Ocenite etot tekst:


   -----------------------------------------------------------------------
   Avt.sb. "Kanatohodcy". M., Centrpoligraf, 1997.
   OCR & spellcheck by HarryFan, 18 October 2000
   -----------------------------------------------------------------------




   Krasnyj glazok nad dver'yu mignul i pogas. Li podvinul kreslo k pul'tu i
vklyuchil mikrofon vneshnej svyazi.
   - Mladshij blok-inspektor Li Dzhekson k smene gotov.
   Na svetyashchihsya ekranah  nad  pul'tom  poyavilis'  rasplyvayushchiesya  zelenye
polosy.  Li  podkrutil  vern'er  nastrojki.  Polosy  ischezli,   i   chetkij
metallicheskij golos proiznes:
   - Blok nomer trista  semnadcat'.  Dvadcat'  chasov  nol'-nol'  minut  po
meridional'nomu vremeni. Vosem'sot shest'desyat kanalov pod kontrolem bloka.
   Li,  dovol'nyj,  otkinulsya  v  kresle.  Vot  i  nachalos'   ego   pervoe
samostoyatel'noe dezhurstvo. V special'nom otdele Sistemy s novichkami  dolgo
ne ceremonyatsya. Kratkij kurs teorii mehanicheskogo kontrolya sna, dva seansa
gipnopedii, otvedennyh na zauchivanie Biblii Spyashchego CHeloveka ili Vseobshchego
Kataloga snov i chas prakticheskoj  demonstracii  apparatury.  Tol'ko  vchera
starshij inspektor  Bigl'  pokazal  emu  ves'  podkontrol'nyj  im  mehanizm
apparatnoj, a uzhe segodnya Li sam sidit pered pul'tom. Konechno, obyazannosti
blok-inspektora  ne  tak   uzh   slozhny:   prosmatrivaj   sny,   otobrannye
avtokontrolem kak otkloneniya ot  katalogicheskih  norm,  i  soobshchaj  o  nih
nachal'stvu. A uzh kto prav i kto vinovat, bez nego razberutsya.
   Za spinoj Li pochti besshumno otkrylas' dver'.
   - Privykaesh', synok? - sprosil voshedshij Bigl'.
   On byl vysok, gruzen i malopodvizhen, kak brosivshij sport tyazheloves. Emu
bylo yavno zharko v ego chernom inspektorskom mundire.
   - YA posizhu u tebya nemnogo, ladno? - pribavil on.
   Li soglasno  kivnul.  Emu  nravilsya  Bigl',  ego  obodryayushchaya  ulybka  i
dobrodushnaya  intonaciya  v  obrashchenii.  Vot  i  sejchas   Bigl'   dobrodushno
pozhalovalsya:
   - I chego eto lyudyam ne hvataet? Lozhish'sya  spat'  -  zaglyani  v  Katalog.
Vyberi  chto-nibud'  po  vkusu  i  spi  na  zdorov'e.  Hochesh'  iz  klassiki
chto-nibud' pro aborigenov ili pro gangsterov, hochesh' pro supermena ili pro
nashih parnej s Proklyatogo SHara - pozhalujsta! Hochesh' striptiz  kakoj-nibud'
ili sportivnuyu draku dlya polirovki  krovi  -  tozhe  ne  vozrazhaem.  Hochesh'
muzyki - tol'ko vybiraj: v Kataloge  snov  vse  dzhazy  s  sotvoreniya  mira
podobrany. Naberi indeks na somnifere i smotri  do  utra.  Tak  net  -  im
obyazatel'no zapretnoe podaj!
   - A skazhite, ser, - v nastupivshej tishine vopros Li prozvuchal neozhidanno
gromko, - kak poyavilis' eti somnifery?  Otkuda?  Nam  v  shkole  o  nih  ne
govorili.
   - V shkole, - nasmeshlivo povtoril Bigl'. - Kakoj durak budet  pisat'  ob
etom v uchebnikah? U nas ne  lyubyat  podrobnostej  o  proshlom.  Ty  chto  zhe,
dumaesh', Sistema Vseobshchego Kontrolya sushchestvovala vsegda?
   Li tak ne dumal. Ego  voobshche  ne  volnoval  etot  vopros.  On  vyros  v
obyknovennoj sem'e, uchilsya v obyknovennoj shkole, po obyknovennym uchebnikam
i  obyknovennym  programmam.  Mir  udalos'  otstoyat'  ot  tak  nazyvaemogo
Svobodnogo Sodruzhestva tol'ko potomu, chto vlast' vovremya vzyala v svoi ruki
Sistema  Vseobshchego  Kontrolya,  sozdannaya   mul'timilliarderami.   Uchebniki
nazyvali eti slova, ne raskryvaya ih smysla  i  skupo  govorya  o  tom,  chto
razroznennym silam "svobodnogo  mira"  udalos'  ob容dinit'sya  lish'  togda,
kogda  ego  vliyanie,  k  sozhaleniyu,  uzhe  bylo  utracheno  pochti  na   vseh
kontinentah.  S  teh  por,  kak  utverzhdali   pedagogicheskie   komp'yutery,
zamenivshie prepodavatelej v nachal'nyh i  srednih  shkolah,  nachalsya  period
schast'ya i blagodenstviya naroda, osnovannyj na  elektronnoj  zabote  o  ego
myshlenii i povedenii. Li dazhe ne podozreval,  chto  sam  yavlyaetsya  vintikom
etoj mashiny, i chestno schital, chto somnifery stol' zhe neobhodimy  cheloveku,
kak  teleinformaciya  i  telesysk,  elektroli   i   video,   avtomaticheskaya
gipnozaryadka  s  utra  i  radosti  sinteticheskoj  kuhni.   Somnevat'sya   v
poleznosti  somniferov  kazalos'  stol'  zhe  bessmyslennym,   kak   i   ne
priznavat', skazhem, rele iskusstvennogo klimata.
   - Vse eto tak, synok, - uchastlivo zametil Bigl', - verno, no ne  polno.
Nam s toboj o somniferah polozheno znat' bol'she.  -  On,  kryahtya,  polez  v
zadnij karman bryuk i vytashchil zasalennuyu sinyuyu knizhku v tverdom plastikovom
pereplete. - Posmotri na bukvu "s" - somnifery.
   Li vzglyanul na oblozhku. Vycvetshee zoloto bukv soobshchalo: "Instrukciya dlya
starshego  personala  blokov  SVK".  I  chut'  nizhe,  pomel'che:   "Sekretnye
materialy".
   - "SOMNIFER, - prochel Li, - pribor - translyator snov. Na vhody  pribora
postupaet  programma,  otkorrektirovannaya  po  Vseobshchemu  Katalogu   snov.
Somnifer daet napravlennoe izluchenie, dejstvuyushchee na koru golovnogo mozga.
Rasschitan  na  nepreryvnoe  vos'michasovoe  dejstvie.  Izobreten  v   konce
proshlogo  veka  Dzhakomo  Sekki,  vposledstvii  odnim  iz   osnovatelej   i
direktorov firmy "Sny na  zakaz".  V  politicheskoj  bor'be  somniferizaciya
stala programmnym lozungom pobedivshej i nahodyashchejsya nyne u vlasti  partii.
Firma  Sekki  so  vsemi  ee  gipnostanciyami  perehodit   v   sobstvennost'
gosudarstva, prevrashchayas' v odin iz  vazhnejshih  rychagov  Sistemy  Vseobshchego
Kontrolya. Na territoriyah tak nazyvaemoj Svobodnoj integracii zapreshchena..."
   - Raznye sny byvayut, - skazal Bigl' pouchayushche, -  mozhno  i  po  katalogu
zakazat', a  potom  povernut'  po-svoemu.  Skazhem,  prezidentskie  vybory.
Poryadok! A oni zakazhut vybory kakogo-nibud' "svobodolyubca". Byli i takie v
nashej istorii...
   Bigl' ne konchil. Osvetilsya ekran vneshnej svyazi, i molodoj zhenskij golos
proiznes:
   - SHef vyzyvaet starshego blok-inspektora Biglya.
   - Bigl' slushaet.
   Na ekrane poyavilos' ogromnoe, odutlovatoe lico shefa.
   - Kak s dvadcat' tret'im, Bigl'?
   - Po-prezhnemu,  shef.  Opyat'  ne  vklyuchil  somnifer.  Blok  trista  sem'
kontroliruet  son.  Kartiny  detstva...  staraya  zhenshchina...  rebyatishki   v
vishnevom sadu. Kakie budut prikazaniya?
   - Vklyuchite v spisok. Kak ego?
   - Doktor Stoun, ser.
   - Zajdite ko mne.
   |kran pogas. Li ostalsya odin. CHestno govorya, on tak i ne ponyal,  o  chem
shel razgovor, vidimo ochen' vazhnyj, esli proyavlyaet svoyu  zainteresovannost'
shef. Doktor Stoun? Li nikogda ne slyshal etoj familii.


   Neonovaya devica nad vhodom v bar, periodicheski zagorayas', sbrasyvala  s
sebya  ostatki  odezhdy.  Ognennye  bukvy  vspyhivali  na  chernom  stekle  i
fejerverkom osypalis' na goryachij ot znoya asfal't. Li dolgo pytalsya  ponyat'
etot opticheskij fokus, no, tak i  ne  razgadav  ego,  podoshel  k  dveri  i
zaglyanul v ee bol'shoe, chistoe i prozrachnoe, kak vozduh, steklo. Emu  ochen'
hotelos' vojti v zal, protolkat'sya k tomu pustomu stoliku  okolo  estrady,
kotoryj on zaprimetil,  stoya  u  dveri.  No  on  boyalsya.  To  byl  slishkom
feshenebel'nyj dlya nego  restoran:  syuda  prihodili  vernuvshiesya  iz  rejsa
kosmonavty, inzhenery s rudnikov Vtoroj Planety, surovye otpuskniki s Luny.
On byl ne pohozh na pestrye zabegalovki okrain Megalopolisa.
   - CHto zadumalis'? Vhodite. - CH'ya-to ruka legla emu na plecho.
   Li obernulsya: na nego laskovo smotrel  vysokij  ryzhevolosyj  muzhchina  v
chernom selenovom svitere. On obodryayushche usmehnulsya i podtolknul Li k dveri:
   - Poshli.
   - Menya ne pustyat, navernoe, - neuverenno progovoril Li.
   Vmesto  otveta,  neznakomec  vzyal  ego  pod  ruku   i   otkryl   dver'.
|skalatornaya plastikovaya dorozhka podvela ih k zalu.
   - Hotite  poluchit'  svoi  sem'  funtov  pod  kilem?  -  veselo  sprosil
neznakomec.
   - Sem' futov? - ne ponyal Li.
   - |to zhe  nazvanie  restorana.  Razve  ne  slyhali?  Staroe  naputstvie
moryakam, otpravlyayushchimsya v plavanie. Sem' futov  pod  kilem  -  dostatochno,
chtoby ne sest' na mel'.
   Neznakomec molcha provel Li  po  zalu  kak  raz  k  tomu  stoliku  vozle
perlamutrovoj rakoviny estrady, kotoryj Li uvidel skvoz'  dvernoe  steklo.
Neizvestno otkuda voznikshij metrdotel' usluzhlivo podvinul stul'ya.
   - Mne, kak vsegda, "Rid", - skazal neznakomec. - A molodomu cheloveku  -
"Semifutovyj". On u vas vpervye. Koktejl' special'no dlya  yunoshej,  kotorye
hotyat vkusit' radostej zhizni.
   Li ne  otvetil.  Radosti  zhizni,  o  kotoryh  ironicheski  nameknul  ego
sputnik,  uzhe  nachinalis'.  S  muzyki,  neizvestno  otkuda   zvuchavshej   i
napolnyavshej vse ego sushchestvo. S miganiya  mercayushchih  ognej  v  vozduhe,  to
vspyhivayushchih, to pogasayushchih, to vnezapno smenyayushchih cvet pryamo nad golovoj.
S peniya nevidimogo hora, donosivshegosya s  pustoj  estrady.  Zvuki  tomili,
budili, zvali, sprashivali o chem-to volnuyushchem i sladostno neponyatnom.
   - Vy chto-nibud' chuvstvuete? - sprosil neznakomec. - Radost', da?
   - Otkuda vy znaete? - sprosil Li.
   - Netrudno dogadat'sya: v etom kabake horoshaya gipnoustanovka.
   - Obidno. - Li smushchenno posmotrel na svoego vizavi. - Ne  lyublyu,  kogda
mne navyazyvayut chuzhuyu volyu.
   - YA tozhe ne lyublyu. Uvy... No ne prinimajte vse eto tak blizko k serdcu:
takih "mal'chishek", kotorye zdes' "vlipayut" i, glavnoe, stremyatsya k  etomu,
v odnom tol'ko nashem gorode desyatok millionov.  A  skol'ko  ih  v  strane,
oschastlivlennoj Vseobshchim Kontrolem!
   - CHto vy podrazumevaete? YA vas ne ponimayu, - sprosil Li.
   - Neuzheli? - zasmeyalsya neznakomec i narochito  gnusavo  propel  znakomye
kazhdomu poshlovatye stroki: - "Skol'ko naslazhdeniya svyshe vsyakih mer... vam,
kak providenie, darit  somnifer!"  |tot  oplachennyj  gosudarstvom  rifmach,
po-moemu, ochen' tochno sformuliroval otpushchennye nam radosti zhizni.
   Li vse eshche ne ponimal: pri chem  zdes'  somnifery?  Neuzheli  etot  chudak
stavit ih ryadom so zdeshnej psi-ustanovkoj?
   - CHemu vy ulybaetes'? - sprosil neznakomec.
   - Prostite, ser, - nachal bylo Li, no tot perebil ego:
   - Zovite menya Dok. Tak menya vse nazyvayut.
   - Horosho, Dok, - soglasilsya Li. - YA tol'ko hotel skazat', chto somnifery
i gipnoustanovki - sovershenno raznye veshchi.
   - Tehnicheski, - ulybnulsya dok.
   - Ne tol'ko tehnicheski, - s goryachnost'yu vozrazil Li.  -  Gipnoustanovki
odurachivayut lyudej, a somnifery dejstvitel'no  ukrashayut  zhizn',  delayut  ee
bolee interesnoj.
   - Milyj mal'chik, - grustno skazal neznakomec, - vy nelogichny, no eto ot
molodosti. Esli zhizn' nedostatochno horosha, to zachem zhe uluchshat' ee  tol'ko
vo sne?
   Li podumal nemnogo i ne soglasilsya.
   - |to zhe razvlechenie, kak i teleks! - voskliknul on.
   - Teleks mozhno vyklyuchit', a somnifer  -  net!  Vot  i  smotri  do  utra
navyazannyj tebe son. Ili chuzhuyu volyu - vashe vyrazhenie, yunosha.
   Li zadumalsya v poiskah vozrazheniya.
   - V konce koncov, ya sam mogu pridumat' son.
   - I stanete sonnikom.
   - Da net zhe! - Golos Li dazhe zazvenel ot obidy. - Koe-kto, a ya-to znayu!
Sonniki smotryat zapreshchennye sny.
   - A kakie sny zapreshcheny? - lukavo sprosil Dok.
   - Katalog razreshaet  prezidentskie  vybory,  a  oni  zakazyvayut  vybory
kakogo-nibud' "svobodolyubca", - robko povtoril Li slova Biglya.
   Dok zasmeyalsya.
   - Kakogo imenno? - sprosil on.
   - Ih mnogo bylo, - neuverenno skazal Li.
   - A vse-taki?
   - Nas ne uchili...
   - Ne znaesh', - skazal Dok. - I nikto iz vas ne znaet - ne uchili. A  kto
znaet, molchit. Strannoe u nas vremya. Vecherom gipnomuzyka, noch'yu  gipnoson.
Somnifery, moj mal'chik, - eto fon tragedii naroda, ee  social'nyj  pejzazh.
Rasskazhite o somniferah zhitelyu drugoj planety, i emu srazu stanet yasno,  v
usloviyah kakogo obshchestvennogo stroya vse eto proishodit i do kakoj duhovnoj
nishchety doshel etot stroj. A poka proshchaj, - vdrug oborval rech'  Dok,  -  mne
pora, a ty posidi eshche, esli hochesh'.
   On rasplatilsya i ushel.
   - Kto eto? - sprosil u metra Li.
   - Doktor psihologii Robert Stoun, - pochtitel'no skazal tot.  -  Horoshij
chelovek, tol'ko so strannostyami.


   Li posmotrel na  chasy:  horosho,  chto  dezhurstvo  konchaetsya.  On  ustalo
potyanulsya v kresle, zakryl glaza.
   I snova v kotoryj raz pered nim vozniklo grustnoe lico Doka,  "Strannoe
u nas vremya", - skazal on. Pochemu strannoe?
   Li  mashinal'no  povernul  vern'er  nastrojki  ekrana   koordinacionnogo
centra. Izobrazhenie eshche ne vozniklo, no zvuk uzhe byl: v  privychnoj  tishine
bloka razdalsya negromkij, tak horosho znakomyj golos:
   - YA k vashim uslugam, ser. Sprashivajte.
   Izobrazhenie proyasnilos', i skvoz'  rozovatuyu  dymku  ekrana  Li  uvidel
ogromnyj kabinet shefa i ego samogo za starinnym, nelepym  v  etom  carstve
moderna stolom, a naprotiv  v  oval'nom  kresle  -  vysokogo  ryzhevolosogo
cheloveka, kotoryj tak vnezapno i tak trevozhno vorvalsya  v  zhizn'  mladshego
blok-inspektora. Pochemu on voznik v kabinete shefa? CHto  sluchilos'?  Oshibka
dispetchera, zabyvshego vyklyuchit' vneshnyuyu  svyaz',  ili  zaranee  produmannyj
akt? Pokazatel'nyj dopros - Li slyhal i ob etom. No pri chem  zdes'  doktor
Stoun?
   - Vy, konechno, dogadyvaetes', zachem syuda vas priglasili, - nachal shef.
   - Priveli, - popravil Stoun.
   SHef pomorshchilsya: on ne lyubil rezkih opredelenij.
   - Dopustim, - skazal on. - Nazovem eto tak. Sami by  vy,  navernoe,  ne
prishli.
   - Ne prishel by, -  usmehnulsya  Dok.  -  No  ya  ponimayu  prichinu  vashego
"priglasheniya".
   - Pochemu vy ne vklyuchaete somnifer?
   - On vreden dlya zdorov'ya, - vezhlivo zametil Stoun. - CHastoe pol'zovanie
somniferom   privodit   k   rasstrojstvu   gipnogennyh   sistem.   Vy   ne
interesovalis' prichinoj rosta psihicheskih zabolevanij za poslednie gody?
   - Komu, po-vashemu, ya dolzhen verit': svetilam sovremennoj  mediciny  ili
zashtatnomu eskulapu, vozomnivshemu sebya spasitelem chelovechestva?
   - YA by poveril zashtatnomu  eskulapu,  -  zasmeyalsya  Stoun.  -  Hotya  by
potomu, chto on vas ne boitsya.
   - Dejstvie somnifera proveryalos' elektronnoj  mashinoj.  Po-vashemu,  ona
tozhe boyalas'?
   - Boyalis' programmisty. Nuzhnyj otvet  mashiny  vsegda  mozhno  obuslovit'
zaranee.
   - Koketnichaete smelost'yu? Zrya.
   - |to ne smelost'. |to uverennost' v svoej pravote.
   - I eta uverennost' nahodit  podderzhku?  U  vas  est'  edinomyshlenniki,
veroyatno islamisty", da?
   - Lyuboj poryadochnyj chelovek najdet v "trushchobah" edinomyshlennikov.
   - Otkrovennoe priznanie. Dok, - zasmeyalsya shef.  -  Vy  oblegchaete  nashu
zadachu. No "slam"  ne  odnorodnaya  politicheskaya  organizaciya.  |to  partiya
smut'yanov, podklyuchivshaya k sebe vseh nedovol'nyh, v tom  chisle  sonnikov  i
studentov-mnogoznaek. K komu zhe vy sebya prichislyaete?
   - Vy oshibaetes', ser. "Slam" ne partiya i  ne  parlamentskaya  oppoziciya.
"Slam" - eto krik dushi naroda,  vopl'  nenavisti  k  rabstvu,  kotoroe  vy
vozveli v rang gosudarstvennogo stroya. U menya edinomyshlennikov bol'she, chem
vy dumaete...
   - Vyklyuchit'! - zakrichal shef. Ruka ego nervno sharila po stolu.
   - "YA plyuyu vam v lico... i ta polovina mira slyshit menya!" - Doktor uspel
proiznesti stroki kakogo-to stihotvoreniya.
   No ruka shefa uzhe nashchupala tumbler,  ekran  vspyhnul  zelenym  svetom  i
pogas.
   - Peredacha  prekrashchaetsya  po  tehnicheskim  prichinam...  po  tehnicheskim
prichinam,  -  povtoryal  dispetcher,  slovno  ubezhdaya  sebya  v   pravdivosti
oficial'nogo soobshcheniya.
   Li tupo smotrel na potuhshij ekran. Myslej ne bylo. Tol'ko odna eshche  tak
nedavno neponyatnaya fraza zvuchala v ushah: "Strannoe u nas vremya".


   Bigl' veselo nasvistyval chto-to, iskosa nablyudaya za Li, molcha  sidevshim
u pul'ta.
   - Vklyuchayu informacionnuyu zapis' bloka, - skazal Li.
   Na ekrane poyavilas' dispetcherskaya kosmicheskogo korablya, i metallicheskij
golos proiznes:
   - Kanal nomer sem'desyat  tri.  Pervaya  ekspediciya  na  Vtoruyu  Planetu.
Kosmicheskij korabl' "Redzhinal'd" popal v meteoritnyj potok.
   - Konec proshlogo veka, - skazal Bigl'. - Garrou togda by  ne  vybralsya,
esli b ne korabl' "Sodruzhestva". Kakoj durak eto smotrit?
   Li nazhal klavishu na pul'te. Metallicheskij golos snova zagovoril:
   - Nomer shest'sot sem'desyat tri. Ajven Lou, student Harpers-kolledzha.
   - Student, - udovletvorenno protyanul Bigl'. - YA tak i dumal.  Voz'mu-ka
ego na zametku.
   Li nepriyaznenno posmotrel na Biglya  i  vyklyuchil  ekran.  Otkinuvshis'  v
kresle, zakryl glaza: muchitel'no hotelos' spat'.
   - CHto s toboj, malysh? Zabolel? - uslyshal on vstrevozhennyj golos Biglya.
   - YA slushal vcherashnij dopros, - skazal Li.  -  I  ya  znakom  s  doktorom
Stounom.
   - Ploho, - zadumchivo proiznes Bigl', - sovsem ploho.
   - CHto s nim sdelayut? - sprosil Li.
   - CHto nado, to i sdelayut, - surovo skazal Bigl'  i,  zametiv  sostoyanie
Li, pribavil s byloj laskovost'yu: - Idi-ka, malysh, otdohni. A ya  pokaraulyu
tvoih podopechnyh.
   Ostavshis' odin, on dolgo smotrel na dver', slovno  pytayas'  uvidet'  za
nej Li, medlenno bredushchego k vyhodu, potom gruzno uselsya v  kreslo  yunoshi,
podumal i nedrognuvshej rukoj vklyuchil mikrofon.
   - Starshij blok-inspektor Bigl' vyzyvaet shefa.
   Na ekrane vozniklo zheltoe lico nachal'nika Glavnogo upravleniya Sistemy.
   - CHto sluchilos', Bigl'?
   - Dovozhu do vashego  svedeniya,  shef,  o  neloyal'nom  povedenii  mladshego
blok-inspektora Dzheksona.
   - Iz noven'kih?
   - Da. Nedoglyadeli. Vstrechalsya s doktorom Stounom, shef.
   - Kak razoblachili? Somnifery?
   Biglyu ne hotelos' rasskazyvat'.
   - Somnifery, shef.
   - Poleznoe delo. No vy pererosli ego, Bigl'. Vchera na zasedanii  Soveta
oldermenov resheno  peredat'  vam  rukovodstvo  obshchestvennoj  bezopasnost'yu
vsego kontinenta. "Slam" stanovitsya siloj, kotoruyu vse trudnee  derzhat'  v
uzde.
   - A Tejlor? - sprosil Bigl', pomolchav.
   - S nego hvatit i kontrrazvedki. CHerez chas ya vyzovu ego vmeste s  vami.
A s mal'chishkoj - po tridcat' pyatomu paragrafu. Pridetsya izolirovat'.
   Bigl' vyklyuchil mikrofon  i  podoshel  k  oknu.  Daleko  vnizu  malen'kaya
figurka Li peresekala ulicu po azhurnomu mostu. Vot ona  uzhe  poteryalas'  v
tolpe.
   "Pridetsya izolirovat'", - vspomnil Bigl' i vzdohnul:  "Boyus',  chto  eto
nam ne udastsya".





   YA tysyachu tysyach raz videl eto seroe nebo nad Gorodom - nizkoe i vlazhnoe,
kak navisshij nad golovoj polog pohodnoj palatki. YA tysyachu tysyach raz slyshal
dusherazdirayushchij vizg monorel'sovoj dorogi, grohot  elektrokarov,  lyazgan'e
turniketov tamozhni, v容dlivyj shepot reklamnyh apparatov  i  poverh  vsego,
vladykoj etogo strannogo, sumburnogo, sumasshedshego, gremyashchego mira, rovnyj
golos diktora: "Rejsovyj Vtoraya Planeta - Luna  -  Glavnaya  -  Megalopolis
sovershil posadku na devyatnadcatoj  polose  sektora  V".  YA  znal  naizust'
zapahi pota i kosmetiki, benzina i  tabaka,  viski  i  mashinnogo  masla  -
zapahi Goroda, soten lyudej, mehanizmov, dyma, gari, pyli - chert znaet chego
eshche!
   YA tysyachu tysyach raz videl vse eto, slyshal vse eto,  obonyal,  chuvstvoval,
naslazhdalsya i proklinal.  Tysyachu  tysyach  raz  ya  shel  po  goryachemu  betonu
kosmoporta k svistyashchim magistralyam Goroda - k pochetu, k den'gam, k  slave,
k novym druz'yam i novym vragam, k  opasnosti,  k  ezhesekundnoj  gotovnosti
sobrat'sya, otrazit' napadenie. A to,  chto  nad  dveryami  postoyanno  migaet
krasnyj signal, chto zh, privychnoe delo, ne vpervoj. Esli opasno izmeryat'  v
kakih-libo edinicah, naprimer "dejndzherah", to v moem  sluchae  chislo  etih
samyh "dejndzherov" davno perevalilo za normu.
   Krasivaya cifra - tysyacha tysyach! Ona rozhdaet pamyat',  nabituyu  do  otkaza
informaciej, vsyakoj - poleznoj i hlamom.  No,  uvy,  eto  ne  moya  pamyat',
chuzhaya,  podarennaya  mne  bezvozmezdno  fotografiyami,  fil'mami,   cvetnymi
teleekranami  i,  glavnoe,  zhivymi  lyud'mi,  ochevidcami  -  bez  volokity:
mnemozapis' neposredstvenno  na  moi  centry  pamyati.  I  vot  vam  fokus:
chelovek, ni razu ne pod容zzhavshij k Megalopolisu blizhe chem na tysyachu  mil',
stanovitsya chut' li ne korennym ego zhitelem - s ego znaniem goroda,  lyudej,
ih nravov, privychek, marshrutov i razvlechenij.
   Slovom, ya nikogda ne byl v Megalopolise, i ya znal ego  tak  zhe  horosho,
kak i svoj rodnoj  gorod.  Vot  pochemu  cifra  "tysyacha  tysyach"  nichut'  ne
preuvelichenie. YA dejstvitel'no vse  zdes'  videl,  slyshal  i  obonyal,  ili
kto-to tam za menya, prezhde, kakaya raznica? Moyu biografiyu mne  predostavili
tak zhe lyubezno, kak i pamyat'. I ona tozhe - kak i pamyat' - byla chuzhoj, hotya
i nastoyashchej, nachavshejsya v  portu  Luna-SVK,  a  eshche  zadolgo  do  etogo  v
malen'kom gorodishke na severe materika v sem'e blagopristojnyh  roditelej,
ne moih - moego dvojnika, kto  schitalsya  otmennym  pilotom  na  vnutrennih
lunnyh rejsah.
   Moe nastroenie  niskol'ko  ne  sposobstvovalo  zhelaniyu  pobesedovat'  s
tamozhennikami v forme Sistemy Vseobshchego Kontrolya. Vsemu  svoe  vremya.  Tem
bolee menya vse ravno dazhe ne  vypustyat  iz  kosmovokzala  bez  ih  lilovoj
otmetki v pasporte. Vremya u  menya  est',  den'gi  tozhe,  a  zharkaya  pogoda
raspolagala k horoshej vypivke. Vot pochemu ya reshitel'no proshel mimo  dverej
tamozhni - stydlivoe nazvanie mestnogo ohrannogo otdeleniya - i napravilsya v
bar, gde torchalo uzhe s desyatok bezdel'nikov.
   Moj kosmolet prizemlilsya dovol'no rano, bar v eti chasy byl pochti  pust:
sedovatyj krepysh na sosednem taburete,  kakaya-to  parochka  za  stolikom  v
uglu, paren'  v  zelenoj  kurtke  flirtuet  s  barmenshej  -  zelenovolosoe
sozdanie s  glazami  na  pol-lica,  eshche  troe  parnej  nasiluyut  igral'nyj
avtomat: im yavno ne vezet, i nevezenie zdorovo okrasilo ih leksikon.
   Skvoz' steklyannye dveri bara ya  vizhu  pustoj  zal  ozhidaniya:  kioski  s
parfyumeriej, sigaretami i pechatnoj produkciej gigantskogo goroda. Vot  chto
mne nuzhno - svezhaya gazeta, svezhie novosti: ya bez nih prosto zhit' ne  mogu,
bez svezhih novostej. I prodast mne ih  milaya  devushka,  blondinka,  pohozhe
natural'naya, vprochem, s takogo rasstoyaniya ne razberesh'. Prodat'-to ona mne
ih prodast, no popozzhe: snachala ya razdelayus' so svoim bodryashchim napitkom  i
posmotryu, kto iz prisutstvuyushchih zainteresovalsya  moej  skromnoj  personoj.
Poka vrode nikto? Net, est' odin...
   - Otkuda, priyatel'?
   Sedovatyj krepysh s interesom razglyadyval menya: veroyatno,  ya  emu  srazu
ponravilsya. K sozhaleniyu, on ne vyzyval u menya  togo  zhe  chuvstva:  slishkom
malen'kie glazki, shirokij nos i razdvoennyj podborodok delali ego  pohozhim
na hishchnogo zver'ka. Ne berus' utverzhdat',  chto  lyublyu  hishchnyh  zverej.  No
vezhlivost' est' vezhlivost'.
   - Luna-SVK.
   - Pilot?
   - CHto, pohozh?
   - YA pilotov srazu uznayu. Na Planete davno ne byl?
   - Pyat' let.
   - Gde letal?
   - Nad Lunoj, priyatel'.
   - Teper' pod Lunoj poletaesh', - usmehnulsya on. -  Megalopolis  -  gorod
bol'shoj, ne zabludis' bez mamy.
   - Gorod kak gorod, - ravnodushno skazal ya.
   - Nu, eto ty bros', - obidelsya krepysh. - Megalopolis - odno slovo.  Sto
let nazad na etom meste desyatki gorodov, kak griby, torchali.  I  kakie!  A
sejchas odin gigant, luchshij v mire.
   - Znayu ya vash Megalopolis, ne v pervyj raz zdes', - skazal ya.
   - A raz znaesh', tak i gulyaj, - lenivo  zametil  krepysh.  -  Mozhet,  eshche
vstretimsya.
   - Mozhet, i vstretimsya, - ravnodushno protyanul ya.
   Zal ozhidaniya uzhe zapolnyalsya lyud'mi: kto-to zhdal  svoego  rejsa,  kto-to
vstrechal druzej ili rodstvennikov, kto-to prosto shatalsya bez dela: s  togo
momenta, kak lyudi izobreli samolet, a potom raketu, aero-  i  kosmovokzaly
vsegda privlekali bezdel'nikov ili teh, kto lyubil dyshat' vozduhom priletov
i otletov, vstrech i provodov, zybkosti vsego  zemnogo,  gde  za  neprochnym
bar'erom perrona -  ogromnyj  mir,  ne  pohozhij  ni  na  chto  budnichnoe  i
privychnoe. YA ne prinadlezhal k romantikam kosmovokzalov. U  menya  bylo  dva
dela: kupit' gazetu, perebrosivshis'  paroj  slov  s  premiloj  kioskershej,
kstati vse-taki natural'noj blondinkoj, s sinimi  glazami  i  mal'chisheskoj
chelkoj, i potom otpravit'sya na svidanie s tamozhennikami.
   K pervomu delu ya pristupil s udovol'stviem.
   - Zdravstvujte, devushka, - skazal ya vezhlivo.
   - Dobroe utro, - zauchenno ulybnulas' ona.
   No ya uzhe znal, chto zauchennoe sejchas ischeznet.
   - YA hotel by kupit' "Novosti" za semnadcatoe chislo pozaproshlogo mesyaca.
   Devushka udivilas'. YA ne oshibus', esli  usilyu  opredelenie:  ispugalas',
dazhe vzdrognula. Da i v samom dele: kto by  ne  vzdrognul,  esli  podhodit
psih i sprashivaet gazetu za pozaproshlyj mesyac. Odnako ispug i udivlenie ne
pomeshali moej prelestnoj  sobesednice  ispol'zovat'  eshche  odnu  ulybku  iz
svoego arsenala.
   - Za eto chislo gazety davno prodany. Mozhet byt'... - tut  ona  pomyalas'
nedoverchivo, - ya podskazala by vam mesto, gde vy najdete ee?
   - Podskazhite, proshu vas. - YA vlozhil v pros'bu vse ocharovanie, na  kakoe
byl sposoben. - A uzh CHabbi Lajk ne ostanetsya v dolgu.
   - Menya zovut Linnet, - skazala ona. - YA uzhe pochti mesyac zhdu vas.
   - Doroga v Gorod trudna i nebezopasna,  -  tumanno  poyasnil  ya  prichinu
svoego nebol'shogo opozdaniya.
   Odnako prichina byla ne v etom: na realizaciyu moej legendy potrebovalos'
chut' bol'she vremeni, chem my  predpolagali.  SHpiki  SVK  na  Lune  vzdumali
iskat' propavshij kater, na kotorom poterpel krushenie pilot CHabbi Lajk.  To
est' ya. A iskali oni  ego  postydno  dolgo.  Vot  pochemu  Linnet  prishlos'
podozhdat'.
   - Vy proshli tamozhnyu?
   - Poka eshche net.
   - Zdes' Tejlor.
   O Tejlore ya znal. On vozglavlyal v Sisteme kontrrazvedku. Tak ili  inache
ya mog by stolknut'sya segodnya s ego lyud'mi, no s nim samim...
   - CHto emu nado zdes'?
   - Ponyatiya ne imeyu. Govoryat, on s prichudami.
   I ob  etom  mne  govorili  v  Centre:  samolyubiv,  podozritelen,  umen,
predprinimaet neozhidannye inspekcionnye proverki, sklonen k  pereodevaniyam
i operetochnoj tainstvennosti.  Znachit,  vstrechu  ottyanut'  ne  udastsya.  A
mozhet, udastsya? Nu zachem emu obyknovennyj pilot? So mnoj  s  Luny  leteli,
navernoe, shishki i povazhnee...
   - Ladno, chert s  nim.  -  YA  ne  nameren  byl  razduvat'  poka  eshche  ne
sushchestvuyushchuyu opasnost'. - Luchshe podumaem, kak budem zhit' dal'she.
   Linnet ulybnulas'. Kogda ona ulybalas', na shchekah poyavlyalis' dve  yamochki
- nu sovsem devchonka-shkol'nica!
   - YA vas najdu.
   - YAvka?
   - Vy ee znaete: bar "Sem' futov pod kilem". Sprosite  |ntoni.  Skazhete,
chto u Linnet ne okazalos' gazety za semnadcatoe...
   - Kstati, pochemu my privyazalis' imenno k etomu chislu?
   -  V  etot  den'  shef  SVK  proiznes  istoricheskuyu  rech':   nado   byt'
podozritel'nym i ostorozhnym, ibo vragi sushchestvuyut vezde.
   - Del'noe zamechanie, osobenno dlya nas. Gde mne ostanovit'sya?
   - V Milton-otele, konechno. Tam est' nashi lyudi.
   Prostivshis', ya netoroplivo doshel do dverej tamozhni,  brosil  monetku  v
shchel' turniketa, podoshel k odnomu iz okoshek i sunul tuda dokumenty, dazhe ne
posmotrev, kto ih u menya vzyal. Kakaya, v sushchnosti, raznica:  eto  shesterka,
foska, peredatochnoe zveno, liliput v chernom mundire Sistemy.  On  peredast
moi dokumenty  v  vychislitel'nyj  centr  tamozhni,  gde  uzhe  hranyatsya  vse
svedeniya obo mne, pereslannye s Luny. Svedeniya, tysyachu raz  proverennye  u
nas i po krajnej mere trizhdy - shpikami  iz  lunnoj  policii.  Vryad  li  ih
mestnyh kolleg chto-nibud'  zainteresuet  v  moej  skromnoj  persone.  Hotya
opasnost', kak govoritsya, vsegda nacheku. Ona sleduet za  toboj  kak  ten',
dazhe v te redkie dni, kogda vspominaesh', chto u tebya est' drugoe, nastoyashchee
imya, kogda prohodish' po ulicam svoego rodnogo goroda, gde  tridcat'  shest'
let nazad v sem'e uchitelej-istorikov poyavilsya  dolgozhdannyj  syn,  -  dazhe
togda ne zabyvaesh' ob  opasnosti.  |to  uzhe  v  krovi:  vhodya  v  komnatu,
proveryat', kto za dver'yu, est' li slezhka na ulice, dazhe esli ee i byt'  ne
mozhet,  prosypat'sya  ot  malejshego  shoroha  -  i  ruku  pod  podushku,   za
pistoletom. Smeshno!
   "Rasslab'sya, - govoril shef, - snimi napryazhenie. Ty rabotaesh' na iznos".
Horoshij sovet, tol'ko vospol'zovat'sya  im  trudnovato.  Vot  sejchas  samyj
podhodyashchij moment, chtoby rasslabit'sya: myagkoe  kreslo,  kondishen,  tishina.
Proveryat dokumenty - i v gorod, v otel', v bar, kak ego... "Sem' futov pod
kilem".  YA  posmotrel  na  svetovoe  tablo  nad  turniketami  i   nevol'no
vzdrognul: na nem poyavilas' moya familiya. I totchas zhe  ee  povtoril  chej-to
golos, usilennyj dinamikom:
   - Pilot Lajk - na dopolnitel'nuyu proverku v komnatu nomer sem'.
   YA vstal. Itak, bez proverki ne oboshlos'. Nu chto zh, ya gotov: ne v pervyj
i, uzh navernoe, ne v poslednij raz.
   Nad komnatoj nomer sem' gorel fonarik s cvetnoj nadpis'yu: "Vojdite".
   YA tolknul dver' i  voshel:  nichego  osobennogo  -  u  steny  plastikovyj
divanchik, dva kresla pered stolom.  A  za  stolom...  Vot  eto  uzh  sovsem
zabavno: za stolom sidel moj sobesednik iz bara, krepysh s sedym ezhikom. On
ulybalsya privetlivo, nu sovsem kak dobryj znakomyj:
   - YA zhe govoril: my eshche vstretimsya. Sadites'. - On ukazal mne na  kreslo
pered stolom. - Vas ya uzhe znayu. Vy  Lajk,  pilot  s  Luny.  A  menya  zovut
Tejlor.





   - Rad poznakomit'sya, - skazal ya.
   Vot tak shtuka: moj sosed v bare - tupovatyj fermer ili moryak-kabotazhnik
- okazalsya  kontrrazvedchikom.  I  ne  prostym,  a  glavnym,  tak  skazat',
kontrrazvedchikom nomer odin.
   YA usmehnulsya. Legko rugat' sebya za oshibku, kogda ona  uzhe  svershivshijsya
fakt. Uglyadi ya v etom krepyshe borovichke chto-nibud'  podozritel'noe,  ya  by
ego tak prosto ne  otpustil:  poboltali  by,  znakomyh  obshchih  poiskali  -
nashlis' by znakomye, kak ne najtis', vypili by eshche razok, a  potom  eshche  i
eshche - vse eto sblizhaet.  Sejchas  samoe  vremya  dostavat'  shpagi  -  boevaya
stojka, klinok o klinok, vypad sprava, ukol - nu, kto kogo?
   Tejlor nachal pervym:
   - Rad ili ne rad, vse ravno poznakomilis'.
   - Polagayu, vy uzhe znaete menya, i neploho.
   - CHto znachit "neploho"?  Rasplyvchataya  i  netochnaya  formulirovka,  kak,
vprochem, i moi znaniya o vas. CHto ya znayu: dokumenty, bumazhki, protokoly.  A
fakty - tol'ko vy sami. Podelites'?
   - Pridetsya.
   - Vot teper' tochno: pridetsya. Nachnem  s  formal'nostej.  Imya?  Vozrast?
Dolzhnost'? Nu, v obshchem, sami ponimaete...
   - CHabbi Lajk. Tridcat' shest' let. Rodilsya na severe. Otec -  smotritel'
lesnogo zapovednika. Materi ne pomnyu: umerla rano. Brat'ev-sester ne bylo:
papasha tak i ne uspel  zhenit'sya  -  iz  svoego  lesa  nosa  ne  vysovyval.
Vospityvala menya tetka, sestra otca. Ona i hozyajstvo vela.  Da  kakoe  tam
hozyajstvo: dom, nebol'shoe pole, a tak - les kormil. Stuknulo pyatnadcat'  -
udral  iz  domu.  Boltalsya  gde  mog.  Gruzchikom  rabotal,   matrosom   na
superkaterah. Postupil v Vysshuyu shkolu navigatorov: zdorov'e u menya  -  daj
Bog, a uchit'sya lyubil. YA togda dazhe i ne  sobiralsya  pilotom  stat':  forma
prel'stila. Znaete, serebro, shnury, aksel'banty - blesk  i  nishcheta,  odnim
slovom. A potom uvleksya. Konchil s otlichiem, diplom vydali. Raspredelili na
Lunu. Pyat' let otletal - god otpuska. Eshche pyat' let - eshche god. Vot on-to  u
menya vperedi...
   - Dumaete, mne hochetsya slushat' etu myakinu?
   - A vy sprashivajte sami. I mne legche budet orientirovat'sya,  da  i  vam
veselee. Vse-taki obshchenie, zhivoj razgovor.
   - ZHivoj razgovor, govorite? Horoshee predlozhenie. A ne strashno?
   - SHutki shutkami, a vse zhe uskorim proceduru. - YA vypryamilsya v kresle. -
Sami ponimaete, udovol'stviya ona ne dostavlyaet.
   - YA by udivilsya, esli b dostavlyala, - zasmeyalsya Tejlor i skazal strogo:
- Voprosov budet mnogo. Gde otec?
   - Umer sem' let  nazad.  V  proshlyj  otpusk  videl  ego  mogilu.  Tetka
pohoronena tam zhe.
   - Znachit, odinok?
   - Vyhodit, tak.
   - Privykli?
   - Imeete v vidu rabotu? Pozhaluj,  Luna  -  edinstvennoe  mesto,  gde  v
ohotku rabotaesh', inache sop'esh'sya ili sojdesh' s uma. Vot  i  rabotal,  kak
proklyatyj, ot sna do sna.
   - Vashi rejsy?
   - Luna-SVK - Luna-glavnaya - issledovatel'skie stancii v kraterah.
   - CHasto byvali v portu Luna-SVK?
   - Redko: rejsy ne  te.  U  menya  byl  gruzovoj  kater:  prodovol'stvie,
oborudovanie, inogda poputchiki.
   CHestno govorya, ne ponimayu: chto on hochet uznat'?  CHto  ya  ne  Lajk?  |to
proveryalos' uzhe ne raz posle avarii. Vse chisto i nul' v ostatke  -  dannye
proverki u nego est'. Skoree by dobralsya do avarii i otpustil menya...
   - Naskol'ko ya znayu, vy nedoletali polozhennyh dlya otpuska pyati let?
   - Treh mesyacev ne hvatilo.
   - Pochemu?
   Dobralis' nakonec. Vyderzhka, Lajk, vyderzhka: ty chist,  kak  meteoritnyj
ekran tvoego katera. Tvoego byvshego katera.
   - Rassledovanie avarii.
   - CHto za avariya? Poproshu podrobnee.
   - Mozhno i podrobnee. V nochnom rejse na  linii  Luna-glavnaya  -  Sed'maya
stanciya vzorvalsya bokovoj reaktor. Vzryv povredil raciyu  i  avtomaticheskij
peleng. Svobodnyj poisk tam nevozmozhen:  nochnaya  storona  i  nagromozhdenie
oblomkov skal. Prishlos' vybirat'sya na svoih dvoih.  U  menya  byl  s  soboj
avarijnyj zapas kisloroda na dvoe sutok. No,  vidimo,  gde-to  v  ballonah
proizoshla utechka, i ya sdoh cherez tridcat' chasov.
   - Sdoh? Ne ponimayu.
   YA usmehnulsya:
   - ZHargon. Kislorodnaya smert'.
   Teper' usmehnulsya Tejlor:
   - Nadeyus', peredo mnoj ne trup.
   - Mozhete potrogat': zhivoj. Menya vytashchili gol'ty. Poiskovaya gruppa.
   - Raketa?
   - Lunohod. Stavili meteoritnye bui. Na menya natolknulis' sluchajno.
   - Kuda oni vas dostavili?
   - K sebe na stanciyu. |to v pyatistah kilometrah ot nashej "Poletty".
   - Kak dolgo vy probyli u nih?
   - CHasov shest'. Za mnoj prislali kater s "Poletty". Sam Al'pert  izvolil
pribyt'.
   - Vy ego horosho znali?
   - Ne osobenno. CHto mozhet  byt'  obshchego  u  prostogo  pilota  s  vedushchim
astronomom Luny-SVK?
   - I vse-taki za vami priletel imenno on.
   - Vy ne huzhe menya znaete, chto vse eto pokazuha.
   Tejlor nastorozhilsya, eto vidno po ego glazam: soshchurilis', spryatalis' za
resnichkami. Sejchas vystrelit...
   - Zabota o cheloveke, po-vashemu, pokazuha?
   Tvoj vystrel, Lajk. Ne promahnis'.
   - Ne razvodite demagogii: esli by ya togda  mog  dvigat'sya,  ya  by  tozhe
vospol'zovalsya neozhidannoj vozmozhnost'yu posmotret'  na  chuzhie  sekrety.  A
stanciya  astronomicheskaya,  Al'pert  uvidel  bol'she  lyubogo  spasatelya   iz
sanitarnoj sluzhby. |to nuzhno Sisteme, a znachit, i Al'pertu, i mne, i  vam.
Vot pochemu za mnoj priletel tot, kto v dannom sluchae okazalsya poleznee.  I
vy eto prekrasno ponimaete.
   Tejlor zasmeyalsya neozhidanno veselo i zarazitel'no.
   - A vy hitrec, priyatel'. U vas na vse gotov otvet.
   - Estestvenno: menya podozrevayut.
   - V chem?
   Klyunul okunek, zaglotnul nazhivku - podalsya  vpered,  ves'  -  ozhidanie.
Teper' myslenno povodit', ne podsekat' srazu.
   - Trudno predpolozhit'... Vse-taki pyat' chasov u  gol'tov,  malo  li  chto
moglo sluchit'sya. - YA razmyshlyal vsluh. - Vo-pervyh,  ya  byl  bez  soznaniya,
vernee, v soznanii, no smutnom, vse rasplyvchato, ne rezko, zvuk  pochti  ne
dohodit - vata v ushah ili zvukoprotektor. Pomnyu, chto menya nesli,  potom  -
lyudi v belyh halatah, chto oni mogli so mnoj sdelat'? Boli ne bylo,  skoree
priyatnoe  oshchushchenie:  kakoj-to  vibromassazh  i   zapah   -   legkij-legkij,
cvetochnyj, kak na klevernom lugu...
   YA vzglyanul na Tejlora: otkinulsya v kresle,  glazki  zakryl,  slovno  ne
slushaet. No vot ya umolk, i on srazu "ochnulsya":
   - |to - samoe interesnoe  iz  togo,  chto  vy  mne  segodnya  nagovorili.
Prodolzhajte.
   - Dajte vspomnit'. Vse-taki vremeni-to skol'ko proshlo...
   Kto schital eto vremya? Ono tyanulos'  dolgo,  beskonechno  dolgo.  Polgoda
nazad ili ran'she, kogda ya tol'ko-tol'ko vernulsya s  zadaniya,  menya  vyzval
general Dibitc.
   Obychnaya obstanovka, obychnyj razgovor...
   - Otdyha ne budet.
   - YA ne ustal.
   - Tem luchshe.
   - CHto-nibud' slozhnoe?
   - Skazhi, neveroyatnoe.
   - Pochemu ya?
   - My proschitali pyat' variantov.  Tvoj  optimalen.  Ot  uspeha  operacii
zavisit slishkom mnogoe. A s planom ty poznakomish'sya. Vremya u tebya budet.
   CHto zh, u menya bylo vremya - tekuchee, lipkoe. Vremya ozhidaniya opasnosti  -
samoe dolgoe vremya v mire. Paradoks: vremeni mnogo, i ego ne hvatalo. My i
tak zatyanuli s pervym shagom - s podmenoj. Dvojnik byl najden davno:  pilot
CHabbi Lajk - otlichnyj paren', nemnogo suhovat, no eto k luchshemu  -  men'she
blizkih znakomstv. My byli  pohozhi,  kak  dva  blizneca,  rodnaya  mama  ne
otlichit. Vprochem, naschet rodnoj mamy ya,  konechno,  zagnul,  u  nee  vsegda
najdetsya s desyatok sposobov  razlichit'  synovej:  rodinki,  forma  nogtej,
pohodka, harakternye zhesty - vsego ne perechislish'. A u nas s  Lajkom  bylo
gorazdo bol'she etih otlichij, nachinaya s vesa i konchaya privychkami.  Nu,  chto
kasaetsya vesa - bolezn' ego ne pribavlyaet, a posle avarii ya dovol'no dolgo
provalyalsya v posteli. A  privychki?..  YA  o  nih  znal,  ostavalos'  tol'ko
privyknut' k nim. I eto ne kalambur, ya dejstvitel'no vzhivalsya  v  privychki
Lajka - ego vkusy, ego maneru govorit', ulybat'sya shiroko i belozubo, ni  s
togo ni s sego umolkat', uhodit' v sebya.  Dumayu,  chto  s  etoj  zadachej  ya
spravilsya neploho. Lajk byl zolotom  dlya  menya:  na  Planete  u  nego  net
druzej, tol'ko sluchajnye znakomye, kotoryh za minuvshie pyat' let on  i  sam
osnovatel'no podzabyl. Vse eto podtverdila ego pamyat', peremeshchennaya v  moyu
cherepnuyu korobku za tri s polovinoj chasa na operacionnom  stole  -  v  tot
den', posle avarii ego katera.
   Avariyu ustroili nashi lyudi, i ne ih vina, chto  pilot  postradal  bol'she,
chem nam hotelos'. Takoj uzh paren' etot Lajk: vsegda  lez  v  samoe  peklo,
dazhe kogda ne trebovalos'. Smeshno, no i v etom my pohozhi.  Ego  uvezli  so
stancii srazu posle  perezapisi.  On  vykarabkalsya,  konechno:  v  nash  vek
medicina pochti vsesil'na...
   Tejlor perelistal stranichki moego "dela".
   - Sostoyanie u vas bylo  ne  iz  luchshih.  Ne  smertel'noe,  konechno,  ne
preuvelichivajte. Da i bez soznaniya vy byli vsego lish' sutki -  ne  tak  uzh
mnogo.
   - Mne hvatilo. Tak skazat', na vsyu zhizn'. S Lunoj pokoncheno.
   - CHem zhe sobiraetes' zanyat'sya?
   - Otdyhat'.
   - Vy eto uzhe govorili.
   - V bare? Tak ya ne vam eto govoril, a  kakomu-to  fermeru,  priehavshemu
poglazet' na rakety. Otkuda ya znal, chto on kontrrazvedchik?
   Tejlor usmehnulsya:
   - Spasibo za kompliment. Znachit, ya pohozh na etakogo nedotepu fermera?
   - Pohozh, - chistoserdechno priznalsya ya.
   - Vy tozhe pohozhi... - On pomyalsya.
   - Na fermera?
   - Vse-taki na pilota Lajka.
   YA reshil, chto pora konchat' zatyanuvshuyusya komediyu. Pilot Lajk ne privyk  k
ceremoniyam.
   - Koroche govorya, dolgo my eshche budem igrat' v  podozreniya?  YA  by  hotel
zakonchit' svidanie.
   Tejlor otkryl yashchik stola i protyanul moj pasport.
   - Vy svobodny. Prostite, chto  zaderzhal:  mne  prosto  hotelos'  poblizhe
poznakomit'sya.
   - Rad byl udovletvorit' vashe zhelanie. - YA vstal. - Mozhno idti?
   - Konechno. - Tejlor usmehnulsya i podmignul. - Vse-taki nadeyus', chto  my
eshche vstretimsya.





   Dalee   vse   proshlo   blagopoluchno.   Avtomat   vybrosil   moj    kofr
nezamedlitel'no -  ya  tol'ko  sunul  v  shchel'  zheton  s  nomerom.  Proverka
dokumentov tozhe proshla bez volokity - tamozhennik izuchil pechat' na pasporte
i, kozyrnuv,  propustil  cherez  turniket  na  dvizhushchuyusya  lentu  trotuara,
kotoraya i donesla menya do stancii monorel'sa.
   YA pomnil - opyat' pomnil! - chto skorost' poezda ne pozvolyaet  glyadet'  v
okno - ustayut glaza, no vse-taki ne zakryl ego  shtorkoj  teleekrana.  Menya
malo  volnovali  novosti  dnya:  kto-to  kuda-to  priehal,  kto-to  kogo-to
vstretil,  kto-to  chto-to  podpisal  -  vse  eto  pestroj  gromkogolosicej
doletalo do menya iz sosednih kupe - vagon byl pochti pust. Tol'ko v  kresle
naprotiv spal - ili delal vid, chto spit, -  vysokij,  dlinnonogij  sub容kt
let  pod  pyat'desyat,  chto-nibud'  vrode  kommivoyazhera,   cheloveka   vechnoj
professii, kotoraya sohranilas' eshche  s  nezapamyatnyh  vremen  i  nichut'  ne
dumaet   ustupat'   pozicij   v   nash   suetlivyj    vek    avtomaticheskih
raspredelitelej.
   Monorel's ne podvozil k samomu gorodu: truba-vagon plavno  zatormozila,
za oknom voznikla betonnaya stena stancii s yarkimi pyatnami reklam, i  golos
diktorshi soobshchil:
   - Konechnaya stanciya - pyat'sot devyatyj kvartal. Otsyuda v gorod vy smozhete
dobrat'sya na aerobusah ili na elektrolyah. S blagopoluchnym pribytiem.
   Myslenno poblagodariv nevidimuyu devushku, ya  vse-taki  pozhalel,  chto  ne
vzyal elektrol' srazu u vokzala: dorogovato, konechno, no pilotu  v  otpuske
pozvolitel'na takaya pustyakovaya  roskosh'.  YA  spustilsya  po  eskalatoru  na
shirokuyu i bezlyudnuyu ploshchad' (rabochaya okraina goroda, lyudi davno na zavodah
ili v ofisah, a dlya hozyaek eshche ranovato) i  poshel  k  stoyanke  elektrolej,
mashinal'no  otmetiv,  chto  bol'shinstvo  passazhirov  monorel'sa   predpochli
aerobus-omnibus na vozdushnoj podushke - pust'  dol'she,  zato  deshevle.  Moj
dlinnonogij sputnik-vizavi tozhe poplelsya tuda. Tem luchshe, a to ya stal bylo
somnevat'sya v kreposti ego sna v vagone.
   Obmenyav v kasse denezhnuyu bumazhku na grudu zhetonov, ya opustil ih odin za
drugim v shchel' na pribornoj paneli mashiny i vklyuchil zazhiganie. |lektrol'  -
prekrasnaya shtuka, esli k tomu zhe horosho ego vodit'. A ya otlichno ego vodil:
nauchili v svoe vremya. CHemu menya tol'ko ne nauchili! YA vyvel ego so stoyanki,
razvernulsya na ploshchadi i  nyrnul  v  tunnel',  kotoryj  dostavil  menya  na
shirokuyu - ideal'noe pokrytie! - magistral',  protyanutuyu  pryamo  po  krysham
domov.  Gde-to  vnizu  gorod  zhil  svoej  "peshej"  zhizn'yu,  a  zdes',   na
dvuhsotmetrovoj vysote, carstvovala skorost' - vsesil'naya  gospozha  nashego
vremeni: "Pol'zujtes' elektrolyami -  oni  sekonomyat  vam  kuchu  vremeni!",
"Drag-soda - udobno, deshevo, bystro!", "Avtomaty Stribbinsa - delajte svoe
vremya", "Samyj bystryj son - somnifery Penna!". Bystro, vse bystro: bystro
est',  bystro  peredvigat'sya,  bystro  spat',  bystro  zhit',  ne   uspeesh'
oglyanut'sya - poezd ujdet, i ty ostanesh'sya odin na pustoj stancii, dogonyaj,
pytajsya - gde tam!
   YA brosil elektrol' v centre goroda, gde sredi mnozhestva svetovyh  tablo
razglyadel nuzhnoe - Milton-otel'. Skorostnoj lift dostavil menya vniz,  i  ya
vyshel na shirokuyu ulicu - v pestruyu  tolpu,  v  raznogolosicu,  v  suetu  i
speshku, rastvorilsya v nej, poteryalsya - poprobuj najdi.
   Otel' ya razyskal bystro: migayushchij neon vyveski ukrashal steklyannye dveri
pod betonnym kozyr'kom, a  shvejcar  dovershal  vpechatlenie  blagopoluchiya  i
respektabel'nosti,   kotoroe   dolzhno   bylo    oshelomit'    vostorzhennogo
provinciala, ne priuchennogo k myagkim  kovram,  tainstvennomu  polumraku  v
prostornom holle, svetomuzyke na beloj stene i  korolyu-port'e,  vruchivshemu
mne klyuch ot carskih palat v dve komnaty na tridcat' vtorom etazhe.
   Ne znayu, kak car', no ya svoimi palatami  ostalsya  dovolen:  standartnye
udobstva, v meru mikrofonov - v priemnike i  v  nastol'noj  lampe,  hitroe
knopochnoe  ustrojstvo,  vyzyvayushchee  gornichnuyu  ili  oficianta,  vklyuchayushchee
televizor  i  chasy  i  menyayushchee  cvet  okonnyh  stekol  -  ot  belogo   do
temno-sinego.
   YA  sdelal  okno  rozovym,  dostal  iz  chemodana  zaglushki,   blokiroval
mikrofony i poshel v dush.
   Ne pomnyu, skol'ko ya tam pleskalsya - ne otmechal vremeni,  -  no,  dolzhno
byt', ne menee poluchasa, potomu chto, kogda voshel v komnatu,  v  pepel'nice
na zhurnal'nom stolike lezhalo chetyre okurka. V kresle u okna sidel  chelovek
i s usmeshkoj smotrel na menya. YA uznal ego: eto byl tot  samyj  dlinnonogij
sub容kt iz poezda, moj sputnik-sonya, bezobidnejshij iz bezobidnyh  -  ah  ya
kretin, prosmotrel-taki slezhku...
   - Oshibaetes': ya ne sledil za vami.
   - Vy eshche i mysli umeete chitat'? - polyubopytstvoval ya.  -  A  ne  tol'ko
otkryvat' chuzhie zamki?
   - Zdeshnij zamok lyuboj mal'chishka otkroet - nauka nehitraya. -  On  shiroko
ulybnulsya, obnazhiv dva ryada oslepitel'no belyh zubov - vstavnye, chto li? -
A vashi mysli ugadat' netrudno: vryad li vy ne zametili menya v poezde.
   YA uzhe vnutrenne obradovalsya: shpagu v ruku - i na  dorozhku,  moj  vypad,
gospoda!
   - CHemu obyazan?
   - Bros'te, Lajk, ya ne provokator i ne ishchejka. "Novosti" za  semnadcatoe
aprelya vy ne smozhete poluchit' v "Semi futah". |ntoni provalilsya, Linnet ne
znala ob etom. Ego vzyali vchera lyudi Biglya. Slyshali o takom?
   O Bigle ya, konechno, slyshal:  odin  iz  stolpov  bezopasnosti.  Sistemy,
kontrol' nad snami i vsyakoe  takoe.  Svoloch',  ne  luchshe  Tejlora.  |ntoni
provalilsya - Bigl' znaet svoe delo, - eto sil'no oslozhnyaet  obstanovku:  ya
teryayu yavku. A tip v kresle i vpravdu telepat, slovno podslushivaet mysli.
   - YA znal o vashem pribytii i vel vas ot kosmodroma, boyalsya slezhki.
   - Pochemu zhe ne predupredili Linnet? - YA uzhe pochti veril etomu  ustalomu
cheloveku - let pod pyat'desyat, meshki pod  glazami,  sedina,  -  no  vse  zhe
staralsya zadat' vopros pobezobidnee: esli  on  znaet  parol',  barmena  iz
"Semi futov" i Linnet, to ya nichem ne riskuyu, esli  pokruchus'  vokrug  etih
svedenij.
   - YA predupredil ee, no vy uzhe byli v tamozhne.
   - A zachem takaya tainstvennost'? Pochemu my ne mogli pogovorit' v vagone?
   - Vy lyubite riskovat'? YA - net.
   - Kto zhe vy? Mne nadoela eta igra v voprosnik.
   - Lishnih voprosov bol'she ne budet. YA ne Tejlor. A moe  imya  Majk-Brajt.
Dlya druzej prosto Dzheffri. Professiya - kommivoyazher. I eshche ya vash svyaznoj.
   - S kem?
   - So slamom.
   YA sdelal vid, chto ne ponyal.
   - S chem eto edyat?
   Majk-Brajt snova zasmeyalsya. CHto ego tak veselilo?
   - S chem edyat? S lazerami. S pistoletami. S listovkami.  Na  lyuboj  vkus
priprava...
   CHto zh,  ponyatno:  soprotivlenie  ili  podpol'e,  zdes'  eto  nazyvaetsya
slamom, ya znal o nem. U Centra est' svoi lyudi v zdeshnem slame. Byt' mozhet,
Mak-Brajt - odin iz nih: ya ne lyubopyten, a mne ne  sochli  nuzhnym  soobshchit'
koordinaty agentov. Pravda, shef govoril o cheloveke, kotoryj, byt' mozhet, -
on podcherknul ostorozhnoe "byt' mozhet" - poyavitsya, no potom, pozzhe, kogda ya
akklimatiziruyus'  v  etom  rayu.  A  esli  "pozzhe"  uzhe  nastupilo?  |ntoni
arestovali, yavka provalena,  i  ostorozhnoe  "byt'  mozhet"  prevrashchaetsya  v
zheleznoe "nepremenno".
   A raz tak, to  Mak-Brajt  i  est'  tot  samyj  neznakomec,  "prihodyashchij
pozzhe". YA uzhe mog ne lomat' komediyu.
   - Vy yavilis' vovremya: ya sovsem bylo nacelilsya v etot proklyatyj bar.
   - A vy shodite tuda: prekrasnyj bar, rekomenduyu. Vkusno  kormyat  -  bez
vsyakoj himii, gipnomuzyka. Shodite, shodite,  luchshego  mesta  dlya  pervogo
vechera ne pridumaesh'. I Linnet zahvatite: budet s kem tancevat'.
   - Vy dumaete, oni snyali slezhku?
   - Oni ee i ne stavili. Bednyaga |ntoni  pogorel  bukval'no  vo  sne:  ne
terpel somnifery.
   - Znachit, bar chist?
   - Nakonec doshlo! CHist, chist,  kak  napitok,  kotoryj  vam  segodnya  tam
podadut. Vypejte ego za moe zdorov'e. - On  vstal,  vysokij,  sutulovatyj,
po-prezhnemu ulybayushchijsya (interesno, budet li u menya kogda-nibud' takaya  zhe
vyderzhka?). - Mne pora, ne provozhajte, ne nado, chtob nas videli vmeste.  -
I uzhe u dveri obernulsya, skazal vpolgolosa: - Menya ne  ishchite,  ya  sam  vas
najdu, kogda budet nuzhno. Linnet skazhite tol'ko, chto ya byl u vas.
   - Nekto bez familii?
   - YA zhe nazvalsya: Dzheffri Mak-Brajt. Konspiraciya  -  horoshaya  shtuka,  no
Linnet menya znaet. I eshche vy teper'. Ponyali?
   YA ponyal, vse ponyal. Ili, vernee, pochti  vse.  I,  glavnoe,  ya  ne  odin
zdes': za spinoj u menya Mak-Brajt, vidimo, razvedchik vysokogo  klassa.  Za
spinoj u menya Linnet: ya ej pozvonyu sejchas, dogovoryus' o vstreche. Za spinoj
u menya slam...
   CHto znal  ya  ob  etoj  organizacii?  Veroyatno,  bol'she,  chem  zapravily
Sistemy. Da i ne znayut oni nichego, razve tol'ko  chto  slam  sushchestvuet.  A
gde, kto, kogda, s kem - rady by izvedat', da v  kolenkah  slaby:  sistemu
konspiracii v slame hot' v  uchebnike  opisyvaj,  esli  budet  kogda-nibud'
takoj uchebnik. Est', konechno, i provaly - ni odno dejstvuyushchee podpol'e  ot
etogo ne zastrahovano, - no provalivayutsya lyudi - pyaterki, desyatki,  sotni,
nakonec, a slam zhivet, boretsya, rastet.
   Kto oni?  Krasnye?  Net,  eto  slovo  davno  stalo  pugalom  v  Sisteme
Vseobshchego Kontrolya.  Ne  dlya  vlastej  -  uvy  -  dlya  obyvatelya,  kotoryj
barabanit svoi shest' chasov  na  sluzhbe,  zhuet  himiyu  i  zapivaet  himiej,
smotrit po televizoru melodramki,  a  po  nocham  vidit  sny,  podskazannye
Katalogom.
   Oficial'naya propaganda medlenno, no  verno  delala  svoe  chernoe  delo.
Starymi metodami? A zachem ih otmenyat', esli  oni  po-prezhnemu  dejstvenny.
Krasnye hotyat sdelat' vse obshchim, otobrat' u bednogo truzhenika domik, zhenu,
dochku, televizor, mashinu? Hotyat, hotyat! Tak opasajtes' ih, kidajte  v  nih
kamni, oni vashi vragi! Partiya  davno  uzhe  ushla  v  podpol'e,  no  reshenie
ob容dinit' vseh nedovol'nyh v  odnoj  organizacii  prishlo  ne  srazu.  Ono
vstrechalo soprotivlenie dazhe u teh, kto ponimal: pri  sushchestvuyushchem  rezhime
total'nogo terrora i syska ne vyzhit' dazhe v podpol'e. I partiya splotila  v
trushchobah, v slame  sotni  tysyach  lyudej,  kotorye  borolis'  za  svobodu  i
schast'e, za pravo zhit' i rabotat' po-chelovecheski.
   Velikaya shtuka - ravnovesie, konechno, ustojchivoe ravnovesie: shar v lunke
- staryj primer iz uchebnika fiziki.
   Dve glyby - dve sistemy, i zhivut lyudi... Ustojchivoe ravnovesie?  Vzdor,
ono neustojchivo, poka sushchestvuyut lozh' i nasilie,  poka  zhizn'  cheloveka  v
Sisteme Vseobshchego Kontrolya  -  ah,  procvetanie,  ah,  zemnoj  raj!  -  ne
chelovecheskaya zhizn'.
   Vot pochemu sushchestvuet slam. Vot pochemu slam silen. Vot  pochemu  on  tak
strashen hozyaevam Sistemy. Vot pochemu on nepobedim, i pobezhdaet, i pobedit.
I eshche: vot pochemu ya zdes'.
   YA ploho znayu strukturu slama: veroyatno, potom  Mak-Brajt,  ili  Linnet,
ili kto-to eshche poznakomit menya s nej, esli ponadobitsya.  Opyat'  eto  "esli
ponadobitsya". YA ne lyubopyten - menya tak uchili. YA  ne  zaglyadyvayu  v  chuzhie
okna,  esli  eto  ne  vhodit  v  moi  obyazannosti.  A  chto  vhodit  v  moi
obyazannosti?
   YA protyanul ruku k videofonu i vyzval spravochnuyu.
   - Kosmovokzal, telefon gazetnogo kioska, pervyj etazh.
   Na ekrane  zagorelis'  cifry,  i  ya  mgnovenno  perevel  na  nih  nabor
zapominayushchego ustrojstva. Kogda na ekrane poyavilos'  nedovol'no-udivlennoe
lico Linnet, ya skazal igrivo i  naglo  -  nu  kak  eshche  mozhet  govorit'  s
devchonkoj staryj kosmicheskij volk:
   - Privet, devochka! Uznaesh'?
   Ona ulybnulas':
   - CHto-to pripominayu...
   - Mogu napomnit' podrobnosti znakomstva. Skazhem, segodnya v sem'?
   Ona pomyalas', zhemannica:
   - YA ne uverena... Nu, esli nenadolgo...
   - Nadolgo, nenadolgo - razberemsya posle. V sem' u "Semifutovogo"...
   I, tol'ko vyklyuchiv video, podumal,  chto  kalambur  poluchilsya  durackim,
esli prinyat' vo vnimanie vse skazannoe Mak-Brajtom.





   Bar "Sem' futov pod  kilem"  ya  davno  i  prochno  znal  po  kinolentam,
prokruchennym eshche v Centre, no vse zhe on porazil menya, kak  i  rasschityvali
ego hozyaeva: neonovaya devica nad vhodom, razbrasyvayushchaya iskry po nagretomu
asfal'tu, byla oshelomitel'na.  Linnet  ya  zhdat'  ne  stal,  proshel  skvoz'
svetyashchiesya niti -  opticheskij  obman  chestnyh  trudyashchihsya!  -  i  uverenno
ostanovilsya u vhoda v  ogromnyj  zal-rakovinu:  ne  speshi,  Lajk,  ne  ishchi
nikogo, pust' tebya ishchut, segodnya hozyain ty, u tebya den'gi, u  tebya  slava,
podozhdi sekundu, vot uzhe toropitsya k tebe nekto bezlikij  i  napomazhennyj,
vo frake i beloj babochke - pingvin, da i tol'ko.
   - Vy odin? - Legkij poklon, skrytoe  lyubopytstvo  vo  vzglyade:  skol'ko
stoit etot klient?
   - So mnoj dama. Stolik na dvoih  i  podal'she  ot  shuma,  -  nebrezhno  i
izyskanno, lenivym tonom - mozhno ne boyat'sya pereigrat'.
   - Proshu vas. - Laviruem mezhdu stolikami. - |tot ustroit?
   - Vpolne. Moe imya - Lajk. Kogda pridet dama - provodite.
   YA poudobnee ustroilsya v kresle,  vytyanul  nogi  i  posmotrel  na  vhod.
Naverno, zrya ya eto sdelal,  potomu  chto  shok  okazalsya  dlya  menya  slishkom
sil'nym. U vhoda v zal stoyala v iskryashchemsya plat'e krasavica. Kuda  ischezla
mal'chisheskaya chelka - na golove nechto  nemyslimoe  v  vide  bashni.  Minutoj
pozzhe ona uzhe sidela za moim stolikom i govorila kapriznym golosom  lysomu
oficiantu:
   - Dva obychnyh. Klej, dva holoda. Tol'ko bez iskry.
   YA postepenno vernulsya v normal'noe sostoyanie i smog kriticheski oglyadet'
sosedku.
   - YA vizhu, vy lyubopytny, Lajk. Zadavajte voprosy - otvechu. Skol'ko ih  u
vas?
   - Vsego tri, prelestnica. Vo-pervyh, otkuda vas zdes' znayut? Vo-vtoryh,
chto eto za galimat'yu vy nesli oficiantu? V-tret'ih, kak  kioskersha  Linnet
prevratilas' v snezhnuyu korolevu?
   Linnet zasmeyalas', i srazu zhe  ee  "snezhnaya  nepristupnost'"  rastayala:
ulybka byla sovsem ne korolevskoj - obychnoj, miloj, zemnoj.
   - S vashego pozvoleniya, ya nachnu s tret'ego: ya ni v kogo ne prevrashchalas'.
Prosto vremya takoe, chto korolevy  -  dazhe  snezhnye  -  vynuzhdeny  rabotat'
kioskershami: zhit'-to nado. Vo-vtoryh, esli vy u sebya na Lune  prevratilis'
v otshel'nika, kotoryj ne znaet dazhe zemnyh napitkov, to nechego  valit'  na
menya: eta "galimat'ya" vkusna i polezna, sejchas sami ocenite. A vot  otkuda
menya zdes' znayut?.. - Ona opyat' ulybnulas', teper' zagadochno i holodno.  -
Vsemu svoe vremya, Lajk, vsemu svoj chered: uznaete i eto...
   - Ladno, ya ne toroplyus', - protyanul ya, nablyudaya za tem, kak pingvin  vo
frake rasstavlyal u nas na  stole  nemyslimye  izognutye  bokaly  s  chem-to
sinim, zolotym, rozovym, krajne appetitnym, pozhelal nam priyatnogo vechera i
ischez, a Linnet, dazhe ne vzglyanuv na nego, sprosila delovito:
   - S chego nachnem?
   I ya buhnul s razmahu:
   - So slama?
   A Linnet dazhe brov'yu ne povela, ulybnulas', skazala:
   - Sovetuyu zolotoj - bodrit. A potom ostal'nye - vecher dolgij...
   Ona posharila rukoj pod stolom, shchelknula chem-to, skrivilas' boleznenno -
palec prishchemila? - kinula v chernuyu sumochku  kakoj-to  kubik  i  uzh  sovsem
po-detski sunula palec v rot.
   - Bol'no? - sprosil, ya sochuvstvenno.
   I poluchil otvet:
   - Vy kretin, rozovyj, dovol'nyj, nichem ne prikrytyj.  Dumaete,  chto  vy
eshche na Lune, a vokrug skaly i kratery? Naprasno.  Zdes'  vse  kishmya  kishit
mikrofonami - ot nashego stolika do  lysiny  oficianta,  a  vy  prespokojno
zadaete voprosy, ot kotoryh u "sluhachej" volosy dybom stanovyatsya.  Slovom,
ya vyklyuchila mikrofon.
   - No ne hvatyatsya li ego nashi druz'ya?
   - Ne hvatyatsya. U nih na sheme etot stolik pust - ne  obsluzhivaetsya  ili
posetitelej net. A budem uhodit', vernem igrushku na mesto.
   YA schel ob座asneniya ischerpyvayushchimi i poproboval zolotoj napitok: po vkusu
on pohodil na med. No u etogo zolotogo pojla byla i svoya osobennost':  ono
ne p'yanilo, a skoree bodrilo, kak stimulyator, pooshchryaya k svetskoj besede.
   No svetskoj besedy ne poluchilos'.
   - Otvechu srazu na vse predpolagayushchiesya voprosy, - skazala Linnet. - YA i
Mak-Brajt svyazyvaem vas so slamom, orientiruem i podderzhivaem  vas.  Krome
Mak-Brajta,  vas  znaet  eshche  Pervyj,  edinstvennyj  iz  Bol'shoj  Desyatki,
postavlennyj v izvestnost' o pilote Lajke. Esli vas ne proinstruktirovali,
poyasnyu: Bol'shaya Desyatka - eto rukovodstvo slama, a Pervyj - glava Desyatki.
   - Vy znakomy s nim?
   - CHto vy! - Ona vozmutilas'. - Ni s kem iz Desyatki. YA svyazana tol'ko  s
Mak-Brajtom i so svoimi agentami.
   - U vas oni est'?
   - Konechno. Ih desyat'.
   Tak ya i dumal. A u etih desyati svoi desyatki. Staraya i vernaya sistema  -
shchupal'ca s edinym mozgom-rukovodstvom.
   - Posmotrite vnimatel'no, - vdrug skazala Linnet, - kto voshel v zal.
   YA posmotrel vnimatel'no, potom ochen' vnimatel'no  i  vse  ravno  nichego
osobennogo ne zametil. Voshla, vernee, vvalilas', kompaniya - chelovek desyat'
- p'yanaya, orushchaya, molodaya, lohmataya, pestraya i eshche  sto  epitetov,  i  vse
podojdut.
   - Kto oni?
   -  Vysokij  v  sinem  svitere,   vidite,   rukoj   komu-to   mashet,   -
Faketti-mladshij. Vam eto imya nichego ne govorit?
   Mne eto imya koe-chto govorilo.  YA  by  dazhe  skazal,  chto  ono  krichalo:
vnimanie, Lajk, dejstvie nachinaetsya, skoro tvoj vyhod!
   I srazu zhe kompaniya u stojki  bara  raspalas'  dlya  menya  na  sostavnye
chasti, kak detskaya piramida, - cvetnye kol'ca na sterzhne. A  sterzhnem  byl
Faketti-mladshij - paren'-gvozd', dusha obshchestva, rost pod dva metra,  glaza
serye,  dvadcat'  shest'  let  ot  rodu,   zanimaetsya   plavaniem,   konchil
Triniti-kolledzh, ne rabotaet, mnogo  p'et,  reputaciya  strannovataya:  komu
nravitsya, komu net. Otkuda svedeniya? Otkuda svedeniya. YA prines ih v  klyuve
i priberegal na vsyakij sluchaj. Vot on, sluchaj.
   - Pozvol'te vas priglasit'...
   K stoliku podhodit paren' iz  kompanii  Faketti:  medno-krasnaya  morda,
chestno govorya, ne urod, volosy dlinnye, pryamye, kak pishut v knigah, "cveta
voronova kryla", perehvacheny chernoj lentoj, nos s  gorbinkoj,  cherno-beloe
poncho na shirokih plechah.
   - Spasibo, ya ne tancuyu.
   - CHto tak?
   - Ustala.
   - Tak idemte k nam - u nas veselo, ustalost' projdet.
   Kak budto menya ne sushchestvuet: dazhe ne vzglyanul v moyu storonu. A  Linnet
volnuetsya, zhdet moej reakcii. Pora?
   - Poslushajte, priyatel', kak u vas so zreniem?
   - CHto-chto? - Polnoe nedoumenie.
   - Razve vy ne zametili, chto dama ne odna?
   Ah, kakaya ulybka: tridcat' dva snezhnyh zuba, i vse svoi!
   - Kazhetsya, vy menya progonyaete, tak ya ponyal?
   - Vy soobrazitel'ny...
   Navernoe, ya chto-to eshche hotel skazat', no ne uspel: on rvanulsya  vpered,
shvatil menya za vorot, rezko podnyal s kresla - nu i silishcha! - proshipel, ne
razzhimaya gub:
   - Sejchas ty pozhaleesh' o skazannom...
   - Ujmis', silach, - brosil ya ravnodushno.
   No on ne vnyal golosu  razuma.  Korotko  razmahnulsya,  rebrom  ladoni  -
otrabotannyj zhest - udaril menya po shee. To est' emu hotelos' po shee, no  ya
uvernulsya, i udar prishelsya v plecho. Mne  stalo  bol'no,  i  ya  ozverel.  YA
vsegda zvereyu, kogda mne bol'no. On po-prezhnemu derzhal menya za pidzhak, i ya
snizu udaril ego po ruke - pod lokot'. On ohnul i razzhal ruku.  YA  tut  zhe
shvatil ee, rvanul na sebya, kolenom - v zhivot, ladon'yu  s  razmahu  -  kak
hotel on sam, on shlepnulsya pyl'nym meshkom u stola - otdohni, druzhok.
   - CHto sluchilos'? V chem delo?
   Dva voprosa prozvuchali odnovremenno. Pervyj zadal Faketti, vtoroj - ego
priyatel'. A pozadi stoyal gangster-metrdotel', no voprosov ne  zadaval:  to
li stesnyalsya Linnet, to li hotel posmotret', chto budet dal'she.
   YA vezhlivo poklonilsya lyuboznatel'nym molodym lyudyam i  stol'  zhe  vezhlivo
ob座asnil situaciyu:
   - Vash drug, k moemu velikomu sozhaleniyu, snachala oskorbil damu, a  potom
i menya. YA ne lyublyu, kogda menya hvatayut za pidzhak i dergayut iz-za stola,  a
on pochemu-to ne zahotel postupit' inache.
   - Pohozhe na Dikogo, - zasmeyalsya Faketti, i ya podumal, chto on, veroyatno,
simpatichnyj i neglupyj paren'. - Ne obizhajtes' na moego druga: on  slishkom
goryach. Davajte soglasimsya, chto incident ischerpan.
   CHto zh, esli ne schitat' eshche ne prishedshego v soznanie Dikogo, to incident
byl dejstvitel'no ischerpan: ni u Linnet, ni u menya pretenzij k Faketti  ne
bylo. A Dikogo,  po-vidimomu,  nikto  ne  zhalel:  ego  vzyali  pod  ruki  i
povolokli k vyhodu.
   - Vy etogo hoteli? - sprosila Linnet. Vidimo, ona ne lyubila drak.
   Ne znayu, hotel li ya imenno etogo,  no  delo,  kak  govoritsya,  sdelano:
Faketti menya zapomnil. Teper' ostaetsya eshche odin  shag  -  napomnit'  emu  o
sebe. Tol'ko vot kak napomnit'?
   - Slushajte, Linnet, - skazal ya. - Pust' vashi rebyata posledyat za synkom:
kuda on hodit, kak peredvigaetsya, kakaya u nego programma na kazhdyj den'. I
vtoroe: ya ne hochu podvergat' vas izlishnemu risku. Koroche govorya,  mne  eshche
nuzhen svyaznoj, shustryj i ponyatlivyj parnishka.
   Linnet otvetila ne zadumyvayas':
   - Vezet vam, Lajk. Est' takoj parnishka. I ponyatlivyj i  shustryj.  Zovut
ego Li.
   - Pust' pridet ko mne poslezavtra v devyat' utra. Uspeet?
   - Uspeet.
   - YA nazovu emu mesto vstrechi, a  vy  prigotovite  svedeniya  o  Faketti.
Dogovorilis'?.. Togda prodolzhim vesel'e.
   I ves' ostatok vechera ya dokazyval ej slovom i delom,  chto  ona  ne  zrya
poshla so mnoj v etot "semifutovyj" kabak.





   Utro bylo pasmurnym i tosklivym - nizkoe seroe nebo, dozhd' ne dozhd',  a
tak, morosnya kakaya-to. Mak-Brajt brilsya v vannoj,  razglyadyval  v  zerkale
osunuvsheesya ot bessonnyh nochej lico - meshki pod glazami,  vpalye  shcheki,  a
viski-to sovsem sedye! - zh dumal: sdaet motorchik, na bol'shih oborotah  uzhe
ne tyanet, skoro na otdyh, kupit' domik gde-nibud' na  more  i  zabyt'  obo
vsem... O ezhednevnoj, ezhechasnoj opasnosti,  o  slezhke,  o  konspiracii,  o
delah. Da razve zabudesh'?
   On  govoril  Pervomu  ob  etom,  zrya,  konechno,  rezul'tat  mozhno  bylo
predskazat'. "Mne ne slashche, Mak. Ty uzh poterpi: vmeste nachinali, vmeste  i
konchim". Nachinali i vpravdu vmeste, davno,  eshche  do  rozhdeniya  Sistemy,  i
skol'ko perezhili, peremuchilis' vmeste - vse vmeste,  v  odnoj  svyazke,  po
ocheredi strahuya drug druga. Mnogo sdelano, a skol'ko vperedi?
   Mak-Brajt  zakonchil  brit'sya,   privychno   pomorshchilsya   pod   strujkami
gidromassazha i, vzyav plashch, poshel k liftu. |lektrol' so  svetovym  signalom
"Zakaz" stoyal u pod容zda. Mak-Brajt nazval shifr vyzova,  signal  pogas,  i
dverca otkrylas'.
   Uzhe ot容hav ot doma, Mak-Brajt sunul ruku pod siden'e i  dostal  ottuda
prodolgovatyj futlyar. Raskryl ego, vynul zapisku, smeshno poshevelil gubami,
rasshifrovyvaya tekst. Nichego osobennogo, obychnoe delo, skol'ko  ih  bylo  u
nego.
   Li  Dzhekson,  rajon  Fi-Dzhi,  Trista  vtoroj  kvartal,   korpus,   dom,
kvartira... On rabotal u Biglya mladshim operatorom i chem-to ne ugodil  emu:
v zapiske ob etom podrobno ne govoritsya. Zato Pervyj peredal, chto  v  pyat'
za mal'chishkoj pridut. Znachit, nado operedit' policiyu.
   Ostanoviv elektrol' u vokzala, Mak-Brajt, soglasno shifrovke, proshel  na
trinadcatyj perron, podoshel k raspisaniyu, kotoroe uzhe  izuchali  muzhchina  s
bloknotom i zhenshchina, kogo-to podzhidavshaya.
   -  Operaciya-perehvat,  -  ni  k  komu  ne  obrashchayas',  negromko  skazal
Mak-Brajt i nazval adres, ukazannyj v shifrovke.
   Potom oglyanulsya po  storonam,  poshel  vdol'  perrona,  nyrnul  v  vagon
poezda, otmetiv, chto muzhchina u raspisaniya polozhil bloknot v  karman  i  ne
toropyas' poshel k vyhodu, a zhenshchina vse eshche zhdala  kogo-to,  poglyadyvaya  na
dveri v zal ozhidaniya.
   On soshel na sleduyushchej stancii, sel v aerobus, proehal  pyat'  ostanovok,
potom  dolgo  shel  peshkom,  svorachivaya   v   uzkie   ulochki-ushchel'ya   mezhdu
beskonechnymi stenami neboskrebov. |to byl rajon rabochih  kvartalov  -  bez
sverkayushchih  reklam,   roskoshnyh   vitrin   i   shikarnyh   barov.   Obychnye
muravejniki-doma.
   Mak-Brajt svernul v ocherednoe ushchel'e i, oglyadevshis', voshel  v  pod容zd,
po zamyzgannoj lestnice  spustilsya  v  podval,  tolknul  tyazheluyu  dver'  s
nadpis'yu "Vhod vospreshchen!" i ochutilsya  v  dlinnom  koridore  s  mokrymi  i
holodnymi stenami, po kotorym tyanulis' tolstye - litoj reziny  -  provoda.
On toroplivo probezhal do sleduyushchej dveri s takoj  zhe  groznoj  nadpis'yu  i
postuchal ostorozhno.
   - Kto? - sprosili iz-za dveri.
   - Sed'moj, - otvetil Mak-Brajt.
   Dver' otkrylas', i  on  okazalsya  v  zharkom  mashinnom  zale  s  nizkimi
potolkami - kakaya-to rajonnaya podstanciya,  chto  li?  Za  mashinami  sledili
vsego dva cheloveka, i oboih Mak-Brajt znal.
   Odin iz nih vstretil ego, provodil molcha - trudno govorit' v takom shume
- v steklyannuyu kabinu v  konce  zala,  pul'tovuyu,  zakryl  za  soboj  tozhe
steklyannuyu dver'. Dvoe - usatyj pyatidesyatiletnij chelovek i vysokij  paren'
let tridcati, - v seryh kombinezonah, v shapochkah s kozyr'kom, s  nashivkami
na rukavah, zhdali molcha, ne zadavaya nikakih voprosov, kak zhdut prikaza.
   - Ustal, - skazal Mak-Brajt. - Est' chto vypit'?
   - Pivo, - otkliknulsya usatyj. - Budesh'?
   - Budu, - kivnul Mak-Brajt, - i ty so mnoj. A Riv  pereb'etsya:  u  nego
segodnya delo.
   - Zachem on tebe. Mak? - sprosil usatyj.
   - Rebyata CHivera segodnya igrayut v policejskih. Bigl'  proyavlyaet  rvenie,
tak my ego opyat' reshili nemnogo operedit'.
   - Kto sejchas? - sprosil usatyj.
   - Mal'chishka. Ego privedut.
   - Govorit' budesh' ty?
   - Linnet.
   Nad dver'yu zagorelas' krasnaya  lampochka,  zamigala  trevozhno,  i  cherez
neskol'ko sekund v zale razdalsya holodnyj metallicheskij skrezhet.
   - |to Linnet, -  mignul  Mak-Brajt  usatomu.  -  Otkroj  i  posledi  za
prohodom.
   V pul'tovuyu voshla, vernee, vletela Linnet - v  kosynochke,  v  cvetastom
plat'ishke: sovsem devchonka s rabochej okrainy.
   - Nakonec-to! - skazal Mak-Brajt. - Poka podozhdem CHivera: on  s  minuty
na minutu  poyavitsya.  YA  ujdu  v  apparatnuyu,  a  ty  pogovorish'  s  novym
mal'chikom. Skazhesh', chto tebe govoril o nem Dok. Zadanie yasno?
   - YAsno. CHto delat' s mal'chikom?
   - Ty pogovorish', ya poslushayu. A potom Riv ego spryachet.
   - Zachem on vam?
   - I ob etom pozzhe. Esli podojdet, budesh' gotovit'.
   - K chemu?
   Mak-Brajt ne otvetil, zakryl glaza, rasslabilsya: ustal,  vymotalsya.  On
znal, zachem emu nuzhen mal'chishka, noven'kij, chistyj, v slame ego  nikto  ne
znaet. Bigl' budet v yarosti: chto zh, ne privykat'. Pervyj prikroet,  na  to
on i Pervyj, chtob Biglya nejtralizovat'. A mal'chishka v trushchobah konechno  zhe
obzhivetsya, privyknet.
   V pul'tovuyu bystro voshel usatyj.
   - Mak, tam CHiver i s nim troe. Odin upakovan.
   - Pust' vojdut. - Mak-Brajt vstal  i  poshel  v  apparatnuyu.  -  Postav'
blokadu na vhod: nam postoronnie ne nuzhny.
   On voshel v tesnuyu,  zastavlennuyu  priborami  komnatku,  gde  uzhe  sidel
dolgovyazyj Riv. Mak-Brajt prilozhil palec k gubam - tishe! - i nazhal  knopku
u dveri. Na stenke - beloj i neprozrachnoj  -  vysvetilsya  kvadrat.  Skvoz'
nego vidna byla pul'tovaya, Linnet na stule i  dver',  cherez  kotoruyu  dvoe
muzhchin vnosili chto-to dlinnoe i tyazheloe, zavernutoe v parusinu. Szadi  shel
chelovek, kotorogo Mak-Brajt vstretil na vokzale: on tam chital raspisanie.
   - Nadeyus', zhivym dovezli? - sprosila Linnet.
   - Dazhe bez carapin.
   Mal'chishka  i  vpryam'  okazalsya  zhivym,  dazhe   slishkom.   Posle   ukola
stimulyatora on prishel v sebya, vskochil, rvanulsya k dveryam i, tol'ko naletev
na CHivera, ostanovilsya.
   - Vy kto? - Golos ego zvuchal hriplo.
   Linnet ulybnulas' myagko i laskovo:
   - Svoi, Li. Nas poslal Dok.
   Li vshlipnul, sovsem po-detski:
   - Dok arestovan.
   - Znaem.
   - A chego zhe vy zdes' sidite? - |to uzhe pochti krik.  -  Ego  zhe  spasat'
nado!
   Linnet ulybnulas': uzh ochen' trogatelen byl on v svoem volnenii.
   - My ne ostavlyaem druzej v bede.
   - A kto vy?
   - Uznaesh', Li, vse uznaesh'. Dok prosil o tebe pozabotit'sya.  Vot  i  ty
dolzhen pozabotit'sya vmeste s nami  o  Doke,  o  CHivere,  o  sotnyah  lyudej,
kotoryh arestovyvayut tol'ko za to, chto oni ne pol'zuyutsya somniferami, i za
mnogoe drugoe - za krik nedovol'stva, za neostorozhnoe  slovo,  za  opasnye
mysli. Poetomu inspektor Li dolzhen ischeznut'. Vmesto nego poyavitsya  drugoj
Li, borec protiv nepravdy i zla, podpol'shchik, slamist. No dlya  etogo  nuzhno
vremya. Riv provodit tebya.
   Li obernulsya:  ogromnyj  Riv  v  plashche,  zastegnutom  nagluho,  zhdal  u
zheleznoj dveri v mashinnyj zal.
   - A vy? - Li zhalobno posmotrel na Linnet, edinstvennuyu - tak on dumal -
nitochku, svyazyvayushchuyu ego s Dokom.
   - YA pridu.
   Li shagnul vsled za Rivom. Dver' hlopnula za nimi, lampochka nad  pul'tom
zagorelas' i pogasla. Mak-Brajt vstal i poshel v pul'tovuyu.
   - Nu chto? - Linnet zhdala resheniya.
   Mak-Brajt pozhal plechami:
   - Syroj material, no nauchitsya. Vsemu nauchitsya...





   YA prosnulsya rovno v devyat', a poluchasom pozzhe v dver' nomera pozvonili.
YA vyklyuchil britvu i poshel otkryvat'. Za dver'yu stoyal belobrysyj parenek  v
nejlonovoj kurtke.
   - Zdravstvujte, -  skazal  on.  -  YA  iz  reklamnogo  byuro  Mak-Brajta:
televizory, holodil'niki, radiokombajny.
   - A-a, pomnyu-pomnyu, -  protyanul  ya,  -  chto-to  bylo...  Nu,  zahodite,
potolkuem o holodil'nikah.
   Parenek voshel sledom, podozhdal,  poka  ya  sel  v  kreslo,  i  ostorozhno
primostilsya naprotiv - na samom konchike stula. YA sledil za nim,  izo  vseh
sil starayas' kazat'sya surovym.
   - Kak zovut?
   - Li, - otvetil parenek.
   - Kto tebe dal moj adres?
   - Linnet. Skazala, chto budete menya zhdat'.
   - A byt' posmelee ona tebya ne uchila?
   Li usmehnulsya neozhidanno hitro:
   - Kak zhe, po-vashemu, dolzhen vesti sebya rassyl'nyj iz reklamnogo byuro?
   YA  ocenil  otvet  i  vspomnil,  chto  Linnet  ochen'  hvalila  mal'chishku:
smekalistyj, podvizhnyj, ostorozhnyj, mozhet byt', chereschur vostorzhennyj,  no
eto projdet,  a  tak  po  vsem  dannym  -  otlichnyj  svyaznik,  luchshego  ne
pozhelaesh'. Dlya nego  ya  slamist  s  yuga,  privychnaya  legenda  dvuhmesyachnoj
davnosti. Zachem ya zdes'? A eto uzhe tajna, i Li ne dolzhen sovat' v nee nos,
a dolzhen slushat'sya menya vo vsem - eto boevoe zadanie slama.
   - Vot chto. Li, - skazal ya, - najdesh' Linnet i peredash' sleduyushchee:  "Dva
chasa popoludni. Sorokovaya ulica, kafe "Ustrica". Zapomnil?
   Li povtoril pro sebya, kivnul soglasno.
   - A mne chto delat'?
   - Pridesh' tozhe, tol'ko sam po sebe.
   YA ne sluchajno pozval  Linnet  na  Sorokovuyu.  Dvizhenie  elektrolej  tam
dostatochno intensivno, chtoby ya mog pokazat' ves' svoj voditel'skij  klass:
moj plan "sluchajnogo"  znakomstva  s  Faketti,  vernee,  ego  prodolzheniya,
stroilsya imenno na umenii vodit' elektroli. Plan etot  ya  pridumal  eshche  v
bare i tut  zhe  podelilsya  pridumkoj  s  Linnet.  Pomnyu  ee  vysokomernoe:
"Neploho. Mozhno poprobovat'..."
   YA zametil ee eshche  izdali  -  ona  peresekala  ulicu,  razmahivaya  ryzhej
sumkoj, neponyatnym mne predmetom  tualeta,  za  kotoryj  uporno  ceplyalis'
modnicy vseh vremen.
   - Devushka, - zakrichal ya, peregnuvshis' cherez bar'erchik, otdelyayushchij  kafe
ot trotuara, -  szhal'tes'  nad  odinokim  geroem  kosmosa,  razdelite  ego
trapezu!
   Linnet obernulas', zasmeyalas', uznav menya. YA podvinul ej stul, podozval
oficiantku.
   - Prohladitel'noe, pozhalujsta.
   My obmenivaemsya lyubeznostyami, poka ne uhodit oficiantka.  Teper'  mozhno
perejti k delu.
   - Tebe ponravilsya Li? - My pereshli na "ty" srazu,  bez  predvaritel'nyh
ob座asnenij.
   - Horoshij parenek. Kstati, gde on?
   - Vitrina knizhnogo magazina okolo stoyanki elektrolej. Zametil?
   Zametil: tonen'kaya figurka v kurtochke vozle knizhnogo razvala -  student
ili shkol'nik.
   - CHto uspela uznat' o Faketti?
   - Samoe sushchestvennoe. Po sredam on obedaet u otca, vremenno pokinuvshego
svoyu rezidenciyu na Vtoroj Planete  i  obitayushchego  sejchas  v  Megalopolise.
Vidish' dom s lodzhiyami?
   - Vizhu.
   - Tridcat' sed'moj etazh, vtoroj blok. Otec - bankir, glava firmy "SHahty
Faketti". Dzhin - ego edinstvennyj naslednik.
   - Dzhin?
   - Tak zovut tvoego budushchego priyatelya. CHerez polchasa uvidish' ego voochiyu.
   Kayus', ya ne ozhidal stol' bystrogo razvorota sobytij. CHerez  polchasa  na
ulice poyavitsya tot,  kto  tebe  neobhodim,  ibo  on  stupen'ka  k  "SHahtam
Faketti", firme, s kotoroj svyazano zadanie Centra.
   No pochemu Linnet tak spokojna?
   - A zachem volnovat'sya? Vidish' elektrol' na stoyanke? On odin, i  drugogo
ne budet, hotya ulica bojkaya i dispetcher prosto  obyazan  derzhat'  zdes'  ne
menee pyati mashin. Skazhesh', proschet? Net, raschet, prosti za kalambur. Utrom
ya govorila s Sed'mym: eto ego rabota.
   - Davaj po poryadku. Kto takoj Sed'moj i v chem ego rabota?
   Ona dosadlivo pomorshchilas':
   - Sovsem zabyla: ty zhe eshche mladenec v slame. Sed'moj -  Mak-Brajt,  eto
ego pozyvnoj. On svyazan s glavnym dispetcherom  parka,  a  tomu  nichego  ne
stoit derzhat' zdes'  vsego  odin  elektrol'.  Da  i  tot,  chestno  govorya,
neispraven.
   - Ego zhe mogut v lyubuyu minutu perehvatit'.
   - A Li na chto? "Prostite, no mashina zakazana.  Stoyanka  za  uglom,  tri
minuty hod'by". Mal'chik horosho znaet svoyu rol'...
   - Kakova neispravnost' v mashine?
   - CHto-to s upravleniem, elektrol' dolzhen sdat' na tret'ej peredache.
   Vosem'desyat kilometrov v chas - skorost' prilichnaya, pridetsya riskovat'.
   - Faketti odin?
   - Vhodil odin. S kem vyjdet, ne znayu.
   Na toj storone ulicy Li zastyl u  steny  doma.  Pozhaluj,  on  volnuetsya
sejchas ne men'she menya. A mozhet, i bol'she: dlya nego eto - pervoe  ser'eznoe
zadanie. Akciya, kak govoryat zdes'. Vot on  rvanulsya  ot  dveri,  poshel  po
trotuaru.
   - Vnimanie, Lajk!
   - Vizhu.
   Iz pod容zda vyshel vysokij  paren'  v  krasnoj  sinteticheskoj  kurtke  -
Faketti! Ostanovilsya, zakuril, ladonyami zakryvaya ogonek zazhigalki,  shagnul
k elektrolyu. Eshche mgnovenie - i dverca mashiny  zakrylas',  elektrol'  rezko
rvanulsya s mesta - vklyucheno ruchnoe upravlenie? - nyrnul v potok  mashin.  YA
pomeshal lozhechkoj tayushchee morozhenoe: pora!
   Posredi ploshchadi  vspyhnul  bagrovyj  fakel.  Vizg  tormozov,  komarinoe
gudenie  elektrodvigatelej,  vzvolnovannye  kriki  -  vse  eto   mgnovenno
pogaslo, vyklyuchilos', kak zvuk na ekrane. YA ne  slyshal,  chto  mne  krichala
Linnet; prosto ottolknul  stol,  peremahnul  cherez  azhurnuyu  ogradu  kafe,
pobezhal cherez ploshchad', laviruya mezhdu mashinami, tuda, gde, slovno v vakuume
(vse razbezhalis', ochistili mesto  -  pogibaj,  paren'!),  gorel  elektrol'
Dzhina Faketti.
   YA sorval pidzhak, neskol'ko raz s siloj udaril im  po  kupolu,  sbil  na
sekundu plamya. Obzhigaya ruki - stisni zuby, sterpi! - rvanul na sebya dvercu
mashiny. Neozhidanno ona legko otkrylas'. YA  shvatil  za  plechi  bezzhiznenno
povisshego na  rule,  poteryavshego  soznanie  Faketti,  potyanul  iz  kabiny,
povalil na mostovuyu - vovremya. Plamya s novoj siloj ohvatilo mashinu.
   Faketti ochnulsya, sel na mostovoj. YA  pomog  emu  podnyat'sya  i  povel  k
trotuaru, rastalkivaya lyubopytnyh. On sokrushalsya vsluh:
   - Poteryal soznanie, kak mal'chishka! Styd-to kakoj... - Potom  povernulsya
ko mne: - Vy spasli mne zhizn'. YA vash dolzhnik...
   - Proshchayu vam dolg, - skazal ya.
   On zasmeyalsya bezzabotno, slovno  ne  bylo  ni  avarii,  ni  smertel'noj
opasnosti.
   - Ne nado: ya vsegda plachu po  schetam.  Davajte  znakomit'sya:  Dzheronimo
Faketti, koroche Dzhin. Mozhet, slyshali?
   - Dazhe videl.
   - Gde?
   - Kafe "Sem' futov pod kilem".
   On vsmotrelsya v moe lico, kivnul utverditel'no:
   - Verno. |to vy togda Dikogo prilozhili.
   YA nazvalsya. On prisvistnul uvazhitel'no, vzyal menya pod ruku.
   - Moe spasenie nado otmetit'. Vy za?
   V tot vecher ya pozdno dobralsya k sebe v otel': Dzhin  dolgo  ne  otpuskal
menya. V obshchem, mozhno bylo schitat', chto u menya poyavilsya v  gorode  drug.  A
chto kasaetsya pary ozhogov na rukah,  tak  eto  melochi,  ne  stoyashchie  dobroj
druzhby.





   S Dzhinom ya vstretilsya na drugoj den'  na  dvadcatom  etazhe  steklyannogo
neboskreba "SHahty Faketti", v sozdannom po  ego  idee  naimodnejshem  klube
"Pri svechah". "U nas osobyj klub, starina. Malost' vethozavetnyj, no  tebe
ponravitsya".
   V roskoshnyh zalah, ukrashennyh starinnoj mebel'yu, kovrami i svetom tysyach
svechej, nas vstretili stol' zhe staromodnye  tualety  -  vizitki,  vechernie
plat'ya dam i sverkayushchie kamni v ushah i na  pal'cah.  Lakei  v  napudrennyh
parikah i shityh zolotom livreyah raznosili napitki,  gigantskij  shvejcar  v
krasnyh pantalonah i belyh chulkah ob座avlyal imena sanovityh gostej.
   Vse eto ne zasluzhivalo by dazhe upominaniya, esli  b  ne  dve  vstrechi  i
posledovavshie za nimi sobytiya. Snachala mne prishlos'  pozhat'  ruku  Dikomu,
inache govorya,  Stivu  Kodbyuri,  okazavshemusya  synom  nachal'nika  gorodskoj
policii, prichem rukopozhatie eto ne dostavilo  nikomu  udovol'stviya,  krome
Dzhina, radostno voskliknuvshego:
   - Vot i prekrasno, mal'chiki. Teper' nas troe.
   - CHetvero, - popravil ego zhenskij golos.
   Osoba eta, nesmotrya na  ee  oslepitel'nuyu  vneshnost'  -  ryzhie  volosy,
raspushchennye po plecham, rovnyj zolotistyj zagar -  v  cvet  volos,  zelenye
glaza i zelenye izumrudy  na  shee,  -  veroyatno,  ne  privlekla  by  moego
special'nogo vnimaniya - malo  li  kakih  krasavic  ya  vstrechu  v  kompanii
Faketti,  -  esli  b  ne  primechatel'nyj  dialog  mezhdu  nami,  dialog   s
podtekstom, nastorazhivayushchim i mnogoznachitel'nym.
   My stoyali s ZHaklin Tibo u steny kak raz pod solidnym  hrustal'no-mednym
kandelyabrom s dvumya desyatkami svechej, i  ya  vremya  ot  vremeni  s  opaskoj
poglyadyval na nego: i tyazhel i ogneopasen... ZHaklin  zametila,  potyanula  v
storonu:
   - Tak bezopasnee?
   Vzdohnul ironicheski:
   - U menya uzhe proveryali krepost' cherepnoj  korobki.  Boyus',  chto  vtoroj
proverki ona ne vyderzhit.
   - Gde zhe byla pervaya?
   - Na Lune.
   - Ah da, pomnyu. Dzhin rasskazyval...
   Vot tut-to ya i prozrel. Delo v tom, chto Dzhin ne znal o moem priklyuchenii
na Lune: ya ne rasskazyval emu ob etom. Znachit, informaciyu o  pilote  Lajke
ZHaklin  poluchila  iz  drugih  istochnikov,  a  iz  kakih,  ya,  pozhaluj,  ne
somnevalsya. Faketti-mladshij slishkom primechatel'naya figura,  chtoby  Tejloru
ne zainteresovat'sya ego svyazyami, kotorye mogut stat'  opasnymi  dlya  otca,
vladel'ca tainstvennyh "SHaht Faketti". V okruzhenii naslednika dolzhen  byt'
"dyatel", kotoryj opyat'-taki  dolzhen  zainteresovat'sya  novym  chelovekom  -
mnoj. Stiv Kodbyuri? Melok, zloben i glup. Ostal'nye ne  proyavlyayut  ko  mne
nikakogo interesa: provinciya, muskuly  bez  intellekta.  A  ZHaklin  ryadom,
ZHaklin - vsya vnimanie, vpolne podhodyashchij sotrudnik dlya Tejlora.
   Vse dal'nejshee na vecher ne predstavlyalo interesa: Dikij napilsya, i Dzhin
predlozhil "smenit' obstanovku". Reshili raz容hat'sya, otvezti p'yanogo  Stiva
domoj, smenit' vethozavetnye kostyumy na sovremennye i vnov' vstretit'sya  v
restoranchike "Gorod snov", gde dolzhna byla vystupat' znamenitejshaya Alina.
   Vyhodya na ulicu chut'  ran'she  zameshkavshihsya  moih  sputnikov,  ya  vdrug
zametil na trotuare tonen'kuyu figurku Li.
   - Vam elektrol'? - sklonilsya on, kak prinyato u parnishek, zarabatyvayushchih
uslugami bogatym klientam, i dobavil chut' slyshno: - YA davno zhdu. Vy  nuzhny
Sed'momu. On budet v polnoch' na vokzale "Torno", u vtorogo puti.
   |lektrol' on prignal totchas zhe, i ya eshche do  poyavleniya  ZHaklin  i  Dzhina
uspel nazvat' avtomatu adres:
   - Vokzal "Torno".
   U vokzala ya nyrnul v odnu iz krutyashchihsya steklyannyh  dverej.  Zamel'kali
svetyashchiesya tablichki: "Perron 6... 4... 3..." Vot on, vtoroj. Eshche izdali  ya
uvidel sutuluyu figuru Maka v plashche s podnyatym vorotnikom. On tozhe  zametil
menya, slozhil netoroplivo puhluyu gazetu, sunul  v  karman,  medlenno  poshel
vdol' perrona. YA za nim. On poglyadel po storonam, voshel v vagon, ostalsya v
tambure.
   Kogda poezd tronulsya, Mak-Brajt molcha kuril u steny, ne obrashchaya na menya
nikakogo vnimaniya. YA pristroilsya ryadom. On vybrosil sigaretu i sprosil:
   - Udivlyaesh'sya?
   - Myagko skazano...
   - U nas malo vremeni: na sleduyushchej mne shodit'. YA tebya  i  tak  prozhdal
polchasa.
   - Li ne mog predupredit' menya ran'she.
   - Znayu. Ne v etom delo. Segodnya slam idet na akciyu. O Doke slyhal?  Ego
segodnya dolzhny vynut'.
   YA ne ponyal.
   - Nash termin: spasti, vyrvat' iz ruk Biglya.
   - Budu uchastvovat'?
   - Budesh'. Tol'ko po-svoemu.
   - |to kak?
   On ne otvetil, prikidyval chto-to v  ume,  posmotrel  na  chasy,  sprosil
neterpelivo:
   - Gde synok?
   - Faketti? Naverno, v "Gorode snov". ZHdet menya  i  chertyhaetsya.  S  nim
nekaya diva - ZHaklin Tibo. Po-moemu, chelovek Tejlora.
   On pomorshchilsya:
   - Hudo. Otdelat'sya nikak nel'zya?
   - Mozhno poprobovat'. A chto?
   - Sojdesh' so mnoj, pojmaesh' mashinu, vernesh'sya v "Gorod snov" i  ubedish'
Dzhina poehat' v shtab Biglya.
   YA pozhal plechami:
   - Ubedit'-to mozhno, tol'ko zachem?
   - YA ne zakonchil: segodnya po upravleniyu dezhurit starshij Kodbyuri.  Vpolne
umestno navestit' otca zadushevnogo druga. On s vami?
   - Net,  naverno.  Kogda  ya  uhodil,  ego  povezli  domoj:  nadralsya  do
beschuvstviya.
   - Tozhe neploho: bespokojstvo o moral'nom  oblike  tovarishcha  chashche  vsego
voznikaet v polup'yanom vide - kak raz  kak  u  tebya  s  Dzhinom.  Priedete,
pogovorite, a kogda nachnetsya  trevoga  -  gde-to  okolo  dvuh,  -  primesh'
uchastie.
   Kazhetsya, ya nachal chto-to ponimat': Mak-Brajtu byl nuzhen svoj chelovek "na
toj storone". YA, pozhaluj, sumeyu sygrat' rol'.
   - Iniciativa poezdki dolzhna ishodit' ot Faketti. A ty lish' natolkni ego
na etu mysl'. Vse ponyal?
   - Vse.
   On krepko pozhal mne ruku i vyshel.
   YA vyskochil sledom.
   U vyhoda na ploshchad' dezhurili dva elektrolya. YA  vlez  v  kabinu,  nazval
adres, vzglyanul na chasy. Eshche est'  vremya.  Da  i  opazdyvayu  ya  nenamnogo:
prostyat zabludivshemusya provincialu.
   Tak ya i ob座asnil Dzhinu s ZHaklin, stojko ohranyavshim ot publiki stolik na
chetveryh u samoj estrady.
   - Kto chetvertyj? - pointeresovalsya ya.
   -  Stiv  obeshchal  pod容hat',  -   skazal   Dzhin,   a   ZHaklin   dobavila
sarkasticheski:
   - Esli prospitsya.
   - Gubite vy ego, rebyata. Pit' on ne umeet, a p'et.
   - A my-to chto mozhem sdelat'? - iskrenne udivilsya Dzhin.
   - Ostanovit' ego. Pogovorit'. Otcu, nakonec, soobshchit'.
   Dzhin zadumalsya.
   - Otcu - eto ideya, - skazal on.
   - Opasnaya ideya, - snova vmeshalas' ZHaklin.
   I ya podumal, chto ona ne slishkom lyubit zanoschivogo Kodbyuri i ne skryvaet
etogo. Tut ya s nej vpolne solidaren, dazhe soyuznik. Vot o chuvstvah Dikogo i
Dzhina k nej samoj ya  poka  ne  znayu.  Interesno,  dogadyvayutsya  oni  o  ee
professii? Dzhin ne durak, veroyatno, dogadyvaetsya.
   - A chto mozhet sdelat' otec Dikogo? - sprosil ya.
   - |konomicheskaya blokada - raz. Fizicheskaya rasprava - dva. A tri...  nash
Dikij papashu boitsya, provereno. Vot i sletaem  k  papashe,  poka  Alina  ne
vystupila. A ee vyhod v dva. Uspeem vernut'sya.
   - On zhe na dezhurstve, - skazala ZHaklin bez  vsyakogo  udivleniya,  vidimo
privykshaya k momental'nym resheniyam Faketti.
   - Nu i chto? Poedem v upravlenie. Emu sejchas skuchnee, chem nam:  poprobuj
podezhur' noch'yu.
   - Ty, konechno, sumasshedshij, - pozhal plechami ZHaklin, - no Bog  s  toboj,
edem. CHasa nam hvatit?
   A Dzhin hohotnul tol'ko:
   - Zachem bol'she? V polchasa upravimsya.
   ...Policejskij v byuro propuskov Korpusa  bezopasnosti  nekotoroe  vremya
vnimatel'no slushal nas, razglyadyval voditel'skie prava Dzhinna  -  vse-taki
kakoe-to razvlechenie, - potom, pozvoniv kuda-to, skazal strogo:
   - Prohodite. Vtoroj etazh, kabinet...
   - Znaem, znaem, - prerval ego Dzhin i shepnul  mne:  -  Starik,  naverno,
reshil, chto k nemu yavilsya Faketti-starshij.
   - Polagayu, on i mladshego zhaluet, - skazal ya.
   - Eshche by ne zhaloval! Vse Kodbyuri - iz porody beshrebetnyh. Gde  dorogo,
tam i gnutsya. Vprochem, sam uvidish'.
   YA vzglyanul na chasy: bez dvadcati semi dva.
   V priemnoj sidel mrachnyj detina  s  nashivkami  sverhsrochnika  i  chto-to
pisal. Uvidev nas, osmotrel nedovol'no, nazhal knopku selektora:
   - K vam troe.
   Iz selektora ryavknulo:
   - Sejchas vyjdu.
   Ogromnaya reznaya  dver'  v  kabinet  dezhurnogo  chut'-chut'  priotkrylas',
vprochem, dostatochno, chtoby ya  uvidel  na  stene  migayushchuyu  ob容mnuyu  kartu
goroda i  ogromnyj  pul't  posredi  komnaty,  ottuda  vyskol'znul,  imenno
vyskol'znul, a ne vyshel, malen'kij chelovechek v shitom  zolotom  policejskom
mundire bez vsyakih znakov razlichiya. On byl tolst, lys, korotkonog i sovsem
ne pohodil na Dikogo.
   - Rad vas videt' u sebya, gospoda, -  prozhurchal  on,  sdvinul  koburu  s
luchevikom na zhivot, plyuhnulsya v  kreslo-rakovinu.  -  Kak  zdorov'e  otca,
Dzhin? Vprochem, znayu-znayu,  imel  chest'  govorit'  s  nim  vchera...  Da  vy
sadites', bud'te kak doma, esli mozhno schitat' nash Korpus domom... Tak  chto
zhe privelo vas ko mne v stol' pozdnij  chas,  kogda  malen'kim  detyam  pora
baj-baj? - Vsya eta chepuha byla vystrelena bez malejshej ulybki.
   - Malen'kie deti uzhe baj-baj, - skazal Dzhin, usazhivayas' naprotiv.  -  YA
imeyu v vidu Stiva. Sobstvenno, iz-za nego my i prishli.
   - CHto zhe on natvoril, etot shalun? - sprosil vkradchivo Kodbyuri-papa, i ya
uspel zaglyanut' emu v glaza prezhde, chem on opustil ih. Strashnye  eto  byli
glaza: holodnye, zhestkie, kolyuchie - oni sovsem ne montirovalis' s  oblikom
tolstyaka, etakogo dobrogo gnoma - chuzhie glaza, prinadlezhashchie cheloveku  bez
zhalosti, robotu s programmoj na cherstvost'.
   - Kak vam skazat', - nachal bylo myamlit' Dzhin, no ne uspel: nad  golovoj
detiny s nashivkami vspyhnula krasnaya nadpis' "TREVOGA", i  plotnuyu  nochnuyu
tishinu zdaniya razorval voj sireny.
   - Prostite, gospoda. Pogovorim v drugoj raz.
   Kodbyuri   vstal,   rasstegivaya   koburu,   vynul    luchevik,    shchelknul
predohranitelem, kivnul serzhantu:
   - Provodite gostej...
   -  Poslushajte,  Kodbyuri,  -  razdrazhenno  skazal  Faketti,   -   mozhete
ob座asnit', chto proishodit?
   Tot ulybnulsya vpervye - tol'ko drognuli ugolki gub.
   - Kak slyshite, trevoga.
   - Sbezhal kto-nibud'? - YA sprosil eto, ne  vstavaya  s  kresla,  starayas'
govorit' kak mozhno nebrezhnee. - Byvaet... Vy, kstati, perestav'te diapazon
na pricele: u vas tam poltorasta - vse zdanie razneset...
   On  posmotrel  na  luchevik,  peredvinul  begunok  diapazonov,   sprosil
udivlenno:
   - Znakomy s oruzhiem?
   - Bolee chem znakom - v druzhbe.
   - On u nas noven'kij, - zasmeyalas' ZHaklin: ej bylo yavno naplevat' i  na
Dikogo, i na trevogu, i na samogo hozyaina. - Pilot-professional, geroj  na
polovinnom oklade, pervyj drug Dzhina i Stiva. - Dajte emu luchevik  -  vseh
vragov pereb'et.
   YA ne byl protiv svoevremennoj idei ZHaklin.
   - A chto? Davajte poprobuem! YA sejchas bez raboty: ponravlyus' -  voz'mete
na sluzhbu.
   Kodbyuri neskol'ko sekund pristal'no smotrel na menya,  potom  podoshel  k
stolu serzhanta, nazhal kakuyu-to knopku:
   - Dolozhite obstanovku.
   Iz dinamika na stole razdalsya vzvolnovannyj golos:
   - Vostochnyj blok. Krug dubl'. Pobeg zaklyuchennogo.
   - Nomer? - otryvisto sprosil Kodbyuri.
   - Devyanosto vtoroj.
   - Rezul'taty?
   - Blok oceplen. Dopolnitel'nyh svedenij net.
   - Idioty! -  vyrugalsya  Kodbyuri  i  kriknul  v  mikrofon:  -  Styagivat'
oceplenie! Idu k vam.
   On ocenivayushche posmotrel na menya:
   - Hotite postrelyat', luchshij drug Dzhina?
   YA po-prezhnemu polulezhal v kresle - ochen' uzh ono raspolagalo k otdyhu, -
brosil lenivo:
   - Budu rad.
   - Derzhite! - On kinul mne luchevik, ya vskochil, pojmav ego na letu.
   - Neploho. - Kodbyuri otkryl yashchik stola, dostal vtoroj luchevik, proveril
diapazon. - Dezhurnyj, ostaetes' zdes', sledite za tem,  chtoby  nashi  gosti
byli v bezopasnosti. - I uzhe k Dzhinu: - Postarayus' razvlech' vashego  druga.
- I pokatilsya k dveri.
   A za dver'yu - po pustomu koridoru do povorota napravo, potom  v  tesnyj
lift, vverh, vverh, vverh - skol'ko etazhej? - potom lift  nachal  dvigat'sya
gorizontal'no i nakonec ostanovilsya. My voshli v takoj  zhe,  kak  i  vnizu,
koridor, tol'ko yarko osveshchennyj i zapolnennyj chernymi mundirami. K Kodbyuri
podskochil verzila v shleme s zashchitnym zabralom, kozyrnul, otraportoval:
   - Vse vyhody blokirovany. Im ne ujti.
   - ZHertvy? - bystro sprosil Kodbyuri.
   - Odin policejskij vnutrennej ohrany. I eshche odin ranen. On-to i  podnyal
trevogu.
   - Kamera?
   - Bez vzloma. Otkryta shifrom.
   - Gde zhe oni?
   Policejskij, kazalos', dazhe rostom stal men'she.
   - Ne znayu. S momenta trevogi  my  ih  ne  slyshali  -  ni  strel'by,  ni
begotni.
   - A mozhet byt', vy ih provoronili?
   - Nikak net. Vse vyhody blokirovany.
   On otkinul vverh prozrachnyj namordnik, vyter platkom lico.
   - Dumayu, ih vsego troe. I zaklyuchennyj Stoun. Gde-nibud' vyzhidayut.
   - Gde-nibud'... - peredraznil ego Kodbyuri. - Vam by komandovat' detskim
horom, a ne osoboj gruppoj.
   - Tak tochno, - tupo skazal policejskij.
   - Ladno, k delu, - nachal Kodbyuri. - CHetvero s lazerami - v blok "Mysh'",
chetveryh - k gruzovomu liftu, vzvod - v gruzovoj dvor. Ostal'nym prochesat'
koridory. Da, eshche... - On ostanovil startuyushchego verzilu: - Izolyaciya kamer?
   - Vklyuchena na polnuyu. - I sprosil nereshitel'no: - Skazhite, vy  dolozhili
o proisshedshem direktoru Biglyu?
   Kodbyuri dazhe pozelenel ot yarosti.
   - Kakoe  vam  delo?  Za  izlishnee  lyubopytstvo  -  dvoe  sutok  aresta.
Vypolnyajte prikaz.
   Tot shchelknul kablukami, nadvinul shchitok na lico i pobezhal k otryadu. CHerez
neskol'ko sekund policejskie  s  pistoletami  i  luchevikami  probezhali  po
koridoru mimo nas, svorachivaya v bokovye prohody, i tol'ko teper' ya zametil
v stenah gluhie stal'nye dveri, vidimo otkryvayushchiesya avtomaticheski.  Ryadom
s kazhdoj -  pryamougol'nik  shchita-raspredelitelya:  tam,  veroyatno,  mehanizm
dveri, pul't nablyudeniya, chert znaet chto eshche.  A  nad  shchitami  yarko  goreli
zelenye fonariki, krome odnoj dveri, gde lampochka trevozhno migala.
   Kodbyuri k chemu-to prislushivalsya, kak sobaka na  ohote:  ushi  napryazheny,
sam v stojke, sejchas brositsya.
   - CHto-nibud' slyshite?
   - Mozhet, i slyshu, - skazal on. - Vot chto, luchshij drug Dzhina, my s  vami
pojdem tuda. - On tknul dulom luchevika v zherlo tunnelya-koridora, uhodyashchego
v temnotu.
   - CHto tam?
   - Lyuk dlya otbrosov.
   - Vy dumaete...
   On perebil, usmehnuvshis':
   - Predstav'te, dumayu. Policejskie tozhe inogda  razmyshlyayut.  Gde  iskat'
otbrosy? V lyuke dlya nih. -  On  opyat'  usmehnulsya,  dovol'nyj  sobstvennoj
shutkoj.
   Temnyj koridor - pozhaluj, nizkovatyj dlya menya: ya  to  i  delo  stukalsya
golovoj o kakie-to vystupy v potolke - my proshli netoroplivo i  kraduchis',
on vperedi, ya za nim. V konce  koridora  Kodbyuri  zazheg  fonarik,  osvetiv
massivnuyu stal'nuyu dver' s rzhavym zamkom-zasovom i oskolki stekla na polu.
   - Vidite, - on ukazal na nih luchom fonarika,  -  lampochka.  Slaben'kaya.
Lyukom pol'zuyutsya redko i v osnovnom dnem. A im i ona meshala...
   - Za dver'yu lift? - sprosil ya.
   - Net, obyknovennye stupen'ki-skoby,  rzhavye  ot  vremeni.  |toj  chasti
zdaniya let vosem'desyat.
   - A etazh?
   On kivnul odobritel'no:
   - Soobrazhaete... Tridcat' sed'moj. Vysoko. Oni, veroyatno, eshche ne uspeli
spustit'sya...
   On ostorozhno otodvinul zasov, potyanul na sebya tyazheluyu dver', naklonilsya
nad temnoj bezdnoj. YA rezko rvanul ego na sebya - vovremya: otkuda-to  snizu
polosnul uzkij belyj luch, liznul stal'noj kosyak, kak pererezal ego.
   - Otlichno, - skazal Kodbyuri, - oni zdes'.
   On  dostal  iz  karmana  pryamougol'nyj  brusochek,  sdavil  ego,  chem-to
hrustnuv, brosil vniz.
   - CHto eto?
   - Igrushka: usyplyayushchij gaz. YA by hotel vzyat' ih zhivymi.
   Vnizu v tunnele chto-to stuknulo i stihlo. Kodbyuri vyrugalsya:
   - Merzavcy znayut etot dom, kak svoyu kvartiru: oni perekryli hod.
   - CHem?
   - Kazhdye pyat'desyat metrov - vydvizhnye kryshki dlya nakopleniya otbrosov.
   - CHto zhe delat'?
   - Slushat' starshih, luchshij drug Dzhina. - On snova zazheg fonarik i tut zhe
pogasil ego, vidimo obnaruzhiv to, chto iskal. Udaril  rukoyatkoj  po  stene,
bryznuli oskolki. - Zdes' knopka sireny...
   Zdanie vnov' zapolnil rezkij protyazhnyj zvuk. Kodbyuri  otpustil  knopku,
zvuk prekratilsya.
   - Pospeshim k liftu. Tam dolzhny byt' nashi. My perehvatim ptichek pryamo  u
vyhoda.
   Gruzovoj  lift,  nabityj  policejskimi  -  ih  bylo  ne  chetvero,   kak
prikazyval Kodbyuri serzhantu, a po krajnej mere desyatok, - spustil  nas  na
pervyj etazh v dve minuty. Gruzovoj dvor, zastavlennyj  kakimi-to  yashchikami,
bochkami, neponyatnymi konstrukciyami iz metalla, byl  pochti  pust,  esli  ne
schitat' chetveryh policejskih u avtomaticheskih vorot, eshche odnogo - v tesnoj
budke kontrol'no-propusknogo punkta i troih lyudej  v  seryh  kombinezonah,
suetyashchihsya u ogromnogo musorovoza.
   Kogda my s  Kodbyuri  vo  glave  desyatka  perepugannyh  strazhej  poryadka
vybezhali vo dvor, eti troe uzhe zakonchili pogruzku musora i  policejskij  v
budke nazhal  knopku  upravleniya  vorotami.  Stal'nye  stvorki  popolzli  v
storony, serye kombinezony vlezli v kabinu, i mashina  medlenno  tronulas'.
Ona uzhe v容zzhala v  vorota,  kogda  vnezapno  prozrevshij  Kodbyuri  istoshno
kriknul:
   - Stoj! - I policejskim: - Ogon' po mashine!
   Potom rvanulsya za nej, pricelivayas' na hodu, a mimo nego vsled beglecam
sverknuli strely lazernyh luchej. Vryad li ya togda soobrazhal,  chto  i  zachem
delayu, no pobezhal za Kodbyuri. YA nastig ego  u  vorot,  shvatil  za  plechi,
povalil i upal sverhu - vovremya: iz uhodyashchej  na  polnoj  skorosti  mashiny
vyletel takoj zhe lazernyj  luch,  krest-nakrest  perecherknul  pryamougol'nik
vorot.  Pripodnyav  golovu,  ya  uvidel,  kak  vspyhnula  budka  KPP,   kak,
pererezannyj  popolam,  ruhnul  na  zemlyu  policejskij,  kak  po   temnomu
pereulku, zavyvaya sirenoj, proneslis' dve chernye mashiny upravleniya.
   - Konchen bal. - YA podnyalsya i pomog vstat' pridavlennomu tolstyaku.
   On zasunul v koburu bespoleznyj uzhe luchevik, protyanul mne ruku.
   - Spasibo, vy spasli mne zhizn'. A luchshe by vy spasali tol'ko svoyu...
   - Pochemu?
   - Moya mne budet dorogo stoit'.
   V molchanii my dobralis' do kabineta dezhurnogo, on tolknul dver' i voshel
v priemnuyu.
   ZHaklin i Faketti mrachno kurili pod ohranoj istukana  dezhurnogo.  Uvidev
menya, Dzhin radostno kriknul:
   - Nakonec-to! Nu, chto tam?
   Kodbyuri perebil ego, ne ceremonyas':
   - On vam potom rasskazhet. - Vzyal listok bumagi, chto-to cherknul na  nem.
- Otdajte dezhurnomu u vyhoda, inache ne vypustyat.
   Kogda my vyshli, ya rasskazal o  svoih  priklyucheniyah.  ZHaklin  ironicheski
zametila:
   - Priobreli novuyu professiyu - spasatelya. Vtoroj den' praktikuetes'.
   YA otpariroval:
   - Nadeyus', vas mne spasat' ne pridetsya.
   - Ne ssor'tes', rebyata, - tiho skazal Dzhin. - |ta istoriya budet  stoit'
mesta staromu Kodbyuri: Bigl' ne proshchaet oshibok. A eto znachit, chto u  Lajka
poyavlyaetsya vrag...
   - Dikij? - sprosil ya i dobavil bespechno: - On i tak menya ne terpit.
   - Tut drugoe, - poyasnil Dzhin, - chuvstvo nedobrozhelatel'stva perejdet vo
vrazhdu. A kak vrag Dikij ochen' opasen.
   Vremya pokazalo, chto Dzhin byl prav.





   Prosnulsya ya pozdno, dolgo lezhal ne dvigayas', ne otkryvaya  glaz:  bolela
golova, ruki kak vatnye - ne podnyat', ne poshevelit'.
   YA uzhe klyal sebya za to, chto vvyazalsya v  eto  delo.  V  konce  koncov,  ya
Mak-Brajtu ne podchinen: my delaem odno delo, hotya i raznymi sposobami.  My
mozhem i dolzhny pomogat' drug drugu, kogda eto bezopasno. I tut zhe  oborval
sebya: ne speshi osuzhdat' Mak-Brajta. Sejchas emu pribavilis' lishnie  hlopoty
- prikryvat' tebya. I vryad li by on stal  riskovat'  tvoim  polozheniem,  ne
produmav igry, ne vzvesiv vse "za" i "protiv". A  ved'  est'  eshche  Pervyj,
kotoryj, nesomnenno, znaet i o vcherashnej akcii, i o moem  uchastii  v  nej.
Znachit, ono bylo obdumano i soglasovano. Tol'ko zachem - neponyatno...
   Posle  dusha  ya  pochuvstvoval  sebya  znachitel'no  luchshe,   vypil   kofe,
prinesennyj gornichnoj, vyshel iz otelya, poiskal glazami  Li.  Mal'chishki  ne
bylo. Osobenno udivlyat'sya ne stal, podoshel k kiosku, kupil utrennij vypusk
"Novostej", perelistal tshchatel'no. Tak i est': o vcherashnem proisshestvii  ni
slova. A razve ty zhdal inogo? Net, konechno. V  etom  prekrasnom  svobodnom
mire  otsutstvuet  odna  malen'kaya  detal'  -  svoboda.  Malen'kaya-to  ona
malen'kaya, no bez nee kak-to neuyutno. Hotya mnogie privykayut, zhivut, pomnyat
izvechnoe "sterpitsya - slyubitsya". A esli ne  sterpitsya,  ne  slyubitsya?  Vot
togda idi v trushchoby, sdam, dejstvuj,  dobyvaj  sebe  etu  svobodu,  riskuj
ezhechasno, no pomni: v gazetah tebya ne proslavyat, v pesnyah ne vospoyut,  imya
tvoe v rechah ne rassiropyat. Vot pochemu, k primeru, dlya priema v klube "Pri
svechah" kolonki ne pozhaleli, i dazhe  nekto  CHabbi  Lajk  v  spiske  gostej
upomyanut, a o ego poseshchenii policejskogo korpusa i rechi net: ne sobytie!
   Nu ladno, shutki v storonu. CHto budem delat', Lajk?
   - Dyshish' svezhim vozduhom?
   Rezko obernulsya, vzdohnul oblegchenno: derzhi  sebya  v  rukah,  Lajk,  ne
raspuskajsya.
   - Dobroe utro, Linnet.
   Ona - v belom plat'ice-tunike, sandaliyah s remeshkami do  kolen,  volosy
shvacheny zolotym obruchem - smeetsya:
   - Hochesh', rasskazhu, chto budesh' delat' v blizhajshie neskol'ko chasov?
   - Podelis' vsevedeniem.
   - Povezu tebya tuda, gde s toboj i o  proshlom  pogovoryat,  i  o  budushchem
povedayut.
   - Kuda poedem?
   - Vokzal "Torno", - skazala ona v mikrofon elektrolya.
   - YA odnazhdy byl na vokzale "Torno"...
   Ona udivlenno sprosila:
   - Kogda?
   - Vchera. S nashim obshchim drugom. Pochemu opyat' vokzal?
   Linnet pozhala plechami.
   - I opyat' i vsegda... Tradicionnoe mesto vstrechi.
   - Mesto vstrechi ne dolzhno byt' tradicionnym: eto aksioma podpol'shchika.
   - Na vokzale "Torno"  sem'desyat  sem'  perronov.  Intensivnost'  raboty
predel'naya: kazhdye dvadcat' sekund pribyvaet ili uhodit monoekspress.  |to
zhe glavnyj uzel Megalopolisa: on soedinyaet centr s rabochimi "okrainami", s
"trushchobami", s gorodami-sputnikami. Propusknaya sposobnost' ego -  dvadcat'
millionov passazhirov v sutki. Trudno li poteryat'sya sredi nih?
   My proshli cherez vertyashchiesya dveri v gigantskij  raspredelitel'nyj  uzel,
otkuda  beschislennye  eskalatory  unosili   passazhirov   v   tunneli   pod
svetyashchimisya tablo s  nomerami  vokzal'nyh  putej.  Po  odnomu  iz  nih  my
podnyalis'  na  vtoroj  etazh,  proshli  mimo  cvetnoj  sherengi  avtomatov  s
gazetami, zhevatel'noj rezinkoj i  sigaretami,  parfyumeriej  i  znachkami  -
blyahami - chert znaet s chem eshche!  -  i  nakonec  vyshli  na  volyu,  pryamo  k
pod容zdu, utknuvshemu svoj kitovyj nos v tablo s raspisaniem  i  ukazatelem
"Put' N_7".
   - A pochemu sed'moj put'? - pointeresovalsya ya. - Vchera byl vtoroj...
   - Lyuboj iz pervoj desyatki, - poyasnila Linnet.  -  I  lyubaya  stanciya  po
vkusu: ot pervoj do shestoj. Sejchas poedem do tret'ej.
   Tret'ya stanciya nichem ne otlichalas' ot  pervoj,  na  kotoroj  ya  pobyval
vchera vecherom: tot zhe  dlinnyj  perron,  te  zhe  unylye  avtomaty,  te  zhe
turnikety u vyhoda, ta zhe stoyanka elektrolej, i dazhe mashin  stol'ko  zhe  -
tri, magicheskoe chislo glavnogo dispetchera.
   - Poedem, - skazal ya, no Linnet otkazalas':
   - Luchshe peshkom: spokojnee. Da i nedaleko...
   Okraina - kvartaly bednoty. Zdes' v ul'trasovremennyh s vidu - tol'ko s
vidu! - zdaniyah zhivut  te,  kto  delaet  Sistemu  segodnya:  ee  ruki.  Mne
kazalos' - a po suti, i bylo tak, - chto  ya  ne  raz  prohodil  po  teplomu
asfal'tu Sem'desyat pyatoj ulicy, povorachivaya na Sto sorok shestuyu, shel  mimo
etogo  konditerskogo  magazinchika,  zhdal  kogo-to  v   bare   Higginsa   s
zavlekatel'noj nadpis'yu na dveryah "U nas vsegda est' chto vypit'!", igral v
rasshibalochku blestyashchej monetoj s gordym profilem  shefa  Sistemy,  stoyal  v
ocheredi v kinematograf s yuniekranom, chtoby uvidet' znamenitogo Lanni Hou v
boevike "Planeta - vremya lyubit'!".
   Povtoryayu eshche raz: ya ne byl v Megalopolise, no byl ego zhitelem i na  vse
voprosy davno poluchil otvet: i skol'ko lyudej v kazhdom dome, i kakovy v nem
kvartiry (uchenicheskij penal, uvelichennyj do razmerov chelovecheskogo rosta),
i gde rabotayut ego  obitateli  ("Avtomobil'nyj  centr",  "Stal'  N'yu-Dzhi",
"SHahty Faketti", zavody Holding" - nest' im chisla!),  i  kak  razvlekayutsya
oni (kruzhka tejla po vecheram, kinoshka ili  bar  s  tradicionnym  stakanom,
park  uveselitel'nyh  avtomatov  ili  televar'ete  na  uglu  Sto  pyatoj  i
Vosem'desyat vtoroj, a po voskresen'yam - semejnyj vyezd  v  centr  -  motaj
svoi denezhki, rabochij klass!), i kak lyubyat, i kak dyshat, i kak  smeyutsya  -
vprochem, kak i vse lyudi vo vsem mire, podelennom  na  dve  bol'shie  glyby,
byvshie kogda-to odnim domom, odnoj Planetoj.
   - Pospeshim, - prervala moi razdum'ya Linnet, - nas zhdut.
   - Prosti, zadumalsya... Kto zhdet?
   - Syurpriz.
   - Dolgo eshche?
   - Prishli, - skazala ona, oglyanulas', svernula za ugol, potyanuv menya  za
ruku, tolknula plechom dver' kakogo-to pod容zda. - Syuda.
   My spustilis' v polupodval, otkryli skripyashchuyu dver', proshli po  temnomu
koridoru so mnozhestvom kabelej, protyanutyh  pryamo  po  stenam,  podoshli  k
stal'noj dveri s vechnoj nadpis'yu  o  nezhelatel'nosti  postoronnih.  Linnet
postuchala negromko, i iz-za dveri sprosili:
   - Kto nuzhen?
   - Pochta dlya Sed'mogo, - skazala Linnet.
   Dver' otkrylas'. Na poroge  stoyal  nevysokij  plotnyj  starik  v  serom
kombinezone  s  krasnoj  nashivkoj  na  rukave.  Na  nej  byli  vyshity  tri
skreshchennye molnii. "|lektrohozyajstvo rajona", - dogadalsya ya.
   Starik otstupil, davaya dorogu.
   My  proshli  cherez  nizkij  mashinnyj  zal,  podnyalis'  po  stupen'kam  k
steklyannoj budochke v konce ego.
   - Vhodite. - Golos byl mne znakom.
   V tesnoj komnatke - sudya po  oborudovaniyu,  pul'tovoj  -  na  taburetke
sidel Mak-Brajt, a ryadom na stule - neznakomyj mne chelovek let soroka.
   - Privet, CHabbi, - skazal Mak-Brajt. - Znakom'sya.
   Neznakomec podnyalsya i, prihramyvaya, podoshel ko mne.
   - Doktor Stoun, - protyanul ruku.
   YA pozhal ee, vspominaya, gde ya slyhal eto imya,  vspomnil  i  s  uvazheniem
posmotrel na Stouna.
   - Rad poznakomit'sya. Moe imya Lajk.
   - Slyshal, - skazal doktor.
   - YA o vas tozhe...
   - Zaveli kanitel', - usmehnulsya Mak,  -  intelligenciya...  -  I  Linnet
negromko: - Devon'ka, pogulyaj po  zalu  s  polchasika,  posmotri  hozyajstvo
Blissa.
   My ostalis' vtroem v tesnoj komnatushke,  gde,  krome  treh  zachehlennyh
pul'tov, stoyali kakie-to yashchiki, a za nimi,  v  uglu,  vidnelas'  eshche  odna
dver'.
   - Tam podsobka, - skazal Mak-Brajt. - My odni, ne volnujsya.
   - YA ne volnuyus', ya udivlyayus'.
   - CHemu?
   - CHto eto  za  igry.  Mak?  Neponyatnye  prikazy,  neponyatnye  dejstviya,
neponyatnaya konspiraciya. Zamet'te: ya ne sporil i ne sprashival - podchinyalsya.
Hotya zachem - odin Bog znaet. V konce koncov, ya zdes' ne  dlya  togo,  chtoby
otbirat' lavry u mificheskih bogatyrej, u menya neskol'ko inaya zadacha.
   Mak-Brajt usmehnulsya ustalo, poter ladon'yu glaza:  oni  slezilis',  kak
posle bessonnoj nochi, dazhe ne odnoj - neskol'kih. I  ya  pozhalel,  chto  byl
rezok s nim: izmuchilsya, izmotalsya.
   - U nas odna zadacha, - skazal on tiho, pochti shepotom, i  doktor  kivnul
emu, slovno soglashayas', - i ty ee znaesh', Lajk. Ty mne ne podchinyaesh'sya,  i
ya ne vprave tebe prikazyvat'. No lyuboj moj prikaz - eto prikaz Pervogo ili
s nim soglasovan. Kstati, tvoe uchastie vo vcherashnej  akcii  -  voobshche  ego
zamysel. On mne ego ne ob座asnil, nekogda bylo. Vstretish'sya  s  nim  -  sam
sprosish'. - On  pojmal  moj  udivlennyj  vzglyad,  mahnul  rukoj:  mol,  ne
perebivaj, ob座asnyu. - Da-da, vstretish'sya, i skoro - on sam nazovet den'. I
eto tozhe ne moya ideya - ego... Teper' o  glavnom.  U  doktora  Stouna  est'
koe-chto po tvoemu vedomstvu: poslushaj, prigoditsya...
   On zamolchal. Doktor tozhe molchal, izuchayushche glyadya na  menya.  YA  ne  lyubil
mnogoznachitel'noj tishiny, poetomu nemedlenno ee narushil:
   - Neskol'ko voprosov, Mak. O vcherashnej akcii.
   Tot kivnul: sprashivaj.
   - Sproshu kratko. Kak? CHto? Pochemu?
   - Akciya derzkaya, -  nachal  Mak-Brajt,  -  no  ne  pervaya,  svyazannaya  s
Korpusom bezopasnosti, tochnee - s ego tyur'moj. U nas tam  tozhe  est'  svoi
lyudi, i my vsegda osvedomleny  o  vnutrennem  rasporyadke,  o  pravilah,  o
polozhenii  podsledstvennyh.  Dazhe  plan  tyur'my  so  vsemi  kommunikaciyami
imeem...  Raschet  stroilsya  na  privychke  lyudej  ne  zamechat'   budnichnoe,
kazhdodnevnoe. Esli musornaya mashina iz goda v  god  v  strogo  opredelennye
chasy  dvazhdy  v  sutki  priezzhaet  na  gruzovoj  dvor,  to   kakoj   umnik
zainteresuetsya ee soderzhimym segodnya, esli i vchera, i  mesyac  nazad,  i  v
proshlom godu ono ne menyalos'? Konechno, menyayutsya lyudi: shofery,  gruzchiki  -
tak u nih est' propuska, kotorye dezhurnyj vsegda tshchatel'no proveryaet. Da i
pogruzka proishodit u vseh na glazah i zanimaet minuty tri, ne  bol'she.  I
esli za eti tri minuty iz bunkera mashiny v gruzovoj lyuk  proskol'znut  dva
cheloveka, to, ej-bogu, etogo nikto ne zametit. Vot pochemu  v  chetyrnadcat'
nol'-nol' dvoe moih parnej prochno obosnovalis' v  etom  lyuke.  Oni  dolzhny
byli podnyat'sya do dvadcatogo etazha i spokojno dozhidat'sya poloviny  vtorogo
nochi, kogda u tyuremshchikov peresmenka po grafiku. Edinstvennoe neudobstvo  -
eto put' naverh: po skobam...
   - Znayu, - kivnul ya, - videl...
   - Vot kak? - Mak-Brajt udivlenno  posmotrel  na  menya,  no,  nichego  ne
sprosiv, prodolzhil: - Raz uzh  ty  i  tam  pobyval,  to,  naverno,  obratil
vnimanie: ot lyuka do kamery Doka  -  vsego  metrov  sorok,  srazu  za  nej
koridor povorachivaet vpravo, i  metrah  v  pyatidesyati  ot  povorota  sidit
dezhurnyj. On dlya nas bezopasen, ibo ego delo - sidet',  a  ne  shlyat'sya  po
koridoram, kak eto delaet ryadovoj policejskij. A etih ryadovyh dvoe: odin u
kamery, vtoroj u lyuka. Tot,  chto  u  kamery,  dolzhen  byl  byt'  odnim  iz
nashih...
   - Osechka vyshla? - pointeresovalsya ya.
   - Osechka, - podtverdil Mak-Brajt. - Parnya nakanune perebrosili v drugoj
karaul. CHto zhe delat'? Otmenyat' akciyu? No Doka ne segodnya-zavtra perevedut
v Central-raspredelitel', a tam - ishchi ego... V obshchem, reshili  risknut',  a
na vsyakij sluchaj vvesti v delo eshche odnogo.
   - Menya?
   - Tebya. |to Pervyj predlozhil, ya uzhe govoril tebe. Kakie u nego motivy -
Bog znaet, a mne tvoe uchastie sovsem ne meshalo. Hochesh'  znat'  pochemu?  Da
potomu, chto Kodbyuri-starshij  -  fanfaron  i  akter.  Lyubit  porabotat'  na
publiku. Ohrannik neplohoj, zloj,  reshitel'nyj,  opytnyj,  tol'ko  emu  by
dejstvovat',  a  ne  licedejstvovat'.  Ty  okazalsya  podhodyashchim  zritelem,
veroyatno, dazhe podygryval, gde nado. A vremya shlo. I  rabotalo  na  nas.  V
obshchem, glavnoe ty videl. A teper' perejdem k  delu,  neposredstvenno  tebya
kasayushchemusya. YA ob etom v Centr donesenie poslal.
   - O chem?
   - O zolote na federal'nom shosse. Syn  nashego  cheloveka  byl  svidetelem
dovol'no strannoj avarii: perevernulsya elektrokar na shosse,  a  iz  kuzova
vypalo neskol'ko bol'shih zolotyh bruskov.
   - A ohrana? - sprosil Dok. Golos byl  gluhovatyj  i,  pozhaluj,  slishkom
tihij: bolezn' gorla u nego ili prosto ustalost'?
   - Byla ohrana, - podtverdil Mak-Brajt. - Tol'ko  strannovato  odeta:  v
zashchitnyh skafandrah. Mal'chishka  tak  i  skazal:  "kosmonavty".  Zoloto  ne
izluchaet, tak ot chego pryatat'sya?
   - Lyubopytno, - skazal doktor, - a eshche, pozhaluj, lyubopytnee to, chto  moi
svedeniya koe-chto ob座asnyayut v etoj avarii. Vidite li,  -  obratilsya  on  ko
mne, - ya prohodil po sledstvennoj kategorii "Sem'-glavnaya", inache  govorya,
po delam osobo vazhnyh gosudarstvennyh prestupnikov. V hode  sledstviya  tut
mogut byt' primeneny lyubye metody doznaniya, v tom  chisle  i  pokazatel'nyj
dopros. Ne budu  utomlyat'  podrobnostyami,  skazhu  lish',  chto  podvergnutyj
takomu doprosu - uzhe smertnik. Spasti ego mozhet lish' chudo, -  dobavil  bez
teni usmeshki, - kak eto i bylo so mnoj.  I  potom  uzhe,  doprashivaya  menya,
sledovatel' nichego ne skryval, pytayas' zapugat', zastavit' prosit' poshchady.
On ved' znal, chto nichem ne riskuet:  vse  gosudarstvennye  tajny  byli  by
pohoroneny so mnoj na Vtoroj Planete.
   YA dazhe vzdrognul ot neozhidannosti, i, strannoe delo, doktor po-prezhnemu
smotrel v pol, dazhe golovy ne podnyal, i vse zhe kak-to sumel  ulovit',  chto
poslal menya v legkij nokdaun.
   - Vas ne interesuet eta planeta? Naprasno,  pust'  zainteresuet.  -  On
podnyal golovu, i ya uvidel ego glaza - tusklye,  holodnye,  nepodvizhnye.  -
Prigovorennyh k smerti u nas ne ubivayut. Gorazdo vygodnee rastyanut' smert'
goda na dva - na tri: bol'she ne prozhivesh', eto ubivaet vernee puli.
   - CHto imenno?
   - Ruda. A ona radioaktivna.
   - Gde eta ruda?
   - Na Vtoroj Planete. "SHahty Faketti", mozhet byt', slyshali?
   Slyshal, mne li ne slyshat'...
   - CHto za ruda?
   - Ne znayu. Znayu tol'ko: radioaktivnaya.
   - A tochnee?
   - Govoryu: ne znayu. Tol'ko takoj  rudy  na  nashej  Planete  net.  Metall
vyrabatyvaetsya v laboratoriyah iskusstvennym  putem,  a  ubivaet  vernee  i
bystree lyuboj iz naibolee toksichnyh substancij, izvestnyh nam.  I  uchtite,
"metall  iks",  dobyvaemyj  na  Vtoroj  Planete,  mozhet  okazat'sya   samym
effektivnym iz nih. Sledovatel' skazal, chto mne ne na chto nadeyat'sya: vseh,
kto znaet ob etih razrabotkah, ubivayut - lishnih, konechno.
   - Vam izvestno tochno mestonahozhdenie razrabotok?
   - CHto mozhet byt' izvestno podsledstvennomu? On mozhet tol'ko  slushat'  i
zapominat'. YA slushal i  zapomnil:  adres  -  Vtoraya  Planeta,  vladelec  -
Faketti. Vryad li sledovatel' vral. Takomu, kak Dok,  govoryat  pravdu.  Vse
ravno ee cherez nedelyu-druguyu voochiyu  by  uvidel.  Smertnikov  ne  ubivayut:
gosudarstvu nuzhny rabochie ruki - lyubye i pobol'she.
   Nas ne balovali svedeniyami o Vtoroj Planete: slishkom malo tam sdelano i
delaetsya s trudom. Pervye kolonisty v  gorodah-kupolah  byli  geroyami.  Ih
portrety pechatalis'  vo  vseh  gazetah,  a  imena  vostorzhennye  mal'chishki
zauchivali naizust'. A dal'she poshlo kak zdes'. Vyrosli  goroda,  kolonistov
stalo bol'she: uzhe poyavilis' deti, rozhdennye na Vtoroj  Planete.  Postroena
observatoriya - krupnejshaya v mire, pravda. Voznik nauchnyj centr po izucheniyu
Vtoroj Planety, fakul'tet universiteta gotovit dlya nego  specialistov,  i,
pozhaluj,  na  etom  fakul'tete  samyj  vysokij  prohodnoj  ball.   Otkryto
krupnejshee mestorozhdenie nefti, razrabotan proekt ego ekspluatacii. Sejchas
on rassmatrivaetsya v Komissii po mirnomu ispol'zovaniyu resursov kosmosa  -
odnom iz obshcheplanetnyh institutov s pravom reshayushchego golosa.
   Vse eto v nashej zone vliyaniya.
   A chto delaetsya v zone Sistemy  Vseobshchego  Kontrolya  -  sovsem  tumanno.
Samyj krupnyj gorod v  zone  -  SVK-dva.  Est'  i  eshche  goroda-sputniki  s
avtonomnym upravleniem. A uroven' razvitiya tot  zhe,  chto  i  u  nas,  dazhe
ponizhe. Koroche, segodnya - tol'ko kapitalovlozheniya, kotorye okupyatsya zavtra
ili poslezavtra.
   I vdrug nezaregistrirovannye, zasekrechennye razrabotki...  Mozhet  takoe
byt'? Prakticheski da: Dok chut'  bylo  ne  popal  v  eti  zakamuflirovannye
rudniki. A teoreticheski  i  my  dopuskali  takuyu  vozmozhnost':  territoriya
ogromnaya, nazemnye sredstva  kontrolya  pod  kupolami  ogranicheny  radiusom
dejstviya. Glavnyj sovet po ekspluatacii Vtoroj Planety eshche let pyat'  nazad
otkazalsya  ot  postoyannyh  kontrolerov  s  dvuh  storon  i  vyskazalsya  za
periodicheskuyu inspekciyu. Teper' my posylaem inspektorov v SVK-dva, oni tam
sidyat, smotryat, chto im  pokazyvayut,  slushayut,  o  chem  im  schitayut  nuzhnym
soobshchit', - ne bolee togo. A ne hochetsya soobshchat' - tak skryt'  netrudno...
Agentura na Vtoroj Planete poka beskontrol'na.
   YA vstal.
   - Spasibo za svedeniya, doktor. Oni ochen' vazhny. A teper',  izvinite,  u
menya para slov k Mak-Brajtu.
   My vyshli v mashinnyj zal. YA ne stal napryagat'  svyazok,  chtoby  perekryt'
shum, skazal na uho:
   - Ego nado lechit': on opasen v takom sostoyanii.
   - Znayu, - soglasilsya Mak-Brajt. -  My  perepravim  ego  k  nam.  A  kak
svedeniya? Pomogut?
   - Nadeyus', - skazal ya.
   - YA tozhe nadeyus', - skazal Mak-Brajt.





   Vernuvshis' v otel', ya srazu  zhe  pozvonil  Dzhinu,  no  ne  zastal  ego:
"elektronnyj sekretar'" soobshchil mne, chto "hozyain" uehal k otcu v ofis.  Ne
uspel ya otojti, kak videofon snova napomnil o sebe. Poyavilas' ZHaklin.
   - CHem zanimaetes', Lajk?
   - Mechtayu poobedat'. Hotite?
   Na moe schast'e, ona otkazalas':
   - Ne mogu, dela. A zvonyu ya  vot  pochemu:  vcherashnyaya  istoriya  zastavila
sdelat' vyvody ne tol'ko papashu Kodbyuri, no i Faketti-starshego.
   - O chem vyvody?
   - Rezul'tat poka ne yasen. Dikij posazhen pod domashnij  arest  vplot'  do
vyneseniya prigovora. A nashego druga Dzhina vyzvali na dopros k otcu.
   - A chto s Kodbyuri-starshim?
   -  Poka  sankcii  ne  bylo.  Dumayu,   obojdetsya.   Govoryat,   Bigl'   s
chudachestvami. Da i othodchiv. A Kodbyuri on lyubit - za glupost', naverno.
   Sledom  za  ZHaklin  na  ekrane  videofona  voznik   Dzhin,   mrachnyj   i
osunuvshijsya.
   - Zvonil? - lakonichno pointeresovalsya on.
   - Zvonil, - podtverdil ya. - Tebe chto, na mozol' nastupili?
   - Huzhe, - tosklivo skazal  on.  -  U  menya  nepriyatnosti,  CHabbi.  Nado
pogovorit'.
   - Tak podnimajsya pryamo v restoran na sorokovom etazhe. YA zajmu stolik na
verande.
   Dzhin yavilsya bystro - oficiant eshche ne uspel prinesti zakaz, - no obedat'
otkazalsya:
   - Ne do edy, CHabbi...
   Nalil sebe ryumku, zalpom vypil, skazal obrechenno:
   - Beda... Moj starik sovsem s katushek soshel: ustroil mne koncert legkoj
muzyki. Slovom, Kodbyuri pozvonil emu utrom, skazal, chto my vse zdes' katim
pod uklon, chto nas nado spasat', poka my ne doshli  do  predela.  I  starik
pridumal. Poskol'ku ya inzhener-gornyak po  special'nosti,  to  menya  zhdut  s
neterpeniem na rudnikah. A ty znaesh', gde rudniki "SHaht Faketti"?
   YA znal, gde eti rudniki, no skazal ostorozhno:
   - Gde-nibud' na yuge?
   - Kak by ne tak!.. A Vtoraya Planeta tebya ne ustroit?
   Oh, kak by menya ustroila Vtoraya Planeta, gorazdo bol'she, chem Dzhina!
   - Neveselaya perspektivochka, - prisvistnul ya.
   - Eshche by! SVK-dva. Kosmicheskij raj. Tuda vseh  ugolovnikov  ssylayut.  I
usloviya tam - luchshe v petlyu.
   - A  ty  ne  preuvelichivaesh'?  -  YA  staralsya  ne  vydat'  volneniya.  -
Privyknesh', starina. I potom, ved' eto ne na vek.
   - A hot' by i na god: ty by nebos' ne poehal...
   - YA desyat' let provel na Lune. |to pohuzhe, chem Vtoraya Planeta.
   Klyunet? Klyunul.
   - Pohuzhe, govorish'? A ty sam poezzhaj-ka da posmotri.
   - Pokupaesh'? - Grubee, zlee: sejchas nuzhen imenno takoj ton.  -  YA  hot'
sejchas chemodan soberu.
   - A ty ne trepis': soberi...
   YA kliknul oficianta:
   - Schet, pozhalujsta...
   Rasplatilsya molcha, vstal, poshel k vyhodu.
   - Kuda? - kriknul Dzhin.
   Brosil ne oborachivayas':
   - CHemodan sobirat'.
   On shvatil menya za rukav:
   - Da ty ne obizhajsya: ya poshutil.
   - Zato ya ne shuchu.
   On zamolchal, doshel so mnoj  do  nomera,  podozhdal,  poka  ya  vozilsya  s
klyuchom, voshel v gostinuyu, plyuhnulsya v kreslo.
   YA sel naprotiv, zakuril - vse molcha, molcha, kto pervyj ne vyterpit?  Ne
vyterpel on.
   - Ser'ezno, Lajk: mne otstupat' nekuda. Otec  -  chelovek  slova,  i  on
tverdo reshil otpravit' menya na Vtoruyu.
   - Kogda letish'?
   - Na toj nedele, veroyatno.
   - Nu chto zh, - skazal ya. - Svoih druzej ya v bede ne brosayu. Tol'ko uznaj
u otca, chto on dumaet po etomu povodu. Vremya u nas est': tebya ne toropyat.
   Moya ostorozhnost' ego ne obeskurazhila. Umnyj paren', on ponimal, chto moya
poezdka na Vtoruyu Planetu zavisit ne ot menya i ne ot nego. Bigl',  Tejlor,
Faketti-starshij - vse oni budut prinimat' uchastie v reshenii voprosa.
   - YA tebe zavtra pozvonyu, - zasmeyalsya  radostno  Dzhin.  -  Podumaj,  nas
opyat' troe...
   - Kto eshche?
   - Kak kto? Stiv, konechno. Dumaesh', nashi stariki zrya drug drugu morochili
golovy?
   On vyshel, hlopnuv dver'yu, a ya ne uspel zadat'  emu  eshche  vopros.  Zachem
Stiv? Vprochem, pust' edet. Mne on ne pomeshaet: privyk  uzhe.  Dlya  nih  eto
vrode ispravitel'nyh rabot, ssylka dlya privilegirovannyh. A dlya menya?..  YA
posmotrel v okno: gde-to u vhoda v otel' dolzhen podzhidat' Li. On-to mne  i
nuzhen sejchas, vernee, ne on - Mak-Brajt.
   Snova zummer videofona, no ya ne vklyuchil ekrana: pust' zhuzhzhit.





   Den' byl yavno peregruzhen sobytiyami: zvonok ZHaklin, razgovor s  Faketti,
poiski Mak-Brajta (proklyataya konspiraciya!), dolgij i skuchnyj spor  s  nim,
nakonec, vybor resheniya - est' ot chego poyavit'sya bessonnice.
   No ved' ot bessonnicy spaset velikij bog  sna  -  somnifer,  usyplyayushchij
mgnovenno i bezboleznenno! Ili ya nastol'ko raspustilsya, chto pozvolil  sebe
prenebrech' etoj hitroumnoj mashinkoj dlya obolvanivaniya prostodushnyh zhitelej
SVK? Net, uvazhaemye blyustiteli konspiracii, ya ne prenebregayu pravilami toj
strany, v kotoruyu popadayu. I konechno zhe somnifer stoyal u menya na  tumbochke
ryadom s krovat'yu, i son ya vybral po katalogu: o Lune, o  moem  bezoblachnom
proshlom pilota, i lampochka na panel'ke pribora bezotkazno gorela,  soobshchaya
kontroleru v departamente Biglya o tom, chto v Milton-otele  obitaet  vpolne
loyal'nyj grazhdanin. No vse delo v tom, chto son po katalogu smotrel ne ya, a
special'noe  ustrojstvo,  prisoedinennoe  k  somniferu  i  nastroennoe  na
al'fa-ritm moego golovnogo mozga.
   V  obshchem,  departament  Biglya  -   byvshij   departament   -   mnoyu   ne
interesovalsya, a uzh ya im - i podavno. Menya volnovalo drugoe: moe  budushchee.
Vse delo v tom, chto na etot raz ono zaviselo ne  ot  menya  -  ot  Pervogo.
Subordinaciya est' subordinaciya - dazhe v razvedke. Posle togo kak ya izlozhil
Mak-Brajtu svoj plan,  on  nadolgo  zadumalsya,  zamolchal,  izmeryaya  shagami
komnatu, zastavlennuyu modelyami pylesosov,  ventilyatorov,  kondicionerov  i
prochej elektrochepuhi (Li privel  menya  v  kontoru  Mak-Brajta:  eto  bylo,
bezuslovno, opasno, no drugogo vyhoda ya ne nashel - speshil). YA zhdal otveta,
a Mak-Brajt vse hodil, kuril sigaretu za sigaretoj, potom uselsya v  kresle
naprotiv, sprosil:
   - Ty otdaesh' sebe otchet v tom, chto mozhet proizojti?
   - CHto mozhet proizojti? - nevinno pointeresovalsya ya.
   On obozlilsya:
   - Ne igraj v durachka.  Sam  znaesh',  chto  Vtoraya  -  eto  prezhde  vsego
proverka, i ne odna.
   - YA proshel desyatok proverok.
   - Ne toropis', - on snova zakuril - kakuyu  po  schetu?  -  |to  tebe  ne
elektroli tushit'. Zdes' nuzhny golovy poumnee nashih.  Vo-pervyh,  ya  dolzhen
soobshchit' v Centr... I eshche: segodnya ob etom uznaet Pervyj.
   YA ne sporil. Bez sankcii Centra ya vse  ravno  ne  mog  pojti  na  stol'
neozhidannoe prodolzhenie operacii. Drugoe delo, chto  ya  byl  uveren:  takaya
sankciya budet, podozhdem, dva dnya ne srok. A Pervyj... CHto zh,  tainstvennyj
Pervyj, vidimo oblechennyj nemaloj vlast'yu - i tajnoj  i  yavnoj,  -  dolzhen
znat' o moih planah.
   Kogda menya gotovili k perebroske snachala na Lunu, potom  v  Sistemu,  ya
slyshal o Pervom i o svyazannom s nim rezidente s kodovym imenem  Dabl'yu-ej.
Mne ne davali yavki k nemu, nikto ne obeshchal vstrechi s nim,  nikto  dazhe  ne
govoril o tom, chto i ty, mol,  budesh'  podchinyat'sya  emu.  Podchinenie  bylo
chisto simvolicheskim: dazhe Mak-Brajt, neposredstvenno svyazannyj s  Centrom,
nikogda ne upominal ni rezidenta, ni ego kodovogo imeni. YA znal o nem, kak
i on obo mne, konechno, no v kazhdoj moej  akcii,  trebuyushchej  pomoshchi  slama,
podchinyalsya tol'ko Pervomu i ego resheniyam.
   - Byt' mozhet, on zahochet s toboyu vstretit'sya, - skazal Mak-Brajt.
   Zelenyj ogonek somnifera pomigal neskol'ko  raz,  pogas  na  sekundu  i
vnov' zagorelsya rovnym, neyarkim svetom: programma smenila son. YA  pozhalel,
chto pribor ne dejstvuet na menya: den' zavtra budet nelegkim.  Vprochem,  na
Vtoroj Planete perspektiva eshche trudnee. U kontrrazvedki  zagrebushchie  ruki,
dostanut menya i tam. Nu chto zh, pozhaluj, ya uzhe privyk k opasnostyam,  privyk
k proverkam, k slezhke.
   YA podtyanul k sebe pul't video, nabral  nomer  Faketti.  On  otvetil  ne
srazu, no ne udivilsya, uvidev menya.
   - Razbudil?
   On pokachal golovoj:
   - YA eshche ne lozhilsya.
   - CHto zh tak?
   - Eshche odin razgovor s papochkoj.
   - Prostil bludnogo syna?
   - Esli eto schitat' proshcheniem. Naznachen direktorom filiala na Vtoroj.
   - A Dikogo kuda?
   - Ko mne, kuda zhe eshche? Budet, vidimo, nachal'nikom policii na  rudnikah.
Dolzhnost' vpolne dlya nego: vlast' i luchevik v kobure. Po  stopam  papochki.
Kstati, ya tebe uzhe  govoril,  chto  Bigl'  prostil  Kodbyuri-starshego?  Stiv
podtverdil.
   - Ty s otcom obo mne govoril? - perebil ya: menya ne interesovala  sud'ba
Kodbyuri-starshego.
   Dzhin kivnul:
   - Otec ne protiv. Sprosil, kto ty. YA rasskazal: i o tvoej professii,  i
o tom, kak ty menya iz mashiny vytashchil... Koroche, o vize ne bespokojsya.
   - Otlichno, - zaklyuchil ya. - Zavtra sozvonimsya.
   Mak-Brajt  skazal:  pointeresujsya  reakciej  Faketti-starshego  na  tvoyu
poezdku. Vot uzh eto menya ne volnovalo,  i  ya  okazalsya  prav:  Dzhin  sumel
ugovorit' otca. A mozhet byt', i ne prishlos' ego ugovarivat'. V samom dele,
synu ponadobitsya podderzhka - eto  lyuboj  pojmet,  -  a  esli  druz'ya  syna
provereny i  nadezhny,  to  stoit  li  iskat'  luchshij  variant?  Net,  menya
volnovala reakciya Biglya, a Mak-Brajt otmahnulsya, skazal: ne suetis' ran'she
vremeni, ostav' Tejlora i Biglya Pervomu. A komu  ya  "ostavlyu"  sebya?  Net,
Mak, kakovo by ni bylo reshenie Centra, ya budu forsirovat' sobytiya:  zavtra
zhe ob座avlyayu o svoem reshenii letet' s Dzhinom. CHto mozhet byt'?  Esli  Tejlor
ili  Bigl'  imeyut  uliki  protiv   menya   (hotya   otkuda?   YA   ne   uspel
"nasledit'"...), Vtoroj Planety ya ne uvizhu. Nu a esli ulik  net  i  ya  vne
podozrenij, to pochemu by pilotu-veteranu ne sletat' na sosednyuyu planetu  s
drugom-administratorom?
   V lyubom sluchae ya ne  riskuyu  uspehom  zadaniya.  Esli  Vtoraya  dlya  menya
zakryta, to zdes' - v SVK - mne delat' nechego. Esli zhe Faketti garantiruet
vizu, zadanie moe perehodit v reshayushchuyu stadiyu...
   A s Pervym ya vstrechus'. Otchego ne vstretit'sya? I nadeyus', on  ne  budet
tak sverhostorozhen, kak Mak-Brajt.





   Utro, kak i prezhde, nachalos' s  videozummera.  Vezhlivyj  golos  sprosil
"gospodina Orta"  i,  poluchiv  v  otvet  tradicionnoe  "ne  tuda  popali",
izvinilsya i zamolchal. |kran ya ne vklyuchal: ya i tak znal,  kto  mne  zvonil.
Vot pochemu ya sobralsya s neobychnoj pospeshnost'yu, vyskochil iz otelya, pereshel
ulicu i nyrnul v malen'koe kafe naprotiv. CHashka kofe i para buterbrodov  -
chto eshche nuzhno na zavtrak? A esli za  tvoim  stolikom  uzhe  sidit  nekto  s
butylkoj prohladitel'noj i delaet vid, chto ne uznaet tebya,  to  zavtrakat'
stanovitsya prosto veselo.
   - CHto sluchilos'. Li? - besceremonno sprosil  ya,  otryvaya  mal'chishku  ot
korichnevoj burdy.
   - Sed'moj, - skazal on, ne  glyadya  na  menya.  -  V  dvenadcat'  desyat',
podzemnaya stanciya "Beri", golovnoj vhod v storonu centra.
   ...Rovno v dvenadcat' desyat' ya podoshel k skamejke  na  perrone  "Beri",
gde uzhe sidel Mak-Brajt. YA ego ne uznal, i on menya ne  uznal  -  vse,  kak
polozheno, no  v  vagone  my  okazalis'  ryadom:  dva  sluchajnyh  poputchika,
svyazannyh korotkim marshrutom gromyhayushchej, gryaznoj, dushnoj podzemki,  takoj
zhe, kak i desyat', i dvadcat', i sto let nazad, ibo v  etom  gorode  staroe
otstupalo s trudom, soprotivlyayas' izo vseh sil, i nikomu  uzhe  ne  nuzhnaya,
vytesnennaya poezdami monorel'sovyh dorog, aerobusami i elektrolyami,  pochti
pustaya podzemka vse eshche gremela, lyazgala, perevozya redkih passazhirov.
   - Razreshenie polucheno, - skazal Mak-Brajt.
   - Tak ya i dumal, - podtverdil ya. - Vprochem, i vy tozhe...
   On ulybnulsya:
   - YA rad za tebya, Lajk. Da i ne ostanesh'sya  ty  v  odinochestve.  Horoshij
pomoshchnik u tebya budet.
   - Kto?
   - Dogadajsya.
   - Li?
   - Holodno, holodno...
   - Linnet?..
   - Verno.
   I budnichno, slovno pereskazyvaya  mne  soderzhanie  reklamnoj  broshyury  o
televizorah (ego rabota!), bezrazlichno glyadya v storonu:
   - Instrukcii poluchish' za dva dnya do vyleta. Svyaz' po-prezhnemu cherez Li.
S Linnet sejchas luchshe ne videt'sya. So mnoj tozhe. |to nenadolgo:  naskol'ko
ya znayu, Faketti vyletit na Vtoruyu Planetu dnej cherez pyat'. Nu, da  on  sam
tebe skazhet... I eshche: ya govoril s Pervym. On hochet tebya videt'.
   YA nedovol'no burknul:
   - Za chto takaya milost'?
   - Za poslushanie. Za udachlivost'. Za umenie delo delat'. Ty  ne  ershis',
slushaj. Segodnya  vecherom,  chasikov  edak  v  devyat',  doedesh'  do  Pyat'sot
tridcat' vtorogo kvartala  severnogo  rajona.  Najdesh'  Sotuyu  ulicu.  Sam
najdesh': sprashivat' ni u kogo ne nado. Dom s reklamoj "Motor  Gvarnet"  na
kryshe. Podnimesh'sya na tretij etazh,  ot  lestnicy  -  koridor.  Dojdesh'  do
konca, do dveri s nomerom trista odin. Ona budet  ne  zaperta.  Vojdesh'  i
syadesh', ne zazhigaya sveta. Ponyal: ne zazhigaya sveta. A kogda pridet  Pervyj,
ne pytajsya rassmotret' ego - eto  prikaz!  -  On  ustalo  otkinul  golovu,
prislonivshis' zatylkom k holodnomu steklu  vagonnogo  okna,  procedil,  ne
razzhimaya gub: - YA vyhozhu sejchas. Ty - na sleduyushchej. Ne zabud':  segodnya  v
devyat'...
   YA vyshel iz vagona, obernulsya po privychke - "hvosta"  net,  podnyalsya  na
ulicu, pohlopal sebya po karmanam v  poiskah  sigaret.  Ne  nashel,  poiskal
monetku dlya avtomata, nabral nomer, sprosil mashinal'no:
   - Dzhin? Zakurit' ne najdetsya?
   On udivlenno prisvistnul:
   - Kak zdorov'e, starik?
   - Podvodit. Nervishki nikuda.
   - Nu priezzhaj: obmoem ot容zd. Viza est'.
   Vot i konchilis' tvoi "mestnye" opasnosti, Lajk. Nachinaetsya novyj  etap.
I kto skazhet, budet li on legche ili trudnee. Ne sorvis', ne slomajsya.
   Dzhin, neestestvenno ozhivlennyj, vstretil menya u dverej.
   - Ty vovremya: my kak raz obsuzhdaem nash kosmicheskij voyazh...
   - Kto eto "my"?
   - U menya Stiv.
   Perspektiva  obshcheniya  s  Dikim  menya  malo  radovala,  odnako  prishlos'
smirit'sya. YA proshel v holl, uselsya v  kreslo,  usluzhlivo  povtorivshee  moyu
pozu (speczakaz, ogromnye den'gi!), pozdorovalsya s Kodbyuri, sprosil:
   - Tak chto zhe vy obsuzhdaete?
   Dzhin uselsya naprotiv.
   - Preimushchestva kosmicheskoj rabotenki.
   - I v chem zhe oni?
   Otvetil Dikij:
   - V samostoyatel'nosti, vo-pervyh. Ty predstavit'  ne  mozhesh',  do  chego
nadoelo pod opekoj hodit'. Gde byl, chto delal, s kem gulyal - vse vyyasnyayut,
vse osuzhdayut: togo nel'zya, eto ploho... ZHizni net! A tam sam sebe  hozyain.
Vlast' polnaya!
   Dzhin yavno pochuvstvoval sebya neudobno  iz-za  ne  v  meru  razoshedshegosya
sputnika. Usmehnulsya nedobro, sprosil s izdevkoj:
   - Vlast', govorish'? A delo ty znaesh'?
   - Poryadok podderzhivat'? Dumaesh', trudnosti? - usmehnulsya Stiv. - Oruzhie
est', lyudi tozhe. Poprobuj pikni. Ty luchshe  o  sebe  podumaj:  po  tebe  li
shapka? Spravish'sya?
   - Ne znayu, - neuverenno proiznes Dzhin.
   YA protyanul cherez stol ruku.
   - Vmeste pojdem, Dzhin, - ruka ob ruku...
   Kto znal, chto ya okazhus' prorokom?





   YA lyublyu tochnost', dazhe esli ona  ne  nuzhna.  Byvayut  zhe  sluchai,  kogda
tochnost' meshaet. Skazhem, segodnya: zachem prihodit' rovno v devyat' i torchat'
v temnoj komnate durak durakom, poka kto-to nevidimyj tebya ne okliknet?  I
vse zhe privychka, otshlifovannaya vremenem, zastavila  menya  rovno  bez  dvuh
devyat' vyjti iz lifta v dlinnyj koridor, opisannyj mne Mak-Brajtom. On byl
pust, i zakrytye dveri nichem ne vydavali prisutstviya za nimi zhil'cov -  ni
krikom,  ni  muzykoj,  ni  detskim  plachem.  Mezhdu  tem  dom  byl   zhiloj,
mnogokvartirnyj: obychnyj okrainnyj neboskreb-gorod so  svoimi  kvartalami,
ulicami-koridorami,  kvartirami-penalami  za  numerovannymi   dveryami,   u
kotoryh  edinstvennym,  hotya   i   nemalym,   dostoinstvom   byla   polnaya
zvukoizolyaciya.
   YA nikogo ne slyshal, i menya ne slyshal nikto. I  poetomu  ya  dobralsya  do
ukazannoj Mak-Brajtom dveri bez priklyuchenij, nenuzhnyh vstrech i  lyubopytnyh
voprosov. Tolknuv dver' - ona dejstvitel'no okazalas' nezapertoj, - voshel,
kasayas' rukoj steny, i, nashchupav zadvizhku,  uspokoilsya:  po  krajnej  mere,
postoronnie bez shuma ne vlezut. Pytayas' razglyadet'  chto-libo  v  kromeshnoj
t'me, medlenno proshel vpered, naletel na  chto-to,  chertyhnulsya  i  uslyshal
negromkoe:
   - |to stul. Sadites'.
   Kak  pishut  v  takih  sluchayah  v  plohih  romanah,  "ya   vzdrognul   ot
neozhidannosti, no tut zhe vzyal sebya v  ruki".  Plohie  romany  ne  vrut:  ya
vpravdu vzdrognul ot neozhidannosti. No sprosil spokojno:
   - Tam zadvizhka... Zakryt'?
   I uslyshal v otvet:
   -  Ne  nado.  Syuda  nikto  ne  vojdet.  CHuzhaya   sobstvennost'   v   SVK
neprikosnovenna.
   - A kak zhe vlast' prederzhashchie?
   Iz temnoty usmehnulis':
   - So mnoj ih ne bylo. A s vami?
   YA obidelsya:
   - Ne malen'kij.
   Moj sobesednik opyat' uhmyl'nulsya: vesel'chak kakoj-to popalsya.
   - Dogadyvayus', chto ne malen'kij, hotya i temnovato zdes'.
   - V temnote videt' ne umeete?
   - Ne obuchili. A vas?
   - YA samorodok: obladayu infrakrasnym zreniem, - skazal ya i tut zhe ponyal,
chto smorozil glupost'.
   A nevidimyj sobesednik v otlichie ot Mak-Brajta glupostej ne spuskal:
   - Vy snachala  govorite,  a  potom  dumaete,  ne  tak  li?  Original'noe
svojstvo dlya razvedchika...
   YA ne stal zadirat'sya: vinovat - poluchi svoe.
   - Prostite: sorvalos'.
   - Proshchayu, - skazal on milostivo, dobavil: - Kak vy dogadalis', naverno,
menya zovut Pervyj.
   - YA ne dogadalsya. Mne soobshchil ob etom Sed'moj...
   Emu yavno ponravilos', chto ya ne nazval imeni Maka, hotya mog:  Sed'moj  -
eto ne dlya menya, a dlya slama. Gotovyas' k zadaniyu, ya ne slishkom  razobralsya
v cifrovoj ierarhii slama, da i ne sprashivali menya ob etom. Mak-Brajt  dlya
menya byl tol'ko Mak-Brajtom, a zagadochnyj Pervyj, hripyashchij  iz  temnoty  -
astma u nego, chto  li,  ili  glandy  ne  vyrezany?  -  byl  nedostupnym  i
nevidimym. Vot takim: temno-rasplyvchatym, nemnogoslovnym, pochti nereal'nym
v chernil'noj temnote komnaty-penala, gde dazhe osvoivshiesya bez sveta  glaza
edva razlichali ochertaniya: krovat' u steny i na  nej  ne  figuru,  a  nechto
meshkoobraznoe, besformennoe.
   - Vremeni ya u vas otnimat' ne budu, - nachal on.  -  I  mne  i  vam  ono
slishkom dorogo. O tom, chto vy sumeli  sdelat',  znayu.  Na  komplimenty  ne
rasschityvajte: rabotaete slishkom gryazno. Poka  vam  vezet,  no  "poka"  ne
vechno. Udivlyayus', s kakih eto por  u  vas  v  Centre  otdayut  predpochtenie
goryachim golovam. Kak pravilo, oni bystro sletayut.
   YA reshil stisnut' zuby  i  molchat':  chert  s  nim,  puskaj  chitaet  svoi
notacii. Rabotat'-to budu vse-taki ya, a ne kto-to s "holodnoj golovoj"...
   A on prodolzhal sech', nichut' ne zabotyas' o nervah nakazuemogo:
   -  Za  vami  v'etsya  celyj  hvost  kvazigeroicheskih  postupkov:  draki,
strel'ba, pogoni. |ffektno, no podozritel'no. Nedarom Tejlor  pristavil  k
vam odnogo iz svoih luchshih agentov - ZHaklin  Tibo.  Konechno,  vy  skazhete:
podozreniya - ne uliki. Milyj mal'chik, ot podozrenij do ulik - men'she shaga.
Ne ostupites': ni Tejlor, ni  Bigl'  oshibki  ne  propustyat.  A  na  Vtoroj
Planete vas  zhdet  eshche  odin  cerber,  postrashnee  mestnyh:  Kris  Uorren.
Zapomnite. Mak-Brajt podgotovit vam "legendu" dlya nego, no beregites':  on
umen i hiter. Zdes' my mogli vas strahovat'. Tam eto budet slozhno.  Linnet
- iskusnaya podpol'shchica, no ona zhenshchina. Ne slishkom rasschityvajte  na  nee:
ona letit dlya svyazi. Tak chto pomnite: vy odin, i zadacha  u  vas  po  silam
lish' odnomu, kak eto ni paradoksal'no.  I  eshche,  vam  ne  nuzhny  svedeniya,
vernee, tol'ko svedeniya. Glavnoe -  dokazatel'stva,  da  povesomee,  chtoby
mozhno bylo razdavit' eto gnezdo.  Pojmite:  esli  vy  provalites',  my  ne
smozhem podobrat'sya k tajne Vtoroj Planety eshche ochen' dolgo. Stalo byt',  vy
pogubite ne sebya - delo mira. Sebya ne zhalko? Soglasen. No vy rabotaete  ne
na sebya - na  vse  chelovechestvo,  kak  ni  gromko  eto  zvuchit.  Zdes'  my
pozvolyali vam igrat' v geroya. Vy pohozhi na soldata, obezvrezhivayushchego minu:
rezvites', poka ne dobralis'  do  nee,  no,  kogda  ona  u  vas  v  rukah,
ostorozhnee! CHtoby izvlech'  vzryvatel',  nuzhna  ne  lihost',  a  predel'naya
ostorozhnost'. Bud'te ostorozhny, Lajk. - On vpervye nazval menya po imeni. -
Est' voprosy?
   - Dva, - otvetil ya.
   - Vsego? - udivilsya on. - CHto zh, zadavajte...
   - Pochemu vy prikazali mne uchastvovat' v osvobozhdenii Doka, kogda tol'ko
chto tak krasochno govorili o moej ostorozhnosti?
   On hohotnul grubovato, no ne obidchivo.
   - Lovite? - sprosil on. - Ne vyjdet. |tu akciyu  ya  special'no  pridumal
dlya vas. YA znal o zamysle slama, znal i to, chto on udastsya etak  procentov
na devyanosto pyat'. Znal, chto Kodbyuri postaraetsya vygorodit'  sebya  v  etoj
istorii: komu ohota sovat' sheyu v petlyu?  On  ne  durak,  etot  Kodbyuri,  i
prekrasno ponimaet, chto v svidetelyah luchshe imet' geroya,  kotoryj  zhertvuet
zhivotom svoim radi bezopasnosti strany. Vy byli kak raz takim geroem,  eto
zhe v vashem stile: bezhat', strelyat', lezt' naprolom. Ah,  kak  on  raspisal
vashi podvigi Biglyu: hot' roman pishi. A Bigl' lyubit geroev, da eshche takih, u
kotoryh v ankete chisto. U vas kak raz chisto. Poetomu, kogda rech'  zashla  o
vashej poezdke na Vtoruyu Planetu, Bigl' ne slishkom kolebalsya: vo-pervyh, za
vas prosil Faketti-starshij, vo-vtoryh, attestaciya Kodbyuri.
   - Znachit, vy znali o tom, chto ya sobralsya na Vtoruyu?
   - Dogadyvalsya: konechnaya cel' vashego zadaniya  -  imenno  tam.  Rano  ili
pozdno vstal by vopros o vashej vyezdnoj vize. I v etom sluchae luchshe  imet'
soyuznikov... - On pomolchal i sprosil: - Vse?
   - Eshche odin vopros... - skazal ya.
   - Govorite.
   - Ne obizhajtes', Pervyj, - medlenno nachal ya. - Notacii i  sovety,  byt'
mozhet, neobhodimy, no ih mog by peredat' i Sed'moj. Skazhite chestno:  zachem
vy menya vyzvali?
   On dolgo molchal - vidimo, obidelsya vse-taki, potom  skazal  s  kakoj-to
grustnoj usmeshkoj:
   - Vy pravy. Prostite starika: ya prosto hotel posmotret'  na  vas,  esli
eto slovo podhodit k situacii. Mne uzhe nikuda ne vybrat'sya  otsyuda:  razve
chto proval. A znaete, chego mne by hotelos'?  -  I,  ne  dozhidayas'  otveta,
zakonchil: - Pomenyat'sya s  vami  mestami.  Da  i  vozrastom  tozhe...  -  On
zasmeyalsya. - Ne slushajte, vse eto vzdor i starcheskaya  boltovnya.  A  teper'
idite i ne oglyadyvajtes'. Idite-idite, a ya, kak vsegda, ostayus'...
   YA vstal i poshel. Snachala po  koridoru  s  mertvymi  dveryami,  potom  po
lestnice - ne zahotel pol'zovat'sya liftom, - potom po ulice -  pod  melkim
teplym letnim dozhdem. A v golove zvuchala poslednyaya fraza Pervogo:  "Idite,
a ya, kak vsegda, ostayus'..."





   Za oknami-stenami verhnih etazhej Dvorca druzhby plyli i kuchilis' oblaka,
upavshie na gorod. Novoe stoetazhnoe zdanie Dvorca -  vse  iz  organicheskogo
stekla bez vidimyh shvov i stal'nyh  skreplenij  -  bylo  postroeno  eshche  v
pervom desyatiletii veka. Legkoe i prozrachnoe, ono vozvyshalos' nad gorodom,
kak  elochnaya  igrushka  velikana  iz  kosmosa,  a  special'noe   ustrojstvo
sozdavalo vokrug nego neutihayushchij vihrevoj potok,  zashchishchavshij  igrushku  ot
vozdushnyh techenij, ciklonov i bur'.
   V etot hmuryj den'  na  zaoblachnyh  vysotah  Dvorca,  gde  razmestilos'
rukovodstvo ob容dinennyh svobodnyh stran,  zdes',  v  kabinete  nachal'nika
razvedyvatel'nogo Centra Dibitca, vstretilis' ego druz'ya  i  soratniki  iz
razvedok drugih kontinentov - SHari i Amer.
   Vse byli nemolody - kakaya zhe molodost' pyat'desyat  s  lishnim?  -  i  vse
znali drug druga dobryj desyatok let. I  ponimali  drug  druga  dazhe  ne  s
poluslova, a so vzglyada, s intonacii, s mimoletnogo dvizheniya gub. Vse troe
byli professionalami, da i delo svyazyvalo obshchee, znakomoe do  melochej:  ot
psihologii razvedchika do umelogo obobshcheniya chastnostej, chto v  zhizni  zovut
pustyakami, a v razvedke ob容ktivnymi dannymi.
   - Vy oznakomilis' s moim dokladom Sovetu? - sprosil Dibitc i v otvet na
molchalivyj kivok sobesednikov dobavil: - Znachit, preambula ne potrebuetsya.
   - O rudnikah na Vtoroj my uzhe slyshali, - skazal SHari. - Verbovshchiki  SVK
poyavilis' ne tak davno i u nas.
   - Rudniki, s kotoryh ne vozvrashchayutsya, - usmehnulsya  Amer.  -  I  u  nas
pobyvali eti lovcy chelovechiny.
   - Oficial'nyj otbor?
   - Vpolne. Vezhlivoe priglashenie ot imeni "Razrabotok Sinau". Alyuminij  i
med'.
   - CHepuha, - skazal Dibitc. - Aktivnost'  medeplavil'nyh  i  alyuminievyh
zavodov v SVK ne uvelichilas'. Tut chto-to drugoe.
   - A pochemu oni ne otpravlyayut na Vtoruyu mehanizmy?  -  sprosil  Amer.  -
CHelovechina deshevle?
   - Ne tol'ko. Raznye mestorozhdeniya - raznye mehanizmy. Poshlyut  mashiny  -
my srazu skazhem, kakaya ruda.
   - A vdrug zoloto?
   - Edva li. Kakoj im smysl skryvat'? Ih territoriya -  ih  i  zoloto.  Na
dolyu v dobyche my ne pokushaemsya. I  eshche  odno:  pochemu  ne  vozvrashchayutsya  s
rudnikov?  Nagruzhennye  zolotom  vozvrashchenii  byli  by   luchshej   reklamoj
priiskov. Novyj bum, zolotaya lihoradka v kosmose! Net, druz'ya, tut  chto-to
drugoe. YA ne nazyvayu, chto imenno, v doklade Sovetu, no u  menya  est'  svoi
predpolozheniya.
   - Podelish'sya?
   - Dlya etogo my i  sobralis'.  Pribyl  svyaznoj  ot  nashego  rezidenta  v
Vostochnom Megalopolise. Poslushaem?
   On nazhal knopku selektora.
   - Kto v priemnoj?
   Svetlovolosaya devushka na ekrane vezhlivo provorkovala:
   - Dabl'yu-bi.
   - Nadeyus', vy  ne  budete  v  pretenzii,  esli  ya  ne  raskroyu  kodovyj
psevdonim. Imen u nego mnogo, a nastoyashchee on  i  sam  zabyl,  -  ulybnulsya
Dibitc, vstavaya navstrechu voshedshemu.
   Opisyvat' ego my ne budem. |to Mak-Brajt. On  chisto  vybrit,  podtyanut,
vezhliv i holoden.
   - Svyaznoj iz Megalopolisa, - predstavil ego Dibitc. - Sadites'.
   Mak-Brajt, poklonivshis', molcha sel v podvinutoe Dibitcem kreslo.
   - Rasskazyvajte.
   - Osnovnoe ya uzhe izlozhil v pamyatnoj zapiske.
   - Tovarishchi ee ne chitali. Povtorite vkratce.
   - Okolo polugoda nazad u nas poyavilis' svedeniya o zagadochnoj aktivnosti
administracii SVK v sto tridcat' vtorom  kvadrate  yugo-vostochnogo  sektora
Vtoroj Planety. Po  oficial'noj  versii,  rech'  shla  ob  otkrytii  bogatyh
mestorozhdenij medi i alyuminiya. Odnako v geologicheskih krugah soobshchenie  ne
podtverdilos'. A mezhdu tem rezko uvelichilos'  chislo  gruzovyh  kosmicheskih
rejsov. Prosledit' pribytie  i  harakter  gruzov  na  kosmodromah  SVK,  k
sozhaleniyu, ne udalos'. Odin kosmodrom na yuge my zasekli, no ni  proniknut'
tuda, ni vyyasnit' napravlenie gruzovyh marshrutov ne sumeli:  ohrana  pochti
nepreodolima,  special'nye  lokatory  i  krugovoj  luchevoj   prostrel   ne
pozvolyayut priblizit'sya k ob容ktu dazhe na sto kilometrov.
   - Sudya po dannym pamyatnoj  zapiski,  vam  bol'she  povezlo  s  obratnymi
gruzovymi rejsami.
   -  Oni  prohodili  v  obychnyh,  nezasekrechennyh  usloviyah.   Regulyarnye
gruzovye rejsy v sootvetstvii s potrebnostyami kolonii.  Samoe  lyubopytnoe,
chto iz SVK ne bylo otpravleno ni odnoj partii rudnichnyh  mehanizmov  -  ni
ekskavatorov, ni drag, ni burov. Tol'ko lyudi. Ili  zaverbovannye  rabochie,
ili prigovorennye k katorzhnym rabotam v kolonial'nyh geomestorozhdeniyah.
   - Otkuda svedeniya? - sprosil Amer.
   - Ot nashej agentury v podpol'e, chastichno iz "kosmicheskih" istochnikov  i
neposredstvenno ot Dabl'yu-ej. Po ego predlozheniyu i byl nacelen  vash  agent
na razgadku etoj zasekrechennoj operacii.  Koefficient  sekretnosti  ee  my
kodiruem kak shest' k  trinadcati  -  samyj  vysokij  uroven'  ohranyaemosti
nauchnyh i promyshlennyh tajn. Odnako  i  v  ee  "stenke"  otkrylas'  shchelka,
agenture svyazannyh s nami slamistov vse zhe udalos' v konce  koncov  zasech'
prodvizhenie gruzov special'nogo naznacheniya na strategicheskom shosse  YUzhnogo
Megalopolisa i dazhe  uvidet'  -  k  sozhaleniyu,  sluchajno!  -  stolknovenie
elektrokarov. No podojti k mestu avarii  okazalos'  nevozmozhno:  vse  bylo
ocepleno krugom na neskol'ko kilometrov. Svideteli avarii  byli  shvacheny,
sumel bezhat' tol'ko odin mal'chik let desyati - dvenadcati. Po  ego  slovam,
iz razbitoj mashiny vypali  na  shosse  ogromnye  brikety,  bolee  polumetra
kazhdyj, iz zheltogo metalla, blestyashchego, kak armejskie pugovicy.
   - CHto zhe vy predpolagaete?
   - Metallicheskuyu obolochku,  futlyar.  Latun'  ili  kraska.  Kamuflyazh  pod
zoloto. Zoloto v glazah obyvatelej ob座asnit i  ohranu,  i  sekretnost',  i
zhestokost' raspravy so svidetelyami.
   - Kto zhe vozglavlyaet operaciyu? "Razrabotki  Sinau"?  -  pointeresovalsya
SHari.
   - "Razrabotki Sinau" - takoj zhe kamuflyazh, kak i psevdozolotye  futlyary.
Finansiruet  operaciyu  mul'timilliarder  Faketti,   prezident   Vostochnogo
bankovskogo konsorciuma, a sut' operacii, ee perspektivy i harakter - poka
ne razgadannaya eshche zagadka. Nad razgadkoj ee my  sejchas  i  rabotaem.  Vash
agent uzhe uspel podruzhit'sya s synom Faketti, prozhigayushchim zhizn' balbesom, i
ego svetskim okruzheniem v Megalopolise. |to odna iz  dorozhek  k  raskrytiyu
tajny, drugaya - v podpol'e. Tret'ya - neposredstvenno  v  SVK-dva,  kuda  i
vyletel sejchas vash agent.
   - YA dumayu, vse, - skazal Dibitc i  kivnul  Mak-Brajtu.  -  Podozhdite  v
priemnoj. Vozmozhen dopolnitel'nyj razgovor.
   Dibitc zadumalsya. CHto-to v rasskaze Mak-Brajta podsoznatel'no ego ochen'
vstrevozhilo, no chto imenno, on by ne mog otvetit'.
   - YA polagayu, - skazal on nakonec, - chto vas vseh volnuet  odna  detal'.
CHto  v  bruskah?  Promyshlennye  tajny  uzhe  ne  tajny,  i   nuzhno   chto-to
sverhordinarnoe, chtoby tak zashifrovat' operaciyu. Predpolozheniya, konechno, u
nas est'.
   Est' i nekotorye podtverzhdeniya ih. Naprimer,  mne  prihodit  na  pamyat'
odin sluchaj, do sih  por  ne  nashedshij  ob座asneniya.  Mesyaca  dva  nazad  k
granicam nashej zony na Vtoroj Planete pripolz chelovek.  Bukval'no  pripolz
po holodnym peskam planety. Odezhda v kloch'yah, iz座azvlennoe telo  i  mutnyj
vzglyad  umirayushchego.  On  dejstvitel'no  umiral  i   umer   na   glazah   u
pogranichnikov, uspev tol'ko dazhe ne vymolvit',  a  vydohnut'  s  poslednim
vzdohom: "|to ne zoloto... Ne ver'te... Net..."
   - CHelovek ottuda? - sprosil SHari.
   Dibitc kivnul.
   - Otchego zhe on umer? Ot istoshcheniya, ot goloda ili...
   - Vot imenno "ili"! - vzdohnul Dibitc i pomolchal, prezhde chem zakonchit':
- On umer ot radiacii. Skafandr s povrezhdennoj antiradiacionnoj propitkoj.
   Kogda soveshchanie okonchilos', general snova vklyuchil selektor.
   - Dabl'yu-bi zhdet? Priglasite.
   Mak-Brajt snova voshel, takoj zhe podtyanutyj i holodnyj.
   - Sadis', Mak.
   Vzglyad Mak-Brajta poteplel.
   - Spasibo, shef.
   - Bros' shefa. My odni. I k tomu zhe starye priyateli. Vmeste uchilis'...
   - Teper' ya yurist. Torgovec.
   -   YUrist   -   soputstvuyushchaya   nashej   professiya.    Mnogo    u    nas
professij-sputnikov. Segodnya yurist, zavtra himik. Smozhesh'?
   - Smogu.
   - Poka ne trebuem. Sejchas trebuetsya odno. Sygrat'  vsem  partiyu  Lajka.
Produmat' kazhdyj ego hod. A Lajk ne promahnetsya, esli uvidit cel'. No cel'
prikryta, a Lajk otkryt.
   - Legenda sverhprochnaya. Metall.
   - I metall podverzhen korrozii. Davaj otkrovenno, Mak: tak li bezoblachno
nebo Lajka?
   - Oblaka est'... Odno dazhe sleduet za nim povsyudu. ZHaklin Tibo.
   - Tibo... Tibo... - razdumchivo povtoril Dibitc. - Ryzhevolosaya rusalka s
neshodyashchim zagarom. Vspominayu. Let desyat' nazad my nakryli  ee  kak  nekuyu
Gordon, studentku. Byla zameshana v  dele  Tempesty.  No  ushla.  D'yavol'ski
umnaya baba. Teper' ej, dolzhno byt', tridcat' pyat' ili bol'she.
   - Pohozhe.
   - Opasna?
   - Ne znayu. Po-moemu, Lajk spravlyaetsya.
   - Menya pugaet ne slezhka. YA prosto ne znayu ego sleduyushchego hoda  v  nashej
igre. My uzhe v nej ne uchastvuem.
   Glaza Mak-Brajta ulybnulis'.
   - Kak znat'? - skazal on.
   - My zhe ne imeem agentov v SVK-dva.
   - Kodovyh net. No cepochka "slama" zavyazana i na Vtoroj  Planete.  Krome
togo, ya posylayu odnogo vmeste s  Lajkom.  Vernee,  odnu  -  Linnet  Teker.
Teper' my budem igrat' po perepiske.
   - Kosmolety - eto mesyacy i mesyacy, a lazernaya svyaz' zakryta dlya chastnyh
lic.
   - My protashchim nuzhnoe v lyubom vedomstvennom soobshchenii.  Mezhdu  strochkami
ili mezhdu slovami. Smotrya kak i chto kodirovat'. A  pervyj  hod  Lajka  uzhe
namechen. Vyhod na Faketti. Pryamoj i beskompromissnyj.
   - Tochnee, na ego "ten'"?
   - Estestvenno.
   - Znachit, eshche odna proverka. Lajk preduprezhden?
   - Konechno.
   - YA staromoden, Mak. Ne doveryayu ya nashej psihotehnike. A Kris  Uorren  -
odin iz luchshih kontrrazvedchikov SVK. Umeet stavit' rogatki.
   - Mne tozhe ih stavili po puti syuda. Proshel...





   YA vybral ee vse-taki po trem soobrazheniyam.
   Vse  oshchutimee  sgushchalas'   vokrug   menya   atmosfera   podozrenij,   ne
rassasyvayushchayasya, kak severnye tumany. Tejlora ya chisto ne "proshel".  Gde-to
ostavil pozadi konchik nitochki, kotoruyu neutomimo vytyagivali ch'i-to  cepkie
pal'cy.
   Drugoj prichinoj, pobudivshej menya rasstat'sya s Vostochnym  Megalopolisom,
bylo ego informacionnoe istoshchenie.  Nikto  po-prezhnemu  ne  vozvrashchalsya  s
rudnikov Vtoroj, ni odin kosmolet s zaverbovannymi ne  pokidal  kosmoporta
Megalopolisa, i soderzhimoe interesovavshih Centr  zagadochnyh  metallicheskih
bruskov, odin raz obnaruzhennyh v gruzah  SVK-dva,  po-prezhnemu  ostavalos'
zagadkoj.
   Poslednim tolchkom, kotoryj snyal  moi  kolebaniya  pered  poezdkoj,  byla
vstrecha s Pervym v temnote starogo trushchobnogo neboskreba.  Komandirovka  v
SVK-dva byla obdumana i utverzhdena, hotya  i  ne  obeshchala  mne  nepremennoj
udachi. Projti "ten'" bylo eshche trudnee, chem Tejlora. YA ne obdumyval zaranee
vseh vozmozhnyh variantov proverki - puteshestvie predstoyalo neblizkoe.
   A v salone kosmoleta menya zhdali sovsem uzhe  nepredvidennye  vstrechi.  V
storone ot Dikogo i neznakomyh podonkov, s uvlecheniem igrayushchih v "faro"  -
kogo tol'ko Faketti ne tashchit s soboj v svoi poezdki,  -  s  otchuzhdennym  i
nezavisimym vidom sidela Linnet. Sinie glaza ee iz-pod mal'chisheskoj  chelki
skol'zili po stranicam  illyustrirovannogo  zhurnala,  ne  obrashchaya  na  menya
nikakogo vnimaniya. Mne sledovalo obradovat'sya, a ya nedoumeval. Sluchaj  eto
ili zaplanirovannoe meropriyatie? Vyyasnit' sledovalo srazu, i ya sel  ryadom,
prezrev konspiraciyu.
   - Na Lunu ili dal'she? - v  upor  sprosil  ya,  dazhe  ne  pozdorovavshis':
ceremonii mezhdu nami byli izlishni.
   -  Na  Vtoruyu,  -  otvetila  ona,  sinie  glaza  smotreli  strogo,  bez
udivleniya. - I ne s toboj. YA  sama  po  sebe.  U  menya  v  SVK-dva  tetka,
vrach-psihiatr.
   - Interesno, - skazal ya, - mozhet prigodit'sya.
   - Tebe - da. - Ona proiznesla eto bez malejshej ironii, dazhe bez ulybki.
   Znachit,    vse-taki    zaplanirovannoe     meropriyatie.     Veroyatnost'
psihoproverki, okazyvaetsya,  predusmotrena:  vyvodyat  na  rudniki.  Tol'ko
pochemu Pervyj pozabotilsya  o  yavke  i  svyaznom,  no  nichego  ne  skazal  o
vozmozhnoj psihoproverke? Dolzhno byt', reshili ne ogranichivat' moej  svobody
dejstvij, a vyhod na svyaz' predostavit' iniciative svyaznogo.
   I ya peremenil temu:
   - YA davno hotel sprosit', otkuda ty znaesh' Faketti?
   - Kogo ya tol'ko ne znayu! Moj kiosk v kosmoporte - vse ravno chto  bar  v
rajone central'nyh ulic.
   - On chto-to opazdyvaet.
   - Kto? Faketti? On uzhe davno zdes'. V kabine ekipazha. Sejchas vyjdet.
   No  vyshel  ne  on,  a...  ZHaklin,  kak  vsegda,  elegantnaya,  v  legkom
turistskom kostyume. Nauchilis' my  vse-taki  obhodit'sya  bez  skafandrov  v
kosmicheskih puteshestviyah.
   Ona prisela na ruchku perednego kresla. Linnet mgnovenno zamaskirovalas'
v ledyanoj otchuzhdennosti.
   - Na Vtoruyu vmeste s Dzhinom?  -  Durackij  vopros,  kak  budto  ona  ne
znaet...
   - Ugu. A vy?
   - Tozhe. YA goda tri ne byla na Vtoroj. Lyublyu etot "zolotoj ad".
   - I ya, - skazal ya skvoz' zuby.
   - Pochemu vy tak lakonichny? Pomeshala?
   - Ne govorite glupostej, ZHaklin.
   - Togda hot' poznakom'te menya s vashej damoj.
   - Linnet Teker, - suho predstavilas' Linnet, ne davaya vozmozhnosti etogo
sdelat' mne. I ochevidno, s  umyslom,  potomu  chto  prodolzhila  ona  sovsem
neozhidanno: - Odnako vy oshibaetes', gospozha Tibo, ya ne ego dama. My tol'ko
chto poznakomilis'.
   - Vy menya znaete? - udivilas' ZHaklin. - YA vas ne pomnyu.
   - Vas znayut mnogie, a menya trudno vspomnit' v sutoloke  kosmoporta.  Vy
ne raz pokupali u menya zhurnaly v kioske.
   - Znachit, ishchete interesnyh znakomstv?
   Prozvuchalo grubovato. Ne v duhe ZHaklin. No ya promolchal, ozhidaya otvetnoj
repliki. Ona ne zamedlila:
   - Preimushchestvenno intellektual'nyh.
   - CHto zh, Lajk podhodit.
   - Vy tozhe podhodite.
   U ZHaklin opyat' poyavilsya znakomyj mne pristal'nyj, buravyashchij vzglyad.
   - Ne znayu, chto vy mozhete izvlech' iz znakomstva so mnoj.
   - Drugie ne menee interesnye znakomstva, gospozha Tibo.
   - Sredi muzhchin, konechno?
   - Preimushchestvenno.
   - ZHenihov ili poklonnikov?
   - Ogranichennyj diapazon, madam. YA vklyuchayu v nego i druzej, i  partnerov
za uzhinom, i prosto umnyh i vnimatel'nyh sobesednikov.
   Podoshel Faketti.
   - CHabbi, kak vsegda, okruzhen zhenshchinami. Ustupi hot' odnu, druzhishche.  Nam
nuzhna partnersha v "faro".
   On podhvatil ZHaklin  pod  ruku.  ZHaklin  pomorshchilas':  ej  ne  hotelos'
uhodit'.
   - Kogda zhe my poletim? - sprosila ona, sderzhivaya zevok.
   - A my uzhe davno letim, -  zasmeyalsya  Dzhin.  -  Vot  chto  znachit  imet'
kosmolet-modern. Nikakih peregruzok i nevesomosti.
   Kogda oni udalilis', Linnet shepnula, oglyadyvayas':
   - YA ne peresolila?
   - Otlichno, - shepnul ya v otvet, - no luchshe by tebe sygrat' glupyshku.
   - Kakaya raznica? Menya zhe zasekli v razgovore s toboj.
   -  Uvy.  Teper'  so  Vtoroj  Planety  pojdet  zapros  o  tebe  i  tvoih
znakomstvah. ZHaklin - materaya volchica syska.
   -  Vo-pervyh,  na  Vtoroj  eto  ne  strashno.  Volchic  b'yut  iz  luchevyh
pistoletov ili topyat v zybuchih peskah. Vo-vtoryh, vryad li ona letit tol'ko
iz-za tebya: zdes' i Faketti, a ona yavno pristavlena k nemu.
   - I k nemu i ko mne. No chert s nej:  ya  privyk.  Luchshe  skazhi:  kak  my
uvidimsya?
   - YA najdu tebya, kogda ponadobitsya. Dash' ob座avlenie v vechernej gazete  v
kolonke  "personaliya".  V  tekste  upomyani  lyuboj   nomer   "Novostej"   i
kakie-nibud' dannye, podrazumevayushchie vremya i mesto vstrechi.
   YA tak i predpolagal. Razvedchik s ten'yu. Ten' sleduet za nim,  pomogaet,
strahuet i berezhet ot opasnostej.
   - Tebe dadut vse nuzhnoe  v  gostinice  kosmoporta,  -  skazala  ona.  -
Kstati, i luchevoj pistolet.
   -  Pistolet  -  eto  horosho.  Dazhe  otlichno.  No  pochemu  v   gostinice
kosmoporta? YA zhe edu s Faketti.
   - V kosmoporte na Vtoroj tebya zaderzhat. Proverka im nichego  ne  dast  -
faktov net. No popadesh' v SVK-dva uzhe posle Faketti.
   - Dzhin sorvet vse ih zamysly.
   - Na Vtoroj on v  rukah  papochki  i  ego  vtorogo  "ya"  -  Uorrena.  Ne
tormoshis' - eto eshche ne samoe strashnoe. V gostinice kosmoporta mozhno chto-to
uznat'. Tes... ona vozvrashchaetsya.
   ZHaklin podkralas' k nam s bezzvuchnost'yu koshki,  no  Linnet  vse  zhe  ee
zametila.
   - Gde vy ostanavlivaetes' v SVK-dva? - sprosila ZHaklin.
   - U bol'noj tetki. YA ee edinstvennaya rodstvennica, a ej nuzhen uhod.
   - Ne luchshe li nanyat' sidelku, a samoj poselit'sya v gostinice?
   Linnet symprovizirovala naivnyj ispug:
   - YA boyus'  etih  gostinic.  Vy  sami  skazali:  "zolotoj  ad".  Povsyudu
strelyayut, kak v tire.
   Kazhetsya, ona reshila vse-taki sygrat' glupyshku.  Ne  pozdno  li?  Dolzhno
byt', eto zametila i ZHaklin, potomu chto sleduyushchij ee vopros byl zadan  uzhe
tonom sledovatelya:
   - Pochemu vasha tetka zhivet na Vtoroj?
   - Ona tam rabotaet.
   - Kem?
   - Vrachom.
   - Vy skazali, ona bol'na. CHem?
   - Rezul'tat avarii aerobusa. Perelomy i prochee.
   - I dolgo vy tam probudete?
   - Kak pozhivetsya. YA vzyala dlitel'nyj otpusk za svoj schet.
   - I vam ego dali?
   - Pomog Faketti.
   - A otkuda vy ego znaete?
   - YA by mogla zadat' tot zhe vopros i vam.
   "Sledovatel'"  na  minutu  zadumalsya,  otyskivaya  bresh'  v   pokazaniyah
"doprashivaemoj". YA vospol'zovalsya etim i demonstrativno zevnul:
   - Spat' hochetsya.
   Menya dejstvitel'no chto-to  ubayukivalo,  kak  melodiya,  donosivshayasya  iz
glubin kosmosa.
   - I menya klonit ko snu, - obradovalas' Linnet.
   ZHaklin pomorshchilas':
   - Nado bylo vypit'  verbeny.  Togda  by  vy  proderzhalis'  dol'she.  Oni
vypustili snotvornyj gaz... Teper' vy prospite vse puteshestvie.
   YA  dazhe  poezhilsya  ot  udovol'stviya.  Kakoe  schast'e  letet'  s   takim
predupreditel'nym ekipazhem.





   Posle  posadki  u  kosmovokzala  SVK-dva  metallicheskij  golos  diktora
ob座avil:
   - Vseh poimenovannyh  v  spiske  passazhirov  ozhidayut  v容zdnye  vizy  v
servis-byuro  vokzala.   Nepoimenovannyh   prosyat   projti   v   gostinicu.
Registraciya ne obyazatel'na.
   Golos  otkashlyalsya  i  prochital  spisok.  V  spiske  menya  ne  bylo.  My
pereglyanulis' s Linnet, i glaza ee skazali: "YA  zhe  preduprezhdala.  Vyhodi
poslednim".
   Ko mne podoshel yavno smushchennyj i rasteryannyj Dzhin.
   - Nichego ne ponimayu. YA sam prodiktoval spisok v lazerogramme.
   - Mozhet byt', zdes' pereputali?
   - Ty podozhdi v otele. Nadeyus', vse tut zhe budet ispravleno.
   Po stykovomu tunnelyu eskalatornaya dorozhka dostavila nas  pryamo  v  holl
kosmovokzala pod vysokim steklovidnym kupolom, otkryvayushchim tuskloe nebo. U
kioska s mestnymi suvenirami ona razvetvlyalas' - pravaya s  tesnyashchimisya  na
nej passazhirami  uhodila  v  servis-byuro,  levaya  uvodila  menya  odnogo  v
privokzal'nyj otel'. YA pojmal uteshayushchij vzglyad Linnet: "Ne  volnujsya.  Vse
budet kak nado".
   Nezametno i neizvestno otkuda na moyu sirotlivuyu panel' vskochil atlet  v
belom  mundire  i  takom  zhe  shleme  s  bukvami  "POL".  Policiya  SVK-dva,
rasshifroval  ya.  On  podhvatil  moj  chemodan  i   pereskochil   na   druguyu
otvetvlyayushchuyusya dorozhku: "Za mnoj!"
   Zavernuv u bara, dorozhka vzvilas' vverh i snova vypryamilas'  na  vtorom
etazhe, minuya poocheredno stroj vypuklyh belyh dverej, pohozhih na sejfy  ili
holodil'niki. U odnoj iz  nih  moj  sputnik  podnyal  ruku  i  soskochil  na
ulozhennuyu cvetnymi plitkami ploshchadku. Dver' "sejfa" vela v moj gostinichnyj
nomer iz dvuh komnat i vannoj, gde mne predstoyalo ozhidat'  resheniya  sudej:
chist ya pered vlastyami ili net.
   -  SHon  Liri,  serzhant  sluzhby   bezopasnosti,   -   predstavilsya   moj
belomundirnyj sputnik, vojdya v komnatu, sluzhivshuyu,  po-vidimomu,  gostinoj
ili domashnim barom, i snyal shlem. Bez shlema  on  okazalsya  zdorovym,  ryzhim
vesnushchatym parnem,  vsosavshim  vmeste  s  molokom  materi  drevnij  nakaz
"derzhat' ulybku". I on derzhal ee, ne snimaya v techenie  vsej  posledovavshej
procedury.
   Snachala nazhal knopku na stene, i kopiya znamenityh "Sumerek"  Uontona  v
serebryanoj rame  sdvinulas'  vpravo,  otkryv  ryad  zamaskirovannyh  polok,
napodobie drevnego bara, modnogo let sto nazad. S odnoj iz polok  on  snyal
chto-to   vrode    sbroshennoj    shkury    zmei,    okazavshejsya    svernutym
kombinezonom-skafandrom, dlinnostvol'nyj pistolet-luchevik i znakomuyu raciyu
kosmoletchika  na  chuzhih  planetah:  priemnik  -  ser'ga  i  peredatchik   -
chasy-braslet.
   - Poluchite ves' nabor, o  vas  uzhe  pozabotilis'.  Tol'ko  zapolnite  i
podpishite obyazatel'stvo vernut' vse pri  otbytii  nazad.  -  On  podbrosil
pistolet  v  ruke,  emu,  vidimo,  ne   hotelos'   uhodit'.   -   Pistolet
giperzvukovoj na dvesti molnij. Zaryazhat' ne nuzhno, navodka avtomaticheskaya.
Pri popadanii, esli vy predvaritel'no  pereklyuchite  vot  etot  rychazhok  na
panel'ke, transformirovannyj luch ne ubivaet, a tol'ko vyvodit iz stroya  na
neskol'ko chasov bez chlenovreditel'stva.  U  menya  takoj  zhe.  -  Eshche  shire
ulybnuvshis', on sunul ruku pod myshku.
   - Vse eto mne znakomo, - zevnul ya. - U menya suhost' vo rtu posle spyachki
v kosmose. Est' chem gorlo promochit'?
   Serzhant brosilsya k paneli  vpolne  uzhe  sovremennogo  bara,  pokoldoval
strelkoj na shkale i prines  butylku  s  blyudechkom  na  podnose.  V  blyudce
cherneli smorshchennye goroshinki.
   - CHilit, - skazal Liri, -  mestnyj  zemlyanoj  oreh,  podzharennyj  mezhdu
prochim. ZHuem mezhdu vypivkami.
   YA pozheval. Priemlemo. Vypil. Tozhe priemlemo. Sprosil u serzhanta:
   - Znachit, v容zdnyh zhdut zdes'? A vyezdnyh?
   - Vyezdnye redko komu dayut. CHashche sovsem  ne  dayut.  Na  rodnoj  Planete
vozvrashchenie ne zhaluyut - perenaselennost'. Priehal rabotat' - rabotaj!
   - Gde?
   - Est' naznachenie - gde  polozheno.  Net  -  otpravlyaem  v  "Sinau"  ili
Louson.
   - "Sinau" - eto ponyatno. Mednye rudniki, - skazal ya. - A Louson?
   Policejskogo slovno podmenili.  On  dazhe  ne  probormotal,  a  promychal
skvoz' orehovuyu zhvachku:
   - Ne ponimayu.
   - Ty nazval tol'ko chto "Sinau" i Louson.
   - Vy oslyshalis'. YA nazval "Razrabotki Sinau".
   - A Louson?
   - Ne znayu, chto vy imeete v vidu.
   Proboltalsya, shel'ma! Obronil kartu i teper' otchayanno tyanet ee nazad.  YA
myslenno plyunul i kivnul na dver'. Ego kak vodoj smylo!
   Louson! Kogda-to eto byl i vpravdu "zolotoj ad". Pochemu vdrug na  karte
Vtoroj Planety povtorilos' imya dostopochtennogo nyne goroda, gde davno  uzhe
zabyli o vystrelah, a zoloto vidyat tol'ko v zubnyh koronkah i  ukrasheniyah?
Mozhet byt', starozhily SVK-dva otkryli novyj  zolotonosnyj  rajon?  Bruski,
vypavshie iz elektrokara na strategicheskom shosse YUzhnogo Megalopolisa,  tozhe
matovo blesteli, kak zolotye. Pravda, Mak-Brajt ne bez  osnovaniya  otrical
ih zolotonosnoe proishozhdenie, no pochemu zhe vse-taki  Louson?  Serzhant  ne
ogovorilsya, a progovorilsya - on ochumel ot straha, kak  zverek  v  kapkane.
Net, Linnet prava. I v kosmoporte mozhno uznat' koe-chto sushchestvennoe, ya uzhe
uznal, hotya tajnu Lousona beregut, kak klyuchi ot goroda.  No  ya  najdu  ih,
chert poberi, gde b oni ni zveneli - v sejfe li  u  Faketti  ili  pryamo  na
rudnikah.
   CHernye oreshki vozbuzhdali appetit, mne zahotelos' est'. YA poshel k toj zhe
paneli, gde neskol'ko minut nazad koldoval ryzhij paren'. Strelka snabzheniya
shla po krugu, v sektorah kotorogo znachilis' blyuda i napitki,  kakie  mozhno
bylo poluchit' nemedlenno, ne spuskayas' v restoran. Tut-to  menya  i  nastig
Faketti.
   - Nevazhno, CHabbi, - vzdohnul on.
   - V容zdnoj vizy ne dayut?
   - YA by im ves' SVK-dva perevernul, esli b  ne  dali.  Poterpi  denek  -
peredadut vizu po teleksu. Ty v spiske est' - vse v poryadke. Tol'ko  toboj
zainteresovalsya pochemu-to sam Kris Uorren.
   - "Ten'" nikogda ne navodit spravok popustu.
   -  Esli  ostanesh'sya  na  Vtoroj,  ne  proiznosi  vsluh  etoj  glupoj  i
bessmyslennoj klichki. - Teper' Dzhin uzhe zlilsya.
   On  zamolchal,  perebiraya  pal'cami  skatert'.  A  mne  bylo  smeshno.  YA
raskusil, chto ego ogorchalo. Izbalovannyj i kapriznyj, on  boyalsya  poteryat'
igrushku-druga, sobutyl'nika, naparnika v lihih  kavalerijskih  nabegah  na
restorany i bary. V SVK-dva ne lyubyat prazdnoshatayushchihsya, a ya  byl  tipichnym
prazdnoshatayushchimsya, otpusknym kosmikom,  balovnem  schast'ya  v  dolgosrochnom
otpuske, polnym  hozyainom  svoih  chasov  i  minut.  Tak  dumal  Dzhin.  Ego
zastavili rabotat', a menya nikto i nichem zastavit' ne mog. YA mog  skazat':
"Plevat' ya hotel! CHto-to ne nravitsya  mne  sidet'  v  tuhloj  gostinice  v
pustyne pod kupolom i zhevat' vonyuchie oreshki". Tol'ko odnogo ne znal  Dzhin,
chto imenno tak ya nikogda ne skazhu, a sognus' v tri pogibeli,  esli  nuzhno,
chtoby poluchit' zavetnuyu vizu, i budu gnut'sya tak pered lyubymi uorrenami  i
faketti, chtoby hot' dopolzti do zasekrechennogo  goroda  s  imenem  Louson.
Bednyj-bednyj, naivnyj Dzhin!
   - Tebe dadut bessrochnuyu vizu, - skazal on.
   - Cenyu.
   - No v odin prekrasnyj den' sprosyat, chto ty sobiraesh'sya delat' dal'she.
   - Poglyadim. Mozhet, mne i ne zahochetsya s toboj rasstavat'sya.
   Dzhin vskochil, protyagivaya bokal.
   - Za chto p'ete? - sprosila ZHaklin u dveri. Ona voshla bez stuka.
   - Za prekrasnuyu, prekrasnuyu, prekrasnuyu Vtoruyu Planetu, - skazal ya.
   - Tebya zhdut v bare. Dzhin, -  delovito  proiznesla  ZHaklin,  podojdya.  -
"Peschanka" uzhe stykuetsya.
   "Peschanka" - peschanyj korabl', soobrazil ya i s trudom sderzhal vzdoh: na
etom korable dlya menya ne bylo mesta.
   - My prishlem za toboj special'nyj, - ponyal menya  Dzhin.  -  I  s  zhil'em
poryadok: ya zakontraktoval celyj etazh v otele.
   - Idi, idi, -  podtolknula  ego  ZHaklin,  -  ya  dogonyu.  Mne  eshche  nado
prostit'sya s CHabbi.
   My ostalis' odni.
   - Povezlo s vizoj? - usmehnulas' ona.
   - Vopreki vashim staraniyam, madam.
   - Neuzheli vy dumaete, chto ya letela na  Vtoruyu  tol'ko  iz  udovol'stviya
uvidet', kak vy ostanetes' s nosom? Smeshno i naivno. Vy plohoj psiholog.
   - Ne nuzhno byt' psihologom. YA znayu vse vidy ishcheek.
   - Grubo.
   - CHto zasluzhili. YA by skazal eto vam eshche v kosmolete, da meshala Linnet.
   - Vy yavno ne v duhe, CHabbi. Vy dazhe ne sprosili, pochemu ya sejchas u vas.
   - YA eto znayu. U vseh passazhirov byla cel'. Odni ehali k  rodstvennikam,
drugie na rabotu. Tol'ko u menya ee ne bylo i net.
   - A esli poyavitsya?
   - Cel'?
   - Net, rabota. Neuzheli starogo kosmika ne tyanet k svoej professii?
   YA podumal i sprosil:
   - CHto zhe mne oni predlagayut? Letat'?
   - Esli vas tyanet - letat'. Pilotirovat'  transportnye  kosmolety.  Esli
hochetsya pozhit' v mestnyh usloviyah, mogut  predlozhit'  kontrol'  gruzov  na
kosmodromah. Nechto vrode inspekcionnyh osmotrov pered poletom.
   - Vy skazali: na kosmodromah. YA ne oslyshalsya?
   - Ne oslyshalis'. U nas ih neskol'ko.
   - Ne sekret, gde eshche?
   - Sekret. Uznaete posle proverki.
   - Znachit, budut opyat' proveryat'?
   - Budut, CHabbi, - skazala ona tverdo. - I ser'eznee, chem vy dumaete.





   Odno  iz  okon  moego  dvuhzal'nogo  nomera  vyhodilo   na   territoriyu
kosmovokzala, vernee, otrazhalo ee  s  pomoshch'yu  nevidimoj  sistemy  zerkal,
drugoe okno-stena bylo  chast'yu  nakryvayushchego  vokzal  kupola.  Skvoz'  ego
superglassovuyu tolshchu dalekoe solnce kazalos' eshche bolee holodnym i bleklym,
a kirpichnaya pustynya do gorizonta i navisshee nad nej mertvenno-lilovoe nebo
tol'ko zavershali pejzazh, ot kotorogo dazhe  u  zdorovogo  cheloveka  svodilo
chelyusti. Za tolshchej  kupola  svirepstvovala  peschanaya  burya,  vzdymaya  valy
peska,  kak  morskie  volny.  Skvoz'  etot  pyl'nyj   tuman   mozhno   bylo
rassmotret', kak vnizu pod oknom u stykovochnogo  shlyuza  v  sinyushnoj  trave
prishvartovalsya peschanyj korabl', a  proshche  govorya,  aerobus  na  vozdushnoj
podushke. S takimi zhe steklovidnymi stenkami, kak i nash kupol, on otchetlivo
prosmatrivalsya, i  dazhe  skvoz'  pylevye  vihri  mozhno  bylo  videt',  kak
rassazhivalis' v kreslah passazhiry, mel'knula mal'chisheskaya strizhka  Linnet,
kosmy Dzhina i latunnye pryadi ZHaklin. Na menya nikto ne  vzglyanul,  veroyatno
ne predpolagaya dazhe, chto ya nablyudal za nimi, stykovochnye shvy razoshlis',  i
"peschanka",  pohozhaya  na  steklyannogo  zhuka,  ubrav  stojki,  poplyla  nad
kirpichnoj pustynej.
   Holl kosmovokzala vdrug slovno vymer - smotret' bylo ne na chto, a  menya
posle dryannoj vypivki neuderzhimo klonilo ko snu.
   CHtoby ne zasnut' -  do  nochi  bylo  eshche  daleko,  hotya  na  potemnevshej
mertvennosti neba uzhe zablestel uzen'kij serp sputnika, - ya  pereodelsya  i
spustilsya vniz, v privokzal'nyj  bar,  v  nadezhde  na  glotok  chego-nibud'
nastoyashchego, nesinteticheskogo, produkta prirody, a ne himii, a spustivshis',
podivilsya, do chego zhe etot bar ne pohozh na  privychnyj.  Tam  vas  vstrechal
rastoropnyj  barmen,  molnienosno  oruduyushchij  smesitelem  i  bokalami,   a
koketlivye devicy v krahmal'nyh nakolkah s  pust'  zauchennymi,  no  takimi
priyatnymi ulybkami i s takoj  lyubeznoj  gotovnost'yu  prinimali  lyuboj  vash
zakaz  za  cvetnym  glyancem  stolika.  Zdes'   zhe   orudovali   mashiny   -
avtomaticheskaya  kofevarka,  avtomaticheskij  smesitel',  knopochnaya   vydacha
zakazov i raz容zzhayushchie po zalu stoliki-roboty s  gotovym  naborom  blyud  i
napitkov.  Na  kakoe   udovol'stvie   mozhno   rasschityvat',   kogda   tebya
avtomaticheski  podbrosit  vverh  vnezapno  vyrosshij  stul,   kogda   bokal
avtomaticheski poedet ot odnogo krana k  drugomu  i  tak  zhe  avtomaticheski
pol'etsya  iz  etih   kranov   to   chto-nibud'   krepkoe,   to   chto-nibud'
prohladitel'noe, a v luchshem sluchae ne ta, a sp'yanu nazhataya knopka vybrosit
vam sosiski vmesto zhelaemyh sigaret.
   Pytayas' raznoobrazit' eto bezmolvnoe udovol'stvie, ya proboval  podsest'
k stolikam, gde harchevalis' redkie posetiteli,  chego-nibud'  ozhidayushchie,  -
vrode menya passazhiry,  no  odin  govoril:  "Proshu  peresest'  -  svobodnyh
stolikov  mnogo",  -  drugoj  molchal,  uporno  ignoriruya  vse  popytki   k
sblizheniyu, a tretij prosto sam peresazhivalsya za  pustoj  stolik,  zahvativ
svoj bokal s mestnym pojlom ili zhestyanku s privoznym. V konce  koncov  mne
eto nadoelo, i ya snova perebralsya k stojke bara na vyrosshij stul.
   I tut za stojkoj vnezapno voznik ne barmen, net, hotya  belaya  kurtka  i
mogla vvesti  v  zabluzhdenie.  To  byl  tehnik-kontroler,  nablyudayushchij  za
rabotoj razdatochnyh avtomatov. Ne vse zhe zdes' nekommunikabel'ny, v  konce
koncov! I ya sdelal robkij shazhok k obshcheniyu:
   - Vtoraya smena?
   - Podmenyayu tovarishcha. Obychno ya rabotayu utrom.
   Otvet lyubeznyj, dazhe dobrozhelatel'nyj. Sdelaem eshche shag.
   - Skuchno u vas s mashinami. Dazhe o pogode ne peremolvish'sya.
   On podmignul:
   - A s posetitelyami?
   - S vashimi molchunami zaplachesh'.
   - Vizu zhdesh'? - vdrug sprosil on, ignoriruya moyu  repliku.  -  V容zdnuyu,
naverno?
   - Pochemu "naverno"?
   - Potomu chto paren' veselyj, kompaniyu lyubish', pogovorit' ohota. Pervak,
odnim slovom. Vse pervaki takie. Esli b vyezdnuyu zhdal,  ni  s  kem  by  ne
razgovarival.
   - Interesno, - otkliknulsya ya.  Mne  dejstvitel'no  bylo  interesno,  no
sprosit' - pochemu? - ne risknul.
   On sam skazal:
   - Potomu chto na rudnikah  tebe  by  gorlo  probkoj  zatknuli,  chtob  ne
boltal. A sboltnesh' - ne uedesh'.
   YA zadumalsya. Pochemu tak otkrovenen so mnoj etot rumyanyj tehnik, pohozhij
na parnya s reklamy "luchshej v mire elektrobritvy", pochemu  on  s  poluslova
otkryvaetsya pervomu vstrechnomu, v to vremya kak drugie,  dazhe  policejskie,
kazhdoe slovo beregut, kak zhetony dlya avtomata? Iz-za lishnej  doverchivosti,
naivnoj dobrozhelatel'nosti ili, byt' mozhet, prosto ot  skuki,  ot  kotoroj
iznyvayut zdeshnie "pervoprohodcy"? |to kopilka cennejshej  informacii,  esli
ee umelo izvlech', ne isportiv zamka. Klyuch k nemu ya, kazhetsya, podobral.
   - Ugoshchayu, - predlozhil ya, potyanuvshis' k knopke. Ona vydala dva bokala.
   - Na rabotu? - sprosil on, prichmoknuv.
   - Letat'. YA zhe kosmik. Budu gruzy vozit'.
   - S rudnikov?
   - Ne znayu. Snachala v SVK-dva, a tam uzh kuda poshlyut.
   - Vot chto, paren', ne znayu, kak  tebya  zovut,  i  ne  sprashivayu.  -  On
doveritel'no  peregnulsya  cherez  stojku  i  pochemu-to  vklyuchil  smesitel'.
Apparat zagudel.
   - Zachem? - sprosil ya.
   On skosil glaza na kraj stola.
   - Mikroteleperedatchiki. Izobrazhenie peredast, a  to,  chto  govorim,  ne
uslyshat.  A  ty  slushaj.  Est'  rudniki  na  yugo-vostoke   s   sobstvennym
kosmoportom. Transport pryamo domoj, na Planetu, minuya Lunu.  Gde  posadka,
ne znayu. Tak chto uvilivaj.
   - A chto, ploho?
   - Grob.
   - Tak ya zhe kosmik. Pogruzi i leti.
   - Smotrya chto gruzit'.
   YA sdelal vid, chto ponyal, i zagovorshchicheski podmignul:
   - Est' slushok - zoloto. V bruskah, kak v banke.
   - Ne vse to zoloto,  chto  blestit.  V  starye  gody  zolotoiskateli  na
Planete ne merli ot radiacii.
   - A u vas mrut?
   - Kazhdyj pyatyj. Mogily - pryamo v "zybuchke". V bol'nice  kojki  stoyat  v
stroyu, kak soldaty. Dazhe na lestnichnyh ploshchadkah  yutyatsya.  Odin  sbezhal  -
rasskazyval.
   - Pojmali?
   - YAsno. Tut zhe i konchili. Vokzal na zamok, ohranniki v belyh  balahonah
- kto so schetchikom, kto s pistoletom. YA u zagraditel'noj setki byl - uspel
prorvat'sya, poka ne hlopnuli. Ty na kakom etazhe?
   - Na vtorom.
   - Zavtra transport v shest'  utra.  Davaj  poran'she,  poka  lestnicy  ne
zakryli. Mozhet, prorvesh'sya. Spektakl' uvidish' - ne pozhaleesh'.
   YA sdelal vid, chto razdumyvayu.
   - Strashnovato.
   - Kak znaesh'. YA lichno ne pojdu - videl.  A  ty  neznajku  sygraj,  esli
shvatyat. Skazhesh', chto knopki v nomere ne rabotali - vot i sgonyal v bar  za
kofe s kotletkoj. Ne poveryat - otlupyat. Tol'ko i vsego.
   - Massa udovol'stviya.
   Rumyanyj tehnik zarzhal kak loshad':
   - Delo tvoe, konechno. Mozhet, i ne otlupyat. Vse-taki kosmik.  Zato  "ih"
uvidish'.
   - Kogo?
   - Obrechencev. Tol'ko oni eshche ne znayut pro eto. ZHmut knopku za  knopkoj.
Pervaki... - I vdrug oseksya, zamolchal.
   Byvaet,  strah,  kak  molniya,   vysvetlyaet   soznanie,   kogda   sp'yanu
progovorish'sya o chem ne sleduet. Hmel'noj  blesk  v  glazah  ego  pogas,  i
rozovye shcheki poblekli.
   - Mne zavtra v pervuyu smenu, - probormotal on,  zaikayas',  i  spolz  so
stojki.
   YA otvetil emu obodryayushchim vzglyadom: ne ronyaj slyuni, paren', ya ne  dyatel.
Pojmet, ne pojmet -  ego  delo.  Dolzhno  byt',  ponyal,  potomu  chto  opyat'
porozovel, kogda uhodil, pyatyas' za avtomaty.
   Utrom budil'nik podnyal menya v polovine shestogo. Kosmolet uzhe sel -  shla
stykovka so shlyuzom vokzala. SHtany i rubaha na "molniyah" otnyali  ne  bol'she
minuty. Stol'ko zhe - botinki s protivopeschanoj naslojkoj: pesok zdes', kak
rzhavchina zhelezo, raz容daet lyubuyu kozhu.  Plastikovye  podoshvy  delali  shagi
besshumnymi, i policejskij, speshivshij  k  paneli,  gde  vklyuchalsya  mehanizm
zagraditel'nyh reshetok na lestnicah, menya ne uslyshal. Rezkij  udar  rebrom
ladoni po shee, chut' ponizhe zatylka, vybil iz nego duh po krajnej  mere  na
chetvert' chasa. Za eto vremya ya uzhe uspel dobrat'sya do holla,  peresechennogo
dvizhushchimisya dorozhkami.  Stykovka  zakonchilas',  i  central'nyj  eskalator,
gostepriimno zhurcha, nes tolpu passazhirov k zavtraku. Krome policejskih,  v
zale  nikogo  ne  bylo  -  ni  sluzhashchego,  ni  prodavca.  Rabotali  tol'ko
avtomaticheskie kioski da servis-signaly, ukazyvayushchie napravlenie.
   YA prisoedinilsya k tolpe nezametno - pri  takih  merah  predostorozhnosti
policejskie dazhe ne predpolagali prisutstviya postoronnego. A postoronnij v
eto vremya uzhe smeshalsya s lyud'mi, tesnivshimisya na dorozhke.  Ne  bylo  sredi
nih ni yuncov, ni pozhilyh - vse srednego  vozrasta,  ot  dvadcati  pyati  do
soroka, koe-kak odetye, v zashtopannyh  kurtkah  i  potertyh  shtanah,  oni,
odnako, ne proizvodili vpechatleniya hilyh i zamorennyh: nabirali ih, dolzhno
byt', po rostu i shirine  plech.  YA  oglyadelsya  i  tolknul  soseda  s  rusoj
borodkoj do ushej, davno uzhe ne strizhennoj.
   - Otkuda, priyatel'?
   - S yuga.
   - A zdes' kuda?
   - V Louson, kak i vse. A ty? - On pristal'no  oglyadel  menya  s  nog  do
golovy - moi "protivopeschanye" botinki yavno smutili ego.  -  YA  chto-to  ne
pripomnyu tebya na posadke.
   U  Lousona  sobstvennyj  kosmoport,  prinimayushchij  transporty  pryamo   s
Planety. Znachit, eti leteli po trasse Luna - Vtoraya Planeta.
   - A ya na Lune sel, - skazal ya kak mozhno nebrezhnee. - V SVK-dva.
   - Znachit, v komandiry? Za naznacheniem? - V ego  tone  prozvuchala  notka
otchuzhdeniya.
   YA pospeshil ubrat' ee.
   - Ostav', paren'. Prosto uvil'nut' hochu.
   - Ot chego?
   - Ot rudnikov.
   - Rabota vezde rabota, - pozhal on plechami,  -  v  skafandrah  ili  bez.
Dyshat' dayut, zapravku tozhe.
   Verbovshchiki, ponyatno, ostorozhnichayut. Polnaya sekretnost' i pryamoj obman.
   - Ty hot' znaesh', chto dobyvat' budesh'? Med' ili zoloto?
   - Govoryat, kakoj-to redkij cvetnoj metall. Na Planete ego net.
   - Ne lyublyu cvetnyh metallov, - pomorshchilsya ya. - Voznya s nimi. Mozhet, chto
polegche najdu.
   - Ne ty najdesh', a tebya najdut. CHerez chas pereklichka,  chudak.  Zachitayut
spisok po radio.  Ne  otkliknesh'sya  -  shchupom  najdut.  Est'  u  nih  takoj
priborchik.
   - Za chas  mnogoe  mozhet  sluchit'sya,  a  poka  zakusim.  CHabbi  Lajk,  -
predstavilsya ya.
   - Ajk Stivens.
   My veselo scepilis' ladonyami  i  dvinulis'  v  bar.  Polupustoj  vchera,
sejchas on byl perepolnen. Za kazhdym  stolikom  gudeli  dlinnonogie  parni,
zapivaya sosiski tejlom. YA byl ne sovsem uveren, chto sosiski  proizoshli  ne
ot peschanogo suslika,  a  tejl  ne  iz  mestnoj  sinyuhi.  No  Ajka  bol'she
interesovali knopki: "Celaya azbuka - zaputaesh'sya". "Nehitraya  azbuka,  vse
oboznacheno. ZHmi i glotaj". I my glotali i zhali - on samozabvenno,  a  ya  s
oglyadkoj: ne sluchitsya li chto  poblizosti.  I  sluchilos'.  Golos  po  radio
ob座avil: "Spokojno. S  mest  ne  shodit'.  Proverka".  Odnovremenno  voshli
policejskie i yavno vysshij chin - v shtatskom.  YA  uslyshal  vopros  i  otvet:
"Imya?" - "Mellori". Vzglyad v kartochku s uvelichitel'noj  linzoj  i  tot  zhe
vopros k  sleduyushchemu.  Iskali,  vidimo,  menya  -  kogo  zhe  eshche?  Myslenno
podschital, chto do nas oni doberutsya ne ran'she chem cherez chetvert'  chasa,  i
shepnul Ajku:
   - Ne obrashchaj vnimaniya. Vozis' s knopkami. A menya uzhe net. Uhozhu.
   - Kuda?!
   - Tishe, chert! Najdu tebya v Lousone, esli chto.
   YA podtyanulsya na rukah, opirayas' na stojku, i mgnovenno perebrosil  telo
cherez panel' s knopkami. YA eshche togda, kogda pyatilsya za avtomatami  tehnik,
primetil sluzhebnyj vhod.
   CHto proizoshlo v zale, ya ne slyhal. Veroyatno, moj gimnasticheskij  brosok
poprostu ne zametili. A ya uzhe  byl  u  gruzovogo  lifta,  zakryt'  kotoryj
zabyli ili ne dogadalis'. Skachok na vtoroj etazh  byl  nedolog,  hotya  lift
tashchilsya ele-ele. No vsego odin etazh! YA besshumno otkryl dver' i vyglyanul  v
koridor. Dvoe policejskih speshili ko mne navstrechu  mimo  dverej-sejfov  s
yavno zainteresovannym vidom.
   - Otkuda?
   - Iz dvadcat' pervogo.
   - Skol'ko dnej v kosmoporte?
   - Poltora s nyneshnim utrom.
   - Iz-za chego zaderzhivaesh'sya?
   - V容zdnaya viza. Dolzhny peredat' po video iz SVK-dva.
   - Pochemu razgulivaesh'?
   - Iskal tehnika. Ne rabotaet kofevarka.
   - Ne vyhodi  v  techenie  chasa.  Ne  to...  -  On  vyrazitel'no  pomahal
elektrodubinkoj.
   - Bud'te spokojny, gospoda.
   Ushli. Veroyatno, ne vedali, chto imenno ya na vtorom etazhe nokautiroval ih
kollegu.





   YA sidel v nomere, kak govoritsya, navostriv ushi, vse vremya ozhidaya  stuka
v dver' ili zhuzhzhaniya  dvernogo  zummera.  No  ni  stuka,  ni  zhuzhzhaniya  ne
posledovalo.  Policejskie  v  bare,  pereschitav  pervakov,  dolzhno   byt',
uspokoilis', a ih kollega, sbityj mnoj, veroyatno, dazhe ne  smog  ob座asnit'
prichiny obmoroka.
   V kuske krasnoj pustyni, vyrezannom oknom-fil'trom, peschanye vihri  eshche
bushevali, no uzhe s men'shej siloj, pozvolyaya otchetlivo  razglyadet'  ogromnuyu
serebristuyu  "peschanku",  soedinennuyu  stykovochnym  tunnelem   so   shlyuzom
vokzala. Na etot raz cherepaha byla iskryashche-matovoj i nigde ne  prozrachnoj:
importery pervakov yavno oberegali ih  ot  neveselyh  putevyh  vpechatlenij.
Passazhirov vidno ne bylo: dolzhno byt', ih uzhe  sognali  na  korabl'  posle
proverki, potomu chto "peschanka" rasstykovalas' i, ubrav  lapy,  poplyla  k
pyl'no-lilovomu gorizontu.
   YA vytyanulsya v kresle i zevnul, a cherez chas menya razbudili.  Rozovoshchekij
serzhant Liri radostno soobshchil, chto moya v容zdnaya viza uzhe s utra  nahoditsya
v servis-byuro, a special'no poslannyj za  mnoj  "karmannyj"  korablik  uzhe
dozhidaetsya na vyhode.
   Liri pomogal mne ukladyvat' chemodany  s  takoj  nazojlivoj  i  neumeloj
gotovnost'yu i s takoj pospeshnost'yu povolok ih  k  vyhodu,  chto  ya  tut  zhe
pochuvstvoval druzheskuyu ruku Dzhina Faketti. Ona chuvstvovalas'  i  v  okoshke
servis-byuro, gde mne vruchili zavetnuyu vizu  i  predupreditel'no  soobshchili,
chto vse scheta moi v kosmovokzale uzhe oplacheny, a u vyhoda sluzhebnogo shlyuza
menya uzhe podzhidala sovsem krohotnaya "peschanka", pohozhaya na detskuyu igrushku
iz prozrachnoj plenki. Voditelya v etoj chetyrehmestnoj "igrushke" ne bylo, no
staryj kosmik Lajk ne rasteryalsya by pered skromnoj panel'yu upravleniya.  Ne
rasteryalsya i ya. Ukazatel'  napravleniya  uzhe  stoyal  na  slovah  "SVK-dva",
kislorod avtomaticheski postupal v kabinu, i  mne  ostavalos'  lish'  nazhat'
rychazhok "vozdushnoj podushki".
   "Peschanka", podnyav tuchu pyli, podprygnula i poneslas' v kirpichnuyu dal'.
Veter smyl oblako, prevrativ ego v shlejf, i dal' otkrylas'.  Krasno-ryzhaya,
budto   utrambovannaya   katkami   pustynya,   kloch'ya   golubovatoj   travy,
chugunno-sinie zarosli  kolyuchih  kustarnikov  i  -  ni  luzhicy,  ni  ozerka
prozrachnoj vody mezhdu nimi, tol'ko lilovye polosy zybuchih peskov, kotorye,
po slovam rumyanogo tehnika, zamenyali zdes' i krematorij i kladbishche. Inogda
pregrazhdali put' steny gigantskih kraterov, udivitel'no pohozhih na lunnye,
no moya "peschanka" provorno ob容zzhala ih, uklonyayas'  v  storonu  na  dobruyu
sotnyu kilometrov. Strashnovato - kto sporit, no to byl  landshaft,  gde  mne
nadlezhalo prozhit' nedelyu, a mozhet byt', i mesyacy, i ya cepko vglyadyvalsya  v
dvuhcvetnuyu bliz' i  dal'.  Rulevoe  upravlenie  v  mashine  bylo,  no  ona
upravlyalas' avtovoditelem i ni razu ne oshiblas', pedantichno  ob容zzhaya  vse
prepyatstviya, kotorye ne mogla pereprygnut'.
   SVK-dva  vblizi  okazalsya  gigantskim  i  prozrachnym   kupolom,   pochti
stometrovoj vysoty v centre. Mnogoetazhnye  zdaniya  rashodilis'  veerom  ot
dvadcatietazhnogo administrativnogo korpusa v centre k odnoetazhnomu  kol'cu
magazinov, skladov, garazhej i sportivnyh zalov na krayu  kupola.  Blizhajshie
zdaniya i perspektiva ulic  horosho  prosmatrivalis',  no  metrovaya  tolshchina
superglassovoj kryshi, opirayushchejsya na setku stal'nyh  perekrytij,  soobshchala
gorodu  dymchato-azhurnuyu  otstranennost'.  Vse  eto  promel'knulo  dovol'no
bystro,  hotya  moj  peschanyj  korablik  yavno  tormozil   pri   podhode   k
stykovochnomu  kol'cu  shlyuza.  Esli  izdali   raznica   mezhdu   SVK-dva   i
kosmovokzalom sootvetstvovala toj zhe raznice mezhdu  polovinkami  yabloka  i
goroshiny, to vblizi nikakih  razlichij  ya  ne  zametil.  Tot  zhe  vydvizhnoj
stykovochnyj  shlyuz,  prisasyvayushchijsya  krayami  k  dverce   mashiny,   ta   zhe
eskalatornaya dorozhka, vyvodivshaya v holl gorodskoj stancii, te  zhe  kioski,
servis-byuro i bary. Nikakoj registracii i  tamozhennogo  dosmotra,  nikakih
vstrech v znakomoj pustyne holla, i vot uzhe ya, minuya nenuzhnye  mne  kioski,
vyletayu na eskalatore v gorod...
   Gorod  ul'trasovremennyj,  arhitekturno-modernovyj,  s  pererezyvayushchimi
doma sadami, dvizhushchimisya lentami ulic i  pereulkov,  estakadami  besshumnyh
pnevmaticheskih dorog, truby kotoryh na vysote dvuh etazhej  protyanulis'  po
radiusam ulic, pridavaya mestnomu urbanisticheskomu  pejzazhu  chto-to  novoe,
neznakomoe. Pri etom vse  uvelichivalos'  k  centru:  i  doma,  i  dorozhnye
estakady,  i  stal'nye  shnury  pnevmaticheskih   trub.   Kol'ca   pereulkov
peresekali radial'nuyu sistemu  ulic,  i  nigde  ya  ne  zametil  ni  odnogo
ekipazha,  ni  odnoj  mashiny,  iz-za  obiliya  kotoryh  perehodit'  ulicy  v
kakom-nibud' nashem Megalopolise mozhno tol'ko po visyachim mostam. Zdes'  vse
dvigalos' samo: i ulicy s ubystryayushchimi beg dorozhkami, i pereulki, nyryayushchie
na perekrestkah pod zemlyu, i podzemnye eskalatory perehodov. Ne  dvigalis'
v gorode tol'ko policejskie, sledivshie  na  perekrestkah  za  eskalatornoj
suetoj.
   Lajk  nikogda  ne  byl  v  SVK-dva,  i  ego   znakomstvo   s   planetoj
ogranichivalos' kosmovokzalom i landshaftom, kotoryj  on  mog  nablyudat'  iz
gostinichnogo  okna.  Poetomu  i  mne  ne  trebovalos'   razygryvat'   rol'
starozhila: ya  poluchil  v  servis-kioske  adres  otelya  "Orono",  primernoe
opisanie   eskalatornyh   marshrutov   i   minut   cherez   dvadcat'   nashel
shestnadcatietazhnyj otel', pochti prilipshij k  central'noj  ploshchadi.  Sedoj,
blagoobraznyj, sovershenno "nekosmicheskij" upravlyayushchij lichno provodil  menya
na shestoj etazh v prednaznachennye mne trehkomnatnye apartamenty.
   - A net li u vas chego-nibud' pomen'she? - pomorshchilsya ya. - Izvinite -  ne
privyk.
   Upravlyayushchij obidelsya:
   - Est' odnokomnatnye nomera dlya prislugi, no...
   - Davajte bez "no". Posmotrim.
   Iskomyj  nomer  okazalsya  tesnovatym,  s  odnim  dushem,  bez  vanny,  a
knopochnaya sistema servisa ne podavala goryachih blyud. Zato  moj  elektronnyj
shchup,    podklyuchennyj    k    chasam-brasletu,    ne    obnaruzhil    nalichiya
mikroteleperedatchika: prisluga ne interesovala vedomstvo Uorrena.
   - Podhodit, - skazal ya, podtolknuv nogoj chemodan v komnatu. - A kstati,
gde mister Faketti?
   - Uehal s kompaniej v pustynyu.
   - Zachem? - udivilsya ya.
   - Safari...
   Mne opredelenno vezlo. YA besceremonno vyprovodil upravlyayushchego i tut  zhe
dostal iz chemodana elektronnyj zatvor, zapirayushchij  dver'  iznutri.  Teper'
snaruzhi ee otkryval tol'ko osobyj klyuch - lyubaya otmychka byla bespolezna. Ne
pereodevayas', ya spustilsya vniz, uznal u port'e adres edinstvennoj vechernej
gazety v gorode i pomchalsya po  eskalatoram  v  redakciyu.  CHasy  pokazyvali
polovinu dvenadcatogo: uspeyu. V okoshke otdela ob座avlenij sprosil:
   - Spisok pribyvshih segodnya v gorod budet opublikovan vecherom?
   - Da.
   - YA uspeyu dat' ob座avlenie, chtoby ono poyavilos' v etom zhe nomere?
   - "Personaliya"? Diktujte.
   I ya prodiktoval:

   "Istoriku,  rabotayushchemu  nad  dissertaciej  ob  ekonomicheskom  osvoenii
Vtoroj Planety, trebuetsya nomer "Novostej" s otchetom o pervoj promyshlennoj
ekspedicii na planetu. Voznagrazhdenie po dogovorennosti. Dostavshego gazetu
budut ozhidat' segodnya v vestibyule otelya "Orono" v 18:30".


   V polovine sed'mogo ya uslyshal zhuzhzhanie videozummera.
   - Ne vklyuchaj ekran. Ty odin?
   - Podnimajsya. SHestoj etazh. Dver' otkryta.
   Linnet poyavilas' v strogom kostyume i tektonovyh tuflyah s iskusstvennymi
brilliantami  na  pryazhkah.  Kamuflyazh   dlya   velikosvetskogo   otelya   byl
prevoshoden.
   - Dogadalas' srazu? - sprosil ya.
   - Konechno. Nol' otbrosila, ostalos' sto vosem'desyat tri -  nomer  tvoej
komnaty.
   YA peredal ej shifrovku dlya otpravki v Centr.
   - Po lazeru, - dobavil ya. - Obespechish'?
   - Est', kapitan. Mnogo uznal v kosmoporte?
   - Koe-chto. Kazhetsya, mne vse-taki pridetsya prinyat' predlozhenie Faketti.
   - My eto predpolagali. Gde budesh' bazirovat'sya? V SVK-dva?
   - Net, v Lousone.
   -  YA  ne  znayu  takogo  mesta  zdes'.  -  Replika  ee  prozvuchala  yavno
rasteryanno.
   - Teper' budesh' znat'.  Zasekrechennyj  rudnichnyj  gorod  s  sobstvennym
kosmoportom, otkuda, minuya SVK-dva, dostavlyayutsya  zasekrechennye  gruzy  na
zasekrechennyj kosmodrom  gde-to  na  yuge  Sistemy.  Sluzhba  Krisa  Uorrena
rabotaet pochti ideal'no.
   YA podcherknul slovo "pochti", i Linnet totchas zhe uhvatilas' za podskazku:
   - Pochemu pochti?
   - Potomu chto ya koe-chto rassekretil.
   - Somnevayus', - skazala Linnet.
   - V tom, chto est' takoj gorod?
   - Net, v tom, chto tebya tuda pustyat.
   - Pochemu net? Projdu proverku. Popytka ne pytka.
   - Boyus', chto pytka.  Ty  ne  znaesh',  kak  proveryayut  lyudej  v  sisteme
Uorrena.
   - Menya podgotovili.
   - Kogda?
   - Polgoda nazad.
   - Zdes' novye metody. Inye mashiny i drugaya himiya. Tebe nado vstretit'sya
s moej tetkoj, |llen Mit. Do katastrofy ona rabotala psihiatrom v  toj  zhe
sisteme.
   - Do kakoj katastrofy? - nastorozhilsya ya.
   - S aerobusom. Perelom  bedra  i  golenostopnogo  sustava.  Sejchas  ona
popravlyaetsya.
   - A ej mozhno doveryat'?
   - Absolyutno.
   - Kogda mozhesh' ustroit' vstrechu?
   - Hot' sejchas. Ona nikuda ne vyhodit.
   - Togda poehali, - reshil ya. - Luchshego vremeni  dlya  vstrechi  ne  budet.
Ves' etazh gulyaet v pustyne, a menya, po-vidimomu, eshche ne zasekli.
   |llen Mit okazalas'  pyatidesyatiletnej  suhoparoj  yuzhankoj,  pohozhej  na
direktrisu pansiona  dlya  blagovospitannyh  devochek.  Umnye,  vnimatel'nye
glaza i zhestko ocherchennyj rot. Za vse vremya nashego razgovora ona  ni  razu
ne ulybnulas'.
   Razgovor nachalsya bez preambuly.
   -  CHabbi  Lajk  dolzhen  projti  proverku  v  sisteme   Uorrena.   Nuzhna
konsul'taciya, - skazala Linnet.
   - Kto budet proveryat'? - posledoval strogij vopros.
   - Vozmozhno, Uorren lichno.
   - S kakoj cel'yu?
   -  Opredelit'  gotovnost'  dlya  otvetstvennoj,  ochen'  vazhnoj  i  ochen'
sekretnoj raboty.
   - Znachit, proverka dos'e, detektor lzhi, somnifoksy i himiya.
   YA molchal: ej luchshe znat'.
   - Ego uzhe gotovili dlya takoj proverki, - poyasnila Linnet.  -  Ne  vazhno
gde, no gotovili. Polgoda nazad.
   - Legenda zakreplena gipnoticheski? - sprosila Mit.
   - Da. Teper' ona uzhe chast' moego soznaniya, - otvetil ya.
   - Est' eshche podsoznanie.
   - Psihologicheskij bar'er, sozdannyj neposredstvenno v mozgovyh kletkah,
smozhet protivostoyat' lyuboj vtorichnoj popytke gipnoza.
   - Kakie himicheskie sredstva primenyalis' dlya zakrepleniya takogo bar'era?
   YA oblizal peresohshie guby. Voprosy  zadavalis'  znatokom  svoego  dela,
otbirayushchim samoe sushchestvennoe.
   - Snachala preparaty iz gruppy barbituratov, chtoby  otklyuchit'  soznanie,
vyzvat' dlitel'nyj mozgovoj shok. Potom amal'geboid.
   - Somnifoksy uchityvalis'?
   - Somnifery? - popravil ya neuverenno.
   -  Somnifery  navodyat  po   zakazu   lyubye   gallyucinacii,   somnifoksy
prosmatrivayut nenavedennye sny. V pervom sluchae -  navodka,  vo  vtorom  -
kontrol', - poyasnila ona bez ulybki.
   - Kontrol' uchityvalsya.
   Ona vstala i proshlas' po komnate, tyazhelo opirayas' na palku.
   - Sejchas amal'geboid - eto  vcherashnij  den',  -  proiznesla  ona  tonom
lektora. - Dejstvie ego celikom snimaetsya glizolom.  Kogda  vas  gotovili,
glizol eshche ne byl otkryt.
   - I vy dumaete, chto ego primenyat?
   - Uverena.
   -  A  zachem?  Menya  budut  proveryat'   ne   dlya   togo,   chtoby   najti
zamaskirovannogo slamista psevdo-Lajka - eto uzhe bylo! - a  chtoby  uznat',
goditsya li Lajk - nastoyashchij, konechno! - dlya sverhsekretnoj raboty.
   Ona usmehnulas':
   - Oni i budut proveryat' nastoyashchego  Lajka  -  tak  vsegda  postupayut  s
kandidatami na sekretnuyu rabotu, - a vy ili v  bessoznatel'nom  sostoyanii,
ili vo sne rasskazhete vsyu pravdu, tshchatel'no upryatannuyu v mozgovyh kletkah.
   - Znachit, proval?
   Ona otvetila ne srazu:
   - Esli by vy s Linnet ne obratilis' ko mne, ya skazala by:  da,  proval.
Pochti neminuemyj. No  i  protiv  glizola  est'  sredstvo.  Nazovem  ego...
Vprochem, zachem vam  eto?  Ne  nado  peregruzhat'  vashu  pamyat'.  Vam  nuzhno
dejstvie, a ne nazvanie. Linnet, prigotov' shpric, a ya voz'mu ampulu.
   Ukol.  Pochti  bezboleznennyj  i  tochnyj:  venu  ona   nashla   srazu   i
bezoshibochno.
   - Nu kak? - sprosila |llen.
   YA pozhal plechami:
   - Nikak. Nichego ne chuvstvuyu. Mozhet, ne podejstvovalo?
   - Net, - skazala ona opyat' bez ulybki.  -  Milliony  krohotnyh  strazhej
vhodyat sejchas k vam v mozg i  zanimayut  oboronitel'nye  pozicii.  Ni  odin
reagent glizola dazhe blizko ne podojdet, a pochki i potovye zhelezy vybrosyat
ego - obezvrezhennogo. No ne pokazyvajte vidu, chto vy  vooruzheny.  Na  vvod
glizola otvet'te psevdopoterej soznaniya i rabotoj voobrazheniya  -  kak  vam
budet vygodno.
   YA nizko poklonilsya i poceloval ee suhuyu uzkuyu ruku. Eshche odin soyuznik  v
osinom gnezde vraga.





   Utrom ya vstal pozdno i s golovnoj bol'yu: skazalis' vse-taki  ostatochnye
yavleniya vcherashnego preparata. Polovina odinnadcatogo. Dzhin, veroyatno,  uzhe
pribyl i otsypaetsya v  svoih  apartamentah.  Zvonok  po  video  podtverdil
predpolozhenie. Hriplyj golos mashiny soobshchil v otvet, chto gospodin  Faketti
spit i prosil ne bespokoit' ego do treh chasov dnya.  No  zavtrakat'  odnomu
mne ne prishlos'. Poka  ya  orudoval  knopkami,  vybiraya  holodnye  blyuda  -
goryachih moya sistema  "dlya  prislugi"  ne  podavala,  -  poyavilas'  ZHaklin.
Svezhaya, zavitaya i kosmeticheski vyholennaya, kak na oficial'nyj priem.
   - Kogda eto vy uspeli? - udivilsya ya.
   - YA malo splyu, CHabbi. Privykla. A pochemu vy otkazalis' ot  predlozhennyh
vam apartamentov?
   - Privyk, ZHaklin, - otvetil ya tem zhe tonom, - k tesnote privyk, uvy.
   - Ne krivite dushoj. YA ved' znayu, chem otlichayutsya pomeshcheniya dlya gostej ot
komnat dlya prislugi. Vprochem, eto menya  ne  kasaetsya.  Zakazhite  koktejl',
poka zavtrakaete, - mne dostatochno.
   - Vizity vezhlivosti ne v vashih privychkah, ZHaklin. YA vam nuzhen. Zachem?
   - Snachala novost': Dzhin naznachen general'nym direktorom rudnikov SVK.
   - Ponyatno. No etu novost' ya mog by uznat' i pozzhe.
   - A mne nuzhno, chtoby vy uznali ee ran'she. Ved'  vy  budete  rabotat'  s
Faketti,  -  veroyatno,  budete  rabotat'  s  Faketti,  -  povtorila   ona,
podcherknuv "veroyatno".
   - Soglasen na "veroyatno". Imeyu pravo podumat' i  otkazat'sya.  No  vy-to
pri chem?
   - CHtoby soobshchit' vam,  chto  vy,  po-vidimomu,  ne  smozhete  podumat'  i
otkazat'sya. I ne nadejtes' na Faketti, CHabbi. Vami zainteresovalsya Uorren.
   YA obozlilsya:
   - YAsno: znachit, iz apparata Tejlora v vedomstvo Uorrena?
   - Uvy, CHabbi, ya uzhe davno ne v  apparate  Tejlora.  S  ego  podchineniem
Biglyu otpala neobhodimost' ne tol'ko vo mne. U Biglya svoj apparat  i  svoya
agentura. No delo ne v tom:  pri  chem  zdes'  moya  rabota?  Kak-to  Uorren
poprosil Tejlora podyskat' emu podhodyashchie kandidatury letchikov-kosmonavtov
dlya special'noj raboty. Vy podhodili po mnogim dannym:  holost,  bezdeten,
ne star i s otlichnoj professional'noj harakteristikoj. Uchityvalas' i  vasha
druzhba s Faketti. Itak, uzhe vasha ekskursionnaya poezdka na  Vtoruyu  yavilas'
povodom dlya znakomstva s Uorrenom. Teper' ot povoda dlya  znakomstva  mozhno
perejti k samomu znakomstvu. Slovom, Uorren zhdet vas segodnya k chasu, i moya
missiya na etom konchaetsya.
   Na svidanie ya ne speshil. Vremeni bylo dostatochno - ya mog  prismotret'sya
k gorodu, k ego vitrinam i vyveskam, ulichnym kafe  i  bistro.  SVK-dva  ne
pohodil ni na odin gorod Sistemy. Ne tol'ko iz-za  otsutstviya  ekipazhej  i
svetoforov, bul'varov i pamyatnikov i ne tol'ko iz-za  piramidal'noj  formy
obshchej arhitekturnoj konstrukcii. I ne  eskalatornaya  suetnya  byla  glavnym
otlichiem SVK-dva ot  ego  kolleg  na  Planete.  Net,  takim  otlichiem  byl
iskusstvennyj klimat pod kupolom, vechnoe leto,  ne  zharkoe  i  ne  slishkom
prohladnoe,  a  laskovo-teploe.  Vozduh  prozrachnyj  i  chistyj,  napoennyj
ozonom, sovsem kak v lesu posle grozy, ne  zadymlennyj  i  ne  provonyavshij
obychnymi miazmami goroda,  vosprinimalsya  kak  kurortnaya  blagodat'  posle
nashih ochagov dyma i kopoti. Rastitel'nosti, odnako, bylo malo: ne  hvatalo
mesta dlya parkov, da i pochvennyj grunt nado  bylo  vvozit'  s  Planety,  i
ulicy zdes' ukrashalis' kustarnikom i cvetami, a ne  derev'yami,  trebuyushchimi
prostora dlya svoih kornevyh sistem. Na mestnoj  zhe  pochve  ne  rosli  nashi
obychnye derev'ya, a redkie mestnye pogibali v iskusstvennoj atmosfere.
   Dvadcatietazhnoe   administrativnoe   zdanie   vozvyshalos'   v    centre
piramidal'noj konstrukcii goroda, okruzhennoe plotnym  kol'com  kustov,  na
kotoryh uzhe aleli dlinnye sochnye yagody. V dvuh mestah dom,  kak  i  mnogie
drugie  zdaniya,  peresekali  etazhi-sady  s  korotkostvol'nymi   fruktovymi
derev'yami, tretij sad s bassejnom i solyariem nahodilsya na  ploskoj  kryshe,
kuda mne i nadlezhalo pribyt'. Zdes', s chasu do  dvuh,  prinimal  Kristofer
Uorren,  upravlyayushchij  delami  koncerna  "SHahty  Faketti",   a   fakticheski
nekoronovannyj korol' SVK na etoj planete.
   Uorrena ya nashel srazu v sadu,  kuda  vybrosila  menya  kletka  lifta,  v
uhozhennom i cvetushchem sadu v  kakih-nibud'  tridcati  -  soroka  metrah  ot
iskryashchegosya na solnce kupola.  On  polulezhal  v  solomennom  kresle  pered
stolom s napitkami, udovletvorivshimi by lyubogo tomimogo zhazhdoj.
   YA podoshel blizhe, vytyanulsya i sprosil,  ne  "snimaya"  ulybki,  -  dolzhno
byt', ona poluchilas' u menya nezavisimoj i nahal'noj.
   - Gospodin Uorren?
   Ne podnimayas', Uorren nogoj podvinul ko mne takoe zhe kreslo.
   - Sadites', Lajk, i ugoshchajtes' bez ceremonij. Vy v gostyah.
   YA  sel  i  bez  ceremonij  prinyalsya  rassmatrivat'  sobesednika,  blago
posmotret' bylo na chto. "Ten'" otnyud' ne  byl  seroj  ten'yu,  besshumnoj  i
nezametnoj.  Dvuhmetrovyj  gigant  s  sootvetstvennoj   shirinoj   plech   i
vnushitel'noj igroj muskulov, zametnoj dazhe pod oblegayushchej tors serebristoj
rubashkoj, i sovershenno britoj golovoj, neumestno goloj v nashi  dni,  kogda
iskusstvennoe vzrashchenie volos stalo dostupnym kazhdomu lysomu. Bol'shoe, bez
edinoj morshchinki lico skryvalo vozrast - ya by ne risknul  dat'  emu  bol'she
soroka, uchityvaya, chto do soroka sejchas lyseyut sravnitel'no redko.
   - A vy ne iz razgovorchivyh,  -  skazal  on  posle  pauzy  -  tozhe  menya
rassmatrival.
   -  ZHdu.  -  YA  dernul  plechom.  -  Sprashivat',  zachem  ya   vam   nuzhen,
bessmyslenno. YA eto znayu.
   - Otlichno. Lyublyu zdorovyj lakonizm, kogda on ne tormozit razgovora. Mne
nuzhen kosmicheskij letchik  dlya  dostavki  special'nyh  gruzov  na  Planetu.
Horoshij professional, znayushchij svoe delo i  ne  stradayushchij  lyubopytstvom  k
tomu, chto ne vhodit v ego kompetenciyu.
   - Inache govorya, ne zadayushchij voprosov: kakih gruzov,  s  kakoj  cel'yu  i
komu adresovannyh. Ponyal vas.
   - Tem luchshe. Oplata, vtroe prevyshayushchaya vashu oplatu  na  gosudarstvennyh
rejsah  i  vdesyatero  vashi  otpusknye.  Posle  poleta  i   vozvrashcheniya   -
dvuhnedel'nyj oplachivaemyj otdyh. Korolevskie usloviya.
   - Dopustim, chto ya soglasen, - skazal ya. - K chemu zhe my prihodim?
   - K proverke, druzhok, k proverke. I dolzhen skazat',  chto  kandidaty  na
sekretnuyu sluzhbu proveryayutsya u nas osobenno strogo.
   - Menya uzhe proveryali, - otmahnulsya ya.
   - Znayu, - skazal on i podnyalsya vo ves' svoj  dvuhmetrovyj  rost,  -  to
byli cvetochki, a teper' vy polakomites' yagodkami.
   Vse stalo yasno: ya byl nuzhen Uorrenu kak byvshij kosmicheskij letchik Lajk,
a byvshij kosmicheskij  letchik  Lajk  trebovalsya  kak  zerkalo,  pered  koim
sobiralis' postavit' menya. Zdes' mne moglo  ochen'  ne  povezti,  esli  moya
legenda  ne  budet  v  chem-to  sootvetstvovat'  obrazu,  izvlechennomu   iz
bezdonnyh arhivov sluzhby bezopasnosti.
   Komnata, kuda menya  priveli,  men'she  vsego  napominala  kameru  pytok.
Skoree kabinet vracha-diagnosta s kiberneticheskim ustrojstvom dlya  proverki
vsyacheskih hvorob pacienta. I kreslo bylo vrachebnoe, v meru udobnoe, v meru
pugayushchee, s hitroumnym vencom nad golovoj sidyashchego i  otvodnymi  ot  venca
zmejkami-shlangami. Bez zmeek on chem-to napominal  teatral'nuyu  koronu,  no
nadevalsya  myagko,  kak  shlyapa,  plotno  ohvatyvaya  golovu  nezametnymi   i
neoshchutimymi prisoskami-datchikami.
   Uorrena  ne  bylo,  on  kuda-to  ischez  po  puti,  peredav  menya   trem
assistentam ili laborantam  v  belyh  medicinskih  halatah.  Odin  iz  nih
podognal mne venec, drugoj vstal u ekrana so strelkoj, neskol'ko raz nazhal
na kakoj-to rychag, proveril hod strelki - ona  totchas  zhe  legla  poperek,
soediniv sinyuyu i krasnuyu tochki, raspolozhennye kak dvenadcat'  i  shest'  na
chasovom ciferblate.
   - SHpric, - skazal tretij, lica ego  ya  ne  zapomnil  -  tol'ko  ulybku,
vezhlivo-ravnodushnuyu i neobyazatel'nuyu. Psihiatr, reshil  ya.  SHpric,  znachit,
himiya i, veroyatno, glizol.
   - Bol'no ne budet, ne bojtes'.
   YA pozhal plechami:
   - Pochemu vy reshili, chto ya boyus'? YA ne v zastenke, nadeyus'?
   On, ne reagiruya na repliku, molcha vvel mne v venu prozrachnoe soderzhanie
shprica. Boli dejstvitel'no ne bylo  -  tak,  legkij  zhar  v  krovi,  kogda
chem-nibud'  vozbuzhden  ili  vzvolnovan.  Potom  rasslablennost',  no   bez
obmoroka. Vprochem, ya ego simuliroval. Zakryl  glaza  i  bessil'no  opustil
ruki.
   - Otvechat' budete korotko, ne obdumyvaya otveta.
   YA promolchal.
   - Soznanie uzhe podavleno, - skazal chelovek u ekrana so strelkoj.
   - Podavleno, - kivnul vtoroj, i tut zhe posledoval vopros: - Vy rodilis'
v zone SVK?
   - Da.
   - Gde?
   - Na severe Sistemy.
   - Vy razvedchik OSGa?
   - CHto takoe OSG?
   - Ob容dinenie svobodnyh gosudarstv. Povtoryayu vopros. Vy razvedchik OSGa?
   - Net.
   - Kto zhe?
   - Byvshij kosmicheskij pilot na rejsah Planeta - Luna - Vtoraya Planeta.
   - Lajk?
   - Da.
   - Kak strelka? - sprosil psihiatr, po-vidimomu, u assistenta, stoyavshego
szadi.
   - Vse otvety na sinej tochke.
   - Znachit, pravda.
   - Konechno. Vy dumali, syuda mozhet proniknut' razvedchik? Somnevayus'...
   - Razbudite.
   - Sovsem?
   - Net-net. Nepolnoe probuzhdenie. Interval mezhdu snami.
   - Pereklyuchenie na somnifoks?
   - Poprobuem.
   Mne osvobodili zazhim venchika. YA symitiroval  probuzhdenie  i  poluotkryl
glaza.
   - Spite, spite, - strogo skazal  psihiatr.  -  Vam  horosho.  Golova  ne
bolit. V glazah - tuman. Postepenno rozoveyushchij. Vspominaete detstvo.
   Dolzhno byt', assistent  nazhal  gde-to  nuzhnuyu  knopku.  Legkij  ukol  v
viskah, i - nichego. Milliony nevidimyh  chastic-strazhej,  vvedennyh  v  moj
mozg |llen Mit, snova otbrosili agressora. Soznanie ne vyklyuchilos'. YA  mog
s lyuboj kartinnost'yu predstavlyat' svoe detstvo po svoemu  vyboru.  Lajk  v
detstve igral s tetkoj v myach.  Pozhalujsta!  YA  otchetlivo  predstavil  sebe
bledneyushchij k centru rozovyj tuman, a v centre v  razryve  strojnuyu  figuru
molozhavoj zhenshchiny v belom -  zolotoj  obruch,  kak  moj  venec,  obhvatyval
padayushchie na viski volosy. On brosala mne myach. YA vozvrashchal ego, no,  dolzhno
byt', ne tochno, potomu chto zhenshchina vdrug vskriknula, vernee, ya  predstavil
sebe etot golos i eti slova: "Kuda brosaesh', CHabbi? Pochemu v  storonu?"  YA
povtoril brosok, sebya ne vidya. ZHenshchina  so  smehom  pojmala,  otstupiv  po
zeleneyushchemu gazonu luzhajki.
   Muzhskoj golos ryadom zametil:
   - A u nego cvetnye sny. Lyubopytno.
   - Ne ochen', - skazal psihiatr. - Net lokal'nosti. Mozhet  byt',  eto  iz
knizhki. - I dobavil, povysiv golos: - Detstvo, Lajk, detstvo! Dom,  ulicu,
vyveski.
   YA tut zhe predstavil sebe chernuyu, matovo  otpolirovannuyu,  kak  ruzhejnyj
stvol, dorogu skvoz' mutnoe ot dozhdya vetrovoe  steklo  mashiny.  Les,  les,
les, potom kottedzhi s cherepichnymi  kryshami  v  glubine  sadov  za  azhurnoj
reshetkoj zaborov i reklamnye vyveski na pridorozhnyh stolbah:  "|lektronika
"Di-Ti" u vas doma" i "Luchshie v mire sobach'i galety Dekkera".
   - Pejzazh? - uslyshal ya.
   - Pozhaluj, sever kontinenta. "|lektronika" reklamiruetsya tol'ko tam. Da
i slishkom uzh mnogo lesa.
   Psihiatr ne vmeshivalsya, molchal.
   A  ya  uzhe  smenil  kadry  fil'ma  o  detstve  i  yunosti  CHabbi   Lajka,
eks-kosmonavta SVK. Zatemnenie. Iz zatemneniya.  Pole  s  vorotami  v  vide
shirokoj bukvy "N" i sueta zdorovennyh parnej v krasnyh i sinih sviterah  i
shlemah, kak u avtogonshchikov. YA vyryvayus' iz gushchi shvatki i begu k  vorotam,
obnyav dragocennuyu dynyu-myach. Mne brosayutsya pod nogi parni v sinem  i  valyat
na zemlyu. Zatemnenie, skoree zatemnenie! YA ved' nikogda ne byl na pole  vo
vremya igry. A iz zatemneniya - sad kolledzha vo vremya  ekzamenov  -  skol'ko
raz ya videl eti kolledzhi v  fil'mah:  kusty  barbarisa,  kleny,  skamejki,
korotko strizhennye devushki v shortah i parni s katushkami mikrofil'mov.
   A psihiatr vse molchit, no v konce koncov zabava  nachinaet  nadoedat'  i
mne i emu.
   - Razbudite, - govorit on.
   - Sovsem?
   - Sovsem.
   YA otkryl glaza i uvidel ego hmuroe, razocharovannoe lico.
   - Prosnulis'? - sprosil on ravnodushno.
   - Vyspalsya, - otvetil ya i potyanulsya dlya dostovernosti.
   - Sny videli?
   - Konechno. Vy ih tozhe videli.
   - Pochemu? - vstrepenulsya on.
   - A zachem zhe bylo podklyuchat' menya k etoj shtukovine? - otpariroval ya.  -
Ne rebenok - ponimayu, gde ya i chto k chemu.
   - Togda  provodite  ob容kt  proverki  k  gospodinu  Uorrenu,  -  skazal
psihiatr assistentu u kresla.
   Vot  ya  i  stal  ne  chelovekom,  a  ob容ktom  proverki.  Byl   ob容ktom
nablyudeniya, kem stanu? Ob容ktom podchineniya interesam sluzhby  bezopasnosti.
Cel' pochti dostignuta, skazal by moj uchitel'. Nu chto zh, poshli.
   My doshli do ogromnogo kabineta Uorrena so stenami-oknami, vyhodyashchimi na
piramidal'nyj  mir  dvizhushchegosya  goroda.  Uorren,  massivnyj,   mundirnyj,
vozvyshalsya za stolom, kak bozhok so slozhennymi na zhivote rukami.
   - Otmuchilis'? - sprosil on.
   - Vam luchshe znat', - skazal ya.
   - ZHaloby est'?
   - Na chto?
   - Na proceduru proverki, obrashchenie  kontrolerov,  na  to,  chto  vam  by
hotelos' nazvat' oskorbleniem chelovecheskogo dostoinstva.
   - U menya net takogo zhelaniya, - skazal ya, - i net oshchushcheniya oskorblennogo
dostoinstva.  Procedura  proverki  hitroumna,  no   bezvredna.   Obrashchenie
vezhlivoe.
   - A vy hitrite, Lajk.
   - Zachem? - sprosil ya. - Zachem hitrit'? Ne ya ishchu mesta u  Faketti.  Menya
ishchut. A esli ne podhozhu, pojdu k Faketti za vyezdnoj vizoj. Osnovanij  dlya
zaderzhki ne vizhu.
   Gigantskaya dlan' opustilas' mne na plecho i vdavila v kreslo.
   - Ne obizhajtes', toropyga. SHuchu. Proverku vy proshli po vsem  punktam  i
schitajte sebya uzhe na sluzhbe. Vot vashe zayavlenie. -  On  dostal  iz  chernoj
papki na stole  moyu  kartochku  s  otpechatannym  na  diktografe  tekstom  i
ottiskom bol'shogo pal'ca na meste podpisi. - Vash ottisk  vnizu,  a  moj  ya
postavlyu  sverhu  protiv  slova  "utverzhdayu".  -  I,  kosnuvshis'   pal'cem
podushechki s kraskoj, on sdelal ottisk na kartochke.  -  Vot  i  vse,  CHabbi
Lajk. Do ponedel'nika vy svobodny. Mozhete otdyhat' i razvlekat'sya,  hotite
- zdes', hotite - v Lousone. A v ponedel'nik s utra  yavites'  k  direktoru
kosmoporta i pokazhete emu vot etot zheton. -  I  on  protyanul  mne  ploskij
zolotoj kruzhok.
   Na ego tusklo pobleskivayushchej poverhnosti byl  barel'ef  doistoricheskogo
letayushchego yashchera. I ya, kazhetsya, ponyal pochemu.
   - ZHelayu uspeha, - skazal Uorren.
   Nashi zhelaniya opredelenno sovpadali.





   V Louson my vyehali vdvoem s Dzhinom Faketti na  tom  zhe  avtomaticheskom
peschanom korablike, kotoryj dostavil menya v SVK-dva.  Prihlebateli  Dzhina,
pribyvshie vmeste s nim na Planetu, predpochli p'yanuyu karusel' v otele,  gde
u sem'i Faketti byl otkryt neogranichennyj schet. Edinstvennym, krome  menya,
vybravshim Louson byl Stiv Kodbyuri,  no  on  vyehal  tuda  ran'she,  poluchiv
naznachenie na post  nachal'nika  rudnichnoj  strazhi.  Dzhin  byl  nepoddel'no
obradovan tem, chto my oba ne pokidaem ego "v bede", on  tak  i  vyrazilsya,
schitaya bedoj vse, chto ozhidalo ego zdes'. No  moe  naznachenie  on  podpisal
tugo, ne bez soprotivleniya, i kogda ya  sprosil  ego,  pochemu  on  vse-taki
podpisal, on vmesto otveta izvlek  iz  karmana  vitochek  magnitnoj  lenty,
vlozhil v korabel'nyj peredatchik i vklyuchil zapis'.
   Na ekrane voznik Dzhin vmeste s ego vyholennym, chutochku obryuzgshim otcom.
Tot priletel  v  SVK-dva  na  neskol'ko  dnej  ran'she  i,  kak  okazalos',
nenadolgo. Zapis' nachalas' s ego nedovol'noj repliki:
   - Kakaya tebe raznica? On zhe ostaetsya na Vtoroj.
   - Kem? Pilotom, - skrivilsya Dzhin. - Pochti god v poletah i  kakih-nibud'
dva mesyaca otdyha. A mne skuchno bez druzej v etom  kukol'nom  gorodke  pod
kupolom. Ne razvernesh'sya. Odin prilichnyj bar na vsyu posudu.
   - Dva, - skazal Faketti-starshij.
   - Vtoroj eshche huzhe. Tam  posle  tret'ego  stakana  uzhe  ponozhovshchina.  Iz
desyati dezhurnyh grobov k utru bol'she poloviny zapolneny.
   - U tvoej lozhi v oboih barah zashchitnye bronirovannye  stekla.  A  druz'ya
najdutsya. Stiv kazhdyj vecher k tvoim uslugam.
   - So Stivom v poryadke. No mne nuzhen i CHabbi.
   - On nuzhen Uorrenu.
   - Kto komu podchinen? YA Uorrenu ili on mne?
   - Boyus', chto sopostavlenie ne v tvoyu pol'zu.
   - No ya direktor rudnikov Lousona.
   - A on - bezopasnost' vsej SVK na Planete.
   - Tak vmeshajsya ty. Vse-taki "SHahty Faketti".
   - Ot firmy ostalos' odno  nazvanie.  YA  vynuzhden  ustupit'  kontrol'nyj
paket akcij.
   - Komu?
   - SHefu SVK.
   - Znachit, Uorren - hozyain?
   - Uvy.
   - A chto dobyvayut v etoj proklyatoj Bogom dyre?
   - Metall, kotorogo na nashej Planete net.
   - Dorogoj?
   - Dorozhe zolota.
   - Pochemu krutish'? Nazovi.
   - Uznaesh', kogda pristupish' k rabote. YA ne  imeyu  prava  vydavat'  tajn
Lousona.
   - A esli ya plyunu v lysinu ego hozyainu i poshlyu k chertu direktorstvo?  Ne
hochu byt' peshkoj na ch'ej-to doske.
   - Ty ne peshka. Na doske  est'  figury.  Raznogo  dostoinstva  i  raznyh
preimushchestv. Luchshe nosit' koronu zdes', chem hodit' doma v otcovskoj shlyape.
   Dzhin kak-to stranno hmyknul, ne to  zlo,  ne  to  grustno,  i  vyklyuchil
zapis'.
   YA ne otvetil. Zachem? On ne soobshchil mne nichego novogo. YA i bez magnitnoj
zapisi znal, chto Uorren - eto hozyain i chto Louson - ego  kladovaya.  Teper'
predstoyalo uznat', chto dobyvaetsya v etoj  kladovoj.  CHto  eto  za  metall,
kotorogo net na Planete i kotoryj dorozhe zolota, no v zolotoj upakovke.  I
dlya chego dobyvaetsya - dlya odareniya  ili  ustrasheniya  chelovechestva.  A  tem
vremenem my uzhe  stykovalis'  v  odnom  iz  vhodnyh  shlyuzov  lousonovskogo
kupola. Kladovaya otkryvala dveri, priglashaya k stolu.
   Louson byl umen'shennoj kopiej SVK-dva, tol'ko bez dvizhushchihsya  trotuarov
i ulic - ego polutorakilometrovyj diametr mozhno  bylo  bez  truda  odolet'
peshkom, a ot lyuboj tochki do vyhodnogo shlyuza  bylo  i  togo  men'she:  samyj
dlinnyj put' ne dotyagival do kilometra. Po okrainnym kol'cevym liniyam zhili
zaverbovannye gornyaki, a  v  centre  -  administraciya  i  rabotniki  sfery
obsluzhivaniya. Vse eto bylo privychno i sovremenno, no sama atmosfera goroda
dyshala tshchatel'no reproducirovannym  duhom  "zolotoj  lihoradki".  SHlyapy  s
shirokimi, zagnutymi po bokam polyami i kletchatye  cvetnye  rubashki,  grubye
sapogi i pistolety u poyasa vozrozhdali tu zhe starinnuyu kartinku.
   - Kuda napravlyaesh'sya? - sprosil Dzhin, kogda my vhodili v gorod.
   - Razyshchu direktora kosmoporta, - skazal ya.
   - Podozhdi do zavtra.
   - YA zhe na sluzhbe.
   - Pod moyu otvetstvennost'. Ostanovish'sya u menya v "Mekenzi".  A  vecherom
pouzhinaem pod svist v salune.
   - Pochemu pod svist?
   - Zdes' vsegda svistyat,  preduprezhdaya  broshennyj  nozh  ili  pistoletnuyu
vspyshku.
   - Tak ved' zakon zapreshchaet vhodit' s oruzhiem v obshchestvennye mesta.
   - Zakon vsegda molchit, kogda umeyut ego obhodit'.
   Nechayanno   ili   narochno   "Mekenzi"   podrazhal   drevnim   gostinicam.
Odnokrovatnyj nomerok s umyval'nikom, no bez dusha i  vanny  -  voda  zdes'
cenilas' dorozhe vina, - nikakih knopochnyh radostej i elektronnogo syska.
   -  Novyj  gorod,  -  poyasnil  Dzhin,  -  stroilsya  naspeh  u   rudnichnyh
razrabotok.  Stroit'  zdes'  so  vsemi  udobstvami   nevygodno:   osnovnoj
kontingent naseleniya - rabotyagi. Patricianskoe men'shinstvo obosnovalos'  v
dvuh-treh zdaniyah, oborudovannyh  sootvetstvenno  nashim  privychkam.  Uedet
otec - pereberemsya na ego pepelishche. Mesta hvatit.
   V salune bylo dymno i chadno ot podzharivayushchegosya tut zhe v zale myasa,  ot
tleyushchih sigar, trubok i sigaret. U stojki  ne  protolknesh'sya:  pili  stoya,
oblokotyas' o prilavok iz tverdoj plastmassy, - dazhe  molnii  luchevikov  ne
ostavlyali na nej sleda. Za stolikom shumelo po pyat'-shest' chelovek,  desyatki
stolikov v zale, desyatki v lozhah  sprava  i  sleva.  Dzhin  poluchil  stolik
totchas zhe, kak tol'ko ego zametil ryzheborodyj direktor,  etakij  shtangist.
Preobladali  kurtki  i  kovbojki,  bukval'no  zatoplyavshie  dymnyj  prostor
saluna. I totchas zhe za stolom k nam primostilsya Stiv.
   - Bez menya schast'ya ne budet, - hohotnul on.
   - Podumaesh', fortuna v bryukah, - skazal Dzhin.
   - A chto? YA antipod Lajka. Gde CHabbi - tam odni nepriyatnosti,  gde  ya  -
udacha.
   YA molchal. Ne  hotelos'  svyazyvat'sya.  Podali  viski,  i,  othlebnuv  iz
bokala. Dikij snova vyshel na tropu vojny.
   - V sekretari vzyal CHabbi, a?
   - On mne dazhe ne podchinen, - skazal Dzhin. - On kosmoletchik.
   - Gde?
   - U lysogo Krisa.
   - I proverku proshel?
   - Predstav' sebe, s bleskom.
   - Ogo! - V golose Stiva  na  mig  prozvuchalo  pochti  uvazhenie,  vprochem
totchas zhe  smenivsheesya  byloj  neterpimost'yu.  -  Znachit,  brikety  budesh'
vozit'?
   - Budu, - skazal ya skvoz' zuby.
   - V zolotoj odezhke. Dumaesh', zoloto?
   - Ne dumayu.
   - A chto vnutri, znaesh'?
   - A ty znaesh'? - sprosil Dzhin.
   - Znayu. Metall "iks".
   - A chemu raven iks v etoj zadachke? CHemu sluzhit, znaesh'?
   - Net, konechno. I ne interesuyus' - nezachem. Moe delo - ohrana  poryadka.
Vse nadsmotrshchiki rudnikov. Podobrany iz professionalov. Von  posmotrite  -
gulyayut.
   Za dva-tri stolika ot nashej lozhi shestero mordastyh, plechistyh parnej  s
bych'imi sheyami, lenivo raskachivayas' to vpravo, to vlevo,  monotonno  tyanuli
dazhe ne pesnyu, a odnu tol'ko frazu iz pesni: "Horosho zhit' legko, shiroko...
Horosho zhit' legko, shiroko..."
   - Vot my im i daem etu legkost' i shirotu. Pistolet, hlyst  i  kreditnye
bilety Sistemy v zdeshnem banke. Biletov mnogo, no i  rabotenka  ne  sahar.
Metall "iks" radioaktivnyj, moshchnee urana i gorazdo toksichnee.  Izluchaet  i
posle ochistki na obogatitel'noj fabrike. Trudno  tebe  budet  s  rabochimi,
direktor. Mrut, kak v epidemii.
   - Gde zhe ih lechat? YA ne videl bol'nicy, - skazal Dzhin.
   - Ee i net. Zdeshnie lejkozy neizlechimy.
   - Znachit, krematorij ili prosto kladbishche?
   - Zachem?  A  "zybuchka"  na  chto?  Nedaleko,  vsego  kilometra  poltora.
SHvyrnesh' v lilovyj pesok, i zatyanet. Kak lozhku v kisele.
   Dikij tak i siyal, udivlyayus', kak menya ne vytoshnilo.
   - Kakaya gnus'! - ne sderzhalsya ya.
   - Zdes' net elektronnoj zapisi, CHabbi,  no  ya  mogu  ee  zamenit'.  Tak
skazat', v individual'nom poryadke.
   - Zamenyaj. Ty uzhe polzal u menya na chetveren'kah. Popolzaesh' eshche raz.
   - Ne vyjdet, CHabbi.
   - Ty dumaesh'? - holodno sprosil ya i tem zhe priemom -  rebrom  ladoni  -
stuknul ego po shee.
   On svalilsya tut zhe, hlyupnul i zatih.
   - Zrya ty ego, - pomorshchilsya Dzhin.
   - Vstanet, - zevnul ya.
   - Kto vstanet, mal'chiki?
   Gladkaya, kak bil'yardnyj shar,  golova  sklonilas'  nad  nashim  stolikom.
Uorren  byl  v  zamshevoj  kurtochke  s  zolotoj  blyahoj  nachal'nika  sluzhby
bezopasnosti.
   - Ne poladili, - dernul podborodkom Dzhin,  ukazyvaya  na  barahtayushchegosya
pod nogami Dikogo.
   Uorren ne spesha podsel k stolu.
   - Esli ty eshche ne v rayu, Stiv, vstavaj i ne simuliruj, - skazal on.
   Stiv Kodbyuri, kryahtya, podnyalsya, vyter slezy  i  slyuni  i  sel  molcha  s
otrepetirovannoj pospeshnost'yu.
   - Znachit, ne poladili, - prodolzhal Uorren,  -  a  pochemu?  Tebe  slovo,
direktor.
   - A chto govorit'? - nehotya otkliknulsya Dzhin. - Stiv  rasskazal  o  tom,
kak  horonyat  v  "zybuchke"  umershih  ot  radiacii.  S   takim   uvlecheniem
rasskazyval, chto CHabbi ne vyderzhal.
   Uorren uzhe ne ulybalsya.
   - A o chem eshche on rasskazyval?
   - O radioaktivnom metalle "iks",  -  vmeshalsya  ya,  -  i  o  neizlechimyh
lejkozah, ob  otsutstvii  medicinskoj  pomoshchi,  o  massovoj  smertnosti  v
gorode. Nu, ya i nakazal ego kak umel.
   - Pravil'no sdelali, Laj k. Boltunov nado nakazyvat'. Utri rot, Stiv, i
schitaj, chto eshche  deshevo  otdelalsya,  -  ya  by  nakazal  strozhe.  A  metall
dejstvitel'no radioaktivnyj. - Uorren uzhe adresovalsya  ko  mne,  ignoriruya
Kodbyuri. - Rabotat' pridetsya v special'nom skafandre, dazhe vam,  letchikam.
Kstati, vy uzhe byli u direktora porta?
   - YA prosil ego zaderzhat'sya na den'. Pod moyu  otvetstvennost'.  Nadeyus',
nichego strashnogo, - vinovato ulybnulsya Dzhin.
   - Strashnogo ne proizoshlo, - otchekanil  Uorren,  -  no  moi  prikazy  ne
otmenyayutsya, gospodin Faketti. Nikem, - podcherknul on. - Zapomnite. A  vam,
Lajk, nadlezhit yavit'sya uzhe ne  k  direktoru  kosmoporta,  a,  poskol'ku  ya
zdes', ko mne neposredstvenno. Ujdete na Planetu ne segodnya i  ne  zavtra.
Poka transport gotovitsya k poletu i pogruzka tol'ko nachalas', ponablyudajte
za processom podgotovki rejsa. Vy ego hozyain - vam i otvechat'. Privykajte.
A ty, Stiv, - obernulsya on k poslushno  vyzhidayushchemu  Dikomu,  -  zavtra  zhe
pokazhesh' direktoru vse ego hozyajstvo. Ono ne ogranichivaetsya, kak u  Lajka,
odnoj   territoriej.   Nachnite   s   otkrytyh   kar'erov,   pobyvajte   na
obogatitel'noj. U konvejera ne zaderzhivajsya - poberegi direktora  hotya  by
ot radiacii. Bez ohrany pojdesh'?
   - Voz'mu dvoih - hvatit, - burknul Stiv.
   - Togda vse, - rezyumiroval Uorren. - Vam tozhe ne sovetuyu  sidet'  zdes'
dopozdna. Denek budet shumnyj.
   On vyshel, za nim Stiv, dazhe  ne  prostivshis'  s  Faketti.  On,  vidimo,
speshil ob座asnit'sya s Uorrenom. Dzhin sidel hmuryj, skoree opechalennyj,  chem
nedovol'nyj.
   - Ne nravitsya mne vse eto, - skazal on.
   - A ty ne skladyvaj lapki, - usmehnulsya ya. - Privykaj,  prismatrivajsya.
Nakaplivaj material. Uorren ne Bog, da i ty ne komarik. Dlya  nachala  snimi
skrytoj kameroj vse, chto uvidish'. Prigoditsya.





   Uorren byl tochen. YA tozhe. Rovno  v  devyat'  razdvizhnye  stvorki  dverej
vpustili menya v "svyatilishche". Uorren ozhidal na  poldoroge  k  stolu,  molcha
podvel menya k molochno-beloj, bez vsyakih ukrashenij glyancevoj  stene,  molcha
nazhal knopku, i stena prevratilas' v podsvechennuyu iznutri  kartu  vladenij
SVK na Planete, strany CHabbi Lajka, ustupivshego  mne  svoyu  biografiyu.  Po
mere nashego priblizheniya karta menyalas', kontinent ros, vytesnyaya vse k nemu
primykayushchee. Goroda priobretali  rel'efnost',  reki  -  sinevu,  a  dorogi
trehmernost', kakuyu dayut ploskim lentam shosse dvizhushchiesya po nim ekipazhi.
   Tak zhe molcha Uorren vzyal ukazku, obyknovennuyu shkol'nuyu ukazku,  pohozhuyu
na bil'yardnyj kij, i tknul eyu v kvadratik na territorii yuzhnoj pustyni.
   - Zdes', - skazal on, - budete  prizemlyat'sya.  Lokatory  ukazhut  mesto.
Prosledite za razgruzkoj, ili, vernee, peregruzkoj bruskov na  elektrokary
i prosledujte vmeste s nimi po trem nomernym  shosse  vot  syuda.  |to  fort
"Iks" bez nazvaniya, gde i hranitsya metall. Otdyh dva dnya  v  lyubom  rajone
Vostochnogo Megalopolisa. Prodlenie isklyuchaetsya.
   - Vse bruski zagrimirovany pod zoloto? - sprosil ya.
   - Vse. Udachnyj kamuflyazh, ne pravda li?
   - Ne znayu. Zolotoj grim  mozhet  vyzvat'  povyshennyj  interes  iskatelej
priklyuchenij. Gluhoj rajon. Pustynya.
   - Transporty sleduyut s takoj ohranoj, chto lyuboe, napadenie  prakticheski
isklyuchaetsya. Izvne, - podcherknuto pribavil on. - Esli zhe komu-libo udastsya
proniknut' v brigadu soprovozhdeniya, izvestnyj risk, konechno,  imeetsya.  No
ego vsegda mozhno predupredit'.
   YA molcha glyadel na chernyj kvadratik v  pustyne.  Imenno  zdes'  naibolee
veroyatna udacha akcii, kakie by sily ni stoyali na strazhe. A  chto  nuzhno,  v
konce  koncov?  Vsego  odin  kusok  metalla  vesom  v  desyat'  -  dvadcat'
kilogrammov. I eshche tol'ko smelost', izobretatel'nost' i nahodchivost'.
   Tak ya bespechno razmyshlyal u  karty,  eshche  ne  vidya  etih  bruskov.  Menya
presledovala  navyazchivaya  mysl':  pochemu  Uorren  nameknul  o  vozmozhnosti
napadeniya iznutri? Dejstvitel'no li on predpolagal takuyu  vozmozhnost'  ili
provociroval menya? Mozhet, da, mozhet, net, otvetit' ya ne mog, no uchest' byl
obyazan.
   A mezhdu tem mne eshche predstoyalo  uchastie  v  novom  epizode  zadumannogo
Uorrenom spektaklya. Ne spesha oblachilis' v special'nye skafandry iz plotnoj
tkani, propitannoj  kakim-to  nepriyatno  pahnushchim  himicheskim  preparatom.
"Zashchita", - poyasnil moj nachal'nik. Ot chego  -  ot  yada  atmosfery  ili  ot
psevdozolotyh slitkov? "Ot togo i drugogo". S etim veselen'kim naputstviem
ya i vyshel na prostor pod sirenevym nebom. CHernaya, voroneno  pobleskivayushchaya
dorozhka dovol'no bystro pronesla nas mimo steklovidnoj kryshi, vydolblennoj
v skal'nom grunte rudnichnoj  obogatitel'noj  fabriki,  na  seruyu  ploshchadku
kosmodroma, gde uzhe vozvyshalas' znakomaya mne  ot  verhushki  do  lap  sinyaya
transportnaya raketa. Drugie bolee shirokie metallicheskie dorozhki  podvozili
k nej shtabelya zheltyh, tusklo pobleskivayushchih bruskov. A chto, esli kazhdyj iz
nih vesit ne desyat' i ne dvadcat' kilogrammov,  a  bolee  centnera?  Togda
ukrast'  takoj  brusok  nezametno,  kak  ya  planiroval,  budet  sovershenno
nevozmozhno. "Poprobujte  schetchikom",  -  usmehnulsya  Uorren,  zametiv  moe
lyubopytstvo. Schetchik pokazal  smertel'nuyu  dozu  izlucheniya:  psevdozolotye
bruski ubivali skoro  i  verno,  i  tol'ko  skafandry  s  antiradiacionnoj
propitkoj pozvolyali nam nahodit'sya ryadom v polnoj  bezopasnosti.  YA  srazu
pochuvstvoval sebya kak student, reshivshij trudnejshuyu matematicheskuyu  zadachu,
ili kak kriminalist, razgadavshij tajnu samogo zloveshchego prestupleniya goda.
Skoree kak kriminalist, kotoromu imenno sejchas stali  izvestny  rezul'taty
ekspertizy. Poka na Planete na special'nyh zavodah  s  pomoshch'yu  slozhnejshih
mehanizmov  fiziko-himiki  otchayanno   trudyatsya,   vyrabatyvaya   kilogrammy
iskusstvenno sintezirovannogo blistona, zdes' dobyvayut ego iz nedr Planety
tonnami, kak rudu. Horosho eshche,  chto  polet  na  Planetu  dlitsya  neskol'ko
mesyacev i raketa ne prinimaet  bol'shih  gruzov.  No  dva-tri  goda  takogo
hishchnicheskogo nakopleniya blistona pozvolyat kompanii Faketti (ili kto tam za
nimi stoit?) real'no  zahvatit'  vlast'  v  SVK.  Bliston  segodnya  dorozhe
zolota, v tysyachi raz dorozhe,  a  znachit,  eto  vlast',  i  neogranichennaya,
podchinyayushchaya sebe promyshlennost', ekonomiku i, sledovatel'no,  politiku.  I
eto opasno - sosredotochenie vlasti v odnih  rukah,  k  tomu  zhe  ne  ochen'
chistyh. Moj uchitel' byl prav, predpolagaya avantyuru s mirovym rezonansom. I
ya dolzhen byl sorvat' ee, imenno ya, i nikto drugoj.
   YA uzhe dumal ob etom ran'she. Mne byl neobhodim vsego odin brusok,  chtoby
"Svobodnoe  sodruzhestvo"  moglo  obvinit'  SVK  v  narushenii  dogovora   o
geologicheskih razrabotkah  v  kosmose.  No  kak  nezametno  ukrast'  kusok
metalla vesom okolo centnera i - chto eshche  trudnee  -  stol'  zhe  nezametno
perepravit' ego na odin iz nashih kontinentov? Srochno trebovalas' svyaz'.  V
Lousone  ee  ne  bylo  -  ostavalis'  Linnet  v  SVK-dva  da  Mak-Brajt  v
Megalopolise. Smotrya kuda ya sumeyu dobrat'sya ran'she.
   A vecherom na kvartire Faketti-starshego,  ostavlennoj  im  v  nasledstvo
synu-direktoru, razgovor o metalle "iks" byl prodolzhen.  Dzhin  zapisal  na
magnitnuyu plenku vse, chto uslyhal i  uvidel.  Protiv  obyknoveniya  on  byl
mrachen i nerazgovorchiv.
   - Budesh' kommentirovat'?
   - Sprashivaj, - nehotya otozvalsya on, - mne i samomu ne mnogo ob座asnili.
   Pervye zhe kadry cvetnogo mikrofil'ma pokazali glubokij vyrez v skal'nom
grunte na krayu uzhe ne peschanoj, a kamenistoj pustyni, shirokij  stupenchatyj
kan'on, napodobie rudnyh ili solyanyh kar'erov, s toj  lish'  raznicej,  chto
cvet  porody  byl  myshino-seryj  s  vkrapleniyami  tusklo   pobleskivayushchego
metalla, pochti chernymi, kak mazki tushi.  |to  i  byl  bliston,  dobyvaemyj
tol'ko v laboratornyh usloviyah, cennejshij metall, sovershivshij perevorot  v
atomnoj energetike i porodivshij cepnuyu reakciyu  mezhdunarodnyh  soglashenij,
obuslovlivayushchih ego razrabotku i primenenie. Na stupenchatyh sklonah  etogo
iskusstvennogo kan'ona suetilis'  lyudi  v  zelenyh,  a  poroj  do  serosti
zapylennyh skafandrah, otkalyvaya i razmel'chaya porodu otbojnymi molotkami.
   - YA i sam udivilsya etoj  drevnosti,  -  otvetil  na  moj  nedoumevayushchij
vzglyad Dzhin. - Okazyvaetsya, iz-za sekretnosti razrabotok  syuda  ne  vvozyat
sovremennyh rudnichnyh  mashin.  Vse  delaetsya,  kak  i  vstar',  molotochnoj
pnevmatikoj,  a  metall  s  kuskami  izmel'chennoj   porody   gruzitsya   na
konvejernye lenty lopatami.
   Pohozhie na lyagushek lyudi s zelenymi spinami i seroj ot pyli grud'yu svoej
skafandrovoj shkury, povinuyas' kakomu-to navyazannomu im ritmu,  brosali  na
dvizhushchuyusya   lentu   transportera   shirochajshimi   alyuminievymi    lopatami
razmel'chennuyu molotkami  porodu.  Vse  delalos'  molcha,  ne  slyshalos'  ni
vzdoha, ni golosa - tol'ko drobnyj stuk molotkov i skrezhet lopat o kamen'.
   - Pochemu oni molchat? - sprosil ya.
   - Oni ne molchat. Tol'ko u  nih  v  skafandrah  net  prisposoblenij  dlya
otkrytogo razgovora. Oni obshchayutsya na mikroradiovolnah. YA ih tozhe zapisal.
   Ne vyklyuchaya telezapisi, on vklyuchil drugoe mikroustrojstvo. I ya uslyshal:
   - ...dvadcat' shestaya volna... dvadcat' shestaya... Tordi, ty? Slyshish'?
   - ...slyshu... ne nudi... u menya pal'cy nemeyut v skafandre...
   - ...eto ot  molotka...  vibraciya...  a  pochemu  Grem  molchit?  Vklyuchayu
dvadcat' devyatuyu...
   - ...Grem zdes'... kto govorit?
   - ...Dzhonni... poprosi perekur...
   -  ...sam  prosi...  Bul',  poganyj  zver',   perevedet   na   lentu...
slomaemsya...
   - ...sorok tret'ya... sorok tret'ya... vstrechaemsya v shlyuzovoj ochistke...
   - ...govorit Bul'... otkuda vzyalas' sorok tret'ya? Uznayu - na lentu  bez
uzhina!
   - ...pal'cy nemeyut... proshu perekur...
   Dzhin s serdcem vyklyuchil plenku.
   -  Ponravilos'?  Mne  tozhe.  Vporu  samomu  prosit'   perekur.   A   na
obogatitel'noj eshche slashche. Smotri.
   On snova vklyuchil telezapis'. Na obogatitel'noj fabrike v pylayushchej pasti
podzemnyh pechej vyzhigalas' poroda i ochishchennyj metall postupal v plavil'ni,
otkuda na lentu konvejera vyletali znakomye  bruski,  eshche  ne  okrashennye.
Krasil'shchiki v zelenyh lyagushach'ih skafandrah  krasili  ih  dlinnostvol'nymi
raspylitelyami.
   - Ryadom stoyat' opasno dazhe v special'nyh  skafandrah.  Inogda  podvodit
propitka, - poyasnil Dzhin.
   A minutu spustya ya kak raz eto i uvidel.  Odin  iz  krasil'shchikov  to  li
spotknulsya, to li nelovko smanevriroval raspylitelem i  chut'  ne  upal  na
brusok, edva uspev podstavit' ladon' v  perchatke  skafandra.  No,  vidimo,
propitka v nej byla nedostatochnoj. On brosil krasitel'  i  vypryamilsya,  da
stranno kak-to vypryamilsya, ne srazu, a shatayas', slovno ishcha oporu, chtoby ne
upast'. Nikto ne podoshel k nemu,  lish'  nadsmotrshchik  nagnulsya  i  vyklyuchil
krasitel', a postradavshij medlenno pobrel kuda-to iz kadra.
   - Vot tak i podvodit  propitka,  -  skazal  Dzhin.  -  Smertel'naya  doza
oblucheniya. Ego uzhe na "zybuchku" svezli.
   - ZHivogo?!
   - A chto? Tak dazhe gumannee. - V glazah u Faketti prygali  predatel'skie
iskorki.
   - Vypej, - promolvil ya, protyagivaya emu bokal. -  Uspokojsya.  CHto-nibud'
pridumaem.
   Dzhin vstal, neozhidanno uspokoennyj, dazhe holodnyj.
   - YA uzhe pridumal, - skazal on.
   - CHto?
   - Polechu s toboj.





   Pochti pyat' mesyacev spustya posle etogo razgovora ya  posadil  kosmolet  v
yuzhnoj pustyne v Sisteme, posadil myagko i professional'no, slovno vsyu zhizn'
tol'ko etim i zanimalsya. Signaliziroval v gruzovoj  otsek  avtomehaniku  o
podgotovke k vygruzke i spustilsya po trapu na zheltyj pesok. Sledom za mnoj
soshel i Dzhin. Oba my byli v zashchitnyh skafandrah,  i  tol'ko  eto  pomeshalo
oboim utknut'sya nosom v teplyj pushistyj pesok rodimoj planety.
   - Poshli, - skazal  ya  Dzhinu  cherez  vneshnij  razgovornik  skafandra,  -
razgruzyat i bez nas. Za eti mesyacy  mne,  priznat'sya,  izryadno  nadoeli  i
skafandry, i radiaciya, i preslovutyj metall "iks", i Uorren.
   - Mne tozhe, - poddaknul Dzhin.
   I my ne spesha poshli k  zdaniyu  kosmovokzala  -  kombinacii  nerzhaveyushchej
stali i plastmass. V etom zasekrechennom ugolke civilizacii - na sto mil' v
okruzhnosti ne  bylo  nikakih  priznakov  chelovecheskogo  zhil'ya,  a  shirokoe
primenenie na transporte besprovolochnoj  peredachi  elektroenergii  sdelalo
nenuzhnymi dazhe benzokolonki - carila  prohlada  i  tishina.  Avtomaticheskij
knopochnyj bar snabzhal vsemi vidami sinteticheskih blyud  i  napitkov,  i  ne
bylo ryadom ni mikrofonov, ni sosedej po stojke. My byli  odni,  osvezhennye
dushem, osvobozhdennye ot  nadoevshih  skafandrov,  trudnostej  pereleta,  i,
hotya, kazalos', dolzhny byli smertel'no nadoest' drug drugu v  pyatimesyachnoj
izolyacii, iskrenne radovalis',  kak  druz'ya,  vstretivshiesya  posle  dolgoj
razluki.
   - Po vtoromu krugu! Poshli.
   - Hot' po tret'emu.
   No radiogolos totchas zhe ob座avil nam, chto pogruzka zakonchena i elektrol'
zhdet nas u vyhoda. Nash kortezh sostoyal  iz  dvadcatitonnogo  elektrokara  s
nadezhnoj protivoradiacionnoj izolyaciej, kuda  byl  vtisnut  ves'  zloveshchij
gruz nashej rakety, nebol'shogo aerobusa  s  vooruzhennoj  ohranoj  i  nashego
bronirovannogo elektrolya, zamykavshego shestvie. Dvigalis' my vdol' shosse ne
tol'ko potomu, chto ono sluzhilo nam orientirom, no  i  potomu,  chto  moshchnye
strui szhatogo vozduha pri stolknovenii s izmel'chennoj  vetrami  i  solncem
pochvoj pustyni sozdavali takie pylevye tumannosti, chto teryalas' ne  tol'ko
vidimost', no i skorost'.
   - Kak horosho! - vyrvalos' u Dzhina.
   - CHto horosho? - sprosil ya.
   - I pustynya, i pesok, i dazhe  eta  chertova  poezdka.  Kak  mne  nadoela
Vtoraya!
   - Ona mne tozhe nadoela, no nichego horoshego  v  etoj  poezdke  ne  vizhu.
Kstati, Uorren upryamo i nastojchivo preduprezhdal menya,  chto  nashe  "zoloto"
legko mozhet stat' primankoj dlya razbojnich'ih shaek.
   - Gluposti. Ty prosto mnitelen.
   - Pozhivem - uvidim.
   Okruzhayushchaya nas pustynnaya glush' byla  dazhe  krasiva  v  svoej  velichavoj
izmenchivosti. To  rastekalas'  k  gorizontu  palevaya  myagkost'  peska,  to
podymalis'  nevysokie,  vyvetrivshiesya,  prichudlivoj  formy  skaly,   budto
raskrashennye melkami treh razlichnyh cvetov - krasno-ryzhego, korichnevogo  i
sinego. Tol'ko pastel' obladaet takoj uspokaivayushchej  sderzhannost'yu  cveta.
No uspokaivat'sya kak raz i nel'zya bylo. Vperedi v neskol'kih kilometrah ot
nas skalistye formacii sblizhalis', propuskaya dorogu, i ya nevol'no podumal,
chto imenno zdes' moglo by i proizojti napadenie,  o  vozmozhnosti  kotorogo
govoril Uorren.
   I ne oshibsya. Kogda my v容hali v skalistuyu  poluarku,  uzhe  izdali  bylo
vidno, chto doroga vperedi zavalena ogromnymi kamnyami,  cherez  kotorye  nash
peregruzhennyj elektrokar,  konechno,  pereprygnut'  ne  mog:  moshchnye  strui
szhatogo vozduha pripodnimali ego ot zemli ne vyshe chem na  polmetra.  On  i
ostanovilsya,  vybrosiv  tri  tolstye  korotkie  lapy.  A  dal'she  nachalis'
strannosti. Gruzchiki v skafandrah,  soprovozhdavshie  bruski,  vybralis'  iz
otseka elektrokara cherez lyuk v  poddone,  no  vmesto  togo,  chtoby  zanyat'
ognevye pozicii, popolzli bezoruzhnye pod prikrytie skal.  Ohranniki  zhe  v
aerobuse  pochemu-to  ne  pod容hali  k  ostanovivshemusya   elektrokaru,   a,
vyskochiv, razbezhalis' kto  kuda.  Treh-chetyreh  zameshkavshihsya  policejskih
srezala  ochered'  iz-za  blizhajshego,  naklonivshegosya  nad   shosse   utesa,
ostal'nym udalos' dobezhat' do zaroslej kustov  v  oblomkah  vyvetrivshegosya
kamnya i zanyat' oboronu. No ih i ne trogali. Lyudej v  shtatskom  s  golubymi
povyazkami  na  rukavah,  vooruzhennyh  ne   luchevikami,   a   dal'nobojnymi
bezzvuchnymi avtomatami, interesovali ne ohranniki,  a  bruski  v  furgone.
Kstati, policejskie  ne  sdelali  ni  odnogo  vystrela,  radushno  pozvoliv
napadayushchim  otkryt'  zadnyuyu  stenku  furgona   i   dobrat'sya   do   nashego
psevdozolota.
   Vse eto my nablyudali, ostanovivshis' primerno  metrah  v  pyatidesyati  ot
elektrokara, v pasti kotorogo uzhe skrylos'  neskol'ko  chelovek  v  golubyh
narukavnikah.
   - Oni s uma soshli, - prostonal Dzhin. - Tam zhe smert'!
   On rvanulsya k otkrytoj dveri mashiny, no ya uderzhal ego:
   - Ne toropis'. Zdes' my v bezopasnosti, a im vse ravno uzhe ne pomozhesh'.
   - Nado zhe predupredit' o radiacii!
   - Nam ne poveryat.
   On prodolzhal vyryvat'sya s perekoshennym ot gneva licom:
   - Pusti. Eshche est' vremya.
   - Net vremeni. Oni uzhe  polutrupy.  Pochemu,  ty  dumaesh',  ne  strelyaet
ohrana? Boitsya? CHepuha. Kazhdyj strazhnik po umeniyu  vladet'  oruzhiem  stoit
treh napadayushchih. No on znaet, chto otkryvshie furgon uzhe ne vyzhivut.
   - YA eshche uspeyu predupredit' ostal'nyh. Glyadi, oni uzhe padayut.
   YA  ne  uspel  ostanovit'  ego.  Razmahivaya  rukami,   on   bezhal   mimo
ostavlennogo ohranoj aerobusa k elektrokaru.
   - Ostav'te brusok! - krichal on. - |to ne zoloto! |to ne zoloto!
   - Dzhin, nazad! - otchayanno kriknul ya.
   Pozdno!   Podkoshennyj   smertel'noj   ochered'yu   ostanovivshih    furgon
avtomatchikov, Faketti ruhnul na shosse, dazhe ne vskriknuv.
   ...Glupyj mal'chik. Kogo on hotel predupredit' i  kto  by  emu  poveril?
Psevdozoloto ubezhdalo samo i navernyaka. Ne  proshlo  i  desyati  minut,  kak
uspevshie osoznat' eto i ne prikasavshiesya k bruskam napadayushchie skrylis'  za
skalami, dazhe ne pytayas' pomoch' ostavshimsya na shosse.  Lyudi,  dolzhno  byt',
soobrazili, chto  eti  polutrupy  sami  taili  v  sebe  opasnost'  i  lyuboe
prikosnovenie k nim ugrozhalo zhizni. Ne zainteresovalis' imi i  vernuvshiesya
ohranniki. Brusok snova pogruzili v elektrokar lyudi v skafandrah, zamknuli
zadnyuyu stenku i, ne  obshchayas'  s  ohranoj,  skrylis'  vnutri  cherez  lyuk  v
poddone.
   Zametiv lezhavshego na shosse Dzhina, odin iz ohrannikov  podoshel  k  moemu
elektrolyu.
   - Ubit? - sprosil on ravnodushno.
   YA pozhal plechami: sam vidish'.
   - |to tot, kotoryj krichal i mahal rukami? - sprosil on.  -  Tak  emu  i
nado. Kto on?
   - Faketti, - skazal ya. - "SHahty Faketti". Mladshij.
   Ohrannik svistnul.
   - Pozhal to, chto poseyal starshij.
   - Ne govori lishnego, - skazal ya.
   On vypryamilsya i kozyrnul:
   - Est' ne govorit' lishnego. Razreshite zabrat' trup?
   - Polozhite ego ko mne v mashinu.
   I my dvinulis' dal'she v tom zhe poryadke. Trupy ne ubirali - ih snesli  s
dorogi vozdushnye strui nashih mashin. YA dazhe pozhalel etih  lyudej:  ved'  oni
pogibli, uverennye  v  pravote  svoego  dela.  I  Dzhina  ubili  s  toj  zhe
uverennost'yu. A ya ehal s suhimi glazami -  plakat'  ne  mog,  ne  umel!  -
soznavaya, chto poteryal druga, lyubivshego menya, verivshego mne bezogovorochno i
vsegda gotovogo vyslushat' i pomoch'.





   Mne ostavili moj elektrol', chtoby ya mog  dobrat'sya  do  Milton-otelya  i
sdat' mashinu v garazhe  pod  raspisku.  Posle  byurokraticheskogo  oformleniya
sdachi gruza v zasekrechennom  forte  "Iks",  gde  menya  ne  pustili  dal'she
priemnoj direkcii, u menya ostavalos' vsego dva dnya do otleta na Vtoruyu. Za
sorok vosem' chasov ya dolzhen byl razyskat' Mak-Brajta i  peredat'  emu  vsyu
informaciyu o rudnikah i ob ih naznachenii. Put' k  Mak-Brajtu  lezhal  cherez
Li, a put'  k  Li  cherez  odnu-edinstvennuyu  yavku  u  remontno-zapravochnoj
stancii, gde Li rabotal mehanikom. Poslednyaya nitochka svyazi, i ya molil vseh
bogov, chtoby ee ne uspeli oborvat'.
   Doroga  na  Megalopolis  napominala  ulicu  v  chasy  "pik",  tol'ko   s
uskorennym vtroe dvizheniem. YA gnal svoj elektrol' so skorost'yu  ne  men'she
dvuhsot pyatidesyati kilometrov v chas, no menya  to  i  delo  obgonyali  bolee
skorostnye mashiny. Vse dorogi v eti  dni  stroilis'  s  shirokimi  polosami
otchuzhdeniya - arendovannymi  ili  zakuplennymi  u  pravitel'stva  lugami  i
ogorodami, tol'ko bez obychnyh  provolochnyh  ograzhdenij,  chtoby  mashiny  na
vozdushnyh podushkah v sluchae neobhodimosti mogli manevrirovat', uklonyayas' v
storonu ot shosse. Vidimost' byla prevoshodnoj, reklamnye shchity, podveshennye
vysoko nad dorogoj, ne meshali obzoru, avtomaticheskoe  upravlenie  rabotalo
bezuprechno, i, kazalos', nichto ne predveshchalo opasnosti. A  ona  mezhdu  tem
nezhdanno-negadanno sledovala pozadi s neotvyaznoj nastojchivost'yu.
   Odnako ya vse zhe ee zametil. Bol'shaya, chernaya, tuporylaya mashina dvigalas'
za  mnoj,  sohranyaya  neizmennuyu  polukilometrovuyu  distanciyu  mezhdu  nami.
Pohozhaya na del'fina, ona i dvigalas', kak del'fin, gracioznoj  sinusoidoj,
vzletaya i snizhayas' nad shirochennym shosse. YA uvelichil skorost',  rasschityvaya
ujti ot presledovaniya. Naprasno: distanciya mezhdu nami ostavalas'  prezhnej.
Zamedlil - chernyj del'fin sdelal to zhe samoe. Togda ya vyehal na obochinu  i
ostanovil mashinu, myagko sevshuyu na klevernyj lug. Oglyanulsya, chernyj del'fin
pril'nul k zemle na toj zhe distancii.
   YA zadumalsya.  Presledovanie  ili  ostorozhno  podgotovlyaemoe  napadenie?
Vernee poslednee. Upravlenie bezopasnosti - a  komu  zhe,  krome  vedomstva
Biglya - Tejlora, byla nuzhna moya persona? - moglo zasech' kazhdyj moj shag  na
territorii Megalopolisa, a sledovat' za mnoj po puti v gorod  bylo  pustoj
tratoj vremeni: ved' konechnoj celi poezdki ya ni ot kogo  ne  skryval  i  s
momenta posadki  na  kosmodrome  nikakimi  vidami  svyazi  ne  pol'zovalsya.
Znachit, napadenie. Togda s kakoj cel'yu? Pohitit' ili unichtozhit'?  Pohishchat'
bessmyslenno:  legche  otkryto  arestovat'  menya   do   ili   posle   sdachi
zlopoluchnogo gruza. Unichtozhit'? Vozmozhno.  Reshenie  ustranit'  menya  moglo
byt' prinyato bez  vedoma  Uorrena  neposredstvenno  po  pribytii  moem  na
Planetu. Konechno zhe Uorren nichego ob etom ne znal: ya-to emu byl nuzhen...
   Pochemu zhe oni  ne  napadayut?  Dolzhno  byt',  iz  ostorozhnosti.  Vidimo,
ustranit' menya sleduet nezametno, bez lishnego shuma i bez svidetelej. A  na
doroge  slishkom  mnogo  mashin,  policejskih  i  kontrolerov,   proveryayushchih
licenzii na  pravo  proezda  po  federal'nym  shosse.  Veroyatno,  napadenie
proizojdet posle povorota. Osnovnaya magistral' tyanetsya  k  Brego  -  yuzhnym
vorotam Megalopolisa, i povorot na sever srazu sokratit transportnyj potok
vdvoe. YA znal etot povorot  -  u  reklamnogo  shchita  s  nazvaniem  lyubimogo
detskogo lakomstva - konfet "Komi". Ot etogo shchita  do  reklamy  sportivnyh
tovarov  na  pyatisotmetrovom  otrezke  po  obeim  storonam  shosse   rovnyj
nekoshenyj lug, na kotoryj ne sostavit nikogo truda sbit' s dorogi poputnuyu
ili vstrechnuyu mashinu, v osobennosti esli u tebya prochnyj bamper.
   YA myslenno podschital. Esli ya uvelichu skorost' do  trehsot  shestidesyati,
menya zaneset na povorote na vsyu lugovinu  i  ya  uspeyu  sdelat'  petlyu.  Za
pyat'-shest' sekund ya uspeyu projti petlyu kak raz tam,  gde  del'fin  na  eshche
bol'shej skorosti vyrvetsya  na  bokovoe  shosse.  Zatormozit'  i  udarit'  s
raschetcem on uzhe ne uspeet, a stolknovenie na takoj skorosti -  katastrofa
dlya oboih. Edinstvennoe, chto mozhet spasti  ego,  -  eto  pryzhok  nad  moej
mashinoj. Na eto ya i rasschityval.
   Za chetvert' chasa do povorota ya rezko povysil skorost':  trista,  trista
tridcat', trista shest'desyat. Del'fin otstal. Sejchas budet naverstyvat'. No
ya uzhe ne videl ego - peredo mnoj za povorotom  byla  lugovina,  kuda  menya
zdorovo zaneslo. Ne ponizhaya skorosti, ya sokratil petlej  otrezok  shosse  v
tot samyj moment, kogda na nego chernym smerchem vyletel tuporylyj  del'fin.
Vse proizoshlo, kak ya i planiroval. Zatormozit' i udarit' on  ne  uspel,  ya
uslyshal drobnyj stuk pul', otrazhennyh bronej moego elektrolya, i tut  zhe  -
svist moshchnyh vozdushnyh struj.
   |togo mgnoveniya ya i ozhidal. Skvoz' shchel', obrazovannuyu chut' prispushchennym
vetrovym steklom, ya polosnul po pronesshejsya nado mnoj chernoj teni  molniej
svoego pistoleta-luchevika. Na brone ona by tol'ko zapeklas'  metallicheskoj
korochkoj, no nezashchishchennoe bryuho mashiny vskryla, kak nozh konservnuyu  banku.
CHernyj del'fin skosobochilsya v vozduhe i grohnulsya u shosse,  perevernuvshis'
v trave neskol'ko raz.
   Li ya nashel na remontno-zapravochnoj stancij  uzhe  vecherom,  kogda  potok
elektrolej i elektrokarov obmelel i utih. V formennoj tuzhurke i furazhke  s
kruglym bol'shim  kozyr'kom  Li  uznat'  bylo  trudno.  Kosmetologi  vyveli
vesnushki, podborodok okajmila neuhozhennaya borodka,  u  gub  legli  zhestkie
skladki. Tol'ko glaza eshche  napominali  o  kogda-to  naivnom  i  doverchivom
mal'chike. Sejchas ischezla i doverchivost'.
   - CHto ugodno? - sprosil on, ne uznavaya menya ili ne zhelaya uznavat'.
   - Mne ugodno. Li, srochno videt' Mak-Brajta.
   - Ne znayu takogo.
   - I menya ne znaesh'?
   - Ne znayu.
   V prishchurennyh glazah ego, mne pokazalos', blesnula  usmeshka.  YA  ponyal.
Trebovalsya parol'.
   YA znal ego. No s teh por proshel god. Parol' mogli izmenit', a vyhoda  u
menya ne bylo.
   - Bokovye batarei vot-vot vyjdut iz stroya, - skazal ya.
   - Kogda vy eto zametili?
   - Dva chasa nazad na municipal'nom trakte.
   - Levaya ili pravaya? - prodolzhalas' igra.
   - Levaya. Osobenno v dozhd'.
   - YA k vashim uslugam, gospodin Lajk,  -  totchas  zhe  otkliknulsya  Li.  -
Parol' zamenen, no ya ponimayu, chto vy mogli  ob  etom  ne  znat'.  Byli  na
Vtoroj?
   - Byl, paren'. Poetomu i  trebuetsya  Mak-Brajt.  CHerez  tridcat'  shest'
chasov opyat' uletayu.
   - Mozhete podozhdat' do konca smeny?
   - Ne mogu. Delo ne zhdet.
   - Togda vam pridetsya porabotat' mehanikom,  -  skazal  on,  podumav.  -
Pokuda menya ne budet. Ne tak uzh trudno. YA vam vse ob座asnyu.
   - Ne nado. Spravlyus'.
   - Primer'te. Mozhet, podojdet. -  On  skinul  kurtku  i  snyal  formennuyu
furazhku.
   YA s trudom napyalil kurtochku huden'kogo Li na svoi plechi. Zastegivat'sya,
estestvenno, ne stal. Sojdet.
   - Esli pod容det kontroler, skazhite, chto vy novyj dispetcher,  -  dobavil
Li. - Da oni i ne interesuyutsya nichem, krome schetchikov.
   YA  sel  na  trehnoguyu  taburetku  u  dveri  stancii,  provodiv  glazami
skryvshuyusya v temnote krohotnuyu mashinu Li. Tishina i temnota okruzhali  menya,
kak v sklepe. Gorod v etom rajone uzhe  spal,  a  pozdnimi  vecherami  ulicy
osveshchalis' ploho - staraya energosistema ne vyderzhivala vozrosshih nagruzok.
I tut zhe polosnuli svetom dva perednih prozhektora elektrolya. On podrulil k
trotuaru, vybrosiv lapy, i zhenskij golos iz okna delovito sprosil:
   - Vy mehanik?
   - YA.
   - Prover'te akkumulyatory i davlenie v trubah.
   - Siyu minutu.
   ZHenskaya golova v cvetnoj kosynke vysunulas' iz okna, i  znakomyj  golos
protyanul udivlenno:
   - CHabbi, Bog moj! CHto za maskarad?
   YA vglyadelsya: ZHaklin.
   - Kogda zhe vy uspeli? - voskliknul ya. - Vyleteli vsled za mnoj?
   - YA ne soglasovyvayu svoih  peredvizhenij  s  vashimi,  CHabbi.  No  vy  ne
otvetili na moj vopros. Pochemu vy zdes' v etoj shapke?
   - Postupil mehanikom v kompaniyu. Razve nel'zya?
   - Bros'te shutit'. YA ser'ezno.
   - I ya ser'ezno. Ne lyublyu neumestnyh voprosov, ZHaklin.
   - Togda proveryajte akkumulyatory.
   YA proveril i zaryadil. Ne spesha, molcha, ne obrashchaya vnimaniya na  vylezshuyu
iz mashiny i nablyudavshuyu za mnoj ZHaklin. Vyter  ruki  tryapkoj,  visevshej  u
izolyatorov, naklonilsya i skazal:
   - Gotovo.
   Ona protyanula mne den'gi, sela v mashinu i, zakryvaya  dver',  skazala  s
vorkuyushchej nezhnost'yu v golose:
   - Vy zabyli moe imya, CHabbi. |to vo-pervyh. Vo-vtoryh, dlya  menya  nichego
ne izmenilos', i ya  ne  proyavlyayu  interesa  k  vashej  novoj  professii.  I
v-tret'ih, hochu vstretit'sya s vami, kak byvalo, naedine.
   - Poslezavtra ya vyletayu obratno, - otrezal ya.
   - A segodnya vecherom?
   Otkazat'sya?  Grubo.  I  slishkom  uzh  demonstrativno-zagadochno.  V  moej
professii sleduet izbegat' zagadochnyh situacij. Dostatochno uzhe etoj kurtki
i proverki akkumulyatorov. YA snova poklonilsya i skazal:
   - Esli vy nastaivaete, ne vozrazhayu.
   - Ne bud'te suharem, CHabbi. Vy gde ostanovilis'?  V  "Miltone",  kak  i
ran'she? YA tozhe. Desyatyj etazh, sto dvenadcat'. Kogda?
   YA  myslenno  prikinul,  skol'ko  vremeni  zajmut  u  menya   vstrecha   s
Mak-Brajtom i pereezdy po gorodu, i ne ochen'  tverdo  progovoril  -  avos'
otkazhetsya:
   - CHasa cherez dva primerno. Mogu opozdat' nemnogo.
   No ona ne otkazalas':
   - Obyazatel'no, CHabbi. Ne podvodite. ZHdu.
   Li ne zaderzhalsya. On pribyl cherez desyat' minut posle ot容zda ZHaklin.
   - Mak-Brajt v  bare  "Ompala".  Na  sorokovom  kilometre  po  doroge  v
Megalopolis. Parol' ne nuzhen - barmen svoj. Skazhite, chto prislal ya.
   - Genial'no, - skazal ya. -  A  tebe  nado  uhodit'  otsyuda  nemedlenno.
Ischeznut'. YA zavalil tvoyu yavku, mal'chik. Tak uzh sluchilos' - ne vini.  Menya
uznali.
   Li ne stal vdavat'sya v podrobnosti.
   - Sejchas uhodit'? - sprosil on.
   - Sejchas. YA podvezu tebya.  Tol'ko  ne  domoj  -  kvartira  isklyuchaetsya.
Vybiraj druguyu noru i drugoe oblich'e.
   YA vysadil ego, ne doezzhaya do mosta. Po-moemu, on byl ne ogorchen, a dazhe
obradovan  etoj  neozhidannoj  peremene  v  sud'be.  YA  zhe  byl  smushchen   i
vstrevozhen:  v  trudnoj  zhizni  Mak-Brajta   pribavitsya   eshche   zabota   o
vosstanovlenii yavki.
   YA nashel ego na verhnej galeree shumnogo okrainnogo bara, gde legko  bylo
zateryat'sya sredi zahmelevshih raznomastnyh lyudej. V poluotkrytoj kabinke na
dvoih razgovarivat' mozhno bylo svobodno - Mak-Brajt  i  "svoj"  barmen  ob
etom pozabotilis'.
   - Dolgo tyanesh', Lajk, - nachal Mak bez privetstvij.
   - Svyazi net.
   - A Linnet?
   - U nee net svyaznyh  v  Lousone.  On  zasekrechen,  kak  fort  "Iks"  na
Planete.
   - CHto eshche za fort "Iks"?
   YA rasskazal.
   - Znachit, vse-taki bliston, - progovoril, pomolchav, Mak-Brajt.
   - Uvy.
   - Tvoj transport - vtoroj po schetu s nachala razrabotok. My prosledili.
   - Uchityvaya gruzopod容mnost' kosmoletov,  dva  transporta  -  eto  pochti
tridcat' tonn.
   - Nam nuzhen vsego odin brusok.  Ohranu  mozhno  perebit',  elektrol'  ne
problema, skafandry tozhe.
   -  S  antiradiacionnoj  propitkoj.  A  eto  uzhe  problema.  Koefficient
izlucheniya ochen' vysok.
   - Ty kogda vyletaesh'? - zadumalsya Mak-Brajt.
   - Zavtra vecherom.
   - Pridetsya dolozhit' Pervomu. Mozhet byt', eshche  segodnya.  Ob  instrukciyah
soobshchim.
   - Parol', yavka?
   - Ne budet. Najdem tebya, kogda  budet  nuzhno.  Kstati,  s  etoj  minuty
kazhdyj tvoj shag s nashej strahovkoj.
   - Tejlor? - sprosil ya ponimayushche. -  S  Uorrenom  my  poladili.  On  mne
doveryaet.
   - Vot imenno poetomu  Tejlor,  vidimo,  reshil,  chto  emu  udobnee  tebya
ustranit'. Oni zhe s Uorrenom terpet' drug druga ne mogut.
   - Znayu, - usmehnulsya ya i rasskazal o shvatke s chernym del'finom.
   Mak-Brajt vstrevozhilsya:
   - S elektrolem oni nas predupredili. No s bulavkoj my eshche uspeem.
   - Kakaya eshche bulavka? - ne ponyal ya.
   - Obyknovennaya. Zakolka dlya bantov i galstukov. S  zolochenoj  golovkoj,
kakih sotni v lyubom univermage. Tol'ko eta ne v firmennoj  upakovke,  a  v
steklyannom  tyubike  ot  tabletok  "Al'fa"  i  smazana  osobym   himicheskim
sostavom.
   - YAd?
   - Ne smertel'nyj. No dazhe legkaya carapina  vyzyvaet  istoshchenie  nervnoj
sistemy. Uhudshayutsya sluh i pamyat', slabeyut soobrazhenie i reakcii. A  cherez
mesyac ty uzhe ni na chto ne sposoben - razve tol'ko chto  stavit'  shtampy  na
pochtovyh konvertah ili podmetat' ulicy.
   - Komu zhe poruchen ukol?
   - K sozhaleniyu, nam ne udalos' vyyasnit' lichnost'  agenta.  No  izvestno,
chto on vstretitsya s toboyu segodnya.
   - Segodnya vecherom ya vstrechayus' s ZHaklin Tibo. Lichnost',  po-moemu,  uzhe
vyyasnena. Interesno drugoe: ya  tol'ko  polchasa  nazad  uslovilsya  ob  etoj
vstreche, zamenyaya Li na remontnoj stancii. ZHaklin nashla menya tam neozhidanno
dlya sebya samoj.
   - Vozmozhno, chto i neozhidanno. No vstrecha s toboj segodnya  vecherom  byla
zaplanirovana u nih na sluchaj neudachi del'fina. Oni znali, kuda ty  edesh',
i, nesomnenno, proinstruktirovali ZHaklin.
   YA vynuzhden byl soglasit'sya.
   - Gde sostoitsya vstrecha?
   - U nee v Milton-otele.
   Mak pomorshchilsya.
   - V trehkomnatnom nomere lyuks million sposobov spryatat' kroshechnyj tyubik
s bulavkoj. U nas net shansov ego najti, dazhe esli udastsya provesti  obysk.
Pridetsya ustranit' ZHaklin, ne krivis'.
   Vozrazhat' Mak-Brajtu bylo bespolezno, da i chem by  ya  mog  motivirovat'
svoe vozrazhenie. Vrag est' vrag.
   S chuvstvom narastayushchego bespokojstva ya dobralsya do otelya i  podnyalsya  v
nomer. Sveta ne zazhigal: v temnote luchshe dumalos', a podumat' nuzhno bylo o
mnogom. Eshche odno prepyatstvie udaleno s puti, a skol'ko  takih  prepyatstvij
eshche ozhidalo menya na Vtoroj. Vremya shlo, ya ne schital ni minut,  ni  chasov  i
uzhe sobralsya bylo zazhech' svet, chtoby pochitat' na noch', kak chej-to  gluhoj,
stranno znakomyj golos ostanovil menya:
   - Ne starajtes', Lajk. Tok otklyuchen.
   - Kto zdes'? - sprosil ya, ostorozhno vynimaya pistolet.
   - Spryach'te ego v karman, Lajk, -  snova  uslyshal  ya.  -  U  menya  ochki,
pozvolyayushchie videt' v temnote. K tomu zhe v svoih ne strelyayut.
   - V svoih? - povtoril ya udivlenno.
   - Kogda-to my uzhe besedovali.
   YA vspomnil trushchoby  Megalopolisa,  dlinnyj  koridor  i  dver',  kotoraya
otkrylas' bez skripa, komnatu-penal v temnote  i  hriplyj  muzhskoj  golos.
|tot zhe samyj gluhovatyj, vlastnyj golos privykshego rukovodit' cheloveka.
   - Pervyj? - sprosil ya, zamiraya.
   I uslyshal laskovoe, rodnoe:
   - Ty ne oshibsya, synok. |to ya.
   YA dazhe onemel ot udivleniya. Okazyvaetsya, Pervyj - moj  sootechestvennik.
Zemlyak, zakonspirirovannyj v diktatorskoj rezidencii. ZHizn' - risk,  zhizn'
- bor'ba, zhizn' - podvig. Odin nevernyj shag...
   - Kak vy risknuli prijti syuda? - vyrvalos'  u  menya.  -  V  elektronnuyu
myshelovku! Na bazar, gde vas znaet kazhdyj!
   - Myshelovku mozhno razryadit', a na bazare preobrazhayut grim i kostyum.  Na
mne sejchas, naprimer, tabachnyj pidzhak otel'nogo syshchika.  A  svet  otklyuchen
potomu, chto ne hochetsya, chtoby u tebya sozdalos' obo mne lozhnoe vpechatlenie.
Vneshnost' moya sejchas, myagko govorya, malo soglasuetsya so slovami.
   - Vy zhe mogli poslat' Mak-Brajta.
   - Tvoi  soobshcheniya  nastol'ko  vazhny,  chto  Mak-Brajta  prishlos'  srochno
poslat' v OSG -  nasha  podpol'naya  doroga  tuda  eshche  poka  dejstvuet.  No
vernetsya on s otvetom  lish'  cherez  neskol'ko  dnej.  Poetomu  i  prishlos'
risknut' mne. Drugoj svyazi net, a ty vyletaesh' zavtra.
   - Utrom, - skazal ya.
   - Tem bolee. I neskol'ko mesyacev  v  puti.  A  peredat'  instrukcii  na
Vtoruyu - slozhnoe delo. Esli ih utverdyat, signala  ne  budet.  Esli  net  -
uvedomim.
   - CHto trebuetsya?
   - Odin brusok blistona. Vzyat' ego zdes' trudno - soglasen. Eshche  trudnee
- perepravit' v OSG. Uslozhnyaet vse radiaciya. Poetomu i reshili sdelat'  eto
na Vtoroj Planete. Proshche vzyat' i proshche perepravit'...
   - Kuda?
   - Na kontroliruemyj nami sektor Planety. Plan tvoj, sredstva  obespechit
Linnet, pomoshchnikov najdesh' sam: v Lousone nedovol'nyh polgoroda.
   - I Lajk ischeznet?
   - Ischeznet Lajk, roditsya drugoj. Ty zhe ne sobiraesh'sya menyat' professiyu?
   - Poka ona eshche nuzhna, - vzdohnul ya, - a  zavtra,  byt'  mozhet,  uzhe  ne
ponadobitsya.
   - Vpolne veroyatno, no do  zavtra  eshche  est'  vremya.  I  cheloveku  tvoej
professii ponadobyatsya ne tol'ko um i otvaga, no i oruzhie.  Raznoe  oruzhie.
Dazhe takoe. Voz'mi.
   YA protyanul ruku v  temnotu  i  oshchutil  na  ladoni  chto-to  malen'koe  i
gladkoe, pohozhee na tyubik gubnoj pomady. A golos prodolzhil:
   - Bulavka Tejlora. YA vospol'zovalsya sluchaem,  chtoby  peredat'  tebe  ee
lichno - ne hotel podpuskat' k tebe neznakomyh  svyaznyh.  Derzhi  tyubik  pri
sebe - on iz prochnogo nerazbivayushchegosya stekla -  i  nikogda  ne  otkryvaj,
poka ne ponadobitsya. A teper' proshchaj. Svet vklyuchat totchas zhe  posle  moego
uhoda.
   Minutu spustya ya  uvidel  bulavku,  vernee,  tol'ko  tyubik  iz  chernogo,
pohozhego na metall stekla. No raskryvat' ego ya ne stal.
   Ah,  ZHaklin,  ZHaklin!..  K  sozhaleniyu,  ya  ne  umeyu  pisat'  nadgrobnye
epitafii.





   Neprivetlivym, nastorozhennym i holodnym pokazalsya mne  Louson.  Teplota
druzhby Dzhina Faketti kak-to  skrashivala  moe  prebyvanie  v  etoj  dyre  s
iskusstvennoj atmosferoj i klimatom. Teper' zhe menya ozhidalo odinochestvo  v
tyagostno  chuzhom  i   nepriyaznennom   mire,   ravnodushie   okruzhayushchih,   ih
nezainteresovannost' i dushevnaya gluhota. Kto mog pomoch' mne najti vyhod iz
lezhavshego peredo  mnoj  labirinta?  Uorren?  Vozmozhno,  i  on,  negativno,
konechno. V kakoj-to  stepeni  on  mog  stat'  pruzhinoj  pridumannogo  mnoj
mehanizma. Vstretil on menya vnimatel'no, dazhe radushno, zhivo  interesovalsya
podrobnostyami gibeli Dzhina Faketti,  dazhe  upreknul  menya  v  tom,  chto  ya
nedostatochno energichno uderzhival  Dzhina  ot  bessmyslennogo  predsmertnogo
shaga, i vdrug v zaklyuchenie razgovora sprosil:
   - Vy, navernoe, znali ego podrugu ZHaklin Tibo?
   - Konechno, - skazal ya, - tol'ko vpervye uznayu o tom, chto ona  byla  ego
podrugoj.
   - Oni skryvali eto, chtob ne  razdrazhat'  starshego  Faketti.  Starik  ne
osobenno odobryal etu blizost'.
   I pravil'no, chto ne odobryal. Tol'ko nikakoj blizosti  ne  bylo,  Uorren
pochemu-to sovral.
   - Vy vstrechali ee pered vyletom? - sprosil on.
   - Net. - Tut ya mog ne boyat'sya sovrat': ona ni s kem  ne  vstrechalas'  i
nikomu ne zvonila - eto proverili. Vidimo, hotela sdelat'  syurpriz  svoemu
shefu. - A pochemu vas eto interesuet?
   - Ona ischezla.
   - Veroyatno, uehala kuda-nibud' razvlekat'sya, - prodolzhal ya igru  v  toj
zhe manere.
   No Uorren uzhe ne skryval svoej ozabochennosti.
   - Ni na YUge, ni na Zapadnom poberezh'e, ni voobshche v predelah SVK  ee  ne
nashli.
   - Lazernaya svyaz', veroyatno, stoit bol'shih deneg?
   - Bezuslovno, - soglasilsya on, - no pochemu vy ob etom sprashivaete?
   - A stoit li tratit' ih radi takogo sobytiya, kak ischeznovenie Tibo?
   Uorren mgnovenno ponyal igru.
   - Vy ochen'  dogadlivyj  chelovek,  Lajk.  No  ne  zloupotreblyajte  svoej
dogadlivost'yu. ZHaklin ne doveryala  vam,  ona  nikomu  ne  doveryala,  krome
svoego razlyubeznogo Tejlora. A ya vam veryu.  I  cenite  eto.  -  On  vstal,
massivnyj i kartinnyj, pozvolyaya mne otklanyat'sya i ujti.
   CHto presledoval etot dopros o ZHaklin? Ne schitali zhe oni menya vinovnym v
ee ischeznovenii. CHush' kakaya-to... No za  mnoj  sejchas,  nesomnenno,  budut
prismatrivat'. Pust'! V Lousone mne poka nichto ne grozit...
   No ya oshibsya. Vecherom ot nechego delat' ya otpravilsya "otdyhat'" v odin iz
dvuh lousonovskih salunov. YA vybral vtororazryadnyj  -  vo-pervyh,  potomu,
chto v "Mekenzi" uzhe byl, a vo-vtoryh, potomu, chto ne hotelos'  vstrechat'sya
so Stivom Kodbyuri: veroyatno, novyj general'nyj direktor rudnikov  vybiraet
dlya svoih razvlechenij bolee aristokraticheskie pritony. I ya opyat' oshibsya.
   No ob  etom  potom.  Salun  vstretil  menya  voem  elektrodzhaza,  p'yanym
galdezhom za stolikami, klubami dyma u potolka i polirovannoj stojkoj bara,
po kotoroj mozhno bylo  gonyat'  kruzhki  s  pivom,  kak  kegel'nye  shary.  YA
prismotrelsya k nej, pojmal polnuyu kruzhku i  oglyanulsya  na  molcha  sosushchego
pivo soseda.
   - Ajk? - sprosil ya.
   Ko mne obernulos' obrosshee rusoj borodoj lico moego nedavnego znakomca,
"pervaka" iz bara central'nogo kosmoporta. On ne srazu uznal menya: v svoem
zhivopisnom mundire pilota ya  malo  pohodil  na  proshchelygu,  peremahnuvshego
cherez stojku, chtoby udrat' ot proverki.
   - Znachit, ne scapali? - ulybnulsya on.
   YA svistnul:
   - Ne ot takih uhodil.
   - A teper' kto ty?
   - Kosmik. Vozhu vashu bodyagu domoj.
   - Bruski?
   - Aga.
   - Bud' oni proklyaty! Sbezhal by, da nekuda.
   - A ved' govoril: ne vse li  ravno,  chto  v  skafandrah.  Dyshat'  dayut,
zapravku tozhe.
   - Dayut. Kontrakt na pyat' let, a ty uzhe cherez god invalid.
   YA zadumalsya. Kazhetsya, otkryvalsya rychag voobrazhennogo mnoj mehanizma.
   - Govorish', sbezhal by, da nekuda. A vdrug est' kuda?
   - Mozhet, s soboj voz'mesh'? Spryachesh' v mashine?
   - Prizemlimsya na voennom kosmodrome. Tol'ko syadem - shvatyat.
   - Tak kuda zhe bezhat'? Krugom pustynya. "Zybuchka" da kamen'.
   - A za pustynej?
   - V zonu Sodruzhestva?
   - A chto tebe ih boyat'sya? Dumaesh', mestnye slashche?
   - Ne dumayu... A kak sbezhish'? Nozhkami? Na vtoroj den' svalish'sya. Da i  v
ballonah szhatogo vozduha chasov na vosem', ne bol'she. Nuzhna mashina,  CHabbi.
A gde ee razdobudesh'?
   YA oglyadelsya po storonam i skazal, poniziv golos do shepota:
   - Podumaem. U menya zdes', mezhdu prochim, tozhe ne raj. Tes...
   YA predupredil otvet Ajka. K nam podhodil Stiv Kodbyuri v kozhanom pidzhake
s dubinkoj u poyasa. S takimi zhe  elastichnymi,  shokovymi  dubinkami  shagali
pozadi troe ego telohranitelej - razhie parni, kosaya sazhen' v plechah.
   -  Privet  bludnomu  synu,  -  usmehnulsya  on  naglovato,  -  v   chest'
vozvrashcheniya prikazhu, pozhaluj, zazharit' barashka.
   - Ne figlyarnichaj, - skazal ya. - Protivno.
   On prisel vozle menya u stojki. Telohraniteli stali szadi.
   - Protivno? - povtoril on s izdevkoj. - A kak mne bylo protivno slushat'
ZHaklin.
   - O chem zhe? - sprosil ya nevinno.
   - O volke v ovech'ej shkure. Ona tebe nikogda  ne  verila.  Tol'ko  zdes'
molchala.
   YA oglyanulsya. Telohraniteli vystroilis' ugrozhayushchim veerom.  Ajk  kuda-to
ischez.  Veroyatno,  ne   zahotel   svyazyvat'sya   s   direktorom.   CHto   zh,
po-chelovecheski eto ponyatno.
   YA reshil otbivat'sya, poka est' vremya.
   - Bred sobachij. Kto poverit psihovannoj babe? Dazhe Uorren ne veril.
   - YA poveril.
   - K schast'yu, ty ne vsesilen.
   - Dostatochno silen, chtoby prouchit' tebya zdes' i otvezti na "zybuchku".
   - Ne risknesh'. YA eshche nuzhen Uorrenu.
   - A chto on uznaet? O p'yanoj drake v  salune,  gde  ne  slishkom  uvazhayut
zakony?
   - Est' svideteli - zal polon.
   - Kto iz nih risknet pojti protiv menya  v  otkrytuyu?  Tebe  konec...  YA
tol'ko svistnu...
   No svistnut' on ne uspel. YA sbil ego odnim  udarom  s  tabureta,  uspev
stat' k stojke spinoj.  Manevr  byl  svoevremennyj,  potomu  chto  odin  iz
telohranitelej totchas zhe rinulsya na menya kak taran. YA otbrosil ego  nogoj.
No parirovat' dubinku vtorogo ne uspel - tol'ko otklonilsya chut'-chut'  tak,
chto udar  prishelsya  v  plecho.  Ukol  elektrotoka  skoval  menya,  v  glazah
potemnelo, zashchishchat'sya ya uzhe ne mog - tol'ko obhvatil golovu rukami,  chtoby
smyagchit' eshche udar. No udara ne posledovalo: kto-to otshvyrnul  ohrannika  s
takoj siloj, chto tot  oprokinul  v  padenii  sosednij  stol.  YA  podnyalsya,
soobraziv, chto u menya poyavilis' soyuzniki. I ne oshibsya.
   Desyatka poltora zavsegdataev saluna, sidevshih v zale  -  v  dymu  ya  ne
sumel soschitat' tochno, - bukval'no navalilis' na bandu Dikogo,  obezoruzhiv
i vyloviv kazhdogo  poodinochke.  V  pyat'  minut  vse  bylo  koncheno.  Stivu
plesnuli chem-to v lico, ot chego on bukval'no  vzvyl,  stoya  na  kolenyah  i
protiraya kulakami glaza. Tak  ego,  "kolenopreklonennogo",  i  vynesli  za
dver', vybrosiv vsled i ego rasteryavshih  dubinki  ohrannikov.  YA  dazhe  ne
uspel poblagodarit' neozhidannyh izbavitelej  -  oni  tut  zhe  razoshlis'  k
stolikam v zale, veroyatno zanyav prezhnie svoi mesta.  Vozle  menya  ostalis'
tol'ko Ajk i  roslyj  belobrysyj  malyj  so  shramom  na  lice  i  pudovymi
kulachishchami, kotorye, kak okazalos', i otshvyrnuli parnya s dubinkoj.
   - A ya dumal, chto ty smylsya, - skazal ya Ajku.
   - Smylsya, chtoby lyudej sobrat'. Srazu uchuyal, chem pahnet.
   - My druzej ne brosaem, - vstupil v razgovor paren' so shramom.
   - Rod Mellori, - predstavil ego Ajk, - my s nim bok  o  bok  v  kar'ere
rabotali.
   - Sejchas ya na obogatitel'noj, - poyasnil Rod, - zovu Ajka naparnikom,  a
on ne idet.
   YA mgnovenno uchel situaciyu. Imenno na obogatit tel'noj mne i trebovalis'
pomoshchniki.
   - Soglashajsya, Ajk, ne progadaesh'. K voskresen'yu chtoby  ty  uzhe  byl  na
obogatitel'noj. Kto tam u vas kontrolerom na shlyuze?
   - Indyuk Gish, - skazal Rod.
   - Indyuk - eto imya?
   - Net, klichka. Takoj zhe nadutyj i zhadnyj.
   - Do deneg?
   - Eshche kak!
   - Podhodit, - skazal ya, ne ob座asnyaya  rebyatam,  chto  ya  zadumal:  pojmut
pozzhe. - Znachit, do voskresen'ya, zdes' zhe. A sejchas rashodit'sya, poka Stiv
ne vernulsya.
   - On ne vernetsya. V salunah svoi zakony, i ne emu ih otmenyat'.
   - Podsterezhet v kar'ere.
   - Podsteregi lyagushku na bolote, - usmehnulsya Ajk. - Vse zelenye, vse  v
skafandrah.
   No menya mogli podsterech' u  otelya.  Poetomu  ya  pryamehon'ko  iz  saluna
napravilsya v shlyuzovoj zal. Vse uzhe spali, i zaspannyj  dezhurnyj  v  garazhe
dolgo razglyadyval moj pilotskij zheton,  prezhde  chem  zavesti  mashinu.  No,
prosnuvshis', zavel ee bez  promedleniya  i  dazhe  ne  pereputal  propusknye
knopki v shlyuzah.
   - |nergii hvatit? Do SVK-dva?
   - Vsyu pustynyu projdet v lyubom napravlenii. A na  SVK-dva  stav'te  kurs
114 i spite spokojno, - zevnul on.
   K  utru  ya  uzhe  shlyuzovalsya  u  kupola  SVK-dva.  Sluzhba  bezopasnosti,
nesomnenno, byla osvedomlena o moem pribytii, i potomu, ne igraya v pryatki,
ya  publichno  zakazal  po  video  nomer  v  otele,  dobaviv,  chto   vyezzhayu
nemedlenno. Pust' prisylayut nablyudatelej. Sam zhe poshel k  otkryvshimsya  uzhe
kioskam, nashel zhurnal'nyj i, kak i predpolagal, srazu uvidel  Linnet.  Ona
delovito razveshivala po stendam zhurnaly v pestryh oblozhkah.
   - Nadeyus', mne uzhe ne pridetsya vspominat' o staryh nomerah  "Novostej"?
- sprosil ya, ne zdorovayas'.
   Linnet ne udivilas':
   - Priehal za den'gami?
   - Otkuda ty znaesh'?
   - Dogadalas'. O tvoem zadanii mne izvestno.  Dlya  etogo  nuzhny  lyudi  i
den'gi. Lyudej ty najdesh' sam ili uzhe nashel na meste, a za den'gami priehal
ko mne. YA dazhe skazhu, skol'ko tebe nuzhno.
   - Pyat' tysyach.
   - Voz'mi desyat'.
   - Vy shchedry, moya milaya.
   - Ne ya, CHabbi. Pervyj. Kogda ty hochesh' ih poluchit'?
   - Sejchas.
   - V otele?
   - Net. V otel' ya ne poedu. Opasno: mogut sledit'.
   - A gde zhe peredat' den'gi?
   - Vyezzhayu na elektrode nemedlenno, no so skorost'yu cherepahi. Dogonish' v
doroge.
   Paket s den'gami byl vruchen mne na pyatidesyatom kilometre ot SVK-dva.





   Linnet ne pereborshchila s den'gami: desyati tysyach hvatilo v  obrez.  Indyuk
zaprosil shest', da po dve prishlos' obeshchat' shlyuzovym mehanikam,  vpuskavshim
i vypuskavshim metall s obogatitel'noj fabriki.  Moj  mehanizm  dolzhen  byl
dejstvovat' tak: za odnu-dve minuty do poludnya, kogda rabota  prekrashchalas'
na obedennyj pereryv.  Indyuk  vypustit  na  transportere  odin  brusok  za
predely  kupola  v  soprovozhdenii  Ajka  i  Roda.   Transporter   tut   zhe
vyklyuchaetsya, i brusok  mgnovenno  peregruzhayut  na  ozhidayushchij  u  shlyuzovogo
vyhoda elektrol'. YA vklyuchayu upravlenie, i my so  svoej  dobychej  uhodim  v
pustynyu. A vremya rabotaet na nas: signal trevogi iz-za obedennogo pereryva
zapazdyvaet,  nadsmotrshchiki  prohlazhdayutsya  v  bare,  garazh  zakryt,  i  my
vyigryvaem u pogoni ne men'she sta kilometrov.
   Plan byl prost i rasschitan na mgnovennost' i soglasovannost'  dejstvij.
Samym uyazvimym ego mestom byl elektrol'. Trebovalsya  bronirovannyj,  chtoby
predohranit' ot obstrela iz dal'nobojnyh pulemetov pogoni, a  edinstvennyj
bronirovannyj elektrol' v  Lousone  prinadlezhal  Uorrenu.  Lyuboj  cenoj  ya
dolzhen byl poluchit' ego, obespechiv svobodu dejstvij posle etogo po krajnej
mere v techenie chasa. No  kak?  Poddelat'  podpis'  Uorrena  na  pis'mennom
prikazanii o vydache  mashiny?  K  sozhaleniyu,  u  menya  ne  bylo  pod  rukoj
cheloveka, sposobnogo sdelat' eto s dostatochnoj  tochnost'yu.  Da  i  Uorrenu
samomu mog potrebovat'sya elektrol' imenno v eto vremya. Ubit' ego?  Gde?  V
sluzhebnom  kabinete,  kuda  kazhduyu  minutu  mog  zaglyanut'  lyuboj  iz  ego
podchinennyh? Bred. Udobnee vsego bylo by vymanit' ego v pustynyu na toj  zhe
mashine, vsporot' nozhom skafandr i vybrosit' telo zadohnuvshegosya v  zdeshnej
atmosfere gde-nibud' po doroge na kosmodrom. No takaya operaciya potrebovala
by tochno rasschitannoj i dlitel'noj podgotovki, a v  moem  rasporyazhenii  ne
bylo i polnyh sutok. Mozhno vremenno vyvesti iz  stroya  Uorrena  -  u  menya
imelis' ampuly s nervno-paraliticheskim gazom i sigarety, pogruzhayushchie v son
s odnoj zatyazhki, no pod kakim predlogom ya mogu poluchit' u nego neobhodimoe
mne rasporyazhenie o vydache elektrolya? I tut ya vspomnil o bulavke ZHaklin.
   Vposledstvii  Dibitc  nazval  moj  plan   chistejshej   vody   avantyuroj,
neprostitel'noj dlya razvedchika, obyazannogo dejstvovat' tol'ko navernyaka. YA
zhe riskoval otchayanno i bezrassudno, nadeyas' lish'  na  soputstvovavshuyu  mne
udachu,  reshitel'nost'  i  vnezapnost'  manevra  i   skrytuyu   pod   maskoj
vsesil'nogo povelitelya obyknovennuyu chelovecheskuyu trusost'. S takim vyzovom
ya i shel k Uorrenu primerno za chas do  nachala  operacii  na  obogatitel'noj
fabrike.
   Uorren prinyal menya sderzhanno i chut'-chut' udivlenno:
   - Soskuchilis' po rabote, Lajk?
   YA reshil ne tyanut' vremya.
   - U menya neotlozhnyj i vazhnyj razgovor. Kstati,  vazhnyj  ne  tol'ko  dlya
menya, no i dlya vas. Poetomu dajte svetovoj signal na dveryah, chtoby vas  ne
bespokoili. - YA posmotrel na chasy. -  Sejchas  desyat'  minut  dvenadcatogo.
Skazhem, do chasu.
   - YA ne predvizhu razgovor takoj  dlitel'nosti.  Dazhe  s  vami,  Lajk,  -
skazal Uorren.
   - Razgovor budet nedolgim. - YA podoshel blizhe. - Do chasu vy probudete  v
odinochestve.
   - Vy, kazhetsya, ugrozhaete, Lajk?
   - Ne budu obmanyvat', da.
   YA tut zhe izvlek iz nagrudnogo  karmashka  steklyannyj  tyubik,  dobytyj  u
ZHaklin, i vynul bulavku.
   - Uznaete?
   - Bulavka ZHaklin. - Tolstye guby Uorrena pobeleli. - Otkuda ona u vas?
   - Professional'nyj sekret. - YA poigral zlopoluchnoj bulavkoj. - Tak  vam
znakomo dejstvie preparata? Ruki! - kriknul ya, kogda  Uorren  potyanulsya  k
signal'noj klaviature. - Sidet' smirno. Vot tak. Mne dazhe  ne  ponadobyatsya
opravdaniya, kogda vas, paralizovannogo, najdut v kresle.  Lyuboj  iz  vashih
vrachej postavit odin i tot zhe diagnoz -  insul't.  Vy  zhe  gipertonik,  po
komplekcii vidno.
   - Vy poka pereigrali menya, Lajk, - ochen' spokojno progovoril Uorren.  -
No ya ne torguyus'. V moem polozhenii eto absurd. Itak, chto vam trebuetsya?
   - Nebol'shaya usluga, znachitel'no deshevle  vashej  zhizni.  No  ya  tozhe  ne
torguyus'. Prezhde vsego naberite signal o tom, chtoby vas ne bespokoili.  Do
chasu. Tol'ko nikakih trevog i prochih fokusov.
   Uorren pokorno nabral na klaviature trebuemyj signal.
   - Teper' predpisanie o nemedlennom predostavlenii mne vashego  elektrolya
na neogranichennyj srok.
   - Reshili bezhat'?
   - Vy ugadali.
   - V zonu Sodruzhestva?
   - Porazitel'naya dogadlivost'. Diktujte.
   I snova pokorno podchinilsya Uorren, vydav  mne  s  diktografa  trebuemoe
predpisanie.
   - CHto eshche?
   -  Pustyak.  Kroshechnaya  shtuchka,  kotoraya  proderzhit  vas   v   sostoyanii
nepodvizhnosti, - ya vzglyanul na chasy, - chas sorok minut.
   YA blefoval s licom zavzyatogo kartezhnika, prikreplyaya k rebru pis'mennogo
stola miniatyurnyj mikrofonchik - krohotnyj metallicheskij kubik s prisoskami
i fal'shivym ciferblatom.
   - |to vzryvnoe ustrojstvo  s  ciferblatom  vklyucheno  na  trebuemoe  nam
vremya. Pri malejshem vashem dvizhenii ono nemedlenno pridet  v  dejstvie.  Ne
tyanites' ni k klaviature, ni k radio.  I  tverdo  pomnite,  chto  polnost'yu
vyklyuchit' mehanizm vy mozhete tol'ko v chas dnya. Ni sekundoj ran'she.
   S etimi slovami ya vyshel,  ostaviv  vsesil'nogo  direktora  v  sostoyanii
boksera posle nokauta. YA uzhe tochno znal, chto poltora chasa s lishnim  on  ne
predprimet nikakih napravlennyh protiv menya mer.
   No v odnom ya oshibsya, i oshibki moej on ne popravil. Obnaruzhil ee ya uzhe v
garazhe,  poluchaya  trebuemuyu  mashinu.  "Bronenosnaya  i  samaya  bystraya",  -
voshitilsya ya, no dezhurnyj mehanik zametil melanholichno: "Ne samaya. Raketa,
na kotoryh strelyayut peschanok v pustyne, vdvoe bystree". Peschanok -  pushnyh
zver'kov Vtoroj  Planety  -  ya  v  pustyne  ne  videl,  takoj  raketoj  ne
pol'zovalsya, da i menyat' chto-libo  sejchas  bylo  uzhe  pozdno.  I,  poluchiv
zolotistyj elektrol' Uorrena, ya rovno v dvenadcat' podal  ego  k  vyhodnym
shlyuzam obogatitel'noj fabriki.
   Dvenadcat' chasov odna minuta. SHlyuz zakryt.
   Minuta dvadcat' sekund. YA zhdu.
   Poltory minuty. Nachinayu trevozhit'sya.
   Dve  minuty.  Vhodnoj  shlyuz  vypuskaet  na   transportere   ukorochennuyu
platformu s odnim bruskom i dvumya soprovozhdayushchimi v takih zhe, kak  i  moj,
zelenyh skafandrah. S razgovornikom: ya ob etom uzhe pozabotilsya.
   - Gruzi v bagazhnik, - prikazal ya, otkryvaya kryshku.
   Molnienosno brusok s platformy byl peregruzhen v bagazhnik mashiny. Kryshka
zahlopnulas'.
   - Po mestam, zhivo!
   S takoj zhe bystrotoj tri zelenye lyagushki skrylis' v  pasti  zolotistogo
elektrolya. Ukazatel' ya postavil ran'she: kurs sto  devyatnadcat'.  Tochno  po
karte. Ostavalsya pusk. YA ne zamedlil ni  sekundy,  i  mashina  rvanulas'  s
mesta so svistom vozdushnyh struj, nabiraya skorost'.
   Nichego ne proizoshlo. Ni  suety  u  shlyuzov,  ni  signala  trevogi,  dazhe
ochevidcy, kakie byli, dolzhno byt', ne ponyali, chto k chemu. Do  osvobozhdeniya
Uorrena iz lozhnogo plena ostalos'  okolo  pyatidesyati  minut.  Znachit,  pri
skorosti do pyatisot kilometrov v chas my  vyigryvali  ne  menee  chetyrehsot
kilometrov. Dve tysyachi kilometrov  otdelyali  nas  ot  zony  Sodruzhestva  -
chetyre chasa puti. Mnogo. Raketa pri vseh vozmozhnyh zaderzhkah  dogonit  nas
na poldoroge. YA vzyal kartu: lilovaya lenta peresekala nash put' primerno  na
tysyachnom kilometre - "zybuchka". Nado menyat' kurs, chtoby obojti  ee  gde-to
sprava ili sleva - lishnie trista kilometrov puti.
   - Ne menyaj kursa, - podskazal Ajk, zaglyanuv v kartu.
   - "Zybuchka", vidish'? - poyasnil ya.
   - Nu i chto? YA znayu.
   - Na "zybuchke" ne  mozhet  byt'  vozdushnoj  podushki.  Lilovyj  pesok  ne
okazyvaet  soprotivleniya  vozdushnym  struyam,  svobodno  opuskayas'  pod  ih
davleniem. A shirina kakaya! Posmotri po  masshtabu  -  ne  menee  pyatidesyati
kilometrov.  Nikakoj  inercii  ne  hvatit  dazhe  pri  takoj  skorosti.  Ne
pereskochish'.
   - I vse-taki povremeni s kursom. Tam kromka  sinyushnika  -  ya  pomnyu.  I
"zybuchka" suzhivaetsya gorlovinoj pochti vdvoe. Podojdem blizhe - ob座asnyu.
   YA soglasilsya. Ajk ne bezgolovyj - zrya  riskovat'  ne  budet.  Podozhdem,
esli prosit. A na obzornom ekrane, otrazhayushchem vsyu  dugu  gorizonta  pozadi
mashiny, v ryzhem prostranstve pustyni voznikla chernaya tochka. Ona dvigalas',
vyrastaya do razmerov krohotnogo chernogo pyatnyshka. Pogonya.
   - Ne riskuem, Ajk? - obespokoilsya Rod.
   - Oni budut obhodit' nas sprava, sokrashchaya ugol.  Rasschityvayut,  chto  my
pojdem vdol' kromki sinyushnika. O "zybuchke" oni tozhe znayut.
   Zazhuzhzhal zummer video. YA otkliknulsya, ne vklyuchaya ekrana:
   - Kto?
   - Boish'sya vzglyanut' mne v  glaza,  CHabbi,  -  otvetil  dinamik  golosom
Stiva. - Vklyuchi ekran.
   - Zachem? - skazal ya. - Ty mne nadoel davno i dostatochno.
   - Ne horohor'sya, CHabbi, - prodolzhal dinamik, -  tebe  i  tvoim  druz'yam
konec. Utopim v "zybuchke". Sdacha na milost' ne pomozhet. Milosti ne budet.
   "Horek, - podumal ya. - Zloj i vonyuchij horek. Znaet, chto na ego  storone
skorost'". Dinamik, vshlipnuv ne to ot radosti, ne to ot zlosti, umolk.  YA
vklyuchil video.
   -  Budem  otstrelivat'sya?   -   sprosil   Rod,   perebirayas'   k   shcheli
skorostrel'nogo pulemeta. - YA znakom s etoj shtukoj.
   - Podozhdi, - prerval Ajk, - do "zybuchki" oni nas ne dogonyat.
   Panorama  vperedi  chutochku  izmenilas'.  Krasnyj  pesok  na   gorizonte
iskrivilsya  temnoj  poloskoj,  Priblizhalas'  "zybuchka".  Ona  pohodila  na
lilovuyu reku ili stoyachuyu bolotnuyu glad',  okajmlennuyu  kustami  sinyushnika.
Priblizhalas'  ona  s  chudovishchnoj  bystrotoj,  pestreya  kosymi   ryzhevatymi
polosami, kak budto sotvorivshij ee  sozdatel'  mazanul  zheltoj  kist'yu  po
fioletovoj gryazi.
   - Vyshli pravil'no. Zdes', - udovletvorenno promolvil Ajk. - U tebya  sto
devyatnadcat' na kurse? Ubav' do  sta  vosemnadcati,  chutok  vlevo.  Imenno
zdes' my i nashli brod.
   - Kakoj brod? - udivilsya ya.
   Kakoj brod mog byt' v tolshche zybuchih peskov,  ne  vyderzhivavshih  nikakoj
tyazhesti?
   Ajk ob座asnil:
   - Kogda menya, shtrafnika, sunuli v pohoronnuyu komandu, imenno syuda my  i
poehali. Vzyali s naparnikom odnogo mertvyaka i  shvyrnuli  metra  za  tri  v
peschanuyu top'. A on ne tonet. Lezhit v  peske  i  ne  vsasyvaetsya.  YA  pnul
bagrom - est' u nas takie bagry dlya zahoronki - chuyu: grunt ne  to  kamen',
ne to glina. Polozhil bagor, perebralsya na ryzhen'kuyu polosku,  gde  mertvyak
lezhal, - stoyat' mozhno. Metra dva shirinoj pod nogami, budto kamennaya  stena
v peske. Proshel metrov pyat'desyat - to zhe samoe, Pod nogami tverd', i konca
net, a po krayam "zybuchka". Potom odin iz  nashih  rebyat  do  konca  proshel,
dolzhno byt', kilometrov desyat': zdes' "zybuchka" gorlovinoj suzhivaetsya.  Nu
a my, ponyatno, ob etom molchok, prigoditsya, dumali, a shefa, kotoryj s  nami
byl, sunuli mordoj v  "zybuchku",  da  eshche  bagrom  pomogli.  Von,  vidite,
sinyushnik po krayu, a dal'she poloska ryzhen'kaya. Zdes' i proskochim.
   - Tak i oni proskochat, - skazal ya.
   - Oni zagodya nas obhodyat,  pod  uglom.  A  sprava  broda  net.  Libo  v
"zybuchku", libo v obhod, esli soobrazyat. A vernee, ne uspeyut. Uvidyat,  chto
my proshli, i rvanut. Gde na takoj skorosti soobrazit' - ne te golovy.
   Ajk predskazal tochno. Na toj skorosti, s kakoj my leteli  nad  peschanoj
pustynej, dazhe  rassmotret'  chto-libo  vnimatel'no  bylo  trudno.  Lilovaya
matovost' peska vperedi, kromka sinyushnika, beskonechno  tyanuvshayasya  kuda-to
vlevo, zheltye peschanye propleshiny na fioletovoj  gladi,  uhodivshie  rvanoj
poloskoj k  gorizontu.  Oni  priblizhalis'  tak  bystro,  slovno  neslo  ih
navstrechu uraganom pustyni. A sprava v obzornom stekle uzh vidnelas' chernaya
raketa, prevrativshayasya iz kurinogo yajca v prichudlivo sognutyj bochonok. Ona
dejstvitel'no obhodila nas sprava v raschete na to, chto my  povernem  vdol'
sinyushnika i tut  oni  nas  i  dostanut.  Konechno,  probit'  stenki  nashego
elektrolya  nel'zya  bylo  dazhe  bronebojnym  snaryadom,  no  dlinnyj  chernyj
bochonok, vdvoe bol'she nashego zolotistogo, mog pojti na  taran,  oprokinut'
nas kverhu bryuhom i  togda  uzhe  probit'  i  dyuzy,  i  ballony  so  szhatym
vozduhom. V predvaritel'noj perestrelke my  i  sami  legko  mogli  probit'
mashinu Dikogo; on, veroyatno, dopuskal eto i  sootvetstvenno  podgotovilsya,
no edva li mog predpolagat', chto, ne svorachivaya, my  s  toj  zhe  skorost'yu
pojdem nad "zybuchkoj". On dazhe pritormozil, uvidev nash  pryzhok  v  lilovuyu
peschanuyu  mut',  no  razdumyval  nedolgo.  Dikij  byl  glup,  no  smel  do
neostorozhnosti. "Oni proshli? Proshli. Tak pochemu  by  i  nam  ne  risknut'?
Skorost' u nas vdvoe vyshe". Tak, veroyatno,  srabotala  ego  pervaya  i  vse
reshivshaya mysl'.
   Na skorosti, s kakoj my  shli  nad  "brodom"  v  "zybuchke",  mozhno  bylo
uvidet' tol'ko chernyj bochonok, pohozhij na kota v pryzhke,  metnuvshijsya  nad
kovarnoj glad'yu i teryavshij skorost' s kazhdym mgnoveniem. On  skol'znul  po
pesku i ushel v nego, kak torpeda. Dve-tri sekundy - i  vse  bylo  koncheno.
Veroyatno, oni i vskriknut' ne uspeli, hotya zhili v svoej peschanoj mogile do
teh por, poka ne dostigli dna ili poka ne issyak kislorodnyj zapas.
   My shli uzhe ne tak bystro, i vse vnimanie nashe bylo  prikovano  k  ryzhim
propleshinam "broda", a gibel' presledovatelej byla stol' molnienosnoj, chto
my na nee dazhe ne reagirovali.  Tol'ko  Rod  protyanul  "N-da...",  no,  ne
uslyshav otklika, tozhe umolk. Lish' kogda proshli "zybuchku" i pesok  privychno
pokrasnel do samogo gorizonta, ya, gluboko vzdohnuv, posmotrel na chasy. Dva
s chetvert'yu. Pochti poltora chasa ostalos' do celi.
   - YA shel navernyaka, a vse-taki strashno, - zadumchivo skazal  Ajk,  -  vot
tak, kak oni...
   YA ne otvetil. Dikij, Uorren,  ZHaklin  i  vse  s  nimi  svyazannoe  stalo
vcherashnim dnem, o  kotorom  ne  dumalos'.  Razvedchik,  kak  shahmatist,  ne
vspominaet uzhe sdelannyh hodov, a rasschityvaet varianty  dal'nejshih.  YA  i
rasschityval,  uzhe  myslenno  shifruya  lazerogrammu  Dibitcu  o   vypolnenii
zadaniya.
   No  Roda,  dolzhno  byt',  neotstupno  presledovala  mysl'  o   pogibshih
presledovatelyah.
   - Bros'te vy ob etom, - prerval ya ego, - eshche sorok minut, i my doma.
   - Ty doma, a my? - skazal Ajk.
   I snova zastrekotal zummer video. YA dazhe obomlel. Otkuda?
   - Kto govorit? - sprosil ya.
   - Vklyuchite ekran, - uslyshali my chej-to prikaz.
   - Podozhdi, ne vklyuchaj, - shepnul Ajk. - Vdrug eto Louson?
   - Louson daleko, a krugom pustynya. Vklyuchayu, - reshil ya.
   Na ekrane v neznakomom voennom mundire voznik chelovek  let  tridcati  u
pul'ta s klavishami.
   - Govorit pogranichnaya sluzhba Svobodnoj zony. Sektor vtoroj.  Kto  vy  i
otkuda?
   - Soedinite menya s nachal'nikom sluzhby bezopasnosti, - potreboval  ya.  -
Upolnomochen dolozhit' tol'ko emu.
   - Ne vizhu osnovanij dlya pereklyucheniya.
   - Soobshchite, chto govorit Dabl'yu-si.
   CHelovek podumal nemnogo i skazal s ploho skrytym nedovol'stvom:
   - Horosho. Pereklyuchayu.
   Nachal'nik sluzhby bezopasnosti, tozhe v mundire, okazalsya let  na  desyat'
starshe peredavshego vyzov pogranichnika.
   - Kto iz vas Dabl'yu-si? - sprosil on s ekrana.
   - YA.
   - A ostal'nye dvoe?
   - Rabochie rudnikov Lousona. Poskol'ku oba  v  skafandrah,  otlichit'  ih
nel'zya. Pomogali mne v ispolnenii prikaza Centra  i  prosyat  politicheskogo
ubezhishcha v nashej zone.
   - CHto mozhete soobshchit' dopolnitel'no?
   - So mnoj brusok "iks-metalla", dobyvaemogo na rudnikah Lousona. Brusok
okrashen v zolotoj cvet, no  eto  ne  zoloto.  Metall  sil'no  izluchaet,  i
kasat'sya ego  ili  nahodit'sya  poblizosti  mozhno  tol'ko  v  skafandrah  s
antiradiacionnoj propitkoj. Esli  takovyh  net,  izolirujte  elektrol'  do
otpravki bruska na Planetu. I eshche odno... - YA pomyalsya.
   - Govorite. Nas nikto ne slushaet.
   - Nado srochno peredat' lazerogrammu na Planetu. YA prodiktuyu ee sejchas v
zashifrovannom vide.
   I ya prodiktoval dlinnyj ryad kolonok s pyatiznachnymi ciframi.
   - Budet sdelano, - skazal nachal'nik sluzhby bezopasnosti. - Skafandry  u
nas est', brusok vygruzim i izoliruem  do  otpravki.  Esli  poruchites'  za
vashih sputnikov, mozhete peredat' im, chto posle neobhodimoj proverki  pravo
ubezhishcha budet im predostavleno.
   Kogda ekran otklyuchilsya, Ajk sprosil:
   - Ty govoril o nas. CHto on otvetil?
   - CHto vam oboim budet i krov i rabota.
   Na gorizonte pokazalsya sverkayushchij  na  solnce,  kak  gigantskij  almaz,
prozrachnyj kupol bol'shogo goroda.
   - |to ih gorod? - vzvolnovanno sprosil Ajk.
   - |to bol'she, chem gorod, - skazal ya. - |to svoboda.





   Svetovoj signal na dveri priglashaet vojti.
   YA medlyu, ocenivaya situaciyu. Vtoraya Planeta pozadi, Ajk i Rod poslany na
kursy mehanikov, moj brusok i dokumentaciya - mikrozapisi i  mikros容mki  -
ushli na Planetu na dva mesyaca ran'she menya. A ya vynuzhden byl otlezhivat'sya v
gospitale, izbavlyayas' ot ostatochnoj radiacii,  kotoraya  vse-taki  dokonala
menya, dolzhno byt' iz-za plohoj propitki skafandra.
   I vot ya pribyl domoj, kak govoritsya, k  shapochnomu  razboru.  CHto  zhe  ya
uznayu, prochtu ili uslyshu? Otvoryayu dver'  i  vhozhu  v  kabinet,  v  kotorom
neodnokratno byval. Za poslednee  vremya  sobytiya  nagromozhdalis'  kuchno  i
vrazbivku, sozdavaya melodiyu suetlivoj, napryazhennoj, putanoj,  trevozhnoj  i
radostnoj zhizni, gde vse sluzhilo pobede, na kotoruyu i byl zaprogrammirovan
hitroumnyj i udachlivyj CHabbi Lajk.
   Za stolom sidel tot zhe Dibitc, mozhet byt', v toj zhe ponoshennoj zamshevoj
kurtke, i vysokij belyj lob  ego  tak  zhe  morshchilsya  nad  umnymi  glazami,
kotorye mogli zamorozit' ili sogret'. Tot  zhe  Dibitc,  pridumavshij  CHabbi
Lajka, vdohnuvshij v nego zhizn' i brosivshij ee v  okeanskie  i  kosmicheskie
dali, kak raketu, ne promahnuvshuyusya do celi.  Tol'ko  veny  na  rukah  ego
chut'-chut' nabuhli da poredeli, pozhaluj, pryadki  v  kashtanovom  hoholke  na
lbu.
   - I ty ne pomolodel, mal'chik, - skazal on, privstav i  podvinuv  kreslo
vplotnuyu k stolu.
   - Vy nauchilis' uzhe i mysli chitat', - otkliknulsya ya.
   -  Netrudno.  Ty  vzglyanul  na  moi  ruki  i  volosy  -   oni   pervymi
svidetel'stvuyut ob utrachennoj molodosti. Zdorov?
   - Uzhe.
   - Mogu pozdravit' tebya s  vozvrashcheniem  i  pobedoj.  Pravda,  poka  eshche
podspudno, vtajne, dlya okruzhayushchih ty po-prezhnemu CHabbi Lajk.
   - CHabbi Lajk umer.
   Dibitc vzdohnul:
   - I rad i zhaleyu. Rad potomu, chto Lajk sdelal  nevozmozhnoe,  a  vse-taki
zhal', chto on uzhe polnost'yu rassekrechen. Portrety tvoi, milok,  oboshli  vse
gazety mira - uvy! No kto, v sushchnosti, pomeshaet tebe voskresnut'?
   - Tak menya zhe kazhdaya sobaka uznaet.
   - Sobaka, mozhet byt',  i  uznaet,  a  chelovek  -  net.  Est'  sredstva,
neuznavaemo menyayushchie vneshnost', est' biografii, kotorye zhdut voploshcheniya, i
dela, trebuyushchie tvoego uma i talanta. No o budushchih delah potom.  Pogovorim
o sdelannom. Ty uzhe znaesh' o rezul'tatah?
   - Koe-chto iz gazet.
   -  Dopolnyu  shtrihami,  tak  skazat',  zakulisnymi.  Tvoj  bliston   byl
rasshifrovan  srazu.  I  nashimi  laborantami,  i  mezhdunarodnoj   komissiej
fizikohimikov. V SVK zaartachilis': laboratornye  analizy,  mol,  provedeny
bez ih uchastiya. V skafandrah rabotat' otkazalis', potrebovali  special'noj
izolyacionnoj kamery s manipulyatorami. Tol'ko ne  pomogli  ulovki.  Bliston
chisten'kij, besprimesnyj.  Sostoyalas'  vstrecha  na  vysshem  urovne.  Nu  i
soglasilis': s zolotoj maskirovkoj pokonchit',  izlishki  dobytogo  blistona
iz座at' na potrebu mirnogo  stroitel'stva,  rudniki  v  Lousone  vzyat'  pod
mezhdunarodnyj kontrol'. Raspisalis' pod dokumentom, pozhali ruki i priznali
incident ischerpannym. V kuluarah pohvalili tebya za um i hitrost' - eshche by,
pereigral  nachisto  ih   grossmejsterov   kontrrazvedki!   Grossmejsteram,
konechno,  dali  po  shapke  -  Uorrena  pereveli  kuda-to  ponizhe,  Tejlora
podobrali  promyshlenniki  -  gde-to  komanduet  u  nih  syskom  i  chernymi
spiskami, nu a Bigl' poka ne u del. ZHdet naznacheniya.
   - Mak-Brajt ucelel?
   - K schast'yu. Do nego tak i ne dobralis' - ne ostavil sledov.  A  Dok  u
nas.
   - Slyshal.
   - Takomu trudno v podpol'e - slishkom zameten. No rvetsya nazad. Ne znayu,
mozhet byt', soglasimsya - poshlem.
   - A Dabl'yu-ej?
   General prishchurilsya i pomolchal, kak-to stranno pomolchal, skvoz'  ulybku,
ne to chtoby nasmeshlivuyu, no s  predvkusheniem  yavnogo  udovol'stviya.  Potom
vyzval po video priemnuyu, vsmotrelsya vo chto-to na ekrane i skazal:
   - Prosite.
   I v komnatu voshel - u menya ruka ne podymaetsya napisat' kto...
   Bigl'!
   Razvedchik privyk k neozhidannostyam, emu  ne  polozheno  otkryto  vyrazhat'
svoi emocii - udivlenie, strah ili radost', on vsegda  sobran  i  gotov  k
samomu udivitel'nomu, chego i predpolozhit' ne mog. No  ya  tak  i  zastyl  s
otkrytym rtom, kak shkol'nik v kinoteatre. Vse, chto ugodno, tol'ko ne  eto,
no Bigl' voshel, chudnoj i neprivychnyj, v shtatskom, takoj zhe gruznyj,  sedoj
i velichavyj, kakim ya privyk ego videt' na fotografiyah  ili  v  teh  redkih
sluchayah, kogda on poyavlyalsya publichno - na yuniekranah.
   Bigl', kryahtya, uselsya naprotiv, molcha, s kakoj-to  hitrinkoj  podmignul
shefu, a tot skazal:
   - Teper' zakroj glaza, byvshij Lajk. Na minutochku. Tol'ko po-chestnomu.
   YA povinovalsya i vdrug uslyshal do zhuti znakomyj golos:
   - Nu vot my i snova vstretilis', synok.
   Pervyj!
   YA onemel.
   Bigl' - Pervyj?!
   Bigl' - Dabl'yu-ej?!
   I  Bigl'  -  dusha  Soprotivleniya  -  "slama",  vpitavshego  v  sebya  vse
oppozicionnye gruppy i partii, vsyu nenavist' naroda k poslednej  oligarhii
na Planete! CHudesa!
   - Obaldel, - usmehnulsya Dibitc. - A eshche razvedchik.
   - Klassnyj razvedchik, - skazal Bigl'. - Ne smejsya. Pervogo on znaet  po
golosu, a po kodovomu oboznacheniyu ya byl dlya nego nevidimkoj.
   - Esli kodovoe oboznachenie otkryto, znachit,  bol'she  ne  vstretimsya,  -
vzdohnul ya.
   - Kak znat', synok. Tvoya professiya eshche nuzhna.  Poka  nuzhna.  My  uzhe  s
toboj govorili ob etom. SVK - kak gniloe yabloko: snaruzhi rumyanitsya, vnutri
- truha. Slam stanovitsya siloj, s kotoroj uzhe trudno sovladat'. A  partiya,
synok, nasha partiya znaet, kak i kuda napravit' etu silu i kak umnozhit' ee.
Ne pomeshali starye Tejlory i Uorreny, ne pomeshayut i novye.
   - A gde zhe budet staryj Bigl'?
   - Najdetsya rabotenka. Poka ya im tozhe eshche nuzhen.
   - Kak zhe vy risknuli priehat' syuda? A esli hvatyatsya?
   - Ne hvatyatsya. Dlya nih ya gde-to otdyhayu. A gde imenno - u menya eshche est'
privilegiya ne soobshchat' o svoih marshrutah.
   SHef vynul iz sejfa papku  v  chernoj  oblozhke.  YA  ponyal,  chto  razgovor
okonchen, i vstal.
   - Tebe by otdohnut', - skazal  Dibitc,  -  vospol'zovat'sya  peredyshkoj.
Mesyac-drugoj. Gde-nibud' na more.
   - U tebya i sputnica est' dlya otdyha, - dobavil  Bigl'.  -  YA  privez  s
soboj Linnet. Ej tozhe nuzhno otdohnut' i smenit' peryshki.


   S krutogo berega my glyadeli na more. Stal'noe s belymi grebeshkami zybi,
ono  ne  laskalo  i  ne  manilo.  I  gul  priboya  ne  vzyval  k  kurortnoj
rasslablennosti.
   Vysoko nad golovoj tyanulis' elektricheskie provoda  k  beloj  sanatornoj
ville  mezhdu  pikami  derev'ev.  Po  provodu,  tihon'ko   peresvistyvayas',
progulivalis' dve krohotnye ptahi, imenno progulivalis',  ne  padaya  i  ne
vzletaya.
   - Pernatye kanatohodcy, - skazal ya.
   - Kak v cirke, - ulybnulas' Linnet.
   - Tam setka. A na zemle ee net.
   - Ty imeesh' v vidu - v zhizni?
   - Konechno. My zhe kanatohodcy. Tol'ko  bez  strahovochnogo  trosa  i  bez
balansa. I uzh konechno bez predohranitel'noj setki.  Vot  tak.  A  poka  my
prosto v otpusku.
   - Otpusk konchilsya, CHabbi, - vzdohnula Linnet. - Vozvrashchayus' k kanatu.
   - Poluchila vyzov?
   - Eshche utrom. A vecherom uletayu.
   - Zaviduyu, - skazal ya.
   - Ravnodushno zaviduesh'.
   - Pochemu ravnodushno - uverenno. S nadezhdoj, chto i  ya  poluchu  takoj  zhe
zavtra ili poslezavtra.
   - Grustno, ne pravda li?
   - Professiya.
   Pereryv, kotoryj i otpuskom-to nazvat' nel'zya bylo, podhodil k koncu.
   I u Linnet i u menya.
   Vstretimsya li?





   - Direktora Biglya prosyat obozhdat'  tri  minuty  v  priemnoj,  -  propel
melodichnyj nevidimyj golos. - Sledite za svetovym tablo.
   "Poka eshche direktor, - vnutrenne usmehnulsya Bigl', -  tol'ko  interesno,
kakogo vedomstva. Sanitarnogo ili kladbishchenskogo? I vsego tri minuty.  CHto
zh, obozhdem".
   V priemnoj, kak vsegda, bylo pusto. SHef SVK prinimal  lish'  v  krajnih,
isklyuchitel'nyh sluchayah - obychno razgovarival tol'ko po video. No sluchaj  s
Biglem byl isklyuchitel'nym. On uzhe ne zanimal nikakogo  posta,  i  video  u
nego ne bylo.
   Neskryvaemo  uhmylyayas'  -  pust'  snimayut  hot'  vse  zakamuflirovannye
teleperedatchiki, - Bigl' podoshel k stene-oknu, otkuda otkryvalas' panorama
goroda. Novye ulicy i ploshchadi vytesnili starye ugolki: sohranivshiesya eshche s
proshlogo  stoletiya  zdaniya  kazalis'  staromodnymi   provincialami   sredi
izyskannyh   svetskih   l'vov   -   prichudlivyh   sooruzhenij,    kapriznyh
geometricheskih form, peresechennyh  sadami  i  parkami,  vmontirovannymi  v
stal'noj ili plastikovyj karkas etazhej. Vse  znakomo  do  melochej.  Rodnoj
gorod, rodnoj dom. Dazhe v etoj priemnoj vse pamyatno - i masshtaby manezha, i
sverkayushchaya emal'yu i nikelem pustota. A serdce szhimaetsya ot gneva i  gorechi
za eto izdevatel'stvo nad slovom _rodnoj_. Tretij desyatok let on zdes',  v
chuzhoj  shkure,  v   chuzhom   stane,   i   vse   priglyadevsheesya,   privychnoe,
primel'kavsheesya ne moglo stat' i ne stalo blizkim.  Mir  etot  ne  otmylsya
ottogo, chto on, Bigl', zhivet po kodeksu ego zakonov, tradicij i pravil,  i
dazhe ponoshennyj mundir svoj nadevaet s utra s nenavist'yu, podavit' kotoruyu
bessilen, nesmotrya na vse uhishchreniya mimikrii.  I  sejchas  posle  potaennoj
poezdki   domoj   eta   nenavist'   oborachivaetsya   fizicheskoj   toshnotoj,
perehvatyvayushchej gorlo. Tri minuty! CHto zh, on podozhdet eti tri minuty, hotya
oni i kazhutsya emu chasami, kak v hirurgicheskoj palate pered operaciej.
   Svetovoe tablo zaigralo vsemi kraskami spektra. Bigl' podtyanul  mundir,
popravil sbivshiesya volosy i shagnul k neotlichimoj ot steny dveri.
   - YA zhdu, Bigl', - skazala ona znakomym golosom.
   Nad stolom, kak zheltyj fonar', siyalo odutlovatoe lico shefa.
   - Sadites', Bigl'.
   Bigl' sel, sohranyaya pochtitel'nuyu nepodvizhnost'.
   - Mne by ochen' ne hotelos', Bigl', chtoby vy zataili obidu.
   - Na chto? - pozhal plechami Bigl'. - Za to, chto ya upustil Doka i prozeval
svyazi slama s razvedchikom? Grubejshie oshibki i,  estestvenno,  zakonomernye
posledstviya.
   - YA uvazhayu strogost' vashej samoocenki, Bigl', - skazal  shef,  -  no  vy
preuvelichivaete. Posledstviya ne stol' uzh tragichny. Vy prosto vozvrashchaetes'
k svoim somniferam. CHemu vy ulybaetes'?
   - Vspomnil vashi slova: "Vy pererosli ih, Bigl'". Znachit, ne pereros.
   -  Vernee,  my  ih  nedoocenili.  Oni  pomogut   ne   tol'ko   vyyavlyat'
soprotivlyayushchihsya, no i vospityvat'  podchinyavshihsya.  Est'  novye  modeli  s
gipnoeffektom, zaprogrammirovannye na vospitanie pooshchryaemyh navykov  -  ne
mysli samostoyatel'no, doveryaj vedushchim tebya, presekaj kramolu dazhe  u  sebya
doma i ne zhdi, kogda na tebya donesut, - donosi pervym.
   - |to eksperiment? - sprosil Bigl'.
   - Poka da. No my nadeemsya na ego uspeh.
   Nadejtes', podumal Bigl'. Vo-pervyh, somnifer, kak  i  lyuboj  mehanizm,
mozhno  rekonstruirovat'.  Snyat'  gipnoeffekt   ili   zamenit'   programmu.
Vo-vtoryh, elektronnoe vozdejstvie  trebuet  elektronnogo  zhe  kontrolya  -
novyh massovyh serij mashin, sposobnyh proverit' programmnuyu napravlennost'
somniferov. Takih mashin eshche net. I budut li? |ksperiment yavno stroilsya  na
peske, no Bigl' perehvatil vostorzhennyj vzglyad shefa i srazu ponyal, chto  ot
nego hotyat.
   - Poleznyj eksperiment, - skazal on. - Poprobuem. - I vstal.
   SHef tozhe vstal.
   - Kstati, - dobavil on, - vashe hodatajstvo o vozvrashchenii Li Dzheksona na
rabotu  udovletvoreno.  Perebezhchik,  vkusivshij   sladosti   slama,   mozhet
okazat'sya poleznym. Voz'mete ego k sebe s organizaciej tshchatel'noj proverki
i nablyudeniya.
   - Budet ispolneno, - zaklyuchil Bigl'.
   Emu  ochen'  hotelos'  vzglyanut'  na  preobrazhennogo   Li,   i   on   ne
razocharovalsya. Li pohudel, vyros i nauchilsya skryvat' svoi chuvstva.  Nichego
ne otrazilos' na lice ego pri vide Biglya.
   - Mladshij blok-inspektor Li Dzhekson k smene gotov, - otchekanil on.
   - Ne budem voroshit' proshlogo,  synok,  -  skazal  Bigl'.  -  Pristupaj.
Rabota znakomaya. Rutina.
   Mal'chishka uzhe mnogomu nauchilsya - ne  tol'ko  chuvstva  skryvat'.  Retiv.
Vdumchiv. Nacelen. Horosho. Skol'ko takih Li projdet cherez Biglya,  odinakovo
ego prezirayushchih i gotovyh otdat' zhizn'  po  prikazu  Pervogo.  Metamorfozy
Biglya im neizvestny.
   No v etom i sostoit svoeobrazie ego poka eshche nuzhnoj professii.

Last-modified: Wed, 18 Oct 2000 19:58:21 GMT

Ocenite etot tekst: