nogami  Reda, faceci  w kącie zapalczywie i  gniewnie spierali siÚ o
wyścigi. Murzyn  przy skrzynkach piwa potrącił zadem Ernesta, tak  że barman
aż   siÚ   zachwiał.  Murzyn  wymamrotał  jakieś  usprawiedliwienie.  Ernest
zdławionym głosem zapytał:.
     - Przyniosłeś?
     - Co miałem przynieśÖ? - zapytał Red oglądając siÚ przez ramiÚ.
     Jeden  z  facetăw  zwinnie wstał  od  stolika,  poszedł  do  wyjścia  i
zatrzymał siÚ w drzwiach zapalając papierosa.
     - Chodź, porozmawiamy - powiedział Ernest. Murzyn ze szczotką też teraz
stał miÚdzy Redem a  drzwiami. Taki  potÚżny  Murzyn,  podobny do  Szuwaksa,
tylko dwa razy szerszy w barach.
     - Chodź - powiedział Red  i wziął teczkÚ. Z miejsca  odechciało  mu siÚ
spaÖ.
     Wszedł  za ladÚ,  przecisnął  siÚ  obok Murzyna przy  skrzynkach  piwa.
Murzyn  widocznie przytrzasnął  sobie  palec -  ssał  paznokieÖ,  spode  łba
obserwując Reda. Ten  był też atletycznie  zbudowany,  miał  złamany  nos  i
zdeformowane uszy.  Ernest wszedł do  pokoiku  na  zapleczu  a  Red za  nim,
ponieważ  teraz  tamci trzej  stali  w drzwiach  wyjściowych,  a  Murzyn  ze
szczotką znalazł siÚ przed drzwiami do magazynu.
     Na zapleczu Ernest odstąpił na bok i usiadł na krześle pod ścianą, a od
stołu  wstał  kapitan Quarterblood  zżăłkły  i  frasobliwy, nie wiadomo skąd
wyszedł ogromny oenzetowiec  w nasuniÚtym na oczy  hełmie i szybko ogromnymi
łapami  przejechał   po  kieszeniach  Reda.  Przy  prawej  bocznej  kieszeni
zatrzymał  siÚ,  wyjął  z  niej kastet  i  leciutko popchnął  Reda  w stronÚ
kapitana. Red  podszedł do stołu i  postawił  przed kapitanem Quarterbloodem
swoją teczkÚ.
     - Jak tyś măgł, ścierwo! - powiedział do Ernesta. Ernest smÚtnie uniăsł
brew i wzruszył  ramieniem. Wszystko było  jasne. W drzwiach już stali  dwaj
uśmiechniÚci   Murzyni,  innych  drzwi  nie  było,  a  okno  było  zamkniÚte
zabezpieczone od zewnątrz solidną kratą.
     Kapitan Quarterblood z wyrazem obrzydzenia  na twarzy grzebał  w teczce
wykładając na  stăł "pustakăw" małych - dwie  sztuki, "bateryjek" - dziewiÚÖ
sztuk,  "czarnych bryzg" răżnych  rozmiarăw -  szesnaście  sztuk, owiniÚty w
plastyk "gąbek" w idealnym stanie -  dwie sztuki,  "gazowanej gliny" - jeden
słoik...
     - Masz coś jeszcze w kieszeniach? - cicho zapytał kapitan Quarterblood.
- Wykładaj...
     - Ścierwa - powiedział Red. - Bydlaki. Wsadził rÚkÚ w zanadrze i rzucił
na stăł paczkÚ banknotăw. Banknoty rozsypały siÚ na wszystkie strony.
     - Oho! - powiedział kapitan Quarterblood. - Nic wiÚcej?
     - Ścierwa parszywe! - wrzasnął  Red, wyszarpnął z kieszeni drugą paczkÚ
i z rozmachem rzucił sobie pod nogi - Żryjcie! Udławcie sie!
     -  To  niezmiernie  interesujące   -  spokojnie  odezwał   siÚ  kapitan
Quarterblood. - A teraz podnieś to.
     - Obejdzie siÚ! - odparł  Red zakładając rÚce do tyłu.  -  Twoi szpicle
pozbierają. Sam pozbierasz!
     - Podnieś  pieniądze, stalker - nie podnosząc  glosu powiedział kapitan
Quarterblood, wpierając piÚści w stoi i podając siÚ do przodu.
     Kilka sekund w milczeniu patrzyli sobie  w  oczy, a potem Red mamrocząc
przekleástwa przykucnął  i  niechÚtnie zaczął  zbieraÖ pieniądze.  Murzyni z
tyłu zachichotali, a oenzetowiec szyderczo parsknął.
     -  Lepiej  nie  parskaj!  -  powiedział do  niego Red.  -  Jeszcze  siÚ
usmarkasz!
     Teraz czołgał siÚ już na kolanach, zbierając banknoty po jednym i coraz
bliżej przysuwal siÚ  do ciemnego miedzianego, "pierścienia" ktăry spokojnie
spoczywał w zarośniÚtym brudem wgłÚbieniu parkietu. Starając siÚ  zająÖ  jak
najwygodniejszą  pozycjÚ  i  wykrzykując  bezustannie  rynkowe  przekleástwa
wszystkie, jakie  znał, i nowe, pośpiesznie teraz wymyślane, kiedy  nadszedł
moment,  zamilkł, sprÚżył siÚ, uchwycił pierścieá i z całej siły szarpnął go
do  găry. Pokrywa piwnicy  jeszcze nie  zdążyła rąbnąÖ o podłogÚ, kiedy  Red
wyciągając przed siebie rÚce  skoczył głową na dăł, w stÚchłą zimną ciemnośÖ
podziemia.
     Upadł na rÚce,  przekoziołkował  przez  głowÚ,  zerwał siÚ  na  nogi  i
pochylony,  nic nie  widząc,  licząc tylko  na pamiÚÖ i szczÚście rzucił siÚ
przed  siebie w wąskie przejście  miÚdzy sagami  skrzynek. Biegnąc  szarpał,
rwał te  skrzynki słysząc, jak z brzÚkiem  i  łoskotem zawalają przejście za
jego plecami. Ześlizgując  siÚ wbiegł po  niewidzialnych  schodkach,  ciałem
wybił obite  zardzewiałą  blachą drzwi  i znalazł siÚ w garażu Ernesta. Cały
dygotał,  z  trudem łapał  powietrze przed  oczami pływały mu krwawe  plamy,
serce  ciÚżko  i boleśnie biło mu  w  gardle, ale  nie zatrzymał siÚ  ani na
sekundÚ.  W mgnieniu  oka znalazł  siÚ  w odległym kącie  i zdzierając sobie
skărÚ  z dłoni  zaczął  rozwalaÖ  gărÚ rupieci, pod  ktăra  w ścianie garażu
brakowało kilku desek, nastÚpnie położył siÚ na  brzuchu i przelazł przez tÚ
dziurÚ,  słysząc, jak z  trzaskiem pÚka  na  nim  marynarka.  I  dopiero  na
podwărzu, wąskim jak studnia, przysiadł miÚdzy pojemnikami na śmiecie, zdjął
marynarkÚ, zerwał  i wyrzucił krawat, szybko dokonał przeglądu swego stroju,
otrzepał spodnie,  wyprostował siÚ, przebiegi przez podwărze  i dał  nura  w
niski  cuchnący tunel prowadzący na sąsiednie,  bliźniacze podwărko. Biegnąc
uważnie nadsłuchiwał, ale  syreny policyjne na razie jeszcze nie wyły,  wiÚc
pobiegł   co  sił  w  nogach,  płosząc  uciekające  mu  z  drogi  dzieciaki,
przebiegając  pod rozwieszoną  bielizną, przełażąc przez dziury  w  zgniłych
parkanach, starając siÚ  jak najszybciej  opuściÖ  dzielnicÚ,  păki  kapitan
Quarterblaod  nie zdąży  jej otoczyÖ. Dobrze  znał te miejsca. Na wszystkich
tych  podwărkach, w piwnicach,  opuszczonych pralniach i składach  opałowych
bawił  siÚ  jeszcze jako  chłopiec  i wszÚdzie  tu miał  znajomych,  a nawet
przyjaciăł i w  innej sytuacji măgłby tu bez  trudu ukryÖ siÚ i przesiedzieÖ
choÖby tydzieá, ale nie  po to "zuchwale uciekał przed aresztowaniem" sprzed
nosa kapitana  Quarterblooda,  zarabiając  tym sposobem  dodatkowe dwanaście
miesiÚcy.
     Miał wyjątkowe szczÚście. Ulicą Siădmą maszerowała wrzeszcząc i unosząc
tumany kurzu, kolejna demonstracja jakiejś ligi  - ze dwustu ludzi tak samo,
a może nawet i  bardziej obszarpanych i  brudnych jak on sam, zupełnie  tak,
jakby wszyscy ci demonstranci dopiero  co przedzierali  siÚ przez  dziury  w
plotach  włazili  w  pojemniki  na  śmiecie i  jeszcze  na  dodatek  spÚdził
uprzednio burzliwą  noc  w składzie wÚgla. Wyskoczył z bramy, wmieszał siÚ w
ciżbÚ i na  ukos,  depcząc ludziom  po nogach,  opÚdzając  siÚ od  kuksaácăw
przebił siÚ na  drugą stronÚ  ulicy i znowu dał nura w  bramÚ -  dokładnie w
momencie,  kiedy rozległo siÚ  znajome  wstrÚtne wycie policyjnych  syren  i
demonstracja stanÚła ściśniÚta  w harmonijkÚ. Ale teraz Red  był Już w innej
dzielnicy i kapitan Quarterblood nie măgł wiedzieÖ w jakiej.
     Wszedł do swojego garażu od strony magazynu towarăw radiotechnicznych i
musiał trochÚ odczekaÖ  - robotnicy ładowali na  samochăd  wielkie kartony z
telewizorami.  Ukrył  siÚ  w suchotniczych  krzakach bzu  pod  ślepą  ścianą
sąsiedniego  domu, odsapnął troszeczkÚ  i wypalił papierosa. Palił siedząc w
kucki  i opierając siÚ  plecami  o  mur przeciwpożarowy. Od czasu  do  czasu
przykladał dłoá do policzka, starając siÚ  uspokoiÖ  nerwowy  tik, i myślał,
myślał,  myślał, a kiedy samochăd z robotnikami trąbiąc  wyjechał za  bramÚ.
Red roześmiał siÚ i cicho rzucił mu w ślad:
     "DziÚkujÚ  wam,  chłopaki,   powstrzymaliście  durnia...   miałem  czas
pomyśleÖ".  Od tej chwili zaczął działaÖ szybko, ale bez zbÚdnego pośpiechu,
zrÚcznie, według planu, jakby pracował w Strefie.
     Dostał  siÚ  do  garażu  przez  tajny właz,  bezszelestnie  zdjął stare
siedzenie, wsadził  rÚkÚ  do  kosza, wyciągnął  z  worka pakunek i  ukrył  w
zanadrzu,  nastÚpnie zdjąl z  gwoździa  starą  zniszczoną  skărzaną  kurtkÚ,
znalazł w kącie brudną cyklistăwkÚ i obiema  rÚkami nacisnął  ją  głÚboko na
oczy. Przez  szpary w  drzwiach  do mrocznego  garażu  wpadały  wąskie pasma
słonecznego  światła  pełne  świetlistych  pyłkăw,  na  podwărku   wesoło  i
zadziornie  piszczały  dzieci i  kiedy już  zbierał siÚ do wyjścia, usłyszał
głos  căreczki. Wtedy przywarł  okiem do  najwiÚkszej  szpary i przez chwilÚ
patrzył,  jak  Mariszka  powiewając  dwoma  balonikami  biega  dookoła nowej
huśtawki,  a trzy staruchy z robătkami na kolanach siedzą obok na ławeczce i
obserwują  małą, nieżyczliwie  zaciskając wargi. Wymieniają  swoje  parszywe
uwagi, stare  purchawy. A dzieci mają to w nosie - bawią siÚ z nią jak gdyby
nigdy  nic, nie  na darmo  podlizywał siÚ  im  jak umiał  - i zjeżdżalniÚ im
zrobił drewnianą, i  dom  dla lalek,  i  huśtawkÚ... i tÚ  ławkÚ,  na ktărej
siedzą teraz  stare  ropuchy  też sam zmajstrował. "No  dobra"  - powiedział
samymi wargami i oderwał siÚ od szpary,  jeszcze jeden, ostatni raz obejrzał
garaż i ruszył do włazu.
     Na  południowo  -   zachodnim  przedmieściu,  obok  opuszczonej  stacji
benzynowej, na  samym koácu ulicy Gărniczej stała budka telefoniczna.  Jeden
Pan  Băg wie, kto  z niej  teraz korzystał  -  dookoła  wszystkie domy  były
opuszczone  a  dalej na południe  rozpościerało siÚ aż  po horyzont miejskie
wysypisko śmieci. Red usiadł w  cieniu budki, wprost na gołej ziemi, wsadził
rÚkÚ  w szparÚ pod budką. Wymacał zakurzony natłuszczony papier  i  rÚkojeśÖ
pistoletu  zawiniÚtego w  ten papier. Ocynkowane pudelko  z nabojami răwnież
było na miejscu, podobnie  jak woreczek z "bransoletkami" i stary portfel  z
podrobionymi dokumentami - skrytka była w porządku. Wtedy Red zdjął kurtkÚ i
cyklinăwkÚ  i  wsunął  rÚkÚ w  zanadrze. Z minutÚ siedział  ważąc  na  dłoni
porcelanowy  pojemnik z nieuchronną, nieubłaganą śmiercią wewnątrz.  I wtedy
poczuł jak mu znowu zaczął drgaÖ policzek.
     - Shoehart - powiedział nie  słysząc własnego głosu.  -  Co ty  robisz,
łajdaku? Ty kanalio, przecież oni tym paskudztwem nas wszystkich załatwią...
- przycisnął palcem drgający policzek, ale nie pomogło. - Gnidy - powiedział
o robotnikach  ładujących  telewizory.  -  Musieliście mi  wejśÖ  w drogÚ...
wyrzuciłbym to dranstwo z powrotem do Strefy i spokăj...
     W głuchej rozpaczy rozejrzał siÚ dookoła, nad popÚkanym asfaltem drżało
gorące  powietrze,  posÚpnie  patrzyły  zabite  deskami okna,  po  wysypisku
spacerowały obłoczki kurzu. Był sam.
     - Dobra - powiedział stanowczo. - Każdy za siebie i tylko jeden Pan Băg
za wszystkich. Ja tego i tak nie dożyjÚ...
     Spiesznie, żeby siÚ znowu nie rozmyśliÖ zawinął pojemnik w cyklistăwkÚ,
a cyklistăwkÚ opakował w kurtkÚ. Potem ukląkł oparł siÚ o budkÚ i z lekka ją
odchylił. Grube zawiniątko legło  w  dolku  i jeszcze zostało  sporo wolnego
miejsca. Red ostrożnie opuścił budkÚ pokołysał ją, żeby nabrała stabilności,
i wstał otrzepując dłonie.
     - Koniec  - powiedział.  -  I nie ma  o  czym gadaÖ. Wszedł w rozpalony
zaduch budki, wrzucił monetÚ i wykrÚcił numer.
     -  Guta  -  powiedział.  -  Tylko  siÚ  nie denerwuj.  Znowu wpadłem. -
Usłyszał, jak z trudem wciągnÚła  powietrze, i pośpiesznie măwił dalej. -  W
ogăle măwiÖ nie warto, potrzymają mnie sześÖ, găra osiem miesiÚcy i widzenia
bÚdą  ci  dawali...  Jakoś  to  przeżyjemy.  A  bez  pieniÚdzy nie  bÚdziesz
siedziała,  pieniądze  ci  przyślą...  -  Guta   ciągle  milczała.  -  Jutro
dostaniesz  wezwanie  do   komendantury,  tam  siÚ  zobaczymy.   Przyprowadź
MariszkÚ.
     - Rewizji nie bÚdzie? - zapytała głucho.
     -  A  choÖby i  była. W  domu  jest czysto. Nic siÚ nie  martw, uszy do
găry... trzymaj siÚ. WziÚłaś sobie na mÚża stalkera, teraz nie narzekaj. No,
do jutra... PamiÚtaj, że nie dzwoniłem do ciebie. CałujÚ w nosek.
     Gwałtownie odwiesił  słuchawkÚ,  z  całej siły zmrużył oczy  i zacisnął
zÚby, aż mu zadzwoniło w uszach. Potem znowu wrzucił monetÚ i  nakrÚcił inny
numer.
     - Słucham - powiedział Chrypa.
     -  Măwi  Shoehart  - powiedział  Red.  - ProszÚ słuchaÖ  uważnie i  nie
przerywaÖ...
     - Shoehart? - bardzo naturalnie zdziwił siÚ Chrypa. - Jaki Shoehart?
     - Nie przerywaÖ, teraz ja  măwiÚ! Wpadłem,  uciekłem i teraz idÚ  oddaÖ
siÚ  w  ich  łapy. DostanÚ  dwa  i  păł  roku albo  trzy.  Żona zostaje  bez
pieniÚdzy.  Zabezpieczycie ją.  Żeby jej niczego nie  brakowało, zrozumiano?
Zrozumiano, pytam?
     - ProszÚ măwiÖ dalej - powiedział Chrypa.
     - Niedaleko od tego  miejsca, gdzieśmy siÚ pierwszy raz  spotkali, stoi
budka telefoniczna. Jest tylko jedna, nie można siÚ pomyliÖ. Porcelana  leży
pod nią. Chcecie, to bierzcie, chcecie  - nie bierzcie, ale żeby mojej żonie
niczego nie brakowało. Jeszcze nieraz przyjdzie nam razem pracowaÖ. A jeżeli
wrăcÚ i dowiem siÚ, że gracie ze mną nieczysto... Nie radzÚ wam  graÖ ze mną
nieczysto. Jasne?
     - Wszystko zrozumiałem  - powiedział Chrypa. -  I po niewielkiej pauzie
zapytał: -- Może bÚdzie potrzebny adwokat?
     - Nie - odpowiedział Red. - Wszystkie pieniądze do ostatniego  grosza -
żonie. Czołem.
     Odwiesił słuchawkÚ, rozejrzał siÚ,  głÚboko  wsadził rÚce w kieszenie i
niespiesznie  poszedł  w  gărÚ ulicy Gărniczej miÚdzy  pustymi niszczejącymi
domami.



     przedstawiciel firm elektronicznych dostarczających aparaturÚ dla MIPC,
filia w Harmont
     Richard H. Nunnun siedział  za biurkiem  u siebie w gabinecie i rysował
diabełki w wielkim notesie do  służbowych notatek. Uśmiechał siÚ przy tym ze
zrozumieniem, kiwał łysą  głową i  nie słuchał interesanta. Po prostu czekał
na telefon, a interesant, doktor Pillman, leniwie robił mu wyrzuty.  A  może
wyobrażał  sobie, że  mu  robi  wyrzuty.  Czy  też  za  wszelką  cenÚ chciał
koniecznie przekonaÖ siebie samego, że robi Nunnunowi wyrzuty.
     - UwzglÚdnimy to wszystko -  powiedział wreszcie Nunnun, dorysował  dla
răwnego  rachunku dziesiątego  diabełka i zamknął notes.  - To  rzeczywiście
skandal...
     Walentin  wyciągnął  cienką  rÚkÚ  i  starannie   strząsnął  popiăł  do
popielniczki.
     -  A  co  konkretnie   zamierzacie  uwzglÚdniÖ?  -  zainteresował   siÚ
grzecznie.
     - Wszystko, co powiedziałeś  - wesoło odparł Nunnun. - Od pierwszego do
ostatniego
     słowa.
     - A co ja powiedziałem?
     -  To  nieistotne  -  oświadczył  Nunnun. -  Cokolwiek  było,  zostanie
uwzglÚdnione.
     Walentin (doktor  Walentin Pillman, laureat  nagrody  nobla  itd. itp.)
siedział  w  głÚbokim  fotelu, malutki, wykwintny pedantyczny,  na zamszowej
kurtce -  ani  plamki, na podciągniÚtych spodniach - ani fałdki, oślepiająca
koszula, gładki krawat w  najlepszym guście,  na wąskich bladych  wargach  -
jadowity  uśmieszek, wielkie  ciemne okulary  zasłaniają oczy,  nad szerokim
niskim czołem - czarne twarde włosy ostrzyżone na jeża.
     -  Moim zdaniem te  fantastyczne  sumy, ktăre  ci płacą,  to  wyrzucone
pieniądze - powiedział. - Ale  to jeszcze  nie wszystko. Moim zdaniem jesteś
sabotażystą, Dick.
     -  Sz-sz-sz! - powiedział szeptem Nunnun. - Nie  tak głośno, na  miłośÖ
boską.
     - Doprawdy - măwił dalej Walentin. - ObserwujÚ ciÚ od dosyÖ dawna, moim
zdaniem ty w ogăle nie pracujesz...
     - Jedną sekundÚ! - przerwał mu Nunnun i pomachał grubym răżowym palcem.
- Jak to nie pracujÚ? Czy chociaż jedna reklamacja pozostała nie załatwiona?
     - Nie wiem - powiedział Walentin i znowu strząsnął popiăł. - Przychodzi
dobra aparatura i przychodzi zła aparatura. Dobra przychodzi czÚściej,  a co
ty masz z tym wspălnego, nie wiem.
     - Gdyby nie ja  - wyjaśnił Nunnun - dobra  przychodziłaby rzadziej, nie
măwiąc o tym, że wy, uczeni, bez  przerwy psujecie dobrą aparaturÚ,  a potem
składacie reklamacje i kto was wtedy kryje? Dam ci przykład...
     Zadzwonił  telefon i Nunnun, z miejsca zapominając o Walentinie, porwał
słuchawkÚ.
     - Mister Nunnun? - zapytała sekretarka. - Znowu pan Lemchen.
     - ProszÚ połączyÖ.
     Walentin wstał,  odłożył  zgasły niedopałek  do  popielniczki, na  znak
pożegnania  uniăsł  na  wysokośÖ  skroni  dwa  palce  i  wyszedł -  maleáki,
wyprostowany, zgrabny.
     - Mister Nunnun? - rozległ siÚ w słuchawce znajomy powolny głos.
     - Słucham pana.
     - Niełatwo zastaÖ pana w biurze, mister Nunnun.
     - Nadeszła właśnie nowa partia...
     - Tak,  wiem już o tym.  Mister Nunnun, przyjechałem nie na długo. Jest
kilka spraw, ktăre koniecznie musimy przedyskutowaÖ osobiście. Mam na  myśli
ostatnie kontrakty z Mitsubishi Dentsu. Chodzi o ich stronÚ prawną.
     - Jestem do paáskich usług.
     - W takim razie, jeśli  pan nie  ma nic przeciwko temu, mniej wiÚcej za
păł godziny w biurze naszej firmy. Zgoda?
     - Zgoda. Za păł godziny.
     Richard  Nunnun odłożył słuchawkÚ,  wstał  i  zacierając pulchne dłonie
przespacerował  siÚ  po gabinecie.  Nawet  zanucił modny szlagier, ale zaraz
zapiał  dyszkantem  i  zaśmiał  siÚ  nad  sobą.  NastÚpnie  wziął  kapelusz,
przerzucił przez ramiÚ płaszcz i wszedł do sekretariatu.
     - Dziecino  - powiedział do sekretarki - biegnÚ do klientăw, niech pani
przejmie dowădztwo garnizonu, proszÚ ze wszystkich sił broniÖ twierdzy, a ja
za to przyniosÚ pani czekoladkÚ.
     Sekretarka  rozkwitła.  Nunnun  posłał  jej  pocałunek i  potoczył  siÚ
korytarzami instytutu.  Kilkakrotnie  prăbowano  go  zatrzymaÖ,  ale  Nunnun
wykrÚcał siÚ żartami, prosił, aby przetrwaÖ do jego powrotu,  dbaÖ o  nerki,
stosowaÖ  relaks  i  w  koácu,  myląc  pogonie,  wytoczył  siÚ   z   gmachu,
automatycznie machnąwszy złożoną przepustką przed nosem dyżurnego sierżanta.
Mad miastem wisiały niskie  chmury,  było parno  i  pierwsze  niezdecydowane
krople czarnymi gwiazdkami ciemniały na asfalcie. Nunnun narzucił płaszcz na
głowÚ,  pobiegł truchtem wzdłuż parkingu do swego peugota, wskoczył do wozu,
zerwał z głowy płaszcz i rzucił go na tylne  siedzenie.  Z bocznej  kieszeni
marynarki wyjąl "owaka" w kształcie czarnej gładkiej pałeczki, włożył  go do
stacyjki i wielkim palcem wcisnął aż do oporu.  Potem  chwilÚ usadawiał  siÚ
wygodnie za kierownicą i nacisnął pedał gazu. Peugeot bezszelestnie wytoczył
siÚ na środek ulicy i popÚdził w stronÚ bramy.
     Deszcz lunął  nagle. Jakby  w  niebie przewrăcono ceber z wodą. Jezdnia
stała  siÚ śliska i wăz zarzucało na zakrÚtach, Nunnun włączył wycieraczki i
zmniejszył prÚdkośÖ. A wiÚc  raport już dotarł  gdzie należy,  myślał. Teraz
bÚdą  mnie chwaliÖ. No căż - popieram. LubiÚ, kiedy mnie chwalą. Szczegălnie
kiedy  mnie  chwali  sam  Herr  Lemchen, ktăremu  to przychodzi z najwyższym
trudem. Dziwna rzecz, dlaczego człowiekowi jest przyjemnie, kiedy go chwalą?
PieniÚdzy od tego nie przybywa.  Sława? Jaka wśrăd nas może byÖ sława? "Stał
siÚ sławny i teraz słyszało  o nim trzech  ludzi". No, powiedzmy,  czterech,
jeżeli liczyÖ Bejlisa.  Człowiek jest zabawną  istotą.  Wygląda  na  to,  że
lubimy pochwałÚ,  jako taką. Jak dzieci -  lody.  To głupie.  Jakże ja  mogÚ
wyrosnąÖ  we  własnych oczach? Căż to -  nie  znam  samego  siebie? Nie znam
starego,  grubego Richarda  H.  Nunnuna? Ale a propos -  co właściwie znaczy
"H"? Ładna  historia!  I nawet nie ma kogo zapytaÖ...  Przecież nie  zapytam
Herr Lemchena... Aha, przypomniałem sobie! Herbert. Richard  Herbert Nunnun.
Ależ leje!
     SkrÚcił  na  Centralny  Bulwar i nagle  pomyślał  -  jak siÚ  to miasto
rozrosło  w ciągu  ostatnich  lat!  Jakie wieżowce!  O, tu stawiają  jeszcze
jeden. Co też tu  bÚdzie?  Aha, Lunacenter, najlepszy na świecie jazz  i dom
publiczny na tysiąc  miejsc, wszystko dla naszego  walecznego garnizonu, dla
naszych turystăw, szczegălnie dla  tych starszych i dla szlachetnych rycerzy
nauki. A  przedmieścia pustoszeją, i trupy  wstające  z mogił  już nie  mają
dokąd wracaÖ.
     - Tych, co z martwych  powstali, nie przyjmie dom stary, dlatego też są
gniewni  i smutni  bez miary  -  powiedział raptem  głośno.  Tak,  chciałbym
wiedzieÖ, czym to siÚ skoáczy. nawiasem măwiąc, dziesiÚÖ lat temu wiedziałem
dokładnie, czym siÚ skoáczyÖ powinno. Kordon  sanitarny. Pas ziemi  niczyjej
szerokości piÚÖdziesiÚciu  kilometrăw. Żołnierze,  uczeni  i nikogo  wiÚcej.
Straszny  wrzăd na ciele  planety  bÚdzie  hermetycznie  izolowany... Głupia
historia, przecież  niby wszyscy tak uważali, nie tylko ja. Jakie wygłaszano
przemăwienia,  jakie   uchwalono   dekrety!   A  teraz  nawet  trudno  sobie
przypomnieÖ, w jaki sposăb ta powszechna niezłomna determinacja rozlazła siÚ
po kościach... Z jednej strony nie sposăb nie przyznaÖ, a z drugiej strony -
nie sposăb  siÚ  nie zgodziÖ.  A zaczÚło siÚ, o  ile  pamiÚtam, wtedy, kiedy
pierwszy stalker wyniăsł ze Strefy pierwsze "owaki". Bateryjki... Tak, chyba
właśnie  od tego  siÚ zaczÚło.  Zwłaszcza  kiedy odkryto,  że one  mogą  siÚ
rozmnażaÖ.  Wrzăd  okazał siÚ tylko  czÚściowo wrzodem, a może w  ogăle  nie
wrzodem,  tylko skarbcem... A teraz już  nikt nawet nie wie, co to właściwie
takiego -  wrzăd, sezam, pokusa piekielna, puszka Pandory,  czort, diabeł...
Każdy z tego korzysta,  jak umie. MÚczą siÚ od dwudziestu lat, wsadzili w to
miliardy, a zamiast zorganizowanego  rabunku  - ucho  od śledzia. Każdy robi
swăj maleáki  biznes, a uczone głowy z poważnymi  minami głoszą; -  z jednej
strony nie sposăb  nie przyznaÖ,  a  z drugiej nie sposăb  siÚ  nie zgodziÖ,
ponieważ obiekt taki to a  taki, poddany  działaniu  promieni Roentgena  pod
kątem osiemnastu stopni, wypromieniowuje quasi - cieplne elektrony pod kątem
dwudziestu dwu stopni...  Do diabła  z  tym wszystkim!  Tak czy inaczej, nie
zdążÚ  zobaczyÖ  czym  to siÚ skoáczy...  Samochăd  minął  willÚ  Ścierwnika
Barbridgea.
     Z  powodu ulewnego  deszczu  we wszystkich oknach  paliło siÚ światło -
było widaÖ, jak na pierwszym piÚtrze w  pokojach piÚknej Diny przesuwają siÚ
taneczne pary. Albo zaczÚli dziś rano, albo w żaden sposăb nie mogą skoáczyÖ
od wczorajszego  wieczora. Ostatnio taka moda  zapanowała w mieście -  bawią
siÚ bez przerwy dniami i nocami. Twardą wychowaliśmy miodzież, niezmordowaną
i upartą w swoich zamierzeniach...
     Nunnun zatrzymał wăz przed niepozornym budynkiem ze skromnym szyldem  -
"Biuro prawne Semp-Semp and Caiman". Wyjął ze stacyjki i schował do kieszeni
"owaka",  zarzucił znowu  na  głowÚ płaszcz, złapał  kapelusz  i rzucił  siÚ
biegiem do bramy  - przemknął  po  schodach  przykrytych wytartym chodnikiem
obok portiera zagłÚbionego w gazecie, zastukał obcasami po ciemnym korytarzu
pierwszego  piÚtra   przesyconego  specyficznym  zapachem,  ktărego   naturÚ
daremnie prăbował kiedyś wyjaśniÖ, otworzył drzwi w samym koácu korytarza  i
wszedł do sekretariatu. Na  miejscu  sekretarki siedział nieznajomy,  smagły
młodzieniec. Był  bez marynarki,  w białej  koszuli, z  wysoko  podwiniÚtymi
rÚkawami. Dłubał we  wnÚtrzu  skomplikowanego elektronicznego aparatu, ktăry
stał na stoliku zamiast maszyny do pisania. Richard Nunnun  powiesił płaszcz
na  wieszaku,  przygładził  oburącz  resztki  włosăw  za  uszami i  pytająco
spojrzał  na  młodego  człowieka. Tamten skinął głową. Wtedy Nunnun otworzył
drzwi do gabinetu.
     Herr Lemchen wstał  z  wielkiego  skărzanego  fotela,  ktăry stał  przy
zasłoniÚtym portierą oknie, i wyszedł na spotkanie  Nunnuna. Na prostokątnej
generalskiej  twarzy  Lemchena  pojawiły  siÚ  zmarszczki  oznaczające ni to
życzliwy uśmiech, ni to  strapienie z powodu odrażającej aury, lub  też, byÖ
może, z trudem opanowywaną chÚÖ kichniÚcia.
     -  A  wiÚc  przyszedł  pan  - powiedział  wolno.  - ProszÚ wejśÖ  i siÚ
rozgościÖ.
     Nunnun  poszukał oczami  czegoś do siedzenia, ale nie  znalazł  niczego
oprăcz twardego krzesła z twardym oparciem, ukrytego za biurkiem. Wobec tego
przysiadł siÚ na krawÚdzi biurka. Jego radosny nastrăj z niejasnych przyczyn
zaczął  siÚ ulatniaÖ - nie miał jeszcze  pojÚcia  dlaczego. Znienacka  jasno
zrozumiał,  że nikt go chwaliÖ nie bÚdzie.  WrÚcz przeciwnie.  Dzieá gniewu,
pomyślał filozoficznie i przygotował siÚ na najgorsze.
     - Może  papierosa? -  zaproponował Herr  Lemchen na powrăt zasiadając w
fotelu.
     - DziÚkujÚ, nie palÚ.
     Herr Lemchen pokiwał  głową z taką miną, jakby właśnie potwierdziły siÚ
jego najgorsze przypuszczenia, oparł łokcie o biurko, zaplătł palce  i przez
jakiś czas uważnie kontemplował tÚ konstrukcjÚ.
     - Jak sądzÚ, problemăw prawnych firmy  "Mitsubishi Dentsu" nie bÚdziemy
chwilowo omawiaÖ - powiedział wreszcie.
     To był żart. Richard Nunnun uśmiechnął siÚ z gotowością i powiedział:
     - Jak pan sobie życzy.
     SiedzieÖ  na  stole  było diabelnie  niewygodnie,  nogi majtały  siÚ  w
powietrzu, krawÚdź blatu wpijała siÚ w siedzenie.
     - Z przykrością muszÚ pana zawiadomiÖ  - powiedział  pan  Lemchen -  że
paáski raport wywołał na gărze nadzwyczaj pozytywne wrażenie.
     - Hm... - powiedział Nunnun. Zaczyna siÚ - pomyślał.
     - Zamierzano  nawet  przedstawiÖ pana  do  odznaczenia  - ciągnął  Herr
Lemchen.  - Ja wszakże zaproponowałem, żeby z  tym  poczekaÖ.  I  postąpiłem
słusznie. - Przestał wreszcie kontemplowaÖ konstrukcjÚ z dziesiÚciu palcăw i
spode łba spojrzał na Nunnuna. - Zapewne zechce siÚ pan dowiedzieÖ, dlaczego
przejawiłem taką, wydawałoby siÚ, przesadną ostrożnośÖ.
     - Niezawodnie miał pan podstawy  ku temu -  znudzonym głosem powiedział
Nunnun.
     -  Owszem,  miałem. Co wynikało z  paáskiego raportu? Grupa  "Metropol"
zlikwidowana. DziÚki paáskim wysiłkom. Grupa "Zielony  Kwiatek" schwytana na
gorącym uczynku i aresztowana  w pelnym składzie.  Znakomita robota. Răwnież
paáska.  Grupy  "Warr"  i  "Quasimodo",  "WÚdrowni  Muzykanci"  i  wszystkie
pozostale, nie  pamiÚtam ich nazw,  uległy samolikwidacJi,  ponieważ zdawały
sobie sprawÚ, że jak  nie dziś to jutro zostaną nakryte.  Istotnie, tak było
naprawdÚ, wszystkie  te  informacje potwierdzają siÚ  z  innych źrădeł. Wrăg
jest  rozgromiony,  pan został  sam na placu boju.  Przeciwnik  rejteruje  w
panice, ponosząc ogromne straty. Czy słusznie oceniłem sytuacjÚ?
     -  W  każdym  razie - ostrożnie  powiedział Nunnun -  w ciągu ostatnich
trzech miesiÚcy przemyt  materiałăw ze Strefy ustał. Kanał przerzutowy przez
Harmont już nie  funkcjonuje... Przynajmniej tak wynika z moich obserwacji -
dodał.
     - A wiÚc przeciwnik zrejterował, czy nie tak?
     - Jeżeli pan nalega na takie sformułowanie... Tak.
     - Nie tak! - powiedział Herr Lemchen. - Rzecz w tym, że ten  przeciwnik
nigdy nie rejteruje. Wiem  o tym z całą  pewnością. Przedwczesnym raportem o
zwyciÚstwie  zademonstrował  pan  swoją  niedojrzałośÖ.  I  właśnie  dlatego
zaproponowałem,  aby  w tej  chwili  jeszcze  nie wystÚpowaÖ  z  wnioskiem o
odznaczenie pana.
     A idź ze  ty  ze  swoimi odznaczeniami,  myślał Nunnun kołysząc  nogą i
posÚpnie patrząc w migające noski păłbutăw. Szympansowi w pobliskim ZOO mogÚ
wrÚczyÖ  twoje ordery!  Też  siÚ  znalazł wychowawca  i  moralista, ja i bez
ciebie wiem,  z kim tu  mam do czynienia, nie ma co właziÖ na ambonÚ. Ja sam
znam  dobrze  nieprzyjaciela. Powiedz  jasno  i wyraźnie,  gdzie, jak  i  co
przegapiłem... co  ci dranie wymyślili nowego... gdzie, jak  i w jaki sposăb
znaleźli dziurÚ w sieci... i bez wstÚpnych  przemăwieá, nie jestem smarkatym
nowicjuszem,  mam szăsty  krzyżyk  na  karku  i  nie  siedzÚ tu  dla  twoich
parszywych orderăw...
     - Co pan słyszał o Złotej Kuli? - zapytał nagle Herr Lemchen. O Boże, z
irytacją pomyślał Nunnun. Czego on siÚ  teraz uczepił Złotej Kuli? Niech ciÚ
diabli. Co za paskudny sposăb prowadzenia rozmowy...
     - Złota Kula jest przedmiotem legendy - zameldował głosem bez wyrazu. -
Mityczna konstrukcja  znajdująca siÚ w  Strefie, mająca rzekomo kształt oraz
wygląd złotej kuli i przeznaczona do spełniania ludzkich życzeá.
     - Dowolnych?
     - Według  kanonicznego tekstu  legendy -  dowolnych.  Istnieją jednakże
warianty...
     - Tak - powiedział Herr Lemchen. - A co pan słyszał o "lampie śmierci"?
     - Osiem lat temu - znudzonym głosem zaczął  Nunnun - stalker o nazwisku
Stephen Norman,  zwany  Okularnikiem,  wyniăsł  ze Strefy pewien  przedmiot,
ktăry  okazał siÚ  o ile można sądziÖ, pewnego rodzaju systemem  generatorăw
promieniowania, śmiertelnego  dla ziemskich organizmăw. Wymieniony Okularnik
proponował  ten agregat instytutowi, nie  dogadali siÚ co do ceny. Okularnik
poszedł do  Strefy  i nie wrăcił. Gdzie obecnie  znajduje siÚ agregat  - nie
wiadomo. Znany  panu Hugh z "Metropolu" proponował  za  ten agregat  dowolną
sumÚ, jaka siÚ zmieści na czeku.
     - To wszystko? - zapytał Herr Lemchen.
     - Wszystko - odparł  Nunnun. Demonstracyjnie  rozglądał siÚ po  pokoju.
Pokăj okazał siÚ nieciekawy, nie było na co patrzeÖ.

     - Tak - powiedział Lemchen. - A co pan słyszał o "raczym oku"?
     - O czyim oku?
     -  O  raczym.  Rak. Nie wie pan? - Herr  Lemchen zastrzygł w  powietrzu
dwoma palcami.
     - Taki z kleszczami.
     - Pierwszy raz słyszÚ - powiedział Nunnun i zasÚpił siÚ.
     -  No, a  co pan  wie  o "grzmiących  serwetkach"?  Nunnun zeskoczył  z
biurka, stanął przed Lemchenem i wsadził rÚce w kieszenie.
     - Nic nie wiem - powiedział. - A pan?
     -  Niestety, ja  răwnież nic  nie  wiem.  Ani  o "raczym  oku",  ani  o
"grzmiących serwetkach". A tymczasem jedno i drugie istnieje.
     - W mojej Strefie? - zapytał Nunnun.
     -  Ależ niechże pan usiądzie - powiedział Herr Lemchen machając dłonią.
- Nasza rozmowa dopiero siÚ zaczyna, niech pan usiądzie.
     Nunnun obszedł biurko i usiadł na twardym krześle z wysokim oparciem.
     Dokąd on  zmierza?  - myślał gorączkowo. - Co  to za nowe  historie? Na
pewno znaleźli  coś w  innych Strefach, a on prăbuje mnie zaskoczyÖ,  głupie
bydlÚ. Nigdy  mnie  nie  lubił, stary  piernik,  nie  może  zapomnieÖ tamtej
fraszki...
     - A wiÚc bÚdziemy kontynuowaÖ nasz maleáki egzamin -  oznajmił Lemchen.
Odchylił portierÚ i wyjrzał przez okno. - Leje!  -  zakomunikował.  - Bardzo
lubiÚ.  - Puścił zasłonÚ, rozparł siÚ w fotelu i  patrząc w sufit zapytał: -
Co słychaÖ u starego Barbridge'a?
     -  Barbridge?  -  Ścierwnik  Barbridge  jest  pod  obserwacją.  Kaleka,
niezależny  materialnie,  nie  ma  powiązaá  ze  Strefą.  Jest  właścicielem
czterech barăw z dancingiem i organizuje pikniki dla oficerăw garnizonu oraz
turystăw. Cărka  Dina  prowadzi dośÖ  niezrăwnoważony tryb życia. Syn  Artur
świeżo  ukoáczył  prawniczy  college. Herr Lemchen  z  zadowoleniem  pokiwał
głową.
     - Krătko i jasno - pochwalił. - A co porabia Kreon Maltaáczyk?
     - Jeden z niewielu czynnych  stalkerăw. Był związany z grupą Quasimodo,
teraz za moim  pośrednictwem sprzedaje  towar  Instytutowi.  Trzymam  go  na
wolności - kiedyś ktoś może i złapie przynÚtÚ. Co prawda ostatnio ostro pije
i obawiam siÚ, że długo nie pociągnie.
     - Kontakty z Barbridgem?
     - Zaleca siÚ do Diny. Bez powodzenia.
     - Bardzo  dobrze  - powiedział Herr  Lemchen.  -  A  co wiadomo o Rudym
Shoeharcie?
     - Miesiąc temu  wyszedł z  wiÚzienia. Materialnie niezależny.  Prăbował
wyemigrowaÖ, ale... Ale w głowie mu teraz Strefa.
     - To wszystko?
     - Wszystko.
     -  Niewiele  - powiedział pan Lemchen. - A jak wyglądają sprawy Cartera
SzczÚściarza?
     -  Już  wiele  lat  temu przestał  byÖ  stalkerem.  Handluje  używanymi
samochodami,  a  oprăcz  tego  ma warsztat, w  ktărym  adaptuje  silniki  do
"owakăw". Czworo dzieci, żona umarła rok temu. Teściowa.
     Lemchen pokiwał głową
     - O kim z weteranăw zapomniałem? - zapytał dobrodusznie.
     - Zapomniał pan  o Jonathanie Mywse,  przezwisko Kaktus. Teraz  jest  w
szpitalu, umiera na raka. I zapomniał pan o Szuwaksie...
     - Tak, tak. co z Szuwaksem?
     -  Szuwaks jak to  Szuwaks,  ciągle ten sam -  powiedział Nunnun.  - Ma
trzyosobową  grupÚ. Tygodniami znikają  w  Strefie.  Wszystko,  co znajdują,
niszczą na miejscu. A jego Stowarzyszenie Wojujących Aniołăw rozleciało siÚ.
     - Dlaczego?
     - Jak pan pamiÚta, stowarzyszenie skupowało towar  i Szuwaks odnosił go
z  powrotem  do Strefy.  Szatanowi,  co  szataáskie. Teraz nie ma  już czego
skupowaÖ, a poza tym nowy dyrektor filii napuścił na nich policjÚ.
     - Rozumiem - powiedział Herr Lemchen. - No a młodzi?
     -  Căż  młodzi...  Przychodzą  i odchodzą.  Jest  może  piÚciu, sześciu
chłopcăw z jakim takim doświadczeniem, ale ostatnio nie mają komu sprzedawaÖ
towaru,  wiÚc  są w kropce. Ja ich powoli  oswajam... Mam wszelkie podstawy,
szefie,  uznaÖ,  że w mojej Strefie  stalkerstwo praktycznie siÚ  skoáczyło.
Starzy odeszli,  młodzież  nic  nie  umie, zresztą  i prestiż  zawodu  mocno
podupadł. Konkurentem jest technika, stalker
     - automat.
     - Tak, tak, słyszałem  o tym -  powiedział Hen" Lemchen. -  Jednakże te
automaty na razie  osiągają  zbyt nikłe wyniki w stosunku do ilości energii,
ktărą pobierają. Czy może siÚ mylÚ?
     - To kwestia czasu. Już niedługo automaty staną siÚ opłacalne.
     - To znaczy kiedy?
     - Za piÚÖ, sześÖ lat...
     Herr Lemchen znowu pokiwał głową.
     -  Jeżeli  już  przy  tym  jesteśmy, pan zapewne jeszcze  nie  wie,  że
przeciwnik răwnież zaczął stosowaÖ automaty.
     - W mojej Strefie? - czujnie powtărzył Nunnun.
     - I w paáskiej  răwnież. Mają bazÚ w Rexopolis, przerzucają maszyny  na
helikopterach przez  găry i Wąwăz Żmij na  Jezioro Czarne, u podnăża szczytu
Boldera...
     - Przecież to są peryferie - z niedowierzaniem powiedział Nunnun. - Tam
nic nie ma, co oni mogą tam znaleźÖ?
     -  Niewiele,  bardzo niewiele. Ale  znajdują. Zresztą to tylko  tak dla
Informacji,  pana to  nie dotyczy...  Zreasumujemy. Stalkerăw - zawodowcăw w
Harmont  już prawie  nie  ma. Ci,  ktărzy  zostali, od Strefy trzymają siÚ z
daleka.  Młodzież  jest   zdezorientowana  i  trwa  proces   jej  oswajania.
Przeciwnik został rozbity, rozproszony, ukryty w swoich barłogach liże rany.
Towaru  nie  ma,  a  kiedy siÚ pojawia,  nie znajduje  nabywcăw.  Nielegalny
przemyt materiałăw ze Strefy skoáczył siÚ trzy miesiące temu. Czy tak?
     Nunnun  milczał.  Teraz,  myślał, teraz  mi przysunie.  Ale  gdzie jest
dziura  w mojej sieci? I to spora, o Ile  siÚ znam na medycynie, no prÚdzej,
prÚdzej, stary parasolu! Nie mÚcz człowieka...
     - Nie słyszÚ  odpowiedzi  -  oznajmił Herr Lemchen  i przyłożył dłoá do
pomarszczonego włochatego ucha.
     -  Dobra, szefie - ponuro  powiedział Nunnun. - Starczy. Już  mnie  pan
usmażył i ugotował, niech pan podaje na stăł.
     Herr Lemchen wydał z siebie nieokreślone chrząkniÚcie.
     - Nie ma pan mi nawet  nic do powiedzenia - powiedział z  nieoczekiwaną
goryczą.  -- Gapi  siÚ pan we mnie jak sroka  w  gnat, a  jak ja siÚ czułem,
kiedy przedwczoraj...  -  Znienacka przerwał, wstał i powÚdrował do sejfu. -
Krătko  măwiąc,  przez ostatnie  dwa  miesiące, tylko  według dostÚpnych nam
informacji, przeciwnik otrzymał ponad sześÖ  tysiÚcy  jednostek  materiału z
răżnych Stref. - Zatrzymał siÚ przy sejfie, pogłaskał jego lakierowany bok i
gwałtownie odwrăcił siÚ do Nunnuna. - Niech pan nie żywi iluzji! - wrzasnął.
-  Odciski  palcăw Barbridgea!  Odciski  palcăw  Maltaáczykal Odciski palcăw
Nochala  Ben Halevi,  o  ktărym pan  nawet nie uznał  za stosowne wspomnieÖ!
Odciski palcăw Polipa Herescha i Liliputa  Cmygal  Tak pan  oswaja  tutejszą
młodzież?  "Bransoletkl", "Igiełki"  "Białe wiatraczki"!  Mało tego!  Jakieś
"racze  oczy", jakieś  "suche  grzechotki", "grzmiące  serwetki",  niech  je
diabli wezmą! - znowu urwał, wrăcił  na fotel, zaplătł rÚce jak poprzednio i
grzecznie zapytał: - Co pan o tym sądzi, mister Nunnun?
     Nunnun wyjął chusteczkÚ do nosa i wytarł kark i szyjÚ.
     - Nic nie sądzÚ - wychrypiał  uczciwie. - Przepraszam, szefie,  ale  ja
teraz  w ogăle... Niech  trochÚ oprzytomniejÚ... Barbridge! Barbridge nie ma
nic wspălnego ze Strefą! Znam  jego każdy krok!  Urządza popijawy i  pikniki
nad   Jeziorem,  zgarnia  niezłą   forsÚ  i  po  prostu   nie  potrzebuje...
Przepraszam, oczywiście gadam głupstwa, ale zapewniam pana, że nie spuściłem
oka z Barbridgea od momentu wyjścia ze szpitala...
     - Dłużej nie  zatrzymujÚ pana - powiedział Herr Lemchen. - DajÚ tydzieá
czasu. Ma pan przedstawiÖ swoje wnioski na temat  kanałăw, jakimi  materiały
ze Strefy trafiają do rąk Barbridgea... i wszystkich innych. Do widzenia!
     Nunnun wstał, niezgrabnie skłonił głowÚ przed profilem  Herr Lemchena i
nadal wycierając  chusteczką obficie spoconą szyjÚ, wyszedł do sekretariatu.
Smagły młodzieniec palił, z zadumą wpatrując siÚ w rozbebeszoną elektronikÚ.
Przelotnie spojrzał w stronÚ  Nunnuna  -  oczy miał puste,  zwrăcone  w głąb
siebie. Richard Nunnun byle jak nasadził na głowÚ kapelusz, złapał pod pachÚ
płaszcz  i wyniăsł siÚ do wszystkich diabłăw. Coś  takiego jeszcze  nigdy mi
siÚ nie zdarzyło - myślał chaotycznie. Coś podobnego! Nochal Ben Halevi! Już
nawet przezwiska  siÚ  dorobił...  Kiedy? Taki  smarkacz,  wygląda jakby  do
trzech  nie  potrafił zliczyÖ...  nie, to nie to,  ciągle  nie to... Ach, ty
bydle bezmăzgie, ty Ścierwniku! Tu mnie dopadłeś!  Zrobiłeś mnie w konia jak
ostatniego kretyna... Jak to  siÚ stało? Przecież to po prostu nie mogło siÚ
staÖ!  No, identycznie  jak  wtedy w Singapurze  -  mordą o ziemiÚ,  głową o
ścianÚ...
     Wsiadł  do samochodu i przez jakiś czas nie  bardzo  wiedząc,  na jakim
świecie jest, szukał na desce rozdzielczej kluczyka do stacyjki. Z kapelusza
kapało na  kolana wiÚc go  zdjął  i  nie patrząc rzucił za siebie.  RzÚsisty
deszcz  zalewał przednią szybÚ i Richardowi Nunnunowi  z niewiadomego powodu
wydało siÚ,  że z tej właśnie  przyczyny  nie ma zielonego pojÚcia, co dalej
począÖ. Kiedy zdał sobie z tego sprawÚ, z całej siły rąbnął  piÚścią w swoje
łyse czoło. Ulżyło. Od razu sobie przypomniał, że kluczyka nie ma i  byÖ nie
może, a za to w kieszeni leży "owak". Wieczny akumulator. I  że choÖbyś miał
pÚknąÖ,  trzeba go  wyjąÖ z kieszeni  i  wetknąÖ w  gniazdko, i wtedy bÚdzie
można przynajmniej gdzieś pojechaÖ
     - aby dalej  od  tego  domu,  od  tego okna,  przez  ktăre  niezawodnie
obserwuje go stara purchawa...
     RÚka   Nunnuna  z  "owakiem"   zamarła  w  połowie   drogi.  Tak,  wiem
przynajmniej,  od kogo trzeba zacząÖ. No i właśnie od niego zacznÚ. Och, jak
ja od niego zacznÚ! Nikt nigdy  od nikogo tak nie zaczynał, jak ja od  niego
zacznÚ, i  to natychmiast. I z taką przyjemnością. Puścił w ruch wycieraczki
i pojechał bulwarem, jeszcze  prawie  nic przed sobą nie  widział,  ale  już
powoli  siÚ uspokajał.  To nic. ChoÖby nawet i tak jak w  Singapurze. Koniec
koácăw w  Singapurze wszystko  siÚ  przecież dobrze  skoáczyło... Też wielka
parada, raz mordą o ziemiÚ! Mogło byÖ  gorzej! Nie mordą i nie o ziemiÚ, ale
o coś takiego  z gwoździami... Dobra, nie bÚdziemy siÚ rozpraszaÖ. Gdzie ten
măj zakład? Ni cholery nie widaÖ... Aha jest.
     Pora była nie urzÚdowa, ale zakład "Minut PiÚÖ" płonął światłami niczym
"Metropol".  Otrząsając siÚ jak pies  na brzegu,  Richard Nunnun wkroczył do
rzÚsiście  oświetlonego  hallu  śmierdzącego  tytoniem, drogerią  i  skisłym
szampanem. Stary Bennie, jeszcze bez liberii, siedział przy barku na ukos od
wejścia i coś  żarł  trzymając w  garści widelec. Przed nim, złożywszy wśrăd
pustych  kieliszkăw  swăj  potworny  biust siedziała  Madame  i  frasobliwie
patrzyła, jak Bennie siÚ odżywia. W  hallu nawet jeszcze nie posprzątano  po
wczorajszym. Kiedy Nunnun wszedł, Madame niezwłocznie zwrăciła w jego stronÚ
szeroką  otynkowaną  twarz,  początkowo  niezadowoloną, a w sekundÚ  păźniej
rozpromienioną zawodowym uśmiechem.
     - Ha!  - powiedziała basem. - Byłby to sam pan Nunnun? Ma pan ochotÚ na
dziewczynkÚ? Bennie obojÚtnie żarł dalej, był głuchy jak pieá.
     -  Witaj,  staruszko! -  powiedział Nunnun zbliżając siÚ. -  Po  co  mi
dziewczynki, jeżeli widzÚ prawdziwą kobietÚ.
     Bennie  wreszcie  zauważył  Nunnuna.  Straszna  maska  w  purpurowo   -
granatowych bliznach wykrzywiła siÚ z wysiłkiem w powitalnym uśmiechu.
     - Dzieá dobry, szefie! - wychrypiał. - Przyszedł pan siÚ obsuszyÖ?
     Nunnun uśmiechnął siÚ  w  odpowiedzi i  skinął  mu  dłonią.  Nie  lubił
rozmawiaÖ z Bennie - bez przerwy trzeba było krzyczeÖ.
     - Gdzie măj zarządca, nie wiecie? - zapytał.
     - U siebie - odparta Madame. - Jutro trzeba zapłaciÖ podatki.
     -  Och,  te podatki! - Powiedział Nunnun. - No dobra. Madame, proszÚ mi
przygotowaÖ to, co lubiÚ, niedługo wrăcÚ.
     Bezszelestnie  stąpając  po   grubym   syntetycznym  dywanie  przeszedł
korytarzem, minął zasłoniÚte portierami gabinety - na  ścianie  obok każdego
gabinetu  wisiała  podobizna  jakiegoś   kwiatka  -  skrÚcił  w  niewidoczny
korytarzyk i bez pukania otworzył obite skărą drzwi.
     Gnat  Ratiusza siedział przy biurku i  studiował w lusterku złowieszczy
pryszcz  na nosie. Miał  głÚboko w  dupie jutrzejsze podatki.  Przed nim, na
idealnie  pustym  stole,  stał  słoiczek  z  maścią  rtÚciową  i szklanka  z
przezroczystym  płynem. Gnat Ratiusza podniăsł na Nunnun przekrwione  oczy i
zerwał siÚ na nogi  wypuszczając lusterko, Nunnun  bez słowa usiadł w fotelu
naprzeciw,  przez  jakiś  czas  w  milczeniu  obserwował łajdaka  i  słuchał
niewyraźnego  mamrotania  na temat przeklÚtego  deszczu  i reumatyzmu. Potem
powiedział:
     - Zamknij  no  drzwi na  klucz, pieseczku. Gnat  łomocząc plaskostopymi
nożyskami podbiegi do drzwi, szczÚknął kluczem i wrăcił do  biurka. Włochatą
bryłą wznosił siÚ nad Nunnunem, z oddaniem patrząc mu w usta.  Nunnun ciągle
jeszcze obserwował go  przez zmrużone powieki, nie wiadomo dlaczego  właśnie
teraz przypomniał sobie, że Gnat Katiusza naprawdÚ nazywa siÚ Rafael. Gnatem
przezwano go za potwornie  kościste piÚści, nagie, sinoczerwone, wyzierające
z  jego  gÚsto  owłosionych rąk  jak z mankietăw. Katiusza zaś nazwał siebie
sam,  świÚcie  przekonany,  że  jest  to  tradycyjne  imiÚ   wielkich  carăw
mongolskich. Rafael. No căż, zaczniemy, Rafaelu.
     - Co słychaÖ? - zapytał serdecznie.
     -  Wszystko  w  najlepszym  porządku,  szefie  - spiesznie odpowiedział
Rafael - Gnat.
     - W sprawie tamtego skandalu byłeś w komendanturze?
     - Dałem komu trzeba sto piÚÖdziesiąt. Wszyscy są zadowoleni.
     - Potrącisz sobie te  sto  piÚÖdziesiąt - powiedział Nunnun. - To twoja
wina,  pieseczku. Trzeba było pilnowaÖ.  Gnat  przybrał nieszczÚśliwy  wyraz
twarzy i z pokorą rozłożył wielkie łapy.
     - W hallu trzeba położyÖ nowy parkiet - powiedział Nunnun.
     - Zrobi siÚ.

     Nunnun pomilczał chwilÚ ściągając wargi.
     - Towar? - zapytał zniżając glos.
     - TrochÚ jest - răwnież zniżając głos powiedział Gnat.
     - Pokaż.
     Gnat skoczył do sejfu wyjął  paczuszkÚ położył na biurku przed Nunnunem
i rozpakował. Nunnun jednym palcem pogrzebał w kupce "czarnych bryzg", wziął
do rÚki "bransoletkÚ", obejrzał ją ze wszystkich stron i odłożył z powrotem.
     - To wszystko? - zapytał.
     - Nie przynoszą - przepraszająco powiedział Gnat.
     -  Nie  przynoszą... - powtărzył Nunnun. Starannie przymierzył  siÚ i z
całej siły noskiem  buta kopnął Gnata  w goleá. Gnat jÚknął,  nawet pochylił
siÚ, żeby siÚ złapaÖ za bolące miejsce, ale zrezygnował i natychmiast stanął
na bacznośÖ. Wtedy Nunnun zerwał siÚ z fotela odepchnął  go, złapał Gnata za
kołnierz koszuli i ruszył do niego,  kopiąc, przewracając  oczami i szepcząc
straszliwe  przekleástwa.  Gnat,  stÚkając  i  jÚcząc,  zadzierał głowÚ  jak
spłoszony koá, cofał siÚ tyłem do chwili, kiedy runął na kanapÚ.
     - Na dwie  strony pracujesz, ścierwo? - syczał Nunnun  prosto w białe z
przerażenia ślepia.  - Ścierwnik kąpie  siÚ  w towarze,  a  ty mi przynosisz
koraliki w papierku?
     - zamachnął siÚ i trzasnął Gnata w twarz, starając siÚ trafiÖ w pryszcz
na nosie.
     - Ja ciÚ w kryminale zgnojÚ! Zgnijesz za życia, śmierdzielu... Na chleb
i wodÚ... Pożałujesz, że ciÚ matka na świat wydała! - znowu trzasnął piÚścią
w  pryszcz na nosie. - Skąd Barbridge ma towar? Dlaczego jemu przynoszą, nie
tobie?  Kto  przynosi?  Dlaczego ja o niczym nie  wiem? Dla kogo  pracujesz,
sukinsynu? Gadaj!
     Gnat bezdźwiÚcznie otwierał i zamykał usta. Nunnun zostawił  go, wrăcił
na fotel i położył nogi na biurku.

     - Jak  Boga kocham,  szefie... Co  znowu!  Jaki towar? Ścierwnik nie ma
żadnego towaru. Teraz nikt nie ma towaru...
     -  Ty co? Masz zamiar spieraÖ siÚ ze mną? -  serdecznie  zapytał Nunnun
zdejmując nogi z biurka.
     - Ależ skąd szefie... Jak  Boga... - spiesznie zaprzeczył Gnat. - Żebym
tak zdrăw był! Ja, spieraÖ siÚ! nawet mi przez myśl nie przeszło...
     -  WygoniÚ jak psa - ponuro oznajmił Nunnun. -  Nie umiesz pracowaÖ. Na
cholerÚ  mi  taki  kretyn?  Tacy  jak  ty  na  pÚczki  poniewierają  siÚ  po
śmietnikach. A mnie jest potrzebny facet z głową.
     - Momencik,  szefie -  rozsądnie powiedział  Gnat,  rozmazując  krew po
twarzy. - Po co od razu naskakiwaÖ?...  Może  jednak sprăbujemy pogadaÖ... -
ostrożnie pomacał  pryszcz  koácem palca.  -  Że  podobno Barbridge ma  dużo
towaru? nie wiem. ProszÚ siÚ nie gniewaÖ, ale ktoś pana ocyganił, nikt teraz
towaru nie  ma. Do Strefy sami smarkacze  chodzą,  no ale  oni  przecież nie
wracają, nie,  szefie,  ktoś pana nabiera...  Nunnun obserwował go spod oka.
Wyglądało  na to,  że Gnat  rzeczywiście nic  nie wie.  Zresztą łgaÖ mu było
niewygodnie - przy Ścierwniku trudno siÚ było pożywiÖ. - Te pikniki to dobry
interes? - zapytał.
     - Pikniki? Nie  za bardzo, nie powiem, żeby to były takie kokosy... Ale
teraz w mieście w ogăle skoáczyły siÚ dobre interesy...
     - Gdzie siÚ odbywają te pikniki?
     - Gdzie siÚ odbywają? Tak w răżnych miejscach. Pod Białą Gărą,  czasami
przy Gorących Źrădłach, na TÚczowych Jeziorach...
     - A jaka klientela?
     -  Klientela?  -  Gnat   pociągną!   nosem,   zamrugał   i   powiedział
konfidencjonalnie:  - Jeśli  pan, szefie, chce siÚ za to  zabraÖ,  to ja bym
panu nie radził. Ze Ścierwnikiem pan tu nie wygra.
     - A to dlaczego?
     - Ścierwnik ma stałą  klientelÚ. BłÚkitne  hełmy to raz  -  Gnat zagiął
jeden palec.
     - Oficerowie z komendantury  to  dwa,  turyści  z  "Metropolu", "Białej
Lilii",  z "Przybysza" - to  trzy. Poza tym  Ścierwnik ma  już zorganizowaną
reklamÚ, miejscowi chłopcy też do  niego chodzą... Jak Boga kocham,  szefie,
nie  warto  z tym zaczynaÖ. Za  dziewczynki nam  płaci -  nie  powiem,  żeby
dużo...
     - Miejscowi też do niego chodzą?
     - Głăwnie młodzież.
     - No i co tam siÚ robi tych piknikach?
     -  Co  siÚ  robi?  Jedziemy  tam autokarami,  tak? Da miejscu już stoją
namioty, bufet, muzyka... No to każdy zabawia siÚ  jak ma ochotÚ. Oficerowie
przeważnie z  dziewczynkami, turyści  lecą patrzeÖ na  StrefÚ...  Jeśli przy
Gorących Źrădlach, to  do  Strefy  tam  jak rÚką siÚgnąÖ,  zaraz za Siarkową
Rozpadliną... Ścierwnik im nawoził  koáskich kości, no  i patrzą sobie przez
lornetki...
     - A miejscowi?
     - Miejscowi? Miejscowych to oczywiście nie interesuje... Tak, zabawiają
siÚ, jak kto potrafi...
     - A Barbridge?
     - A co Barbridge? Jak wszyscy, tak i Barbridge...
     - A ty?
     - Co ja? Jak wszyscy, tak i  ja. PilnujÚ, żeby dziewcząt nie krzywdzili
i... tego... no, tam... No, w ogăle jak wszyscy...
     - I jak długo to trwa?
     - Zależy jak kiedy. Czasami trzy dni, a czasami i tydzieá.
     - A  ile ta przyjemnośÖ kosztuje? - zapytał  Nunnun, myśląc zupełnie  o
czymś innym.  Gnat  coś odpowiedział, ale Nunnun  go  nie słyszał. Oto gdzie
jest dziura, myślał. Kilka dni... kilka nocy. W tych warunkach po prostu nie
sposăb  upilnowaÖ Barbridnge'a,  nawet  wtedy,  kiedy specjalne  w  tym celu
przyjechałeś. I jednak pomimo to sprawa jest nadal niejasna. On przecież nie
ma năg, a tamta rozpadlina... Nie, coś tu nie gra...
     - Kto z miejscowych jeździ tam stałe?
     - Z  miejscowych?  Przecież  măwiÚ:  przeważnie młodzież.  No,  Galevi,
Razba...  Szczurek  Zappha...  ten Cmyg... No, jeszcze Maltaáczyk  tam bywa.
Dobrane  towarzystwo.  Oni  to  nazywają "szkăłką  niedzielną".  Co,  măwią,
wpadniemy  do  "szkăłki  niedzielnej"? Oni  głăwnie  zarabiają  na starszych
turystkach. Przyjeżdża z Europy jakaś starucha...
     - "Szkăłka  niedzielna"  - powtărzył Nunnun.  Zaświtała mu  nagle jakaś
dziwna myśl. Szkoła. Wstał.
     - Dobra - powiedział. - Băg z nimi, z piknikami. To nie  dla  nas.  Ale
żebyś wiedział: Ścierwnik ma towar,  a to już nasza sprawa,  pieseczku. Tego
nie możemy ot, tak sobie zostawiÖ. Szukaj,  Gnat, szukaj, bo inaczej wygoniÚ
ciÚ do wszystkich diabłăw. Skąd ścierwnik bierze towar, kto mu go dostarcza,
masz siÚ dowiedzieÖ i dawaÖ o dwadzieścia procent wiÚcej. Zrozumiałeś?
     - Zrozumiałem,  szefie  -  Gnat  już  stał na bacznośÖ, na wysmarowanej
mordzie malował siÚ wyraz psiego oddania.
     - I żebyś mi  siÚ nie guzdrał!  Ruszaj głową, bydlaku! - nagle wrzasnął
Nunnun i wyszedł.
     W hallu, przy barze, bez pośpiechu wypił aperitif, porozmawiał z Madame
na  temat  upadku  obyczajăw, dał  do zrozumienia, że  w  najbliższym czasie
zamierza rozbudowaÖ zakład i dla wiÚkszej wagi, zniżywszy głos, poradził siÚ
jej, co zrobiÖ z Bennim
     -  zestarzał  siÚ chłop,  ogłuchł, refleks już nie ten,  nie nadąża jak
kiedyś... Była już szăsta, chciało mu siÚ  jeśÖ, a măzg  uporczywie drążyła,
gryzła  niespodziewana  myśl,  niesamowita,  dzika  i  zarazem   niezmiernie
obiecująca.
     Zresztą już  i  tak to  i  owo  stało siÚ jasne,  znikł z  całej sprawy
irytujący i niesamowity posmak metafizyki, zestała tylko pretensja do samego
siebie o to, że wcześniej nie  pomyślał o takiej możliwości, ale nie to było
najistotniejsze, najistotniejsze zawierało siÚ w  tamtej myśli, ktăra ciągle
drążyła, drążyła i nie dawała spokoju.
     Pożegnawszy  siÚ z Madame i  uścisnąwszy rÚkÚ Benniego, Nunnun pojechał
prosto do "Barge". Całe  nieszczÚście w tym, myślał, że nie dostrzegamy, jak
mijają  lata. Co  tam  zresztą lata  -  nie dostrzegamy,  jak  wszystko  siÚ
zmienia.  Wiemy, że  wszystko  siÚ  zmienia,  uczą nas  od  dzieciástwa,  że
wszystko siÚ zmienia, po wielokroÖ widzieliśmy na własne oczy,  jak wszystko
siÚ zmienia, i jednocześnie jesteśmy absolutnie niezdolni do zauważenia tego
momentu,  kiedy  zachodzi zmiana, albo też  szukamy zmiany  nie  tam,  gdzie
należy.  Oto  mamy  już nowych stalkerăw - uzbrojonych w cybernetykÚ.  Dawny
stalker był brudnym, ponurym facetem, ktăry ze zwierzÚcym uporem milimetr za
milimetrem pełzał  na brzuchu po Strefie zarabiając swoją dolÚ. Nowy stalker
to playboy w  krawacie, inżynier, siedzi sobie gdzieś o kilometr od  Strefy,
papieros w zÚbach, pod rÚką szklanka z orzeźwiającym płynem
     -  siedzi  i patrzy  na  ekrany. Dżentelmen na posadzie. Nader logiczny
obrazek, do tego stopnia logiczny,  że inne możliwości po prostu na myśl nie
przychodzą.  A  przecież  są  i  inne   możliwości  -  na  przykład  szkăłka
niedzielna.
     I  nagle, jakby ni z tego, ni z owego, opadła go rozpacz. Wszystko było
bez sensu. Wszystko było  daremne. Boże măj, pomyślał,  przecież nic  z tego
nie  wyjdzie!  Ale ma siły,  ktăra utrzyma  w dzieży  to ciasto,  pomyślał z
przerażeniem. Nie dlatego, że źle  pracujemy.  I nie dlatego, że oni pracują
lepiej.  Po prostu właśnie taki jest nasz świat. I  człowiek  na tym świecie
jest właśnie taki. Gdyby  nie  było Lądowania  - byłoby coś  innego.  Świnia
zawsze znajdzie błoto...
     W  "Barge"  było  mnăstwo  światła i  bardzo smacznie pachniało."Barge"
răwnież siÚ zmienił - ani nie  potaáczysz, ani siÚ nie ubawisz jak  niegdyś.
Szuwaks  już nie  przychodzi, brzydzi siÚ, a Red Shoehart  wsunął tu  pewnie
swăj  piegowaty nos, skrzywił siÚ i  wyszedł.  Ernest ciągle jeszcze siedzi,
interes prowadzi jego stara, dorwała siÚ nareszcie - stali, solidni klienci,
cały Instytut przychodzi na  obiady  i wyżsi oficerowie  răwnież - przytulne
gabinety, smaczna  kuchnia, niedrogo i  zawsze  świeże  piwo.  Dobra,  stara
gospoda.
     W  jednym  z  gabinetăw  Nunnun  zauważył  Walentina Pillmana.  Laureat
siedział nad filiżanką  kawy i czytał złożony na połowÚ miesiÚcznik,  Nunnun
podszedł do stolika.
     - Czy można siÚ przysiąśÖ? - zapytał. Walentin podniăsł na niego czarne
okulary.
     - A - powiedział. - ProszÚ bardzo.
     - Za chwilÚ,  tylko rÚce umyjÚ - powiedział Nunnun przypomniawszy sobie
nagle pryszcz.
     Znali go tu dobrze. Kiedy wrăcił i usiadł naprzeciw Walentina. Na stole
już stał mały  ruszt z  dymiącym churasco i piwo  w wysokim kuflu  - nie  za
zimne,  nie  za ciepłe, takie, jakie  lubił. Walentin  odłożył miesiÚcznik i
wypił łyczek kawy.
     - Słuchaj - powiedział  Nunnun odkrawając kawałek miÚsa. - Jak sądzisz,
czym siÚ to wszystko skoáczy?
     - Co masz na myśli?
     - Lądowanie, Strefy, stalkerzy, ośrodki wojskowo - przemysłowe, ta cała
kasza... Czym to wszystko może siÚ skoáczyÖ?
     Walentin  długo patrzył na Nunnuna ślepymi, czarnymi szkłami, nastÚpnie
zapalił papierosa i powiedział:
     - Dla kogo? Skonkretyzuj.
     - No, powiedzmy, dla całej ludzkości.

     - To zależy od tego, czy bÚdziemy mieli szczÚście, czy nie - powiedział
Walentin.
     -  Teraz już wiemy, że dla ludzkości, pojmowanej jako całośÖ. Lądowanie
przeszło w gruncie rzeczy bez śladu. Dla ludzkości zresztą wszystko mija bez
śladu.  Oczywiście, niewykluczone, że wyciągając  na  ślepo kasztany  z tego
ognia, koniec koácăw wyciągniemy coś takiego, co sprawi, że życie  na naszej
planecie  stanie siÚ w ogăle niemożliwe. To naturalnie bÚdzie pech. Jednakże
chyba  zgodzisz siÚ  ze mną, że coś  podobnego zagrażało ludzkości zawsze. -
Ruchem dłoni rozproszył dym z papierosa. - Widzisz, ja już dawno odwykłem od
rozważaá na temat ludzkości  jako takiej.  LudzkośÖ,  pojmowana jako całośÖ,
jest zbyt stacjonarnym układem - nie ma sposobu, żeby ją ruszyÖ z miejsca.
     - Tak uważasz? - z rozczarowaniem zapytał Nunnun. - No căż, może i masz
racjÚ...
     -  Powiedz  mi  szczerze,  Richard  -  wyraźnie  zabawiając siÚ  zaczął
Walentin. - Na przykład dla ciebie,  człowieka  interesu, co siÚ zmieniło  w
związku z  Lądowaniem? Dowiedziałeś siÚ,  że  we  Wszechświecie istnieje  co
najmniej jeszcze jeden rozum oprăcz ludzkiego. No i co?
     - Jak  by ci tu powiedzieÖ? - wykrztusił Nunnun. Już żałował, że zaczął
tÚ rozmowÚ. Nie było  o czym măwiÖ. -  Co siÚ zmieniło dla mnie? Na przykład
już od  wielu lat czujÚ siÚ trochÚ nieswojo, może  nawet  niepewnie. Dobrze,
tamci wpadli na chwilÚ i  od razu siÚ wynieśli.  A  jeżeli przylecą  znowu i
przyjdzie im do  głowy pozostaÖ? Dla mnie, człowieka interesu, to nie  jest,
widzisz, retoryczne pytanie
     -  kim  oni są,  jak  żyją  i  czego  chcą? W  najbardziej  prymitywnym
wariancie, muszÚ  myśleÖ, jak  w razie czego mam przestawiÖ produkcjÚ. MuszÚ
byÖ przygotowany. A  jeżeli w ogăle  okażÚ siÚ zbyteczny w  ich  systemie? -
Ożywił siÚ. - A jeżeli my wszyscy okażemy siÚ  zbyteczni? Słuchaj, Walentin,
jeżeli już  rozmawiamy  na ten temat, czy  istnieją jakieś odpowiedzi  na te
pytania? Kim oni są, czego chcieli i czy wrăcą, czy nie?
     - Odpowiedzi  istnieją -  odparł Walentin uśmiechając siÚ.  - Jest  ich
nawet bardzo wiele, możesz sobie wybraÖ dowolną, wedle gustu.
     - A jak ty sam uważasz?
     - Măwiąc  szczerze nigdy nie pozwalałem sobie rozmyślaÖ poważnie na ten
temat.  Dla mnie Lądowanie to przede  wszystkim unikalne wydarzenie, coś, co
umożliwia przeskoczenie kilku  stopni naraz w procesie  poznania. Powiedzmy,
coś w  rodzaju podrăży w przyszłośÖ techniki. No,  mniej wiÚcej tak, jakby w
laboratorium  Izaaka   Newtona  znalazł  siÚ  nagle   wspăłczesny  generator
kwantowy...
     - Newton by nic nie zrozumiał.
     - Jesteś w błÚdzie! Newton był wyjątkowo bystrym człowiekiem.
     - Tak? no dobrze. Băg z  nim,  to znaczy  z Newtonem. Ale  jak  ty sam,
pomimo  wszystko,   interpretujesz  Lądowanie?  niechże  to   bÚdzie   nawet
niepoważna interpretacja...
     -  Dobrze, odpowiem  ci.  Ale muszÚ  ciÚ  uprzedziÖ,  Richard, że twoje
pytanie leży w kompetencji pewnej pseudonauki, zwanej ksenologią. Ksenologia
to  sprzeczna  z  naturą  krzyżăwka naukowej fantastyki z logiką formalną. U
podstaw jej metodyki leży fałszywa przesłanka - przypisywanie pozaziemskiemu
intelektowi ludzkiej psychiki.
     - Dlaczego fałszywa? - zapytał Nunnun.
     -  A dlatego,  że  biolodzy  już  siÚ  raz  sparzyli,  kiedy  prăbowali
przypisaÖ psychikÚ człowieka zwierzÚtom. Ziemskim zwierzÚtom, zauważ.
     - Przepraszam - powiedział  Nunnun. - To zupełnie inna sprawa. Przecież
măwimy o psychologii rozumnych istot.
     -  Tak. Wszystko byłoby znakomicie,  gdybyśmy wiedzieli, co  to takiego
rozum.
     - A czy nie wiemy? - zdziwił siÚ Nunnun.
     -  Wyobraź  sobie, że nie.  Zwykle  punktem  wyjścia  jest  niezmiernie
prymitywne założenie:  rozum  jest to ta właściwośÖ  człowieka, ktăra  răżni
jego  działanie  od  działania   zwierząt.   Taka,  rozumiesz   mnie   prăba
odgraniczenia właściciela od jego psa, ktăry jakoby  wszystko rozumie, tylko
nie  potrafi  powiedzieÖ.  Zresztą  z  tej  prymitywnej  definicji  wynikają
logicznie inne, ciekawsze.  Bazują one na  gorzkich, wnioskach  z obserwacji
wspomnianej  już  działalności  człowieka.  Na  przykład:  rozumem  nazywamy
zdolnośÖ żywej istoty  do  popełniania  uczynkăw niecelowych  i pozbawionych
wszelkiego sensu.
     - Tak, to o nas - zgodził siÚ Nunnun.
     -  Niestety. Albo,  powiedzmy,  definicja  -  hipoteza.  Rozum jest  to
skomplikowany  instynkt,  ktăry  siÚ jeszcze ostatecznie  nie  ukształtował.
Przyjmujemy, że instynktowna działalnośÖ  jest  zawsze  racjonalna i celowa.
Upłynie  milion  lat,   instynkt  ukształtuje   siÚ   ostatecznie  i   wtedy
przestaniemy  popełniaÖ  błÚdy,   ktăra   to   umiejÚtnośÖ  stanowi  zapewne
immanentną   cząstkÚ   rozumu.  I   wăwczas,  jeżeli  coś   siÚ   zmieni  we
wszechświecie,  spokojnie sobie wymrzemy - właśnie  dlatego,  że oduczyliśmy
siÚ  popełniaÖ  błÚdy,  to   znaczy  wyprăbowywaÖ  răżne,  nie  przewidziane
rygorystycznym programem warianty.
     - W twojej interpretacji to wszystko wygląda jakoś obraźliwie.
     - ProszÚ  bardzo, służÚ ci nastÚpną  definicją,  niezmiernie wzniosłą i
szlachetną.   Rozum   jest   to   umiejÚtnośÖ   wykorzystywania   potencjału
otaczającego nas świata, bez uciekania siÚ zniszczenia tego świata.
     Nunnun skrzywił siÚ i pokrÚcił głową.
     - Nie - powiedział. - To nie o nas... no a co powiesz o twierdzeniu, że
człowiek  w  odrăżnieniu od zwierząt  odczuwa nieprzepartą potrzebÚ  wiedzy?
Gdzieś o tym czytałem.
     - Ja răwnież -  powiedział Walentin. - Ale  całe nieszczÚście polega na
tym, że  człowiek,  a  w  każdym  razie ludzkośÖ w swojej masie,  bez  trudu
przezwyciÚża  tÚ  swoją potrzebÚ wiedzy. Moim zdaniem taka  potrzeba w ogăle
nie istnieje.  Istnieje  potrzeba zrozumienia świata,  a do tego  wiedza nie
jest  potrzebna.  Dla  przykładu   --  hipoteza   o   Bogu  daje   z  niczym
nieporăwnywalną  możliwośÖ  zrozumienia  absolutnie wszystkiego,  absolutnie
niczego  siÚ nie dowiadując... Daj człowiekowi maksymalnie uproszczony model
świata i interpretuj każde  wydarzenie w oparciu  o  ten uproszczony system.
Takie podejście  do  problemu  nie  wymaga żadnej  wiedzy.  Kilka wyuczonych
formułek plus tak zwana intuicja, i tak zwany zmysł  praktyczny, i tak zwany
zdrowy rozsądek.
     - Poczekaj - powiedział  Nunnun. Dopił piwo i z hałasem  postawił pusty
kufel na  stole. - Nie odbiegajmy  od tematu.  Na przykład: człowiek spotyka
istotÚ z innej planety. Jak poznają, że obaj są rozumni?
     -  Nie mam  pojÚcia -  oświadczył  ubawiony  Walentin. -  Wszystko,  co
czytałem na ten  temat,  sprowadza  siÚ do  błÚdnego  koła. Jeżeli  oboje są
zdolni do nawiązania  kontaktu,  to znaczy, że  są  rozumni.  I na odwrăt  -
jeżeli są rozumni, to są zdolni do nawiązania kontaktu. Uogălniając - jeżeli
istota z innej planety ma honor posiadaÖ ludzką psychikÚ, to znaczy, że jest
rozumna. Tak to wygląda.
     -  Masz ci los  -  powiedział  Nunnun. - A ja myślałem, że już wszystko
jest posegregowane i leży na odpowiednich păłkach...
     - PosegregowaÖ nawet małpa potrafi - zauważył Walentin.
     - Nie,  poczekaj  -  powiedział Nunnun. Nie wiadomo  dlaczego  czuł siÚ
oszukany. - Ale jeżeli  nie  wiecie takich  prostych  rzeczy... Dobra, Băg z
nim,  z rozumem: widocznie sam diabeł w tym siÚ nie rozezna. No a Lądowanie?
Przynajmniej powiedz, co myślisz o samym Lądowaniu?
     - ProszÚ bardzo - powiedział Walentin. - Wyobraź sobie piknik... br>
     Nunnun drgnął.
     - Jak powiedziałeś?
     - Piknik. Wyobraź sobie: las, przesieka, polana.  Z przesieki na polanÚ
wjeżdża  samochăd,  z  samochodu   wysiada  młodzież,  butelki,   koszyki  z
prowiantem,  dziewczyny,  tranzystory, kamery  filmowe... Rozpalają ognisko,
stawiają  namioty,  gra  muzyka. A rankiem  odjeżdżają.  ZwierzÚta,  ptaki i
owady, ktăre przez całą noc  ze zgrozą obserwowały to, co siÚ działo, wyłażą
ze swoich kryjăwek.  I căż widzą? Na trawie  kałuża  oleju, rozlana benzyna,
leżą  nieprzydatne  już  świece i  olejowe  filtry. Poniewierają  siÚ  stare
szmaty, przepalone żarăwki, ktoś zgubił klucz francuski. Z opon spadło błoto
przywiezione  z  niewiadomych  bagien...  no, sam rozumiesz,  ślady ogniska,
ogryzki jabłek, papierki od cukierkăw, puszki po konserwach, puste  butelki,
czyjaś chusteczka  do nosa,  czyjś scyzoryk, podarte przedwczorajsze gazety,
bilon, zwiÚdłe kwiaty z innych lasăw...
     - Zrozumiałem - powiedział Nunnun. - Piknik na skraju drogi.
     - Właśnie. Piknik na skraju jakiejś kosmicznej drogi. A ty mnie pytasz,
czy oni wrăcą, czy nie?
     - Daj no mi papierosa - powiedział Nunnun. - Niech diabli  porwą  waszą
samozwaáczą naukÚ! Ja sobie to zupełnie inaczej wyobrażałem.
     - To twoje prawo - zauważył Walentin.
     - To znaczy, że co? Że oni nas nawet nie zauważyli?
     - Dlaczego?
     - No, w każdym razie nie zwrăcili na nas uwagi...
     - Wiesz, na twoim miejscu ja bym siÚ za bardzo nie  martwił -  poradził
Walentin.
     Nunnun zaciągnął siÚ, zakasłał i zdusił papierosa.
     - Wszystko  jedno  - powiedział  z uporem.  -  To niemożliwe, niech was
diabli  wezmą! Skąd,  wy uczeni, tak  gardzicie ludźmi? Dlaczego bez przerwy
staracie siÚ ich poniżyÖ?
     - ChwileczkÚ -  powiedział  Walentin. - Posłuchaj... Zapytacie mnie:  w
czym jest wielkośÖ  człowieka? W  tym,  że  wyzwolił nieomal kosmiczne  moce
przyrody? Że  w czasie tak krătkim zawładnął planetą i wyrąbał sobie okno na
Wszechświat? Nie w  tym, że mimo to przetrwał i zamierza przetrwaÖ răwnież w
przyszłości.
     Zapanowało milczenie. Nunnun rozmyślał.
     - ByÖ może... -  powiedział niepewnie. -  Oczywiście, z  takiego punktu
widzenia...
     - Nie przejmuj siÚ - niefrasobliwie powiedział Walentin.  - Piknik - to
przecież tylko moja hipoteza. I nawet nie  hipoteza, szczerze măwiąc,  tylko
tak, obrazek... Tak  zwani poważni ksenologowie prăbują  uzasadniÖ  znacznie
solidniejsze i pochlebniejsze dla  ludzkości wersje. Na przykład: że żadnego
Lądowania nie było, że Lądowanie dopiero nastąpi. Pewien niezmiernie  wysoko
rozwiniÚty  Intelekt zrzucił na ZiemiÚ kontenery z prăbkami swoich osiągniÚÖ
w dziedzinie kultury materialnej. Intelekt ăw oczekuje, że po zapoznaniu siÚ
z tymi prăbkami dokonamy skoku  w  dziedzinie techniki i wăwczas  bÚdziemy w
stanie  posłaÖ  w  odpowiedzi  sygnały oznaczające,  że  jesteśmy gotowi  do
nawiązania kontaktu. Może taka interpretacja bardziej ci odpowiada?
     - To już  znacznie  lepiej - powiedział Nunnun. -  WidzÚ,  że i  miÚdzy
uczonymi trafiają siÚ przyzwoici ludzie.
     - Albo jeszcze  inaczej.  Lądowanie  istotnie  miało miejsce, ale tamci
wcale siÚ nie  wynieśli. Faktycznie nadal jesteśmy z nimi w kontakcie, tylko
o  tym  nie wiemy. Przybysze  zagnieździli siÚ w  Strefach  i starannie  nas
studiują,  przygotowując jednocześnie ludzi do  okrutnych cudăw czasu, ktăry
nadchodzi.
     -  To rozumiem! - powiedział Nunnun. - Wtedy  przynajmniej można pojąÖ,
co oznacza ta tajemnicza krzątanina w ruinach fabryki. Nawiasem măwiąc, twăj
piknik tej krzątaniny nie wyjaśnia.
     -  Dlaczego nie wyjaśnia? - nie  zgodził  siÚ Walentin.  - Czy ktăraś z
dziewcząt  nie  mogła  zapomnieÖ   na   polanie   ulubionego   mechanicznego
niedźwiadka?
     - No nie,  tego to  za wiele - kategorycznie oświadczył Nunnun. - Ładny
niedźwiadek!  Aż ziemia  siÚ  trzÚsie...  Zresztą,  oczywiście,  może byÖ  i
niedźwiadek.  Piwa?  Rozalia!  Dwa piwa dla  panăw  ksenologăw!...  A jednak
przyjemnie  z  tobą pogawÚdziÖ  - powiedział  do  Walentina. - Takie, wiesz,
przeczyszczenie  măzgu, jakby mi  gorzkiej soli nasypano do  czaszki.  Bo to
pracuje człowiek, pracuje, a po co, o czym nie wie, czego siÚ nie spodziewa,
co serce zaspokoi...
     Przynieśli  piwo.  Nunnun  upił tyk, obserwując  znad piany  Walentina,
ktăry z powątpiewaniem i wstrÚtem wpatrywał siÚ w swăj kufel.
     - Nie masz ochoty? - zapytał Nunnum oblizując wargi.
     - Bo ja, prawdÚ măwiąc, nie pijÚ - niezdecydowanie powiedział Walentin.
     - NaprawdÚ? - zdumiał siÚ Nunnun.
     - Do diabła! - powiedział Walentin. - Musi przecież na  tym świecie byÖ
choÖ jeden niepijący... - zdecydowanym ruchem odsunął kufer - Zamăw dla mnie
koniak, jeżeli już - powiedział.
     - Rozalia!  -  wrzasnął niezwłocznie  już  zupełnie rozweselony Nunnun.
Kiedy przyniesiono koniak, powiedział:
     - Bez wzglÚdu na wszystko, bardzo mi siÚ to nie podoba. Już nie măwiÚ o
tym twoim pikniku - to w ogăle zwyczajne  świástwo! Ale jeżeli nawet przyjąÖ
wersjÚ, że to, powiedzmy, tylko preludium do kontaktu, bardzo to nieładnie z
ich strony.  Jeszcze rozumiem "bransolety", "pustaki"...  Ale po  co "czarci
pudding"? "Łysica" po co? I ten ohydny puch...
     - Przepraszam  -  powiedział  Walentin wybierając  plasterek cytryny. -
Twoja terminologia nie jest  dla mnie dostatecznie jasna. Jaka, przepraszam,
łysica?
     Nunnun roześmiał siÚ.
     -  To  folklor -  wyjaśnił.  - Roboczy  żargon  stalkerăw. "Łysice"  to
obszary wzmożonej grawitacji.
     -   Aha,    grawikondensaty...   Ukierunkowana   grawitacja.   O    tym
porozmawiałbym z przyjemnością, ale ty i tak nic z tego nie zrozumiesz.
     - A to dlaczego? Bądź co bądź jestem inżynierem...
     - A  to dlatego, że ja  sam nie rozumiem - odpowiedział Walentin. - Mam
już  układy  răwnaá,   ale  jak  je  zinterpretowaÖ  -  nie  mam   zielonego
wyobrażenia... A "czarci pudding" to zapewne koloidowy gaz?
     - Zgadza siÚ. Słyszałeś o katastrofie w laboratoriach Carryguna?
     - Coś niecoś - niechÚtnie odparł Walentin.
     - Ci idioci  umieścili porcelanowy kontener z "puddingiem" w specjalnej
komorze,  szczelnie  izolowanej...  To  znaczy oni  myśleli, że komora  jest
szczelnie izolowana... a  kiedy manipulatorami otworzyli kontener, "pudding"
przesączył siÚ przez  metal  i plastyk jak woda  przez  bibułÚ, wykipiał  na
zewnątrz i wszystko, z  czym wszedł w  kontakt,  zamienił răwnież w pudding.
ZginÚło  trzydziestu  piÚciu  ludzi,  ponad  stu jest  okaleczonych, a  całe
laboratorium nie nadaje siÚ do niczego. Byłeś tam kiedyś? Wspaniały gmach! A
teraz  pudding spłynął do piwnic i na niższe piÚtra... Prześliczne preludium
do kontaktu...
     Walentin okropnie siÚ skrzywił.
     - Tak, to wszystko  wiem - powiedział. - Jednakże zgodzisz siÚ chyba ze
mną, Richard, że  przybysze  nie mają  z tym nic wspălnego. Skąd  oni  mogli
wiedzieÖ, że u nas istnieje przemysł zbrojeniowy?
     - A należałoby wiedzieÖ! - pouczająco stwierdził Nunnun.
     -  Oni  zaś  odpowiedzieliby na  to:  już  dawno  należało  zlikwidowaÖ
przemysł zbrojeniowy.
     - Też racja - przyznał Nunnun. - No wiÚc niechby siÚ tym zajÚli, jeżeli
są tacy wszechpotÚżni.
     -  To  znaczy,  że  proponujesz  im   ingerencjÚ  w  wewnÚtrzne  sprawy
ludzkości?
     - Hm - powiedział Nunnun. - W ten sposăb oczywiście możemy zajśÖ bardzo
daleko. Zostawmy to.  Lepiej  powrăÖmy  do początku  naszej rozmowy. Czym to
wszystko  siÚ  skoáczy?  No  na  przykład wy, uczeni. Czy macie nadziejÚ  na
znalezienie  w  Strefie czegoś naprawdÚ epokowego,  czegoś  co  rzeczywiście
pozwoliłoby na dokonanie przewrotu w nauce, w technice, w sposobie życia?
     Walentin wzruszył ramionami.
     -  Zwracasz siÚ pod niewłaściwy  adres,  Richard. Ja nie lubiÚ jałowych
spekulacji.  Kiedy  mowa o takich  poważnych  sprawach, jestem  zwolennikiem
ostrożnego sceptycyzmu. Jeżeli przyjąÖ za punkt wyjścia to, co  już znajduje
siÚ  w  naszych  rÚkach,  przed  nami  cały wachlarz  możliwości  i  niczego
określonego powiedzieÖ na razie nie można.
     - No dobrze, sprăbujemy z drugiego koáca. Co, twoim zdaniem, już mamy w
rÚku?
     - Jak by to nie  było zabawne, raczej niewiele. Odkryliśmy za  to wiele
zdumiewających  zjawisk.  W  niektărych  przypadkach  nauczyliśmy siÚ  nawet
wykorzystywaÖ te  zjawiska dla  własnych  potrzeb.  I nawet przywykliśmy  do
nich...  Małpa naciska czerwony guziczek - dostaje  banana,  naciska biały -
dostaje pomaraáczÚ,  ale jak  zdobyÖ  banany  i  pomaraácze  bez  naciskania
guziczkăw  - tego małpa nie wie. I jaki  jest  związek  miÚdzy  guziczkami a
pomaraáczami  i  bananami,  małpa nie  rozumie. Weźmy,  powiedzmy,  "owaki".
Znaleźliśmy  dla  nich  zastosowanie.  Odkryliśmy nawet warunki,  w  ktărych
rozmnażają siÚ przez  podział.  Ale do  dziś nie  umiemy zrobiÖ ani  jednego
"owaka",  nie znamy  ich konstrukcji i sądząc po tym nieprÚdko  zorientujemy
siÚ w tym  wszystkim... Sformułowałbym to nastÚpująco: istnieją obiekty, dla
ktărych znaleźliśmy zastosowanie.  Posługujemy siÚ  nimi, chociaż  prawie na
pewno  niezgodnie   z  ich  prawdziwym  przeznaczeniem.   Jestem  absolutnie
przekonany,  że  w  wiÚkszości  wypadkăw wbijamy  mikroskopami gwoździe. Ale
jednak coś  niecoś  przydaje  siÚ  nam:  "owaki",  "bransolety"  pobudzające
procesy  biologiczne... răżne typy quasi - biologicznych mas, ktăre dokonały
takiego przewrotu w medycynie... Mamy do  dyspozycji  nowe  trankwilizatory,
nowe gatunki nawozăw sztucznych... rewolucja w agronomii... Zresztą po co ci
to wyliczam! Wiesz o tym nie gorzej  ode  mnie, bransoletkÚ,  jak widzÚ, sam
nosisz... Obiekty  tej grupy nazwałbym pożytecznymi. Można powiedzieÖ, że  w
jakimś  stopniu  ludzkośÖ  została  nimi  uszczÚśliwiona, chociaż  nigdy nie
należy zapominaÖ, że w naszym euklidesowym świecie każdy kij ma dwa koáce...
     - Niepożądane zastosowanie? - wtrącił Nunnun.
     - A tak. Powiedzmy  zastosowanie "owakăw"  w przemyśle  zbrojeniowym...
Ale ja nie o tym...  Działanie każdego pożytecznego obiektu mniej lub wiÚcej
zbadaliśmy i mniej  lub  wiÚcej jesteśmy w stanie  objaśniÖ. Obecnie jest to
tylko kwestia nieznajomości technologii, ale za jakieś piÚÖdziesiąt lat sami
nauczymy  siÚ produkowaÖ te  krălewskie pieczÚcie i wtedy  do woli  bÚdziemy
mogli  nimi tłuc  orzechy. Bardziej skomplikowana jest sprawa z  drugą grupą
obiektăw -  bardziej właśnie dlatego, że  żadnego zastosowania te obiekty  u
nas  nie  znajdują,  a  ich  właściwości,  w  ramach  naszych  wspăłczesnych
wyobrażeá,  są  kompletnie niewytłumaczalne. Na przykład pułapki magnetyczne
răżnych  typăw. My już wiemy, że tu  chodzi o  pułapkÚ magnetyczną. Panow to
bardzo interesująco udowodnił. Ale nadal nie rozumiemy, gdzie może znajdowaÖ
siÚ  źrădło  tak potÚżnego  pola  magnetycznego i gdzie  leży przyczyna jego
superstabilności...  nic  nie  rozumiemy.  Możemy tylko stawiaÖ fantastyczne
hipotezy zakładające  takie właściwości przestrzeni, o ktărych nawet siÚ nam
nie śniło. Albo  weźmy K-25... Jak wy nazywacie takie czarne, ładne kulki, z
ktărych robi siÚ biżuteriÚ?
     - "Czarne bryzgi" - powiedział Nunnun.
     - O to, to, "czarne bryzgi"... Dobra nazwa... Jakie są ich właściwości,
to  wiesz. Jeśli  przez  taką kulkÚ przepuściÖ  promieá światła, to  światło
wyjdzie z niej z opăźnieniem, przy  czym to opăźnienie zależy od wagi kulki,
od  jej  rozmiarăw,  od  jeszcze   niektărych  parametrăw,  i  długośÖ  fali
wychodzącego światła jest zawsze mniejsza od długości fali wchodzącego... Co
to jest? Dlaczego? Istnieje szaleácza teoria, według ktărej te twoje "czarne
bryzgi"  to  gigantyczne obszary  przestrzeni, ktăra  posiada zupełnie  inne
właściwości niż nasza  i  ktăra pod działaniem naszej  przestrzeni  przyjÚła
taką właśnie zwiniÚtą formÚ... Walentin wyjął  papierosa l zapalił. - Krătko
măwiąc,  obiekty  tej  grupy  dla  obecnej  praktyki  ludzkiej  są  idealnie
bezużyteczne, chociaż z  czysto naukowego punktu widzenia mają fundamentalne
znaczenie. To po prostu tak, jakby nam z nieba spadły odpowiedzi na pytania,
ktărych jeszcze  nie umiemy zadaÖ. Wspomniany wyżej sir Izaak, byÖ może, nie
byłby  w  stanie  pojąÖ  zasady  działania   lasera,   ale  w  każdym  razie
zrozumiałby, że  skonstruowanie czegoś takiego jest możliwe i to niezawodnie
wywarłoby ogromny wpływ na jego naukowy światopogląd. Nie bÚdÚ siÚ wdawaÖ  w
szczegăły,  ale istnienie  takich  obiektăw  jak  pułapki  magnetyczne K-25,
"biały pierścieá" - za jednym zamachem skosiło  całe pole kwitnących jeszcze
do  niedawna teorii i powołało do życia całkowicie nowe hipotezy. A przecież
istnieje jeszcze trzecia grupa...
     - Tak - powiedział Nunnun. - "Czarci pudding" i Inne śliczności...
     -  Nie, nie. To  wszystko  należy  zaliczyÖ albo do pierwszej,  albo do
drugiej grupy. Mam na  myśli  obiekty, o ktărych nic  nie wiemy,  albo wiemy
tylko ze słyszenia, i  ktăre  nigdy nie trafiły  w nasze  rÚce. To,  co  nam
sprzątnÚli sprzed nosa stalkerzy
     - sprzedali nie wiadomo  komu, czy  też ukryli... I to,  o czym milczą.
Legendy, păłlegendy, "maszyna życzeá", "Dick włăczykij" "wesołe upiory"...
     - ChwileczkÚ, chwileczkÚ - powiedział Nunnun. - A to co znowu  takiego?
"Maszyna życzeá" - rozumiem...
     Walentin zaśmiał siÚ.
     -  Widzisz, my răwnież mamy swăj roboczy żargon. "Dick włăczykij"  - to
ten właśnie hipotetyczny  niedźwiadek, ktăry rozrabia  w ruinach fabryki.  A
"wesołe  upiory"  -  to  pewna  groźna  turbulencja,  ktăra  pojawia  siÚ  w
niektărych rejonach Sfery.
     - Pierwszy raz słyszÚ - oznajmił Nunnun.
     - Rozumiesz,  Richard  - powiedział Walentin - grzebiemy w  Strefie już
dwadzieścia lat, ale ciągle nie znamy ani tysiÚcznej czÚści tego, co tam siÚ
znajduje. A  jeżeli  już măwiÖ o  wpływie Sfery na człowieka...  O  właśnie,
musimy jeszcze zaklasyfikowaÖ kolejną czwartą grupÚ. Już nie obiektăw, tylko
oddziaływaá.  Ta  grupa  zbadana jest skandalicznie  niedbale,  chociaż moim
zdaniem  dysponujemy  wystarczającą ilością faktăw. I wiesz, Richard, czasem
robi mi siÚ zimno, kiedy myślÚ o tych faktach.
     - Żywe trupy... - mruknął Nunnun.
     - Co? A... Nie, to zagadkowe, ale nic wiÚcej. Jak  by ci wyjaśniÖ... To
można  sobie wyobraziÖ.  Ale  jeżeli  wokăł  człowieka  zaczynają  znienacka
zachodziÖ metafizyczne i metabiologiczne zjawiska...
     - Masz na myśli emigrantăw...
     - Owszem. Statystyka matematyczna to, zapewniam ciÚ, niezmiernie ścisła
nauka chociaż ma do czynienia z przypadkowymi wielkościami. A oprăcz tego to
bardzo wymowna dyscyplina naukowa, bardzo ilustracyjna...
     Walentin  najwidoczniej  z  lekka   sobie  podchmielił.   Zaczął  măwiÖ
głośniej, policzki mu porăżowialy, a brwi nad ciemnymi szklarni  powÚdrowały
wysoko do găry, marszcząc czoło w harmonijkÚ.
     - Rozalia! - wrzasnął nagle. - Jeszcze jeden koniak! Podwăjny!
     - LubiÚ niepijących - z szacunkiem powiedział Nunnun.
     - Bez dygresji! - surowo  osadził  go Walentin. -  Słuchaj co do ciebie
măwią. To bardzo dziwne. - Podniăsł kieliszek, jednym łykiem wypił  połowÚ i
ciągnął dalej.
     - My nie wiemy, co siÚ stało  z biednymi  mieszkaácami Harmont  w samym
momencie Lądowania.  Ale oto  jeden z nich postanowił wyemigrowaÖ. Jakiś tam
zwyczajny  obywatel.  Fryzjer.  Syn  fryzjera i wnuk fryzjera. Przenosi siÚ,
powiedzmy, do  Detroit. Otwiera  zakład fryzjerski  i zaczyna siÚ  diabelski
obłÚd. Ponad dziewiÚÖdziesiąt procent jego klietăw nie  przeżywa nawet roku:
giną  w  katastrofach  samochodowych,  wypadają  z   okien,   wyrzynają  ich
gangsterzy i chuligani, toną w płytkich stawach i  tak dalej,  i  tak dalej.
Wzrasta  liczba klÚsk  żywiołowych w  Detroit i jego okolicach,  nie wiadomo
skąd  nadciągają trąby powietrzne  i  tajfun,  ktărych w tych miejscach  nie
widywano od tysiąc siedemset zapomnianego  roku. I wiele innych przyjemności
tego rodzaju, i takie  kataklizmy zdarzają siÚ  w każdym  mieście, na każdym
terenie, wszÚdzie tam,  gdzie  osiedlają siÚ emigranci z rejonu Lądowania, a
liczba tych  kataklizmăw  jest  wprost  proporcjonalna  do liczby emigrantăw
zamieszkałych w  danym rejonie,  i zwrăÖ uwagÚ, podobne  oddziaływanie  mają
tylko ci  emigranci, ktărzy przeżyli  samo Lądowanie. Urodzeni po Lądowaniu,
na  statystykÚ nieszczÚśliwych wypadkăw  nie  mają wpływu.  Mieszkasz tu już
dziesiÚÖ  lat, ale przyjechałeś po Lądowaniu i bez obawy można ciÚ przenieśÖ
choÖby do  Watykanu. Jak  wyjaśniÖ  podobne zjawisko?  Czego  siÚ  wyrzec  -
statystyki?  Czy  może zdrowego  rozsądku? -  Walentin  złapał  kieliszek  i
osuszył go jednym haustem. Richard Nunnun podrapał siÚ za uchem.
     -  Hm,  tak - powiedział. - W ogăle to sporo słyszałem o tych rzeczach,
ale  jeśli  mam  byÖ  szczery,  zawsze przypuszczałem,  że w  tym wszystkim,
delikatnie  măwiąc jest sporo  przesady...  Rzeczywiście z  punktu  widzenia
naszej potÚżnej pozytywistycznej nauki...
     - Albo, powiedzmy, mutagenny wpływ Strefy - przerwał mu Walentin. Zdjął
okulary i wpatrzył siÚ w Nunnuna  czarnymi ślepawymi oczami. -  U wszystkich
ludzi, ktărzy dostatecznie długo kontaktują siÚ  ze  Strefą,  ulega  zmianie
zarăwno  genotyp jak i  fenotyp. Czy  ty  wiesz, jakie  dzieci rodzą  siÚ  w
rodzinach stalkerăw, czy wiesz, co siÚ dzieje z samymi stalkerami? Dlaczego?
Gdzie  czynnik  mutagenny?  W Strefie  nie  ma  żadnej  radiacji.  Chemiczna
struktura powietrza i gleby  w Strefie, chociaż posiada pewną specyfikÚ, nie
przedstawia od  tej  strony żadnego  niebezpieczeástwa. Co mam robiÖ  w tych
warunkach - uwierzyÖ w czary? W uroki?...
     - Ogromnie ci wspăłczujÚ z  powodu  twoich  rozterek - odparł Nunnun. -
Ale jeśli mam byÖ  szczery, to  mnie osobiście  znacznie bardziej działa  na
nerwy  zmartwychwstały nieboszczyk niż dane  statystyczne.  Tym  bardziej że
danych  statystycznych  nie  widziałem, a z  nieboszczykami  niejednokrotnie
miałem przyjemnośÖ... Walentin lekkomyślnie machnął rÚką.
     - A  tam, te twoje trupy... - powiedział. - Słuchaj, Richard, czy tobie
naprawdÚ  nie  wstyd?  niezależnie  od  wszystkiego  masz   przecież  wyższe
wykształcenie... Po pierwsze to nie są żadne trupy... To przecież fantomy...
rekonstrukcja  według szkieletu...  kukły... A  poza tym zapewniam  ciÚ -  z
punktu  widzenia podstawowych zasad,  te twoje  fantomy to nie mniej  i  nie
bardziej  zdumiewające zjawisko niż  wieczne akumulatory.  Po prostu "owaki"
naruszają pierwszą zasadÚ termodynamiki,  a fantomy - drugą, i na tym polega
cała răżnica. My  wszyscy w pewnym  sensie niedaleko odeszliśmy od człowieka
jaskiniowego  - nie możemy  sobie wyobraziÖ nic okropniejszego od upiora czy
wilkołaka.  A  tymczasem  naruszenie  związku  przyczynowo-skutkowego to coś
znacznie straszniejszego  niż  całe  stada  upiorăw albo  tych  tam monstrăw
Rubinsteina... czy Wallensteina?
     - Frankensteina.
     -  Tak,  oczywiście,  Frankensteina. Madame Shelle.  Żona  poety.  Albo
cărka.  -  Nagle  roześmiał  siÚ.  -  Te twoje fantomy  mają  jedną  ciekawą
właściwośÖ -  autonomiczną  zdolnośÖ  do życia. Można na przykład  odciąÖ im
dowolną czÚśÖ  ciała  i ona bÚdzie żyła. Oddzielnie.  Bez  żadnych roztworăw
fizjologicznych...  Ostatnio  dostarczyli nam  do  instytutu jednego takiego
nieboszczyka, no wiÚc zaczÚli go  preparowaÖ to mi laborant Boyda opowiadał.
Oddzielili prawą rÚkÚ dla  jakichś tam dalszych badaá, przychodzą nastÚpnego
ranka, a ona figÚ pokazuje... - Walentin roześmiał siÚ.  - No? I tak trwa do
dzisiaj! To rozewrze  palce,  to  znowu  zaciśnie.  Jak sądzisz, co ona chce
przez to powiedzieÖ?
     - Według mnie symbol jest dośÖ przejrzysty - powiedział  Nunnun patrząc
na  zegarek. - Czy nie czas już  na nas,  Walentin?  Mam jeszcze jedną ważną
sprawÚ do załatwienia.
     - No to chodźmy - powiedział  Walentin daremnie prăbując utrafiÖ twarzą
w oprawkÚ okularăw. - Ufff,  upiłeś mnie fatalnie... -  ujął okulary w  obie
dłonie i starannie ulokował je na właściwym miejscu. - Jesteś samochodem?
     - Tak, odwiozÚ ciÚ.
     Obaj  zapłacili i poszli do wyjścia.  Walentin  co chwila  z  rozmachem
przykładał  palec   do  skroni   witając  znajomych   laborantăw,  ktărzy  z
ciekawością  gapili  siÚ  na   znakomitośÖ  światowej  fizyki.  Przy  samych
drzwiach, żegnając rozpływającego siÚ w  uśmiechu portiera, Walentin strącił
sobie okulary z nosa i wszyscy trzej rzucili siÚ im na ratunek.
     -  Ufff,  Richard  -  dogadywał  Walentin pakując siÚ  do  peugeota.  -
Nieludzko  mnie  spiłeś.  Tak nie można, u  diabła...  To  nie wypada. Jutro
prowadzÚ doświadczenie...
     I  zaczał  opowiadaÖ z  zapałem  o  jutrzejszym  doświadczeniu.  Nunnun
odwiăzł go do miasteczka dla naukowcăw.
     A oni  też siÚ boją, myślał,  wsiadając z  powrotem do  wozu. Boją siÚ,
jajogłowi... Tak zresztą byÖ powinno. Oni powinni baÖ siÚ nawet bardziej niż
my, wszyscy normalni obywatele razem wziÚci. Przecież my  zwyczajnie nic nie
rozumiemy, a oni przynajmniej wiedzą, do jakiego  stopnia nic nie rozumieją.
Patrzą w tÚ przepaśÖ bez dna i wiedzą, że są skazani - muszą kiedyś zejśÖ do
tej przepaści. Serce zamiera. Ale zejśÖ na  dăł trzeba, a jak to zrobiÖ i co
tam  jest  na dnie, i co najważniejsze czy da siÚ potem powrăciÖ?...  A  my,
grzeszni, patrzymy jeśli można to tak określiÖ, w przeciwną stronÚ. Słuchaj,
Dick, a może tak właśnie byÖ powinno? niech wszystko siÚ toczy swoją koleją,
a  my już jakoś damy sobie radÚ. On ma racjÚ:  najwiÚkszym tytułem do chwały
ludzkości jest to,  że przetrwała  i ma zamiar  nadal przetrwaÖ...  A jednak
niech was diabli wezmą, powiedział  przybyszom. Nie mogliście urządziÖ sobie
pikniku  w innym  miejscu? Powiedzmy na KsiÚżycu.  Albo na Marsie. Jesteście
tak samo obojÚtni na wszystko. Jak  inni, chociaż  nauczyliście  siÚ  zwijaÖ
przestrzeá. Piknik. Pikniku im siÚ zachciało...
     Jakby  tu najzrÚczniej załatwiÖ  sprawÚ  moich  piknikăw?  -  rozważał,
powoli  prowadząc  samochăd po jasno  oświetlonych, mokrych  ulicach. Jak to
możliwie sprytnie  przeprowadziÖ? Na zasadzie  najmniejszego wysiłku, jak  w
mechanice.  Na cholerÚ mi măj, taki czy  inny, ale jednak dyplom, jeżeli nie
potrafiÚ wymyśliÖ sposobu na załatwienie tego beznogiego łajdaka...
     Zatrzymał  wăz przed domem, w ktărym  mieszkał Red Shoehart,  i  chwilÚ
jeszcze  posiedział   za   kierownicą,  zastanawiając  siÚ,  jak   najlepiej
poprowadziÖ rozmowÚ.  Potem zabrał "owaka', wysiadł  z samochodu  i  dopiero
teraz  zwrăcił uwagÚ,  że dom wygląda  na nie  zamieszkany. Prawie wszystkie
okna  były  ciemne,  na  pustym  skwerze nie  paliły  siÚ  latarnie.  To  mu
przypomniało, co zobaczy za  chwilÚ, i przeszedł go dreszcz. Nawet wpadło mu
do głowy, że byÖ może lepiej bÚdzie wywołaÖ Reda przez telefon i porozmawiaÖ
z nim w samochodzie, czy w jakiejś cichej knajpce, ale odpÚdził od siebie tÚ
myśl.  Z wielu powodăw. A miÚdzy innymi dlatego, powiedział  sobie,  że  nie
bÚdziemy  siÚ  upodabniaÖ do tych  wszystkich żałosnych  sukinsynăw,  ktărzy
uciekli stąd jak karaluchy polanÚ wrzątkiem.
     Wszedł  na klatkÚ i powoli wspiął  siÚ na gărÚ po dawno nie zamiatanych
schodach.  Dookoła panowała bezludna cisza, drzwi wychodzące na podesty były
przeważnie  uchylone  lub  nawet otwarte  na  oścież - z  ciemnych korytarzy
ciągnÚło stÚchłym  zapachem  wilgoci i  kurzu. Zatrzymał siÚ przed  drzwiami
Reda, przygładził  włosy  za uszami, głÚboko  odetchnął i  nacisnął guziczek
dzwonka.  Jakiś czas za drzwiami  panowała  cisza,  potem  skrzypnÚły  deski
podłogi, szczÚknął zamek i  drzwi uchyliły siÚ  cichutko.  Żadnych krokăw do
koáca nie słyszał.
     W progu stała Mariszka, cărka Reda  Shoeharta. Z przedpokoju na  ciemne
schody  padało  jasne światło  i w  pierwszej  chwili Nunnun dostrzegł tylko
ciemną sylwetkÚ  dziewczynki  i pomyślał, że  bardzo siÚ  wyciągnÚła w ciągu
ostatnich kilku miesiÚcy, ale potem,  kiedy  cofnÚła siÚ w  głąb mieszkania,
zobaczył jej twarz. W mgnieniu oka poczuł suchośÖ w gardle.
     - Witaj, Maria  - powiedział starając  siÚ, żeby jego  glos brzmiał jak
najserdeczniej. - Co u ciebie słychaÖ, Mariszka?
     Nie odpowiedziała. W milczeniu i absolutnie bezszelestnie cofała siÚ do
drzwi pokoju  patrząc spode łba na Nunnuna. Prawdopodobnie  nie  poznała go.
Zresztą i  on,  măwiąc  szczerze,  też  jej  nie  poznał.  Strefa, pomyślał.
Paskudztwo...
     - Kto tam? - zapytała Guta i wyjrzała z kuchni. - O Boże,  Dick! Gdzieś
ty siÚ podziewał? Czy wiesz, że Red wrăcił?
     Pośpieszyła do niego wycierając rÚce w rÚcznik przewieszony przez ramiÚ
- zawsze tak  samo śliczna, silna i pełna energii, tylko jakby ją coś gryzło
od   wewnątrz,   zmizerniała   na   twarzy  i  oczy  miała  jakieś  takie...
rozgorączkowane chyba?
     Dick ucałował ją w policzek, oddał jej płaszcz i kapelusz i powiedział:
     - Słyszałem, słyszałem... Ciągle nie mogłem znaleźÖ wolnej chwili, żeby
do was wpaśÖ. Red w domu?
     -  W domu  - powiedziała  Outa. -  Siedzi tam  u  niego  taki  jeden...
niedługo już sobie păjdzie, od dawna siedzi. No wejdźże nareszcie...
     Nunnun przeszedł kilka krokăw korytarzem i zatrzymał siÚ przed drzwiami
jadalni.  Stary  siedział przy  stole. Sam.  Fantom,  nieruchomy  i odrobinÚ
przekrzywiony na bok. Răżowe  światło  abażuru padało na jego szeroką ciemną
twarz jakby wyrzeźbioną  w  starym drzewie, na zapadniÚte, bezzÚbne usta, na
oczy  martwe  i bez połysku. Nunnun natychmiast poczuł ten zapach. Wiedział,
że to tylko  gra  wyobraźni, zapach był  tylko  przez  pierwsze dni, a potem
doszczÚtnie znikał,  ale Richard Nunnun  czuł  go jakby  pamiÚcią  - duszny,
ciÚżki zapach rozkopanej ziemi.
     -  Albo  lepiej chodźmy do kuchni - pośpiesznie  zaproponowala Guta.  -
RobiÚ właśnie kolacjÚ, to przy okazji sobie pogadamy.
     - Oczywiście - powiedział Nunnun ochoczo. - Tak dawno ciÚ nie widziałem
i jeszcze nie zapomniałaś, co zwykłem pijaÖ przed kolacją?
     Przeszli do  kuchni.  Guta od razu otworzyła  lodăwkÚ, a  Nunnun usiadł
przy stole  i  rozejrzał siÚ. Jak zawsze  było  tu  bardzo  czysto, wszystko
lśniło, nad garnuszkami kłÚbiła siÚ para. Kuchenka była nowa, păłautomat, to
znaczy, że w domu nie brakowało pieniÚdzy.
     - No jak tam Red? - zapytał Nunnun.
     - Tak jak  zawsze -  odparła  Guta. - W wiÚzieniu  schudł, ale  już siÚ
odjadł.
     - Rudy?
     - Jeszcze jak!
     - Zły?
     - Jasne! On już taki bÚdzie do śmierci. Postawiła przed nim szklaneczkÚ
"Krwawej Mary" - przezroczysta warstwa rosyjskiej wădki zawisła nad krążkiem
soku pomidorowego.
     - Nie za dużo? - zapytała.
     - W sam raz. - Nunnun wlał w siebie "Krwawą Mary". Pomyślał, że po  raz
pierwszy tego dnia wypił coś przyzwoitego. - Tego mi brakowało - powiedział.
     - A  u ciebie  wszystko w porządku? - zapytała  Guta. - Tak  długo  nie
przychodziłeś,
     dlaczego?
     - PrzeklÚte interesy -  odparł  Nunnun.  - Co  najmniej raz w  tygodniu
zamierzałem wpaśÖ  albo  chociaż zadzwoniÖ, ale  najpierw musiałem jechaÖ do
Rexopolis, potem  wybuchł jeden  taki  skandal,  potem  ktoś  mi măwi:  "Red
wrăcił" - dobra, myślÚ, nie bÚdÚ im przeszkadzaÖ... Jednym słowem nie mogłem
jakoś wyrwaÖ siÚ z  tego kołowrotu.  Czasem zadajÚ  sobie pytanie,  po  jaką
cholerÚ  tak harujemy? Dla forsy? Ale  po  jakiego diabła nam te  pieniądze,
jeżeli nie robimy nic innego tylko harujemy, żeby je zarobiÖ?
     Guta szczeknÚła pokrywkami, wziÚła z păłki  paczkÚ papierosăw i usiadła
na  wprost  Nunnuna.  Oczy  miała  spuszczone.  Nunnun  spiesznie  wyciągnął
zapalniczkÚ, podał jej ogieá i znowu, po raz drugi w życiu, zobaczył, że jej
drżą palce, tak jak  wtedy, kiedy Reda właśnie  skazano i  Nunnun przyszedł,
żeby  daÖ jej  pieniądze - w pierwszym okresie  dosłownie  umierała z glodu,
żadne  ścierwo  w  kamienicy  nie chciało jej pożyczyÖ grosza. Potem  w domu
pojawiły siÚ pieniądze i to, należy przypuszaÖ  bardzo znaczne, Nunnun nawet
domyślał  siÚ  skąd, ale  w  dalszym  ciągu przychodził, przynosił  Mariszce
słodycze i zabawki, po  całych  wieczorach pił z Guta kawÚ i razem planowali
szczÚśliwą  i  spokojną  przyszłośÖ  Reda,  a  nastÚpnie,  nasłuchawszy  siÚ
opowiadaá Guty, Nunnun  szedł  do sąsiadăw i prăbował ich uspokoiÖ, usiłował
im tłumaczyÖ, namawiał, wreszcie groził tracąc cierpliwośÖ: "Przecież Rudy w
koácu wrăci i wtedy kości wam połamie" - nic nie pomagało.
     - A co z twoją dziewczyną? - zapytała Guta.
     - Z ktărą?
     - No z tą, z ktărą wtedy przyszedłeś... taka jasnowłosa...
     -  To ma byÖ moja dziewczyna? To moja  stenografistką. Wyszła za mąż  i
zwolniła siÚ z pracy.
     -  Powinieneś siÚ ożeniÖ, Dick  - powiedziała Guta. - Chcesz, znajdÚ ci
narzeczoną. Nunnun  chciał  odpowiedzieÖ jak zwykle: Niech no tylko Mariszka
podrośnie... ale  na szczÚście ugryzł  siÚ w  jÚzyk. Bardzo źle to by  teraz
zabrzmiało.
     - Potrzebna mi jest stenografistka. a nie żona -  powiedział mrukliwie.
-  najlepiej  rzuÖ swojego  rudego  diabla  i  zostaá  moją  stenografistka.
Przecież świetnie stenografowałaś. Stary Harris do  dzisiaj nie może o tobie
zapomnieÖ.
     - Ja myślÚ - powiedziała Guta. - Obie rÚce sobie o niego posiniaczyłam.
     - Do tego stopnia? - Nunnun udał ogromne  zdziwienie.  - W starym piecu
diabeł pali!
     - O Boże! - powiedziała Guta. - Przecież  on  mi przejśÖ nie dawał!  Ja
tylko jednego siÚ bałam, żeby siÚ Red przypadkiem nie dowiedział.
     Bezszelestnie  weszła Mariszka.  Pojawiła  siÚ w drzwiach, spojrzała na
garnki,  na Richarda, potem  podeszła  do  matki i  przytuliła siÚ do  niej,
odwracając twarz.
     - No jak tam, Mariszka? - raźno powiedział Nunnun. - Chcesz czekoladkÚ?
     Wsadził dwa palce do kiszonki kamizelki i wyjął czekoladowy samochodzik
w celofanie i chciał go daÖ dziewczynce. Mariszka nie drgnÚła. Guta  zabrała
mu czekoladkÚ i położyła na stole. Jej wargi nagle zbielały.
     -  Wiesz,  Guta  -  nadal  raźno  ciągnął  Nunnun.  -  Mam  zamiar  siÚ
przeprowadziÖ.  Zbrzydło  mi  mieszkanie w  hotelu. Po  pierwsze  daleko  od
instytutu...
     - Ona  już prawie nic nie  rozumie  -  cicho powiedziała Guta i  Nunnun
urwał w păł zdania, wziął w  obie dłonie szklaneczkÚ  i bezmyślnie zaczał ją
obracaÖ w palcach.
     - Nie pytasz jak  widzÚ, co u  nas słychaÖ - măwiła dalej Guta - i masz
racjÚ.  Ale przecież jesteś naszym  starym przyjacielem, Dick,  i przed tobą
nie mamy co ukrywaÖ. Zresztą, czy to można ukryÖ.
     - Byliście z nią u lekarza? - zapyta! Nunnun nie podnosząc oczu.
     - Tak. Oni nic tu nie mogą poradziÖ. A jeden powiedział - zamilkła.
     Nunnun răwnież milczał. Nie  było tu  o czym măwiÖ ani nawet  i myśleÖ,
ale nagle poraziła go straszna myśl - to jest  Inwazja. Nie piknik na skraju
drogi, nie  prăba  nawiązania kontaktu  - tylko Inwazja.  Oni  nie mogą  nas
zmieniÖ, ale przenikają w ciała naszych dzieci i zmieniają je  na swăj obraz
i podobieástwo. Przeszedł go dreszcz, ale  od razu przypomniał sobie, że już
gdzieś  czytał  o czymś  podobnym, jakiś pocket-book w kolorowej plastykowej
okładce i od tego wspomnienia zrobiło mu siÚ  lżej na  sercu. WymyśliÖ można
wszystko, czego dusza zapragnie. A to, co zostało wymyślone,  nigdy naprawdÚ
siÚ nie zdarza.
     -  A  jeden  powiedział,  że  ona już  nie jest człowiekiem - przerwała
milczenie Guta.
     - Zawracanie głowy - głucho powiedział Nunnun.
     - ZwrăÖ  siÚ do  prawdziwego specjalisty. Idź  do Jamesa  Catterfielda.
Chcesz, porozmawiam z nim. ZałatwiÚ, żeby ciÚ przyjął...
     -  Myślisz  o Rzeźniku? -  zaśmiała  siÚ nerwowo. - Nie  trzeba,  Dick,
dziÚkujÚ ci. To  właśnie on tak powiedział. Taki już widocznie  przypadł nam
los.
     Kiedy Nunnun  odważył siÚ podnieśÖ oczy,  Mariszki już nie było. a Guta
siedziała bez ruchu,  usta  miała  rozchylone, oczy  puste i  na papierosie,
ktăry trzymała w  palcach, wyrăsł długi słupek szarego popiołu. Wtedy Nunnun
popchnął ku niej szklankÚ i powiedział:
     - Zrăb mi jeszcze  jedną porcjÚ, dziewczyno... i sobie răwnież. A potem
wypijemy.
     Popiăł  spadł, Guta  poszukała  oczami,  gdzie  wyrzuciÖ  niedopałek  i
wrzuciła go do zlewozmywaka.
     -  Za co? - zapytała. - Tego  właśnie  nie  rozumiem! Co  myśmy takiego
zrobili? Pomimo wszystko nie jesteśmy najgorszymi ludźmi w tym mieście...
     Nunnun pomyślał, że Guta  teraz siÚ rozpłacze,  ale ona nie zapłakała -
otworzyła lodăwkÚ, wyjÚła wădkÚ i sok, i zdjÚła z păłki drugą szklankÚ.
     - A  jednak nie traÖ  nadziei - powiedział Nunnun. - Na świecie  nie ma
niczego takiego, czego nie można naprawiÖ i możesz mi wierzyÖ, ja mam bardzo
duże możliwości. I zrobiÚ wszystko, co bÚdzie w mojej mocy...
     Teraz  sam  wierzył w  to,  co măwił,  i już w  głowie  robił  przegląd
nazwisk, znajomości,  miast, i już mu siÚ wydawało, że gdzieś coś  słyszał o
podobnych wypadkach i że chyba wszystko dobrze siÚ skoáczyło,  tylko  trzeba
sobie przypomnieÖ, gdzie to było i kto leczył, ale akurat  wtedy przypomniał
sobie,  po  co właściwie  tu przyszedł, przypomniał sobie Herr  Lemchena,  a
także po co zaprzyjaźnił  siÚ  z  Gutą  i wtedy  odechciało mu siÚ  myśleÖ o
czymkolwiek,  odegnał  od siebie wszelkie  sensowne myśli, usiadł wygodniej,
rozluźnił miÚśnie i już tylko czekał, kiedy mu dadzą coś do wypicia.
     W tej właśnie chwili usłyszał z korytarza szurające kroki, stukot kul i
odrażający,   szczegălnie   w  tym  momencie,   głos  ścierwnika  Barbridgea
powiedział nosowo:
     - Ej, Rudy! A twoja Guta widocznie ma gościa -  kapelusz wisi... Ja bym
na twoim miejscu tego tak nie zostawił...
     I głos Reda:
     - Uważaj na protezy, Ścierwnik. I zatrzaśnij dziăb. Tu są  drzwi, żebyś
czasem nie zbłądził, ja mam zamiar zjeśÖ jeszcze dziś kolacjÚ.
     I Barbridge: - Tfu, już nawet zażartowaÖ nie wolno!
     I Red:
     -  DosyÖ  siÚ  już nażartowałeś.  Wystarczy.  Spływaj,  spływaj, na  co
czekasz!
     SzczÚknął zamek i  głosy stały siÚ  cichsze,  widocznie obaj  wyszli na
schody.  Barbridge coś  powiedział păłgłosem i  Red  mu odpowiedział: "DosyÖ
tego, nie mam z tobą o czym gadaÖ!" Znowu mamrotanie Barbridgea i ostry głos
Reda:  "Powiedziałem  dosyÖ!" TrzasnÚły drzwi,  zastukały  szybkie  kroki  w
przedpokoju i w progu kuchni  ukazał siÚ Red Shoehart.  Nunnun wstał na jego
powitanie i obaj mocno uścisnÚli sobie dłonie.
     - Wiedziałem,  że to ty - powiedział Red obrzucając Nunnuna spojrzeniem
bystrych,  zielonkawych  oczu.  - Uu, aleś  siÚ spasł, grubasie! nieźle  ciÚ
tuczą w  naszych barach! Oho! WidzÚ, że wesoło spÚdzacie czas! Guta, zrăb  i
dla mnie porcjÚ, muszÚ was doganiaÖ...
     - PrawdÚ  măwiąc jeszcześmy  dobrze nie  zaczÚli - powiedział Nunnun. -
Właściwie dopiero zabieraliśmy siÚ do roboty. Przed tobą trudno uciec!
     Red zaśmiał siÚ ostro i uderzył Nunnuna piÚścią w ramiÚ.
     - Zaraz siÚ okaże, kto kogo dogoni i kto kogo przegoni. Ja, bracie, dwa
lata siedziałem o suchym  pysku. Żeby ciebie dogoniÖ,  musiałbym chyba wypiÖ
cysternÚ... Chodźmy,  chodźmy, nie bÚdziemy siedzieÖ w kuchni! Guta, co z tą
kolacją...
     Dał nurka do lodăwki i wyprostował siÚ, trzymając w każdej rÚce po dwie
butelki z răżnymi nalepkami.
     - Zabawimy siÚ! - oznajmił.  - Wydajemy  przyjÚcie na cześÖ najlepszego
przyjaciela, Richarda  Nunnuna, ktăry nie opuszcza swoich w biedzie! Chociaż
nie przynosi mu to żadnego pożytku. Ech, szkoda, że nie ma Szuwaksa...
     - A to  zadzwoá do niego  -  zaproponował Nunnun. Red  pokrÚcił ognisto
rudą głową.
     - Tam, gdzie on teraz jest, jeszcze nie założyli telefonu. No, chodźmy,
chodźmy... Pierwszy wszedł do pokoju i rąbnął butelkami o stăł.
     -  Zabawimy  siÚ, tato - powiedział do nieruchomego starca.  -  To jest
Richard Nunnun, nasz przyjaciel Dick, a to măj tata, Shoehart - senior...

     Richard  Nunnun  skurczył  siÚ   wewnÚtrznie  w   mały  twardy  kłÚbek,
rozciągnął wargi od ucha  do ucha, pomachał w powietrzu dłonią  i powiedział
do nieboszczyka:
     - Bardzo mi miło, mister Shoehart. Co u pana słychaÖ? My siÚ już znamy.
Red -  powiedział do Shoeharta Juniora,  ktăry  penetrował barek.  - Już raz
widzieliśmy siÚ, co prawda przelotnie...
     - Siadaj  - powiedział  do  niego  Red wskazując na  krzesło na  wprost
starca. - Jeżeli chcesz  z nim rozmawiaÖ, măw głośniej. On  ni  cholery  nie
słyszy.
     Rozstawił kieliszki, szybko otworzył butelki i powiedział do Nunnuna:
     - Rozlewaj. Ojcu niedużo, na samo dno... Nunnun  nalewał bez pośpiechu.
Stary siedział w poprzedniej  pozie i patrzył w ścianÚ, nie zareagował kiedy
Nunnun  podsunął mu kieliszek. A  Nunnun już siÚ oswoił z  nową sytuacją. To
była gra, gra straszna i żałosna. Rozpoczął ją Red, a on, Nunnun, właśnie do
niej przystąpiÖ tak jak robił przez całe życie, rozgrywając cudze  partie  i
straszne, i żałosne, i haniebne, i dziwaczne, i znacznie groźniejsze niż ta.
Red podniăsł swăj  kieliszek i  powiedział: "No to  w drogÚ?" - i Nunnun jak
najnaturalniej spojrzał na  starego,  a  Red  niecierpliwie  stukając  swoim
kieliszkiem o kieliszek Dicka powiedział: "W drogÚ, w drogÚ... nie martw siÚ
o  niego,  tato nie  da  sobie  krzywdy  zrobiÖ..." -  i wtedy Nunnun răwnie
naturalnie kiwnął głową i obaj wypili.
     Red, błyskając  oczami,  zaczął  măwiÖ  tym  samym podnieconym  i nieco
sztucznym głosem :
     - Koniec, bracie! WiÚcej mnie wiÚzienie nie zobaczy. Gdybyś ty wiedział
jak dobrze jest w domu! Forsa jest, ja już sobie fajny cottage upatrzyłem, z
ogrodem,  nie  gorszy  niż  Ścierwnika...  Wiesz,  że chciałem  wyemigrowaÖ,
jeszcze w wiÚzieniu postanowiłem. Po jaką cholerÚ  mam  siedzieÖ do  usranej
śmierci w tym zapowietrzonym mieście? niech to wszystko, myślÚ, jasny piorun
strzeli. Wracam -- moje uszanowanie, zabronili  emigrowaÖ! Co to - przez  te
dwa lata okazało siÚ, że jesteśmy zadżumieni?
     Red  măwił i măwił, a  Nunnun kiwał głową,  popijał  whisky, wtrącał na
znak poparcia wspăłczujące przekleástwa, zadawał retoryczne pytania, a potem
zaczął wypytywaÖ o cottage -  co to za cottage, gdzie, za ile? Nawet  zaczął
siÚ spieraÖ  z  Redem,  twierdził, że  cottage  jest  drogi,  w  niedogodnym
miejscu,  wyjął  notes  i  przewracając kartki podawał  adresy  opuszczonych
domkăw,  ktăre właściciele  oddadzą  za  bezcen, a remont  bÚdzie  kosztował
grosze, szczegălnie jeśli złożyÖ prośbÚ o zezwolenie  na emigracjÚ, otrzymaÖ
odmowÚ i zażądaÖ rekompensaty.
     -  Ty,  jak  widzÚ,  przerzuciłeś  siÚ  na  handel  nieruchomościami  -
powiedział Red.
     -  A  ja wszystkim po trochu handlujÚ - odparł Nunnun i  zrobił perskie
oko.
     - Wiem, wiem, nasłuchałem siÚ o twoich aferach z burdelami!
     Nunnun zrobił wielkie oczy, położył palec na ustach i spojrzał w stronÚ
kuchni.
     - Co tam, wszyscy o tym wiedzą - powiedział Red.
     - Pieniądze nie śmierdzą, teraz już wiem o tym  z całą pewnością... Ale
żeś ty wziął Gnata na zarządzającego -  myślałem, że pÚknÚ ze śmiechu, kiedy
siÚ  o tym  dowiedziałem.  Wpuściłeś  lisa do  kurnika...  Przecież  on jest
stukniÚty, ja go znam od małego!
     W  tym momencie stary  powoli,  mechanicznym ruchem, niby ogromna kukła
uniăsł rÚkÚ z kolana i z drewnianym stukotem upuścił ją na stăł, obok  swego
kieliszka.  RÚka  była  ciemna,  z  niebieskim  połyskiem,  skurczone  palce
upodobnialy ją do kurzej łapy. Red zamilkł i spojrzał na ojca. W jego twarzy
coś drgnÚło i Nunnun  ze  zdumieniem zauważył na  tej piegowatej, drapieżnej
fizjonomii najprawdziwszą,
     miłośÖ.
     - Niech tata pije na zdrowie - serdecznie powiedział Red. - Ta odrobina
tacie nie  zaszkodzi...  - Nic siÚ nie băj - powiedział păłgłosem do Nunnuna
mrugając porozumiewawczo. - On sobie z kieliszkiem poradzi, bądź spokojny...
     Patrząc  na  niego  Nunnun  przypomniał  sobie,  co siÚ  działo,  kiedy
laboranci Boyda przyszli tutaj po tego  nieboszczyka. Laborantăw było dwăch,
silni chłopcy  bez  przesądăw, wysportowani  itp., towarzyszył  im lekarz ze
szpitala  miejskiego,  a z nim dwaj sanitariusze, potÚżni faceci, przyuczeni
do  dźwigania  noszy  i uspokajania szaleácăw.  Păźniej  jeden  z laborantăw
opowiadał,  że "ten  rudzielec"  z początku jakby nie rozumiał, o co chodzi,
wpuścił  ich  do  mieszkania,  pozwolił  obejrzeÖ  ojca  i  zapewne  starego
spokojnie by zabrano,  ponieważ  Red prawdopodobnie  uznał, że tatusia  chcą
wziąÖ do szpitala na badania.  Ale te  bałwany sanitariusze, ktărzy w czasie
wstÚpnych rokowaá sterczeli w przedpokoju i gapili siÚ na GutÚ, myjącą okna,
kiedy  ich wezwano, zabrali  siÚ  do starego  jak  do  zapluskwionej kanapy,
najpierw  go  wlekli po ziemi, a potem w ogăle upuścili  na podłogÚ. Red siÚ
wściekł  i  tu  dorwał  siÚ do  głosu kretyn  lekarz  i  zaczął  szczegăłowo
objaśniaÖ dokąd, po co i w jakim celu. Red słuchał go minutÚ, albo i dwie, a
potem  nagle   bez  żadnego  uprzedzenia  eksplodował  jak  bomba  wodorowa.
Laborant, ktăry to opowiadał, sam nie pamiÚta, w jaki sposăb znalazł  siÚ na
ulicy.  Rudy diabeł zrzucił ze schodăw wszystkich piÚciu, przy czym  żadnemu
nie pozwolił  odejśÖ  dobrowolnie  na własnych nogach. Wszyscy, według  słăw
laboranta, wylatywali z bramy jak  kule z armaty.  Dwaj zostali nieprzytomni
na chodniku, a pozostałych trzech  Red  ścigał przez  cztery  przecznice, po
czym wrăcił do samochodu, ktărym przyjechali,  i wybił w nim wszystkie szyby
- szofera w wozie już nie było, uciekł pieszo w przeciwnym kierunku.
     - Tu,  w  jednym  barze,  dali mi przepis na nowy koktajl  -  măwił Red
rozlewając whisky. - Nazywa  siÚ "czarci pudding",  zrobiÚ ci  potem,  kiedy
zjemy.  To, bracie,  taka  bomba, że na pusty żołądek  piÖ  jej  nie można -
człowiek  ryzykuje życie, po jednej porcji  nie  możesz ruszyÖ ani rÚką, ani
nogą...  Jak tam  sobie chcesz,  Dick,  ale  ja  clÚ dzisiaj ugoszczÚ według
pierwszej kategorii, słowo dajÚ. Przypomnimy sobie dawne dobre czasy, jak to
kiedyś  w "Barge"...  Biedny Ernest  ciągle jeszcze  siedzi, wiesz? - wypił,
otarł usta wierzchem  dłoni i zapytał niedbale: - A co słychaÖ w instytucie?
Za "czarci  pudding"  jeszcze siÚ nie  wziÚli?  Ja, widzisz, obecnie  jestem
trochÚ do tyłu, jeśli chodzi o ostatnie osiągniÚcia naukowe...
     Nunnun od  razu  zrozumiał, dlaczego Red zaczyna rozmowÚ  na ten temat.
Załamał rÚce i pozwiedział:
     - Coś ty, stary! Nie słyszałeś, jaki numer wyszedł z  tym "puddingiem"?
Słyszałeś o  laboratoriach  Carryguna?  To taki  prywatny sklepik... A wiÚc,
dostali skądś porcjÚ "puddiningu"...
     Opowiedział o  katastrofie, o straszliwym skandalu, o tym, że  śledztwo
nic nie  dało - skąd wziął siÚ "pudding" nie wiadomo do dziś.  A Red sluchał
niby nieuważnie, potem dolał whisky do szklanek i powiedział:
     - Dobrze im tak, kanaliom, żeby ich piekło pochłonÚło...
     Wypili  we  dwăjkÚ.  Red spojrzał  na  ojca, znowu  w jego  twarzy  coś
drgnÚło,  wyciągnął  rÚkÚ, przysunął szklankÚ bliżej do skurczonych palcăw i
palce siÚ nagle zwarły obejmując dno szklaneczki.
     -  Tak szybciej păjdzie - powiedział Red - Guta! - wrzasnął - długo nas
bÚdziesz  morzyÖ  głodem?  To na  twoją  cześÖ  tak  siÚ  stara  -  wyjaśnił
Nunnunowi. -  Na  pewno robi twoją  ulubioną  sałatkÚ ze ślimakami, dawno je
kupiła, sam widziałem. No  a w ogăle,  co słychaÖ w instytucie? Znaleźli coś
nowego?  Măwią, że teraz  tam u was nic, tylko automaty, szkoda że pożytek z
nich niewielki.
     Nunnun zaczął  opowiadaÖ plotki  z Instytutu i kiedy măwił,  przy stole
obok starego bezszelestnie pojawiła siÚ Mariszka,  postała chwilÚ położywszy
na  stole kosmate łapki i  nagle absolutnie dziecinnym ruchem przytuliła siÚ
do nieboszczyka i położyła mu głowÚ na  ramieniu.  I Nunnun, nie przerywając
opowiadania,  pomyślał  patrząc na  te dwa upiorne płody  Strefy: O Boże, co
jeszcze?  Co jeszcze trzeba z nami  zrobiÖ,  żeby nas wreszcie ruszyło?  Czy
nawet tego za mało?  -  Wiedział, że za mało. Wiedział, że miliardy  ludzi o
niczym nie wiedzą i o niczym wiedzieÖ nie chcą, a jeżeli nawet siÚ dowiedzą,
to przez dziesiÚÖ minut bÚdą wstrząśniÚci, a potem wrăcą do swoich spraw, bo
po okrÚgach swoich wraca siÚ wiatr. UrżnÚ siÚ, pomyślał w ostatecznej furii.
Do diabła z Barbridgeem, do diabła z Lemchenem... do diabła z tą przez  Boga
przeklÚtą rodziną, do diabła! UrżnÚ siÚ.
     - Co tak  na nich patrzysz? - cicho zapytał  Red - nie  băj siÚ, to jej
nie zaszkodzi, nawet przeciwnie - măwią, że oni dobrze robią na zdrowie.
     -  Tak.  wiem - powiedział  Nunnun i jednym haustem wysuszył  szklankÚ.
Weszła Guta, rzeczowo poleciła Redowi rozstawiÖ talerze i postawiła na stole
wielką  srebrną  miskÚ  z ulubioną sałatką Munna. I  w tym momencie  stary -
jakby ktoś nagle sobie  przypomniał,  że trzeba pociągnąÖ za nitki  - jednym
ruchem uniăsł szklankÚ do rozwierających siÚ ust.
     -  No, moi kochani -  powiedział  Red  z  zachwytem w  głosie  -  teraz
zabawimy siÚ na dwadzieścia cztery fajerki!



     Przez noc w dolinie siÚ ochłodziło, a o świcie zrobiło siÚ wrÚcz zimno.
Szli   nasypem   kolejowym,  stąpając  po   zbutwiałych  podkładach   miÚdzy
zardzewiałymi  szynami,  i Red  widział,  jak  na  skărzanej  kurtce  Artura
Barbridge'a błyskają  kropelki  zgÚstniałej mgły. Chłopiec maszerował lekko,
wesoło, jakby nie miał za sobą mÚczącej nocy,  nerwowego napiÚcia, po ktărym
do  tej  chwili  drżał każdy miÚsieá  ciała, dwăch upiornych  godzin,  ktăre
spÚdzili w mÚczącym păłśnie na szczycie łysego pagărka, przytuleni do siebie
dla  rozgrzewki, przeskakując  strumieá  "zielonki"  opływającej  wzgărze  i
znikającej w rowie.
     Po obu stronach nasypu leżała gÚsta mgła. Od czasu do czasu wpełzała na
szyny ciÚżkimi, szarymi płatami i wtedy szli po kolana  unurzani w kłÚbiącej
siÚ z wolna wacie.  Pachniało mokrą rdzą, a z błota po prawej stronie nasypu
ciągnÚło stÚchlizną. Wokăł nie było widaÖ nic oprăcz mgły, ale Red wiedział,
że po  obu  stronach  rozpościera siÚ  pagărkowata kamienista  răwnina, a za
răwniną,  we  mgle kryją  siÚ  găry. I jeszcze  wiedział,  że kiedy wzejdzie
słoáce i  mgła  opadnie  rosą,  powinien zobaczyÖ gdzieś  po  lewej szkielet
roztrzaskanego śmigłowca, a przed sobą sznur wagonikăw,  i że  właśnie wtedy
zacznie siÚ prawdziwa robota.
     Nie zatrzymując siÚ  Red wsunął dłoá miÚdzy ramiona i plecak, podrzucił
plecak wyżej, żeby  krawÚdź  butli z  helem nie wrzynała mu siÚ w krÚgosłup.
CiÚżki  sukinsyn.  Jak  ja  bÚdÚ  siÚ z  nim czołgał?  Păłtora kilometra  na
brzuchu...  Dobra,  nie  tnij, stalker,  wiedziałeś, na co  idziesz. PiÚÖset
tysiÚcy czeka ciÚ na koácu  tej  drogi, możesz siÚ  trochÚ  wysiliÖ. PiÚÖset
tysiÚcy,  niczego  sobie kawał grosza,  co?  Niech  zdechnÚ.  Jeśli im oddam
taniej  niż  za  piÚÖset  tysiÚcy.  I  jeżeli  dam ścierwnikowi  wiÚcej  niż
trzydzieści kawałkăw. A găwniarzowi... găwniarzowi nie  dam nic. Jeśli stary
łajdak chociaż w połowie powiedział prawdÚ, to găwniarz nic nie dostanie.
     Znowu  spojrzał  Arturowi  w  plecy  i  przez  jakiś czas patrzył  spod
zmrużonych powiek, jak  tamten lekko skacze przez dwa  podkłady,  barczysty,
wąski w biodrach, a  jego czarne jak u siostry włosy falują w rytmie marszu.
Sam siÚ wprosił,  posÚpnie  pomyślał Red. Sam. Dlaczego mu tak strasznie  na
tym zależało? Aż dygotał cały i łzy miał w oczach... "niech pan mnie weźmie,
mister  Shoehart! Răżni ludzie mi proponowali, ale ja  chcÚ  tylko  z panem,
tamci  są  do  niczego! Ojciec... Ale  przecież  on  teraz  nie  może!"  Red
wysiłkiem woli odepchnął od siebie to  wspomnienie. Ale chciał o tym myśleÖ,
to było wstrÚtne i byÖ może dlatego zaczął myśleÖ  o siostrze Artura, o tym,
jak  on,  Red, z tą Diną i trzeźwy  spał, i pijany spał, i jakie  to było za
każdym razem  rozczarowanie. Wprost  nie do wiary - dziewczyna jak złoto,  z
taką by siÚ tylko kochaÖ i kochaÖ, a kiedy przychodzi  co do czego - Iluzja,
nieżywa  kukła, a  nie kobieta.  Tak jak  te guziki  na  matczynej bluzce  -
bursztynowe, păłprzeźroczyste, złotawe, aż  siÚ pragnie wziąÖ  je  do  ust i
ssaÖ w oczekiwaniu jakiejś niezwykłej słodyczy... I pamiÚta - brał je do ust
i  ssał,  i  po  stokroÖ  przeżywał  straszne  rozczarowanie,  i po  stokroÖ
zapominał  o  tym  rozczarowaniu -  może nawet nie tyle  zapominał,  ile nie
chciał wierzyÖ własnej pamiÚci, kiedy je tylko znowu zobaczył.
     A  może to papachen  mi  go podesłał, pomyślał, nie przypadkiem  dźwiga
taką armatÚ w tylnej kieszeni... Nie, raczej wątpliwe, Ścierwnik  mnie  zna.
Ścierwnik  wie, że ze  mną nie ma  żartăw, i  wie, jaki  jestem  w  Strefie.
Przesadzam. Nie  on pierwszy mnie prosił, nie on pierwszy zalewał siÚ łzami,
inni nawet klÚkali przede mną... A spluwy wszyscy ze sobą targają, kiedy idą
pierwszy raz.  Pierwszy  i ostatni  raz. Czy naprawdÚ ostatni?  Oj, ostatni,
chłopcze. Oto jak siÚ rzeczy mają, Ścierwniku
     - po  raz  ostatni. Tak, papachen, gdybyś wiedział  o projektach  twego
syna,  protezami  byś  skărÚ  wygarbował  syneczkowi twojemu  wymodlonemu  w
Strefie... Raptem poczuł, że coś pojawiło siÚ przed nimi. I to niedaleko - w
odległości trzydziestu
     - czterdziestu metrăw.
     - Stăj - powiedział do Artura.
     Chłopiec posłusznie zamarł  w miejscu. Refleks  miał dobry:  zastygł  w
mgnieniu oka  z podniesioną nogą, a nastÚpnie powoli i ostrożnie  opuścił ją
na ziemiÚ.  Red  zrăwnał  siÚ  z nim  i stanął. Koleina prowadziła w  dăł  i
całkowicie ginÚła we  mgle.  I właśnie tam, we  mgle,  coś trwało.  To  było
wielkie i nieruchome ale  niegroźne. Red ostrożnie wciągnął nosem powietrze.
Tak. Niegroźne.
     -  Naprzăd  - powiedział niegłośno. Odczekał,  aż Artur  zrobi pierwszy
krok i ruszył za nim. Kątem oka widział twarz Artura, jego klasyczny profil,
gładką skărÚ policzka i stanowcze, zaciśniÚte wargi pod cieniutkim wąsikiem.
     Zanurzali  siÚ  we  mgle, najpierw  po pas, potem po  szyjÚ,  i po paru
sekundach zamajaczyła przed nimi ukośna bryła wagonika.
     - DośÖ - powiedział Red  i zaczął zdejmowaÖ plecak. - Siadaj tam, gdzie
stoisz. Przerwa na papierosa.
     Artur  pomăgł   mu  zdjąÖ  plecak,  a  potem  usiedli  obok  siebie  na
zardzewiałej szynie. Red otworzył jedną z kieszeni plecaka, wyjął zawiniątko
z jedzeniem i termos z  kawą, a păki Artur  odwijal papier i układał kanapki
na  plecaku wydostał zza pazuchy manierkÚ,  otworzył  ją i przymykając  oczy
wypił kilka łykăw.
     -  Napijesz siÚ? - zaproponował  wycierając  dłonią szyjkÚ manierki.  -
Nabierzesz odwagi... Artur pokrÚcił głową, dotkniÚty.
     - Nie  muszÚ nabieraÖ odwagi, mister Shoehart. Wolałbym kawÚ, jeśli pan
pozwoli. Bardzo tu wilgotno, prawda?
     - Wilgotno  - potwierdził Red. Schował manierkÚ, wybrał sobie kanapkÚ i
zaczął jeśÖ. - Kiedy mgła opadnie, zobaczysz, jakie tu błota dookoła. Kiedyś
w tych miejscach komarăw było zatrzÚsienie...
     Umilkł i  nalał sobie kawy. Kawa była  gorąca, słodka i aromatyczna,  i
nawet przyjemniej było teraz ją piÖ niż alkohol.  Pachniała domem, Gutą i to
nie po prostu Gutą, ale Gutą w szlafroku, prosto ze snu, ze  śladem poduszki
na policzku, niepotrzebnie siÚ w to wdałem, pomyślał Red. PiÚÖset tysiÚcy...
A na cholerÚ mi piÚÖset tysiÚcy? KnajpÚ mam  zamiar kupiÖ, czy co? Pieniądze
są potrzebne, żeby o nich  nie  myśleÖ,  jak  słusznie  powiedział Dick. Dom
jest,  ogrădek  jest, bez  pracy  w  Harmont nie  zostanÚ...  napuścił  mnie
Ścierwnik, menda plugawa, na wodÚ, napuścił jak dziecko...
     - Mister Shoehart - powiedział nagle Artur uciekając spojrzeniem. - Czy
pan naprawdÚ wierzy, że ta kulka spełnia życzenia?
     - Zawracanie głowy! - powiedział nieuważnie Red i zamarł ze szklaneczką
przy ustach. - A ty skąd wiesz, po co idziemy.
     Artur roześmiał siÚ z zażenowaniem, wsadził rozcapierzoną dłoá w kruczą
czuprynÚ i powiedział:
     - Domyślilem siÚ!...  Już  nie pamiÚtam, co konkretnie podsunÚło mi  tÚ
myśl... Ale po pierwsze, poprzednio ojciec bez przerwy nudził o Złotej Kuli,
a ostatnio nagle przestał, za to ciągle chodził do pana, a ja  przecież wiem
- wcale nie jesteście przyjaciăłmi,  co by tam ojciec nie măwił. Oprăcz tego
zrobił  siÚ  ostatnio jakiś  taki dziwny...  - Artur znowu  siÚ  roześmiał i
pokrÚcił   głową   coś   sobie  przypominając.  -  A  ostatecznie   wszystko
zrozumiałem, kiedy  na tym pustkowiu  wyprăbowaliście sterowiec... - Klepnął
dłonią  po  plecaku, w ktărym  leżał  ciasno zwiniÚty pokrowiec  sterowca. -
Uczciwie  siÚ przyznajÚ, że was wtedy wyśledziłem,  a kiedy zobaczyłem,  jak
podnosicie  w  powietrze  worek kamieni,  wszystko stało siÚ dla mnie jasne.
Według mnie oprăcz Złotej Kuli w Strefie nic ciÚżkiego  już nie  zostało.  -
Ugryzł kanapkÚ i  w  zamyśleniu  powiedział z pełnymi  ustami: -  Tylko  nie
rozumiem, jak ją pan przyczepi, przecież na pewno jest idealnie gładka...
     Red cały  czas patrzył  na  niego znad szklaneczki i myślał, jak bardzo
niepodobni są  do  siebie ojciec  i syn. Inni ludzie. Inna twarz, inny głos,
inna dusza. Ścierwnik ma głos ochrypły, lizusowski, jakiś taki  padalcowaty.
Ale kiedy măwił o  niej, to  măwił  pierwszorzÚdnie.  nie  można go było nie
słuchaÖ.  "Rudy - măwił wtedy przechylając siÚ przez stăł. - Przecież  tylko
my dwaj  zostaliśmy i  na nas dwăch dwie nogi, i obie  twoje... Kto, jak nie
ty? To byÖ może najcenniejsze ze wszystkiego, co jest w Strefie! Komu to siÚ
ma dostaÖ? Tym okularnikom z ich maszynami? Przecież to ja ją znalazłem, ja!
Ilu naszych po drodze poległo! A ja znalazłem! Trzymałem dla siebie. I teraz
też  bym nikomu nie  oddał,  ale rÚce  mam za krătkie... Tylko ty możesz tam
iśÖ. Ilu to ja  młokosăw uczyłem, całą szkołÚ dla nich, rozumiesz, założyłem
- i nic, nie ten  materiał. No dobra,  nie wierzysz mi, nie  wierzysz  - nie
trzeba.  Forsa  dla  ciebie.  Dasz  mi,  ile  sam  zechcesz,  wiem,  że  nie
skrzywdzisz... A ja może  nogi odzyskam. Odzyskam nogi, czy ty to rozumiesz?
Strefa mi nogi zabrała, może Strefa mi je zwrăci?"

     - Co? - zapytał Red ocknąwszy siÚ.
     - Pytałem, czy mogÚ zapaliÖ, mister Shoehart.
     - Tak - powiedział Red. - Pal, pal... Ja też zapalÚ.
     Duszkiem  dopił kawÚ,  wyją! papierosa  i ugniatając go  wpatrzył siÚ w
rzedniejącą mgle. StukniÚty, pomyślał.  Wariat, năg siÚ kanalii zachciało...
parszywej gnidzie...
     Po tych wszystkich  rozmowach zostawał  w duszy  jakiś  osad i nie było
zupełnie  jasne, jaki mianowicie. I z  biegiem  czasu nie ulatniał siÚ, lecz
przeciwnie   -  gÚstniał   i  gÚstniał.   Nie  wiadomo,  co  to  było,   ale
przeszkadzało, jakby czymś  siÚ zaraził od  Ścierwnika,  ale nie  plugastwem
jakimś, nawet odwrotnie... siłą może? nie, nie siłą. Czym w takim  razie? No
dobra, powiedział  sobie. Zrăbmy tak -  załăżmy, że nie dotarłem tutaj.  Już
siÚ zdecydowałem, spakowałem plecak i  wtedy  coś siÚ  stało...  zapudłowali
mnie, powiedzmy. Źle byłoby? Z całą pewnością źle. Dlaczego źle? Z pieniÚdzy
nici? Nie, nie chodzi o pieniądze... Że bezcenny skarb dostanie siÚ łobuzom,
Chrypom răżnym i Suchym? To  prawda, w tym coś jest. Jakoś głupio. Ale co mi
do tego? Tak czy inaczej, w koácu właśnie im siÚ wszystko dostanie.
     -  Br-r-r...  -  Artur  wzdrygnął  siÚ.  -  Przenika do  kości.  Mister
Shoehart, może mi pan teraz da czegoś mocniejszego?
     Red w milczeniu  wyciągnął manierkÚ i  dał Arturowi. A przecież nie  od
razu siÚ zgodziłem, nagle pomyślał. Ze dwadzieścia razy posyłałem Ścierwnika
do wszystkich diabłăw, a  za dwudziestym pierwszym jednak siÚ zgodziłem. Już
dłużej nie mogłem. Zupełnie nie mogłem. I ostatnia nasza rozmowa była krătka
i rzeczowa. "CześÖ, Rudy. Przyniosłem ci mapÚ. Może rzucisz na nią okiem?" A
ja spojrzałem mu w twarz i widzÚ, że oczy ma jak dwa wezbrane wrzody - żăłte
z czarną kropką, i wtedy powiedziałem: "Dobra". I to wszystko.  PamiÚtam, że
byłem wtedy pijany, cały tydzieá piłem,  paskudnie mi było na duszy... A, do
diabła,  czy  to nie wszystko jedno? Poszedłem.  Po co ja w tym  babrzÚ  jak
patykiem w găwnie! Strach mnie obleciał czy co?
     Wzdrygnął  siÚ.  Przeciągłe, żałośliwe  skrzypienie  dobiegło z  gÚstej
mgły. Red  zerwał siÚ i  natychmiast jak podrzucony sprÚżyną stanął  na nogi
Artur.  Ale już znowu było cicho i tylko spod  ich năg z szelestem spadał  z
nasypu drobny żwir.
     -  To  chyba  grunt  osiadł  -  niepewnie,  z trudem  wymawiając  słowa
wyszeptał Artur -- Wagonetki z urobkiem... stoją od tak dawna...
     Red  patrzył wprost przed siebie i  nic nie widział. Przypomniał sobie.
To  było w  nocy.  Obudził  go  taki  sam dźwiÚk  -  przeciągły  i  żałosny,
zamierający jak w sennym koszmarze. Tylko  że to nie  był sen. To  zawodziła
Mariszka na swoim łăżku pod oknem, a z drugiego koáca  mieszkania odpowiadał
jej zachłyśniÚtym bulgotem ojciec, răwnie przeciągle i skrzypiąco. I tak siÚ
nawoływali i  nawoływali w ciemnościach -  minÚło  jedno stulecie,  a  potem
nastÚpne stulecie... Guta też siÚ obudziła, wziÚła Reda za rÚkÚ, poczuł, jak
jej ramiÚ z miejsca stało siÚ mokre, i tak leżeli wieleset lat i słuchali, a
kiedy Mariszka zamilkła i usnÚła,  odczekał chwilÚ, potem wstał, poszedł  do
kuchni i wypił păł butelki koniaku. Od tej nocy zaczął piÖ.
     - Ziemia - măwił Artur. - Z upływem  czasu, wie  pan, ziemia osiada. Na
skutek erozji, wilgoci, w ogăle z wielu przyczyn.
     Red spojrzał  na pobladłą  twarz Artura i  na  powrăt usiadł.  Papieros
gdzieś znikł  z  jego  palcăw, zapalił nowego. Artur  postał jeszcze moment,
lÚkliwie krÚcąc głową, potem też usiadł i powiedział cicho:
     - Opowiadają podobno, że w  Strefie ktoś mieszka.  Tak słyszałem. Jacyś
ludzie, nie przybysze z  Kosmosu, a właśnie ludzie. Jakoby Lądowanie zastało
ich  tutaj  i oni siÚ przystosowali...  a może na  skutek mutacji.  Czy  pan
słyszał o tym, mister Shoehart?
     -  Tak  - powiedział  Red. -  Ale  to  nie  tutaj,  tylko w  gărach, na
păłnocnym zachodzie. Jakieś pastuchy.
     Teraz  Już wiem,  czym on mnie zaraził,  myślał. Swoim szaleástwem mnie
zaraził.  Oto  dlaczego  tu  przyszedłem.  Oto  czego  tu  szukam...  Powoli
wypełniło go jakieś dziwne i zupełnie nowe uczucie. Zdawał  sobie sprawÚ, że
tak  naprawdÚ to uczucie  nie Jest nowe, że już od  dawna  siedziało  w  nim
gdzieś  głÚboko,  ale  teraz  dopiero zdał  sobie z niego sprawÚ i  wszystko
znalazło siÚ  na właściwym miejscu. I to, co  przedtem wydawało siÚ głupotą,
majaczeniem  oszalałego  starca, obrăciło  siÚ  obecnie  w  jedyną nadziejÚ.
Jedyny  sens  życia,  ponieważ  dopiero teraz  zrozumiał  --  jedno,  co  mu
pozostało  na świecie, jedyne, czym żył  ostatnie miesiące, to była nadzieja
na cud. On,  bałwan,  dureá, odpychał  od  siebie  tÚ  nadziejÚ,  deptał ją,
wyszydzał  i topił w wădce,  ponieważ  właśnie do tego  był  przyzwyczajony,
ponieważ nigdy w życiu, od dziecka, nie liczył na nikogo, tylko na siebie, i
ponieważ od dziecka to liczenie na  siebie wyrażało siÚ  w ilości banknotăw,
ktăre udawało mu siÚ wyrwaÖ,  wyszarpaÖ z otaczającego go obojÚtnego chaosu.
Tak było zawsze i tak trwałoby dalej, gdyby koniec koácăw nie znalazł siÚ na
takim dnie, z ktărego nie podźwigną go żadne pieniądze, a liczenie na siebie
stało siÚ  ostatecznym  absurdem. A teraz  ta nadzieja  -  już nie  nadzieja
nawet, a pewnośÖ cudu  -  wypełniła go bez reszty, teraz  nie  rozumiał, jak
măgł  żyÖ  do  tej  pory w  tym  makabrycznym  mroku  bez promyka światła...
Roześmiał siÚ i trącił Artura w ramiÚ.
     -  Jak myślisz, stalker -  powiedział - jeszcze trochÚ pożyjemy  sobie,
co?
     Artur spojrzał  na  Reda  zdziwiony  i uśmiechnął siÚ niepewnie.  A Red
zgniătł pergamin po kanapkach, rzucił  go pod wagonik, po czym ułożył siÚ na
plecaku i podparł łokciem.
     -   No   dobrze  -  powiedział.  -   PrzypuśÖmy,   że   ta  Złota  Kula
rzeczywiście... Czego byś sobie życzył?
     - To znaczy, że pan jednak wierzy? - szybko zapytał Artur.
     - To nieważne, wierzÚ czy nie wierzÚ. Ty mi odpowiedz na pytanie.
     Nieoczekiwanie naprawdÚ go zainteresowało, o co może prosiÖ  Złotą KulÚ
taki  chłopak,  jeszcze   smarkacz,   wczorajszy  licealista.   I  z  wesołą
ciekawością obserwował, jak Artur chmurzy czoło, szarpie wąsiki, to  podnosi
na niego oczy, to znowu je opuszcza.
     -  No, oczywiście, nogi  dla ojca... - powiedział wreszcie. - I żeby  w
domu było wszystko dobrze...
     - Łżesz, łżesz - powiedział dobrodusznie Red. - Ty, bracie, zapamiÚtaj:
Złota Kula wypełnia tylko najskrytsze życzenia, tylko takie, ktăre muszą siÚ
spełniÖ, bo inaczej nie ma już po co żyÖ!
     Artur Barbridge  zaczerwienił siÚ, znowu podniăsł oczy  na Reda i zaraz
je  opuścił, i zupełnie  spurpurowiał, aż  mu  łzy  stanÚły  w  oczach.  Red
przyglądał mu siÚ z uśmieszkiem.
     -  Wszystko  jasne  - powiedział nieomal czule. -  Dobra,  to nie  moja
rzecz. Zatrzymaj to  dla siebie...  - I tu przypomniał sobie o pistolecie  i
pomyślał, że  păki jest  jeszcze czas, należy  uwzglÚdniÖ wszystko, co można
uwzglÚdniÖ. - Co ty tam masz w tylnej kieszeni? - zapytał niedbale.
     - Pistolet - burknął Artur i zagryzł wargi.
     - Po co ci pistolet?
     - Żeby strzelaÖ! - odparł z wyzwaniem.
     -  Przestaá, przestaá  - powiedział surowo Red i usiadł prosto. - Dawaj
to. W Strefie nie ma do kogo strzelaÖ. Oddaj go.
     Artur chciał coś powiedzieÖ, ale zmilczał, siÚgnął za siebie, wyciągnął
wojskowego kolta i  podał go Redowi trzymając za lufÚ. Red wziął pistolet za
ciepłą rÚkojeśÖ, podrzucił go do găry, złapał i zapytał:
     - Masz przy  sobie chusteczkÚ? Daj,  to go  zawinÚ... Wziął  od  Artura
chusteczkÚ do nosa,  czyściutką,  pachnącą wodą kolonską, zawinął pistolet i
położył na podkładzie.
     -  Niech sobie  tu na razie poleży - wyjaśnił. -  Da Băg, bÚdziemy tÚdy
wracaÖ,  to zabierzemy.  Może naprawdÚ,  kiedy  spotkamy patrol,  trzeba siÚ
bÚdzie ostrzeliwaÖ... Chociaż w takiej sytuacji ostrzeliwaÖ siÚ, bracie...
     Artur ponownym ruchem pokrÚcił głową.
     - Nie po  to go wziąłem - powiedział niezadowolony.  - Tam  jest  tylko
jedna kula. Żeby, jeśli tak jak z ojcem...
     - To ta-ak... - przeciągle powiedział Red patrząc mu prosto w twarz.  -
No, jeśli o to chodzi, możesz byÖ spokojny. Jeśli  tak, jak  z ojcem, to już
do tego miejsca ciÚ doniosÚ. ObiecujÚ... Patrz, świta!
     Mgła rzedła w oczach. Na nasypie już jej w ogăle nie było, a na dole, w
oddali, mleczna mgiełka rozpraszła siÚ i topniała, wyrastały z niej okrągłe,
szczeciniaste szczyty wzgărz i gdzieniegdzie miÚdzy wzgărzami było już widaÖ
pomarszczoną  powierzchniÚ  bagien,  pokrytych  rzadką  wątłą  łoziną,  a na
horyzoncie, za wzgărzami, zapłonÚły  pomaraáczowo  łaácuchy găr -  niebo nad
gărami było jasne i błÚkitne. Artur obejrzał siÚ  przez ramiÚ i wydał okrzyk
zachwytu. Red obejrzał siÚ răwnież. Na wschodzie găry wydawały siÚ czarne, a
nad nimi mieniła siÚ, płonÚła szmaragdowa łuna - zielona  zorza  Strefy. Red
wstał i rozpinając pasek zapytał:
     - Nie masz  zamiaru sobie ulżyÖ? Jak tam sobie  chcesz,  ale  pamiÚtaj,
păźniej nie bÚdzie ani gdzie, ani kiedy...
     Poszedł za wagonik, kucnął na nasypie i postÚkując patrzył, jak  szybko
gaśnie, przerasta  răżowością zielona zorza i jak  pomaraáczowa pajda słoáca
wypełza zza găr. Od razu od wzgărz popłynÚły liliowe cienie - wszystko stało
siÚ  ostre, wypukłe,  każdy  szczegăł  był widoczny jak  na  dłoni  i jakieś
dwieście  metrăw  przed  sobą  zobaczył  Red  helikopter.  Helikopter  spadł
widocznie  w  samo  centrum  "łysicy"  i jego kadłub spłaszczyło  w blaszany
naleśnik,  tylko  ogon ocalał - lekko wygiÚty sterczał teraz  czarnym hakiem
nad  răwniną  miÚdzy wzgărzami.  I śmigło też ocalało  -  głośno  skrzypiało
kołysząc  siÚ na  łagodnym wietrze.  To musiała byÖ potÚżna  "łysica", nawet
solidnego pożaru  nie  było  i  na  sprasowanym kadłubie  wyraźnie  widniało
czerwono   -   niebieskie  godło   rozpoznawcze  lotnictwa  wojskowego  Jego
Krălewskiej Mości, godło, ktărego Red nie widział już  od tylu lat, że nawet
jakby zapomniał, jak ono wygląda.
     Potem  Red wrăcił do plecaka, wyjął  mapÚ i rozłożył  ją  na skawalonej
bryle rudy w  wagoniku.  Samej kopalni  nie  było  stąd widaÖ, zasłaniało ją
wzgărze z czarnym, osmalonym drzewem na szczycie. To wzgărze należało obejśÖ
z prawej strony, kotliną miÚdzy nim a sąsiednim pagărkiem, ktăry răwnież był
stąd widoczny - nagle wzniesienie pokryte burym kamienistym żwirem.
     Wszystko siÚ zgadzało, ale Red nie był zadawolony.  Wieloletni instynkt
stalkera  kategorycznie  protestował przeciwko samej myśli  - nonsensownej i
sprzecznej z naturą - żeby wytyczaÖ szlak miÚdzy dwoma wzniesieniami. Dobra,
pomyślał, păźniej  siÚ okaże, na miejscu siÚ  zobaczy.  Droga do tej kotliny
prowadziła przez błoto,  răwniną, ktăra stąd  wydawała siÚ  bezpieczna,  ale
przyjrzawszy  siÚ  uważniej  Red  dostrzegł  miÚdzy  suchymi  kupkami  jakąś
ciemnoszarą  plamÚ. Spojrzał na mapÚ. Tam był narysowany krzyżyk  i napisane
koślawymi  literami  "Cwajnos".  Czerwone  kropki  omijały  krzyżyk z prawej
strony. Przezwisko  było jakby znajome, ale  kto to był ten Cwajnos,  jak on
wyglądał. Red  nie  măgł  sobie przypomnieÖ,  nie wiadomo dlaczego  pamiÚtał
tylko to: zadymiona sala "Barge", ogromne czerwone łapy ściskające szklanki,
grzmot śmiechu, rozwarte zăłtozÚbne paszcze - fantastyczne  stado  tytanăw i
gigantăw przy wodopoju, Jedno z najżywszych wspomnieá dzieciástwa
     -  pierwsze spotkanie  z "Barge". Co  ja wtedy  przyniosłem? Zdaje siÚ,
"pustaka".  Prosto  ze  Strefy, mokry, głodny, nieprzytomny,  z  workiem  na
ramieniu władowałem siÚ  do  knajpy i rzuciłem worek na ladÚ przed Ernestem,
wściekle szczerząc  zÚby przetrzymałem  salwÚ  szyderstw,  doczekałem siÚ aż
Ernest, wtedy jeszcze  młody, obowiązkowo w muszce  - wyliczy mi te  zielone
papierki...  Nie,  wtedy  przecież  nie  było  zielonych,  były  jeszcze  te
kwadratowe,  krălewskie,  z  jakąś păłgołą  dziwką w płaszczu  i  wianku  na
głowie... doczekałem siÚ, schowałem  forsÚ do kieszeni i niespodziewanie dla
siebie  samego capnąłem  z  lady ciÚżki kufel i z całej siły  rąbnąłem nim w
najbliższą rechoczącą paszczÚ... Red uśmiechnął siÚ i pomyślał -  a może  to
właśnie był Cwajnos?
     - A czy miÚdzy wzgărzami można,  mister Shoehart?  - zapytał  păłgłosem
Artur. Stał obok i też patrzył na mapÚ.
     -  Zobaczymy na  miejscu - odparł Red. Wciąż patrzył na mapÚ. Na  mapie
były jeszcze dwa  krzyżyki:  jeden  na zboczu  wzgărza  z drzewem,  drugi na
kamienistym osypisku. Pudel i Okularnik. Droga prowadziła dołem miÚdzy nimi.
- Zobaczymy na miejscu - powtărzył i schował mapÚ do kieszeni.
     Spojrzał na Artura i zapytał:
     - Jak  tam  stolec?  -  I nie czekając  na  odpowiedź  polecił: - Pomăż
założyÖ  plecak...  Păjdziemy  jak  poprzednio  -  powiedział,   potrząsając
plecakiem i poprawiając rzemienie. - Idziesz przede mną,  tak, żebym ciÚ ani
na chwilÚ nie  stracił z oczu.  Nie oglądaj siÚ,  ale nadstawiaj  uszu.  Măj
rozkaz jest prawem.

     PamiÚtaj, że trzeba bÚdzie długo czołgaÖ siÚ na  brzuchu,  nie waż  siÚ
baÖ  błota, na jedno słowo,  morda w błoto,  bez gadania... I kurtkÚ zapnij.
Jesteś gotăw?
     - Gotăw - powiedział Artur głucho. Zdrowo  siÚ denerwował.  Rumieniec z
twarzy znikł, jakby go nigdy nie było.
     -  Kierunek...  tam - Red ostro machnął  dłonią  w  stronÚ najbliższego
wzgărza, sto krokăw od nasypu. - Jasne? Ruszaj.
     Artur  konwulsyjnie  westchnął,  przekroczył   szynÚ  i  bokiem  zaczął
schodziÖ z nasypu. Żwir sypał siÚ z szelestem.
     - Spokojnie, spokojnie - powiedział Red. - Nie ma siÚ dokąd śpieszyÖ.
     Ostrożnie  zaczął schodziÖ za Arturem, automatycznie răwnoważąc inercjÚ
ciÚżkiego plecaka  miÚśniami năg. Kątem  oka  jednak śledził Artura. Boi siÚ
chłopak, myślał. I ma racjÚ, że siÚ boi.  Chyba przeczuwa. Jeżeli ma takiego
nosa  jak ojciec, to powinien przeczuwaÖ... Gdybyś ty wiedział,  Ścierwniku,
na  co  ci przyjdzie. Gdybyś  ty  wiedział, Ścierwniku.  że  tym  razem  ciÚ
usłucham.  "A  tÚdy. Rudy,  sam  nie przejdziesz.  Chcesz  czy  nie  chcesz,
bÚdziesz  musiał  zabraÖ  kogoś  ze  sobą. MogÚ ktăregoś ze swoich odstąpiÖ,
ktărego nie żal..." namăwiłeś mnie, stary draniu.
     Pierwszy raz  w życiu przystałem na  taką rzecz.  No, trudno, pomyślał.
Może jeszcze wszystko jakoś siÚ  obejdzie,  nie  jestem jednak Ścierwnikiem,
może coś wymyślÚ...
     - Stop! - powiedzaiał do Artura.
     Chłopiec  zatrzymał  siÚ,  stał po  kostki w rdzawej wodzie.  Zanim Red
zszedł, Artur zapadł siÚ w trzÚsawisko po kolana.
     - Widzisz ten kamieá? - zapytał Red.  -  Tam, pod zboczem? Trzymaj kurs
na  kamieá. Artur ruszył naprzăd. Red dał siÚ wyprzedziÖ o dziesiÚÖ krokăw i
poszedł jego śladem. Cmokało  błoto pod nogami. To było martwe trzÚsawisko -
ani komarăw,  ani  żab,  nawet  łozina  zwiÚdła i  zgniła. Red automatycznie
rozglądał  siÚ dookoła, ale  na razie wyglądało na  to, że  wszystko jest  w
porządku. Wzgărze  zbliżało  siÚ powoli,  zasłoniło nikle jeszcze słoáce,  a
potem  całą  wschodnią  czÚśÖ nieba.  Przy  kamieniu  Red odwrăcił  głowÚ  i
spojrzał  na nasyp.  Nasyp jasno  oświetlało słoáce,  stało na nim  dziesiÚÖ
wagonikăw,  niektăre  wykolejone leżały  na  boku  i  w  tym  miejscu  nasyp
pokrywały czerwone  plamy wysypanej rudy. A  dalej, w kierunku  kopalni,  na
păłnoc od wagonikăw, powietrze nad szynami mieniło siÚ i drgało, od czasu do
czasu  błyskały w nim i gasiy maleákie tÚcze. Red popatrzył  na to drganie i
splunął resztką śliny.
     - Dalej -  powiedział i Artur zwrăcił ku niemu twarz pełną napiÚcia.  -
Widzisz te szmaty? Nie tam! Bardziej na prawo...
     - Tak - powiedział Artur.
     -  A wiÚc to był niejaki Cwajnos. Dawno  temu przestał byÖ czymkolwiek.
Nie słuchał starszych i teraz tam leży specjalnie po to, żeby mądrzejszym od
niego  wskazywaÖ  drogÚ. Weź  dwa palce  na prawo od  tego  Cwajnosa... Już?
Znalazłeś punkt?  Mniej wiÚcej tam, gdzie łozina jest trochÚ przerzedzona...
Tak trzymaj! Marsz!
     Teraz  szli  răwnolegle  do  nasypu. Z  każdym krokiem  wody pod nogami
ubywało i wkrătce maszerowali już po suchych  sprÚżystych  kÚpkach. A według
mapy tu  wszÚdzie  ma byÖ błoto, pomyślał  Red. Przestarzała  jest  ta mapa.
Dawno  tu  Barbridge'a  nie  było  i  dlatego  jest  przestarzała.  To  źle.
Oczywiście suchą drogą łatwiej iśÖ, ale lepiej już, żeby tu było to błoto...
Ale maszeruje, pomyślał, patrząc na Artura. Jak po Alei Centralnej.
     Arturowi widocznie wrăcił dobry nastrăj, bo szedł teraz długim krokiem.
Jedną rÚkÚ wsadził  do kieszeni, a drugą  wesoło wymachiwał jak na spacerze.
Wăwczas   Red   poszperał   w   kieszeni,   wybrał   mutrÚ,   mniej   wiÚcej
dwudziestogramową, wycelował i trafił  Artura prosto w kark. Chłopak jÚknął,
złapał siÚ za głowÚ i skurczony runął na suchą trawÚ. Red zatrzymał  siÚ nad
nim.
     -  Oto jak tu  bywa, Archie - powiedział  pouczająco. - To nie  aleja w
parku i nie poszedłeś ze mną na poranną przechadzkÚ.
     Artur powoli wstał. Twarz miał białą jak papier.
     - Wszystko jasne? - zapytał Red. Artur przełknął ślinÚ i kiwnął głową.
     - No to dobrze.  A nastÚpnym  razem  dostaniesz w zÚby. Jeżeli bÚdziesz
jeszcze żył. Marsz!
     A z  chłopca măgłby  byÖ niezły stalker,  pomyślał  Red.  Nazywaliby go
pewnie Archie Cherubin. Był już u nas jeden Cherubin, nazywał siÚ Dickson, a
teraz wołają go  Suseł. Jedyny  stalker, ktăry dostał siÚ  w "wyżymaczkÚ"  i
żyje.  Miał szczÚście.  Ten głupek do tej pory myśli, że  to  Barbridge go z
"wyżymaczki" wyciągnął. A jakże!  Z "wyżymaczki" nikogo siÚ nie wyciągnie...
Ze Strefy go wytaszczył, to prawda. Zdobył siÚ Barbridge na taki niesłychany
wyczyn! Sprăbowałby go nie  wytaszczyÖ! Te jego numery wtedy już ostatecznie
wszystkim obrzydły i tym razem chłopcy  wprost go ostrzegli  - sam lepiej  w
ogăle   nie  wracaj.   A   przecież  właśnie   wtedy  Barbridge'a  przezwali
Ścierwnikiem, przedtem biegał u nas za Perszerona...
     Red poczuł nagle na lewym policzku ledwie dostrzegalny prąd powietrza i
błyskawicznie, nie zdążywszy nawet o niczym pomyśleÖ, krzyknął:
     - Stăj!
     Wyciągnął rÚkÚ w lewo. Prąd powietrza był tam silniejszy. Gdzieś miÚdzy
nimi  a torem  kolejowym leżała  "łysica", a może nawet szła samym nasypem -
nie  przypadkiem przecież  wywrăciły siÚ  wagoniki.  Artur stał jak wkopany,
nawet siÚ nie odwrăcił.
     -  Bardziej  w  prawo  -  rozkazał  Red.  -  Marsz!  Tak,  niezły byłby
stalker... Co jest, do  cholery, żal mi go  czy co? Tego tylko brakowało.  A
czy mnie  ktoś kiedyś żałował? Właściwie to raczej tak. Na przykład Kirył. I
Dick Nunnun. Co prawda Dick to nie tyle mnie żałuje, ile go ciągnie do Guty,
ale  byÖ może i żałuje, przyzwoity człowiek może jedno  z drugim pogodziÖ...
Tylko  ja nikogo nie mogÚ żałowaÖ. Albo - albo.  Tak sprawa stoi...  Po  raz
pierwszy z całkowitą jasnością zrozumiał - albo ten chłopiec, albo Mariszka.
Jeżeli tylko cud jest  naprawdÚ możliwy, powiedział jakiś wewnÚtrzny glos, i
Red z okrutnym przerażeniem stłumił w sobie ten głos.
     MinÚli kupÚ burych szmat. Z Cwajnosa nic nie zostało, tylko nie opodal,
w zeschłej  trawie leżał  długi zardzewiały kij -  wykrywacz min. W  tamtych
czasach czÚsto  używano  wykrywaczy min,  kupowano je po  cichu u wojskowych
intendentăw.  Liczyli na  te  kije jak na samego Pana Boga, a  potem kolejno
dwăch stalkerow w ciągu  paru dni zabiły  podziemne wyładowania. I jak nożem
uciął... Ale w koácu, ktăry był ten Cwajnos? Ścierwnik  go tu przyprowadził,
czy  sam przyszedł? I dlaczego tak ich  wszystkich ciągnÚło do  tej kopalni?
Dlaczego  nigdy  nic o tym nie słyszałem?... O  do diabla, ależ grzeje! I to
rano, a co bÚdzie potem?
     Artur, ktăry szedł o piÚÖ krokăw przed nim, podniăsł rÚkÚ i otarł pot z
czoła. Red  spojrzał na słoáce. Słoáce stało jeszcze  bardzo nisko. I  nagle
zdał sobie sprawÚ,  że sucha trawa pod nogami już nie szeleści jak przedtem,
tylko trzeszczy jak  mąka kartoflana, że już nie jest twarda i  kłująca, ale
miÚkka i nietrwała - rozsypuje siÚ pod butami niczym warstwa sadzy. Zobaczył
wyraźnie  odciśniÚte  ślady Artura i  rzucił  siÚ  na  ziemiÚ  z  okrzykiem:
"padnij!"
     Upadł twarzą w trawÚ  i trawa  rozsypała siÚ w pył pod jego policzkiem.
Zazgrzytał ze złości zÚbami - taki  niefart! Leżał, starając siÚ nie ruszaÖ,
ciągle  jeszcze licząc, że może siÚ jakoś obejdzie, chociaż już wiedział, że
siÚ nie obejdzie,  że wpadli. Żar  rosł,  atakował, opasywał całe  ciało jak
powijak zmoczony we wrzątku, oczy zalewał pot i Red  z  opăźnieniem krzyknął
do Artura: "nie ruszaj  sie! Odwagi!" I sam  zebrał całą odwagÚ, na  jaką go
było  staÖ.  I  wytrzymałby  i  skoáczyłoby siÚ  na  strachu,  trochÚ by siÚ
zgrzali,  ale  Artur nie  wytrzymał.  Czy  nie usłyszał  okrzyku  Reda,  czy
przeraził siÚ ponad wszelką miarÚ, a może przypiekło go raz mocniej niż Reda
-  w każdym razie stracił panowanie nad sobą i  na oślep, z jakimś gardłowym
wrzaskiem popÚdził tam, gdzie go pÚdził bezmyślny instynkt, do tyłu, właśnie
w stronÚ, w  ktărą w żadnym wypadku  uciekaÖ nie należało. Red ledwie zdążył
unieśÖ siÚ, oburącz złapaÖ go za nogÚ i Artur całym ciÚżarem runął na ziemiÚ
wzbijając  chmurÚ  popiołu, zawył  nienaturalnie wysokim głosem, kopnął Reda
wolną nogą w twarz, zatrząsł siÚ  w konwulsjach, ale Red sam już nie  bardzo
wiedząc,  co siÚ z  nim  dzieje z  bălu, wgramolił  siÚ  na  niego  wtulając
poparzoną twarz w skărzaną kurtkÚ i usiłował wdusiÖ, wbiÖ w ziemiÚ dygoczącą
głowÚ,  wściekle  kopiąc noskami  butăw  po  nogach  tamtego,  po ziemi,  po
grzbiecie.  Jak  przez watÚ  słyszał jÚki i rzÚżenie  wydobywające siÚ  spod
niego i własny ochrypły ryk:
     "Leż,  gnido, leż, bo zabijÚ..." a z  găry wciąż  i wciąż  spadała masa
rozżarzonego wÚgla i już  płonÚło na nim ubranie,  trzeszczała wydymając siÚ
bąblami i  pÚkając skăra na nogach i bokach, i Red zanurzając czoło w szarym
popiele  i  rozpaczliwie   przyciskając  piersią  głowÚ   tego   przeklÚtego
smarkacza, nie wytrzymał i zawył z całej siły... Nie pamiÚtał, kiedy to  siÚ
skoáczyło.  Pojął  tylko, że znowu może  oddychaÖ, że powietrze  znowu  jest
powietrzem, a nie rozpalonym gazem spalającym gardło, i zrozumiał, że trzeba
siÚ  śpieszyÖ, że  trzeba  jak najprÚdzej  uciec z tego diabelskiego rusztu,
zanim  znowu  nie spadnie na nich  ogieá. Zsunął siÚ  z Artura, ktăry  leżał
zupełnie nieruchomo,  zacisnął  jego obie nogi pod  pachą  i pomagając sobie
wolną  rÚką poczołgał siÚ  naprzăd  nie spuszczając oczu z granicy, za ktărą
znowu zaczynała siÚ trawa,  martwa, sucha, kłująca, ale  prawdziwa zwyczajna
trawa - wydawała mu siÚ teraz życiodajną oazą. Popiăł zgrzytał mu  w zÚbach,
w  poparzoną  twarz  co  chwila  buchało  żarem, pot  zalewał oczy  - pewnie
dlatego, że nie  miał  już ani brwi,  ani rzÚs.  Ciało Artura sunÚło za nim,
jakby na  złośÖ  zaczepiając o wszystko  kurtką,  palił  spieczony zadek,  a
plecak  przy  każdym ruchu uderzał w poparzony kark.  Obolały i zaczadziały,
Red pomyślał z  przerażeniem, że za mocno siÚ  poparzył i że teraz  już  nie
dojdzie  do celu.  Z tego strachu jeszcze silniej  zaczął pracowaÖ swobodnym
łokciem  i  kolanami  i  wypluwając  z  zaschniÚtego gardła  najstraszliwsze
przekleástwa,  jakie  mu  przychodzily  do głowy,  nagle  z  jakąś  obłąkaną
radością  przypomniał sobie, że ma jeszcze w zanadrzu prawie pełną manierkÚ,
najmilszą, najwierniejszą,  ona  jedna nie  zdradzi, nie  sprzeda, aby tylko
dopełznąÖ  jeszcze trochÚ, jeszcze  kawałeczek, no postaraj siÚ Red, jeszcze
trochÚ  Rudy,  w Boga, w  matkÚ, pod  trzydziestoma  pierzynami, na Biegunie
Păłnocnym, Ścierwojada w duszÚ...
     Potem  długo  leżał zanurzywszy  twarz  i rÚce  w zimną rdzawą  wodÚ, z
rozkoszą  wdychając  cuchnący,  zgniły chłăd. Sto lat măgłby  tak leżeÖ, ale
zmusił siÚ do wstania, klÚcząc zrzucił plecak, na  czworakach dowlăkł siÚ do
Artura, ktăry ciągle jeszcze nieruchomo leżał trzydzieści krokăw od błota, i
przewrăcił go na plecy. Tak, to był kiedyś ładny chłopiec. Teraz ta urodziwa
buzia  przypominała  szaroczarną  maskÚ  z popiołu i  spiekłej krwi, i przez
kilka sekund Red z tÚpym zainteresowaniem wpatrywał siÚ w podłużne bruzdy na
tej masce  -  ślady grud i kamykăw.  Potem  wstał,  ujął Artura pod pachy  i
przyciągnął go do wody. Artur  dyszał ochryple i od  czasu do  czasu jÚczał.
Red wrzucił go twarzą w najwiÚkszą kałużÚ, sam upadł obok, znowu przeżywając
rozkosz  mokrej  lodowatej  pieszczoty.  Artur  poruszył  siÚ,   zabulgotał,
podciągnął  pod  siebie  rÚce  i uniăsł glowÚ.  Oczy miał wytrzeszczone. Nie
rozumiał,  co siÚ z nim  dzieje i chciwie łapał  ustami powietrze  plując  i
kaszląc. Potem jego wzrok oprzytomniał i zatrzymał siÚ na Redzie.
     - Uf-f-f... - powiedział i potrząsnął głową rozpryskując brudną wodÚ. -
Co to było, mister Shoehart?
     -  To  była śmierÖ -  niewyraźnie powiedział  Red i  zakasłał.  Obmacał
twarz. Bolało, nos spuchł, ale brwi i rzÚsy, na przekăr wszystkiemu, były na
miejscu. I skăra na rÚkach też, tylko  trochÚ poczerwieniała. Można  sądziÖ,
że  i zadek  nie spalił siÚ do  kości... Pomacał  - nie,  z pewnością nie do
kości, nawet spodnie są całe. Tak jakby siÚ oblał wrzątkiem.
     Artur răwnież  ostrożnie dotykał palcami  twarzy. Teraz, kiedy straszną
maskÚ zmyła woda, jego twarz też okazała siÚ wbrew oczekiwaniom -  nieomal w
porządku. Kilka zadrapaá,  siniak na czole, rozciÚta dolna warga, a poza tym
można wytrzymaÖ.
     - Nigdy o czymś podobnym nie słyszałem - powiedział Artur i spojrzał za
siebie.
     Red răwnież siÚ odwrăcił.  Na poszarzałej,  spopielonej trawie  zostało
sporo śladăw i Red był wstrząśniÚty widząc, jak krătka, okazuje siÚ, była ta
straszna droga bez kresu,  niespełna trzydzieści metrăw od skraju  do skraju
wypalonego pasma.  Ale  z  bălu,  oślepiony,  czołgał  siÚ  jakimiś  dzikimi
zygzakami, jak karaluch po rozpalonej  patelni. Bogu dziÚki, że przynajmniej
czołgał siÚ z grubsza we właściwym kierunku,  a przecież măgłby wypełznąÖ na
"łysicÚ" z  lewej  albo  w  ogăle zawrăciÖ... Nie, nie măgłbym,  pomyślał  z
wściekłością. Jakiś młokos măgłby, ale nie ja, i  gdyby nie  ten dureá, to w
ogăle nic by siÚ nie stało - osmaliłbym sobie zadek i po krzyku.

     Spojrzał na Artura.  Artur mył  siÚ parskając i pojÚkując, kiedy urażał
bolące miejsca. Red wstał i przygryzając  wargi,  kiedy zesztywniate ubranie
dotykało poparzonej skăry,  wyszedł  na  suche miejsce  i  pochylił siÚ  nad
plecakiem. Plecak najbardziej ucierpiał. Wierzchnie kieszenie zwyczajnie siÚ
spaliły,   buteleczki  w  apteczce  popÚkały   z  gorąca  w  cholerÚ,  i  od
pomarszczonej  plamy  paskudnie  zajeżdżało szpitalem. Red odpiął kieszeá  i
zabrał  siÚ do usuwania resztek szkła  i  plastyku, a wtedy za jego  plecami
odezwał siÚ Artur.
     - DziÚkujÚ panu, mister Shoehart! Uratował mi pan życie.
     Red nie odpowiedział. Też  pomysł - dziÚkowaÖ! Nie miałem  nic lepszego
do roboty, jak ciÚ ratowaÖ!
     - Sam sobie jestem winien  - powiedział Artur. - Przecież słyszałem, że
pan  mi  kazał leżeÖ, ale  okropnie  siÚ  przestraszyłem,  a  kiedy  mocniej
przypiekło  - zupełnie  straciłem głowÚ. Ja siÚ strasznie bojÚ  bălu, mister
Shoehart...
     - Wstawaj i nie gadaj tyle - powiedział Red nie odwracając głowy. -  To
była jeszcze kaszka z mlekiem... Wstawaj, na co czekasz!
     Sycząc  z bălu zarzucił plecak na  poparzone ramiona, zapiął rzemienie.
Miał uczucie,  że  skăra  na  oparzonych  miejscach  skurczyła siÚ i pokryła
bolesnymi  zmarszczkami.  Boi siÚ bălu  găwniarz!...  Ciebie i  twăj băl!...
Obejrzał  siÚ.   W  porządku,  z  drogi  nie  zeszli.  Teraz  te  pagărki  z
nieboszczykami. Plugawe pagărki
     -  stoją, gnidy, sterczą jak păłdupki starej  baby i ta kotlinka miÚdzy
nimi...   Mimo   woli  wciągnął  nosem  powietrze.  Ach   plugawa  kotlinka,
najprawdziwsze plugastwo. Ścierwo.
     - Widzisz tÚ kotlinkÚ miÚdzy wzgărzami? - zapytał Artura.
     - WidzÚ.
     - Prosto na nią. Marsz!

     Artur  otarł nos grzbietem dłoni i ruszył naprzăd człapiąc po kałużach.
Utykał, nie był już taki dziarski  i wyprostowany jak poprzednio - pochyliło
go, szedł teraz ostrożnie i lÚkliwie. Ktăry to już bÚdzie? Piąty?  Szăsty? I
teraz powstaje pytanie - po co? Czy to on măj brat, czy swat?  Odpowiadam za
niego? Słuchaj no, Rudy, a po coś ty go uratował? O mało sam przez niego nie
odkorkowałeś... Teraz, na  spokojnie, mogÚ powiedzieÖ  - słusznie  zrobiłem,
nie  mogÚ siÚ bez niego  obejśÖ, to măj zakładnik za MariszkÚ, nie człowieka
uratowałem,  ratowałem  swăj  wykrywacz  min. Wytrych. Ale  wtedy, w  tamtej
strasznej chwili, nawet mi na myśl nie przyszło, żeby go zostawiÖ, chociaż o
wszystkim zapomniałem - i  o  wytrychu zapomniałem,  i o  Mariszce... I co z
tego wynika? Wynika, że w  głÚbi duszy jestem przyzwoitym człowiekiem. To mi
Guta ciągle powtarza i nieboszczyk Kirył tak uważał, i Richard bez przerwy o
tym  truje...   Ale  znaleźli  sobie   przyzwoitego  człowieka!  Przestaá  -
powiedział  do samego siebie. Teraz twoja  przyzwoitośÖ tylko psu  na  budÚ!
najpierw trzeba  pomyśleÖ, a dopiero  potem  braÖ siÚ za robotÚ. Żeby  mi to
było pierwszy i ostatni raz, zrozumiano? Przyzwoity.  MuszÚ go  zachowaÖ dla
"wyżymaczki", pomyślał zimno i jasno. Tu przez wszystko można przejśÖ oprăcz
"wyżymaczki"
     - Stăj! - powiedział do Artura.
     Kotlinka była  tuż  przed  nimi i Artur już stał, niepewnie  patrząc na
Reda. Dno kotliny pokrywała  tłusto połyskująca  na  słoácu żăłto  - zielona
maź. Powierzchnia bagna lekko parowała, miÚdzy pagărkami para gÚstniała i na
trzydzieści krokăw nic już  nie było  widaÖ, i ten  smrăd. Diabli wiedzą, co
tam  gniło w  tym miÚsiwie, ale Redowi wydało siÚ, że  sto tysiÚcy rozbitych
cuchnących jaj wylanych na sto tysiÚcy  cuchnących  rybich łbăw  i zdechłych
kotăw nie może śmierdzieÖ tak, jak śmierdziała ta maź. "Tam bÚdzie zapaszek.
Rudy, to ty nie tego... nie spietraj siÚ".

     Artur wydał z  siebie gardłowy dźwiÚk i  odstąpił  do  tylu. Wtedy  Red
otrząsnął siÚ z  odrÚtwienia,  pośpiesznie wydobył  z  kieszeni paczkÚ  waty
przesączonej dezodorantem, zatkał sobie nos tamponami i podał watÚ Arturowi.
     - DziÚkujÚ, mister Shoehart - powiedział słabym głosem  Artur. - A  czy
gărą jakoś nie da siÚ, przejśÖ?
     Red w milczeniu wziął go za włosy i wykrÚcił głowÚ, w stronÚ kupy szmat
na kamienistym wysypisku.
     - To był  Okularnik  - powiedział.  - A na lewym wzgărzu,  stąd  go nie
widaÖ - leży Pudel. W identycznym stanie. Zrozumiałeś? Naprzăd!
     Maź była  ciepła  i  lepka  jak  ropa.  Początkowo  szli  wyprostowani,
zanurzeni po pas, dno pod nogami na szczÚście było kamieniste i dosyÖ răwne,
ale po  niedługim  czasie Red usłyszał znajome bzyczenie po obu stronach. Na
oświetlonym słoácem  pagărku  po  lewej nic siÚ nie dzialo,  a na zboczu  po
prawej, w cieniu, zataáczyły blade liliowe płomyki.
     - Pochyl siÚ! - zakomenderował przez zÚby i sam siÚ pochylił. -  Niżej,
idioto! - krzyknął.
     Artur  pochylił  siÚ przerażony i w tejże sekundzie potÚżne wyładowanie
rozdarło  powietrze.  Tuż nad ich  glowmi,  przebiegła  we  wściekłym  taácu
rozszczepiona  błyskawica ledwie  widoczna na tle  nieba. Artur przysiadł  i
zanurzył siÚ po  ramiona. Red czując, że ogłuchł od łoskotu, odwrăcił glowÚ,
zobaczył w cieniu na kamienistym zboczu szkarłatną szybko topniejącą plamÚ i
jednocześnie rozbłysła nastÚpna blyskawica.
     - Naprzăd! naprzăd! - wrzasnął nie słysząc własnego głosu.
     Teraz  posuwali  siÚ przykucniÚci,  wystawiając na  powierzchniÚ  tylko
głowy,  przy każdym wyładowaniu Red widział, jak długie  włosy Artura  stają
dÚba i czuł, jak tysiące igiełek wbija mu siÚ w twarz. "Naprzăd! - powtarzał
monotonnie. - Naprzăd!" Już  niczego nie słyszał.  Jeden raz Artur  odwrăcił
siÚ do  niego profilem i Red zobaczył wytrzeszczone przerażone oko  zezujące
na niego, białe rozdygotane wargi i  zasmarowany zielenią  spocony policzek.
Potem pioruny zaczÚły biÖ tak nisko, że musieli zanurzyÖ głowy. Zielony śluz
zalepiał usta, było  trudno oddychaÖ. Łapiąc  ustami powietrze, Red wyrwał z
nosa tampony  i wtedy zauważył,  że  smrăd  zniknął,  że  powietrze  pachnie
ozonem, a para dookoła jest coraz gÚściejsza, a  może tylko pociemniało mu w
oczach i  już  nie widział pagărkăw ani z lewej, ani  z prawej strony -  nie
było widaÖ nic, oprăcz oblepionej mazią głowy Artura i żăłtych kłÚbăw gÚstej
pary.
     PrzejdÚ,  przejdÚ, myślał Red.  nie pierwszy raz,  przecież przez  całe
życie  właśnie  tak, po szyjÚ w  găwnie,  a  nad głową  pioruny,  zawsze tak
było... i skąd tyle  găwna?  Tyle  găwna... zwariowaÖ  można, tyle  găwna  w
jednym  miejscu, chyba  tu spłynÚło găwno z  całego  świata...  To  wszystko
Ścierwnik,  pomyślał  z  furią.  To  Ścierwnik  tÚdy przeszedł,  to  po  nim
zostało... Okularnik leży po prawej. Pudel  po lewej, a wszystko po to, żeby
Ścierwnik măgł przejśÖ  miÚdzy nimi i  zostawiÖ za sobą, całe swoje găwno...
Dobrze ci tak, powiedział do siebie. Kto idzie śladem Ścierwnika, ten zawsze
łyka  găwno. Ty co, nie  wiedziałeś o tym?  Tak jest na całym  świecie. Zbyt
wielu  jest Ścierwnikăw i  dlatego nie ma już czystego miejsca  na  świecie,
wszystko obsrane... Nunnun jest głupi:  "Ty, Red,  naruszasz răwnowagÚ, masz
naturÚ wichrzyciela, tobie.  Rudy, bÚdzie  źle  w każdym systemie  i w  złym
systemie ci źle,  i  w dobrym  też  ci źle, przez takich  jak ty  nigdy  nie
nastanie Krălestwo  Boże na Ziemi..." Co ty tam w ogăle rozumiesz, grubasie?
Kiedyż  to ja widziałem  dobry  system? Przez  cale  życie  widzÚ tylko, jak
umierają, Kiryły i Okularnicy, a Ścierwniki przepełzają miÚdzy  ich trupami,
po ich trupach, jak robaki, i paskudzą, paskudzą, paskudzą... Poślizgnął siÚ
na  kamieniu, zanurzył siÚ z głową,  wypłynął i  tuż  obok  siebie  zobaczył
wytrzeszczone oczy i  ściągniÚtą grymasem twarz Artura i na moment zmartwiał
-  wydało mu siÚ, że pomylił kierunek. Ale nie pomylił kierunku, natychmiast
wiedział, że trzeba iśÖ tam, gdzie z mazi sterczy kawałek czarnego kamienia,
wiedział,  chociaż oprăcz  tego kawałka kamienia nic nie było widaÖ w żăłtej
mgle.
     - Stăj! - wrzasnął. - Bardziej na prawo! Na prawo od kamienia!
     I znowu nie usłyszał swojego  głosu. Wtedy dogonił Artura, złapał go za
ramiÚ i pokazał rÚką - na prawo od kamienia, i schyl głowÚ. Zapłacicie mi za
to, pomyślał.  Przy  kamieniu Artur dał nurka i w tejże chwili z trzaskiem w
czarną  krawÚdź  uderzył  piorun,  rozprysnÚły  siÚ w  powietrzu  rozżarzone
okruchy. Zapłacicie  mi  za  to,  powtarzał,  zanurzając siÚ  z  głową  i ze
wszystkich sił pracując rÚkami i  nogami. W uszach echem  odezwało siÚ  nowe
uderzenie gromu. DuszÚ z was wytrzÚsÚ za to  wszystko! Pomyślał mimochodem -
a o kogo mi chodzi? nie wiem. Ale ktoś powinien za to zapłaciÖ i  ktoś mi za
to  zapłaci!  Poczekajcie, niech  ja  tylko znajdÚ  tÚ  kulÚ, niech ją tylko
znajdÚ, ja wam  to  găwno w  gardło wepchnÚ, nie jestem Ścierwnik, ja z wami
pogadam po swojemu...
     Kiedy  wydostali siÚ na  suche miejsce,  na  rozpalony słoácem kamienny
żwir,  otumanieni, wyżÚci z  sił, kiedy tak chwiejąc siÚ podtrzymywali jeden
drugiego,  żeby  nie  upaśÖ. Red  zobaczył oblazły  furgon, ktăry osiadł  na
osiach. MÚtnie  przypomniał  sobie, że  tu  obok tego furgonu można usiąśÖ i
odpocząÖ w cieniu. Dotarli do  cienia. Artur legł na plecy i słabymi palcami
zaczął rozpinaÖ kurtkÚ, a Red oparł siÚ plecakiem o ścianÚ furgonu, byle jak
wytarł dłonie o żwir i siÚgnął w zanadrze.
     - Ja też poproszÚ - powiedział Artur. - I  ja też. mister Shoehart. Red
zdumiał siÚ  słysząc, jakim donośnym głosem măwi ten  chłopiec,  wypił  łyk,
przymknął oczy czując, jak  płomienny oczyszczający strumieá przepływa przez
gardło  i  rozpływa siÚ  w  piersi,  łyknął  jeszcze  raz  i podał  manierkÚ
Arturowi. Skoáczone, pomyślał tÚpo. Przeszliśmy. Nawet przez to przeszliśmy.
Teraz  -  suma  słownie. Myślicie,  że zapomniałem?  nie, wszystko pamiÚtam.
Myślicie, że wam podziÚkujÚ  za to, żeście mnie nie utopili, za to, że żyjÚ?
Tak wam podziÚkujÚ, że już  siÚ do koáca dni swoich nie pozbieracie.  Kamieá
na kamieniu z tego  nie zostanie.  Teraz ja  o  wszystkim decydujÚ. Ja,  Red
Shoehart w pełni  świadomości  i  przy zdrowych  zmysłach, bÚdÚ decydowaÖ za
wszystkich.  A  wy, ŚcierwnikI,  gnidy,  przybysze,  quarterbloody, szpicle,
chrypy pod krawatami, w mundurkach, eleganccy, wypielÚgnowani, z teczkami, z
mowami, dobroczyácy  i  pracodawcy,  z wiecznymi akumulatorami,  z wiecznymi
silnikami, z "łysicami". z kłamliwymi obietnicami
     -  dosyÖ wodziliście mnie za nos, starczy, cale moje  życie wodziliście
mnie za nos, a ja idiota pÚkalem z dumy - patrzcie, robiÚ, co chcÚ, a wyście
mi  tylko  przytakiwali,  a  sami,  mendy  przeklÚte  mrugaliście  jeden  do
drugiego, i wodziliście mnie za nos, ganialiście  jak głupiego, przez găwno,
przez wiÚzienia, przez knajpy. Starczy! Odpiął pasy plecaka i wziął manierkÚ
z rąk Artura.
     - Nigdy bym nie pomyślał - măwił Artur z łagodnym zdumieniem w głosie -
nawet wyobraziÖ sobie nie mogłem... Wiedziałem oczywiście - śmierÖ, ogieá...
ale coś takiego? Jakże my bÚdziemy szli z powrotem?
     Red nie słuchał.  To,  co  teraz măwił ten człowiek,  nie miało żadnego
znaczenia. I przedtem  nie miało żadnego znaczenia, ale przedtem jeszcze był
człowiekiem. A teraz...  teraz to  po  prostu gadający wytrych,  niech sobie
măwi.
     -  Żeby siÚ tak  umyÖ...  -  Artur  rozglądał siÚ zatroskany. - Chociaż
opłukaÖ twarz.

     Red spojrzał na niego z roztargnieniem i zobaczył zlepione, skołtunione
włosy,  wysmarowaną obsychającym śluzem  twarz, ślady palcăw na policzkach i
całego Artura pokrytego warstwą spÚkanego błota i  nie czuł ani litości, ani
rozdrażnienia, nie czuł nic.  Gadający  wytrych. Odwrăcił  oczy.  Przed  nim
rozpościerała  siÚ,  smÚtna  jak  porzucony  plac budowy, răwnina,  zasypana
tłuczonym  kamieniem,  przypudrowana białym kurzem,  zalana palącym słoácem,
nieznośnie biała, zła, martwa. Stąd było  już  widaÖ odległy skraj kopalni -
răwnież oślepiająco biały,  z  tej odległości  wydawał  siÚ idealnie răwny i
prostopadły,  a  bliższy  brzeg  wytyczyły   zwały  wielkich  roztrzaskanych
kamieni, na dăł  odkrywki schodziło siÚ w tym  miejscu, gdzie  wśrăd kamieni
widaÖ było czerwoną plamÚ  kabiny koparki. To był jedyny punkt orientacyjny,
należało iśÖ prosto na tÚ plamÚ i już liczyÖ tylko na szczÚście.
     Nagle  Artur  uniăsł siÚ, wsunął  rÚkÚ pod  furgon i wyciągnął  stamtąd
zardzewiałą puszkÚ po konserwach.
     - Niech pan spojrzy, mister Shoehart - powiedział z ożywieniem. - To na
pewno zostawił ojciec... Tam jest jeszcze kilka.
     Red  nie  odpowiedział.  Nie w  porÚ,  pomyślał  obojÚtnie. Lepiej  dla
ciebie, żebyś teraz ojca  nie wspominał, lepiej żebyś pomilczał.  A zresztą,
co za răżnica... Wsta! i syknął z bălu,  ubranie przykleiło siÚ do ciała, do
poparzonej skăry i teraz coś  tam siÚ  odrywało,  jak bandaż przyschniÚty do
rany. Artur też wstał, też zasyczał, stÚknął  i boleśnie spojrzał na Reda  -
widaÖ  było,  że  ma  ogromną  ochotÚ  poskarżyÖ  siÚ,  ale  nie ma  odwagi.
Powiedział tylko zdławionym głosem:
     - Czy nie măgłbym jeszcze trochÚ siÚ napiÖ, mister Shoehart?
     Red  schował  manierkÚ, ktărą do  tej  pory trzymał  w rÚku, wsadził za
pazuchÚ i powiedział:
     - Widzisz to czerwone miÚdzy kamieniami?

     - WidzÚ - powiedział Artur i spazmatycznie wciągnął powietrze.
     -  Prosto  na  to  czerwone.  Ruszaj. Artur przeciągnął siÚ  z  jÚkiem,
wyprostował  ramiona,  skrzywił  siÚ,   jeszcze   raz  rozejrzał  dookoła  i
powiedział:
     - Żeby chociaż trochÚ siÚ umyÖ... Wszystko siÚ lepi...
     Red czekał  w  milczeniu.  Artur  spojrzał  na  niego  bez  nadziei  na
zmiłowanie, kiwnął głową i już miał ruszyÖ, kiedy znowu stanął.
     - Plecak - powiedział. - Pan zapomniał o plecaku, mister Shoehart.
     - Marsz! - rozkazał Red.
     Nie chciało mu siÚ wyjaśniaÖ, ani kłamaÖ, zresztą po co? I tak păjdzie.
Nie ma innego wyjścia. Păjdzie. I Artur poszedł.  Powlăkł  siÚ przygarbiony,
ledwie  przestawiając  nogi, prăbując  zerwaÖ  z  twarzy mocno  przyschniÚtą
skorupÚ, poszedł maleáki  teraz, chudy i  żałosny jak mokry bezdomny kociak.
Red ruszył za  nim i  jak tylko wyszedł z cienia, słoáce poraziło go, musiał
zasłniÖ oczy dłonią żałując, że nie zabrał ciemnych okularăw.
     Każdy krok  wzbijał obłoczek  białego kurzu, kurz  osiadł na  butach  i
śmierdział, a właściwie to  śmierdziało od  Artura, nie można było po prostu
iśÖ za  nim i  Red  nie  od razu zrozumiał, że  najbardziej śmierdzi on sam.
Zapach był  obrzydliwy,  ale jakby  znajomy  -  tak  właśnie  śmierdziało  w
mieście, kiedy  păłnocny  wiatr wdmuchiwał na ulice dym z fabryki. I od ojca
tak  śmierdziało,  kiedy wracał  do  domu,  ogromny,  ponury,  z  czerwonymi
wściekłymi oczami. Wtedy Red chował siÚ w najdalszym kącie i stamtąd patrzył
ze  strachem,  jak ojciec zdziera z siebie roboczą kurtkÚ i rzuca matce, jak
ściąga z olbrzymich stăp zdeptane buty, jak wpycha  je pod wieszak,  a sam w
skarpetkach lepko człapie do łazienki pod prysznic i długo siÚ tam  chlapie,
klepie  po  mokrym  cielsku,  trzaska  miednicami, coś mamrocze pod nosem, a
potem ryczy na cały dom: "Maria! ZasnÚłaś tam?" Trzeba było odczekaÖ, aż siÚ
umyje i siądzie za  stăł, na ktărym  stoi już Öwiartka, miska z  gÚstą zupą,
keczup, trzeba było czekaÖ, păki nie obciągnie swojej Öwiartki, nie zje zupy
i dopiero wtedy można było wyjrzeÖ na świat boży, wdrapaÖ siÚ mu na kolana i
wypytywaÖ,  ktărego  majstra  i ktărego inżyniera ojciec  dzisiaj  utopił  w
stÚżonym kwasie siarkowym...
     Wszystko dookoła  było  rozpalone do białości, mdlilo go ze zmÚczenia i
od suchego, okrutnego upału nieludzko bolała poparzona i spÚkana skăra. Miał
uczucie, że jego  ciało  prăbuje  dokrzyczeÖ siÚ do  niego przez gorącą mgłÚ
przenikającą  świadomośÖ,  błagając o  spokăj, wodÚ  i  chłăd.  Wspomnienia,
starte  prawie do szczÚtu,  kłÚbiły siÚ  w puchnącym  măzgu, krzyżowały siÚ,
wplatały w  biały  upalny  świat pląsający  przed păłprzymkniÚtymi  oczami i
wszystkie były gorzkie i cuchnące, i wszystkie wywoływały świerzbiącą litośÖ
lub  nienawiśÖ.  Prăbował  wtrąciÖ siÚ  w ten chaos,  starał  siÚ  wywołaÖ z
przeszlości jakiś radosny miraż,  uczucie czułości, albo rześkości, wyciskał
z  głÚbin  pamiÚci  świeżą,  roześmianą  twarz  Guty,  jeszcze  dziewczynki,
upragnionej i  nieosiągalnej, i ta twarz  nawet pojawiła  siÚ na moment, ale
natychmiast  deformowała  siÚ,  zapływała  czerwoną rdzą, i  przemieniała  w
posÚpną, zarośniÚtą szorstką,  burą  sierścią  mordkÚ  Mariszki.  Starał siÚ
przywołaÖ z pamiÚci twarz Kiryła, wspaniałego człowieka, jego szybkie zwinne
ruchy,  jego  śmiech,  jego  głos obiecujący niebywałe  i  cudowne  czasy  i
wydarzenia,  i Kirył pojawiał siÚ, a potem  ostro błyskała w słoácu  srebrna
pajÚczyna  i oto  już nie  ma Kiryła  i  Redowi patrzą  w  twarz nieruchome,
anielskie oczka Chrypy i  jego  wielka biała rÚka waży  na dłoni porcelanowy
kontener... Jakieś  ciemne  siły  wirujące w  jego świadomości błyskawicznie
łamały ochronną barierÚ  woli i zatapiały te nieliczne kruszyny dobra, ktăre
chroniła jego  pamiÚÖ,  i już wydawało siÚ, że niczego  dobrego w  ogăle nie
było, a tylko te upiorne maski, maski, maski...
     I  ani  przez chwilÚ  nie  przestawał  byÖ  stalkerem. Nie  myśląc, nie
kojarząc, nie zapamiÚtując nawet, odnotowywał instynktownie, że tam na lewo,
w bezpiecznej odległości, nad kupą starych desek stoi "wesoły upiăr"
     - spokojny,  wyładowany, no i  pies  z  nim taácował; a z prawej powiał
słaby  wietrzyk i  po kilku  krokach stała siÚ widoczna  gładka  jak  lustro
"łysica", wieloogoniasta niby rozgwiazda - daleko, nie ma  siÚ czego obawiaÖ
-  a w  samym środku "łysicy" leży  ptak,  płaski  jak cieá, rzadki wypadek,
ptaki  nad Strefą  na  ogăł  nie  latają, nie  opodal poniewierają  siÚ  dwa
porzucone "pustaki"  - pewnie Ścierwnik zostawił wracając, strach okazał siÚ
silniejszy od chciwości...  Wszystko to widział i wszystko brał  pod uwagÚ i
wystarczyło, żeby nieszczÚsny Artur chociaż na  krok zboczył  z drogi, kiedy
usta Reda same siÚ otwierały i ostrzegawczy  okrzyk sam wylatywał z  gardła.
Maszyna,  myślał. Zrobiliście ze  mnie  maszynÚ... A strzaskane kamienie  na
brzegu  kopalni  zbliżały  siÚ  coraz  bardziej  i już można  było  odrăżniÖ
cudaczny rysunek rdzy na dachu koparki.
     Głupi jesteś, Barbridge,  myślał Red. Chytry a głupi.  Jak ty mi mogłeś
zaufaÖ? Przecież znasz mnie od takiego, lepiej  powinieneś mnie znaÖ  niż ja
sam siebie.  Zestarzałeś  siÚ,  oto  gdzie  pies  pogrzebany.  Zgłupiałeś na
starośÖ. Zresztą, całe  życie zadawałeś siÚ  z  głupcami... Wyobraził  sobie
mordÚ Ścierwnika,  kiedy  siÚ  dowiedział,  że  Artur,  jego  Archie,  synek
najukochaászy... że  po jego,  Ścierwnika, nogi poszedł do Strefy nie  jakiś
nikomu  niepotrzebny   szczeniak,  a  syn  rodzony,  duma  i  nadzieja...  I
wyobraziwszy  sobie tÚ mordÚ  Red  zaśmiał  siÚ,  a  kiedy Artur spojrzał  z
przerażeniem, nadal śmiejąc siÚ, machnął mu rÚką:
     - Marsz! Marsz! I znowu popełzły przez świadomośÖ

     Jak na ekranie maski,  maski, maski... należało zmieniÖ  wszystko,  nie
jedno życie, nie dwa życia, nie jeden los i nie dwa losy - każdą śrubkÚ tego
smrodliwego świata należało zmieniÖ...
     Artur  zatrzymał  siÚ  przed  stromym  zejściem  do  wykopu,  zastygł i
wyciągając długą  szyjÚ patrzył  na dăł i  w dal. Red  podszedł do  niego  i
stanął obok. Ale nie spojrzał tam, gdzie patrzył Artur.
     Prosto  spod  năg  w głąb odkrywki prowadziła  droga,  wiele  lat  temu
rozjeżdżona gąsienicami i kołami ciÚżarăwek. Ściana wykopu po prawej stronie
była biała i  popÚkana od  słoáca,  a z lewej  na  wpăł  rozwalona. I  wśrăd
kamieni  i zwałăw tłucznia stała przekrzywiona  koparka,  a  jej  opuszczona
łyżka bezsilnie  leżała  na skraju drogi, i jak  należało oczekiwaÖ, niczego
wiÚcej  na drodze widaÖ nie było, tylko  przy samej łyżce, z załomăw zbocza,
zwisały  czarne skrÚcone  sople  podobne do grubych  lanych świec, i jeszcze
kurz  był popstrzony mnăstwem kleksăw, jakby ktoś kiedyś chlusnął smołą. Oto
wszystko, co z nich zostało, i  nawet nie wiadomo, ilu ich tu było. ByÖ może
każdy kleks  - to  jeden  człowiek, jedno  życzenie  Ścierwnika.  Ten  -  to
ścierwnik zdrowy i cały wydostał siÚ z piwnicy siădmego bloku. Tamten trochÚ
wiÚkszy  -  to Ścierwnik bez przeszkăd  wyniăsł ze Strefy "żywy  magnes".  A
tamten  sopel -  to  cudowna,  niepodobna  ani do ojca,  ani  do  matki Dina
Barbridge.  A ta  -  plama -  niepodobny  ani  do matki,  ani  do ojca Artur
Barbridge, śliczny Archie, duma...
     -  Doszliśmy  -  nieprzytomnie  wychrypiał  Artur.  - Mister  Shoehart,
przecież w koácu doszliśmy!
     Zaśmiał siÚ szczÚśliwym śmiechem, przykucnął i obiema piÚściami z całej
siły  zaczął bÚbniÖ po ziemi.  Kołtun na jego głowie podskakiwał śmiesznie i
bezsensownie, leciały  we wszystkie strony kawałeczki  zaschniÚtego błota. I
dopiero teraz  Red podniăsł  oczy i spojrzał na  kulÚ.  Ostrożnie. Z  pewnym
lÚkiem.

     Z  ukrytym strachem, że bÚdzie jakaś nie  taka -  że rozczaruje, wywoła
zwątpienie,  strąci  z  obłokăw, na ktăre  udało  siÚ  wspiąÖ,  zachłystując
draástwem...
     Nie  była złota,  była  raczej miedziana,  czerwonawa, idealnie gładka,
matowo połyskująca w słoácu. Leżała pod  ścianą wykopu,  wygodnie usadowiona
miÚdzy  grudami  zwietrzałego urobku  i  nawet  stąd było widaÖ,  jaka  jest
masywna i jak ciÚżko przygniotła swoje legowisko.
     Nie było  w niej  nic z rozczarowania  czy  zwątpienia, ale też nic, co
budzi nadziejÚ, nie  wiadomo dlaczego od razu przychodziło do głowy, że musi
byÖ pusta w środku,  i bardzo gorąca  - rozpalona  słoácem. Z  pewnością nie
świeciła  własnym  światłem,  z  pewnością  nie  była w  stanie  wzlatywaÖ w
powietrze i taáczyÖ, jak to czÚsto  czyniła  w  legendach. Leżała tam, gdzie
upadła.  ByÖ  może wypadła  z jakiejś ogromnej kieszeni albo zaturlala  siÚ,
zgubiła  w  czasie  zabawy  nieznanych gigantăw  - nikt jej tu nie  ustawił,
leżała porzucona, porzucona dokładnie tak samo, jak te  wszystkie "pustaki",
"bransoletki", bateryjki i reszta śmiecia pozostała po Lądowaniu.
     Ale zarazem coś w niej jednak było. I im dłużej Red na nią patrzył, tym
jaśniej  wiedział,  że patrzeÖ na nią  jest przyjemnie, że  ma siÚ ochotÚ do
niej  podejśÖ,  pogłaskaÖ ją, dotknąÖ i nagle, nie wiadomo skąd, przypłynÚła
myśl, że zapewne miło jest usiąśÖ obok niej albo jeszcze lepiej oprzeÖ siÚ o
nią plecami, odrzuciÖ do tyłu głowÚ, przymknąÖ oczy, rozmyślaÖ, wspominaÖ, a
może po prostu zdrzemnąÖ siÚ i odpocząÖ.
     Artur poderwał siÚ na nogi, szarpnął zamki na swojej kurtce, zdarł ją z
siebie i z  rozmachem  rzucił pod  nogi, wzbijając chmurÚ ciemnego pyłu. Coś
wykrzykiwał, krzywiąc siÚ  i machając rÚkami, potem założył rÚce do tyłu i w
zawiłym  taácu,  w  podskokach  zbiegł  na  dăł.  Już  nie patrzył  na Reda,
zapomniał  o  nim,  zapomniał  o  wszystkim  -  śpieszył wypowiedzieÖ  swoje
życzenia, malutkie,  tajemne  życzenia rumieniącego siÚ  studenta,  chłopca,
ktăry  jeszcze  nigdy nie  widział  żadnych pieniÚdzy  oprăcz kieszonkowych,
młokosa,  ktăry jeszcze nigdy w życiu nie widział nagiej dziewczyny, tyle co
na zdjÚciach, ktărego bito bez litości, jeśli wypił chociaż jeden kieliszek,
ktărego wychowywano na  sławnego adwokata, a  w  perspektywie  ministra, a w
najdalszej,  sami rozumiecie - prezydenta... Red, mrużąc  od palącego słoáca
zaczerwienione powieki, w milczeniu  śledził Artura.  Był zimny  i spokojny,
wiedział, co zaraz siÚ stanie, wiedział, że nie bÚdzie na to patrzeÖ, ale na
razie nie musiał  jeszcze odwracaÖ oczu, wiÚc patrzył i nic szczegălnego nie
odczuwał, może tylko gdzieś - bardzo, bardzo głÚboko  - niespokojnie obudził
siÚ pewien robak i poruszył kłującym łebkiem.
     A   chłopak  ciągle  jeszcze   schodził  tanecznym  krokiem,  wybijając
nieopisany rytm i biały kurz wybuchał pod jego stopami. Krzyczał coś na cały
głos, bardzo dźwiÚcznie i bardzo radośnie,  i bardzo uroczyście jak piosenkÚ
albo jak zaklÚcie
     - i wtedy Red pomyślał, że chyba po raz pierwszy, od czasu jak istnieje
ta kopalnia, ktoś zbiegł na dăł, jakby śpieszył na  świÚto. I początkowo nie
słuchał, co tam wykrzykuje  ten gadający wytrych,  a  potem jakby ktoś w nim
nacisnął włącznik i wtedy usłyszał:
     -  SzczÚście  dla  wszystkichl... Za  darmo!... Ile  kto  zapragnie!...
Chodźcie  tu  wszyscy!...  Starczy  dla  wszystkich!...  nikt  nie  odejdzie
pokrzywdzony!... Za darmo!... SzczÚście!... Za darmo!...
     A potem nagle  zamilkł, jakby ogromna rÚka z rozmachem  wepchnÚła  mu w
usta knebel,  i Red zobaczył, jak przezroczysta pustka  przyczajona w cieniu
koparki  schwyciła  chłopca,  rzuciła  w powietrze  i  powoli,  z  wysiłkiem
skrÚciła tak, jak  kobiety wyżymają bieliznÚ po praniu. Red zdążył dostrzec,
jak jeden  zakurzony păłbucik ześlizgnął siÚ  z  drgającej  nogi  i poleciał
wysoko do  găry.  Wtedy Red  odwrăcił siÚ  i usiadł. GłowÚ  miał  absolutnie
pustą, bez  jednej myśli - stracił  świadomośÖ istnienia. Wokăł było cicho i
szczegălnie cicho było z tyłu za plecami, tam na drodze. Przypomniał sobie o
manierce - bez zwykłej radości, po prostu tak jak o lekarstwie, ktăre należy
zażyÖ  o  właściwej  porze. Zdjął zakrÚtkÚ i  zaczął  piÖ maleákimi  skąpymi
łykami i po raz pierwszy w życiu zapragnął, żeby w manierce zamiast alkoholu
znalazła siÚ zwyczajna zimna woda...
     Upłynął  czas  jakiś i  w  głowie  zaczÚły siÚ  pojawiaÖ  mniej  wiÚcej
sensowne  myśli. Oto wszystko,  myślał  apatycznie. Droga wolna.  Już  teraz
można  by iśÖ, ale oczywiście lepiej poczekaÖ  jeszcze trochÚ.  "Wyżymaczki"
mają  swoje dziwactwa.  Zresztą  i tak trzeba  pomyśleÖ, niezwykłe zajÚcie -
myślenie, i to jest właśnie najwiÚksze nieszczÚście. Co  to znaczy "myśleÖ"?
MyśleÖ, to znaczy  wykrÚciÖ siÚ,  skombinowaÖ, zaszachrowaÖ, owinąÖ  dookoła
palca, ale tu właśnie to wszystko jest nieprzydatne...
     No  dobra. Mariszka,  ojciec... ZapłaciÖ  im za  wszystko,  zdeptaÖ  na
śmierÖ kanalie, niech żrą găwno, jak ja żarłem... nie, to nie to, to nie to.
Rudy... To znaczy oczywiście to, ale co to wszystko znaczy? Czego mi trzeba?
To  przecież  przekleástwa  a nie  myśli. Zmartwiał  od jakiegoś  strasznego
przeczucia i  od  razu  zostawiając  na boku  rozstrzygniÚcia i rozwiązania,
ktăre jeszcze  miał  przed sobą, rozkazał sobie bez litości, a wiÚc słuchaj,
rudy łajdaku, nie odejdziesz stąd,  păki  nie wymyślisz czegoś, co ma sens i
wagÚ, zdechniesz tu obok tej błyskotki, usmażysz siÚ, zgnijesz ścierwo,  ale
nie odejdziesz...
     Boże,  gdzież są moje słowa i  moje  myśli? Z rozmachem uderzył  siÚ na
wpăł otwartą, piÚścią w twarz. Przecież przez całe życie ani  jedna myśl nie
zaświtała  mi w głowie! Poczekaj, przecież kiedyś Kirył măwił coś takiego...
Kirył! Gorączkowo szukał we wspomnieniach, wypływały jakieś słowa, znajome i
na wpăł  nieznajome,  ale to wszystko  było nie to,  dlatego  że  nie  stowa
zostały  po  śmierci  Kiryła  -  zostały  jakieś  niewyraźne obrazy,  bardzo
szlachetne, ale przecież zupelnie nieprawdopodobne...
     PodłośÖ, podłośÖ...  I  nawet  tu  mnie dopadli, bez  jÚzyka zostawili,
dranie.  Oprych...  Jak  byłem  oprychem,  oprychem zdechnÚ...  Tak byÖ  nie
powinno!  Słyszysz?  Żeby  w  przyszłości coś takiego  było  raz  na  zawsze
zabronione!  Czlowiek  rodzi  siÚ  po  to,  żeby  myśleÖ  (oto  jest  Kirył,
nareszcie!). Tylko że ja w to  nie wierzÚ, a po co człowiek siÚ rodzi  - nie
mam  pojÚcia.  Urodził siÚ - no i jest. Każdy siÚ  przepycha,  jak  potrafi.
Niech wszystkim nam dobrze siÚ wiedzie, a oni żeby pozdychali. A kto to  my?
A  kto oni?  nic  nie  rozumiem.  Mnie bÚdzie  dobrze -  Barbridge'owi  źle,
Barbridge'owi dobrze - Okularnikowi źle,  Chrypie dobrze  - wszystkim  źle i
samemu Chrypie też źle, tylko on dureá wyobraża  sobie, że w porÚ uda mu siÚ
wywinąÖ... Boże, jaka to straszna kasza! Ja całe życie wojowałem z kapitanem
Quarterbloodem, a on całe życie wojuje  z Chrypą, i ode mnie, jełopa, chciał
tylko jednego - żebym przestał  byÖ stalkerem.  Ale jak ja  mogłem przestaÖ,
kiedy muszÚ utrzymaÖ  rodzinÚ? IśÖ do pracy? A ja nie chcÚ na  was pracowaÖ,
mdli  mnie  od waszej pracy,  możecie  to zrozumieÖ? Jeśli człowiek pracuje,
zawsze pracuje na kogoś, a wtedy nie jest człowiekiem  tylko niewolnikiem, a
ja wszÚdzie i zawsze chciałem sam, chciałem  byÖ  sam,  żeby mleÖ wszystkich
gdzieś, razem z ich smutkiem i beznadziejnym żalem...
     Dopił koniak i z całej siły rąbnął  pustą, manierką o ziemiÚ.  Manierka
podskoczyła,  błysnÚła  na słoácu  i gdzieś siÚ poturlała  - od razu  o niej
zapomniał.  Teraz  siedział,  zasłaniając  rÚkami  oczy i  prăbował już  nie
zrozumieÖ, nie  wymyśliÖ, ale  chociażby zobaczyÖ, jak to powinno  wyglądaÖ,
ale  znowu  widział  tylko maski, maski, maski...  banknoty,  butelki,  kupy
szmat, ktăre kiedyś były ludźmi, kolumny liczb...  Wiedział,  że to wszystko
należy  zniszczyÖ,  ale domyślał siÚ,  że  nawet  jeżeli to  wszystko bÚdzie
zniszczone, to nie  zostanie nic -  tylko  naga i pusta ziemia.  W bezsilnej
rozpaczy zapragnął znowu oprzeÖ siÚ  o coś plecami i odrzuciÖ do tyłu głowÚ.
Wstał, machinalnie otrzepał spodnie i zaczął schodziÖ do wykopu.
     Słoáce paliło, przed oczami latały czerwone plamy, drgało  powietrze na
dnie wykopu i przez to drganie wydawało siÚ, że kula taáczy  w  miejscu  jak
boja na falach.  Przeszedł obok  koparki podnosząc wysoko nogi  i zabobonnie
uważając, żeby nie nadepnąÖ na czarne kleksy, potem wiÚznąc w piachu powlăkł
siÚ  na  ukos przez cały wykop do  taáczącej  i  mrugającej kuli. Był  zlany
potem, dusił siÚ z gorąca, a jednocześnie wstrząsały nim zimne dreszcze, jak
po przepiciu, w zÚbach skrzypiał kredowy  pył.  I  już  wiÚcej nie  prăbował
myśleÖ.  Tylko  z  rozpaczą  powtarzał jak  modlitwÚ:  "Jestem  zwierzÚciem,
widzisz  przecież, że jestem zwierzÚciem. Nie  znam słăw, nie  nauczono mnie
măwiÖ, nie umiem myśleÖ, te kanalie nie dały mi uczyÖ siÚ myśleÖ. Ale jeżeli
naprawdÚ jesteś taka... wszechmocna... wszechmogąca...  wszechrozumiejąca...
zdecyduj!  Wejrzyj w moją duszÚ - ja wiem, w niej  jest  wszystko,  czego ci
trzeba. Musi byÖ!  Przecież nigdy i nikomu nie sprzedałem duszy!  Jest moja,
człowiecza! Sama wydobądź ze mnie  to, czego chcÚ -  przecież to niemożliwe,
żebym  chciał  zła! Niech wszystko bÚdzie przeklÚte,  przecież nic nie umiem
wymyśliÖ oprăcz tych jego słăw:
     -  SZCZşŚCIE DLA  WSZYSTKICH  ZA  DARMO!  I  NIECH  NIKT  NIş  ODEJDZIE
SKRZYWDZONY!

Last-modified: Thu, 13 Mar 2003 11:04:09 GMT

žćŐÝŘâŐ íâŢâ âŐÚáâ: