Genri Kattner, Ketrin Mur. Maska Circei ----------------------------------------------------------------------- Henry Kuttner, C.L.Moore. The Mask of Circe (1971). Per. - S.Nikolaev. Avt.sb. "SHamblo". SpB. "Izd. dom Neva" - M. "Olma-Press", 2000. OCR & spellcheck by HarryFan, 18 November 2000 ----------------------------------------------------------------------- 1. OCHAROVANNYJ MOREM Telbot kuril trubku, skvoz' plamya kostra iskosa poglyadyvaya na Dzheya Sivarda. On govoril tiho i nespeshno. Slova skladyvalis' v frazy, frazy v rasskaz, fantasticheskij, udivitel'nyj. Telbot nikogda ne slyshal nichego bolee neveroyatnogo. V otsvetah kostra lico Dzheya Sivarda kazalos' bronzovoj maskoj. Vetka kanadskoj sosny, ukrashavshaya golovu etogo strannogo cheloveka, serebrilas' v lunnom svete. Telbot i Sivard byli sovsem odni. Vozmozhno, chto v drugoj situacii, v drugoj, bolee prozaicheskoj obstanovke rasskaz Sivarda zvuchal by ne stol' pravdopodobno, no sejchas ego istoriya ne proizvodila vpechatleniya nadumannoj... Dzhej ne nuzhdalsya v otdyhe. Telbot, znakomyj s nim lish' nedelyu, s kazhdym dnem vse bol'she ubezhdalsya, chto ego sputnik - neobychnyj chelovek. Kazalos', Sivard postoyanno chego-to zhdet. Golova ego vsegda byla povernuta v storonu penivshegosya okeana. Dzhej nachal svoj rasskaz cherez chas posle zahoda solnca, kak tol'ko oni raspolozhilis' u kostra. - |to vymysel, - neozhidanno ob®yavil Sivard, obvodya vzorom mestnost', zalituyu chistym lunnym svetom. - YA pochuvstvoval sebya tak, slovno vernulsya na gody nazad. Znaesh', ya ved' poyavilsya v etih krayah ne tak davno i pervoe vremya sil'no bolel. Potom chto-to proizoshlo i... Dzhej ne zakonchil frazu: on otpravilsya po emu odnomu izvestnoj trope vospominanij. Telbot ostorozhno, starayas' ne narushit' nit' razmyshlenij Sivarda, progovoril: - Horoshaya strana, a so vremenem stanet eshche luchshe... Sivard rassmeyalsya: - Ne mogu ujti s berega okeana. Vdali progremel grom. Kak by nehotya pripodnyavshis', Dzhej potyanul nosom veter, pahnushchij morem i sosnoj. - Odnazhdy ya dazhe tonul, - prosto skazal on, - tonul v neizvestnom okeane u neznakomogo berega... YA hochu rasskazat' tebe ob etom... |to, navernoe, vneset nekotoruyu yasnost'... Mne neobhodimo vernut'sya nazad. Proshloj noch'yu ya eshche ne ponimal etogo... Proshloj noch'yu chto-to proizoshlo. Ne sprashivaj menya, chto imenno... |to ochen' strannaya istoriya. Mne ne hotelos' by, chtoby eto podtverdilos'. YA vpolne normalen, no... - Dzhej sdelal pauzu i smushchenno, slovno prosya proshcheniya, ulybnulsya. - Prodolzhaj, - poprosil Telbot, pokurivaya trubku, - mne hotelos' by uslyshat' tvoyu istoriyu. - Da, mne i samomu hochetsya vygovorit'sya, no, boyus', moj rasskaz okazhetsya chereschur dlinnym. Mozhet, on i pomozhet mne... - proiznes Dzhej, mel'kom glyanuv na tuman, klubyashchijsya sredi sosen. - Kazhetsya, chto ya vnov' na |j. Tam vsegda tuman, vse pokryto mrakom. - |ya? - Zacharovannyj ostrov, - Dzhej nervno vzdrognul, poezhilsya. - Horosho, ya rasskazhu tebe vse. Sivard chut'-chut' otodvinulsya, prislonilsya spinoj k povalennomu derevu. Tiho i netoroplivo Dzhej nachal rasskaz: - Tri goda nazad ya zhil v SHtatah, rabotal s odnim uchenym po familii Ostrend. My zanimalis' issledovaniyami v novoj oblasti psihiatrii. Psihiatriya - moya professiya. Ostrend byl blestyashchim specialistom, mozhno skazat', geniem v svoem dele. My izuchali narkoticheskie sredstva, v osnove kotoryh lezhal pentatol natriya, i, estestvenno, hoteli prodvinut'sya kak mozhno dal'she v svoih izyskaniyah. Eshche ne okonchiv issledovaniya, my uzhe pereshli vse granicy dozvolennogo... Sivard, na mgnovenie prervav rasskaz, prodolzhal menee reshitel'nym golosom: - Sinteticheskie narkotiki - novyj metod issledovaniya mozga. Navernyaka ty slyshal ob etom. Pod gipnozom pacient vspominaet proshloe, to, chto pytalsya zabyt', to, k chemu emu nepriyatno vozvrashchat'sya. My s Ostrendom zashli mnogo dal'she. YA ne stanu utruzhdat' tebya i izlagat' nashi metody. Skazhu tol'ko, chto rezul'taty eksperimentov na podopytnyh zhivotnyh prinesli mne slavu. Na sleduyushchem etape neobhodim byl opyt na cheloveke. I my reshili provesti ispytanie poluchennogo nami preparata na mne. Zabytye vospominaniya... Na skol'ko pokolenij v proshloe prostiraetsya pamyat' cheloveka? YA nahodilsya pod gipnozom, Ostrend zadaval mne voprosy i delal zapisi. YA ne znal, chto proishodit, poka ne prosnulsya. Obychno chelovek, vyjdya iz gipnoticheskogo sna, ne pomnit, chto govoril i delal, a ya pomnil vse, chto soobshchil Ostrendu... Nashi issledovaniya provodilis' v absolyutnoj tajne! Narkotiki - prekrasnye lekarstva. My dostigli nemyslimyh rezul'tatov, dobralis' do nasledstvennoj pamyati, kotoraya peredavalas' genami v hromosomah. Odin iz moih prapradedov okazalsya mificheskim sozdaniem, zhivshim v... Da, ya uveren v etom. No zhil on tak davno, chto pamyat' lyudskaya sohranila o nem tol'ko legendy. |tot chelovek ispytal neveroyatnye radosti i razocharovaniya, kotorye ne tol'ko ostavili glubochajshij sled v ego soznanii, v ego pamyati, no i pereshli k potomkam. Tak, ya pomnil puteshestvie otvazhnyh geroev na korable, na rostre kotorogo sidel Orfej - pevec, ch'i pesni voskreshali mertvyh. Da, da, tot samyj mificheskij Orfej i drugie uchastniki togo velikogo, legendarnogo pohoda. Moi vospominaniya uhodili vse v bolee i bolee drevnie vremena. YA byl YAzonom! YAzonom, kotoryj plaval na "Argo" v Kolhidu i pohitil zolotoe runo iz svyashchennogo hrama zmej, gde pokrytyj cheshuej Piton ohranyal sverkayushchee sokrovishche boga Apollona. Vospominaniya ob etom podvige moego predka ne ischezli, oni ostalis' vo mne. U menya nachalos' razdvoenie lichnosti. YA znal to, o chem nikogda ne mog slyshat', buduchi Dzheem Sivardom. I vsemu prichina - narkotiki Ostrenda. Potom ya uslyshal... zov morya. Menya zval chej-to golos. On nazyval menya ne Dzheem Sivardom, on nazyval menya YAzonom, YAzonom iz roda Iolika, YAzonom s "Argo". Da, ya stal YAzonom. Nekotorye iz drevnih vospominanij, naibolee prizrachnye, pereputalis', no ya pomnil mnogoe iz zhizni moih predkov. Mnogoe iz togo, chto ya vspomnil, proishodilo ne na nashej zemle, i dazhe ne v chudesnyh moryah, po kotorym puteshestvovali argonavty... ZHivaya rakovina Tritona manila menya. Kuda? Vernut'sya v zabytoe proshloe? YA ne znal. YA pytalsya izbavit'sya ot etih navazhdenij. O prodolzhenii rabot i rechi byt' ne moglo. Ostrend ne v silah byl mne pomoch'! Pokinuv Sietl, ya priehal v eti kraya. YA schital, chto spasayus' begstvom. No, ochutivshis' zdes', ya ponyal, chto bezmolvnoe more po-prezhnemu zovet menya... |to zov duhov morya i korablya-prizraka. YA boyus', uzhasno boyus'... Odnazhdy ya uzhe zasnul pod sosnami. Veter donosil do menya shum morya, shoroh vetra v parusah, skrip uklyuchin. Neozhidanno voznikli melodichnye golosa duhov morya, zovushchie menya: "YAzon! YAzon iz Tisselii! Idi k nam!" I v tu noch' ya otozvalsya na zov... YA stoyal na krayu skaly, vystupayushchej iz burlyashchego morya. Soznanie moe zatumanilos'. YA pomnil lish' shum vetra, neyasnyj zvon strun, priglushennye golosa. No eto byli ne te golosa, chto nazyvali menya YAzonom. Gustoj tuman zaglushal vse zvuki. Luna stoyala eshche vysoko, no ee serebryanyj svet s trudom probivalsya cherez pelenu oblakov. Vnizu pleskalos' more, temnoe, iskryashcheesya beloj penoj. Skvoz' shum priboya ya razlichil neyasnye zvuki pesni. To byl "Argo", veshchavshij golosom proroka. Iz tumana voznik zybkij siluet, poslyshalsya skrip uklyuchin, i nakonec pokazalsya ogromnyj parus. Na menya nessya korabl'-prizrak. On plyl pryamo na skaly. No v poslednij moment nevidimye ruki spustili parus. YA uvidel, kak odnovremenno podnyavshiesya vesla predotvratili udar o kamni. Na skam'yah u vesel ya razlichil prizrachnye figury muzhchin. Odin iz nih derzhal liru. Muzyka neslas' nad morem, prevrashchayas' v ritmicheskoe eho. No vse zvuki perekryval besslovesnyj golos, kotoryj ishodil iz burlyashchej vody za kormoj "Argo". Pamyat' YAzona zatopila menya. Volny vospominanij... Menya brosilo v oznob. Mne stalo holodno. YAzon... YAzon... YA byl... YAzonom! Korabl' uzhe stal otchalivat', chtoby prodolzhit' svoe puteshestvie, kogda ya prygnul na palubu prizraka. Doski paluby okazalis' otnyud' ne prizrachnymi. Moi koleni podognulis'. YA upal, no tut zhe vskochil na nogi. Bereg vskore ischez. Tol'ko serebryanyj tuman s otbleskami lunnogo sveta okruzhal korabl'. YAzon? Net. YA - ne YAzon. YA - Dzhej Sivard. YA... Kak ya hotel v tot mig vernut'sya nazad! YA ponyal: to, k chemu ya stremilsya, okazalos' nereal'noj mechtoj. 2. KORABLX-PRIZRAK Pod moimi nogami byla nastoyashchaya paluba. Ot solenyh vodyanyh bryzg slezilis' glaza, i veter, hlestavshij menya, byl realen. Tem ne menee ya soznaval, chto nahozhus' na bortu korablya-prizraka. Peredo mnoj sideli poluprozrachnye grebcy, i, glyadya skvoz' nih, ya videl nabegayushchie volny. Muskuly, vzduvavshiesya na ih spinah, podskazyvali, chto oni - nastoyashchie grebcy. Odnako ya ponimal: kak tol'ko ya prosnus', vse ischeznet. Grebcy ne zamechali menya. Ih zanimala tol'ko ih rabota - vesla nesli korabl' vpered, no k kakoj celi? YA stoyal oshelomlennyj, vglyadyvalsya v tuman, pytayas' uderzhat' ravnovesie na skol'zkoj palube korablya. Mne kazalos', chto ya splyu, plavno pokachivayas' v takt dvizheniyam sudna. Moya pamyat' smeshalas' s pamyat'yu YAzona. Bezmolvie okruzhalo menya. Tol'ko izdaleka donosilsya grohot voln, razbivayushchihsya o nos korablya, skripeli machta da vesla v uklyuchinah. YA otchetlivo slyshal zvon strun liry v rukah teni, zastyvshej na nosu korablya. No figura byla nepodvizhna i bezmolvna. Uzhas perepolnil menya, kogda prizrachnye grebcy zatyanuli pesnyu. Ona slovno reka potekla ot grebca k grebcu, ot odnogo ryada skameek k drugomu. Ruka muzykanta kasalas' strun, ih zvon upravlyal golosami grebcov. Pesnyu ya slyshal, no te, kto pel, byli prizrakami. - Kto ty? - zaoral ya, navisnuv nad odnim iz grebcov, starayas' poborot' zameshatel'stvo i strah. - Otvet' mne! Kto ty? No zvuk moego sobstvennogo golosa eshche bol'she ispugal menya. On ehom vernulsya iz tumana, slovno korabl'-prizrak sprashival menya: "Kto ty... ty... ty?" Kem zhe ya byl na samom dele? Dzheem Sivardom, doktorom mediciny? Ili YAzonom, synom |jzona, pravitelya Iolkusa? Ili prizrakom, puteshestvuyushchim na korable-prizrake? YA snova zakrichal i popytalsya shvatit' za plecho blizhajshego grebca. Moya ruka ne smogla uhvatit' besplotnuyu ten'. A grebcy vse peli. Ne znayu, kak dolgo eto prodolzhalos'. YA promchalsya po korablyu, kricha chto-to grebcam, lupya kulakami po ih prizrachnym telam, no vse moi usiliya okazalis' naprasnymi. V konce koncov ya priznal sebya pobezhdennym. YA ne mog ponyat', chto proishodit. Zadyhayas', ya vzletel na verhnyuyu palubu. CHelovek-prizrak na nosu korablya tronul struny, i neznakomaya melodiya dostigla moego sluha. Legkij veterok shevelil moi volosy i borodu muzykanta. YA dolgo vglyadyvalsya v ego lico, a potom protyanul ruku k ego zapyast'yu, no moi pal'cy proshli naskvoz'. YA kosnulsya liry. Ona byla nastoyashchej. YA potrogal ee, no ne smog sdvinut' s mesta, struny pod moimi pal'cami molchali, hotya oni vibrirovali dazhe ot samogo legkogo dunoveniya veterka, zveneli pod rukami muzykanta. Togda neuverennym golosom ya pozval: - Orfej... Orfej? Postepenno ya vspomnil legendu ob argonavtah. YA byl ne uveren, chto prav, nazyvaya muzykanta Orfeem. Dazhe esli Orfej kogda-to zhil, kak podskazyvala mne moya pamyat', on dolzhen byl umeret' bolee treh tysyach let nazad. Estestvenno, Orfej ne uslyshal menya. On igral. Grebcy bez ustali rabotali veslami, korabl' plyl vpered skvoz' tuman. Korabl' byl nastoyashchim, no zhil on neponyatnoj mne zhizn'yu. Obshivka, kazalos', dyshala, dvigalas' i skripela, kogda more pokachivalo sudno. Iz svoih proshlyh vospominanij ya znal o tom, chto YAzon sil'no privyazan k svoemu korablyu. |to vyzyvalo gnev mnogih zhenshchin, lyubivshih geroya. YAzon vel neobychnyj obraz zhizni, byl bezrassuden, inogda bezzhalosten, gotov predat' lyubogo, kto pomogal emu. No "Argo" on ostavalsya veren vsegda, i v konce koncov imenno "Argo" pogubil YAzona... Tihij golos korablya prednaznachalsya ne dlya moih ushej i byl mne neponyaten. Korabl' besedoval s grebcami. Dlya menya "Argo" tozhe byl bol'she, chem prosto korabl'. On nes menya k moej sud'be, k tomu, chto kogda-to bylo prednachertano mne i YAzonu. Vskore tuman stal redet'. I vot yarkij solnechnyj svet zalil poverhnost' okeana, vernuv emu oslepitel'nuyu golubiznu. YA uvidel vybelennyj bereg morya - vysokie mramornye steny - ne ostrov li eto? Da, pustynnyj ostrov, zashchishchennyj ot morskih prilivov bashnej, podnimalsya peredo mnoj. "YA popal v drugoe vremya, - podumal ya. - V moe vremya takoj ostrov ne mozhet sushchestvovat'". Mne kazalos', chto ya smotryu cherez prizmu vremeni - vinno-temnye vody i zabytyj ostrov, pohozhij na tot, chto videl i opisal |vripid tysyachi let nazad. Tuman otstupil, i stalo vidno, chto eto ne ostrov, a mys, otdelennyj ot materika vysokoj stenoj. Postepenno peredo mnoj otkryvalsya bezmolvnyj, bezzhiznennyj mificheskij gorod. No vot ya uslyshal zvuki trub. Na stenah nachalos' dvizhenie. Golosa ehom raznosilis' nad vodoj. "Argo" plyl vdol' berega. Melodiya zazvuchala vse bystree, v nej poyavilis' trevozhnye noty. Grebcy podnazhali. Korabl' uvelichil skorost'. Truby gremeli vse gromche. YA razlichil zvon oruzhiya, i vnezapno vdali iz-za mysa poyavilsya eshche odin korabl'. Zolotoj korabl'. Glazam bylo bol'no smotret' na nego. No vse zhe mne udalos' razglyadet' dvojnoj ryad grebcov na skam'yah. Oslepitel'nyj nos s shumom rezal vodu. V melodii Orfeya yavstvenno slyshalas' trevoga. Grebcy podnimali vesla vse bystree. Bystree i bystree my neslis' po vode. Vskore mys ostalsya pozadi. Rasstoyanie mezhdu zolotym korablem i "Argo" sokrashchalos'. Zolotoj korabl' byl vdvoe bol'she "Argo" i znachitel'no tyazhelee. "Argo" nessya nad vodoj, slovno nevesomoe peryshko. Proishodyashchee radovalo menya - menya kak YAzona. YA naslazhdalsya gonkoj korablej. Gorod ostalsya za kormoj. My vnov' popali v tuman, no ochertaniya derevyannyh stroenij i beregov neyasno vyrisovyvalis' skvoz' beluyu pelenu. Potom i oni skrylis' iz vida. Snova "Argo" dvigalsya v takt dvizheniyam grebcov-prizrakov. V tumane reveli truby zolotogo korablya. Nakonec gonka zakonchilas'. No zadolgo do ee zaversheniya ya znal, chem ona zakonchitsya. Iz tumana pokazalsya eshche odin ostrov s nebol'shimi holmami i nizkimi beregami. Vdol' berega tyanulis' belye plyazhi. Temnye derev'ya rosli pryamo iz blednogo peska. YAzon znal etot ostrov. "|ya, - vspomnil ya i zavolnovalsya. - |ya - ostrov ocharovanij, ostrov ispolneniya zhelanij". Izdaleka donosilis' kriki presledovatelej, zvon oruzhiya, napominavshij lyazg zubov drakona. Ochertaniya zolotogo korablya uzhe pochti rastayali v tumane. Vdrug razdalsya otchetlivyj svist knuta, i sverkayushchij korabl' vyrvalsya vpered. Teper' on obgonyal nas, hotya Orfej igral v beshenom ritme, a grebcy-prizraki napryagalis' iz poslednih sil. Vnezapno zolotoj korabl' okazalsya ryadom s nami. YA horosho videl blestyashchuyu palubu, lyudej na nej, odetyh, kak i podobaet ekipazhu takogo korablya, v sverkayushchie dospehi. Voiny stoyali u poruchnej, potryasaya oruzhiem i ugrozhaya nam. Teper' ih korabl' vyrvalsya vpered. Otojdya na dovol'no bol'shoe rasstoyanie, on svernul i poplyl nam napererez. YA otchetlivo videl vzvolnovannuyu komandu zolotogo korablya. Lica lyudej vyglyadeli blednymi i bescvetnymi na fone sverkayushchih dospehov. Melodiya snova izmenila ritm. Legkie pal'cy Orfeya edva kasalis' volshebnyh strun, odnako ego lira izdavala vse bolee gromkie zvuki. Zvuki zhili sobstvennoj zhizn'yu, slovno furii. YA slyshal kriki komandy stremitel'no nesushchegosya vpered "Argo". YA videl borodatyh grebcov; videl, kak ih muskulistye spiny sgibalis' v edinom ritme. "Argo" pytalsya obognut' zolotoe sudno. Komande sverkayushchego korablya nichego ne stoilo ubit' menya. "Argo" i ya byli real'nost'yu. Argonavty dvigalis', no oni byli prizrakami. YA pomnyu uzhasnyj, razdirayushchij dushu tresk stolknuvshihsya sudov. Paluba ushla u menya iz-pod nog. Vperedi ya uvidel blesk, slovno zolotoj korabl' raskalilsya i vspyhnul. YA pomnyu kriki, vizg, lyazg oruzhiya o shchity. Gromkij, neistovyj, pronzitel'nyj i strastnyj golos liry. Net, Orfej ne prizrak. Tol'ko pal'cy zhivogo cheloveka sposobny vyrvat' iz instrumenta takie zvuki. Potom "Argo" ushel pod vodu. Holodnye vody somknulis' nad korablem i nado mnoj. 3. HRAM V ROSHCHE Iz rasseivayushchegosya tumana poslyshalsya golos: - YAzon iz Iolkusa. - Golos byl tak nezhen, chto ya reshil, chto on mne prigrezilsya. - YAzon iz Tisseya! YAzon s "Argo", prosnis', prosnis', otvet' mne! YA pripodnyal golovu i oglyadelsya. Krugom svetlyj, prohladnyj pesok. Volny pleshchutsya o bereg. Priboj ne mog dobrat'sya do menya. Moya odezhda uzhe uspela vysohnut', - po-vidimomu, obessilennyj, ya ochen' dolgo otdyhal. Tainstvenno vozvyshalis' temnye kiparisy. Stoyala mertvaya tishina. Nikto ne spassya ni s zolotogo korablya, ni s "Argo", razbitogo v shchepki. Vidimo, ya na odnom iz oblomkov korablya byl vybroshen na bereg i popal na zemlyu prizrakov. Poka vse ponyatno: ya na ostrove |ya, na ostrove zhelanij. - YAzon s "Argo", otvet' mne... Idi ko mne... YAzon, YAzon! Ty menya slyshish'? Golos zvuchal chut' priglushenno, no sovershenno otchetlivo. Kazalos', ne chelovek, a sam ostrov zovet menya. YA nashel v sebe sily pripodnyat'sya i, ne vstavaya, nemnogo propolz vpered. Golos donosilsya iz-za kiparisov. S bol'shim trudom ya sel na pesok. Teper' nezhnyj zovushchij zvuk poslyshalsya otkuda-to iz glubiny ostrova. Skvoz' tuman, stelyushchijsya mezhdu derev'yami, mne udalos' razglyadet' dorogu. Vdrug ya pochuvstvoval, chto ya ne odin. Vokrug stoyala nastorozhennaya tishina. I v etoj tishine ne bylo ni vrazhdebnosti, ni opasnosti. Interesno, chto zhdalo menya tam, v tumane? Mne kazalos', ch'i-to glaza nablyudayut za mnoj, no tot, kto nablyudal, ne hotel bespokoit' menya, ego zanimali moi dal'nejshie dejstviya. S vetvej derev'ev, syryh ot tumana, to i delo sryvalis' ogromnye kapli. Odezhda moya opyat' stala mokroj. |ta kapel' - edinstvennye zemnye zvuki, kotorye ya slyshal. Golos vel, zval menya v serdce ostrova skvoz' tuman, cherez les. Kogda ya uvidel belyj hram, svetivshijsya sredi temnyh derev'ev, ya ne udivilsya. YAzon byval zdes' i ran'she. On znal dorogu. Veroyatno, on dazhe znal, kto ego zovet, no mne eto bylo neizvestno. Odnako ya podumal, chto ne udivlyus', kogda vstrechu togo, kto zval YAzona, hotya i predstavleniya ne imel, kak on vyglyadit. YA priblizilsya k hramu, i tut zhe chto-to zashevelilos' mezhdu ego kolonnami. Iz teni pokazalis' figury v mantiyah. Neznakomcy sklonili golovy v znak privetstviya. Oni molchali. YA znal, vidimo, preduprezhdennyj opytom YAzona, chto, poka zvuchit golos iz hrama, nikto ne dolzhen govorit'. No kak byt' mne? - YAzon iz Tisseya, - zavorazhivayushche zvuchal nezhnyj golos. - YAzon, lyubov' moya, vhodi! Podojdi ko mne, moj vozlyublennyj! Sklonennye figury otstupili na shag. YA proshel pod sumrachnym portikom i vstupil v hram. Vnutri bylo temno, i lish' slabyj ogon' ot lampady, mercavshej na altare, pozvolyal uvidet' neyasno narisovannyj ogromnyj, uzhasnyj lik. Dazhe ogon' v etom hrame byl nereal'nym, hotya ot nego ishodilo teplo. YAzyki plameni, zelenovatye, s holodnym legkim mercaniem, vse vremya menyalis', prichudlivo izgibalis', slovno zmei. Pered altarem stoyala zhenshchina v odeyanii, polnost'yu skryvayushchem ee figuru. Mne pokazalos', chto ona kak-to stranno dvigaetsya, chereschur skovanno. Ona povernulas', uslyshav moi shagi. I togda ya uvidel ee lico. Na vremya ya zabyl o skovannosti zhenshchiny, ob ogne na altare i dazhe o gigantskom, vozvyshayushchemsya nad nami izobrazhenii, ch'e temnoe prednaznachenie bylo mne horosho izvestno. U neznakomki bylo blednoe, nechelovecheski blednoe, i gladkoe, slovno iz belogo mramora, lico. Ego beliznu podcherkivali temnye guby, chernye brovi i volosy. Glaza vspyhivali zelenovatym bleskom, pohozhim na blesk ognya altarya. CHistota linij, povorot golovy, sovershennaya forma glaz i izyashchnyj izgib brovej napominali statuyu. Uvidev menya, ona udivlenno podnyala brovi. Volosy neobyknovenno chernogo cveta s iskryashchimisya purpurnymi blikami rassypalis' po ee bezuprechnomu odeyaniyu. No ya vspomnil, chto YAzon znal o tom, kakovy eti volosy na oshchup'. Oni napominali sverkayushchuyu chernuyu reku, nispadali na ee plechi, prikryvaya alebastrovoe lico gladkim pokryvalom. YAzon pomnil iskry, ishodyashchie ot nih, kogda on kasalsya ih rukami. V moej golove prostupili vospominaniya YAzona, i ego golosom ya progovoril na drevnegrecheskom: - Circeya, - ya sam udivilsya, uslyshav svoi slova, - Circeya, moya vozlyublennaya. Ogon' vzmetnulsya nad altarem, osvetiv yarkim svetom ee prekrasnoe, beskonechno znakomoe lico. YA gotov poklyast'sya, chto v ee glazah vspyhnul otvetnyj ogon'. Teni v zale kachnulis', i izumrudnye otbleski pobezhali po stenam, slovno yarkie kapli vody. Ona otstupila k altaryu, obeimi rukami zakryvayas' ot menya, slovno otrekayas'. - Net, net, - probormotala ona myagkim, priyatnym golosom, - net... net eshche, YAzon. Podozhdi. Ona otvernulas' i ustremila vzor k liku nad plamenem altarya. YA prismotrelsya k nej povnimatel'nee. Pamyat' moya i pamyat' YAzona podskazyvali mne, chto ya nahozhus' v hrame trehlikoj bogini Gekaty, bogini temnoj storony Luny (polnaya protivopolozhnost' Diany, bogini svetloj Luny) - Gekaty, kotoruyu schitali pokrovitel'nicej koldovstva, nazyvali boginej tainstvennyh trop i temnyh del. Ee tri maski - eto tri puti, kotorymi mog pojti veruyushchij s perekrestka Sud'by. Noch'yu ee povsyudu soprovozhdali Cerbery, i kogda oni layali, vse adskie tvari obrashchali na nee vnimanie... Gekata - mrachnaya mat' volshebnicy Circei. Ruki Circei ritual'no dvigalis' vokrug plameni. Neozhidanno ona myagko zagovorila: - On idet k nam, mama. YAzon iz Iolkusa snova zdes'. Vse li ya sdelala pravil'no? Tishina. Zelenyj svet trepetal na stenah hrama, i lico bogini vyglyadelo bezuchastnym. Na altare slabo gorel ogon'. Postepenno ego zelenovatye yazyki ugasli v uglyah. Svet altarya stanovilsya vse bolee tusklym. Circeya povernulas' ko mne licom. Ee plechi chut' vzdragivali. Ee zelenovatye glaza vstretili moi vzglyad. Beskonechno pechal'no i sladostrastno prozvuchal ee golos. - Ne vremya, - prosheptala ona. - Ne sejchas. Rasstanemsya nenadolgo, moj vozlyublennyj. YA budu zhdat' tebya, tol'ko pomni obo mne, pomni o nashej lyubvi, YAzon! Poka ya sobiralsya otvetit', Circeya podnyala obe ruki k golove, dlinnymi pal'cami potrogala svoe lico i zamerla. Golova ee sklonilas' na grud', lokony prikryli glaza. Volosy zashevelilis' u menya na golove. YA uvidel, kak Circeya dvumya rukami polnost'yu otdelila svoyu golovu ot plech. |to okazalas' maska. Circeya opustila lico-masku i povernulas' ko mne. CHerty maski pokazalis' mne bezzhiznenno belymi, a glaza porazili menya. Ves' ee lik... Bezuprechnye zavitki volos, prikosnovenie kotoryh ya ne zabyl, teplo gub, ulybayushchihsya tainstvennoj i znakomoj ulybkoj, zelenovatyj otblesk glaz, poluprikrytyh vekami, plavno izognutye linii resnic. Maska zhila sama po sebe i govorila. No postepenno ona zasnula, stala pohozha na voskovuyu. YA medlenno podnyal golovu i uvidel lico zhenshchiny, kotoraya nesla masku: serye pepel'nye volosy, ustalye chernye glaza, lico, izborozhdennoe morshchinami, ustaloe i mudroe. Na nem chitalos' izoshchrennoe kovarstvo - pugayushchij lik s rezkimi chertami - lico ochen' staroj zhenshchiny. - Ty - YAzon, - progovorila ona nadtresnutym golosom, vysokim i ustalym. - Hronos tryaset svoj kubok, poka igral'nye kosti ne vernutsya na svoi mesta. Te zhe kosti, no s novymi chislami. CHto-to izmenilos' vo mne. Kogda ona zagovorila, ya uslyshal ee slova, no kak-to neyasno. Neozhidanno ya vspomnil, chto ya Dzhej Sivard, a ne YAzon, i nahozhus' ya na neveroyatnom ostrove, stoyu u nevedomogo altarya. Vidimo, vsemu vinoj bylo chto-to prozaicheskoe, naprimer, ustalost'. Starcheskij golos bogini probudil vo mne moe istinnoe "ya". CHto ona skazala? "Hronos - bog vremeni?" Neuzheli ya perenessya vo vremeni na tri tysyachi let nazad? Neuzheli "Argo" dejstvitel'no perenes menya v sedye tumany proshlogo, v mir legend, k ellinam, kotorye zalozhili ne tol'ko osnovy rimskoj civilizacii, no i kul'turu sovremennoj Evropy! Bessmertnyj Hronos, nablyudayushchij, kak vremya struitsya skvoz' ego pal'cy. Net, otvet mog okazat'sya inym. Mne pokazalos', chto kakaya-to nedobraya dlan' navisla nad mirom, kakoj-to neyasnyj shepot slyshalsya mne na zemle i sredi morskih prostorov. Veroyatno, chto-to preduprezhdalo menya, ved' ya pokinul mir, gde, soglasno legende, moi predki byli sotvoreny iz ploti Adama. Teper' ya nahodilsya ne na Zemle. YA pomnil, kak |vripid zakonchil svoj uzhasnyj rasskaz o Medee i YAzone. Ego stroki s novoj siloj prozvuchali v moem mozgu: "Nevedomo proklyat'e cheloveka, on sam ne znaet, gde iskat' mechtu..." Tropa, na kotoruyu ya stupil, kuda ona vedet? Skoree vsego, ya popal v Mir Legend! V davno zabytyj mir, gde lezhit ostrov volshebnicy - tainstvennoj |igeny, poklonyayushchejsya trehlikoj bogine. YA sobralsya s silami. Snova vyzval iz glubin pamyati vospominaniya YAzona. Pohozhe na mechtu. Mne kazalos' pravil'nym, chto ya pokorilsya vole vetra, kotoryj napolnil parusa "Argo" i prines ko mne golos Circei, kogda ya ochutilsya pod temnymi kiparisami. Dusha cheloveka vsegda nahodilas' v plenu nevedomogo. Osobenno dusha cheloveka proshlogo, - dusha cheloveka, ch'ya zhizn' prohodila v mire, napolnennom bogami i demonami, sozdannymi ego sobstvennymi strahami i voobrazheniem. Strah. Strah pered chem? YA prosnulsya. YA ponyal, chto vospominaniya YAzona otstupili. Stroki |vripida vnov' zazvuchali v moih ushah: "CHerez beskrajnie morya menya tyanulo k ellinam. Polunochnyj briz zastavil trepetat' moj parus..." S uzhasom ya oglyadelsya. Zelenyj svet, struivshijsya s altarya, vysvetil vse detali hrama Gekaty. Otchayanie napolnilo menya, zemlya ushla iz-pod nog. YA nakonec osoznal vsyu neveroyatnost' proishodyashchego. Mozhet, ya soshel s uma i vse eto plod moego bol'nogo razuma? Koshmar!.. Kogda glaza staruhi Circei ustavilis' na menya, ya podumal o tom, chto golova, zhivushchaya otdel'no ot tela, - delo ee ruk. I togda ya slomya golovu brosilsya proch', ya bezhal, bezhal. Ponyav, chto polnost'yu podchinilsya vospominaniyam YAzona, ya strashno ispugalsya. 4. MOZHNO LI DOVERITXSYA FAVNU? Pozzhe ya uznal Panurga ochen' horosho. No on nikogda ne kazalsya mne takim ogromnym, kak pri pervoj nashej vstreche... Ne v silah bol'she bezhat', ya ostanovilsya, oglyadelsya i uvidel Panurga. On vel sebya nastorozhenno, i, byt' mozhet, poetomu mne udalos' peresilit' svoj strah. Samoe neveroyatnoe, chto Panurg ochen' napominal cheloveka. Edinstvennoe otlichie ot obychnogo cheloveka - kozlinye roga i kozlinye nogi. Ego borodatoe lico s raskosymi zheltymi glazami vyglyadelo mudrym, nastorozhennym i predupreditel'no lyubeznym. Favn byl ne star. Sputannye chernye kudri ego volos blesteli dazhe v tusklom svete. - Boish'sya? - sprosil on nizkim golosom i robko ulybnulsya. Ton Panurga raspolagal k razgovoru. Potom on prisel na kortochki. Ego vid razveselil menya. - Ty sejchas uslyshish' pesnyu, vospevayushchuyu Panurga. Skazav eto, on vstal, otoshel i, neozhidanno rassmeyavshis', negromko zapel: Panurg Maigti takoj uzhasnyj, chto dazhe YAzon ubegaet. YAzon, kak rebenok, po roshche bezhit i obo vsem zabyvaet... Molcha ya nablyudal za proishodyashchim, sderzhivaya negodovanie, zakipavshee vo mne. Hotya ya-to znal, chto Panurg prav. No ego pesnya byla o YAzone, a ne obo mne. Znal li Panurg ob etom? Zavershiv pesnyu, voshvalyayushchuyu trusost' YAzona, Panurg napravilsya ko mne strannoj, kachayushchejsya pohodkoj. Prohodya mimo luzhi, on neozhidanno ostanovilsya i stal razglyadyvat' svoe otrazhenie. - Nuzhno prichesat' borodu, - ob®yavil on, s siloj pochesav ee volosatymi pal'cami. - Mozhet, poprosit' driad? Hotelos' by znat', YAzon, i ot nih ty pomchish'sya slomya golovu? Net, ne stanu riskovat'. CHudno. YA dumal, ty ee preziral. Kak ya hotel by uteshit' ee i rasskazat' tebe pravdu, YAzon iz Iolkusa. No ya ustal, gonyayas' za toboj... Vot togda ya i doverilsya Panurgu - tainstvennomu sushchestvu iz proshlogo, zateryannogo mira. Dazhe kogda ya razglyadel, chto u nego zheltye, po-kozlinomu suzhennye zrachki glaz, ya ne izmenil svoego resheniya. I eshche ya podumal, chto on zamolchal, potomu chto zametil kakuyu-nibud' driadu. Da, ya doverilsya Panurgu s vzdernutym nosom i nasmeshlivoj ulybkoj, s izognutymi rogami, vyglyadyvayushchimi iz-pod sputannyh kudrej. YA poveril slovam Panurga, ulybkoj izgnavshego strah iz moego serdca. - A teper' ty uzhe ne boish'sya? - neozhidanno sprosil kozlorogij. YA kivnul. Porazitel'no, kak bystro strah pokinul menya. No vse-taki gluboko v moej dushe po-prezhnemu pryatalis' besformennye prizraki uzhasa. Ved' YAzon-to, v otlichie ot menya, znal Panurga. Veroyatno, u moego predka byli veskie osnovaniya dlya opasenij. Panurg kivnul mne, slovno znal moi mysli i dogadyvalsya, k kakomu ya pridu resheniyu. On zhdal, ulybalsya, vilyaya korotkim hvostikom. - Vypej, - predlozhil on. - Ty dolzhen ispytyvat' zhazhdu posle takogo zabega. Iskupajtes', esli hotite. YA budu vas ohranyat'. "Ohranyat'? Ot kogo?" - udivlenno podumal ya, no promolchal. Mne nuzhno bylo vremya, chtoby prijti v sebya. Prezhde vsego ya napilsya, potom snyal odezhdu i iskupalsya. Raskinuv ruki, ya pogruzilsya v ledyanuyu vodu. Panurg zasmeyalsya, kogda ya vyskochil na bereg, drozha ot holoda. Potom ya raster svoe telo tak, chto kozha stala goret' ognem. Vmeste s potom ya smyl vse ostavshiesya strahi - strahi YAzona. Podumav, ya reshil poka ne govorit' nikomu o tom, kto ya na samom dele... YA prisel na vlazhnuyu travu i stal vnimatel'no izuchat' satira. - Prekrasno, - prodolzhal veselit'sya favn. - Circeya priglasila svoego vozlyublennogo, a on ubezhal ot nee, slovno truslivyj zayac. Mne YAzon vsegda ne ochen' nravilsya, no esli ty - on... - Net, ya - ne YAzon. No ya pomnyu vsyu zhizn' YAzona. Vot uzhe tri tysyachi let proshlo s teh por, kak umer YAzon. Poyavilis' novye strany i novye narody. Lyudi teper' govoryat na drugih yazykah, - ya ostanovilsya, vpervye osoznav, chto govoryu na drevnegrecheskom bez usilij, s akcentom, dostatochno otlichayushchimsya ot togo, kotoryj byl u menya, kogda ya uchil etot yazyk v universitete. Neuzheli pamyat' YAzona tak povliyala na menya? - Po tvoej rechi i ne skazhesh', - progovoril Panurg, pozhevyvaya travinku. - Kak eto ni stranno, no my s toboj zhivem v odnom mire. YA ne znayu kak, no mne nuzhno pozabotit'sya o tebe. Vidimo, mne dolzhny budut pomoch' malen'kie satiry, - zheltye iskry vspyhnuli v ego glazah. - I pomni, YAzon: my - svobodnyj narod. CHelovek nikogda ne podnimal ruki na nas. My mozhem zhit' v lyubom gorode, v lyubom lesu... YA hotel by stat' tvoim drugom, YAzon. - Mne nuzhny druz'ya, - spokojno otvetil ya. - Ne mog by ty ob®yasnit' mne, chto sluchilos' v hrame. Pochemu ya ochutilsya zdes'? Panurg naklonilsya k vode i kosnulsya poverhnosti ozerka odnoj rukoj. Po vode poshla ryab'. Satir vnimatel'no posmotrel na svoe iskazhennoe otrazhenie. - Nayada bezmolvna, - probormotal on, vzglyanuv na menya. - Horosho, ya vse tebe ob®yasnyu. V etom mire est' mesto dlya velikih podvigov i mogushchestvennyh bogov. No vse geroi, kak i bol'shinstvo bogov, umerli. My, favny, - ne bogi. A ty - geroj, kotoryj vyglyadit ne ochen'-to geroicheski. Mozhet, trusost' tomu prichinoj? Moj otec, kak ty, bezhal! Tol'ko pyatki sverkali! Favn upal na spinu i zableyal, zashelsya ot smeha. A mne bylo nichut' ne smeshno - slishkom zhivo ya pomnil to, chto chuvstvoval vo vremya begstva. - Vyzhiv, v blizhajshie neskol'ko dnej u tebya est' nad chem posmeyat'sya! - yazvitel'no zametil ya. - Popav v vash mir, pervoe, chto ya sdelal, tak eto horoshen'ko probezhalsya. Smeh Panurga stal eshche gromche. Potom on sel, vyter glaza i prodolzhal, vse eshche pohihikivaya: - Tol'ko lyudi mogut smeyat'sya nad soboj. Geroi nikogda etogo ne delayut. Veroyatno, eto oznachaet, chto ty - geroj, no... - Konechno, - perebil ya ego, - esli by ya znal o vashem mire chut' bol'she i u menya bylo by kakoe-nibud' oruzhie, to begal by kto-to drugoj. - Pravda, - soglasilsya Panurg. - CHto zhe na samom dele proizoshlo v hrame? - nastaival ya, pytayas' vernut' razgovor v interesuyushchee menya ruslo. - Tam byla zhrica Circeya? Ili eto tozhe maska? Panurg pozhal plechami: - Kto znaet? YA nikogda ne nosil masok! Mogu tol'ko skazat', chto posle svoej pervoj smerti, gde by eta zhrica ni poyavlyalas', ona govorila odinakovym, starcheskim golosom, a glaza ee byli takimi zhe, kakimi videl ih Odissej. Kogda zhrica snimaet masku... No ty zhe videl ee nastoyashchee lico. A v maske est' opredelenno chto-to zhivoe... To li lyubov', to li nenavist'... ZHrica nikogda ne otdyhaet... |to vy dolzhny rasskazat' mne o nej. YAzon znal vse ee tajny! - YA nichego ob etom ne znayu! - s otchayaniem otvetil ya. - No ved' ty byl tam, kogda... - favn pochesal zavitki volos u levogo roga. CHut' podumav, on ulybnulsya, blesnuv zubami. - Ty popal syuda - vot tvoya cel'. Navernoe, ty vybral nepravil'noe vremya, kogda reshil otkliknut'sya na zov Circei. Na tvoem meste ya prishel by k nej let sorok nazad. Togda ona byla prelestna. No ya tut ni pri chem. Mne hvataet hlopot s driadami. Odnako esli by Circeya pozvala menya, ya by yavilsya srazu, ne zadumyvayas'. A esli by molodaya Circeya byla zhiva sejchas... - Molodaya Circeya? - udivilsya ya. - Ty videl staruyu Circeyu. Ona uzhe zakanchivaet svoj zhiznennyj put'. YA byl molodym kozlenkom, kogda proklyatie Gekaty palo na YAzona. S teh por prihodili i uhodili mnogie zhricy s oblikom Circei. YA sejchas dazhe ne berus' perechislit' ih. Nedavno na smenu staroj prishla novaya zhrica, no zhrecy Apollona iz Geliosa ubili ee tri dnya nazad, - favn krutanul rogatoj golovoj. - I vse zhe, chto zhe zdes' proishodit? - sprosil ya. - Gelios... chto eto takoe? - Gelios - krepost' Apollona, zolotoj gorod. Mezhdu Gekatoj i Apollonom - starinnaya vrazhda. Legenda glasit, chto nikogda ne budet oderzhana pobeda ni odnoj iz storon, poka ne vernetsya YAzon s "Argo". Teper' YAzon, kak ya polagayu, nahoditsya zdes'... Odnako vojny mezhdu bogami ne dlya menya. YA prosto slyshal takuyu legendu. - Ty govorish' tak, slovno vse Circei horosho pomnyat togo YAzona, - medlenno progovoril ya. - Znachit, Circei vse vremya iskali menya? I ih zov ostavalsya bez otveta... - Da, oni zvali tebya ochen' dolgo. Mnogie zhricy nadevali masku, i togda ih nazyvali Circeyami. Vospominaniya o YAzone perezhili mnogie pokoleniya, i vot nakonec poyavilsya ty. - No chto bogi hotyat ot menya? - U Gekaty est' plan. YA dumayu, on kasaetsya zavoevaniya Geliosa. Klyuch ko vsemu - YAzon, a v nem-to kak raz boginya ne ochen' uverena. Ona znala prezhnego YAzona, i odin raz on uzhe ubezhal, predav ee. - Tebe tak horosho izvestny plany Gekaty! - zametil ya. - Ty - ee zhrec? On ulybnulsya i vyzyvayushche hlopnul sebya po pushistomu bedru. - Panurg - zhrec? YA zdes' zhil eshche do poyavleniya pervoj Circei. YA pomnyu Circeyu, kak pomnil ee Odissej, pomnyu vseh svinej Odisseya! YA vstrechal Germesa, kogda on brodil po etim pastbishcham. On ne kasalsya travy, skol'zil nad zemlej... - ZHeltye glaza favna zakrylis', i on mechtatel'no vzdohnul. - Da, to byli velikie dni. Togda tut ne bylo ni tumanov, ni zhazhdushchih mesti bogov. S teh por vse izmenilos'. - Skazhi mne, chego bogi hotyat ot menya. Ty zhe znaesh'? - vnov' sprosil ya, ne nadeyas' na otvet. Bylo dostatochno trudno razobrat'sya vo vsem etom pryamo sejchas, bez poyasnenij Panurga, po-prezhnemu posmeivayushchegosya v kurchavuyu borodu. Mysli favna bescel'no prygali, pereskakivaya s odnogo na drugoe. Odnako kogda Panurg hotel, chtoby ego ponyali, on iz®yasnyalsya tak, chto ego slova stanovilis' ponyatnymi. - YAzon kak-to poklyalsya, prisyagnul na altare Gekaty... sluchilos' eto ochen' davno, - Panurg govoril, ne glyadya na menya. - Potom YAzon narushil klyatvu. Pomnish'? A eshche cherez nekotoroe vremya on yavilsya k Circee i prosil ee o proshchenii. Konechno, eto byla nastoyashchaya Circeya... Togda ona eshche byla zhiva. CHto-to neponyatnoe proizoshlo mezhdu nimi. Nikto ob etom ne znaet. Pochemu Circeya radi tebya brosilas' v ogon'? Sdelala ona eto iz-za togo, chto sil'no lyubila tebya, ili iz-za togo, chto nenavidela? Proklyatie Gekaty i goryachaya lyubov' YAzona ne dali ej umeret' v tot zhe den'... Dumayu, tvoe poyavlenie zavershit krug. Tebe predstoyat nelegkie dela, prezhde chem ty snova poluchish' svobodu. Tebe trudno budet najti novuyu moloduyu Circeyu... - Moloduyu Circeyu? No... - Da, zhrecy Geliosa ubili ee. YA uzhe govoril vam ob etom, - favn snova zasmeyalsya, potom podprygnul... I vdrug Panurg zamer, ustavivshis' na chto-to u menya za spinoj. - Tebe sleduet nemedlenno zanyat'sya delami, - zayavil on mne, vyrazitel'no posmotrev v glaza. - Esli ty geroj YAzon, to ya tebya serdechno blagoslovlyayu. No esli eto ne tak, to ya schital, chto ty luchshe, chem ty est' na samom dele. I togda ya tebe ne zaviduyu... Pozvol'te dat' vam neskol'ko umnyh sovetov pered tem, kak ujti. On naklonilsya ko mne. Pristal'nyj vzglyad ego zheltyh glaz neveroyatno udivil menya. - Bez yunoj Circei ty nikogda ne smozhesh' obresti pokoj, - skazal on. - Zapomni eto. No esli u tebya inaya cel'... - on vnezapno po-kozlinomu otprygnul ot menya i zavertel kucym hvostom. On smeyalsya, i ego korichnevye plechi pri etom tryaslis'. - Esli u tebya drugaya cel', to ne rasschityvaj na moe doverie. On sdelal tak, chtoby vse sluchilos', kak sluchilos'. Slishkom pozdno ya pochuvstvoval opasnost', popytalsya podnyat'sya - i tol'ko togda zametil otlivayushchij zolotom mech, zanesennyj nad moej golovoj. Panurg prekrasno spravilsya so svoej zadachej. Ego smeh, ego putanaya rech' skryli drugie zvuki, kotorye ya mog by uslyshat'. U menya ostalos' lish' odno mgnovenie, chtoby vzglyanut' na cheloveka, navisshego nado mnoj. I tut ego mech obrushilsya na moyu golovu. Dolgoe vremya ya lezhal bez soznaniya. Potom postepenno stal razlichat' golosa. - Ubejte! Ubejte ego! - Ubit' YAzona? Ty glup, hotya ty i velikij favn! - Esli on YAzon, ubejte ego. Ved' Apollon prosil kak mozhno bystree ubit' YAzona! - Eshche ne vremya. Net eshche yunoj Circei... - No ved' Circeya umerla na altare Apollona tri dnya nazad. - Ty eto sam videl? Neuzheli ty vser'ez verish' sluham, staryj durak? - Vse znayut, chto ona mertva... - YAzon znaet? Hrontis hochet videt' YAzona zhivym, chtoby pojmat' ee. Ty obyazan dat' nashemu plenniku ubezhat', ponimaesh' ty eto? On dolzhen okazat'sya na svobode. YA znayu, chto nam sleduet delat'! - |to tak, esli... - Pust' on zagovorit. Vypolni vse, o chem on ni poprosit! - YA hotel by skazat'... my ne dolzhny doveryat' etomu favnu, - vmeshalsya eshche odin golos. - Esli on predal YAzona, on mozhet predat' i nas. Kazhdyj znaet, kak licemerny favny. - Pover' mne, favn znaet, chto delaet. Dogonyaya YAzona, on vypolnyal volyu Gekaty. Veroyatno, ona hotela, chtoby YAzona shvatili. No eto ne nashe delo. Mysli bogov vyshe chelovecheskogo ponimaniya. My dolzhny molchat'... Mne kazhetsya, YAzon prihodit v sebya... - Mozhet, udarit' eshche raz, chtoby on uspokoilsya? - Uberi svoj mech. Kogda ty nachnesh' dumat'? Uspokojsya, a to poluchish'... YA, nichego ne vidya, stal sharit' rukami po tverdoj zemle. S toskoj ya vspomnil korabl', utonuvshij v tainstvennyh vodah. YAzon oplakival svoj "Argo"... A potom ya snova ochutilsya na korable, no ne na "Argo". Kogda soznanie okonchatel'no vernulos' ko mne, ya uslyshal dalekij zvuk trub, rev rakovin Tritona. Mednye rakoviny gudeli gromko i ugrozhayushche. YA otkryl glaza i uvidel palubu korablya. Dvoe muzhchin v zolotyh kol'chugah stoyali ryadom so mnoj. Oni bezrazlichno nablyudali za moimi popytkami podnyat'sya. Ochevidno, eto byl tot samyj korabl', kotoryj gnalsya za "Argo". Odin iz muzhchin sklonilsya nado mnoj. On nasmeshlivo podnyal brovi, pojmav moj udivlennyj vzglyad. - CHerez polchasa my budem v Geliose, - skazal on. - Ne hotel by ya okazat'sya na tvoem meste, YAzon iz Iolkusa. 5. ZHRECY APOLLONA Tumannaya zavesa rasseyalas'. YA uvidel Gelios - Gelios Prekrasnyj, vozvedennyj po vole Boga Solnca. Zagremeli truby. YA uslyshal kriki glashataev, svist knutov. Zolotoj korabl' podoshel k prichalu zolotogo goroda Apollona. Voin v zolotistoj kol'chuge grubo tolknul menya na shodni, idushchie k pirsu. Menya ohvatil gnev, no ogromnoe zhelanie uvidet' fantasticheskij gorod, kryshi domov kotorogo podnimalis' za belymi gorodskimi stenami, pomoglo mne, hotya i s trudom, poborot' eto chuvstvo. CHerez mgnovenie vospominaniya YAzona vernulis' ko mne. YA pokrylsya holodnym potom, kogda osoznal svoe polozhenie i predstavil, chto menya ozhidaet... Kogda padet Gelios, zemlyu poglotit mrak... Zvuk trub, rezkij i vysokij, donosilsya s gorodskih sten. Durnoe predznamenovanie. Strah YAzona perepolnil menya, kogda ya voshel