Vsevolod Ivanov. Polaya Arapiya

 Publikaciya: "Literaturnye listki" (prilozhenie k gaz. "Rossijskie vesti"), 1996
 OCR: Konstantin Hmel'nickij (lyavdary@mail.primorye.ru)

      Sperva uvideli krys.
     Podprygivaya, s tonkim  piskom, pohozhim na skrip  travy, bezhali oni.  Ot
rozovoj   peleny,  gde  nachinalos'  solnce,  do  konca  polej  -  stremilis'
serovatym, myagkim plastom.
     Skorchivshiesya vetvi ne hvatali, kak ran'she, vysosannuyu zharoj zemlyu. Nemo
polzli po vetvyam loskut'ya voron'ih gnezd.
     Derev'ya rosli iz krys. Iz krys nachinalos' solnce,  i veter nad  krysami
nessya - hudorebryj, golodnyj pes.
     Potom iz-za neba vyleteli  pticy s golodnymi  alymi klyuvami. Zaskripeli
telegi. Loshadi  dlinnymi gorbatymi  klykami hvatali  i rvali  krysinoe myaso.
Daleko,  kak pastuhi,  bezhali  za serym  plastom  sobaki. Bili  muzhiki  krys
palkami; lopatami  nagrebali telegi.  Nedobitye krysy, kak  ogromnye ogurcy,
spolzali  na  zemlyu. Ot okrestnyh  izb  podhodili telegi -  u  kogo  ne bylo
loshadej, vezli sami na peredkah. Gorshki zapahli myasom. Govorili - dlya vkusa,
podbivat' v  varevo berezovoj kory.  ZHirnoe, ob容vsheesya, vstavalo na derev'ya
solnce.  Tuchnymi  zhivotami  vypyachivalis' tuchi. Oglodannye zemli. Ot neba  do
zemli hudorebryj veter. Ot neba do zemli zhidkaya golodnaya pyl'.
     Krysy vse bezhali i bezhali na yug.
     Togda poyavilas' Efim'ya so Vcherashnego Glaza.
     Utrom Faddej pervym iz derevni zametil krys. Siplym, izvetshalym golosom
budil sem'yu:  syna Mirona, mladshego Sen'ku  i doch'  Nad'ku.  Staruha Luker'ya
chetvertyj den', ne vstavaya, gryzla  tulup.  Na gubah  u nee trepetala sherst'
ovchiny. Ona chasto  pila  vodu, potom ee rvalo  tolstymi,  sinevatymi kuskami
kozhi.
     - Pashli!.. Pashli!.. Primetyut muzhiki, naletyat -  potrusit zver', ubezhit.
Sbirajsya!
     Nad'ka, kladya zavernutogo v tryapki rebenka, skazala Luker'e:
     - YA ne to pojdu, mam... A ty kol' zapoet parnishka-to, - zhamku emu v rot
naprav'.
     - Ladno, koli...
     - Kak zarevet, tak i naprav'.
     - Idi, idi!..
     I mokraya sherst'  v gubah  Luker'i.  Pahnet kislo ovchinami staruha. SHCHeki
pod  skuly,  skuly, kak dryahlyj naves nad glazami.  Sily v kostyah  net. Telo
gnetsya,  kak  tryapica. Vypuchiv  glaza,  glodala loshad'  krys, bila  tverdym,
suhim, kak nebo, kopytom pishchashchuyu plotnuyu massu.
     I u lyudej - ruki, kak pyl'. Ele vchetverom k vecheru nagrebli poltelegi.
     - Nachivat' pridetsya, - skazal Faddej.
     Svarila  Nad'ka  teplogo  malen'kogo myasa. Miron bylo zazhmurilsya. Mahaya
lozhkoj, potryas kotelok Faddej.
     - Erepenit'sya tebe, kustyabina. Lopaj, a ne to vyl'yu.
     I sam toroplivo zaskreb lozhkoj, dostavaya so dna  myaso. Naevshis', Nad'ka
svarila eshche kotelok i otpravila s nim Sen'ku k materi, v derevnyu.
     Tut zhe, ne othodya ot kostra, usnuli. Sen'ka proshel verstu i tozhe usnul.
     Vozvratilsya on utrom. Podavaya kotelok, skazal:
     - Mamka eshsho prosila.
     Tykaya palkj v ostro bezhavshie golovki krys, skazal:
     - Mamka  parnishku-to tvogo pokormit'  hotela,  da  na pol  sbrosila.  A
podnyat'-to ne mogla. Zver'-to emu nos da ruku s容l.
     Nad'ka, zazhav  zhivot, kinula kol i poshla k  derevne. Rot u  nej uzkij i
suhoj,  rashlestnulsya  po pyl'nomu licu.  Za  piskom  bezhavshih krys ne  bylo
slyshno ee placha.
     - Rob', kuda te poperlo! - kriknul Faddej. - Ne podohnet, vyzhivet!
     Prishel v izbu predsedatel'  ispolkoma  Timohin.  Poshchupal  otgryzennuyu u
rebenka ruku. Zakryl rebenka tryapicej i, prisazhivayas' na lavku, skazal:
     - Nado protokol. Mozhe vy sami s容li.  Spolkomu skazano - obo vseh takih
sluchayah donosit' v prinadlezhnost'.
     Oglyadel vysokogo, edva podtyanutogo myasami, Mirona.
     -  Ish' kakoj ot容lsya. Mozhe on  i s容l.  Moya  obyazannost'  -  ne verit'.
Opyat', zachem kryse cheloveka ist'?
     Luker'ya, pokryvshis'  tulupom,  spala.  Vo sne ona iknula.  Predsedatel'
podnyalsya, tknul plachushchuyu Nad'ku i poshel.
     - Ty, Nad'ka, ne voj. Eshche drugogo sdelaesh'. Ochen' prosto. A na protokol
ya  sekretarya prishlyu. Protokol  napishu -  horoni.  Poobedayu i  prishlyu. Ish', i
myasom prishlos' razgovet'sya.
     So stola  neslo varenym myasom. Ne nahodilos' sily otmyt' s pola rebyach'yu
krov'.
     Togda zhe vecherom poyavilas' Efim'ya so Vcherashnego Glaza.
     Miron  spal u senovala, pod navesom,  na staryh drovnyah. Prishla Nad'ka,
opustilas' na zemlyu okolo drovnej.
     - Slezoj ne pomozhem, - skazal Miron.
     Rozovato-fioletovaya temnota pryatala Nad'ku.  Mohnatoj  duhotoj polyhala
zemlya. Rech' u Nad'ki byla siplovataya,  s golodnymi perehvatami - na slova ne
hvatko slyuny.
     - Dumala - donesu rebenka-to do  nastoyashchej  zhizni... A tut krysy s容li,
Gospodi!.. Ne mogli staruhu s容st'. V  derevne, bayut, Faddeevy  sami  s容li,
pro nas-to.
     - Pushchaj breshut. Sami, ish', horosho edyat.
     Po deryuge, prikryvavshej ego grud', chto-to legon'ko popolzlo. On nashchupal
shershavye kosti sestry.
     - Ty chego?
     Nad'ka zasheptala:
     - Esh'...  tebe  ostavila. Starik-to  vse pripryatal. Miron i  tak, grit,
sytaj - u nego-de zapasy. Telami-to, deskat', ne oskudel. Esh'!..
     -  Raz u menya kost'  takaya. Vinovat ya? Raz  hudet' ne  mogu. YA i  to em
men'she, chtob ne poprekali.
     - Egorke eshche nado otnesti... Ty ego ne vidal?
     - Nu ego. CHto, zamuzh hochesh' vyjti?
     - Ne ori. Starik uslyshit. Efim'ya priehala. Privezli.
     - Pushchaj.
     - Skazyvayut - za Syrdar'ej otkrylas'  zemlya takaya - Polaya Arapiya. Dozhdi
tam,  kak poseesh' -  tak  tri nedeli podryad. I  vseh puskayut besplatno,  idi
tol'ko. Zemel' mnogo. Efim'ya rasskazyvaet skladno, Miron. 
      - Breshet, podi. Otkuda ona?
     s
     - Privezli. Zahochet, povedet  lyud v etu samuyu Araliyu. Tyatya ne edet. A v
kotoryh derevnyah sobralis', poshli.
     - Krysa tozhe tuda idet. I ptica letit. Nashi-to kraya zaklyali na tridcat'
sem' let: ni dozhdya,  ni trav...  Potom vernutsya,  kak dozhivut... Na tridcat'
sem' let otkryli Arapiyu, a potom opyat' zakroyut.
     Sobralis'   muzhiki,  ladili  telegi.  U   kogo   loshadenku   ne  sveli,
podkarmlivali ee  truhoj,  sushenym  navozom.  Bezloshadnye  masterili koe-kak
ruchnye telezhki. Krysy proshli.
     Bezhali zemli, prevrashchayushchiesya v peski. Bezhali vihryami kudlatymi, nemymi.
Bezhali na yug. Kora na  derev'yah ssohlas', kak kozha  na lyudyah. Suhimi, belymi
kostyami stuchali derev'ya. Suhimi kostyami stuchala zemlya.
     Pryatal ot lyudej bol'shoe telo Miron. Glaza lyudskie, glaza  golye, zhadnye
k myasu.  El Miron malo - koru tolchenuyu, varenuyu,  srezannuyu s padali kozhu  -
rozovatuyu zhizhu. Vse zhe myaso dryabloe svisalo po kostyam ego, kak mokryj pesok,
i kak v mokrom peske viseli, zamirali kosti.
     Postoyanno  u  glaz  hodila  Nad'ka  - ploskaya, s zelenovatoj  kozhej,  s
gnojnymi, vyvernutymi resnicami. Prizhimaya tryapicu k grudi, govorila:
     -  Ty,  Miron,  ne kazhis'.  Ochumel  muzhik,  osoblivo noch'yu  - sogreshat,
ub'yut... Ty hudej luchshe. Hudej.
     - Ne mogu ya hudet'! - hripel Miron.
     - Tryas, zarosshej pyl'nym volosom, golovoj. Pryatalsya pod naves.
     - Omman ved' eto, voda - ne telo. Ty shchupaj!
     Boyazlivo shchupala ego nogi Nad'ka.
     - I to omman, razve  takie telesa byvali. YA pomnyu. A ved'  ne poveryut -
prirezhut. Ne kazhis' luchshe.
     Kormila Nad'ka ukradkoj Egorku - za lyubov'. Vecherami, pryachas', prihodil
za ambar Egorka,  el, gromko sopya. Podkradyvalsya Miron i slushal: sopen'e edy
Egorki, a potom suhoj, sryvayushchijsya sap oboih...
     Bystro dysha shirokim, kak kolodec, rtom, skryvalas' v izbu Nad'ka.
     Miron spal s otkrytym glazom. Nochi dlinnye.  I noch'yu, kak dnem, solnce.
Noch' suhaya,  kak den'. Rastyagival  u navesa verevki, chtob slyshno  bylo chuzhoj
vorovskoj prihod.
     Suhoj,  kak den',  byl golos Efim'i s klyucha Vcherashnego Glaza. Byl takoj
novoyavlennyj svyatoj klyuch v CHetyreh Berezah. Postoyanno  dnem i noch'yu sidela v
telege vo dvore predsedatelya  ispolkoma  Timohina staruha Efim'ya. Pod temnyj
platok pryatalos' malen'koe belovolosoe  lico. Morshchinist golos  drevnij, chut'
slyshnyj. Naraspev velerechila:
     - Sobirajtes', pravoslavnye, so  useh koncov!..  Otkrylis' na nebol'shie
vremena vorota  Arapskoj poloj zemli. Idite vse,  kto dojdet  peskami, cherez
sartu, ottedova po  indejskim goram. Na tridcat' sem'  let otverzlis' vrata.
Kto pervyj pospeet, tomu blizko  zemlyu vyrezhut. Trava tam medovaya, pchelinaya.
Hlebushko speet za  tri  nedeli.  Okromya  togo, dayut  arapskie  cheloveki  vse
nadobnoe, do shtanov s zelenoj pugovkoj...
     Vzdyhala sonnym vzdohom.  Glaza  redkie i nemye -  spyat.  Golos sonnyj,
chuzhoj i zhutkij.
     Hotel ee povidat' Miron, no boyalsya pokazat'sya. Mel'kom provez ee kto-to
v  telezhke ugovarivat' Anisimovskie hutora.  Hutora  zhdali hleba iz Moskvy i
otkazyvalis' ehat'. Potom  oni pochemu-to zagorelis' i spolyhalis' v noch'.  A
kogda  zagorelis'  lesa, dym  oranzhevoj  pelenoj  ukutal besptich'e nebo. Nad
vysohshej  rekoj  vpolzla  pyl'. Kogda vnezapno  obezvodeli  kolodcy,  muzhiki
snyalis' s derevni i poshli v Poluyu Araliyu. Poshel i Miron.
     Peski  - vsya zemlya.  Golubye  peski. I  nebo -  goluboj pesok.  Dalekie
zemli, pustye, polye polya Arapskie! Kakimi putyami idti, kakimi dorogami?
     ZHmutsya  boyazlivo hromye  nishchie, suhorukie  -  bereza,  osiny  beskorye.
Ubezhal zayac na Arapskie zemli - koru glodat' ostavil lyudyam. Zver' on hitryj.
Glozhut lyudi zheltymi i serymi kroshashchimisya zubami.
     Glodaj!  Glodaj!  Kamni  budesh'  glodat'!  Daleki vy,  zemli  Arapskie!
Daleki! Ne znayu, gde. Ili znaet kto?
     Ili kto razvernet dorogu, ukazhet?
     Zamerzaet dusha - zamerzaet l'dinoj goluboj, netayushchej. Daleki!
     Zarosshie opuholyami rebyatishki svorachivali s  dorogi,  kopalis'  v zemle,
otryvaya koreshki. CHasto dralis', carapayas' dlinnymi  chernymi nogtyami.  ZHidkaya
zheltovataya krov' pohodila  na  pyl'. Kozhu  s  homutov  s容li.  Ot podyhayushchih
loshadej  ostavalis'  pustye,  vydolblennye  nozhom  kosti.  Veter  svistel  v
broshennye chelovekom dudki.
     Na vtoruyu nedelyu pal kon' Faddeya. Derevnya ego s容la v den'. Prilipshij k
kosti mozg otdali  Efim'e. Potom perepadali vse loshadi. Efim'yu  muzhiki vezli
na sebe po ocheredi vchetverom.
     Ona, tycha sognutym, kak klyuv, pal'cem, glyadela na yug i povtoryala vse te
zhe slova pro Poluyu Arapiyu:
     -  Sobirajtes', pravoslavnye, so  useh  koncov. Otkrylis'  na  korotkie
vremena...
     Umerla staruha  Luker'ya.  Faddej snyal  ee  s telegi na  zemlyu i zasypal
peskom. Pesok skatyvalsya. Torchalo iz nego ostro - nos i nogi Luker'i.
     Raz  Nad'ka  svernula s dorogi  i pod  peskom  nashla  poluzasohshuyu kuchu
konskogo kala. Scarapnula pal'cem nasohshuyu koru, pozvala Egorku:
     - S ovsom... Idi!
     Ona  utknulas'  grud'yu  v  zemlyu  i  zhevala  myagkovatuyu,  s  krupinkami
neperevarennogo  ovsa,  dushnuyu  kashu...   Egorka  podoshel  i  stal  vybirat'
ovsinki...
     Noch'yu  Mironu prigrezilsya urozhaj. ZHeltyj, gustoj kolos bezhal pod rukoj,
ne davalsya v pal'cy. No vdrug kolos oshchetinilsya rozovatymi usikami i popolz k
gorlu...
     Zdes' Miron prosnulsya i pochuvstvoval, chto  ego nogi oshchupyvayut: ot ikr k
pahu i obratno.
     On dernul nogoj i kriknul:
     - Kto zdes'?
     Zazvenel pesok. Kto-to otoshel. Prosnulas' Nad'ka.
     - Bryuho davit.
     Natyagivaya na grud' deryugu, Miron, zapinayas', progovoril:
     - SHCHupayut... Myaso shchupayut!
     - A ty ko mne, ryadom. YA ploho splyu, mne vse slyshno.
     I,  prityagivaya  k sebe ego  drozhavshee  telo,  gladila legkoj, neslyshnoj
rukoj zagorbok. Bormotala unikshim shepotom:
     - Bayut: skoro dojdut. Skoro sart pojdet, a u nego hleba hot' i netu,  a
Efim'ya,  grit,  -  on  molokom podkormit. Daj-to Gospodi. Dojdete  hot'... A
ya-to, podi, tak zavtracha umru, Miron.
     - Proterpish'.
     - Umru. Mne  s konskogo  ...  davit. V bryuhe-to  kak kirpichi  s kamenki
kalenye...  I toshnit. Rvat' ne rvet,  a toshnit, komom  v  glotke.  Mogilu-to
vykopat' nekomu.
     - Vyroyut.
     - Netu ruk-to ni u kogo, zemlya hodyachaya. Lyud.
     - Zola!
     - Zola,  Mirosha!.. Dumayu, po zime-to, kak dojdem, za Egorku vyjti. Tam,
v Arapii, narod-to, grit Efim'ya, chernyj i bez popov. A podi, tak popy ran'she
tuda s krysoj udrali.
     - U tyati edova netu.
     - On pro te dumat, ty esh' tajkom... Daj kusochek, Mirosha...
     - Netu u menya nicho.
     Ona terebila emu borodu,  chesala  pal'cem volos na golove i chut' slyshno
bormotala v uho:
     - Daj, Mirosha, kusochek mahon'kij... pososat'. Hlebushko-to teplen'kij na
zubah lipnet, a yazyk-to...  Daj,  Mirosha, ej-bogu, ne  skazhu.  Tol'ko vot na
odin zubok... hhm, hm... kusochek. A potom ya pomru, ne skazhu vse ravno...
     Ona sunulas' golovoj podle ego loktya. Lyazgala zubami  po rukavu. K utru
ee  rvalo.  U lica  temnela  na zemle klejkaya,  sinevataya  zhizha. Ona  lizala
rvotu... Skorchivshis' - umerla.
     Derevnya podnyalas', poshla. Muzhiki,  podtalkivaya plechami, vzyali telezhku s
Efim'ej.
     - Shoronish'? - sprosil Faddej, uhodya.
     Poodal' na  zemle  sidel Egorka, uzkogolovyj, ostaviv tonkuyu  gubu  pod
zhestkim zheltym zubom.
     - Idi, - skazal emu Miron. - YA shoronyu...
     Egorka  motnul  plechami, poshevelil rukoj  kol  pod kolenom.  Zapyhayas',
skazal:
     - YA... sam... Ne trozh'...  Sam, govoryu... YA na  nej zhenit'sya hotel... YA
shoronyu... Stupaj. Idi.
     U kustov, kak  golodnye  sobaki, sideli krugom rebyatishki. Egorka mahnul
kolom nad golovoj i kriknul:
     - Pshli... Oshcherilis'... pshli!..
     Poka on otvertyvalsya, Miron sunul ruku k Nad'ke za pazuhu, nashchupal  tam
na tele  kakoj-to  zhestkij  malen'kij  kusochek, vydernul  i hotel spryatat' v
karman. Egorka uvidal i, topocha kolom, podoshel blizhe.
     - Brosaj, Miron, tebe  govoryu... Brosaj!.. moe... - Egorka mahnul kolom
nad golovoj Mirona. Tot otoshel i brosil potemnevshij malen'kij krestik...
     Egorka kolom podkinul ego k svoim nogam...
     - Uhodi... moe!.. ya shoronyu...
     V lico ne smotrel. Pal'cy cepko lezhali na uzlovatom kolu...
     Miron poshel, ne oglyadyvayas'...
     Mal'chishki, otbegaya, krichali:
     - Sozhret!..
     Dogonyaya  daleko  ushedshih  muzhikov,  Miron  zametil  u kraya dorogi  stayu
derushchihsya rebyatishek.  Gluboko  povyaznuv  v koleyah,  tupo ustavilis'  v zemlyu
broshennye telegi. Gnilye kloch'ya tryapok  svisali s dosok, s yashchikov. Pochti vse
telegi pahli toshnym, trupnym zapahom. Faddeya i Sen'ki s muzhikami ne bylo.
     - Ne vidali? - sprosil Miron.
     Kto-to vymaterilsya hriplo i dolgo. Odin skazal pisklivo:
     - Ot'elis'... ZHrat' pryachutsya.
     V  zhivote  Mirona zadvigalas'  uzkaya  rezhushchaya bol'.  YAzyk  metnulsya  po
desnam, otyskivaya slyunu. Sverhu na golovu  osedalo mutnoe, rezhushchee  viski  i
otdayushcheesya v nosu, v nebe...
     Miron pobrel, spotykayas'.  Na  glaz popal  valyavshijsya u telegi  ogryzok
kozhi. Miron sunul ego v zuby.
     Gorbataya, s rastrepannymi volosami baba dernula ego za rukav.
     - Netu, - skazal. Miron. - Sam ist' hochu.
     Baba, prisedaya na krivyh kolenyah, motnula golovoj.
     - Znayu... Pojdem pod telegu... Skol'ko dash'?
     Ona raskryla rot i, vypyachivaya grud',  liho motnulas' kostyami.  Oskalila
zuby.
     - Pojdem?..
     Miron pobezhal ot  nee, drygaya loktyami. Kogda on  oglyanulsya,  baba i eshche
troe neznakomyh muzhikov shli pozadi nego.
     Miron kachnulsya v storonu. Sirenevaya polyn' ukolola  nogu.  Iz-pod kusta
mel'knul malen'kij zverek. Miron brosilsya za nim, hotel shvatit',  no  upal.
Zverek uskol'znul v norku.
     Miron bylo  nachal razryvat', no vspomnil: odnomu ostavat'sya nel'zya.  Za
nim shli, oglyadyvayas', chetvero.
     On podtolknul  telo  vverh rukami,  pripodnyalsya.  ZHivot  krutila  uzkaya
golodnaya bol'.  Rebra otryvalis'  i  zhali  kozhu.  Rebra  slovno  zabludilis'
vnutri.
     ...Nogi  shli cherez vsyu zemlyu, cherez ves' pesok, ne podymayas' na vozduh.
I  telo  tozhe slovno  polzlo po pesku.  CHerez  pesok. Miron  ne mog  dognat'
muzhikov.  Podnyal  glaza  k solncu:  podvigalos'  ono,  zheltoe i tuchnoe,  kak
zherebaya kobylica.
     - ZHresh'? - skazal pod sebya Miron. - Lopaesh'? A ya poshto dolzhen zhdat'?
     Idti  emu  ne hotelos'. On oshchupal blizlezhashchuyu  telegu:  teploe derevo i
goryachie gvozdi. Tut opyat'  vspomnil pro chetveryh. Oni shli, vzyavshis' za ruki,
v neskol'kih shagah i glyadeli na uhodyashchih v pyl' derevenskih.
     Miron zatoropilsya.
     Konchut. Nado s muzhikami... Konchut!..
     Vspomnil pozhalevshuyu ego Nad'ku. Zaplakal.  Hotel uteret' slezy,  - veki
byli suhie, kak doroga, kak pole. Na pal'cah s vek i brovej skatilas' pyl'.
     Slezy uhodili vnutr', v zhivot, muchayushchij vse telo... Muchila telo zemlya -
mukoj suhoj i tyaguchej. Derevenskie ostanovilis'. Miron dognal ih.
     - CHto? - sprosil on toroplivo probredshego muzhika.
     - Efim'yu kormit' nado. Nechem Efim'yu kormit'.
     Muzhik  dlya chego-to skinul azyam i  rubahu. A potom  toroplivo  nadel ih.
Volocha odnoj nogoj, otoshel.
     - Nakormyut, - skazal ustalo Miron, opuskayas'.
     Kak tol'ko on leg - boli iz zhivota pereshli v nogi. On podobral nogi pod
sebya. Nad nim: doski telegi, pahnuvshie trupami i pyl'yu. On  poiskal  degtya v
kolesnoj spice.  Skovyrnul s derevom  klochok i, slipaya  zuby,  nachal zhevat'.
Protiv nego, pod drugoj  telegoj, lezhali chetvero: odna baba i troe  muzhikov.
Muzhiki, prikryv  ladonyami  borody, glyadeli v  pole,  a baba  na nego. Mironu
pokazalos', chto ona dazhe podmignula.
     Degot'  vykatilsya  izo  rta:  suhoj, chernyj  komochek.  Miron  polz  pod
peredok.  Emu  hotelos'  teni.  Za  telegami  na  peske,  na doroge,  lezhalo
raskalennoe  solnce.  Bol'shaya,  zheleznaya  spica ocarapala  hrebet.  Potom za
hrebtom  sorvalo shtany,  obnazhiv myaso.  I  tol'ko  solnce,  vskochivshee mezhdu
teleg, sogrelo emu myaso.
     On dopolz do zadka  sleduyushchej  telegi, protyanul telo v ten' i vyglyanul.
Pod toj telegoj, gde lezhal on, byli chetvero... Baba opyat' podmignula.
     Miron  sunul  golovu  k  spicam  kolesa  i  zakryl glaza.  Pod  glazami
razvernulos', izvivayas'  i  trepeshcha,  pole  kolos'ev  -  bagrovyh,  zelenyh,
korichnevyh. Razbrasyvaya rogami kolos, vyshla i glyanula na nego tupaya i zhirnaya
morda  korovy. I vdrug - glaza u  nej  poblekli,  oseli  i nad nimi  vsplyla
ostraya volch'ya morda.
     Miron otkryl glaza.  Za kolesom,  na kortochkah, sidela baba, a muzhik za
nej soval ej v ruku molotok.
     Miron prizhal golovu k spicam i, hvataya rtom pesok, zazhmurilsya...

           1927 g.
Last-modified: Fri, 24 Jan 2003 11:11:24 GMT