-- Dvoe
vyhodyat!
     Mister Mordont uvidel grafa, sidyashchego v kresle, polozhiv na skameechku
bol'nuyu nogu, vozle nego stoyal stolik s kakoj-to igroj, a ryadom,
prislonyas' k ruke i zdorovomu kolenu grafa, stoyal mal'chik s
raskrasnevshimsya licom i goryashchimi glazami.
     --   Vtoroj aut! -- govoril on. -- Vam ne povezlo na etot raz, pravda?
Tut tol'ko oba zametili, chto v komnatu kto-to voshel.
     Graf oglyanulsya, nahmuriv, kak vsegda, svoi lohmatye brovi; vprochem,
uznav posetitelya, on vstretil ego protiv obyknoveniya privetlivo.
Kazalos', na mgnovenie on zabyl o svoem durnom nrave i o tom, kakim
nepriyatnym chelovekom on pri zhelanii byval.
     --  A-a,  eto  vy,   --   proiznes   on,   kak  vsegda, otryvisto, --
dobroe utro, Mordont. -- I on lyubezno protyanul svyashchenniku ruku. -- Kak
vidite, ya nashel sebe novoe zanyatie.
     Druguyu ruku on polozhil Sedriku na plecho -- vozmozhno, v glubine dushi u
nego shevel'nulos' chuvstvo udovletvoreniya i gordosti ottogo, chto on
mozhet predstavit' takogo naslednika; v glazah ego
     mel'knulo udovol'stvie, kogda on slegka vydvinul mal'chika vpered.
     --  |to novyj lord Fauntleroj, -- progovoril on. -- Fauntleroj, eto
mister Mordont, prihodskij svyashchennik.
     Fauntleroj vzglyanul na cheloveka v pastorskom naryade i podal emu ruku.
     --   Ochen' rad poznakomit'sya  s  vami,  ser,  -- skazal on, vspomniv
slova, kotorymi privetstvoval novyh pokupatelej mister Hobbs. Sedrik
tverdo znal, chto s duhovnymi licami nado byt' osobenno uchtivym.
Mister Mordont na mig zaderzhal malen'kuyu ruchku v svoej i s
bezotchetnoj ulybkoj vglyadelsya v lico mal'chika. Sedrik emu, kak,
vprochem, i vsem drugim, s pervogo zhe vzglyada ponravilsya. Bol'she vsego
porazili svyashchennika ne krasota i ne izyashchestvo Sedrika, a iskrennost'
i dobroserdechnost', osveshchavshie vse, chto by on ni govoril. Glyadya na
mal'chika, pastor sovsem zabyl o grafe. Nichto na svete ne sravnitsya s
dobrym serdcem; kazalos', samaya atmosfera etoj mrachnoj komnaty
ochistilas' i prosvetlela pod vozdejstviem dobrogo serdca, hot' eto i
bylo lish' serdce rebenka.
     --   Mne ochen' priyatno s vami poznakomit'sya, lord Fauntleroj, --
proiznes svyashchennik. -- CHtoby priehat' k nam, vy sovershili dal'nij
put'. Mnogie poraduyutsya, uznav, chto etot put' blagopoluchno zavershen.
     --   Da,   doroga   byla   dlinnaya,   --   soglasilsya Fauntleroj, -- no
so mnoj byla Dorogaya -- eto moya mama, i mne ne bylo grustno.  Razve
mozhno grustit', kogda mama s toboj? Da i korabl' byl takoj krasivyj!
     --  Sadites', Mordont, -- skazal graf.
     Mister   Mordont   uselsya   i   perevel   vzglyad  s Fauntleroya na
grafa.
     --   Vashe siyatel'stvo mozhno ot dushi pozdravit', -- proiznes on
serdechno.
     --  On pohozh na svoego otca, -- ugryumo otvechal graf. -- Budem nadeyat'sya,
chto povedet on sebya dostojnee.
     I tut zhe pribavil:
     --  CHto privelo vas ko mne segodnya, Mordont? U kogo tam stryaslas'
beda?
     Nachalo bylo ne tak uzh ploho, i vse zhe mister Mordont otvetil ne
srazu.
     --  U  Higginsa,   --   skazal  on   nakonec,   --   u Higginsa,
kotoryj   zhivet   na    Krajnej   ferme. Dela u nego plohi.  Sam on
vsyu proshluyu osen' prohvoral,  a   potom  deti   zaboleli
     skarlatinoj. Ne mogu skazat', chto on ochen' horoshij hozyain, no emu ne
povezlo, i on ne mozhet upravit'sya v srok. Teper' on zapazdyvaet s
arendnoj platoj. Nevik emu govorit, esli sejchas ne zaplatit, to pust'
s fermy uhodit, a eto dlya nego bylo by ochen' ploho. ZHena ego bol'na,
on prishel ko mne vchera vecherom molit' o vstreche s vami -- chtoby
vyprosit' otsrochku. On dumaet, chto esli vy nemnogo podozhdete, on
sumeet vstat' na nogi.
     --   Vse oni tak dumayut, -- proiznes graf, mrachno sdvinuv brovi.
Fauntleroj shagnul vpered. On stoyal mezhdu grafom i posetitelem,
vnimatel'no slushaya razgovor. Higgins ego ochen' zainteresoval. Emu
hotelos' sprosit', skol'ko u Higginsa detej i tyazhelo li prohodila u
nih skarlatina. On smotrel na mistera Mordonta shiroko otkrytymi
glazami i s neskryvaemym interesom sledil za kazhdym ego slovom.
     --   Higgins -- chelovek staratel'nyj, -- dobavil  svyashchennik  v
podderzhku  svoego   hodatajstva.
     --   No arendator on plohoj, -- otvechal graf. -- Nevik govorit, chto on
vechno opazdyvaet.
     --   Polozhenie   u   nego   sejchas   otchayannoe,   -- skazal pastor. --
On svoih detishek i zhenu ochen' lyubit,  a esli  zabrat' u  nego  fermu,
oni  budut bukval'no golodat'. On ih i tak ne mozhet kormit' kak nado.
Posle skarlatiny dvoe detej ochen' oslabli, i vrach propisal im vino i
pitatel'nuyu edu, na kotoruyu u Higginsa net sredstv.
     Tut Fauntleroj sdelal eshche odin shag vpered.
     --   Vot i s Majklom to zhe samoe bylo, -- proiznes on.
Graf vstrepenulsya.
     --   Pro tebya-to ya i zabyl! -- voskliknul on. -- YA zabyl, chto u nas
poyavilsya filantrop. Kto eto Majkl?
     I   snova   u   nego   v  glazah   zaigralo   strannoe ozhivlenie.
     --  |to muzh Bridzhit, on zabolel lihoradkoj i ne mog ni za kvartiru
zaplatit', ni edy i vina kupit'. A vy mne dali deneg, chtoby emu
pomoch'.
     Graf kak-to stranno nahmuril brovi, vprochem, vid u nego byl sovsem ne
ugryumyj.
     --   Kakoj iz nego vyjdet pomeshchik, ne znayu, -- proiznes  on,  vzglyanuv
na  mistera  Mordonta.   -- YA Hevishemu skazal, chtoby on mal'chiku dal,
chto on zahochet, no on, sudya po vsemu, poprosil lish' deneg, chtoby
razdat' ih nishchim.
     --   Ah, net, oni ne nishchie, -- goryacho vozrazil lord Fauntleroj. -- Majkl
byl prevoshodnyj kamenshchik! Oni vse rabotali!
     --   Da-da, -- podhvatil graf, -- oni byli ne nishchie, a prevoshodnye
kamenshchiki, chistil'shchiki sapog i torgovki yablokami.
     Neskol'ko sekund on molcha smotrel na mal'chika. V golovu emu prishla
odna mysl', i hot' ee vyzvali ne samye dobrye pobuzhdeniya, vse zhe
mysl' eta byla nedurna.
     --   Podojdi ko mne, -- promolvil on nakonec. Fauntleroj  priblizilsya,
starayas'  ne   zadet'
     bol'nuyu nogu grafa.
     --  A chto by ty sdelal v etom sluchae? -- sprosil graf.
Nado priznat'sya, chto mistera Mordonta na mig ohvatilo strannoe
chuvstvo. On mnogo let prozhil v Dorinkorte i prinimal dela prihozhan
blizko k serdcu; on znal vseh bogatyh i bednyh arendatorov, znal vseh
krest'yan, ne tol'ko chestnyh i rabotyashchih, no i lenivyh i nechestnyh. On
horosho ponimal, chto etot mal'chik s shiroko raskrytymi glazami, kotoryj
stoyal vozle grafa, sunuv ruki v karmany, poluchit v budushchem ogromnuyu
vlast' tvorit' dobro i zlo. On ponimal takzhe, chto iz-za prihoti
gordogo i sebyalyubivogo starika mal'chik mozhet poluchit' etu vlast' sej
chas zhe i chto, esli on ne obladaet dobrotoj i velikodushiem, eto mozhet
ploho obernut'sya ne tol'ko dlya drugih, no i dlya nego samogo.
     --  Tak chto by ty sdelal v takom sluchae?  -- povtoril graf.
Fauntleroj pridvinulsya k nemu eshche blizhe i doverchivo polozhil emu ruku
na koleno.
     --   Esli   b   ya   byl   ochen'   bogatyj,   --   skazal on, -- i ne byl
by takoj malen'kij, ya by pozvolil emu ostat'sya na ferme i poslal by
ego detyam vsego, chto im nado.  No, konechno, ya eshche malen'kij...
On zamolchal; odnako spustya mgnoven'e lico ego prosvetlelo.
     --   Vy ved' vse,  chto  ugodno,  mozhete  sdelat', pravda? -- sprosil
on.
     --  Gm, -- probormotal staryj graf, glyadya na mal'chika. -- Ty tak
polagaesh'?
     Kazalos', vprochem, chto vopros ne byl emu nepriyaten.
     --   YA prosto hochu skazat', chto vy mozhete lyubomu dat' vse, chto
zahotite, -- poyasnil Fauntleroj. -- A kto eto Nevik?
     --   |to moj upravlyayushchij, -- otvechal graf, -- i   nekotorye   arendatory
ne   ochen'-to  ego  lyubyat.
     --   Vy emu sejchas napishete? -- sprosil Fauntleroj.  --  Prinesti vam
pero  i  chernil?  YA  mogu snyat' so stola igru.
     On, vidno, ni minuty ne somnevalsya v tom, chto graf ne pozvolit Neviku
privesti zhestokij plan v ispolnenie.
     Graf pomolchal, vse ne svodya s mal'chika glaz.
     --  Ty pisat' umeesh'? -- sprosil on.
     --   Da, -- proiznes Sedrik, -- tol'ko ne ochen' horosho.
     --   Uberi so stola i prinesi s moego byuro chernila, pero i bumagu.
Mister Mordont slushal etot razgovor so vse vozrastayushchim interesom.
Fauntleroj provorno ispolnil vse, chto velel emu graf. Ne proshlo i mi
nuty, kak bol'shaya chernil'nica, pero i list bumagi okazalis' na stole.
     --   Nu vot, -- veselo progovoril on, -- teper' vy mozhete pisat'.
     --   Pisat' budesh' ty, -- otvechal graf.
     --   YA! -- voskliknul Fauntleroj, pokrasnev do kornej volos. -- YA inogda
delayu oshibki, esli u menya net pod rukoj slovarya i nikto mne ne pomogaet.
I potom, razve moego pis'ma budet dostatochno?
     --   Vpolne   dostatochno,   --   otrezal   graf.   -- Higgins na oshibki
zhalovat'sya ne budet. Ty ved' u nas filantrop, a ne ya. Nu zhe, nachinaj.
Fauntleroj vzyal pero, obmaknul ego v chernila i ustroilsya poudobnee,
oblokotyas' o stol.
     --  YA gotov, -- skazal on. -- CHto zhe mne pisat'?
     --   Pishi: "Ostav'te poka Higginsa v pokoe" -- i podpishis'
"Fauntleroj",  -- progovoril graf.
     Fauntleroj snova obmaknul pero v chernila i nachal pisat'. Delo eto
bylo dlya nego nelegkoe, no on otnessya k nemu ochen' ser'ezno. Proshlo
kakoe-to vremya, prezhde chem pis'mo bylo gotovo; Fauntleroj podal ego
grafu s ulybkoj, v kotoroj byl zameten ottenok bespokojstva.
     --  Kak po-vashemu, etogo hvatit?
     Graf vzglyanul na pis'mo, ugly ego rta slegka drognuli.
     --  Da, -- otvechal on, -- Higgins budet vpolne dovolen.
I on peredal pis'mo misteru Mordontu. V pis'me bylo napisano:
"Daragoj mister Nevik pazhalsta astaf'te paka mistera Higinsa v pakoi
chem ves'ma obyazhete
     uvazhayushchiva vas Fauntleroya".
     --  Mister Hobbs vsegda tak podpisyvalsya, -- poyasnil Fauntleroj.  --  I

     ya podumal, chto luchshe budet pribavit' "pazhalsta". A pravil'no ya "pazhalsta" napisal?
     --  V slovaryah ego pishut neskol'ko inache, -- zametil graf.
     --  Tak ya i znal! -- voskliknul Fauntleroj. -- Nado   bylo   vas
sprosit'.   Esli   slovo   dlinnoe, vsegda nado proveryat' ego v
slovare. Tak ono vernee. YA luchshe perepishu pis'mo.
     I on perepisal pis'mo nabelo, predvaritel'no vyyasniv u grafa, kak
pishutsya trudnye slova.
     --  Strannaya   veshch'   pravopisanie,   --   zametil on. -- Ochen' chasto
pishut sovsem ne tak, kak proiznosyat. YA-to dumal, chto "pazhalsta" tak i
nado pisat',    a okazyvaetsya, ono sovsem po-drugomu pishetsya. A
"dorogoj", esli ne znat', hotelos' by napisat' "daragoj", da? Prosto
ruki inogda ot etogo pravopisaniya opuskayutsya!
     Uhodya, mister Mordont unes pis'mo s soboj. Krome pis'ma on unes s
soboj i eshche chto-to -- chuvstvo nadezhdy i blagodarnosti, kakoj prezhde on
nikogda ne unosil iz zamka Dorinkort.
     Provodiv ego do dveri, Fauntleroj vernulsya k dedu.
     --   Mozhno  mne  teper'  pojti  k  Dorogoj?   -- sprosil on. -- Ona menya
zhdet.
     Graf pomolchal.
     --   Prezhde zajdi na konyushnyu, -- skazal on. -- Tam dlya tebya est' koe-
chto. Pozvoni.
     --  Spasibo,  --  bystro  proiznes Fauntleroj, slegka pokrasnev, -- no
esli vy pozvolite, ya luchshe zavtra tuda pojdu. Dorogaya s samogo utra
menya zhdet.
     --   CHto zh, -- otvechal graf. -- YA prikazhu zalozhit' karetu.
I suho pribavil:
     --  |to poni.
U Fauntleroya perehvatilo dyhanie.
     --   Poni! -- povtoril on. -- CHej poni?
     --  Tvoj, -- otvechal graf.
     --   Moj?  --  vskrichal mal'chik.  --   Moj?   Kak vse eti igrushki
naverhu?
     --   Da,   --   skazal   graf.   --   Hochesh'   na   nego vzglyanut'? YA
prikazhu ego vyvesti.
     Kraska zalila lico Fauntleroya.
     --  YA nikogda i ne mechtal, chto u menya budet poni! -- voskliknul on. -- YA
nikogda ob etom dazhe ne mechtal! Kak Dorogaya obraduetsya! Vy mne vse-
vse darite!
     --   Hochesh' vzglyanut' na nego? -- povtoril graf. Fauntleroj gluboko
vzdohnul.
     ----Da, ya hochu na nego posmotret', -- otvechal on. -- Pryamo skazat' vam ne
mogu, kak mne etogo hochetsya. Tol'ko boyus', ya ne uspeyu...
     --  Ty nepremenno hochesh' ehat' k materi segodnya?  --  sprosil  graf.  --
Razve  nel'zya  otlozhit' poezdku?
     --  Net, -- skazal Fauntleroj, -- ved' ona vse utro obo mne dumala, a ya
o nej.
     --  Ah, vot kak, -- proiznes graf. -- CHto zh, pozvoni.
Kareta myagko katila po allee pod vysokimi svodami derev'ev. Graf
molchal, no Fauntleroj govoril, ne smolkaya, i vse o poni. Kakogo on
cveta? A on bol'shoj? Kak ego zovut? CHto on est? Skol'ko emu let? A
mozhno zavtra vstat' poran'she, chtoby posmotret' na nego?
     --  Vot Dorogaya obraduetsya! -- povtoryal on. -- Ona budet vam tak
blagodarna  za vashu  dobrotu ko mne! Ona ved' znaet, chto ya vsegda
poni lyubil, tol'ko my nikogda ne dumali, chto u menya budet svoj poni.
Na  Pyatoj avenyu zhil odin  mal'chik, tak u nego byl poni, on na nem
kazhdoe utro ezdil, a my vsegda, kogda gulyali, mimo ego doma prohodi
li, chtoby na poni vzglyanut'.
     On otkinulsya na podushki i neskol'ko minut sosredotochenno rassmatrival
grafa.
     --  Po-moemu,   vy   samyj   dobryj   chelovek   na svete, -- nakonec
ubezhdenno proiznes on. -- Vy vsegda delaete dobro, pravda? I dumaete o
drugih. Dorogaya govorit, chto eto i est' nastoyashchaya dobrota -- kogda
dumaesh' ne o sebe, a o drugih. A vy ved' tak i postupaete, pravda?
Ego siyatel'stvo tak porazilsya, uslyshav etot lestnyj otzyv, chto
polozhitel'no ne znal, chto skazat'. On chuvstvoval, chto emu nado
sobrat'sya smyslyami. Ego krajne udivilo to, chto etot doverchivyj rebenok
vidit lish' dobrotu i velikodushie vo vseh ego nepriglyadnyh postupkah.
A Fauntleroj prodolzhal, vostorzhenno glyadya na  nego  bol'shimi,

     yasnymi,
nevinnymi  glazami.
     --   Vy stol'kih lyudej oschastlivili, -- govoril on. -- Majkla s Bridzhit
i ih detej, a potom torgovku yablokami, i Dika, i mistera Hobbsa, a
eshche mistera Higginsa i missis Higgins s det'mi, i mistera  Mordonta
     --  on tak obradovalsya!  --  i Doroguyu, i menya... Ved' vy mne poni
podarili i eshche vsego skol'ko! Znaete, ya schital na pal'cah i v ume, i
u menya poluchilos' dvadcat' sem' chelovek! Vot skol'ko lyudej vy
oschastlivili! |to tak mnogo -- dvadcat' sem' chelovek!
     --   I eto ya, po-tvoemu, ih oschastlivil? -- sprosil graf.
     --   Konechno, vy zhe sami znaete, -- podtverdil Fauntleroj. -- Vy vseh ih
sdelali schastlivymi. Znaete, -- prodolzhal on nereshitel'no, -- lyudi
inogda oshibayutsya naschet grafov, esli oni s nimi ne  znakomy.   Vot
mister  Hobbs  tozhe  oshibalsya. YA emu ob etom napishu.
     --   CHto zhe mister Hobbs dumal o grafah? -- pointeresovalsya staryj
aristokrat.
     --   Vidite li,  --  otvechal ego  yunyj  sobesednik, -- delo v tom, chto
on ni odnogo grafa ne vstrechal i tol'ko chital o nih v knigah. On
dumal -- tol'ko   vy   ne   obrashchajte   vnimaniya!   --   chto   vse
grafy uzhasnye tirany, i govoril, chto on ih blizko k svoej lavke ne
podpustit. No esli b on s vami poznakomilsya, ya uveren, on by svoe
mnenie izmenil. YA emu o vas napishu.
     --   CHto zhe ty emu napishesh'?
     --  YA emu napishu, -- proiznes s voodushevleniem Fauntleroj, -- chto takogo
dobrogo cheloveka ya v zhizni ne vstrechal. CHto vy vsegda o drugih dumaete,
i ob ih schast'e pechetes', i... i ya nadeyus', chto, kogda ya
     vyrastu, ya budu takoj zhe, kak vy.
     --  Kak ya! -- povtoril graf, glyadya na obrashchennoe k nemu detskoe lichiko.
Temnaya kraska zalila ego morshchinistye shcheki -- on otvel glaza i prinyalsya
smotret' v okno karety na ogromnye buki, krasnovato-korichnevye list'ya
kotoryh blesteli pod solnechnymi luchami.
     --  Da, kak vy! -- povtoril Fauntleroj i skromno pribavil: -- Esli
tol'ko smogu, konechno. Mozhet byt', ya ne takoj dobryj, kak vy, no ya
budu starat'sya.
     Kareta plavno katila po velichestvennoj allee pod sen'yu razvesistyh
divnyh derev'ev, popadaya to v gustuyu zelenuyu ten', to v yarkie
solnechnye pyatna. I snova Fauntleroj uvidel prelestnye polyany s
vysokimi paporotnikami i kolokol'chikami, kotorye chut' shevelil
veterok; on videl olenej, kotorye stoyali  i lezhali  v vysokoj trave,
glyadya ogromnymi udivlennymi glazami vsled karete, i ubegavshih
podal'she ot allei buryh krolikov. On slyshal, kak s shumom proletali
kuropatki, kak krichali i peli pticy, i vse eto kazalos' emu eshche
prekrasnee, chem prezhde. Serdce ego ispolnilos' radosti i schast'ya pri
vide okruzhavshej ego krasoty. A staryj graf, tozhe smotrevshij v okno,
videl sovsem inoe. Pered nim prohodila vsya ego dolgaya zhizn', v
kotoroj ne bylo mesta ni dobrym myslyam, ni velikodushnym postupkam;
chereda dnej i let, kogda molodoj, bogatyj, sil'nyj   chelovek   tratil
svoyu   molodost',   zdorov'e, bogatstvo i vlast' na ispolnenie
sobstvennyh  prihotej,   chtoby   kak-to   ubivat'  vremya.   On videl
etogo yunoshu -- kogda vremya proshlo i nastupila starost' -- odinokim i bez
druzej, nesmotrya na okruzhavshuyu ego roskosh'; videl lyudej, kotorye ne
lyubili ili boyalis' ego, lyudej,
     kotorye emu l'stili ili presmykalis' pred nim, no on ne videl nikogo,
komu bylo by ne bezrazlichno, zhiv on ili umer, esli tol'ko ot etogo ne
proistekalo dlya nih kakoj-libo vygody ili proigrysha. On smotrel na
svoi obshirnye vladeniya i dumal o tom, o chem Fauntleroj i ne
podozreval, -- kak daleko oni prostirayutsya, kakoe v nih zaklyucheno
bogatstvo i skol'ko lyudej zhivet na etih zemlyah. Emu bylo izvestno
takzhe -- etogo Fauntleroj tozhe ne mog znat', -- chto sredi vseh etih
bednyh ili zazhitochnyh lyudej vryad li nashelsya by hot' odin, kto ne
zavidoval by ego sostoyaniyu, vlasti i znatnomu imeni i reshilsya by
nazvat' ego "dobrym" ili zahotel by, kak etot prostoserdechnyj
mal'chugan, pohodit' na nego.
     Dumat' ob etom bylo ne ochen'-to priyatno dazhe takomu iskushennomu
ciniku, kotoryj prozhil v mire s samim soboj sem'desyat let, nimalo ne
zabotyas' o tom, chto dumali o nem lyudi -- lish' by ne narushali ego
spokojstviya i ispolnyali ego prihoti. I to skazat', ran'she on nikogda
ne snishodil do razmyshlenij obo vsem etom, da i sejchas zadumalsya lish'
potomu, chto rebenok byl o nem luchshego mneniya, chem on togo zasluzhival,
i zahotel posledovat' ego primeru. Vse eto zastavilo grafa zadat'
sebe vdrug vopros o tom, naskol'ko on dostoin podrazhaniya.
Fauntleroj reshil, chto u grafa opyat' razbolelas' noga -- tak sil'no tot
hmuril brovi, glyadya v okno karety, i potomu staralsya ego ne bespokoit'
i molcha lyubovalsya derev'yami, paporotnikami i olenyami.
     Nakonec kareta vyehala za vorota parka i, prokativ eshche nemnogo pod derev'yami,
ostanovilas' u Kort-Lodzha. Ne uspel lakej raspahnut' dvercy karety,
kak Fauntleroj sprygnul na zemlyu.
     Graf vzdrognul i vyshel iz zadumchivosti.
     --  CHto? -- proiznes on. -- My uzhe priehali?
     --  Da,   --   otvechal   Fauntleroj.   --   Vot   vasha palka. Oboprites'
na menya, kogda budete vyhodit'.
     --  YA ne sobirayus' vyhodit', -- brosil graf.
     --  Kak? Vy ne navestite Doroguyu? -- sprosil porazhennyj Fauntleroj.
     --  Dorogaya   menya   izvinit,   --   molvil   graf suho. -- Stupaj i
skazhi ej, chto dazhe poni tebya ne uderzhal.
     --  Ona tak ogorchitsya, -- skazal Fauntleroj. -- Ona ochen' hochet vas
videt'.
     --  Ne dumayu, -- vozrazil graf. -- YA prishlyu za toboj pozzhe karetu.
Tomas, velite Dzheffri ehat'.
     Tomas zahlopnul dvercu; Fauntleroj, brosiv na nego nedoumennyj
vzglyad, pobezhal k domu. Graf, podobno misteru Hevishemu, imel
vozmozhnost' polyubovat'sya paroj krepkih nozhek, bystro zamel'kavshih po
dorozhke. Ih obladatel', kak vidno, ne zhelal teryat' ni minuty. Kareta
medlenno pokatila proch', no ego siyatel'stvo vse smotrel v okno. V

     prosvet mezhdu derev'yami emu byla vidna dver' doma: malen'kaya figurka
vzbezhala po stupen'kam, vedushchim v dom; navstrechu vybezhala drugaya
figurka -- nevysokaya, yunaya, strojnaya. Oni brosilis' drug k drugu --
Fauntleroj kinulsya v ob®yatiya materi, povisnuv u nee na shee i celuya ee
miloe lico.

Glava sed'maya
     V CERKVI

     K utrennej sluzhbe na sleduyushchee voskresen'e v cerkov' sobralos' mnozhestvo
naroda. Mister Mordont ne pomnil, kogda eshche cerkov' byla tak
perepolnena. YAvilis' dazhe te, kto ne okazyval emu ranee chesti slushat'
ego propovedi. Priehali i krest'yane iz sosednego prihoda v Heziltone.
Tut byli krepkie fermery s zagorelymi licami i dobrodushnye polnye
zhenshchiny s rumyanymi, kak yabloki, shchekami, v prazdnichnyh chepcah, yarkih
shalyah i s celym vyvodkom detej. YAvilas' i doktorsha so svoimi chetyr'mya
docher'mi. Missis i mister Kimzi, izgotovlyavshie v svoej apteke poroshki
i pilyuli dlya vsej okrugi radiusom v desyat' mil', ustroilis' na svoih
obychnyh mestah; svoi mesta na cerkovnyh skam'yah zanyali missis Dibbl,
derevenskaya portniha missis Smiff so svoej priyatel'nicej modistkoj
miss Perkins; yavilsya i fel'dsher, i aptekarskij uchenik, -- slovom, vse
sem'i v okruge tak ili inache byli predstavleny, vse byli tut.
Nemalo udivitel'nyh istorij pereskazali za proshedshuyu nedelyu v okruge
o lorde Fauntleroe. V lavku missis Dibbl yavilos' stol'ko pokupatelej,
chtoby kupit' tes'my ili igolok na penni, a zaodno poslushat' poslednie
novosti, chto kolokol'chik nad dver'yu sovsem ohrip ot ustalosti. Missis
Dibbl znala do mel'chajshih podrobnostej, kak obstavleny komnaty
malen'kogo lorda, kakie on poluchil dorogie igrushki, kakoj krasivyj
gnedoj poni zhdal ego na konyushne vmeste s malen'kim grumom i
dvuhkolesnoj telezhkoj s serebryanoj sbruej. Missis Dibbl mogla
povedat' i o tom, chto skazali slugi, vstretivshie mal'chika v vecher ego
priezda, i kak vse zhenshchiny v lyudskoj v odin golos zayavili, chto eto
styd -- styd, da i tol'ko! -- razluchat' bednogo malyutku s mater'yu, i
chto serdce u nih prosto zamerlo, kogda on odin otpravilsya v
biblioteku, potomu kak podi znaj, kak ego primut, ved' nrav u grafa
takoj, chto pozhilym ne ugadat', chto on vykinet, ne to chto rebenku.
     -- No vy uzh mne pover'te, missis Dzhennifer, sudarynya, -- govorila
missis Dibbl, -- etot rebenok nichego ne boitsya, tak mne sam mister Tomas skazal.
Sidel sebe i ulybalsya i prespokojno besedoval s ih
     siyatel'stvom, slovno oni s nim davnie druz'ya. A graf tak porazilsya,
mister Tomas govorit, chto tol'ko sidel i slushal da smotrel na nego iz-
pod brovej. Mister Tomas schitaet, missis Bejts, sudarynya, chto kak on
ni surov, a v glubine dushi on ochen' dovolen i dazhe gorditsya, ved'
mal'chik takoj krasavchik i do togo vezhliv, chto, mister Tomas govorit,
luchshe i ne pozhelaesh'.
     A zatem sledovala istoriya o Higginse. Dostopochtennyj mister Mordont
rasskazal ee u sebya za obedennym stolom, a prisluga pereskazala ee na
kuhne, a ottuda ona s bystrotoj molnii rasprostranilas' po vsej
derevne.
     V bazarnyj den', kogda Higgins poyavilsya v blizhajshem gorodke, ego so
vseh storon zasypali voprosami. Nevika tozhe rassprashivali, i on v otvet
pokazal koe-komu pis'mo s podpis'yu "Fauntleroj".
     Tak chto fermerskim zhenam bylo o chem potolkovat' za chaem i v lavochke,
gde oni delali pokupki, i oni obsudili vse-vse, nichego ne upuskaya.
V voskresen'e zhe otpravilis' v cerkov' -- kto peshkom, a kto v
odnokolkah s muzh'yami, im ved' tozhe hotelos' vzglyanut' na malen'kogo
lorda, k kotoromu so vremenem perejdut vse zemli.
     Graf ne imel obyknoveniya poseshchat' cerkov', no v pervoe zhe voskresen'e
posle priezda Fauntleroya on otpravilsya s nim k obedne -- emu hotelos',
chtoby ih videli v cerkvi, na vysokoj skam'e, gde ispokon veka sideli
chleny sem'i Dorinkort.
     V eto utro na cerkovnom dvore i za ogradoj sobralos' mnogo naroda.
Lyudi stoyali gruppkami vozle vorot i na paperti; tolkovali o tom, budet
li graf na sluzhbe ili net. V samyj razgar besedy kakaya-to dobraya
prihozhanka voskliknula:
     -- Glyadite, eto, dolzhno, ego matushka! Do chego zh moloden'kaya i
horoshen'kaya!
     Vse obernulis' -- strojnaya molodaya zhenshchina v chernom priblizhalas' po
dorozhke k cerkvi. ZHenshchina otkinula vual', i vse uvideli, kak ona mila
i horosha soboj i kak myagkie svetlye volosy vybivalis', slovno u
rebenka, iz-pod ee vdov'ego chepca.
     Ona ne dumala ob okruzhayushchih; mysli ee byli zanyaty Sedrikom -- ona
dumala o tom, kak on byval u nee, kak radovalsya poni, kak nakanune da
zhe priehal k nej na nem, derzhas' v sedle ochen' pryamo, schastlivyj i
gordyj. Vskore, odnako, ona zametila, chto na nee smotryat i chto ee
poyavlenie proizvelo vpechatlenie. Kakaya-to starushka v ryzhem salope
sdelala ej reverans; potom prisela i drugaya, skazav pri etom:
"Blagoslovi vas Gospod', miledi!", a kogda ona prohodila, muzhchiny snimali
pered nej shlyapy. Snachala ona rasteryalas', a potom ponyala, chto
oni privetstvuyut mat' malen'kogo lorda Fauntleroya, i, zardevshis' ot
smushcheniya, poklonilas' v otvet i negromko poblagodarila blagoslovivshuyu
ee starushku. Ej, privykshej k mnogolyudnoj, vechno speshashchej Amerike,
takoe prostoe vnimanie bylo vnove, ponachalu ono smutilo ee; vprochem,
ono ne moglo ne tronut' ee, ibo ona ponimala, chto ono prodiktovano
dobroserdechiem i uchastiem. Ne uspela ona projti pod kamennym portalom
v cerkov', kak proizoshlo sobytie, kotorogo vse zhdali. Na allee,
vedushchej k cerkvi, pokazalas' kareta, zapryazhennaya velikolepnymi
loshad'mi, s livrejnymi slugami na zapyatkah.
     --  Edut! Edut! -- zagovorili v tolpe.
Kareta ostanovilas' u cerkvi, Tomas soskochil s podnozhki, raspahnul
dvercu, i malen'kij svetlogolovyj mal'chik v chernom kostyume sprygnul
na zemlyu.
     Muzhchiny, zhenshchiny i deti s lyubopytstvom smotreli na nego.
     --   Vylityj   kapitan!   --   zametil   kto-to   iz starozhilov,
pomnivshih ego otca. -- Do chego pohozh, nu pryamo tochnaya kopiya!
Zalityj solnechnym svetom, mal'chik stoyal i vnimatel'no sledil za tem,
kak Tomas pomogaet grafu vylezti iz karety. Kak tol'ko graf stupil na
zemlyu, mal'chik totchas s takoj gotovnost'yu podstavil emu plecho, slovno
byl futov semi rostom. I vse tut zhe ponyali: kakie by chuvstva ni
vyzyval v okruzhayushchih graf Dorinkort, vnuk ego sovsem ne boyalsya.
     --  Oboprites'   na   menya,   --   predlagal   mal'chik. -- Kak vse vam
rady! Okazyvaetsya, oni vse vas znayut!
     --  Snimi    shlyapu,    Fauntleroj,     --    skazal graf. -- Oni
zdorovayutsya s toboj!
     --  So mnoj! -- vskrichal Fauntleroj, sryvaya s sebya shlyapu.
Glyadya udivlennymi siyayushchimi glazami na tolpu, on popytalsya razom
poklonit'sya vsem vmeste.
     --  Gospod' vas blagoslovi, milord, -- proiznesla,  prisedaya,  starushka
v  ryzhem  salope,  poklonivshayasya   ego   materi.   --   ZHivite   dolgo
i zdravstvujte!
     --   Blagodaryu vas, sudarynya!
I vmeste s grafom Sedrik voshel v cerkov'. Poka oni shli po prohodu k
kvadratnomu vozvysheniyu, otdelennomu ot ostal'nyh tyazhelym zanavesom,
gde na skam'e s vysokoj spinkoj lezhali krasnye podushki, glaza vseh
prihozhan byli prikovany k nim. Usevshis', Fauntleroj sdelal dva
priyatno udivivshih ego otkrytiya: vo-pervyh, pryamo naprotiv, za ryadami
golov, sidela mama i ulybalas' emu; a vo-vtoryh, ryadom, u steny,
licom drug k drugu, vozle vozvysheniya, na kotorom lezhali dva kamennyh
molitvennika, stoyali, slozhiv tonkie pal'cy, dve vysechennye iz kamnya
kolenopreklonennye figury v starinnom dikovinnom plat'e. Na stene
byla vybita nadpis', no Fauntleroj razobral tol'ko slova, nachertannye
starinnoj orfografiej:
     "Zdes' pokoitsya prah® Gregori Artura, pervogo grafa Dorinkorta, a
takzhe Alison® Hil'-degard®, ego suprugi".
     --   Mozhno, ya vas shepotom chto-to sproshu? -- obratilsya  Fauntleroj k
dedu,  snedaemyj lyubopytstvom.
     --  Da? -- otvechal graf.
     --   Kto eto von tam?
     --  Tvoi   predki,   zhivshie   neskol'ko   sot   let nazad.
Lord Fauntleroj s pochteniem posmotrel na figury i proiznes: --
Vozmozhno, eto ot nih u menya takoe pravopisanie.
     Posle chego nashel nuzhnoe mesto v molitvennike. Zaigral organ --
Fauntleroj vstal i s ulybkoj vzglyanul na mat'. On ochen' lyubil muzyku,
i oni neredko peli vdvoem; ego chistyj, zvonkij, kak u zhavoronka,
golos vlilsya v hor prihozhan. On pel s uvlecheniem, s zharom; a graf
uvlechenno sledil za mal'chikom, sidya v uglu svoej lozhi, zatenennom
zanavesom. Sedrik stoyal s raskrytym psaltyrem v rukah i, podnyav k
nebu lico, pel, pozabyv obo vsem; solnechnyj luch, pronikshij cherez
cvetnoj vitrazh v cerkov', zolotom gorel v ego volosah. Mat' glyadela
na ego schastlivoe lico -- trepet ohvatil ee serdce, i iz glubiny ego
vyrvalas' molitva. Ona molilas' o tom, chtoby nichto ne zamutnilo
prostogo schast'ya ego rebyacheskoj dushi i chtoby ogromnoe sostoyanie,
vnezapno svalivsheesya na nego, ne prineslo s soboj zla. V poslednee
vremya ee nezhnoe serdce bespokoili smutnye predchuvstviya.
     --  Ah, Seddi, -- skazala ona emu kak-to vecherom, obnimaya ego na
proshchan'e, -- ah, Seddi, milyj, kak by mne hotelos' byt' ochen' umnoj
radi tebya i davat' tebe mudrye sovety! No ya mogu tebe skazat' tol'ko
odno:  bud' dobrym,  milyj,  bud' smelym i pryamym, i ty nikogda
nikogo ne obidish' i mnogim smozhesh' pomoch'. Kto znaet, mozhet byt',
etot ogromnyj mir stanet chutochku luchshe ottogo, chto v nem zhivet moj
malysh. A eto vazhnee vsego, Seddi, vazhnee vsego ostal'nogo -- esli mir
stanet chutochku luchshe ottogo, chto kto-to zhil v nem, pust' dazhe vsego
lish' na samuyu kapel'ku luchshe, moj milyj.
     Vozvratyas' v zamok, Sedrik povtoril slova materi dedu.
     --   Kogda   ona   mne   eto   skazala,   --   zakonchil on, -- ya podumal
o vas. YA ej skazal, chto mir izmenilsya k luchshemu, ottogo chto vy v nem
zhivete, i eshche   ya   skazal,   chto   budu   starat'sya   pohodit'   na
vas.
     --  A chto ona tebe na eto otvetila? -- sprosil graf s nekotoroj
trevogoj.
     --   Ona skazala, chto eto pravil'no i chto nado vsegda iskat' v lyudyah
horoshee i starat'sya, chtoby nam eto nravilos'.
     Vozmozhno, staryj graf vspomnil ob etom razgovore, sidya v svoem uglu v
cerkvi. Ne raz glyadel on cherez golovy prihozhan tuda, gde sidela v
odinochestve zhena ego syna; on videl miloe lico, kotoroe lyubil syn,
tak i ne dozhdavshijsya ot otca proshcheniya, glaza, stol' pohozhie na glaza
mal'chika, sidyashchego ryadom s nim; odnako kakie mysli roilis' v ego
golove i byli li oni gor'kimi i nepreklonnymi, ili on neskol'ko
smyagchilsya, ponyat' bylo nevozmozhno.
     Vyjdya iz cerkvi, graf s vnukom uvidali, chto prihozhane ne rashodyatsya,
zhelaya, vidno, posmotret' na nih poblizhe. U cerkovnyh vorot stoyal
kakoj-to chelovek s shapkoj v rukah, i kogda oni podoshli, on shagnul
vpered i ostanovilsya. |to byl fermer srednih let s izmuchennym licom.
     --  A-a, Higgins, -- molvil graf. Fauntleroj obernulsya i brosil na nego
bystryj vzglyad.
     --  |to i est' mister Higgins? -- sprosil on.
     --   Da, -- otvechal suho graf. -- On, verno, yavilsya vzglyanut' na svoego
novogo lendlorda.
     --   Da, milord, -- otvechal fermer, i kraska zalila ego zagoreloe lico.
     -- Mister Nevik skazal mne,  chto lord Fauntleroj zamolvil za  menya po
dobrote slovechko, i ya hotel by, esli dozvolite, ego poblagodarit'.
Vozmozhno, on nemnogo udivilsya, uvidav, kak mal byl ego blagodetel',
kotoryj sdelal dlya nego tak mnogo. Sejchas on stoyal i smotrel snizu
vverh na Higginsa, kak mogli by smotret' ego sobstvennye deti, na
dolyu kotoryh vypalo stol'ko nevzgod; emu yavno i v golovu ne
prihodilo, kakoj vazhnoj personoj on stal.
     --  YA stol'kim vam obyazan, milord,  -- nachal on, -- stol'kim obyazan!
YA...
     --  Da chto vy, -- prerval ego Fauntleroj, -- ya tol'ko pis'mo napisal. A
sdelal vse dedushka. Vy zhe znaete, on takoj dobryj i vsegda vsem
pomogaet. A kak zdorov'e missis Higgins?
     Higgins slegka opeshil. Kazalos', on udivilsya, uslyshav stol' lestnyj
otzyv o starom grafe, kotoryj vdrug predstal etakim blagotvoritelem,
nadelennym samymi dobrymi chertami.
     --  YA... mda... konechno, milord, -- bormotal on.-- Hozyajke teper' luchshe,
kogda ona bespokoit'sya perestala. |to ee trevoga dokonala.
     --  YA ochen' rad, -- skazal Fauntleroj. -- Moj dedushka   ochen'
ogorchilsya,   uznav,   chto   u   vashih detej skarlatina, da i ya tozhe.
U nego ved' tozhe byli   deti.    Vy   znaete,    ya    syn   ego
mladshego syna.
     Higgins vkonec rasteryalsya. Na grafa on staralsya ne smotret' -- tak ono
bylo bezopasnee! Vse znali, kak tot lyubil synovej: videlsya s nimi
raza dva v god, ne bolee, a esli kto-to iz nih bolel, tut zhe uezzhal v
London, potomu chto vrachi i sestry navodili na nego skuku. Ego
siyatel'stvo slushal ves' etot razgovor, sverkaya glazami iz-pod
nasuplennyh brovej; stranno emu pokazalos' uznat', chto ego ogorchila
skarlatina.
     -- Vidish', Higgins, kak vy vse oshibalis' vo mne, -- zametil on s
ugryumoj ulybkoj. -- A vot lord Fauntleroj menya ponimaet. Kogda tebe
ponadobyatsya tochnye svedeniya o moem nrave, obrashchajsya k nemu. Sadis' v
karetu, Fauntleroj.
     Fauntleroj prygnul v karetu, i ona pokatila po zelenoj allee; ona uzhe
svernula na dorogu, a na gubah grafa vse igrala ugryumaya ulybka.

     Glava vos'maya
FAUNTLEROJ UCHITSYA EZDITX VERHOM

Ugryumaya ulybka eshche ne raz krivila guby grafa Dorinkorta po mere togo,
kak shli dni. Odnako po mere togo, kak ego znakomstvo s vnukom roslo,
ona stanovilas' vse menee ugryumoj. Sleduet priznat'sya, chto k tomu vremeni,
kogda lord Fauntleroj poyavilsya na scene, grafu naskuchili ego
vozrast, podagra i odinochestvo. Posle dolgoj zhizni, ispolnennoj
udovol'stvij i razvlechenij, grustno bylo sidet' v roskoshnyh pokoyah
odnomu, polozhiv bol'nuyu nogu na skameechku, serdyas' i kricha, chtoby
nemnogo razvlech'sya, na ispugannogo lakeya, kotoromu samyj vid ego byl
nenavisten. Staryj graf byl slishkom umen, chtoby ne znat', chto slugi

     ego ne vynosyat i chto dazhe naveshchavshie ego izredka gosti priezzhayut ne
iz lyubvi k nemu, hotya nekotoryh i razvlekali ego yazvitel'nye rechi, v
kotoryh on nikomu ne daval poshchady. Poka on byl zdorov i polon sil, on
chasto vyezzhal, delaya vid, chto eto emu nravitsya, hotya ne poluchal na
dele nikakogo udovol'stviya; no kogda zdorov'e ego nachalo sdavat', vse
emu opostylelo i on zapersya v Dorinkorte so svoej podagroj, knigami i
gazetami. Vprochem, chitat' vse vremya bylo nevozmozhno, i ego vse bol'she
odolevala, kak on govoril, "skuka". Dlinnye dni i nochi navodili na
nego tosku, i on stanovilsya vse bolee razdrazhitel'nym i neterpimym.
No tut poyavilsya Fauntleroj, i stoilo grafu ego uvidet', kak -- k
schast'yu dlya malysha -- ego tajnaya gordynya byla udovletvorena. Bud'
Sedrik ne tak horosh soboj, starik, vozmozhno, totchas by ego nevzlyubil,
tak i ne uspev ocenit' ego dostoinstv. Graf pro sebya reshil, chto
krasota i besstrashie Sedrika ob®yasnyayutsya tem, chto v zhilah ego techet
krov' Dorinkortov i chto on delaet chest' ih sem'e. A pozzhe, kogda on
uznal mal'chika poblizhe i uvidal, kak horosho on vospitan, hot' i ne
ponimaet vseh obstoyatel'stv svoego novogo polozheniya, Sedrik stal
nravit'sya emu vse bol'she i bol'she i poroj dazhe razvlekal ego.
Peredat' v eti detskie ruki vozmozhnost' okazat' pomoshch' bednomu
Higginsu pokazalos' zabavnym staromu grafu. Bednyj Higgins ego
siyatel'stvo sovsem ne zanimal, odnako emu priyatno bylo dumat' o tom,
kak vse v okruge zagovoryat o ego vnuke i fermery stanut im voshishchat'sya,
darom chto on sovsem rebenok. Priyatno bylo i ezdit' v
     cerkov' vmeste s Sedrikom, vidya, chto ih poyavlenie vyzyvaet vseobshchee
volnenie i interes. On znal, kak vse budut govorit' o krasote
mal'chika, voshishchat'sya ego krepkoj, strojnoj figurkoj, ego osankoj,
licom i zolotymi kudryami i kak vse soglasyatsya (graf slyshal, kak odna
zhenshchina skazala eto drugoj), chto on "s golovy do pyat nastoyashchij
lord!". Graf Dorinkort byl chelovek nadmennyj, on gordilsya svoim
imenem, gordilsya svoim titulom i potomu gord byl pokazat' vsemu
svetu, chto  nakonec-to u doma Dorinkortov est' dostojnyj naslednik.
V tot den', kogda Sedrik vpervye sel na poni, graf ispytal takoe
udovol'stvie, chto sovsem zabyl o podagre. Kogda grum vyvel iz konyushni
krasivogo gnedogo poni, kotoryj izgibal dugoj izyashchnuyu sheyu i vysoko
vskidyval porodistuyu golovu, graf uselsya u otkrytogo okna biblioteki
i prinyalsya nablyudat', kak budet prohodit' pervyj urok verhovoj ezdy.
Emu hotelos' uznat', ne orobeet li mal'chik. Poni byl ne malen'kij, a

     graf ne raz videl, kak deti teryayut smelost' pri pervoj popytke.
Fauntleroj s radost'yu uselsya v sedlo. On nikogda prezhde ne sidel na
loshadi i byl v vostorge. Grum po imeni Uilkins vzyal poni pod uzdechku
i neskol'ko raz provel pod oknom biblioteki.
     --   Smelyj parnishka, pravo slovo, -- s uhmylkoj rasskazyval  pozzhe
Uilkins  v  konyushne.   -- Uzh ego-to   na  loshad'  posadit'  bylo
sovsem  ne trudno. I do chego v sedle horosho derzhalsya! Ne huzhe  samogo
grafa,   kogda   tot  eshche   verhom  ezdil! A parnishka mne i govorit:
"Uilkins, -- govorit,-- ya pryamo derzhus'? V cirke naezdniki do togo
pryamo v sedle derzhatsya!" YA emu i otvechayu:  "Pryamo,-- govoryu,  --  pryamo
kak strela, milord!"  A on nu smeyat'sya, zalivaetsya ot radosti i
govorit: "Nu i horosho, -- govorit, -- a esli ne budu pryamo derzhat'sya,
tak vy mne skazhite, Uilkins!"
     Odnako prosto derzhat'sya pryamo v sedle, poka poni vodyat shagom, bylo ne
tak uzh i interesno. CHerez neskol'ko minut Fauntleroj obratilsya k
dedu, kotoryj sledil za nim iz okna.
     --  A mozhno mne samomu poprobovat'? -- sprosil on. -- I mozhno, ya poedu
bystree? Tot mal'chik na Pyatoj avenyu i rys'yu skakal i galopom!
     --  Ty dumaesh', chto  mog by projtis' rys'yu ili galopom? -- skazal graf.
     --  Mne by hotelos' poprobovat',  --  otvechal Fauntleroj.
Ego siyatel'stvo podal znak Uilkinsu, kotoryj vyvel sobstvennuyu loshad'
i, vsprygnuv v sedlo, vzyal poni Fauntleroya na dlinnyj povod.
     --  A teper', -- velel graf, -- pust' poprobuet rys'yu.
Sleduyushchie neskol'ko minut byli volnuyushchimi dlya malen'kogo naezdnika.
On obnaruzhil, chto projtis' rys'yu ne tak legko, kak projtis' peshkom, i
chem bystree idet poni, tem trudnee derzhat'sya v sedle.
     --  Tr-tryaset porya-ryadochno, pravda, -- skazal on Uilkinsu. -- A v-vas ne
tr-tryaset?
     --  Net, milord, -- otvechal Uilkins. -- Privyknete   so   vremenem.
Privstavajte   na   stremenah.
     --  Da ya vse vremya privstayu, -- otvechal Fauntleroj.
On nelovko privstaval i opuskalsya, ego tak i brosalo v sedle. Lico
ego raskrasnelos', on tyazhelo dyshal, no ne sdavalsya i izo vseh sil
staralsya derzhat'sya pryamo. Graf iz okna vse horosho videl. Kogda naezdniki
vyehali iz-za skryvavshih ih derev'ev i snova priblizilis' k oknu,
graf uvidel, chto shlyapa u Fauntleroya sletela, shcheki pobagroveli, a guby
plotno szhaty, no on prodolzhaet muzhestvenno derzhat'sya v sedle.
     --  Ostanovis' na minutku! -- proiznes graf. -- Gde tvoya shlyapa?
Uilkins pritronulsya rukoj k kozyr'ku svoej shapki.
     --  Sletela, vashe siyatel'stvo,  --  otvetil on
s yavnym udovol'stviem. -- ne razreshil mne ostanovit'sya, chtoby ee
podnyat', milord.
     --   On   ne   iz   puglivyh,   a?   --   zametil  graf suho.
     --   On-to, milord? Da on i ne znaet, chto takoe strah.  YA  mnogih
molodyh  gospod ezdit' verhom uchil, no chtoby kto tak k sedlu prilip,
ne vidyval.
     --   Ustal? -- sprosil graf Fauntleroya. -- Hochesh' slezt'?
     --  YA ne zhdal, chto tak tryasti budet, -- chestno priznalsya Fauntleroj. --
I ustaesh' nemnogo, no slezat' ya eshche ne hochu.  Vot otdyshus' i poskachu
nazad za shlyapoj.
     Vzdumaj kakoj-nibud' umnik uchit' Fauntleroya, kak ponravit'sya staromu
grafu, on ne smog by pridumat' nichego luchshego. Neyarkij rumyanec
zaigral na uvyadshem lice grafa, poka on smotrel vsled uskakavshemu
poni, a v glazah pod navisshimi brovyami mel'knula radost', kotoruyu
staryj aristokrat ne ozhidal uzhe vnov' ispytat'. On sidel i s
neterpeniem zhdal, kogda zhe snova razdastsya stuk kopyt. Nakonec cherez
kakoe-to vremya loshadi vozvratilis', odnako teper' uzhe oni shli bystree.
Fauntleroj skakal bez shlyapy -- Uilkins derzhal ee v ruke; shcheki u
Fauntleroya eshche pushche pobagroveli, volosy rastrepalis', on skakal galopom.
     --   Nu vot, -- tyazhelo dysha, proiznes on, kogda poravnyalsya s dedom, -- ya
vzyal v galop. U menya eshche  tak ne  poluchaetsya,  kak u  togo  mal'chika
na Pyatoj avenyu, no ya vzyal v galop -- i uderzhalsya v sedle!
On ochen' podruzhilsya s Uilkinsom i poni. Dnya ne prohodilo, chtoby ih ne
videli na zelenyh alleyah ili na bol'shoj doroge, gde oni veselo

     neslis' vskach'. Fermerskie rebyatishki vybegali iz dverej, chtoby
vzglyanut' na gordelivogo gnedogo poni i otvazhnogo malen'kogo
naezdnika, s takoj uverennost'yu sidyashchego v sedle, a malen'kij lord
sryval s sebya shlyapu i mahal eyu s krikom: "Hello! Dobroe utro!" |to
proiznosilos' ot dushi, hotya i bez osoboj aristokratichnosti. Inogda on
ostanavlivalsya poboltat' s det'mi, a odnazhdy Uilkins vernulsya v zamok
i rasskazal, chto Fauntleroj potreboval, chtoby oni ostanovilis' u
derevenskoj shkoly, i ustupil poni hromomu mal'chiku, chtoby tot doehal
na nem domoj.
     -- Pravo slovo, -- rasskazyval Uilkins na konyushne, -- pravo slovo,
takogo ya nikogda ne slyhival! Mne on speshit'sya ne pozvolil, potomu,
govorit, kak mal'chiku na bol'shoj loshadi budet sidet' nelovko. Tak mne
i skazal: "Uilkins, -- govorit, -- etot mal'chik hromoj, a ya net, i
potom, -- govorit, -- ya s nim pogovorit' hochu". Tak chto prishlos' parnishke
     -- ego Hartl zovut -- sest' na poni, a milord sunul ruki v karmany i

     idet sebe ryadom, razgovarivaet i posvistyvaet, nimalo ne smushchayas'! A
kogda my k ih hizhine pod®ehali i mat' parnishki vo dvor vyskochila,
zatrepyhalas', on shlyapu skinul i govorit: "YA vashego syna domoj
privez, sudarynya, -- govorit, -- potomu kak u nego noga bolit, a na etu
palku operet'sya kak sleduet razve mozhno? YA dedushku poproshu, chtoby emu
kostyli sdelali". I zhenshchina, pravo slovo, tak i upala ot udivleniya,
da ya i sam chut' ne lopnul!"
Graf, uslyshav etu istoriyu, vovse ne razgnevalsya, kak dumal Uilkins, a

     tol'ko rassmeyalsya, a potom podozval k sebe Fauntleroya i velel emu vse
rasskazat' ot nachala i do konca i posle snova rassmeyalsya. A cherez
neskol'ko dnej kareta Dorinkorta ostanovilas' vozle hizhiny, gde zhil
hromoj mal'chik. Iz karety vyprygnul Fauntleroj, podoshel k dveri,
derzha na pleche, slovno ruzh'e, paru krepkih, legkih novyh kostylej, i
vruchil ih missis Hartl.
     --   Dedushka shlet vam poklon i vot eti kostyli dlya vashego mal'chika, i
my nadeemsya, chto emu stanet legche.
     --   YA peredal im ot vas poklon, -- skazal Fauntleroj grafu, vernuvshis'
na svoe mesto v karete.-- Vy mne etogo ne govorili, no ya podumal, chto
vy, verno, prosto zabyli. Tak i est', pravda?
     I graf snova rassmeyalsya, no ne stal vozrazhat'. Delo v tom, chto po
mere ih sblizheniya vera lorda Fauntleroya v