---------------------------------------------------------------
Spellchecked by Tatyana Andrushenko (1 Oct 1998)
---------------------------------------------------------------
V voskresen'e, rano utrom, k Ivanu Degtyarevu yavilsya test', Naum
Krechetov, nestaryj eshche, rastoropnyj muzhik, hitryj i obayatel'nyj. Ivan ne
lyubil testya;
Naum, zhaleyuchi doch', terpel Ivana.
-- Spish'? -- zhivo zagovoril Naum. -- |hha!.. |dak, Vanechka, mozhno vse
carstvo nebesnoe prospat'. Zdravstvujte.
-- YA tuda ne sil'no hotel. Ne ustremlyayus'.
-- Zrya. Vstavaj-ka... Poedem s®ezdim za drovishkami. YA u brigadira
vyprosil dve podvody. Konechno, ne za "zdorovo zhivesh'", no chert s nim -- drov
nado.
Ivan polezhal, podumal... I stal odevat'sya.
-- Vot ved' pochemu molodezh' v gorod uhodit? -- zagovoril on. -- Da
potomu, chto tam otrabotal normu -- idi gulyaj. Otdohnut' cheloveku dayut. Zdes'
kak proklyatyj: ni dnya, ni nochi. Ni voskresen'ya.
-- SHto zhe, bez drov sidet'? -- sprosila Nyura, zhena Ivana. -- Emu zhe
konya dostali, i on zhe eshche nedovol'nyj.
-- YA slyhal: v gorode tozhe rabotat' nado, -- zametil test'.
-- Nado, YA by schas s udovol'stviem luchshe vodoprovod poshel ryt',
transhei: vylozhilsya raz, zato potom bez gorya -- i voda i otoplenie.
-- S odnoj storony, konechno, horosho -- vodoprovod, s drugoj -- beda: ty
b togda sovsem zaspalsya. Nu, hvatit, poehali.
-- Zavtrakat' budesh'? -- sprosila zhena.
Ivan otkazalsya -- ne hotelos'.
-- S pohmel'ya? -- polyubopytstvoval Naum,
-- Tak tochno, vashe blagorodie!
-- Da-a... Vot tak. A ty govorish' -- vodoprovod... Nu, poehali.
Den' byl solnechnyj, yasnyj. Sneg oslepitel'no blestel. V lesu tishina i
nezdeshnij pokoj.
Ehat' nado bylo daleko, verst dvadcat': blizhe rubit' ne razreshalos',
Naum ehal vperedi i vse vozmushchalsya:
-- CHert te chego!.. Iz lesu v les -- za drovami.
Ivan dremal v sanyah. Mernaya ezda ubayukivala.
Vyehali na proseku, spustilis' v otkrytuyu logovinu, stali podymat'sya v
goru. Tam, na gore, snova sinej stenoj vstaval les.
Pochti vyehali v goru... I tut uvideli, nedaleko ot dorogi, -- pyat'
shtuk. Vyshli iz lesa, stoyat, zhdut. Volki.
Naum ostanovil konya, negromko, naraspev zamaterilsya:
-- Tvoyu v dushen'ku ma-at'... Golubochki sizye. Vystavilis'.
Kon' Ivana, molodoj, truslivyj, popyatilsya, zastupil ogloblyu. Ivan
zadergal vozhzhami, razvorachivaya ego. Kon' hrapel, bil nogami -- ne mog
pereshagnut' oglobinu.
Volki dvinulis' s gory, Naum uzhe razvernulsya, kriknul:
-- Nu, shto ty?!
Ivan vyskochil iz sanej, nasilu vtolkal konya v oglobli... Upal v sani.
Kon' sam razvernulsya i s mesta vzyal v mah.
Naum byl uzhe daleko.
-- Grabyu-ut! -- zapoloshno oral on, nahlestyvaya konya.
Volki serymi komkami podatlivo katilis' s gory, napererez podvodam.
-- Grabyu-ut! -- oral Naum.
"CHto on, s uma shodit? -- nevol'no podumal Ivan. -- Kto kogo grabit?"
On ispugalsya, no kak-to stranno: byl i strah, i zhguchee lyubopytstvo, i smeh
bral nad testem. Skoro, odnako, lyubopytstvo proshlo. I smeshno tozhe uzhe ne
bylo. Volki dostigli dorogi metrah v sta pozadi sanej i, vytyanuvshis'
cepochkoj, stali legko nagonyat'. Ivan krepko vcepilsya v peredok sanej i
smotrel na volkov.
Vperedi otmahival krupnyj, grudastyj, s palenoj mordoj... Uzhe tol'ko
metrov pyatnadcat' -- dvadcat' otdelyalo ego ot sanej. Ivana porazilo
neshodstvo volka s ovcharkoj. Ran'she on volkov tak blizko ne videl i schital,
chto eto chto-to vrode ovcharki, tol'ko krupnee. Sejchas ponyal, chto volk -- eto
volk, zver'. Samuyu lyutuyu sobaku eshche mozhet v poslednij mig chto-to ostanovit':
strah, laska, neozhidannyj vlastnyj okrik cheloveka. |togo, s palenoj mordoj,
mogla ostanovit' tol'ko smert'. On ne rychal, ne pugal... On dogonyal zhertvu.
I vzglyad ego kruglyh zheltyh glaz byl pryam i prost.
Ivan oglyadel sani -- nichego, ni malogo prutika. Oba topora v sanyah
testya. Tol'ko klok sena pod bokom da bich v ruke.
-- Grabyu-ut! -- krichal Naum.
Ivana ohvatil nastoyashchij strah.
Perednij, ochevidno vozhak, stal obhodit' sani, primerivayas' k loshadi. On
byl v kakih-nibud' dvuh metrah... Ivan privstal i, derzhas' levoj rukoj za
otvodinu sanej, ogrel vozhaka bichom. Tot ne zhdal etogo, lyazgnul zubami,
prygnul v storonu, sbilsya s maha... Szadi naleteli drugie. Vsya staya
krutnulas' s razgona vokrug vozhaka. Tot prisel na zadnie lapy, udaril
klykami odnogo, drugogo... I snova, vyrvavshis' vpered, legko dognal sani.
Ivan privstal, zhdal momenta... Hotel eshche raz dostat' vozhaka. No tot stal
obhodit' sani dal'she. I eshche odin otvalil v storonu ot svory i tozhe nachal
obhodit' sani-s drugoj storony. Ivan stisnul zuby, smorshchilsya... "Konec.
Smert'". Glyanul vpered.
Naum nahlestyval konya. Oglyanulsya, uvidel, kak obhodyat zyatya volki, i
bystro otvernulsya.
-- Grabyu-ut!
-- Priderzhi malost', otec!.. Daj topor! My otob'emsya!..
-- Grabyu-ut!
-- Priderzhi, my otob'emsya!.. Priderzhi malost', gad takoj!
-- Kidaj im chevo-nibud'! -- kriknul Naum.
Vozhak poravnyalsya s loshad'yu i vybiral moment, chtob prygnut' na nee.
Volki, bezhavshie szadi, byli sovsem blizko: malejshaya zaderzhka, i oni s hodu
vletyat v sani -- i konec. Ivan kinul klochok sena; volki ne obratili na eto
vnimaniya.
-- Otec, suka, priderzhi, kin' topor!
Naum obernulsya:
-- Van'ka!.. Glyadi, kinu!..
-- Ty priderzhi!
-- Glyadi, kidayu! -- Naum brosil na obochinu dorogi topor.
Ivan primerilsya... Prygnul iz sanej, shvatil topor... Prygaya, on pugnul
treh zadnih volkov, oni otskochili v storonu, osadili beg, namerevayas'
brosit'sya na cheloveka. No v to samoe mgnovenie vozhak, pochuvstvovav pod soboj
tverdyj nast, prygnul. Kon' sharahnulsya v storonu, v sugrob... Sani
perevernulis': oglobli svernuli homut, on zahlestnul konyu gorlo. Kon'
zahripel, zabilsya v ogloblyah. Volk, nastigavshij zhertvu s drugoj storony,
prygnul pod konya i udarom kogtistoj lapy raspustil emu bryuho povdol'. Tri
otstavshih volka brosilis' tozhe k zhertve. V sleduyushchee mgnovenie vse pyat'
rvali myaso eshche drygavshej loshadi, rastaskivali na oslepitel'no belom snegu
dymyashchiesya klubki sizo-krasnyh kishok, urchali, Vozhak dvazhdy pryamo glyanul
svoimi zheltymi kruglymi glazami na cheloveka...
Vse sluchilos' tak chudovishchno skoro i prosto, chto smahivalo skorej na
son. Ivan stoyal s toporom v rukah, rasteryanno smotrel na zhadnoe, toroplivoe
pirshestvo. Vozhak eshche raz glyanul na nego... I vzglyad etot, torzhestvuyushchij,
naglyj, obozlil Ivana. On podnyal topor, zaoral chto bylo sily i kinulsya k
volkam. Oni nehotya otbezhali neskol'ko shagov i ostanovilis', oblizyvaya
okrovavlennye rty. Delali oni eto tak staratel'no i uvlechenno, chto,
kazalos', chelovek s toporom nimalo ih ne zanimaet. Vprochem, vozhak smotrel
vnimatel'no i pryamo. Ivan obrugal ego samymi strashnymi slovami, kakie znal,
Vzmahnul toporom i shagnul k nemu... Vozhak ne dvinulsya s mesta. Ivan tozhe
ostanovilsya,
-- Vasha vzyala, -- skazal on. -- ZHrite, svolochi. -- I poshel v derevnyu.
Na rasterzannogo konya staralsya ne smotret'. No ne vyderzhal, glyanul... I
serdce szhalos' ot zhalosti, i zlost' velikaya vzyala na testya. On skorym shagom
poshel po doroge.
-- Nu pogodi!.. Pogodi u menya, zmej polzuchij. Ved' otbilis' by i kon'
byl by celyj. SHkura.
Naum zhdal zyatya za povorotom. Uvidev ego zhivogo i nevredimogo, iskrenne
obradovalsya:
-- ZHivoj? Slava te gospodi! -- Na sovesti u nego vse-taki bylo nelegko.
-- ZHivoj1 -- otkliknulsya Ivan. -- A ty tozhe zhivoj?
Naum pochuyal v golose zyatya nedobroe. Na vsyakij sluchaj zashagnul v sani.
-- Nu, chto oni tam?..
-- Poklon tebe peredayut. SHkura!..
-- CHego ty? Laesh'sya-to?..
-- Schas ya tebya bit' budu, a ne layat'sya. -- Ivan podhodil k sanyam.
Naum stegnul loshad'.
-- Stoj! -- kriknul Ivan i pobezhal za sanyami. -- Stoj, parazit!
Naum opyat' nahlestyval konya... Nachalas' drugaya gonka: chelovek dogonyal
cheloveka.
-- Stoj, tebe govoryat! -- kriknul Ivan.
-- Zapoloshnyj! -- krichal v otvet Naum. -- CHego ty vz®elsya-to? S uma,
chto li, spyatil? YA-to pri chem zdes'?
-- Ni pri chem?! My by otbilis', a ty predal!..
-- Da gde zhe otbilis'?! Gde otbilis'-to, ty shto!
-- Predal, zmej! YA tebya prouchu malost'. Ne ujdesh' ty ot menya,
ostanovis' luchshe, Odnogo otmetelyu -- ne tak budet pozorno. A to pri lyudyah
otluplyu, I rasskazhu vse... Ostanovis' luchshe!
-- Sejchas -- ostanovilsya, derzhi karman! -- Naum nahlestyval konya. --
Ogloed chertov... otkuda ty vzyalsya na nashu golovu!
-- Poslushaj dobrogo soveta -- ostanovis'! -- Ivan stal vydyhat'sya. --
Tebe zhe luchshe: otmetelyu i nikomu ne skazhu.
-- Tebya, d'yavola, gologo pochest' v rodnyu prinyali, i ty zhe na menya s
toporom! Styd-to est' ili netu?
-- Vot otmetelyu, potom pro styd pogovorim. Ostanovis'! -- Ivan bezhal
medlenno, uzhe daleko otstal, I nakonec vovse brosil dogonyat'. Poshel shagom.
-- Najdu, nikuda ne denesh'sya! -- kriknul on naposledok testyu.
Doma u sebya Ivan nikogo ne zastal: na dveri visel zamok. On otomknul
ego, voshel v dom. Poiskal v shkafu... Nashel nedopituyu vchera butylku vodki,
nalil stakan, vypil i poshel k testyu. V ograde testya stoyala vypryazhennaya
loshad'.
-- Doma, -- udovletvorenno skazal Ivan. -- Schas budem uroki uchit'.
Tolknulsya v dver' -- ne zaperto. On zhdal, chto budet zaperto. Ivan voshel
v izbu...
Ego zhdali: v izbe sideli test', zhena Ivana i milicioner. Milicioner
ulybalsya:
-- Nu chto, Ivan?
-- Ta-ak... Sbegal uzhe? -- sprosil Ivan, glyadya na testya.
-- Sbegal, sbegal, Nalil shary-to, uspel?
-- Malost' prinyal dlya... krasnorechiya. -- Ivan sel na taburetku.
-- Ty chego eto, Ivan? S uma, chto li, soshel? -- podnyalas' Nyura. -- Ty
shto?
-- Hotel papanyu tvoego pouchit'... Kak nado chelovekom byt'.
-- Bros' ty, Ivan, -- zagovoril milicioner, -- Nu, sluchilos' neschast'e,
ispugalis' oba... Kto zhe zhdal, chto tak budet? Stihiya.
-- My by legko otbilis'. YA potom odin byl s nimi...
-- YA zhe tebe brosil topor? Ty poprosil, ya brosil. CHego eshche-to ot menya
trebovalos'?
-- Samuyu malost': chtob ty chelovekom byl, A ty -- shkura. Uchit' ya tebya
vse ravno budu.
-- Uchitel' vyiskalsya! Soplya... Gol kak sokol, prishel v dom na vse na
gotoven'koe da eshche grozitsya. Da eshche nedovol'nyj vsem: vodoprovodov, vidite
li, netu!
-Da ne v etom delo, Naum, -- skazal milicioner, -- Pri chem tut
vodoprovod?
-- V derevne ploho!.. V gorode luchshe, -- prodolzhal Naum. -- A chevo
pripersya syuda? Nedovol'stvo svoe pokazyvat'? Narod vozbuzhdat' protiv
Sovetskoj vlasti?
-- Ot suka! -- izumilsya Ivan. I vstal. Milicioner tozhe vstal.
-- Bros'te vy! Poshli, Ivan...
-- Takih vzbuditelev-to znaesh' kuda devayut? -- ne unimalsya Naum,
-- Znayu! -- otvetil Ivan. -- V prorub' golovoj... -- I shagnul k testyu.
Milicioner vzyal Ivana pod ruki i povel iz izby. Na ulice ostanovilis',
zakurili.
-- Nu ne parazit li! -- vse izumlyalsya Ivan. -- I na menya zhe poper.
-- Da bros' ty ego!
-- Net, otmetelit' ya ego dolzhen.
-- Nu i zarabotaesh'! Iz-za der'ma.
-- Kuda ty menya schas?!
-- Pojdem, perenochuesh' u nas... Ostynesh'. A to sebe huzhe sdelaesh'. Ne
svyazyvajsya.
-- Net, eto zhe... shto zh eto za chelovek?
-- Nel'zya, Ivan, nel'zya: kulakami nichego ne dokazhesh'.
Poshli po ulice po napravleniyu k sel'skoj kutuzke,
-- Tam-to ne mog? -- sprosil vdrug milicioner.
-- Ne dognal! -- s dosadoj skazal Ivan. -- Ne mog dognat'.
-- Nu vot... Teper' -- vse, teper' nel'zya.
-- Konya zhalko.
-- Da...
Zamolchali. Dolgo shli molcha.
-- Slushaj: otpusti ty menya. -- Ivan ostanovilsya. -- Nu chego ya v
voskresen'e tam budu?! Ne tronu ya ego.
-- Da net, pojdem. A to potom ne oberesh'sya... Tebya zhaleyuchi, govoryu.
Pojdem schas v shahmatishki sygraem... Igraesh' v shahmaty?
Ivan splyunul na sneg okurok i polez v karman za drugoj papiroskoj.
-- Igrayu.
-------------------------------------------------------------------------
Dannyj tekst prednaznachen isklyuchitel'no dlya chteniya!
Ne dopuskaetsya poluchenie kommercheskoj vygody.
Esli u vas imeyutsya literaturnye proizvedeniya, kotorye ne prohodili po
fajleham R46.FANTASY, XFANRUSF, BOOK;
esli u vas est' tol'ko neraspoznannye graficheskie fajly so skanera;
esli Vy obnaruzhite oshibku v dannom fajle
--
pishite na adres 2:5020/614@Slawa_Alexeew
-------------------------------------------------------------------------
Last-modified: Thu, 01 Oct 1998 15:08:22 GMT