o! - skazal tot, chto krichal po-russki. Stali torgovat'sya. D'yaki molcha vyzhidali; tol'ko Efim uvivalsya okolo - gladil kovry, prikladyvalsya k nim licom, nyuhal. Boyarin pritorgoval odin kover, chernyj chelovek bojko svernul ego, poluchil den'gi, zagovoril, shlepaya po kovru korichnevoj rukoj: - Gospodar', kupi devochka... - terkskaya, gibkaya, ca! - On shchelknul yazykom. - Budit plyasat', buben bit', igrat', ptica - ne devochka, ca! Letaet - ne plyashet... Boyarin molcha mahnul rukoj odnomu iz borodatyh d'yakov, peredal kover: - Nesi, Semen, ko mne! D'yak prinyal kover. CHernyj prodolzhal vkradchivo: - Est' odna... Grudi vyzhzheny... na grudyah kizylbashski chashechki... na cepochkah... Lyubit' mozhno, darit' mozhno - mater'yu ne budet... grud' net, plod - net... Vyrastet, zla budet, kak giena. Mozhno gospodaryu takaya svoj garem berech' - nikogo ne pustit, zhon zamuchit, sama - net plod i drugim ne dast chuzhoj muzh hodit'... Deshevo, gospodar'... devochka... Boyarin, delaya vid, chto ne slyshit vkradchivoj rechi chernogo, razglyadyval kovry. - Sami dishovi nashi tovar! - krichal drugoj. Efim, ponimaya, chto etot ne znaet mnogo po-russki, skazal: - Ty, satana, ban'yan li grek? - Ne... - zatryas tot mohnatoj golovoj, - ne grek, armenen... Kamenumek, arnel ahchik! - D'yaki, idem dale! D'yaki poklonilis' i dvinulis' za boyarinom. Efim podoshel k boyarinu blizhe, zagovoril bystro: - Glyadel li, boyarin, na togo, chto po-nashemu ne lopochet? - CHto ty usmotrel? - Vidal ya, boyarin, u nego pod shuboj ekoj chinzhalishche-arshin, - vidno, chto razbojnik, chert! Prodast da dogonit, zarezhet i... snova prodast! - Nu, uzh ty! Shodno prodayut... Na Moskve takih kovrov i za takie den'gi vo sne ne uvidish'... - Im chto, kak u chubatyh, - vse grablenoe... Vidal li, kol'ko v sarae mal'chishek i devok malyh: vse shcheli glazami, kak vorob'yami, utykany! - Da, narod taki razbojnik! - soglasilsya boyarin i pribavil: - A torguyut shodno... Pod nogami nachali shnyryat' sobaki, zapahlo myasom, nachavshim tuhnut'. Muhi tykalis' v lico na letu, - v etih ryadah prodavali s®edobnoe. Burye vepri, oskaliv strashnye klyki, viseli na solnopeke nesnimannye, oni podvesheny okolo larej verevkami k dubovym perekladinam. Muhi i chervi koposhilis' v glazah lesnoj uboiny. Tut zhe stoyali obrublennye nogi stepnyh loshadej, ogromnye, s shiroko razrosshimisya, neuklyuzhimi kopytami. Myasnik, borodatyj donec, krichal, razmahivaya nad rogozhej-fartukom krovavymi rukami: - Komu zherebchika stepnogo? Holku, golovu, ves' ozadok? Smachno zharit' s percem, s chesnokom - ob®edenie! - Ty, kunak, mahan el? - El! - bojko otvechaet myasnik. - I tebe, kazak, ne zapreshchu: stepnaya zherebyatina myagche telenka. Kupi barana, veprya - tozhe est'. - A nu, kazhi barana! Psa ne daj... - Psa lovit' net vremya, pes bez rog... Baran vot! - Sytoj, net? Aga! - Nehristi! ZHrut, kak tatarva: konya - tak konya, i gadov vsyakih s cherv'yu kupyat, t'fu! - Boyarin plyunul, nahmurilsya; govorya, on ponizil golos. D'yaki, pobaivayas' ego gneva, otstali. Starik, postukivaya po kamnyam, pylya pesok posohom, shel, speshno ubegaya ot vida i zapahov rynka. - Idet ne ladno, a skazat' - ozlitsya! Molodoj d'yak otvetil borodatomu: - Pushchaj... - Ozlitsya! K gnevnomu ne pristupish', motri... Boyarin razoshelsya v shinki: dubovye sarai raspahnuty, iz dverej i s zadov neset gustoj von'yu - vodki, solenoj ryby i navoza. SHinki upirayutsya zadami v nizkij pleten', u pletnya torchmya vpered krasneyut i cherneyut shapki, zhelteyut koleni - lyudi oporozhnyayutsya. Zdes' edko pahnet gnilym, mochennym v vode l'nom. Starik chihnul, poloj kaftana obter borodu i zakryl niz lica. Otshatnulsya, popyatilsya, povernul k d'yakam. Zaglyadyvaya boyarinu v glaza, Efim zagovoril: - Krepko u nas na Moskve, boyarin, ekim po zadam torguyut, chubatye eshche krepche, mekayu ya? - Zanes, satana! K cerkvi idem, a kudy razbrelis'? Vodchij pes! Gde - tak voster, tut vot - glaz tup. - Cerkov' u nih drevnyaya, boyarin, rozvalyaetsya skoro. Nashi im novu kladut, da oni, vish', lyubyat svoe - tak tut, podpirat' chtob, stolby k nej lepyat. - B...doslov! - zashipel boyarin. - Kaby na Moskve o cerkvi takoe molvil - svincu v glotku: ne bogohul' na veru... YA uzho tebe!.. D'yak zhdal udara, no boyarin opustil posoh. D'yak, snyav shapku, zagovoril zhalostlivo: - Prosti, boyarin! Mnogo ot ihnej buzy bryuhom mayus', ino v golove potug i pustoe na yazyk lezet. - Nu i ladno! Tomu veryu... Tol'ko ne ot buzy bryuho duet - ot yastva: brashno u razbojnikov s percem, s korenem, a pushche togo - nevedomo, kogo spekli: chistoe li? Ty, d'yak, uzho s opaskoj podsmotri za nimi... - CHuyu, boyarin. Daj budu put' pravit' vot etim mezhutkom - i u cerkvi. Starik, boyas' operedit' d'yaka, shel, boyazlivo kosyas' na shinki, gde so stolov viseli chubatye golovy i krepkie, cveta bronzy, ruki. V shinkah pili, tabachnyj dym valil iz dverej, kak na pozhare, slyshalis' golosa: - Roni, braty, v moshnu shinkarya mengun! - Pej! Na Volge taj na more gory zolota-a! - Moskovicki nasady da busy [bol'shie dolblenye lodki] dadut odezhi taj hleba-a! - Gnezdo sharpal'nikov! - shipel boyarin. 9 Na ploshchadi sobralis' kazaki i kazachki, muzhiki v laptyah, v shirokih shtanah i belyh rubahah, - k cerkvi skoro ne projdesh'. Nedaleko ot cerkvi vozvedeno vozvyshenie, dve staryh kazachki bojko postilayut na vozvyshenii sinyuyu tkan' i zabrasyvayut lestnicu plahtami yarkih cvetov. Boyarin tiho prikazal: - Provedaj, Efim, komu tut plaha? D'yak ot shutki gospodina s veselym licom polez v tolpu; vernuvshis', soobshchil: - ZHenyatsya, boyarin! SHarpal'niki moskovskih popov ne lyubyat i krutyatsya k lavke licom da po guznu dubcom... - To zabavlyaesh' ty! A kak po ihnemu ustavu? - Stoyat, narodu poklony b'yut, potom nevestu b'yut! - Ty skazyvaj pravdu! - A vot ih vedut! Proberemsya blizhe, uzrim, uslyshim, ne spusta my - ushi da oko gosudarevo... - Derzhi yazyk, kto my! Kramari my... Ne naprasno razbojnik tako velichal nas... - Blizhe eshche, boyarin, - von molodye... Na vozvyshenie s obrazom v rukah, prikrytym polotencem, v sinem novom kaftane, bez shapki voshel chernovolosyj Frol Razin. Sledom za nim dva vidoka (svideteli), derzha za ruki - odin zheniha, drugoj - nevestu, voshli na pomost, poklonilis' narodu. Frol s obrazom otoshel vglub', ne klanyayas'. Vidoki kazhdyj na svoyu storonu otoshli, vstali na perednih uglah vozvysheniya. ZHenih vzyal nevestu za ruku, eshche oba poklonilis' narodu. Na Stepane Razine - belyj atlasnyj kaftan s perehvatom; po perehvatu - kushak goluboj shelkovyj, na kushake - korotkij krivoj nozh v serebryanyh nozhnah, s ruchkoj iz ryb'ego zuba. Na golove - krasnaya shapka s uzkoj mehovoj otorochkoj. CHernye kudri vybivalis' iz-pod shapki. Nevesta - v korichnevom plat'e, na golove - sinyaya prozrachnaya povyazka; povyazka spuskalas' szadi, eyu byli perevity rusye kosy. - SHarpanoj na em kaftan, boyarin, moskovskoj, stanovoj, virannoj zhemchugami, - zasheptal Efim. - Poshto tolkuesh' spusta! Ali ya pokroev kaftana ne znayu! Drugoj d'yak shepnul: - CHuyut nas, bojtes'... - Eshche durak, - skazal starik, - nishto komu skazyvaem. - On vse zhe opaslivo oglyanulsya i, ne vidya, kto by imi zanimalsya, pribavil: - Palacha by syuda! Pomost nalazhen, i sideniyu nashemu konec! Efim nachal gromko smeyat'sya. - Pasis', d'yak, - narod ne svoj! ZHenih na pomoste, vystaviv pravuyu nogu v zheltom saf'yannom sapoge, vzyav shapku v levuyu ruku, stal krestit'sya. Nevesta, glyadya na cerkov', - tozhe. Potom oba poklonilis' na vse storony. ZHenih golosom, daleko slyshnym, progovoril: - ZHena moya, atamany-molodcy, i vy, dobrye kazaki, i lyudi vse, vot! Kto ne vedaet ee imya, tomu skazyvayu: ona Olena Mikitishna, doch' vdovicy kazaka SHishenka... - A vedaesh' li, kazak, chto bat'ko tvoj Timosha nyne pomer? - Mertvogo ne ozhivish', kazak! CHto est' - ne povorotish'. Vedayu smert' i otca zhaleyu, da gulebshchiku kazaku doma sidet' malo; otojdet svad'ba - snesem upokojnogo, blago - on v svoem domu, i na mogile nad nim golubec spravim - po chesti. - ZHenis', kazak! Netu vremya ohotniku doma sidet', slezy ronit'. - Did drevnij - vo sto let byl!.. ZHenih povernulsya k neveste: - Olena Mikitishna! Bud' zhena moya, - stanu lyubit' i, skol' mozhno, hranit' tebya i darit' budu. Razin poklonilsya neveste v poyas. - A ty, Stepan Timofeevich, bud' moim muzhem lyubimym, i tol'ko do tebya ya predalas' dushoj - i telom tebe predamsya... Nevesta poklonilas' zhenihu v nogi. Potom vstali ryadom, glyadya vpered na tolpu. Vidok so storony zheniha odernul na remne cherkesskuyu sablyu. Ego shirokaya grud' pod sinim kaftanom podalas' vpered, no on molchal, odergivaya chernye nebol'shie usy, popravil pod zaporozhskoj shapkoj gustye, kak u kalmyka, chernye volosy, zagovoril negromko: - Atamany, yasauly i ves' narod! YA, Vasilij Lavreev, prozvishchem Vas'ka Us (*26), kazak, vedomyj vam, - v ohotnikah hozhalyj atamanom, - dayu chestnoe slovo svoe za zheniha Stepana Razina, v tovarishchah ratnyh vedomogo, chto budu derzhat' ego na pravdu, chtob on ne obizhal zhenu svoyu Olenu Mikitishnu, i do vas dovodit', ezheli nechesten s zhenoj budet. Vidok, ne klanyayas' narodu, otoshel v glub' pomosta. Kto-to kriknul v tolpe na ploshchadi: - Vedomye vidoki! CHerez god, a to blizhe drugomu nevestu poloj zakryt' pridetsya... - Tam uvidim! - otvetil eshche golos. Suhoj i krepkij, srednego rosta, s zolotoj ser'goj-kol'com v pravom uhe, popravlyaya rukoj korotkij nozh na shelkovom kushake, zagovoril nevestin vidok, i golos ego zazvenel na vsyu ploshchad' nepriyatnym i rezkim zvonom: - YA Sergej Taranuha! (*27) Ot bel'ma v glazu zvanyj - Serezhko Krivoj, v ohotnikah hozhalyj s malyh let, - moyu sablyu nyuhali kizylbashi, turchin, tatarva i kajdatckie gorcy. Vedayu nevestu Olenu Mikitishnu chestnoj devkoj, budu skazyvat' bez lzhi vam, atamany, narod ves', i muzhu ee Stepanu Timofeevichu, chto usmotryu: hudye dela za ej ne skroyu! Odernuv polu krasnogo, s perehvatom, kaftana, vidok otoshel. - Razojdutsya - sudi, kto hud, kto horosh! - Ladu ne budet - ne nam sudit'! - A nu, celujtes', molodye, da potchevajte narod vodkoj! ZHenih s nevestoj otstupili. Na pomost bojko voshla staraya kazachka v plahte, v beloj rubahe. V morshchinistyh rukah ona derzhala rogatuyu kiku, rasshituyu po rozovomu zheltymi smaznyami [smazni - shlifovannoe steklo s cvetnoj podkladkoj] s belym biserom. Staraya poklonilas' zhenihu, nevestu pocelovala v guby i tut zhe snyala lovko i bystro s golovy docheri povyazku, skrutila v uzel kosy i, obnazhiv sheyu i ushi molodoj, prikryla kosy novym uborom. Staraya, peremenyaya ubor na golove docheri, govorila gromko: - Ushi otomknula tebe, chtob muzha slushat'! Volosy podbirayu, chtob ne motali, hozyajstvu ne meshali. Lyubi muzha, Olenushka! Poklonilas' molodomu v nogi. - A ty, Stepanushko, lyubi doch' moyu... v strogosti derzhi i ne greshi, koli chto hudoe skazhut... - Budu lyubit', Anna Andreevna! V krasnom barhatnom moskovskom kaftane so stoyachim kozyrem, rasshitym zhemchugom i zolotom, na pomost medlenno, stepenno voshel sam vojskovoj ataman. Frol peredal atamanu obraz. Molodye poklonilis' v poyas Korneyu YAkovlevu i obraz pocelovali. Ataman skazal: - Budu ya vam, Stepan i Olena, zamesto otca vashego Timofeya Razi i nynche proshu k posazhenomu i hrestnomu otcu v dom svad'bu pirovat'! Peredav obraz Frolu, ataman povernulsya k narodu i kriknul gromko: - Pir na pir - zhivym, a mertvym - pamyat' vechnaya! Vchera pirovali, atamany-molodcy, dela delali, - nynche proshu radost' delit' s moim hrestnikom, hrestnicej i so mnoj, ih bat'kom! Ploshchad' radostno i bujno zagudela. - Vot te tut vse, boyarin! - skazal Efim. Zazvonil zhidko staryj kolokol cerkvi Ivana Voina. Boyarin snyal murmolku, d'yaki skinuli shapki. Mladshij d'yak, krestyas', dumal: "Uzheli staryj v cerkov' pojdet? Kak pes ya zhrat' hochu..." Boyarin po opustevshej ploshchadi poshel k cerkvi. 10 ZHguchij den', s beloj ot sveta vodoj reki, noch'yu zatyanulo kak budto by steklyannoj zanaveskoj. Teni ot domov i derev'ev legli po belomu pesku hrustal'no-zelenovatye. Kraski odezhd - kaftanov, letnih kozhuhov i pestroj plahty - stali mutno-tusklye. Davno uzh bol'shaya luna stoit na vodyanisto-zelenovatom nebe. Mnogo ognej v dome atamana; iz otodvinutyh ram iz okon plyvut dym i par. P'yanye kazaki, kazachki, muzhiki v laptyah, svitkah vyhodyat, shatayas' i tychas', na kryl'co atamanskoj izby; s kryl'ca kto polzet, kto idet, prignuvshis', na dvor. A baby, devki, podpiv, sobralis' pod oknami v bol'shoj krug, nachinayut vysmeivat' nevestu: - Zachinaj, odnosumka! - Tutotka mozhno! Odna zapevaet: Kak u nas-to na svad'be Hmel' da duda-a! Du-du-du... Hmel' govorit - ya s uma vseh svedu! - Dubova bochechka, bochechka, bochechka... Verchena v ej dyrochka, dyrochka. Kto vertel, tot potel da potel. Sten'ko, ty ne potel, da svoe proglyadel! Du-du-du-du-du-du-du. - Sten'ko, a nevesta ne predalas'! Sten'ko, goni syuda ee matku, - homut ej nalozhim, hitroj babe! - Zachinaj, odnosumka-a, ty! - SHCHe vy, bisovy dochki, po-moskovicki graete? - Oj, a moskovicko zhenihu lyubo-o! Gej, u Donu kamyshinka zalomana. Starym didom devka zacelovana! Du-du-du-du-du-du, Dubova bochechka, bochechka, Verchena v ej dyrochka, dyrochka-a! Do osnovaniya vzdrognulo kryl'co atamanskogo doma. Na kryl'ce, topnuv nogoj, stoyal zhenih, kudri zakryvali polovinu lica, na shirokih plechah pobleskival v lunnom otsvete atlasnyj belyj kaftan, zalityj na shirokoj grudi krasnym hmel'nym medom. V pravoj ruke Razina pistolet: - Gej, zhonki, i tot, kto pozorit moyu moloduyu zhenu! Tolpa zhenshchin hlynula za vorota atamanskogo dvora, no i dal'nie slyshali strashnyj golos: - Togo, kto krichit lzhu, ya zovu na raspravu. On podnyal opushchennuyu golovu, motnul eyu - lico bledno, nad vysokim lbom dybom vstali chernye kudri. - Gde zhe vy, lguny? Po dvoru atamana brodili tol'ko p'yanye. Razinu nikto ne otvechal. Nedaleko ot kryl'ca plyasala staruha v rvanoj plahte. Sedye, zhidkie volosy vybivalis' iz-pod plata, zakryvali ej lico; ona pela: Ne bijsya, matynko, ne bijsya... V chervonye choboty obujsya, SHCHob tvoi pidkivki brezhchali, SHCHob tvoi vorogi movchali. Pomolchav, Razin skazal: - Ne taskat' vam, zhonki, po gorodu brachnuyu rubahu Oleny... Kto pridet za rubahoj, togo okruchu meshkom i v vodu, kak psa! Inoe, chto stariki lyubyat, to my konchili lyubit'! Hmuro oglyanuv dvor, Razin ushel v svetlicu. - Uzh znat', chto konchili! ZHenihi, byvalo, nevesty ne pili, ne eli, a oni p'yut i edyat! - kriknul kto-to. Za polnoch' bylo. SHli s zazhzhennymi svechami v fonaryah, s muzykantami iz shesti chelovek, kotorye igrali na dudkah. Ataman Kornej, bez shapki, p'yanyj i gruznyj, v barhatnom kozhuhe s kovanym kruzhevom po podolu, v uzorchatyh zelenogo saf'yana sapogah, provozhal do domu molodyh. Stepan, obnyav za taliyu svoyu nevestu v goluboj korteli, s zolochenym obruchem po lbu i volosam, shagal tverdo, glyadel pered soboj i molchal. Molodaya sklonyala emu na shirokoe plecho detskuyu golovu s bol'shimi glazami, inogda tiho sprashivala: - Sten'ko, lyubish' li menya? Razin molchal. - Sten'ko, ty slyshish'? - Slyshu, Olena... molchu - lyublyu! Na kryl'ce haty krestnika ataman poceloval oboih v guby, skazal: - Lyubites', deti! Noch' horoshaya... noch'... |h! - i ushel... Doma vsyu noch' pil vino. 11 Iz haty, gde zhivet boyarin, starye d'yaki poslany s porucheniyami. Dazhe tatarchonok, chasto prisluzhivayushchij boyarinu, otoslan sluzhit' na piru u atamana. Okna svetlicy plotno zadvinuty. Doma - dvoe: boyarin i molodoj d'yak Efim. Pered d'yakom na stole dlinnaya, kleennaya iz listov bumaga, v ruke dlya pis'ma gusinoe pero. Otkinuv na vremya spes', boyarin sidit ryadom s d'yakom na skam'e, obitoj shkuroj chernogo medvedya. Na pustom stole goryat svechi. Boyarin dumaet. D'yak molchit. Starik oglyanul okna v hate. - Ino ladno, chto okoshki puzyrem kryty: sharpal'niki, vish', razumnee v dele sem nashih moskovskih, - te slyudu, a nynche udumali mnogie stklyannye stavit'; rubyat dyr'e v stenah malo ne v arshin i obramlenie k stklam tonyavoe pripravlyayut, a vse ne k mestu. - Pravda, boyarin! To ne ladno - veliki rubit' okoshki, - tiho soglasilsya d'yak. - Vot ya nadumal, - pishi! - "Gosudaryu, caryu i velikomu knyazyu Alekseyu Mihajlovichu, vseya velikiya i malyya i belyya Russii samoderzhcu, holop tvoj Pafnutko Vasil'ev, syn Kivrin, chelom b'et! V noneshnem, gosudar', godu avgusta 5-go dnya, po ukazu tvoemu, priehal ya, gosudar', syuda i sel u kruga vojska doneskogo na korm k Kornejke Hodnevu YAkovlevu otamanu..." Vse li spisal tolkovo? - Do edinoj buki, boyarin! - "A kak, gosudar', skazalsya ya i vzyalsya dovodit' do tebya pro vse i vsya, to dovozhu bez zamotchan'ya. Gorod doneskoj CHerkassy, gosudar', ne mal, a na ostrovu, okrug - polisad, da poros mohom i inde snizilsya do zemli, bashni i roskaty - koi vethi, a koi poklyapilis'... V gorodu deleny stanicy, a kureni kozacki - v ryad, i promezh ogorody - sady... Majdan, gosudar', shirok, i na majdanu - cerkva svyatogo Ivana Voina, i malo ne razvalyalas', a stroyat, gosudar', ot imeni tvoego kirpishnuyu, da kladut meshkotno, a obrazy v cerkvi u nih skudny, i ne edina obraza net na zolotnoj doske, - vse na kraskah. K cerkvi, gosudar', kozaki ne userdny, hodyat, kak na torgu. Pushek na bashnyah nemnogo, i dumno mne, chto donskie kozaki ih propili, ibo oni velikie brazhniki, da im ottogo strahu malo, chto pushek nedochet, - nikto na ih gorod ne polezet. Komu, gosudar', pridet ohota smertnaya v osinoe gnezdo lik i bradu phat'? A na majdanu i postoron' sego - lari s razny tovary, torguyut parchoj i yasyrem, imannym v Terkah (*28) i u kalmyki, a torg, gosudar', vedut kizylbashcy da armyanya. Mnogi shinki, a stoyat v shinkah zhidovya s grekom. I kak ukazano, gosudar', gde byti i volyu vyzvolyat' tvoego svetlogo imeni..." Ladno li slovo, d'yak? - Kakoe, boyarin? - "Vyzvolyat'". - Mekayu ya, luchshe - "vershit'", boyarin. - To slovo luchshe - pishi! - "...vershit'... i kak ukazano mne ot tebya, velikij gosudar', i sysknyh del komnatnoj gosudarevoj dumy - syskat' zavodchika solejnogo bunta, i ya syskal, sidya tu, i ves' ih vorovskoj koren', otkudova isshel, syskal zhe. A koren' tot, gosudar', isshel ot prahotnogo starichonka, vora Timoshki Razi, pochetna i vedoma u nih vo mnogih vorovskih delah; i starichonka togo, vora Timoshku, ya, gosudar', ubral i vorovskoj ego yazyk zaklepal, a o tom, stav na svetlye tvoi ochi, ne utaya, obskazhu po ryadu". To vse ispisal? - Vse ladno, boyarin! - "I eshche dovozhu, i dumno mne, chto nasha tu kormil'ca-poil'ca Hodneva YAkovleva ya by, samogo vzyav, derzhal pod krepkim karaulom, da sily na to ne imeyu". Napisal? - Pro to pro vse napisano, boyarin! - "S voevodoj snosit'sya - daleko, a ratnogo uryadu, oprich' beglyh holopishek i smerdov, koi v gorodishke vodyatsya, v sih mestah nadti ne mochno, inyh i mochno, da veru dat' im opasno... A chto, gosudar', Kornejku-otamana ya suzhu sil'no, to sie tako: onyj Kornejko primaet, gosudar', kupchin s Voronezha, i kupchiny te voruyut, gosudar', protivu imeni tvoego: naezzhayut v CHerkasskoj s zel'em i svincom, a ta sprava zelennaya idet po rukam gulebshchikov - ohotnikov na vorovskie dely na Volge i na more, da i starye kozaki, staknuvshi s samim otamanom, voram mnoguyu spravu dayut i vorovskoj pribytok duvanyat zaedino s vorami zhe. Da onyj zhe Kornejka, gosudar', imal s Moskvy ot sestry gosudaryni i velikoj knyagini boyaryni Morozovoj kover, shitoj k cerkvi, a shit na kovre "Strashnoj sud", i tot kover, gosudar', opilen u Kornejki v poganom meste, gde vsyakie lyudishki tamashatsya, igry igrayut i gde on piry daet v svetlice... A okrug nas, gosudar', ediny lish' sharpal'niki doneskie, i hosha imya tvoe, gosudar', pri nas pominayut s pochetom, da i nepristojnyh rechej govoryat nemalo, a kichatsya, chto nikomu ne poslushny". Nu, d'yache? - Eshche malo - i vse, boyarin! - "Zavodchika, gosudar', syskal plotno - onyj Sten'ka, syn Razi, v sih mestah - svoj, sredi lihih lyudej samoj lihoj i pakostnoj, a Kornejke-otamanu rodnya est' i nynche ozhenilsya, ezheli sie mochno svad'boj zvat', a tako: opovestil na majdanu pri stechenii mnogogo lyuda sebya s devkoj, zhivushchih v blude... Po-nashemu - sie bezzakonie, syskannoe bez pytki, posle chego takovyh na Moskve po torgam vodyat nagih i knutom b'yut..." Boyarin dolgo molchal. D'yak skazal: - Pisano o vsem tom, boyarin! - Ne speshi - pishi, d'yak, tolkom: ne k mestu buk da erej ne stav', izhic, znayu ya, mnogo lepish', - i mne smeyalis' skol'... Za takovoe, motri, moj dubec po tebe pojdet, a vremya prispeet, - i zaplechnomu nad toboj potrudit'sya ukazhu... - Byli oshibki, boyarin! Nynche ya pis'mo poznal mnogo... - Ne bahval'! - "Vzyat' togo zavodchika Sten'ku, gosudar', silom ne mochno, a, dumno mne, voz'mu ya evo cherez Kornejku-otamana. YA, tvoj holop, gosudar', uleshchayu onogo otamana posulami: "My-de tebya vozvedem v pochesti", i dumno mne, gosudar', chto sej Kornejka pognetsya na nas i vora togo Sten'ku Razyu poshlet na Moskvu v stanichnikah, a na Moskve, velikij gosudar', tvoj nad nim sud i rasprava budet... Prosti, gosudar', tvoego holopa, chto molvlyu slovo sovetlivoe: tol'ko brat', gosudar', kak berut nynche na Pskove vorov, chto svejskuyu velichestvo korolevu layali (*29), ne goditsya, - ne krepko i lyud'mi ubytoshno, a kak ya pribirayus' - tishe i mnogo prigodnee. Ne osudi, gosudar', chto yakoby bahvalyus'. YA tol'ko tak k slovu sie o pskovskih vorah molvil. A eshche, gosudar', iz syuda dovozhu, chto zemlyu sii kozaki pashut malo, a kto iz sharpal'nikov nadezhno pahotnoj, togo vybivayut iz sih mest von... A poshto u nih takoe deetca, to, slyshal ya - voevod i pomeshchikov boyatca tol'ko na Ukraine, tam mnogo pahotnyh..." Eshche koe-chto pripishem, d'yak. Vse li po ryadu? - Vse, boyarin! - Ne oglyadel ya tebya, kak pisat' zachali, - kaki na tebe portki? - To vse vedayu, boyarin, za pis'mom menya pot dolit, tak ya na koleshki barhatcy stelil vethi... - Smeknul? Ino krasheninnymi portkami vsyu by gramotu zamaral! Skazyvat' mogu, i ne bestolkovo vyhodit, a vot podpishus' s trudom... My, d'yak, uzho zachnem gosudaryu pisat' ne huzhe Afon'ki Nashchoki... (*30) Nynche zhe naladit' nado Sen'ku d'yaka... Borodat, stup'yu krepok i cherevist malo... Pushchaj do Moskvy milostynej idet, - s vidu golec, s batozhkom po-kalich'emu doberetca... Nado ego uzho obryadit' v sukman da stupni i vtaj perepravit' cherez reku... Vozha emu ne nado - dorogu vedaet. Da eshche, Efim, pishi malu gramotu k voevodam, chtob ne derzhali ryazhenogo d'yaka. - Tak, boyarin, vsego luchshe tvoyu gramotu dovesti gosudaryu... Za oknom zazveneli detskie golosa. Boyarin skazal: - D'yak, kto tam voet? Efim speshno kinulsya i, priotkryv okno, vzglyanul. - Kozacki robyata, boyarin! Vish', s polya idut, rozhi carapany. Ne vpervoj - ezheden' v boi igrayut. Golosa priblizhalis', zadorno peli: Dunaj, Dunaj, Dunaj, Syn Ivanovich Dunaj; Ty gulyaj, kazak, gulyaj, - Voevod lihih ne znaj... Gej, Dunaj, Dunaj, Dunaj. Boyarin, vytyanuv na stole suhuyu zheltuyu ladon', szhal ee v kulak: - U batek perenyali pesnyu? Uzho, sharpal'niki, zemlyu i spiny vam raspashem i voevod lihih posadim! A nu, d'yak, perechti-ka gramotu, da podpishus', i pripechataem... 12 Razin sidit v shinke protiv raspahnutoj nastezh' dveri. Kudri upali na lico... Za tem zhe shirokim, chernym ot mnogih pitij stolom sidyat molodye kazaki: Vas'ka Us i s blednym licom, s shramom na levoj skule, hudoshchavyj, kostistyj Serezhka Krivoj. Mertvyj pod bel'mom glaz prishchuren, pravyj ostro i zhadno glyadit; blestit v uhe kol'co zolotoj ser'gi. P'yut krepkij med iz smolyanoj bochki, chto u shinkarya za stojkoj. CHernovolosyj grek zorko storozhit kazackie den'gi; zhdet, kogda kriknut: "Podavaj!" Protiv dverej vdali - palisad gorodskoj steny, roven s zemlej - belaya polosa berega Dona pylit dymnoj pyl'yu, serebryanoj parchoj svetitsya Don. Ryad boevyh chelnov zastyl, cherneya chetko na ryabovatom bleske vody. - Kupchiny s Voronezha dadut porohu, svincu! - skazal Us. - A tut oni, v gorode? - U sorodichej v Skorodumovoj est' vse! - A u menya, braty, est' boyarskoe uzoroch'e. Razin podnyal ruku s mednym kubkom i opustil; zatreshchala stolovaya doska, vzdrognuli steny ot golosa: - Solenoj, medu-u! Grek vyskochil iz-za stojki, postavil, poklonivshis', zheleznyj kuvshin na stol: - Mengun, kozaki, mengun... - Satana! Darom ne mozhno? Razin kinul na stol taler. - Uzoroch'e est', to skazyvat' neche, - chelny nab'em svincom i - gulyat'! - Ruki est', golovy - na plechah! - P'em, braty! Ish', skol' serebra na Donu, prostoru hochetsya! - Braty my, Stepan. Ruku, daj ruku! - ZHilistaya ruka s dlinnymi uzlovatymi pal'cami protyanulas' cherez stol. Razin skryl ee, szhav. Sverhu legla shirokaya lapa s korotkimi zhestkimi pal'cami Vas'ki Usa. - A tozh ya brat vam, kazaki! - Pej, dopivaj! - Dop'em, Stepanushko! - A ty, Stepan, opasis' Korneya - ne spusta otec tvoj Timosha ne lyubil ego... - Serezhka, znayu ya, vse znayu... - Nynche, Stepan, tebya v atamany? - Mozhno! Idu... Mimo dverej vseh shinkov proshel kazak-glashataj, bivshij palkoj po kotlu-litavre, visevshej na grudi na kushake. - Gej, gej, kazaki! K stanichnoj bat'ko klichet... - Zryashche hodim my skol' dnej, - kruche reshit' nado, a to ataman opyatit! - Ne opyatit, Serega, gulyaem!.. Vstali, poshli, tyazhelye, troe... 13 Moloduha Olena, povyazav golovu sinim platom iz kamki, kosy, otlivayushchie zolotom, nagluho skryla. Na shirokih bedrah novaya plahta, hodit za muzhem, pristaet, v glaza zaglyadyvaet: - Oj, Sten'ko, skol' den dusha bolit, - chto umyslil, skazhi? Razin - v chernom barhatnom kaftane naraspashku, pod kaftanom uzkij, do kolen, shelkovyj zipun, na golove krasnaya shalka, ugryumye glaza uperlis' vdal'. Starye kazaki, vzglyadyvaya na shapku Razina, vorchat: - Materoj nizovik, a shapka zaporozhskaya, - negozhe takoe! Na ploshchadi mnogo hmel'nyh, golosa shumny i sporny: - Sten'ko, uzh s molodoj prielos' zharenoe al' iz morya solenogo zahotel? - Horosha zhena, da kazaku ne doma sidet'... Olena! Ona u menya - eh! Stepan slegka hlopaet rukoj zhenu po myagkoj spine i hmuritsya - mel'knulo v golove korotko, no yasno drugoe lico: tak zhe trepal na Moskve iz zemli vzyatuyu. - Nu, shapka! - Zaporozhskaya shapka vysoko letit ot sil'noj ruki v golubuyu vys'. - Slysh'te, kazaki-molodcy?! - Slyshim! - Kto za mnoj na Volgu? Nasadu rybu lovi-it'? - Bol'shaya ryba, kazak? - Ty shchi pud! Poleteli shapki vverh: Serezhkina baran'ya s krasnym verhom - pervaya, vtoraya zaporozhskaya - Vas'ki Usa. - |h, leti moya! - Moya! - A nasha chto, huzhe? Leti! - I ya. - CHti, kazaki-atamany, skol' shapok, stol' ohotnikov! Zvenya litavroj, v stanichnuyu izbu s ploshchadi proshel glashataj: - Gej, kazaki, ataman ide!.. Iz prizemistoj haty, stanichnoj izby, s shirokim, vtoptannym v zemlyu kryl'com kazaki vynesli bunchuk: derzhit drevko - s zolochenym sharikom, s konskim hvostom naverhu - staryj esaul Kusej, a za nim eshche esauly i pisar'. Vse kazaki i esauly, kak v pohod, odety v temnye kozhuhi, tol'ko ataman Kornej v krasnom skorlatnom kaftane; po krasnomu verhu ego baran'ej shapki - iz zolochenyh lent krest. V rukah atamana znak ego vlasti - brus' [osobyj dlinnyj molotok, znak voenachal'nika]. Toporishche brusya obvolocheno chernym, perevito tyanutym serebrom. Vse stali bliz cerkvi v krug; snyav shapki, perekrestilis'. Snyal i ataman shapku, vhodya v seredinu kruga, perekrestilsya. Kogda ataman snyal shapku, blesnula v uhe belaya ser'ga, a chernaya kosa s prosed'yu legla na ego pravoe plecho. Kinuv nazem' shapki, esauly polozhili pered atamanom bunchuk i neskol'ko raz poklonilis' atamanu v poyas, - shapki podnyali, nadeli, ataman - tozhe. Kornej YAkovlev tryahnul golovoj, skazal gromko: - Zovite, atamany-molodcy, teh kazakov, koi samovol'stvom vot uzhe ne edin den', ne sprosya kruga, sobirayutsya v gul'bu... Krug stal shire, te kazaki, chto kidali shapki, vstali pered atamanom. Ataman, opustiv brus' k zemle, blesnul ser'goj, gromko sprosil, vodya glazami po tolpe: - A znaete li, molodnyak-kazaki, chto v stanichnoj izbe est' kolodki, chepi, koza i dobraya plet'? - Znaem, bat'ko! - Kogo v atamany vzyali dlya gul'by? - Sten'ku Razyu - hrestnika tvoego! - A vedomo li vam, kazaki, chto krug tajno postanovil? - Net, bat'ko! - Tak vedajte. Na tajnom krugu Stepan Razin vzyat starshinoj v zimovuyu stanicu na Moskvu esaulom. Pochest' nemalaya emu, i zagodya hrestnik poedet, privezet ot carya na vsyu reku zhalovan'e, da o vestyah nakazat', chto pisali k nam voevody iz Astrahani: "Kudy budut pohody carya krymskogo s ego rat'yu?" - o chem cherez lazutchikov my nakrepko provedali. A eshche uznat' v Moskve - vremya li ot nas chinit' turchinu pomeshku ili zakinut'? O tom sami my ne vedomy, a potomu ya, ataman, prikazuyu vam, molodnyak, zabyt' o moem hrestnike, i tak kak vy po mladosti ne vedomy tajnyh del kruga, to viny vashi otdayu vam bez tyuremnogo vyazenya i ne preshchu, kazaki, gulyat'; isstari tak vedetca, ne ot menya, chto kazak - gulebshchik... I vedayu: ne spushchu vas, samovol'stvom ujdete. Posemu berite inogo atamana, - gulyajte, v gory; v more, kuda dusha lezhit... - Dobro, bat'ko! Blagodarstvuem. - Berem Serezhku! - Krome hrestnika - ne preshchu! Ty zhe, Stepan, ne oslushajsya kruga, krug ne naprasno pod bunchuk vyshel. Idi domoj i ispodvol' nalazhivaj harch, voz i koni: padet sneg - starshina pozovet. Razin molcha mahnul shapkoj, vyjdya iz kruga, obnyal zhenu: - Domoj, Olena! Olena sorvala plat s golovy, mahala im, povorachivaya radostnoe lico v storonu atamana. Ataman poshel v stanichnuyu izbu, tol'ko na kryl'ce, otdav brus' esaulam, Snyal shapku i v otvet na privetstvie moloduhi pomahal. - Idi, zhonka! Prodali menya Moskve, a ty kramarej privetish'. - Oj, Sten'ko, skol' den'kov s toboj!.. Spasibo Korneyu. - ZHenstyaya dusha i petli rada! Plyunul, bespechno zapel: Kazaki gulyayut Da streloyu kalenoj Za YAik pushchayut... Opustil golovu i, skripya zubami, skomkal krasnuyu shapku v ruke: - Deshevo ne kupyat Razyu! - Oj, Sten'ko, boyus', ne skregchi zubom... Ty i vo sne skregchish'... MOSKVA BOYARSKAYA 1 Svetlovolosaya boyarynya sorvala s golovy doroguyu, shituyu zhemchugami s zolotom kiku, brosila na lavku. - Nu, devki, kto muzh? - Tebe muzhem byt', boyarynya! - Muzh b'et, a tebya kto bit' mozhet? Ty muzh... S poklonom voshla sennaya privratnica. - Tam, boyarynya Anna Il'inishna (*31), mirskoj hudoj chelovek tebya prosit. - CHerncov prinimayu... Inym zakazhi hodit' ko mne. - "Byl-de ya v cherncah, - vedaet menya boyarynya..." - slezno molit. - Kto takoj? Vedi! Privratnica vvela hudogo, toshchego cheloveka v rvanom kaftane, v valenyh oporkah. CHelovek u poroga osel na pol, zavyl: - Sgnoili, matushka knyaginya! Lik chelovechij vo mne sgnoili, zastupis'. - Kto tebya v obide derzhit, Vasilii? - Po patriarshu slovu otdali boyarinu golovoj v vyslugu ruhledi! - Kakoj ruhledi? - On, milostivaya! Ni dushoj, ni telom ne vinovat, a vot... Postavil, vish', na nashe podvor'e boyarin Kvashnin sunduk s pechat'mi, v sunduke-to den'gi byli - tyshcha rublev, skazyvaet, da shapka barhatnaya s duzhkoj, s petel'yu bol'shoj zhemchuzhnoj, da ozherel'e s pugvicy zolotnymi, kameniem. I vse to s sunduka pokrali. A ya bez gramoty, muzhik prostoj, - edino, chto plat'e monastyrsko... I ne mog ya k boyarinu vyazat'sya - oglyadet' dat', chto tam pod pechat'mi, celo li?.. I ni dushoj, ni telom, a po ukazu patriarha sodrali s menya chernoe, okrutili vo vretishche, vydali boyarinu, a Kvashnin, Ivan-to Petrovich, ozlyas' mnogo, chto ne po evo nravu sud reshil, chto ne mozhno emu s monastyrya usudit' toe den'gi ego i ruhledi, govorit: "Budu ya na tebe, skol' zhiv ty, staroj chert, vodu vozit' s YAuzy, kormit'-de ne stanu, - golovoj dan, chto hochu - tvoryu po tebe!" I vozyat, matushka, na mne zamest klyachi ne vodu, a navoz - v zahode yamy, i stol'chaki chishchu, i vsyakuyu chernuyu rabotu. Pristanesh', - b'yut batogi, ne kormyat, ne obuvayut. Vish' na mne ulyadi vethi, tak i te iz zhalosti kupec gostinye sotni Eremov dal, chto ryady u Varvarskih vorot... A Kvashnin-boyarin, ne oprav' ego dushu, kak byvaet hmelen, v shumstve, - a byvaet s nim takoe pochest' ezheden', - klichet menya, velit ryadit' v skomorosh'yu haryu, rogatuyu, poganuyu, velit mne igrat' emu pohabnye pesni da, polzuchi, layat' psom, a golosu movo ne stanet, - pinkami rebra b'et i hrebet lomit chem ni popadya... Boyarynya zhe ego, Ivanova Ustiniya Vasil'evna, p'yanaya, v domovoj bajny, chto u nih vo dvore u hmel'nika, raz, dva v nedelyu, a i bolee, lezhit na polke, devki ee paryat, da zovet menya tozh parit' ee, a v bajny napotdavanno, azh steny treshchat; a ya i malogo bannogo duhu ne nesu, s nog menya valit ot slabosti, serdce zahoditca, i kak poloumnyj ya togda deyus'. "Par', svoloch'! Igumna paril - par', ya povyshe budu". I parish', a ona ekaya, chto gora myasnaya... I tut zhe, v bajny, vse neminuchee v bad'yu chinit i tajnye udy imenuet po-muzhich'i. A vodu taskaesh' do togo, pokeda ne padesh', a padesh' - v bajny li, v predbannike, - ona iz toe bad'i velit menya okatit' i krichit krikom materne: "Vot-te, golec, blagodat' duha svyata!" A vretishche ne velit skidat', parish' ee v odezhke... I bredesh', ne chuya ni nog, ni glavy posle vsego togo, v ugol kakoj temnoj, drozhish' drozhmya, ves' zlovonnoj da pakostnoj, svetu bozh'yu ne rad i ne chaesh' konca adu semu... Hot' ty, svetlaya knyaginyushka, umilostivis' nad starikom. - Ne knyaginya - boyarynya ya, Vasilij! No kak ya vstuplyus'! Sam znaesh': protivu carya da patriarha sil net. - Oj, matushka knyaginyushka! Poprosi boyarina Borisa Ivanovicha, - pushchaj Kvashnina-boyarina ugovorit, poshto vymaet iz menya dushu? Poshto gnoit vo mne lik chelovechij? - Ne zabudu, Vasilij. Idi, skazhu Borisu Ivanovichu! - Zemno i slezno molyu, matushka! Starik ushel. - Nu, devki, zachinaj... - A vot te skamlya, boyarynya, lyazh-ko, ruchki slozhi. Boyarynya legla na skam'yu, krytuyu kovrom, k pravoj ee ruke devki polozhili plet'. Vstali krugom skam'i, zapeli: Moj-ot nov terem Rastvoren stoit. Moj-ot staroj muzh Vo grobu lezhit... Moj-ot staryj muzh Iz groba vstaet, Iz groba vstaet, ZHonku bit' pochnet... Staru muzhu ya Ne korilasya... - Vstavaj, boyarynya! Bej pletkoj zhenu. V gorenku voshla mamka Morozovoj, krepkaya staruha s hitrymi, zorkimi glazami. Ona v kike s krupnym biserom, v korichnevom sukonnom opashne, rasshitom po podolu svetlymi shelkami. Stucha klyukoj, kinulas' na devok: - Kurvy! Tryasuha vas bej, uzho kak pozhaluet, voz'met boyarin, na s®ezzhuyu sdast, - tam ne tak plet'yu-to nahleshchut, a ladom da tolkom... I tebe, matushka boyarynya, velikij styd est' drazhnit' boyarina Borisa-to Ivanycha. Holit, slushaet vo vsem tebya, nalyubovat'sya ne znaet kak, - eshche, prosti bog, skoro kiotu zakazhet da molit'sya tebe zachnet. Pushche ty emu samogo patriarha... A kto tebe darit listy fryazhskie, govoryashchih ptic zamorskih i uzoroch'ya? Ty zh, Il'inishna, i malo ne uvazhish' boyarina, ish', igru zateyala! Vedaesh', chto boyarin za to i sedet' stal, chto pechaluetsya, kak luchshe ugodit' tebe? Vedaesh', chto slova o starom muzhe ne terpit, a kak razojdetsya v tvoj terem, da poslushaet, da ozlitsya, - togda chto? Mne - groza, tebe - molon'ya? Staruha zamahala klyukoj i snova kinulas' na devok: - Poshli otsel', hohotuhi, potaskuhi! - Nu, mamka, ne igraem bole, ne goni ih, a vot prishla, tak skazku skazhi, my i utihnem... - Skazku - tu mozhno... otchego, mati Il'inishna, skazku ne skazat'! Mamka s pomoshch'yu devok zalezla na izrazcovuyu lezhanku. - Skamlyu dajte! Devki postavili skam'yu, staruha na skam'yu plotno ustavila nogi, sklonila golovu, upershis' podborodkom na klyuku, zagovorila: - ZHil eto da byl lenevoj muzhik, i vse-to u nego iz ruk polzlo, nikakaya rabota tolkom ne ladilas'... ZHil hudo i vdovo, - baby zamuzh za nego ne shli... Byla u togo muzhika zavsegda odna priskazka: "Bog dast - v okno podast!" Spit eto lenevoj muzhik, slyshit, vo sne govorit emu golos: "Stavaj, Foma! Idi za pole, roj pod dubom na holmu - klad vyroesh'..." Prosnulsya lenevoj muzhik, pochesalsya, na drugoj bok perekatilsya i opyat' hrap-pohrap. Syznova chuet tot zhe golos: "Stavaj, Foma, idi roj!" Sel muzhik na krovati, a spat' emu - lyuboe delo... klonit ko snu. Za oknom i zarya eshche ne brezzhit, vtoroj kochet polunoch' propel. "Poshto ya eku ran'!" Leg i opyat' spit, a golos eto v tretij raz zovet, da budto kto muzhika v bryuho phnul. Vstal-taki lenevoj, stupni [lapti] obul, zavyazal oborki [bechevki, zakrutki], v senyah eto lopatu nasharil i s velikoj len'yu na kryl'co vybralsya. A u kryl'ca eto stoit kupchina korystnoj, - vsyu-to noch', serdeshnoj, mayalsya, ne spal, hodil da ot lihih lyudej eto anbary svoi karaulil, - i sprashivaet lenevogo: "Poshto ty, Foma, ekuyu ran' podnyalsya?" "Da vot, - skazyvaet lenevoj, - son privralsya trizhdy: "Stavaj, podi, roj na holmu, na zapol'e, klad". A mne do smerti neohota idtit'... Vish', - son, kaby chelovek kakoj skazal pro to, ino delo!" "Davaj shozhu! Ozyab. Pokopayu, sogreyus'", - govorit kupchina, a sam eto na zaryu glyadit, dumaet: "Skoro svet. Lihih lyudej ne opasno..." Otdal muzhik kupcu lopatu, sam eto v izbu - i spat'. Kupchina holm syskal, dub naglyadel, ryl da ryl i vyryl dohluyu sobaku. Ozlilsya eto kupchina: "Gde - tak razuma net, a nad pochetnymi lyud'mi smeyat'sya rad? Tak ya uzh tebe!" I povolok, moya korolevna, zamorskaya mati, toe propaduzhinu v derevnyu, voloket, a v ume derzhit: "Tyazhelushchaya, tryasuha ee bej!" Privolok eto kupchina pod okoshko lenevomu Fome da za hvost i kinul dohloe, a okonce nad zemlej nevysoko - ugodil v okno, ramu vyshib i dumaet: "Na zh tebe, lenevoj chert!" Pala sobaka na izbu i vsya na zoloto vzyalas'. Ot stuka skochil eto Foma: "Nikak mene sockoj zachem trebuet?" I vidit - lezhit po vsej izbe zoloto... Pochesalsya muzhik, glaza proter, skazal: "Znachit eto - koli bog dast, to i v okno podast". - Oh, mamka! Lzhivaya skazka, a potomu lzhivaya, chto malo bog podaet... Nyne zhe prihodil ko mne starik Vasilij, boyarinu Kvashninu patriarh ego golovoj dal, a boyarin dovel starika, chto ele stoit. I dumaesh', ne molilsya tot Vasilij bogu i ugodnikam vsyakim? Da chto-to emu ne podaet bog! - Ty, mati Il'inishna, korolevna moya, poshto takoe pri devkah skazyvaesh'? A nu, kak oni sdurna komu tvoi slova perevrut, da ih povolokut, a oni povinyatsya: "Ot boyaryni-de toe rechi slyshali". Patriarh da popy - narod privyazchivyj, za veru ne odnogo cheloveka v grob uklali... - Nishto so mnoj budet, mamka, a vot skushno mne! Do slez skushno... - Oj, o boge, korolevna, zamorskaya mati, ne koshchun' tak! Pri chem tut bog? Komu chto suzheno, to i korystnoj kupchina ne uvoloket, a k domu privoloket... Stariku zhe tomu, vidno, planida - v bede byt'. Ne lyubit narod monahov, nyne eshche zhalobilis' gosudaryu: "Narod-de v nas palkami kidaet, kogda idem krug monastyrya s krestom, s horugv'yu". A kogo narod ne lyubit, tot i bogu ne ugoden. - Ne lyubit, mamka, narod voevodu, boyar ne lyubit, - znachit, i bog ne lyubit ih? - Ah, mati Il'inishna! Zaputala ty moyu staruyu golovu... Voevody, boyare caryu sluzhat, monahi - bogu, a chto deyut? Na vidu post postyat, vtaj tvoryat blud, a korystny, a narod v krepost' k monastyryam imayut, a den'gi v rost dayut. I davno li to vremya ushlo, kogda monahi-cherncy shumstvo velikoe vodili, na yarmonkah vodkoj torgovali? Vidno, tomu Vasiliyu tak i nado... - Da, mamka, kaby tot starik igumnom byl! A to prostoj muzhik, negramotnyj, ot voevodinyh potug, mozhet, i v monastyr' shel, a skazka tvoya lenivogo hvalit - lenivyj i skazku uklad. - Togo ne vedayu, Il'inishna! CHto pridumalos', to i skazalos'... - I neveselaya... Luchshe povedaj-ka, chto na Moskve slyshala? - Oj, uzh vot, moya korolevna, nashla veselogo v Moskve! Skazhu, tol'ko slushaj: pervo - pituhi s kabakov shli da na boyar grozilis', a ih za to syshchiki Kvashnina-boyarina v Zemskoj volokli batogi bit'... Da zhonke bludnoj - Ul'koj zvat' - golovu ssekli: rodushchego svoego udushila. Moskva - ona zavsegda takaya. CHto v ej veselogo? V Kislovke caricyn dvor - i troe voroty, u nih reshetochnye storozhi, a kabatchika da pituhov syskali, da vdovu Dashku, caricynu postel'nicu, izlovili - podi, i ty ee, Il'inishna, znavala? Era takaya, razveselaya, govorlivaya... - Znala Dar'yu, - zhal', chto s nej? - SHirinku gosudarevu zagovarivala, budto, i caricyn sled vymala... - Muchat lyudej po nagovoram pustym, - ne veryu ya, mamka, v porchu! - V porchu ne verish'? Oj ty, korolevna pisanaya, porcha - lihoe delo! Nu, eshche pro veseluyu Moskvu tebe skazhu. V slobode, chto ot Arbatskih vorot do Nikitskih, vse istcy pereryli, - syskalis' tam grabezhniki mnogi, a stavili vory sharpannoe na pustoj nemeckij dvor, chto stoit za Nikitskimi voroty, a grabezhnikam podvodchiki byli; reshetochnyj storozh s Arbata da pristav Sudnogo prikazu (*