Viktor Rozov. V poiskah radosti --------------------------------------------------------------- KOMEDIYA v dvuh dejstviyah "Teatr", 1957, No 12. OCR: Ol'ga Belocerkovskaya --------------------------------------------------------------- DEJSTVUYUSHCHIE LICA Klavdiya Vasil'evna Savina -- 48 let. Fedor -- 28 let; Tat'yana -- 19 let; Nikolaj -- 18 let; Oleg -- 15 let - ee deti. Lenochka, zhena Fedora,-- 27 let. Ivan Nikitich Lapshin -- 46 let. Gennadij, ego syn -- 19 let. Taisiya Nikolaevna -- 43 let. Marina, ee doch',-- 18 let. Leonid Pavlovich -- 32 let. Vasilij Ippolitovich (dyadya Vasya) -- sosed Savinyh. Fira Kantorovich, Vera Tret'yakova - uchenicy 8-go klassa. Dejstvie pervoe Komnata v moskovskoj kvartire, v starom dome, gde-to v otdalennom ot centra pereulke. Sprava -- dver', vedushchaya v prihozhuyu. Sleva -- dver' v komnatu, v kotoroj zhivut Fedor i ego zhena Lena. V seredine, blizhe k levomu uglu, dver', kotoraya redko byvaet zakryta. Tam viden nebol'shoj koridor, zastavlennyj domashnim skarbom. V etom koridore dve dveri po levoj storone: odna -- v komnatu materi i Tat'yany (ta, chto blizhe) i vtoraya -- v kuhnyu, i eshche dver' -- pryamo, ona vedet vo dvor (chernyj hod). Kogda eta dver' otkryvaetsya, vidna chast' dvora s tol'ko nachinayushchimi zelenet' derev'yami, yarkoj travoj, nadvornymi postrojkami. V kvartire gollandskoe otoplenie. Pravee ot central'noj dveri -- dva okna. Sleva, pochti u avansceny, stoit shirma, za kotoroj, vidimo, kto-to spit, tak kak na shirme visyat bryuki, rubashka i noski s rezinkami. Posredi komnaty -- nebol'shoj kruglyj stol i starye sbornye stul'ya. Komnate pridayut strannyj vid kakie-to gromozdkie predmety, ukrytye materiej, gazetami, vsevozmozhnym tryap'em. Sejchas oni imeyut fantasticheskij vid, tak kak v komnate temno i tol'ko skvoz' plotnye shtory, vernee, cherez shcheli b'et yarkij utrennij svet. Za shirmoj gorit svet -- malen'kaya elektricheskaya lampochka. No vot ona pogasla. Tiho otkryvaetsya vhodnaya dver'. Starayas' ne shumet', vhodit Kolya. On podhodit k bufetu, dostaet lomot' hleba, est zhadno, s appetitom,--vidimo, progolodalsya sil'no. Podhodit k shirme, otodvigaet dve ee stvorki (te, chto na zritelya). Za shirmoj viden potrepannyj divan so spinkoj, na kotorom spit, licom k stene, ego mladshij brat Oleg, i raskladnaya krovat' -- postel' Koli. Nad divanom visit potret molodogo muzhchiny, a pod nim na gvozde -- sablya. Nikolaj sel na raskladushku, est hleb. Oleg (vdrug povernuvshis', shipit). Ty dozhdesh'sya, ya mame skazhu! Kolya prodolzhaet est'. Kotoryj chas? Kolya. Pyatyj. Oleg. Ogo! (Nyrnul pod odeyalo.) Kolya. Stihi, chto li, pisal, poloumnyj? Oleg (vysunuv golovu iz-pod odeyala). A ty -- babnik! (I skrylsya.) Kolya prodolzhaet est', dumaya o svoem. (Snova vysunulsya iz-pod odeyala.) Ty znaesh', ya ved' tozhe lyublyu. Kolya. CHego, pirozhki s myasom? Oleg. YA ser'ezno... Kolya. Nu? Oleg (govorit, kak na ispovedi). YA... vot etogo nikto ne znaet... uzhasno vlyubchivaya natura. Da, da!.. I davno!.. V chetvertom klasse mne odna nravilas', ZHen'ka Kapustina... Hotel ee imya nozhom na ruke vyrezat', da ne poluchilos' -- bol'no. Proshlo... V shestom klasse--Ninka Kamaeva... YA ee iz zhalosti polyubil -- zabitaya takaya byla, tihaya... Potom ona v komsorgi prolezla -- gorlastaya stala -- zhut'! -- razlyubil. A sejchas -- dvoih... Da; da! Nu vot chto takoe -- sam ne pojmu. Muchayus' uzhasno!.. Verku Tret'yakovu i Firku Kantorovich... Verka -- kashtanovaya, a Firka -- chernaya... U nee glaza, znaesh', ogromnye i temno-pretemno-sinie... YA v Parke kul'tury anyutiny glazki takogo cveta videl... Nu vot, klyanus' tebe, naglyadet'sya ne mogu! A u Verki -- kosa tolstaya i do podkolenok, a na konchike zavivaetsya. Kak ona ee nosit' ne boitsya?.. Eshche otrezhut huligany na ulice. Kolya. Oni znayut? Oleg. CHto? Kolya. Nu, chto ty vlyublen v nih? Oleg. Otkuda zhe? Kolya. Ne govoril? Oleg. CHto ty! Tak ya im i skazhu!.. Muchayus' ya ochen'... Kak eto u menya poluchilos' -- srazu dvoih, -- ne pojmu! Vot ty ved' odnu lyubish'? Odnu? Da? Kolya (nehotya). Odnu. Oleg. Vidish', normal'no! YA vot chto pridumal: napishu zapisku. Kolya. Komu? Oleg. Odnoj iz nih. Kolya. I chto napishesh'? Oleg. Ne skazhu. Kolya. A drugoj? Oleg. A drugoj nichego ne napishu. Tol'ko ya ne reshil, kotoroj iz nih napisat'. |to, znaesh', samoe slozhnoe. No reshu ya srazu, kategorichno... i nikakih! Kolya. A na drugoj chto -- zhenit'sya sobiraesh'sya? Oleg. YA nikogda ne zhenyus'. |to-to resheno tverdo. Von Fed'ka nash zhenilsya -- vizhu ya! Vecherom, kogda ty ushel, tut opyat' chut' svara ne podnyalas'. Kolya. Rugalis'? Oleg. Ne ochen'. YA chital na divane, a oni pili chaj... Kupila ona shokoladnyh konfet, tak mne tol'ko odnu shvyrnula, kak sobake. Hotel ya etu konfetu vybrosit' k chertu, da ne vyderzhal, s®el... Sidyat oni za stolom, i ona ego tochit, tochit... Vse den'gi v ume kakie-to podschityvaet, o shkafah, o kushetkah, o stul'yah razgovarivaet... Fed'ke ved' eto neinteresno, a ona ego pilit, pilit!.. A on tol'ko: "Lenochka, horosho! Lenochka, sdelayu!" T'fu! Kolya. CHto osobennogo? Fedor kvartiru poluchaet-- vot oni i dumayut, kak ee obstavit'. (Nachinaet snimat' botinki.) Oleg. A ty na Marine tozhe zhenit'sya budesh'? Kolya. Nu, spi! Oleg. Kol'ka, ne zhenis'! Nu komu eto voobshche nado?! Zanimalis' by, ponimaesh', lyudi delom, a to zhenyatsya, rugayutsya, puzatye bufety pokupayut -- razve eto zhizn'?! Kolya. Davaj spat', Oleg, ne nashego uma eto delo. Oleg. V obshchem, konechno, no obidno... Mne Fedyu zhal'. Vecherom k nemu Leonid Pavlovich prihodil... Ty znaesh', Leonid Pavlovich iz-za nashej Tan'ki syuda hodit, chestnoe slovo! Ona emu nravitsya. Tat'yana, mozhet byt', za nego zamuzh vyjdet... Tol'ko vot mne pochemu-to ne hochetsya, chtoby za Leonida Pavlovicha... Kolya. On aspirant, zarabatyvaet horosho, kvartira est'... Oleg. A zachem vse eto? YA by vot etot svoj divan ni na chto v mire ne promenyal!.. Razve chto na puteshestviya!.. Gena Lapshin tozhe zahodil na minutochku. Uvidel Leonida Pavlovicha i ushel. Oni s otcom skoro obratno uezzhayut. Emu nasha Tan'ka tozhe nravitsya... Kolya. Uzh ochen' ty mnogo vidish'... Oleg. Vse vizhu i molchu. Dumayut -- malen'kij. Vot tol'ko tebe... Mne ved', v obshchem, konechno, vse ravno, tol'ko interesno... Kolya (veshaya rubashku na shirmu). A chego ne spal? Oleg. Snachala chital, a potom stihi sochinyal v ume. Vchera tuman nad Moskvoj byl, pomnish'?.. YA i sochinil pro tuman. Kolya. Sochinil? Oleg. Ne do konca. Segodnya za oknom tuman,-- Otkroyu dveri i rastayu! Domov verblyuzhij karavan Kuda-to v dymke uplyvaet. Dorogi shum i ulic gam Kak budto tonut v hlop'yah vaty, I ya plyvu po oblakam, I nevesomyj i krylatyj... Poka vse. Kolya. Kuda zhe ty plyvesh'? Oleg. Ne znayu. (Zadumalsya.) Davaj spat'. (Skrylsya pod odeyalom.) Kolya zakryvaet shirmu. Na shirme poyavlyayutsya ego bryuki. CHerez nekotoroe vremya vhodit Klavdiya Vasil'evna. Ona prikryla dvercu bufeta, kotoruyu ne zakryl Kolya, posmotrela na shirmu, dostala iz shkafa dve rubashki, snyala s shirmy rubashki rebyat i povesila tuda chistye. Za oknom slyshatsya nechastye udary topora po derevu. Vhodit Lenochka. Klavdiya Vasil'evna. Vy chto rano, Lenochka? Lenochka. Poedu v centr. Na Dmitrovke, skazali, segodnya budut cheshskie servanty davat'. Zajmu ochered'. Klavdiya Vasil'evna. YA postavlyu chajnik. Lenochka. Net, net! CHto-nibud' na skoruyu ruku. U nas, kazhetsya, eshche vetchina est'. (Ushla v svoyu komnatu i bystro vozvratilas' so svertochkom. Razvernula ego, sela k stolu, toroplivo zakusyvaet.) Klavdiya Vasil'evna. Mozhet byt', povremenit', Lenochka? Lenochka. Takie servanty raz v godu byvayut, a kvartiru my poluchim samoe pozdnee k avgustu -- dom uzhe dostraivaetsya. Vy dumaete, ya sama ne ponimayu, mama? Konechno, etim veshcham zdes' ne mesto, mogut poportit'. Mal'chiki takie neakkuratnye! Nu, vot! Kazhetsya, kto-to rylsya v knigah! (Podoshla, pripodnyala materiyu, skryvayushchuyu kakoj-to predmet. |to -- gruda knig.) Konechno! Net sed'mogo toma Dzheka Londona!.. My zhe prosili ne trogat'! Podpisnoe izdanie! Uzh brali by chto-nibud' iz sovremennyh -- ne zhalko! Klavdiya Vasil'evna. |to ya vzyala, Lenochka. Ne bespokojtes', ne ispachkayu. Lenochka (ukryv knigi). Pobegu. (Zavernula obratno ostatki vetchiny, unesla v svoyu komnatu, bystro vernulas', odevaetsya.) Klavdiya Vasil'evna. Oden'tes' poteplee, utrami eshche holodno. Lenochka. Mozhno, ya vash platok voz'mu, mama? Moj -- novyj, zhalko. Klavdiya Vasil'evna. Konechno, voz'mite. Vhodit Tanya. V eto vremya Lenochka ubegaet. Tanya. Kuda eto ona pomchalas'? Klavdiya Vasil'evna. V mebel'nyj. Tanya. Skoro na golovu budut stavit'. Dohnut' nechem. Klavdiya Vasil'evna. Ne tvoe delo. Tanya vzyala chajnik, ushla na kuhnyu. Klavdiya Vasil'evna otodvinula kraj shirmy, vynula u Olega iz-pod podushki knigu i otnesla ee v obshchuyu grudu. Vozvratilas' Tanya, otdergivaet shtory na oknah. Podozhdala by. Tanya. Hvatit im dryhnut'. V okna hlynul yarkij solnechnyj svet. Na pravom podokonnike stoit bol'shaya banka iz-pod varen'ya, v kotoroj plavayut ryby. Na levom podokonnike--geran' i raspustivshijsya krasnyj cvetok, lukovichnyj. Denek! Special'no dlya vyhodnogo! Opyat' slyshen stuk topora. Dyadya Vasya uzhe stuchit v svoem sarajchike. Otkryvaetsya vhodnaya dver', v dveryah -- Gennadij. Gennadij (ne vhodya v komnatu). Zdravstvujte, Klavdiya Vasil'evna. Klavdiya Vasil'evna. Zdravstvuj, Gena. Gennadij. Moloko prinesli. Klavdiya Vasil'evna proshla na kuhnyu. (Tane.) Zdravstvuj. Tanya (burknula). Zdravstvuj. Klavdiya Vasil'evna vyshla iz kuhni s kastryulej i proshla v prihozhuyu. Gennadij vse stoit v dveryah i smotrit na Tanyu. Zakroj dver'! Gennadij medlenno zakryl dver'. Vhodit Fedor. Fedor. Lenochku ne videli? Tanya. Ukral CHernomor tvoyu krasavicu -- v mebel'nyj pones. Fedor. Da, da... YA i zabyl. Fedor poshel umyvat'sya. Vozvrashchaetsya Klavdiya Vasil'evna s molokom. V dveryah pokazyvaetsya Lapshin. Lapshin. Dobrogo utrechka! Zavarochki u vas ne najdetsya, Klavdiya Vasil'evna? Sovsem my s Gennadiem v Moskve s tolku sbilis' -- vodovorot! Stolica mira! I ugorazdilo v etot raz bratca s suprugoj na kurort ukatit'. Eshche horosho, chto klyuch u vas ostavili. Vot i mykaemsya. Nu, uzh skoro v svoyu Vologodskuyu pokatim. Klavdiya Vasil'evna. Znachit, ustroili svoego byka? Lapshin. Samoe horoshee mesto dali. Krasavec, chertyaka! Ukrashenie vystavki! Klavdiya Vasil'evna. Teper' vse domoj? Lapshin. Pora, pogulyali. Tanya. Vse-taki ya ne ponimayu, zachem bylo s odnim bykom pyaterym priezzhat'? Lapshin (smeetsya). Tak ved' kazhdomu v Moskvu-to ohota. Tanya (najdya chaj). Vot, nashla. Klavdiya Vasil'evna. A vy sadites' s nami, Ivan Nikitich. Lapshin. A chto, ne otkazhemsya. (Krichit.) Gennadij! Tanya vyshla. Gennadij (v dveryah). CHego? Lapshin. V gosti priglashayut. Gennadij. YA ne hochu. Klavdiya Vasil'evna. Ty ne stesnyajsya, Gena. Lapshin. Hozyaev ne obizhaj. (Treplet Gennadiya po shee.) Molodoj, shel'mec, robkij. Klavdiya Vasil'evna. Sadites', sejchas vse budet gotovo. (Proshla na kuhnyu.) Lapshin (synu). Ty chego kochevryazhish'sya? Gennadij. Daj mne tri rublya, ya gde-nibud' poem. Lapshin. Otkuda u menya den'gi -- vse vytryas. Gennadij. Vresh'. Lapshin. Tebe zhe, koblu, vchera na poslednie akkordeon kupil. Gennadij. I eshche est'. Zavarochku podi opyat' prosil? Hot' by chto novoe pridumal. Kazhdyj den' u nih probavlyaemsya. Lapshin. Ne obednyayut. Oni tut v Moskve den'gi-to lopatami grebut. Gennadij. Mozhet, i grebut, da ne eti. Lapshin. Oni tozhe. V eto vremya prohodit Fedor. Lapshin i Gennadij zdorovayutsya s nim. Fedor-to kandidat nauk -- himik, Tat'yana uzhe stipendiyu poluchaet, Nikolaj v remontnyh masterskih hot' nemnogo, a vse-taki... Poschitaj-ka vse vmeste-to. Gennadij. CHego mne chuzhie-to schitat'? Klavdiya Vasil'evna vnosit dymyashchijsya chajnik. Lapshin. My bystro. YA eshche i fizionomiyu-to ne obihazhival. Lapshin ushel vmeste s Gennadiem. Voshla Tanya, podoshla k shirme. Tanya. Barsuki, vstavajte! S shirmy nachinaet ischezat' odezhda. Gennadij (v dveryah). Pochtu prinesli. (Protyagivaet Tane gazety i banderol'.) Tanya (berya pochtu). Ty chto -- tak u nashih dverej i karaulish'? Gennadij. Uezzhayu skoro. Tanya. Znayu. Gennadij. Neohota. Tanya. Konechno, v Moskve interesnee. Voshel Fedor. Fedor. Banderol'! Mne. (Beret banderol', razryvaet ee, stoya listaet zhurnal, chitaet. Materi.) Tut moya stat'ya est'. Klavdiya Vasil'evna. Ty sovsem pisatelem stal: stat'i, broshyury, vystupleniya... Fedor. CHego zh plohogo, mama? Oleg i Kolya vstali. Kolya svorachivaet svoyu postel' i pryachet v divan, kuda Oleg kladet i svoyu. Oleg neset shirmu v koridor, a Kolya skladyvaet raskladushku, obrazuya iz nee stolik, kotoryj stavit okolo divana, pokryvaya salfetkoj. Gennadij (smeetsya). Izobretenie! Kolya. |to nash sosed pridumal, dyadya Vasya, -- da ty ego znaesh'. Pered tem kak vsem sest' za stol, idet moment nekotoroj kuter'my. Mat' vnosit bol'shuyu skovorodku s shipyashchej yaichnicej; Tanya nakryvaet na stol eshche dva pribora; Kolya ishchet polotence, bezhit umyvat'sya; Oleg prolez k oknu, posmotrel na ryb v banke, shchelknul po banke pal'cem: "Privet akulam!" Fedor stoya prodolzhaet chitat' stat'yu. CHasto mnogie zadevayut za stoyashchie predmety. Oleg zacepilsya za pokryvalo, potashchil ego za soboj, obnaruzhiv pod nim bol'shuyu dvuspal'nuyu krovat', novuyu, krasivuyu i, vidimo, ochen' doroguyu. Snova zaveshivaet ee. Tanya. Vse-taki eto svinstvo, Fedor. Oleg spit na golyh pruzhinah, a ona stoit kak barynya. Oleg. A ya i ne leg by na nee -- odnomu na nej strashno. Fedor chitaet ne otryvayas', Kolya priotkryl drugoe pokryvalo -- tam zerkal'nyj shkaf. Kolya prichesyvaetsya, glyadya v zerkalo. Nakonec vse uselis' za stol. Klavdiya Vasil'evna. Gennadij, sadis'. Gennadij. Blagodaryu. (Sel ryadom s Tanej. On pochti ne est.) Oleg i Kolya sidyat za skladnym stolikom u divana. Tam im nakryt zavtrak. Tanya. Vot i nachalsya novyj den'. Oleg. Lyublyu vyhodnye! Fedor (Tane). YA tebe zabyl skazat': Leonid segodnya zajdet. Tanya (ni na kogo ne glyadya). Nu i chto? Fedor. Ty hotela s nim v park idti ili na koncert. Tanya. YA nichego ne obeshchala. Fedor. Nu, vashe delo. Kolya. Fedor, ty kupil by mame novoe plat'e. Klavdiya Vasil'evna. Nikolaj, perestan' sejchas zhe. Fedor. Obyazatel'no kuplyu skoro, mama. Znaesh', sejchas den'gi prosto letyat. Klavdiya Vasil'evna. Konechno. Ty ego ne slushaj. Vhodit Lapshin. Lapshin. Mir vam, i my k vam. Klavdiya Vasil'evna. Pozhalujsta, Ivan Nikitich. Lapshin saditsya k stolu. Oleg, ya vchera byla na roditel'skom sobranii... Oleg. Nu? Klavdiya Vasil'evna. O tebe daleko ne vse otzyvalis' lestno. Oleg. Mozhet byt'. Klavdiya Vasil'evna. Po matematike, fizike ty tyanesh'sya ele-ele. Oleg. YA uchu ih, uchu, a oni pochemu-to iz golovy vyletayut. Klavdiya Vasil'evna. Nado byt' usidchivee. Fedor. Vybirat' predmety po vkusu -- eto u nih zavedeno. Klavdiya Vasil'evna. Potom -- ty zadaesh' na urokah slishkom mnogo voprosov. Lapshin. Vona chto! Oleg. Mne interesno, ya i sprashivayu. A uchitel'nica po literature chto govorila? Klavdiya Vasil'evna (zamyavshis'). Ona... raznoe. Oleg (s grust'yu). Nu da, ona menya bol'she vseh rugaet. Lapshin (sdelav peredyshku v ede, Olegu). Uchit'sya nado horosho, brat. Tebe Sovetskaya vlast' vse daet! YA v tvoi gody pahal, konej pas, kosil... Nelovkaya pauza. Gennadij. Ty uzh ob etom zdes' v tretij raz govorish'. Lapshin (razozlivshis'). I v desyatyj skazhu! Bol'no umnye vy rastete! Uchenye! Tol'ko um u vas ne v tu storonu lezet. Voprosy oni tam zadayut! Znaem, chto eto za voprosy! Rassuzhdat' mnogo stali -- rot razevat'! Plesnite eshche, Klavdiya Vasil'evna. Horosh moskovskij-to. (Protyanul stakan. Snyal pidzhak, povesil na spinku stula.) YA svoemu dubotolu tozhe tverdil: uchis', uchis' -- instituta dobivajsya! Da gde! Len'-to u nego vse kosti proela! Vot teper' i ishachit na maslobojnom zavode. Gennadij. A chego mne ishachit' -- rabotayu, da i vse. Lapshin. A ty zahlopni past', ne vyskakivaj. Oleg. Zachem vy na nego krichite? Lapshin. A potomu chto moj syn -- hochu verchu, hochu povorachivayu. Tak! (Pokazyvaya na portret nad divanom.) Otec tvoj geroem pogib, sablyu imennuyu imeet, a ty pod ego gerojskim portretom spish' i len' nagulivaesh'. Dumaesh', materi veselo na roditel'skom-to sobranii krasnet' iz-za tvoej milosti? Net otca, vot i nekomu vas derzhat', a mat' -- oni vse, materi, odinakovy -- im by tol'ko lizat' svoih telyat, nezhit'... Moya-to dura Genku tozhe lizala, lizala, esli b ne ya... Oleg. Tut vopros obo mne idet, a ne o drugih -- vy i priderzhivajtes' etoj tematiki. Lapshin. A ty ne vyskakivaj, struchok, slushaj starshih. YA s toboj po-prostecki govoryu, bez vsyakih tam figlej ili miglej... Klavdiya Vasil'evna. Vy kolbasku poprobujte, Ivan Nikitich. Lapshin. Skushayu. Beda, Klavdiya Vasil'evna, s molodym nashim pokoleniem, beda! Ne nravitsya mne ono, pryamo govoryu! Ne prostoe rastet, s vyvertom. U nas v rajzo tozhe na nih lyubuyus' -- prisylayut specialistov. Petuhi! I tronut' ih nel'zya, pryamo v oblast' skachut! (Pokazyvaet na Gennadiya.) A ved' lyublyu ego. Durakom rastet, a lyublyu. Vchera na poslednie akkordeon kupil -- pust' po ulicam hodit, devok primanivaet, uvazhenie budet!.. Ty by prines instrument-to, Gennadij, pokazal... Gennadij ushel. Fedor (vstavaya iz-za stola). Pojdu porabotayu. Nado eshche odnu stat'yu k ponedel'niku napisat', obeshchal. Tanya. Lenochke na tufel'ki? Kolya. Net, eto uzh opredelenno mame na plat'e. Lapshin. A pochem vam za pisaninu-to platyat, Fedor Vasil'evich? Fedor. Po-raznomu. (Ushel.) Lapshin. Da, ne lyubim my govorit', skol'ko den'zhat zarabatyvaem. S akkordeonom v rukah vhodit Gennadij. Nu, sygraj chto-nibud' k chajku. (Vsem.) Po sluhu, shel'mec, igraet, bez not -- Bethoven! Gennadij prisel v storone na stul, rastyanul mehi, igraet chastushki. Ty poser'eznee davaj, pogushche. Gennadij igraet "Vy zhertvoyu pali...". CHego ty s utra-to... Poproshche podberi. Gennadij igraet liricheskuyu. Vhodit dyadya Vasya. V rukah u nego vodoprovodnye kleshchi i nozhovka. Dyadya Vasya. Priyatnogo appetita! Kolya, Tanya, Oleg. Zdravstvujte, dyadya Vasya. Dyadya Vasya. Kolyuha, tam naverhu, u Lobovyh, ubornaya zasorilas', trubu prorvalo, voda hleshchet. YA proboval -- odnomu ne upravit'sya. Podsobi. Tanya. Pozvali by kogo iz domoupravleniya. Dyadya Vasya. Vyhodnoj... Voda hleshchet... Klavdiya Vasil'evna. Idi, Kolya. Dyadya Vasya. Tol'ko pereoden'sya -- gryaz'. Kolya idet pereodevat'sya. Pozdravit' ego skoro mozhno, Klavdiya Vasil'evna, -- pyatyj razryad poluchil. Lapshin. Skol'ko zhe zarabatyvat' budet? Dyadya Vasya. Kak pojdet -- sdel'shchina. Golova u nego k rukam horosho pristavlena. Inye-to posle desyatiletki vse pal'chiki beregut, a on -- net... Oleg. Ne podvel vas, Vasilij Ippolitovich? Dyadya Vasya. Opravdal rekomendaciyu. Osen'yu-to uporhnet uchit'sya. |to, konechno, nado... Tanya. Opyat' vy v svoem sarajchike stuchite, dyadya Vasya. Kazhdyj vyhodnoj! Dyadya Vasya (smeetsya). Tak na to on i vyhodnoj, chtoby v svoe udovol'stvie, dlya razvlecheniya... Spat', chto li, meshayu? Tanya. Net, prosto tak, interesno... Dyadya Vasya. Veshchicu odnu delayu... Vhodit Kolya. Kolya. Idemte, dyadya Vasya. Dyadya Vasya i Kolya ushli. Tanya (Gennadiyu, kotoryj prodolzhaet igrat' na akkordeone). Ty horosho igraesh', ya i ne dumala... Lapshin (smeetsya). Vo... Odna uzhe klyunula... Robok on u menya na devok, robok! YA-to v ego gody -- mat' ty moya!.. Oni ot menya vrassypnuyu, a ya za nimi: odnu hvataesh', druguyu... (Oseksya.) Da... Net u nih sily, Klavdiya Vasil'evna, net -- v mozgi vsya ushla!.. ZHenit' ya ego nynche hochu, vot i razoryayus'. Bez akkordeona-to emu ne podmanit'. Net u nego etogo... zovu... net!.. Nu a s instrumentom-to soobshcha i avos'... Klavdiya Vasil'evna. Oleg, ty by vzyal tetrad' i pozanimalsya. Oleg. Uspeyu. Gennadij. Ne sobirayus' ya zhenit'sya, chego ty tut prichitaesh'! Lapshin. Opyat' rot razevaesh'! Sprashivat' ya tebya budu! Uzh molchi, stoerosovyj! Klavdiya Vasil'evna. Oleg! Oleg. YA skazal, mama, -- uspeyu. Lapshin. Slushajsya mat', struchok. Oleg. Pozhalujsta, ya vas ochen' proshu -- ne uchite menya. Lapshin. CHto? Klavdiya Vasil'evna. Oleg, perestan'. Oleg. I proshu -- ne nazyvajte menya struchkom. Lapshin. A kak zhe prikazhesh' -- zakoryuchkoj? Ty ne obizhajsya, ya ved' poprostu... Oleg. A ya ne hochu etogo vashego "poprostu", u menya imya est'. Vy uzhe uspeli vseh oskorbit' zdes'. Lapshin. YA? Oleg. I samoe strashnoe -- dazhe ne zamechaete. Lapshin. Nu, Klavdiya Vasil'evna, i porosenka vy vyrastili!.. Oleg (vzvivshis'). Ne smejte tak razgovarivat'! Klavdiya Vasil'evna. Oleg, perestan' sejchas zhe! Oleg (Lapshinu). Vy dazhe sobstvennogo syna ne uvazhaete... Zachem vy ego zdes'... pri nas, pri Tane... Tanya emu nravitsya... Lapshin. CHto? Tanya. Prekrati, Oleg! Oleg. Vy... znaete, kto vy?.. Vy... Klavdiya Vasil'evna. Oleg! Oleg umolk. Lapshin. Da, hamskoe eto nazyvaetsya vospitanie, Klavdiya Vasil'evna. (Vstal.) Blagodarim za chaek i za zakusku. (Ushel.) Klavdiya Vasil'evna (podojdya k Olegu). Ochen' nehorosho, Oleg. (Ushla.) Tanya (ubiraya so stola posudu). Kakie ty gluposti boltaesh', prosto udivitel'no! (Ushla.) Gennadij (podojdya k Olegu). Zrya ty po nemu iz svoej pushki vypalil. Oleg. Ty izvini menya. Gennadij. Za chto? Oleg. On zhe tebe otec. Gennadij. Otec! Oleg. Ne mogu, kogda lyudej oskorblyayut. Gennadij. Privyknesh'. Oleg (poryvisto). Ty znaesh', mne dazhe kazhetsya, on tebya b'et. Gennadij (prosto). Konechno, b'et. Oleg. Sil'no? Gennadij. Po-vsyakomu. On i mat' b'et. Oleg (v uzhase). Mat'?! Gennadij. A tebya ne lupyat? Oleg. CHto ty! Gennadij. Vresh' podi? Oleg. Esli by moyu mat' kto udaril, a by ubil na meste. Ili sam umer ot razryva serdca. Gennadij. Kakoe zhe u tebya serdchishko... hrupkoe! Takoe, brat, imet' nel'zya. Oleg. A ty by emu sdachi!.. Gennadij. On sil'nee. Oleg. A ty proboval? Gennadij. Davno. Oleg. Kak zhe ty terpish'? Gennadij. A chto? On na mne kozhu dubit. Dublenoj-to kozhe tozhe iznosu net -- krepche budu. Oleg. SHutish'? Gennadij. Nu, tebe etogo eshche ne ponyat'. Oleg. Rybam vodu nado peremenit'. (Beret s okna banku s rybami, stavit na stol, uhodit na kuhnyu.) Prohodit Tanya. Ona ubiraet vymytuyu posudu v bufet, stryahivaet so stola kroshki i ne smotrit na Gennadiya. Gennadij ustavilsya na nee. Tanya (vdrug podnyav golovu). Perestan' glaza tarashchit', ya tebe skazala. Gennadij. Pojdem posidim vo dvore na lavochke. Tanya. Eshche chego! (Ushla.) Oleg vnosit kastryulyu i vedro s vodoj. Slivaet vodu iz banki v kastryulyu, nalivaet iz vedra chistoj. Gennadij (glyadya na ryb). Melyuzga!.. Zachem ty ih derzhish'? Oleg. Tak prosto. Gennadij. Ot nechego delat'? Brosovoe zanyatie! Oleg. Konechno. No ya na nih, znaesh', chasami mogu glyadet'... Pristroyus' von tam u okna, glyazhu i dumayu, dumayu. Gennadij. O chem? Oleg. Vsyakoe. Gennadij. Malahol'nyj ty. Oleg. Sredizemnoe more vizhu, okean, tajgu, Antarktiku, dazhe Mars... (Pones banku s rybami na okno.) Smotri, kak oni na solnce perelivayutsya! Gennadij. Sejchas i ya rybku pojmayu. (Idet k pidzhaku, kotoryj Lapshin ostavil na stule, zapuskaet ruku vo vnutrennij karman i vytaskivaet pachku deneg.) Oleg s uzhasom smotrit. Vidal -- poslednie! (Beret sotnyu, ostal'nye den'gi kladet obratno, a sotnyu pryachet v botinok.) Oleg. Ty... po karmanam lazish'? Gennadij. Tebe nel'zya, u vas v obrez, a mne razreshaetsya. Oleg. Mozhet, eto kazennye. Gennadij. Vozmozhno, otec vsegda putaet. Oleg. U nego schitannye! Gennadij. Navernyaka. Oleg. Uznaet. Gennadij. Ne dokazhet. Skazhu, sam gde-nibud' vyronil. Oleg. Bit' budet. Gennadij. ZHalko, chto li! Vhodit Lapshin. Lapshin (Gennadiyu). Ty by progulyalsya po Moskve, polyubovalsya. CHego tut lipnesh'? Gennadij. Vse videl. Lapshin (Olegu). Obidel ty menya, struchok! YA po-otcovski, poprostu... Krut ya -- eto verno. Bol'shuyu zhizn' prozhil... Mnogo vsego bylo... Mir? (Protyagivaet Olegu ruku.) Oleg stremitel'no ubegaet. Barahlo! Soplya intelligentnaya! (Nadevaet pidzhak, pohlopal sebya po karmanu, gde den'gi, posmotrel na Gennadiya.) Ne lazil? Gennadij. Kuda? Lapshin. Smotri! Gennadij. CHego mne lazit', sam govoril -- vytryas. Lapshin. Pokazhi-ka! (Obyskivaet Gennadiya.) Kazennye ostalis', sotni tri... Tak ih nel'zya -- gosudarstvennye, svyatynya! Blyudi! Gennadij. Ponimayu. Lapshin. CHego eto tut struchok pro Tat'yanu-to bryaknul? Gennadij molchit. Ne po tebe! Lomkaya ochen'... Da i ne pojdet za tebya takaya. CHerta ty ej nuzhen! Aspirant okolo nee v'etsya -- kvartira, stolica! Oni, moskovskie, na eto idut! I ne tomi sebya zrya, suhotka budet. Baby, esli oni vser'ez, -- sushat. Ved'my! Ponyal? Prohodit Kolya. Kolya. Desyatku zarabotal. (Pomahal v vozduhe desyatkoj.) Lapshin. Den'gi, oni vsegda k den'gam. Kolya ushel. YA k nashim v gostinicu proedu, a ty podi otsyuda. Pokushal -- i podi, ne mozol' glaza. Vhodit Taisiya Nikolaevna. Taisiya Nikolaevna (zovet). Klavdiya Vasil'evna! Vhodit Klavdiya Vasil'evna. ZHirovku za iyun' mesyac prinesla. (Otdaet zhirovku.) Klavdiya Vasil'evna. Spasibo, Taisiya Nikolaevna. Vhodit Kolya, povyazyvaet pered zerkalom galstuk. Taisiya Nikolaevna. Marinka-to moya v chetyre utra yavilas'. A?.. I ved' nichego poperek skazat' nel'zya. Ty ej slovo -- ona tebe desyat'. Klavdiya Vasil'evna. Vozrast, Taisiya Nikolaevna. Taisiya Nikolaevna. Konechno! Studentka, volyu pochuyala! Klavdiya Vasil'ev i a. I u nas s vami byla molodost'. Taisiya Nikolaevna. Byla, da razve takaya? Esli chego i delali, tak tajkom, potomu roditelej uvazhali, boyalis'. A oni!.. Lapshin. Molodezh' poshla -- dryan'! Taisiya Nikolaevna. Dryan'! Lapshin. Pyl'! Taisiya Nikolaevna. Pyl'! Lapshin. Umnye! Taisiya Nikolaevna. Vot, vot, tochno, umnye! Kolya. Gennadij, ty na zaochnyj nynche postupaesh'? Gennadij. Hochu nynche. Uzhe vse tut razuznal. Kolya. Pojdem potolkuem o chem-nibud' sushchestvennom. Kolya i Gennadij ushli. Lapshin. Vidali?! |to, znachit, nam v haryu! Taisiya Nikolaevna. Imenno. Klavdiya Vasil'evna. Ne znayu, mozhet byt', ya ne prava, no vsem serdcem lyublyu ih. Lapshin. Vot, vot, lyubim my ih, v etom-to vsya i beda! Klavdiya Vasil'evna ushla. Taisiya Nikolaevna tozhe hochet idti. Taisiya Nikolaevna! Taisiya Nikolaevna. CHto? Lapshin. Vy tut, govoryat, rabotaete... Taisiya Nikolaevna. Nu da, v domoupravlenii. Lapshin. Ne ob etom... Dostan'te kakogo-nibud' materialishka, bel'gijskogo ili ital'yanskogo, -- zhenu hochetsya pobalovat'. A?.. I mne kakuyu-nibud' rubashenciyu pozakovyristee... Taisiya Nikolaevna. Otkuda zhe? Lapshin. Komissionnye oplachu -- ne zhadnyj. Vhodit Marina. Marina. Mama, Zojka menya ne slushaetsya, v luzhu zalezla i bryzgaetsya. Taisiya Nikolaevna. Vot beshenaya-to! Lapshin. YA provozhu, Taisiya Nikolaevna. Lapshin i Taisiya Nikolaevna uhodyat. I srazu zhe vhodit Kolya. Kolya. YA tvoj golos uslyshal. Zdravstvuj! Zdorovayutsya. Marina. Po voskresen'yam Zojka ne v detskom sadike, zanimat'sya nevozmozhno. Kolya. Trudno? Marina. Vot nynche postupish' -- uznaesh'. Kolya. Tebya Taisiya Nikolaevna rugala? Marina. Net. Kolya. A moi vse spali, ne zametili, tol'ko Oleg -- on ne v schet. Pomolchali. V etom godu sdam obyazatel'no. Marina. Esli v Transportnyj ne popadesh', budesh' eshche kuda derzhat'? Kolya. Net, tol'ko v Transportnyj. I obyazatel'no nynche, a to ot tebya daleko otstanu. Golos Taisii Nikolaevny (za oknom). Marina! Marina (podojdya k oknu). CHto? Golos Taisii Nikolaevny. Posmotri za Zojkoj, ya po delam poshla. Marina. Sejchas! (Zadumalas'.) Kolya. Ty chto? Marina. Nichego. (Hochet idti.) Kolya (uderzhivaya ee). Nu skazhi... skazhi, ya zhe vizhu... Marinka, chto ty? Marina. Mama... (Zamolchala.) Kolya. Nu? Marina. Na toj nedele televizor kupila... Kolya. YA znayu -- ty govorila. Marina. Mne dva otreza na plat'e, shubu, vchera kover dorogoj prinesla... Kolya. I chto? Marina. Kakie-to svertki domoj prinosit, a potom unosit... |togo zhe ne bylo nikogda! ZHenshchiny k nej prihodit' stali... Protivnye takie, zhirnye, naryadnye... Ulybayutsya ej, shepchutsya... Kolya (ponyav, tiho). CHto ty! Marina. Vot i sejchas "po delam" poshla. Golos Taisii Nikolaevny: "Marinka!" Idu! (Bystro Kole.) Tol'ko smotri -- nikomu ni slova! Kolya. Ponimayu. Marina ubezhala. Kolya stoit, zadumavshis'. Vhodit Klavdiya Vasil'evna. Klavdiya Vasil'evna. Ty chto, Nikolaj? Kolya. Nichego. (Vzyal knigu, sel na divan zanimat'sya.) Iz svoej komnaty pokazyvaetsya Fedor. Fedor. Lenochka ne prihodila? Klavdiya Vasil'evna. Net eshche. Fedor. Ona poela? Klavdiya Vasil'evna. Da. Fedor. Izmuchaetsya tam. (Proshelsya po komnate, snyal ochki, protiraet stekla.) Stat'ya dvigaetsya bystro... Znaesh', mama, kogda pisal pervuyu -- tak trudno bylo! Vse kak-to ne udovletvoryalo, vse chego-to ne nahodilos', kazalos', samogo vazhnogo... YA, pomnyu, ee bol'she mesyaca pisal... (Smeetsya.) A teper' mogu v odin den'. Klavdiya Vasil'evna. Privychka, Fedya. Fedor (dovol'no). I znaesh', otovsyudu prosyat... Klavdiya Vasil'evna. A kak tvoya osnovnaya rabota? Ili, kak ty ee nazyvaesh', "zavetnaya"? Fedor (pomorshchivshis'). Nichego, nichego, uspeyu, mama! Konechno, dosadno!.. Ty znaesh', sejchas mnogo nakopilos' tekushchej, srochnoj. Vot pokonchu s nej... Vhodit Tanya. Tanya. YA pozanimayus' za etim stolom, Fedor? (Snimaet pokryshku s krasivogo massivnogo pis'mennogo stola.) Fedor. Tol'ko ne ispachkaj. Tanya. Ty govori pryamo -- mozhno ili net? Fedor. Mozhno. Tanya (stavya na stol puzyrek s chernilami, raskladyvaet tetradi). Da, za takim stolom i mysli v golovu dolzhny prihodit' blagorodnye. Fedor, u tebya dlya etogo stola ostanutsya mysli? Fedor. CHto vy vse ko mne ceplyaetes'? CHto vas ne ustraivaet? YA, kazhetsya, kak proklyatyj, prepodayu, pishu, vystupayu -- bez vyhodnyh dnej! YA znayu -- eto iz-za Lenochki. Obychnoe yavlenie. Snachala ona vam vsem ponravilas', ona organichno voshla v nashu sem'yu... Tanya. Da, tiho... Fedor. Menya uteshaet mysl' --v avguste my budem na raznyh kvartirah. (Ushel.) Tanya. Mama, neuzheli on iz-za Eleny tak menyaetsya? Klavdiya Vasil'evna. U nego slabaya volya. K tomu zhe vlyublen bez pamyati. Tanya. Muzh-tryapka -- eto, po-moemu, i dlya zheny dolzhno byt' protivno. Klavdiya Vasil'evna. Raznye zhenshchiny byvayut, Tanya. Kstati, esli ne sekret, tebe nravitsya Leonid Pavlovich? Tanya. A tebe? Klavdiya Vasil'evna. YA eshche ne razglyadela. Tanya. On uzhe bol'she goda byvaet u nas. Klavdiya Vasil'evna. I vse-taki ya ne uspela ego uznat'. Klavdiya Vasil'evna sela u stola, chinit bel'e. Tanya zanimaetsya. Vhodyat Oleg i Gennadij. Oleg. Ty ne prav! ZHit' blizhe k prirode -- estestvennoe sostoyanie cheloveka. Vot u nas, v Moskve, vse, reshitel'no vse, hotya by na voskresen'e, rvutsya za gorod. YA uzh ne govoryu o lete -- vse na dachu! Dazhe my, hotya u nas dvorik ochen' horoshij. Lyudi postroili dlya sebya goroda s udivitel'noj tehnikoj i rvutsya iz nih von! |to kakoj-to paradoks! Kolya (otorvavshis' ot knigi). Prosto goroda eshche ne ustroeny kak nado. Pogodi, razov'etsya atomnaya tehnika, kibernetika -- vse budet postroeno na knopkah! Oleg. Do chego zhe skuchno zhit' budet! A ya dumayu tak: goroda budut kak ogromnye agregaty, kuda lyudi stanut priezzhat' rabotat' na neskol'ko chasov, a zhit' oni budut proshche i sredi prirody. Kolya. Mir prinadlezhit uchenym, i my ego razdelaem po svoemu vkusu. Tebe, tak i byt', ostavim tri berezki i luzhajku s travkoj-muravkoj. Oleg. Pogibnu! Tanya. Hvatit vam boltat', knizhniki. Klavdiya Vasil'evna. Oleg, kogda ty beresh' chuzhie knigi, kladi ih na mesto, a luchshe sovsem ne trogaj. Oleg. Eshche chego! Perechitayu vsyu grudu. (Beret kruzhku, idet na kuhnyu.) Stuk v dver'. Klavdiya Vasil'evna. Vojdite! Tanya. Pozanimaesh'sya tut! Vhodyat Vera i Fira. Oni zdorovayutsya. Fira. Prostite, Oleg Savin zdes' zhivet? Klavdiya Vasil'evna. Zdes'. (Zovet.) Oleg, k tebe gosti. Vhodit Oleg s kruzhkoj vody. Oleg (ostolbenev). Zachem eto vy prishli? Fira. My po delu. Tanya (prohodya s tetradyami mimo Olega). Ogo, baryshni! Oleg (serdito). Obyknovennye devchonki iz nashego klassa. Klavdiya Vasil'evna. Poznakom', Oleg. Oleg. S kosoj -- Vera, s glazami -- Fira. Vera. Oleg, my k tebe, kak k chlenu redkollegii. Oleg. Nu? Klavdiya Vasil'evna, (dostavaya vazochku s konfetami iz shkafa). Ugosti devochek, Oleg. Oleg (beret gorst' konfet, neuklyuzhe shvyryaet ih na stol). Nate esh'te. Fira. My ne hotim. Vera. Spasibo. Oleg. Tut nam meshat' budut, pojdemte vo dvor. Klavdiya Vasil'evna. YA uhozhu, Oleg, -- myaso perezharitsya. (Ushla.) Kolya (vstavaya s divana, ehidno glyadya na brata). YA -- v sadik. (Ushel.) Oleg (pokazyvaya na konfety). Nu, teper' vse ushli -- navalivajtes'. Vse berut konfety, edyat. CHto u vas? Fira. Slushaj, my uznali -- zavtra den' rozhdeniya Anny Sergeevny. Oleg. Fizichki? Fira. Da, ej ispolnyaetsya sem'desyat let. Oleg. Ogo! Otmahala! Fira. Nado srochno v stengazetu vkleit' stihi -- napishi. Oleg. Ej? Ni za chto! Ona mne trojku tol'ko chto zakatila. Fira. Tak za delo!.. Ty zhe nichego ne znal. Oleg. Vse ravno, mne bylo nepriyatno. Fira. Olezhka, nu, pozhalujsta! Oleg (sekundu podumav). Mogu! Gotovo! Fizichke sem' desyatkov let -- Iznosu ej, kak vidno, net! (Prygaet, hohochet.) Fira. Ty v proshlom godu na zavucha uzhe napisal -- chut' iz shkoly ne vyletel. Galina Ivanovna spasla. Oleg. I chego lyudi obizhayutsya? Po-moemu, smeshno bylo. Fira. Nu, kak? Oleg (vdrug zadumalsya). Voobshche, konechno... (Tiho.) U nee uzhe glaza slezyatsya, vy zametili? Inogda drozhit golos... Kto-to ee prihodit vstrechat' vecherom iz shkoly... Fira. YA ne videla. Oleg (ne slushaya). Detej u nee net, potomu chto ona vse vremya v shkole, s nami... Fira. U nee dva syna. Oleg (prodolzhaya). V vosem'desyat let ona poluchit zvanie Geroya Socialisticheskogo Truda... Skol'ko nastoyashchih lyudej ona sdelala iz takih dur, kak vy! Iz takih durakov, kak ya!.. A my ujdem iz shkoly... vyrastem i ne vspomnim ih nikogda... Imena zabudem... lica zabudem... (Vdrug, gluboko zadumavshis', umolk.) Fira. Ty nenormal'nyj, Oleg! Oleg. YA napishu stihi! Fira. Tol'ko, pozhalujsta, nichego v nih ne vydumyvaj. Oleg. |to ne tvoe delo! Esh'te konfety. Vse berut eshche po konfete i edyat. (Vdrug sdelal stojku na rukah. Snova vstal na nogi.) Vidali?! CHto eto vy vdrug pridumali ko mne prijti? Fira. My zhe skazali. Oleg. Tol'ko za etim? Fira. Za chem zhe eshche? Nu, do svidan'ya, smotri ne podvedi. Vera. Do svidan'ya. Oleg. Pogodite!.. Nu, syad'te, chego vy... Devochki sadyatsya i molchat. (Prislonilsya k shkafu, smotrit na nih.) Znachit, tak... Pauza. Vera (pokazyvaya na zakrytyj holstom shkaf). A eto chto u vas? Oleg (prosto, ne morgnuv glazom). Atomnaya ustanovka. Pauza. Fira (vstavaya). Idem, Vera. Oleg. CHto eto u vas za knigi? Fira. V biblioteke byli. Oleg. Nu-ka, pokazhite. (Beret u Very knigu.) "Obryv". A u menya chto? (Beret knigu u Firy.) "Zapiski partizana". Vse chitano! Hotite, pokazhu fokus? Fira. Kakoj fokus? Oleg. Otvernites' k dveri i, poka ne soschitayu do treh, ne povorachivajtes'. Smotrite, ne zhulit'! Devochki povorachivayutsya k dveri, Oleg daet im eshche po konfete, medlenno schitaet: "Odin, dva..." I v eto vremya vytaskivaet iz karmana zapisku i vkladyvaet v knigu Very. Sam tiho pripodnimaet holst na shkafu i pryachetsya v shkaf. Tishina. Fira. Oleg, nu zhe! Oleg! Devochki oborachivayutsya, nachinayut iskat' Olega. Vera. Ubezhal. Fira. On, po-moemu, nemnozhko sumasshedshij, verno? Vera. CHto ty, prosto veselyj. V klasse ego vse lyubyat. Fira. Zavodil vsegda lyubyat. Vera (tiho). On tebe nravitsya? Fira. Kak tebe skazat'... (Ochen' ser'ezno.) Legkomyslennyj. Izlishne vesel, upryam, odnoboko uvlechen literaturoj... Vot esli b vse eto privesti v normu, iz nego poluchitsya obyknovennyj chelovek, kak vse. Vera. Fira, a ne mozhet iz nego vyrasti nastoyashchij poet? Fira. Esli pochashche ego prorabatyvat', navalit'sya druzhno,-- to mozhet byt'. Vera. Fira, a on mne nravitsya. Fira (strogo). V kakom smysle? Vera (strusiv). Kak tovarishch. Fira. To-to! Vera. A chto? Fira. Nichego. YA tvoya podruga, Vera, i ty ot menya poblazhek ne zhdi. (Zovet.) Oleg, Oleg! Vhodit Klavdiya Vasil'evna. Oleg kuda-to ubezhal. Klavdiya Vasil'evna. Na ulicu? Fira. Net, naverno, spryatalsya. Klavdiya Vasil'evna. Vot glupyj! (Otkryvaet dver' v komnatu Fedora.) Fedya, Oleg ne u tebya? Golos Fedora: "Net". (Podojdya k dveri spal'ni, kuda ushla Tanya.) Tanya, Olega tam net? Golos Tani: "Net". Vera. Mozhet, v okno vyprygnul? Klavdiya Vasil'evna (v okno). Kolya, Oleg ne vybegal? Golos Koli: "Net". Klavdiya Vasil'evna. Vse-taki, mozhet, v dver' proskochil. (Krichit.) Gena, Oleg ne k vam ushel? Gennadij (vhodya). Net. Kolya (vhodya s chernogo hoda), A kuda on delsya? Fira. Hotel pokazat' fokus i ischez. Kolya. Vot vam i fokus! Zalez kuda-nibud'. Ishchut Olega pod vsemi pokryvalami. Otkryvayut shkaf, i ottuda vyvalivaetsya Oleg. Gennadij beret ego na ruki i neset na divan. Gennadij. CHto ty, rybak? Oleg (tyazhelo dysha). CHut' ne zadohnulsya v etom grobu. Klavdiya Vasil'evna. Oleg, eto prosto nevozmozhno, kak pyatiletnij! Pochemu ty ne vylez? Oleg. Kak-to tak poluchilos'... ploho sdelalos'. (Sel na divan. Oshchupal sebya.) Dumal -- umru. Net -- zhiv! Devochki podhvatili svoi knigi, skazali: "Do svidan'ya!" --i ubezhali. Klavdiya Vasil'evna. Net, glupostyam tvoim net predela. (Ushla.) Kolya. CHego ty, v samom dele, Oleg? Oleg. Oni vstali okolo shkafa i nachali obo mne razgovarivat'... Nu, i neudobno bylo vylezat'... mogli podumat' -- podslushivayu. CHuvstvuyu -- zadyhayus', a oni, gadiny, taratoryat i taratoryat... Kolya, simpatichnye, verno? Stuk v dver'. Kolya. Mozhno. Vhodit Leonid Pavlovich. V rukah u nego svertok. Leonid. Zdravstvujte, rebyata. Oleg i Kolya. Zdravstvujte, Leonid Pavlovich. Gennadij (gluho). Zdra... Leonid. Fedor doma? Kolya. U sebya. Leonid (prohodya k Fedoru). Mirovye voprosy, navernoe, reshaete? Reshajte, reshajte... (Ushel.) Oleg. Interesno, chto on prines? Kolya. Vino, naverno, i zakusku. Oleg. Tat'yane, naverno, duhi. Gennadij. Ona chto -- dushit'sya lyubit? Oleg. Lyubit. Gennadij. Pojdu akkordeonom zajmus'. Kolya. A ya -- fizikoj, a to ya nynche prolechu (Ushel.) Oleg (vsled Gennadiyu). Gena, podozhdi. Gennadij (obernuvshis'). CHto? Oleg. Hochesh' posmotret', kak ya ryb kormit' budu? Gennadij. A chego