Evgenij Benilov. Sluchaj v aeroportu
---------------------------------------------------------------
© Copyright Evgenij Benilov
Original etogo fajla raspolozhen na domashnej stranice avtora
http://www.maths.ul.ie/benilov/rv3/index.html
---------------------------------------------------------------
YA zametil ee eshche v aeroportu: vysokaya bryunetka s korotkimi kudryavymi
volosami i vysokomernym vyrazheniem na blednom lice. Odeta ona byla v krasnoe
plat'e, shchedro otkryvavshee dlinnye nogi; vozrast -- 22-23. Ona sidela ryadom
so mnoj v zale ozhidaniya, odnako pri posadke zateryalas' v tolpe, i v samolete
ya ee tozhe ne videl.
Rejs nash byl iz Moskvy v Mehiko, s promezhutochnoj posadkoj v irlandskom
gorode Limerike. Podavlyayushchee bol'shinstvo passazhirov letelo v Meksiku; v
Irlandii soshli lish' ta devica i ya. Tut ya razglyadel ee poluchshe. CHerty ee lica
pravil'nymi ne byli: vydayushchiesya skuly, bol'shoj rot, no glaza chudo kak horoshi
-- ogromnye, issinya-chernye, s povolokoj. Ona pervoj proshla pasportnyj
kontrol', pervoj poluchila bagazh i ischezla v "zelenom koridore". Moj chemodan
po neizvestnym prichinam vyplyl na poverhnost' lish' desyat' minut spustya; ya
pogruzil ego na telezhku i napravilsya k vyhodu.
K moemu udivleniyu chernoglazaya devica vse eshche mayachila posredi pustynnogo
aeroporta (vremya bylo chas nochi). Vysokomerie ischezlo s ee lica: ochevidno,
ona ozhidala, chto ee vstretyat. "Mozhet, pomoch'?" -- podumal ya... odnako
vspomniv, skol'ko shchelchkov po nosu ya poluchil v nagradu za neproshenyj
al'truizm, zashagal k stoyanke.
S udovol'stviem vdyhaya vlazhnyj, holodnyj vozduh (v Moskve poslednee
vremya stoyala nesusvetnaya zhara), ya oplatil parkovku i nashel svoyu mashinu; mne
ostavalos' proehat' dvadcat' mil' do Limerika. Vyezd k shosse ogibal zdanie
aeroporta -- eshche izdali ya zavidel tonkuyu figuru v ne po pogode legkom
krasnom plat'e. Devica mahnula rukoj. YA pritormozil i opustil steklo.
-- YU ken... tu bring mi... e-e... in sente Limerik?
Golos ee byl hripl, a akcent i grammatika stol' uzhasny, chto skazannoe ya
skoree ugadal, chem ponyal.
-- Sadites'.
Uslyshav russkuyu rech', ona vnimatel'no osmotrela menya. Na ee lice
poyavilos' daveshnee vysokomernoe vyrazhenie.
-- YA vam zaplatit' ne smogu, da, -- ob座avila ona.
-- Ne smozhete?... -- protyanul ya. -- Togda pridetsya vezti vas besplatno.
YA podozhdal reakcii na shutku, no ne dozhdalsya. Devica molcha glyadela na
menya.
-- CHemodan luchshe na zadnee sidenie... a to bagazhnik zanyat.
Ne govorya ni slova, ona sela v perednyuyu dver', predostaviv mne
zapihivat' ee voistinu nepod容mnyj chemodan v mashinu.
My vyehali na shosse, ya pribavil gazu. Moya passazhirka smotrela pryamo
pered soboj; ruki ee nizhe obreza rukavov i nogi nizhe obreza plat'ya byli
pokryty murashkami. YA vklyuchil otoplenie.
-- Kuda vas podvezti?
-- K lyuboj gostinice... zhelatel'no, horoshej, da.
-- YA vas otvezu v Jury's Inn, -- predlozhil ya. -- Tam najdutsya nomera i
po sotne funtov v den'.
Mokryj asfal't blestel v luchah far. Nabegayushchij vozduh gnal kapli dozhdya
vverh po vetrovomu steklu. Sleva voznikli ugryumye bastiony zamka Bunratti --
steny, slozhennye iz grubo obtesannyh glyb, byli osveshcheny prozhektorami. Na
bashnyah poloskalis' temnye ot dozhdya vympely.
-- Obratite vnimanie: srednevekovyj zamok. Polnost'yu vosstanovlen,
ryadom otstroena autentichnaya derevnya. Nastoyatel'no rekomenduyu... -- ya brosil
vzglyad na svoyu sputnicu i umolk: ta ne proyavlyala k moim potugam reshitel'no
nikakogo interesa.
CHerez desyat' minut pokazalsya most cherez SHennon; my pod容hali k Jury's
Inn. YA ostanovilsya, vytashchil devicyn chemodan i postavil na trotuar (u
chemodana imelis' kolesa, tak chto do dverej gostinicy ona mogla dokatit' ego
sama).
-- ZHelayu udachi.
V vozduhe povisla pauza: devica vzyalas' za ruchku chemodana, no ne
uhodila. Vysokomerie opyat' ischezlo s ee lica.
-- Izvinite... -- ona zapnulas', -- ...kak vy dumaete, oni potrebuyut
den'gi vpered?
YA s udivleniem posmotrel na nee.
-- Skoree vsego, oni prokatayut vashu kreditku... u vas ved' est'
kreditka?
-- Net.
-- A den'gi?!
-- Est' nemnogo.
-- Skol'ko nemnogo?
-- Poltora funta.
Vocarilas' tishina: ya stoyal, osharashennyj -- devica molcha krasnela.
Melkij dozhd' osedal u menya v volosah, podnimaya ih, i bez togo kurchavye,
dybom.
-- Vam est' komu pozvonit'?
-- On ne beret trubku-u... -- iz glaz ee bryznuli slezy.
YA smushchenno otvel vzglyad. Fontan v vide raskolotogo bronzovogo serdca v
chelovecheskij rost zhurchal u vhoda v gostinicu.
-- Edinstvennoe, chto ya mogu vam predlozhit' -- eto perenochevat' u nas,
-- ya pomolchal, preodolevaya nelovkost'. -- Ne obizhajtes', no ostavit' v
gostinice otpechatok moej kreditki bylo by neblagorazumno, -- ya eshche pomolchal
i zachem-to dobavil: -- K sozhaleniyu.
-- Spasibo.
Vshlipyvaya, ona zabralas' v mashinu. YA zatolkal chemodan na zadnee
siden'e i sel za rul'. My tronulis'.
-- Menya zovut Sergej. A vas?
-- Vikoj.
Ona ulybnulas'. Na ee shchekah temneli dorozhki ot potekshej tushi.
-- Vy ochen' horoshij chelovek, Serezha, da.
-- Spasibo, -- nevol'no usmehnulsya ya. -- A vy neosmotritel'nyj
chelovek... Kstati, u vas neobychnaya manera razgovarivat': pochemu vy
dobavlyaete v konce predlozhenij "da"?
-- YA razve dobavlyayu?... -- udivilas' Vika.
My pronizali labirint uzkih, temnovatyh ulic i pokatili po naberezhnoj.
Mimo zamel'kali nevysokie, pod starinu fonari.
-- My zhivem v Annakotti, v malen'koj derevne nedaleko ot Limerika, --
ob座asnil ya. -- Kstati, moya zhena i syn ostalis' v Moskve eshche na nedelyu, -- ya
pokosilsya na Viku... ta smotrela v okno. -- YA vam postelyu v komnate syna.
Sleva voznik i tut zhe ischez zubchatyj siluet sobora Svyatoj Marii. Sprava
siyala neonovymi ognyami nochnaya apteka. Vika dostala iz sumochki kroshechnyj
platok, i, glyadyas' v zerkalo nad vetrovym steklom, sterla s lica
razmazavshuyusya tush'.
-- Vy k nam kakimi sud'bami?
-- U menya zdes' bojfrend, da, -- ob座avila devica s tragicheskoj
intonaciej.
-- I gde on sejchas?
-- Dolzhen byl vstretit' menya v aeroportu.
My vyehali na Dublinskoe shosse. YA pribavil skorosti.
-- A gde vy poznakomilis'?
-- V Moskve, dva mesyaca nazad. On tam byl v turpoezdke, da. A potom
prislal priglashenie: zhit' bez tebya ne mogu, priezzhaj!... I kak ya v etu
lovushku popala?!... -- ona obizhenno podzhala guby.
-- V lovushki vremya ot vremeni popadayut vse, -- uspokaivayushche proiznes ya.
-- Dazhe Slonopotam. Pomnite v "Vinni Puhe"?
Centr Limerika zakonchilsya. Vdol' trotuara potyanulis' unylye odnoetazhnye
stroeniya -- benzozapravki, avtomagaziny...
-- Slonopotam byl bol'shoj zver', smotrel v nebo i zaklinal dozhd',
ottogo i v prostuyu yamu provalilsya, da, -- (ya udivlenno poglyadel na Viku...
kazhetsya, ta govorila ser'ezno). -- A tam odin bez meda gorshok, lishnyaya
primanka. Kaby zametil on ee, mozhet, i ne polez by v yamu, ugadal by podvoh.
Nastupila tishina... ya ne znal, chto skazat'. I kak vsegda byvaet v takih
sluchayah, smorozil glupost':
-- Do Slonopotama vy ne dotyagivaete, Vika. Ehat' bez deneg, v chuzhuyu
stranu, k pochti neznakomomu cheloveku -- eto postupok ne moguchego
Slonopotama, a vzbalmoshnoj, glupen'koj devicy.
V vozduhe povisla pauza. Nekotoroe vremya ona vyzrevala, kak naryv, a
potom...
-- OSTANOVITE MASHINU!!!
Vzdrognuv, ya nazhal na tormoz... zavizzhali shiny, avtomobil' razvernulo
poperek dorogi. A Vika -- prezhde, chem ya ponyal, chto proizoshlo -- vyletela iz
kabiny i, shlepaya po luzham, uneslas' v temnotu.
Otoropelo naglyadevshis', kak dvorniki gonyayut dozhdevye kapli po vetrovomu
steklu, ya medlenno poehal vpered. Vskore v luchah far mel'knulo krasnoe
plat'e -- ya obognal Viku i ostanovilsya. Vid u devicy byl zhalkij: plat'e i
volosy namokli, bryzgi gryazi pokryvali nogi do kolen.
YA vyskochil iz mashiny i shagnul navstrechu.
-- Izvinite, radi Boga... ya ne hotel vas obidet'.
Ona proshestvovala mimo, zadev menya plechom. YA brosilsya sledom.
-- Vika, perestan'te... Vy prostudites'!
-- CHto ya nenavizhu bol'she vsego -- tak eto muzhskoj shovinizm, --
proshipela ona, ne oborachivayas'.
-- Prichem zdes' muzhskoj shovinizm?!
Ona rezko povernulas' (ya chut' ne naletel na nee).
-- 'Postupok vzbalmoshnoj, glupen'koj devicy...' -- peredraznila ona. --
Po-vashemu, muzhchiny ne byvayut glupymi?!
-- Byvayut, Vika, byvayut! -- istovo zaveril ya. -- Vy govorite kak raz s
takim, -- napustiv na sebya vid iskrennego raskayaniya, ya potyanul ee za ruku.
-- Prinoshu glubochajshie izvineniya!... Pozhalujsta!...
Vzdernuv podborodok, Vika prezritel'no stryahnula moyu ladon' i zashagala
k mashine. Skvoz' ee namokshee plat'e prosvechivali belye trusiki.
Ostatok puti proshel grobovom molchanii. |pizod s vyskakivaniem iz mashiny
kazalsya mne absurdnym -- iz-za chego, sobstvenno?... Iz-za shutki! Esli uzh na
to poshlo, k feminizmu ya otnoshus' polozhitel'no. I naschet Slonopotama Vika vse
pereputala -- ni v kakoe nebo on ne smotrel, ibo sushchestvoval lish' v
voobrazhenii Vinni-Puha i Pyatachka...
My pod容hali k domu, vyshli iz mashiny. YA otper dom, zanes oba chemodana.
Vnutri bylo chut' li ne holodnee, chem snaruzhi -- ya vklyuchil otoplenie i
postavil chajnik.
-- Viski hotite?
Vika ne udostoila menya otvetom.
-- CHaj, kofe?
-- CHaj.
-- Prohodite na kuhnyu. V gostinoj i stolovoj mebeli poka net: my kupili
etot dom sovsem nedavno.
Poka ya zavarival chaj, Vika tryaslas' ot holoda. Tiho gudela otopitel'naya
sistema.
-- Skol'ko vam zavarki?
-- YA nal'yu sama, da.
-- Pechen'e budete?
-- Net.
"Hvatit suetit'sya! -- odernul sebya ya. -- Budto ya i vpravdu vinovat..."
Vika nespesha dopila chaj (ya zakonchil ran'she nee i sidel za stolom iz
vezhlivosti) i vysokomerno osvedomilas':
-- Gde ya budu spat'?
-- V spal'ne moego syna.
My poshli na vtoroj etazh. YA tashchil Vikin chemodan.
-- Nuzhno tol'ko postelit' chistoe... -- ya oseksya, ibo vmesto andryushkinoj
krovati ziyalo pustoe mesto.
Tochnee, ne sovsem pustoe. Na polu belel bumazhnyj kvadratik:
Serega!
K nam nagryanuli test' s teshchej, i my zabrali krovat'
Andreya. Vernem po pervomu trebovaniyu.
Dima.
YA molcha pokazal Vike zapisku:
-- |to moj priyatel'... u nego est' klyuch.
-- I chto teper'? -- sudya po vyrazheniyu lica, devica predvidela
nepriyatnosti s samogo nachala.
YA na mgnovenie zadumalsya.
-- YA postelyu vam na nashej krovati, -- ya potykal pal'cem v napravlenii
supruzheskoj spal'ni, -- a sam lyagu zdes', na polu.
YA perenes chemodan na novoe mesto, devica posledovala za mnoj.
-- Ogo!... Da eto aerodrom kakoj-to.
-- |ta krovat' sdelana na zakaz, -- ignoriruya Vikin sarkazm, ob座asnil
ya. -- U moej zheny k krovatyam slabost'.
Devica osmotrela reznuyu spinku nashego supruzheskogo lozha. Potrogala
polirovannyj stolb, podderzhivavshij polog.
-- Sejchas dostanu chistoe bel'e, -- zasuetilsya ya.
Poka ya stelil postel', Vika vytashchila iz chemodana zubnuyu shchetku, vzyala
vydannoe mnoj polotence i otpravilas' v vannuyu. A kogda vernulas', ya uzhe
stoyal v dveryah, nagruzhennyj shmotkami dlya obustrojstva lezhbishcha v andryushkinoj
komnate.
-- Nu, ya poshel... spokojnoj nochi.
-- Vy mozhete spat' zdes', da.
Udivlennyj, ya ostanovilsya.
-- A vy?
-- Zdes' hvatit mesta na desyateryh.
CHestno govorya, mne sovsem ne ulybalos' spat' na polu. Odnako provesti
noch' na odnoj krovati s feministkoj predstavlyalos' delom... e...
nebezopasnym.
-- YA vas tochno ne stesnyu?
-- Tochno, -- otvechala Vika vysokomerno.
-- Horosho... to est', spasibo! -- popravilsya ya. -- YA pojdu v dush, a vy
lozhites'.
Kogda ya vernulsya, Vika uzhe pogasila svet. Oshchupyvaya okruzhayushchee
prostranstvo i spotykayas', ya oboshel krovat', snyal kupal'nyj halat i
skol'znul pod odeyalo. S drugogo konca posteli donosilos' tihoe sopenie --
uyutnoe, kak murlykan'e kotenka...
Vdrug moej ruki chto-to kosnulos'. YA zatail dyhanie.
Vikiny pal'cy nevesomo tronuli moe plecho. CHut' pomedlili. Potom
kosnulis' shei... u menya po kozhe pobezhali murashki. YA vytyanul ruku i natknulsya
na chto-to myagkoe i teploe -- devica byla uzhe ryadom, a myagkoe i teploe
okazalos' ee grud'yu.
2. "Komsorg Rabinovich na polnuyu smotrit lunu..."
Kogda ya prosnulsya, svetat' eshche ne nachinalo; kazalos', ya prospal ne
bol'she chasa. V spal'ne carila bezzhiznennaya tishina... Gde Vika?... Na
mgnovenie menya zahlestnula trevoga, no tut zhe shlynula: nichego cennogo v
dome ne bylo. To est' nichego, krome krovati... a krovat' -- vot ona, podo
mnoj. Stoit na meste. Uspokoivshis', ya ustydilsya sobstvennoj
podozritel'nosti.
I vse zhe: gde Vika?...
Poezhivayas', ya nadel syroj kupal'nyj halat i vyshel v koridor. S pervogo
etazha sochilos' neyasnoe bormotanie, smeshannoe s drozhashchim svetom yavno ne
elektricheskogo proishozhdeniya. Spustivshis' na cypochkah po lestnice, ya
ostorozhno zaglyanul v kuhnyu: absolyutno golaya Vika sidela na stule spinoj k
dveri. Na stole gorela svecha i lezhali listki bumagi, ispeshchrennye izvilistymi
strochkami. V ruke devica derzhala karandash i, dirizhiruya sebe, deklamirovala:
Komsorg Rabinovich na polnuyu smotrit lunu,
Luna osveshchaet polya, goroda i sady,
Sady istochayut zlokoznennuyu tishinu,
SHCHemyashchuyu serdce komsorga v preddver'i bedy.
No vdrug razdayutsya gluhie udary chasov
Na bashne starinnoj, caryashchej vysoko v gorah.
I dushi umershih soldat iz proshedshih vekov,
Kak pticy nochnye, stenayut na bujnyh vetrah.
Komsorg Rabinovich drozhit, on ne mozhet idti,
On chuet v sebe pervobytnuyu, drevnyuyu zhut'.
I zuby ego zaostrilis', kak volch'i klyki,
I sherst'yu pokrylis' konechnosti, popa i grud'...
-- "Idti -- klyki" -- rifma somnitel'naya.
Ne znayu, zachem ya eto skazal -- ya ne specialist v poezii. Bolee togo,
Vikin stih byl nastol'ko bredovym po soderzhaniyu, chto nedostatki ego formy
znacheniya ne imeli.
Sekundy tri devica sidela nepodvizhno, potom obernulas' i izo vseh sil
metnula v menya karandash. YA prignulsya, karandash prosvistal nad moej golovoj i
udarilsya v stenu -- s takoj siloj, chto otbil kusochek shtukaturki. Vse eto ya
razglyadel, mashinal'no oglyanuvshis', a kogda vernul golovu v pervonachal'noe
polozhenie, to uvidel zahlopyvayushchuyusya dver'. Ba-bah-h!!!... Grohot prokatilsya
do cherdaka, posylaya volny vibracii v samye otdalennye zakoulki.
Nastupila tishina. Nashchupav vyklyuchatel', ya zazheg svet. S potolka medlenno
osypalas' izvestka.
Nemnogo vyzhdav, ya tolknul kuhonnuyu dver' -- ta ne poddalas'. YA nazhal
sil'nee, no s tem zhe rezul'tatom... ochevidno, Vika derzhala ee s toj storony.
YA chelovek myagkij, no tut terpeniyu moemu prishel konec: ved' ya nahodilsya u
sebya doma i vsego-to hotel popast' k sebe v kuhnyu!... YA tolknul dver' izo
vseh sil. Poslyshalsya vskrik i chto-to tipa shlepka (kak ya potom ponyal, ot
soprikosnoveniya gologo Vikinogo zada s kafel'nym polom), i dver'
raspahnulas'.
Kogda ya shagnul v kuhnyu, Vika byla uzhe na nogah -- i srazu zhe brosilas'
na menya, kak dikaya koshka... mne dazhe poslyshalos' shipenie. YA perehvatil
pravuyu ruku devicy i popytalsya zavesti ej za spinu, no tut posledoval huk
levoj -- prishlos' shvatit' i druguyu ruku tozhe. Nekotoroe vremya my kruzhili po
kuhne, budto tancuya val's (Vika okazalas' na udivlenie sil'noj -- ya ee ele
sderzhival), potom zaputalis' v stule i ostanovilis'. Vikiny glaza metali
molnii, nebol'shie grudi s ostrymi soskami melko drozhali.
-- A esli ya pnu tebya po polovomu organu? -- ona popytalas' podobrat'sya
poblizhe. -- Vdaryu po domoroshchennomu muzhskomu huyu, da. Po polovomu prosto
chlenu tvoemu, ya izvinyayus'...
Skazhu chestno: ya struhnul. Ne to, chtoby uboyalsya poluchit' po muzhskomu huyu
(mezhdu nami, kak-nikak, nahodilsya stul) -- skoree, menya ustrashili ishodivshie
ot Viki volny bezotchetnoj yarosti... ottolknuv obezumevshuyu devicu, ya
spryatalsya za stol. Ta ne pognalas' za mnoj, a, opershis' na stoleshnicu,
podalas' vpered. Ee lico bylo v polumetre ot moego -- kazalos', ona vot-vot
prygnet i ukusit menya za nos.
-- Vika, -- kak mozhno tverzhe skazal ya, -- chto s toboj? Neuzheli ya ne
imeyu prava vojti v kuhnyu? Ved' ya u sebya doma...
CHernye glaza devicy polyhali, kak ugli.
-- 'U sebya doma'... -- peredraznila ona. -- Vse vy takie, da!...
samcy-sobstvenniki!
-- CHto ty gorodish'?! -- vozmutilsya ya. -- YA ustupil tebe svoyu
postel'!... Vernee, razdelil s toboj postel'... -- ya zamyalsya v poiskah
tochnoj formulirovki: -- To est', ustupil polovinu posteli, kotoruyu obychno
zanimaet moya zhena... -- lyubov' k tochnosti uvodila menya kuda-to ne tuda.
-- Aga! -- zlobno obradovalas' Vika. -- I za eto pol'zovalsya mnoyu, kak
zhenoj. Zastavil menya...
-- Nichego ya tebya ne zastavlyal!...
YA ne uderzhalsya i zevnul. Plamya stoyavshej na stole svechi kolyhnulos'.
-- Vika! -- proniknovenno proiznes ya. -- Davaj spat', a?... YA valyus' s
nog. Da i ty, navernoe, tozhe.
Devica pomedlila, no vse zhe napravilas' k dveri; zaduv svechu, ya
poplelsya sledom. Ponuro, kak zapryazhennye cugom loshadi, my podnyalis' po
lestnice (Vikin zad pokachivalsya tochno pered moim nosom; nad molochno-belymi
yagodicami raspolagalis' soblaznitel'nye yamochki). My proshli v spal'nyu i
legli.
Otodvinuvshis' ot sumasshedshej devicy kak mozhno dal'she, ya zavernulsya s
golovoj v odeyalo i provalilsya v son.
Prosnulsya ya ot gromkogo stuka dozhdya, za oknom brezzhilo seroe irlandskoe
utro. Vika sopela na drugom konce posteli... ya ostorozhno vstal, sobral
odezhdu i na cypochkah vybralsya iz spal'ni. V dome bylo teplo; ya poradovalsya,
chto ostavil na noch' otoplenie. Kstati, ne zabyl li molochnik vozobnovit'
dostavku moloka?... YA vyglyanul na kryl'co -- molodec, ne zabyl!
Besprosvetnye tuchi viseli nad domami s krasnymi cherepichnymi kryshami, veter
hlestal po luzham kosym dozhdem. Na kryl'ce doma naprotiv sidela Baffi,
sosedskaya koshka -- ya pozval ee, no glupyj zver' lish' tarashchil kruglye glaza.
Ni odnogo cheloveka na ulice vidno ne bylo... blagoslovenna nasha derevnya!...
Kak horosho doma!...
YA nasypal v pialu svoi lyubimye musli (s orehami i sushenoj papajej),
zalil molokom i s容l. Na stole stoyal podsvechnik so svechoj -- ya otnes ego na
mesto v gostinuyu, a listochki s balladoj o komsorge Rabinoviche slozhil na
podokonnike...
-- Dobroe utro!
V dveryah stoyala Vika, odetaya v uyutnyj bajkovyj halatik i teplye
tapochki. Na umytom lice -- privetlivaya ulybka... pryamo angel! Nichego obshchego
s brosavshejsya na menya noch'yu furiej.
-- Dobroe utro, -- otvetil ya. -- Musli budesh'?
Ona kivnula i uselas' za stol; iz-pod kraya halata vylezli kolenki.
Vse-taki nogi u nee byli isklyuchitel'no horoshi... ya s udovol'stviem vspomnil
pervuyu polovinu vcherashnej nochi. I tut zhe (s sodroganiem) vtoruyu.
YA vydal Vike paket s muslyami, moloko, pialu i lozhku.
-- Kogda poesh', prigotov' chaj, -- ya ukazal pal'cem na raskrytyj shkaf,
gde vidnelas' korobka s zavarkoj. -- A ya pojdu umyvat'sya, horosho?
Devica kivnula.
-- Esli hochesh' pozvonit' svoemu bojfrendu -- telefon v prihozhej...
Kogda ya vernulsya, Vika uzhe dopivala chaj. Na stole stoyali chashki, chajnik
s kipyatkom, chajnik s zavarkoj i korobka shokoladnyh konfet. Konfety byli ne
moi; vidimo, oni yavlyalis' Vikinym vkladom v chaepitie.
-- Dozvonilas'?
-- Da, -- devica radostno ulybnulas'.
-- I pochemu on tebya ne vstretil?
-- On v bol'nice.
YA vzdrognul.
-- Kogda ego vypisyvayut? -- to, chto Vika mozhet zastryat' u nas do
priezda zheny, trevozhilo menya kuda bol'she, chem zdorov'e nevedomogo bojfrenda.
-- A chem on bo...
-- U nego appendicit, -- perebila Vika. -- Kogda ya zvonila vchera iz
aeroporta, emu kak raz delali operaciyu.
-- A-a... -- s oblegcheniem protyanul ya. -- Togda ego skoro vypi...
-- |to vse nevazhno, -- opyat' nedoslushala Vika. -- My dogovorilis', chto
ya zaedu v bol'nicu i on dast mne klyuchi ot svoego doma. Ty menya podvezesh'?
-- Konechno, -- dopiv chaj, ya vstal. -- Mne kak raz nado v supermarket...
odevaemsya?
Kogda my voshli v spal'nyu, ya napravilsya k platyanomu shkafu. Kak vdrug...
-- Vyjdi, pozhalujsta! -- prikazala Vika ledyanym tonom.
-- Ty chto, stesnyaesh'sya? -- udivilsya ya.
-- VYJDI NEMEDLENNO!
-- Horosho! -- burknul ya.
CHtoby projti k dveri, mne prishlos' ogibat' krovat', a poskol'ku
poslednyaya ochen' velika, mezhdu nej i stenoj prohod ves'ma uzok. Plyus tam
stoyala Vika -- rovno poseredine. YA stal obhodit' ee... povernulsya bokom,
chtoby, ne daj Bog, ne kosnut'sya sumasshedshej devicy. No ta vnezapno
pridvinulas' i obnyala menya za sheyu.
-- Serezhen'ka, izvini, -- teploe dyhanie nezhno poshchekotalo mne uho. -- YA
znayu, chto vela sebya, kak megera.
-- Nichego strashnogo, -- ya primiritel'no pogladil ee po kudryavym
volosam.
-- Net, ne tak!
Vika prityanula menya i pocelovala v guby... a ya obnyal ee, pochuvstvovav
ladonyami yamochki nad yagodicami. Serdce moe zastuchalo, ya potyanul za poyasok
Vikinogo halata i sunul ruku v obrazovavshuyusya shchel'. Devica na sekundu
zamerla, no tut zhe gromko zadyshala; ne preryvaya lasok, my vlezli na krovat'.
Ona okonchatel'no sbrosila halat, izbavilsya ot halata i ya. (Do chego zh ona
menya privlekala!... I sovershenno ne yasno chem: ya, voobshche-to, lyublyu zhenshchin v
tele. Vprochem, nesmotrya na hudobu, kosti iz Viki ne torchali -- vse bylo
pokryto myagkoj soblaznitel'noj plot'yu.) Nakonec ya leg na nee, a ee ruka
skol'znula vniz (ochevidno, chtoby pomoch' mne vojti), kak vdrug...
-- A-h-h-f-f!!!...
YAichki moi pronizala nesterpimaya bol' -- ya zadohnulsya... potom
zadergalsya... tut zhe zamer opyat'...
Vika krepko szhimala moyu moshonku, vpivshis' v nee nogtyami.
-- Ty chto?!... Zachem?... -- dyhanie u menya perehvatilo.
Bezmyatezhno ulybayas', devica glyadela mne v glaza.
-- CHtoby prodemonstrirovat', chego vy, samcy, stoite, -- ee obychno
hriplyj golos prozvuchal na etot raz chisto i yasno. -- I chtob ty uvazhal
zhenshchinu, s kotoroj spish'!
-- Kogda... ya... tebya... ne... uvazhal?... -- prosipel ya s neimovernymi
pauzami (kazhdoe slovo rezonirovalo v sdavlennyh yaichkah nevynosimoj bol'yu).
-- Da tol'ko chto, -- holodno ob座asnila Vika, -- kogda po-hozyajski, kak
barin vvalilsya v komnatu, gde ya pereodevalas'!... I kogda podslushival, kak ya
sochinyayu stihi!... A do etogo obozval menya vzbalmoshnoj duroj, da!...
-- Iz... vi... ni... -- slogi vyhodili iz menya s shipeniem, kak vozduh
iz prokolotoj shiny, -- po... zha... luj... sta...
Kogda ee pal'cy razzhalis', ya neskol'ko sekund boyalsya poshevelit'sya...
potom sletel s krovati i, izognuvshis' dugoj, osmotrel svoe muzhskoe
dostoinstvo: na kozhe ostalis' sledy nogtej, odnako krov' ne tekla i
ser'eznyh povrezhdenij, kazhetsya, ne bylo.
YA ostorozhno raspryamilsya (iz-za noyushchej boli, stoyat' ya mog, lish' slegka
naklonivshis' vpered). CHtoby uspokoit'sya, tri raza vdohnul i vydohnul.
-- Von otsyuda! -- ya dernul Viku za nogu.
Prezritel'no ulybayas', devica vstala i podobrala s pola svoj halat.
-- CHtob duha tvoego zdes' ne bylo! -- ya vyrval halat u nee iz ruk i
shvyrnul v chemodan.
CHerez dve minuty ya byl odet. Vika zhe za eto vremya nacepila lish' trusy i
gol'fy -- chtoby ne sorvat'sya, ya spustilsya v kuhnyu i svaril kofe...
Devica soshla vniz lish' cherez polchasa (naryazhennaya v stil'nye vel'vetovye
bryuki i shikarnuyu koftochku) i s vysokomernym vidom vstala u dverej. YA bystro
zatolkal v bagazhnik ee chemodan, my seli v mashinu. "V kakom gospitale lezhit
tvoj bojfrend?" Na Vikinom lice prostupilo nedoumenie... ya molcha protyanul ej
mobil'nyj. Posle dolgih peregovorov na lomannom anglijskom vyyasnilos', chto
gospital' nahoditsya na drugom konce goroda... to est', na poezdku tuda i
obratno ujdet poltora chasa (Limerik -- gorod starinnyj i k sovremennomu
avtomobil'nomu dvizheniyu ne prisposoblen). Vprochem, chtoby izbavit'sya ot etoj
sumasshedshej, ne zhalko.
CHerez sorok minut my v容hali v vorota gospitalya, nashli nuzhnyj korpus. YA
v poslednij raz vyvolok Vikin chemodan i postavil pered nej.
-- Proshchaj! -- ya shagnul k mashine...
-- Ty na menya obidelsya?
Razmerenno dysha, ya doschital do pyati. Potom obernulsya.
-- Da.
Mimo nas snovali posetiteli i medpersonal. S neba padala melkaya moros'.
-- Ty pohozh na isterichnogo mal'chika, -- Vika prezritel'no soshchurilas',
-- ushiblennogo chuzhoj, soldatskoj pravdoj.
Ne dav mne otvetit', ona s legkost'yu podhvatila chemodan i ischezla v
dveryah gospitalya.
V tot den' -- pyatnicu -- ya uspel peredelat' kuchu del: kupil produkty,
dvazhdy zapuskal stiral'nuyu mashinu, s容zdil v Upravlenie nalogov i zashel v
universitet, chtoby razobrat' nakopivshuyusya pochtu. Posle rasstavaniya s Vikoj
nastroenie u menya ispravilos': iz redakcii "Math. Review" prislali hvalebnye
recenzii na moyu stat'yu, plyus prishlo pis'mo ot soavtora-datchanina,
sushchestvenno prodvinuvshego nashu s nim zadachu...
Moya zhizn' vernulas' v privychnuyu koleyu: kazhdyj den' ya ezdil na rabotu.
Nikto ne otvlekal menya (studenty byli na kanikulah, bol'shaya chast'
sotrudnikov -- v otpuske), i ya s udovol'stviem razbiralsya v vykladkah
datchanina. Inogda zahodil moj priyatel' i kollega Dimka; no i s nim my v
osnovnom razgovarivali o nauke -- sporili, pokryvaya dosku formulami i
obzyvaya drug druga idiotami, a potom pili chaj i opyat' sporili.
V takogo roda razvlecheniyah proshlo chetyre dnya, s subboty po vtornik. O
Vike ya vspominal dovol'no chasto. I chto stavilo menya v tupik bol'she vsego --
eto kak ej udalos' poladit' so svoim bojfrendom. Skol'ko dnej oni byli
znakomy v Moskve?... Kak ishitrilis' ne possorit'sya?... Podrugu, menee
podhodyashchuyu irlandcu, chem eto dikoe, sumasbrodnoe sozdanie, ya voobrazit' ne
mog. Da i ne tol'ko irlandcu -- lyubomu inostrancu: Vika kazalas' mne
yavleniem chisto russkim, v chem-to srodni personazham Dostoevskogo. Tak
skazat', komicheskij variant Nastas'i Filippovny... (A ya, sootvetstvenno,
yavlyalsya komicheskim variantom knyazya Myshkina... odnim slovom, idiotom. Tol'ko
idiot mog pozvolit' tak soboj vertet'!...)
Vo vtornik vecherom ya vernulsya domoj okolo semi, prigotovil uzhin,
raskuporil butylku vina i poel, slushaya novosti CNN. Kogda ya pil chaj, v
fortochku zaprygnula Baffi (bednaya kiska chasto pryatalas' u nas ot svoego
maloletnego hozyaina). Poev, ya unes Baffi v spal'nyu i posadil na krovat', a
sam prileg ryadom, chtoby pod ee murlykan'e proverit' vyvedennuyu dnem formulu.
Koshka povozilas' i usnula, privalivshis' ko mne teplym mehovym bokom.
K desyati ya utomilsya. Posmotret' razve, chto po teleku?...
Tut razdalsya zvonok v dver'. Vytarashchiv i bez togo kruglye glaza, Baffi
vskochila, raspushila hvost i stremitel'no pobezhala vniz. Kto mog zayavit'sya v
takuyu pozdn'?... Oburevaemyj predchuvstviyami, ya otper dver'. Baffi shmygnula
naruzhu i ischezla v temnote.
Na poroge stoyala Vika. Na zadnem plane vidnelos' taksi.
Vid u devicy byl dikij: na shchekah razvody tushi, vokrug rta razmazana
gubnaya pomada. Odezhda v besporyadke: vorotnik koftochki razorvan, odna iz
pugovic na yubke vyrvana s myasom. Ugolki Vikinogo rta byli opushcheny, kak u
obizhennogo rebenka; v ogromnyh chernyh glazah, kak v perepolnennyh po vesne
omutah, stoyali slezy.
-- Serezha, milen'kij... -- ona vshlipnula, -- mne ne k komu, krome
tebya, pojti! Prosti menya, pozhalujsta-a-a... -- samoobladanie otkazalo ej, po
shchekam zastruilis' slezy. Bol'shoj rot stal besformennym.
-- Vika, ty chto? -- ispugalsya ya. -- Davaj, ya tebya chaem napoyu... ili
luchshe irlandskim kofe.
Ona prizhalas' ko mne i utknulas' licom v grud'. Otricatel'nye emocii,
ostavavshiesya u menya ot predydushchej vstrechi, a ravno sposobnosti k
racional'nomu myshleniyu, mgnovenno rastvorilis' v ee slezah...
Poka ya dostaval iz bagazhnika chemodan, Vika rasplatilas' s taksistom
(ochevidno, u nee poyavilis' den'gi). YA otvel ee v spal'nyu i ostavil
pereodevat'sya, a sam poshel gotovit' irlandskij kofe (kofe, moloko, viski,
sahar, vzbitye slivki).
Vika spustilas' cherez polchasa, odetaya v halat i tapochki. Kosmetika s ee
lica ischezla, chto pridalo ej uyutnyj, domashnij vid; belye nosochki na
kroshechnyh stupnyah sdelali pohozhej na shkol'nicu.
Ponachalu ona byla nerazgovorchiva i otvechala odnoslozhno. YA, vprochem, ne
nastaival: zahochet -- rasskazhet o proizoshedshem sama. No ona ne zahotela...
dopiv irlandskij kofe, my prihvatili viski i vino, ostavsheesya ot moego
uzhina, i perebralis' v gostinuyu. Mebeli tam ne bylo, zato imelsya myagkij
kover i dve svechi v psevdo-starinnyh podsvechnikah -- Vika zazhgla ih i
pogasila svet. Poka ya zadergival shtory, ona prinesla iz kuhni eshche s desyatok
svechej i rasstavila v blyudcah po vsej komnate. Gostinaya ozarilas' drozhashchimi
ogon'kami, po uglam zabegali teni.
-- Rasskazhi o sebe, -- poprosila devushka, sadyas' na kover spinoj k
stene.
-- Mne osobo nechego rasskazyvat', -- otvechal ya, opuskayas' ryadom. -- Mne
tridcat' tri goda. Rabotayu v mestnom universitete, na fakul'tete matematiki.
ZHena -- programmistka. Iz Rossii uehali vosem' let nazad: chetyre goda v
Avstralii, dva -- v Anglii, dva -- v Irlandii. Synu devyat' let. Vot,
sobstvenno, i vse...
-- A pochemu s mesta na mesto pereezzhali?
-- Dolgaya istoriya... i ne ochen' interesnaya pritom.
Nekotoroe vremya my molchali.
-- Luchshe ty pro sebya rasskazhi... -- predlozhil ya.
I Vika nachala rasskazyvat'.
Ona byla edinstvennym rebenkom oficera-raketchika i uchitel'nicy
literatury. Skol'ko ona sebya pomnila, ih sem'ya skitalas' po raznym
dal'nevostochnym garnizonam, ne zaderzhivayas' nigde dol'she dvuh let (otca
otchego-to postoyanno perevodili s mesta na mesto). Iz-za chastyh pereezdov
podrug u nee ne zavodilos', da i s mater'yu ona byla ne osobenno blizka, tak
chto bol'shuyu chast' vremeni Vika provodila s otcom. Tot ochen' lyubil rybalku i
vsegda bral dochku s soboj (hodili oni vdvoem, otcovskih druzej Vika ne
pomnila). A kogda ej ispolnilos' desyat', otec utonul. Sluchilos' eto na
kakom-to ozere, vesnoj: led podtayal, i otec provalilsya v vodu. On neskol'ko
raz pytalsya vybrat'sya, odnako led lomalsya pod nim... Vika podpozla k krayu
polyn'i i podala otcu ruku, no tot narochno otplyl na drugoj konec, boyas',
chto dochka tozhe provalitsya. On proderzhalsya na plavu s chetvert' chasa... (eta
chast' rasskaza proizvela na menya zhutkovatoe vpechatlenie iz-za otstranennogo,
beschuvstvennogo Vikinogo tona).
Posle smerti otca oni s mater'yu pereehali v Moskvu -- tochnee, vernulis'
v Moskvu, ibo mat' byla moskvichkoj. Dedushka s materinskoj storony okazalsya
vysokopostavlennym diplomatom i ustroil vnuchku v privilegirovannuyu
francuzskuyu shkolu s fruktovym sadom, geograficheskoj ploshchadkoj i bassejnom. V
shkole Viko ne nravilos': ona v ravnoj stepeni nenavidela chvanlivyh
odnoklassnikov i podhalimov-uchitelej. Vse svobodnoe vremya ona provodila v
shkol'noj biblioteke, chitaya stihi.
A cherez chetyre goda mat' vyshla zamuzh.
Otchim rabotal zamministra v kakom-to tret'erazryadnom ministerstve -- to
li sel'skogo stroitel'stva, to li legchajshego mashinostroeniya. |to byl
vysokij, statnyj chelovek let soroka so smuglym, smazlivym licom... Vika ne
polyubila ego s pervogo vzglyada. Odnako nichego plohogo, krome gluhoty k
stiham i obshchej tuposti, ona za nim ponachalu ne zametila. Problemy nachalis',
kogda ej ispolnilos' shestnadcat': ona stala lovit' na sebe maslyanye vzglyady,
neskol'ko raz otchim kak by sluchajno bez stuka zahodil v ee komnatu. A
odnazhdy, kogda mat' byla v ot容zde, popytalsya zabrat'sya v Vikinu postel' --
no poluchil takoj otpor, chto carapiny s ego merzkoj rozhi ne shodili nedelyu.
Vika obo vsem rasskazala materi, no ta ne poverila i dala docheri poshchechinu:
mol, ne smej klevetat' na lyubimogo cheloveka!... (Devushka rasskazyvala ob
etom epizode s takim vidom, budto ej hotelos' splyunut'.) V rezul'tate, ona
pereehala k dedu.
Na etom ee zloklyucheniya zakonchilis': ded v nej dushi ne chayal i baloval
izo vseh sil (vnuchka napominala emu pokojnuyu zhenu). Okruzhennaya repetitorami,
guvernantkami i ekonomkami, Vika douchilas' v shkole i postupila v
Literaturnyj institut. V studencheskie gody, kstati, ona vyigrala nekij
poeticheskij konkurs (ona so znacheniem poglyadela na menya)... i eto byl ochen'
prestizhnyj konkurs, da!... A posle okonchaniya instituta ee vzyali rabotat' v
redakciyu ochen' horoshego zhurnala... horoshego i prestizhnogo zhurnala!... I
napechatali podborku ee stihov v drugom horoshem zhurnale!...
Vika zakonchila rasskaz za polnoch'. Nekotorye iz svechej dogoreli, pustye
butylki iz-pod vina i viski stoyali v uglu.
-- Pojdem spat'?... -- pokachivayas', ya podnyalsya na nogi.
-- Spasibo, chto vyslushal, -- Vika ulybnulas'.
-- Vsegda pozhalujsta, -- ya sdelal shirokij zhest, vyrazhavshij galantnoe
dobrodushie, i, chut' ne poteryav ravnovesiya, opersya na stenu. -- Pardon... ya,
kazhetsya, slegka perebral, da.
Poka ya gasil svechi, Vika pribrala posudu; my razoshlis' po vannym
komnatam. Daby hot' chut'-chut' protrezvet', ya prinyal kontrastnyj dush.
Kogda ya voshel v spal'nyu, svet uzhe ne gorel. YA polez na krovat'. Pod
moim odeyalom lezhala Vika -- ot nee priyatno pahlo duhami.
Ona obnyala menya za sheyu: "Izvini!" -- teplyj shepot kosnulsya moego uha.
"Za chto?" -- "Za to, chto sdelala tebe bol'no..." Koleni moi szhalis', kak u
devstvennicy ot prikosnoveniya muzhchiny... luchshe b ona ne vspominala. "Nichego
strashnogo", -- s naigrannym legkomysliem otvechal ya. Nekotoroe vremya my
vozilis', celuya i gladya drug druga po chastyam tela... Nakonec nastala pora
reshitel'nyh dejstvij, odnako (iz-za temnoty) ya nikak ne mog opredelit'
mestopolozhenie Vikinyh ruk. A vdrug ona opyat'?... -- moi koleni snova
instinktivno szhalis'. "CHto?" -- trevozhno prosheptala Vika. YA molchal. "CHto s
toboj?" -- devushka obnyala menya... kazhetsya, obeimi rukami... uvy, ya ponyal eto
slishkom pozdno.
Sgoraya ot styda, ya otkatilsya v storonu.
-- V chem delo?! -- Vika privstala na lokte.
-- A to ty ne ponimaesh'?... -- zlo otvechal ya. -- Snachala chut' ne
otorvala mne, pardon, yajca, a teper' lezesh' s izvineniyami, da eshche v samyj
nepodhodyashchij moment!... -- ya pomolchal i smushchenno poyasnil: -- YA vse vremya
dumayu, gde nahodyatsya tvoi ruki...
Nastupila tishina. Vika o chem-to razmyshlyala -- ya slyshal, kak u nee
rabotayut mozgi...
Vdrug neyasnaya ten' metnulas' k krayu krovati. SHlep-shlep-shlep -- cepochka
legkih shagov proshelestela v storonu dveri. SHCHelk -- zazhegsya svet. Moi glaza
instinktivno zazhmurilis'.
-- YA pridumala! -- ob座avila Vika s intonaciej arhimedovskoj "evriki".
-- CHto ty pridumala? -- ya pochuvstvoval, chto s menya potyanuli odeyalo, i
nehotya sel. Pol nepriyatno holodil pyatki. Vypitoe viski slegka kruzhilo
golovu.
-- Potom ob座asnyu. A poka dover'sya mne!
-- Doverit'sya tebe? -- ya ne uderzhal sarkasticheskoj usmeshki...
ZHena govorit, chto ya ne umeyu nastaivat' na svoem -- osobenno, s
zhenshchinami. Navernoe, ona prava... tak ili inache, no cherez desyat' minut my s
Vikoj uzhe vyhodili iz doma. Celi nashej ekspedicii ya ne znal, i pochemu ya
nepremenno dolzhen uchastvovat' -- tozhe (devica lish' probormotala chto-to
nevnyatnoe naschet "pomozhesh' mne koe-chto otkryt'"). YA byl odet v temno-sinie
dzhinsy i chernyj sviter, lichno vybrannye ej iz moego garderoba, a sama ona
oblachilas' v chernyj kombinezon i bordovuyu koftochku. My zalezli v mashinu... a
chto, esli skazat': mol, ne zhelayu sadit'sya za rul' v netrezvom vide? YA
posmotrel na Viku... net, shansov ne bylo: ona prosto zastavit menya vyzvat'
taksi. YA obrecheno zavel motor.
-- Kuda?
-- V Kenli, -- tak nazyvalsya samyj feshenebel'nyj rajon Limerika.
Dvizheniya na doroge pochti ne bylo. My minovali Zamok korolya Dzhona i
podnyalis' na Holm Visel'nikov; vperedi rasstilalas' temnaya massa Kenli,
utykannaya bulavkami raznocvetnyh ogon'kov.
-- Teper' napravo.
My uglubilis' v perepletenie tihih ulic. Pozadi uvityh plyushchom ograd
vysililis' to starinnye, to supersovremennye doma. Skvoz' uzorchatye vorota
vkradchivo pobleskivali dorogie avtomobili. V hrupkih luchah pohozhih na
elochnye igrushki fonarej trava na gazonah kazalas' izumrudnoj.
-- Zdes'.
YA zaparkoval mashinu v teni razvesistogo duba, my vyshli. Razdvigaya
gruznym telom kisejnye oblaka, po nebu katilas' polnaya luna.
-- Tuda, -- potyanula menya za ruku Vika.
My voshli v proval vorot. Zavitushki na raspahnutyh stvorkah spletalis' v
izobrazheniya chudovishch. V glubine uchastka raspolagalsya osobnyak; v pravoj ego
chasti, narushaya simmetriyu, vozvyshalas' ostrokonechnaya bashenka. Vse okna byli
temny. Minovav serebristyj Bentli, zaparkovannyj posredi dvora, my
priblizilis' k massivnoj dubovoj dveri; sboku, na blestyashchej cepochke visel
nikelirovannyj molotok. Odnako stuchat' Vika ne stala, a svernula na
ogibavshuyu dom tropinku. "Kuda ty?" -- sprosil ya pochemu-to shepotom. Devica ne
otvetila. "Kto zdes' zhivet?" -- "Tiho!" -- proshipela Vika, ne oborachivayas'.
Mimo moego plecha plyli shershavye, nepravil'noj formy kamni, koe-gde v shchelyah
probivalsya moh.
My oboshli dom. Po gazonu zadnego dvora byla rasstavlena raznocvetnaya,
prichudlivoj formy sadovaya mebel'; chut' dal'she, sredi podstrizhennyh derev'ev
vidnelas' besedka. Sprava serel dekorativnyj valun -- Vika posharila pod nim
i dostala zavernutyj v polietilen klyuch. "Zdes' zhivet tvoj bojfrend?" -- s
bezrazlichnym vidom, no na vsyakij sluchaj shepotom, pointeresovalsya ya. "Ne
volnujsya, ego net doma". -- "A Bentli pered vhodom?" -- "Znaesh', skol'ko u
nego mashin? Tri". Ona otperla chernyj hod -- v glub' doma vel uzkij koridor.
"A chego svet ne zazhigaesh'?" -- "Sosedi zametyat... Norman zhalovalsya, chto oni
vsyudu nos suyut, da". Vika vzyala menya za ruku i povela vpered (sudya po
shorohu, ona vela drugoj rukoj po stene). "A pochemu ty govorish' shepotom, esli
doma nikogo?... CHert!..." -- ya spotknulsya o kakie-to stupen'ki. "Iz-za
sobaki: uslyshit -- nachnet brehat', -- otvechala Vika. -- Ty b luchshe pod nogi
smotrel... A to ya na tebya epitim'yu nalozhu: pyat' let komp'yuternogo
modelirovaniya holernoj epidemii shestisotogo goda, -- obernuvshis', ona
priblizila svoe lico k moemu i hihiknula, -- dlya nuzhd gumanitarnoj nauki".
My stali podnimat'sya po vintovoj lestnice. YA zacepilsya plechom za chto-to,
visevshee na stene... kazhetsya, kartinu... potom za chto-to eshche... Lestnica
konchilas', vperedi svetlel proem dveri.
My okazalis' v komnate strannoj vos'miugol'noj formy, obstavlennoj
antikvarnoj mebel'yu. V odno iz okon svetila polnaya luna, v drugoe vidnelas'
verhushka dereva -- ya ponyal, chto nahozhus' v bashne, v pravom kryle doma.
Tyazhelye barhatnye shtory s roskoshnymi kistyami tihon'ko kolebalis' ot nashih
dvizhenij, tolstyj kover pruzhinil pod nogami. Na vychurnoj tumbochke stoyal
telefon v stile "retro", s nikelirovannym rastrubom dlya rta i rezinovym
rastrubom dlya uha. "Syuda! -- shepotom pozvala Vika. -- Pomogi otkryt'", --
ona sklonilas' nad reznym sekreterom na vygnutyh nozhkah, pytayas' povernut'
torchavshij iz dvercy klyuch. "CHto ty hochesh' dostat'?" -- istoriya, v kotoroj ya
legkomyslenno soglasilsya uchastvovat', nravilas' mne vse men'she i men'she...
"Uvidish'", -- hmyknula Vika. "Nu uzh net! -- chut' gromche (ot razdrazheniya)
skazal ya. -- Hochesh', chtob ya pomog -- izvol' ob座asnit', chto proishodit!..."
-- ya demonstrativno ubral ruki za spinu. "Ty dumaesh', ya -- vorovka?! --
vzvilas' Vika. -- Tebya v souchastniki vovlekayu?... Esli hochesh' znat', on mne
ih podaril!" YA porazmyslil: dejstvitel'no, kakaya iz nee vorovka... "Ladno",
-- neohotno shagnuv k sekreteru, ya vzyalsya za klyuch. "Nikogda ne mogla otkryt'
ego, zar-razu!" -- proshipela Vika u menya nad uhom.
H-hrum... -- shchelknul zamok. Dverca raspahnulas', obnaruzhiv mnozhestvo
yashchichkov s izyashchnymi emalevymi medal'onami na kryshkah. "Gde oni?... -- Vika
stala vydvigat' i zadvigat' yashchichki. -- CHert by ih pobral!..." YA razdrazhenno
otvernulsya k visevshemu na stene gobelenu, izobrazhavshemu rycarya na kone. V
lunnom svete vidno bylo ploho... ya priblizil lico vplotnuyu k vorsistoj
poverhnosti, pytayas' ponyat', otchego dospehi rycarya kak-to neponyatno
serebryatsya... "Nashla!" -- voskliknula Vika.
-- Vicky? -- nasmeshlivo proiznes nizkij, rokochushchij golos. -- You said
you'd never come back, didn't ya?*
Vspyhnul svet. Sodrogayas' ot nelovkosti, ya otpryanul ot gobelena... na
menya smotrel atleticheski slozhennyj, no uzhe gruznovatyj muzhchina let pod sorok
v rasshitom zolotom halate. Iz-pod halata vysovyvalis' porosshie ryzhej sherst'yu
nogi.
-- Who the hell are you?!* -- vypyativ chelyust', muzhchina shagnul vpered.
Sinhronno s nim, ya shagnul nazad i upersya spinoj v gobelen.
-- Hi maj frend, jes, -- ob座avila Vika. -- Nou biznes for yu, Norman!
-- I'll talk to you later, bitch!* -- ogryznulsya Norman, zloveshche
usmehayas'. -- Gotta do your fucking boyfriend first.*
-- OK, OK! -- zatoropilsya ya. -- We are leaving... leaving now,* -- ya
povernulsya k Vike. -- Poshli otsyuda... bystro!
-- Oh yeah?... Really?* -- muzhchina podbochenilsya, vystaviv ogromnuyu
stupnyu v ottorochennom mehom tapke. -- And how about me kicking your ass for
the road?*
CHto na eto otvetit', ya ne ponimal... pauza zatyagivalas'. Po licu moej
podrugi bylo vidno, chto u nee est', chto skazat', no ona ne znaet, kak eto
sformulirovat' na proklyatom inostrannom yazyke.
-- I asked you a question, mister,* -- szhimaya kulaki, Norman shagnul
vpered. -- How about me kicking your Russian stinking ass?!...* -- on
nahodilsya uzhe sovsem blizko. -- And then sue you for breaking and entering.*
V poslednij raz ya uchastvoval v drake desyati let ot rodu -- nikogda ne
umel drat'sya... da i nuzhdy kak-to ne voznikalo. Vprochem, dazhe esli b umel...
Moj nyneshnij protivnik byl na polgolovy vyshe i kilogrammov na tridcat'
tyazhelee.
-- I didn't break in, Vicky let me in,* -- pariroval ya, lihoradochno
perebiraya varianty. -- You shouldn't be getting into a fight, man... you've
just checked out of the hospital!...*
Ugovory dejstviya ne vozymeli -- mne predstoyalo reshit', kak podorozhe
prodat' svoyu zhizn'. Pripominaya vidennoe v kino, ya prinyal bokserskuyu
stojku... uvy, eto ne proizvelo na Normana reshitel'no nikakogo vpechatleniya.
On razmahnulsya i...
T-r-rah-h!!!...
Razdalsya tresk, po komnate razletelis' kakie-to oblomki... CHto
proizoshlo?... Glaza Normana vypuchilis', kak u kraba; neskol'ko mgnovenij on
pytalsya uderzhat' ravnovesie, no ne uderzhal i grohnulsya na pol.
Po domu raskatilsya gluhoj zvuk udara. Gde-to istericheski, so
vzvizgivaniyami zalayala sobaka.
-- Serezha, ty cel? -- Vika vyronila oblomannuyu spinku stula i kinulas'
ko mne.
-- Cel, -- neuverenno otvechal ya. -- CHto s Normanom?...
Derzhas' za ruki, kak ispugannye deti, my priblizilis' k nepodvizhno
lezhavshej figure. Rasshityj zolotom halat zadralsya, obnazhiv tolstye mohnatye
lyazhki.
-- A on... ne togo?... -- ya opustilsya na koleni. -- V smysle... dyshit?
-- Dyshit, kazhetsya... smotri! -- Vika ukazala na edva zametno
podnimavshijsya i opuskavshijsya zhivot.
Nastupila tishina, smeshannaya s sobach'im laem. Mne vspomnilsya fil'm
"Mizeri", v kotorom otricatel'naya geroinya, buduchi ogreta pishushchej mashinkoj,
dvazhdy ozhivaet i brosaetsya na polozhitel'nogo geroya.
-- A-a-a...
Zastonav, Norman otkryl mutnye glaza. My s Vikoj otskochili.
-- Fucking bastards...*
Kryahtya ot napryazheniya, on podnyalsya na nogi. Volosy na ego zatylke byli
aly ot krovi.
-- Should I call an ambulance?* -- predlozhil ya.
-- Don't worry,* -- lico Normana iskazila zlobnaya grimasa. -- I'm
calling the police.*
SHatayas', on podoshel k telefonu i stal stuchat' po klavisham.
-- Vicky, we gotta go... -- skazal ya pochemu-to po-anglijski. -- To
est', poshli... poshli SKOREE! -- ya shvatil devicu za ruku i potashchil iz
komnaty.
Spotykayas', my skatilis' po stupen'kam. Vika dernula menya za sviter:
"CHerez paradnyj vhod bystree!" -- ona s natugoj raspahnula vysochennuyu dver',
i my okazalis' v obshirnom zale. Sleva, skvoz' arku vidnelas' uhodivshaya v
beskonechnost' anfilada komnat; v samoj poslednej komnate gorel svet i belela
raspahnutaya postel'. Sprava raspolagalsya monumental'nyj kamin, nad kotorym
krasovalas' golova olenya s neobyknovenno raskidistymi rogami. Za stenoj
besnovalas' sobaka (sudya po golosu, melkaya -- toj-ter'er ili bolonka... ya
voobrazil Normana s bolonkoj na rukah i prysnul). "Ty chego, rehnulsya?" --
obernulas' Vika.
Oskal'zyvayas' na zerkale parketa, my peresekli kaminnyj zal, zatem eshche
odnu komnatu i okazalis' v prihozhej. Vika otomknula vhodnuyu dver'; my
vyvalilis' na kryl'co i poneslis' k vorotam. Serdce bilos' u menya v gorle,
koleni byli vatnye... nakonec my okazalis' v mashine.
-- Pochemu on doma? -- ya nikak ne mog popast' klyuchom v zazhiganie. -- Ty
zh govorila, ego ne budet!
-- Ego v Dublin vyzyvali, a on, vidno, ne poehal, -- otvechala Vika. --
Skoree!... CHto ty sidish', kak zasvatannyj?!
YA zavel motor i utopil akselerator do pola -- prokrutivshiesya na meste
shiny izdali nepriyatnyj vizg. Povorot napravo, povorot nalevo... nas zaneslo,
i mashina chut' ne vrezalas' v fonar'. CHerez minutu my vyleteli na ulicu,
vedushchuyu v centr.
-- Uf!... -- Vika otkinulas' na spinku kresla. -- Lovko ya ego stulom
udelala, a?
-- Rano raduesh'sya! -- nervno otvechal ya.
Mimo nas mel'kali fonari, derev'ya, chugunnye vorota, kamennye zabory...
-- Pochemu?
Ulica neozhidanno vil'nula vpravo -- ya rezko zatormozmozil. Viku dernulo
vpered, chut' ne udariv licom o pribornuyu dosku.
-- Iz Kenli est' tol'ko odin vyezd, -- (ya obognul ugol i opyat' nazhal na
akselerator). -- Esli policejskie doberutsya tuda ran'she nas -- konec!
-- Kak odin vyezd? -- udivilas' devica. -- Da ty prosto sverni
kuda-nibud' i...
-- Zdes' vokrug SHennon... -- perebil ya. -- Kenli nahoditsya v izluchine
reki!
Luna svetila mne v glaza. SHiny skrezhetali na povorotah. YA pokosilsya na
Viku -- ta razmyshlyala...
-- YA pridumala, da! -- ob座avila devica. -- Delaem tak: vstaem u
obochiny, vyklyuchaem fary, budto eto ch'ya-to zaparkovannaya mashi...
-- Gospodi! -- zadohnulsya ya ot zhenskoj gluposti. -- Posmotri po
storonam: mnogo ty vidish' zaparkovannyh mashin?!
Vika ochumelo povela glazami -- vdol' dorogi ne bylo ni odnogo
avtomobilya! Specifika dannogo prigoroda: vse mashiny stoyat v garazhah ili, kak
minimum, za zaborami bezrazmernyh uchastkov...
Pered tem, kak my vyleteli na verhushku holma, u menya hvatilo uma
pogasit' fary.
-- Smotri! -- ahnula Vika.
Nam navstrechu ehali dve policejskie mashiny (ya otchetlivo videl sinie
vspyshki migalok). Vyezd iz Kenli nahodilsya mezhdu nimi i nami... pozhaluj,
blizhe k nim.
-- Serezh, nado parkovat'sya! A vdrug proneset?
Vspyshki priblizhalis'. YA vyter so lba holodnyj pot.
-- Nado pod容hat' blizhe k krayu Kenli, -- moj golos prozvuchal hriplo...
ya otkashlyalsya. -- Tam doma pobednee i uchastki pomen'she, mashin na ulice dolzhno
byt' bol'she.
Sekundy uletali ot nas proch'. Doroga vilas' vniz po holmu. Vdol'
trotuara stali poyavlyat'sya avtomobili...
-- Serezh, parkujsya... dal'she otkladyvat' nel'zya.
YA brosil mashinu k obochine, pristroilsya pozadi beloj Hondy i vyklyuchil
motor. Vika soskol'znula s kresla i skorchilas' pod pribornoj doskoj; dlinnye
nogi ee slozhilis', kak u kuznechika. YA povalilsya bokom na osvobodivsheesya
siden'e, utknuvshis' licom v ee kudri.
Nastupila tishina.
Potom razdalsya zvuk priblizhavshejsya mashiny... blizhe... blizhe... mimo nas
pronessya, razbryzgivaya vspyshki, pervyj policejskij avtomobil'. No gde zhe
vtoroj?... (Odna za drugoj, sekundy tonuli v tishine -- kak lemmingi v more.)
Zatem ya uslyhal shoroh shin, i na potolok kabiny legli, vzdragivaya, sinie
spolohi. "CHto tam?" -- proshipela Vika; ee plecho napryaglos' pod moej ladon'yu.
Holodeya ot straha, ya vyglyanul v okno: vtoroj policejskij avtomobil'
ostanovilsya posredi ulicy metrah v desyati ot nas. "Odna mashina proehala
mimo, -- prosheptal ya, -- a vtoraya peregorodila dorogu zdes'... sekut fishku,
s-sobaki!" Opyat' nastupila tishina... ya vdrug zametil, chto na seredine dorogi
lezhit okurok sigary -- ne sigarety, a imenno sigary. I chto na zabore, na
drugoj storone ulicy namalevano arshinnymi bukvami nazvanie ansamblya "U2"...
SHCHelk!...
Dverca policejskogo avtomobilya otvorilas', vypuskaya naruzhu polismena --
zdorovennogo detinu s koburoj na poyase (ya prignulsya). Pod akkompanement
vspyshek on zakuril, oblokotivshis' na kapot svoej mashiny... na lice ego
poyavilos' zadumchivoe vyrazhenie. YA opustil golovu na siden'e, opyat'
utknuvshis' v Vikiny volosy.
Proshlo neopredelennoe kolichestvo vremeni. Vika sopela u menya nad uhom.
V kabine stanovilos' dushno. Proklyatyj polismen dokuril, zevnul i stal
progulivat'sya tuda-syuda. Potom sel v mashinu i, ne zakryvaya dveri, vysunul
nogi naruzhu. Sinie vspyshki postepenno dovodili menya do bezumiya.
"Otkroj okno", -- vdrug prosheptala Vika. "Nel'zya", -- otvechal ya skvoz'
zuby (chtoby ee volosy ne lezli v rot). "Pochemu?" -- "Okna --
'elektricheskie'... gudyat, kogda opuskaesh'".
Nastupila tishina. Vnutri policejskoj mashiny nerazborchivo bormotala
raciya.
"Mne durno", -- ob座avila Vika vpolgolosa. "SH-sh! -- zashipel ya. -- Ty
hochesh' zagremet' v policiyu?!" -- "Govoryu tebe, menya skoro stoshnit, da!" --
nastaivala devushka. Prezhde, chem otvetit', ya doschital pro sebya do pyati. "Nado
poterpet', Vika, -- kak mozhno ubeditel'nee zasheptal ya. -- Mne tozhe dushno...
i govori, pozhalujsta, tishe". -- "Ty lezhish' sebe spokojno na kresle, a ya
skorchilas' chert znaet gde!" Terpenie moe bylo na ishode... "YA ne mogu
zalezt' pod pribornuyu dosku, kak ty, potomu chto mne meshaet rul'... i
vspomni, kstati, iz-za kogo my tut okazalis'!" Vika dernulas', v容hav mne po
nosu zatylkom. "YA podamsya v zhidy, v pederasty, v poety, v monahi, --
prodeklamirovala ona, -- vse chto ugodno, lish' by ne nravit'sya VAM!" --
poslednee slovo ona proiznesla v polnyj golos.
Poholodev, ya vyglyanul v okno. O uzhas!... Polismen stoyal na doroge,
prislushivayas'. Potom on vytashchil fonarik i napravilsya k Honde vperedi nas.
"Doprygalas', -- prosheptal ya s nenavist'yu, -- on osmatrivaet mashiny..."
Vika izdala nevnyatnyj zvuk, budto podavilas'. Stada myslej, kak oshalevshie
bizony, s topotom pomchalis' u menya v golove: arest, sud, srok (navernoe,
nebol'shoj), poterya raboty...
Polismen naklonilsya k oknu Hondy i, svetya fonarikom, stal
vsmatrivat'sya. Sekundy tekli, rezoniruya so vzryvami pul'sa u menya v cherepe.
"CHto tam?" -- prosheptala Vika. "Smotrit vnutr' Hondy, -- otvechal ya. -- My
sleduyushchie". Polismen vypryamilsya i shagnul v nashu storonu. YA nyrnul vniz...
Hr-r-r... "Come over here..."* Hr-r-r... "Must be gone..."* -- ozhila
vdrug raciya v policejskoj mashine. To nemnogoe, chto ya rasslyshal, vselyalo
nadezhdu. "Ego vyzyvayut kuda-to... k domu Normana, navernoe, -- prosheptal ya.
-- Oni dumayut, chto my skrylis'..."
"Coming over",* -- poslyshalsya golos polismena.
YA pripodnyalsya na vatnom lokte i vyglyanul naruzhu: strazh poryadka uzhe
sidel v mashine. Zakashlyal starter... Slepya glaza vspyshkami, avtomobil'
proehal mimo (ya prignulsya) i ischez za povorotom.
-- Proneslo! -- skazal ya, sadyas'. -- Smatyvaemsya otsyuda, zhivo!
Poka ya zavodil mashinu, Vika vykarabkalas' iz-pod pribornoj doski i
nemedlya opustila okno. Ne zazhigaya far, ya tronulsya s mesta... ruki moi
tryaslis' -- ya dazhe na vsyakij sluchaj sbrosil skorost'. CHerez minutu Kenli
ostalsya pozadi; pri pervoj zhe vozmozhnosti ya s容hal s glavnoj dorogi. I srazu
zhe povernul eshche raz, eshche raz, eshche raz... -- instinktivno, kak zhivotnoe,
starayas' zaputat' sled.
Kogda my vyehali na shosse, ya vklyuchil fary i opustil svoe okno --
holodnyj veter, smeshannyj s oblegcheniem, udaril v lico.
-- A pomnish', kak ty... -- zadyhayas' ot smeha nachal ya, -- ...mol,
toshnit... -- dikij hohot obuyal menya, ne davaya govorit'.
-- A ty... ty... konec, mol, doprygalis'!... -- vtorila Vika.
Strelka spidometra trepetala na otmetke 110 mil' v chas. Nas
podbrasyvalo na mikronerovnostyah dorogi.
-- Vu-u-hu-u-u!... -- zaoral ya na indejskij maner.
-- Ura-a-a!!!... -- podderzhala Vika i hlopnula menya po plechu s takoj
siloj, chto mashina vil'nula v storonu.
Usilenno morgaya (chtoby stryahnut' s resnic slezy smeha), ya svernul s
shosse. Perezhitye priklyucheniya perepolnili menya vzryvchatoj energiej i strannym
obrazom izmenili vospriyatie mira. Znakomye do bukvy vyveski magazinov
kazalis' teper' ispolnennymi tajn. Derev'ya vozle reki zagadochno mahali
vetkami na fone zvezdnogo neba. Misticheskie aromaty nasyshchali vozduh...
My pod容hali k domu. YA zaper mashinu i otper vhodnuyu dver'; ozhivlenno
peregovarivayas', my voshli vnutr'. Vika obnyala menya za sheyu:
-- Idem naverh.
Vzyavshis' za ruki, my vzbezhali po lestnice i ustremilis' v spal'nyu. Vika
zazhgla nochnik. YA hotel srazu zhe povalit' ee na postel', no ona
vyvernulas'...
-- A pochemu ty ne sprashivaesh', za chem my ezdili?
YA ostanovilsya: dejstvitel'no, za chem? Kakogo sokrovishcha radi ya riskoval
kar'eroj i blagopoluchiem svoej sem'i?...
Vika sunula ruku v karman i shirokim zhestom dostala...
-- Naruchniki?!... Za kakim d'yavolom?...
Ne govorya ni slova, devica plyuhnulas' na krovat', prosunula ladoni
skvoz' prut'ya spinki i popytalas' zashchelknut' naruchniki na toj storone --
tak, chtoby ladoni nel'zya bylo vytashchit' obratno.
-- Tebe meshali moi ruki? -- ona ulybnulas'. -- Teper' oni meshat' ne
budut!
U menya zastuchalo v viskah...
-- Stoj! -- ya polez na krovat' i stal rasstegivat' Vikin kombinezon. --
YA tebya razdenu snachala.
Putayas' v pugovicah i molniyah, ya stashchil s Viki odezhdu i zamknul
naruchniki. Vid devushki, bespomoshchno rasplastavshejsya na krovati, vozbuzhdal
menya do pereboev v serdcebienii... pochti do obmoroka. Zadyhayas', ya
potyanulsya, chtoby vyklyuchit' nochnik...
-- Ne nado, -- ostanovila menya Vika.
YA prosnulsya ot kakogo-to zvuka. Nochnik ne gorel. Za oknom vidnelas'
luna. U steny temnel monolit Vikinogo chemodana. U menya v mozgu klubilis'
sladkie vospominaniya. Nado zhe, i sam ne zametil, kak zadremal... skol'ko ya
spal -- dve minuty?... Pyat'?...
-- Serezha!
YA povernul golovu -- na menya smotrela Vika. V ee zrachkah plavali
otrazheniya luny.
-- Osvobodi menya... tam dolzhna byt' knopka.
YA ne srazu ponyal, o chem ona. Potom do menya doshlo.
-- I dolgo ty tak lezhish'?... Izvini, -- ya prosunul ruki skvoz' spinku
krovati, stal rasstegivat' naruchniki... u menya ne poluchalos'. -- Pogodi,
sejchas zazhgu svet...
YA vklyuchil nochnik.
-- Net zdes' nikakoj knopki!
-- Ishchi luchshe, -- Vikin golos okrasilsya razdrazheniem.
YA proveril eshche raz.
-- S chego ty vzyala, chto zdes' dolzhna byt' knopka?...
Devushka snishoditel'no usmehnulas':
-- A kak po-tvoemu otkryval ih Norman?
Hm... del s naruchnikami ya do sih por ne imel.
-- Klyuchom, navernoe... zdes' est' zamochnaya skvazhina.
Vocarilos' molchanie. Zatem -- tonkoj strujkoj, no nepreryvno usilivayas'
-- i, nakonec, smetayushchim vse potokom -- strah zatopil menya ot nogtej na
nogah do volos na makushke.
-- Vika, u tebya est' klyuch ot naruchnikov?!!!
Neskol'ko sekund devushka molcha smotrela na menya.
-- Prover' eshche raz, -- golos ee drognul. -- Tam dolzhna byt' knopka,
slyshish'? -- v glazah u nee, kak v kolodcah pri zemletryasenii, zapleskalis'
slezy.
V kotoryj raz ya osmotrel naruchniki. Knopki ne bylo.
-- Serezhka, mne nado v tualet, -- s zhutkoj intonaciej skazala Vika.
Esli b ya mog ispugat'sya bol'she, ya by eto sdelal. Kak... kakim obrazom
vyvesti ee v tualet?... mysli u menya putalis'.
-- Daj soobrazit'... -- zalepetal ya. -- Mozhet, prinesti chto-nibud'...
e... kakuyu-nibud' emkost'...
-- Emkost'?!... -- golos Viki byl strashen. -- Kak ya, po-tvoemu... v
emkost'?
YA ne nashelsya, chto otvetit'.
-- Serezh, -- neozhidanno spokojno skazala devushka, -- nado slomat'
spinku krovati. Vylomat' etu shtuku, -- ona ukazala glazami na massivnyj
derevyannyj prut, pozadi kotorogo byli zastegnuty naruchniki.
-- A kak ya ob座asnyu eto zhene?
-- A kak ty ob座asnish' goluyu zhenshchinu, prikovannuyu k krovati?
Dejstvitel'no -- kak? Nuzhno chto-to pridumat'... Podumat' kak sleduet --
i pridu...
-- Serezh, ty russkij yazyk ponimaesh'? Mne nuzhno v tualet! -- v Vikinom
golose zadrebezzhala istericheskaya notka.
Mnoj ovladela panika; mysli razbezhalis', prygaya, kak blohi. YA vdrug
zametil, chto shtory na oknah raspahnuty, i nas, v principe, mogut videt'
sosedi...
Hrust'!...
Vika izo vseh sil dernulas', pytayas' vylomat' derzhavshij ee prut -- no
tot ne poddalsya. (Na zapyast'yah devushki poyavilis' krasnye otmetiny. S odnogo
raza... nado zhe, kakaya nezhnaya u nee kozha!)
Hrust'!...
Eshche odin ryvok -- opyat' bezuspeshno. Na krovati, navernoe, ostanutsya
carapiny... chto ya skazhu zhene? YA bylo sunulsya, chtoby osmotret' spinku
supruzheskogo lozha, no ustydilsya i ostalsya na meste.
Hrust'!...
Zlopoluchnyj prut stoyal, kak vlitoj.
Na mgnovenie my s Vikoj zastyli, glyadya drug na druzhku -- lico devushki
bylo snezhno-beloe, glaza -- beshenye... Vdrug ona izognulas', budto v
pripadke epilepsii. Odeyalo otletelo v storonu, polog zakolyhalsya, ya v uzhase
vskochil na nogi. A Viku skrutila eshche odna sudoroga... eshche odna... eshche
odna... Dlinnoe telo ee vygibalos' dugoj, perekruchivalos' vintom...
-- Stoj!... -- zavopil ya.
Vika zamerla, glyadya na menya bezo vsyakogo vyrazheniya. Grud' ee vzdymalas'
i opadala, koleni i lokti tryaslis'.
-- YA popytayus' otkryt' zamok otvertkoj.
SHlepaya bosymi nogami, ya sletal v garazh, pritashchil yashchik s instrumentami.
(Vika lezhala v toj zhe poze i s tem zhe otsutstvuyushchim vyrazheniem lica.
Budil'nik na tumbochke pokazyval 3:18.) YA vybral otvertku poton'she i pogruzil
v zamochnuyu skvazhinu... chto teper'?... Meshala spinka krovati... bylo
neudobno... Mne vspomnilsya geroj fil'ma "Molchanie yagnyat" Gannibal Lekter,
otkryvshij naruchniki pri pomoshchi oblomka avtoruchki... Mozhet, i mne poprobovat'
avtoruchku?...
Proshlo minuty dve. V kakuyu by storonu ya ni krutil otvertkoj, proklyatye
naruchniki ne otkryvalis'!... CHto delat'?... Vika molchala... interesno, ona
hochet po-malen'komu ili po-bol'shomu?... Esli po-malen'komu, to ya prinesu...
e... kastryulyu. A esli po-bol'shomu?!... CHto delat'?... A esli naruchniki
perepilit'?... No u menya net nozhovki!... Mozhet, poprosit' u sosedej?... No
sejchas noch'!... CHTO DELATX?!...
-- YA otkryt' ne mogu. Nado vyzyvat' slesarya.
Vika molchala.
-- Zdes' est' slesarya, kotoryh mozhno vyzvat' noch'yu v sluchae avarii.
Vika molchala.
-- YA pojdu, pozvonyu... a ty poterpi poka, malyshka, ladno?...
YA sbezhal vniz, otyskal telefonnyj spravochnik, stal sudorozhno listat':
locksmiths... emergencies... Nakonec nashel kakoj-to nomer -- otstuchal na
telefone -- stal schitat' gudki: odin... dva... tri... chetyre... na
semnadcatom brosil trubku. Razgil'dyai hrenovy!... Napisano: "Zvonite 24 chasa
v sutki", -- a k telefonu ne podhodyat!!!... YA opyat' brosilsya listat'
spravochnik...
Dozvonilsya ya lish' s tret'ego raza. Ob座asnit', chto proizoshlo, ne reshilsya
-- prishlos' vrat', chto rebenok zapersya v garazhe i ne mozhet otkryt' dver'. I
chto u nego isterika. CHto otchasti bylo pravdoj.
Prodiktovav adres, ya poplelsya naverh. Pered dver'yu spal'ni pomedlil,
sobirayas' s duhom. Zatem voshel.
-- Slesar' sejchas priedet.
Vika lezhala v toj zhe poze i vse tak zhe drozhala... Kakoj zhe ya idiot! --
ved' ona sbrosila odeyalo.
-- Podozhdi, malyshka, ya tebya ukroyu, -- ya nakryl ee odeyalom, no tryastis'
ona ne perestala.
-- K-kogd-da p-pried-det s-sles-sar'? -- u devushki gromko stuchali zuby.
-- CHerez dvadcat' minut.
-- Od-den' m-menya, -- ona vshlipnula, -- p-pozhal-lujst-ta...
YA zametalsya po komnate, sobiraya Vikinu odezhdu: trusy... gol'fy...
koftochka... kombinezon... gde byustgal'ter?... ona ego, kazhetsya, ne nosit.
Koftochku, estestvenno, odet' ne udalos'. YA popytalsya prikryt' grud' devushki
nagrudnikom kombinezona, no tot byl slishkom uzok -- soski torchali naruzhu.
(Vika bezuchastno smotrela v potolok i tryaslas'.) CHto delat'?... YA razrezal
odnu iz svoih futbolok na plechah, nacepil na Viku i zakolol razrez
anglijskimi bulavkami...
Din-don, din-don, -- propel zvonok.
-- Skoro vse budet horosho, malyshka, -- prosheptal ya, sudorozhno
zastegivaya bretel'ki kombinezona.
Pered tem, kak vyjti iz komnaty, ya oglyadelsya: nichego ne zabyl?... I
lish' togda ponyal: ya -- golyj!... Idiot!!!... YA metnulsya v vannuyu, sorval s
kryuchka kupal'nyj halat i ogromnymi skachkami pomchalsya vniz.
Din-don, din-don...
Zapahivaya halat, ya otkryl dver'. Na kryl'ce stoyal pozhiloj,
osnovatel'nogo vida muzhchina s chemodanchikom v ruke. Lico ego istochalo
bespokojstvo o zapertom v garazhe rebenke.
-- Where's the child?... Don't worry, young man, I'll fix it in a
blink!*
-- Actually... -- ya otstupil v storonu. -- It's not actually a
child...*
-- Not a child?...* -- nedoumenno povtoril slesar', vhodya. -- Who is
it, then?*
-- It's... er... a girl.*
-- A girl?... How old is she?*
-- I think she's about... er... twenty-two.*
-- Then how come she's locked herself in the garage?*
|to byl trudnyj vopros. YA derzhal pauzu, skol'ko mog...
-- She's not actually in the garage. She is in the bedroom.*
Slesar' prigladil volosy. Poter podborodok. Pohozhe, on byl terpelivym
chelovekom.
-- Let me get this straight, young man: twenty-two-year-old girl has
locked herself in the bedroom and you want me to get her out. Right?*
-- Not exactly...* -- ya perestupil bosymi nogami po holodnomu
keramicheskomu polu. -- It's my girlfriend... She's in the handcuffs,
attached to the bed... And we can't get the cuffs off 'cause we've lost the
key... And now she wants to go to the toilet... it's pretty embarrassing
actually...* -- ya ne znal, kuda devat'sya ot styda.
-- I see,* -- skazal slesar' rassuditel'no. -- Shouldn't be too hard...
shall we go upstairs?*
YA osmelilsya podnyat' vzglyad -- on govoril bez teni usmeshki. Blazhenny
chuvstva yumora ne imushchie...
-- Yeah, let's go!* -- ya brosilsya vpered, ukazyvaya dorogu.
Kogda my voshli v spal'nyu, Vika lezhala s zakrytymi glazami. (Na
mgnovenie ya ispugalsya, chto ona poteryala soznanie, no potom -- po drozhashchim
vekam -- ponyal, chto prosto zazhmurilas' ot styda.) Ne snimaya botinok, slesar'
vlez na krovat' i s glubokomyslennym vidom obsledoval naruchniki.
-- Won't be a problem, young man!* -- oglasil on diagnoz.
On raskryl chemodanchik i osmotrel svoi instrumenty. Potom vybral
kakuyu-to blestyashchuyu shtuku. CHto on delal, ya razglyadet' ne mog, ibo videl lish'
riflenye podoshvy botinok, zad v potertyh dzhinsah, spinu v kletchatoj rubashke
i dergavshiesya lokti. Vdrug razdalsya shchelchok, i slesar' posunulsya nazad: v
rukah on derzhal naruchniki.
-- Done!* -- ob座avil on torzhestvenno.
I tut zhe (kazhetsya, dazhe ne raskryvaya glaz) Vika sletela s krovati i
vyskochila iz spal'ni. Hlopnula dver' tualeta, stuknula shchekolda...
Poka slesar' sobiral chemodanchik, ya rassypalsya v blagodarnostyah. My
spustilis' na pervyj etazh.
-- Where are you from?*
-- From Russia,* -- neohotno ob座asnil ya.
(Rasskazyvat' o sebe ne hotelos' kategoricheski. Limerik gorod malen'kij
-- istoriya eta zaprosto mozhet dojti do moih kolleg. Ili kolleg moej zheny.
Ili...)
-- You speak very good English. Where did you learn it?*
-- It's a long story...* -- uklonchivo otvechal ya. -- How much do I owe
you?*
-- Fifty pounds, young man.*
YA shodil za bumazhnikom:
-- That's quite reasonable, many thanks...*
-- Oh well, I shouldn't be charging you at all,* -- skazal slesar',
prinimaya den'gi. -- Just think of the fascinating story I'll tell tomorrow
to my friends at the pub...*
YA v uzhase podnyal glaza... neskol'ko mgnovenij derzhalas' ledenyashchaya krov'
pauza.
-- Just kidding, young man... just kidding!*
Razrazivshis' demonicheskim hohotom, slesar' vyshel na ulicu.
YA raskryl glaza i s minutu lezhal nepodvizhno. V shcheli mezhdu zadernutymi
shtorami brezzhilo utro, po kryshe stuchal srednej sily dozhd'. Vikina polovina
posteli byla pusta, na podushke lezhala izrezannaya futbolka. Golova u menya
bolela ot nedosypa i legkogo pohmel'ya.
Vchera, posle uhoda slesarya Vika govorit' so mnoj ne pozhelala, i my
srazu legli spat'. Predstavlyayu, v kakom ona sejchas nastroenii...
YA vstal, odelsya, umylsya. Spustilsya na pervyj etazh. Vika byla na kuhne
-- smotrela v okno na propitannuyu vodoj luzhajku, potemnevshie ot dozhdya cvety
i dvuh rastrepannyh voron, gulyavshih po sosedskoj kryshe. Nesmotrya na
vklyuchennoe otoplenie, devushka byla odeta budto dlya ulicy -- v tolstyj sviter
pod gorlo i dlinnuyu tepluyu yubku.
-- Dobroe utro.
Vika ne otvetila i dazhe ne obernulas'. YA podoshel i kosnulsya ee plecha.
-- Ty na menya obidelas'?
Ona molcha kivnula.
-- Iz-za krovati?... CHto ya ne stal ee lomat'?
Ona kivnula eshche raz.
-- CHto ya mogu sdelat', chtoby zagladit' svoyu vinu?
Vika povernulas' ko mne: pod glazami u nee lezhali teni, lico osunulos'.
-- Mne nuzhno s容zdit' v gorod.
-- Horosho. YA otvezu tebya posle zavtraka. Kogda i otkuda tebya zabirat'?
-- YA vernus' na taksi... da, kstati, mne nuzhny den'gi, -- Vika
ispodlob'ya posmotrela na menya, no tut zhe otvela vzglyad. -- YA tebe potom
vyshlyu iz Moskvy.
-- Radi Boga, eto ne obyazatel'no... -- pospeshno mahnul rukoj ya. --
Skol'ko tebe nado?
Devushka podumala, zakativ glaza k potolku.
-- Sto funtov.
Nadeyus', moi chuvstva ne otrazilis' na lice...
-- Horosho. Po puti v gorod my ostanovimsya u bankomata, i ya...
-- Spasibo.
-- I ya dam tebe klyuchi -- chtob ty mogla...
-- Spasibo.
Poka ya zavtrakal, Vika ushla naverh (ot edy ona otkazalas'), a kogda
vernulsya v spal'nyu, chtob odet'sya, -- spustilas' vniz. Nakonec my seli v
mashinu. Kuda imenno ona sobiraetsya, Vika ne ob座asnila, da ya i ne
rassprashival; my vyshli na glavnoj ulice Limerika, ryadom s bankomatom. YA
nabral deneg; prikryvayas' zontikom (moim, kstati, ibo svoj ona zabyla doma),
devushka spryatala banknoty v sumochku. My stoyali posredi trotuara, pod
morosyashchim dozhdem. Nas obtekala gustaya tolpa.
Sejchas ya ponimayu, chto postupok moj byl po-mal'chisheski glupym...
navernoe, dazhe zhestokim, no togda... togda ya prosto ne smog uderzhat'sya.
-- Ty pohozha na isterichnuyu devochku, -- skazal ya, prezritel'no
soshchurivshis', -- ushiblennuyu chuzhoj, soldatskoj pravdoj.
Ne dav ej otvetit', ya povernulsya i zashagal k zaparkovannoj nepodaleku
mashine.
Kogda ya vecherom pod容hal k domu, vo vseh oknah gorel svet -- Vika uzhe
vernulas'. YA proshel na kuhnyu i... ostanovilsya v izumlenii: na stole
krasovalos' blyudo s zharennym gusem. Raskrasnevshayasya Vika obkladyvala pticu
maslinami.
-- Zdorovo! -- pohvalil ya. -- YA sejchas sbegayu za vinom.
-- YA uzhe kupila, da, -- devushka ukazala na butylku avstralijskogo
shiraza na podokonnike.
-- CHto prazdnuem?
-- Nash poslednij den' vdvoem... ved' zavtra priezzhaet tvoya zhena?
Nastupila nelovkaya pauza...
-- I kakie u tebya plany? -- ostorozhno pointeresovalsya ya.
-- Zavtra pereedu k Normanu.
-- K Normanu?... -- udivilsya ya.
-- Ne volnujsya, -- Vika udovletvorenno ulybnulas', -- ya u nego uzhe
byla, i my milo poboltali, da. YA pokazala emu bumazhku -- nu, priglashenie,
chtob ya vizu poluchila -- gde on obeshchalsya poselit' menya u sebya. I, kstati,
oplatit' vse moi rashody... Tak chto ya imela polnoe pravo privodit' gostej, a
u nego ne bylo ni-ka-ko-go prava etih gostej bit'! -- devushka polozhila
olivku pod gusinuyu popku i naklonila golovu, rassmatrivaya svoe tvoren'e. --
To est', mezhdu nami vse koncheno, konechno, no on razreshil mne pozhit' u nego
do otleta.
-- Vpechatlen tvoej diplomatichnost'yu, -- pohvalil ya.
-- |to nazyvaetsya inerciej soznaniya, da. Neofilov vsegda men'she, chem
neofobov, -- otvechala devushka. -- Davaj uzhinat', a to gus' stynet...
Iz-za stola my vstali chasa cherez poltora. Gus' okazalsya isklyuchitel'no
vkusnym, ravno kak i salaty (rybnyj i ovoshchnoj). Vika byla neobyknovenno mila
i domovita -- ni dat', ni vzyat' novobrachnaya, uhazhivayushchaya za molodym muzhem.
Ona ne ceplyalas' k slovam, ne iskala povodov dlya obidy, ne rugala menya za
seksizm i neuvazhitel'noe obrashchenie. Ochevidno, ponyala, chto vo vremya epizoda s
naruchnikami ya sdelal vse, chto mog, i teper' ej bylo neudobno...
Posle uzhina my otpravilis' gulyat' vdol' reki: livshij s utra dozhd'
konchilsya, i ya povel Viku k razvalinam starinnogo zamka, raspolozhennym
nepodaleku. Po puti my glazeli na capel', stoyavshih po koleno v vode, i
sobirali ezheviku. Obratno shli uzhe v temnote i cherez kazhdye desyat' metrov
celovalis', kak shkol'niki. Ot reki podnimalsya tuman...
Potom my zashli v pab. YA zakazal Vike sladkogo likera, sebe -- viski; my
raspolozhilis' za stolikom vozle kamina. Po sluchayu rabochego dnya posetitelej
bylo nemnogo. Tolstye nekrashenye balki podderzhivali zakopchennyj potolok, na
stenah viseli kartinki iz starinnoj irlandskoj zhizni. Ot kamina ishodilo
rovnoe teplo. Vika sklonila golovu na moe plecho, i ee kudri priyatno shchekotali
mne sheyu. Bylo grustno: nado zhe, vsego za neskol'ko provedennyh vmeste chasov
ya uspel privyazat'sya k etomu sumasbrodnomu sozdaniyu...
Domoj my vernulis' okolo dvenadcati.
-- Idem spat'? -- Vika koketlivo zaglyanula mne v glaza.
My podnyalis' v spal'nyu. Tut menya zhdala neozhidannost': pokopavshis' v
chemodane, devushka dostala... naruchniki!
-- Nadeyus', eto shutka?
Ne govorya ni slova, ona vytashchila iz karmana malen'kij klyuchik, kartinnym
zhestom vstavila v zamochnuyu skvazhinu i povernula. Naruchniki raskrylis'.
-- YA vzyala klyuch u Normana, da.
-- A ya dumal, ty soskuchilas' po nashemu drugu -- slesaryu.
Vika rassmeyalas' i skrylas' v vannoj. YA poshel v druguyu vannuyu.
Poludohlye strui padali mne na plechi... nikakogo udovol'stviya. ZHal', v
Limerike net vysokih domov -- ottogo i napor slabyj. To li delo v Moskve. No
zato v Irlandii vozduh chistyj. I tiho. I belye griby na klumbah rastut. A v
Rossii zato devushki krasivee -- raz v desyat'. Ili dazhe v sto.
YA vyklyuchil dush i stal rastirat'sya polotencem. |h, net schast'ya v
zhizni!...
Kogda ya vernulsya, Vika uzhe lezhala, ukrytaya po gorlo, i vozilas' s
naruchnikami. YA dozastegnul ih (na levoe zapyast'e devushka uzhe nadela ih sama)
i bylo sobralsya...
-- Pogasi, nochnik, pozhalujsta.
-- Pochemu?
-- Segodnya pri svete ne hochetsya... ne znayu, pochemu.
YA s sozhaleniem vyklyuchil nochnik i povernulsya k Vike. Obnyal ee, nachal
celovat'. Potom pogladil po tverdomu, ploskomu zhivotu... zatem po myagkoj,
teploj grudi... Stranno: ya chuvstvoval sebya ne tak, kak -- v analogichnoj
situacii -- vchera. Ne bylo chuvstva vlasti nad partnershej... To li Vika
po-drugomu otvechala na moi laski, to li moe sobstvennoe nastroenie
otlichalos' ot vcherashnego...
A potom... vdrug...
YA dazhe ne srazu poveril oshchushcheniyam...
|togo prosto ne moglo byt'!...
CHto-to sdavilo moi yaichki!!!
Menya paralizoval suevernyj uzhas, ya boyalsya poshevel'nut'sya. CHto za
tainstvennaya sila prichinyaet mne bol'? Ved' Vika skovana naruchnikami, a
nikogo bol'she zdes' net...
Ili kto-to spryatalsya pod krovat'yu, poka my gulyali?... A kogda pogas
svet...
CHush'!... Komu eto nuzhno?... CHto ya nesu?!...
YA popytalsya podpolzti k krayu posteli (chtoby vklyuchit' nochnik), no
nevidimaya ruka derzhala krepko -- ya sdvinulsya lish' na neskol'ko
santimetrov... CHto delat'?... I pochemu molchit Vika?...
-- Vika... -- prohripel ya. -- CHto proishodit?... -- otvetom bylo
molchanie.
Zamiraya ot irracional'nogo uzhasa, ya popytalsya oshchupat' derzhavshuyu menya
ladon', no -- pri lyubom moem dvizhenii -- ta szhimalas' sil'nee. Vybora,
odnako, ne bylo: zaranee skrivivshis' ot boli, ya shvatil ch'e-to zapyast'e...
tonkoe, kak u devushki... devushki?... Kakim obrazom?!...
Perestav obrashchat' vnimanie na bol', ya po odnomu otodral tonkie sil'nye
pal'cy, a kogda nevidimaya ruka okonchatel'no razzhalas', perekatilsya na kraj
krovati. Gde chertov nochnik?... S tumbochki poleteli kakie-to melkie predmety,
chto-to zazvenelo po polu... nakonec ya zazheg svet.
Ukrytaya do podborodka, na menya glyadela Vika. Ruki ee ostavalis'
skovany, lico bylo, kak maska. Ostorozhno, za kraeshek ya potyanul s nee
odeyalo...
Levaya Vikina ruka lezhala otdel'no ot tela.
YA zazhmurilsya, doschital do pyati i snova otkryl glaza.
Vse pravil'no: tam, gde ruka dolzhna prikreplyat'sya k telu -- vidnelsya
rovnyj srez s nebol'shim otverstiem.
Ne reshayas' perelezt' cherez zhutko molchavshuyu devicu, ya slez na pol,
obognul krovat', zashel s drugoj storony. Naklonilsya i stal rassmatrivat':
kazhetsya, ruka byla plastmassovaya. Da, plastmassovaya... pohozha na chast'
manekena. Okrashena vo vpolne natural'nyj telesnyj cvet.
No gde zhe nastoyashchaya ruka?!...
Nastoyashchaya ruka -- v dannyj moment -- byla plotno prizhata k Vikinomu
telu.
A ran'she, nado dumat', szhimala moyu moshonku.
Ochevidno, sobytiya razvivalis' tak: kogda ya prishel iz vannoj, Vika
lezhala pod odeyalom, s naruchnikami, odetymi na iskusstvennuyu ruku. A
nastoyashchaya ruka ostalas' svobodnoj.
Dikost' proizoshedshego ne ukladyvalas' v golove.
-- Zachem ty eto sdelala?
Na Vikinom lice poyavilos' znakomoe mne prezritel'noe vyrazhenie.
-- Vspomni, kakie unizheniya ya preterpela, -- (ona tak i vyrazilas':
'preterpela'), -- kogda ty otkazalsya lomat' svoyu dragocennuyu krovat'!
-- Nu, ty i suka! -- nenavist' takoj sily ya ispytyval vpervye. -- Kakaya
zhe ty suka!
Bezmyatezhno ulybnuvshis', Vika vystavila srednij palec.
-- Zastrelis' v holodec, svinaya noga!
Neskol'ko sekund ya borolsya s soboj, chtoby ne udarit' ee po licu. Hotya,
zachem po licu?... Luchshe po zadnice, po ee krugloj, puhlen'koj zhopke...
Beshenaya, neupravlyaemaya yarost' zakipela u menya pod lozhechkoj, stala
podnimat'sya v grud', zatem v gorlo i, nakonec, brosilas' v golovu. Udary
pul'sa, kazalos', vot-vot prob'yut mne viski i vyrvutsya naruzhu v vide struj
raskalennogo para. V glazah Viki mel'knul ispug; ona popytalas' slezt' s
posteli, no...
Ee pravoe zapyast'e bylo skovano!
Devica zabilas', dergaya naruchniki, odnako iskusstvennaya ruka zastryala v
spinke krovati i ne davala osvobodit'sya... Vika nahodilas' v moej vlasti!
YA shvatil torchavshuyu iz-pod odeyala shchikolotku. Devica lyagnula menya
svobodnoj nogoj, no promahnulas' -- ya pojmal ee za vtoruyu shchikolotku. Posle
otchayannoj vozni Vika byla perevernuta na zhivot (odeyalo pri etom otletelo v
storonu i sbilo s tumbochki nochnik, odnako tot ne pogas, prodolzhaya svetit' s
pola). Moemu vzglyadu otkrylsya tugoj molochno-belyj zad -- pridaviv nogi
devicy kolenyami, ya razmahnulsya i otvesil ej uvesistyj shlepok...
Na pravoj yagodice -- na udivlenie podrobno -- otpechatalas' moya ladon'.
YArko-krasnym cvetom. YA mog razlichit' ochertaniya vseh pyati pal'cev.
-- Otpusti!
Otpustit' tebya, suchonka?! Kak zhe, sejchas... YA razmahnulsya i vlepil Vike
eshche odin zvonkij, kak poshchechina, shlepok (otpechatki ladonej krasovalis' teper'
na obeih yagodicah). A potom eshche odin, eshche odin, eshche odin... CHerez minutu
Vikin zad stal pohozh na malinovoe zhele -- devica obmyakla, utknulas' licom v
podushku i uzhe ne trepyhalas'...
YA prekratil ekzekuciyu. Vika lezhala nepodvizhno, lish' tyazhelo dyshala...
Nad izgolov'em krovati, na stene sidelo yarkoe pyatno ot valyavshegosya na polu
nochnika.
I togda ya vzyal devushku za bedra i vzdernul kverhu. Ta podchinilas':
vstala na chetveren'ki i vygnula spinu. YA voshel v nee. Spal'nyu oglasili
ritmichnye stony... Oni stanovilis' gromche i protyazhnee, potom slilis' v
nepreryvnoe mychanie. Vdrug Vika podnyala golovu, kak volk, voyushchij na lunu, i
zaorala tak, chto ya ispugalsya, chto pribegut sosedi. V tot moment ya oshchutil ee
vsyu, do samogo donyshka...
Kogda vse konchilos', ya povalilsya nabok. Skripnuli pruzhiny matrasa. Vika
rasplastalas' na zhivote, utknuvshis' licom v postel'...
-- Prosti, -- vydohnul ya. -- Ne dumal, chto menya mozhno dovesti do takogo
sostoyaniya...
Devushka povernulas' ko mne. Glaza ee byli mutny.
-- Prosti i ty menya...
Mezh ne zadernutyh, kak vsegda, shtor vidnelsya sosedskij dom -- v oknah
vtorogo etazha gorel svet i mel'kali siluety lyudej. Na visevshuyu nad kryshej
lunu bystro napolzalo oblako.
-- YA govoril ser'ezno.
-- YA tozhe.
YA zazhmurilsya. Ognennye ellipsy zavertelis' na fone zakrytyh vek. Legkij
skvoznyak holodil zhivot... ya podobral odeyalo, nabrosil kraj na Viku, ukrylsya
sam.
-- Proklyataya babskaya natura!... -- golos devushki byl bescveten, kak
voda iz-pod krana. -- Moya izvechnaya problema: konflikt mozga i vlagalishcha...
-- Kto pobedil v dannom sluchae? -- hriplo usmehnulsya ya.
Ona ne otvetila.
-- I kto iz nih pytalsya otorvat' mne yajca?... -- ya vnov' oshchutil ukol
razdrazheniya. -- Gospodi, kak horosho bylo segodnya!... I ved' v poslednij raz,
bol'she ne budet. CHto zastavilo tebya vse isportit'?... Zachem?!...
Luna okonchatel'no skrylas' za oblakom. Vdaleke zakrichala nochnaya ptica.
-- YA ne vpolne ponimayu, kakoj muzhchina tebe nuzhen, Vika, no znayu
navernyaka, chto za predelami Rossii takih net. Ni sredi mestnyh, ni sredi
nashih emigrantov... my dlya tebya slishkom racional'ny. Ty zdes' zrya teryaesh'
vremya.
Svet v sosedskih oknah pogas. Poslednee dokazatel'stvo sushchestvovaniya
vneshnego mira kanulo v chernil'nuyu temnotu.
-- YA znayu, -- otozvalas' Vika.
My vyehali okolo desyati. Morosil dozhd'. Nizkie mnogoslojnye oblaka
oblozhili nebo, propuskaya, iz vsego solnechnogo spektra, odni lish' serye luchi.
Sidevshaya na sosedskom kryl'ce Baffi provodila nas bessmyslennymi kruglymi
glazami.
-- Edem pryamo v gostinicu?
-- Da.
-- Ne soskuchish'sya?... YA mog by povodit' tebya po Limeriku... skazhem, do
obeda.
-- Ne soskuchus'.
My vyehali na shosse, ya pridavil akselerator. Dozhdevye kapli
zabarabanili po vetrovomu steklu -- ya vklyuchil dvorniki. Gospodi, kak zhe
hochetsya spat'...
Vchera my progovorili do pyati utra. Potom potushili svet, no ya tak i ne
usnul. Vika, kazhetsya, tozhe. A v devyat' zatreshchal budil'nik: nado bylo zvonit'
v Aeroflot, perenosit' bilet.
-- Ty ne zabyla, kogda u tebya rejs? Zavtra, v 13:15.
-- Ty uzhe govoril. Tri raza.
YA svernul na Vil'yam Strit. Sleva zamayachil oputannyj kolyuchej provolokoj
seryj kub gorodskoj tyur'my, sprava -- pestroe zdanie stadiona dlya sobach'ih
begov.
-- Hochesh', ya tebya zavtra provedayu? I zaodno otvezu v aeroport.
-- Ne nado, Serezh. Nichego horoshego iz etogo ne vyjdet.
-- A deneg tebe hvatit? YA mogu dat' eshche...
-- Hvatit.
S poloviny Vil'yam Strit nachalas' probka: my vlilis' v beskonechnoe stado
mashin (krugom blesteli mokrye lakirovannye boka, vyhlopnye truby istochali
yadovityj dym). Tolchkami po desyat'-pyatnadcat' metrov my dopolzli do vokzala
-- zavernuli za ugol -- eshche dvesti metrov -- vperedi blesnuli chernye vody
SHennona. My pod容hali ko vhodu Jury's Inn, vyshli iz mashiny -- ya vytashchil
Vikin chemodan i vkatil ego v foje gostinicy.
Nomer byl zakazan po telefonu. Rasplativshis', ya provodil Viku v
komnatu, daby ubedit'sya, chto vse v poryadke. Vse bylo v poryadke. Ottyagivat'
rasstavanie vozmozhnostej ne ostavalos'.
YA nelovko tknulsya v Vikinu shcheku, devushka nelovko tknulas' v moyu. Vdrug
na ee gubah prostupila bleklaya, pochti prozrachnaya ulybka...
-- My s toboj pohozhi na isterichnyh detej, -- ona prysnula, no tut zhe
vernula na lico ser'eznoe vyrazhenie, -- ushiblennyh chuzhoj, soldatskoj
pravdoj.
* * *
Ne znayu pochemu, no ya ne lyublyu ezdit' v Rossiyu. A teper' -- kogda umerla
mama -- veroyatno, ne budu ezdit' voobshche. Ne to, chtoby u menya ne ostalos' tam
druzej. Skoree, naoborot: bol'shaya ih chast' zhivet kak raz v Moskve.
|lektronnaya pochta pozvolyaet nam obshchat'sya na rasstoyanii, da i moskovskih
gostej perebyvalo u nas nemeryano. V otlichie ot mnogih emigrantov, ya ne
ispytyvayu k Rossii snishoditel'nuyu zhalost' ili nepriyazn'... net, ya lyublyu ee
i pochitayu kak svoyu rodinu. Prosto ya v kakoj-to moment perestal ee
ponimat'.
Vprochem, v pervye dni posle priezda ya chuvstvuyu sebya otmenno. Vstrechayus'
so starymi druz'yami, razdayu podarki. Vypivayutsya morya spirtnyh napitkov.
S容dayutsya kontinenty vkusnejshej edy (posle kotoroj irlandskaya kuhnya kazhetsya
nadrugatel'stvom nad vkusovymi receptorami). Na menya vyvalivayutsya vorohi
interesnejshih novostej. Obsuzhdayutsya novye spektakli i knizhnye novinki (o
poslednih ya -- spasibo internetu -- imeyu snosnoe predstavlenie i sam). I
dazhe obychnye progulki po Moskve dostavlyayut neiz座asnimoe naslazhdenie.
A potom -- den' edak na desyatyj -- nachinaetsya pohmel'e.
Moi druz'ya vozvrashchayutsya k povsednevnym zabotam: u nih net vremeni
poddavat' so mnoj kazhdyj Bozhij den'. Im nuzhno rabotat', kormit' sem'yu. Mne
stanovitsya stydno za svoyu sytuyu prazdnost'...
I tut zhe -- budto v golove pereklyuchaetsya tumbler -- menya nachinayut
besit' melochi. K primeru, dzhipy s temnymi steklami, ot kotoryh ya dolzhen
sharahat'sya pri perehode ulicy po zebre, na zelenyj svet. Menya razdrazhaet,
chto chetvert' prodavshchic v magazinah po-prezhnemu hamyat (ostal'nye tri chetverti
koketnichayut, no eto ne uteshaet). A pochemu ya dolzhen torgovat'sya vsyakij raz,
kogda sazhus' v taksi?... To est', ya, sobstvenno, i ne torguyus', a, uplativ
zaproshennuyu summu, molcha zlyus'... pover'te, ya ne zhaden do deneg -- prosto ne
lyublyu, kogda menya schitayut prostofilej!
Den' primerno na pyatnadcatyj, ya sovsem perestayu ponimat' mir, v kotorom
nahozhus'. Pochemu lyudi tak vrazhdebny drug drugu?... Pochemu nelovkoe dvizhenie
v nabitom avtobuse privodit k skandalu ili dazhe mordoboyu? Kak eto sochetaetsya
s toj shchedrost'yu i lyubov'yu, s kotoroj moi druz'ya otnosyatsya ko mne i drug
drugu?
Ili, skazhem, nishchie, kotorymi useyany ulicy Moskvy: menya predupredili,
chto podavat' im nel'zya... da ya i sam ponimayu -- chaj, ne binom N'yutona.
Odnako, kogda ya prohozhu mimo zhenshchiny s okamenevshimi glazami, detskoj
kolyaskoj i plakatom "Moj syn umiraet ot lejkemii. Pomogite, chem mozhete", u
menya ostaetsya oshchushchenie, budto mne plyunuli v lico. Kakov shans, chto na plakate
-- pravda?... Odin iz sta?... Odin iz tysyachi?... Skol'ko deneg mne ne zhalko,
chtoby spasti rebenka ot gibeli, grozyashchej emu s veroyatnost'yu 1%?...
Den' primerno na dvadcatyj, ya svozhu kontakty s okruzhayushchim mirom k
minimumu. Perestayu ezdit' v gorodskom transporte: peredvigayus' peshkom ili, v
krajnem sluchae, na taksi. Bol'shej chast'yu sizhu doma i chitayu (rabotat',
nahodyas' v Rossii, ya pochemu-to ne mogu). Vecherami vstrechayus' s kem-nibud' iz
druzej... a esli vse zanyaty, to pokupayu butylku kon'yaka i nadirayus' odin.
Mne nachinayut snit'sya koshmary, naprimer: ya poteryal pasport i ne mogu uletet'
domoj. Ili: menya arestovyvayut, prinyav za chechenskogo terrorista, i ya opyat' zhe
ne mogu uletet' domoj...
No vot, nakonec, prihodit schastlivyj mig. Kto-nibud' iz druzej s
mashinoj provozhaet menya v SHeremet'evo. YA sdayu bagazh i prohozhu pasportnyj
kontrol', burno naslazhdayas' kazhdoj stupen'koj lestnicy v nebo...
I pogruzivshis' v nasyshchennyj dozhdem, holodnyj vozduh Irlandii, ya
chuvstvuyu, chto schastliv. ZHizn' vozvrashchaetsya na krugi svoya: matematika
chereduetsya s semejnymi zabotami. Kollegi otnosyatsya ko mne horosho, nachal'stvo
cenit. U menya prostornyj, svetlyj kabinet s oknom v poltory steny, s vidom
na fontan posredi uhozhennogo parka. YA provozhu tam s desyati utra do shesti
vechera, pishu rovnye, elegantnye simvoly na razlinovannom liste bumagi ili
ekrane komp'yutera. Vechera provozhu v krugu sem'i -- s veseloj, dobroj,
simpatichnoj zhenoj i umnen'kim, poslushnym rebenkom. V subbotu ili
voskresen'e, kak pravilo, prihodit Dimka so svoej blagovernoj: my p'em
vodku, zakusyvaem pel'menyami i v sotyj raz smotrim po vidiku "Obyknovennoe
chudo". Ili poem pod gitaru Kima s Okudzhavoj. Ili nadryvaemsya pered
televizorom, kogda "Spartak" v ocherednoj raz produvaet v chetvert'finale Ligi
CHempionov. Ili sporim o preimushchestvah Akunina pered prochimi predstavitelyami
detektivnogo zhanra...
Po kryshe doma barabanit ledyanoj dozhd', no vnutri -- teplo i uyutno.
Budto my na tropicheskom ostrove, zabludivshemsya posredi Ledovitogo okeana...
Gospodi, spasi nas i sohrani ot togo, chego my ne ponimaem.
Last-modified: Wed, 18 Feb 2004 19:54:20 GMT